ေစရာ...
"လ"ေလးက ခပ္ေကြးေကြး... တိမ္ေတြက တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ေျပးေဆာ့လို႔... ဒီညေကာင္းကင္က ျပာမေနပါဘူး။ ခပ္မိႈင္းမိႈင္းနဲ႔... ၾကယ္ေလးေတြ တစ္လံုး.. ႏွစ္လံုး.. သံုးလံုး.... ျမင္ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းထဲမွာ ရွိေနတာ ေသခ်ာ ရည္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အားလံုးကိုးလံုးတိတိ..။ လင္းတစ္ခါ မွိန္တစ္လွည့္နဲ႔ မွိတ္တုတ္တုတ္... ေဆာင္းရဲ႕ေလက ေအးစက္စက္.. ေလအေသာ့မွာ ညိဳေထြးေထြး ဆံႏြယ္ေတြကေဝ့ဝဲ... ပါးျပင္ေတြက တင္းခနဲ... စိတ္ေတြက ေလးလံလြန္းေနဆဲ...။
တစ္စံုတစ္ရာေပၚမွာ စီးေမ်ာေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို ရစ္သိုင္းလို႔... မႈတ္ထုတ္မိတဲ့ သက္ျပင္းဟာ ဘာအေရာင္ရွိေနလဲ ကၽြန္မ မသိ...။ နားလည္ရခက္တဲ့ အေရာင္ေတြကို နံမည္တတ္ရေလာက္ေအာင္အထိ ကၽြန္မဟာ စိတ္ရွည္သူမဟုတ္...။ လနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြြင့္ကို ေငးေမာဖို႔ေတာ့ ကမၻာမွာ စိတ္အရွည္ဆံုး မိန္းမ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္...။
ကၽြန္မေဘးမွာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ရွိခ်င္ရွိမယ္... တစ္ပိုင္းတစ္စ ကဗ်ာႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္လဲ ရွိေနႏိုင္တယ္.... ဒါမွမဟုတ္.... ရနံ႔ေလးတစ္ခု...!! ခ်ိဳအီအီအနံ႔ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္... ခါးသက္သက္ အနံ႔ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေဝခြဲႏိုင္ဘူး... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေတြးေတြ ခါးေနတာေတာ့ အမွန္ဘဲ...။ အာေခါင္ေတြက ေျခာက္ကပ္လို႔.. မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ စိုစြတ္စြတ္...။ ေလနဲ႔အတူ ယိမ္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက အ႐ိုင္းဆန္လာသလို... ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ရဲ႕ အလင္းက စူးစူးလို႔လာေနေပါ့...။
စိတ္ေတြကို စိတ္နဲ႔ကုစားဖို႔ စိတ္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနခဲ့ၿပီးသား..!! အမွတ္တရ ဆိုတာေတြကို အမွတ္ရေနဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႔ အမွတ္တရ ရွိေနၾကျပန္ေရာ... တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ခူးဆြတ္ဖို႔ ႐ူးေနတဲ့အရာဟာ အထစ္ထစ္အေငါ့ေင့ါပဲ မဟုတ္လား..!! ေသခ်ာတယ္... တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညနဲ႔ လေကြးေကြးဟာ ကၽြန္မကိုကယ္ဖို႔ သူရဲေကာင္းမဟုတ္... ၾကယ္ကိုတလို႔ ရသတစ္ပုိဒ္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိတာလည္း အမွန္တရား..။ ဒါဟာ... အသက္မဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေသတစ္ပိုဒ္...။ အဓိပၸါယ္ရွိဖို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ဥာဏ္နဲ႔စဥ္းစားမွေတာ့ အခ်ီးအႏွီးေတြသာ လက္ထဲျပဳတ္က်လို႔ ကခုန္ေနၾက...။
အဲ့ဒီၾကယ္ေပါ့.... ကၽြန္မကိုေငးေစခဲ့တာ... မွင္တက္ေအာင္ျပဳစားလို႔... ေဟာ... ခုေတာ့ စူးရွရွ အလင္းေတြနဲ႔ ရသတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္းေနျပန္ၿပီ...။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္... ကၽြန္မ ဆက္ေငးေနမိဆဲ... ေတြးေနမိဆဲ... ေမ်ာလြင့္ေနၿမဲ...။ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ နာၾကည္းပိုင္ႏိုင္စြာ မ်က္လံုးေတြပိတ္ျပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒါဟာ.. အလကား....!! ေသြးေတာင့္လာတဲ့ နာရီေတြေတာင္ ေလးပင္လို႔ ပ်င္းရိၿငီးတြားရင္း ရပ္တန္႔ကုန္ၾကေပါ့....!!
