Wednesday, October 8, 2008

[thin thin aye] 2 New Entries: RFA news ( Burma's Women Activists Speak Out

RFA news ( Burma's Women Activists Speak Out


Burma's Women Activists Speak Out
2007.11.16
http://www.rfa.org/english/features/women/2007/11/16/witow_burma/


Student leader Mi Mi was arrested on Oct. 13. She is 35 years old, holds a bachelor's degree in Zoology, and has two children aged 12 and 16 years. Her husband is also a youth member of the opposition National League for Democracy (NLD). She has been involved in the pro-democracy movement since 1988. She was imprisoned from 1996 to 2003. She is one of the prominent leaders of the 88 generation of student activists. Ma Nilar Thein, who was in Thayawaddy prison with her, is very concerned for her friend:

I am very sad because my friend Mi Mi was arrested like this. I am especially concerned for her because I read the military authorities' vengeful writings in the newspapers about Mi Mi. She was arrested under these circumstances, so I'm especially concerned for her health and safety.Those who were arrested earlier, even those against whom they had no great vengeance, even just ordinary people, were beaten black and blue. Two girls from South Okkalapa were released, and their faces had been beaten black and blue. We can say that those are people against whom they hold no malice. Since Mi Mi is one of the people they had been targeting, when I heard about her arrest, I only had 50 percent hope for her. The other 50 percent is to consider her dead. It's because we are living and telling the truth. Now we hear that they are giving injections and electrical shots to the student leaders and interrogating them. Now, when people they are urgently trying to find, including Ko Htay Kyweh, the student leader, and Ma Mi Mi, are arrested like this, I am extremely concerned for their safety. I'm really sad thinking what kind of torture they must be undergoing.
In Thayawaddy Prison, under prison chief U Win Myint, prisoners sentenced for rape were kept next to the women's building. The prison staff and these prisoners would come and peep at us while we took our baths. We were in prison, defenseless, and without any security. When we reported this to the prison chief, we were reprimanded. Only when the ICRC came, we felt secure because of the rules laid down by the UN, allowed and given by the ICRC. Now, we are concerned for the safety of the women in various prisons because international organizations, such as the ICRC cannot go there. Therefore, we are extremely concerned. No one can defend us from these military dictators who are doing whatever they want.
We, the women of Burma, who are interested in politics and taking part in politics, are facing violence and torture and being killed. From here, I would like to request women's organizations all over the world to form a investigative commission and to take action for the things going on in our country.

Thet Thet Aung was one of the activists hunted down by authorities for supporting the monk-led demonstrations. She spoke to RFA while on the run, following the arrest of most of her family:
On the 9th, they came back around 2:00 p.m. and searched until 6:00 pm. I was told that they took away my national ID card and that they wanted me. My family was asked to inform me. On the evening of the 9th, they went around and searched houses – my aunts' houses. On the morning of the 10th, they took away my mother and my mother-in-law.
They blamed me. They said that only when I was captured would they release my mother and my mother-in-law, my parents. They said they wouldn't release them unless I was captured.
The youngest child is only about one year and two months old. Also, the child is not a healthy one. The child had a blood transfusion at birth. The day after birth, the child's blood was transfused, and we had to save his/her life. So, he/she needs a lot of care. The education of the children – the health of the children … the two older ones – one is eight and the other one is not quite six. They are only at those ages. I'm really concerned for their health and education. I'm also concerned for my parents and my husband. They are really inhumane.
My parents - my mother is over 50. She has heart disease, high blood pressure, stomach problems and also terrible asthma. She has to be on constant medication for her asthma. She has to take her medicine day and night. My mother-in-law is over 70. I am extremely worried now for my children. I'm really worried and am thinking what I can do for them [breaks down and cries, sobs] – for my parents and my children and my husband. I'm feeling panicked. Just think about it, I'm worried for my children and my parents.
Original reporting by RFA's Burmese service. Produced for the Web in English by Luisetta Mudie. Edited by Sarah Jackson-Han.

RFA news

Burma: Fears for dissident Mi Mi and activist women generally
http://rfaunplugged.wordpress.com/2007/10/16/burma-fears-for-dissident-ma-mi-mi-and-activist-women-generally/

This is an English translation of an interview broadcast on RFA's Burmese service on Oct. 15:
Announcer: After the majority of the 88-generation student leaders were arrested, students from the 88 generation, Ma Mi Mi, aka Thin Thin Aye, and Ma Nilar Thein led people's demonstrations. After these demonstrations, they had been secretly active inside Burma along with other student leaders since the military authorities were after them to arrest them. But, last Saturday, on October 13, Ma Mi Mi was arrested, along with the other 88 student leaders, including Ko Htay Kyweh. Ma Mi Mi had been imprisoned in Insein and Thayawaddy prisons for seven years starting in 1996. Ma Nilar Thein, who was in Thayawaddy prison with her, is very concerned for Ma Mi Mi about this arrest.
Ma Nilar Thein (MNT): I am very sad because my friend Mi Mi was arrested like this. I am especially concerned for her because I read the military authorities' vengeful writings in the newspapers about Mi Mi. She was arrested under these circumstances, so I'm especially concerned for her health and safety.
Announcer: In September, monks and people demonstrated. Using force, many people were arrested and tortured. Since Ma Nilar Thein hears this everyday, she is concerned for her comrade and friend, Ma Mi Mi.
MNT: Those who were arrested earlier, even those against whom they had no great vengeance, even just ordinary people, were beaten black and blue. Two girls from South Okkalapa were released, and their faces had been beaten black and blue. We can say that those are people against whom they hold no malice. Since Mi Mi is one of the people they had been targeting, when I heard about her arrest, I only had 50 percent hope for her. The other 50 percent is to consider her dead. It's because we are living and telling the truth. Now we hear that they are giving injections and electrical shots to the student leaders and interrogating them. Now, when people they are urgently trying to find, including Ko Htay Kyweh, the student leader, and Ma Mi Mi, are arrested like this, I am extremely concerned for their safety. I'm really sad thinking what kind of torture they must be undergoing.
Announcer: Ma Nilar Thein recounted, as follows, her personal story of how women political prisoners are faced with oppression and are defenseless under the military dictators.
MNT: At the Thayawaddy Prison, under the prison chief, U Win Myint, prisoners sentenced for rape were kept next to the women's building. The prison staff and these prisoners would come and peep at us while we took our baths. We were in prison, defenseless, and without any security. When we reported this to the prison chief, we were reprimanded. Only when the ICRC came, we felt secure because of the rules laid down by the UN, allowed and given by the ICRC. Now, we are concerned for the safety of the women in various prisons because international organizations, such as the ICRC cannot go there. Therefore, we are extremely concerned. No one can defend us from these military dictators who are doing whatever they want.
Announcer: Ma Nilar Thein has made the following request to the international community for women political prisoners in the prisons in Burma, including Ma Mi Mi, who are facing human rights abuses.
MNT: We, the Burmese women, interested in politics and taking part in politics, are facing violence and torture and being killed. From here, I would like to request women's organizations all over the world to form a investigative commission and to take action for the things going on in our country.
Announcer: That was a request by Ma Nilar Thein to the international community regarding the arrest of Ma Mi Mi, an 88-generation student.
Student leader Mi Mi (a) Thin Thin Aye (female) was arrested on Oct. 13. She is 35 years old, holds a bachelor's degree in Zoology, and has two children aged 12 and 16 years.
Her husband is also a youth member of the opposition National League for Democracy (NLD). She has been involved in the pro-democracy movement since 1988. She was imprisoned from 1996 to 2003 (7 years). She is one of the prominent leaders of the 88 generation.
State Dept. Press statement:
Tom Casey, Deputy Spokesman
Washington, DC
October 15, 2007
Arrest of Htay Kywe and Other Pro-Democracy Activists
The United States condemns the Burmese regime's arrest on October 13, 2007, of pro-democracy activists, including prominent 88 Generation Students leader Htay Kywe and activists Aung Thu, Thin Thin Aye, and Zaw Htat Ko Ko. By unjustly imprisoning organizers of peaceful demonstrations, Burma's ruling generals continue to blatantly disregard the international community's deep concern and calls for a halt to its crackdown, most recently expressed in the October 11 United Nations Security Council Presidential Statement, and violate internationally accepted human rights principles. The continuing repression and persistent refusal to fully cooperate with the international community make clear the need for the international community to maintain strong pressure on the Burmese regime. We reiterate our call for the release of all political prisoners, including Aung San Suu Kyi, Min Ko Naing, and Ko Ko Gyi, and for a genuine dialogue between the regime and the leaders of Burma's pro-democracy and ethnic minority organizations.
Note on Nilar Thein:
Nilar Thein is No. 5 on a long list of people designated "terrorists" by Burma's military rulers. She is 35 years old, from a wealthy family, but after she was jailed for 9 years and refused to give up her political activities after her release from jail, her parents disowned her officially. She has said she forgives her parents for they may have no choice. Nilar's husband Jimmy has served a 16-year jail term.
They have already arrested her husband, student leader Jimmy (aka) Kyaw Min Yu; but Nilar is still at large. Nilar's five month baby (Sunshine) has been left with her grandmother (mother of Jimmy) Nilar took the child with her at first. But Sunshine's cries were in danger of giving them both away.
In a previous interview with RFA's Burmese service, she talked about her baby, saying that her daughter will understand her, and that she may not be a good mother to her but there are many children who have nothing, no school etc in Burma and she has to do this.

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://thin-thin-aye.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[Myo Chit Myanmar] 1 New Entry: ေမာင္ေအး ဘဂၤလာခရီးစဥ္ကို ျမန္မာ့အတိုက္ခံမ်ား ဆန္႕က်င္ဆႏၵျပ

ေမာင္ေအး ဘဂၤလာခရီးစဥ္ကို ျမန္မာ့အတိုက္ခံမ်ား ဆန္႕က်င္ဆႏၵျပ

ေမာင္ေအး(နိရဥၥရာ) | Oct 7th, 2008

ယေန႕ စတင္ေသာ ျမန္မာနအဖ ဒုတိယ စစ္ေခါင္းေဆာင္ ဗို္လ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေမာင္ေအး၏ သံုးရက္ၾကာ ဘဂၤလာခရီးစဥ္ကို ျမန္မာ့အတိုက္အခံ အင္အားစုမ်ားက ကန္႕ကြက္ဆႏၵျပ၍ ဆန္႕က်င္ခဲ့ၾကသည္။
ဆႏၵျပပြဲအား စီစဥ္သူတဦးျဖစ္သည့္ ကိုေက်ာ္ျမင့္က "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမာင္ေအး ဒကၠားျမိဳ႕ကို ေရာက္ရင္ေရာက္ခ်င္း နိုင္ငံျခားေရးရံုးေရွ႕မွာရွိတဲ့ တရားရံုးခ်ဳပ္ေဘးကိုသြားျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕ သြားေရာက္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကပါတယ္။" ဟုေျပာသည္။

ဆႏၵျပပြဲကို ယေန႕နက္ ၁၁ နာရီခြဲတြင္ စတင္ခဲ့ျပီး အတိုက္အခံ ဒီမုိကေရစီ လႈပ္ရွားသူ ၄၀ ခန္႕ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။

ဦးေဆာင္ လႈပ္ရွားသူ ေနာက္တဦးျဖစ္သည့္ ကိုေဇာ္လင္းက "ကႊ်န္ေတာ္တို႕ မနက္ကိုးနာရီ ကတည္းကစျပီး ျမန္မာ့စစ္အစိုးရ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖါက္ေနတာေတြကို ဘဂၤလာ ျပည္သူ ေတြသိေအာင္ေရးသားျပီး သတင္းစာတိုက္၊ ကားဂိတ္ေတြမွာ ျဖန္႕ေ၀ပါတယ္။ ၁၁ နာရီခြဲမွာစ တင္ျပီး ဆႏၵျပတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွာ ဘဂၤလားရဲေတြေရာက္ရွိလာျပီး ၀င္ေရာက္ ဟန္႕တားရာကေန နည္းနည္း ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာပါတဲ့ ပိုစတာေတြ ဆိုင္းဘုတ္ေတြ၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြကိုလည္း သူတို႕အကုန္လံုးလုယူ ဆုတ္ျဖဲပစ္ လိုက္ပါတယ္ဟု" ေျပာသည္။

ဆႏၵျပပြဲတြင္ လူသတ္ေကာင္ေမာင္ေအးျပန္လား၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီးေမာင္ေအးျပန္လား၊ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲအလိုမရွိ၊ နအဖစစ္အစိုးရကို မဆက္ဆံႏွင့္ဆိုသည့္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကို ေၾကြးေၾကာ္ျပီး ဆႏၵျပၾကသျဖင့္ လမ္းသြားလမ္းလာသူအမ်ားအျပားက လာေရာက္ ၾကည့္ရွဳ႕ ခဲ့သည္။

ဆႏၵျပသူမ်ားကို ဘဂၤလားအာဏာပိုင္မ်ားက ျခိမ္းေျခာက္မႈမ်ားျပဳလုပ္ခဲ့ျပီး ဖမ္းဆီးရန္ၾကိဳး စားခဲ့ေသာ္လည္း ဆႏၵျပသူမ်ားက ဖမ္းဆီးခံရန္ အဆင္သင့္ရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုေသာအခါ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဘဂၤလာရဲက ဆႏၵျပသူမ်ားကို ဘစ္ကားတစီေပၚအတင္းဆြဲတင္ျပီး သူတို႕ ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္သို႕ ျပန္ပို႕ခဲ့သည္။

ဆႏၵျပရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကိုလည္း ဦးေဆာင္သူကုိေက်ာ္ျမင့္က "အခုလို ဆႏၵျပရတာက ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတႏိုင္ငံျဖစ္တဲ့ ဘဂၤလာေဒ့ခ်္ႏိုင္ငံအေနနဲ႕ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူေျမာက္မ်ား စြာကို သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ ျမန္မာနအဖကို စီးပြားေရးအရ ဆက္ဆံတာကို ကန္႕ကြက္တဲ့အေနနဲ႕ ဒီေန႕ဆႏၵျပရတာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ျပီး အိမ္နီးခ်င္းေကာင္းပီပီ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စစ္မွန္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေပၚေပါက္ေအာင္ ဘဂၤလာအစိုးရအေနနဲ႕ ကူညီေပးဖို႕ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေတာင္းဆိုခဲ့ပါတယ္။"ဟု ေျပာသည္။

