သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္ရွိသည္။
ေမာ္ေမာ့္ အေမ ဆံုးျပီလို႕ အီးေမးလ္ပို႕ အေၾကာင္းၾကားလာတဲ့ မခ်ိဳရဲ႕ စာအဆံုးမွာ..သူ ထူးျပီး မအံ့ၾသမိေတာ့ပါ။ မၾကာခင္မွာ..ဒီအခ်ိန္ ေရာက္လာေတာ့မယ္ ဆိုတာ..အားလံုး ၾကိဳတင္ေတြးဆ ထားခဲ့ျပီးသားပဲ။ ဒါေပမဲ့.. စာထဲမွာ ဒီဇင္ဘာ ၁၄ ရက္ထဲက ဆံုးတာကို..မသိခဲ့ရတဲ့ အတြက္.. စိတ္မေကာင္းဘူး။ တေန႕ကေတာင္ ခရစ္စမတ္ကဒ္ေတြ ပို႕ေတာ့.. ေမာ္ေရ- ငါတို႕ဆုေတာင္းထဲမွာ နင္တို႕မိသားစု အျမဲရွိေနတယ္..လို႕ ေရးပို႕လိုက္မိတာ.. ၂၀၀၉ မွာ အန္တီ မရွိေတာ့မယ္လို႕..သိမွ မသိခဲ့ပဲ။
အီးေမးလ္ ေအာက္ကို ဆက္ဖတ္ေတာ့မွ.. ေမာ္ေရးတဲ့..မူလ စာေလးကိုေတြ႕တယ္..အန္တီ့ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္..ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ပို႕ ေပးခဲ့ၾကျပီး.. ဆံုးေတာ့.. သူ ရန္ကုန္ လိုက္သြားခဲ့လို႕..ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းမၾကားနိုင္ခဲ့တာပဲ။ သူတေယာက္ထဲ..အလုပ္ေတြ တအား ရွဳပ္ေနခဲ့မည္ေလ..။ ခုလည္း..ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း..တာ၀န္က်ရာ..ကေမၻာဒီးယားကို ျပန္သြားရတယ္တဲ့...။ ဘာပဲေျပာေျပာ..ခုေတာ့..အန္တီလည္း.. သူခ်စ္တဲ့..ျမန္မာ့ေျမမွာ ..ထာ၀ရ အိပ္စက္ခြင့္ ရခဲ့ေလျပီ။ တကယ္ဆို.. အေစာၾကီးထဲက.. ေမာ္တို႕ သားအမိ သားအဖ ေတြ..ရန္ကုန္ျပန္ရင္ေနဖို႕..ၾကိဳပိြဳင့္ တိုက္ခန္းေလးေတာင္..၀ယ္ထားခဲ့ၾကတာ။ ခုေတာ့...
+++++
၉၈ မွာ သူ အိမ္မက္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ မက္ခဲ့တဲ့.. ပညာသင္ခရီးတခု ကို စတင္ခဲ့ ရသည္္။ ပထမဆုံး ရက္ျဖစ္တဲ့..Orientation Day ကို..သြားဖို႕..ထူးထူးျခားျခား ၀ီရီယေတြ ပိုေနရင္း.. ေရသစ္ေျမသစ္ တခုမွာ..မိတ္သစ္ ေဆြသစ္..အေျခအေနသစ္ေတြနဲ႕..ဘယ္လို ၀တ္စားဆင္ယင္မူမ်ိဳး..သစ္ရ မလဲ.. ဘယ္လို အေျပာအဆို ေတြေရာ..သစ္ရမလဲ ဆိုတာလည္း..ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္။
စတင္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီ ဆိုေပမဲ့.. ၁၀နာရီ ထိုးဖို႕ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အလိုထိ လူေတြသိပ္ မေရာက္လာေသး။ Myammar လို႕ ေရးထားတဲ့..သစ္သားတံုးေလး ရွိရာ စားပြဲနား ေရာက္ေတာ့.. တရုတ္မေလးလိုလို..ထိုင္းမေလး လိုလို တေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ တခ်က္ ျပံဳးျပလိုက္ျပီး..သူေရွ႕ဖက္က..လြတ္ရာ ခံုတခု မွာ
အီးေမးလ္ ေအာက္ကို ဆက္ဖတ္ေတာ့မွ.. ေမာ္ေရးတဲ့..မူလ စာေလးကိုေတြ႕တယ္..အန္တီ့ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေတြအတြက္..ျမန္မာျပည္ ေရာက္ေအာင္ ျပန္ပို႕ ေပးခဲ့ၾကျပီး.. ဆံုးေတာ့.. သူ ရန္ကုန္ လိုက္သြားခဲ့လို႕..ခ်က္ခ်င္း အေၾကာင္းမၾကားနိုင္ခဲ့တာပဲ။ သူတေယာက္ထဲ..အလုပ္ေတြ တအား ရွဳပ္ေနခဲ့မည္ေလ..။ ခုလည္း..ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း..တာ၀န္က်ရာ..ကေမၻာဒီးယားကို ျပန္သြားရတယ္တဲ့...။ ဘာပဲေျပာေျပာ..ခုေတာ့..အန္တီလည္း.. သူခ်စ္တဲ့..ျမန္မာ့ေျမမွာ ..ထာ၀ရ အိပ္စက္ခြင့္ ရခဲ့ေလျပီ။ တကယ္ဆို.. အေစာၾကီးထဲက.. ေမာ္တို႕ သားအမိ သားအဖ ေတြ..ရန္ကုန္ျပန္ရင္ေနဖို႕..ၾကိဳပိြဳင့္ တိုက္ခန္းေလးေတာင္..၀ယ္ထားခဲ့ၾကတာ။ ခုေတာ့...
