ဘီလ္ဂိတ္ ေက်ာင္းေျပးတဲ့ေန႔
လူတို႔သည္ ညအခ်ိန္တြင္ အိပ္စက္ၾကျခင္းသည္ မလြဲမေသြ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ အလုပ္တစ္ခုကုိ ေဆာင္႐ြက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ဒါသည္ပင္ ည၏ ၀ိေသသလည္း ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္စက္ျခင္းျဖင့္ တစ္ေနကုန္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားခဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ စိတ္ခံစားမႈအားလံုးကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္လုိက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ တစ္ဖန္ျပန္၍ ရင္ဆိုင္လႈပ္ရွားႏိုင္ေအာင္ အင္အားတစ္ရပ္ကုိ စုေဆာင္းလုိက္ျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ထူးသည္ ည၏ အဓိပၸာယ္ကို လုိက္နာရင္း အိပ္ရာထက္တြင္ ဇြတ္အတင္း အိပ္စက္လ်က္ ရွိပါသည္။ သုိ႔ျငား.. ကိုယ္ခႏၶာကုိသာ လဲေလ်ာင္းရင္း ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနလုိ႔ရ၏။
စိတ္ပိုင္းဆုိင္ရာတုန္လႈပ္ေနျခင္းကုိေတာ့ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ခါထုတ္ဖယ္ရွားႏုိင္ပါမည္နည္း။ သူ၏ရင္ထဲ တႏံု႔ႏံု႔ နာက်င္လ်က္ ရွိသည္ေကာ။ ထို႔ေၾကာင့္ ၾကားဖူးနား၀ရွိတဲ့အတိုင္း ႏွာေခါင္း၀မွာ တိုး၀င္ေနတဲ့ ေလကေလးကို သတိႏွင့္မွတ္၏။ ထုိမွတ္စိတ္ကေလးသည္ တစ္မိနစ္မွ် ၾကာလုိက္ရဲကလား မသိ။ ရင္ထဲရိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေသာကစိတ္က ၀င္လာျပန္သည္။ တစ္ဖန္ သခၤ်ာနည္းဟုေခၚေသာ တစ္ႏွစ္သံုးေလး ေရတြက္ျခင္း စိတ္အလုပ္ကူၾကည့္သည္။ ေရတြက္ရင္းနဲ႔ အေတြးမ်ားက နယ္ခ်ဲ႕လာျပန္သည္။
"ငါ့သားေလး.... သနားပါတယ္၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႔အတြက္ နားလည္မေပးမိခဲ့ေလျခင္းေနာ္"
ကိုေမာင္ေမာင္ထူး၏ ႏႈတ္မွ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားေသာ စကားလံုးမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ စိတ္မထိန္းႏိုင္စြာ တိုးတိုး ေရ႐ြတ္မိလိုက္ေသာ္လည္း သူ႔ေဘးမွာဆုိးသြမ္းေနတဲ့ သားမုိ႔၊ ဆံုးမ စကား နားမေထာင္တဲ့သားမုိ႔ ဆုိရင္ေတာင္မွ ေျဖသာဦး မယ္ကြာ... ေတာက္"
"ကဲပါ ကိုထူးရယ္။ ရွင္လည္း နက္ျဖန္ ႐ံုးတက္ ရဦးမယ္။ အိပ္ေတာ့ေနာ္"
"မိန္းမ... မိန္းမ၊ ဟဲ့... မစိန္ေထြး"
"အင္း... ေျပာေလ"
"ငါ ဒီေကာင္ကို ဓာတ္ဘူးနဲ႔ ပစ္ေပါက္လုိက္ေတာ့ လက္ကိုမ်ား ထိသြားေသးလား။ မင္း ၾကည့္လုိက္ကဲ့ လား"
"ရွင့္သားလား။ လံုး၀ မထိေပါင္ေတာ္။ လက္ဖ၀ါး နဲ႔ ပက္သလုိ ခံလုိက္တာ။ ဓာတ္ဘူး ေအာက္က်ၿပီး ကြဲေရာ"
"ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္ဘူးတဲ့လား။ ဒီည သူ႔အေဒၚ ေတြအိမ္မွာ အိပ္မတဲ့လား။ နက္ျဖန္ေတာ့ ဒီေကာင္ အိမ္ ျပန္လာမွာပါေနာကြာ"
"လာမွာပါဆုိေတာ္။ ဒီမွာ ကိုထူး၊ ရွင့္မွာ ေဇာ္ေလးတစ္ေယာက္တည္း သားသမီးရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဇာ္ႀကီးေရာ၊ အငယ္ဆံုးမေလး မိမုိးေရာ ရွိေသးတယ္။ အလုပ္ပ်က္ေအာင္၊ က်န္းမာေရး ထိခိုက္ေအာင္ထိ ပူပန္ရမယ့္ ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ ေမြးထားတဲ့ အေမေတာင္ ဒီေလာက္မပူဘူး။ အိပ္ေတာ့"
မစိန္ေထြး၏ ေဒါသသံ ေႏွာလာေသာ စကားေၾကာင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ထူးသည္ တစ္ဖက္သုိ႔ လွည့္ရင္း အိပ္ဖုိ႔ အသင့္အေနအထား ျပင္လုိက္ေသာ္လည္း...