ယခင္က ျမန္မာအတိုက္အခံ အင္အားစုမ်ားဆႏၵျပပြဲမ်ားကို ဘဂၤလာအာဏာပိုင္မ်ား အေန ျဖင့္ ယခုကဲ့သို႕ အားတင္ျဖိဳခြဲျခင္းမရွိေသာ္လည္း ယခုဆႏၵျပပြဲမွာ သူတို႕အက်ိဳးစီး ပြားကို ထိခုိက္ေနသည့္အတြက္ျဖစ္ေၾကာင္း အထူးသျဖင့္ ေၾကျငာခ်က္မ်ားထဲတြင္ ရခိုင္ျပည္သူမ်ား ထံက နအဖအဓမၼသိမ္းထားေသာ လယ္ေျမမ်ားကို ငွားရမ္းမည့္ကိစၥကို ကန္႕ကြက္ထား၍ ျဖစ္ပံုရသည္ဟု သူကေကာက္ခ်က္ခ်ေျပာသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးေမာင္ေအးႏွင့္အတူ ႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ၾကီး ဦးဥာဏ္၀င္းလည္း လိုက္ပါလာျပီး ျမန္မာစီးပြားေရးသမား အမ်ားအျပားလည္း ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕ထဲတြင္ ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရိွိ ရသည္။

သံုးရက္ၾကာလည္ပတ္မည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး ဘဂၤလာခရီးစဥ္အတြင္း ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကား ေျဖရွင္း ရန္ က်န္ေနသည့္ ေရပိုင္နက္အျငင္းပြားမႈကိစၥ၊ ခ်စ္ၾကည္ေရး လမ္းေဖာက္လုပ္ေရးကိစၥ၊ အခြန္ ႏွစ္ထမ္းကြမ္း ေရွာင္ရွားေရးကိစၥႏွင့္ လယ္ေျမငွားရမ္းမည့္ကိစၥမ်ားကို ေဆြးေႏြးၾကမည္ျဖစ္ျပီး တခ်ိဳ႕သေဘာတူညီခ်က္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုးရန္ အေျခအေနရွိေၾကာင္း သိရွိရသည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးၾကီး ေမာင္ေအးသည္ စစ္တေကာင္းေတာင္တန္းေဒသရွိ သက္အမ်ိဳးသားမ်ား ေနထိုင္သည့္ ရန္ဂါမတီျမိဳ႕ကိုလည္း သြားေရာက္လည္ပတ္မည္ျဖစ္ျပီး ထိုျမိဳ႕မွတဆင့္ ျမန္မာနိုင္ငံသို႕ ျပန္မည္ျဖစ္သည္။

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://myochitmyanmar.org/index.php?format=feed&type=rss. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[နတ္သမီးေလးရဲ႕ ပံုျပင္] 1 New Entry: နံရံေတြေပၚမွာ

နံရံေတြေပၚမွာ

အကာမဲ့နံရံ ေတြနဲ႕ကာရံထားတားတဲ့
ဆံုးမရွိတဲ့ ေလဟာျပင္ထဲမွာ
လြင့္ေမ်ာေနတဲ့
ေရစီးကမ္းျပိဳ အနာဂတ္ေတြ
ဟိုးအေ၀းက နံရံေတြေပၚမွာ
အလြမ္းေတြေရးထားတယ္ထင္တယ္.
ကြဲအက္ေနတဲ့ ေလွာင္ရယ္သံေတြၾကားမွာ
အစြမ္းကုန္ပြင့္ေနတာ
ပုစၧာတစ္ပုဒ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး
ဟာသတစ္ပုဒ္ပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။....။
ခံစားမေနပါနဲ႕
နာရီေတြေၾကာင့္ေတာ့ ျဖစ္မယ္ မထင္ဘူး
မိုးသားေအာက္မွာ
လြင့္ေမ်ာေနတဲ့
တိမ္တုိက္မွာ ရာသီေတာ့ ရွိတာေပါ့
သည္းရင္လည္း မိုးရာသီေပါ့..
မရြာေတာ့လည္း ေႏြေနပူပူမွာ
ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံစားေနခဲ့ဖူးေတာ့
ေသြးစုတ္ေနတဲ့
ခပ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ ျခင္စုတ္ကို ပဲ
ေအာ္ဆဲထားလုိက္ဦးမယ္
စကားပံုေတြက
စာအုပ္ေတြၾကားမွာပဲ..
အင္းေလ..
အဲဒီၾကားထဲကပဲ....
ၾကားထဲကပဲ..
ၾကားထဲကပဲ...
ျမင္ေနရတာ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္
အဖန္ဖန္ တစ္ရာမက
အ၀ါးခံထားရတာ
စကားလံုးခပ္ေဆြးေဆြးတစ္ခု
လွမ္း ျပံဳးျပေနေလရဲ႕..

ေအာက္မွာဖြက္ထားခ်င္တာက ဒီစာေနရာမွာေရးပါ

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://www.natthimilay.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[ဆံုဆည္းရာ] 4 New Entries: တပ္သားတဦး အထက္အရာရွိကို သတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဟု မ်က္ျမင္ သက္ေသမ်ားေျပာ

တပ္သားတဦး အထက္အရာရွိကို သတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတ္ေသဟု မ်က္ျမင္ သက္ေသမ်ားေျပာ

မဇၩိမ-ျမင့္ေမာင္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၀၇ ရက္ ၂၀၀၈

နယူးေဒလီ။ ။ ရန္ကုန္တိုင္း ေမွာ္ဘီတြင္ အေျခစိုက္ေသာ ခလရ ၇၅၇ မွ တပ္သားတဦးသည္ ယင္း၏ တပ္မႉးကို သတ္ၿပီး စေနေန႔က မိမိကိုယ္မိမိ အဆံုးစီရင္လိုက္သည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာပါသည္။

ပဲခူးတိုင္း အုတ္ဖိုၿမ့ဳိနယ္တြင္ ေနထိုင္သူတဦးက ေျပာသည္မွာ အနီးရွိ ေအးျမသာယာရြာ၌ စစ္သားမ်ားအၾကား လိပ္ခဲတည္းလည္း အေျခအေနတရပ္ ျဖစ္ေပၚေနခဲ့ၿပီးေနာက္ စေနေန႔ညေနက တပ္သား ေက်ာ္ေရႊေမာင္သည္ သူ႔ကို က်န္ရဲေဘာ္မ်ားက သူတို႔ အရာရွိဗိုလ္ၾကီးတဦးကို သတ္ျဖတ္အၿပီး ထြက္မေျပးႏိုင္ေအာင္ ပိတ္မိသြားၿပီးေနာက္ သတ္ေသ သြားသည္ကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

ထိုဗိုလ္ၾကီးကို သတ္ၿပီးေနာက္ ေက်ာ္ေရႊေမာင္သည္ စေနေန႔ညေနက သူ႔တပ္ရင္းမွ ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္ဟု အဆိုပါ မ်က္ျမင္သက္ေသက ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ အနီးအနားတြင္ တပ္စြဲထားေသာ ခလရ ၇ဝ၇၊ ခလရ ၃၅၊ ခလရ ၆၊ ခလရ ၄ ႏွင့္ ခလရ ၅ မွရဲေဘာ္မ်ားက ေဒသခံ ရဲမ်ားႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ထြက္ေျပးရန္ ၾကိဳးပန္းစဥ္ လွ်ပ္စစ္ ထရန္ စေဖာ္မာ အေဆာက္အဦ အနီးတြင္ သူ႔ကို ပိတ္မိသြားခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။

"သူက ၁ဝ ခ်က္ေက်ာ္ မိုးေပၚေထာင္ပစ္ၿပီး ထရန္စေဖာ္မာေတြ ေနာက္မွာ ပုန္းေနတာ" ဟု အျခား ေဒသခံမ်ားႏွင့္အတူ အခင္း ျဖစ္ပြါးရာေနရာသို႔ အေျပး သြားေရာက္ၾကည့္ရႈခဲ့သည္ဟု ဆိုသည့္ အဆိုပါ ေဒသခံက ေျပာပါသည္။

လိုက္လံရွာေဖြသည့္ စစ္သားမ်ားကို ကြပ္ကဲလိုက္ပါလာသူ အုတ္ဖိုအေျခစိုက္ ခလရ ၇ဝ၇ မွ အရာရွိတဦးႏွင့္ ခဏၾကာ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၿပီး ထိုသို႔ပစ္ခတ္ရာတြင္ အဆိုပါအရာရွိမွာ အၾကီးအက်ယ္ ဒဏ္ရာ ရသြားသည္ဟု ဆိုပါသည္။

ထိုသို႔ အတန္ၾကာ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ စစ္သားမ်ားက လွ်ပ္စစ္ ထရန္စေဖာ္မာ ပ်က္စီးသြားမည္ကို စိုးရိမ္ ေနခဲ့ၾကေသးသည္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၁ နာရီခန္႔တြင္ ဆက္တိုက္ ပစ္လိုက္ေသာ ေသနတ္မ်ား ဆူညံစြာၾကားၿပီး သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရာ အဆိုပါ ထြက္ေျပးသူ တပ္သားမွာ ေသနတ္ဒဏ္ရာမ်ားစြာႏွင့္ ေသဆံုးေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္ ဟု ေဒသခံက ေျပာပါသည္။

"စစ္သားေတြက သူ႔ဆီက က်ည္ဆံ ၁၇ဝ ေက်ာ္၊ လက္ပစ္ဗံုးေတြ၊ ၉ မမ ပစၥတို နဲ႔ ရိုင္ဖယ္တလက္ ေတြ႔တယ္။ စစ္ သားေတြက သူ႔အေလာင္းကို သယ္သြားၿပီး အနားက ျပည္ေတာ္သာ ရြာမွာ ျမႇဳပ္လိုက္တယ္" ဟု သူက ဆက္လက္ ေျပာဆုိ သြားခဲ့ပါသည္။

ေနာက္ထပ္ အုတ္ဖိုေဒသခံ တဦးကို မဇၩိမက ဆက္သြယ္ေမးျမန္းရာတြင္ သူမလည္း ဤအျဖစ္အပ်က္ကို ၾကားေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ သူမ၏ လံုျခံဳေရး အေျခအေနကို စိုးရိမ္၍ ကိုယ္တိုင္ သြားမၾကည့္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

အုတ္ဖိုၿမ့ဳိ၏ ေျမာက္ဘက္ မိုင္ ၇ဝ ခန္႔အကြာရွိ ျပည္ၿမ့ဳိမွ ေစ်းဆိုင္ပိုင္ရွင္ တဦးကို ေမးျမန္းရာတြင္ သူမလည္း ဤအျဖစ္ အပ်က္ကို ရန္ကုန္မွျပန္လာစဥ္ စေနေန႔ညေနက ၾကားသိခဲ့ရေၾကာင္း ေျပာပါသည္။

"က်မ ရန္ကုန္က ျပန္လာေတာ့ ဘတ္စ္ကားအားလံုးကို စစ္သားေတြက လက္ပံတန္းမွာ ရပ္ခိုင္းၿပီး ရွာေနတာ ေတြ႔တယ္။ စစ္သားေတြက သူတို႔ စစ္ေျပးတေယာက္ကို ရွာေနတာလို႔ ေျပာပါတယ္" ဟု သူမက ဆက္လက္ ေျပာဆိုပါသည္။

လက္ပံတန္းသည္ ရန္ကုန္ျပည္ အေဝးေျပး ကားလမ္းေပၚတြင္ရွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမ့ဳိ၏ ေျမာက္ဘက္ ၈၅ မိုင္အကြာတြင္ရွိကာ အခင္းျဖစ္ပြါးရာ အုတ္ဖိုၿမ့ဳိ၏ ေတာင္ဘက္ ၁၅ မိုင္ အကြာတြင္ ရွိပါသည္။

စစ္သားမ်ား၏ ေျပာျပခ်က္ႏွင့္ ေကာလဟလမ်ားအရ အဆိုပါ စစ္သားသည္ သူ႔အထက္အရာရွိကို ပစ္သတ္ၿပီး ေမွာ္ဘီ ရွိ တပ္စခန္းမွ ထြက္ေျပးလာခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ အနီးအနား ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ အျခား တပ္ရင္းမ်ားမွ စစ္သားမ်ား ပူးေပါင္း၍ သူ႔ကို ဝိုင္းဝန္း ရွာေဖြခဲ့ၾကပါသည္။

သို႔ေသာ္ ေဒသခံ အုတ္ဖိုရဲစခန္းကို ေမးျမန္းရန္ ဆက္သြယ္ရာ ဆက္သြယ္၍ မရခဲ့ပါ။

စစ္သားမ်ားအၾကား ေျပာၾကားေနေသ ာေကာလဟလမ်ားကို ကိုးကားကာ ေဒသခံ မ်က္ျမင္သက္ေသက ေျပာၾကားရာတြင္ ရခိုင္တိုင္းရင္းသား တပ္သား ေက်ာ္ေရႊေမာင္သည္ သူ႔အထက္ အရာရွိ ဗိုလ္ၾကီးကို သူ႔လူမႈေရး ကိစၥမ်ားကို ဝင္ေရာက္ စြက္ဖက္ ေစာ္ကားသျဖင့္သတ္ပစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဤအမႈအတြက္ အေသးစိတ္ အခ်က္အလက္မ်ားကို အတည္ျပဳ၍ မရႏိုင္ခဲ့ပါ။

ကရင္နီတပ္မေတာ္ လက္နက္ခ်မည္မဟုတ္ဟု စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေျပာၾကား

ေခတ္ၿပိဳင္-ပီတာေအာင္/ ၇ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၈။ ။

နအဖစစ္အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္တိုက္ခိုက္ေနေသာ ကရင္နီတပ္မေတာ္ လက္နက္ခ်မည္ဆိုသည့္ သတင္း မဟုတ္ မမွန္ေၾကာင္းႏွင့္ အထင္အျမင္လြဲမွားေစရန္ စစ္အစိုးရ၏ ၀ါဒျဖန္႔မႈသက္သက္ျဖစ္ေၾကာင္း ကရင္နီတပ္မေတာ္အႀကီး အကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘီထူးက ေျပာၾကားသည္။