ေကာင္းကင္ရယ္.. လေကြးေကြးရယ္.. ၾကယ္တစ္ပြင့္ရယ္.. မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္..။ ေငးေနတုန္း "ဝုန္း"ကနဲ ၾကယ္ကေၾကြက်... မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ႏြမ္းလ်စြာ ဒူးေထာက္ေျမခ...။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခါတဲ့ေခါင္းနဲ႔ ေယာင္ယမ္းလို႔ မ်က္ဝန္းအမွိတ္မွာ စီးေၾကာင္းတစ္ခုက ပါးျပင္ေပၚမွာေႏြးခနဲ...!! လက္သြားတဲ့ ပုလဲပြင့္ေတြက လအေရာင္မွာ ဝင္းကနဲ..........................။
(ခင္ေလးငယ္)
တစ္စံုတစ္ရာေပၚမွာ စီးေမ်ာေနတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာဟာ နဂါးေငြ႕တန္းေတြလို ရစ္သိုင္းလို႔... မႈတ္ထုတ္မိတဲ့ သက္ျပင္းဟာ ဘာအေရာင္ရွိေနလဲ ကၽြန္မ မသိ...။ နားလည္ရခက္တဲ့ အေရာင္ေတြကို နံမည္တတ္ရေလာက္ေအာင္အထိ ကၽြန္မဟာ စိတ္ရွည္သူမဟုတ္...။ လနဲ႔ အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိေနတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြြင့္ကို ေငးေမာဖို႔ေတာ့ ကမၻာမွာ စိတ္အရွည္ဆံုး မိန္းမ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လိမ့္မယ္...။
ကၽြန္မေဘးမွာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္ရွိခ်င္ရွိမယ္... တစ္ပိုင္းတစ္စ ကဗ်ာႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္လဲ ရွိေနႏိုင္တယ္.... ဒါမွမဟုတ္.... ရနံ႔ေလးတစ္ခု...!! ခ်ိဳအီအီအနံ႔ မဟုတ္တာေသခ်ာတယ္... ခါးသက္သက္ အနံ႔ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ မေဝခြဲႏိုင္ဘူး... ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေတြးေတြ ခါးေနတာေတာ့ အမွန္ဘဲ...။ အာေခါင္ေတြက ေျခာက္ကပ္လို႔.. မ်က္ဝန္းတစ္ဝိုက္မွာေတာ့ စိုစြတ္စြတ္...။ ေလနဲ႔အတူ ယိမ္းေနတဲ့ ဆံပင္ေတြက အ႐ိုင္းဆန္လာသလို... ေငးၾကည့္ေနမိတဲ့ ၾကယ္တစ္ပြင့္ရဲ႕ အလင္းက စူးစူးလို႔လာေနေပါ့...။
စိတ္ေတြကို စိတ္နဲ႔ကုစားဖို႔ စိတ္ေတြဟာ အဆိပ္သင့္ေနခဲ့ၿပီးသား..!! အမွတ္တရ ဆိုတာေတြကို အမွတ္ရေနဖို႔ လံုေလာက္တဲ့ ဦးေႏွာက္ေတြနဲ႔ အမွတ္တရ ရွိေနၾကျပန္ေရာ... တမ္းတလြမ္းဆြတ္ျခင္းကို ခူးဆြတ္ဖို႔ ႐ူးေနတဲ့အရာဟာ အထစ္ထစ္အေငါ့ေင့ါပဲ မဟုတ္လား..!! ေသခ်ာတယ္... တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညနဲ႔ လေကြးေကြးဟာ ကၽြန္မကိုကယ္ဖို႔ သူရဲေကာင္းမဟုတ္... ၾကယ္ကိုတလို႔ ရသတစ္ပုိဒ္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ်မရွိတာလည္း အမွန္တရား..။ ဒါဟာ... အသက္မဲ့တဲ့ တမ္းခ်င္းေသတစ္ပိုဒ္...။ အဓိပၸါယ္ရွိဖို႔ အဓိပၸါယ္မဲ့တဲ့ ဥာဏ္နဲ႔စဥ္းစားမွေတာ့ အခ်ီးအႏွီးေတြသာ လက္ထဲျပဳတ္က်လို႔ ကခုန္ေနၾက...။
အဲ့ဒီၾကယ္ေပါ့.... ကၽြန္မကိုေငးေစခဲ့တာ... မွင္တက္ေအာင္ျပဳစားလို႔... ေဟာ... ခုေတာ့ စူးရွရွ အလင္းေတြနဲ႔ ရသတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ သိမ္းသြင္းေနျပန္ၿပီ...။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္... ကၽြန္မ ဆက္ေငးေနမိဆဲ... ေတြးေနမိဆဲ... ေမ်ာလြင့္ေနၿမဲ...။ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ နာၾကည္းပိုင္ႏိုင္စြာ မ်က္လံုးေတြပိတ္ျပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဒါဟာ.. အလကား....!! ေသြးေတာင့္လာတဲ့ နာရီေတြေတာင္ ေလးပင္လို႔ ပ်င္းရိၿငီးတြားရင္း ရပ္တန္႔ကုန္ၾကေပါ့....!!
ေကာင္းကင္ရယ္.. လေကြးေကြးရယ္.. ၾကယ္တစ္ပြင့္ရယ္.. မိန္းမတစ္ေယာက္ရယ္..။ ေငးေနတုန္း "ဝုန္း"ကနဲ ၾကယ္ကေၾကြက်... မိန္းမတစ္ေယာက္လည္း ႏြမ္းလ်စြာ ဒူးေထာက္ေျမခ...။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းခါတဲ့ေခါင္းနဲ႔ ေယာင္ယမ္းလို႔ မ်က္ဝန္းအမွိတ္မွာ စီးေၾကာင္းတစ္ခုက ပါးျပင္ေပၚမွာေႏြးခနဲ...!! လက္သြားတဲ့ ပုလဲပြင့္ေတြက လအေရာင္မွာ ဝင္းကနဲ..........................။
(ခင္ေလးငယ္)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://koyinnawkhinlaynge.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.