ျမသီလာအလြမ္းေျပ(၂၇)
၉၆ ဟာ က်မဆီကို တကယ္ပဲ ကဆုန္ေပါက္ ဒုန္းစိုင္းေရာက္လာတဲ့ ႏွစ္ပါပဲ။
၉၆ဧျပီမွာ ေဒၚခင္မင္းေဇာ္ မဂၤလာပြဲျပီးေတာ့ ေႏြပိတ္ရက္မို႔ ၁၀တန္းစာစစ္ကလည္း မျပီးေသးတာမို႔့ က်မ ဘားအံ မျပန္ျဖစ္..။ အဲဒီေႏြမွာပဲ ပါပါ ပင္စင္ယူလို႔ က်မအင္မတန္ခ်စ္တဲ့ စြယ္ေတာ္ရိပ္ကို စြန္႔ရျပန္ပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရိပ္ထဲက ခမ္းနားလွတဲ့ လံုးခ်င္းအိမ္ၾကီးကေန ေရႊ႔ရျပီးတဲ့ေနာက္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပင္စင္စား ပါေမာကၡၾကီးခမ်ာ အိမ္ပိုင္မရွိ.. အိမ္၀ယ္စရာေငြေၾကးလည္း မရွိေတာ့တဲ့အတြက္ ေျပာင္းေနဖို႔ ေရြးလိုက္တဲ့ အိမ္ကေလးကေတာ့ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းေပၚက ပုဂံျခံ၀င္းလို႔ေခၚတဲ့ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာ၀င္းေလးထဲက သစ္သားအိမ္ေလးပါ။ ပုဂံလမ္းမွတ္တိုင္ေနာက္ ျခံ၀င္းထဲက တန္းလ်ားအိမ္ေလးေတြေပါ့။ ေက်ာင္း၀န္းက်င္ဆီ ကေနေတာ့ ေ၀းမသြားေသးပါဘူး။ ျပီးေတာ့ သားကို TTC မွာ ေက်ာင္းထားဖို႔ ဆိုရင္လည္း သြားေရးလာေရး အဆင္ေျပတယ္။ က်မကေတာ့ ရန္ကုန္ကို ခဏျပန္တဲ့ အခိုက္ဆို ပါပါတို႔ မာမာတို႔နဲ႔ တည ႏွစ္ည အိပ္လိုက္.. ျမိဳ႕ထဲက အေဖအေမအိမ္မွာ အိပ္လိုက္ေပါ့။ က်မဘ၀ ဘာမွန္းကို မေသခ်ာတဲ့အခ်ိန္။ ဘ၀ထဲ တကယ့္ အနာဂတ္ေသနဲ႔။ အဲဒီကာလမွာတုန္းက က်မရဲ႕ ဘ၀ဆိုတာက သားအတြက္နဲ႔ တပည့္ေတြအတြက္.. ျပီးေတာ့ က်မရဲ႕ ရွိစုမဲ့စု စာဖတ္ပရိသတ္ အနည္းအက်ဥ္းေလးအတြက္.. ဒါပါပဲလို႔ ေရစုန္ ေမွ်ာထားတဲ့အခ်ိန္..။
အဲဒီ ေမလဆန္းမွာပဲ "အသံသစ္ျပတိုက္" ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ထြက္ခဲ့သမွ် စာအုပ္ေတြအကုန္.. best seller မျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ က်မ ခ်စ္တာခ်ည္း.. ေက်နပ္တာခ်ည္းပါ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီထဲမွာ အသံသစ္ျပတိုက္ မပါပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်မကို အသံသစ္ျပတိုက္က်မွ သိတယ္လို႔ ေျပာလာရင္ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အသံသစ္ျပတိုက္ကို ထုတ္ဖို႔ Today စာအုပ္တိုက္နဲ႔ က်မနဲ႔ ေဇာ္၀င္းထြဋ္နဲ႔ ညွိခဲ့ၾကတာ ဒီပံုစံ မဟုတ္ပါဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြဆို Four color နဲ႔ Dual tone နဲ႔ တကယ့္ ကဗ်ာဆန္ဆန္.. အႏုပညာဆန္ဆန္..။ သံုးမယ့္ စကၠဴကလည္း အေကာင္းစား.. တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ Art Paper ေတြ သံုးမယ္ေပါ့။ က်မနဲ႔ ကိုညီထြဋ္ရယ္ မေမခိုင္ရယ္.. ေသခ်ာကို အခ်ိန္ေပး.. ဓာတ္ပံုေတြ ေရြး စိတ္ကူးၾက..