"ဒီေကာင္ သိပ္အားက်တဲ့ ဘီလ္ဂိတ္ဆုိတဲ့လူ ေက်ာင္းေျပးတဲ့အေၾကာင္းက ေျပာလုိက္ေသးရဲ႕။ အင္း... ငါ့သားလည္း ဘီလ္ဂိတ္လုိ ေက်ာင္းေျပးဖူးတာေပါ့ေလ"
ဟု ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလုိက္ေသးသည္။ မစိန္ေထြးက မၾကားဟန္ေဆာင္ရင္း မ်က္စိစံုမွိတ္ေနလုိက္ေတာ့သည္။
စင္စစ္ ကိုေမာင္ေမာင္ထူးသည္လည္း မိဘအေပၚ သိတတ္ေသာ သားေကာင္းတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သူပါ။
"သားသမီးက မိဘထက္ သာေအာင္ ေမြးျမဴႏုိင္ မွ တကယ့္လူကြ"
ဆုိတဲ့ အေဖ့စကားကို နာခံႀကိဳးစားခဲ့ၾကသျဖင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ထူးတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ စလံုး ဘြဲ႕ရပညာတတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ကိုေမာင္ေမာင္ထူးက အငယ္ဆံုးသား။
ကံအက်ဳိးေပးပံုခ်င္း တူ ခ်င္ေတာ့ အေဖက ဆယ္ တန္းေအာင္၊ ႐ံုးစာေရးႀကီး ျဖစ္ခဲ့ၿပီး ကိုေမာင္ေမာင္ထူး က်ေတာ့ သိပၸံဘြဲ႕ရ ႐ံုးစာေရးႀကီး ျဖစ္လာခဲ့ျခင္းပင္။ ဒါေတာင္ သည္စာေရး၀န္ ထမ္းျဖစ္ဖုိ႔ အေဖ ႐ံုးစာေရးႀကီး၏ ဌာနမုိ႔ အခြင့္အေရး ရခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
အေဖတုန္းက ယခု သူ ေနထုိင္တဲ့ အိပ္ခန္းကေလး မွာပဲ အၿငိမ္းစားယူသည္ထိ ေနထိုင္ခြင့္ ရခဲ့ၿပီး သူသည္ လည္း သည္အခန္းကေလး မွာပဲ အစုိးရ၀န္ထမ္းမုိ႔ ဆက္လက္ ေနခြင့္ရခဲ့သည္။
အေဖသည္ သည္ အခန္းေလးမွာပဲ ႐ိုးသားတိတ္ ဆိတ္စြာ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္း သြားခဲ့သူပါ။
တစ္ခု ကြာျခားသည္က အေဖသည္ သူ၏လစာ တစ္ခုတည္းႏွင့္ သားသမီး မ်ားကို လိမ္ဖယ္ လိမ္ဖယ္ ႏွင့္ ပညာသင္ၾကားေပးခဲ့ႏုိင္ေသာ္လည္း သူ႔က်ေတာ့ ထုိသုိ႔ မဟုတ္ေတာ့။ မစိန္ေထြးက ဇာထုိးပန္းထုိး အငွား လက္ခံသည္။ အိမ္ျခံ၀င္းထဲမွာ ျမက္အလွစိုက္ပ်ဳိး ေရာင္းခ်သည္။ ႏွစ္ေယာက္၀င္ေငြ ရွိသည္။
ဒါေတာင္ အႀကီးေကာင္ ေဇာ္ႀကီးကို ေန႔တကၠသိုလ္သို႔ မပို႔ႏုိင္ခဲ့။
"မင္းအမွတ္ကလည္း သိပ္ မေကာင္းဘဲနဲ႔"
ဆုိေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ စာေပး စာယူပဲ တက္ခုိင္းခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အေဖတုန္းကလုိ ေနေရးထုိင္ေရး မပူပန္ရေအာင္ သူတုိ႔႐ံုးမွာပဲ စာေရးေလးအျဖစ္ အမႈထမ္းေစသည္။
သည္ေတာ့လည္း သူတို႔အိမ္မွာ သံုးေယာက္ ၀င္ေငြရွိေလၿပီေပါ့။
သားငယ္ ေဇာ္ေလးကေတာ့ ငယ္ကတည္းက စာေတာ္တဲ့ကေလး။ ထက္ျမက္ၿပီး သတၱိကလည္း ေကာင္းသည္။ ေက်ာင္းမွာဆုိလွ်င္ က်ပန္းစကားၿပိဳင္ပြဲ၊ စကားရည္လုပြဲေတြမွာလည္း ဆုရ သည္ခ်ည္း။ ပညာရည္ခြၽန္ဆု ဆုိတာေတြကေတာ့ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေတြ တစ္ပံုႀကီး ျဖစ္ေနသည္သာ ၾကည့္ ေတာ့။
