ဘာဘာနီ
႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ရထားေပၚမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလား (သို႔) ကုလားမ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ စီးဖူးပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ၿပီးစီးရတဲ့ ရထားၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ကုလား လက္ေျမာက္လုိက္တာမ်ဳိး ၾကံဳဖူးပါသလား။ အကယ္၍ မၾကံဳဘူးဖူးဆုိလွ်င္ သင္သည္ အလြန္ကံေကာင္းသူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
လူ (၈၀) ေက်ာ္႐ွိေသာ မိမိလုပ္ငန္းခြင္တြင္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလားမ ၅ ေယာက္သာ႐ွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မေလး႐ွားမမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္မမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ ၅ ေယာက္ေသာ ကုလားမတုိ႔သည္ ဘုရားစူး ကုလားမ ဟုဆုိရမည္ပင္။ ကုလားေစာ္နံေသာ ကုလားမ မ်ားမဟုတ္ၾက။ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္ေသာ၊ မဆလာႏွင့္ ႏြားႏုိ႔ၫွီနံ႕ထြက္ေနမတတ္ေသာ ကုလားမမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္က သူတုိ႔ကုလားမ ဆုိတာကို ေမ႔ေလ်ာ့ေနေစတတ္ေသာ ကုလားမမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဘာဘာနီ ေရာက္မလာခင္ အထိဆုိပါေတာ့ေလ။
ဘာဘာနီဆိုသည့္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အ႐ြယ္၊ ကုလားမ ၀၊ ၀ ေလးေရာက္လာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ အားလုံးပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေျပာၾကေသာ စကား၀ုိင္းမ်ားတြင္ ဘာဘာနီ က အဓိက အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စားပြဲျခင္းကပ္ရက္ ထိုင္ရေသာ တ႐ုတ္မေလးခမ်ာ ႐ူေဆးဗူး အၿမဲ႐ူေနရေသာ အဆင့္သုိ႔ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ သူမခမ်ာ ႐ုံးလာရမွာကို ေၾကာက္ေန႐ွာေလၿပီ။
ထုိသတင္းသည္ ႐ွိႏွင့္ၿပီးေသာ ၅ ေယာက္ေသာ ကုလားမမ်ားထံ တမဟုတ္ခ်င္း ကူးစက္သြားေလသည္။ ကုလားမမ်ား ေခါင္းခဲၾကေလၿပီ။ "ကုလားေတြက အရမ္းနံတာပဲ" ဆုိေသာစကားသည္ သူတုိ႔ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေနေခ်ၿပီ။ ဘာဘာနီ စီမံခ်က္ကို အျမန္ေရးဆဲြၾကေလသည္။ ပထမဆုံးတာ၀န္ယူလုိက္သည္က ကာ႐ုိလုိင္း ဆုိသည့္ ကေလးသုံးေယာက္ အေမ ကုလားမ။ သူမအေတြးက "မိန္းမအခ်င္းခ်င္းပဲ၊ ရင္းႏွီးသြားရင္ သတိေပးလုိက္႐ုံေပါ့" ဘာဘာနီ ျပႆနာသည္ သူမအတြက္ ေသးေသးမႊားမႊားပင္။
စီမံခ်က္အရ ကာ႐ုိလုိင္းသည္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ အရင္ေပါင္းရသည္။ သူမသည္ အလြန္စိတ္သေဘာထားျပည့္၀ေသာ ကုလားမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အလြန္ အသန္႔အျပန္႔ႀကိဳက္သည္။ လက္သည္း၊ ေျခသည္း အၿမဲးဆုိးထားၿပီး ဆံပင္ကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရလွ်င္ တကုိယ္ေရ သန္႔႐ွင္းမွဳကို အရမ္းဂ႐ုစုိက္ေသာသူျဖစ္သည္။ ကာ႐ုိုလိုင္းသည္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ အတူတူစားရသည္။ လက္သည္း႐ွည္႐ွည္၊ ဂ်ီးအျပည့္ႏွင့္ ဒံေပါက္ထမင္းစားေနေသာ ဘာဘာနီကို သူမေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကာ႐ိုလုိင္းသည္ အလြန္ စိတ္႐ွည္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ "ဇြန္းနဲ႔ စားပါလား။ ဆာရီေပၚကို ၾကက္သားဟင္း အႏွစ္ေတြ က်ကုန္ဦးမယ္။" လုိ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာ႐ွာသည္။ ဘာဘာနီ က မရိပ္မိ။ ဒံေပါက္ကို လက္နဲ႔ ပဲ စားတတ္တတ္ ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ကာ႐ုိလုိင္း လည္း ၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဟု သက္ျပင္းခုိးခ်သည္။ ဘာဘာနီ ကား ဆပ္ျပာမတိုက္ဘဲ လက္ကို ေရႏွင့္ ပြတ္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
