♠ Honesty & Anonymity (6)
ဆက္ေရးဖို႔အတြက္ ေရးၿပီးသားပို႔စ္ေတြ ျပန္ဖတ္ရတယ္၊ တခါတေလ ဘယ္ကဆက္ရမွန္း မသိဘူး။ ေရးခဲ့ၿပီးတဲ့ လီခြန္းလင္းအေၾကာင္းက တဝက္တပ်က္အဆင့္မွာပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ ထင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလူ႔အေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ထပ္ကြန္႔လိုက္အံုးမယ္၊ စိတ္ရွည္ရွည္ထားၾကပါ။ (ေက်းတမာနဲ႔ ေပဖူးလႊာ ေနာက္ခံတီးလံုးလႊင့္)
ေရးခဲ့သလိုပဲ အဲဒီလူက ဘက္စံုရတယ္၊ ႏိုင္ငံအမ်ားႀကီး သြားဖူးတယ္၊ အဲ၊ ထူးျခားတာက သူေနမယ္ဆို ႀကိဳက္ရာေနရာမွာ ေနလို႔ရပါလ်က္နဲ႔၊ သူ႔ကို ေငြေတြပံုေအာေပးၿပီး အက်အန ေကြၽးထားေမြးထားမယ့္ ကုမၸဏီႀကီးေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေနရာမွာ အေျခခ်သလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ေမြးရပ္ ထိုင္ဝမ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာင္ မမည္တဲ့ ကြၽန္းကေလးေပၚမွာပါ၊ အဲဒါေတာင္ အႀကီးဆံုး အတိုးတက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ထိုင္ေပၿမိဳ့မေရြးပဲ သူဇာတိ ေကာင္းရွဳံၿမိဳ့ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ (ေအာ့စဖို႔ဒ္မလိုပါ၊ ေဘာ့စတြန္မလိုပါ၊ တကယ္ေနတဲ့ ေနရာကသာ အေကာင္းဆံုးပါ)။ အဲဒီကြၽန္းေလးက သူ႔လိုလူမ်ဳိးကို ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္တာ သတိျပဳစရာပဲ၊ စကၤာပူမွာ အဲသေလာက္ထိ ဆြဲေဆာင္အား မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္တာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ရွင္းပါတယ္၊ အဲသေလာက္မွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္လင္းလို႔ မရပဲကိုး။ အထူးသျဖင့္ လီမ်ဳိးေတြႀကီးစိုးတဲ့ (အဟြတ္ အဟြတ္) ဆက္ဖတ္ပါ။
သိတဲ့အတိုင္း အင္တာနက္ေပၚမွာ အတိုင္းအတာတခုထိ ပြင့္လင္းႏိုင္တယ္၊ အေၾကာင္းက မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာ လွစ္ဟျပစရာ မလိုလို႔ပဲ။ အင္တာနက္မွာ အမ်ားတကာ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ေမာင္ျဖဴဆိုတဲ့ ေယာက္်ားႀကီးက လက္ေတြ႔ဘဝမွာ မနီဆိုတဲ့ မိန္းခေလး ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ မနီ မေျပာရဲ မေတြးရဲတဲ့ ကိစၥေတြကို ေမာင္ျဖဴက ေျပာတယ္၊ ေတြးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ႐ုိးသားမႈကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားတာပဲ။ ပံုျပင္ ဝတၳဳလိုမ်ဳိး ေရးေနတာမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ မွတ္သားေဝမွ်ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္လို ဇာတ္ခံုတစ္ခုမွာ အမည္နာမေတြကို အေျခအေနအရ ေျပာင္းထားတာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ပင္ကိုယ္ အေတြးအေခၚ၊ အမူအက်င့္၊ အေနအထားေတြကိုပါ လံုးဝ ပံုေျပာင္းထားရင္ သူ/သူမနဲ႔ interact လုပ္ေနသူကို လွည့္စားရာေရာက္တယ္၊ လက္ေတြ႔မွာ ဒီလူက ရွိမွမရွိတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်က္ရြမ္းတို႔ဘာတို႔မွာ သူစိမ္းနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ သူ႔ရဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႔ကို သိၿပီးေတာ့မွ ေျပာဆိုၾကတာဟာ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ တကယ္ရွိတယ္လို႔ ပိုေသခ်ာခ်င္လို႔ပဲ။
လူမွန္ရင္ အတၱေတာ့ ရွိတတ္စၿမဲပဲ၊ ငါ ရွင္သန္ေနဆဲပါလား၊ ငါ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏိုင္ဆဲပါပဲလား၊ ငါ အရာေရာက္ေနဆဲပါလား ဆိုတဲ့ ငါစြဲမ်ဳိးလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ တခ်ဳိ႔ေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႐ုပ္ပိုင္းျဖစ္ေစ၊ စိတ္ပိုင္းျဖစ္ေစ အနာတရျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ယူၿပီး ရွင္သန္ ေနေသးေၾကာင္း ျပၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႔ေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကေန သတိထားမိေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ေနျပတယ္၊ ဝတ္စားျပတယ္။ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္၊ ဒါေတြဟာ အတြင္းစိတ္က ကြက္လပ္ႀကီးကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေနတာပဲ။ က်ေနာ္ သတိထားမိသေလာက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို လကၡဏာမ်ဳိးကို ေအာက္က ပံုစံေတြနဲ႔ အမ်ားဆံုး ေဖာ္ျပတတ္ၾကတယ္။
