အၿပံဳးတခ်က္
အၿပံဳး တခ်က္ဟာ ဒီေလာက္ ခက္ခဲပါသလား ...
က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္စဥ္းစားေနၾကည့္မိသည္။ စဥ္းစားလုိက္တုိင္း အေျဖက မိမိကုိယ္ကုိ သာ အျပစ္တင္ ေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့့္ ဒီေလာက္ ေဖာ္ေရြမႈ နည္းရပါသလဲဟု .. ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ ..
က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေသာ ကာစီႏုိထဲတြင္ လွည့္ကာ က်ေနာ္တုိ႕ Dept ႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ Slot Machines မ်ားကုိ လွည့္ၾကည့္ေနတုန္း ျဖတ္လာေသာ Marketing မန္ေနဂ်ာကုိ က်ေနာ္ ေတြ႕လုိက္သည္။ ေတြ႕လုိက္ပါလွ်က္ မိမိ အထက္လူႀကီးတေယာက္ကုိ ၿပံဳးျပသင့္ပါလွ်က္ က်ေနာ္ သူ အနားေရာက္လာခ်ိန္ထိ က်ေနာ္မၿပံဳးျပ မိသည့္အျပင္ အဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ တည္ေနခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ သူကေတာ့ အဲ့လုိမဟုတ္ Marketing မန္ေနဂ်ာ ပီသစြာ ေဖာ္ေရြေသာ အၿပံဳးတခ်က္ကုိ ကုိယ့္လက္ေအာက္ ငယ္သားပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ၿပံဳးျပသြားခဲ့သည္။ အဲ့ဒီ စကၠန္႕ပုိင္းေလး အတြင္းမွာပင္ က်ေနာ္ အရွက္ႀကီး ရွက္ရေတာ့သည္။ မိမိလုပ္ေနသည္က လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေနရေသာ ေနရာတခု ထုိ႕အျပင္ကုိယ့္ အလုပ္က ပိုေရြ႕ လူအမ်ားႏွင့္ တုိက္ရုိက္ထိေတြ႕ရေသာ အလုပ္။ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားမိကာ မိမိ အျပဳအမူအတြက္ အရွက္ ရမိေတာ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ သူ တပတ္ျပန္လာေသာ အခါ က်ေနာ္ က ဦးေအာင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ၿပံဳးျပ လုိက္မိသည္။ ထို႕အတြက္ သူက က်ေနာ့ ပုခုံးကုိ ပုတ္ကာ ေခါင္းညိမ့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။
အမွန္က က်ေနာ္ ဒီရက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ့ ကုိ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ပုံမွန္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ အေနႏွင့္ သိပ္မမ်ား ႏုိင္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ယူထားရေသာ ေနရာက တဌာနလုံးမွာမွ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေလးေယာက္သာရွိသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ ညဂ်ဴတီတြင္ ၂ ေယာက္သာရွိသည့္ အတြက္ အထဲတြင္ေရာ ရုံးခန္းတြင္ပါ က်ေနာ္တုိ႕ အလုပ္မ်ား ၾကသည္။ ဒီရက္ပုိင္း ပုိမ်ားသည့္ အေၾကာင္းက ေနရာတူ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အၿပီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ သူျပန္သြားေတာ့ သူကုိင္ထားေသာ ပေရာ့ဂ်က္မ်ားကုိ HOD လုပ္သူက က်ေနာ့ကုိ လုပ္ႏုိင္ မလုပ္ႏုိင္ မေမးပဲ တာ၀န္ေပးခဲ့သည္။ ေပးခဲ့တာက က်ေနာ္လုံး၀ မကြ်မ္းက်င္ေသာ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇုိင္းမ်ား ... ပထမရက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္တုိခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ သူ႕ဆန္စား ရဲရမည္ ဟု တင္းကာ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာခဲ့ကာ အရင္ အေျခခံႏွင့္ ေပါင္းပီး က်ေနာ္တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ထုတ္သမွ် ဒီဇုိင္းကုိ ေဂ်းမ်ားကာ ျပန္ျပင္ခုိင္းခဲ့ေသာ မားကက္တင္း ဌာနကုိလည္း ေက်းဇူးတင္သည္။ သူတုိ႕ ေဂ်းမ်ားလုိ႕သာ အခု က်ေနာ္ နားလည္ရသည္။ တပတ္အတြင္း က်ေနာ္ ဒီဇုိင္း ၇ ခု ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ ရလဒ္က က်ေနာ္ လူေရွ႕သူေရွ႕ မေရွာင္ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက မႈန္ကုတ္ကုတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ ေနာက္ တခ်က္ ရီျပဖုိ႕ကုိ ေသမေလာက္ တြန္႕တုိေနခဲ့ေတာ့သည္။ တခ်က္ရယ္ရင္ တရက္အသက္ပုိရွည္ မည္ဟု ၾကားဖူးေပမဲ့ ဘာကိုမွ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ့္ အလုပ္ပိခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ ဒီမနက္ သင္ခန္းစာက က်ေနာ့ကုိ ျပဳျပင္ေပးလုိက္ၿပီ။
အလုပ္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ ေနာက္ကုိ ၿပံဳးဖုိ႕ ၀န္မေလးေတာ့ပါ။ က်ေနာ့အၿပံဳးက လူတေယာက္ကုိ စိတ္အဆင္ေျပမႈ ေပးႏုိင္တယ္ဆုိ က်ေနာ္ ၿပံဳးရက်ဳိး နပ္ပီဟု .....
က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္စဥ္းစားေနၾကည့္မိသည္။ စဥ္းစားလုိက္တုိင္း အေျဖက မိမိကုိယ္ကုိ သာ အျပစ္တင္ ေနမိသည္။ ဘာေၾကာင့့္ ဒီေလာက္ ေဖာ္ေရြမႈ နည္းရပါသလဲဟု .. ျဖစ္ပုံက ဒီလုိ ..
က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ေသာ ကာစီႏုိထဲတြင္ လွည့္ကာ က်ေနာ္တုိ႕ Dept ႏွင့္သက္ဆုိင္ေသာ Slot Machines မ်ားကုိ လွည့္ၾကည့္ေနတုန္း ျဖတ္လာေသာ Marketing မန္ေနဂ်ာကုိ က်ေနာ္ ေတြ႕လုိက္သည္။ ေတြ႕လုိက္ပါလွ်က္ မိမိ အထက္လူႀကီးတေယာက္ကုိ ၿပံဳးျပသင့္ပါလွ်က္ က်ေနာ္ သူ အနားေရာက္လာခ်ိန္ထိ က်ေနာ္မၿပံဳးျပ မိသည့္အျပင္ အဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့မ်က္ႏွာက ေတာ္ေတာ္ တည္ေနခဲ့သည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။ သူကေတာ့ အဲ့လုိမဟုတ္ Marketing မန္ေနဂ်ာ ပီသစြာ ေဖာ္ေရြေသာ အၿပံဳးတခ်က္ကုိ ကုိယ့္လက္ေအာက္ ငယ္သားပင္ ျဖစ္ေစကာမူ ၿပံဳးျပသြားခဲ့သည္။ အဲ့ဒီ စကၠန္႕ပုိင္းေလး အတြင္းမွာပင္ က်ေနာ္ အရွက္ႀကီး ရွက္ရေတာ့သည္။ မိမိလုပ္ေနသည္က လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံေနရေသာ ေနရာတခု ထုိ႕အျပင္ကုိယ့္ အလုပ္က ပိုေရြ႕ လူအမ်ားႏွင့္ တုိက္ရုိက္ထိေတြ႕ရေသာ အလုပ္။ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားမိကာ မိမိ အျပဳအမူအတြက္ အရွက္ ရမိေတာ့သည္။ ထုိေၾကာင့္ သူ တပတ္ျပန္လာေသာ အခါ က်ေနာ္ က ဦးေအာင္ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ၿပံဳးျပ လုိက္မိသည္။ ထို႕အတြက္ သူက က်ေနာ့ ပုခုံးကုိ ပုတ္ကာ ေခါင္းညိမ့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့သည္။
