ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္းေရးသူ- သခင္ဘေမာင္
ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ျပည္သူကို အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအာဏာအခ်ိဳ႕ ခြဲေဝေပး သည္ဆိုေသာ ဒိုင္အာခီေခတ္တြင္၎၊ အဂၤလိပ္အစိုးရသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ၁၈၈၅ (၁၂၄၇) ခုႏွစ္ သီေပါမင္းလက္ထက္က တႏိုင္ငံလံုး သိမ္းယူၿပီး အိႏိၵယဘုရင္ခံခ်ဳပ္ လက္ေအာက္ခံ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၏ ျပည္နယ္တခု အျဖစ္ထားရာမွ ခြဲထုတ္ရန္စီစဥ္သည့္ ခြဲေရးတြဲေရး ေခတ္တြင္၎၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဌာနေပါင္း ၉၇ ဌာနအနက္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္သည့္ ဘ႑ာေရး၊ ကာကြယ္ေရး၊ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားအေရးအစ႐ွိသည့္ ေျခာက္ဌာနကို ဘုရင္ခံက ကိုင္ၿပီး၊ က်န္ ၉၁ ဌာနကို တိုင္းျပည္က ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမာက္သည့္ အမတ္မ်ားအား အပ္ႏွင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္ဆိုေသာ ၉၁-ဌာန ေခတ္တြင္၎၊ ဂ်ပန္ေခတ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကျငာၿပီးေသာ ေခတ္မ်ားတြင္၎၊ တင္စားေျပာေဟာေလ့႐ွိေသာ ဥပမာ ပံုျပင္မ်ားအနက္ "အေယာင္ေဆာင္ေတာေခြး" ႏွင့္ ယခုေဖာ္ျပမည့္ "ခ်က္ႀကီးႏွင့္ေ႐ႊပန္း" အေၾကာင္းကို အမ်ားဆံုးေျပာခဲ့ပါသည္။ ၾကားနာသူတို႔အဖို႔လည္း စိတ္အ၀င္စားဆံုး ပြဲအက်ဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
ထိုေခတ္ ထိုကာလမ်ားအတြင္း သူရိယဦးဘေဘ (ဘႀကီးဘေဘ)၊ ၀တ္လံုဦးပု၊ ေ႐ႊတိဂံုဘုရား ဘုရားလူႀကီး ဦးသိမ္းေမာင္၊ ရဲတပ္ဦးေမာင္ႀကီး အစ႐ွိေသာ ၂၁ ဦးတို႔၊ ဂ်ီစီဘီေအ (ျမန္မာအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး) မွ ခြဲထြက္ၿပီး ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံကာ "သမတႀကီး" ဟု ရဟန္႐ွင္လူ ျပည္သူတို႔ ကိုယ္တိုင္က အသိအမွတ္ျပဳျခင္း၊ ေလးစားေခၚေ၀ၚျခင္း ခံရေသာ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ သာယာ၀တီဦးပု၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စသည့္ ဂ်ီစီဘီေအေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အသင္း၀င္မ်ားအား အေႏွာက္အယွက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးသည္တို႔ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုျပင္မ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