သည္လုိ ကေလးမ်ဳိး ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့ အမွတ္ေကာင္းသည္ေပါ့။ နယ္တကၠသိုလ္သို႔ ပို႔လွ်င္ နယ္ေဆးတကၠသိုလ္ အမွတ္ပင္ မီသည္တဲ့။
အဲသည္တုန္းက "သား ကို ေရေၾကာင္းတကၠသိုလ္ မပို႔ခ်င္ဘူးလားဟင္"လုိ႔ သည္ေကာင္ မ၀ံ့မရဲ အခြင့္ အေရး ေတာင္းဖူးသည္။ သူ က "ေရထဲ မုိးထဲ မလုပ္ပါ နဲ႔။ အေဖ စိတ္မခ်ဘူး"ဟု ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။
အမွန္ေတာ့ သားကို အေ၀းတကၠသိုလ္ ေဘာ္ဒါေဆာင္ ထားႏုိင္တဲ့အထိ သူ႔ တြင္ ၀င္ေငြမရွိမွန္း သူကိုယ္တုိင္လည္း သိသည္။ သားကလည္း နားလည္သည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ လက္ေတြ႕ဘ၀ကို မသိက်ဳိးကြၽံျပဳ ၿပီး စိတ္ေျဖေျပာ ေျပာမိၾက ျခင္းမွ်သာ။
ယခု ေဇာ္ေလး တက္ခြင့္ရတဲ့ တကၠသိုလ္ကလည္း သူ ၀ါသနာပါေသာ ပညာ ရပ္ပါပဲ။ မႏၲေလး အုိးဘုိရပ္ မွာရွိတဲ့ နည္းပညာတကၠသိုလ္ ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ေလးက စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာ ဘာသာတြဲ ယူသည္။
ေဇာ္ေလး ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ကထြက္တဲ့ တကၠသိုလ္ ဖယ္ရီကား စီးသြား႐ံုပင္။ ခရီးစရိတ္ေတာ့ တစ္ရက္သံုးရာ ထည့္ေပးရသည္။ သူ႔အေမက မုန္႔ဖုိး (လက္ဖက္ရည္ဖိုး) ဆုိၿပီး ႏွစ္ရာတုိးကာ တစ္ရက္ ငါးရာေပးသည္။
ေန႔လယ္စာအတြက္ ထမင္းခ်ဳိင့္ကေလး ထည့္ေပးရသည္။
သည္ေတာ့ အုိးမကြာ အိမ္မကြာ စရိတ္စက မမ်ားဘဲ ေဇာ္ေလး ေက်ာင္းတက္ လို႔ရသည္။ သူ႔အတြက္ အ၀တ္အစားကလည္း အေဖ ႏွင့္ အစ္ကို၏ အ၀တ္ မွန္သမွ် ယူ၀တ္လုိ႔ရသည္။
ယခုဆုိလွ်င္ ေဇာ္ေလး သည္ စက္မႈအင္ဂ်င္နီယာတန္းေခၚတဲ့ ဘီအီး ပထမ ႏွစ္တန္းသို႔ပင္ ေရာက္ၿပီ။ ေဇာ္ေလးအတြက္ ယခုလို သက္ေသာင့္သက္သာ ျဖတ္သန္းေစျခင္း၏ အဓိက အေၾကာင္းတစ္ခ်က္ ရွိေသး သည္။
ကိုေမာင္ေမာင္ထူး၏ အလုပ္က အရာရွိႀကီးတစ္ ေယာက္ထံမွ ေထာက္ပံ့မႈ ေၾကာင့္ပါ။ သူတို႔မိသားစုက ဆရာႀကီးဟု ေခၚၾကေသာ အရာရွိႀကီး ဦးေရႊဦးက ေဇာ္ေလး တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္ ကတည္းက ေထာက္ပံ့ခဲ့သည္။ ယခု အင္ဂ်င္နီယာ တန္းမုိ႔ဆုိကာ တစ္လ သံုးေသာင္းေတာင္ ပို႔ေပးသည္။
"ေမာင္ထူးရာ... ငါ လည္း ၀န္ထမ္းမိဘႏွစ္ပါးက ထားေပးခဲ့တဲ့ ပညာနဲ႔ လူျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒါက ငါ့အတြက္ ပညာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈပဲ။ ဘာမွအားမနာနဲ႔။ ကေလးကိုသာ လိမၼာေအာင္၊ ေတာ္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးၾက"
ဆုိတဲ့ စကားက ကိုေမာင္ေမာင္ထူးတုိ႔ မိသားစုတစ္ခုလံုး၏ ဘ၀ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို လင္းလက္ေစခဲ့ သည္ပဲ။