၁။ ေရာက္ေလရာမွာ နာမည္ေရးျခစ္ထားတတ္တာ (ေစတီပုထိုး၊ ပန္းၿခံ စသည္)
၂။ စတိတ္ရွဳိးလို ပြဲမ်ဳိးေတြမွာ စင္ေအာက္ကေန သံေသးသံေၾကာင္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္တတ္တာ
၃။ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ပဲ သူမ်ားပစၥည္းနဲ႔ အငွားႂကြားတတ္တာ
၄။ သူတပါးရဲ့ ဆိုးခ်က္ေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ဖိေျပာတာ၊ အတင္းေျပာတာ
အဲဒီထဲမွာ အငွားႂကြားတာက အခုေလာေလာဆယ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကိစၥေပါ႔၊ ခက္တာက သူမ်ားအက်ႌ ငွားဝတ္တာမဟုတ္ပဲ ပိုင္ရွင္ကို အသိမေပးတဲ့အျပင္ ကိုယ့္အပိုင္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေတာ့ ပိုဆိုးသြားတယ္။ အစကတည္းက က်ေနာ္သူ႔ကို သူေရးေနသလိုပဲ အျပင္မွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုထားတယ္ (လူတစ္ေယာက္ကို မယံုၾကည္တာက ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္းတယ္၊ ဒီကိစၥမွာ အကယ္၍မ်ား ယံုထားသလို မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဘာမွလည္း နစ္နာမွာမဟုတ္ေတာ့ ယံုပါတယ္)၊ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ တတ္ႏိုင္သူေတြ ယူအက္စ္နဲ႔ ယူေကကို လူးလာခတ္သြားေနတာ မဆန္းဘူးေလ၊ ျမန္မာျပည္ထဲက ႀကီးႀကီးမာစတာနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုလည္း လက္ခံထားတယ္၊ အဲဒါက သူမ အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ လူဆိုးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္စပ္သူက ဘယ္ေတာ့မွ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသလို မေတြးပါဘူး (ဒီမွာ ေျပာေနတာက ျမန္မာျပည္ထဲက လူဆိုးႀကီးႀကီးမာစတာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရယ္လို႔ မဟုတ္ပါ၊ ၾကဥ္သင့္ မၾကဥ္သင့္က ေနာက္တကိစၥပါ၊ သူ ေနာက္ဆံုး တင္သြားတဲ့ပို႔စ္က လမ္းၫႊန္ေပးသြားပါတယ္)။ ဆိုလိုတာက က်ေနာ့္လို လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိစၥႏွစ္ခုကို ခြဲျမင္ပါတယ္၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတာက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္ႀကီးတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ထင္ရွားတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို လူေတြနဲ႔ အေရာဝင္ခ်င္စိတ္ ရွိေနကတည္းက အေတြးအေခၚခ်င္း နီးစပ္တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အျပစ္ျမင္တာကေတာ့ မ႐ိုးသားမႈပါပဲ။
ေရးေလေဝးေလျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ျပန္ႏႊယ္မယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ပြင့္လင္းခ်င္ရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြပဲ ပြင့္လင္းခြင့္ရတယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ခ်ီတဲ့ အေရးႀကီးကိစၥေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ပြင့္လင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ identity ဆိုတဲ့ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းကို စြန္႔လႊတ္မွသာလွ်င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္လင္းခြင့္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ကႀကီး မခေခြး တို႔တေတြ ပြင့္လင္းခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး လူေတြၾကားထဲ အေငြ႔ပ်ံရတယ္၊ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနမလား၊ အရာသိပ္မထင္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ပဲ ပြင့္လင္းသြားမလား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ေပေတာ့။ ဒီတေလာ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ႐ုိးသားမႈ၊ ပြင့္လင္းမႈ စတဲ့အမႈေတြနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီးေတာ့ကို ခ်လိုက္တယ္၊ ဒါက ျမန္မာျပည္ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ့ အေနအထားပဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မ႐ုိးသားနဲ႔၊ မပြင့္လင္းနဲ႔၊ နာမည္မႀကီးခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ ဒါပါပဲ။ အဲဒါေတြရဲ့ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အငုပ္စိတ္ တအားဝင္တယ္၊ နာမည္ကေလး ႀကီးခ်င္ရင္ ဟုတ္တိပတိ ေနရာမ်ဳိးမွာ မႀကီးရဲၾကပဲ စတိတ္ရွဳိးမွာ ေအာ္လိုက္မလား၊ အုတ္ခံုေပၚမွာ မီးေသြးခဲနဲ႔ ျခစ္လိုက္မလား၊ ဒါေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ဒါေလာက္ပဲ လက္ခံတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယ ဦးသန္႔ ကို အေတာ္ေလးေမွ်ာ္ရပါအံုးမယ္။
