သခ်ႋဳင္းေပၚက လူသားမ်ား
ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးသည္ အေလာင္းေကာင္မ်ားျမွဳပ္ႏွံရာ သခ်ႋဳင္းႀကီးပင္ျဖစ္၏။ ရြာ တိုင္း၊ ၿမိဳ႔တိုင္း၌ ေသဆံုးသူမ်ားျမွဳပ္ရန္အရပ္ဟူ၍ သခ်ႋဳင္းမ်ားထားရွိၾကသည္။ ေၾကာက္တတ္ ေသာလူႀကီး၊ လူငယ္မွန္သမွ် မသြားရဲၾက၊ မျဖတ္ရဲၾက၊ အမ်ားစုကလည္း အမဂၤလာအရပ္ဟု ဆိုတတ္ၾကျပန္သည္။ သုႆာန္အရပ္မွျပန္လာလွ်င္ အပမမီွရေအာင္ ရြာတံခါး၀မွာ တံေထြး ျဖင့္ေထြးၾကေသာ ဓေလ့ရွိသည့္ အရပ္ေဒသမ်ားလည္းရွိၾကသည္။ အေလာင္းတင္သည့္စင္ကို လည္း ရြာမွာမထား၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ထားၾကသည္။ ေသသူ၏အ၀တ္တို႔ကို ကလကာခ်ဳပ္ ၍ ကြယ္လြန္သူအား ရည္စူးေသာေကာင္းမႈ စသျဖင့္လည္း ေက်ုာင္းမွာလွဴတတ္ၾကသည္။ "မေကာင္းရင္ ေက်ာင္းပို႔" ၾကသည္ပင္ မဟုတ္ပါေလာ။ ေသသူ၏ ေရႊ၊ ေငြ၊ ရတနာတို႔ကိုကား အေမြမမွ်ဟုထင္လွ်င္ ႐ံုးတက္၍ပင္ လုတတ္ၾကသည့္ အတၱဒိ႒ိလူသားတို႔မွာ "ဘယ္သူေသ ေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ"ဟူေသာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ ထူေျပာၾကေပသည္။
သုႆာန္အရပ္ကို အမဂၤလာအရပ္ဟုဆိုလွ်င္ ကမၻာေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးပင္ အမဂၤလာအရပ္ ျဖစ္သြားေပမည္။ သုႆာန္အရပ္ကို အမဂၤလာအရပ္ဟုဆိုျခင္းမွာ မမွန္ကန္ေပ။ ေသသူျမွဳပ္ႏံွ သည္ကိုျမင္၍ "ငါလည္း ေသရမွာပါလား"ဟု ႏွလံုးသြင္းမိျခင္း၊ သခၤ်ဳိင္းအုတ္ဂူတို႔ကိုျမင္၍ လည္း ထိုသို႔ႏွလံုးသြင္းမိျခင္းျဖင့္ မရဏာႏုႆတိဘာ၀နာ ပြားမ်ားၿပီးသားျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ မဂၤလာျမင္ကြင္း၊ မဂၤလာအရပ္ျဖစ္သြားေပေတာ့သည္။ ဗုဒၶအရွင္ေတာ္ျမတ္က-
"ေဘာေႏၲာ- အ၀ိဇၹာနယ္၊ တလည္လည္ျဖင့္၊ သြယ္သြယ္ေယာင္ရမ္း၊ အေမွာင္လမ္း၀ယ္၊ ေတာင္စမ္းေျမာက္ကိုင္၊ မေၾကာက္ႏိုင္ဘဲ၊ ခုတိုင္လမ္းမွား၊ အိုလူမ်ားတို႔၊
တုေမွ- အေျပာတစ္မ်ိဳး၊ သေဘာဆိုး၍၊ အက်ိဳးမၿပီး၊ အခ်ည္းႏွီးျဖစ္၍ေနၾကကုန္ေသာ သင္တို႔သည္၊ ဣမံေလာကံ- ႐ႈပ္ခ်င္တိုင္း႐ႈပ္၊ ေပြခ်င္တိုင္းေပြ၊ ေမွာက္ခ်င္တိုင္းေမွာက္ေန ၾကတဲ့ ေၾကာက္စရာ ဤေလာကႀကီးကို၊