ကရင္နီအမ်ဳိးသားတိုးတက္ေရးပါတီ (ေကအန္ပီပီ) အပါအ၀င္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘီထူးႏွင့္ ၎၏တပ္ဖြဲ႔မ်ား နအဖ စစ္အစိုးရထံ လက္နက္ႏွင့္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလဲလွယ္ရန္ စီစဥ္ေနသည္ဆိုသည့္သတင္းမ်ား ကရင္နီအသိုင္းအ၀န္း၌ ထြက္ ေပၚေနသည့္အေပၚ ကရင္နီတပ္မေတာ္စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္က ျပန္လည္ျငင္းဆိုျခင္းျဖစ္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘီထူးက "ဒီလိုလုပ္တာ မလုပ္သင့္မလုပ္ထိုက္တဲ့ကိစၥပဲ။ ျပည္သူအတြက္လည္း အက်ဳိးမျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔က ဘာမွ လက္နက္ခ်က္ဖို႔အေၾကာင္းမရွိဘူး။ က်ေနာ္တို႔ရပ္တည္ခ်က္ကေတာ့ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေတာ့ ပန္းတိုင္ေရာက္ေအာင္ခ်ီတက္ဖို႔ပဲ။ ရည္မွန္းထားတဲ့ စစ္မွန္တဲ့ဖယ္ဒရယ္ျပည္ ေထာင္စုတည္ေထာင္ႏိုင္တဲ့အထိေပါ့ ဆက္ လုပ္သြားမယ္" ဟု ေျပာသည္။

ယင္းသုိ႔လက္နက္ခ်ေရးကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ နအဖစ္အစိုးရဘက္က ဆက္သြယ္လာျခင္းမရွိသကဲ့သုိ႔ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲ ေရးအတြက္လည္း နအဖႏွင့္ ေကအန္ပီပီတို႔အၾကား ညိႇႏိႈင္းေဆြးေႏြးေျပာဆိုမႈမ်ား ယမန္ႏွစ္ကတည္းက မရွိေတာ့ ေၾကာင္း ေကအန္ပီပီ ပါတီအတြင္းေရးမႉး (၂) ခူးဦးရယ္ကလည္း ေခတ္ၿပိဳင္သုိ႔ ေျပာၾကားသည္။

၎က "အဲဒီသတင္းျပန္႔ေနတာေတာ့ တပတ္နီးနီးေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ။ လူထုၾကားေတြမွာေရာ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕ ေတြၾကားထဲ မွာေရာ၊ သတင္းလႊင့္ထားတယ္လုိ႔ က်ေနာ္တို႔ၾကားရတယ္။ ဒုကၡသည္စခန္းေတြထဲမွာလည္း ဒီသတင္းေတြျဖန္႔ေနတယ္။ နအရဲ႕လုပ္ႀကံသတင္း ျဖန္႔ခ်ိေရးသက္သက္ပါ။ အပစ္ရပ္အဖြဲ႕ေတြကိုလက္နက္ခ်ဖို႔ေျပာေနတဲ့ တခ်ိန္တည္းမွာတင္ပဲ က်ေနာ္တို႔ဘက္ကို ယိုင္မသြားေအာင္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း၀င္ဖို႔ အစီအစဥ္ ရွိေနပါတယ္ဆိုတာမ်ဳိး လုပ္ေနတာပါ။ လက္နက္ခ်႐ံုကလြဲၿပီးေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိဘူး၊ လက္နက္ဆက္လက္ဆြဲကိုင္ၿပီးေတာ့ အားယူဖို႔ အဖြဲ႕အစည္း ေနာက္ခံမွာမရွိေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာ ၀ါဒျဖန္႔ခ်ိတယ္လို႔ပဲ နားလည္္တယ္" ဟု ေျပာသည္။

ကရင္နီတပ္မေတာ္ႏွင့္ ေကအန္ပီပီပါတီတို႔အေနျဖင့္ စစ္ေရးႏွင့္ႏိုင္ငံေရး ပံုမွန္ဆက္လက္ေဆာင္ရြက္ေနၿပီး လက္နက္ခ် ေရးႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း ကရင္နီေခါင္းေဆာင္မ်ားအၾကား သေဘာထားကြဲလြဲမႈမရွိပါဟု ခူးဦးရယ္က ဆက္လက္ေျပာ ၾကားသည္။

ေကအန္ပီပီႏွင့္ ျမန္မာစစ္အစိုးရအၾကား ၁၉၉၅ ခုက အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈရရွိဖူးေသာ္လည္း သေဘာ တူညီခ်က္ကို နအဖဘက္က ခ်ဳိးေဖာက္ကာ ေကအန္ပီပီနယ္ေျမအတြင္း တပ္မ်ားတိုးခ်ဲ႕လာသျဖင့္ (၃) လခန္႔အၾကာ၌ သေဘာတူညီခ်က္ ပ်က္သြားခဲ့ရသည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၉၆ ႏွင့္ ၁၉၉၈ ခုတို႔တြင္ ရန္ကုန္၌ (၂) ႀကိမ္၊ ၂၀၀၇ မတ္လတြင္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ တာခ်ီလိတ္ၿမိဳ႕၌ (၁) ႀကိမ္ ေကအန္ပီပီႏွင့္ နအဖစစ္အစိုးရကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႕တို႔အၾကား ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးေဆြးေႏြးခဲ့ေသာ္လည္း သေဘာတူညီခ်က္ မရရွိခဲ့ေပ။

ကရင္နီစစ္တပ္ႏွင့္ နအဖ စစ္တပ္တို႔အၾကား ၿပီးခဲ့သည့္ သီတင္းပတ္အတြင္း တိုက္ပြဲ (၄) ႀကိမ္ျဖစ္ပြားခဲ့ေၾကာင္း ကရင္နီ အမ်ဳိးသားဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဖြဲ႔ (ေကအန္ဒီေအ) ေခၚ နဂါးတပ္ဖြဲ႔ကို ၿပီးခဲ့သည့္လဆန္းပိုင္းက စစ္အစိုးရက လက္နက္ခ် ခိုင္းခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္ က်န္ရွိသည့္ ကရင္နီလူမ်ဳိးေပါင္းစံုလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္ဦး (ကလလတ) ႏွင့္ ၾကယ္ျဖဴတပ္ဖြဲ႔မ်ားကို လည္း လက္နက္အပ္ရန္ ဖိအားေပးလ်က္ရွိေၾကာင္း ကရင္နီတပ္မေတာ္က ေျပာၾကားသည္။

ကရင္နီ ျပည္သူမ်ား၏ အက်ဳိးစီးပြား တစံုတရာ ျဖစ္ထြန္းျခင္းမရွိသည့္ အႂကြင္းမဲ့လက္နက္ခ်မႈမ်ားကို အလ်ဥ္းျပဳလုပ္ မည္မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ကရင္နီအမ်ဳိးသားတိုင္း ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးခြင့္ရရွိေရး အမ်ဳိးသားဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ အာဏာရွင္စစ္အုပ္စုကို ဆက္လက္ခုခံ တိုက္ပြဲ၀င္သြားမည္ဟု ကရင္နီတပ္မေတာ္က ၿပီးခဲ့သည့္ တနလၤာေန႔က ထုတ္ျပန္ေၾကညာထားသည္။

ရန္ကုန္မွ အန္အယ္လ္ဒီ လူမႈအေထာက္အကူအဖြဲ႔၀င္တဦး အဖမ္းခံရ

ေခတ္ၿပိဳင္-ကုိ၀ုိင္း/ ၇ ေအာက္တုိဘာ ၂၀၀၈။ ။

ရန္ကုန္တိုင္း ေတာင္ဥကၠလာပၿမိဳ႕နယ္ အန္အယ္လ္ဒီ လူမႈအေထာက္အကူအဖြဲ႔၀င္ ဦးေအးၫြန္႔ကို ယခုလ (၄) ရက္ေန႔ ည၌ ျပည္ထဲေရးဌာနက လာေရာက္ဖမ္းသြားေၾကာင္း မိသားစု၀င္တဦးက ေျပာသည္။

၎က "ေမးစရာေလးေတြရွိတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လာေခၚသြားတာ။ လာတာကေတာ့ (၉) နာရီခြဲနဲ႔ (၁၀) နာရီၾကားေလာက္ ကေပါ့ေနာ္။ ရွာတာေဖြတာ ဘာညာနဲ႔ဆိုေတာ့ (၁၂) ခြဲေလာက္က်ေတာ့ ေခၚသြားတာေပါ့" ဟု ေျပာသည္။

အရပ္၀တ္မ်ား ၀တ္ဆင္ထားသူ လူ (၃) ဦးပါ၀င္သည့္အဖြဲ႔က လာေရာက္ေခၚေဆာင္သြားျခင္းျဖစ္ၿပီး ယေန႔အထိ တစံုတရာ အေၾကာင္းၾကားလာျခင္း မရွိေသးေၾကာင္း သိရသည္။

အဆိုပါမိသားစု၀င္က "ဦး၀င္းေမာင္ဆိုတာပါလာတယ္။ ျပည္ထဲေရးကတဲ့။ ေနာက္ (၂) ေယာက္ထဲမွာကေတာ့ ေက်ာ္သူ ရွိန္ဆိုလား တေယာက္ပါေသးတယ္။ အကုန္လံုး အရပ္၀တ္ေတြပဲ" ဟုေျပာသည္။

မိသားစုအေနျဖင့္ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား၏ အႀကံျပဳခ်က္အရ တပတ္ခန္႔ေစာင့္ၾကည့္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဦးေအးၫြန္႔သည္ ဖမ္းဆီးခံရႏိုင္ေလာက္ေသာလုပ္ငန္းမ်ဳိး လုပ္ကိုင္ထားျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ ေခတၱလာေရာက္ ေခၚေဆာင္သြားျခင္းဟုသာ ယူဆထားသည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေအးၫြန္႔၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္တဦးကမူ အန္အယ္လ္ဒီအဖြဲ႔၀င္တဦးျဖစ္သည့္ ဦးေအးၫြန္႔သည္ ရပ္ကြက္ အတြင္းရွိ လူမႈေရးစိတ္၀င္စားသူမ်ား၊ ပံ့ပိုးကူညီလိုသူမ်ားျဖင့္ စုဖြဲ႔ထားေသာ ေတာင္ဥကၠလာၿမိဳ႕နယ္ လူမႈအေထာက္ အကူအဖြဲ႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ တက္ႂကြစြာ လႈပ္ရွားသူတဦး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လာေရာက္ဖမ္းဆီးျခင္းျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ခ်က္ေပးသည္။

ထို႔အျပင္ ဦးေအးၫြန္႔သည္ ေသြးတိုးႏွင့္ ဆီးခ်ဳိေရာဂါခံစားေနရသျဖင့္ ေဆးပံုမွန္မီွ၀ဲေနရၿပီး က်န္းမာေရးႏွင့္ ညီၫြတ္ မည့္ အစားအေသာက္မ်ားကိုသာ စားေနရသူျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ အဆိုပါ လူမႈအေထာက္အကူအဖြဲ႔၏ လုပ္ငန္းမ်ား တြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၏ သားသမီးမ်ားကို ပညာသင္စရိတ္ ေထာက္ပံ့ျခင္းလည္း ပါ၀င္ေၾကာင္း သိရသည္။

အန္အယ္လ္ဒီေျပာခြင့္ရ ဦးဥာဏ္၀င္းကမူ အဆိုပါသတင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ ၎တို႔ထံသို႔ တင္ျပလာျခင္းမရွိေသးေၾကာင္း ေျပာသည္။

အက်ဥ္းစံ အရွင္ဂမၻီရ က်န္းမာေရး ဆုိး၀ါးေန

ဧရာ၀တီ-ကိုစိုး | ေအာက္တိုဘာ ၇၊ ၂၀၀၈

စစ္အစိုးရကဖမ္းဆီးထားသည့္ ျမန္မာႏိုင္ငံလုံးဆုိင္ရာ သံဃာ့တပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႕မွ ဦးေဆာင္သံဃာေတာ္တပါးျဖစ္ေသာ အရွင္ဂမၻီရသည္ အင္းစိန္ေထာင္တြင္း၌ က်န္းမာေရး အေျခအေန ဆိုး၀ါးေနေၾကာင္းသိရသည္။

အဆိုပါ အရွင္ဂမၻီရသည္ က်န္းမာေရးဆုိး၀ါးေနၿပီး အားနည္းေနသည့္အတြက္ ေထာင္ေဆး႐ုံ၌ ေဆး၀ါး ကုသမႈ ခံယူေနရ ေသာေၾကာင့္ ယမန္ေန႔က အင္းစိန္ေထာင္ ကမာ႐ြတ္ၿမိဳ႕နယ္ သီးသန္႔တရား႐ုံးတြင္႐ုံးထုတ္ ရွိေသာ္လည္း မထြက္ေရာက္ ႏိုင္ေၾကာင္း အက်ိဳးေဆာင္ေရွ႕ေန ဦးခင္ေမာင္ရွိန္ကေျပာသည္။

"အရွင္ဂမၻီရ က်န္းမာေရးေျခအေနက ေထာင္ေဆး႐ုံမွာ အားေဆးသြင္းေနရတယ္လို႔ က်ေနာ္တို႔သိရတယ္၊ ေဆး႐ုံကို ဘယ္ေန႔က ေရာက္တယ္လို႔ေတာ့ မသိရေသးဘူး၊ မေန႔ကေတာ့ ႐ုံးခ်ိန္း ထြက္မလာႏိုင္ဘူး"ဟု ဦးခင္ေမာင္ရွိန္က ဧရာ၀တီသို႔ ေျပာျပသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာလ လ၀က္ခန္႔ကလည္း အရွင္ဂမၻီရသည္ ႐ုံးခ်ိန္းတခုတြင္ ေခါင္းမူးၿပီး အန္ေၾကာင္း သိရသည္။ အစာမွား၍ဟု ယူဆရေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ ေျခလက္မ်ားေအးေနေၾကာင္း၊ အသားအေရမွာ ၀ါဖန္႔ဖန္႔ ျဖစ္ေနၿပီး အားအင္ နည္းပါးေနေသာ လကၡဏာကို ေတြ႕ရွိရေၾကာင္းလည္း ၎က ေျပာဆိုသည္။