ခြဲေရးတြဲေရးႏွင့္ ၉၁ ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရးေခတ္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏၵိယမွ ခြဲထြက္ေရး အတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးဘေဘ၊ ဦးပု၊ ဦးသိမ္းေမာင္ စေသာ ခြဲေရး ဂိုဏ္းသားမ်ား၊ ယခုမခြဲသင့္ေသး၊ ေနာက္မွ ခြဲမည္ဟု တြဲေရးအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ၾကသည့္ ဦးခ်စ္လိႈင္၊ ဦးထြန္းေအာင္ေက်ာ္ စေသာ တြဲေရးဂိုဏ္းသားမ်ား။ မူလက တြဲေရးဘက္မွ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ ရန္ မဲဆႏၵအေ႐ြးခံခဲ့ၾကၿပီး အမတ္ျဖစ္ခါမွ ခြဲေရးဘက္သို႔ ေျပာင္းသြားၾကသည့္ ေဒါက္တာဘေမာ္၊ ယမ္းၿဗဲဦးေမာင္ေမာင္ စသူမ်ား တဖက္ႏွင့္တဖက္၊ တဦးႏွင့္တဦး အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အဂၤလိပ္တို႔ထံမွ ၉၁ ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံသင့္ မခံသင့္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကရာတြင္ ပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႔ခ်င္း စြပ္စြဲ ပုပ္ခတ္ ေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ ၉၁-ဌာနအုပ္ခ်ဳပ္ေရး လက္ခံၿပီးေနာက္ ေဒါက္တာဘေမာ္ ညြန္႔ေပါင္းအစိုးရ၊ ဦးပုအစိုးရ၊ ဦးေစာအစိုးရတို႔ တဖြဲ႔ၿပီးတဖြဲ႔ ေျပာင္းလဲၾကၿပီး၊ အာဏာလက္႐ွိအဖြဲ႔ႏွင့္ အာဏာလက္မဲ့အဖြဲ႔တို႔ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ေျပာဆို ဖိႏွိပ္ၾကသည္ကို၎၊ အေၾကာင္းျပဳ၍လည္း ဤပံုမ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
တဖန္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကစ၍ လြတ္လပ္ေရးေၾကညာေပးၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းေခတ္မ်ားတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ တို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုး၀င္ေဟာင္း သခင္အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲေျပာဆိုၾကသည္ကို၎၊ အာဏာရသူ တို႔က အာဏာမဲ့အဖြဲ႔၊ အာဏာမဲ့အင္အားစုမ်ားအေပၚ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းျခင္း စသည္တို႔ကို၎၊ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဤပံုမ်ားကို ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။
အခုလို ဆရာတို႔ႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးငယ္တို႔ဟာ တဦးအေပၚတဦး အမ်ိဳးမ်ိဳး စြပ္စြဲပုတ္ခတ္ေျပာဆိုေနၾကတာ ကိုယ္အာဏာကေလး ရတဲ့အခါ ကိုယ္ႏွင့္ ဂိုဏ္းဂဏကြဲျပား သူ၊ အယူ၀ါဒ မတူညီသူကို ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္းတာ၊ ညစ္ပတ္ေသးသိမ္တာေတြ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ လုပ္ေနၾကတာ ၾကားရေတြ႔ရေတာ့ ဆရာငယ္ငယ္က ၾကားဘူးတဲ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ေ႐ႊပန္း တို႔လို ျဖစ္ေနၾကၿပီလို႔ ေတြးမိတယ္။
ဆရာတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျမန္မာဘုရင္မ်ား အုပ္စိုးေနစဥ္က ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔နယ္မွာ ေက်း႐ြာႀကီးတ႐ြာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီ႐ြာႀကီးဟာ ေတာ႐ြာဆိုေသာ္လဲ အိမ္ေျခေလးငါးရာ႐ွိၿပီး သူ႔ေခတ္သူ႔အခါအေလ်ာက္ ေတာ္ေတာ္ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္တယ္ ဆိုဘဲ။ ႐ြာႀကီးစည္ကား သေလာက္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားပုထိုးမ်ားလည္း ေပါမ်ားတယ္။ ႐ြာႀကီးမွာ ေတာင္ပိုင္း ေျမာက္ပိုင္းရယ္လို႔ အပိုင္းႀကီး ႏွစ္ပိုင္း႐ွိၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ လုပ္ၾကရာမွအစ ႐ွင္ျပဳမဂၤလာ ပြဲေနပြဲထိုင္မက်န္ ပြဲလမ္းမ်ားက်င္းပၾကတိုင္း၊ အၿပိဳင္အဆိုင္ သူ႔ထက္ငါ သာေအာင္ လုပ္ၾကတယ္။
အဲဒီလို အၿပိဳင္အဆိုင္လုပ္ၾကတဲ့အခါ ေတာင္ပိုင္းမွာ ဦးခ်က္ႀကီးဆိုသူက ဦးစီးေခါင္း ေဆာင္လုပ္ၿပီး၊ ေျမာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္း ဆိုသူက ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ျပဳလုပ္တယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦးစလံုးဟာ ေၾကးရည္တတ္ ေျမ႐ွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကလို႔ ရပ္သူ႐ြာသားမ်ားဟာ သူတို႔ ေၾကးေငြမ်ားကို ေခ်းငွားသံုးစြဲရသူ၊ သူတို႔လယ္ယာမ်ားကို သီးစားလူငွား လုပ္ကိုင္ၾကရသူတို႔က မ်ားေတာ့ သူတို႔ အေစအပါး အေခၽြအရံေတြ ခ်ည္းလို ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။
သူတို႔ႏွစ္ဦးဟာ ဘုရားပြဲ ေက်ာင္းပြဲ၊ အလွဴမဂၤလာပြဲမ်ားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ၿပိဳင္ဆိုင္ ၾက႐ံုမကဘူး၊ လူခ်င္းလဲ ၿပိဳင္ၾကေသးတယ္။ တဦးထက္တဦးက သာေအာင္ ၾကံစည္ႀကိဳးစား ၾကေသးတယ္။
တခါေတာ့ ေရနံေခ်ာင္ၿမိဳ႔မွာ ဦးခ်က္ႀကီးႏွင့္ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူတဦး ၿမိဳ႔၀န္အျဖစ္ေျပာင္း လာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာႀကီးမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးဘို႔ ေျပာတယ္။ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူျဖစ္လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို သူႀကီးအျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ခန္႔ထားေပးလိုက္တယ္။
ဟိုေခတ္က သူႀကီးဆိုတာ ႐ုံးပိုင္ ဓားပိုင္ကလား၊ သူ႔႐ြာမွ သူဟာ ဘုရင္ငယ္တဦးေပါ့။ ရပ္သူ ႐ြာသားထဲက မလိုသူကို သတ္ေတာင္ပစ္ႏိုင္တာကဘဲ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဦးခ်က္ႀကီးကို ႐ြာသူႀကီးျဖစ္လာၿပီဆိုေတာ့ ၿပိဳင္ဖက္ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ဒူးတုန္ေအာင္ ေၾကာက္ေနတာေပါ့။
