http://ahnai.blogspot.com/feeds/7094419890246210303/comments/default
ပလံုဂြမ္ဆရာ
တကယ့္ကို ပလံုဂြမ္ဆရာပါပဲ။ ကြန္ၿပဳတာႏွင့္ စထိေတြ႔ေတာ့ အမ်ားနည္းတူ MS Word၊ Excel၊ စတဲ့ အသံုးခ်အေၿပာ့ထည္ (Application Software) မ်ိဳးေတြနဲ ့စခဲ့တာပဲ။ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ဆရာမေလးေၾကာင့္ ပရိုဂရမ္ဘက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ (ဆရာမေလးက ရိုးရိုးေနာ္။ သူမ်ားလို ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္ဘူး။ ခ်စ္လို ့လည္းမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ေတာင္အီအီေတြးမွာလည္း စိုးရေသးတယ္။) ဆရာမေလးက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အသံုးခ်အေၿပာ့ထည္ သင္ေပးတဲ့ဆရာမေလးပါ။ ေခ်ာေခ်ာေလး။ (ဟိ..ဒါေတာ့ သိသား)။ ကၽြန္ေတာ္က ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္ခိုင္းရင္ လုပ္ခ်င္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့၊ စိတ္ကူးေပါက္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့ ဆရာမနဲ ့ ရင္းနီးေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုခုလုပ္ေနရင္ သူကေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး လာၾကည္ေနတက္တယ္။ (သူတို ့ကဒီလိုပဲ တတန္းလံုးပါတ္ၾကည့္ေနတက္တာ)။ ဒီလိုနဲ ့ ရင္းနီးေတာ့ ဂိမ္းကစားခြင့္ေပးဖို ့ ဂ်ီက်တာေပါ့။ ၁၀တန္း ၿပီးခါစဆိုေတာ့ လူကတဇြတ္ထိုးရယ္။ ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ ့သူငယ္ခ်င္းတို ့ဂိမ္းကစားခြင့္ရတယ္။ ဂိမ္းက အခုေခတ္လိုမဟုတ္ပါဘူး။ ေသးေသးေလးရယ္။ အတြက္အခ်က္လုပ္ၿပီး ကစားရတဲ့ဂိမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ကပြဲတိုင္းႏိုင္ေနတယ္။ ဆရာမက ေနာက္ကၾကည့္ၿပီး ေတးမြန္ နင္က ပရိုဂရမ္အတန္းတက္ရမွာ တဲ့။ အဲဒါက ဒီလိုဂိမ္းေတြေရးတာမ်ိဳးကို သင္ေပးတာတဲ့။ C programming တန္းတက္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုဂိမ္းေတြလုပ္တာသင္ေပးတာဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတာေပါ့။ ဆရာမက ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္။ သူကိုယ္တိုင္ဆရာကို လိုက္ေၿပာေပးတယ္။ စိတ္၀င္တစား လာၾကည့္တယ္။ အားေပးတယ္။ လမ္းမွာေတြ ့ရင္မၿမင္ရင္ေတာင္ လမ္းေခၚၿပီးႏွတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ ဆရာ ၊ ဆရာမေတြအနည္းငယ္ထဲမွာ အဲဒီဆရာမေလးလည္းပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းတာက ဆရာမေလးရဲ ့နာမည္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္မေမးခဲ့ရဘူး။ အဲဒီဆရာမေလးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း C Programming ကို ၾကိဳက္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကြန္ၿပဳတာတကၠသိုလ္ကို