အသစ္၊ အေဟာင္း ႏွင့္ မေျပာင္းလဲေသာ ...
မႏွစ္က ဒီလို အခ်ိန္ေလာက္မွာပဲ က်ေနာ့ဆီ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ က်ေနာ္နဲ႔ အတူ အခ်ိန္ အေတာ္ေလးၾကာၾကာ ရွိေနခဲ့တယ္။ သူေရာက္လာမယ္ဆိုေတာ့ ႀကိဳတင္ အသိမေပးရေပမယ့္ သိေနႏွင့္တယ္ေလ။ သူ႔တစ္ေယာက္စာအတြက္ က်ေနာ့္မွာ ဝန္မပိုပါဘူး။ အခု ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့မွ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လုိက္မိတယ္။ ေအာ္ ... သူေရာက္ခဲ့တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားပါ ပေကာလား လို႔ ေတြးမိတယ္။ သူရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို တန္ဖိုး မထားခဲ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဂ႐ုမျပဳမိတာေတာ့ အမွန္ပဲေလ။ သူ ေဘးနား ရွိေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာ ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တာေတြ ရွိသလို ဆံုး႐ံႈးသြားတာ တခ်ဳိ႕လည္း ရွိတယ္။ အခု ျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့လည္း မ်က္ရည္မက်မိတာ အမွန္ပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္လံုးလံုး လက္ပြန္းတတီး ရွိေနခဲ့တဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ျပန္သြားခဲ့ရင္ လူတိုင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိမယ္။ မျဖစ္ရင္ေတာ့ ရင္ထဲ ဟာတာတာေတာ့ ျဖစ္သြားၾကတယ္။ အခုေတာ့ ဒီ ဧည့္သည္ျပန္မယ္ ဆိုတာကို သိၾကေတာ့ ဝမ္းမနည္းၾကတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတာင္ လုပ္လိုက္ေသး။ ေအာ္ ... လူ၊ လူ။ အသစ္ကို ႀကိဳဆိုခ်င္လို႔ အေဟာင္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လုိက္ၾကတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဘယ္ေမ့ႏိုင္ပါ႔မလဲ။
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ သမၼတ ျဖစ္မသြားႏိုင္ေပမယ့္ ဒီတစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အပိုင္းအျခားထဲမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္မက သမၼတ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဧည့္သည္က သူ ဒီေန႔ ျပန္ပါေတာ့မယ္လို႔ မႏႈတ္္ဆက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သိႏွင့္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာ သူ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ႏႈတ္ဆက္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကလည္း ေနာက္လာမယ့္ ဧည့္သည္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကမွာေလ။ သူ သိေလေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေလးပဲ ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ့္ ပံုပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ေနာက္ဆံုး စကၠန္႔ပိုင္းအထိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အနားမွာ သူ ရွိသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူ႔တာဝန္ မလစ္ဟင္းခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ကို လစ္လ်ဴ႐ႈမိခဲ့တယ္။ ျပန္ခါနီးမွ ေအာ္ ျပန္ေတာ့မွာပါလားလို႔ သိတဲ့လူေတြ ရွိသလို သိေတာင္ မသိလိုက္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားလိုက္မလဲေနာ္။ ထားပါ။ အနည္းဆံုး က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ခ်င္တယ္။
တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ သမၼတ ျဖစ္မသြားႏိုင္ေပမယ့္ ဒီတစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အပိုင္းအျခားထဲမွာေတာ့ လူတစ္ေယာက္မက သမၼတ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ဧည့္သည္က သူ ဒီေန႔ ျပန္ပါေတာ့မယ္လို႔ မႏႈတ္္ဆက္ေပမယ့္ က်ေနာ္ သိႏွင့္ေနတယ္။ ေသခ်ာတာ သူ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ႏႈတ္ဆက္သြားမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကလည္း ေနာက္လာမယ့္ ဧည့္သည္ကိုပဲ ေမွ်ာ္ေနၾကမွာေလ။ သူ သိေလေတာ့ ဆိတ္ဆိတ္ေလးပဲ ထြက္ခြာသြားေတာ့မယ့္ ပံုပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ေနာက္ဆံုး စကၠန္႔ပိုင္းအထိေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အနားမွာ သူ ရွိသြားႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူ႔တာဝန္ မလစ္ဟင္းခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔ကို လစ္လ်ဴ႐ႈမိခဲ့တယ္။ ျပန္ခါနီးမွ ေအာ္ ျပန္ေတာ့မွာပါလားလို႔ သိတဲ့လူေတြ ရွိသလို သိေတာင္ မသိလိုက္တဲ့သူေတြ ဘယ္ေလာက္ မ်ားလိုက္မလဲေနာ္။ ထားပါ။ အနည္းဆံုး က်ေနာ္ကေတာ့ သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လုိက္ခ်င္တယ္။
က်ေနာ္ သိသေလာက္ အေျပာင္းအလဲနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး လူ သံုးမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က အသစ္ကို ႀကိဳဆိုၿပီး အေဟာင္းကို ေမ့လိုက္တယ္ (အတင္းအက်ပ္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္)။ တခ်ဳိ႕က အေဟာင္းမွာ တဝဲဝဲ လည္ေနေပမယ့္ အသစ္ကိုလည္း ႀကိဳဆိုလုိက္တယ္ (ဝတ္ေက်တမ္းေက်လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္)။ အမ်ားစုကေတာ့ ကုန္သြားတဲ့ အေဟာင္းကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း အသစ္လာမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္က ဘယ္လို လူမ်ဳိး ျဖစ္မယ္ထင္လဲ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ဘီယာရယ္၊ အခ်ဳိရည္ရယ္ နဲ႔ အျမည္းရယ္ သံုးခု ေရာယွက္ထားတဲ့ ယမကာဝုိင္းေလးပါ။ ေသာက္ေနက် ဘီယာကလြဲလို႔ တျခား ဘယ္ဘီယာမွ မေျပာင္းခ်င္ေပမယ့္ အခ်ဳိရည္ကိုေတာ့ ဆိုဒါ မရရင္ ကိုလာ၊ ကိုလာ မရရင္ ပါဝါ၊ ပါဝါ မရရင္ လိေမၼာ္ ဆိုၿပီး အဆင္ေျပသလို သံုးေဆာင္ေနမိတယ္။ အျမည္းကေတာ့ ဘားဂ်က္ေပၚမွာ မူတည္သလို၊ သံုးခ်င္စိတ္ေပၚမွာလည္း မူတည္တာေပါ႔။ မလွ်ံရင္ေတာ့ ကန္စြန္းရြက္ေၾကာ္ေလးေပါ႔။ ဒီထက္မွ အေျခအေနဆိုးရင္လည္း ေျမပဲေစ့နဲ႔တင္ အဆံုးစီရင္လုိက္တယ္။ လွွ်ံၿပီ ဆုိရင္ေတာ့လည္း ငံုးကင္လား၊ ယုန္ေၾကာ္လားေပါ႔။ က်ေနာ္ရဲ႕ အယူအဆက အဲ့ဒီ ယမကာဝိုင္းေလးအတုိင္းပါ။
ကဲ ... သူျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ မျပန္ခင္ သူနဲ႔ စာရင္း ရွင္းမွ ျဖစ္မယ္။ အခ်ဳပ္စာရင္းကို မ႐ႈပ္မရွင္း အထုပ္ခင္းျပရရင္ ...