ဆရာႀကီး ဦးေရႊဦးက ေဇာ္ေလး၏ ပညာရည္ ျပည့္ ၀ဖုိ႔ အင္ဂ်င္နီယာေတြ အထူး တတ္ေျမာက္ၾကရမည့္ ေအာ္တုိကဒ္ဆုိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဘာသာရပ္ထိ သင္ၾကားေစ ျပန္သည္။ ကိုေမာင္ေမာင္ထူး တစ္ေယာက္ ၀မ္းသာလုိက္ သည့္ျဖစ္ျခင္း။
နည္းပညာေခတ္မွာ ကြန္ပ်ဴတာ ဆုိေသာ အရာႀကီးက အဘယ္မွ် အေရးပါ ေၾကာင္းေလာက္ေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ထူး သိသည္ ပဲ။ အဲသည့္ နည္းပညာေတြ သင္ၾကားဖုိ႔ ေငြေၾကးဆုိတဲ့ တံတုိင္းႀကီးေၾကာင့္သာ လူ ငယ္ေလးေတြ ေငးၾကည့္ေန ၾကရသည္ မဟုတ္လား။
ေဇာ္ေလးကေတာ့ ကံေကာင္းျပန္ၿပီ။ ဆရာႀကီး၏ တပည့္ အရာရွိေလး ဦးမ်ဳိး ေက်ာ္ထြန္းဆုိေသာ ပုဂၢဳိလ္ တစ္ေယာက္ သူတုိ႔ၿမိဳ႕၊ သူ ဌာနသို႔ ေျပာင္းလာျပန္ေတာ့ (ဆရာႀကီး၏ ႏႈတ္၏ေစာင္မမႈေၾကာင့္လည္းပါရဲ႕) ေဇာ္ေလးကို ကြန္ပ်ဴတာပညာ သင္ေပးျပန္သည္။
ဆရာမ်ဳိးက လူပ်ဳိလူ လြတ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ၿပီး နည္းပညာစာေပႏွင့္ မ်က္ႏွာ မခြာစတမ္း ေလ့လာလ်က္ ရွိတဲ့ ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ သူ ပညာေတာ္ သင္သြားစဥ္က နည္းပညာ အဆင့္ျမင့္ ပီဖုိက္ကြန္ပ်ဴတာ တစ္လုံး ၀ယ္လာခဲ့သည္။
"ခင္ဗ်ားသားေလး ကြန္ပ်ဴတာ က်င့္ခ်င္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ညေနဘက္ အားတဲ့ ေန႔တုိင္း လႊတ္လိုက္။ ကြၽန္ေတာ္ သင္ေပးမယ္"
ဆုိေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ထူး ထခုန္မတတ္ ၀မ္းသာသြား ျပန္သည္။ ေဇာ္ေလးတို႔မ်ား ကံေကာင္းၿပီးရင္း ေကာင္းရင္းဟု ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ရ သည္။
သားငယ္အတြက္ ေက် နပ္မိတုိင္း မိဘႏွင့္အတူ မိသားစု၀န္ကို ဒုိးတူေပါင္ ဖက္ ထမ္းေနရွာေသာ သား ႀကီးအတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိသည္။
ပညာကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ သင္ၾကားရတဲ့ ကေလးႏွင့္ အလုပ္၀တၱရားပါ ထမ္းေဆာင္ရင္း ပညာသင္ရေသာ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးက တစ္ေန႔တျခား သိသိသာသာ ကြာလာသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ထူး ရင္ထဲတြင္ သားႀကီးကို သနားပိုလာၿပီး သားငယ္ကို (မိသားစုအတြက္ မငဲ့ကြက္ဘဲ) တစ္ကိုယ္ ေကာင္းဆန္သြားမွာ ေတြးပူ မိလာသည္။ သည္ၾကားထဲ ေဇာ္ေလးထံမွ
"ဂလိုဘယ္ ေခတ္မွာ ဘာကိုမွ ထည့္ မတြက္ဘဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အင္အားရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ အဓိက"
ဆုိတဲ့ စကားက ပူပန္႐ံုမွ်မက ရင္ကို ဖုိေစသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဇာ္ေလး အား...