ေလွ်ာက္ၿပီးေနၿပီ။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿမိဳ ့ကိုရုတ္တရက္ၿပန္သြားေတာ့ ဆရာမနဲ ့ေလးထပ္မေတြ ့ၿဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿပန္ေတြးမိတုိင္း အဲဒီဆရာမေလးကို ေလးစားတာေရာ၊ ေက်းဇူးတင္တာေရာနဲ ့သတိရတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကြန္ၿပဳတာတကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ ကာလတစ္ေလွ်ာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ရန္သူမ်ိဳး တစ္ပါးေၾကာင့္ အိမ္ကစီးပြားက်ေနေတာ့ ကြန္ၿပဳတာေတာင္ ၀ယ္ဖို ့မေတာင္းဆိုခ်င္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ စိတ္ေလေလနဲ ့သီအိုရီေတြၾကည့္ထိုင္ဖတ္၊ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကလည္းမေကာင္းေတာ့ စာလည္း စိတ္မ၀င္စား။ အတန္းလည္းမတက္။ တက္လည္း မသင္တဲ့ အခ်ိန္ကမသင္နဲ ့။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမေလးေက်းဇူးအရွိန္နဲ ့ C အေၾကာင္း၊ Database အေၾကာင္း၊ Software Engineering အေၾကာင္း၊ Operating System (OS) အေၾကာင္းတို ့ဆိုစိတ္၀င္တစားဖတ္တယ္။ နားေထာင္တယ္။ က်န္တဲ့ Business တို ့၊ Accounting တို ့နဲ ့ဆိုင္တဲ့ဟာေတြ ဆို သိကိုမသိခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ ့ ၄ ႏွစ္တက္ၿပီးေတာ့ဘြဲရလာခဲ့တယ္။ ကြန္ၿပဳတာနဲ ့ငါနဲ ့ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတြးၿပီး စီးပြားေရးလုပ္မဟဲ့လို႔ ၾကံေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ကလည္း မၿဖစ္ေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းေလးတက္ၿပီး ေက်ာင္းမွာသြားသြားအိပ္ေနတာေပ့ါ။ အခန္ ့ မသင့္ရင္ ေက်ာင္းကမာန္ၾကီးတဲ့ (တကယ္ေတာ့ မာန္တက္တဲ့လို႔ ေၿပာခ်င္တာ) ဆရာမေတြနဲ ့ေတာင္ မေက်မလည္ ၿဖစ္လိုက္ေသး။ (ကိုယ္ကလည္း ငယ္မာန္တက္ေနခဲ့တာကိုး)။ ဒါေပ့မယ့္ ဒီမွာလည္းကၽြန္ေတာ္ ကံေကာင္းပါတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က သူအသိကေနတဆင့္ အေၿပာ့ထည္ (software) ေတြေရးတဲ့ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လုပ္မလားဆိုေတာ့ ခ်င္ၿခင္းပဲအထုတ္ဆြဲၿပီး ရန္ကုန္ဆင္းလာလိုက္တာ ပလံုဂြမ္ဆရာဘ၀စေတာ့တာပဲ။
ရန္ကုန္မဆင္းခင္ အင္တာဗ်ဴးက မႏၱေလးကို ဖုန္းကေနတဆင့္ ဗ်ဴးတယ္။
HTML သိလား ၊( မသိဘူးအကို။ )
Web page ေရာသိလား ( မသိဘူးအကို)
Database ေရာသိလား။(စာေတြေတာ့ဖတ္ဖူးတယ္အကို။)
C# ေကာ။ (ၾကားဖူးတယ္ ၊ C ေတာ့ သိတယ္အကို။)
.Net (dot Net) ေကာသိလား။ (မသိဘူးဗ်)
XML ေရာ ၾကားဖူးလား။ (မၾကားဖူးဘူး)
ေအးေအး၊ မင္းဘယ္ေန ့လာႏိုင္မလဲ။ ေနာက္တပတ္ေလာက္ဆင္းခဲ့ေလ။ ဒီၾကားထဲ HTML တို ့C#တို ့ ေလ့လာထားေပါ့။ အကိုတို ့က အဲဒါေတြနဲ ့လုပ္ၾကတာ။
