Template Changed !!!
ေဆာင္းဦး ဝင္တယ္ဆုိရင္ပဲ မုိးရာသီက တုိက္စား ခံလုိက္ရတဲ့ ေဆးေရာင္ေတြကို သစ္လြင္လာေအာင္ အိမ္ေတြ တုိက္ေတြ ေဆးအသစ္ ျပန္သုတ္ၾကတယ္။ အခု ေဆာင္းဝင္ၿပီ ဆုိေတာ့ က်ေနာ္ရဲ႕ အိမ္ေလးကိုလည္း ျပန္႐ႊိဳင္းခ်င္စိတ္ ေပါက္လာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အခုတေလာ ကိုးနတ္ရွင္ရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလးဟာ အတက္ေႏွးေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ကလိထားတဲ့ Widget ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ ေကာ္နက္ရွင္ ေကာင္းရင္ေတာင္ နည္းနည္း ၾကာပါတယ္။ အခုေတာ့ ပိုဆုိးၿပီေပါ႔။ နယ္က သယ္ရင္းေတြက တင္မရဘူးခ်ည္း လွမ္းလွမ္း ေအာ္ဆဲေနၾကတယ္ေလ။
က်ေနာ္ရဲ႕ အရင္ တန္းပလိတ္ေလးကို တင္ခါစက အေတာ္ေလး ႐ိုးရွင္းတယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ျမင္ပါမ်ားလို႔လား မသိ။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္လာတယ္။ Sidebar မွာ ထည့္ထားတဲ့ Widget ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ မ်က္စိထဲ ႐ႈပ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပို႔စ္ေနရာက ဖတ္ရတာ က်ဥ္းသလားလို႔ ခံစားလာရတာနဲ႔ တန္းပလိတ္ေျပာင္းမယ္ ဆိုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လကတည္းက တန္းပလိတ္အသစ္အတြက္ ႀကိဳတင္ စိတ္ကူးခဲ့ေတာ့တယ္။ တန္းပလိတ္အသစ္မွာ ဘယ္လို အဂၤါရပ္ေတြ လိုခ်င္သလဲဆိုရင္ (၁) ႐ိုးရွင္းရမယ္။ (၂) ပို႔စ္ေနရာ က်ယ္ရမယ္။ (၃) Widget မ်ားမ်ား ထည့္ႏိုင္ရမယ္။ (၄) တန္းပလိတ္က ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္စိ ေအးရမယ္။
က်ေနာ္ရဲ႕ အရင္ တန္းပလိတ္ေလးကို တင္ခါစက အေတာ္ေလး ႐ိုးရွင္းတယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ျမင္ပါမ်ားလို႔လား မသိ။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ႐ႈပ္႐ႈပ္လာတယ္။ Sidebar မွာ ထည့္ထားတဲ့ Widget ေတြကလည္း မနည္းေတာ့ မ်က္စိထဲ ႐ႈပ္ေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပို႔စ္ေနရာက ဖတ္ရတာ က်ဥ္းသလားလို႔ ခံစားလာရတာနဲ႔ တန္းပလိတ္ေျပာင္းမယ္ ဆိုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လကတည္းက တန္းပလိတ္အသစ္အတြက္ ႀကိဳတင္ စိတ္ကူးခဲ့ေတာ့တယ္။ တန္းပလိတ္အသစ္မွာ ဘယ္လို အဂၤါရပ္ေတြ လိုခ်င္သလဲဆိုရင္ (၁) ႐ိုးရွင္းရမယ္။ (၂) ပို႔စ္ေနရာ က်ယ္ရမယ္။ (၃) Widget မ်ားမ်ား ထည့္ႏိုင္ရမယ္။ (၄) တန္းပလိတ္က ၾကည့္လိုက္ရင္ မ်က္စိ ေအးရမယ္။
ဘေလာ့ တန္းပလိတ္ကို ျပင္ဖူးတဲ့ သူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ Sidebar မွာ widget မ်ားမ်ား ထားရင္ sidbar က ရွည္လာမယ္။ Sidebar ရွည္ေတာ့ တစ္ခုတစ္ခု ရွာဖုိ႔ဆို ေအာက္အထိ ဆင္းေနရတာလည္း တစ္ဒုကၡ။ ဘေလာ့ေတြ သြားလည္ရင္ CBox လိုက္ရွာရတာလည္း အေမာ။ ေနာက္ၿပီး Content Wrapper (Post ေနရာ) နဲ႔ Sidebar Wrapper နဲ႔ အတိုအရွည္ မညီရင္လည္း ၾကည့္မေကာင္းဘူး။ widget မ်ားလြန္းရင္ Sidebar ရွည္ေတာ့ ၾကည့္လို႔မေကာင္းဘူး။ အဆင္မေျပဘူး။ Sidebar ႏွစ္ခု ထားျပန္ေတာ့ Post ေနရာ က်ဥ္းသြားမယ္။ ေနာက္ၿပီး ၾကည့္ရတာ မရွင္းေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ အားလံုး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ႏိုင္တာက Widget ေတြ အားလံုးကို လိုခ်င္မွ ေခၚထုတ္လို႔ရရင္ ေကာင္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။