။ က်မကလည္း စာကို အတၳဳပၸတၱိ မဆန္ေအာင္ ေလးေလးလံလံၾကီး ျဖစ္မေနေအာင္.. ပံုစံ သြက္သြက္ေလးနဲ႔ ေရးဖို႔ ၾကိဳးစား။ ျပီးေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတာက ကိုယ္အင္မတန္ၾကိဳက္တဲ့ အဆိုေတာ္ဆိုေတာ့ သူနဲ႔ ပတ္သက္တာကို ေသခ်ာ လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါဟာ တကယ့္မွတ္တမ္းေလးတစ္ခုလည္း ျဖစ္မယ္ေပါ့။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဟာ ျမန္မာျပည္ Rock ဂီတေရစီးေၾကာင္းရဲ႕ ျမစ္လက္တက္ တခုေတာ့ ျဖစ္တယ္။ လမ္းျဖစ္ေအာင္ေဖာက္ခဲ့ရသူေတြထဲက တေယာက္လည္း ျဖစ္တယ္။ ေခတ္အေျခေနေၾကာင့္ Copy သီခ်င္းေတြသာ ဆိုခဲ့ရေပမဲ့ အဲဒီ Copy သီခ်င္းထဲ Mood အျပည့္ထည့္ျပီး ၾကိဳးစားဆိုတဲ့သူ..။ ေနာက္တခ်က္က ေဇာ္၀င္းထြဋ္ဆိုတာက စာဖတ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ အသစ္ဖန္တီးခ်င္တဲ့ ပရိသတ္အတြက္ အေကာင္းဆံုးကို ေပးခ်င္တဲ့ အႏုပညာသမား...။ ေနာက္ ၈၈ေနာက္ပိုင္းမွာ ေကာင္းကင္ေမေမ.. မ်ိဳးဆက္သစ္သီခ်င္း.. အသစ္ကျပန္စ... ဂႏၶ၀င္္စိမ္းေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြကို ေသြးေႏြးေစခဲ့တဲ့သူေလ။ ျပီးေတာ့ က်မက Rod Steward ကို ၾကိဳက္တဲ့သူပီပီ.. ကိုညီထြဋ္ကိုလည္း ၾကိဳက္တဲ့သူမို႔ သူ႔အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ သူ႔ေခတ္တေခတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာသမားတေယာက္အေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေရးခ်င္တာပါပဲ။
ဒီေတာ့ စာအုပ္ေလးကိုလည္း လွလွေလး ျဖစ္ေစခ်င္တယ္..။ အဲဒီစာအုပ္ေလးေရးဖို႔ က်မ သူတို႔မိသားစုနဲ႔ အတူသြား အတူစား အတူအိပ္ ခရီးထြက္သမွ် လိုက္.. Show ေတြ လိုက္... အဲလို အခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ျပီးမွ ေရးရတာ။ က်မတို႔ေတြက ေခတ္အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ သူေတြျဖစ္တဲ့အျပင္ ျဖတ္သန္းေနထိုင္ခဲ့ၾကရတဲ့ ၀န္းက်င္ကလည္း အတူတူ.. ျပီးေတာ့ သိေဟာင္းကၽြမ္းေဟာင္းေတြလည္း ျဖစ္ေလေတာ့ ပိုျပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိတာေပါ့။ ညနက္ Stage show က ျပန္ရင္လည္း က်မတို႔ သားအမိကို ၾကံဳတဲ့သူက လိုက္ပို႔ေပးရတာေလ..။ (ပတ္၀န္းက်င္က က်မကိုေျပာတဲ့အထဲ အဲဒါကလည္း ပါပါတယ္။ က်မက လမ္းသူရဲေတြနဲ႔ တရုန္းရုန္းတဲ့ေလ..)။ အဲဒီ စာအုပ္အတြက္ က်မ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားၾကီး ေပးခဲ့ရတာပါ။
(အဲဒီတုန္းက ေမျငိမ္း၊ေဇာ္၀င္းထြဋ္+ေမခိုင္)တကယ္ေတာ့ ရတဲ့ စာမူခက နည္းနည္းေလးပါ။ က်မကသာ ေသခ်ာလုပ္ခ်င္လုိ႔ ေရးခ်င္လို႔ ေရးခဲ့တာ..။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း စာအုပ္ထြက္လာေတာ့ တကယ့္ တလြဲ.. ။ စကၠဴ အမ်ိဳးအစားက အစ.. စာအုပ္အျပင္အဆင္ အထိ...