တစ္လခန္႔ၾကာေသာ္ ကာ႐ုိလုိင္းက သူမေတြ႕႐ွိေသာ အေျဖကို တင္ျပလာသည္။ "ဘာဘာနီ ၏ ကုလားမ၀တ္စုံမ်ားသည္ သူမအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ႏုိင္ေသာ တရားခံမ်ား ျဖစ္သည္" တဲ့။ ေခၽြးမစုတ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္လြန္လဲမဟုတ္၊ ေဖာ့႐ွန္လုိလုိ ဘာလုိလုိ အ၀တ္စမ်ားေၾကာင့္ဟု စြပ္စြဲသည္။ ထုိျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းရန္ ဘာဘာနီ ၏ ဌာနမွ အႀကီးအကဲ ကုလားမက တာ၀န္ယူလုိက္သည္။ သူမနာမည္ က ဂ်ာရန္သီ။
ဂ်ာရန္သီကား ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးနဲ႔ အရမ္းသြက္ေသာ ကုလားမျဖစ္သည္။ အသက္ ၄၀ ဟု မထင္ရေအာင္ ႏုပ်ဳိသည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းသည္။ အားလုံးက သူမကို ခင္မင္ၾကသည္။ ဘာဘာနီ ကလဲ သူမကို ခင္ေလသည္။ ဂ်ာရန္သီက သူ႕လက္ေအာက္၀န္ထမ္း အားလုံးကို တနလၤာေန႔ကေန ၾကာသပေတးေန႔အထိ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႏွင့္ ႐ွပ္အကၤ် ီ၀တ္ရမည္။ ေသာၾကာေန႔တရက္သာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ လြတ္လပ္ေပ့ါပါးေသာ အ၀တ္အစား ၀တ္ရမည္ဟု "ကုလားမမ်ားအတြက္သာ" ဟုေခၚဆုိႏိုင္ေသာ တစ္ခါမွ မၾကားဘူးသည့္ အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္လုိက္သည္။ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ အလြန္စိတ္တုိေနေလသည္။ သူမမွာ မ႐ွိေသာ ၀တ္စုံကို ၀တ္ခိုင္းရပါမည္လားဟု ေတာ္ေတာ္ခင္ေသာ ဂ်ာရန္သီ ကို ေဒါသထြက္ၿပီး အမိန္႔အရ ေ႐ွာ့ပင္း လုပ္ရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေစာေစာျပန္သြားေလသည္။
ဘာဘာနီ ၏ ပုံသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲျမင္ႏိုင္ရန္ အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ အလြန္၀ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ အမ်ဳိးအစား ျဖစ္သည္။ ေပါင္ ၂၅၀ ေလာက္ အသာေလး႐ွိသည္။ ဘယ္သူမွ ဘယ္ႏွစ္ ေပါင္ ႐ွိလဲဟု အေသအခ်ာ မေမးရဲ။ အလြန္ပါး၍ ဦးေရကို ျမင္ေနရေသာ ဆံပင္ကို အၿမဲ အေျပာင္သိမ္း ခ်ည္ထားသည္။ မနက္စာအတြက္ ေပါက္စီ ၄ လုံး (သို႔မဟုတ္) Curry Puff ၄ ခု ႏွင့္ မုိင္လုိ သံဗူး ၃ ဗူး စားေသာက္သည္။ အသီးအ႐ြက္၊ အသီးအႏွံ လုံး၀မစား။ မ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္း စူပုပ္ေနၿပီး အေပၚေအာက္ ၂ ခါေလာက္ ေလွကား ၁၀ ထစ္ေလာက္ တက္၊ ဆင္းၿပီးလွ်င္ "အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ" ဟု ေျပာၿပီး ၁ နာရီေလာက္ ထုိင္ေနတတ္သည္။ နဲနဲေလး လွဳပ္လုိက္လွ်င္ ေခၽြးအရမ္းထြက္တတ္ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္းထန္ေသာ အန႔ံအသက္မ်ဳိး႐ွိသည္။ သူမထုိင္သြားေသာေနရာတြင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထုိင္ဘို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေလသလပ္ခံထားမွ ထုိင္ႏိုင္သည္။ သူမအခန္းထဲ ၀င္လာလွ်င္ ေမာ့ၾကည့္စရာမလုိ။ အားလုံးသိေစရမည္။ ဘာဘာနီ ၀င္လာၿပီဟု။ မိမိတုိ႔ႏိုင္ငံတြင္ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္တုိ႔ တပ္ေလ့႐ွိေသာ ေကာ္ကုိင္း