ထိုင္ဝမ္မွာေတာ့ ဒုတိယ Richard Branson ရွိခဲ့ရင္ လီခြန္းလင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
--
ေအာက္မွာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔မဆိုင္ေပမယ့္ လတ္တေလာအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ဆိုင္တာ ထပ္ေရးလိုက္ပါမယ္။
--
အေပးအယူ၊ ဟုတ္တယ္၊ အေပးအယူ။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေရးခ်တာက အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈ ယူထားတာ၊ မရွိတာကို ရွိသေယာင္ေယာင္ သူမ်ားဆီကယူၿပီး ေရးတင္တာ ခိုးမႈေျမာက္သြားတယ္၊ ဒါက အေပၚမွာေျပာၿပီးသားကိစၥ၊ အခု က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေပးအယူ။ စိတ္ကူးယဥ္တယ္၊ စိတ္ေက်နပ္တယ္၊ ဒါပဲ။ လက္ေတြ႔မွာ မျမင္ရတဲ့ မိန္းခေလးဆိုသူကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေကာ္မန္႔ျဖစ္ျဖစ္ တျခား ပံုစံနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္လိုေၾကာင္း ျပတဲ့သူေတြလည္း အတူတူပါပဲ၊ စိတ္ကူးယဥ္တယ္၊ စိတ္ေက်နပ္တယ္။ တကယ္တမ္း ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ပံုေတြခိုးယူတဲ့ အက်ည္းတန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိး ရွိမေနရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးဖူးတယ္၊ အေပးအယူ တည့္ေနတာပဲေလ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရသြားၾကၿပီး တပါးသူကို ထိခိုက္ျခင္း မရွိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ အင္တာနက္ကိုယ္၌က ရာႏႈန္းျပည့္ ယံုလို႔မရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းတစ္ခု၊ ေပးတဲ့သူက စိတ္ကူးနဲ႔ေပးၿပီး ယူတဲ့သူက စိတ္ကူးနဲ႔ ယူသြားတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ထိပ္သီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း တက္လိုက္ရၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္က အဲသလိုေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားတယ္၊ အားလံုး ေလထဲမွာပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ဆန္းသလဲ (ဩဇာအာဏာရွိသူနဲ႔ တကယ္ပဲ ပတ္သက္ေနရင္ လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီထက္ပိုၿပီး ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာႏိုင္တာ မေမ့ပါနဲ႔၊ သိပ္မေကာင္းတဲ့ ပံုေတြကို ရွာႀကံတင္ၿပီး ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ထားတာလို႔ မွတ္ပါ၊ သေဘာေျပာတာပါ၊ ညွင္းညွင္း)။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ အေမဇုန္ေတာထဲမွာေနၿပီး ေဝါစထရိအေၾကာင္း၊ အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္အေၾကာင္း၊ မဟာတံတိုင္းအေၾကာင္း စတာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ ေရးျပႏိုင္ရင္ အရည္အခ်င္း ရွိတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ (ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာနဲ႔ ေကာင္းတာနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်လို႔ မရသလို ေကာင္းတယ္ညံ့တယ္ ဆိုတာကလည္း ဖတ္သူေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္)။
Banksy ဆိုတဲ့ အဂၤလန္က အႏုပညာရွင္ကို လူေတြမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ ပံုေတြကို သူလက္ရာလို႔ ယံုၾကတယ္၊ လူကိုမျမင္ဖူးပဲ ဒီပံုေတြက ဒီလူ႔လက္ကထြက္တာလို႔ ယံုၾကတာဟာ သူ႔အရည္အခ်င္းက anonymity ကို ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့ ႐ုိးသားမႈနဲ႔ identity ကို ထိန္းသြားတာပဲ။
--