။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ စိစစ္ေရးက ျဖဳတ္တဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို က်မကို အသိမေပးခဲ့တာပါပဲ။ ဥပမာ ေဇာ္၀င္းထြဋ္တို႔ Emperors က အဲဒီတုန္းက ဆံပင္ရွည္ၾကီးေတြနဲ႔.. ဆိုေတာ့ ဘာလို႔ ဆံပင္ရွည္ ထားၾကတယ္ဆိုတာေတြကို တေယာက္ခ်င္း ေမးထားတဲ့ အေမးအေျဖေတြေပါ့။ သူတို႔ေျဖၾကတာေတြ သိပ္ေကာင္းတာပဲ..။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါေတြ အျဖဳတ္ခံရတယ္။ ဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အေၾကာင္းအရာေတြက ဟကုန္..။ စာအုပ္ထြက္ျပီးမွပဲ က်မ အဲဒါကို သိရတယ္။ တကယ္ဆို ျဖဳတ္ခံရတဲ့ စာပိုဒ္ေတြကို ၾကိဳသိရင္ ေရွ႔နဲ႔ေနာက္ လွလွပပျဖစ္ေအာင္ ျပန္ျပီး ခ်ိတ္ဆက္လို႔ ရတာေပါ့။ အဲဒီ စာအုပ္မိတ္ဆက္ပြဲမွာေတာင္ အဲဒီ စိတ္ပ်က္ရမႈကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
(ေရွ႔ဖံုး- အီတိုးေလး)
(ေနာက္ဖံုး)ဒါေၾကာင့္ က်မ ျပန္မေတြးခ်င္တဲ့ ေမ့ပစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေ၀ဒနာတခုထဲမွာ အသံသစ္ျပတိုက္လည္း ပါပါတယ္။ အင္း ဒါေပမဲ့ 'အသံသစ္ျပတိုက္'ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္းမွာ လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ခံမႈကို ပိုရလာျပီး လူငယ္ေတြနဲ႔ ပိုနီးစပ္သြားခဲ့ရတာကေတာ့ က်မရဲ႕ တကၠသိုလ္ဆရာမဘ၀မွာ တန္ဖိုးတခု ရွိခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ေျပာရမွာပါေလ။
+++++
၉၆ ရဲ႕ ေမလေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ရက္ေတြကေတာ့ က်မ ေရွ႕၂၄.. ၂၅ မွာ ေရးခဲ့သလိုပါပဲ..။ ခရီးေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ထြက္တာ..။ ဘားအံက တပည့္ေတြနဲ႔ကေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္.. မြန္ျပည္နယ္ တ၀ိုက္..။ ေနာက္ ၉၆ ေအာက္တိုဘာ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ က်ေတာ့ ရန္ကုန္က တပည့္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း တေလွ်ာက္..။ အေဖ့ကုမၸဏီက လိုင္စင္ ရုပ္သိမ္းလိုက္ရေတာ့ ခရီးသြားတဲ့ ကားက တစီးေလာက္ အျမဲ ရွိေနတတ္တာမို႔ အေဖ့ကားကို ယူသြားျပီး ေလွ်ာက္သြားတာပါ။ ဒီၾကားထဲ Emperors ေတြနဲ႔လည္း သူတို႔ Stage Show ေတြ ေလွ်ာက္လုိက္ေသးတာ..။ တန္ေဆာင္တိုင္ ေတာင္ၾကီးမီးပံုပ်ံပြဲကေန... အင္းေလး ေညာင္ေရႊ ပင္းဒယ ပုဂံ ေညာင္ဦး ပုပၸား မႏၱေလး ေမျမိဳ႕ထိကို တကယ့္ကို စံုတကာေစ့..။ ကားေတြ သံုးေလးစီး တန္းစီျပီး သြားၾကတာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ေဆးဆိုးပန္းရိုက္မ်က္ႏွာ ထြက္ျပီးစ။ အဲဒီတုန္းက Emperors မိသားစုေတြနဲ႔အတူ ကိုရင္ဂိုတို႔ မိသားစု..ပါေလ့ရွိတယ္။ သီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္တို႔ သားအမိပါတယ္..။ ဟယ္ရီလင္းလည္း ပါတတ္တယ္။ ေနာက္ ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီ (မင္းမင္းလတ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ)။ စည္သူလြင္..၊ ပီးေပၚတို႔ လင္မယား.. တခါတေလ.. က်မရဲ႕ ရန္ကုန္က တပည့္ေတြေတာင္ ပါတတ္တယ္။