က်ေနာ္ ႏွင့္ အလုပ္
တကယ္ကို အလုပ္မ်ားတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ဆိုေပမယ့္ အလုပ္ေတာ့ တအား ႐ႈပ္ေနပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အ႐ႈပ္လုပ္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္သြားတတ္တယ္။ အလုပ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အလုပ္ သံုးခု ခြဲေျပာပါ႔မယ္။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔တာအတြင္းမွာ အလုပ္သံုးခုထဲက တစ္ခုခု အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ လိုအပ္တယ္တဲ့။ ပညာရတဲ့အလုပ္၊ ဥစၥာရတဲ့အလုပ္နဲ႔ ကုသိုလ္ရတဲ့အလုပ္၊ အဲဒီအထဲက တစ္ခုခု လုပ္ျဖစ္မွ အဲဒီေန႔အတြက္ တန္ဖုိးရွိမယ္တဲ့။ ပညာရတဲ့ အလုပ္အေနနဲ႔ေတာ့ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ စံခ်ိန္ကို မမီေပမယ့္ မႏွစ္ကထက္ စာရင္ေတာ့ အေတာ္ေလး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ဘေလာ့ဂ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မ်က္စိနာမက်န္း၍ လည္း ပါပါတယ္။ ဥစၥာရတဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ႐ံုးအလုပ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ ဝင္ေငြကလြဲလို႔ တျခား အပုိစာသား ဘာမွ မရခဲ့ေပမယ့္ ဆံုး႐ႈံးမႈေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ရမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ထင္သေလာက္ မွန္းသေလာက္ မလုပ္ျဖစ္ေနဘူး။ ကုသိုလ္တခ်ဳိ႕ စရံသတ္ထားတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုနစ္အတြင္းမွာ ပညာလိုအပ္တဲ့ လူေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကေန ေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ သင္ႏိုင္သေလာက္ သင္ေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အစီအစဥ္တခ်ဳိ႕လည္း စိတ္ကူးနဲ႔ ဆြဲၾကည့္ေနတယ္။ ပဏာမ ေလ့လာမႈတခ်ဳိ႕လည္း လုပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ကုသိုလ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္သူမ်ား ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဘက္က ပညာနဲ႔ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ပါ႔မယ္။ တစ္ခါတေလကို ကုသိုလ္ေပးဖို႔ ဆိုတာ ေငြ လိုတယ္မဟုတ္လား။ ေပးသူနဲ႔ ယူသူ လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္ဖုိ႔ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေငြခင္းေနရေသးတယ္။ ေငြ ေငြ ေငြ ဆိုတာလည္း ထည့္စဥ္းစားေနရေတာ့ အစီအစဥ္က မသြက္လပ္။ ပညာ့အလႉအေနနဲ႔ သင္ေပးခ်င္တဲ့ သူ တခ်ဳိ႕ ရွိသလို ပညာ့အလႉ ခံယူခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိေနတာ သိရတယ္။ ေပးသူနဲ႔ ယူသူကို သြယ္တန္းဖုိ႔ဆုိတာ ေငြကလည္း အခရာ က်ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြအလႉ ဆိုတာလည္း ထပ္လိုလာတာေပါ႔။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ လွပဖုိ႔ ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းလို႔ မရဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္လွဖုိ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက က်ေနာ္လည္း ပါဝင္လႈပ္ရွားဖုိ႔ လုပ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္ ႏွင့္ ေမတၱာစက္ဝန္း
ေရႊဧည့္သည္ က်ေနာ့္အနားမွာ ရွိေနခဲ့ၿပီး ၁၃ ရက္ (ဇႏၷဝါရီလ ၁၃ ရက္) အၾကာမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ ညာဘက္လက္ကေလး ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အခုထိလည္း ေႏြးေထြးေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ ၅၆ ရက္ (ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၅ ရက္) အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း ဟာကနဲ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အရာရာဟာ မွ်ေျခ ျဖစ္ေနရမယ္၊ မွ်ေျခ ျဖစ္ေအာင္လည္း သဘာဝက အလိုအေလ်ာက္ ထိန္းညႇိတတ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ နားလည္ ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမတၱာစက္ဝန္းမွာ မွ်ေျခညီဖို႔ Balance ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ဝင္လာတဲ့တစ္ေယာက္အစား ရွိၿပီးသား တစ္ေယာက္ကို ႏုတ္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္လို တရားနဲ႔ ေျဖရပါ႔။ အင္းး မေျဖေတာ့ပါဘူး။ အေျဖမွ မရွိဘဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ဟိုးး အေဝး ... မျမင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ( ေသတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ စလံုးကို ေရာက္သြားတာ ;P) ေအာ္ ..... ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစေသာဝ္။
က်ေနာ္ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း
