မင္းမို႕ ေျပာရက္တယ္....ဒ႑ာရီ
မင္းအေပၚ ထားတဲ့အခ်စ္ကို
အေသြးအသားနဲ႔ .....ထပ္တူျပဳ က်ိန္ဆို၀င့္ပါတယ္ " ဒ႑ာရီ "
" ရွင္ရတဲ့ လခေလးနဲ႔
ဒီေခတ္ၾကီးမွာ ထမင္းမငတ္ေအာင္ေတာ့
စားလို႕ရတာေပ့ါလို႕ " မင္းေျပာေတာ့
ငါ့လက္ထဲက ျခစ္ကုတ္၀ယ္ထားတဲ့
နွစ္ပဲတျပားတန္ လက္ေဆာင္ေလးက
တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ င့ါကို ေမာ့ၾကည့္တယ္
ေမြးကတည္းက စဲြကပ္ခဲ့တဲ့
ဆင္းရဲသား ကင္ဆာေရာဂါကို
ဒီေခတ္ၾကီးမွာ အျမစ္ျပတ္ေအာင္ကုခ်င္ေပမယ့္လည္း......
" ခ်စ္တာတခုတည္းနဲ႔ ထမင္းတလုပ္စားလို႕ရလားတဲ့ "
မိုက္ခနဲ႔ ေတြေ၀သြားတဲ့ အသိကို
အတန္တန္ ထိန္းရင္း
မင္းနုတ္ခမ္းေတြကို လူေသတစ္ေယာက္လို
ေငးေမာမိတယ္
ဘ၀ကို " ရွင္ " ပါသည္ျဖစ္ေစ မပါသည္ျဖစ္ေစ
ဆက္လွမ္းရမွာပဲလို႕ ေျပာေတာ့
မ်က္ရည္၀ဲရင္း ျပံဳးမိတယ္
ျပဳမိတဲ့ အျပံဳးက
ငါခ်စ္တဲ့မင္းဟာ သိပ္ကို စိတ္ဓတ္မာတဲ့ မိန္းခေလးမွန္း သိလိုက္ရလို႕
၀ဲမိတဲ့ မ်က္ရည္က
ငါမပါဘဲ မင္းအနာဂတ္ေတြ လွပနိင္မွန္းလည္း မွန္းဆမိလို႕
အားလံုးမွန္တယ္ " ဒ႑ာရီ "
ဘ၀ဟာ အခ်စ္တခုတည္းနဲ႕ မျပည့္စံုဘူး
ဒီၾကားထဲမွာ ဆင္းရဲတဲ့ ငါက မင္းဘ၀အတြကိ ပိုမျပည့္စံုဘူး
မငတ္ေအာင္ပဲ ထားနိင္တဲ့ ဘ၀ကိုလည္း
ဘယ္သူမွ မလိုခ်င္ၾကဘူး မဟုတ္လား
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://soethawn.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.