အမွန္က က်ေနာ္ ဒီရက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ့ ကုိ အလုပ္မ်ားေနသည္။ ပုံမွန္ ၀န္ထမ္းတေယာက္ အေနႏွင့္ သိပ္မမ်ား ႏုိင္ေပမဲ့ က်ေနာ္တုိ႕ယူထားရေသာ ေနရာက တဌာနလုံးမွာမွ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေလးေယာက္သာရွိသည္။ က်ေနာ္တုိ႕ ညဂ်ဴတီတြင္ ၂ ေယာက္သာရွိသည့္ အတြက္ အထဲတြင္ေရာ ရုံးခန္းတြင္ပါ က်ေနာ္တုိ႕ အလုပ္မ်ား ၾကသည္။ ဒီရက္ပုိင္း ပုိမ်ားသည့္ အေၾကာင္းက ေနရာတူ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အၿပီး ျပန္သြားခဲ့သည္။ သူျပန္သြားေတာ့ သူကုိင္ထားေသာ ပေရာ့ဂ်က္မ်ားကုိ HOD လုပ္သူက က်ေနာ့ကုိ လုပ္ႏုိင္ မလုပ္ႏုိင္ မေမးပဲ တာ၀န္ေပးခဲ့သည္။ ေပးခဲ့တာက က်ေနာ္လုံး၀ မကြ်မ္းက်င္ေသာ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇုိင္းမ်ား ... ပထမရက္ပုိင္း ေတာ္ေတာ္ကုိ စိတ္တုိခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ သူ႕ဆန္စား ရဲရမည္ ဟု တင္းကာ ျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာခဲ့ကာ အရင္ အေျခခံႏွင့္ ေပါင္းပီး က်ေနာ္တတ္ႏုိင္သမွ် ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ထုတ္သမွ် ဒီဇုိင္းကုိ ေဂ်းမ်ားကာ ျပန္ျပင္ခုိင္းခဲ့ေသာ မားကက္တင္း ဌာနကုိလည္း ေက်းဇူးတင္သည္။ သူတုိ႕ ေဂ်းမ်ားလုိ႕သာ အခု က်ေနာ္ နားလည္ရသည္။ တပတ္အတြင္း က်ေနာ္ ဒီဇုိင္း ၇ ခု ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ ရလဒ္က က်ေနာ္ လူေရွ႕သူေရွ႕ မေရွာင္ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္က်ဥ္းက်ပ္မႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာက မႈန္ကုတ္ကုတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ ေနာက္ တခ်က္ ရီျပဖုိ႕ကုိ ေသမေလာက္ တြန္႕တုိေနခဲ့ေတာ့သည္။ တခ်က္ရယ္ရင္ တရက္အသက္ပုိရွည္ မည္ဟု ၾကားဖူးေပမဲ့ ဘာကိုမွ ဂရုမစုိက္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ့္ အလုပ္ပိခဲ့သည္။ သုိ႕ေပမဲ့ ဒီမနက္ သင္ခန္းစာက က်ေနာ့ကုိ ျပဳျပင္ေပးလုိက္ၿပီ။
အလုပ္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား က်ေနာ္ ေနာက္ကုိ ၿပံဳးဖုိ႕ ၀န္မေလးေတာ့ပါ။ က်ေနာ့အၿပံဳးက လူတေယာက္ကုိ စိတ္အဆင္ေျပမႈ ေပးႏုိင္တယ္ဆုိ က်ေနာ္ ၿပံဳးရက်ဳိး နပ္ပီဟု .....
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://moethaukyan.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.