လူတခ်ဳိ႕က ရည္းစားေတြ ထည္လဲတြဲေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထည္လဲထားတတ္ပါတယ္။ ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ဝင္ၿပီးကတည္းက သူငယ္ခ်င္းဦးေရက ႏွစ္စဥ္ အႏုတ္ျပေနပါတယ္။ မခင္လို႔ ထြက္သြားၾကတာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ အေဝးတစ္ေနရာကုိ ေရာက္သြားၾကေတာ့ အႏုတ္ျပသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မန္းမွာ ႏွာေခ်းသုတ္ဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေပမယ့္ ကိုယ္က ေရာက္ေနတာ ရန္ကုန္ဆိုေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ မံုရြာမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခင္ခဲ့ရတဲ့ ဖဲ႐ိုက္ေဖာ္ ႐ိုက္ဖက္ေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္က မရွိသလို ရွိသလို။ ရန္ကုန္က ဝါးေဖာ္စားဖက္ေတြကလည္း အသီးသီး အသကာ့ အသကာ့ မျမင္ကြယ္ရာမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကလဲ မသိ။ မမီေတာ့ ဒီစာဖတ္ၿပီး ဂ်ဳိေပးေနေလာက္ၿပီ :)။ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ့ ဂဏန္း ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္တခ်ဳိ႕ကို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ကတိ ဆိုတာကေန အမွတ္တရ အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ေနၾကရင္းနဲ႔ ဆံုျဖစ္ဖူးတဲ့ ဇရပ္အိုမွာ ျပန္လာစုဖုိ႔ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကေလးအေတြးပါေလ။ လမ္းေၾကာင္း မလြဲခ်င္လို႔ လွည့္မလာႏိုင္သူ ရွိသလို လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္ေနလို႔ လွည့္မျပန္ႏိုင္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရဲ႕ လို႔ပဲ ေတြးလိုက္မိပါရဲ႕။
က်ေနာ္ ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မေရးႏိုင္၊ မလည္ျဖစ္ မဖတ္အားေလေတာ့ ဘေလာ့ဂ္က ပထမ ေျခာက္လမွာ ေျခာက္ကပ္ေနတယ္။ နာဂစ္အလြန္ မီးေတြ ျပန္လာမွ ဘေလာ့ဂ္ဘက္လည္း ျပန္လွည့္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္လံုး အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ပို႔စ္ေပါင္း (၇၄) ပို႔စ္ပဲ တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတာ္ေလး အားရမိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ပို႔စ္ေတြ အထဲမွာ က်ေနာ္ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ ေရးထားတဲ့ ပုိ႔စ္ တစ္ပုဒ္မွ မပါလို႔ပါ။ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပို႔စ္ (၁၄) ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့သလို က်ေနာ္ သိပ္ဝါသနာပါတဲ့ ေတြးေခၚျခင္း အတြက္ ဦးေႏွာက္အစာ ေတြးစရာ ပို႔စ္ေပါင္း (၂၃) ပုဒ္ တင္ျပခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရးတဲ့ စာေတြကို မၿငီးမျငဴ လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း အရမ္းအရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔လည္း က်ေနာ္အေနနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းအရ ပို႔စ္ေကာင္းေတြ တင္ေပးဖုိ႔ပဲ အျမဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ပို႔စ္ေတြကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျပင္ဆင္တဲ့ အေနနဲ႔ က်ေနာ္ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွာဖတ္ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ပို႔စ္နဲ႔ ျမန္မာစာေပနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ပို႔စ္မ်ဳိးေတြပါ။ ကိုယ္က ေဝမွ် ေပးကမ္းသူ ဆုိေတာ့ ေပးတဲ့အရာထဲမွာ အနာမပါေစခ်င္သလို အပုတ္လည္း ပါမသြားေစခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ခပ္္မ်ားမ်ား စီစစ္ ဖတ္႐ႈၿပီးမွ တင္ျဖစ္တယ္။ ဒီပို႔စ္နဲ႔ အတူ က်ေနာ္အတြက္လည္း မ်ားမ်ား က်န္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္ ခံယူထားတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပါလက္ပါ ဖတ္လ်က္နဲ႔ စာကို နားမလည္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီစာကို ေရးတဲ့သူ ကုိယ္တုိင္က ေကာင္းေကာင္း နားမလည္လို႔ လို႔ ယူဆထားပါတယ္။ အဲဒီအယူနဲ႔ အတူပဲ စာဖတ္သူေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ က်ေနာ္ ေရးတဲ့သူ ကိုယ္တုိင္ ေကာင္းေကာင္း၊ ဂဃနဏ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ နားမလည္ေသးတဲ့စာဆို မေရးပါဘူး။ ဖတ္ရတဲ့သူလည္း ဖတ္ၿပီး နားလည္မွာ မဟုတ္မွန္း ႀကိဳသိေနလို႔ပါ။ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ စာကို ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ေတြ အခ်ီးႏွီး ကုန္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိမွာလည္း တအား စိုးရိမ္မိတယ္။
ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း က်ေနာ္ ေရးထားသမွ်ထဲက အားအရဆံုး ပို႔စ္ေတြကို ေျပာပါ ဆိုရင္ေတာ့
ဘာသာျပန္ထဲက ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ နဲ႔ သစ္သားဇလံုေလး
ကိုယ္တုိင္ေရးထဲက စည္းကမ္းမွသည္ ... ဥပေဒဆီသို႔
ဟာသထဲက ဉာဏ္ႀကီးရွင္ရဲ႕ ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္
အခ်စ္အေၾကာင္းထဲက My Other Half နဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေသာ အခ်စ္
သမိုင္းအေၾကာင္းအရာထဲက ျမန္မာအစ ???
ခရီးသြားမွတ္တမ္းထဲက အေရွ႕သို႔လားေသာ္ (၁)၊ (၂)၊ (၃)
ဒီႏွစ္ထဲမွာ pikay.myanmarbloggers.org အျပင္ ေနာက္ ဘေလာ့အသစ္ သံုးခုလည္း လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ႏွစ္ခုက က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္းကေန အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး လုပ္ေနေပမယ့္ က်န္တစ္ခုကေတာ့ အားလံုးရဲ႕ တတက္တအား ပါဝင္မႈနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာပါ။
ကဲ ... သူျပန္ေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ မျပန္ခင္ သူနဲ႔ စာရင္း ရွင္းမွ ျဖစ္မယ္။ အခ်ဳပ္စာရင္းကို မ႐ႈပ္မရွင္း အထုပ္ခင္းျပရရင္ ...
က်ေနာ္ ႏွင့္ အလုပ္
တကယ္ကို အလုပ္မ်ားတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ ဆိုေပမယ့္ အလုပ္ေတာ့ တအား ႐ႈပ္ေနပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အ႐ႈပ္လုပ္ရင္း အလုပ္႐ႈပ္သြားတတ္တယ္။ အလုပ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ အလုပ္ သံုးခု ခြဲေျပာပါ႔မယ္။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ေန႔တာအတြင္းမွာ အလုပ္သံုးခုထဲက တစ္ခုခု အလုပ္ျဖစ္ဖုိ႔ လိုအပ္တယ္တဲ့။ ပညာရတဲ့အလုပ္၊ ဥစၥာရတဲ့အလုပ္နဲ႔ ကုသိုလ္ရတဲ့အလုပ္၊ အဲဒီအထဲက တစ္ခုခု လုပ္ျဖစ္မွ အဲဒီေန႔အတြက္ တန္ဖုိးရွိမယ္တဲ့။ ပညာရတဲ့ အလုပ္အေနနဲ႔ေတာ့ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အရင္ စံခ်ိန္ကို မမီေပမယ့္ မႏွစ္ကထက္ စာရင္ေတာ့ အေတာ္ေလး ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ဘေလာ့ဂ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီႏွစ္ စာအုပ္မ်ားမ်ား ဖတ္ျဖစ္တယ္။ မ်က္စိနာမက်န္း၍ လည္း ပါပါတယ္။ ဥစၥာရတဲ့ အလုပ္ကေတာ့ ႐ံုးအလုပ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ပံုမွန္လည္ပတ္ေနတဲ့ ဝင္ေငြကလြဲလို႔ တျခား အပုိစာသား ဘာမွ မရခဲ့ေပမယ့္ ဆံုး႐ႈံးမႈေတာ့ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ကုသိုလ္ရမယ့္ အလုပ္ကေတာ့ ထင္သေလာက္ မွန္းသေလာက္ မလုပ္ျဖစ္ေနဘူး။ ကုသိုလ္တခ်ဳိ႕ စရံသတ္ထားတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုနစ္အတြင္းမွာ ပညာလိုအပ္တဲ့ လူေတြကို တတ္ႏိုင္တဲ့ ဘာသာရပ္ကေန ေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ သင္ႏိုင္သေလာက္ သင္ေပးမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အစီအစဥ္တခ်ဳိ႕လည္း စိတ္ကူးနဲ႔ ဆြဲၾကည့္ေနတယ္။ ပဏာမ ေလ့လာမႈတခ်ဳိ႕လည္း လုပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို ကုသိုလ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးခ်င္သူမ်ား ဆက္သြယ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ဘက္က ပညာနဲ႔ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ပါ႔မယ္။ တစ္ခါတေလကို ကုသိုလ္ေပးဖို႔ ဆိုတာ ေငြ လိုတယ္မဟုတ္လား။ ေပးသူနဲ႔ ယူသူ လမ္းေၾကာင္းေျဖာင့္ဖုိ႔ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ေငြခင္းေနရေသးတယ္။ ေငြ ေငြ ေငြ ဆိုတာလည္း ထည့္စဥ္းစားေနရေတာ့ အစီအစဥ္က မသြက္လပ္။ ပညာ့အလႉအေနနဲ႔ သင္ေပးခ်င္တဲ့ သူ တခ်ဳိ႕ ရွိသလို ပညာ့အလႉ ခံယူခ်င္တဲ့ လူေတြလည္း ရွိေနတာ သိရတယ္။ ေပးသူနဲ႔ ယူသူကို သြယ္တန္းဖုိ႔ဆုိတာ ေငြကလည္း အခရာ က်ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြအလႉ ဆိုတာလည္း ထပ္လိုလာတာေပါ႔။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ လွပဖုိ႔ ဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းလို႔ မရဘူး ဆိုတာပါပဲ။ ပတ္ဝန္းက်င္လွဖုိ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက က်ေနာ္လည္း ပါဝင္လႈပ္ရွားဖုိ႔ လုပ္ေနပါတယ္။
က်ေနာ္ ႏွင့္ ေမတၱာစက္ဝန္း
ေရႊဧည့္သည္ က်ေနာ့္အနားမွာ ရွိေနခဲ့ၿပီး ၁၃ ရက္ (ဇႏၷဝါရီလ ၁၃ ရက္) အၾကာမွာ က်ေနာ္ရဲ႕ ညာဘက္လက္ကေလး ေႏြးကနဲ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ အခုထိလည္း ေႏြးေထြးေနဆဲပါ။ ဒါေပမယ့္လည္းေလ ၅၆ ရက္ (ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၅ ရက္) အၾကာမွာေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္း ဟာကနဲ ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ သူ႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အရာရာဟာ မွ်ေျခ ျဖစ္ေနရမယ္၊ မွ်ေျခ ျဖစ္ေအာင္လည္း သဘာဝက အလိုအေလ်ာက္ ထိန္းညႇိတတ္တယ္လို႔ က်ေနာ္ နားလည္ ထားၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ေမတၱာစက္ဝန္းမွာ မွ်ေျခညီဖို႔ Balance ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ဝင္လာတဲ့တစ္ေယာက္အစား ရွိၿပီးသား တစ္ေယာက္ကို ႏုတ္သြားတယ္ဆိုတာေတာ့ ဘယ္လို တရားနဲ႔ ေျဖရပါ႔။ အင္းး မေျဖေတာ့ပါဘူး။ အေျဖမွ မရွိဘဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဒီတစ္ႏွစ္ အတြင္းမွာပဲ က်ေနာ္ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္၊ က်ေနာ္ရဲ႕ ဟိုးး အေဝး ... မျမင္ႏိုင္တဲ့ တစ္ေနရာကို ေရာက္သြားၾကတယ္။ ( ေသတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ စလံုးကို ေရာက္သြားတာ ;P) ေအာ္ ..... ေရာက္ရာအရပ္မွာ ေပ်ာ္ႏိုင္ပါေစေသာဝ္။
က်ေနာ္ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း