"မင္း အခုလုိ ပညာ သင္ႏုိင္တာ ေဇာ္ႀကီး ေက်းဇူးလည္းပါတယ္။ မင္း ႀကီးပြားတဲ့အခါ ငါ့သားႀကီးကို လည္း မေမ့နဲ႔"ဆုိတာမ်ဳိး။
"အိမ္မွာ ခြင့္ထူးခံ ပညာသင္ရတယ္ဆုိၿပီး ဘ၀င္မျမင့္နဲ႔။ ေအာက္ေျခ မလြတ္နဲ႔"ဆုိတာက တစ္ဖံု။
"ရည္းစားမထားနဲ႔။ အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတာ ေ၀ လာေ၀း"ဆုိတာက တစ္လွည့္ အျမဲတမ္း ဆံုးမသလိုႏွင့္ စကားနာ ထုိးမိေနေတာ့ သည္။
ေဇာ္ေလးဆုိတဲ့ ေကာင္က အျမဲတမ္း ေတာ္ၿပီး အကင္းပါးတဲ့ ကေလးပဲ။ သူ၏ေသာကကို သိႏွင့္ၿပီး ျဖစ္မွာပါ။ သို႔ေပမယ့္ သူ သည္လုိေျပာတုိင္း မ်က္ႏွာ ကေလး တင္းခနဲျဖစ္သြား႐ံု ကလြဲ၍ ဘာမွ်ျပန္မေျပာေပ။ ေၾသာ္... သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း ေျပာစရာစကားေတြ ရွိေန သည္လား ကိုေမာင္ေမာင္ထူး ေတြးမိခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္။
တစ္ညေန ဆရာမ်ဳိး အိမ္ကအျပန္ ေဇာ္ေလးတစ္ေယာက္ စကားဆန္းတစ္ခု ေျပာလာသည္။
"အေဖ မုိကၠ႐ိုေဆာ့ဖ္ ဘုိးေအႀကီး ဘီလ္ဂိတ္ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း သိလား"
"ေအာင္မာ... မင္းက ငါ့ကို ႏုိင္ငံတကာ သတင္း မဖတ္တဲ့ေကာင္ က်ေနတာ ပဲ။ ဟားဗတ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါေမာကၡ ဘီလ္ဂိတ္ေလကြာ။ ကမၻာ့ လူခ်မ္းသာႀကီးဗ်ား။ အခု သူ က ပရဟိတသမားအျဖစ္ ခံယူၿပီး သူ႔ခ်မ္းသာတဲ့အထဲက ဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီ ေနတာေလကြာ"
"အေဖက သိသားပဲ။ ဘီလ္ဂိတ္ကို ဟားဗတ္ တကၠသိုလ္က ဘာျဖစ္လုိ႔ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပါေမာကၡ ေပးရသလဲဆုိတာေရာ အေဖ သိလား"
"သူတုိ႔တကၠသိုလ္က ပညာနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီး ေအာင္ျမင္ သြားလို႔ ေနမွာေပါ့ကြာ။ မင္း ကလည္း"
"ဟာ... ဒါေတာ့ အေဖ လြဲသြားၿပီ။ ဘီလ္ဂိတ္ က ဟားဗတ္မွာ ဘြဲ႕မရလိုက္ဘူး အေဖရ။ ဒီလူႀကီး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ တုန္းက ေက်ာင္းေျပးလုပ္ခဲ့ တာ။ ေက်ာင္းမွာ စိတ္မပါ လို႔ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ဘူး"
"ဒီေလာက္ စာေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသားက ဒီလုိ ေက်ာင္းေျပးလူဆုိး မျဖစ္ႏုိင္ တာပဲကြာ"
"အေဖကလည္း ေက်ာင္းေျပးတုိင္း လူဆုိး ျဖစ္မလား။ ဘီလ္ဂိတ္က ေက်ာင္းက သင္ေပးတာ လည္း ယူတယ္။ သူ႔ဘာသာလည္း ေဆာ့ဖ္၀ဲယားေတြ တီထြင္ေနတာေလ။ သူ သိတာေတြက ေက်ာင္းက သင္တာေတြထက္ မ်ားေနလုိ႔။ ေက်ာင္းစာေတြက သူ႔လက္ သူ႔ေျခေတြနဲ႔ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနလုိ႔ အေဖရ"
"ကဲ... ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ။ ဒါေတြေျပာတာ မင္းမွာ ေျပာ စရာတစ္ခုခု ရွိေနလုိ႔ ထင္တယ္"
"ဟုတ္တယ္ အေဖ။ သားကေတာ့ ဘီလ္ဂိတ္လို ေက်ာင္းလည္း မေျပးဘူး။ ေက်ာင္းစာလည္း ႀကိဳးစား သင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ သားတုိ႔ သင္ရတဲ့ ပညာေတြက သားရဲ႕ လက္ေတြ၊ ေျခေတြ နဲ႔ မနီးစပ္ဘူးဗ်ာ။ ကြန္ပ်ဴ တာလည္း ဒီအတုိင္းပဲ။ ဘ၀ နဲ႔ မနီးစပ္ဘဲ သင္ရေတာ့ မွား မွာ သိပ္ေၾကာက္တာပဲ။ အဲ လို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လုပ္မိေတာ့ မွားသြားျပန္တယ္။ အေဖတို႔ မတတ္ႏုိင္တဲ့ တန္ ဖိုးထိ မွားတာ"
"ၾကည့္စမ္း ေဟ့ေကာင္၊ မင္း ဆရာမ်ဳိး ကြန္ပ်ဴတာ ဖ်က္လာၿပီလား"
"သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာ ဘူး။ ပ်က္သြားၿပီ ထင္တာပဲ"
ကိုေမာင္ေမာင္ထူး ေခါင္းနားပန္းႀကီးလာကာ ႐ုတ္တရက္ ေသြးတုိးလာ သလို မူးေနာက္သြားသည္။ သည္ကြန္ပ်ဴတာႀကီးက သူတို႔လို လူေတြအတြက္ စိတ္မကူးရဲေလာက္ေအာင္ တန္ဖိုးႀကီးလွသည္။
ဆရာသမားက ဖခင္ တစ္ေယာက္၏ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ဳိးကို စာနာၿပီး ပစၥည္းေရာပညာပါ ပံုၿပီး သင္ၾကား ေပးေနျခင္းပါ။ ယခု အဲသည္ စက္ႀကီး ပ်က္စီးသြားၿပီလား။ ျပဳျပင္လုိ႔ မရေတာ့ ဘူးေလလား။ မည္ကဲ့သို႔ ေပး ေလ်ာ္ရပါမည္နည္း။ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလိုက္တာ။
သူသည္ ဆရာမ်ဳိးအိမ္ သို႔ စက္ဘီးကေလးႏွင့္ သုတ္ေျခတင္ခဲ့သည္။ အေရးထဲ မီးကပ်က္ေနသည္။ လကြယ္ရက္မုိ႔ လမ္းေပၚမွာ အလင္း ေရာင္မဲ့ေနသည္။ အေမွာင္ လမ္းမွာ ခလုတ္မထိ၊ ဆူး မၿငိဘဲႏွင့္ ဆရာမ်ဳိးအိမ္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။
"ျပင္လုိက္ရင္ေတာ့ ေကာင္းသြားမွာပါ ကိုေမာင္ထူးရယ္။ သိပ္လည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔"
သူ႔အမူအရာေတြ အဘယ္မွ် ပူေလာင္ေနသည္လဲ မသိ။ ပ်က္စီးခံရတဲ့ စက္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ကိုယ္တုိင္က သူ႔ကို ႏွစ္သိမ့္အားေပးေနရ ရွာျပန္သည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာရယ္။ ျပင္တဲ့အခါ လည္း က်သင့္ေငြကို ကြၽန္ ေတာ္ ေပးပါရေစ ဆရာ။ ဒီေကာင္ေလး ေပါ့ဆဆနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ ဆံုးမပါမယ္ ခင္ဗ်ာ"
"ဟာ... ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္က ေစတနာ နဲ႔ သင္ေပးတာပဲ။ စက္ျပင္ခ လည္း သိပ္က်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ဆံုးကုန္က်ရင္ ေလးငါးေသာင္းေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာပဲ ေပးမယ္။ ကေလးကိုလည္း ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမတာေတြ မလုပ္နဲ႔ေနာ္ ကိုေမာင္ထူး။ လူငယ္ ဆုိေတာ့ စမ္းၾကည့္ခ်င္စိတ္နဲ႔ တစ္ခုခုကို ႏွိပ္လိုက္မိပံုပဲ။ ဒါလည္း လူငယ္ေတြရဲ႕ စ႐ိုက္ပဲေလဗ်ာ"
"မဟုတ္ဘူး ဆရာ။ ဒီေကာင္ လြတ္လြန္းတယ္။ မိဘေတြမွာေတာ့ မရွိတဲ့ၾကား က ႐ုန္းကန္လုိက္ရတာ သူေတာင္းစားႀကီးေတြ က်လုိ႔။ သူက အခြင့္အေရးကိုေရာ ယံုၾကည္မႈေတြကိုပါ ခပ္ေပါ့ ေပါ့ ဖ်က္ဆီးပစ္တယ္။ နားလည္ေအာင္ေတာ့ ဆံုးမမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆရာ"
"ကိုေမာင္ထူးေနာ္။ ကေလးကို ႐ိုက္ႏွက္ဆံုးမရင္ ခင္ဗ်ား မွားသြားမယ္"
သားအေပၚ တင္းမာ ေနေသာ ရင္တြင္းစိတ္ျဖင့္ မခ်ိျပံဳး တံု႔ျပန္လုိက္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ထူး၏ မ်က္ႏွာက အိမ္ေရာက္လွ်င္ မီးကုန္ ယမ္းကုန္ ၾကဲေတာ့မည့္ပံုပဲ ဟု ဦးမ်ဳိးေက်ာ္ထြန္း ေတြးရင္း က်န္ရစ္သည္။
"ေဟ့ေကာင္... မင္း အခုလုပ္လုိက္တဲ့ လုပ္ရပ္ ကေလ ကြန္ပ်ဴတာတင္ ပ်က္ တာ မဟုတ္ဘူးကြ။ လူေတြ က မင္းအေပၚ ယံုၾကည္မႈ ေတြကိုပါ မင္း ဖ်က္ဆီးပစ္ လုိက္တာကြ"
"၀ုန္း"
"အိမ္မွာ က်န္တဲ့လူေတြက ငါးပိရည္နဲ႔ စားလည္း ရတယ္။ မင္း ေက်ာင္း ထမင္းခ်ဳိင့္ထဲမွာေတာ့ ၾကက္ဥဟင္းေလးနဲ႔ေတာ့ အနည္းဆံုး ထုပ္ေပးတဲ့ မိသားစုပါ ကြ"
"၀ုန္း"
"အလွဴမဂၤလာပြဲ ရွိလုိ႔ မွ အ၀တ္အစားသစ္ ၀ယ္ မ၀တ္ရရွာတဲ့ မင္းအေမနဲ႔ ႏွမေလးတုိ႔ကိုေရာ သတိထား မိရဲ႕လားကြ ငါ့သားရ"
"၀ုန္း"
