[ကပ္ပါေပ့ ပီေကရယ္] 1 New Entry: ဟိုးတစ္ေခတ္က ေၾကးနန္း႐ံုမ်ား

ဟိုးတစ္ေခတ္က ေၾကးနန္း႐ံုမ်ား

၁၉ ရာစု ဝင္လာတယ္ ဆိုတာနဲ႔ ကမ႓ာအရပ္ရပ္မွာ သိပၸံပညာဟာ အံ့မခန္း တိုးတက္လာလုိက္တာ အရွိန္က အခုထိ မေသေသးပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာေပါ႔။ အဲဒီအထဲမွာ အ့ံၾသစရာ အေကာင္းဆံုးနဲ႔ လူဆိုတဲ့ ဂုဏ္ျဒပ္ကို ဆြဲတင္ေပးႏိုင္ခဲ့တဲ့ တီထြင္မႈကေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးပိုင္းေပါ႔။ ဆက္သြယ္ေရးေတြ တျဖည္းျဖည္း ေကာင္းလာလို႔ သိပၸံပညာရဲ႕ က်က္စားရာကလည္း အေနာက္ႏိုင္ငံကေန ဘက္ေပါင္းစံုကို ပ်ံ႕ႏွံ႔ၿပီး ပညာေရးစီးမွာ ေမွ်ာလိုက္ေနၾကတယ္။ တစ္ေနရာဆီက တီထြင္မႈဟာ တျခားတစ္ေနရာကို အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့လို႔ တီထြင္မႈရဲ႕ အက်ဳိးရလဒ္ကို တစ္ကမ႓ာလံုးနီးပါး ခံစားၾကရတယ္။ ဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းတာနဲ႔အမွ် စီးပြားေရးမွာလည္း သြက္လက္ျမန္ဆန္တဲ့ ေရာင္းဝယ္ ေဖာက္ကားမႈေတြနဲ႔အတူ ေငြေၾကးလည္ပတ္မႈက ကမ႓ာႏိုင္ငံ အသီးသီးကို ျဖတ္သန္းစီးဆင္း ႏုိင္လာတယ္။ ႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအပိုင္းက ၾကည့္ရင္လည္း သတင္းအခ်က္အလက္ သြက္လပ္မႈရဲ႕ အသီးအပြင့္ေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္နဲ႔လုၿပီး အေရးႀကီးတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ ခ်ႏိုင္လာတယ္။ ဒါေတြကို က်ေနာ္ ျမင္သလို ၁၈၇၀ ခုနစ္ေလာက္ ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံက ကေနာင္မင္းသားနဲ႔ ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဘိုးလႈိင္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ သိပၸံပညာရွင္ အဖြဲ႕က မျမင္ဘဲကို မေနပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၁၈၇၇ ခုနစ္အထိ စာရင္းအရ ၿမိဳ႕ႀကီး အသီးသီးမွာ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ေၾကးနန္း႐ံုေပါင္း (၁၇) ႐ံုထက္ မနည္း ရွိေနပါတယ္။ အတိအက် မေျပာႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကို ေအာက္မွာ ရွင္းျပေပးပါ႔မယ္။ အဲဒီေခတ္ အဲဒီအခါမွ ကမ႓ာမွာ ေခတ္အမွီဆံုး ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာက ေၾကးနန္းပဲေလ။ အဲဒီေခတ္က ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္ ေခတ္မီသလဲဆိုတာ သိႏိုင္ဖို႔ ကမ႓ာ႔ေၾကးနန္းသမုိင္းကို ျပန္လွန္ၾကည့္ရင္ ပိုသိသာႏုိင္ပါတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလး တင္ျပပါရေစ။

