My Followers
ဘေလာ့ရဲ့ ေဘးမွာ My followers ဆိုတဲ့ဟာေလး ထည့္လုိက္ၿပီးတာ တစ္ပတ္ေလာက္ ရွိမွ သူ႔ဆီက Learn more ဆိုတာေလး ၀င္ဖတ္ၾကည့္ မိတယ္။ သူက ဘေလာ့ဂ္ကို စိတ္၀င္စားတဲ့ လူေတြ ကလစ္ခ္ဖုိ႔ လုပ္ထားတာပါ။ အမာခံ ပရိတ္သတ္ စာရင္း သေဘာေပါ့။ အဲဒီကေန တစ္ဆင့္ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ၀င္ဖတ္တဲ့ လူေတြလည္း ပိုမ်ားလာႏုိင္တယ္။ ေရးသူအတြက္လည္း အားရွိေစတယ္ ဆိုတဲ့ ပံုမ်ိဳးေပါ့။
အဲဒီထဲမွာ သင့္ဘေလာ့ဂ္မွာ အဲဒီ follower ၀င္လုိ႔ရတဲ့ widget ေလး တင္ထားတယ္ ဆိုတာကို လူသိေအာင္ ပိုစ့္တစ္ခု တင္တာ ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ အခု တင္လုိက္တာဗ်ိဳ႕။ တခ်ိဳ႕ က်ေနာ္ follow လုပ္ခ်င္တဲ့ အားေပးေနက် ဘေလာ့ဂ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေလးကို တန္းပလိတ္ > ေလးေအာက္ ထဲမွာ မတင္ထား ၾကေတာ့ က်ေနာ္ လုပ္လုိ႔ မရ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း တင္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ :) (Edit: အခု လုပ္နည္း သိပါၿပီ။ Profile မွာ ၀င္လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးသားသူက ဆက္ေရးဖို႔ အားေပးေနသူ ေတြရဲ့ ပံုေလးေတြ မျမင္ရေတာ့ သိပ္ အားတက္ ေစခ်င္သေလာက္ အားမတက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါေလး တင္ထားေစခ်င္ပါတယ္)
ကဲ... ေမာင္ထူးျမတ္ရဲ့ အမာခံ ပရိတ္သတ္မ်ား follower ျဖစ္ႏုိင္ပါၿပီခမ်ား... (အဟီး)
အဲဒီထဲမွာ သင့္ဘေလာ့ဂ္မွာ အဲဒီ follower ၀င္လုိ႔ရတဲ့ widget ေလး တင္ထားတယ္ ဆိုတာကို လူသိေအာင္ ပိုစ့္တစ္ခု တင္တာ ေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ အခု တင္လုိက္တာဗ်ိဳ႕။ တခ်ိဳ႕ က်ေနာ္ follow လုပ္ခ်င္တဲ့ အားေပးေနက် ဘေလာ့ဂ္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေလးကို တန္းပလိတ္ > ေလးေအာက္ ထဲမွာ မတင္ထား ၾကေတာ့ က်ေနာ္ လုပ္လုိ႔ မရ ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ကိုလည္း တင္ထားေစခ်င္ပါတယ္။ :) (Edit: အခု လုပ္နည္း သိပါၿပီ။ Profile မွာ ၀င္လုပ္လို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရးသားသူက ဆက္ေရးဖို႔ အားေပးေနသူ ေတြရဲ့ ပံုေလးေတြ မျမင္ရေတာ့ သိပ္ အားတက္ ေစခ်င္သေလာက္ အားမတက္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒါေလး တင္ထားေစခ်င္ပါတယ္)
ကဲ... ေမာင္ထူးျမတ္ရဲ့ အမာခံ ပရိတ္သတ္မ်ား follower ျဖစ္ႏုိင္ပါၿပီခမ်ား... (အဟီး)
အဖိုးရဲ့ ေဖာင္တိန္
အားလံုး ၿပီးဆံုးသြား ေစမဲ့ ဒီစာရြက္ေလးကို ၾကည့္မိေတာ့ အေရာင္က ငါ့ အသားေရာင္ ေလာက္ေတာင္ ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္မေနရွာဘူး။ ပုရြက္ဆိတ္ေလးကို ခ်ခ် ေကြ်းျဖစ္တဲ့ ထမင္းေစ့ေလးေတြ ေလာက္လည္း ျဖဴေဖြး ေတာက္ပမႈ ရွိမေနျပန္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ဘ၀ႀကီး ေလာက္လည္း မမည္းညစ္ဘူး။ ဖတ္မယ္လုိ႔ ဆြဲယူလုိက္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ ပါးပါးပဲ ပါလာတယ္။ ကုန္သြားခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာ နီးပါးေလာက္လည္း ေလးလံမေနပါဘူး။