+++++
၉၈ မွာ သူ အိမ္မက္ေတြ အၾကီးအက်ယ္ မက္ခဲ့တဲ့.. ပညာသင္ခရီးတခု ကို စတင္ခဲ့ ရသည္္။ ပထမဆုံး ရက္ျဖစ္တဲ့..Orientation Day ကို..သြားဖို႕..ထူးထူးျခားျခား ၀ီရီယေတြ ပိုေနရင္း.. ေရသစ္ေျမသစ္ တခုမွာ..မိတ္သစ္ ေဆြသစ္..အေျခအေနသစ္ေတြနဲ႕..ဘယ္လို ၀တ္စားဆင္ယင္မူမ်ိဳး..သစ္ရ မလဲ.. ဘယ္လို အေျပာအဆို ေတြေရာ..သစ္ရမလဲ ဆိုတာလည္း..ရင္ထဲမွာ တထိတ္ထိတ္။
စတင္ခ်ိန္ ၁၀ နာရီ ဆိုေပမဲ့.. ၁၀နာရီ ထိုးဖို႕ ၁၀ မိနစ္ေလာက္ အလိုထိ လူေတြသိပ္ မေရာက္လာေသး။ Myammar လို႕ ေရးထားတဲ့..သစ္သားတံုးေလး ရွိရာ စားပြဲနား ေရာက္ေတာ့.. တရုတ္မေလးလိုလို..ထိုင္းမေလး လိုလို တေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ တခ်က္ ျပံဳးျပလိုက္ျပီး..သူေရွ႕ဖက္က..လြတ္ရာ ခံုတခု မွာ
၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ အဲဒီ ကေလးမ်က္ႏွာေလးမွာ..မ်က္မွန္၀ိုင္းေလး တပ္ထားတဲ့.. ေကာင္မေလးကပဲစျပီး..စကားတခြန္း လွမ္းေျပာတယ္။ သူနားမလည္။ ေနာက္တေခါက္ထပ္ေျပာမွ.. ျမန္မာလို မိတ္ဆက္ေနမွန္း..သိေတာ့သည္။
ေနာက္ပိုင္း..ေမာ္နဲ႕သူ ညီအမေတြလို ခင္သြားေတာ့..အဲဒီ Orientation ေန႕က..အေၾကာင္းကို ခေလးတေယာက္လို..ခဏခဏေမးတတ္သည္။ ` အဲဒီေန႕က.. ငါ စကားေျပာတာ..ဘယ္လိုၾကီးလဲ ဟင္..´။ ကိုယ္ကလဲ.. အျမဲ ေနာက္ေျဖသည္။ ` ပီလဲမပီ..၀ူး၀ါး ၀ူး၀ါးနဲ႕.. စကားမေျပာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးလိုပဲ..´ ဆိုရင္.. တဟားဟားနဲ႕သေဘာေတြ က်လို႕မဆံုး ။ ေနာက္ေတာ့..သူတို႕ဗမာအုပ္နဲ႕ေပါင္းရင္း.. ဗမာလိုေတြ မႊတ္ေနျပန္ပါေရာ။ ဗမာစာ အသံုးအႏွံဳးေတြကို..သင္ေပးလို႕ရေပမဲ့.. ငယ္ငယ္ေလးထဲက.. ထုိင္းမွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့..စာဆို စာပဲ သိတဲ့.. တဦးတည္းေသာ သမီးေလး တေယာက္အတြက္.. သူ႕မွာ ရြယ္တူ ကိုယ္တို႕ေတြလို..လူမ်ားေရွ႕ ဟန္မလုပ္တတ္..ရင္မခုန္တတ္..။ ပိုဆိုးတာက..ဗမာေတြ ၾကားထဲမွာ.. ဗမာအထာေတြကို..နားမလည္။ ကိုယ္ကေတာ့..ထံုးစံအတိုင္း..စဖုိ႕ေနာက္ဖို႕ေလာက္ပဲ..။ ေမာ့္ကို..တကယ့္ကို ..အစစအရာရာ..သင္ျပ ေဖးေခၚတာက.. မခ်ိဳ။
ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႕ေလးမွာ..မခ်ိဴရယ္...ကိုယ္ရယ္...ျပီးေတာ့..ေမာ္..ၾကီးစဥ္ ငယ္လိုက္..။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့.. ကိုယ္တို႕ ၃ေယာက္လံုး..ကမၻာၾကီးအေၾကာင္း..ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္း..ေျပာၾကည့္ေတာ့.. တထပ္ထဲ..တေလသံထဲ..ႏွလံုးသားတမ်ိဳးထဲ။ ေနာက္ဆံုး..ေက်ာင္းျပီးလို႕..စာတမ္းတင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္..Myanmar လို႕ပဲ ပံုမွန္ေရးတဲ့ တျခား ဗမာေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕ၾကားထဲမွာ..ကိုယ္တို႕ ၃ေယာက္ထဲ..ကြက္ျပီး..စာအုပ္အဖံုးမွာ.. Burma လို႕..ဇြတ္ေပျပီး သံုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္.. ေက်ာင္းသားေရးရာကလူေတြေတာင္..အေတာ္ေခါင္းစားသြားခဲ့တယ္။
ထပ္ကံေကာင္းခ်င္ ေတာ့.. အတန္း ၂တန္းခြဲလိုက္ေတာ့လဲ..ဒီ ၃ ေယာက္က..တခန္းထဲ။ တကယ္ေတာ့..ကိုယ္နဲ႕ မခ်ိဳက..ျမန္မာျပည္ထဲကေန.. ဆြစ္စ္ အစိုးရစေကာ္လာနဲ႕လာတက္တာျဖစ္ျပီး..ေမာ္ကေတာ့.. ထိုင္းေက်ာင္းထြက္မို႕.. စေကာ္လားရွစ္ မရွိ။ ေနာက္မွ.. Prospect Burma ကေန..သူရခဲ့တာ။ ရ-ရမယ္ေလ.. စာေမးပြဲတိုင္းမွာ straight A ရတဲ့..ေမာ့္လို ဗမာေက်ာင္းသူ ကိုမွ..မေပးရင္..ဘယ္သူ႕သြားေပးမလဲ။
ကိုယ္တို႕ေတြကေတာ့.. စေကာ္လားရွစ္နဲ႕သာလာတာ.. စာသင္ခန္းအသစ္..စာအသစ္ေတြနဲ႕..အေစာပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့..ထံုးစံအတိုင္း..ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ..ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း...။
တရက္ေတာ့..IB စာသင္ခန္းထဲမွာ.. ဆရာက.. နိုင္ငံတကာ..ကုမၼဏီေတြရဲ႕ အေၾကာင္း အားရပါးရ ေျပာျပီး ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ..လုပ္ငန္းတခု ရဲ႕ ပရိုဖိုင္း ကို ကြင္းဆင္းျပီးေရးဖို႕.. group assignment တခုေပးလိုက္ တယ္။ တဖြဲ႕မွာ..အနဲဆံုး ၃ေယာက္ကေန..၅ ေယာက္ ရွိရမယ္တဲ့။ ဘြဲ႕ၾကိဳတန္းအထိ assignment ဆိုတာ တခါမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့.. ျမန္မာျပည္ တကၠသိုလ္က လာတာဆိုေတာ့.. စာသင္ခန္းေတြမွာ.. group ဖြဲ႕ရတဲ့..ဖြဲ႕တတ္ရတဲ့..ထံုးစံကို ..နားလဲမလည္... လုပ္လဲ မလုပ္တတ္..။ အားလံုးေျပာျပီးလို႕..ဆရာထြက္သြားေတာ့..လူေတြ..ပုက်ိ...ပုက်ိနဲ႕.. အဖြဲ႕ေတြဖြ႕ဲေနၾကျပီ..။ ကိုယ္နဲ႕ မခ်ိဳ ကေတာ့.. အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႕..ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္- ၾကည့္တုန္း။ ေမာ္ကလည္း..ကိုယ္တို႕နဲ႕လာထိုင္ေတာ့..ေရာေယာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့..သူက..ကိုယ္တို႕ ၂ေယာက္ကို..အားနာလို႕..ျငိမ္ေနတာ။ သူက..သိျပီးသားပဲ..။