က်မတို႔က လမ္းခရီးမွာ နားရင္ေတာင္ ထန္းေတာေတြ႔ရင္ ထန္းေတာထဲ ကားေတြထိုးရပ္ျပီး ထန္းရည္ခ်ိဳေတြ ေသာက္ၾက..။ ထန္းတက္သမားေတြနဲ႔ စကားေတြေျပာၾက။ ပြဲေတာင္းရင္ အဲဒီမွာတင္ ဂစ္တာတီးျပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုၾက။ မိတၳီလာဆိုရင္လည္း ကန္ေဘးမွာ ကားရပ္နားၾက.. ျပည္ဆိုလည္း ျပည္အ၀င္ မင္းၾကီးေတာင္ေဘးနား ဧရာ၀တီ ျမစ္ကမ္းေဘး မွာ နားၾက။ အဲလို နားၾကတာ။ အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း အမ်ားၾကီးရ..။ ကိုညီထြဋ္နဲ႔ ပန္းခ်ီေရးမယ္လို႔ တိုင္ပင္ျပီး sketch ေတြေတာင္ ေကာက္ခဲ့ေသးတာ။ (သူကေတာ့ ေနာက္ပိုင္း တကယ္ ပန္းခ်ီေတြ ျပန္ေရးျဖစ္တယ္။ က်မသာ... ေဆးမ၀ယ္ႏိုင္လို႔ :P ) စာေတြ ေရးခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေရးစရာေတြလည္း ရျပီး စာေတြလည္း တကယ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခုထိ မေရးျဖစ္ေသး တာေတြလည္း အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတာ..။ အဲဒါေတြကို အသက္ၾကီးလို႔ ဆရာမဘ၀က ပင္စင္ယူျပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ စာေတြပဲ တစိုက္မတ္မတ္ ေရးေတာ့မယ္ ေပါ့...။ ခုေတာ့လည္း... ဘ၀က ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္ဦးမယ္ မသိျပန္..။
(အဲလို ျမန္မာျပည္ထဲ ခရီးေတြ တင္းက်မ္းသြားခဲ့ရတာမို႔ ခု ထိုင္းမွာေနေနရခ်ိန္ ထိုင္းက ခရီးသြားလုပ္ငန္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ခ်မ္းသာေနတာကို ေတြ႔တဲ့အခါမွာ ကိုယ္တိုင္းျပည္နဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ျပီး ရင္နာရတာပါ။ ထိုင္းမွာက လွေအာင္ မနည္းလုပ္ထားရတာေလ.. ျပီးေတာ့ တကယ္ Tour Area လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာက နည္းနည္းေလး.. ။ က်မတို႔ တိုင္းျပည္မွာက ဘယ္ေနရာ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္လိုက္... ခရီးသြားေတြကို ဆြဲေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာခ်ည္း...... - စကားခ်ပ္)
က်မကေတာ့ ေရာက္ေလရာမွာ မွတ္စရာရွိတာေတြ သယ္ပိုးခဲ့တာပါပဲ။ အနည္းဆံုးေတာ့ စာသင္ခန္းထဲက တဆင့္ မွ်ေ၀ႏိုင္မယ္.. အမ်ားဆံုးဆို စာမ်က္ႏွာေတြေပၚကေနေပါ့။ ဥပမာေျပာျပရရင္ ၀န္ၾကီး ပေဒသရာဇာရဲ႕ ထန္းတက္သမားဘြဲ႔ တ်ာခ်င္းကို သင္တဲ့အခါ က်မေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းနားတ၀ိုက္က ထန္းတက္သမားေတြအေၾကာင္း ေျပာျပႏိုင္မယ္..။ ကုန္းေဘာင္ေခတ္က ထန္းသမားဘ၀နဲ႔ ခု ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀ေက်ာ္ထိတိုင္ေအာင္ေတာင္မွ သိပ္မကြာေသးတဲ့ ထန္းသမားေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေျပာျပမယ္။ အဲဒါဟာ ေကာင္းတာလား ဆိုးတာလား..