ယင္းကမာ႐ြတ္ၿမိဳ႕နယ္ တရား႐ုံးတြင္ အရွင္ဂမၻီရ တပါးတည္း အမႈ ၉ မႈကို ရင္ဆိုင္ေနရေၾကာင္း၊ ၎အမႈမ်ားမွာ သင္းဖြဲ႕ (၆) ပုဒ္မ တမႈ၊ ပုံႏွိပ္ ၁၇ (၂၀) ပုဒ္မ ၂ မႈ၊ မတရားသင္း ၁၇ (၂) ပုဒ္မ ၃ မႈ၊ လ၀က ၁၃ (၁) ပုဒ္မ ၃ မႈ တို႔ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

အရွင္ဂမီၻရကို လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္ စက္တင္ဘာ ေ႐ႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ၂၀၀၇ ခု ႏိုဝင္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔ ၌ မႏၱေလးတိုင္း စဥ့္ကိုင္ၿမိဳ႕တြင္ စစ္အာဏာပိုင္မ်ားက ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ ေသာၾကာေန႔ ႐ုံးခ်ိန္းတြင္ အာဏာပိုင္မ်ားက ထုတ္ျပန္လိုက္သည့္ အရွင္ဂမၻီရအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား မ်ား ႐ုံးထုတ္ရာသို႔ မိသားစု၀င္မ်ားကို လာေရာက္ ၾကားနာခြင့္မျပဳေတာ့ေၾကာင္းႏွင့္ ပုံမွန္ တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး တရက္ တြင္ ေထာင္၀င္စာေတြ႕ခြင့္ေပးေနျခင္းကို စေန၊ တနဂၤေႏြသို႔ေျပာင္းလိုက္ေၾကာင္း ညႊန္ၾကားခ်က္အား ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားမ်ား၏ မိသားစု၀င္မ်ားက ယခင္အတိုင္း ခြင့္ျပဳရန္ ယမန္ေန႔က ေတာင္းဆိုၾကသည္ ဟုလည္း ဦးခင္ေမာင္ရွိန္က ေျပာသည္။

၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားအဖြဲ႕မွ ကုိၿပံဳးခ်ိဳ၏ဖခင္ျဖစ္သူ ဦး၀င္းေမာင္ကလည္း "မေန႔က သြားလုိ႔မရဘူး၊ တနဂၤေႏြေန႔က ပါဆယ္ေပးေတာ့လည္း ေတြ႕ခြင့္မရဘူး၊ လုံးလုံး မိသားစုကို ေတြ႕ခြင့္မေပးဘူး၊ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ ေလွ်ာက္လႊာတင္ ထားတယ္၊ မိသားစုေတြနဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ ေပးဖို႔၊ စာတင္ထားတယ္၊ မိသားစုေတြစုၿပီး စာတင္ဖို႔လည္း စီစဥ္ထားတယ္၊ အဲဒါျဖစ္ လိမ့္မယ္လို႔ထင္တယ္၊ ေထာင္အာဏာပိုင္ေတြကို ႏႈတ္နဲ႔ေတာ့ ေျပာထားတယ္"ဟု ေျပာျပသည္။

စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးထားသည့္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားက ၎တို႔အား အင္းစိန္ေထာင္တြင္း သီးသန္႔ တရား႐ုံးတြင္ ႐ုံးထုတ္စစ္ေဆးရာသို႔ မိသားစု၀င္မ်ားကို လာေရာက္ၾကားနာခြင့္မေပးပါက တရား႐ုံးႏွင့္ ဆက္လက္ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ ျခင္းမျပဳႏိုင္ဟု ေျပာၾကားထားသည္။

႐ုံးထုတ္ရာတြင္ လက္ထိပ္မခတ္ရန္၊ တရားခြင္ ၌ မိသားစု၀င္မ်ားႏွင့္ သတင္း မီဒီယာမ်ားကို ၾကားနာခြင့္ ျပဳရန္ တို႔ကို ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားက ၎တို႔၏ အက်ိဳးေဆာင္ေ႐ွ႕ေနမ်ားမွ တဆင့္ ေတာင္းဆိုထားသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ၂၀၀၇ ခု ၾသဂုတ္လအတြင္းက ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္ေပၚရန္ အစျပဳခဲ့ေသာ ေလာင္စာဆီႏွင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရး လမ္းေလွ်ာက္ဆႏၵျပခဲ့သည့္အတြက္ မင္းကိုႏိုင္၊ ကုိကုိႀကီး၊ ကိုျမေအး၊ ကိုေက်ာ္မင္းယု ေခၚ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုၿပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုမင္းေဇယ်တို႔ အပါအ၀င္ ၈၈ မ်ိဳးဆက္ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕၀င္မ်ားကို စစ္အစိုးရက ဖမ္းဆီးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၎တို႔အထဲမွ အမ်ားစုမွာ ေထာင္ဒဏ္ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ က်ခံၿပီးသူမ်ားျဖစ္သည္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ျမန္မာ့အေရးလႈပ္ရွားသူမ်ားအဖြဲ႕(USCB)ႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားမ်ား ကူညီေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္း(AAPP)တို႔ကလည္း လြန္ခဲ့သည့္ တႏွစ္အတြင္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ၇၈ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ တိုးလာေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ အပါအ၀င္ ဖမ္းဆီးထားသည့္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလုံး ျပန္လႊတ္ေပးရန္ ယမန္ေန႔က ပူးတြဲေၾကညာခ်က္ထုတ္ျပန္၍ ေတာင္းဆုိထားသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ၁၃၀၀ ခန္႔ရွိခဲ့ၿပီး ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၌ ၁၁၉၂ ဦးရွိကာ ယခု ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလတြင္ ၂၁၂၃ ဦး ရွိေၾကာင္း အထက္ပါ ပူးတြဲေၾကညာခ်က္အရ သိရွိရသည္။

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://soneseayar.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[Htoo Myat] 1 New Entry: ၾကံဳခဲ့ရ နဗနဘ၀

ၾကံဳခဲ့ရ နဗနဘ၀

Native Myanmar Forum မွာ ကို နဗနက Myself နာမည္နဲ႔ ေရးခဲ့ၿပီး Member တိုင္းက ေမွ်ာ္လင့္ ေစာင့္စား ဖတ္ရႈ ရင္ခုန္ခဲ့ၾကတဲ့ Myself topic က ပိုစ့္ေတြကို အခုေတာ့ Blog ေပၚမွာ တစုတေ၀းတည္း၊ အစီအစဥ္ တက် ဖတ္ရႈႏုိင္ၾကၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်းလက္ေတာရြာ ရနံ႔ေလးသင္းၿပီး ဟာသေႏွာတဲ့ ၾကံဳခဲ့ရ နဗန ဘ၀၊
ေပ်ာ္စရာ၊ လြမ္းစရာနဲ႔ ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေတြ အပါအ၀င္၊
ေခတ္တစ္ေခတ္ရဲ့ ရုပ္ပံုကားခ်ပ္ကိုပါ ဗဟုသုတ ရစရာ ခပ္ေရးေရး ျမင္ရႏုိင္တဲ့...

http://navana07.blogspot.com/

စဖတ္ေတာ့မယ္ဆို side bar မွာ အစဥ္လုိက္ ဖတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး သတိထားပါ။ ပုိစ့္ေတြ အားလံုး မကုန္မခ်င္း ခမ်ား ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔က ထခ်င္မွာ မဟုတ္လုိ႔ပါပဲ။ :)

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://htoomyat.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[ကိုတိုးေလး..............] 1 New Entry: ကုိယ့္ကုိ လႊတ္ေပးပါကြယ္

ကုိယ့္ကုိ လႊတ္ေပးပါကြယ္

အခ်စ္ရယ္.........
မင္းရဲ႕ ခ်စ္ခင္ခ်ဴိျမဳိန္စရာေကာင္းတဲ့
အေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြက
ကုိယ့္ကုိ လြတ္ေပးပါေတာ့ကြယ္။

မႈးယစ္ရီေဝေစတဲ့ အနမ္းေတြလည္း
ထပ္မတုိက္ေကြ်းပါနဲ႕ေတာ့။
မင္းရဲ႕ ပိန္းပိတ္ေအာင္ ျခယ္သထားတဲ့
နံ႕သာအခုိးအေငြ႕ေတြကလည္း
ကုိယ့္ႏွလုံးသားကုိ မြန္းက်ပ္ေစပါျပီ။

တံခါးေတြကုိဖြင့္ျပီး
နံနက္ခင္း အလင္းေရာင္အတြက္
အခန္းကုိ ျပင္ဆင္ထားေပးပါ။

မင္းဆီမွာပဲ ကုိယ္ဆုံးရႈံးခဲ့ေပါ့။
မင္းရဲ႕ယုယျပဳစုမႈေတြနဲ႕
ရစ္ပတ္ေနွာင္ဖြဲ႕မိခဲ့ျပီကြယ္။

မင္းရဲ႕ မာယာေႏွာင္ၾကဳိးေတြကေန
ကုိယ့္ကုိ လြတ္ေပးပါေတာ့ေနာ္။
ကုိယ့္ရဲ႕ ျဖဴစင္လြတ္လပ္တဲ့ ႏွလုံးသားကုိ
မင္းကုိ ျပန္ေပးဆပ္နုိင္ဖုိ႕
ေယာက်ာ္းပီသတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိး
ျပန္ရပါေစကြယ္။

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://toetoelay.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶသာသနာ ျပန္႕ပြားေရး] 1 New Entry: ျပန္ျပီးက်င့္ဖို႔လိုေနျပီ

ျပန္ျပီးက်င့္ဖို႔လိုေနျပီ

စာေရးမယ္လို႔စဥ္းစားမိေပမဲ့တကယ္ခ်မေရးျဖစ္ဘူးစိတ္ထဲမွာပဲေတးထားလိုက္တယ္ ဒီလိုနဲ႔စာေလာကအနဲ႔အဆက္သြယ္ျပတ္ျပီးေနလာခဲ့တာၾကာျပီေလ…အခုလည္းေတြးမိတာေလးကို ျပန္ျပီးေဖါက္သည္ခ်မယ္ေပါ့…က်ေနာ္ေတြးမိတာက လက္ေတြ႔က်င့္ ၾကံအားထုပ္မႈေတြမရွိသေလာက္
ျဖစ္ေနတဲ ဘုရားေဟာတဲ့ လူ႕၀ိနည္းလို႔ေျပာရမဲ့လူတစ္ေယာက္ဆိုရင္၊လူမွန္ရင္က်င့္ကို က်င့္ရမဲ့၊လူ႔က်င့္
၀တ္ေတြ့၊က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ေပ်က္ဆံုးေနတယ္၊စာေတြ႔အရရွိျပီး၊ႏုတ္ိတိုက္အာဂုံေဆာင္ေနတာၾကားရေပမဲ့
လက္ေတြ႔ေန႔ံစဥ္ဘ၀မွာ၊က်င့္သးုံမႈမရွိေတာ့ဘူး..တကယ္က်ေနာ္တို႕လိုက္ေနၾကတာ လိုခ်င္ေနၾကတာက
ေနရာ၊အာဏာနဲ႔ေငြပဲေလ၊ကိုယ္လိုခ်င္တာကိုရဘို႔ ဘာမဆိုလုပ္ရဲတဲ့ သတၱိက အျပည့္..အနစ္နာခံလိုက္မယ္
ဆိုတဲ့စိတ္က မရွိေတာ့ဘူး၊ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ဆင္းရဲရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္း၊ျပီးေတာ့ ပံုစံေျပာင္းလာတဲ့ မိဘနဲ႔
သားသမိးဆက္ဆံေရး၊ဆရာတပည့္ဆက္ဆံေရး၊လင္နဲ႔မယားဆက္ဆံေရး၊ဒီၾကားေတြမွာစီးပြြးေရဆန္လာတယ္
မိဘကလည္း၊ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ သားသမီးဆီက၊တံု႔ျပန္မႈကိုေမွ်ာ္ လာတယ္ ၊သားသမီကလည္းျပန္မၾကည့္
ႏုိင္တဲ့ အခါ…ျငီးတြားၾကေတာ့ တာေတြေတြ႔ရတယ္၊သားသမီေတြကလည္းမိဘထက္ပိုျပီး သူတို႔ရင္ေသြးေတြကို
ဂရုစိုက္မိေနတတ္တယ၊သတိထားမိတာေလးေတြေျပာတာပါ၊ကိုယ္ကိုတိုင္လည္းဒီလမ္းကို တစ္ေန႔ေလွ်ာက္ရမွာ ေမ့ေနၾကတယ္တူပါတယ္…အလားတူပဆရာတပည့္ေတြၾကားမွာပိုက္ဆံပိုေပးႏုိင္သူေတြေနရာပိုရတယ္၊လိုတရတပည့္ေတြကိုပိုခ်စ္ေနတယ္၊တကယ္ေတာ့ဆရာဆိုတာသီလသိကၡာကို ပိုျပီးေစာင့္ရတာ၊ကိုယ္တိုင္ကစံျပျဖစ္ရမွာ
အတတ္လည္းသင္၊ပဲ့ျပင္ဆံုးမ၊သိပမခ်န္ေဘးရန္ကာဆီးတဲ့ေလ၊အခုျဖစ္ေနတာကပိုက္ဆံေပးမွစာသင္ရမယ့္အေနထားေတြ၊ပညာတတ္ခ်င္ရင္ေငြရွာလာပါေပါ့ေငြမရွိရင္မသင္ရေတာ့တဲ့အေျခေနမ်ဳိးျဖစ္ေနခဲ့တာဘာေၾကာင့္လည္း၊စံနစ္ေၾကာင့္လားဓကိုယ္တိုင္ကအနစ္နာမခံခ်င္တာလားေတြးေနမိတယ္၊
အၾကီးကဲ၀တ္တဲ့..ထၾကြႏုိးၾကား၊သနားသီးခံေ၀ဖန္ေထာက္ရႈတဲ့၊အခုဟာကမဟုတ္ေသးဘူးေလ၊အၾကီးကမ်ားမ်ားစား၊အငယ္ကသူ႔အံဖတ္စား၊ခိုင္းတာမလုပ္ရင္အျပစ္ေပး၊ဘုရားစကားေ၀းေ၀းေရွာွွင္၊အေမွာင္ကိုဖက္ျပီးဖိမ္ယက္
ေနတဲ့အခ်ိန္လားေနာ္၊တိုင္းျပည္ကိုေကာင္းေစခ်င္တယ္၊ေလာကကိုတကယ္ေကာင္းေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့၊က်ေနာ္တို႕တေတြ၊ဘုရားစကားကိုလက္ေတြ႔က်င့္ၾကံရလိမ့္မယ…မဟုတ္ဘူးဆိုရင္၊က်ေနာ္တို႔ဟာဘုရားကိုလိမ္ေနသလိုပဲျဖစ္ေနမွာေသခ်ာတယ္္၊
က်ေနာ္တို႔ဘယ္လုိေရွ႔ဆက္သြားမလဲ?တရားေတာ္ေတြကိုေမ့ပစ္ျပီးေနၾကမွာလား?ေန႔စဥ္ဘ၀မွာတရားေတာ္ေတြကိုလက္ေတြ႔အသုံမခ်ျခင္တာလား?မခ်တတ္တာလား?ေခတ္မမွီေတာ့ဘူးထင္လို႕လား? က်ေနာ္တို႔ေရွ႔တန္းကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ကတရားေတာ္ကို ေလးစားစြာျပန္လည္လိုက္နာက်င့္သံုးဖို႕ဆိုတာကို ယံုၾကည္ေနမိရင္း......။