ဒီေက်ာင္းၾကီးက..အင္တာေနရွင္နယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း .. ဘြဲ႕ရျပီးျပီးခ်င္း..ကိုယ္ပိုင္ကားတစင္းစီ နဲ႕..တန္းေရာက္လာတဲ့..အသက္၂၀ ၀န္းက်င္ ေဒသခံ ထိုင္းေက်ာင္းသားငယ္ ေတြက အမ်ားစု ။ ေနာက္..အာရွ နိုင္ငံ အသီးသီးက လာတဲ့.. ကိုယ္တို႕လို သက္လတ္ပိုင္း.. ေက်ာင္းသားေတြ။ ေမာ့္အတြက္က.. ထိုင္းစကားလဲ ေပါက္.. အဂၤလိပ္လိုလဲ..ေရလည္ ျပီးသားမို႕.. ဘယ္အဖြဲ႕သြားေရာေရာ..ျပသာနာမရွိေပမဲ့.. ကိုယ္တို႕ ေတာက်ီးကန္း ၂ ေကာင္ ကေတာ့.. က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ ဆိုတဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့..အားလံုး..အဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ..ကိုယ္တို႕..ေရႊျမန္မာ ၃ ေယာက္က..အကားသား က်န္ေနပါေရာ။ အဲဒါနဲ႕..ဆရာ့ကို သြားေမးေတာ့.. စိတ္ညစ္တဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္..။ အစုအဖြဲ႕ လုပ္တတ္ျခင္း..ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္း.. အသိအျမင္ ဖလွယ္ျခင္း ကို ဦးတည္တာ..လူမ်ိဳးတူျခင္း မဖြဲ႕ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့..သူ႕ထက္ ပို စိတ္ညစ္ေနတဲ့..ကိုယ္တို႕ မ်က္ႏွာ ဇီးေစ့ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး..သနားသြားတယ္ ထင္တယ္။ အိုေက ဆိုျပီး..အဆင္ေျပသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့..ေမာ့္ခမ်ာ..လူေပါင္းမွားျပီး..ၾကားညပ္ပါလာတာေလ။
(စာၾကြင္း- တခါ - ပညာေရးဘေလာ့က..စီေဘာက္စ္မွာ..ျမန္မာျပည္တကၠသိုလ္ေတြမွာ assignment မလုပ္ရဘူးဆိုတာ..တကယ္လားလို႕..ေမးထားတာ..ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ၾကံဳခဲ့ဖူးသေလာက္ေတာ့.. ဘြဲ႕ၾကိဳတန္းအထိ Tutorial ဆိုျပီး..တေယာက္ေယာက္..ေရးပီးသား ကို..ဆက္ဆက္ကူးခ်ျပီး..ဆရာ့ဆီတင္္တဲ့..ဟာမ်ိဳးကလြဲလို႕..မၾကံဳခဲ့ဖူးပါ)
အဲဒါနဲ႕.. ၃ေယာက္သား..အၾကံထုတ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့..အၾကီးဆံုး မခ်ိဳကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး .. သူရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့..ေရနံကုမၸဏီ က..အဆက္အသြယ္ေတြကို.. ဖံုးဆက္ျပီး..ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္..Taxaco ရံုးကို ေတာက်ီးကန္း ၃ ေကာင္ ေရာက္သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ Premier နဲ႕Taxaco ဗမာျပည္ကို ၀င္တဲ့ အေၾကာင္း.. စာေတြေရးေတာ့လဲ..လုပ္သားက် ေနတဲ့..ေမာ္က- ဦးေဆာင္ျပန္ေရာ။ ေကာင္းလိုက္တာ..ကိုယ္ကေတာ့.. တကယ့္..free rider. ဟိုနားေယာင္ေယာင္..ဒီနားေယာင္ေယာင္.. နဲ႕..အခ်ိန္တန္ေတာ့.. Assignment မွာ နံမယ္ေလး ပါသြားေရာ။
ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႕ကတည္းက.. အူေၾကာင္ၾကား ျဖစ္ထားတဲ့..ကိုယ္တို႕ ၃ ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္း..မွတ္မိေနတဲ့ ဆရာက..assignment ေတြတခုခ်င္း..သံုးသပ္ျပရင္း.. နိဒါန္းမွာ.. Burmese people are very peace loving, kind, generous, religious and blah..blah.. ဆိုတာေတြကို..ဖတ္ျပီး.. မာသာထရီဇာ တို႕ အုပ္စု ဆိုျပီး..နံမယ္ေပးလိုက္တာ.. တခါတည္း..နံမယ္ကို တြင္ပါေရာ။
အဲဒီကတည္းက.. မာသာထရီဇာ မခ်ိဳနဲ႕..သူ႕တပည့္ ၂ေယာက္...အတြဲညီသြားလိုက္တာ.. ပညာသင္ခရီး ၁၈ လ တေလွ်ာက္လံုး..တတြဲတြဲ မခြဲၾကေတာ့။ တျခားလူမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြ ရလည္း..သူတို႕ ၃ေယာက္ က ၃ေယာက္ပဲ..။ မခ်ိဳ သူငယ္ခ်င္းအသစ္လဲ..သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းပဲ ။ ေမာ့္ သူငယ္ခ်င္းလဲ..သူ႕သူငယ္ခ်င္း.။ သူ႕မိတ္ေဆြလဲ..ေမာ့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