ရပ္သင့္ၿပီထင္လို႔ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ပါတယ္။ ေရးသြားတာေတြကို ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။
ေရးခဲ့သလိုပဲ အဲဒီလူက ဘက္စံုရတယ္၊ ႏိုင္ငံအမ်ားႀကီး သြားဖူးတယ္၊ အဲ၊ ထူးျခားတာက သူေနမယ္ဆို ႀကိဳက္ရာေနရာမွာ ေနလို႔ရပါလ်က္နဲ႔၊ သူ႔ကို ေငြေတြပံုေအာေပးၿပီး အက်အန ေကြၽးထားေမြးထားမယ့္ ကုမၸဏီႀကီးေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိေနပါလ်က္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ဘယ္ေနရာမွာ အေျခခ်သလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔ေမြးရပ္ ထိုင္ဝမ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေတာင္ မမည္တဲ့ ကြၽန္းကေလးေပၚမွာပါ၊ အဲဒါေတာင္ အႀကီးဆံုး အတိုးတက္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ထိုင္ေပၿမိဳ့မေရြးပဲ သူဇာတိ ေကာင္းရွဳံၿမိဳ့ကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္ (ေအာ့စဖို႔ဒ္မလိုပါ၊ ေဘာ့စတြန္မလိုပါ၊ တကယ္ေနတဲ့ ေနရာကသာ အေကာင္းဆံုးပါ)။ အဲဒီကြၽန္းေလးက သူ႔လိုလူမ်ဳိးကို ဆြဲေဆာင္ထားႏိုင္တာ သတိျပဳစရာပဲ၊ စကၤာပူမွာ အဲသေလာက္ထိ ဆြဲေဆာင္အား မရွိႏိုင္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ထင္တာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ရွင္းပါတယ္၊ အဲသေလာက္မွ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္လင္းလို႔ မရပဲကိုး။ အထူးသျဖင့္ လီမ်ဳိးေတြႀကီးစိုးတဲ့ (အဟြတ္ အဟြတ္) ဆက္ဖတ္ပါ။
သိတဲ့အတိုင္း အင္တာနက္ေပၚမွာ အတိုင္းအတာတခုထိ ပြင့္လင္းႏိုင္တယ္၊ အေၾကာင္းက မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာ လွစ္ဟျပစရာ မလိုလို႔ပဲ။ အင္တာနက္မွာ အမ်ားတကာ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ ေမာင္ျဖဴဆိုတဲ့ ေယာက္်ားႀကီးက လက္ေတြ႔ဘဝမွာ မနီဆိုတဲ့ မိန္းခေလး ျဖစ္ေနႏိုင္တယ္။ မနီ မေျပာရဲ မေတြးရဲတဲ့ ကိစၥေတြကို ေမာင္ျဖဴက ေျပာတယ္၊ ေတြးတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက ႐ုိးသားမႈကို လ်စ္လ်ဴရွဳထားတာပဲ။ ပံုျပင္ ဝတၳဳလိုမ်ဳိး ေရးေနတာမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ မွတ္သားေဝမွ်ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္လို ဇာတ္ခံုတစ္ခုမွာ အမည္နာမေတြကို အေျခအေနအရ ေျပာင္းထားတာ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ ပင္ကိုယ္ အေတြးအေခၚ၊ အမူအက်င့္၊ အေနအထားေတြကိုပါ လံုးဝ ပံုေျပာင္းထားရင္ သူ/သူမနဲ႔ interact လုပ္ေနသူကို လွည့္စားရာေရာက္တယ္၊ လက္ေတြ႔မွာ ဒီလူက ရွိမွမရွိတာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်က္ရြမ္းတို႔ဘာတို႔မွာ သူစိမ္းနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ သူ႔ရဲ့ အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႔ကို သိၿပီးေတာ့မွ ေျပာဆိုၾကတာဟာ ဒီလိုလူတစ္ေယာက္ တကယ္ရွိတယ္လို႔ ပိုေသခ်ာခ်င္လို႔ပဲ။
လူမွန္ရင္ အတၱေတာ့ ရွိတတ္စၿမဲပဲ၊ ငါ ရွင္သန္ေနဆဲပါလား၊ ငါ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏိုင္ဆဲပါပဲလား၊ ငါ အရာေရာက္ေနဆဲပါလား ဆိုတဲ့ ငါစြဲမ်ဳိးလည္း အနည္းနဲ႔အမ်ား ရွိတတ္ၾကတာပဲ။ တခ်ဳိ႔ေတြက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ႐ုပ္ပိုင္းျဖစ္ေစ၊ စိတ္ပိုင္းျဖစ္ေစ အနာတရျဖစ္ေအာင္ တမင္လုပ္ယူၿပီး ရွင္သန္ ေနေသးေၾကာင္း ျပၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႔ေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကေန သတိထားမိေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ေနျပတယ္၊ ဝတ္စားျပတယ္။ ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္၊ ဒါေတြဟာ အတြင္းစိတ္က ကြက္လပ္ႀကီးကို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ျဖည့္ဆည္းေနတာပဲ။ က်ေနာ္ သတိထားမိသေလာက္ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို လကၡဏာမ်ဳိးကို ေအာက္က ပံုစံေတြနဲ႔ အမ်ားဆံုး ေဖာ္ျပတတ္ၾကတယ္။
၁။ ေရာက္ေလရာမွာ နာမည္ေရးျခစ္ထားတတ္တာ (ေစတီပုထိုး၊ ပန္းၿခံ စသည္)
၂။ စတိတ္ရွဳိးလို ပြဲမ်ဳိးေတြမွာ စင္ေအာက္ကေန သံေသးသံေၾကာင္နဲ႔ ေအာ္ဟစ္တတ္တာ
၃။ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ပဲ သူမ်ားပစၥည္းနဲ႔ အငွားႂကြားတတ္တာ
၄။ သူတပါးရဲ့ ဆိုးခ်က္ေတြ၊ အားနည္းခ်က္ေတြကိုပဲ ဖိေျပာတာ၊ အတင္းေျပာတာ