ပႆထ- မသာေတြအစုျပည့္ေနသည့္ သုႆာန္အျဖစ္ သတိျပဳ၍ ႐ႈၾကည့္ၾကပါကုန္ေလာ့၊" ဟူ၍ ျပတ္ျပတ္သားသားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါသည္။
ကမၻာေလာကႀကီး မသာေတြႏွင့္ ျပည့္က်ပ္ေနသည္ တဲ့။ ဟုတ္ပါေပသည္။ ဘုရားတစ္ဆူၾကား ကာလ၌ ေသခဲ့ရသည့္ မသာေတြရဲ႕ အ႐ိုးေတြ၊ အသားေတြကိုပံုထားရင္ ေ၀ပုလႅေတာင္ ေလာက္ပင္ရွိသည္ဟုလည္း ပိဋကတ္ေတာ္၌ လာရွိပါသည္။ ဘုရားတစ္ဆူၾကားကာလမွာပင္ ထိုမွ်ေလာက္ရွိလွ်င္ ကမၻာပတ္လံုးဆိုလွ်င္ မည္မွ်မ်ားျပားမည္ကို မေတြးသာေတာ့ေပ။ ဗုဒၶ ကိုယ္တိုင္ ေလးသေခ်ၤႏွင့္ကမၻာတစ္သိန္းၾကာေအာင္ ျဖည့္က်င့္ဆည္းပူးၿပီးမွ သဗၺညဳတေရႊ ဉာဏ္ေတာ္ျဖင့္ သိရွိေဟာၾကားေတာ္မူေသာေၾကာင့္သာ သိခြင့္ရၾကပါသည္။
ဗုဒၶလက္ထက္ေတာ္က ရာဇၿဂိဳဟ္ၿမိဳ႕မွာ ဥပသာလကအမည္ရွိေသာ ပုဏၰားႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ပါသည္။ သူ အသက္ႀကီးရင့္လာေသာအခါ၌ သားျဖစ္သူအား သူမ်ားႏွင့္မတူသည့္ ထူးျခား ခ်က္တစ္ခုကို မွာၾကားေလသည္။ "ငါ့သား…အေဖေသရင္ ဘယ္လူေသေကာင္မွ မျမွဳပ္ရေသး ေသာေနရာမွာ ရွာေဖြၿပီး သၿဂၤဳ ိဟ္ပါ" တဲ့။ သားက "အေဖ…လူေသမျမွဳပ္ဖူးတဲ့ေနရာကိုရွာရန္ အင္မတန္မွ ခဲရင္းလွပါတယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္ အေဖ မေသခင္မွာပဲ ျမွဳပ္ႏွံရမည့္ေနရာကို ရွာေဖြျပထားခဲ့ပါ"လို႔ ျပန္ေျပာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ဂိဇၥ်ကုတ္ေတာင္ ေပၚ တက္သြားၾကၿပီးေနာက္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုေပၚက ေျမကြက္လပ္ေလးကို သေဘာက်ၿပီး "ငါ့သားေရ…ဒီေနရာေလးကေတာ့ ဘယ္လူေသေကာင္မွ မျမွဳပ္ရေသးေလာက္ဘူး၊ အေဖ ေသရင္ ဒီေနရာမွာပဲ ျမွဳပ္ေပးပါ"ဟု သားကို ေသခ်ာမွာၾကားၿပီး ေတာင္ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့ ၾကသည္။ ဗုဒၶကလည္း ဂါထာတစ္ဂါထာေလာက္ ေဟာလိုက္႐ံုႏွင့္ ဥပသာလကပုဏၰားႀကီး ေသာတာပန္တည္မည္ကို ျမင္ေတာ္မူေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေအာက္တြင္ ေစာင့္ႏွင့္ေနေလ သည္။