ဟား..ဟား။ ဒီလိုနဲ ့အလုပ္ရခဲ့တာ။ ရယ္ရတာရိွေသးတယ္။ ေၿပာေပးတဲ့သူက အဲဒီအကို ကို ဘာေၿပာထားလည္းဆိုေတာ့ မႏၱေလးမွာ သူအရမ္းေတာ္တဲ့လူကိုေတြ ့ခဲ့တယ္။ (သေဘာကေတာ့ တကယ့္ ေတာထဲကေန ထြန္းေပါက္မယ့္သူကို ေသခ်ာရွာေတြ ့ထားသလိုမ်ိဳး အဲလိုေၿပာထားတာ။ ဟား..ဟား။) အဲဒီ အကိုကကၽြန္ေတာ္ သိပ္ေလးစားတဲ့ဆရာတစ္ေယာက္ၿဖစ္ခဲ့တယ္။ သူဆီမွာအလုပ္လုပ္တဲ့တေလွ်ာက္ ေသခ်ာသင္ေပးတယ္။ ကြန္ၿပဳတာပရိုဂရမ္ဘာသာရပ္တင္မကဘူး၊ ဗုဒၶ ဓမၼနဲ ့ ဆိုင္တဲ့ဟာေတြပါ ေၿပာဆိုသင္ေပးခဲ့တယ္။ တကယ္ကို ေက်းဇူးၾကီးခဲ့တဲ့သူေတြထဲကတစ္ေယာက္။ အခုေတာ့ သူလည္းဒီမွာ။ အခုအခ်ိန္အထိ ဖုန္းဆက္လိုက္ရင္ ညီ မင္း စာဆက္ဖတ္ၿဖစ္ေသးလား။ ေသခ်ာလုပ္။ ေအး ဒီဇိုင္း ပံုစံ (Design Pattern) မတက္ပဲ ေရွ ႔ ့ဆက္ေလွ်ာက္ဖို ့မလြယ္ဘူး စသည္ၿဖင့္ ေၿပာဆိုအားေပးတုန္း။ (ဆရာေတြထဲမွာ တေယာသင္ေပးခဲ့တဲ့ဆရာရယ္၊ ဒီဆရာရယ္ကို ေတာ္ေတာ္သေဘာက်တာ)။
ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ညမအိပ္ ေန ့မအိပ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာေတြ။ ကံေကာင္းၿပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ Top Boys ဆိုတဲ့ကုမၸဏီက နာမည္ၾကီးမဟုတ္ေပမယ့္ ပညာကိုတအားဦးစားေပးတယ္။ အဲဒီကလူေတြကလည္း စိတ္ေရာ ၊ လူေရာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ၁ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ လုပ္လိုက္ရတယ္။ စလံုးထြက္ဖို ့ စိတ္ကူးမိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီေရာက္လာတာေပါ့။ အလုပ္ရမယ္လို ့ မသိႏိုင္ပဲနဲ ့ ခပ္တည္တည္ ထြက္လာတာ။ အေတြ ့အၾကံဳေတာင္ သိပ္မရိွေသးဘူး။ (ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းတုန္းကေၿပာသလို ေၿပာရရင္ "ခပ္တည္တည္". . .ဟဲ..ဟဲ)။
ပလံုဂြမ္ဆရာလို ့သာေခၚသာ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္လုပ္ေနရတဲ့ ၊ စိတ္၀င္စားတဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကလြဲရင္ က်န္တာေတြသိပ္မသိဘူး။ မသိဆို ေတာ္ေတာ္မသိတာပါ။ Face Book၊ FriendSter၊ Forums၊ Chat Room ဘာဆိုဘာမွမသိခဲ့တာပါ။ အခုထိလည္း စိတ္မ၀င္စားဘူး။ internet ကိုေလွ်ာက္လည္ရင္ သတင္းနဲ ့ ကိုယ္ရွာခ်င္တာရွာေနတာနဲ ့ ၿပီးသြားခဲ့တာ။ အခုေတာ့ ဘေလာဖတ္တာလည္းပါလာတယ္ေပါ့။ ဘေလာေတာင္ အင္ဂလုန္ေရာက္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမ စိုးၾကည္ ေကာင္းမွဳနဲ ့သိတာ။ HTML ကိုေကာင္းေကာင္းနားလည္ေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္တက္လည္းဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘေလာပဲ ၾကည့္ေပါ့။ ေပစုတ္စုတ္ရယ္။ ဟီး။ ဂရပ္ဖစ္ လံုး၀မသိဘူး။ တခါတေလ ဘေလာေပၚက ဆရာေတြ သူတို ့ဘေလာေလးကို အလန္းေလး ေတြၿဖစ္ေနေအာင္လုပ္ၾကေတာ့ အားက်ပါတယ္။ နာမည္ၾကီးေတြကိုလည္း အားက်ပါတယ္။ ဟိုေကာင္မေလးကလာၿပီး အကူအညီေတာင္းလိုက္၊ ဒီေကာင္မေလးကလာၿပီးႏွတ္ဆက္လိုက္နဲ ့.. ဟိ.. အားပဲက်ႏိုင္တာပါ။