၁၈၀၉ ခုနစ္မွာ Samuel Thomas von Sömmering ဆိုတဲ့ လူဟာ ပထမဆံုး ေၾကးနန္းကိရိယာကို တီထြင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေၾကးနန္းစက္က ဓါတုပစၥည္းေတြ အသံုးျပဳတဲ့ စက္မ်ဳိးျဖစ္တယ္။
၁၈၃၂ ခုနစ္မွာ Baron Schilling ဟာ သံလိုက္စက္ကြင္းသံုး ေၾကးနန္းကိရိယာကုိ တီထြင္ခဲ့တယ္။
၁၈၃၃ ခုနစ္ Göttingen ၿမိဳ႕မွာ လက္ေတြ႕ အသံုးျပဳႏုိင္တဲ့ ေၾကးနန္းကိရိယာကို Carl Friedrich Gauss နဲ႔ Wilhelm Weber က တီထြင္ခဲ့တယ္။
၉ ဧၿပီ ၁၈၃၉ ခုနစ္မွာ ေၾကးနန္း႐ံုေတြကို စီးပြားျဖစ္ ၿမိဳ႕ေတြ ဆက္သြယ္ၿပီး ပထမဆံုး အသံုးျပဳႏုိင္တယ္။ UK ရဲ႕ Paddington ဘူတာကေန West Drayton ၿမိဳ႕အထိ စုစုေပါင္း ၁၃ မိုင္ အကြာအေဝးကို Sir William Fothergill Cooke က ေၾကးနန္းသြယ္တန္း ေပးခဲ့တယ္။
၁၈၃၇ ခုနစ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာလည္း Samuel F. B. Morse က သူ႔ဖာသာ သီးျခား ေၾကးနန္းကိရိယာကို တီထြင္ခဲ့တယ္။
၂၄ ေမ ၁၈၄၄ ခုနစ္မွာ အေမရိကားရဲ႕ ပထမဆံုး ေၾကးနန္းစာကို Morse က ပို႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။
၁၈ ဂ်ဴလိုင္ ၁၈၆၆ ခုနစ္မွာ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ အတၱလႏၲိတ္သမုဒၵရာကုိ ျဖတ္ၿပီး ေၾကးနန္း သြယ္တန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။
၁၈၇၀ ခုနစ္မွာ UK ကေန အိႏၵိယႏုိင္ငံကို ေၾကးနန္းသြယ္တန္းႏိုင္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိႏၵိယဟာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ ကိုလိုနီႏိုင္ငံ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
၁၈၇၀ ခုနစ္မွာပဲ ဥေရာပကေန တ႐ုတ္၊ ေဟာင္ေကာင္ နဲ႔ ဂ်ပန္အထိကို ေၾကးနန္းလိုင္း ဆက္သြယ္ပါတယ္။
ေအာက္တိုဘာ ၁၈၇၂ ခုနစ္မွာ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံကို ေၾကးနန္း သြယ္တန္းႏိုင္ခဲ့တယ္။
၁၉၀၂ ခုနစ္မွာ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာကို ျဖတ္ၿပီး သြယ္ႏိုင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ေၾကးနန္းဆက္သြယ္ေရးဟာ ကမ႓ာတစ္ပတ္ သြယ္ႏုိင္သြားပါတယ္။
၁၈၅၀ ခုနစ္ စာရင္းအရ အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ ေၾကးနန္းသြယ္တန္း စရိတ္က ေၾကးနန္း႐ံု တစ္႐ံုစာကို ေဒၚလာ ၄၀၀၀၀၀ (ေလးသိန္း) က်ၿပီး ေၾကးနန္းႀကိဳးအတြက္က တစ္မုိင္ကို ေဒၚလာ ၆၀၀ (ေျခာက္ရာ) ေပးရတယ္။
ကဲ ... ဒီေလာက္ဆုိ ကမ႓ာအရပ္ရပ္က ေခတ္ၿပိဳင္အေျခအေနကို အက်ဥ္းေလာက္ သိေရာေပါ႔။ ဒါဆို က်ေနာ္တုိ႔ ေခတ္မီခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနကို ျပန္ေျပာင္း ေအာက္ေမ့ၾကည့္ရေအာင္။