စာေတြကို ဖတ္ေပမဲ့ ၀ါး၀ါး လာေတာ့ ဘာမွလည္း မျမင္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔တိုင္း လုပ္စရာ မရွိ ၾကမ္းပိုးေတြ ၾကားထဲ တစ္ခ်ိန္လံုး က်ိတ္မွိတ္ အိပ္ခဲ့တာေတာင္ ငါ့မ်က္လံုးက အနားမယူရသလုိ ဘာလုိ႔ မႈန္၀ါးေနရတာလဲ။ စာလံုးေတြ တစ္လံုးမွ မျမင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ စာရြက္ကို ၾကည့္ရင္း တခ်ိန္တုန္းက ဒီလို စာရြက္မ်ိဳးကို ကိုင္ထားခဲ့ ဖူးတာကိုပဲ ျပန္သတိရတယ္။
ငယ္ငယ္ တုန္းက ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာရြက္ေလးေတြမွာ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ေရးခဲ့တဲ့ ကာလကိုလည္း မဆီ မဆိုင္ သတိရမိေသးရဲ့။ တရားရံုးေပၚ သက္ေသခံ ပစၥည္းအျဖစ္ စားပြဲေပၚ တင္ျပခဲ့တဲ့ စာရြက္ေလးကို ဖေယာင္းတံုးနဲ႔ လိွမ့္ခဲ့ၾကတာေတြကို ျပန္ျမင္ျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာရြက္လုိ အသားမေကာင္းပဲ ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဒီစာရြက္ လိုလည္း စာသားေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိခဲ့ဘူး။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ျဖန္႔ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ အစီခံထဲက သတင္းစာ စကၠဴပုိင္းကေလး ကိုလည္း သတိရမိသား... စိတ္ကူးထဲမွာ အဲဒီက စာသားေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း ထံုးစံအတုိင္း စာရြက္တိုေလး ဆံုးသြားေတာ့ မ်က္လံုး အၾကည့္က အုတ္နံရံမွာပဲ ဆံုးသြားတယ္။
ေဘးနားမွာ ခ်ထားတဲ့ ေဘာပင္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မဆီမဆိုင္ အခန္း တလာစီတုန္းက ရွာေတြ႔သြားလုိ႔ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ရိုက္ခံခဲ့ရတဲ့ မွင္ကုန္ခါနီး ေရးလို႔ရရံု မင္ေခ်ာင္း အစုတ္ေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ျပန္ ျမင္မိျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ေျမး ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနာ္ ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ မလာခင္ အဖိုး ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ေဖာင္တိန္ေလးကို သတိရျပန္တယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ေပ်ာက္သြားလား၊ ေျပးလႊား ေနရတုန္းကပဲ ေပ်ာက္သြားလားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ျပန္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ ေဖာင္တိန္ေလးကို ဒီထဲမွာ အခုထိ စုစုေပါင္းမွ သံုးခါပဲ ျပန္သတိရဖူးတယ္။ အခု လက္မွတ္ ထိုးရေတာ့မဲ့ အခါရယ္၊ အဖိုး ဆံုးသြားတယ္လုိ႔ အေမ လာေတြ႔တုန္းက ေျပာသြားတဲ့ တစ္ေခါက္ရယ္၊ ေဖာ္ေကာင္ကို ဖိနပ္ဘုတ္မွာ ျပန္ေတြ႔ရ တုန္းကရယ္... အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီ ေဖာင္တိန္ေလးသာ ရွိရင္ ငါ သူ႔ကို ထိုးသတ္လုိ႔ ရသားကြာ... ဆိုၿပီး သိပ္ သတိရမိတာပဲ။
တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ဟာ လူကို ကုစားႏုိင္တာမွ သီးခံစိတ္ပါ ရင့္သန္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္သားပဲ။ အခုေန ဓါးတစ္လက္ ေရွ႕မွာခ်ၿပီး အဲဒီလူကို သတ္ခိုင္းရင္ေတာင္ ငါ့မွာ သတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္မိဘူး။
အခ်ိန္ဟာ စိတ္ကို ကုစားႏုိင္ေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကံ့ေကာ္ေတာ ဆိုတာကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ့... အလြမ္းထဲမွာ ကံ့ေကာ္ေတာေတာင္ ပါလာမွေတာ့ သူလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တခါတေလ စိတ္ကူးထဲမယ္ ကံ့ေကာ္ေတာက ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေပမဲ့ သူကေတာ့ အျမဲတမ္း ဆက္ပါပါ လာတတ္တယ္။ သူနဲ႔ အတူတူစားရတဲ့ သူ႔ထမင္းခ်ိဳင့္က ဟင္းေတြကိုေတာင္ အေသးစိတ္ သတိရမိတယ္... အထူးသျဖင့္ ငပိေထာင္းထဲ သဲသိပ္ေရာေနလုိ႔ စားမျဖစ္တဲ့ အခါမွာေပါ့ေလ။
တခါတေလ ေရခ်ိဳးခ်ရင္ ေဆးလိပ္တိုေလးေတြ အလစ္မွာ လုိက္လုိက္ မေကာက္ျဖစ္တဲ့ အခါမ်ိဳးဆို အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ရဲ့ ေလေျပေလးေတြ တိုက္ေနသလို ခံစားခ်င္မိသား။ အင္း... ေအးေအးေဆးေဆး တခါ ျပန္သြားၿပီး ဗူးေက်ာ္ေလး စားပါဦးမွပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လြတ္တာနဲ႔ ရြာကို တန္းမျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီး ကံ့ေကာ္ေတာကို တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္သြားခ်င္ေသးတာ... ဒါေပမဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းနဲ႔သာ သက္ဆုိင္တဲ့ တကၠသိုလ္ဟာ ငါ့အတြက္ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဒီႏွစ္ဆို သူ႔ သားေတာင္ ကံ့ေကာ္ေတာကို ေရာက္ေန ေလာက္ၿပီပဲေလ။
သံမံတလင္းေပၚမွာ ဖ်ာစုတ္ခင္းၿပီး ႏွစ္ရွည္လမ်ား အိပ္လုိ႔ ရင္ေခါင္းသံနဲ႔ ပံုမွန္ဆိုးတတ္တဲ့ ငါ့ ေခ်ာင္းသံေလာက္ေတာင္ အတိတ္ဟာ ၀မ္းနည္းစရာ မေကာင္းပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ အေဆြး ရုပ္ရွင္ကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကည့္ရင္ ၀မ္းမနည္းေတာ့ပဲ ရယ္ေတာင္ ရယ္ခ်င္မိလာ တတ္သလိုေပါ့။ ငါလည္း မရယ္ခ်င္ေပမဲ့ အထူးတလည္ေတာ့ ၀မ္းမနည္းျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္၊ ေနာင္တဆိုတာလည္း မရတတ္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ငါ ဒုကၡခံ ေစာင့္ေနခဲ့တာေတာင္ ငါ့ကို လာမကယ္ႏုိင္ၾကေသးတဲ့ မင္းတို႔ေတြ ကိုလည္း ငါ အျပစ္မတင္ေတာ့ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလွာင္အိမ္ ထဲက ငွက္တစ္ေကာင္လို ေလးခြစာ မမိခင္ေလး တံခါးပြင့္တုန္း ပ်ံသန္း ထြက္ေျပး လိုက္ခ်င္တယ္။ ေန႔လည္က် အသတ္ခံရေတာ့မဲ့ ၾကက္တစ္ေကာင္လို ေလွာင္ထားတဲ့ ျခံထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ေနမင္းႀကီးနဲ႔ အၿပိဳင္ အိမ္ေခါင္မိုး ထိပ္ေပၚကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ တြန္ဖို႔အတြက္ ခုန္တက္ လုိက္ခ်င္တယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလးငါးႏွစ္နဲ႔ ဘြဲ႔ရၿပီး ရြာမျပန္ေတာ့တဲ့ လူေတြထက္စာရင္၊ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာ နီးပါးမွာ တကၠသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳး တက္ခဲ့ၿပီး လြယ္အိတ္စုတ္ တစ္လံုးနဲ႔ ျပန္လာမဲ့ ငါ့ကို... အေမမရွိေတာ့တဲ့ ရြာေလးက ၀မ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳမွာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စာရြက္မွာ ဘာလို႔ လက္မွတ္ထိုးခဲ့လို႔ ငါ့ကို ငေၾကာက္ႀကီးလို ၀ုိင္းေျပာၾကမဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရရင္ ေျပာျပဖို႔လည္း ငါ့ ကိုယ္ေတြ႔ ပံုျပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာခဲ့ေလရဲ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်ေနာ္ ပညာတတ္ႀကီးရဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ပညာသင္ ဘြဲ႔ရ လက္မွတ္ထိုးပြဲမွာ အဖိုးေပးတဲ့ ေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔ ထိုးႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး အဖိုးေရ...။
စာေတြကို ဖတ္ေပမဲ့ ၀ါး၀ါး လာေတာ့ ဘာမွလည္း မျမင္ႏုိင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေန႔တိုင္း လုပ္စရာ မရွိ ၾကမ္းပိုးေတြ ၾကားထဲ တစ္ခ်ိန္လံုး က်ိတ္မွိတ္ အိပ္ခဲ့တာေတာင္ ငါ့မ်က္လံုးက အနားမယူရသလုိ ဘာလုိ႔ မႈန္၀ါးေနရတာလဲ။ စာလံုးေတြ တစ္လံုးမွ မျမင္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ စာရြက္ကို ၾကည့္ရင္း တခ်ိန္တုန္းက ဒီလို စာရြက္မ်ိဳးကို ကိုင္ထားခဲ့ ဖူးတာကိုပဲ ျပန္သတိရတယ္။
ငယ္ငယ္ တုန္းက ေလးေၾကာင္းမ်ဥ္း စာရြက္ေလးေတြမွာ ေအ၊ ဘီ၊ စီ၊ ဒီ ေရးခဲ့တဲ့ ကာလကိုလည္း မဆီ မဆိုင္ သတိရမိေသးရဲ့။ တရားရံုးေပၚ သက္ေသခံ ပစၥည္းအျဖစ္ စားပြဲေပၚ တင္ျပခဲ့တဲ့ စာရြက္ေလးကို ဖေယာင္းတံုးနဲ႔ လိွမ့္ခဲ့ၾကတာေတြကို ျပန္ျမင္ျပန္ေရာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာရြက္လုိ အသားမေကာင္းပဲ ၀ါက်င့္က်င့္ ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဒီစာရြက္ လိုလည္း စာသားေတြက သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မရွိခဲ့ဘူး။ တစ္ဆက္တည္းမွာ ျဖန္႔ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္ အစီခံထဲက သတင္းစာ စကၠဴပုိင္းကေလး ကိုလည္း သတိရမိသား... စိတ္ကူးထဲမွာ အဲဒီက စာသားေတြ လိုက္ဖတ္ရင္း ထံုးစံအတုိင္း စာရြက္တိုေလး ဆံုးသြားေတာ့ မ်က္လံုး အၾကည့္က အုတ္နံရံမွာပဲ ဆံုးသြားတယ္။