မ်က္မွန္၀ုိင္း၀ုိင္းႀကီး တပ္ထားေလ့႐ွိသည္။ မည္သူမဆုိ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္မည္ ဟု ခန္႔မွန္းမိၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔ေတာ့ ႐ွပ္အကၤ် ီအနက္၊ ေဘာင္းဘီအနက္ႏွင့္ ဘာဘာနီ ေရာက္လာေခ်သည္။ "လွေနလုိက္တာ" ဟု ကုလားမတသုိက္က ၀ုိင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ စီမံခ်က္အရေပါ့ေလ။ ဘာဘာနီ လည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာေလး ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားသည္ ဟုထင္ရသည္။ အကၤ် ီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီအသစ္ႏွင့္ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ ၿပဳံးေနေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာက ပုိႀကီးထြားလာသည္။ ၀ယ္လဲ၀ယ္တတ္ပါတဲ့ ဘာဘာနီ။ အကၤ် ီ၊ ေဘာင္းဘီအားလုံး က အလတ္စတစ္ပါတဲ့ အသားမွာ ကပ္ေနတတ္တဲ့ အစမ်ဳိးေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကုလားမ၀တ္စုံထက္ အနံ႔ပုိျပင္းလာတဲ့အျပင္ ေပါင္ ၂၅၀ ကိုယ္လုံးျဖင့္ တကိုယ္လုံး က်ပ္ထုတ္ေနကာ အနံ႔ အာ႐ုံအျပင္ အျမင္အာ႐ုံကို ပါ ထိခုိက္လာေခ်ၿပီ။ ကာ႐ိုလုိင္းက အဆုိးဆုံး ခံစားရသူျဖစ္သည္။ သူမ တိုက္႐ုိက္ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ဘာဘာနီ စိတ္ၾကည္ေနသည့္ တေန႔ ေရခ်ဳိးၿပီး႐ုံးလာဘို႔၊ လက္သည္း ေျခသည္း ၫွပ္ဘုိ႔၊ အ၀တ္အစားကို ခ်ည္သားေလးေတြေ႐ြး၀တ္ဘုိ႔၊ ေရေမႊး၊ ေခၽြးန႔ံေပ်ာက္ေဆးေတြ သုံးဘုိ႔ အမုန္းခံၿပီး ေျပာျပလုိက္သည္။ နားေထာင္ၿပီး ဘာဘာနီ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ ေျပာသည္က "နင့္ အပူမပါ ပါဘူး" ဟူ၏။ သုိ႔ျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ရေတာ့မလုိလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူတို႔ ျခေသၤ့ကၽြန္းက ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာၾကသည္။ "We all give up already" တဲ့။
လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ ဆုိက္တူ၊ ဂုိက္တူ ကုလားမ တစ္ေယာက္႐ိွေသသည္။ သူမသည္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္သည္။ အၿမဲ ရယ္ေနရၿပီး တ႐ုံးလုံးႏွင့္ ခင္မင္သူျဖစ္သည္။ ကာ႐ုိလုိင္းက သူတု႔ိရဲ႕ မေအာင္ျမင္ေသာ စီမံခ်က္ကို ေျပာျပသည္။ ဘာဘာနီ ၏ လက္မခံႏိုင္ေသာ၊ ေခါင္းမာေသာ အက်င့္စ႐ိုက္ကိုလည္း နားလည္းေအာင္ေျပာျပသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးက နားေထာင္ၿပီး ျပႆနာက ေသးေသးေလးပါ။ အဓိက က "၀ ေသာသူကို ၾကင္နာပါ" ဟု ဆုိသည္။ ၀ ေသာသူအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းၾကရမည္ေလ။
သုိ႔ႏွင့္ ဘာဘာနီကို ေတြ႔လွ်င္ ဒီေန႔လွတယ္၊ ဒီေန႔ အကၤ် ီက အသစ္လား။ အေရာင္ေလး လွတယ္။ နည္းနည္းလင္းတဲ့ အေရာင္ေလးေတြ ၀တ္ပါလား။ မနက္ ႐ုံးလာရင္ တက္စီ မစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္၊ ဘတ္စ္ကားစီးပါလား။ စသည္ျဖင့္ ေန႔တိုင္း သြား၊သြား ေျပာေပးခဲ့သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္မွဳ အတုိင္းအတာ ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္ အမွ် ဘာဘာနီ လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ အရမ္း ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး၊ ေအာ္ဂလီဆန္ေလာက္ေအာင္ မ႐ွိေတာ့။ ကုလားမ အုပ္စုလည္း သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္လာၾကသည္။