၁၈၇၀ ခုနစ္ ႏွစ္ဦးပိုင္းမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေၾကးနန္းလုိင္းေတြကို စတင္ၿပီး သြယ္တန္းေနပါၿပီ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အာရွရဲ႕ အင္အားႀကီး ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္၊ တ႐ုတ္နဲ႔ အိႏၵိယ ႏိုင္ငံေတြကို ဥေရာပနဲ႔ ေၾကးနန္းသြယ္ ေနတာကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ျမန္မာေတြဟာ သိပၸံအျမင္နဲ႔ ပညာမွာ ေခတ္နဲ႔အညီ သြားေနတယ္လုိ႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ျပန္ေကာက္ၾကဦးစို႔။ အဲဒီလို ေၾကးနန္းသြယ္တန္းတဲ့ ေနရာ၊ အေျခအေန နဲ႔ ေၾကးနန္း႐ံုေတြရဲ႕ အေနအထားေတြကို သက္ဆိုင္ရာ အရာရွိေတြက ပုရပိုက္ေတြနဲ႔ ေရးသား ေလွ်ာက္တင္ရတယ္။ စာရင္းအရ အစုိးရနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ေၾကးနန္းပုရပိုက္ အဆူေပါင္း ၇၅ ဆူနဲ႔ အရပ္သားနဲ႔ ဆုိင္တဲ့ ေၾကးနန္းပုရပိုက္ အဆူေပါင္း ၅၁ ဆူ ရွိေၾကာင္း သိရပါတယ္။ က်ေနာ္ အေနနဲ႔ ရွိသမွ် ပုရပိုက္ေတြ အကုန္လံုးကို ဖတ္ရလို႔ ဖတ္ဖူးလို႔ ဒီစာကို ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဒါက္တာ မ်ဳိးသန္႔တင္ ေရးတဲ့ ေရွးေခတ္ ျမန္မာသိပၸံက်မ္းမ်ား ဆိုတဲ့ စာအုပ္မွာ ေၾကးနန္းပုရပိုက္ တစ္ဆူအေၾကာင္း ပါလို႔ ဖတ္ရင္း "ေအာ္ ... ငါတို႔ ျမန္မာေတြ အေတာ္ေလး ေခတ္မီခဲ့တာပဲ" လို႔ ေတြးမိတာေၾကာင့္ မွ်ေဝလိုက္တာပါ။ ဆရာေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးထဲမွာ ပုရပိုက္ ႏွစ္ဆူ အေၾကာင္းပဲ ပါပါတယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ဆူတည္းပဲ သိရ႐ံုနဲ႔တင္ အေတာ္ေလး အားရမိၿပီး ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ျပည္သူေတြအစား ဂုဏ္ယူမိလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ ဖတ္ထားရသေလာက္ ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။

အင္းဝၿမိဳ႕ ေၾကးနန္း႐ံုျပပံု ႏွင့္ ေတာင္တြင္းႀကီး လမ္းခြဲျပ ပုရပိုက္ပံု

ပုရပိုက္ ႏွစ္ဆူအရ ေၾကးနန္လိုင္း ေလးလိုင္းကို သိမွတ္လိုက္ရတယ္။ တစ္လိုင္းက မႏၲေလးနန္းေတာ္ အတြင္းကေန ဒဂုန္ေမာ္အထိ သြယ္တန္းထားပါတယ္။ စုစုေပါင္း ေၾကးနန္း႐ံုေပါင္း ၉ ႐ံုနဲ႔ အကြာအေဝး တာေပါင္း ၁၀၃၃၄၅ (၂၁၁.၂ မိုင္ေက်ာ္) ရွိပါတယ္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေၾကးနန္း႐ံု ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေတြကို အစီအစဥ္လိုက္ တင္ျပရရင္

1. မႏၲေလးနန္းတြင္းမွာ တစ္႐ံု၊
2. မႏၲေလးၿမိဳ႕တြင္းမွာ တစ္႐ံု၊
3. သေျပတန္းခံတပ္အနီးမွာ တစ္႐ံု၊
4. အင္းဝမွာ တစ္႐ံု၊
5. ျမင္းျခံမွာ တစ္႐ံု၊
6. ပုဂံမွာ တစ္႐ံု၊
7. ေရနံေခ်ာင္းမွာ တစ္႐ံု၊
8. တုိင္ေပ်ာက္မွာ တစ္႐ံု၊
9. ဒဂုန္ေမာ္မွာ တစ္႐ံု