။ ေရာင့္ရဲတတ္တာလား... ပညာဥာဏ္မၾကီးရင့္တာလား.. ေဆြးေႏြးမယ္။ ေရာင့္ရဲတာက ေကာင္းလား.. တိုးတက္ဖို႔ၾကိဳးစားတာ ေကာင္းလား.. ေတာရြာအလွအတုိင္း ထားမလား.. ေခတ္မီ တိုးတက္တဲ့ ျမိဳ႕ျပအျဖစ္ ျပဳျပင္မလား..။ Economy ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္မလဲ.. ဆိုတာေတြ ျငင္းၾက ေဆြးေႏြးၾကမယ္ေပါ့..။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ေတြက တိုေတာင္းလြန္းတာမို႔ ဒါေတြြ ေျပာျပ ခ်ျပဖို႔ အခ်ိန္မရပါဘူး။
အဲဒီအခါ က်မရဲ႕ စကား၀ိုင္း ေဆြးေႏြး၀ိုင္းေတြက အေ၀းေျပးလမ္းမၾကီးေပၚမွာရွိတဲ့ ဘားအံေကာလိပ္ေဘးက လမ္းေဘးလက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလးဆီကိုပဲ ေရာက္ ေရာက္ သြားေတာ့တယ္။ ည ည.. လေရာင္ေအာက္.. လမ္းမီးတိုင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္က က်မတို႔ရဲ႕ လက္ဘက္ရည္ စားပြဲ၀ိုင္းက သံုးေလး၀ိုင္းစာေလာက္ အၾကီးၾကီး.. ေဆြးေႏြးၾက ျငင္းခုန္ၾက..။ အဲဒီမွာပဲ တကယ္စာဖတ္တဲ့ တကယ္ေတြးႏိုင္ ေဆြးေႏြးႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ ရွိေနတာကို က်မ ပို ပို သိခဲ့ရတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ ရြက္ပုန္းသီးေလးေတြက ဖူးပြင့္ခြင့္ မရ..။ တခ်ိန္မွာ ကုန္ကားေမာင္းမွာတဲ့.. ကုန္ကူးမွာတဲ့.. လက္ဘက္ရည္ဆုိင္ ဖြင့္မွာတဲ့.. ယိုးဒယားပစၥည္းဆိုင္ တည္မွာတဲ့။ ကုန္ကားေထာင္စားမွာတဲ့.. လယ္ေတြ ကိုင္းေတြပဲ ျပန္လုပ္မွာတဲ့။ က်မစိတ္ထဲ ငါဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ စဥ္းစားျပီး သက္ျပင္းခ်မိတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့..။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ အိပ္မက္ရွိသေလာက္ စိတ္တိုင္းက် ဖူးပြင့္ခြင့္ မရတာ။ ဒါေပမဲ့ တခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့.. လို႔ေတာ့ ေတးထား ျငိဳးထား ခဲ့လိုက္ပါေသးတယ္။
+++++
အဲဒီ ၉၆ ႏို၀င္ဘာ ေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း က်မကေတာ့ ပံုမွန္ပဲ ေက်ာင္းတြင္း လႈပ္ရွားမႈကိစၥေတြထဲ စိတ္ေရာက္လို႔ေပါ့။ ျပီးေတာ့ လံုးခ်င္း၀တၳဳတအုပ္လည္း ေရးလက္စ..။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တုန္းက ခရီးေတြ ဆက္တိုက္ထြက္ထားတာမို႔ လူက နည္းနည္းလည္း လက္ပမ္းက်ေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဆႏၵျပလို႔ဆိုတဲ့ သတင္း ေရာက္လာတာပါပဲ။ ၉၆ ဒီဇင္ဘာ ၃ရက္ ဗုဒၶဟူးေန႔ ညမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ႏို၀င္ဘာကတည္းက စက္မႈတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ရဲေတြ ျပႆနာ ျဖစ္ရာက တအံုေႏြးေႏြး စေနခဲ့တာပါ..။ စည္ပင္ရဲနဲ႔ စက္မႈေက်ာင္းသား၂ေယာက္ ေစာ္ဘြားၾကီးကုန္း အေ၀းေျပးဂိတ္မွာ ျပႆနာျဖစ္ရာက ေက်ာင္းသားေတြ အဖမ္းခံရ.. တကယ္ လြန္တာက ရဲက လြန္တာ..