ဦးခ်က္ႀကီးဟာ သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုးတအိမ္တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းတယ္။ ဦးေ႐ႊပန္းဟာ ခါတိုင္းလိုဆိုရင္ သူ႔အိမ္ေတာင္ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးျဖစ္ ေနတဲ့အတြက္ အထက္အ႐ွိန္အ၀ါ ေၾကာက္လန္႔ၿပီး အမ်ားနည္းတူ လာရတယ္။ တခါ ဦးခ်က္ႀကီးက သူႀကီးအာဏာႏွင့္ မတ္တပ္အရပ္ခိုင္းျပန္ေတာ့ မျငင္းသာဘဲ လူပံုအလယ္ မွာ ထ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့အခါ ဦးခ်က္ႀကီးက "ေဟ့ ေ႐ႊပန္း၊ အခု ခ်က္နဲ႔ ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲ" လို႔ ေမးသတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဦးေ႐ႊပန္းက ခတ္႐ွက္႐ွက္ႏွင့္ "ခ်က္အေပၚကပါ" လို႔ ေျဖလိုက္ရသတဲ့။
ဦးခ်က္ႀကီးက လူပံုအလယ္မွာ အခုလို လုပ္လိုက္ထာကို ဦးေ႐ႊပန္းအေနနဲ႔ အခဲမေက် ႏိုင္ဘူးတဲ့။ ဘယ္ ေက်ႏိုင္ပါ့မလဲ။ သူ႔ခမ်ာ လူပံုအလယ္ အေၾကာင္းမဲ့ အ႐ွက္ခြဲခံရတာကိုး။ ေနာက္တခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔က ဦးခ်က္ႀကီးနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ၿမိဳ႔၀န္တေနရာ ေျပာင္းသြားရၿပီး ဦးေ႐ႊပန္းနဲ႔ ခင္မင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တဦးက ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႔မွာ ၿမိဳ႔၀န္ ျဖစ္လာျပန္တယ္။ အတုန္႔အလွဲ႔ ႀကံဳခ်င္ေတာ့ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ျဖစ္လာရတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ဦးေ႐ႊပန္းကလဲ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ထံသြားၿပီး သူတို႔႐ြာမွာ သူ႔ကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ ေျပာတယ္။ သူ႔လူ ၿမိဳ႔၀န္ကလဲ သူယံုၾကည္အားထားရသူမို႔ ဦးေ႐ႊပန္းကို သူႀကီးျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးလိုက္တယ္။
ဦးေ႐ႊပန္း သူႀကီးျဖစ္လာတဲ့အခါ ဟိုတုန္းကလိုဘဲ သူ႔အိမ္ကို တ႐ြာလံုး တအိမ္ တေယာက္ ေမာင္းတီးေခၚၿပီး ဦးခ်က္ႀကီးကို လူပံုအလယ္ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းျပန္တာဘဲ။ သူႀကီးေဟာင္းဦးခ်က္ႀကီးဟာလဲ သူႀကီးသစ္ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔အာဏာကို မဖီဆန္သာေတာ့ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရတယ္။
ဦးခ်က္ႀကီး မတ္တပ္ရပ္လိုက္တဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ခါးေတာင္းက်ိဳက္ၿပီး အုံးပင္စိုက္လိုက္ကြာ" လို႔ ထပ္ခိုင္းျပန္တယ္။ ဒီတခါမွာလဲ ဦးေ႐ႊပန္းရဲ႔ သူႀကီးအာဏာကို မလြန္ဆန္၀ံ့ေတာ့ ဦးခ်က္ႀကီးဟာ ခါးေတာင္းေျမာင္ေအာင္ႀကိဳက္ၿပီး အုန္းပင္စိုက္ရျပန္တယ္။ ဦးခ်က္ႀကီး အံုးပင္စိုက္ေနတဲ့အခါ ဦးေ႐ႊပန္းက "ေဟ့ခ်က္ႀကီးရ၊ အခု ခ်က္နဲ႔ေ႐ႊပန္း ဘယ္ဒင္းက အေပၚကလဲကြ" လို႔ ေမးလိုက္ေတာ့ "ေ႐ႊပန္း အေပၚကပါ" လို႔ ဦးခ်က္ႀကီးက ေျဖရေတာ့သတဲ့။
က်ဳပ္တို႔ေခတ္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြလဲ တေယာက္တျပန္ ညစ္ပတ္ၾက၊ ဖိႏွိပ္ညႇင္းပမ္း ၾကတာကေတာ့ ခ်က္ႀကီးနဲ႔ ေ႐ႊပန္းလိုပါဘဲဟု မိန္႔ၾကားၿပီး၊ ဆရာႀကီးမွာ ခါတိုင္းလိုပင္ ပါးစပ္ကို လက္၀ါးနဲ႔ကာလ်က္ ၿပံဳးရယ္ေနပါေတာ့သည္။ ။