ေရွးေရွးက ေၾကးနန္း႐ံုကို ေၾကးနန္းဓါတ္႐ံုလို႔ သံုးႏႈန္းပါတယ္။ မန္း-ဒဂုန္ေမာ္ လိုင္းကို ေဖာက္ေတာ့ ျမစ္ေခ်ာင္းေပါင္း (၂၀) ကို ေက်ာ္လႊား ေဖာက္လုပ္ရတယ္လို႔ မွတ္တမ္း တင္ထားပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး တုိင္ေပ်ာက္ ဓါတ္႐ံုကေန ေတာင္တြင္းႀကီး ဘက္ကို လမ္းခြဲၿပီး ေၾကးနန္းလိုင္း တစ္လိုင္း ရွိေသးေၾကာင္း ေျမပံုအရ သိရေပမယ့္ ေတာင္တြင္းႀကီးၾကားက ဘယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ေၾကးနန္း႐ံုေတြ ရွိသလဲ ဆိုတဲ့ စာရင္းအေထာက္အထား မေတြ႕ရေသးပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ၁၄၀ ေလာက္က အေျခအေနနဲ႔ မိုင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ ခရီးကို ျမစ္ေခ်ာင္း (၂၀) ျဖတ္ၿပီး ေၾကးနန္းလိုင္း သြယ္ဖုိ႔ ဆိုတာ ဘယ္ လြယ္လိမ့္မလဲ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ ေခတ္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ခံတပ္ရြာျဖစ္တဲ့ သေျပတန္းခံတပ္ ကို ေၾကးနန္းသြယ္ထားသလို ေဂြးေခ်ာင္းခံတပ္ကိုလည္း ေၾကးနန္းသြယ္ထားေၾကာင္း ပုရပိုက္ တစ္ဆူအရ သိရပါတယ္။ ပိုၿပီး အံ့ၾသ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းတာက အဲဒီ ေဂြးေခ်ာင္း ခံတပ္ကို မင္းလွဓါတ္႐ံုကေန သြယ္ထားၿပီး ေရေအာက္ ေၾကးနန္းႀကိဳးနဲ႔ သြယ္ထားတယ္လို႔ သိရေတာ့ ေခတ္မီလုိက္ေလျခင္း လို႔ မေျပာဘဲကို မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ ခ်ီးက်ဴးဖို႔ ေကာင္းတာ ရွိပါေသးတယ္။ ေတာအထပ္ထပ္ ေတာင္အထပ္ထပ္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး ရွမ္းျပည္နယ္ မုိးနဲၿမိဳ႕ နဲ႔ မိုးျဗဲၿမိဳ႕ ကို သြယ္ထားတဲ့ လိုင္းကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေနာက္တခ်ီ ၾသခ်လိုက္မိတယ္။ ပုရပိုက္ အေထာက္အထားအရ ေက်ာက္ဆည္ၿမိဳ႕ကေန စၿပီး မိုးနဲ ၿမိဳ႕အထိက တစ္လိုင္း၊ ၾကားၿမိဳ႕ ေက်ာက္ထပ္ကေန လမ္းခြဲၿပီး မိုးျဗဲၿမိဳ႕ အထိက ေနာက္တစ္လိုင္း၊ ႏွစ္လိုင္းေပါင္း တာ ၁၀၀၆၇၀ (၂၀၅ မုိင္ေက်ာ္) အကြာအေဝးကို သြယ္တန္းထားတယ္။ ဒီလိုင္း ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚမွာ ဓါတ္႐ံုေပါင္း (၈) ႐ံုနဲ႔ လမ္းမွာ ေထာင္တဲ့ တုိင္ေပါင္း ၆၈၀၀ ရွိပါတယ္။

1. ေက်ာက္ဆည္မွာ တစ္႐ံု၊
2. ရြာငံမွာ တစ္႐ံု၊
3. ေက်ာက္ထပ္မွာ တစ္႐ံု၊
4. ေညာင္ေရႊမွာ တစ္႐ံု၊
5. ေနာင္မြန္မွာ တစ္႐ံု၊
6. မိုးနဲမွာ တစ္႐ံု။