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://theravadasarsanar.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[T.M.H] 1 New Entry: Digital Sketch 87

Digital Sketch 87


Sketches for today. :)

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://tmyohlaing.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[ဒီေရ] 2 New Entries: ေျမႀကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး စာသင္ေနႀကရေသာ မုန္တိုင္းေဘးဒဏ္သင့္ေဒသမွ ကေလးသူငယ္မ်ား ဘ၀။

ေျမႀကီးေပၚမွာထိုင္ျပီး စာသင္ေနႀကရေသာ မုန္တိုင္းေဘးဒဏ္သင့္ေဒသမွ ကေလးသူငယ္မ်ား ဘ၀။

နာဂစ္မုန္တိုင္းေဘးသင့္ရာ ေဒသတြင္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ထားေသာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားမွာ အေျခအေန အထိုင္မက်ေသးေႀကာင္း သိရွိရပါတယ္။

အခ်ဳိ ့ေသာကေလးေတြမွာ ထိုင္စရာခုံႏွင့္ စာသင္စရာစားပြဲခုံ မရွိေသာေႀကာင့္ ေက်ာင္းခန္းအတြင္း ေျမႀကီးေပၚတြင္ ထိုင္ေနရဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ဳိ ့ေသာ ေစတနာရွင္မ်ားမွ အလွဴေငြေကာက္ျပီး ထိုင္ခုံမ်ား ရိုက္ေပးေနရေသာ္လည္း လုံေလာက္မွဳ မရွိေသးေႀကာင္း သိရွိရပါတယ္။

အကူအညီေပးလိုသည့္ အလွဴရွင္မ်ားႏွင့္ ေစတနာရွင္မ်ားအား နာဂစ္မုန္တိုင္းေဘးသင့္ေဒသရွိ ဒုကၡေရာက္ေနသူမ်ားႏွင့္ ကေလးသူငယ္မ်ားအား ဆက္လက္ ကူညီပံ့ပိုးေပးႀကပါရန္ ၄င္းတို ့ ကိုယ္စား ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္။

ထို ့အတူ အျခားေသာ ဆရာဆရာမမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမိဘမ်ားအားလည္း သားသမီးခ်င္း၊ တပည့္ခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာေသာအားျဖင့္ အဆိုပါေဒသမ်ားရွိ ကေလးသူငယ္မ်ား ပညာေရးအတြက္ ၀ိုင္း၀န္းကူညီေပးႀကပါရန္ကိုလည္း ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါတယ္။




ဓါတ္ပံု အား ကလစ္ႏွိပ္၍ အႀကီးခ်ဲ႕ၾကည့္ႏိုင္ပါသည္။
ဤပို႔စ္ အား ကိုနစ္ေနမန္း ဆီမွ ရယူမွ်ေ၀ပါသည္။

ေလယဥ္ ပ်က္ ၾက ျပန္ ျပီ

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ရက္ က ျမန္မာ ေလေၾကာင္းပိုင္ တြင္ ေဖၚက F-27 ေလယာဥ္ပ်ံ- လားရိႈးအတက္မွာ ပ်က္ ၾကတယ္။ လားရိႈး အတက္မွာ ျဖစ္တယ္။ ေလယာဥ္ေပၚမွာ ပါတဲ့ ခရီးသည္အားလံုး ၂၇ ဦး စလံုးေသဆံုးပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာသံုးတဲ့ေဖၚကာေတြဟာ သန္းေရႊနဲ ့သက္တူ ရြယ္တူေလာက္ရိွပါတယ္။ အလြန္အမင္းကိုအိုမင္းရင့္ေရာ္ေနပါတယ္။

အသက္ ၈၂ နစ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္တဲ့ဦးသန္းေရႊ ကိုေဆး၀ါး ေတြနဲ ့က်ားကန္ထားေပမဲ ့ေဖၚကာ ေတြချမာမွာေတာ့ မိုးထဲေရထဲမွာ စနစ္တက် Maintenance မရိွၾကရွာပါဘူး။ ျမန္မာျပည္နဲ ့အင္ဒိုနီရွားမွာပဲ ေဖၚကာ ၂၇ ကို သံုးတုန္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတြက Foker 70 series ေတြျဖစ္ပါတယ္။ အခုနိင္ငံတကာမွာသံုးေနတာကေတာ့ ပိုမိုစိတ္ခ်ရတဲ့ Foker ( F-80, 100 ) ဂ်က္ အမ်ိဳးစားေတြကိုပဲသံုးၾကပါတယ္။ ေသျခင္ရင္ စိ္န္မစားနဲ ့ ျမန္မာ့ ေလေၾကာင္းလိုင္း ကိုသာစီးေတာ္မူၾကပါ လို ့ေၾကညာပါရေစ။ ေလယာဥ္ ပ်က္ၾကသြားတဲ့အတြက္ ေလယာဥ္ လက္မွတ္ေတြလည္း ၀ယ္လို ့မရဘူးလို ့သိရပါတယ္။

ေလယာဥ္ပ်က္ တဲ့သတင္း ကိုထံုးစံ အတိုင္း အေမွာင္ခ်ထားပါတယ္။

ကိုမိုးသီးဇြန္ ဘေလာ့ဂ္မွ ျပန္လည္မွ်ပါသည္။ ကိုမိုးသီးဇြန္အားေက်းဇူးတင္ပါသည္။

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://deyea.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[ko htike's prosaic collection] 1 New Entry: နတ္မစိမ္းဘဲ အယူတိမ္းၾကျခင္း

နတ္မစိမ္းဘဲ အယူတိမ္းၾကျခင္း

( www.drlunswe.blogspot.com မွ ရယူထားပါသည္။)

ေရ၀တီ

ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတဦးနဲ႔ ညစာစားၾကရင္း သူေျပာလိုက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို နားေထာင္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ပ်ဳိ႕တက္လာၿပီး အန္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာမိပါတယ္။ သူကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ ဘာမွေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မဟုတ္သလို ႐ုပ္ရွင္ကားတကားအေၾကာင္း ေျပာသလို ပံုမွန္ေျပာေနက်ပံုစံနဲ႔ ေျပာျပတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္ က ႐ုပ္ရွင္ကားမဟုတ္သလို ႐ုပ္ရွင္ကားတကား ျဖစ္ခဲ႔ရင္ေတာင္ အေတာ္ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ ျပကြက္တ ကြက္မ်ဳိး ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ စာလံုးေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာမိပါတယ္။

ဒီေန႔ ၂၈ စက္တင္ဘာ၂၀၀၈ မွာ ကြၽန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြက အယ္လ္ေအၿမိဳ႕က ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာေက်ာင္းတ ေက်ာင္းကို နံနက္ပိုင္းသြားပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ က်င္းပတဲ့ ေမြးေန႔ပြဲအလွဴရွိလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ဗုဒၶ ဘာသာျမန္မာေက်ာင္းက မၾကာေသးခင္ကမွ ေနရာေျပာင္းသြားလို႔ လမ္းမွာ လမ္းမွားတဲ႔အတြက္ မနက္ တုန္းက ကားေပၚကေန ကြၽန္မဆီ ဖုံးဆက္ေမးလို႔ အြန္လိုင္းကေနေတာင္ ကြၽန္မလိပ္စာသစ္ ရွာေပးလိုက္ရ ပါေသးတယ္။ ပြဲမွာ လူအေတာ္စည္ပါတယ္တဲ့။ စားၾကေသာက္ၾက တီးၾကဆိုၾကရင္း စင္ေပၚက ႐ုတ္တရက္ ေၾကညာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ သူလည္း ႐ုတ္တရက္ေတာ့ အလြန္ေၾကာင္အန္းအန္း ျဖစ္သြားတယ္ တဲ့။

အဲဒီစကားက ဘာလဲဆိုေတာ့ ဒီေန႔က်င္းပတဲ့ ဗုဒဘာသာျမန္မာေက်ာင္းက ေမြးေန႔ပြဲက ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွား မႈေတြ မပါပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ မပတ္သက္ပါဘူး ဆိုတာပါပဲ။ မိုက္ခြက္ကို ကိုင္ခဲေျပာတဲ့ လူႀကီးမင္းက ေမြးေန႔ရွင္ရဲ႕ အမ်ိဳးသား ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ လူေတြကလည္း ျပာျပာသလဲ ေခြးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ၾကည့္ၾက၊ ေတာင္ေတာင္ေျမာက္ေျမာက္ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာလည္းႏွံ႔ေရာ သူ႔ဆီမွာ အဲဒီမ်က္လံုးေတြအားလံုး လာေပါင္းဆံုၾကပါတယ္တဲ့။ သူ၀တ္ထားတာက အနီေရာင္ေတာက္ေတာက္ေပၚမွာ အ၀ါေရာင္စာလံုးႀကီးႀကီးနဲ႔ Free Burma ဆိုတဲ့ စာေရးထားတဲ့ အက်ႌ၊ သူေဆာင္းထားတာက အက်ီနဲ႔ဆင္တူ Free Burma ဦးထုပ္။ (အယ္လ္ေအမွာ ခုခ်ိန္ေန႔ခင္းပိုင္းဆို ေနျခစ္ျခစ္ေတာက္ ပူပါတယ္)။

ကြၽန္မက ေမးၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလို မိန္းမေမြးေန႔မွာ ႏိုင္ငံေရးမပါပါဘူးလို႔ဆိုတဲ့ လူႀကီးမင္းက အသက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရွိၿပီလဲဆိုေတာ့ တတိယအရြယ္နီးပါး ရွိေနၿပီတဲ့။ ကြၽန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြကို ဘာျပန္ေျပာ လိုက္သလဲ ဘယ္လိုတုန္႔ျပန္လိုက္သလဲ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ သူက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ' ဘာမွမေျပာပါဘူး ဗ်ာ။ သူူတို႔ေၾကာက္တဲ့ အက်ီ ကြၽန္ေတာ္က ၀တ္သြားမိတာကိုး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူတို႔အဲေလာက္ ေၾကာက္လိမ္႔မယ္ မထင္လို႔ပါ။ ေနာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္ ၀တ္တာစားတာ ဆင္ျခင္ရမယ္။ အံ့ၾသတာတခုေတာ့ ရွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူတို႔ပြဲကို ဘာအေႏွာက္အယွက္မွမေပးဘဲ ဘာလို႔ အဲဒီလိုစင္ေပၚတက္ ေၾကညာတဲ့အထိ အသည္းအသန္ ျဖစ္သြားသလဲဆိုတာ'တဲ့။ သူက သူ႔ရဲ႕ ေျပာေနက်ဟန္ပန္အတိုင္း ျပံဳးုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာပါတယ္။ (မဲ့ျပံဳးမဟုတ္သလို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အျပံဳးမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ပါ။ သူစကားေျပာရင္ ျပံဳးေနက် ပံုမွန္အျပံဳးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္)

'အဲဒါနဲ႔ အကိုျပန္လာေရာလား' ကြၽန္မက ေမးေတာ့ 'ကြၽန္ေတာ္လည္း ထျပန္ရေကာင္းမလား စဥ္းစားေသး တယ္။ လူေတြကလည္း ဟိုဟိုဒီဒီ ၾကည့္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ေလ သူမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေႏွာက္ယွက္ ဖို႔လာတာ မဟုတ္သလို စီးပြားလာရွာတာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ။ လူမႈေရးကိစၥေတြ လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ ေနတာ။ ဒါနဲ႔ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာ လုပ္ၿပီးမွ ျပန္လာပါတယ္' တဲ႔။

ကြၽန္မ ေတြးၾကည့္မိတယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ သံုးေနက် 'ၿပီးေတာ့လည္း ၿပီးတာပါပဲကြာ' 'ေနပါေစေတာ့' စတဲ့ စကားလံုးမ်ား …။ ေနာက္ၿပီး ဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားမိတာေတြပါ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ အေမရိ ကားေရာက္ ေရႊ႕ေျပာင္းျမန္မာအေမရိကန္ေတြအေၾကာင္း …။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဆိုတာ (သူတပါးကို မထိခိုက္ရင္္) လြတ္လပ္စြာေျပာဆို၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားႏိုင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံတဲ့။ ျမန္မာအခ်ဳိ႕ အေမရိကားကို ေရႊ႕ေျပာင္းလာတာ တတိယအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ႏွစ္ ေတြလည္း မနည္းၾကာျမင္႔လာၾကၿပီိ။ ဒီပံုအတိုင္းဆို (သူတပါးကို မထိခိုက္လွွ်င္) ဦးထုတ္အက်ီ လြတ္လပ္စြာ ၀တ္ဆင္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုတာကို ဒီေန႔ထိ လက္မခံႏိုင္ၾကေသးတဲ့ ျမန္မာအေမရိကန္ေတြ ရွိေသးတယ္လို႔ ယူဆ လိုက္ရမွာေပါ႔ေနာ္။ ေနာက္တခုက 'ႏိုင္ငံေရး' 'ႏိုင္ငံေရးသမား' ဆိုတာကို 'ရာဇ၀တ္မႈ' 'ရာဇ၀တ္ေကာင္' ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ သိပ္မသဲကြဲၾကေသးတာလား။ မသဲကြဲခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနၾကတာလား။