လူတခ်ဳိ႕က ရည္းစားေတြ ထည္လဲတြဲေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထည္လဲထားတတ္ပါတယ္။ ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ဝင္ၿပီးကတည္းက သူငယ္ခ်င္းဦးေရက ႏွစ္စဥ္ အႏုတ္ျပေနပါတယ္။ မခင္လို႔ ထြက္သြားၾကတာ မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္နဲ႔ အေဝးတစ္ေနရာကုိ ေရာက္သြားၾကေတာ့ အႏုတ္ျပသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ မန္းမွာ ႏွာေခ်းသုတ္ဖက္ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိေပမယ့္ ကိုယ္က ေရာက္ေနတာ ရန္ကုန္ဆိုေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ မံုရြာမွာ ေက်ာင္းတက္တုန္းက ခင္ခဲ့ရတဲ့ ဖဲ႐ိုက္ေဖာ္ ႐ိုက္ဖက္ေတြနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္က မရွိသလို ရွိသလို။ ရန္ကုန္က ဝါးေဖာ္စားဖက္ေတြကလည္း အသီးသီး အသကာ့ အသကာ့ မျမင္ကြယ္ရာမွာ ဘာေတြ လုပ္ေနၾကလဲ မသိ။ မမီေတာ့ ဒီစာဖတ္ၿပီး ဂ်ဳိေပးေနေလာက္ၿပီ :)။ ၂၀၀၈ ဆုိတဲ့ ဂဏန္း ေျပာင္းေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္က အျဖစ္အပ်က္တခ်ဳိ႕ကို မ်က္လံုးထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ ကတိ ဆိုတာကေန အမွတ္တရ အျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္လို႔ပဲ ယူဆလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ ေလွ်ာက္ေနၾကရင္းနဲ႔ ဆံုျဖစ္ဖူးတဲ့ ဇရပ္အိုမွာ ျပန္လာစုဖုိ႔ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ကေလးအေတြးပါေလ။ လမ္းေၾကာင္း မလြဲခ်င္လို႔ လွည့္မလာႏိုင္သူ ရွိသလို လမ္းေၾကာင္းေပ်ာက္ေနလို႔ လွည့္မျပန္ႏိုင္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရဲ႕ လို႔ပဲ ေတြးလိုက္မိပါရဲ႕။
က်ေနာ္ ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္
က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္ မေရးႏိုင္၊ မလည္ျဖစ္ မဖတ္အားေလေတာ့ ဘေလာ့ဂ္က ပထမ ေျခာက္လမွာ ေျခာက္ကပ္ေနတယ္။ နာဂစ္အလြန္ မီးေတြ ျပန္လာမွ ဘေလာ့ဂ္ဘက္လည္း ျပန္လွည့္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ႏွစ္လံုး အေနနဲ႔ က်ေနာ္ ပို႔စ္ေပါင္း (၇၄) ပို႔စ္ပဲ တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတာ္ေလး အားရမိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ပို႔စ္ေတြ အထဲမွာ က်ေနာ္ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္ ေရးထားတဲ့ ပုိ႔စ္ တစ္ပုဒ္မွ မပါလို႔ပါ။ ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ပို႔စ္ (၁၄) ပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့သလို က်ေနာ္ သိပ္ဝါသနာပါတဲ့ ေတြးေခၚျခင္း အတြက္ ဦးေႏွာက္အစာ ေတြးစရာ ပို႔စ္ေပါင္း (၂၃) ပုဒ္ တင္ျပခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရးတဲ့ စာေတြကို မၿငီးမျငဴ လာဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း အရမ္းအရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔လည္း က်ေနာ္အေနနဲ႔ တစ္ခုတည္းေသာ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းအရ ပို႔စ္ေကာင္းေတြ တင္ေပးဖုိ႔ပဲ အျမဲ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ ပို႔စ္ေတြကို ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ျပင္ဆင္တဲ့ အေနနဲ႔ က်ေနာ္ စာအုပ္အေတာ္မ်ားမ်ားကို ရွာဖတ္ရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သမိုင္းနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ပို႔စ္နဲ႔ ျမန္မာစာေပနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ပို႔စ္မ်ဳိးေတြပါ။ ကိုယ္က ေဝမွ် ေပးကမ္းသူ ဆုိေတာ့ ေပးတဲ့အရာထဲမွာ အနာမပါေစခ်င္သလို အပုတ္လည္း ပါမသြားေစခ်င္ဘူး။ ဒီေတာ့ စာအုပ္ခပ္္မ်ားမ်ား စီစစ္ ဖတ္႐ႈၿပီးမွ တင္ျဖစ္တယ္။ ဒီပို႔စ္နဲ႔ အတူ က်ေနာ္အတြက္လည္း မ်ားမ်ား က်န္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္ ခံယူထားတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပါလက္ပါ ဖတ္လ်က္နဲ႔ စာကို နားမလည္ဘူးဆိုရင္ အဲဒီစာကို ေရးတဲ့သူ ကုိယ္တုိင္က ေကာင္းေကာင္း နားမလည္လို႔ လို႔ ယူဆထားပါတယ္။ အဲဒီအယူနဲ႔ အတူပဲ စာဖတ္သူေတြ နားလည္လြယ္ေအာင္ က်ေနာ္ ေရးတဲ့သူ ကိုယ္တုိင္ ေကာင္းေကာင္း၊ ဂဃနဏ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီးမွ ေရးေလ့ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ နားမလည္ေသးတဲ့စာဆို မေရးပါဘူး။ ဖတ္ရတဲ့သူလည္း ဖတ္ၿပီး နားလည္မွာ မဟုတ္မွန္း ႀကိဳသိေနလို႔ပါ။ နားမလည္ႏိုင္တဲ့ စာကို ဖတ္ၿပီး အခ်ိန္ေတြ အခ်ီးႏွီး ကုန္ေအာင္ လုပ္လိုက္မိမွာလည္း တအား စိုးရိမ္မိတယ္။
ဒီတစ္ႏွစ္အတြင္း က်ေနာ္ ေရးထားသမွ်ထဲက အားအရဆံုး ပို႔စ္ေတြကို ေျပာပါ ဆိုရင္ေတာ့
ဘာသာျပန္ထဲက ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္ နဲ႔ သစ္သားဇလံုေလး
ကိုယ္တုိင္ေရးထဲက စည္းကမ္းမွသည္ ... ဥပေဒဆီသို႔
ဟာသထဲက ဉာဏ္ႀကီးရွင္ရဲ႕ ပဲႀကီးေလွာ္တစ္ဆုပ္
အခ်စ္အေၾကာင္းထဲက My Other Half နဲ႔ ႏႈတ္ဆိတ္ေနေသာ အခ်စ္
သမိုင္းအေၾကာင္းအရာထဲက ျမန္မာအစ ???