အတန္းေတြ ျပီးလို႕..ေန႕လည္ဖက္.. Cafeteria သြားစားလဲ..၃ေယာက္အတူတူ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြက.. ထိုင္းလိုပဲ ေျပာၾကေတာ့..ဒီေနရာမွာ..ေမာ္က..ဆရာၾကီး..။ ကိုယ္ေတြကလဲ..သူမွာတာပဲ လိုက္မွာတတ္တာ ။ ကိုယ္တို႕သင္ေပးထားသမွ်..ျမန္မာစကား အသံုးဆန္းဆန္းေတြကိုလည္း..ေမာ္က..ခ်က္ခ်င္း အသံုးခ်ျပတတ္ရင္း..မ်က္ႏွာျဖဴ ေက်ာင္းသားေတြကို ပဲ ဦးစားေပး ေဖာ္ေရြေနတဲ့..ထိုင္းမေတြကို..`ႏွာဗူးမ ေတြ ...ေသာက္ေကာင္မစုတ္ေတြ လို႕..´ မဆဲတတ္ ဆဲတတ္ ဆဲရင္.. ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္မွာ...တခြိခြိ။
မခ်ိဳကလဲ.. လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳ အရေရာ..ပင္ကိုယ္သဘာ၀ ကိုကေရာ..လူၾကီးဆန္တာရယ္..ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ရွိတာရယ္ေၾကာင့္.. တေက်ာင္းလံုး သူစကားမေျပာဖူးတဲ့ သူ မရွိ.. သူမသိတဲ့ အေၾကာင္းမရွိ..။ သူေျပာမွ- ဟို ပေရာ္ဖက္ဆာက..ဘယ္နုိင္ငံက.. ဟိုေက်ာင္းသားက..ဘယ္ႏွစ္က..ေရႊတံဆိပ္ရတာ... ဆိုတာမ်ိဳးေတြ.. သိရ တတ္သည္ေလ။ သူတို႕ ၂ေယာက္ကလဲ..တခုတခုဆို..` မခ်ိဳေျပာလိုက္..´ ေတာ္ေနၾကာ ` မခ်ိဳေရ.. အဲလို..အဲလိုပဲ.. အဲဒါ..ဘယ္လို ေျပာရမလဲ..´ ။ ေျပာစရာ ဆိုစရာ မွန္သမွ်..မခ်ိဳကိုသာ ဆရာတင္ထားလိုက္ၾကသည္။
တကယ့္တကယ္.. ဆရာၾကီးအစစ္က.. အဲဒီ..ဆံပင္တိုတို ဂ်ပ္ထူေလးနဲ႕..မ်က္မွန္ထူထူေလး တပ္ထားတဲ့.. ဗမာစကား မပီတပီ နဲ႕.. ေမာ္ေမာ္ဆိုတဲ့.. စာသိပ္ေတာ္တဲ့..ေကာင္မေလးပါပဲ။ သခ်ာၤ သေဘာတရားေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ့.. Economic ပုစၧာေတြက..၁၀တန္းျပီးကတည္းက..သခ်ာၤ နဲ႕ေ၀းခဲ့တဲ့..ကိုယ္တို႕ ၂ေယာက္အတြက္..တကယ့္ ျပသာနာ။ ပိုဆိုးတာက..မခ်ိဳက..လံုးလံုး ၀ိဇၨာသမား။ ၃လ တခါ စစ္တဲ့..စာေမးပြဲ ေတြ ၾကားထဲမွာ..စာေမးပြဲ နီးျပီဆိုတာနဲ႕.. စာၾကည့္တိုက္မွာ..ညဖက္..အခန္းဦးရတယ္။ ျပီးရင္..ေမာ္ေမာ္က..white board မွာ.. Demand ေတြ supply ေတြ.. မ်ဥ္းေတြ ဆြဲ ။ ဒါက..ဒီလို..။ အဲဒါေၾကာင့္..ဒါေတြျဖစ္..။ မ်ဥ္း ၂ေၾကာင္းဆံုသြားလို႕.. Equilibrium ေတြ..surplus အကြက္ေတြ ေပၚလာျပီဆိုရင္.. ဂီ်ေမာ္ထရီ မေၾကာက္တဲ့..ကိုယ္က.. ` ေၾသာ္....ဟုတ္ပီ..´ လို႕ ညဏ္အလင္း ပြင့္စျပဳခ်ိန္မွာ.. မခ်ိဳတေယာက္.. မ်က္ခံုးေလး ၂ဖက္ ေကြးတုန္း။ ေနာက္ဆံုး..ေမာ္က.. ` အဲဒါ..အေသသာမွတ္ထားလိုက္..´ လို႕..ေျပာတတ္လြန္းလို႕.. မခ်ိဳက..` ေမာ္ရယ္..မခ်ိဳေသခါနီးက်ရင္..လာေမးပါေနာ္..´ လို႕...ေနာက္ေျပာင္ ရီေမာျပစ္ၾကရင္း..ေလးလံလွတဲ့..စာ၀န္ေတြကို..တက္နိုင္သမွ် ေပါ့ပါးဖို႕ၾကိဳးစားၾက။
စာေတြ ၾကည့္ရင္း..ေခါင္းေနာက္လာရင္.. ၃ေယာက္သား.. စက္ဘီးေလးေတြ..ကိုယ္စီ စီးျပီး..ေဂါက္ကြင္းေဘးက.. ဆိုင္မွာ ထိုင္း မွ်စ္သုတ္နဲ႕..ေကာက္ညွင္းေလြးရင္း..အတင္းေတြတုပ္ၾက.. အိမ္အေၾကာင္း..မိသားစုအေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ၾက.. တခါတခါ..ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္.. နိင္ငံေရးေတြ ေျပာၾက။ စာဂ်ပိုးေလး..ေမာ့္ကို..အတင္းတုပ္ တတ္ေအာင္..ဗရုတ္က်တတ္ေအာင္..ေကာင္းေကာင္း ဖ်က္စီးခဲ့ၾကတာေတြေလ..။
စာေမးပြဲ ျပီးခ်ိန္ဆိုလဲ..ျပီးလို႕မို႕.. Carefree time ဆိုျပီး.. ေက်ာင္းစတိုးဆိုင္ေလးထဲ ၀င္ေမႊ..ျပီးရင္..နေဘးက.. ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ႕.. အုတ္ခံုေပၚမွာ..ေကာ္ဖီတခြက္စီ နဲ႕..တေမာ့တေမာ။
အဲဒီ အခိ်န္ေတြကို..ခုေန ျပန္ေတြးတိုင္း..လြမ္းမိသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က..ေန႕ရက္ေတြ နဲ႕လည္းမတူ.. ေလးနက္မူ..တာ၀န္ရွိမူ..ဆိုတာေတြၾကားထဲကပဲ.. လူငယ္ဆန္ဆန္ ေပါ့ပါး ေက်နပ္ခဲ့ ရတဲ့.. ကာလေတြ။
တကယ္ေတာ့..အဲဒီ ပညာေရး ခရီးစဥ္ မွာ..ေမာ့္ေက်းဇူးေတြ..ေစတနာေတြနဲ႕..သင္ၾကား ေ၀မွ်ေပးမူေတြ..အမ်ားၾကီး ပါ၀င္ခဲ့တာ..ခုခ်ိန္..စာေတြဖတ္တိုင္း.. အျမဲ အမွတ္ရေနမိသည္။ ျမန္မာျပည္က..ထြက္လာစက..ကိုယ့္မွာ.. ဗဟုသုတ..ဘာသာစကား ကိုယ္ခံအားက..ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္။ နားမလည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ..အသံုးအႏွံဳးေတြကို..စာသင္ခန္းျပီးရင္..ေမာ့္ဆီမွာသာ..ေၾကညက္ခဲ့ရတာ။ ပံုစံေလးကသာ..ခေလးလို..။ ေမးလိုက္သမွ်..ေခါင္းေလးတခ်က္ကုပ္ရင္း..အကုန္ သိေနခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက..ဘန္ေကာက္ UN ရံုးမွာလုပ္တဲ့..ေမာ့္ေဖေဖ ရဲ႕..သြန္သင္ ပ်ိဴးေထာင္မူေတြကို ေတာင္...အံ့ၾသခဲ့ၾက ရ သည္။ ေနာက္..ေမာ့္မွာ တခ်က္ ခ်ီးက်ဴးဖို႕ေကာင္းတာက.. ဒါ- သူလုပ္ေပးမယ္ ဆိုရင္..တခါတည္း..စိတ္သာ ဒံုးဒံုးခ်ထားလိုက္။ အဲဒါ လူတေယာက္ရဲ႕.. မွတ္ေက်ာက္ လို႕ပဲေျပာရမလား။
စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဆို.. ျမိဳ႕ထဲကေန..သမီးဆီလိုက္လာတတ္တဲ့.. ေမာ့္ အေဖ နဲ႕အေမကိုလည္း.. အမ်ိဳးေတြ လို ခင္ခဲ့ ခ်စ္ခဲ့ရသည္။ ေမာ္တို႕က.. ရွမ္းနဲ႕ တရုတ္ေသြး စပ္ထားတဲ့.. ပန္းေသး မြတ္စလင္ေတြ။ အင္မတန္ ဘာသာတရား ကိုင္းရွိဳင္းျပီး..ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့.. မြတ္စလင္ မိသားစုေလး တခုပါ။ တခါတေလ..ကိုယ္တို႕ေတြ..ျမိဳ႕ထဲ ေရာက္ရင္လည္း..ေမာ္တို႕ တိုက္ခန္းေလးမွာ..စုျပီး..စားၾက ေသာက္ၾက..။ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ.. ၀က္သားေတြ ဘာေတြ ပါလာရင္..ေမာ့္မွာ.. ၾကိတ္ၾကိတ္..ၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႕..သူ႕မိဘေတြမသိေအာင္..ဖြက္ရတာ ။ တခါလည္း.. ေက်ာင္းေဆာင္ အခန္းမွာ.. ဟင္းစုခ်က္စားရင္း.. လူက စံုစံု..ဟင္းကမ်ားမ်ား.. ` ဟယ္..အဲဒါ..၀က္သားမွဳန္႕ေတြ ပါတယ္..´ လို႕ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာ.. ေမာ္တေယာက္..ပလုပ္ပေလာင္းေတာင္ မကေတာ့ဘူး..။ ျမိဳခ်ျပီးေနျပီ။ အားလံုးက..မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနေပမဲ့..ေမာ္ကေတာ့..ခဏေတာ့..ျငိမ္ေနျပီး..စပ္ျဖဲျဖဲေလးနဲ.. `ရပါတယ္.. ေမာ္မသိလို႕..စားတာပဲ..အျပစ္မရွိပါဘူး..´ ဆိုမွ..အားလံုး..ဟင္းခ် နိုင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္ေလ။
ေက်ာင္းျပီးကာနီးလုိ႕.. စာတမ္းေတြ..ေရးၾကရင္..အသီးသီး..အလုပ္ရွဳပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ..အေပၚဆံုးထပ္ ကိုယ့္အခန္းက..ပူလြန္းလို႕..ကြန္ျပဴတာၾကီး မသြားျပီး..ေမာ့္အခန္းမွာ..တလလံုး..သြားေနခဲ့တာလည္း.. သတိရတယ္။ ျပီးေတာ့.. ၂ေယာက္သား..ကြန္ျပဴတာ တလံုးစီေရွ႕ထိုင္ရင္း..ေမာ္က..ေခါင္းေလးကုပ္ျပီး..ေတြး..။ ကိုယ္က.. ျပတင္းအျပင္ကို လွမ္းေငး။ မခ်ိဳကေတာ့..နံမယ္ေပးထားတယ္..။ လေငးၾကီး နဲ႕ ငေတြးၾကီး တဲ့။
ေနာက္ပိုင္း..ေမာ္နဲ႕သူ ညီအမေတြလို ခင္သြားေတာ့..အဲဒီ Orientation ေန႕က..အေၾကာင္းကို ခေလးတေယာက္လို..ခဏခဏေမးတတ္သည္။ ` အဲဒီေန႕က.. ငါ စကားေျပာတာ..ဘယ္လိုၾကီးလဲ ဟင္..´။ ကိုယ္ကလဲ.. အျမဲ ေနာက္ေျဖသည္။ ` ပီလဲမပီ..၀ူး၀ါး ၀ူး၀ါးနဲ႕.. စကားမေျပာတတ္တဲ့ေကာင္မေလးလိုပဲ..´ ဆိုရင္.. တဟားဟားနဲ႕သေဘာေတြ က်လို႕မဆံုး ။ ေနာက္ေတာ့..သူတို႕ဗမာအုပ္နဲ႕ေပါင္းရင္း.. ဗမာလိုေတြ မႊတ္ေနျပန္ပါေရာ။ ဗမာစာ အသံုးအႏွံဳးေတြကို..သင္ေပးလို႕ရေပမဲ့.. ငယ္ငယ္ေလးထဲက.. ထုိင္းမွာ ၾကီးျပင္းလာတဲ့..စာဆို စာပဲ သိတဲ့.. တဦးတည္းေသာ သမီးေလး တေယာက္အတြက္.. သူ႕မွာ ရြယ္တူ ကိုယ္တို႕ေတြလို..လူမ်ားေရွ႕ ဟန္မလုပ္တတ္..ရင္မခုန္တတ္..။ ပိုဆိုးတာက..ဗမာေတြ ၾကားထဲမွာ.. ဗမာအထာေတြကို..နားမလည္။ ကိုယ္ကေတာ့..ထံုးစံအတိုင္း..စဖုိ႕ေနာက္ဖို႕ေလာက္ပဲ..။ ေမာ့္ကို..တကယ့္ကို ..အစစအရာရာ..သင္ျပ ေဖးေခၚတာက.. မခ်ိဳ။
ကိုယ္တို႕ အဖြဲ႕ေလးမွာ..မခ်ိဴရယ္...ကိုယ္ရယ္...ျပီးေတာ့..ေမာ္..ၾကီးစဥ္ ငယ္လိုက္..။ တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့.. ကိုယ္တို႕ ၃ေယာက္လံုး..ကမၻာၾကီးအေၾကာင္း..ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီ အေၾကာင္း..ေျပာၾကည့္ေတာ့.. တထပ္ထဲ..တေလသံထဲ..ႏွလံုးသားတမ်ိဳးထဲ။ ေနာက္ဆံုး..ေက်ာင္းျပီးလို႕..စာတမ္းတင္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္..Myanmar လို႕ပဲ ပံုမွန္ေရးတဲ့ တျခား ဗမာေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕ၾကားထဲမွာ..ကိုယ္တို႕ ၃ေယာက္ထဲ..ကြက္ျပီး..စာအုပ္အဖံုးမွာ.. Burma လို႕..ဇြတ္ေပျပီး သံုးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္.. ေက်ာင္းသားေရးရာကလူေတြေတာင္..အေတာ္ေခါင္းစားသြားခဲ့တယ္။
ထပ္ကံေကာင္းခ်င္ ေတာ့.. အတန္း ၂တန္းခြဲလိုက္ေတာ့လဲ..ဒီ ၃ ေယာက္က..တခန္းထဲ။ တကယ္ေတာ့..ကိုယ္နဲ႕ မခ်ိဳက..ျမန္မာျပည္ထဲကေန.. ဆြစ္စ္ အစိုးရစေကာ္လာနဲ႕လာတက္တာျဖစ္ျပီး..ေမာ္ကေတာ့.. ထိုင္းေက်ာင္းထြက္မို႕.. စေကာ္လားရွစ္ မရွိ။ ေနာက္မွ.. Prospect Burma ကေန..သူရခဲ့တာ။ ရ-ရမယ္ေလ.. စာေမးပြဲတိုင္းမွာ straight A ရတဲ့..ေမာ့္လို ဗမာေက်ာင္းသူ ကိုမွ..မေပးရင္..ဘယ္သူ႕သြားေပးမလဲ။
ကိုယ္တို႕ေတြကေတာ့.. စေကာ္လားရွစ္နဲ႕သာလာတာ.. စာသင္ခန္းအသစ္..စာအသစ္ေတြနဲ႕..အေစာပိုင္း ရက္ေတြမွာေတာ့..ထံုးစံအတိုင္း..ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ..ရွက္ကိုး ရွက္ကန္း...။