။ အဲဒီကိစၥ ေျဖရွင္းရာမွ အာဏာပိုင္ဘက္က ေက်ာင္းသားေတြကို မတရားသျဖင့္ ရိုက္ႏွက္တာမ်ိဳးရွိလို႔ ျပႆနာၾကီးသြားတာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားဆိုတာမ်ိဳးကလည္း မတရားသျဖင့္ဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိုင္ တဲ့အျပင္ ၈၈ရဲ႕ ေသြးကလည္း ေအးေသးတာမဟုတ္ေလေတာ့ ျဖစ္ျပီေပါ့။
ရန္ကုန္မွာကေတာ့ ဒီဇင္ဘာ ၂ရက္ ၃ရက္ကတည္းက ေက်ာင္းသားေတြက လွည္းတန္းမွာ စုေ၀းတာတို႔ ထိုင္သပိတ္ေမွာက္တာတို႔ စေနပါျပီ။ စစ္တပ္ကလည္း သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း အင္အားသံုးျဖိဳခြဲျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ရွာေဖြဖမ္းဆီးတာေတြ ဆက္တိုက္ လုပ္ေနပါ ျပီ။ က်မကသာ နယ္ေက်ာင္းေရာက္ေနလို႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသးတာပါ။ ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာေတာ့ ေမာ္လျမိဳင္ တကၠသိုလ္ဘက္မွာ အသံထြက္လာပါျပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ စာေတြ ေ၀.. စာေတြကပ္..။ အဲဒီ ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာပဲ က်မတို႔ ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဆရာဆရာမေတြကို အစည္းေ၀းေခၚျပီးး ဂ်ဴတီခ်ဖို႔ေတြ ေက်ာင္းသား ထိန္းဖို႔ေတြ စီစဥ္ပါတယ္။ ဒီတပတ္ေတာ့ ဘယ္သူမွ ရန္ကုန္ မျပန္ရ.. ခရီးလည္း မထြက္ရ.. ေက်ာင္း၀န္းက်င္မွာပဲ ရွိေနၾကရမယ္တဲ့။ ဆရာဆရာမေတြကေတာ့ သိပ္မပူတတ္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ဘာလုပ္မယ္လည္း ေတြးမထား ၾကပါဘူး။
တကယ္ေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ ရန္ကုန္နဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္တကၠသိုလ္က လႈပ္ရွားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ က်မတို႔ ေက်ာင္းေသးေသးေလးဆီ ေရာက္လာပါျပီ။ ဒီဇင္ဘာ ၅ရက္ေန႔ညမွာေတာ့ ေမွာင္အံု႔အံု႔ႏိုင္လွတဲ့ ဘားအံ ေကာလိပ္ကေလးဘက္ဆီက ေၾကြးေက်ာ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရပါျပီ။ ေက်ာင္းသား အခြင့္အေရး.. ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး.. ဖမ္းဆီးေက်ာင္းသားေတြ ျပန္လႊတ္ေပးေရး.. 'ဒို႔အေရး' ေတြေပါ့..။ က်မ ၾကက္သီးေတြထျပီး မ်က္ရည္လည္လာရျပန္ျပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ.. ေက်ာင္းသားဆိုတာ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ေက်ာင္းသားစိတ္ ရွိတာပါပဲလို႔ ေတြးမိလို႔ေပါ့။ ဘာမွ မသိဘူး.. ဘာခံစားမႈမွမရွိဘူးလို႔ ထင္ထားခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ဘားအံက ကေလးေတြဟာလည္း ေခတ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာကို.. ေက်ာင္းသားအခြင့္အေရး ဆိုတာကို.. ခံစားတတ္တာ ပါပဲလား..