လူမႈဂရုဏာအကူအညီႏွင့္ျမန္မာႏုိ္င္ငံ
နာဂစ္မုန္တိုင္း တိုက္ခိုက္ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာ ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရးအဖဲြ႔မ်ားနဲ႔ ျမန္မာအစိုးရအၾကား ထိေတြ႔ ဆက္ဆံမႈေတြ ပိုမ်ား လာခဲ့ပါတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားရဲ႕ အစပိုင္းမွာ အစိုးရဘက္က ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားဟာ လူမႈဂုရုဏာအကူအညီကုိ ဗန္းျပျပီး ႏုိင္ငံေရးႏြယ္တဲ့ အလုပ္ေတြကို လုပ္မယ္လို႔ သံသယရိွခဲ့သလို ႏုိင္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားဘက္ကလည္း နအဖဘက္က အကူအညီမ်ားကို အလြဲသံုးစားလုပ္မွာကို စိုးရိမ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သံုးပြင့္ဆုိင္ဗဟိုအဖြဲ႔ ဖြဲ႔စည္းျပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ႏုိင္ခဲ့ျပီး ျမန္မာအစိုးရနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားအၾကားမွာ ေကာင္းမြန္တဲ့အလုပ္သေဘာ ဆက္ဆံေရးတစ္ရပ္ ထူေထာင္ ႏုိင္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုု ကုလသမဂၢနဲ႔ ႏုိင္ငံတကာ အကူအညီေပးေရးအဖဲြဲ႔မ်ား၊ INGO မ်ားရဲ့ ေျပာၾကားခ်က္မ်ားမွာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ICG, CMI (Crisis Management Institute) စတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားက နာဂစ္ကရတဲ့ အခြင့္အေရးကို တိုးခ်ဲ႔ျပီး ျမန္မာႏုိ္င္ငံကို လူမႈဂရုဏာ အကူအညီေတြ တိုးခ်ဲ႕ေပးဖို႔ ေျပာဆိုလာတာေတြ ၾကားရပါတယ္။ ဥေရာပေကာ္မရွင္ထဲမွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ ပိတ္ဆို႔အေရးယူထားမႈေတြကို ျပန္လည္သံုးသပ္ဖို႔ဆိုတာကို ဒိန္းမတ္လို နအဖအေပၚ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံေတြကပါ ေျပာလာပါတယ္။ ဒီအယူအဆေတြကို သေဘာမတူဆန္႔က်င္တဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးရိွပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေပၚ လူမႈဂရုဏာအကူ အညီေပးေရးနဲ႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အကူအညီေပးေရးဟာ ျမန္မာ့ႏုိ္င္ငံ ဒီမိုကေရစီ ေပၚေပါက္ေရးလုပ္ငန္းမွာ အေလးထားေဆြးေႏြးရမယ့္ ကိစၥျဖစ္လာ ေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏုိ္င္ငံဟာ Failed State အဆင့္ကို မေရာက္ေသးေပမယ့္ Fragile State လို႔ ဆိုရမယ့္ အကိုင္အတြယ္မွားရင္ ျပႆနာေပၚႏုိင္တဲ့အဆင့္မွာ ရိွပါတယ္။ ဒီေတာ့ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ လူမႈဂရုဏာ အကူအညီေပးမႈေတြ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအကူအညီေပးမႈေတြကို ဘယ္လို ဟန္ခ်က္ညီေအာင္ ကိုင္တြယ္မယ္ဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားဖို႔ လိုေနပါျပီ။ ဒီေတာ့ ဒီျပႆနာကို စဥ္းစားသူလိုသူမ်ားအတြက္ OECD ( Organization for Economic Co- operation and Development) ရဲ့ PRINCIPLES FOR GOOD INTERNATIONAL ENGAGEMENT IN FRAGILE STATES & SITUATIONS ဆိုတဲ့ အေျခခံမူမ်ားကို ကိုးကားတင္ျပခ်င္ပါတယ္။