တရက္ေတာ့..IB စာသင္ခန္းထဲမွာ.. ဆရာက.. နိုင္ငံတကာ..ကုမၼဏီေတြရဲ႕ အေၾကာင္း အားရပါးရ ေျပာျပီး ကိုယ္ၾကိဳက္ရာ..လုပ္ငန္းတခု ရဲ႕ ပရိုဖိုင္း ကို ကြင္းဆင္းျပီးေရးဖို႕.. group assignment တခုေပးလိုက္ တယ္။ တဖြဲ႕မွာ..အနဲဆံုး ၃ေယာက္ကေန..၅ ေယာက္ ရွိရမယ္တဲ့။ ဘြဲ႕ၾကိဳတန္းအထိ assignment ဆိုတာ တခါမွ မလုပ္ခဲ့ဘူးတဲ့.. ျမန္မာျပည္ တကၠသိုလ္က လာတာဆိုေတာ့.. စာသင္ခန္းေတြမွာ.. group ဖြဲ႕ရတဲ့..ဖြဲ႕တတ္ရတဲ့..ထံုးစံကို ..နားလဲမလည္... လုပ္လဲ မလုပ္တတ္..။ အားလံုးေျပာျပီးလို႕..ဆရာထြက္သြားေတာ့..လူေတြ..ပုက်ိ...ပုက်ိနဲ႕.. အဖြဲ႕ေတြဖြ႕ဲေနၾကျပီ..။ ကိုယ္နဲ႕ မခ်ိဳ ကေတာ့.. အူေၾကာင္ေၾကာင္ နဲ႕..ေတာင္ၾကည့္ ေျမာက္ၾကည့္- ၾကည့္တုန္း။ ေမာ္ကလည္း..ကိုယ္တို႕နဲ႕လာထိုင္ေတာ့..ေရာေယာင္ ျငိမ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့..သူက..ကိုယ္တို႕ ၂ေယာက္ကို..အားနာလို႕..ျငိမ္ေနတာ။ သူက..သိျပီးသားပဲ..။
ဒီေက်ာင္းၾကီးက..အင္တာေနရွင္နယ္ ဆိုေပမဲ့လည္း .. ဘြဲ႕ရျပီးျပီးခ်င္း..ကိုယ္ပိုင္ကားတစင္းစီ နဲ႕..တန္းေရာက္လာတဲ့..အသက္၂၀ ၀န္းက်င္ ေဒသခံ ထိုင္းေက်ာင္းသားငယ္ ေတြက အမ်ားစု ။ ေနာက္..အာရွ နိုင္ငံ အသီးသီးက လာတဲ့.. ကိုယ္တို႕လို သက္လတ္ပိုင္း.. ေက်ာင္းသားေတြ။ ေမာ့္အတြက္က.. ထိုင္းစကားလဲ ေပါက္.. အဂၤလိပ္လိုလဲ..ေရလည္ ျပီးသားမို႕.. ဘယ္အဖြဲ႕သြားေရာေရာ..ျပသာနာမရွိေပမဲ့.. ကိုယ္တို႕ ေတာက်ီးကန္း ၂ ေကာင္ ကေတာ့.. က်ီးၾကည့္ ေၾကာင္ၾကည့္ ဆိုတဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့..အားလံုး..အဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕ျပီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ..ကိုယ္တို႕..ေရႊျမန္မာ ၃ ေယာက္က..အကားသား က်န္ေနပါေရာ။ အဲဒါနဲ႕..ဆရာ့ကို သြားေမးေတာ့.. စိတ္ညစ္တဲ့ မ်က္ႏွာ နဲ႕ ၾကည့္ေနတယ္..။ အစုအဖြဲ႕ လုပ္တတ္ျခင္း..ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္း.. အသိအျမင္ ဖလွယ္ျခင္း ကို ဦးတည္တာ..လူမ်ိဳးတူျခင္း မဖြဲ႕ေစခ်င္ဘူးတဲ့။ ေနာက္ေတာ့..သူ႕ထက္ ပို စိတ္ညစ္ေနတဲ့..ကိုယ္တို႕ မ်က္ႏွာ ဇီးေစ့ေလးေတြကို ၾကည့္ျပီး..သနားသြားတယ္ ထင္တယ္။ အိုေက ဆိုျပီး..အဆင္ေျပသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့..ေမာ့္ခမ်ာ..လူေပါင္းမွားျပီး..ၾကားညပ္ပါလာတာေလ။
(စာၾကြင္း- တခါ - ပညာေရးဘေလာ့က..စီေဘာက္စ္မွာ..ျမန္မာျပည္တကၠသိုလ္ေတြမွာ assignment မလုပ္ရဘူးဆိုတာ..တကယ္လားလို႕..ေမးထားတာ..ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ၾကံဳခဲ့ဖူးသေလာက္ေတာ့.. ဘြဲ႕ၾကိဳတန္းအထိ Tutorial ဆိုျပီး..တေယာက္ေယာက္..ေရးပီးသား ကို..ဆက္ဆက္ကူးခ်ျပီး..ဆရာ့ဆီတင္္တဲ့..ဟာမ်ိဳးကလြဲလို႕..မၾကံဳခဲ့ဖူးပါ)
အဲဒါနဲ႕.. ၃ေယာက္သား..အၾကံထုတ္ေပါ့။ ေနာက္ေတာ့..အၾကီးဆံုး မခ်ိဳကပဲ ဦးေဆာင္ျပီး .. သူရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့တဲ့..ေရနံကုမၸဏီ က..အဆက္အသြယ္ေတြကို.. ဖံုးဆက္ျပီး..ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္..Taxaco ရံုးကို ေတာက်ီးကန္း ၃ ေကာင္ ေရာက္သြားၾကေရာ ဆိုပါေတာ့။ Premier နဲ႕Taxaco ဗမာျပည္ကို ၀င္တဲ့ အေၾကာင္း.. စာေတြေရးေတာ့လဲ..လုပ္သားက် ေနတဲ့..ေမာ္က- ဦးေဆာင္ျပန္ေရာ။ ေကာင္းလိုက္တာ..ကိုယ္ကေတာ့.. တကယ့္..free rider. ဟိုနားေယာင္ေယာင္..ဒီနားေယာင္ေယာင္.. နဲ႕..အခ်ိန္တန္ေတာ့.. Assignment မွာ နံမယ္ေလး ပါသြားေရာ။
ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႕ကတည္းက.. အူေၾကာင္ၾကား ျဖစ္ထားတဲ့..ကိုယ္တို႕ ၃ ေယာက္ကို ေကာင္းေကာင္း..မွတ္မိေနတဲ့ ဆရာက..assignment ေတြတခုခ်င္း..သံုးသပ္ျပရင္း.. နိဒါန္းမွာ.. Burmese people are very peace loving, kind, generous, religious and blah..blah.. ဆိုတာေတြကို..ဖတ္ျပီး.. မာသာထရီဇာ တို႕ အုပ္စု ဆိုျပီး..နံမယ္ေပးလိုက္တာ.. တခါတည္း..နံမယ္ကို တြင္ပါေရာ။
အဲဒီကတည္းက.. မာသာထရီဇာ မခ်ိဳနဲ႕..သူ႕တပည့္ ၂ေယာက္...အတြဲညီသြားလိုက္တာ.. ပညာသင္ခရီး ၁၈ လ တေလွ်ာက္လံုး..တတြဲတြဲ မခြဲၾကေတာ့။ တျခားလူမ်ိဳးသူငယ္ခ်င္းေတြ ရလည္း..သူတို႕ ၃ေယာက္ က ၃ေယာက္ပဲ..။ မခ်ိဳ သူငယ္ခ်င္းအသစ္လဲ..သူတို႕ သူငယ္ခ်င္းပဲ ။ ေမာ့္ သူငယ္ခ်င္းလဲ..သူ႕သူငယ္ခ်င္း.။ သူ႕မိတ္ေဆြလဲ..ေမာ့္မိတ္ေဆြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။
