ၾကက္ေမာင္းေကာင္းတဲ့ က်ေနာ္
က်ေနာ့္ဘ၀မွာ သူမ်ားၾကက္ကုိ ခုိးစားဖူးတာ ဒီတစ္ခါပဲရွိဖူးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီၾကက္ကုိ က်ေနာ္ ခုိးစားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကက္ကုိ၌က ကြ်တ္ခ်ိန္တန္လုိ႔ထင္ပါရဲ႕။ က်ေနာ့္ဟာ က်ေနာ္အိမ္ေပၚမွာ စာအုပ္ဖတ္ေနတာ ၾကက္ကုိက ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ က်ေနာ့္ အိမ္ေပၚတက္လာၿပီး ဟုိႏုိက္ဒီႏုိက္လုပ္ေတာ့ က်ေနာ္ ေပါက္ကြဲတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ တခါတေလ အီအီးပါ ထားခဲ့ေသးတယ္။ က်ေနာ္ စိတ္မဆုိးပဲ ေနပါ့မလား။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ဆုိးလုိ႔ လုပ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ေခ်ာက္ရုံေလး ေခ်ာက္လုိက္တာပါ။
အဲ့ဒီေန႔က ေနကလည္းပူ ၊ လူကလည္း ပ်င္းေနတာေၾကာင့္ အျပင္မသြားပဲ စာၾကည့္တုိက္က ငွားထားတဲ့ စာအုပ္ေလးကုိ ေကာ္ဖီေလး တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီး ႏွပ္ေနတာပါ။ ပါပီလြန္ ဗင္ဂုိ စာအုပ္ကုိ ဖတ္ျဖစ္တာ ေလးႀကိမ္ေလာက္ရွိၿပီ။ ဖတ္တုိင္းလည္း ေထာင္က်ခ်င္ေနတုန္း။ ကုိလန္ဗီယာကုိလည္း ေရာက္ခ်င္ေနတုန္း ၊ လူရုိင္းေတြႏွင့္ ပုလဲငုပ္ခ်င္ေနတုန္းပဲ။
စာအုပ္က က်ေနာ့္ကုိ ေထာင္ထဲေခၚသြားလုိက္ ပင္လယ္ထဲေခၚသြားလုိက္ ၊ ေလမုန္တုိင္းထဲကုိ တြန္းပုိ႔လုိက္နဲ႔။ အႏူေတြႏွင့္ အေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္ေကာင္းေနတုန္း အိမ္ေပၚကုိ ၾကက္တစ္ေကာက္တက္လာပါသည္။
ၾကက္ က်ေနာ့္အိမ္ေပၚကုိ တက္တက္ျခင္း က်ေနာ့္သူ႔ကုိ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး စာအုပ္ဆက္ဖတ္ပါတယ္။ တေအာက္ေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာ့္ ဆန္အိတ္ေပၚကုိ ၾကက္က ေရာက္ေနသည္။ က်ေနာ္နဲနဲေတာ့ စိတ္တုိသြားသည္။ အရင္တခါတုန္းကလည္း ဆန္ေပၚကုိ အီးပါခဲ့လုိ႔ က်ေနာ့္မွာ အီးေပေနတဲ့ ဆန္ေတြကုိ လႊတ္ပစ္လုိက္ရသည္။ စားလုိ႔မွ မရတာ။
ဒီတခါေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္လုိ အျဖစ္မခံႏုိင္ေတာ့ပါ။ ''ရႈး'' ''ရႈး'' လုိ႔ အသံေပးၿပီး က်ေနာ္ ေခ်ာက္လႊတ္လုိက္သည္။ ၾကက္ထြက္သြားေတာ့ စာအုပ္ေလးကုိ ျပန္ေကာက္ကုိင္ရင္း ေကာ္ဖီေလး တစ္ငုံ ေကာက္ငုံလုိက္သည္။