ဘာဘာနီ ကိုယ္တုိင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္၏ ႐ုိက္ခတ္မွဳမ်ားကို သတိထားမိစ ျပဳလာဟန္႐ွိသည္။ တကိုယ္ေရ သန္႔႐ွင္းေရးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္လာသည္။ အရင္တုန္းကလုိ ႐ူေဆးဗူး ႐ူေနရေသာ အဆင့္ထက္ေတာ့ ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ကုလားေရေမႊးနံ႕ေလးေတာ့ သင္းလာသည္။ ေခၽြးနံ႔ထက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာဘာနီ ၏ တုိးတက္မွဳကို စကၤာပူ တ႐ုတ္မမ်ားကေတာ့ အသိအမွတ္ မျပဳၾကေသးေခ်။ ေ၀းေ၀းကသာ ဆက္ဆံ ေျပာဆုိ ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ "မိမိဘ၀မွာ စိတ္အေက်နပ္ဆုံး အရာ" ဆုိသည့္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဌာနတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ Presentation လုပ္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက သူတုိ႔ သားသမီးေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အလွပဆုံး အရာကို ၫႊန္းသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ရဲ႕ လက္႐ွိ အလုပ္သည္ သူ႕ဘ၀အတြက္ စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ ဖြယ္ရာ အေကာင္းဆုံး ဟုဖြင့္ဆုိၾကသည္။ ဘာဘာနီ အလွည့္ေရာက္ေသာအခါ "သူမ၏ ႐ုပ္ဆုိးေသာ ႐ုပ္ရည္၊ အလြန္၀ေသာ ခႏၶာကုိယ္" သည္ သူမ၏ ဘ၀မွာ ႐ွိ႐ွိသမွ်ေသာ အရာအားလုံးထက္ ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆုံး ပိုင္ဆုိင္မွဳျဖစ္သည္ ဟု ေျပာလုိက္ေသာအခါ အားလုံး အံ့ၾသၿပီး ဘာဘာနီ ကို ျပဴးၾကည့္ၾကသည္။ သူမက ႐ွင္းျပသည္မွာ သူမ၏ ဖခင္သည္ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ ဘာမွ ကိုယ္တုိင္ မလုပ္ႏိုင္သလုိ၊ သူမ၏ မိခင္မွာလည္း ေက်ာ႐ုိးမႀကီး႐ိွ အဆစ္ေရာင္ေရာဂါေၾကာင့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္။ ထုိအဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္ လွပ၍ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်သြားေသာ ဘာဘာနီ၏ အစ္မႏွင့္ ညီမမ်ားက အၿမဲတမ္း တာ၀န္မယူႏိုင္။ ႐ုပ္ဆုိး၍ မည္သူမွ် လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းျခင္း မ႐ွိေသာ ဘာဘာနီ ကသာ အနီးကပ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္သည္။ ဘာဘာနီသည္ ရသမွ် လခအကုန္ သုံး၍ မိဘကို အိမ္၀ယ္ေပးထားသည္။ စားခ်င္တာ ေကၽြးသည္တဲ့။ ေဆးခန္း သြားလည္း ဘာဘာနီ၊ လူမွဳေရးလည္း ဘာဘာနီ သူမတုိ႔အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနသည္တဲ့။ သူ႔အတြက္၊ သူ႕ကိုယ္တုိင္အတြက္ ႐ုံးတက္ဘုိ႔ အကၤ် ီ ၅ ထည္က လြဲလွ်င္ ဘာမွမ႐ွိတဲ့။ ထုိ႔အျပင္ အလွျပင္စရာမလုိေသာ မိမိ႐ုပ္ရည္၊ ေပၚသမွ်၊ ဆန္းသမွ် ၀ယ္၀တ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္၊ ထုိထုိေသာ ပိုက္ဆံကုန္စရာအားလုံးသည္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးအတြက္ ျဖစ္ေစေသာေၾကာင့္ သူမဘ၀၏ အေက်နပ္ဆုံးအရာသည္ သူမ၏ အ႐ုပ္ဆုိးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္ဟု ဘာဘာနီ က နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္သည္။
လက္ခုပ္သံမ်ား ခန္းလုံးျပည့္ ဆူညံသြားသည္။ ေ႐ွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္မေလးမ်ား ၿပဳံးၿပီး လက္မေလးေတြ ေထာင္ျပၾကသည္။ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ အလွဆုံး ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ။
ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာမိေသာေန႔တစ္ေန႔