ကမၻာ႔ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္ေပၚေျပာင္းလဲေနပံုအေၾကာင္း ေန႔စဥ္အာ႐ံုထားတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုလို ကမၻာ့ထိပ္ သီးႏိုင္ငံမွာ အ႐ိုးေဆြးေနေအာင္ အသက္ဆက္ေနထိုင္ခဲ့ၾက လက္ရွိေနထိုင္ေနၾကၿပီး 'ႏိုင္ငံေရး'ဆိုတဲ့ စကား လံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ဘယ္လိုမ်ား နားလည္လက္ခံခဲ့ၾကသလဲ။ ကိုယ္႔နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသလဲ ကြၽန္မအလြန္သိခ်င္ပါတယ္။ Free Burma ဆိုတဲ့စာလံုးနဲ႔ အနီေရာင္ကိုျမင္တာနဲ႔ ပ်ာပ်ာ သလဲ ခါးခါးသီးသီးကို ေယာက္ယက္ခတ္သြားရတဲ႔အေၾကာင္းက ဘယ္လိုအာေမဋိတ္မ်ဳိး ရြတ္ဆိုရမွန္း မသိရ ေလာက္ေအာင္ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္္အံ့ၾသရပါတယ္။

အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ 'ႏိုင္ငံေရး' ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကိုသိသိ မသိသိ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို တစိုက္ မတ္မတ္ ယံုၾကည္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဥပမာ - အတိုက္အခံဘက္ကို ေထာက္ခံသူေတြရွိသလို စစ္အစိုးရကို ႏွစ္ႏွစ္ ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ယံုၾကည္သူေတြ လက္ခံသူေတြလည္း ရွိမွာပါပဲ။ လူတဦးခ်င္းစီရဲ႕ ခံယူခ်က္နဲ႔ဆိုင္တာမို႔ ဒါဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ တိုက္ခိုက္စြက္ဖက္စရာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘာကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္ တခုတေလမွမရွိဘဲ 'ျမန္မာျပည္ မျပန္ရဘဲေနမယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီး' ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ ေျပာတတ္ၾကတဲ့ လူေတြထဲမွာ အေမ ရိကားမွာ ႏွစ္ခ်ဳိ႕အရိုးေဆြးေအာင္ေန စီးပြားေရးအရလည္း အဆင္ေျပ၊ ႏိုင္ငံသားေတြလည္း ျဖစ္ၿပီးသား၊ ဘ၀ ကို ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ အေျခခ်ၿပီးသား တတိယအရြယ္ ဇရာေထာင္း ျမန္မာအေမရိကန္မ်ား ေတြ ပါေနတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခံစားလို႔မရတဲ့ ကိစၥပါ။

သူတို႔ဟာ ကြၽန္မတို႔ အရြယ္ေတြကို မ်ဳိးဆက္ႏွစ္ဆက္စာေလာက္ ႏွစ္ျပန္ေမြးလို႔ရၿပီး ကြၽန္မတို႔ထက္ ဘ၀အ ေတြ႔အၾကံဳေရာ ဥာဏ္ပညာအရည္အခ်င္းေရာ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အသ္ိပညာေတြပါ သာလြန္လိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မက ယံုၾကည္ပါတယ္။ (လူတေယာက္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြ႔ံၿဖိဳးမႈဟာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈ၊ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မႈနဲ႔ အထိုက္အေလ်ာက္ ဆိုင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးလို႔ပါ။) သူတို႔ေတြဟာ ကၽြန္မတို႔ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို ဦးေဆာင္သင္ျပႏိုင္မယ္လို႔လည္း ေလးေလးစားစား ယံုၾကည္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကိုယ္တိုင္လူပံုအလည္မွာ စင္ေပၚတက္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားတခြန္းဟာ ဘာကိုရည္ရြယ္တယ္၊ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာထိ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္၊ တဘက္သားကို ဘယ္လိုအက်ိဳးဆက္ သက္ ေရာက္မႈရွိမယ္ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို အဲဒီလိုအသက္အပိုင္းအျခားနဲ႔ (ေ႐ႊ႕ေျပာင္းအဆင့္ေက်ာ္လြန္ၿပီး) ျမန္မာအေမ ရိကန္ လူႀကီးမင္းမ်ားဟာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ နားလည္ၿပီးသား ျဖစ္လိမ္႔္မယ္ဆိုတာ အားလံုးသိၿပီးသား ကိစၥ မ်ိဳးပါ။

ကြၽန္မ တခုေမးခ်င္ပါတယ္။ 'ႏိုင္ငံေရး' 'ႏိုင္ငံေရးသမား' ဆိုတဲ့ စကားေတြၾကားရင္ ႏွာေစးခ်င္သလို ရင္က်ပ္ ခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေလ့ရွိတဲ့ 'ႏိုင္ငံေရးေတြနဲ႔ မပတ္သက္ဘူး' ဆိုတဲ့ စကားကို ဖက္ရွင္တခုလို ကြမ္းငံုသလို ငံုငံုထားၿပီး လူမ်ားၿပီဆို ျပစ္ကနဲ ေထြးေထြးထုတ္ျပတတ္တဲ့ လူႀကီးမင္းမ်ားကိုပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာနဲ႔တြဲၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကို ၾကားဖူးၾကသလို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတာကို ၾကားဘူးပါသလား။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ နဲ႔တြဲၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဆိုတာကို ၾကားဘူးပါသလား။

အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြဟာ အတြင္း၀န္႐ံုးမွာ စီးပြားရွာရင္း ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးသြားတာမဟုတ္ဘဲ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးအတြက္ အစည္းအေ၀းထိုင္ရင္း သူတပါး လုပ္ၾကံခံသြားရတယ္ဆိုတာေလာက္ကို ေရာ နားစြန္နားဖ်ားေလာက္ ၾကားဘူးပါသလားလို႔ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္က ႏွစ္၂၀ ၾကာ ေထာင္ထဲကလြတ္လာ တဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာက ဆုေတြ၀ိုင္းေပးၾကတဲ့ အသက္ ၈၀ အရြယ္ ဟံသာ၀တီဦး၀င္းတင္ဟာ သူ႔ကိုယ္သူ ဒီေန႔ထိႏိုင္ငံေရးသမားပါတဲ့။ ျမန္မာအေမရိကန္မ်ား အလြန္ပတ္သက္ခ်င္ၾကတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္၊ ေကာင္စီလူႀကီး ကစလို႔ အထက္လႊတ္ေတာ္ ေအာက္လႊတ္ေတာ္ အမတ္မင္းမ်ားဟာလည္း 'ႏိုင္ငံေရး'နဲ႔ အကြၽမ္းတ၀င္မရွိတဲ့ သူ တဦးမွမရွိၾကပါဘူး။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ပံု တီရွပ္မ်ားကို အလြန္ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ၀တ္ေလ့ရွိတဲ့ ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အသက္ ၇ ႏွစ္အရြယ္ တူကေလး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ထိခိုက္သြားရပါတယ္။ 'သား ေနာက္ဆိုရင္ ဘြားဘြားစုနဲ႔ ေဒါင္းပံုပါတဲ့ တီရွပ္ေတြ၀တ္ေတာ႔ဘူးတဲ့' 'ဘာျဖစ္လို႔လဲ သားရဲ႕'လို႔ ေမးေတာ့ 'ဟာ အန္တီကလဲ။ ဟိုဦးဦးလို လူေတြ၀ိုင္းၾကည့္ခံရရင္ ရွက္စရာႀကီး'တဲ့။ ကြၽန္မ ႐ုတ္တရက္ ဆြံ႔အသြားရပါတယ္။ ကေလးေလးက အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ေမြးထားတဲ့ ပထမမ်ိဳးဆက္ ျမန္မာအေမရိကန္ကေလး ...။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေရးခဲ့တဲ့ Freedom from Fear စာအုပ္နဲ႔ ျပည္တြင္းမွာ ျပည့္လွ်ံက်ၿပီး ျပည္ပက ဒီေျမေပၚမွာ စတင္ပ်ံ႕က်ဲစျပဳလာတဲ့ အေၾကာက္တရားမ်ိဳးေစ႔ေတြ …။

ဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒီလိုသံုးသပ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီ့ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာေက်ာင္းမွာ လုပ္တဲ့ အလွဴဆိုေတာ့ ေက်ာင္းရဲ႕မူ၀ါဒနဲ႔ မကိုက္ညီလို႔ ေနမွာေပါ့တဲ့။ ကြၽန္မကေတာ့ အဲဒီဗုဒၵဘာသာ ျမန္ မာေက်ာင္းက သာသနာ့အႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္မ်ားကို မသိဘူး မျမင္ဘူးတာမို႔ ဘာမွမေျပာလိုပါဘူး။ ဗုဒၶက 'ငါ့သာသနာေျမမွာ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရ။ ငရဲအိုး ေဇာက္ထိုးက်မယ္'လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေဟာထားတဲ့အတြက္ ကမၻာမွာ သာသနာျပဳေနတဲ့ အေမရိကားေရာက္ ဗုဒၵဘာသာ(ျမန္မာ) သာသနာ႔အႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ေတြမွာ အဲဒီလိုအေတြးမ်ိဳး ရွိလိမ့္မယ္လည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္မမိတ္ေဆြက သာသနာ့ေျမမွာ အရက္ ေသာက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးေနတာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ။

ဗုဒၶဘာသာတိုင္း အေျခခံသိၾကတဲ့ ငါးပါးသီလမွာ မုသာ၀ါဒကံဆိုတာ အမွန္တရားကိုေဖ်ာက္ၿပီး လိမ္လည္ ေျပာဆိုျခင္းပါတဲ့။ သူတပါးအက်ိဳးအျပစ္ကို မရည္ရြယ္ဘဲ အမွန္ကို အမွန္ေျပာၿပီး အမွားကို အမွားေျပာဆိုတာ လည္း မုသာ၀ါဒကံ ေစာင့္ထိန္းရာ ေရာက္ပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ဆန္႔က်င္ရင္ေတာ့ မုသာ၀ါဒကံ ထိုက္ပါတယ္တဲ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၂၀၀၇ က ခုလိုစက္တင္ဘာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြ ဖိနပ္မပါဘဲ လမ္းေလွွ်ာက္ၿပီး ေမတၱာသုတ္ ရြတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ဘာလက္နက္တခုမွမပါ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္း ခ်မ္းခ်မ္း ေမတၱာပို႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခံယူထားတဲ့ ျမန္မာစစ္အာဏာပိုင္ေတြက မ်က္ရည္ယိုဗံုးခြဲ၊ ဦးေခါင္းေျပာင္ ေျပာင္ကို တုတ္နဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ ႐ိုက္၊ ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္၊ ေသနတ္နဲ႔ ရက္ရက္စက္စက္ အနီးကပ္ကို ပစ္ ၿပီး ၿဖိဳခြဲခဲ့ဖူးပါတယ္။

ခ်က္ခ်င္း ပ်ံလြန္ေတာ္မမူတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကိုလည္း ေထာင္ထဲမွာ လူမဆန္စြာ ႏွိပ္စက္၊ အတင္းအဓမၼ သကၤန္းဆြဲခြၽတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျမန္မာႏိုင္ငံအေရးကိစၥဟာ အျခားဘာသာ၀င္ေတြပါ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ခံစားရၿပီး တကမၻာလံုးလည္း ပ်က္ပ်က္ထင္ထင္ သိၿပီးသားကိစၥပါ။ အဲဒီကိစၥအတြက္ ပီနန္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးပညာ၀ံသ ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပီး 'သာသနာ့ဥေသွ်ာင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ သံဃာအဖြဲ႔အ စည္းႀကီး' ကို အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ေဟာဒီအယ္လ္ေအေျမမွာပဲ တရား၀င္ ဖြဲ႔စည္းခဲ့ပါတယ္။

သာသနာ႔ဥေသွ်ာင္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးဟာ ဒီေန႔ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံေရးသမားေတြနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရး ကိစၥမွန္သမ မၿငိဳမျငင္ တာ၀န္ထမ္းေနပါတယ္။ (ျမန္မာဗုဒဘာသာမွာ ဘိကၡဴနီ အမ်ိဳးသမီးရဟန္းေတာ္ မ်ားသာ ရွိခဲ့ရင္ ဘိကၡဴနီ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖြဲ႔ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ဦးမွာပါ) အဲဒီသာ သနာ့ဥေသွ်ာင္ အဖြဲ႔အစည္းႀကီးကပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေမတၱာပို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶဘာသာရဟန္း ေတြ ရက္ရက္စက္စက္ အသတ္ခံရ အၿဖိဳခြဲခံခဲ့ရတဲ့ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္ေန႔ကို သကၤန္းေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးခဲ႔ပါတယ္။

မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္ဆို ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ျမန္မာျပည္က အႏွိပ္စက္ခံရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ၀မ္းနည္းျခင္း အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အနီေရာင္တီရွပ္ေတြ တပတ္ေလာက္ ၀တ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၀မ္းပန္းတနည္းနဲ႔ ဆုေတာင္း ပြဲေတြ မီးထြန္းပြဲေတြ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ ဘာသာႀကီး ၄ ရပ္က ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကလည္း အဖိႏွိပ္ခံ ဗုဒၶဘာသာ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ မိမိတို႔ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာအလိုက္ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾကတယ္။ ကြၽန္မရဲ႕ မိတ္ေဆြကလည္း သကၤန္းေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ႏွစ္ပတ္လည္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ အနီေရာင္ Free Burma တီရွပ္ကို သတိတရနဲ႔ တပတ္ေလာက္ ၀တ္ပစ္လိုက္မယ္ စိတ္ကူးထားဟန္တူပါတယ္။ အဲဒီသာ သာနာ့ေျမ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာေက်ာင္းကို ကြၽန္မမိတ္ေဆြ Free Burma တီရွပ္၀တ္သြားတဲ႔ေန႔က ၂၈ စက္တင္ ဘာ၂၀၀၈ ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶသာ ဒီေန႔ထိ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိဦးမယ္ဆိုရင္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဘယ္လိုတရားေတာ္ ေတြ ေဟာၾကားေတာ္မူမလဲ ကြၽန္မ အလြန္သိခ်င္ပါတယ္။

ေရ၀တီ
၂၉ စက္တင္ဘာ ၂၀၀၈
နံနက္ ၃ နာရီ ၄၅ မိနစ္

(ကဲဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခု ေခတၱ ကြန္းခို ေရာက္ရွိေနရတဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံမွာေရာ .. ဘယ္လိုမ်ားပါလဲဗ်ာ။)

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://ko-htike.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[Padauk Myay] 2 New Entries: ဖတ္ေစခ်င္ေသာစာမ်ား (၁)

ဖတ္ေစခ်င္ေသာစာမ်ား (၁)

(တကယ္ေတာ့ ဒီစာေတြက Comment မွာ ကိုမ်ိဳးေဆြတင္တဲ့စာပါ။ ပို႔စ္အေနနဲ႔ ေဖာ္ျပဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ေရးသူ မသိေၾကာင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က ေပးတာျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ၾကားလာပါတယ္။ ဖတ္သင့္တဲ့စာျဖစ္လို႔ ေ၀မွ်လိုက္ ပါတယ္။ ေရးသူကိုမသိလို႔ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းႏိုင္တာ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။)

ေပးစာ (၁).... လူထုသည္ အခ်ဥ္မဟုတ္

ေပးစာ (၂ )....ေၿမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ.....