ေဘးနားမွာ ခ်ထားတဲ့ ေဘာပင္ကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း မဆီမဆိုင္ အခန္း တလာစီတုန္းက ရွာေတြ႔သြားလုိ႔ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ ရိုက္ခံခဲ့ရတဲ့ မွင္ကုန္ခါနီး ေရးလို႔ရရံု မင္ေခ်ာင္း အစုတ္ေလး တစ္ေခ်ာင္းကို ျပန္ ျမင္မိျပန္တယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ငါ့ေျမး ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနာ္ ဆိုၿပီး ရန္ကုန္ မလာခင္ အဖိုး ၀ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ေဖာင္တိန္ေလးကို သတိရျပန္တယ္။ အေဆာင္မွာပဲ ေပ်ာက္သြားလား၊ ေျပးလႊား ေနရတုန္းကပဲ ေပ်ာက္သြားလားေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ျပန္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီ ေဖာင္တိန္ေလးကို ဒီထဲမွာ အခုထိ စုစုေပါင္းမွ သံုးခါပဲ ျပန္သတိရဖူးတယ္။ အခု လက္မွတ္ ထိုးရေတာ့မဲ့ အခါရယ္၊ အဖိုး ဆံုးသြားတယ္လုိ႔ အေမ လာေတြ႔တုန္းက ေျပာသြားတဲ့ တစ္ေခါက္ရယ္၊ ေဖာ္ေကာင္ကို ဖိနပ္ဘုတ္မွာ ျပန္ေတြ႔ရ တုန္းကရယ္... အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီ ေဖာင္တိန္ေလးသာ ရွိရင္ ငါ သူ႔ကို ထိုးသတ္လုိ႔ ရသားကြာ... ဆိုၿပီး သိပ္ သတိရမိတာပဲ။
တကယ္ေတာ့ အခ်ိန္ဟာ လူကို ကုစားႏုိင္တာမွ သီးခံစိတ္ပါ ရင့္သန္လာေအာင္ လုပ္ေပးႏုိင္သားပဲ။ အခုေန ဓါးတစ္လက္ ေရွ႕မွာခ်ၿပီး အဲဒီလူကို သတ္ခိုင္းရင္ေတာင္ ငါ့မွာ သတ္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္မိဘူး။
အခ်ိန္ဟာ စိတ္ကို ကုစားႏုိင္ေပမဲ့ တခါတေလေတာ့ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကံ့ေကာ္ေတာ ဆိုတာကို လြမ္းဆြတ္မိပါရဲ့... အလြမ္းထဲမွာ ကံ့ေကာ္ေတာေတာင္ ပါလာမွေတာ့ သူလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ တခါတေလ စိတ္ကူးထဲမယ္ ကံ့ေကာ္ေတာက ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေပမဲ့ သူကေတာ့ အျမဲတမ္း ဆက္ပါပါ လာတတ္တယ္။ သူနဲ႔ အတူတူစားရတဲ့ သူ႔ထမင္းခ်ိဳင့္က ဟင္းေတြကိုေတာင္ အေသးစိတ္ သတိရမိတယ္... အထူးသျဖင့္ ငပိေထာင္းထဲ သဲသိပ္ေရာေနလုိ႔ စားမျဖစ္တဲ့ အခါမွာေပါ့ေလ။