အဲဒီထဲမွာ အငွားႂကြားတာက အခုေလာေလာဆယ္ ျဖစ္သြားတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကိစၥေပါ႔၊ ခက္တာက သူမ်ားအက်ႌ ငွားဝတ္တာမဟုတ္ပဲ ပိုင္ရွင္ကို အသိမေပးတဲ့အျပင္ ကိုယ့္အပိုင္လို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေတာ့ ပိုဆိုးသြားတယ္။ အစကတည္းက က်ေနာ္သူ႔ကို သူေရးေနသလိုပဲ အျပင္မွာ ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုထားတယ္ (လူတစ္ေယာက္ကို မယံုၾကည္တာက ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပင္ပန္းတယ္၊ ဒီကိစၥမွာ အကယ္၍မ်ား ယံုထားသလို မဟုတ္ခဲ့ရင္ ဘာမွလည္း နစ္နာမွာမဟုတ္ေတာ့ ယံုပါတယ္)၊ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ၊ တတ္ႏိုင္သူေတြ ယူအက္စ္နဲ႔ ယူေကကို လူးလာခတ္သြားေနတာ မဆန္းဘူးေလ၊ ျမန္မာျပည္ထဲက ႀကီးႀကီးမာစတာနဲ႔ ပတ္သက္တာကိုလည္း လက္ခံထားတယ္၊ အဲဒါက သူမ အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ လူဆိုးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ဳိးေတာ္စပ္သူက ဘယ္ေတာ့မွ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲသလို မေတြးပါဘူး (ဒီမွာ ေျပာေနတာက ျမန္မာျပည္ထဲက လူဆိုးႀကီးႀကီးမာစတာ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္ပါ၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရယ္လို႔ မဟုတ္ပါ၊ ၾကဥ္သင့္ မၾကဥ္သင့္က ေနာက္တကိစၥပါ၊ သူ ေနာက္ဆံုး တင္သြားတဲ့ပို႔စ္က လမ္းၫႊန္ေပးသြားပါတယ္)။ ဆိုလိုတာက က်ေနာ့္လို လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ကေတာ့ ကိစၥႏွစ္ခုကို ခြဲျမင္ပါတယ္၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ ပတ္သက္ေနတာက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ သိပ္ႀကီးတဲ့ကိစၥ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ ရပ္တည္ခ်က္ ထင္ရွားတဲ့ က်ေနာ္တို႔လို လူေတြနဲ႔ အေရာဝင္ခ်င္စိတ္ ရွိေနကတည္းက အေတြးအေခၚခ်င္း နီးစပ္တယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အျပစ္ျမင္တာကေတာ့ မ႐ိုးသားမႈပါပဲ။
ေရးေလေဝးေလျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ျပန္ႏႊယ္မယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ပြင့္လင္းခ်င္ရင္ ဘာမဟုတ္တဲ့ ကိစၥေလးေတြပဲ ပြင့္လင္းခြင့္ရတယ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔ခ်ီတဲ့ အေရးႀကီးကိစၥေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ပြင့္လင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ identity ဆိုတဲ့ မည္သူမည္ဝါျဖစ္ေၾကာင္းကို စြန္႔လႊတ္မွသာလွ်င္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္လင္းခြင့္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္ကႀကီး မခေခြး တို႔တေတြ ပြင့္လင္းခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး လူေတြၾကားထဲ အေငြ႔ပ်ံရတယ္၊ အဲလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ေနမလား၊ အရာသိပ္မထင္တဲ့ ကိစၥေတြနဲ႔ပဲ ပြင့္လင္းသြားမလား ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဆံုးျဖတ္ေပေတာ့။ ဒီတေလာ အားလံုးသိတဲ့အတိုင္း ႐ုိးသားမႈ၊ ပြင့္လင္းမႈ စတဲ့အမႈေတြနဲ႔ ေထာင္ဒဏ္ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္ေလာက္ ဆိုၿပီးေတာ့ကို ခ်လိုက္တယ္၊ ဒါက ျမန္မာျပည္ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ့ အေနအထားပဲ။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ မ႐ုိးသားနဲ႔၊ မပြင့္လင္းနဲ႔၊ နာမည္မႀကီးခ်င္စမ္းပါနဲ႔၊ ဒါပါပဲ။ အဲဒါေတြရဲ့ အက်ဳိးဆက္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြ အငုပ္စိတ္ တအားဝင္တယ္၊ နာမည္ကေလး ႀကီးခ်င္ရင္ ဟုတ္တိပတိ ေနရာမ်ဳိးမွာ မႀကီးရဲၾကပဲ စတိတ္ရွဳိးမွာ ေအာ္လိုက္မလား၊ အုတ္ခံုေပၚမွာ မီးေသြးခဲနဲ႔ ျခစ္လိုက္မလား၊ ဒါေလာက္ပဲ တတ္ႏိုင္ေတာ့တယ္၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ဒါေလာက္ပဲ လက္ခံတာကိုး။
ဒါေၾကာင့္ ဒုတိယ ဦးသန္႔ ကို အေတာ္ေလးေမွ်ာ္ရပါအံုးမယ္။
ထိုင္ဝမ္မွာေတာ့ ဒုတိယ Richard Branson ရွိခဲ့ရင္ လီခြန္းလင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
--