CBox ကို မျမင္ခ်င္ ေဖ်ာက္ထားလို႔ ရရမယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ Peekaboo ရဲ႕ ပို႔စ္ေခါက္တဲ့ idea ကို သတိထားမိသြားတယ္။ ပို႔စ္ေခါက္သလို Peekaboo ရဲ႕ widget ေခါက္တဲ့နည္းေတြကို ရွာေတြ႕သြားတယ္။ CSS မွာ display:none; နဲ႔ display:inline; ဆိုတဲ့ code ေတြကို ေသခ်ာ ေလ့လာၿပီး ပံုစံ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခု ညာဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ပံုစံ ထြက္လာပါတယ္။ ညာဘက္ Menu ကေန ႀကိဳက္ရာ ႏွိပ္လိုက္ရင္ သက္ဆုိင္တဲ့ Widget ေပၚလာမယ္။ ေနာက္ၿပီး Widget တစ္ခုကို မေရြ႕ဘဲ တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ ပံုေသ ျမင္ေနခ်င္တယ္။ အခု CBox ဟာဆိုရင္ Scroll Bar နဲ႔ ေအာက္ကို ဘယ္ေလာက္ ဆင္းဆင္း အျမဲ ျမင္ေနရတယ္။ X Y Coordinate တစ္သက္မတ္တည္း ထားခ်င္တာေပါ႔။ အဲဒီလို Scroll Bar နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဆင္းဆင္း တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ အျမဲ ရပ္ေနေစခ်င္ရင္ေတာ့ position:fixed; ဆိုတဲ့ CSS code ကို သံုးရပါ႔မယ္။
က်ေနာ္ တန္းပလိတ္ တစ္ခု ေျပာင္းတိုင္းေျပာင္းတုိင္းမွာ ကလိလို႔ရတဲ့ အသစ္အဆန္းေတြ ထည့္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ျမင္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါတခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ရသလဲ ေမးလာတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔လို စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြ ေလ့လာခ်င္ရင္ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ က်ေနာ္ နည္းနည္း ေျပာျပေနတာပါ။ ေနာက္ၿပီး လက္ရွိ တန္းပလိတ္ရဲ႕ XML file ကိုလည္း ေလ့လာႏုိင္ေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။ က်ေနာ္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ တပင္တပန္း ရွာထားတာေတြကို သိၿပီး ဒီလိုလုပ္လို႔ ရပါလား ဆိုတဲ့ အာသီတေတြကို ႏႈိးဆြခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ Idea အသစ္အဆန္းနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ရွိရင္လည္း က်ေနာ့္ကို ေျပာပါ။ က်ေနာ္လည္း ကူ စဥ္းစားေပးပါ႔မယ္။ ေနာက္ တစ္ရက္ရက္မွာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုအတြင္း အေရာင္းေရာစပ္ပံုကို ရွင္းျပေပးပါ႔မယ္။ ဘယ္လို အေရာင္ေတြ ေရာထားရင္ ပိုၿပီး အသက္ဝင္သြားသလဲ ဆိုတာ ပို႔စ္အေနနဲ႔ ေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။
ဒီ တန္းပလိတ္ရဲ႕ XML file ကုိ ဒီမွာ Download ယူပါ။ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။