မေန႔တုန္းက ႐ုံးမွာ စာသင္ႏွစ္ကုန္ၿပီျဖစ္လုိ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အားလုံးကို စိတ္လက္ေပါ့ပါးၿပီး တစ္ႏွစ္တာ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် ကစားနည္းေလးတစ္ခုအေမာေျပ ကစားေစပါတယ္။ ၀န္ထမ္းအားလုံးရဲ႕ ကားေတြကို သုံးၿပီး အုပ္စုလိုက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကားေမာင္းရင္း ကစားၾကရတာပါ။ ကားေပါင္း ၂၂ စီးနဲ႔ လူေပါင္း ၁၀၀ ေက်ာ္ ပါ၀င္တဲ့ ကစားနည္းပါ။
ပထမဆုံးကိုယ့္ရဲ႕ Group ကို ကိုယ္စားၿပဳမယ့္ အလံအရင္လုပ္ရတာပါ။ Canvas ေတြ၊ ေဖာင္တိန္မ်ဳိးစံု၊ ေရာင္စုံ၊ ေကာ္၊ ဖဲျပားအကုန္လုံး ေပးထားတာပါ။ ၁၅ မိနစ္အတြင္းႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလုိ Design လုပ္ရတာပါ။ အဲဒီအလံကို ကားေပၚတင္ယူသြားရတာပါ။ ကားေတြထြက္ခါနီးမွာ စီစဥ္သူေတြက ၃ ခ်က္မွာလုိက္ပါတယ္။
- ေမးႏိုင္သမွ်ေမးပါ။
- Emergency Case ကလြဲရင္ ဒိုင္ေတြကို ဖုန္းမေခၚနဲ႕
- ဆုက Million Dollars မဟုတ္တဲ႔အတြက္ Safety က အေရးႀကီးဆုံးပါပဲ။
 |  |  |
ဆုံမွတ္ (စကၤာပူအေ႐ွ႕စြန္း) ကေနကားေတြအားလုံးကို မနက္ ၁၀ နာရီ တိတိမွာ File ေလးတစ္ခုရယ္၊ ၂၈ ေဒၚလာရယ္ ေပးၿပီး လႊတ္လုိက္တာပါ။ ၂ နာရီခြဲအတြင္း သက္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ၾကရမွာၿဖစ္ၿပီး File ထဲမွာပါတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ အကုန္ယူလာႏိုင္ရမွာပါ။ ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ ၂၈ ေဒၚလာထဲက ၂၀ က ဓါတ္ဆီဖုိးျဖစ္ၿပီး ၈ ေဒၚလာက လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔ပါ။ အမ်ားဆုံး ေငြျပန္အမ္းႏိုင္တာကလည္း Point ေတြနဲ႔ အမွတ္ေပးတဲ့ထဲမွာ ပါပါတယ္။
သြားရမယ့္ ေနရာေတြကေတာ့ စကၤာပူ အေနာက္ပုိင္းက ႏြားၿခံတစ္ခုရယ္၊ ငါးေမြးကန္ရယ္၊ ေနာက္ၿပီး Bukit Timah Nature Reserve ရယ္၊ Little India ရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ပုံေပးထားၿပီး လုိက္႐ွာခုိင္းထားတဲ့ ေနရာေလးတစ္ခုရယ္ပါ။ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ႀကိဳက္သလုိသြားႏိုင္ၿပီး ၂ နာရီခြဲအတြင္းျပန္ေရာက္ၿပီး ပစၥည္းအားလုံးယူလာႏုိင္တဲ့ အဖြဲ႕က ႏိုင္တာပါပဲ။ သြားရမယ့္ လိပ္စာေတြကလည္း အတိအက်မေပးထားပါဘူး။ သဲလြန္စေတြနဲ႔ နာမည္ေတြပဲ ေပးထားတာပါ။ ကိုယ္တုိ႔အဖဲြ႕က ေယာက်ၤားေလး (၃) ေယာက္၊ မိန္းကေလး (၂) ေယာက္ပါ။ ကားမွာ ကိုယ့္ Group ရဲ႕ နံပါတ္ စတစ္ကာ ကပ္ရပါတယ္။ တစ္ေယာက္က Driver ၊ တစ္ေယာက္က ေျမပုံလမ္းၫႊန္တဲ့လူ၊ ေနာက္ (၃) ေယာက္က သက္ဆုိင္ရာ Check Point ေတြမွာ ေျပးလႊားလွဳပ္႐ွားဖုိ႔ပါ။
ကားေပၚတက္လုိက္တာနဲ႔ ေျမပုံအၫႊန္းကုိင္တဲ့လူက Driver အတြက္ GPS ကို အရင္ဖြင့္လုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ဖုန္းထဲက အင္တာနက္မွာ ငါးဆုိင္နာမည္႐ုိက္ထည့္ၿပီး Confirm လုပ္တယ္။ GPS ျပတဲ့အတုိင္းသြားရင္ ၾကာခ်င္ၾကာေနမွာစုိးလုိ႔ ေျမပုံ႐ွာၿပီးၾကည့္တယ္။ က်န္တဲ့လူတစ္ေယာက္က Yellow Pages မွာ႐ွာတယ္။ အားလုံး Data ႐ွာေတြ႕ၿပီး အနီးဆုံးလမ္းကို သိတဲ့ အခိ်န္မွာ ကားအ႐ွိန္ကလည္း ၁၂၀ ကီလုိမီတာ ႏွဳန္းနဲ႔ ေျပးေနပါၿပီ။ အဲဒီမွာ လုပ္ရမွာက သုံးခုပါ။ တစ္ခုက အဲဒီငါးဆုိင္ရဲ႕ Vision ကိုကူးယူရမွာပါ။ တစ္ခုက ရသေလာက္ ငါးဖမ္းရမွာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ Black Dragon ငါးဘယ္ႏွစ္ေကာင္ ႐ွိသလဲလုိ႔ ျပတုိက္ထဲမွာ ၀င္႐ွာရမွာပါ။