ေအာက္မွာ ေခါင္းစဥ္နဲ႔မဆိုင္ေပမယ့္ လတ္တေလာအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ဆိုင္တာ ထပ္ေရးလိုက္ပါမယ္။
--
အေပးအယူ၊ ဟုတ္တယ္၊ အေပးအယူ။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ေရးခ်တာက အခ်ိန္ေပးၿပီး စိတ္ေက်နပ္မႈ ယူထားတာ၊ မရွိတာကို ရွိသေယာင္ေယာင္ သူမ်ားဆီကယူၿပီး ေရးတင္တာ ခိုးမႈေျမာက္သြားတယ္၊ ဒါက အေပၚမွာေျပာၿပီးသားကိစၥ၊ အခု က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေပးအယူ။ စိတ္ကူးယဥ္တယ္၊ စိတ္ေက်နပ္တယ္၊ ဒါပဲ။ လက္ေတြ႔မွာ မျမင္ရတဲ့ မိန္းခေလးဆိုသူကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေကာ္မန္႔ျဖစ္ျဖစ္ တျခား ပံုစံနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ႏွစ္လိုေၾကာင္း ျပတဲ့သူေတြလည္း အတူတူပါပဲ၊ စိတ္ကူးယဥ္တယ္၊ စိတ္ေက်နပ္တယ္။ တကယ္တမ္း ဒီအျဖစ္အပ်က္မွာ ပံုေတြခိုးယူတဲ့ အက်ည္းတန္တဲ့ အေၾကာင္းအရာမ်ဳိး ရွိမေနရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္လို႔ က်ေနာ္ေတြးဖူးတယ္၊ အေပးအယူ တည့္ေနတာပဲေလ၊ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ စိတ္ေက်နပ္မႈ ရသြားၾကၿပီး တပါးသူကို ထိခိုက္ျခင္း မရွိဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ အင္တာနက္ကိုယ္၌က ရာႏႈန္းျပည့္ ယံုလို႔မရတဲ့ ပလက္ေဖာင္းတစ္ခု၊ ေပးတဲ့သူက စိတ္ကူးနဲ႔ေပးၿပီး ယူတဲ့သူက စိတ္ကူးနဲ႔ ယူသြားတာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ထိပ္သီးေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္း တက္လိုက္ရၿပီး တစ္စံုတစ္ေယာက္က အဲသလိုေက်ာင္းက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သြားတယ္၊ အားလံုး ေလထဲမွာပဲ၊ ဘယ္ေလာက္ဆန္းသလဲ (ဩဇာအာဏာရွိသူနဲ႔ တကယ္ပဲ ပတ္သက္ေနရင္ လက္ေတြ႔မွာ အဲဒီထက္ပိုၿပီး ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာႏိုင္တာ မေမ့ပါနဲ႔၊ သိပ္မေကာင္းတဲ့ ပံုေတြကို ရွာႀကံတင္ၿပီး ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကိုယ္ ႏွိမ့္ခ်ထားတာလို႔ မွတ္ပါ၊ သေဘာေျပာတာပါ၊ ညွင္းညွင္း)။ ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ အေမဇုန္ေတာထဲမွာေနၿပီး ေဝါစထရိအေၾကာင္း၊ အီဖယ္ေမွ်ာ္စင္အေၾကာင္း၊ မဟာတံတိုင္းအေၾကာင္း စတာေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိေအာင္ ေရးျပႏိုင္ရင္ အရည္အခ်င္း ရွိတယ္လို႔ ဆိုရမွာပဲ (ဆြဲေဆာင္မႈရွိတာနဲ႔ ေကာင္းတာနဲ႔ ညီမွ်ျခင္းခ်လို႔ မရသလို ေကာင္းတယ္ညံ့တယ္ ဆိုတာကလည္း ဖတ္သူေပၚမွာပဲ မူတည္ပါတယ္)။
Banksy ဆိုတဲ့ အဂၤလန္က အႏုပညာရွင္ကို လူေတြမေတြ႔ဖူးေပမယ့္ ပံုေတြကို သူလက္ရာလို႔ ယံုၾကတယ္၊ လူကိုမျမင္ဖူးပဲ ဒီပံုေတြက ဒီလူ႔လက္ကထြက္တာလို႔ ယံုၾကတာဟာ သူ႔အရည္အခ်င္းက anonymity ကို ဆြဲကိုင္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ့ ႐ုိးသားမႈနဲ႔ identity ကို ထိန္းသြားတာပဲ။
--
ရပ္သင့္ၿပီထင္လို႔ ဘရိတ္အုပ္လိုက္ပါတယ္။ ေရးသြားတာေတြကို ကြဲလြဲႏိုင္ပါတယ္။
♠ It's my life (2)
ဒီေန႔နားရက္၊ အိပ္ယာထၿပီး ထမင္းထြက္စားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ၾကမ္းတိုက္ဖို႔ ပိတ္စလိုဟာ အုပ္ၿပီး တိုက္ရတဲ့ တုတ္တံသြားဝယ္တယ္၊ တ႐ုတ္ျပည္ကပစၥည္း၊ အပိုင္းအဆစ္ေတြ ျပန္ဆက္ရတာမ်ဳိး၊ သူေျပာထားသလို ဝက္အူရစ္အတိုင္း လွည့္မဆက္ပဲ ႀကိဳးနဲ႔သီၿပီး နံခ်ပ္ကူ လုပ္ကစားလို႔ ရေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ျပား ၇၀ တန္ ပက္စီလိုက္ တစ္လံုးတိတိ အဆစ္ဝယ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ ေကာ္ဖီတီယန္ မန္ဘာကဒ္ အနီေရာင္ကေန သံုးထားတာ ၂၀ ဘိုး ေက်ာ္သြားၿပီျဖစ္လို႔ အျပာေရာင္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ခရက္ဒစ္ကဒ္ အေႂကြးဆပ္တယ္၊ စီတီးဘဏ္ကို ၿပီးခဲ့တဲ့လအတြက္ တစ္ေထာင္တိတိ ဆပ္လိုက္ရတယ္၊ အဓိက ကုန္ထားတာက ေလယာဥ္လက္မွတ္ေတြ၊ က်ားေလေၾကာင္း စကၤာပူ ဘန္ေကာက္ကို အခြန္ၿပီး ၁၃၀ ဆိုလို႔ မေအာင့္ႏိုင္ပဲ ဝယ္ခဲ့တာ၊ ေနာက္ႏွစ္အတြက္ ပ႐ုိမိုးရွင္း ေလွ်ာ့ေစ်းတဲ့။ ဂ်က္စတား ရန္ကုန္ စကၤာပူ ကိုေတာ့ သူမ်ားအတြက္ ဝယ္ေပးထားတာ၊ အဲဒီႏွစ္မ်ဳိးတင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ၊ က်န္တာေတြက ဟိုဟာနည္းနည္း ဒီဟာနည္းနည္း ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ေထာင္ေက်ာ္သြားတယ္၊ အေႂကြးဆပ္တဲ့ စက္ကေနထြက္လာၿပီး လမ္းေဘးအႏုပညာသည္ မ်က္မျမင္ အိႏၵိယအမ်ဳိးသမီးကို တစ္က်ပ္လႉလိုက္တယ္၊ ေဆာင္းႏွင္းေဖြးေဖြး ေတာင္တန္းမ်ားၾကားမွာ ဆိုတဲ့ ရွမ္းပဲပုတ္သီခ်င္း ဆိုေနတာ၊ ေခသူေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ဆံုးပိတ္အေနနဲ႔ စာၾကည့္တိုက္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ငွားၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတြးေနတာက အိမ္ေရာက္ရင္ အခန္းရွင္းမယ္၊ ၾကမ္းတိုက္မယ္၊ အြန္လိုင္းကေန ၿပီးခဲ့တဲ့ လေတြက ဆပ္ထားတဲ့ အေႂကြးစာရင္း ျပန္စစ္မယ္၊ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ခ်၊ ငွားလာတဲ့စာအုပ္ကို ပက္စီေသာက္ရင္း ထိုင္ဖတ္မယ္၊ ဖတ္လို႔ပ်င္းလာရင္ ကိုနဗနစာေတြကို ေကာ္ပီျခင္း စာစီျခင္းအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရမယ္၊ ဟိုးအရင္ တစ္ေယာက္ေသာ ex-gf ရဲ့ ေမာင္ေလး လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ခဲတံဗူးရွာေတြ႔ရင္ ပံုဆြဲမယ္၊ ၿပီးရင္ tamron lens ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းသူရွိမရွိ လိုက္ၾကည့္မယ္၊ Cape No.7 သီခ်င္းေခြကို mp3 ေျပာင္းၿပီး creative player ထဲထည့္မယ္၊ ဖန္ခြက္အကြဲကို လႊင့္ပစ္ရမယ္၊ ေျခသည္းညွပ္ရမယ္၊ အက်ႌေလွ်ာ္ရမယ္ (စက္နဲ႔ပါ)၊ ကြန္ျပဴတာ အထဲက ရွဳပ္ပြေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပန္ရွင္းရမယ္၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္ စံုေနတာပဲ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး လုပ္ထံုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ကြန္ျပဴတာ ပါဝါခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒါေတြအားလံုး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္၊ စက္ဖြင့္ေနတဲ့ မိနစ္ပိုင္းေလးမွာ ၾကမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္လိုက္တာကလြဲလို႔ တျခားဟာ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ေသးပဲ ပို႔စ္တစ္ပို႔စ္ အငမ္းမရ တင္ေနမိတယ္။ ဟိုးတေလာက ဘာမွမေရးျဖစ္ေတာ့ analytics မွာ ျပေနတဲ့ လာၾကည့္သူဦးေရ curve ႀကီးက ခ်ဳိင့္ဝင္ၿပီး ပေစာက္ပံု ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲသလို မလွမပျဖစ္တာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အခုလို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေရးလို႔ရခ်ိန္မွာ ဘာမွမလုပ္ပဲ တစ္ခုခု ထိုင္ေရးေနတာ၊ ဒါလည္း အရသာတမ်ဳိးဗ်၊ အဟဲ။
ဒါနဲ႔၊ အလုပ္က US နဲ႔ ႏႊယ္တဲ့ manufacturing industry ထဲမွာဆိုေတာ့ အမ်ားသူငါလိုပဲ ထိပါတယ္၊ လခ ေလွ်ာ့တဲ့အထိ မျဖစ္ေပမယ့္ က်န္ေနတဲ့ ခြင့္ရက္ေတြကို ျဖဳန္းခိုင္းပါတယ္၊ အဲဒါေတြက ေငြျပန္လဲလို႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကုမၸဏီက ျဖဳန္းပစ္ခိုင္းတာ။ ေနာက္လထဲမွာ ယူခ်င္တဲ့ရက္အတိုင္း ခြင့္ရခဲ့ရင္ ရက္အေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္တိုက္နားရမယ္၊ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို အခုထက္ဆိုးမယ္လို႔ ေျပာသံေတြ ၾကားေနတယ္၊ တကမၻာလံုးနဲ႔ ခ်ီၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ႀကိဳပူလို႔လည္း ဘာမွမထူးဘူး၊ ျဖစ္ခါမွ ျဖစ္ေရာေပါ႔၊ ခုေတာ့ ေအးေအးပဲ ေနပါတယ္။ ဒီတေလာ ဘာတန္ကြၽန္းျဖစ္ျဖစ္ ဘင္တန္ကြၽန္းျဖစ္ျဖစ္ သြားျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ သိပ္သြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ စတုတၳေလးလပတ္ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီတာ အဲဒီႏွစ္ေနရာပဲ ရွိေနတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ ေရးစရာ အေႂကြးေတြက စီးတီးဘဏ္နဲ႔အၿပိဳင္ မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္၊ အေႂကြးပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့လူကို ဒီကိုလာဟုေခၚသည္ လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အို ရွဳပ္တယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အခန္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ ရွင္းမွျဖစ္မယ္၊ မွင္ကုန္သြားလို႔ အနားေပးထားတဲ့ ပရင္တာကိုလည္း အလုပ္ျပန္ေပးမွျဖစ္မယ္၊ ေအဖိုး အရြက္ေရ ၁၉၀ ႏွိပ္ႏိုင္တဲ့ အမည္းေရာင္မွင္ကို ဟိုးတေန႔က ၂၅ က်ပ္ခြဲနဲ႔ ဝယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ တစ္ရြက္ကို ၀.၁၃၄ က်တာေပါ႔၊ ဒါမ်ဳိးေတြေရးေတာ့ အရွည္ႀကီးကတဆင့္ သိကြၽမ္းခဲ့တဲ့ ေမာင္ေပသီးကို သတိသြားရတယ္၊ အာဂလူပါပဲ၊ ေနာက္ႀကံဳမွ သူ႔အေၾကာင္း ေမးျမန္းၿပီး ေရးပါအံုးမယ္။