{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
ကုကၠဳရဇာတ္လာဘုရားအေလာင္းေခြးပမာေရးသူ- သခင္ဘေမာင္
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ၁၉၂၂ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလတြင္ အဂၤလိပ္အစိုးရက ဗမာႏိုင္ငံအား ဒိုင္အာခီအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေပးသည္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး၊ ဂ်ီစီဘီေအျမန္မာ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီး ၂ ဂိုဏ္း၊ ၂ သင္း ၿပိဳကြဲခဲ့ရသည္ကို အထူးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။ တဖန္ ၂၁ ဦး ဂ်ီစီဘီေအက ဒိုင္အာခီ ဥပေဒျပဳအမတ္ေ႐ြးပြဲ၀င္ကာ ငါးေထာင္စားအမတ္ႀကီး ရာထူးယူသည္ကို မ်ားစြာသေဘာမက် ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေခြးဋီကာ၊ ေမ်ာက္ဋီကာ၊ ေခြးဂ႑ိ၊ ေမ်ာက္ဂ႑ိ စသည္တို႔ကို ေရးသား၍ ဒိုင္အာခီ ဥပေဒျပဳအမတ္မ်ားႏွင့္ ဒိုင္အာခီငါးေထာင္စား ၀န္ႀကီးမ်ားကို ရာဇ၀င္၊ မဟာ၀င္ နိပါတ္ေတာ္လာ ေခြး ေမ်ာက္ တို႔ႏွင့္ ဥပမာပံုအမိ်ဳးမ်ိဳး တင္စားကာ အမ်ားျပည္သူတို႔အက်ိဳး ေျမႇာ္ကိုးေဆာင္႐ြက္ရန္ ညႊန္ျပခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဆရာႀကီးသည္ "မစၥတာေမာင္မိႈင္း" ဟူေသာ အမည္ျဖင့္ ၅၅၀ ကုကၠဳရဇာတ္တြင္ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ ေခြးပင္ျဖစ္လင့္ကစား မိမိ၏ မ်ိဳးတူေခြးမ်ား အတြက္ မည္ကဲ့သို႔ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့ပံုကို ဂ်ီစီဘီေအေခါင္းေဆာင္ႀကီးတို႔အား စံယူရန္ ေလးခ်ိဳးႀကီး ေရးသားခဲ့ေပသည္။
ကုကၠဳရဇာတ္တြင္ တေန႔ေသာ ညအခါ ဗာရာဏသီျပည္၌ မိုးသည္းထန္စြာ ႐ြာသျဖင့္ နန္းေတာ္တြင္း႐ွိ ျဗဟၼဒတ္မင္း၏ ရထားက သားေရႀကိဳး မိုးေရစိုေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေပ်ာင္း၍ ေနသည္။ ယင္းသို႔ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနေသာ သားေရႀကိဳးမွ သားေရနံ႔ ရေသာအခါ နန္းေတာ္ထဲ၌ ေမြးထားေသာ မင္းေခြးတို႔က စားပစ္ၾကသည္။
နံနက္လင္း၍ ရထားက သားေရႀကိဳး မ႐ွိေၾကာင္း ႐ွင္ဘုရင္ သိရသျဖင့္ ေမးသည့္အခါ နန္းေတာ္ထဲ႐ွိ မင္းေခြးတို႔အေပၚ မစြပ္စြဲရဲဘဲ၊ နန္းေတာ္ႀကီး အျပင္တြင္ ေလလြင့္ေနၾကေသာ ေခြးမ်ားစားသြားပါသည္ဟု ေျဖၾကသည္။
႐ွင္ဘုရင္က အလြန္လံုျခံဳၿပီး အေစာင့္အၾကပ္မ်ား ႐ွိေနေသာ နန္းတြင္း႐ွိ သားေရႀကိဳး ကို အျပင္အပမွ ေခြးတို႔ မည္သို႔စားႏိုင္အံ့နည္းဟု ေမးသည္။
အမွန္ကို မေျပာရဲေသာ မွဴးမတ္တို႔က ျပင္ပမွ ေခြးတို႔သည္ ေရႁပြန္ေပါက္က ၀င္ေရာက္ ၿပီး စားၾကသည္ဟု ထပ္မံတင္ျပသည္။