ခရီးသြားမွတ္တမ္းထဲက အေရွ႕သို႔လားေသာ္ (၁)၊ (၂)၊ (၃)
ဒီႏွစ္ထဲမွာ pikay.myanmarbloggers.org အျပင္ ေနာက္ ဘေလာ့အသစ္ သံုးခုလည္း လုပ္ျဖစ္ပါေသးတယ္။ ႏွစ္ခုက က်ေနာ္ တစ္ေယာက္တည္းကေန အေကာင္အထည္ေဖာ္ၿပီး လုပ္ေနေပမယ့္ က်န္တစ္ခုကေတာ့ အားလံုးရဲ႕ တတက္တအား ပါဝင္မႈနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာပါ။
- ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္နည္း လုပ္ဟန္၊ တည္ေဆာက္ပံုေတြကို ရွင္းျပထားေပးတဲ့ How to BLOG !!! မွာ Blogger.com အတြက္ကိုပဲ အဓိက ရည္ရြယ္ၿပီး တင္ျပေပးထားပါတယ္။
- စာေရးသူေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ အေရးပါတဲ့ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုက်မ္းကို ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုအေနနဲ႔ အြန္လိုင္းကေန ဖတ္႐ႈလို႔ရေအာင္ စီစဥ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လိပ္စာက http://myanmarwords.pikay.org ပါ။ Myanmar Orthography လို႔ မေခၚဘဲ Myanmar Words လို႔ သံုးထားရတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက (၁) မွတ္ရလြယ္လို႔ နဲ႔ (၂) အဘိဓာန္ အဆင့္အထိ ေရာက္ေအာင္ သြားဖို႔ စိတ္ကူးထားလို႔ပါ။
- ဘေလာ့ဂါမွန္သမွ် တက္ခံရဖူးသလုိ တက္ေျဖဖူးၾကမွာပါ။ အဲဒီ တက္ပို႔စ္ေတြ အားလံုးကို တစ္စုတစ္စည္းတည္း ဖတ္လို႔ ရေအာင္ ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ http://tags.pikay.org မွာ TAGs Blog တစ္ခု ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္မွာ တက္ပို႔စ္ တင္ရင္ အလြတ္တန္း စာဖတ္သူကို ထိခိုက္တယ္လို႔ ယူဆသူေတြအတြက္ မိတ္လည္း မပ်က္ရေအာင္ ကိုယ့္ခံယူခ်က္လည္း မထိခုိက္ေအာင္ TAGs Blog မွာ လာတင္လို႔ ရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂါ မွန္သမွ် ဘယ္သူမဆို လာတင္ႏိုင္ပါတယ္။
ကိုင္တြယ္ခဲ့မိေသာ က်ေနာ္
ဒီတစ္ႏွစ္ က်ေနာ္အတြက္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္တဲ့ ေဝါဟာရကေတာ့ "ကိုင္တြယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ က်ေနာ္ပဲ အသံုးမွားသလား ဆိုၿပီး အဘိဓါန္ထဲ သြားၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုင္တြယ္ - စီမံေဆာင္ရြက္သည္ လို႔ အဓိပၸာယ္ရေၾကာင္း ရွင္းျပထားတယ္။ ကိုင္ၿပီး တြယ္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုးကို အေတာ္ေလး နာက်ည္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို ဘာသာေဗဒပညာရွင္ေတြက ဘာသာစကားရဲ႕ အားနည္းခ်က္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စကားလံုးတစ္လံုးစီဟာ ခံစားမႈ နဲ႔ အရည္အေသြးကို တင္ျပႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မူလရည္ရြယ္ၫႊန္း အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေသြဖည္သြားပါတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္ ေျပာျပမယ္။ "ေကာင္းတယ္" လို႔ ေရးထားတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးဟာ မူလအဓိပၸာယ္ ေကာင္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္သလို မေကာင္းျခင္းကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ စိတ္ၾကည္လင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က "ေကာင္းတယ္" လို႔ ေျပာတာ ေကာင္းျခင္းကို ရည္ၫႊန္းေပမယ့္ မၾကည္လင္သူ တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ "ေကာင္းတယ္" ဆိုတာ မေကာင္းျခင္း အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုင္တြယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ Word of the year ပါ။
က်ေနာ္ ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ သံုးသပ္ခ်က္
၂၀၀၈ ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ တိုးလာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ အေရအတြက္ဟာ အရင္ ရွိႏွင့္ၿပီး အေရအတြက္ထက္ ႏွစ္ဆ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ ဒါ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာလို႔ ေျပာမလား။ ေကာင္းရာကို ဦးတည္ေနတာပဲဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္ဆ တိုးတယ္ ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိတာက Professional Blog တိုးပြားလာျခင္းပါ။ ေကာင္းတဲ့ profession ပညာရပ္နဲ႔ ရပ္တည္တဲ့သူ ရွိသလို ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခ်ဳိ႕ ေပၚလာတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္တာနဲ႔ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ က်ေနာ္ မယူဆဘူး။ သူ႔ရဲ႕ Intension (ဦးတည္ရာ) ကိုပဲ က်ေနာ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဥပမာ Porn Blog ဆိုပါေတာ့။ ဟိုေဖာ္ဒီေဖာ္ ပံုေတြကို တင္ထားတဲ့အျပင္ လိင္ပိုင္းဆုိင္ရာ ပညာေပး ေတြပါ တင္ေပးႏိုင္ရင္ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို က်ေနာ္တို႔ အသိအမွတ္ ျပဳရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အသံုးအေဆာင္၊ ေဆးဝါး ဒါမ်ဳိးေတြကို ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပေပးႏိုင္ရင္ ဒါ ပညာေပးလို႔ပဲ ယူဆတယ္။ အရိယာမဟုတ္တဲ့ လူေတြက ဘယ္သူကေကာ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ လြတ္ကင္းႏိုင္မွာလဲ။ က်ေနာ္ ဒါမ်ဳိးဘေလာ့ဂ္ေတြ လုပ္ဖို႔ အားမေပးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မကန္႔ကြက္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိလို႔ပါ။ ပညာေပးမယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆိုရင္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါမ်ဳိးဘေလာ့ဂ္က ရွားသားဗ်။ မ်က္စိအစာေကၽြး႐ံု သက္သက္ ဆိုရင္ေတာ့ အပင္ပန္းခံၿပီး ပံုေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ Upload လုပ္မေနပါနဲ႔ လို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစ။