ေပးစာ (၃) ....ဘာလုပ္ႀကမွာလဲ

ေပးစာ (၄).... ဆိုင္ကလုန္းကေမႊေႏွာက္သြားေသာအေတြးမ်ား

ေပးစာ (၁)....... လူထုသည္အခ်ဥ္မဟုတ္

၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလမွာ စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းၿပီးတဲ့ေနာက္၊ က်ေနာ္တို႔မႏၱေလးအိမ္ေတာ္ရာသပိတ္စခန္းေတြကို အာဏာသိမ္းၿပီး တပတ္ေလာက္အထိ ဝင္သိမ္းလို႔မရခဲ့ဘူး။ သပိတ္စခန္းမွာ လက္နက္ေတြရိွတယ္လို႔ သတင္းရခဲ့ႀကသလို၊ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြက ရရာလက္နက္နဲ႔ ၿပန္ခ်မယ္ဆိုတာ သိေနလို႔ပါ။ ေနာက္...မႀကာခင္ စစ္တပ္ကဝင္လာၿပီး ရက္ကြက္ထဲက လူေတြကို ေခ်ာဆြဲလိုက္တယ္။ တားဆီးထားတဲ့အုတ္ပံုေတြကို ရပ္ကြက္ကလူေတြကို ရွင္းခိုင္းတယ္။ အုတ္ပံုထဲမွာ တရုတ္ဘက္ကတင္သြင္းတဲ့ လက္ပစ္ဗံုးေတြ ၿမွဳပ္ထားတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဗံုးေပါက္လို႔ ေသကုန္ႀကတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူထုကအားမေလ်ာ့ခဲ့ႀကပါဘူး။ လက္နက္ဘယ္လို ရမလဲဆိုတာကို ႀကံခဲ့ႀကတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္နက္ရွာေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့ႀကတယ္မို႔လား။ က်ေနာ္ေၿပာခ်င္တာက လူထုဟာ
သူပုန္ကို ေမွ်ာ္ခဲ့ႀကတာပါ။ ကုလသမဂၢတပ္ကို မဟုတ္ပါဘူး။ အႏွစ္(၂၀) နီးပါးေလာက္ထိ သူပုန္ကၿမိဳ႔ထဲဝင္ၿပီး ေသနတ္ေဖာက္သံမႀကားမွ ကုလသမဂၢကို ဟုတ္ႏိုးႏိုးေမွ်ာ္ခဲ့ႀကတယ္ ထင္တာပဲ။ လူထုကိုေလ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ လူထုက ဘယ္သူဘာလဲ ဆိုတာသိပါတယ္။ သမိုင္းေတြကိုသိပါတယ္။ ဘေလာ့ေတြေပၚမွာ ပိုက္ဆံမေပးရတိုင္း လူထုကို ဘာလုပ္ႀက၊ ညာလုပ္ႀကဆိုတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြကို ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးေတြကသာ အဟုတ္မွတ္ႀကပါလိမ့္မယ္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ ေသခ်ာလုပ္ရတာပါ။ ေလစစ္တိုက္ေနလို႔မရပါ။


ေပးစာ (၂ ) ေၿမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ........


က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေရး စလုပ္ခါစတံုးက၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ယူဂ်ီေခါင္းေဆာင္ေတြက သင္ႀကားခဲ့ဘူးတယ္။ ကိုယ္ဖတ္မဲ့ စာအုပ္ကို စာအုပ္ဆိုင္မွာ ေတြ႔ရင္ေတာင္ ကိုယ္တိုင္မဝယ္နဲ႔တဲ့။ ကိုယ္ဘာဖတ္ေနလဲဆိုတာ မိဘေတာင္ အသိမေပးရဘူး။ ကိုယ္က ယူဂ်ီလုပ္မဲ့သူဆို ေတာ့လွ်ိဳ႕ဝွက္ႏိုင္သမွ် လွ်ိဳ႕ဝွက္ေနပါတဲ့။ စစ္ေႀကာေရးအတြက္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြကို ဇာတ္တိုက္ထားရ ေသးတယ္။ ေၿမေအာက္လုပ္ငန္းဆိုတာ အခ်ိန္မေရြးဖမ္းခံရႏိုင္တယ္။ ေသလူၿဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို သတိထားဖို႔ပါ။ မႀကာေသးခင္က ဗ်ာ.... ခင္ဗ်ား တို႔ထိုင္းနယ္စပ္ကဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဝင္လာတယ္။ ပိုက္ဆံကူညီခ်င္တယ္္လို႔ေၿပာတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲလို႔ေမးေတာ့၊ ပံုမွန္သတင္းေတြကိုသာပို႔ေပးပါတဲ့။ က်ေနာ္တို႔သူ႔ဆီကပိုက္ဆံကိုမယူခဲ့ပါဘူး။ ေငြေရးေႀကးေရး ကူညီတယ္ဆိုတာ ၈၈အေရးေတာ္ပံု ကထဲကရိွတာဗ်။ ခုမွမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၈၈ တံုးက ေၿမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ လာလုပ္တဲ့သူေတြက ခုလိုလူေတြလိုမဟုတ္ဘူး။ သံမဏိ စည္းကမ္းနဲ႔ေနတာ။ ခုက်... သတင္းဝယ္ယူတာကို၊ သတင္းေရာင္းစားတာကို ေၿမေအာက္လႈပ္ရွားမႈ လုပ္တယ္ ထင္ေနႀကတာ။ လူတိုင္းနဲ႔ေလွ်ာက္ေတြ႔တယ္။ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္အုပ္စုေတြ အဖမ္းခံရတယ္။
ရင္ေမာစရာပဲဗ်ာ။ မခက္ဘူးလား။

ေပးစာ (၃) ဘာလုပ္ႀကမွာလဲ


အတိုက္အခံဆိုေသာ၊ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို တခုေမးခ်င္ပါတယ္။ ဂန္ဘာလီလာေတာ့ ဂန္ဘာလီေနာက္ လိုက္သံုးသပ္၊ ဘန္ကီမြန္းလာေတာ့ ဘန္ကီမြန္းေနာက္ လိုက္ၿပီးသတင္းေပၚမွာ လိုက္ေဆြးေႏြး။ ဆိုင္ကလံုးၿဖစ္ေတာ့ ဆိုင္ကလုန္းေပၚမွာေမ်ာ.. ခင္ဗ်ားတို႔ေၿပာေတာ့ ကုလသမဂၢဆိုတာ ဘာမွ သံုးမရဘူး ဆို...ခင္ဗ်ားတို႔ေၿပာေတာ့ လူထုအင္အားဆို... ဘာလို႔လူထုအင္အားကို အေၿခခံၿပီးမလုပ္ပဲ ေပၚပင္ေတြ လုပ္ေနႀကတာလဲ။ ဆီမီနာေတြ၊ ညီလာခံေတြလုပ္ၿပီး လိမ္စားမေနႀကပါနဲ႔ေတာ့၊ တခ်ိဳ႔ အႏွစ္ (၂၀) စာစုေစာင္းမိထားတဲ့ ထိုင္းနယ္စပ္က လူေတြကိုလည္း အၿပစ္မေၿပာခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒီတခါေတာ့ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ပိုက္ဆံေတြ လိမ္စား ေနတာေတြရပ္ၿပီး ၿပည္သူအက်ိဳးကို တခ်က္ေလာက္ လုပ္ႀကပါအံုး။ လူေတြ ေၿပာေနတဲ့ " ဗမာၿပည္နိုင္ငံေရးက ထိုင္းနယ္စပ္ကေကာင္ေတြနဲ႔ စစ္တပ္ပဲ ခ်မ္းသာၿပီး လူထုကငတ္ေနတယ္" ဆိုတဲ့ ေဝဖန္သံေတြကိုလည္း ႀကားမိႀကလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ စစ္တပ္လို အက်င့္ပ်က္ခ်စားေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ
က်ဆံုးႀကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနတယ္ဗ်ာ။ ႀကာပန္းလည္းခူး၊ ဟိုဘက္ကမ္းလည္းေရာက္ေအာင္ပို႔ တဲ့ ဘုရားေဟာခဲ့ ဘူးတယ္။

ေပးစာ(၄)..... ဆိုင္ကလုန္းကေမႊေႏွာက္သြားေသာအေတြးမ်ား.......

ဆိုင္ကလုန္းမက်ခင္တံုး က အတိုက္အခံႏိုင္ငံေရးသမားေတြႀကားမွာ လူထုအင္အားဆိုၿပီး ေအာ္ခဲ့ႀကတယ္ဗ်။ ဆိုင္ကလံုးလဲ က်၊ လူေတြလည္းဒုကၡေရာက္ေရာ.. လူသားခ်င္းစာနာမႈအကူအညီေတြနဲ႔ ၿပင္သစ္ကပဲ ဝင္မွာလိုလို၊ အေမရိကန္ကပဲလာမွာလိုလို.. ဟိုအားကိုး၊ ဒီအားကိုးၿဖစ္ကုန္ႀကေရာ။ က်ေနာ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီလူေတြ.. လူထုအင္အားကို တကယ္မယံုဘူးလို႔.. မသိလို႔ေမးပါရေစအံုး လူသားခ်င္းစာနာသနားမႈအကူအညီေတြဇြတ္ဝင္ေပးၿပီး အာဏာရွင္ေတြ ၿပဳတ္က်သြားတဲ့ တိုင္းၿပည္တခုေလာက္ရိွရင္ ေၿပာၿပစမ္းပါအံုး။ ေအာ္... ဆိုင္ကလံုးက ဧရာဝတီ ၿမစ္ဝကြ်န္းေပၚတင္ မကဘူး။ အတိုက္အခံေတြကိုလည္း ဝင္တိုက္သြားတာကိုး.... ကြ်တ္ကြ်တ္... ကြ်တ္ကြ်တ္....

၇ . ၁၀. ၂၀၀၈ ရက္ေန႕ ျမန္မာႏိုင္ငံသတင္းမ်ား

  • ကရင္နီတပ္မေတာ္ လက္နက္ခ်မည္မဟုတ္ဟု စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ေျပာၾကား ေခတ္ၿပိဳင္ click here
  • ဆန္ကုိ ျပည္တြင္းျပည္ပ လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းခြင့္ေပးေသာ္လည္း အႏုတ္အသိမ္းမရွိဟု ဆန္ကုန္သည္ႀကီး မ်ားေျပာ ေခတ္ၿပိဳင္ click here
  • ေထာင္ပိုင္က အက်ဥ္းသားမ်ားလုပ္အားျဖင့္ အပိုဝင္ေငြရရန္ လုပ္ေဆာင္ေန ႐ိုးမ click here
  • လွ်ပ္စစ္မီး တရားမ၀င္ေပးသံုး၍ ေငြသိန္းခ်ီ ဒဏ္တပ္ ဒီဗြီဘီ္ click here
  • ရန္ကုန္မွ အန္အယ္လ္ဒီ လူမႈအေထာက္အကူအဖြဲ႔၀င္တဦး အဖမ္းခံရ ေခတ္ၿပိဳင္ click here
  • ပခုကၠဴ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးလိႈင္ေအးကို ကေလးေထာင္သို႔ ေျပာင္း ဒီဗြီဘီ္ click here
  • ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေလးဦး ေထာင္ဒဏ္ခ်မွတ္ခံရ ဒီဗြီဘီ္ click here
  • တြံေတးအန္အယ္လ္ဒီ ၿမိဳ႕နယ္စည္းအဖြဲ႔ဝင္ ျမင္းျခံေထာင္မွာ ဒုကၡခံစားေနရ အာရ္အက္ဖ္ေအ click here
  • သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရး မဇၥ်ိမ click here
  • ကေလးစစ္သား စုေဆာင္းအသံုးျပဳသူမ်ား အေမရိကန္လာရင္ အေရးယူမည္ - ဗြီအိုေအ click here
  • မိသားစုေတြ တရားခြင္ လာေရာက္ခြင့္မရလုိ႔ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ကန္႔ကြက္ - ဗြီအိုေအ click here
  • ပံုမွန္ေထာင္ဝင္စာႏွင့္ တရားခြင္နားေထာင္ခြင့္ေပးရန္ မိသားစုဝင္မ်ား ေတာင္းဆို - မဇၥ်ိမ click here
  • မစိုးရိမ္တိုက္ သံဃာေတာ္မ်ား ေလေဘးျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ဦးမည္ - မဇၥ်ိမ click here
  • စစ္အစိုးရ ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေၾကာင့္ ေရႊဆိုင္ပိုင္ရွင္မ်ား အခက္ေတြ႕ေန - ဧရာ၀တီ click here
  • ရန္ကုန္လက္က်န္၀န္ထမ္းမ်ားကုိ ၂၀၀၉ မတုိင္မီ ေနျပည္ေတာ္ေျပာင္းခုိင္း - ေခတ္ၿပိဳင္ click here
  • ျမန္မာႏုိင္ငံမွ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအားလုံးလႊတ္ေပးေရး ႀကိဳးပမ္းေပးရန္ ေအေအပီပီ ကုလကုိ ေတာင္းဆုိ - ေခတ္ၿပိဳင္ click here
  • မထသ ၃၂ (မဂၤလာေစ်းႏႇင့္ဗႏၶဳလ)ယာဥ္လိုင္းႏႇစ္လိုင္း ပူးေပါင္းေျပးဆြဲလ်က္ရႇိ ၀ိကလီးအလဲဗင္း္ click here
  • ေရွးေဟာင္းဝတၴဳပစၥည္းမ်ား တရားမဝင္ထုတ္ေဆာင္ျခင္းမကာကြယ္တားဆီးေရး လွ်က္တစ္ျပက္ click here
  • ႏွင္းေ၀တဲ့မားစ္ ၀ိကလီးအလဲဗင္း click here
  • အားလံုး ေအးအတူပူအမွ်ပါဝင္ၿပီးေတာ့ စိတ္အားထက္သန္စြာနဲ႔ ကုိယ္စြမ္းရွိသည္ လွ်က္တစ္ျပက္ click here
  • မႏၲေလးႏွစ္ ၁၅၀ ျပည့္ အႀကိဳဂုဏ္ျပဳအၿငိမ့္ပြဲ မႏၲေလးအမ်ဳိးသားကဇာတ္႐ံုတြင္ က်င္းပ ၀ိကလီးအလဲဗင္း္ click here
  • ဘက္ဆဲလား ေစ်းကြကလွ်က္တစ္ျပက္ click here
  • စီးတီးအက္ဖ္အမ္လိုင္းကိုမြန္ႏွင့္ဧရာ၀တီတိုင္းတြင္နားေထာင္ႏိုင္မည္ ျမန္မာတိုင္းမ္ click here
  • အလုပ္သမားသင္တန္းေက်ာင္းမ်ားဖြင့္လွစ္ရန္အိႏၵိယအစိုးရကူညီမည္ ျမန္မာတိုင္းမ္ click here

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://padaukmyay.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.