ဟိုတေန ့ကကို ပန္ဒိုယာနဲ ့ ဂ်စ္တူး ဘေလာေတြမွာ Twitter ဆိုတာေတြ႔တာနဲ ့ ဘာလဲလို ့ ပန္ဒိုယာကို ေမးၾကည့္မိပါတယ္။ IT သမားၿဖစ္ၿပီး မသိဘူးလားတဲ့။ ေအာ္ .. ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ဘ၀။ ေခြးမီွးကုတ္သြားသလိုပဲ။ ခံစားလိုက္ရတာ ေၿပာပါတယ္။ ဂဂ်စ္ေတြ (Gadgets )၊ ရွိၿပီးသား တန္းပလိတ္ေတြ သံုးဖို ့လည္း မၾကိဳက္ေတာ့ မလုပ္ၿဖစ္။ ဒီလိုနဲ ့ ဘေလာစုတ္စုတ္ေလးမွာပဲ ေရးေနရတာေပါ့။
လမ္းမွာေတြ ့လို ့ ဘာလုပ္ေနတာလည္းဆို ပရိုဂရမ္မာဆို လူေတြကလည္း အထင္ၾကီးၾကတယ္။ (မေတာ္ ငါ့ကို သူတို ့စက္ၿပင္ခိုင္းေနရင္ဒုကၡလို ့။ မၿပင္ေပးခ်င္လို ့ထက္ သိပ္ၿပင္တက္တာမဟုတ္ဘူး။ အဲ ကိုယ္စက္ကိုယ္ဆိုရင္ေတာ့ လာထားပဲ၊ သူမ်ားစက္က်ေတာ့ သတိထားရတယ္။) လခ ဘယ္ေလာက္ရလဲ။ "" ေလာက္ရတယ္ဆို ဟယ္ တဲ့။ ပူလိုက္တဲ့မ်က္ႏွာ။ တကယ္ေတာ့ သူတို ့နဲ ့ယွဥ္ရင္သာ မ်ားေနတာ။ သိပ္မ်ားတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္လခက မၿဖစ္စေလာက္ရယ္။ (ၿမန္မာကလာတဲ့ ၿမန္မာေတြ အတြက္ေတာ့ အင္ဂ်င္နီယာေတြထက္ ကြန္ၿပဳတာသမားေတြက လစာပိုရၾကတယ္။) အခုေတာ့ မရၾကေတာ့ပါဘူး။ ၂၀၀၀ ပတ္၀န္းက်င္က အေသလိုၿဖစ္သြားတယ္။ ဒါေတာင္ အခု ၁၈၀၀ ေလာက္နဲ ့လုပ္ေနတဲ့ေက်ာင္းက အသိတစ္ေယာက္ေတြ ့ေတာ့ ဘာလို ့လုပ္ရတာလည္းဆိုၿပီး ေၿပာမိေသးတယ္။ အခုေတာ့ မရၾကေတာ့ဘူး။ စီးပြာက်တာေရာ၊ မၿပင္မဆင္ပဲ လိမ့္၀င္လာတာေရာ။
ဒီစလံုးမွာလည္ တကယ္ေတာ့ လြယ္တယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူး။ ခက္လားဆိုလည္း အဲလိုလည္းမခက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿပသာနာရိွတယ္။ ကြန္ၿပဳတာပိုင္းထက္ ဆက္ဆံေရးပိုင္းပါ။ ကုလားၿဖဴဘာသာရပ္က တခါတေလ ကြန္ၿပဳတာအသိထက္ ပိုအေရးပါေနတက္တယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ အလုပ္မွာ အေႏွာက္အယွက္ၿဖစ္ေနတယ္။
ဒါနဲ ့ သတိရလို ့ လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္က ကိုနတၱိက အလုပ္ထဲက အေၾကာင္းေတြ ေရးရင္ေကာင္းမယ္လို ့ အၾကံၿပဳခဲ့ဘူးတယ္။ အဲတုန္းကေတာ့ ၿငင္းခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အေတြ အၾကံဳသေဘာမ်ိဳးနဲ ့ ေရးဖို ့စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုမၸဏီနဲ ့ဆိုင္တာေတြ ေတာ့ ေရးလိုမရဘူးေပါ့ေလ။
တကယ္ေတာ့ မလြယ္လိုက္တဲ့ ပလံုဂြမ္ဆရာဘ၀။
(ဟို Google တို ့ဘာတို ့က ဂုရုၾကီးေတြေတာ့ မပါဘူးေပါ့ေလ။)
ပန္ဒိုယာက IT သမားမဟုတ္ဘူးလားဆိုတာေၾကာင့္
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မင္းတို ့ေတာ့ အဆင္ေၿပေနၿပီေပါ့လုို ့ လွမ္းေၿပာတာေၾကာင့္
ေရးၿဖစ္သြားတာပါ။
တခါတေလေတာ့လည္း Google တို ့ Microsoft တို ့ Mozilla တို ့ စသည္ၿဖင့္ အိမ္မက္ေတာ့ မက္မိခဲ့ပါတယ္။ဟား..ဟား။ :P (ေအာ္ အိမ္မက္..အိမ္မက္)
(အခုေတာ့ မမက္ေတာ့ပါဘူး။ မၿဖစ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။) :)
နတ္ဆိုး
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://ahnai.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.