အတန္းေတြ ျပီးလို႕..ေန႕လည္ဖက္.. Cafeteria သြားစားလဲ..၃ေယာက္အတူတူ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြက.. ထိုင္းလိုပဲ ေျပာၾကေတာ့..ဒီေနရာမွာ..ေမာ္က..ဆရာၾကီး..။ ကိုယ္ေတြကလဲ..သူမွာတာပဲ လိုက္မွာတတ္တာ ။ ကိုယ္တို႕သင္ေပးထားသမွ်..ျမန္မာစကား အသံုးဆန္းဆန္းေတြကိုလည္း..ေမာ္က..ခ်က္ခ်င္း အသံုးခ်ျပတတ္ရင္း..မ်က္ႏွာျဖဴ ေက်ာင္းသားေတြကို ပဲ ဦးစားေပး ေဖာ္ေရြေနတဲ့..ထိုင္းမေတြကို..`ႏွာဗူးမ ေတြ ...ေသာက္ေကာင္မစုတ္ေတြ လို႕..´ မဆဲတတ္ ဆဲတတ္ ဆဲရင္.. ကိုယ္တို႕ ၂ ေယာက္မွာ...တခြိခြိ။
မခ်ိဳကလဲ.. လုပ္ငန္းအေတြ႕အၾကံဳ အရေရာ..ပင္ကိုယ္သဘာ၀ ကိုကေရာ..လူၾကီးဆန္တာရယ္..ေျပာတတ္ဆိုတတ္ ရွိတာရယ္ေၾကာင့္.. တေက်ာင္းလံုး သူစကားမေျပာဖူးတဲ့ သူ မရွိ.. သူမသိတဲ့ အေၾကာင္းမရွိ..။ သူေျပာမွ- ဟို ပေရာ္ဖက္ဆာက..ဘယ္နုိင္ငံက.. ဟိုေက်ာင္းသားက..ဘယ္ႏွစ္က..ေရႊတံဆိပ္ရတာ... ဆိုတာမ်ိဳးေတြ.. သိရ တတ္သည္ေလ။ သူတို႕ ၂ေယာက္ကလဲ..တခုတခုဆို..` မခ်ိဳေျပာလိုက္..´ ေတာ္ေနၾကာ ` မခ်ိဳေရ.. အဲလို..အဲလိုပဲ.. အဲဒါ..ဘယ္လို ေျပာရမလဲ..´ ။ ေျပာစရာ ဆိုစရာ မွန္သမွ်..မခ်ိဳကိုသာ ဆရာတင္ထားလိုက္ၾကသည္။
တကယ့္တကယ္.. ဆရာၾကီးအစစ္က.. အဲဒီ..ဆံပင္တိုတို ဂ်ပ္ထူေလးနဲ႕..မ်က္မွန္ထူထူေလး တပ္ထားတဲ့.. ဗမာစကား မပီတပီ နဲ႕.. ေမာ္ေမာ္ဆိုတဲ့.. စာသိပ္ေတာ္တဲ့..ေကာင္မေလးပါပဲ။ သခ်ာၤ သေဘာတရားေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ့.. Economic ပုစၧာေတြက..၁၀တန္းျပီးကတည္းက..သခ်ာၤ နဲ႕ေ၀းခဲ့တဲ့..ကိုယ္တို႕ ၂ေယာက္အတြက္..တကယ့္ ျပသာနာ။ ပိုဆိုးတာက..မခ်ိဳက..လံုးလံုး ၀ိဇၨာသမား။ ၃လ တခါ စစ္တဲ့..စာေမးပြဲ ေတြ ၾကားထဲမွာ..စာေမးပြဲ နီးျပီဆိုတာနဲ႕.. စာၾကည့္တိုက္မွာ..ညဖက္..အခန္းဦးရတယ္။ ျပီးရင္..ေမာ္ေမာ္က..white board မွာ.. Demand ေတြ supply ေတြ.. မ်ဥ္းေတြ ဆြဲ ။ ဒါက..ဒီလို..။ အဲဒါေၾကာင့္..ဒါေတြျဖစ္..။ မ်ဥ္း ၂ေၾကာင္းဆံုသြားလို႕.. Equilibrium ေတြ..surplus အကြက္ေတြ ေပၚလာျပီဆိုရင္.. ဂီ်ေမာ္ထရီ မေၾကာက္တဲ့..ကိုယ္က.. ` ေၾသာ္....ဟုတ္ပီ..´ လို႕ ညဏ္အလင္း ပြင့္စျပဳခ်ိန္မွာ.. မခ်ိဳတေယာက္.. မ်က္ခံုးေလး ၂ဖက္ ေကြးတုန္း။ ေနာက္ဆံုး..ေမာ္က.. ` အဲဒါ..အေသသာမွတ္ထားလိုက္..´ လို႕..ေျပာတတ္လြန္းလို႕.. မခ်ိဳက..` ေမာ္ရယ္..မခ်ိဳေသခါနီးက်ရင္..လာေမးပါေနာ္..´ လို႕...ေနာက္ေျပာင္ ရီေမာျပစ္ၾကရင္း..ေလးလံလွတဲ့..စာ၀န္ေတြကို..တက္နိုင္သမွ် ေပါ့ပါးဖို႕ၾကိဳးစားၾက။
စာေတြ ၾကည့္ရင္း..ေခါင္းေနာက္လာရင္.. ၃ေယာက္သား.. စက္ဘီးေလးေတြ..ကိုယ္စီ စီးျပီး..ေဂါက္ကြင္းေဘးက.. ဆိုင္မွာ ထိုင္း မွ်စ္သုတ္နဲ႕..ေကာက္ညွင္းေလြးရင္း..အတင္းေတြတုပ္ၾက.. အိမ္အေၾကာင္း..မိသားစုအေၾကာင္းေတြ ဖလွယ္ၾက.. တခါတခါ..ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္.. နိင္ငံေရးေတြ ေျပာၾက။ စာဂ်ပိုးေလး..ေမာ့္ကို..အတင္းတုပ္ တတ္ေအာင္..ဗရုတ္က်တတ္ေအာင္..ေကာင္းေကာင္း ဖ်က္စီးခဲ့ၾကတာေတြေလ..။
စာေမးပြဲ ျပီးခ်ိန္ဆိုလဲ..ျပီးလို႕မို႕.. Carefree time ဆိုျပီး.. ေက်ာင္းစတိုးဆိုင္ေလးထဲ ၀င္ေမႊ..ျပီးရင္..နေဘးက.. ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးရဲ႕.. အုတ္ခံုေပၚမွာ..ေကာ္ဖီတခြက္စီ နဲ႕..တေမာ့တေမာ။
အဲဒီ အခိ်န္ေတြကို..ခုေန ျပန္ေတြးတိုင္း..လြမ္းမိသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္က..ေန႕ရက္ေတြ နဲ႕လည္းမတူ.. ေလးနက္မူ..တာ၀န္ရွိမူ..ဆိုတာေတြၾကားထဲကပဲ.. လူငယ္ဆန္ဆန္ ေပါ့ပါး ေက်နပ္ခဲ့ ရတဲ့.. ကာလေတြ။
တကယ္ေတာ့..အဲဒီ ပညာေရး ခရီးစဥ္ မွာ..ေမာ့္ေက်းဇူးေတြ..ေစတနာေတြနဲ႕..သင္ၾကား ေ၀မွ်ေပးမူေတြ..အမ်ားၾကီး ပါ၀င္ခဲ့တာ..ခုခ်ိန္..စာေတြဖတ္တိုင္း.. အျမဲ အမွတ္ရေနမိသည္။ ျမန္မာျပည္က..ထြက္လာစက..ကိုယ့္မွာ.. ဗဟုသုတ..ဘာသာစကား ကိုယ္ခံအားက..ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရယ္။ နားမလည္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ..အသံုးအႏွံဳးေတြကို..စာသင္ခန္းျပီးရင္..ေမာ့္ဆီမွာသာ..ေၾကညက္ခဲ့ရတာ။ ပံုစံေလးကသာ..ခေလးလို..။ ေမးလိုက္သမွ်..ေခါင္းေလးတခ်က္ကုပ္ရင္း..အကုန္ သိေနခဲ့သည္။ အဲဒီတုန္းက..ဘန္ေကာက္ UN ရံုးမွာလုပ္တဲ့..ေမာ့္ေဖေဖ ရဲ႕..သြန္သင္ ပ်ိဴးေထာင္မူေတြကို ေတာင္...အံ့ၾသခဲ့ၾက ရ သည္။ ေနာက္..ေမာ့္မွာ တခ်က္ ခ်ီးက်ဴးဖို႕ေကာင္းတာက.. ဒါ- သူလုပ္ေပးမယ္ ဆိုရင္..တခါတည္း..စိတ္သာ ဒံုးဒံုးခ်ထားလိုက္။ အဲဒါ လူတေယာက္ရဲ႕.. မွတ္ေက်ာက္ လို႕ပဲေျပာရမလား။