က်ေနာ္ ျမင္သေလာက္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကဗ်ာပို႔စ္ေတြကို လူအမ်ားဆံုး လည္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ပညာရပ္ဆန္ေလေလ ဖတ္မယ့္သူ မရွိေလေလပါပဲ။ ဒါ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ေတြ႕ရွိခ်က္ပါ။ အငွားရဆံုး မဂၢဇင္းဟာ ဂမ႓ီရဆိုင္ရာ မဂၢဇင္းေတြလို႔ သိလိုက္ရရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈအတုိင္းပါပဲ။ ကဗ်ာဖတ္တာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ Emotion နဲ႔ Intelligence ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ဘက္မွ်ႏိုင္မွ တိုးတက္မႈ ရႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆမိလို႔ပါ။ ပညာေပးပို႔စ္ေတြထက္ ခံစားမႈဆိုင္ရာ ပို႔စ္ေတြမွာ လူေတြဟာ အမ်ားဆံုး အခ်ိန္ေပးေနတာ ေတြ႕ရလို႔ပါ။
ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ မသမာမႈ တခ်ဳိ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ မသမာမႈဆိုတာ က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အျပဳအမူေပါ႔။ သူမ်ား ေရးထားတာတဲ့ စာကုိ ကိုယ္ေရးထားသေယာင္ေယာင္ တခ်ဳိ႕ တင္ၾကပါတယ္။ ျမင္လို႔ သိတဲ့သူ သြားေျပာေတာ့လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆက္စပ္ေနတာက Forward Mail ေတြ။ စပို႔တဲ့ သူေတြက ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေရးတယ္လို႔ မေရးထားေတာ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ၾကာလာေတာ့ Anonymous ျဖစ္သြားတယ္။ အမည္မသိ ေခတ္စာဆိုေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ပို႔စ္မွာ ေကာက္တင္တယ္။ တင္တဲ့သူကေတာ့ ေဝမွ်ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ သက္သက္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာတခ်ဳိ႕ တက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ အခုလို ျဖစ္တာ ေမးလ္စပို႔တဲ့ သူေတြမွာ အဓိက တာဝန္ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု မသမာဘူးလို႔ ထင္ရတာ Hit Count ၊ ဘေလာ့ဂ္စေရးတာမွ မၾကာေသးဘူး။ Hit Count က တစ္သိန္း ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ခါတေလ ဝင္ၾကည့္တိုင္း Online User တစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လာၾကည့္တဲ့ Page အေရအတြက္ တစ္သိန္း ေက်ာ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆမိတယ္။ ႐ိုးသားမႈက လုပ္ယူရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ မ႐ိုးသားမႈကေတာ့ အတင္း လုပ္ယူရင္း ျဖစ္သြားတာပါ။
က်ေနာ္ ႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း
က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေပမယ့္ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ေျပာပါရေစ။
ဒီတစ္ႏွစ္ က်ေနာ္အတြက္ မွတ္ေလာက္သားေလာက္တဲ့ ေဝါဟာရကေတာ့ "ကိုင္တြယ္" ဆိုတဲ့ စကားလံုးပါပဲ။ က်ေနာ္ပဲ အသံုးမွားသလား ဆိုၿပီး အဘိဓါန္ထဲ သြားၾကည့္မိပါတယ္။ ကိုင္တြယ္ - စီမံေဆာင္ရြက္သည္ လို႔ အဓိပၸာယ္ရေၾကာင္း ရွင္းျပထားတယ္။ ကိုင္ၿပီး တြယ္မွာ မဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားလံုးကို အေတာ္ေလး နာက်ည္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို ဘာသာေဗဒပညာရွင္ေတြက ဘာသာစကားရဲ႕ အားနည္းခ်က္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စကားလံုးတစ္လံုးစီဟာ ခံစားမႈ နဲ႔ အရည္အေသြးကို တင္ျပႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္းနဲ႔ မူလရည္ရြယ္ၫႊန္း အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေသြဖည္သြားပါတယ္။ ဥပမာ က်ေနာ္ ေျပာျပမယ္။ "ေကာင္းတယ္" လို႔ ေရးထားတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးဟာ မူလအဓိပၸာယ္ ေကာင္းျခင္းကို ကိုယ္စားျပဳႏိုင္သလို မေကာင္းျခင္းကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳသြားတာ ေတြ႕ရတယ္။ စိတ္ၾကည္လင္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္က "ေကာင္းတယ္" လို႔ ေျပာတာ ေကာင္းျခင္းကို ရည္ၫႊန္းေပမယ့္ မၾကည္လင္သူ တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့ "ေကာင္းတယ္" ဆိုတာ မေကာင္းျခင္း အဓိပၸာယ္ သက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ကိုင္တြယ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ က်ေနာ့္အတြက္ Word of the year ပါ။
က်ေနာ္ ႏွင့္ ဘေလာ့ဂ္ သံုးသပ္ခ်က္