တခါတေလ ေရခ်ိဳးခ်ရင္ ေဆးလိပ္တိုေလးေတြ အလစ္မွာ လုိက္လုိက္ မေကာက္ျဖစ္တဲ့ အခါမ်ိဳးဆို အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္ရဲ့ ေလေျပေလးေတြ တိုက္ေနသလို ခံစားခ်င္မိသား။ အင္း... ေအးေအးေဆးေဆး တခါ ျပန္သြားၿပီး ဗူးေက်ာ္ေလး စားပါဦးမွပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ လြတ္တာနဲ႔ ရြာကို တန္းမျပန္ခ်င္ေသးဘူး။ တကယ္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီး ကံ့ေကာ္ေတာကို တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္သြားခ်င္ေသးတာ... ဒါေပမဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းနဲ႔သာ သက္ဆုိင္တဲ့ တကၠသိုလ္ဟာ ငါ့အတြက္ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ဒီႏွစ္ဆို သူ႔ သားေတာင္ ကံ့ေကာ္ေတာကို ေရာက္ေန ေလာက္ၿပီပဲေလ။
သံမံတလင္းေပၚမွာ ဖ်ာစုတ္ခင္းၿပီး ႏွစ္ရွည္လမ်ား အိပ္လုိ႔ ရင္ေခါင္းသံနဲ႔ ပံုမွန္ဆိုးတတ္တဲ့ ငါ့ ေခ်ာင္းသံေလာက္ေတာင္ အတိတ္ဟာ ၀မ္းနည္းစရာ မေကာင္းပါဘူး။ ၀မ္းနည္းစရာ အေဆြး ရုပ္ရွင္ကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကည့္ရင္ ၀မ္းမနည္းေတာ့ပဲ ရယ္ေတာင္ ရယ္ခ်င္မိလာ တတ္သလိုေပါ့။ ငါလည္း မရယ္ခ်င္ေပမဲ့ အထူးတလည္ေတာ့ ၀မ္းမနည္းျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့တဲ့ ေနာက္၊ ေနာင္တဆိုတာလည္း မရတတ္ေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ငါ ဒုကၡခံ ေစာင့္ေနခဲ့တာေတာင္ ငါ့ကို လာမကယ္ႏုိင္ၾကေသးတဲ့ မင္းတို႔ေတြ ကိုလည္း ငါ အျပစ္မတင္ေတာ့ပါဘူး။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလွာင္အိမ္ ထဲက ငွက္တစ္ေကာင္လို ေလးခြစာ မမိခင္ေလး တံခါးပြင့္တုန္း ပ်ံသန္း ထြက္ေျပး လိုက္ခ်င္တယ္။ ေန႔လည္က် အသတ္ခံရေတာ့မဲ့ ၾကက္တစ္ေကာင္လို ေလွာင္ထားတဲ့ ျခံထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ေနမင္းႀကီးနဲ႔ အၿပိဳင္ အိမ္ေခါင္မိုး ထိပ္ေပၚကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ တြန္ဖို႔အတြက္ ခုန္တက္ လုိက္ခ်င္တယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေလးငါးႏွစ္နဲ႔ ဘြဲ႔ရၿပီး ရြာမျပန္ေတာ့တဲ့ လူေတြထက္စာရင္၊ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခုစာ နီးပါးမွာ တကၠသိုလ္ ႏွစ္မ်ိဳး တက္ခဲ့ၿပီး လြယ္အိတ္စုတ္ တစ္လံုးနဲ႔ ျပန္လာမဲ့ ငါ့ကို... အေမမရွိေတာ့တဲ့ ရြာေလးက ၀မ္းပန္းတသာ ဆီးႀကိဳမွာပါပဲ။ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ စာရြက္မွာ ဘာလို႔ လက္မွတ္ထိုးခဲ့လို႔ ငါ့ကို ငေၾကာက္ႀကီးလို ၀ုိင္းေျပာၾကမဲ့ ငါ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔ရရင္ ေျပာျပဖို႔လည္း ငါ့ ကိုယ္ေတြ႔ ပံုျပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါလာခဲ့ေလရဲ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ က်ေနာ္ ပညာတတ္ႀကီးရဲ့ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ ပညာသင္ ဘြဲ႔ရ လက္မွတ္ထိုးပြဲမွာ အဖိုးေပးတဲ့ ေဖာင္တိန္ေလးနဲ႔ ထိုးႏုိင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး အဖိုးေရ...။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://htoomyat.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.