က်ေနာ့္ ေကာ္ဖီခြက္ေတာင္ လက္ကမက်ေသး ဟုိၾကက္စုတ္မ အိမ္ေပၚျပန္ေရာက္ေနၿပီ။ က်ေနာ့္သူ႔ကုိ ဘာလုပ္မလဲ ဘယ္သြားမလဲလုိ႔ အသာေစာင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ထုံးစံအတုိင္း ၾကက္စုတ္မ ဆန္အိပ္ေပၚထပ္တက္သည္။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ ဒီၾကက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းေမာင္းထုတ္လုိ႔ ရမည္မဟုတ္။ ၾကမ္းၾကမ္းေမာင္းထုတ္မွ ေနာင္တခါ အိမ္ေပၚမတက္ရဲေတာ့မွာ။
ၾကက္ကုိေမာင္းထုတ္ဖုိ႔အတြက္ လက္နက္တစ္ခုခုေလာက္ရွိမလားလုိ႔ က်ေနာ့္အနီးအနားကို ၾကည့္လုိက္သည္။ အနီးအနားမွာလည္း ေမာင္းထုတ္စရာဆုိလုိ႔ သစ္သားတစ္ပုိင္းပဲ ရွိသည္။ က်ေနာ္ သစ္သားအပုိင္းေလးကုိ အသာေကာက္ကုိင္လုိက္သည္။ ၾကက္ကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ ဆန္အိတ္ကုိ ႏႈိက္ဖုိ႔ေခ်ာင္းေနသည္။ က်ေနာ္လည္း သစ္သားပုိင္းကုိ အသံက်ယ္မယ့္ သံပုံးေလးကုိ ခ်ိန္ၿပီး ပစ္လုိက္သည္။
လြဲသြားပါသည္။ ၾကက္မေလး ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္န႔ဲ လဲသြားသည္။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ ေခ်ာက္လုိက္ကာမွ တည့္တည့္ကုိ မွန္သြားသည္။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပုိင္ရွင္ကုိလည္း က်ေနာ္မသိဘူး။ က်ေနာ္ထင္တာ က်ေနာ့္တုိ႔ အိမ္အေနာက္က က်ေနာ္တုိ႔ႏွင့္ အေစးမကပ္ေသာ လင္မယားရဲ႕ၾကက္ျဖစ္ႏုိ္င္သည္။ တေလာက သူတုိ႔ လင္မယား ၾကက္ေလးေတြကုိ အစာေႂကြးတာ ျမင္ဖူးတယ္။
ပုိင္ရွင္ကုိ သြားေျပာၿပီး ၾကက္ေသကုိ ေလ်ာ္ေပးရမွာလား (ဒါမွမဟုတ္) ခ်က္တုတ္လုိက္ရမလား ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ အမွန္ေတာ့ က်ေနာ္ သူတုိ႔ကုိ စကားမေျပာခ်င္ပါ။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ဘဲ ေရေႏြးအုိး က်ဳိလုိက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ေလးကုိ အသာေလး အေမႊးႏူတ္ၿပီး ငရုတ္သီး စပ္စပ္ေလး ေႀကာ္လုိက္သည္။ ၾကက္ေလးက ၾကက္ပိန္ေလးဗ်။
ၾကက္က ေၾကာ္လုိက္မွ ဘာမွမရပါဘူး။ ဒီေလာက္အရုိးမ်ားတဲ့ၾကက္ ေသတာပဲေကာင္းတယ္လုိ႔ ေၾကာ္ေနရင္း စဥ္းစားမိတယ္။
အဲ့ဒီညက က်ေနာ္တုိ႔ၾကက္ေႀကာ္ေလးကုိ အရက္ေတြ တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး ျမည္းရင္း ၾကက္အေၾကာင္းေလးေျပာလုိက္ ေန႔လည္က အျဖစ္အပ်က္ေလးကုိေျပာလုိက္ ေသာက္လုိက္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးရီေ၀သြားၾကသည္။ တကယ္ပါဗ်ာ ခုိးစားတဲ့ ၾကက္မုိ႔လုိ႔လားမသိဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ေကာင္းတယ္။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://hanlinhtun.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.