How about priority?
ဘဲြ႕လက္မွတ္ဆိုတာလည္း အေရးပါပါတယ္။ အျခားေသာ ျပင္ပ သင္တန္းေတြဆိုတာလည္း အေရးၾကီးပါတယ္။ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ဆိုတာလည္း အဓိကက်ပါတယ္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ ပညာေရးကုိ Academic ၊ ျပင္ပသင္တန္းကုိ Professional ၊ ကုမၸဏီမွာကေတာ့ Practical Experience ေပါ့ဗ်ာ။ အားလံုးကေတာ့ လိုအပ္တာခ်ည္းပါပဲ။ ဘယ္ဟာကို ဦးစားေပးရမယ္ဆိုတာကေတာ့ အခုနက ေျပာခဲ့သလို လက္ရွိအခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕က်ေနတာကိုပဲ ဦးစားေပးေရြးခ်ယ္ရမွာပါ။.........
သူငယ္ခ်င္းၾကီးမ်က္လံုးရဲ႕ ဒီပို႕စ္ ကစာသားေလးနဲ႕ပါတ္သက္ျပီး ထပ္ဆင္႕ပြားျပီး ေတြးေတာမိတာေလးပါ။
က်မလဲ အတန္းပညာေရး၊ သက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းသင္တန္းနဲ႕ လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာ အဆင္႕ဆင္႕ျဖတ္သန္းခဲ႕ရပါတယ္။ အဲလိုကေန ဒီေန႕ ဒီအခ်ိန္ စင္ကာပူမွာ web developer တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ လုပ္ကိုင္ခြင္႕ရရွိလာတာေလးကို ျပန္ေျပာင္းသံုးသပ္ၾကည္႕မိေတာ႕-
၁၉၉၃ က်မ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ႕ ဂုဏ္ထူးေလးဘာသာထြက္တယ္။ ဒါေပသိျမန္မာစာ အမွတ္က အညံ႕ဆံုးလူေအာက္ေတာင္ေရာက္ေအာင္ နည္းခဲ႕ရာက(အမွတ္သြင္းသူလြဲခဲ႕တယ္လို႕ပဲ စြပ္စြဲခ်င္ပါတယ္ ေနာက္မွ ပို႕စ္တခုတင္ပါဦးမယ္) က်မျဖစ္ခ်င္တဲ႕ ဆရာ၀န္မတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႕ ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင္႕မသာခဲ႕လို႕ တကၠသိုလ္ေတာင္ မတက္ဘူးဆံုးျဖတ္ဖူးေပမဲ႕ ကုန္သည္ပြဲစားလုပ္ငန္းရွင္မ်ိဳးရိုးထဲမွာ ပညာတတ္ေတာ႕ျဖစ္ေစခ်င္တဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ေဖေဖ၊ေမေမ တုိ႕ရဲ႕ဆႏၵကိုလုိက္ေလ်ာျပီး သခ်ၤာအဓိကနဲ႕ေက်ာင္းတက္ျဖစ္ခဲ႕တာ။(ကြန္ျပဴတာကိုလဲ ကူးလို႕ရမယ္ဆိုတဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ အီးေမဂ်ာမယူခဲ႕ဘူးေလ)။ ထံုးစံအတိုင္း ျမန္မာျပည္ပညာေရး မၾကာခဏ ေက်ာင္းေတြပိတ္တုနး္ အခ်ိန္ေတြ အလဟႆမျဖစ္ရေအာင္ ေခတ္နဲ႕လဲညီေအာင္ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းအေျခခံသင္တန္းေတြတက္ရာကစ IDCS , IAD ေတြ ျပီးခဲ႕တယ္။ သင္တန္းပေရာဂ်က္ေတြမွာ သာမက လက္ေတြ႕လုပ္ငန္းခြင္ အေတြ႕အၾကံဳေတြရေအာင္ပါ အျပင္ပေရာဂ်က္ေတြမွာလဲ ပိုက္ဆံရသည္ျဖစ္ေစ၊မရသည္ျဖစ္ေစ ကူေရးေပးခဲ႕တယ္။ သခ်ၤာဂုဏ္ထူးတန္းတက္လို႕ ေက်ာင္းမျပီး၊ ဘြဲ႕မရခင္မွာတင္ က်မ မိုးကုတ္ KMD မွာ ဆရာမလုပ္တာ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္္ပါပဲ။ ဘြဲ႕လဲရ ၊ စာသင္တဲ႕ hardware & networking service အေတြ႕အၾကံဳေတြလဲရ ၊ ရန္ကုန္မွာ ေနာက္တခါ အလုပ္လာရွာေတာ႕ International School မွာပဲ ေနာက္ထပ္ တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ဆရာမ ျပန္လုပ္ခဲ႕ျပီး Tours Co. မွာ IT Executive ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ အလုပ္စ၀င္ရာကေန Sales & Marketing Manager ျဖစ္လာတဲ႕အထိ က်မ အဆင္႕ဆင္႕အေတြ႕အၾကံဳေတြ ျဖတ္သန္းလာခဲ႕တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ စင္ကာပူမွာ လာအလုပ္လုပ္ဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ႕ရင္း က်မ web developer ျဖစ္ဖို႕ programming သင္တန္းေတြ၊ စာေမးပြဲေတြ ထရိန္းနင္းေတြကို နားခ်ိန္မရွိ တရစပ္ ၾကိဳးစားရင္း က်မ အျဖစ္ခ်င္ဆံုးလမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚကို ေျချပန္ခ်ႏိုင္ခဲ႕တယ္။
က်မ ျပန္ျပီး အခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ first priority က က်မ ေဖတို႕ေမတုိ႕ ယူေစခ်င္တဲ႕ ဘြဲ႕တစ္ခု မျဖစ္မေနရဖုိ႕က နံပါတ္တစ္ပါ (အသံုးမလိုဘူးဆိုတာ မရွိဘူးလို႕ယံုပါတယ္။ ဒီေလာက္လြယ္တဲ႕ပညာေရးက ဘြဲ႕တစ္ခုေတာင္ ရေအာင္မယူထားျဖစ္ရင္ က်မတျခားပိုခက္တာေတြ ဆက္မလုပ္သင္႕ဘူးေလ) ဒါေပသိ အဲဒီသခ်ာၤဂုဏ္ထူးတန္းဘြဲ႕ရေပသိ က်မ ဘာမွမတတ္ခဲ႕သလုိပါ။ ျပီးေတာ႕ ကြန္ျပဴတာေမဂ်ာကိုလဲ ေျပာင္းခြင္႕မရခဲ႕ပါ(ေပၚလစီေတြ ေျပာင္းတယ္ေလ ဘာမွအစိုးမရပဲကိုး)။ အဲဒီဘြဲ႕နဲ႕ ပိုက္ဆံမရွာႏိုင္ခဲ႕ဘူးပါ။ ပါတ္စပို႕လုပ္ေတာ႕မွ ေလ်ာ္ေၾကး (EC ) သြင္းခဲ႕ရပါေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕ေက်းဇူးတစ္ခုက စင္ကာပူမွာ က်မ spass approved ျဖစ္ေစတဲ႕ main factor ျဖစ္ပါတယ္။
2nd priority အေနနဲ႕ က်မ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းေတြနဲ႕ language သင္တန္း(ဂ်ပန္စာ၊ တရုတ္စာ)ကို သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းဆုိင္ရာ အေထာက္အကူျပဳအေနနဲ႕ time line ေတြဆြဲျပီး အၾကားအလပ္မရွိ ၁၀ႏွစ္စာ သင္ယူခဲ႕တာ တစိုက္မတ္မတ္ပါ။ ေျပာမယ္ဆိုရင္ IT field & languages skills ေတြက အျမဲတမ္း keep in touch ျဖစ္ေနခဲ႕လို႕ ေမ႕သြားတယ္ဆုိတာ မရွိေတာ႕ဘူး(စကားပံုတစ္ခုမွာေတာ႕ ေစာင္းနဲ႕ ၆လခန္႕ကင္းကြာတဲ႕ေစာင္းသမားဟာ ေစာင္းမတီးတတ္ေတာ႕ဘူးဆိုတာရယ္ ၊ က်မဆရာတစ္ေယာက္ကေျပာတယ္ သင္ျပီးေမ႕ပစ္လိုက္တာဟာလဲ မတတ္တာ၊ မသင္ရေသးတာနဲ႕ အတူတူပဲဆိုတာရယ္ အတြက္ ၾကိဳးစားျပင္ဆင္ခဲ႕တာပါ)
အဲဒီမွာ first and second priority ဆုိတာက က်မအတြက္ ထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးခဲ႕ခ်ိန္ေတြပါ။ (အလုပ္လုပ္ဖို႕ ေငြနဲ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြရဖုိ႕ရာ စိတ္မေလာေသးပါဘူး)