ကိုေမာင္ေမာင္ထူး၏ တစ္ခါတစ္ခါ ပြင့္ထြက္လာ ေသာ စကားလံုးမ်ားက တစ္ သက္လံုး ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြကို ခါ ထုတ္ပစ္ေနသည္ႏွင့္ပင္ တူေတာ့သည္။ အိမ္နံရံကို အား ရပါးရ ထုိးႀကိတ္ေနတဲ့ သူ၏ လက္သီးဆုပ္ကလည္း ေပါက္ျပဲစုတ္ျပတ္ေနေလၿပီ။
"ေတာ္ပါေတာ့ ကိုထူး ရယ္"
ဇနီးသည္ မစိန္ေထြးက ငို႐ႈိက္ရင္း သူ႔ကို ဆြဲေခၚ ရပ္တန္႔ေစသည္။ သားႀကီးႏွင့္ သမီးငယ္တုိ႔က မ်က္ရည္ အ၀ိုင္းသားျဖင့္ ေငးၾကည့္ ေနၾက၏။
ေဇာ္ေလးကေတာ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို သြားျဖင့္ ဖိကိုက္ရင္း ေခါင္းငံု႔လ်က္။ သူ႔မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ရဲမွည့္ ေနသည္။
"အေဖ ေျပာစရာ ကုန္ၿပီလားဗ်ာ။ အေဖ မေျပာေတာ့ရင္ သားေျပာခ်င္တယ္။ ဒါကလည္း သားက အေဖ့ ကို ျပန္ေျပာတာမ်ဳိး မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖ မသိေသးတာ ေတြလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်"
"ဘာကြ၊ ငါ မသိတာ ရွိတယ္ဟုတ္စ။ ေျပာစမ္းပါဦးဗ်ာ၊ ေတာက္"
"ဟုတ္တယ္ အေဖ။ အေဖက ဘ၀ရဲ႕ ဆင္းရဲတာ ေတြပဲ သိတာ။ သားက အဲဒီ ဆင္းရဲျခင္းေတြကို အေဖတုိ႔ နဲ႔ အတူခံစားရင္း ခ်မ္းသာတာေတြကိုလည္း ေငးၾကည့္ ရင္ဆုိင္ေနရတာဗ်။ သားက ခ်မ္းသာတာေတြကိုပါ သိတယ္ အေဖ"
ကိုေမာင္ေမာင္ထူးက နားမလည္စြာ သူ႔သားကို ၾကည့္လုိက္သည္။ ေဇာ္ေလး မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ ၿဖိဳင္ကာ က်ေလသည္။
"သားက ဖယ္ရီကားနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ကားေတြ၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ နဲ႔ တက္ေနၾကသူေတြ အမ်ား ႀကီးပဲ အေဖ။ သူတို႔က စားေသာက္ဆုိင္မွာ ေထာင္ခ်ီ ေသာင္းခ်ီေပးၿပီး နံနက္စာ စားၾကေတာ့ သူတို႔အတြက္ သားရဲ႕ထမင္းခ်ဳိင့္က ဟာသ တစ္ခု ျဖစ္ေနၾကတယ္"
"အေမေပးတဲ့ တစ္ရက္ ႏွစ္ရာက လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ထုိင္လုိ႔မရဘူး အေဖ။ ဒါေၾကာင့္ သားက တစ္ေထာင္ရေအာင္ ငါးရက္စုၿပီးမွ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထုိင္ရတယ္။ ဒီလုိစုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးကို အေမ ျမင္သြားရင္ သားမွာ ပိုက္ဆံေတြ ရွိေသးသားပဲဆုိၿပီး အဲဒီေန႔တြက္ ခရီးစရိတ္ေတာင္ မေပးေတာ့ဘဲ ဒီအတုိင္း လႊတ္ေတာ့ သား ဘာျပန္ေျပာဖူးလုိ႔လဲ"
"အေဖနဲ႔ အစ္ကိုရဲ႕ ဖိုး႐ိုးဖားရား အ၀တ္အစားေတြ ယူ၀တ္မိေတာ့လည္း အခြင့္ထူးခံတဲ့။ စပို႔ရွပ္အက်ႌ တစ္ထည္ သိန္းဂဏန္းထိေပးရတဲ့ အ၀တ္ေတြနဲ႔ လွပေနၾကတဲ့သူေတြၾကားမွာ သားရဲ႕ ဒီဇုိင္းႀကီးက ဘယ္ေလာက္ ေအာက္လုိက္သလဲ"
"သားလည္း လူငယ္ပဲ ဗ်ာ။ သူမ်ားေတြလုိ ေက်ာင္း စာေလ့က်င့္တဲ့အခါ အမ္ပီ သရီး နားၾကပ္ကေလးတပ္၊ ဒူးႏွန္႔ၿပီး လုပ္ခ်င္တာေပါ့။ စာလုပ္ရတာ ပင္ပန္းတဲ့အခါ ဂီတာေလး တီးလုိက္ခ်င္တာ ေပါ့။ မႏၲေလးမွာ လုပ္ေနၾက တဲ့ ဂီတ႐ႈိးပြဲေတြမွာ ၀င္ၾကည့္ ခ်င္တာေပါ့။ ဒါေတြက သား ေန႔တုိင္း ေတြ႕ေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ေလ အေဖ"
"သား ေက်ာင္းဆက္ မတက္ေတာ့ဘူးဗ်ာ"
ေဇာ္ေလး၏ ေနာက္ဆံုး စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ် နားေထာင္ ေနေသာ ကိုေမာင္ေမာင္ထူး ၀ုန္းခနဲ ထရပ္လုိက္သည္။
"ေဟ့ေကာင္ ဘာကြ၊ ေက်ာင္းဆက္မတက္လုိ႔ ေခြး ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ငါ့သားက ငါ့ထက္ သာရမွာေလကြာ"