ငါးေမြးတဲ့ျခံက ေတာ္ေတာ္ ေလးကို စနစ္က်ပါတယ္။ General office ႐ွိတယ္။ ျပတိုက္႐ွိတယ္။ ငါးအစားအစာနဲ႔ ပစၥည္းေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္႐ွိတယ္။ အလုပ္သမား တန္းလ်ားေတြ စနစ္တက် ႐ွိပါတယ္။ ငါးကန္ေ႐ွ႕မွာ ကားရပ္လုိက္တာ တၿပိဳက္နက္ ေလးေယာက္အျမန္ဆင္းၿပီး တစ္ေယာက္က Vision ဘယ္မွာေရးထားသလဲ အျမန္လုိက္႐ွာရပါတယ္။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က ငါးဘယ္မွာဖမ္းရသလဲ ေမးပါတယ္။ ငါးဖမ္းဘုိ႔ ပိုက္ေလးနဲ႔ ပလတ္စတစ္ခြက္ေလးတစ္ခုကို ၅ ေဒၚလာနဲ႔၀ယ္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျမန္ေျပးၿပီး ငါးဖမ္းရတာပါ။ ငါးဖမ္းတဲ့ ေနရာက ေျမာင္းေလးေတြလုပ္ေပးထားၿပီး ပိုက္ေသးေသးေလးနဲ႔ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚကေန လုိက္ဖမ္း၊ ပလတ္စတစ္ခြက္ထဲထည့္၊ ထည့္ထားတဲ့ ငါးကလည္း အရမ္းလွ်င္ၿပီး ဖမ္းရခက္တဲ့ ငါးပိစိေလးေတြပါ။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မူႀကိဳကေလးေတြကလည္း အေပ်ာ္ငါးလာဖမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္၊ ၀ုန္းဒုိင္းႀကဲၿပီး ေရာက္လာတဲ့လူႀကီးေတြကို အထူးအဆန္းလုိ ၾကည့္လုိ႔။ ငါးကဖမ္းရခက္ေနေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ေဘာင္းဘီကိုေခါက္၊ ေျမာင္းေဘာင္ေဘးကေနေရထဲကို လက္ႏွစ္ဖက္လုံးထည့္ၿပီး ငါးေတြကို ေထာင့္တစ္ခုမွာ စုေအာင္လုပ္၊ က်န္တဲ့လူတစ္ေယာက္က ပိုက္ကေလးနဲ႔ အျမန္ဆယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်န္တဲ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ကေလးေလးေတြဆီမွာ ငါးလုိက္ေတာင္းပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေလးေတြကေတာ့ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကိုယ္လုံးကို ေၾကာက္လုိ႔လား။ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးကိုပဲ သနားလုိ႔လားမသိ။ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲေပးလုိက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ငါးခြက္ေလးကို ေပြ႕ၿပီးေအာ္လုိက္တာ လြန္ေရာ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ရသေလာက္ ေတာင္းတာပါပဲ။ Black Dragon ငါးသြား႐ွာတဲ့ေကာင္မေလးကလည္း တစ္မ်ဳိး။ ျပတုိက္ထဲမွာ သူ႐ွာတာ မေတြ႔တာေတာ့ အဲဒီနားက အလုပ္သမားကို ေမးတာ မေျဖဘူး။ ဒါနဲ႔ ေျပာျပပါ။ ငါတုိ႔တျခားေနရာေတြသြားရဦးမွာ၊ ဘာညာသာရကာ လုပ္လုိက္ေတာ့ Black Dragon ငါးမ႐ွိဘူးတဲ့။ တမင္တကာ အခ်ိန္ကုန္ေအာင္လုပ္ထားတာ သူသိလာပါေရာ။ ဒါနဲ႔ပဲ ၫႊန္ၾကားခ်က္အတုိင္း ငါးျပတုိက္ေ႐ွ႕မွာ Group Photo ႐ုိက္ၿပီး အျမန္ေမာင္းလုိ႔ ႏြားျခံဆီကို ခရီးဆက္ရျပန္ပါတယ္။
ႏြားျခံမွာ ႏြားမငါးေကာင္က ႏုိ႔ညွစ္ခံရန္အသင့္။ ႏြားႏုိ႔ၫွစ္ရမယ္ဆုိေတာ့ ကုိယ္ေတာ့ အားလုံး ၿပိဳင္တူ "အားလားမား" လုိ႔ေအာ္မိၾကတယ္။ ႏို႔ျခံက ကုလားက ၫွစ္နည္းျပတယ္။ Group တစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္ပဲ ၫွစ္ရမွာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္တုိ႔အဖြဲ႕ထဲက အမ်ဳိးသမီးက သူၫွစ္မယ္ဆုိၿပီး ဆင္းသြားတယ္။ သူလဲ အနားေရာက္ေရာ ႏြားမ တစ္ေကာင္က အီအီးပါလုိက္တာ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။ စကၤာပူမ ေအာ္ၿပီး ေျပးလုိက္တာ ကိုယ္တုိ႔ေတြ သူ႕ကိုၾကည့္ၿပီး အူတတ္မတတ္ရယ္ေမာၾကရတယ္။ ေနာက္တစ္ေခါက္က်ေတာ့ ၫွစ္လုိက္တာ မၫွစ္တတ္ေတာ့ ႏို႔ကမထြက္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္လဲစမ္းၾကည့္မယ္ ဆုိၿပီး ကုလားျပတဲ့အတုိင္း ဆြဲတာေပါ့။ ကုလားကေတာ့ ၫွစ္ၿပီးဆဲြခုိင္းတာ၊ ကုိယ္ကနာမလားဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ မဆြဲရဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ မေလးတစ္ေယာက္က ငါလုပ္မယ္ဆုိၿပီး တစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ လုိက္ၫွစ္ပါေလေရာ။ ပလတ္စတစ္အိတ္နဲ ေတာ္ေတာ္ေလးရေတာ့ ႏြားေတြနဲ႔ Group Photo ႐ိုက္ရေသးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ Bukit Timah Nature Reserve ကို ခရီးဆက္ရျပန္တယ္။