3rd priority ကေတာ႕ က်မ မိဘေတြဆီက ေငြေၾကးအေထာက္အပံ႕ကို ဒီကေန႕ထိ ယူခဲ႕တုန္း၊ ယူေနရတုန္းက တပိုင္းတကန္႕ေပမဲ႕ က်မ 99 ခုႏွစ္ကတည္းက ကိုယ္ပိုင္၀င္ေငြသံုးႏိုင္ဖုိ႕ စီးပြားရွာတာအျပင္၊ ၾကံဳလာတဲ႕ လုပ္ငန္းေတြမွာ အေတြ႕အၾကံဳေတြရဖုိ႕ အျမတ္အနည္းအမ်ား၊ လခ အနည္းအမ်ား အဓိကထား မစဥ္းစားခဲ႕ဖူးဘူး။ အဲဒီအတြက္က်မအလုပ္ေတြလုပ္ခဲ႕တယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ႕အလုပ္တစ္ခုအတြက္ ကုမၸဏီမွာ ေအာက္ေျခ၀န္ထမ္းဘ၀က စ၀င္ဖုိ႕လဲ ၀န္မေလးခဲ႕ဖူးဘူး။ ျပီးေတာ႕ က်မေလွ်ာက္ခဲ႕တဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခဲ႕တဲ႕လမ္းအတြက္ ဘယ္ေတာ႕မွ ေနာင္တမရဘူးသလို ေနာက္ျပန္လွည္႕ဖုိ႕လဲမစဥ္းစားဖူးဘူး။ ဒါေပသိ ေတာင္အျမင္႕တစ္ခုကို တက္ျပီးမွ တျခားေနာက္ထပ္ေတာင္အျမင္႕ တစ္ခုကိုထပ္တက္ဖုိ႕မတက္ဖုိ႕ကေတာ႕ ေသခ်ာစဥ္းစားဆံုးျဖတ္ဖို႕လိုတာ ျခြင္းခ်က္တစ္ခုပါေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ေငြ သို႕မဟုတ္ လစာနဲ႕ အေတြ႕အၾကံဳဆိုတာ က်မသင္ထား တတ္ထားတဲ႕ ပညာရဲ႕ အသီးအပြင္႕အေနနဲ႕ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ ခံစားခ်ိန္ ျဖစ္လာပါျပီ။ (ပညာေတြ ကေတာ႕ အျမဲမျပတ္ထပ္ျဖည္႕ရင္း continuous improvement ပါ)
ေနာက္ဆံုး ဦးစားေပးအစီအစဥ္ကေတာ႕ က်မ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ တတ္အားသေရြ႕ ဦးေဆာင္ပါ၀င္ရင္း က်မ ကူညီေပးတတ္တဲ႕လက္တစ္စံုကို ပိုင္ဆုိင္ခြင္႕ရရွိခဲ႕ျခင္းပါ။ (forumer, organizer, action officer, active member စသျဖင္႕ေပါ႕ အက်ယ္တ၀င္႕မရွင္းျပလဲ သိတယ္ဟုတ္)
က်မ ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕အတူ အေတြ႕အၾကံဳေတြ က်မရဲ႕ priority ေတြကို ခ်ေရးျပျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က အဓိကနဲ႕သာမညကို ေသခ်ာစြာနဲ႕ က်မရဲ႕ ေမာင္ႏွမသူငယ္ခ်င္းေတြ ခြဲျခားဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေစခ်င္တာပါ။
ကိုယ္႕အသက္အရြယ္နဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းေပၚမူတည္ျပီး priority ကို ၾကိဳတင္စဥ္းစားရင္း ကုိယ္႕ဘ၀ေရွ႕ဆက္မဲ႕ လမ္းေၾကာင္းေတြကို မွန္ကန္စြာ ေရြးခ်ယ္ႏိုင္ဖုိ႕ အေထာက္အပံ႕တစ္ခုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ က်မနဲ႕ က်မသူငယ္ခ်င္းၾကီး မ်က္လံုးတုိ႕ ဒီလုိပို႕စ္ေတြကို အခ်ိန္ကုန္ခံ အပင္ပန္းခံျပီး ေရးရက်ိဳးနပ္မယ္လို႕ ဆႏၵမွန္ျဖင္႕...
စာၾကြင္း ။ ။ က်မ ဦးစားေပးေတြ အေျခက်လို႕ က်မေခါင္းေမာ႕ၾကည္႕လုိက္တဲ႕အခ်ိန္က် က်မေဘးမွာ ၾကင္နာစြာေစာင္႕ေရွာက္ေပးမယ္ဆုိတဲ႕ ေစာင္႕ေနႏိုင္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိေတာ႕တဲ႕အခ်ိန္က်မွ က်မ ႏွလံုးသားေလးကို ဦးစားေပးဖုိ႕ ေမ႕ေနခဲ႕မွန္း အမွတ္ရမိပါေတာ႕တယ္.. :P
ေန႕စဥ္တုိင္းမွာေတာ႕ ကုသိုလ္၊ ပညာ၊ ဥစၥာ.. တခုခုရွာဖို႕ေတာ႕ မေမ႕မေလ်ာ႕ခဲ႕မိေသးတာမို႕ေတာ႕ ေျဖသာပါတယ္။ :)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://melodymaungmm.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.