အိမ္အျပန္လမ္းမွာေတြးေနတာက အိမ္ေရာက္ရင္ အခန္းရွင္းမယ္၊ ၾကမ္းတိုက္မယ္၊ အြန္လိုင္းကေန ၿပီးခဲ့တဲ့ လေတြက ဆပ္ထားတဲ့ အေႂကြးစာရင္း ျပန္စစ္မယ္၊ ျပတင္းေပါက္ေဘးမွာ ကုလားထိုင္ခ်၊ ငွားလာတဲ့စာအုပ္ကို ပက္စီေသာက္ရင္း ထိုင္ဖတ္မယ္၊ ဖတ္လို႔ပ်င္းလာရင္ ကိုနဗနစာေတြကို ေကာ္ပီျခင္း စာစီျခင္းအလုပ္ကို ဆက္လုပ္ရမယ္၊ ဟိုးအရင္ တစ္ေယာက္ေသာ ex-gf ရဲ့ ေမာင္ေလး လက္ေဆာင္ေပးထားတဲ့ ခဲတံဗူးရွာေတြ႔ရင္ ပံုဆြဲမယ္၊ ၿပီးရင္ tamron lens ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းသူရွိမရွိ လိုက္ၾကည့္မယ္၊ Cape No.7 သီခ်င္းေခြကို mp3 ေျပာင္းၿပီး creative player ထဲထည့္မယ္၊ ဖန္ခြက္အကြဲကို လႊင့္ပစ္ရမယ္၊ ေျခသည္းညွပ္ရမယ္၊ အက်ႌေလွ်ာ္ရမယ္ (စက္နဲ႔ပါ)၊ ကြန္ျပဴတာ အထဲက ရွဳပ္ပြေနတဲ့ ဓာတ္ပံုေတြကို ျပန္ရွင္းရမယ္၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္ စံုေနတာပဲ။ သို႔ေသာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး လုပ္ထံုးလုပ္စဥ္အတိုင္း ကြန္ျပဴတာ ပါဝါခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒါေတြအားလံုး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္သြားတယ္၊ စက္ဖြင့္ေနတဲ့ မိနစ္ပိုင္းေလးမွာ ၾကမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္လိုက္တာကလြဲလို႔ တျခားဟာ ဘာမွမလုပ္ျဖစ္ေသးပဲ ပို႔စ္တစ္ပို႔စ္ အငမ္းမရ တင္ေနမိတယ္။ ဟိုးတေလာက ဘာမွမေရးျဖစ္ေတာ့ analytics မွာ ျပေနတဲ့ လာၾကည့္သူဦးေရ curve ႀကီးက ခ်ဳိင့္ဝင္ၿပီး ပေစာက္ပံု ျဖစ္သြားတယ္၊ အဲသလို မလွမပျဖစ္တာ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အခုလို စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေရးလို႔ရခ်ိန္မွာ ဘာမွမလုပ္ပဲ တစ္ခုခု ထိုင္ေရးေနတာ၊ ဒါလည္း အရသာတမ်ဳိးဗ်၊ အဟဲ။
ဒါနဲ႔၊ အလုပ္က US နဲ႔ ႏႊယ္တဲ့ manufacturing industry ထဲမွာဆိုေတာ့ အမ်ားသူငါလိုပဲ ထိပါတယ္၊ လခ ေလွ်ာ့တဲ့အထိ မျဖစ္ေပမယ့္ က်န္ေနတဲ့ ခြင့္ရက္ေတြကို ျဖဳန္းခိုင္းပါတယ္၊ အဲဒါေတြက ေငြျပန္လဲလို႔ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကုမၸဏီက ျဖဳန္းပစ္ခိုင္းတာ။ ေနာက္လထဲမွာ ယူခ်င္တဲ့ရက္အတိုင္း ခြင့္ရခဲ့ရင္ ရက္အေတာ္မ်ားမ်ား ဆက္တိုက္နားရမယ္၊ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ဆို အခုထက္ဆိုးမယ္လို႔ ေျပာသံေတြ ၾကားေနတယ္၊ တကမၻာလံုးနဲ႔ ခ်ီၿပီး ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္ႀကိဳပူလို႔လည္း ဘာမွမထူးဘူး၊ ျဖစ္ခါမွ ျဖစ္ေရာေပါ႔၊ ခုေတာ့ ေအးေအးပဲ ေနပါတယ္။ ဒီတေလာ ဘာတန္ကြၽန္းျဖစ္ျဖစ္ ဘင္တန္ကြၽန္းျဖစ္ျဖစ္ သြားျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ သိပ္သြားခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ စတုတၳေလးလပတ္ ဘတ္ဂ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီတာ အဲဒီႏွစ္ေနရာပဲ ရွိေနတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာေတာ့ ေရးစရာ အေႂကြးေတြက စီးတီးဘဏ္နဲ႔အၿပိဳင္ မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္၊ အေႂကြးပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့လူကို ဒီကိုလာဟုေခၚသည္ လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္တယ္။ အို ရွဳပ္တယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ အခန္းရွင္းျဖစ္ေအာင္ ရွင္းမွျဖစ္မယ္၊ မွင္ကုန္သြားလို႔ အနားေပးထားတဲ့ ပရင္တာကိုလည္း အလုပ္ျပန္ေပးမွျဖစ္မယ္၊ ေအဖိုး အရြက္ေရ ၁၉၀ ႏွိပ္ႏိုင္တဲ့ အမည္းေရာင္မွင္ကို ဟိုးတေန႔က ၂၅ က်ပ္ခြဲနဲ႔ ဝယ္ခဲ့ၿပီးၿပီ၊ တစ္ရြက္ကို ၀.၁၃၄ က်တာေပါ႔၊ ဒါမ်ဳိးေတြေရးေတာ့ အရွည္ႀကီးကတဆင့္ သိကြၽမ္းခဲ့တဲ့ ေမာင္ေပသီးကို သတိသြားရတယ္၊ အာဂလူပါပဲ၊ ေနာက္ႀကံဳမွ သူ႔အေၾကာင္း ေမးျမန္းၿပီး ေရးပါအံုးမယ္။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://degolar.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.