[Myo Chit Myanmar] 2 New Entries: နာဂစ္ရဲ့ဒါဏ္ ဆက္လက္ခံ

နာဂစ္ရဲ့ဒါဏ္ ဆက္လက္ခံ

The Undying Cause: Memoirs of a Guerrilla Fighter

Chinland Guardian
07 October, 2008

[Chinland Guardian Note: In commemoration of the 20th anniversary of the struggle for democracy in Burma and the birth of the new Chin revolutionary movement, Chinland Guardian is proud to present the following memoirs by a former student activist and ex-Chin revolutionary soldier. Two decades after he was forced into exile, Victor Biak Lian remains active in the struggle for democracy and human rights in Burma. He now works as a member of the Ethnic Nationalities Council (ENC), the Chin Forum (CF) and a member of the Board of Directors of Chin Human Rights Organization (CHRO). An advisory member of the Chinland Guardian News Group, Victor Biak Lian was visiting Switzerland to attend a meeting on "Expert Mechanism on the Rights of Indigenous Peoples" at the United Nations in Geneva where Chinland Guardian caught up with him.

 
The "Undying Cause: Memoirs of a Guerrilla Fighter" represents personal reflections on the aftermath of the 1988 nation-wide uprising and the early days of the Chin revolutionary movement.]

 
 
The Undying Cause: Memoirs of a Guerrilla Fighter*
by Victor Biak Lian
 
I was tired, in fact I was exhausted. Even the drizzling monsoon rain was not enough to deter me from fast falling asleep after having spent days fighting in the frontline. The night seemed to be darkened by the unforgiving downpour and the resulting fog that was engulfing all my immediate surroundings. Visibility was so limited I could not even clearly see another comrade curling up just one foot away from where I was.
 
It was August 10, 1990 and we were camping out midway returning from a combat operation in the middle of a dense and malaria-infested tropical forest in Kachin State, having been unable to reach our original destination.
 
No sooner had I fallen asleep than I found myself being awakened by a sudden nudge. One of my comrades rushed to tell me that our column commander wanted to talk to me.
 
I grabbed hold of my gun as I rushed out.


"Victor, one of your comrades doesn't seem to be in good enough shape to come with us for the rest of the journey. Better stay with him to keep him company. Bring him to us when he gets better," the column commander said to me in a blunt voice. 
 
As I went over to see him I immediately noticed that his eyes had not blinked. When I held his arms to check his body temperature, it was already cold. But there was a slight bit of breath still left in him. He groaned a few times before I took him in my arms. 
 
No sooner had I held him than he took his last breath. He died right in my arms. I found myself overcome with grief. 
 
He was the first casualty in a war that we had just begun fighting. He was also the youngest of us, who were taking military training in Kachin State as revolutionary soldiers in the newly formed Chin National Army. We were embedded in small units with the Kachin Independence Army to fight alongside them in the front line battles against the Burmese Army. 
 
Tragically he caught malaria during his first military operation in the front line and had succumbed to the disease. 
 
His name was Sui Kung. He was a young, healthy fellow who during the 1988 popular uprising, was only in the seventh grade. Being in a front line mobile unit, we lacked the proper medical supplies and attention that could have saved his life. He had already been too weak to walk on his own and we had been carrying him on our backs all that day. 
 
All members of the Chin National Army participating in combat operations in that area gathered to pay our last respects with a prayer service. We laid him to rest that same night. 
 
At the gathering, I noticed a fellow Chin solider by the name of Mawi Li Lian (we called him Mawi Lan as a term of endearment) who was camping beside us with his Kachin unit. He looked pale and weak. His head was wrapped with a bandage to keep him from bleeding. He had been bitten by a leech that punctured a vein on his forehead. The profuse bleeding had not stopped. 
 
"When do you think we can go home, Vic?" he asked me in a weak voice. "I think we will go home soon, probably as soon as this operation is over," I answered in an attempt to comfort him. 
 
We reached our base camp the next day, completely drained and exhausted. We rested for two days to regain our energy. At the camp, I found myself being asked the same question by another comrade, Salai Sang Za Hmung (Hmung Hmung), who understandably was very eager to go home at that point. After all, we had been in Kachin State for nearly two years training and fighting with the Kachin guerrillas in some of the most gruelling conditions. "I can't spend even another day here," he said to me impatiently. 
 
As someone older in age, I took it as my responsibility to encourage him. Although I wasn't sure myself when we were going home I told him we were going home very soon. Just as I was saying it to him, someone interrupted and asked him to saddle up for another combat operation. It was the last time I saw Hmung Hmung. 
 
About two months later, I found myself lying in a hospital bed reading some notes written on a small piece of paper. I was being treated for acute malaria. The disease was so prevalent in the Kachin jungles. Most of us didn't bother to get treatment until we'd become seriously ill from it. One might be able to dodge an enemy bullet, but it was difficult not to catch malaria in those areas. 
 
As I read the notes, I broke into tears when I discovered that Mawi Lan and Hmung Hmung had passed away. 
 
Mawi Li Lian had been in his third year studying physics at Rangoon University. Sang Za Hmung had been a freshman at Rangoon Institute of Technology (RIT) when Burma plunged into crisis in 1988. They were both very bright individuals who were very active in student activities. 
 
It was not long after this terrible news that I learned that another comrade had been killed. His name was Thawng Lian Piang (Aa Thawng). There were conflicting accounts about his death. Some said he was found hung on a tree after he was captured by the Burmese troops. Others said that he died of sickness. All that was known for certain was that he died somewhere in the KIA Battalion 5 area. Aa Thawng had been a final year student majoring in English at Rangoon University. His peers knew him for being a good singer of English songs. 
 
We suffered one casualty after another and it became more and more painful to cope with the losses. It was in October of 1990 and we still hadn't gone back. I didn't know why we still remained in Kachin State. 
 
On one particular day at the camp, I decided to take a stroll. I guess I was just looking to fill the emptiness in my mind. It was a clear day and I was enjoying the scenic view of beautiful hills all around the area. I could feel the cold breeze blowing against my face as I walked along the path. But somehow at the corner of my mind, I had a subconscious feeling that something was up. 
 
Unable to contain myself, I decided to ask my commander for permission to go up to the KIO Headquarters. Without hesitation, he granted it. 
 
It was a one-day journey to the KIO Headquarters. It's strategically located at 9000 feet above sea level on a mountaintop. But because of the high elevation, it rains almost year-round and snows in the winter. 
 
When I finally made it to the Headquarters, I noticed the strange looks in the eyes of some of my comrades there. I couldn't figure out just what was happening then. But after an evening meal, I was summoned by my superiors and seated around a campfire as they broke the news to me. 
 
My younger brother Salai Biak Thiang (Aa Thiang) had been killed at the hands of unknown assailants in India. 
 
I was overwhelmed with shock and disbelief, but my uneasy feelings back at camp finally made sense to me. 
 
Aa Thiang was taking a distance education course at Mandalay University. He was a final year student of philosophy in 1988. A year earlier, he had passed his exams with distinction, which would have qualified him to continue his Masters degree as a full time in-course student. But like thousands of students at that time in Burma, we both found our education and life being suddenly disrupted by the political upheaval of 1988. In the ensuring brutal crackdown against students and pro-democracy activists following the military coup, we both went into exile and found ourselves living in a refugee camp in Champhai, a border town in India's Mizoram State. 
 
With the formation of Chin National Front, I was among a group of nearly 100 Chin youths who volunteered to go to Kachin State to receive military training from the Kachin Independence Army, one of the strongest and oldest insurgency movements in Burma. 
 
I made a deal with my brother: I would go to Kachin State to be a soldier and that he would remain in India and perhaps join a Theological college somewhere and serve God. This was a conscious choice we both made. 
 
Aa Thiang had always been an active member of the Church, volunteering as a Sunday school teacher and as youth leader. 
 
Aa Thiang and I spent half a night singing together some of the gospel songs we used to sing as Sunday school teachers. It was the night before I was to leave for Kachin State to be trained as a soldier. It was somewhat different the way we looked at each other without saying a word that night. By daybreak I was already setting off for Kachin State. He prayed for me to have a safe journey as he saw me off. 
 
That moment is still fresh in my memory. 
 
On July 27, 1990 at 3:00 p.m. in the afternoon, just a short distance from the Champhai refugee camp, he was violently hacked to death by unknown assailants. But compared to other comrades who died fighting in the jungles of Kachin State, he was lucky enough to be laid in a proper tomb. That was the only consolation I could find in the news of his violent death. 
 
It was in late 1991 when we arrived back at the Chin State-Mizoram border. I had mixed feelings. I was happy to have made it back alive and well. My brother's prayer for my safe journey had been answered. But he was no longer there to greet me on my return. 
 
Our journey home itself was not without hardships. It took us more than 120 days of walking through some of the most difficult terrains and treacherous jungles of northwest Burma: from the northern tip of Burma on the Chinese border, all the way down to Chin State-Mizoram border. 
 
A new revolutionary armed struggle against the Burma Army was about to begin in the Chin homeland - a new ethnic army to fight a brutal regime from the western front. 
 
Our journey back home proved to be even more difficult and challenging than our combat training and fighting experiences in Kachin State. Our food supplies ran out and we found ourselves starving for most of the rest of the journey. At one point in the Naga Hills, we were completely without food for 40 straight days, surviving only on wild banana shoots and other edible roots that we foraged in the jungles. Disease and sickness were rampant during the rainy season, but summer and winter also brought their own set of hardships. We found ourselves almost completely worn out by hunger, diseases and exhaustion. 
 
In the midst of such enormous challenges, we ran into ambushes and gunfights with the Burmese Army on at least three different occasions. One of my comrades, Sawma, was shot in the leg and arm by Burmese troops while wandering in the jungle in search of food. Luckily, he managed to hide himself in the jungles for several days to avoid capture. By the time he was found by Naga villagers, his wounds were already smelly as they had become infested with maggots. We had had to secretly sneak him into Indian Territory so he could get medical treatment at a hospital in Churachandpur in Manipur State. 
 
Years later I found myself living in New Delhi as a refugee, having been discharged from the Chin National Army. 
 
It was April 25, 1995. The scorching summer heat was almost unbearable. 
 
It was just beginning to get dark when two friends unexpectedly showed up at the door. Salai Daniel and Tial Pen (Tialte) asked to talk to me in private. From the looks in their eyes I could sense something was up. What they told me later shocked me beyond belief. 
 
"We've just received a telephone call from Aizawl that Salai Sang Hlun (U Hlun) died on April 23," Daniel told me. 
 
U Hlun was the Vice Chairman of the Chin National Front. Earlier in April, I had travelled to Aizawl to meet with him. I was having conversation with Major That Ci, who told me that U Hlun had been arrested by Indian security forces. But even before I'd finished the conversation with Major Ci and had a chance to digest the news, both of us were arrested by the Mizoram police as part of an immigration sweep. We spent the next two nights in a police lock-up. 
 
The Indian and Burmese army had just launched a massive joint security operation code named "Operation Golden Bird" against the Naga rebels. The Indian army had accused the Chin National Front of helping the Naga rebels transport arms through the borders along the two countries. U Hlun and two other members of the CNF were then arrested by Indian security forces at Parva village on the border with Bangladesh. They were transported by army helicopter to the Assam Rifles base in Aizawl where they were tortured. U Hlun died as a result of torture in custody. Thawng Mang disappeared without anyone knowing where the Indian army had dumped his body. Kung Ling was later released from custody because he was very young. 
 
Since my discharge from the Chin National Army, I'd been looking after two of his sisters in Delhi as refugees. Later I married Khuang Cin Par, the younger sister of Salai Sang Hlun. 
 
My wife Khuang Khuang was just innocently preparing dinner when Salai Daniel and Tialte broke the news to me in private. It was a heart wrenching experience. How would I tell my wife that her eldest brother had died? How would we cope with the fact that a brother and leader of our movement had been killed? Although she appeared to notice the sad look in my face, she didn't ask me what was wrong. 
 
I decided to wait until after dinner to break the terrible news to her. And we all cried. U Hlun had indeed been killed. 
 
So many lives had been lost since the struggle began. So many families had been torn apart and shaken. And more lives would still be lost along the way. In the meantime, the suffering of our people continues and more blood and tears are being shed. But our cause is undying. 
 
*The opening Chapter in an upcoming book by Victor Biak Lian, which was originally written in Chin with a title "Remembrance Days," is translated into English by Salai Za Uk Ling.

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://myochitmyanmar.org/index.php?format=feed&type=rss. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.