စိတ္မထိန္းႏုိင္စြာျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ရင္း သားငယ္အား ေရေႏြးဓာတ္ဘူးျဖင့္ ပစ္ ေပါက္လုိက္မိေတာ့သည္။
ေဇာ္ေလးတစ္ေယာက္ အိပ္ေပၚမွ ဆင္းေျပးသြားေလ သည္မွာ ယေန႔ညထိ ျပန္ မလာေသးေတာ့ေပ။
တိတ္ဆိတ္ေသာ ည၏ ေနာက္ဆံုးနိမိတ္ပံု ျဖစ္ေသာ လင္းၾကက္တြန္သံႏွင့္ ငွက္ ကေလးမ်ား ေအာ္သံက ဆူညံ လာေပၿပီ။ ကိုေမာင္ ေမာင္ထူး၏ ေန႔သစ္သည္ ႏြမ္းလ်စြာ ႏုိးထလ်က္။
သားေလး ျပန္လာလွ်င္ေတာ့ ကိုယ့္ဘ၀ကိုယ္ ေက်နပ္ေအာင္ႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈ ရွိလာေအာင္ အား ေပးလုိက္ပါဦးမည္။
စင္စစ္ သား အလြန္ အားက်တဲ့ မုိကၠ႐ိုေဆာ့ဖ္ ဥကၠ႒ႀကီးျဖစ္သြားသူ ဘီလ္ ဂိတ္တြင္ နည္းပညာေလ့လာ မႈအတြက္ ႐ုပ္၀တၳဳပစၥည္းေတြ အလွ်ံပယ္ ႂကြယ္၀ခဲ့ေစဦးေတာ့၊ သားငယ္မွာကဲ့သို႔ ဘ၀ပါ ပံုေအာၿပီး ခ်စ္တတ္တဲ့ "အေဖ"ေတာ့ ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု သူ ယံုၾကည္ပါသည္။
ေက်ာင္းပ်က္လုိ႔ အေဖ ဆူမွာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနမည့္ သားကိုလည္း "ဘီလ္ဂိတ္ ေတာင္ ေက်ာင္းေျပးေသးတာပဲ သားရယ္"ဟု ရယ္စရာေလး ျဖစ္ေအာင္ ေျပာ ရေပဦးမည္။
ၿပီးေတာ့ ဆရာမ်ဳိး၏ ပ်က္စီးသြားရွာတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာအတြက္ ေတာင္းပန္တဲ့ အလုပ္ကို သူ မ်က္ႏွာငယ္ ကေလးႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ႀကီးလုပ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါသည္။
X X X
မ၀င့္၊ျမစ္ငယ္၊
(ေ႐ႊအျမဳေတ မွ ကူးယူေဖၚျပသည္။ ဤစာမူအား ေ႐ႊအျမဳေတ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ အသံုးမျပဳရ)
Burma: Land of Fear
Introduction
'Inside Burma: Land of Fear' was first broadcast in May 1996. It was written and presented by John Pilger and produced and directed by David Munro.
The film detailed the many injustices and human rights abuses that have so badly marked the country's past and present.
Amnesty International has described Burma as a 'prison without bars' of a country which has a beauty and resources probably unequalled in Asia.
Yet it is also a secret country. Isolated for the past 34 years since a brutal military dictatorship seized power in Rangoon, this rich country has been relegated to one of the world's poorest with the suffering of its people mostly unseen.
The generals who crushed democracy in Burma have ruled with a regime so harsh, bloody and uncompromising that the parallels with Cambodia under Pol Pot and East Timor under Suharto are striking.
How was this country allowed to descend in such dramatic fashion and, after the pro-democracy uprisings of 1988, are its people any closer to being granted their rights to a vote and an economic system which will reward their labour?
Click here to read John Pilger's articles on BurmaYou received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://myochitmyanmar.org/index.php?format=feed&type=rss. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.