၂၀၀၈ ဆိုတဲ့ ကာလအတြင္းမွာ တိုးလာတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ အေရအတြက္ဟာ အရင္ ရွိႏွင့္ၿပီး အေရအတြက္ထက္ ႏွစ္ဆ ရွိမယ္လို႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ ဒါ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာလို႔ ေျပာမလား။ ေကာင္းရာကို ဦးတည္ေနတာပဲဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ႏွစ္ဆ တိုးတယ္ ဆိုတာထက္ ပိုၿပီး ႏွစ္ေထာင္းအားရ ျဖစ္မိတာက Professional Blog တိုးပြားလာျခင္းပါ။ ေကာင္းတဲ့ profession ပညာရပ္နဲ႔ ရပ္တည္တဲ့သူ ရွိသလို ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္တခ်ဳိ႕ ေပၚလာတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဆန္႔က်င္တာနဲ႔ မေကာင္းဘူးလို႔ေတာ့ က်ေနာ္ မယူဆဘူး။ သူ႔ရဲ႕ Intension (ဦးတည္ရာ) ကိုပဲ က်ေနာ္ ၾကည့္ခ်င္တယ္။ ဥပမာ Porn Blog ဆိုပါေတာ့။ ဟိုေဖာ္ဒီေဖာ္ ပံုေတြကို တင္ထားတဲ့အျပင္ လိင္ပိုင္းဆုိင္ရာ ပညာေပး ေတြပါ တင္ေပးႏိုင္ရင္ ဒီဘေလာ့ဂ္ကို က်ေနာ္တို႔ အသိအမွတ္ ျပဳရမယ္။ ေနာက္ၿပီး အသံုးအေဆာင္၊ ေဆးဝါး ဒါမ်ဳိးေတြကို ေဖာ္ထုတ္ တင္ျပေပးႏိုင္ရင္ ဒါ ပညာေပးလို႔ပဲ ယူဆတယ္။ အရိယာမဟုတ္တဲ့ လူေတြက ဘယ္သူကေကာ လိင္ပိုင္းဆိုင္ရာ လြတ္ကင္းႏိုင္မွာလဲ။ က်ေနာ္ ဒါမ်ဳိးဘေလာ့ဂ္ေတြ လုပ္ဖို႔ အားမေပးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မကန္႔ကြက္ဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ရွိသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိလို႔ပါ။ ပညာေပးမယ္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ဆိုရင္ေပါ႔။ ဒါေပမယ့္လည္း ဒါမ်ဳိးဘေလာ့ဂ္က ရွားသားဗ်။ မ်က္စိအစာေကၽြး႐ံု သက္သက္ ဆိုရင္ေတာ့ အပင္ပန္းခံၿပီး ပံုေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ Upload လုပ္မေနပါနဲ႔ လို႔ပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစ။
က်ေနာ္ ျမင္သေလာက္ ေနာက္တစ္ခု ေျပာရရင္ ဘေလာ့ဂ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ကဗ်ာပို႔စ္ေတြကို လူအမ်ားဆံုး လည္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ပညာရပ္ဆန္ေလေလ ဖတ္မယ့္သူ မရွိေလေလပါပဲ။ ဒါ အင္မတန္ ဝမ္းနည္းဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ေတြ႕ရွိခ်က္ပါ။ အငွားရဆံုး မဂၢဇင္းဟာ ဂမ႓ီရဆိုင္ရာ မဂၢဇင္းေတြလို႔ သိလိုက္ရရင္ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားမႈအတုိင္းပါပဲ။ ကဗ်ာဖတ္တာ မေကာင္းဘူးလုိ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ Emotion နဲ႔ Intelligence ႏွစ္မ်ဳိးလံုး ဘက္မွ်ႏိုင္မွ တိုးတက္မႈ ရႏိုင္မယ္လို႔ ယူဆမိလို႔ပါ။ ပညာေပးပို႔စ္ေတြထက္ ခံစားမႈဆိုင္ရာ ပို႔စ္ေတြမွာ လူေတြဟာ အမ်ားဆံုး အခ်ိန္ေပးေနတာ ေတြ႕ရလို႔ပါ။
ေနာက္ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ မသမာမႈ တခ်ဳိ႕ ေတြ႕ရပါတယ္။ မသမာမႈဆိုတာ က်င့္ဝတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ အျပဳအမူေပါ႔။ သူမ်ား ေရးထားတာတဲ့ စာကုိ ကိုယ္ေရးထားသေယာင္ေယာင္ တခ်ဳိ႕ တင္ၾကပါတယ္။ ျမင္လို႔ သိတဲ့သူ သြားေျပာေတာ့လည္း မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္တတ္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဆက္စပ္ေနတာက Forward Mail ေတြ။ စပို႔တဲ့ သူေတြက ဘယ္သူဘယ္ဝါ ေရးတယ္လို႔ မေရးထားေတာ့ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ၾကာလာေတာ့ Anonymous ျဖစ္သြားတယ္။ အမည္မသိ ေခတ္စာဆိုေပါ႔။ တခ်ဳိ႕ ေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ပို႔စ္မွာ ေကာက္တင္တယ္။ တင္တဲ့သူကေတာ့ ေဝမွ်ခ်င္တဲ့ ဆႏၵ သက္သက္လို႔ ယံုၾကည္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာတခ်ဳိ႕ တက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ အခုလို ျဖစ္တာ ေမးလ္စပို႔တဲ့ သူေတြမွာ အဓိက တာဝန္ရွိပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု မသမာဘူးလို႔ ထင္ရတာ Hit Count ၊ ဘေလာ့ဂ္စေရးတာမွ မၾကာေသးဘူး။ Hit Count က တစ္သိန္း ေက်ာ္ေနၿပီ။ တစ္ခါတေလ ဝင္ၾကည့္တိုင္း Online User တစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ လာၾကည့္တဲ့ Page အေရအတြက္ တစ္သိန္း ေက်ာ္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ယူဆမိတယ္။ ႐ိုးသားမႈက လုပ္ယူရတာ မဟုတ္ေပမယ့္ မ႐ိုးသားမႈကေတာ့ အတင္း လုပ္ယူရင္း ျဖစ္သြားတာပါ။
က်ေနာ္ ႏွင့္ စကားတစ္ခြန္း
က်ေနာ္ ဘာေကာင္မွ မဟုတ္ေပမယ့္ သာမာန္လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ စကားတစ္ခြန္း ေျပာပါရေစ။
"ဘေလာ့ဂါမ်ား အားလံုး စည္းလံုးၾကပါ။ စည္း႐ံုးၾကပါ။"
ေလာကမွာ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လို႔ရတဲ့ အလုပ္ဆိုတာ သိပ္မရွိပါဘူး။ ထမင္းစားတာ၊ အိပ္တာ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္လို႔ရတာပဲလို႔ ေစာဒက တက္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ရန္သူေတြ ၾကားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထမင္းစားဖုိ႔ စိတ္ေျဖာင့္ပါလား။ ေနာက္ၿပီး ေတာထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း အိပ္ဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္သလို၊ လူအမ်ားၾကားမွာ ဆူညံေနရင္လည္း အိပ္မရပါဘူး။ စကားကပ္ေျပာတယ္ မထင္ပါနဲ႔။ အမွန္တရားပါ။ ကဲဗ်ာ ေရးတာလည္း အေတာ္ေလး ရွည္ေနၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တာ အတူတကြ ေက်ာ္ျဖတ္ေပးခဲ့တဲ့ ၂၀၀၈ ကိုလည္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါတယ္။ အသင္နဲ႔ ေနရာလဲမယ့္ ၂၀၀၉ နဲ႔လည္း တည့္ေအာင္ေပါင္းပါ႔မယ္လို႔ ကတိေပးတယ္ဗ်ာ။ ဟုတ္ၿပီလား။You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pikay.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.