OECD အဖြဲ႕က Fragile State မ်ားနဲ႔ ထိေတြ႔ဆက္ဆံျပီး ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈမ်ားပေပ်ာက္ေအာင္၊ လံုျခံဳ တည္ျငိမ္တဲ့ အေျခအေနျဖစ္ေအာင္ အကူအညီေပးရာမွာ ႏုိင္ငံတကာအေနနဲ႔ လုိက္နာသင့္တဲ့ အေျခခံမူမ်ားကို ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တံုးက ခ်မွတ္ခဲ့တယ္။ OECD က အဲဒီႏုိင္ငံေတြလက္ရိွအေျခအေနက ေနရုန္းထြက္ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အဲဒီနုိင္ငံကေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ျပည္သူေတြကပဲ လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ႏုိင္ငံတကာက အေျဖရွာေပးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ ႏုိင္ငံတကာအကူအညီဆိုတာက အေျခအေနေကာင္းေတြ ပိုေကာင္းလာေအာင္၊ မေကာင္းတ ဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြ ေလ်ာ့က်သြားေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔ခ်မွတ္တဲ့ အေျခခံမူမ်ားဟာ ယိုယြင္း အားနည္းေနတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္၊ ပဋိပကၡမ်ားနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ႏုိင္ငံမ်ားနဲ႔ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရာမွာ အေထာက္အကူျပဳႏုိ္င္ဖို႔ ျဖစ္တယ္လို႔လဲ ဆိုပါတယ္။ OECD က သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံမူမ်ားဟာ ေအာက္ပါအေျခခံအုပ္ျမစ္ႏွစ္ခုေပၚမွာ တည္တယ္လို႔ ေဖာ္ျပထား ပါတယ္။
တစ္။ လက္ရိွအေျခအေနကို အေျခခံျပီး စတင္ရန္။ ႏုိင္ငံတကာအသိုင္းအ၀န္းအေနနဲ႔ ႏုိင္ငံတစ္ခုျခင္းရဲ့ ထူးျခားတဲ့ အေျခအေနေတြကို သိျပီး သင့္ေတာ္တဲ့ တုန္႕ျပန္မႈမဟာဗ်ဴဟာကိုခ်မွတ္ရမယ္။ ႏုိ္င္ငံတုိင္းမွာ မတူညီတဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈ၊ ႏုိင္ငံေရး သံဓိဌာန္ခ်ထားမႈ၊ တရား၀င္မႈ အေျခအေနေတြ ကြာျခားတယ္ဆိုတာ သတိထားဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။ အဲဒီႏုိင္ငံဟာ ပဋိပကၡလြန္ကာလ သို႔မဟုတ္ အသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလမွာ ရိွေနတာလား၊ အစိုးရျပဳိကြဲေနတဲ့အဆင့္မွာ ေရာက္ေနတာလား၊ တစ္ေျဖးေျဖးခ်င္းတိုးတက္ ေျပာင္းလဲ ေနတဲ့ အဆင့္မွာရိွေနတာလား၊ ပဋိပကၡနဲ႔ အၾကာၾကီး ရင္ဆိုင္ ေနရျပီး ေရွ႕မတိုး၊ ေနာက္မဆုတ္ အေျခအေနကို ေရာက္ေနတာလား ခြဲခြဲျခားျခားသိရမယ္။ ႏုိင္ငံနဲ႔ ေဒသ အေျခအေနေပၚ မူတည္ျပီး ခုိင္မာတဲ့ ႏုိင္ငံေရးအကဲျဖတ္ခ်က္လုပ္ဖို႔ အေရးၾကီးတယ္။ ျပႆနာအားလံုးကို ၾကိဳတင္ဆြဲထားတဲ့ အစီအစဥ္နဲဲ႔ ေျဖရွင္းလို႔ မရႏုိင္ဘူး။