ပုဏၰားႀကီးအား ေတြ႔ေသာအခါ ျမတ္ဗုဒၶက "ဥပသာလက၊ ဂိဇၥ်ကုတ္ေတာင္ေပၚကို အဘယ္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ တက္လာခဲ့သလဲ"ဟု ေမးေတာ္မူရာ "မွန္လွပါ၊ လူေသမျမွဳပ္ဖူးတဲ့ေနရာ ရွာဘို႔အတြက္ တက္လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္ပါတယ္"ဟုေလွ်ာက္၏။ ဗုဒၶက "ေတြ႕ခဲ့ရဲ႕လား" ဟု ေမး ျပန္ရာ "ေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္းပါ"ဟု ေလွ်ာက္ထားသျဖင့္ ထိုေနရာကိုျပသရန္ ျမတ္ဗုဒၶက ေတာင္းဆို ေသာေၾကာင့္ ပုဏၰားႀကီးလည္း သူေရြးခ်ယ္ခဲ့သည့္ေနရာကို ေခၚျပေလသည္။ ၎ေနရာသို႔ အေရာက္တြင္ ဗုဒၶက ထိုေနရာအား လက္ညွိဳးညႊန္ျပၿပီး ေအာက္ပါဂါထာေတာ္ကို ေဟာၾကား ေတာ္မူလိုက္ပါသည္-
ဥပသာလကနာမာနိ၊
သဟႆာနိစတုဒၵသ။
အသိၼ ံပေဒသဒဍ္ဎနိ၊
နတၳိေလာေက အနာမတံ။
"ျဗဟၼဏ- ပုဏၰားႀကီး၊ အသိၼ ံပေဒသေသ- ဤ သင္ ယခု ညႊန္ျပရာေနရာဌာန၌၊ ဥပသာလက နာမာနိ- ဥပသာလကအမည္တစ္ခုတည္းျဖင့္၊ သဟႆာနိစတုဒၵသ- အေလာင္းေကာင္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေလးေထာင္တို႔သည္၊ ဒဍ္ဎနိ- မီးသၿဂႋဳဟ္ ေလာင္ကၽြမ္း ျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရေလၿပီ။ ေလာ ေက- ကမၻာေလာကႀကီး၌၊ အနမတံ- လူေသေကာင္ပုပ္ မျမွဳပ္ဖူးေသာေနရာဌာနသည္၊ နတၳိ- စိတ္သာခ်ေပေတာ့၊ မုခ်မရွိ႐ိုးမွန္သည္သာလွ်င္တည္း"။
"ပုဏၰားႀကီး၊ ဒီေတာင္ေစာင္းေျမေနရာေလးကို သင္က ဘယ္သူ႔အေလာင္းကိုမွ မျမွဳပ္ခဲ့ေသး ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာပင္ သင္၏အေလာင္းေကာင္တို႔ကို ဥပသာ လကအမည္ တစ္ခုတည္းႏွင့္ပင္ အေလာင္းေကာင္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေလးေထာင္တို႔ကို ျမွဳပ္ ႏွံခဲ့ၿပီးၿပီပုဏၰားႀကီး။ ဒီကမၻာေျမႀကီး၏ ေနရာအႏွံ႔မွာ လူေသေကာင္ပုပ္မျမွဳပ္ဖူးေသာ ေနရာဟူ ၍ တစ္ေနရာမွ်ပင္မရွိ"ဟူ၍ ေဟာၾကားသည့္အဆံုးမွာပင္ ပုဏၰားႀကီးသည္ ဒိ႒ိ၊ ၀ိစိကိစၧာ ကြာၿပီး ေသာတာပန္တည္သြားခဲ့ေလသည္။ ဤေဒသနာေတာ္အား သတိသမၸဇဥ္ႏွင့္ ပညာဉာဏ္မလစ္လပ္ပဲ အခါခါ႐ႈၾကပါကုန္။ ဥပသာ လကအမည္ႏွင့္ ဤမွ်အေရအတြက္ျဖင့္ ေသၿပီးျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရပါလွ်င္ က်န္ေသာအမည္သညာတို႔ျဖင့္ ေရတြက္ၾကည့္မည္ဆုိေသာ္ ထိုမွ်မက သည့္ အေရအတြက္ျဖင့္ ေသဆံုးျမွဳပ္ႏွံခဲ့ရၿပီးျဖစ္ပါသည္။
ဥပသာလကဲ့သို႔ အ၀ိဇၨာ၊ တဏွာဦးစီး၍ မည္မွ်ပင္ေသခဲ့ရပံုကို မသိပဲ ခႏၶာကိုယ္ကို တပ္မက္၍ "ငါေသလွ်င္ လွလွေလး သၿဂၤဳ ိဟ္ၾကပါ၊ ဘယ္သုႆာန္မွာျမွဳပ္ၾကပါ စသျဖင့္ အနာဂတ္ကို ပံု ေဖာ္လို႔ ေနတတ္ၾကပါသည္။ မိမိေနေသာ ေျမေနရာ၌ပင္ "ငါ အႀကိမ္ႀကိမ္ေသၿပီး ျမွဳပ္ႏွံခဲ့သည့္ ငါ့ရဲ႕သုႆာန္ပါပဲလား"ဟူ၍ ေသျခင္းတရားကိုဆင္ျခင္ ၀ိပႆနာဉာဏ္ ထပ္ခါပြားၿပီး မဂ္ ဉာဏ္ျဖင့္ နိဗၺာန္ျမင္ေအာင္ အားထုတ္ရန္ အခ်ိန္တန္ေပၿပီ၊ ေသျခင္းတရားကိုေမ့ ေပ်ာ္ေမြ႔ေန လို႔ မေတာ္ၿပီ။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကလည္း သတိသံေ၀ဂရေအာင္ ဆံုးမခဲ့သည္မွာ "ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေန ေသခဲဆိုတာ ၾကားလို႔ေကာင္းပါမလား၊ မေသရာလမ္းလႊဲ ရွိ ေသးတယ္ဆိုတာလည္း သတိထားၾကပါဦး"ဟူ၍ျဖစ္၏။ လူေသေတာ့ လူမသာ၊ နတ္ေသ ေတာ့ နတ္မသာ၊ ျဗဟၼာေသေတာ့ ျဗဟၼာမသာအျဖစ္ ေသမင္းလက္ထုိးအပ္မည္သာျဖစ္သည္။ ဤသို႔ေကာင္းမႈ အေၾကာင္းျပဳ၍ လူမင္း၊ နတ္မင္း၊ ျဗဟၼာမင္းအျဖစ္လည္း အထပ္ထပ္ ဆုေတာင္းလို႔မေနသင့္၊ ေသျခင္းကလြတ္မည္ မဟုတ္ပါေပ။ "မသာျပန္ျဖစ္ရပါလို၏"ဟု ဆုေတာင္းတာႏွင့္အလားတူ သံုးဆယ့္တစ္ ဘူတာ႐ံုမွာ အို၊ နာ၊ ေသရထားႀကီး လည္ပတ္ ေနျခင္းသည္သာျဖစ္ပါသည္။
လူ႔သခ်ႋဳင္းဘူတာ႐ံုမွာ အဖံုဖံုေသခဲ့ၾက၍ ကမၻာတစ္ခြင္ သုႆာန္ျပင္ႀကီးေပၚမွာ ေမြးခဲ့ၿပီး ထိုသုႆာန္ျပင္ေပၚမွာပဲ ေသၾကရဦးမည့္ "သခ်ႋဳင္းေပၚက လူသားမ်ား"ဟု သမုတ္လို႔ ႐ိုင္း သည္ဟု မထင္ပါႏွင့္၊ သတိသမၸဇဥ္ဉာဏ္မွီးရန္သာ ရည္သန္ႏိႈးေဆာ္သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ေတြ႔ ႀကံဳခဲလွေသာ ဗုဒၶသာသနာ ေန၀န္းပမာ လင္းျဖာေနဆဲတြင္ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ နိဗၺာန္ကို ျမင္ႏိုင္သည့္ ၀ိဇၨာဉာဏ္ေျပာင္းေအာင္ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္စြာ တရားအားထုတ္ႏိုင္ၾကပါေစသတည္း။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://htunhlaing.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.