 |  |
Bukit Timah မွာ "S" နဲ႔စတဲ့ အပင္ (၃) မ်ဳိးရဲ႕နာမည္ရယ္၊ က်ားနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ဘုိ႔ရယ္။ နားေနေဆာင္ေလးတစ္ခုနဲ႔ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ဘုိ႔ရယ္ (၃) ခုလုပ္ရတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္က သစ္ပင္လုိက္႐ွာ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က က်ားလုိက္႐ွာ၊ က်ားက ျပတုိက္ထဲက အစာသြတ္အ႐ုပ္ႀကီးကို ေျပာမွန္း ေတာင္ေပၚ၊ ေတာင္ေအာက္ ႏွစ္ခါေလာက္ အတက္အဆင္းလုပ္ၿပီးမွပဲ သိေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဟုိလူေမး၊ ဒီလူေမးနဲ႔ က်ားအ႐ွင္မ႐ိွဘူး။ ေမ်ာက္အ႐ွင္ဘဲ႐ွိတယ္ဆုိလုိ႔ ျပတိုက္ထဲ၀င္ၾကည့္မွ က်ားႀကီးကို ေတြ႕ေတာ့ ေအာ္ဟစ္လုိက္ၾကတာ ဆူညံလုိ႔။ ဓါတ္ပုံ႐ုိက္ဘုိ႔ ေဘးနားက အဘုိးႀကီးကို အကူအညီေတာင္းေတာ့ သူက မ႐ိုက္တတ္။ ႐ုိက္တတ္တဲ့လူလာျပန္ေတာ့ ကိုယ့္တုိ႔လူေတြက ကြယ္ေနလုိ႔ က်ားကို မျမင္ရနဲ႔ အခါခါျပန္႐ိုက္ၿပီး ပ်ာယာကို ခတ္ေနၾကတာပါပဲ။ ဒါနဲ႕ပဲ ေနာက္တစ္ေနရာ Little India ဆီ အေျပးေမာင္းရျပန္တယ္။
 |
Little India မွာ (၃) ခု လုပ္ရတာပါ။ ပထမတစ္ခုက Madras Hotel နားမွာ Red Indian ပုံႀကီး႐ွိတဲ့ Pub ကို႐ွာၿပီး အဲဒီ Red Indian အ႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ Group Photo ႐ိုက္ဘုိ႔ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ကုလားမေတြ လက္မွာဆြဲတဲ့ ၃ လေလာက္ခံတဲ့ ကုလား tatoo သြားဆြဲရတာပါ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ စံပါယ္ပန္းကုံး႐ွာ၀ယ္ ရတာပါ။ အဲဒီ Hotel
ကို ႐ွာေတြ႔ၿပီး Pub ေ႐ွ႕မွာ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ၿပီးတဲ့ အခိ်န္ကိုယ္တုိ႔အဖဲြ႕ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ကုလားမဆီမွာ ပုံသြားဆြဲဘုိ႔၊ အ႐ုိးဆုံးနဲ႔ အျမန္ဆုံးပုံဆြဲေပးပါဆုိေတာ့ ကုလားမက စက္၀ုိင္းတစ္ခုထဲမွာ စၾကၤာလုိလုိ၊ ဘာလုိလုိ ဆြဲေပးၿပီး ၁ ေဒၚလာ ယူလုိက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က လမ္းကေန Little India မွာေနတဲ့ သူ႔ေကာင္မေလးကို စံပါယ္ပန္းကုံး၀ယ္ခုိင္းၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕က ထြက္ေစာင့္ခုိင္း၊ သြား၀ယ္ဘုိ႔အခ်ိန္က မ႐ွိေတာ့ဘူးေလ။ ေကာင္မေလးကိုယ္တို႔ ကားရပ္ရပ္ခ်င္း အျမန္ ပန္းကုံးေပး။ ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေနရာကို ဆက္ေမာင္းရျပန္တယ္။ အခ်ိန္က ၂၅ မိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္။