စေန တနဂၤေႏြ ပိတ္ရက္ေတြဆို.. ျမိဳ႕ထဲကေန..သမီးဆီလိုက္လာတတ္တဲ့.. ေမာ့္ အေဖ နဲ႕အေမကိုလည္း.. အမ်ိဳးေတြ လို ခင္ခဲ့ ခ်စ္ခဲ့ရသည္။ ေမာ္တို႕က.. ရွမ္းနဲ႕ တရုတ္ေသြး စပ္ထားတဲ့.. ပန္းေသး မြတ္စလင္ေတြ။ အင္မတန္ ဘာသာတရား ကိုင္းရွိဳင္းျပီး..ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့.. မြတ္စလင္ မိသားစုေလး တခုပါ။ တခါတေလ..ကိုယ္တို႕ေတြ..ျမိဳ႕ထဲ ေရာက္ရင္လည္း..ေမာ္တို႕ တိုက္ခန္းေလးမွာ..စုျပီး..စားၾက ေသာက္ၾက..။ အလိုက္ကန္းဆိုး မသိ.. ၀က္သားေတြ ဘာေတြ ပါလာရင္..ေမာ့္မွာ.. ၾကိတ္ၾကိတ္..ၾကိတ္ၾကိတ္နဲ႕..သူ႕မိဘေတြမသိေအာင္..ဖြက္ရတာ ။ တခါလည္း.. ေက်ာင္းေဆာင္ အခန္းမွာ.. ဟင္းစုခ်က္စားရင္း.. လူက စံုစံု..ဟင္းကမ်ားမ်ား.. ` ဟယ္..အဲဒါ..၀က္သားမွဳန္႕ေတြ ပါတယ္..´ လို႕ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာ.. ေမာ္တေယာက္..ပလုပ္ပေလာင္းေတာင္ မကေတာ့ဘူး..။ ျမိဳခ်ျပီးေနျပီ။ အားလံုးက..မ်က္စိ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနေပမဲ့..ေမာ္ကေတာ့..ခဏေတာ့..ျငိမ္ေနျပီး..စပ္ျဖဲျဖဲေလးနဲ.. `ရပါတယ္.. ေမာ္မသိလို႕..စားတာပဲ..အျပစ္မရွိပါဘူး..´ ဆိုမွ..အားလံုး..ဟင္းခ် နိုင္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလို ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ေမာ္ေလ။
ေက်ာင္းျပီးကာနီးလုိ႕.. စာတမ္းေတြ..ေရးၾကရင္..အသီးသီး..အလုပ္ရွဳပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ..အေပၚဆံုးထပ္ ကိုယ့္အခန္းက..ပူလြန္းလို႕..ကြန္ျပဴတာၾကီး မသြားျပီး..ေမာ့္အခန္းမွာ..တလလံုး..သြားေနခဲ့တာလည္း.. သတိရတယ္။ ျပီးေတာ့.. ၂ေယာက္သား..ကြန္ျပဴတာ တလံုးစီေရွ႕ထိုင္ရင္း..ေမာ္က..ေခါင္းေလးကုပ္ျပီး..ေတြး..။ ကိုယ္က.. ျပတင္းအျပင္ကို လွမ္းေငး။ မခ်ိဳကေတာ့..နံမယ္ေပးထားတယ္..။ လေငးၾကီး နဲ႕ ငေတြးၾကီး တဲ့။
Defense လုပ္တဲ့ေန႕က..ဗမာ၀တ္စံု ၾကိဳက္တဲ့ ကိုယ္က.. ဗမာ၀တ္စံု ၀တ္ေတာ့..မခ်ိဳကလည္း..သူ႕ေန႕မွာ..ကိုယ္ဆင္ေပးတဲ့..အစိမ္းေရာင္ ဗမာ၀တ္စံုနဲ႕။ ကြတ ကြတ နဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့..ေမာ္ကလည္း.. အားက်မခံ..သူလဲ..ဗမာ၀တ္စံု ၀တ္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုလို႕..မခ်ိဳက..သူ႕ရွမ္းပင္နီေလး ေပး၀တ္တာ..လူေတြက..အထူးအဆန္း..လွလိုက္တာ ေျပာလုိ႕..သေဘာေတြက်ျပီး..ည အိပ္တဲ့ အထိ မခၽြတ္ခဲ့တာကိုလည္း..ခုထိ ေတြးတိုင္း..ျပံဳးမိတယ္။
ဘြဲ႕ယူတဲ့ေန႕ကလည္း..တခါဖူးမွ..လံုျခည္မ၀တ္ဖူးတဲ့..ေမာ္က.. ဗမာသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕အတူ..ဗမာ အခ်ိတ္ ၀တ္ခ်င္ပါတယ္ဆိုလို႕.. ေမာ့္ အေမမွာ..သူ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက.. အခ်ိတ္ထမိန္ကို...ျပန္ရွာ.. ေမာ့္အေဖ ကိုယ္တိုင္.. ေန႕ခ်င္း..ၾကိဳးခ်ည္ပံုစံ ျပန္ခ်ဳပ္ေပး ခဲ့ရတာ။
ခုေတာ့..အားလံုး..တေယာက္ တေနရာ ဆီမွာ..။ မခ်ိဳက..အေမရိက..ေမာ္က..ကေမၻာဒီးယား..သူက..ဒီမွာ..။ နာရီလက္တံ တခ်က္တိုင္း..ျပကၡဒိန္ တရြက္တိုင္းမွာ.. ျပန္မရနိုင္ေတာ့တဲ့..အခ်ိန္ေတြ သာ ။ ၁၀ ႏွစ္ နီးပါး ေတာင္ ရွိခဲ့ျပီေကာ။ ကိုယ္နဲ႕ မခ်ိဳ..ေက်ာင္းၾကီးကို..ခြဲခဲ့ေတာ့..ေမာ္က..မိသားစု ရွိရာ ဘန္ေကာက္မွာပဲ..UN finance officer အျဖစ္ က်န္ခဲ့သည္။ ၾကားထဲမွာ..အဆက္အသြယ္ေတြလည္း..ရတခ်က္..မရ တခ်က္..။ ေမာ့္အေမ ကင္ဆာ စျဖစ္ေတာ့..ကိုယ္ ဘန္ေကာက္ ကို တေခါက္ ျပန္ေရာက္သြားေသးသည္။ ထံုးစံ အတိုင္း ေမာ္တို႕ တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ..သူတို႕မိသားစု နဲ႕အတူ ေနခဲ့ေသးသည္။ အန္တီက..ထက္ျမက္သေလာက္..ကင္ဆာကို ရင္ဆိုင္တဲ့ေနရာမွာလည္း..သတၱိရွိလွသည္။ လံုး၀ အျပဳံးမပ်က္..အလွမပ်က္ခဲ့။ သူ အလုပ္လုပ္တဲ့..ဘန္ေကာက္အသံ ျမန္မာပိုင္း အစီအစဥ္ေလး ကိုလည္း.. ေနမေကာင္းတဲ့ ၾကားထဲက.. အခ်ိန္ပိုင္း သြားလုပ္ေနနိုင္ေသးတာ..အ့ံၾသ ခ်ီးက်ဴးစရာ။
ျပီးခဲ့တဲ့ ၂လ ေလာက္က..အန္တီ..နဲနဲ စိုးရိမ္ရတယ္ဆိုတဲ့..အီးေမးလ္ နဲ႕အတူ..ေမာ္တေယာက္.. တကမၻာလံုးမွာ ၁၂ ေယာက္ပဲ ေရြးတဲ့..UN ရာထူးတိုး..အတြက္.. နယူးေယာက္ကို သြားဖို႕အစီအစဥ္ေတြပါ..ဖ်က္လိုက္ရတယ္ ဆိုတာ ၾကားေတာ့.. စိတ္ေတြ တကယ္မေကာင္းဘူး။ ဘာပဲ ေျပာေျပာ..မိဘ ကို ေစာင့္ေရွာက္သိတတ္တဲ့.. ထက္ျမက္လိမၼာတဲ့ ေမာ့္အတြက္.. ေနာက္ထပ္ အခြင့္ေကာင္းေတြ ေပၚလာပါေစ လို႕ပဲ..ဆုေတာင္းေန မိတယ္။
အခုလည္း.. ေမာ္တေယာက္..တာ၀န္ေတြၾကားက..ပူေဆြး လြမ္းဆြတ္ေနမဲ့..အခ်ိန္မွာ..ဒီစာေလးကို ဖတ္ျပီး.. မိတ္ေဆြစစ္ေတြၾကားက...ၾကည္နူး ခ်ိဳျမိန္ စရာေကာင္းတဲ့.. ခင္မင္ဆက္သြယ္မူေလးေတြကို..ျပန္လည္သတိရရင္း.. ခဏေလာက္ ျပံဳးနိုင္ပါေစလို႕။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://kthwe.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.