ဘဲစာသစ္
အဖိုးက တစ္ဦးတည္းေသာသား။ အဖိုးရဲ့ ဦးေလးအေဒၚေတြကလည္း အပ်ိဳၾကီး၊ လူပ်ိဳၾကီးေတြဆိုေတာ့ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတာင္ မရွိရွာဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ အဖြားနဲ႔ လက္ထပ္ျပီး ေမြးထားတာ သားသမီးကိုးေယာက္ေတာင္။ ကၽြန္ေတာ္သိတတ္စအခ်ိန္မွာ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုရယ္၊ အဖိုးနဲ႔ အဖြားရယ္၊ အဖိုးရဲ့ အေဒၚအငယ္ဆံုး အဖြားအပ်ိဳၾကီးရယ္၊ အေဖ့အကုိအၾကီးဆံုးရဲ့ သမီးရယ္ ေနၾကတယ္။ အဖိုးရဲ့ အေဒၚအငယ္ဆံုးဆိုေပမယ့္ အဖိုးနဲ႔ အသက္ အမ်ားၾကီးမကြာဘူး။ အဖိုးက သူ႔အေဒၚကို မမလို႔ပဲ ေခၚေလ့ရွိတာ မွတ္မိတယ္။ အဖြားအပ်ိဳၾကီးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆို အေဘး ေတာ္တာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္အေဘးက အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သြားေတြက အရမ္းမာတာေတြ မဝါးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းခ်က္ရင္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ခ်က္ေပးရတယ္။ အသား၊ ငါးေတြဆိုလည္း ႏူးေနေအာင္ ျပဳတ္ျပီးမွ စားလို႔ရတယ္။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ ထြက္ေလ့မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာပဲ အေနမ်ားတယ္။ အျပင္က တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ သူေမးတတ္တာ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ကိုးကြယ္လာတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေၾကာင္းရယ္၊ တူျဖစ္သူက ေမြးတဲ့ ေျမးေတြ(အေဖတို႔ေမာင္ႏွမေတြ) အေၾကာင္းေလာက္ရယ္သာ သတိရတဲ့အခါ ေမးတတ္တယ္။ သူ႔ဟာသူ ပုတီးေလးစိပ္ ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ပဲေနတာ။ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြေတာ့ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိပါလိမ့္မယ္။ လူၾကီးဆိုေတာ့လည္း သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးတာလည္း ရွိမွာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္အဖြားက အသက္ ၈၆ႏွစ္အရြယ္ မကြယ္လြန္ခင္ အခ်ိန္ထိ မီးဖိုေဆာင္ကို အေမနဲ႔အတူ ကိုယ္တိုင္ဝင္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ရမွ ေက်နပ္တာ။ အဖြားက ေသြးတိုးသာ ရွိတာ ဟင္းခ်က္ရင္ ေလးေလးပင္ပင္ေလး ခ်က္ေလ့ရွိတယ္။ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ဟင္းေတြဆိုရင္ စားမဝင္တတ္ဘူး။ အဲဒီအေလ့က စြဲေနေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူအတြက္ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲလုပ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း ေလးေလးပင္ပင္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဘဲဥျပဳတ္ေလးကို ဆီဆမ္းျပီး ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ စားဖို႔ကို အဖြားက လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဘးလည္း ထမင္းပြဲဝင္ထိုင္ျပီး ဘဲဥျပဳတ္ေလးတစ္ဖတ္ကို အရင္ေကာက္ျမည္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာသူေလး ေရရြတ္လိုက္တာ...
"ေၾသာ္... ေစ်းေတြၾကီးလာေတာ့ လူေတြလည္း ဘဲေတြကို အစာမေကၽြးႏိုင္ဘဲ ဆားေတြပဲ ေကၽြးလားမသိဘူးကြယ္။ ဘဲဥေတြက ဆားငန္လိုက္တာ" တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္အေဘးက အသက္အရြယ္ရလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သြားေတြက အရမ္းမာတာေတြ မဝါးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းခ်က္ရင္ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ခ်က္ေပးရတယ္။ အသား၊ ငါးေတြဆိုလည္း ႏူးေနေအာင္ ျပဳတ္ျပီးမွ စားလို႔ရတယ္။ အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ေတာင္ ထြက္ေလ့မရွိေတာ့ဘူး။ သူ႔အခန္းေလးထဲမွာပဲ အေနမ်ားတယ္။ အျပင္က တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ဘာေတြလည္း စိတ္မဝင္စားပါဘူး။ သူေမးတတ္တာ ဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ကိုးကြယ္လာတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအေၾကာင္းရယ္၊ တူျဖစ္သူက ေမြးတဲ့ ေျမးေတြ(အေဖတို႔ေမာင္ႏွမေတြ) အေၾကာင္းေလာက္ရယ္သာ သတိရတဲ့အခါ ေမးတတ္တယ္။ သူ႔ဟာသူ ပုတီးေလးစိပ္ ဘုရားရွိခိုးနဲ႔ပဲေနတာ။ အိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေျပာၾကဆိုၾကတာေတြေတာ့ နားစြန္နားဖ်ား ၾကားမိပါလိမ့္မယ္။ လူၾကီးဆိုေတာ့လည္း သူ႔စိတ္ထဲ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးတာလည္း ရွိမွာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ့္အဖြားက အသက္ ၈၆ႏွစ္အရြယ္ မကြယ္လြန္ခင္ အခ်ိန္ထိ မီးဖိုေဆာင္ကို အေမနဲ႔အတူ ကိုယ္တိုင္ဝင္ျပီး ခ်က္ျပဳတ္ရမွ ေက်နပ္တာ။ အဖြားက ေသြးတိုးသာ ရွိတာ ဟင္းခ်က္ရင္ ေလးေလးပင္ပင္ေလး ခ်က္ေလ့ရွိတယ္။ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္ဟင္းေတြဆိုရင္ စားမဝင္တတ္ဘူး။ အဲဒီအေလ့က စြဲေနေတာ့ အေဒၚျဖစ္သူအတြက္ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲလုပ္ေပးတဲ့အခါမွာလည္း ေလးေလးပင္ပင္ေလးျဖစ္ေအာင္ ျပင္ေတာ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ဘဲဥျပဳတ္ေလးကို ဆီဆမ္းျပီး ထမင္းပူပူေလးနဲ႔ စားဖို႔ကို အဖြားက လုပ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဘးလည္း ထမင္းပြဲဝင္ထိုင္ျပီး ဘဲဥျပဳတ္ေလးတစ္ဖတ္ကို အရင္ေကာက္ျမည္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာသူေလး ေရရြတ္လိုက္တာ...
"ေၾသာ္... ေစ်းေတြၾကီးလာေတာ့ လူေတြလည္း ဘဲေတြကို အစာမေကၽြးႏိုင္ဘဲ ဆားေတြပဲ ေကၽြးလားမသိဘူးကြယ္။ ဘဲဥေတြက ဆားငန္လိုက္တာ" တဲ့။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://taungoo.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.