။ ေက်ာင္းဘက္က ဆရာတခ်ိဳ႕ ဆရာမေဆာင္ဆီ လိုက္လာပါတယ္..။ က်မနဲ႔ အမၾကီးကို နာမည္တပ္ေခၚျပီး ဆရာၾကီးက ကေလးေတြ ထိန္းဖို႔ ေခၚခိုင္းလို႔တဲ့..။ အဲဒီအခ်ိန္ က်မတို႔က ေက်ာင္းထိပ္ေတာင္ ေရာက္ေနပါျပီ။ ေက်ာင္းထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းသားေဆာင္ဘက္ဆီက မီးေမွာင္ခ်ထားျပီး အခ်ီအခ်ညီညီ ေအာ္သံေတြ..။
ခဏၾကာေတာ့ စစ္ကား ၂စီးနဲ႔ 'ပ၀တ' က အရာရွိဆိုသူေတြ ေရာက္လာပါတယ္။ သူတို႔က ေက်ာင္းထဲ ခ်က္ခ်င္း မ၀င္ဘဲ ဆရာၾကီး.. အေဆာင္မွဴးေတြနဲ႔ ရွိေနတဲ့ ဆရာဆရာမေတြကို ေခၚပါတယ္။ ကေလးေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ထိန္းရင္ သူတို႔ မ၀င္ပါဘူးလို႔ ညွိပါတယ္။ ဆရာၾကီးက က်မတို႔ မ်က္ႏွာေတြကို ၾကည့္ပါတယ္။ က်မတို႔ေရာ.. အေဆာင္မွႈးေတြေရာ ျပိဳင္တူ ကတိေပးပါတယ္။ ထိန္းပါ့မယ္.. ဗိုလ္မွဴးတို႔သာ ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔..ေပါ့။ တကယ္လည္း သူတို႔ ေက်ာင္း၀င္း အျပင္နားရွိေနတုန္း.. အေဆာင္မွဴးေတြက ကိုယ့္အေဆာင္ေတြေပၚ ကိုယ္တက္ျပီး ကေလးေတြကို ၀င္ထိန္းရပါတယ္။ မင္းတို႔ ေျပာခ်င္တာေျပာလိုက္ရျပီ.. သူတို႔လည္း သိသြားျပီပဲ.. ေတာ္ၾကေတာ့.. ေတာ္ၾကာ ဘာမွ မလုပ္လိုက္ရေသးဘဲနဲ႔ အဖမ္းခံၾကရရင္ မတန္ဘူးေပါ့..။ ကေလးေတြကလည္း ထိန္းတာက သူတို႔ ဆရာဆရာမေတြဆိုေတာ့ စကား နားေထာင္ၾကပါတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ျငိမ္သြားၾကပါတယ္။
ေနာက္တေန႔ စေန တနဂၤေႏြေတြမွာေတာ့ က်မအပါအ၀င္ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို 'ပ၀တ'က ေခၚေမးတာေတြ.. လာေတြ႔ျပီး စကားစျမည္ေျပာတာေတြ.. လုပ္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတာက က်မကို စကားေျပာခ်ိန္မွာ က်မအိမ္မွာ ဘုရားစင္မရွိတာကိုပဲ အၾကာၾကီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးေနတာပါ။ ေနာက္မွ သိတာက က်မကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ စြပ္စြဲလို႔ရေအာင္ ေမးတာဆိုပဲ။ က်မကေတာ့ သူ ဘာရည္ရြယ္တာလဲဆိုတာ ရိပ္မိသလို ရွိတာနဲ႔ က်မက ခရီးခဏခဏထြက္တာေၾကာင့္ေရာ.. ဘုရားစင္ထားရင္ တာ၀န္ၾကီးသလို ခံစားရလို႔ မထားတာလို႔ပဲ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ သူက ဗုဒၶဘာသာကို ယံုသလား ဆိုတာမ်ိဳး ေမးလာတာမို႔ က်မက စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ သူ႔ကို သစၥာေလးပါးနဲ႔ မဂၢင္ရွစ္ပါးကို တမင္ စကားထဲ ထည့္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ျပီးသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်မက အျမင္ကပ္ကပ္နဲ႔ သမားဂုဏ္ျပျပီး ေျပာတာပါ။ အဲလိုနဲ႔ စေန တနဂၤေႏြမွာ ဘားအံေကာလိပ္က ျငိမ္သြားေပမဲ့ ရန္ကုန္နဲ႔ ေမာ္လျမိဳင္.. မႏၱေလး တကၠသိုလ္ ေတြမွာေတာ့ မျငိမ္ၾကေသးပါဘူးတဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ဒီဇင္ဘာ ၉ရက္ တနလၤာေန႔မွာေတာ့ 'ပ၀တ'က ျပည္နယ္မွဴး(ကရင္လူမ်ိဳးပါပဲ)က ေက်ာင္းကို လာျပီး ေက်ာင္းသားေတြကို စကားေျပာပါတယ္။ သူေျပာေတာ့လည္း အျဖဴးသား ေပါ့..