ထိုအခါ ဗာရာဏသီဘုရင္က ဤအတိုင္းမွန္လွ်င္ ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးမွန္သမွ် "တေကာင္ မက်န္" သတ္ေစဟု အမိန္႔ေပးေလသည္။ ႐ွင္ဘုရင္က အမိန္႔ေပးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ လက္မ႐ြ႔ံ အာဏာသား ေခြးသတ္သမား သေကာင့္သားမ်ားက ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးမ်ားကို လိုက္လံ သတ္ျဖတ္ၾကသည္။
နန္းေတာ္တြင္းထားသည့္ ဘုရင့္ရထားသားေရႀကိဳး ၿမိဳ႔ျပင္က ေခြး၀င္စားသည္ ဆိုကာ ျမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးမ်ားကို လိုက္လံသတ္ျဖတ္ေနသည့္ သတင္းခ်က္ျခင္းပင္ ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေက်ာင္းဇရပ္ႏွင့္ သုသန္အနီးတ၀ိုက္ ေနၾကသည့္ ေခြးထုအတြင္း ေရာက္႐ွိသြားရာ ေခြးအေပါင္းတို႔ အၿမီးကို ကုတ္၍ သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ျဖင့္ ေျပးစရာ ေနရာမ႐ွိ "ေခြးေနရာမရ" ဆိုသကဲ့သို႔ အသက္ေဘးမွ ခ်မ္းသာရန္အတြက္ ဟိုေျပးဒီလႊား အိေျႏၵမရ ျဖစ္ၾကရသည္။
ဤသတင္းကို သုသန္အနီးေနသည့္ ဘုရားေလာင္းေခြးသည္လည္း ၾကားသိေလရာ ေခြးအေပါင္း ေသေၾကဒုကၡေရာက္ရမည့္အေရးႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္ေပၚ၍ မည္သို႔မည္ပံု ကာကြယ္ကယ္တင္ရမည္ကို ေတြးၾကံမိသည္။
နန္းေတာ္တြင္း႐ွိ ဘုရင္႔လွည္းက သားေရႀကိဳးကို "ေခြးစားသည္" ဆိုရာ၌ ငါတို႔ ၿမိဳ႔ျပင္က ေခြးမျဖစ္ႏိုင္။ နန္းေတာ္တြင္းက မင္းေမြးထားေသာ မင္းေခြးမ်ားပင္ စားရမည္။ ထိုေၾကာင့္ မွဴးမတ္မိုက္တို႔ ေလွ်ာက္တိုင္း မဆင္မျခင္ျပဳမူသည့္ ဗာရာဏသီဘုရင္ကို အမွန္ျပၿပီး ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးအေပါင္း၏ အသက္ကို ငါကယ္မည္။ အကယ္၍ ဘုရင္သည္၎၊ မင္းခစားလက္မ႐ြ႔ံအာဏာသားတို႔သည္၎၊ ငါ့အား သတ္လိုက သတ္ေစဟု နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ခ်က္ျခင္း၀င္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
ထိုေနာက္ အိေျႏၵမရ ဟိုေျပးဒီလႊား ျဖစ္ေနၾကေသာ ေခြးမ်ားအား စု႐ံုးေစၿပီး "အခ်င္းတို႔ မစိုးရိမ္ၾကကုန္လင့္။ သင္တို႔အားလံုး အသက္ေဘးမွ လြတ္ေစရန္ ယခုပင္ ကၽြန္ပ္ နန္းေတာ္ႀကီးအတြင္း ၀င္၍ ေဆာင္႐ြက္မည္။ ကၽြန္ပ္ျပန္မေရာက္မခ်င္း ဤသုသန္တ၀ိုက္ မွာပင္ ေနၾက။ ဘယ္မွ မသြားၾကႏွင့္" ဟု မွာၾကားၿပီး နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္သြားသည္။
ဘုရားအေလာင္းေခြးႀကီး နန္းေတာ္တြင္းသို႔ ၀င္လာသည္ကို မည္သူမွ် သတိမျပဳမိၾက။ နန္းတြင္းက ေခြးအမွတ္ျဖင့္ တေနရာမွ တေနရာသို႔ သြားေနသည္ကို ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုး ႐ွင္ဘုရင္ ထိုင္ေနသည့္ ပလႅင္ေအာက္ ၀င္သြားသည့္အခါမွ နန္းတြင္းမဟုတ္ ေၾကာင္း သိၾကသျဖင့္ အေစာင့္အေ႐ွာက္တို႔က ႐ိုက္ႏွက္ႏွင္ထုတ္ရန္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။