ေက်ာက္ထပ္ကေန လမ္းခြဲၿပီး

1. ၾကံ့ကုန္မွာ တစ္႐ံု
2. မိုးျဗဲမွာ တစ္႐ံု

အထက္က ျပထားတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ေရာက္ ေၾကးနန္းလိုင္းဟာ ၁၈၇၇ ခုနစ္မွာ အၿပီးသတ္ သြယ္တန္းၿပီးၿပီ ဆိုတာ သိရပါတယ္။ သမိုင္းေနာက္ခံအရ ျပန္ၾကည့္ရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ထက္ဝက္ျဖစ္တဲ့ ေအာက္ျမန္မာျပည္ကို ပိုင္ဆုိင္ၿပီး ျဖစ္တဲ့ အဂၤလိပ္ရန္ဟာလည္း ေန႔အလား ညအလား အႏၲရာယ္ က်ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ အင္အားေတာင့္တင္းတာ ဆုိလို႔ ရွမ္းျပည္ပဲ ရွိပါတယ္။ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြေပါ႔။ အဲဒီအခ်ိန္က ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြက ျမန္မာျပည္ကုိ မဟာမိတ္အေနနဲ႔ ဆက္ဆံေနတဲ့ အစိုးရ အေသးစားေလးေတြပါ။ အေျခအေနအရ သိသင့္တဲ့ သတင္းေတြကို အခ်ိန္နဲ႔ တေျပးညီ သိႏိုင္ေအာင္လို႔ ရွမ္းျပည္ၿမိဳ႕ေတြနဲ႔ ေၾကးနန္း သြယ္တန္း ထားတယ္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ ဒါမွ အေရးၾကံဳလာရင္ အျပန္အလွန္ ေထာက္ပံ့လို႔ရမယ္ေလ။ ရွမ္းျပည္အေနနဲ႔ ေၾကးနန္း သြယ္တန္းခြင့္ ျပဳျခင္းကလည္း ျမန္မာဘုရင္သာ အဂၤလိပ္ကို လက္နက္ခ်လိုက္ရရင္ သူ႔အေနနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ေတာင့္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ သိထားၿပီး ျဖစ္လို႔ ေနပါလိမ့္မယ္။

၁၈၇၇ ခုနစ္ေလာက္မွာ ဒီ ေၾကးနန္းလိုင္း ေလးလိုင္းထက္မက ရွိေနမယ္လို႔ က်ေနာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဆန္အိုးႀကီးေတြကို တင္စားရတဲ့ ျမစ္ႀကီးနား-ဗန္းေမာ္ နယ္နဲ႔ ေရႊဘုိ-မံုရြာ-ဒီပဲယင္း နယ္ေတြ မပါေသးလုိ႔ပါ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီေခတ္ကတည္းက ျပည္တန္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ေတြ တၿဖိဳင္ၿဖိဳင္ ထြက္ေနတဲ့ မိုးကုတ္နယ္ကိုလည္း သြယ္တန္းလိမ့္မယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းအရ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေၾကးနန္း႐ံု တစ္႐ံုစီမွာ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ တစ္ေယာက္စီ ထားထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး လမ္းပိုင္း တစ္ပိုင္းစီအတြက္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔ လူေတြ အသီးသီး ခန္႔ထားတဲ့ အေထာက္အထားလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။ လမ္းက တုိင္ေတြ ယိမ္းယိုင္လို႔ ျပဳျပင္ဖုိ႔ အစီရင္ခံတဲ့ ပုရပုိက္ေတြ ေတြ႕ရပါတယ္။ သေဘာအရဆို ေၾကးနန္းလိုင္း လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အျမဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြလည္း ရွိဖုိ႔ လုိတာေပါ႔။ ေၾကးနန္းႀကိဳး သြယ္တန္းႏိုင္ဖို႔ တိုင္ေထာင္တဲ့ ေနရာမွာလည္း ကၽြန္းတုိင္ကို ေျမႀကီးမွာ ခိုင္ျမဲေအာင္ တြင္းတူးၿပီး အဂၤေတမန္တာ သိရေတာ့ ေရရည္အတြက္ စနစ္တက် လုပ္တတ္ေၾကာင္း သိရပါတယ္။ တိုင္တစ္တုိင္အတြက္ အဖုိးအခကလည္း မေသးေလာက္ဘူး။ က်ေနာ္ ဟိုအေပၚက ေဖာ္ျပထားတဲ့ စရိတ္ေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ေၾကးနန္းအတြက္ ကုန္က်မယ့္ စရိတ္က အေတာ္ေလး မေသးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ထိန္းသိမ္းစရိတ္လည္း မေသးေလာက္ဘူး။ ဒါကို အကုန္အက်ခံၿပီး အေျမာ္အျမင္ ရွိရွိ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခဲ့တဲ့ ကေနာင္မင္းသားႀကီးနဲ႔ ေယာအတြင္းဝန္ ဦးဘုိးလႈိင္ကို မေလးစားဘဲကို မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိပါတယ္။

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pikay.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.