ႏွစ္။ ထိခိုက္နစ္နာမႈမ်ားမျဖစ္ေစရန္။ ပဋိပကၡအေၾကာင္း၊ အုပ္ခ်ဳပ္မႈျပႆနာမ်ားအေၾကာင္းကို ဂဃဏန လဲမသိဘူး၊ ခိုင္မာတဲ့ သံုးသပ္ခ်က္လဲ မလုပ္ဘူး၊ ျပႆနာေပၚရင္ ဘယ္လိုေျဖရွင္းမယ္ ဆိုတာလဲ ၾကိဳတင္စီမံမထားဘူးဆိုရင္ ႏုိင္ငံတကာက ၀င္ေရာက္ အကူအညီေပးရာမွာ မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ လူမႈေရးအရ သေဘာထားကြဲမႈေတြျဖစ္ေအာင္၊ အဂတိ လိုက္စားမႈနဲ႔ အခြင့္အေရးခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ ပိုလာေအင္ လုပ္ေပးသလိုျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီလိုပဲ အဂတိလိုက္စားမႈေတြ၊ လူ႔အခြင့္အေရး ခ်ိိဳးေဖာက္မႈေတြေၾကာင့္ အကူအညီေပး ေနတာေတြကို ရပ္လိုက္ရမလား၊ ဆက္ေပးရမလား ဆံုးျဖတ္မယ္ဆိုရင္လဲ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္း၊ ပဋိပကၡအေျခအေနနဲ႔ လူေတြရဲ့ လံုၿခံဳမႈစတာေတြကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ စဥ္းစားျပီး ဆံုးျဖတ္ရမယ္။ အကူအညီေတြအတြက္ ဘတ္ဂ်က္ လ်ာထားခ်က္ ျဖတ္ေတာက္ဖို႔ ဆိုတာကို အလြန္အေရးၾကီးတဲ့ အေျခအေနေတြမွသာ ေနာက္ဆံုးနည္းလမ္းအျဖစ္ စဥ္းစားရမယ္။ အကူအညီေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး အဂတိ လိုက္စားမႈကာကြယ္ဖို႔၊ ထင္သာ ျမင္သာ ရိွဖို႕ ေငြေၾကးခ၀ါခ်တာေတြကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ အလႈရွင္ႏုိင္ငံမ်ားက ေစာင့္ၾကည့္တာ၀န္ယူရမယ္။
OECD အဖြဲ႔က အေျခခံမူေတြကိုလည္းအခုလို သတ္မွတ္ထားပါတယ္။
တစ္။ ႏုိ္င္ငံတည္ေဆာက္ေရးကို အဓိကရည္မွန္းခ်က္အျဖစ္သတ္မွတ္ရန္။
ႏွစ္။ ေရတိုကုသျခင္းသာမက ျပႆနာ၏ အရင္းအျမစ္မ်ားကို ေျဖရွင္းႏုိင္ေရးအတြက္ ဦးစားေပး လုပ္ငန္းမ်ား ခြဲျခား သတ္မွတ္ရန္။
သံုး။ ႏုိင္ငံေရး၊လံုၿခံဳေရးႏွင့္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးက႑မ်ားအၾကားဆက္စပ္ေနမႈကို အသိအမွတ္ျပဳရန္။
ေလး။ အားလံုးပါ၀င္ႏုိင္ျပီး တည္ျငိမ္သည့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္ေစေရးအတြက္ ခြဲျခားဆက္ဆံမႈမ်ား မရိွေရးကို အေလးထား ေဆာင္ရြက္ရန္။
ငါး။ ႏုိ္င္ငံအလိုက္ထူးျခားတဲ့အေျခအေန၊ ကြဲျပားတဲ့လုပ္နည္းမ်ား၊ ဦးစားေပးမႈမ်ားနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္။
ေျခာက္။ ႏုိ္င္ငံတကာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားၾကား လက္ေတြ႔က်တဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈစနစ္ကို ထူေထာင္ရန္။
ခုႏွစ္။ အျမန္ဆံုး ၀င္ေရာက္ကူညီႏုိင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္။ သို႔ေသာ္ ေအာင္ျမင္မႈအခြင့္အလမ္း ေသခ်ာေစရန္အတြက္ ေရရွည္ ေဆာင္ရြက္ရန္။
ရွစ္။မွ်မွ်တတအကူအညီေပးရန္။ ႏုိ္င္ငံအခ်ိဳ႕အားခ်န္ထားခဲ့ျခင္း၊ ႏုိင္ငံအတြင္းတြင္ အခ်ိဳ႕အုပ္စုမ်ား က်န္ေနခဲ့ျခင္းမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳရန္။
ႏုိင္ငံတကာက လူမႈဂရုဏာအကူအညီမ်ား၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးအကူအညီမ်ားေပးရာမွာ လိုက္နာသင့္တဲ့ အေျခခံမူမ်ားကို ေလ့လာမိသေလာက္ ေ၀မွ်ေပးလိုက္တာပါ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://padaukmyay.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.