ေခြးႀကီးတေကာင္ နန္းရင္ျပင္ ညီလာခံခန္းမအတြင္းထိ မေၾကာက္မ႐ြ႔ံ ၀င္လာသည္ကို အံ့အားသင့္စြာ ၾကည့္႐ႈေနမိေသာ ႐ွင္ဘုရင္သည္ အေစာင့္အေ႐ွာက္တို႔က ႐ိုက္ႏွက္ၾက၊ ရန္ျပဳမူၾကသည္ကို "သင္တို႔ ရန္မျပဳၾကႏွင့္" ဟု ေျပာဆို ဟန္႔တားလိုက္သျဖင့္ လက္မ႐ြံ႔ အာဏာသား အေစာင့္အေ႐ွာက္မ်ားသည္လည္း မိမိတို႔ ေနရာသို႔ ျပန္ေနၾကရသည္။
ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ ဘုရင့္အပါး ကပ္လာကာ ဂါရ၀ျပဳသည့္အေနျဖင့္ အၿမီးႏွ႔ံျခင္း၊ လက္ေျမႇာက္ျခင္းတို႔ ျပဳလုပ္ၿပီး "အို အ႐ွင္မင္းႀကီး အသင္မင္းႀကီးသည္ ၿမိဳ႔ျပင္႐ွိ ေခြးအေပါင္းတို႔ကို သတ္ေစဟု အမိန္႔ေပးသည္မွာ မွန္ပါသလား"
"ေအး မွန္တယ္"
"ဘာေၾကာင့္ သတ္ရန္ အမိန္႔ေပးပါသလဲ"
"ငါဘုရင္ရဲ႔ ရထားက သားေရႀကိဳးမ်ားကို ကိုက္စားဖ်က္စီးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ဘဲ"
"အျပင္က ေခြးမ်ားစားေၾကာင္း ဧကန္မုခ် သိရပါသလား"
"ဧကန္မုခ်ေတာ့ ငါမသိဘူး"
"အ႐ွင္မင္းႀကီးသည္ ဤကဲ့သို႔ ဧကန္မုခ် မသိရဘဲလ်က္ နန္းေတာ္တြင္း၌ ေမြးထားသည့္ မင္းေခြးမ်ားကို အျပစ္တစံုတရာ မျပဳဘဲ အ႐ွင္မ႐ွိ၊ သခင္မ႐ွိ ေကၽြးေမြးသူမ႐ွိ၊ နန္းေတာ္ၿမိဳ႔႐ိုးအျပင္ ကိုယ့္ဘာသာဘာ၀ ႐ွာေဖြစားေသာက္ေနၾကေသာ ကၽြန္ပ္တို႔ကိုသာ အျပစ္ျပဳ သတ္ေစျခင္းသည္ မတရားပါ။ မည္သည့္ေခြးစားသည္ဟု တပ္အပ္ေသခ်ာ မသိပါဘဲလ်က္ သူတပါးတို႔ ေျပာစကားအရ ကၽြန္ပ္တို႔အား သတ္ေစအမိန္႔ခ်မွတ္ျခင္းသည္ မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ေ႐ြးခ်ယ္၍ အျပစ္စီရင္ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။"
ယင္းကဲသို႔ ဘုရားေလာင္းေခြးက က်ိဳးေၾကာင္းျပ၍ ဆိုသည့္အခါ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ေခြးပင္ျဖစ္လင့္ကစား မွန္သည့္အခ်က္ကို ဆိုေပသည္ဟု သတိရလ်က္ ''သင္သည္ တိရစၦာန္ပင္ျဖစ္လင့္ကစား အသိ႐ွိေသာ ေခြးျဖစ္သည္။ ယင္းသို႔တၿပီးကား ကၽြန္ပ္ရထားက သားေရႀကိဳးကို စားေသာေခြးသည္ အဘယ္ေခြးျဖစ္လိမ့္မည္နည္း" ဟုေမးသည္။
အ႐ွင္မင္းႀကီးရထားက သားေရႀကိဳးကို အ႐ွင္မင္းႀကီး နန္းေတာ္တြင္း ေမြးထားေသာ ေခြးမ်ားပင္ စားပါလိမ့္မည္ဟု ေျဖၾကားသည္။
အဘယ္အခ်င္းအရာျဖင့္ သိႏိုင္ပါမည္နည္းဟု ဘုရင္က ေမးသည့္အခါ-
ဘုရားေလာင္းေခြးက နန္းေတာ္တြင္း႐ွိ ေခြးမ်ားကို တေကာင္မက်န္ ယူေစၿပီး ေနဇာျမက္ကို ရက္တက္ေရ(ပုန္းေရ)ႏွင့္ စနယ္၍ တိုက္ေစသည္။ နန္းတြင္းေခြးတို႔ မၾကာမီ ပ်ိဳ႔အံကာ သားေရႀကိဳးအစအနမ်ား ပါလာေလသည္။
ထိုအခါမွ ဗာရာဏသီမင္းသည္ ဘုရားေလာင္းေခြးအားေကာင္းခ်ီးၾသဘာေပးၿပီး စားေတာ္ပြဲမ်ားေကၽြးကာ ေခြးအေပါင္းကိုလည္း အသက္ေဘးမွ လႊတ္ေစေလသည္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ဤကုကၠဳရဇာတ္လာ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ သူ၏ ေခြးအခ်င္းခ်င္းအေပၚ ၀ံသာႏုပံု၊ ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ဘဲ ေဆာင္႐ြက္ပံုတို႔ကို ဥပမာတင္စားလ်က္ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တို႔ကို ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ သစၥာ႐ွိစြာ တကယ္၀ံသာႏု စိတ္ထားျဖင့္ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ေဆာင္႐ြက္ရန္ႏွင့္ ဘုရားအေလာင္းေခြးသည္ ယခုအခါ ငါးေထာင္ စားမက္ေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ အဆတေသာင္းမွ် ကြာျခားပံု စသည္တို႔ကိုပါ ေဖာ္ျပထားသည္။
