မေန ့က ႏို၀င္ဘာလအတြက္ ပထမဆံုး လက္ေဆာင္ ရတယ္။
လူၾကံဳနဲ ့ ထည့္ေပးလိုက္မယ္ ဆိုတာကို စက္တင္ဘာလ ကုန္ပိုင္းက အီးေမး နဲ ့ ပို ့ေျပာတယ္။ အရမ္းကို အံ့ၾသ၀မ္းသာ သြားခဲ့တယ္။ အခုလို မေမ့ပဲ သတိရ၊ အမွတ္ရ ေနမယ္လို ့ မထင္ခဲ့ဘူးေလ။ ကၽြန္မဆိုု လက္ေဆာင္ေပးဖို ့ဘယ္ေတာ့မွ သတိမရဘူး၊ နီးမွ၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီရက္မွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က သတိေပးမွသာ အီးေမးေလးပို ့ၿပီး ဆုေတာင္းေလး လုပ္တတ္တာ။ သတိေပးမယ့္ သူမရွိရင္ ရက္ေက်ာ္သြား တတ္ေသးတယ္။ သိတတ္မွဳ ့က အဲဒီလို ကြာတာေလ။ လူၾကံဳနဲ ့ဆိုေတာ့ ပစၥည္း ေသးေသးေလးပဲ ထည့္ေပးလို ့ရတယ္၊ တျခား လိုခ်င္တာရွိရင္ေျပာပါ၊ ၀ယ္ေပးမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ လိုခ်င္တာရွိရင္ ၀ယ္လိုက္ပါ ပိုက္ဆံကိုပို ့ေပးမယ္ ဆိုတဲ့ စာသားေတြ ဖတ္ၿပီး အျပံဳးေတြ လွိဳင္ေနခဲ့တာေပါ့။ လူၾကံဳေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ လိမ့္မယ္၊ လူၾကံဳက ႏို၀င္ဘာ ပထမအပတ္ထဲ ေရာက္မယ္ ထင္တယ္ေျပာလို ့ ေမွ်ာ္ေနခဲ့တာ။ မေန ့က ဖုန္းဆက္လာတာနဲ ့ ခ်ိန္းၿပီး ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းကို သြားယူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္အျမဲ သံုးေလ့ရွိတဲ့ ပစၥည္မ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီပစၥည္းေလးကိုေတာ့ ေပးတဲ့သူရဲ့ ေမတၱာတရားေၾကာင့္ သံုးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
အခု ဒီေနရာမွာသာ အမွတ္တရ အေနနဲ ့ေရးေနမိတာ။ ခုခ်ိန္အထိ ထည့္ေပးလိုက္တဲ့ ပစၥည္းရၿပီဆိုတာကို ဖုန္းဆက္ မေျပာရေသးဘူး။ ေက်းဇူးတင္တယ္၊ ဘာညာဆိုတဲ့ စကားေတြ မေျပာေတာင္ ပစၥည္းလက္ခံရၿပီးရင္ ရတယ္ဆိုတာေလးကို အေၾကာင္းၾကားသင့္တယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူး ကၽြန္မ စိတ္၊ ကၽြန္မ ပံုစံ၊ ကၽြန္မ အက်င့္ေတြကို သိေနတယ္ဆိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာလဲ၊ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဆိုတာ သိၿပီး ဘယ္လိုမွ ေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၾကံဳလို ့ ဖုန္းဆက္ျဖစ္မွပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့မယ္။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://naynaynaing.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.