ေနာက္ဆုံးတစ္ခုကေတာ့ ဓါတ္ပုံျပထားၿပီး အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ္တုိ႔ ေစာေစာက Design လုပ္ထားတဲ့ အလံႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ခိုင္းတာပါ။ ကံေကာင္းတာက အဲဒါဘယ္ေနရာလဲဆုိတာ ကိုယ္တုိ႔ အဖြဲ႕ထဲကတစ္ေယာက္က ဓါတ္ပုံျမင္လုိက္တာနဲ႔ သိတာပါ။ သူေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီဆုိင္ေ႐ွ႕ကျမင္ကြင္း ဆုိပဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ ကိုယ္တုိ႔ေတြ အဲဒီေနရာကိုေရာက္တဲ့ အခိ်န္ မီးပိြဳင့္ေတြက မီးနီေနလုိ႔ ကားေတြမလာေသးတဲ့ တခဏေလးမွာ လမ္းမေဘးကားထုိးရပ္၊ အားလုံးဆင္း အလံႀကီးကိုကိုင္ၿပီး ဘတ္စ္ကားဂိတ္က အစ္ကိုႀကီးကို အကူအညီေတာင္းဓါတ္ပုံ႐ိုက္ရတာပါ။ ကားတစ္စီးအျမန္ေမာင္းလာၿပီး လမ္းမေပၚရပ္၊ ကားေပၚကလူေတြအကုန္လုံး ျပာေလာင္ခတ္ၿပီး ဆင္းလာၾက။ ေပါက္ကရေလွ်ာက္ဆြဲထားတဲ့ အလံႀကီးကို ေျမွာက္ၿပီး အ႐ွက္မ႐ွိတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႕ ဓါတ္ပုံ႐ိုက္ေနၾကတာကို မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္က ေကာ္ဖီဆုိင္ေတြ၊ ထမင္းဆုိင္ေတြ အထဲက ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ လူေတြ ဘယ္လုိၾကည့္ေနၾကမလဲဆုိတာ စဥ္းစားသာၾကည့္ၾကေပေရာ့။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ႐ွက္ရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ၿပီးတာနဲ႔ အျမန္တက္ၿပီး Down Town East သို႔ခရီးႏွင္ေပါ့။
 |
Down Town East ကိုေရာက္ေတာ့ ၁၂း၃၀ အတိ။ အဲဒီမွာ ႐ွိတဲ့ Sakura International Buffet ဆုိင္မွာ ေန႔လည္စာေကၽြးပါတယ္။ ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ စားလုိက္ ၾကတာ ၀က္၀က္ကြဲပါပဲ။ က်န္တဲ့ အဖဲြ႕ေတြလည္း ေရာက္လာၾက။ တဖြဲ႕နဲ႔ တဖဲြ႕ အေတြ႕အၾကံဳေတြေျပာၿပီး တ၀ါး၀ါးရယ္ၾကနဲ႕ တဆိုင္လုံးဆူညံလုိ႔။ စားၿပီးသြားေတာ့ အလုပ္႐ွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္ၿပီး ႐ုံးခန္းမထဲမွာ ဒုိင္ေတြက အမွတ္ေတြ ေပါင္းပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၀န္ထမ္းအားလုံးကို ေရာင္စုံစာ႐ြက္ေတြေပးၿပီး ကိုယ့္ နာမည္ကိုယ္ေရးခုိင္းပါတယ္။ ၿပီးရင္အဲဒီ နာမည္ေရးထားတဲ့ စာ႐ြက္ကို ကိုယ္ထုိင္တဲ့ စားပြဲမွာ ထားခဲ့ခုိင္းၿပီး လူေတြကို ေနရာ ေျပာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ေရာက္သြားတဲ့ ေနရာက စာ႐ြက္မွာ သူ႕အတြက္ ကိုယ့္ရဲ႕ အမွတ္တရ စာတုိေလးေတြေရးရ ပါတယ္။ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းၿပီး ဖြင့္ေပးထားတဲ့ Music မၿပီးမခ်င္းေရးလုိက္တာ၊ သီခ်င္းဆုံးလုိ႔ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ရင္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကုိယ့္အတြက္ ေရးေပးထားတဲ့ စာတုိေလးေတြ A4 စာ႐ြက္နဲ႔ အျပည့္ပါပဲ။ ၿပီးလည္းၿပီးေရာ အမွတ္ေတြ
ေၾကျငာေတာ့ ကားနံပါတ္ ၁၇ က ပထမရပါတယ္။ ၉ က ဒုတိယ ရပါတယ္။ ၂ က တတိယ ရပါတယ္။ ၁၇ က ဘယ္သူပါတဲ့ အဖဲြ႕႐ွိရမွာလည္း။ ကၽြန္ေတာ္ပါတဲ့ အဖဲြ႕ေပါ့ဗ်ာ။
 |  |
ဒီႏိုင္ငံေရာက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာမိတဲ့ ေန႔ပါပဲ။ တစ္ႏွစ္တာ ပင္ပန္းထားတဲ့ Stress ၊ မိသားစုအတြက္ စိတ္ပူရတဲ့ Stress ၊ ကိုယ္အပင္ပန္းခံၿပီး ကူညီခဲ႔ေပမယ့္ ကိုယ္ကတကယ္ လုိအပ္တဲ့အခါ Busy ဒါမဟုတ္ ေမ့သြားလုိ႔လုိ႔ ျပန္ေျပာတတ္တဲ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ကေပးတဲ့ Stress ၊ အလုိက္ကန္းဆုိးမသိတဲ့ ေဆြမ်ဳိးတခ်ဳိ႕ကေပးတဲ့ Stress ၊ ငါ အလုပ္ျပဳတ္ႏိုင္လားလုိ႔ ေတြးေနရတဲ့ ေခတ္ကေပးတဲ့ Stress ၊ ဒါေတြအားလုံး ေျပဘုိ႕ကေတာ့ တစ္ရက္တည္း ရယ္ေမာယုံနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အခ်ိန္ ခဏေလးေတာ့ အကုန္ေမ့သြားပါတယ္လုိ႔ ၀န္ခံရတဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ပါဘဲ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://seenbseen.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.