။ ပညာေရးကို ဘယ္လို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေနပါတယ္ေပါ့..။ လိုတာေတြ ေျပာပါေပါ့..။ ကေလးေတြက ေလွာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေအာ္လား ဟစ္လားလည္း ျပန္လုပ္ၾကပါေသးတယ္။ သူ ျပန္သြားတဲ့အထိလည္း ေက်ာင္းေတြ ပိတ္ရျပန္ဦးမယ္ လို႔ က်မတို႔ ဆရာဆရာမေတြ ကိုယ္တိုင္ကကို မထင္ၾကေသးပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔ ေန႔လယ္မွာပဲ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆူပူမႈေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ေတြ ရက္အကန္႔အသတ္မရွိ ပိတ္လိုက္တယ္.. ဆိုတဲ့ ေၾကျငာခ်က္ ထြက္လာပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအားလံုး ကိုယ့္ရပ္ရြာဆီ အေရာက္ ျပန္ရမယ္တဲ့။
အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရကေတာ့ သူတို႔ ထံုးစံအတိုင္း ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေတာင္းဆိုခ်က္ မွန္သမွ်ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဘယ္တုန္းကမွ မလိုက္ေလ်ာဘဲ ေက်ာင္းသားေတြကို အဓိက အထိနာေစမယ့္ ေက်ာင္းေတြ ရက္ရွည္ ပိတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြနဲ႔ပဲ တု႔ံျပန္လိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီေန႔က ေယာက်္ားေလးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိတ္ထိခိုက္ၾကပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြက ငိုၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေက်ာင္းပိတ္ထားဦးမလဲ.. ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္လိုက္ျပီးေတာ့မွ ဘယ္သူေတြကို လိုက္ရွာ ဖမ္းဆီးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ဦးမလဲဆိုတာကို အားလံုး ေတြးမိေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြေပါ့..။ လူငယ္ေတြအတြက္ အနာဂတ္ကို ျမင္ရဖို႔အေရး ေ၀းရျပန္ဦးေပါ့။ ဒါဟာ မွန္ကန္တဲ့ ေျဖရွင္းမႈလား..။ က်မကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးတာကိုပဲ နာနာက်င္က်င္ ခံစားေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အစမွာတုန္းက က်မကို အေပ်ာ္နဲ႔ ၾကိဳခဲ့တဲ့ ၉၆က ႏွစ္အဆံုးမွာေတာ့ က်မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို ပူျပင္း ေလာင္ျမိဳက္ေစခဲ့ပါတယ္။
+++++
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://maynyane.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.