မင္းေခြးဘြဲ႔ကဗ်ာေလးခ်ိဳးႀကီး
အေမႊးညိဳညိဳျပာျပာ ဓာတ္နဂိုရ္အမွားေတြႏွင့္
ေခြးဆိုတာ ဘိနပ္ကိုလဲ စားတာမို႔
ျမတ္ျဗဟၼစိုရ္ပြါးသူက အမ်ားတို႔ ႏွလံုးလွစရာ
အိုကြယ္ ခပ္တိုတိုတရားရယ္ႏွင့္
သနားသမို႔ ဆံုးမတာ
ေၾသာ္ ဒကာအမတ္ႀကီးမ်ားကိုျဖင့္
ပဏၰာလာဘ္လည္း မစားေစဘို႔
ဆရာအၾကပ္အတည္းတားလိုက္ပါရဲ႔
အစားမဆင္ျခင္သနဲ႔
အရင္ယခင္ အဆက္အစပ္ေတြးလိုက္ေတာ့
႐ွင္ဘုရင္ လက္သပ္ေမြးေပတဲ့
သဘင္းအေက်ာ္အေမာ္ေပ
အတြင္းေတာ္ေခြးေတြေၾကာင့္
ေ႐ွးဖ်ားအခါဆီက
ဗာရာဏသီမွာ ေခြးေတြသတ္စဥ္က
ဥပါဌ္တခါႀကိမ္လို႔မို႔
တကိန္ကိန္ေျပးစရာမ႐ွိျပန္ေတာ့
ဇာတိ၀င္အေပါင္းအေဖာ္ေတြရဲ႔ ေဘးကိုျဖင့္
ပါရမီသည္ အေလာင္းေတာ္ေခြးရယ္က
ေတြးမိလ်င္အလြန္နာလို႔မို႔
၀န္ဘယာကို လြန္စရာလဲ ျပဳခဲ့ေပသေပါ့
ခုနဲ႔ အလြန္ကြာတယ္ေနာ္ကြယ့္ ႏုတဲ့၀ံသာ။
ေဘးဆိုးအဖံုဖံု ၾကမၼာမၾကည္႐ႊင္ ဒုကၡအတြင္းတြင္မွ
ေခြးမ်ိဳးစံုမွာ ၿပီစီဒင္လုပ္ရတဲ့မင္းရယ္လို႔
ဥကၠဌ စာရင္းရယ္ႏွင့္ အစားေကာင္းပမာလို
ငါးေထာင္အသျပာကိုတဲ့ လုစရာပင္မေတြး
အရီးစိမ္းရယ္ အမ်ားမေဟာင္႐ွာေပဘု
က႐ုဏာသခင္ေခြး
ခ်စ္စ၀ါဒီ ေမတၱာပါရမီႏွင့္
အာဇာနည္စိတ္ အခံကလဲ မ်ားေပသမို႔
ပါရမီအဓိဌာန္ထားတဲ့ၿပီး
ငါ့အား ေသခ်င္ေသေရာ့ဟဲ့လို႔
ရေ၀ပလႅင္ေဗြေျမစမုတ္တြင္မွ
ေယကုကၠဳရာ ေဒသနာျဖင့္
အေျပေျပကမၻာမွာ ျဒပ္လင္းေပမဲ့
ပရေမရာဇာ ျဗဟၼာဒတ္သနင္းလိုလ
သတ္ခ်င္း မညီပံုႏွင့္
၀သီအထံု လိမၼာဘို႔ ေဟာျပန္ေတာ့
မေနာဟရ ထီးျဖဴေအာက္တြင္မွ
ေလာက "တခြင္" ႀကီးသူေျမႇာက္ပါ(ေတာ့)လို႔
ခ်ီးေျမႇာက္ပ်ဴငွာ ပူဇာမဂၤလာေၾကာင့္
အူကာ ႐ႊင္ကာ ေခၚသာဓုေတြနွင့္
ဗ်ာတုအခက္ ဖန္ဘြယ္အေရးေတြႏွင့္
အာယုအသက္အႏၱရာယ္မွ ေ၀းတဲ့ျပင္
ေၾသာ္၊ ပလႅင္အဆင့္ဆင့္ဆီက
အ႐ွင္သခင္ရယ္လို႔ တင့္ေပတဲ့
႐ွင္ဘုရင္ပြဲေတာ္လို
အဆင္သင့္ အျမဲအေၾကာ္အေလွာ္ေတြနဲ႔
ေလြးၾကရသတဲ့။
နိပါတ္အလာကို သတိခ်ပ္ခါေတြးလိုက္ေတာ့
အမယ္မင္း ေ၀းေသာအကြာ ျပရမွာျဖင့္
ျမန္မာမ်ား ကာလ ေခါင္းေဆာင္ကေလးေတြႏွင့္
ပမာဏ တေသာင္းႏွစ္ေထာင္ေ၀ဟတာမို႔
ေၾသာ္- ေက်းေတာအညာက
ဆရာ့တပည့္ေက်ာင္းမွာေတာင္ ေမြးခ်င္ရဲ႔
အို မယ္စႏၵာရဲ႔
ေ႐ွးသေရာအခါသမယဆီက
နာယကဆိုတဲ့၊ အာက ေခါင္းေဆာင္ေခြး။
(ေခြးဋီကာစာမ်က္ႏွာ ၁၁၀)
{သခင္ဘေမာင္စုေဆာင္းတင္ျပတဲ့-သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း တင္စားေျပာေသာပံုျပင္မ်ား-စာအုပ္၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၁၉၇၆ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။}
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.