CBox ကို မျမင္ခ်င္ ေဖ်ာက္ထားလို႔ ရရမယ္။ ဘယ္လုိလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားရင္းနဲ႔ Peekaboo ရဲ႕ ပို႔စ္ေခါက္တဲ့ idea ကို သတိထားမိသြားတယ္။ ပို႔စ္ေခါက္သလို Peekaboo ရဲ႕ widget ေခါက္တဲ့နည္းေတြကို ရွာေတြ႕သြားတယ္။ CSS မွာ display:none; နဲ႔ display:inline; ဆိုတဲ့ code ေတြကို ေသခ်ာ ေလ့လာၿပီး ပံုစံ ေျပာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခု ညာဘက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့ ပံုစံ ထြက္လာပါတယ္။ ညာဘက္ Menu ကေန ႀကိဳက္ရာ ႏွိပ္လိုက္ရင္ သက္ဆုိင္တဲ့ Widget ေပၚလာမယ္။ ေနာက္ၿပီး Widget တစ္ခုကို မေရြ႕ဘဲ တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ ပံုေသ ျမင္ေနခ်င္တယ္။ အခု CBox ဟာဆိုရင္ Scroll Bar နဲ႔ ေအာက္ကို ဘယ္ေလာက္ ဆင္းဆင္း အျမဲ ျမင္ေနရတယ္။ X Y Coordinate တစ္သက္မတ္တည္း ထားခ်င္တာေပါ႔။ အဲဒီလို Scroll Bar နဲ႔ ဘယ္ေလာက္ဆင္းဆင္း တစ္ေနရာတည္းမွာပဲ အျမဲ ရပ္ေနေစခ်င္ရင္ေတာ့ position:fixed; ဆိုတဲ့ CSS code ကို သံုးရပါ႔မယ္။
က်ေနာ္ တန္းပလိတ္ တစ္ခု ေျပာင္းတိုင္းေျပာင္းတုိင္းမွာ ကလိလို႔ရတဲ့ အသစ္အဆန္းေတြ ထည့္ထားတတ္ပါတယ္။ ဒါကို ျမင္တတ္တဲ့ ဘေလာ့ဂါတခ်ဳိ႕က စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဘယ္လို လုပ္ရသလဲ ေမးလာတတ္ၾကတယ္။ သူတုိ႔လို စိတ္ဝင္စားတဲ့သူေတြ ေလ့လာခ်င္ရင္ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ က်ေနာ္ နည္းနည္း ေျပာျပေနတာပါ။ ေနာက္ၿပီး လက္ရွိ တန္းပလိတ္ရဲ႕ XML file ကိုလည္း ေလ့လာႏုိင္ေအာင္ ထည့္ေပးလိုက္ပါ႔မယ္။ က်ေနာ္ ေန႔ေပါင္းမ်ားစြာ တပင္တပန္း ရွာထားတာေတြကို သိၿပီး ဒီလိုလုပ္လို႔ ရပါလား ဆိုတဲ့ အာသီတေတြကို ႏႈိးဆြခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ Idea အသစ္အဆန္းနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာေလးေတြ ရွိရင္လည္း က်ေနာ့္ကို ေျပာပါ။ က်ေနာ္လည္း ကူ စဥ္းစားေပးပါ႔မယ္။ ေနာက္ တစ္ရက္ရက္မွာ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခုအတြင္း အေရာင္းေရာစပ္ပံုကို ရွင္းျပေပးပါ႔မယ္။ ဘယ္လို အေရာင္ေတြ ေရာထားရင္ ပိုၿပီး အသက္ဝင္သြားသလဲ ဆိုတာ ပို႔စ္အေနနဲ႔ ေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။
ဒီ တန္းပလိတ္ရဲ႕ XML file ကုိ ဒီမွာ Download ယူပါ။ အဆင္ေျပပါေစဗ်ာ။
ေလာကႀကီးကို ေျပာင္းလဲၾကည့္မလား
သားသားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ မိဘတိုင္းက ကိုယ့္သားသမီးကို ေမးဖူးၾကမယ္။ စဥ္းစားတတ္လာတဲ့ ၁၀ ႏွစ္သား ေလာက္မွာလည္း ကိုယ္ပိုင္ အိပ္မက္ေလးေတြ ကိုယ္စီ မက္ခဲ့ၾကမယ္။ လူတိုင္းလူတုိင္းက ကိုယ္တန္ဖိုးထား ကိုးကြယ္ေနတဲ့လူပဲ ျဖစ္ခ်င္ၾကတာ။ ထူးဆန္းတာက ဘယ္ကေလးမွ သားႀကီးလာရင္ လူဆိုးႀကီးလုပ္မယ္၊ လူသတ္သမားႀကီး လုပ္မယ္လို႔ မေျပာခဲ့ၾကပါဘူး။ တကယ္တမ္း စဥ္းစားတတ္လာေတာ့ ဘဝရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြ ျမင္တတ္လာၿပီ။ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ မေကာင္းျခင္းကို ကိုယ္ပိုင္ အဘိဓာန္နဲ႔ သက္မွတ္ တတ္လာၿပီ။ ဒီလို ခြဲတတ္လာတာနဲ႔ အမွ် ကေလးေတြဟာ ကယ္တင္ရွင္ေတြ ျဖစ္ခ်င္လာၾကတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြက "အေမ ... သား ႀကီးလာရင္ အေမ့ကို လုပ္ေကၽြးမယ္" ဆိုတဲ့ သူရဲ႕ အိပ္မက္ကလည္း အေမကို ကယ္တင္ဖုိ႔ ၾကံစည္လိုက္ျခင္း ပါပဲ။ တခ်ဳိ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုကို ကယ္တင္ဖုိ႔ေပါ႔။ ဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ဆႏၵကလည္း ကယ္တင္ဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ကယ္တင္ခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ ဆႏၵကို ေသခ်ာ စမ္းစစ္ၾကည့္ရင္ ကမ႓ာႀကီးကို ေျပာင္းလဲခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါပဲ။
လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၾကရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ရွိလာမယ္။ အသက္ေတြ ႀကီးလာေလေလ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ က်ယ္ျပန္႔လာေလေလပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ က်ယ္ျပန္႔လာတာနဲ႔ အမွ် ရလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကလည္း မ်ားမ်ားလာတယ္။ မ်ားမ်ားလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔အတူ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ ဆိုျခင္းနဲ႔ ခြဲထားတဲ့ ဇယားထဲမွာ အမ်ဳိးအမည္ အသစ္ေတြ တိုးတုိးလာတယ္။ တုိးလာတဲ့ အဆိုးေတြကို အေကာင္းစာရင္းထဲ ထည့္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ပိုပိုၿပီး ႀကိဳးစားလာၾကတယ္။ တကယ္လို႔ အမ်ဳိးအမည္ တစ္ခုတည္းကိုပဲ တစ္ဖြဲ႕က အေကာင္းထဲမွာ စာရင္းသြင္းၿပီး ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က အဆိုးထဲမွာ စာရင္းသြင္းထားရင္ ျငင္းခုန္မႈက အစ၊ ရန္ပြဲ တုိက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့တယ္။ ႏွစ္ဘက္လံုးကေတာ့ ကမ႓ာႀကီးကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ ဘယ္အဖြဲ႕က မွန္သလဲ။ အားလံုးဟာ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာပါ။
လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာၾကရင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ ရွိလာမယ္။ အသက္ေတြ ႀကီးလာေလေလ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ က်ယ္ျပန္႔လာေလေလပါ။ ပတ္ဝန္းက်င္ က်ယ္ျပန္႔လာတာနဲ႔ အမွ် ရလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳကလည္း မ်ားမ်ားလာတယ္။ မ်ားမ်ားလာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔အတူ ေကာင္းျခင္းနဲ႔ ဆိုျခင္းနဲ႔ ခြဲထားတဲ့ ဇယားထဲမွာ အမ်ဳိးအမည္ အသစ္ေတြ တိုးတုိးလာတယ္။ တုိးလာတဲ့ အဆိုးေတြကို အေကာင္းစာရင္းထဲ ထည့္ႏုိင္ဖို႔အတြက္ ပိုပိုၿပီး ႀကိဳးစားလာၾကတယ္။ တကယ္လို႔ အမ်ဳိးအမည္ တစ္ခုတည္းကိုပဲ တစ္ဖြဲ႕က အေကာင္းထဲမွာ စာရင္းသြင္းၿပီး ေနာက္တစ္ဖြဲ႕က အဆိုးထဲမွာ စာရင္းသြင္းထားရင္ ျငင္းခုန္မႈက အစ၊ ရန္ပြဲ တုိက္ပြဲေတြ ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့တယ္။ ႏွစ္ဘက္လံုးကေတာ့ ကမ႓ာႀကီးကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားၾကတာပဲ။ ဘယ္အဖြဲ႕က မွန္သလဲ။ အားလံုးဟာ ယံုၾကည္ခ်က္အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကတာပါ။
ေစတနာဆိုတာ ေစ့ေဆာ္မႈလို႔ ဖြင့္ဆိုပါတယ္။ ေကာင္းတာ ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ေကာင္းတဲ့ ေစတနာလုိ႔ သက္မွတ္ၾကတယ္။ လူတိုင္းဟာ ေကာင္းတဲ့ေစတနာနဲ႔ (သူတုိ႔ရဲ႕ ျပဌာန္းခ်က္အရ) ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ကို ျပဳျပင္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားတဲ့ လူေတြခ်ည္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့ ေစတနာတုိင္း ေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ျဖစ္မလား။ ၁၉၄၁ ကေန ၁၉၄၅ ခုနစ္အထိ အာရွမွာ ဖက္ဆစ္စနစ္ရယ္လို႔ ရွိခဲ့တယ္။ ခပ္ရွင္းရွင္း ေျပာရင္ ဂ်ပန္ေတြရဲ႕ က်ဴးေက်ာ္မႈေပါ႔။ အဲဒီ ငါးႏွစ္အတြင္းမွာ ဂ်ပန္ေတြေၾကာင့္ ေသရေက်ရတဲ့ လူ အေရအတြက္ဟာ သန္းကို ရာဂဏန္းရွိပါတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာ ဂ်ပန္ေတြ ေမးၾကည့္လိုက္ပါ။ သူတို႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္မလဲလို႔။ သူတုိ႔ႏိုင္ငံ (ဂ်ပန္) လို ေခတ္မီ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ လက္တြဲ ေခၚယူဖုိ႔ ႀကိဳးစားျခင္းပါလို႔ သူတုိ႔ ေျပာလိမ့္မယ္။ စနစ္တစ္ခုကို ေျပာင္းဖုိ႔ ျပည္သူေတြ စေတးရတာလည္း မဆန္းပါဘူးလို႔ သူတို႔ ေျပာပါလိမ့္ဦးမယ္။ ဒါ သူတို႔ရဲ႕ ေစတနာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေအာ္ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေစတနာဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ ခပ္ျပံဳးျပံဳးေလး ၾကည္ႏူးေနလို႔ ရမလား။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ေကာင္းတဲ့ေစတနာလို႔ေကာ ျမင္လို႔ရသလား။ က်ေနာ္တုိ႔ အတြက္ေတာ့ အဲဒီလုပ္ရပ္ဟာ အဆိုးေကာ္လံထဲမွာ စာရင္းသြင္းထားလိုက္တယ္။
က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ခံယူခ်က္ျခင္း ဆန္႔က်င္လာတဲ့ အခါမွာ တစ္ဘက္က ေနာက္တစ္ဘက္ကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြ ရွာေတာ့တယ္။ မရင့္က်က္တဲ့ လူေတြက် ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ခံယူခ်က္အတြက္ အားနည္းခ်က္ေတြ မရွိရွိတာ ဆြဲထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္ရင္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က ကမ႓ာႀကီးကို ကိုင္လႈပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ကမ႓ာေျမႀကီး သာယာဝေျပာဖုိ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ေကာင္ကင္ေပၚက သိၾကားမင္းကို တုတ္နဲ႔ ထုိးခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူေနပါလားလို႔ ႀကီးမွ ေတြးလာမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္တုိင္း အဲဒီလူကို ျပင္ခုိင္းဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ တစ္ဘက္လူကလဲ အဲလိုပဲ စဥ္းစားေနေတာ့ သေဘာတူညီမႈဆိုတာ ရလာႏိုင္ပါ႔မလား။ သေဘာတူညီမႈ မရရင္ေကာ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေတာ့မလား။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ အာဏာလုၾကရင္ေကာ။ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ စနစ္ႏွစ္ခု တြန္းတိုက္မိၾကရင္ေကာ။
ငလ်င္လႈပ္ရင္ တုိက္ေတြၿပိဳၿပီး လူေတြေသၾကလို႔ တိုက္မေဆာက္ဘဲ ေနသင့္သလား။ ႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏိုင္ငံက လက္နက္ေတြ ဖ်က္သိမ္းလိုက္လို႔ အဲဒီ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခိုက္ရန္ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ရန္ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေနခိုင္းထားသင့္သလား။ ညိႇႏႈိင္းမႈကို အေျဖရွာဖို႔ တစ္ဘက္ဘက္က ႏုတ္ထြက္ေပးရမွာလား။ ခိုးဆိုး လုယက္မႈေတြအတြက္ လူမိုက္ေတြကို ဖမ္းဆီးသုတ္သင္ျခင္းက အေျဖလား။ အဲဒီ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကည့္ၾကည့္ပါ။ မေျဖခင္ဆက္ၾကားမွာ ေအာက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို အရင္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ပံုျပင္ေလး ဖတ္ၿပီးမွ ဆက္စဥ္းစားရတာ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းေသး။
ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ဖို႔အတြက္ သူ႔ မႉးမတ္ေတြကို စီစဥ္ခုိင္းသတဲ့။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အေသအခ်ာ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ရွင္ဘုရင္က ေျခလ်င္ လွည့္လည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း လွည့္လည္ခ်င္တယ္။ ေနာက္မွ တုိင္းျပည္တႏွံ႔တလ်ား လွည့္လည္ဖို႔ စီစဥ္ခုိင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ ဘုရင္ႀကီး ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္းကို လွည့္လည္သြားၿပီး အျပန္ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားရွာတယ္။ သူ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီေလာက္ လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေတာ့ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏုႏု ေသြးေျခ ဥသေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီခရီးေလးေတာင္ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းေနရင္ တစ္တုိင္းျပည္လံုး ေျခလ်င္ လွည့္လည္ရရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ရခ်ည္ရဲ႕။ သူရဲ႕ အမိန္႔ကိုလည္း မ႐ုတ္သိမ္းခ်င္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက အၾကံထုတ္ေလေတာ့တယ္။ ခပ္ထန္မာေက်ာတဲ့ ေျမျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းရတာမို႔ ေျခေထာက္ ေပါက္ျပဲ ကြဲရွတာေၾကာင့္ သူ တိုင္းခန္း မလွည့္လည္ခင္ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏူးညံ့သြားေအာင္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သားေရေတြ ခင္းေစေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ တစ္တုိင္းျပည္လံုး လမ္းတေလွ်ာက္ သားေရခင္းမွေတာ့ ေသလိုက္မယ့္ တိရိစၧာန္ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ ေျခေထာက္က ေတာ္႐ံုနဲ႔ မနာေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ထိုက္တန္ပါ႔မလား။
ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အခိုင္းေစတစ္ေယာက္က ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံုေလရဲ႕။ အႀကီးအကဲေတြရဲ႕ ေဘးမွာ ေနတဲ့ အၾကံေပးေတြဟာ ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံု႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါ႔မလား။ ဘယ္လံုေလာက္မလဲ။ သတၱိရွိဖို႔လည္း အေရးႀကီးသဗ်။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကို သတၱိရွိရွိ ေလွ်ာက္တင္ေတာ့တာေပါ႔။ "အရွင္ဘုရား အခုလို ဘာလို႔ မလုိအပ္ဘဲ ပိုက္ဆံေတြ အဲဒီေလာက္ ျဖဳန္းပစ္ခ်င္ရတာလဲ။ သားေရ အပိုင္းအစ ေသးေသးေလး ျဖတ္ၿပီး အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ထုတ္ထားလိုက္ရင္ မၿပီးေပဘူးလား။" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ဘုရင္ႀကီးက အခုိင္းေစရဲ႕ အၾကံကို လက္ခံၿပီး ဘိနပ္အေနနဲ႔ ခ်ဳပ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ေလေတာ့တယ္။
ဒီပံုျပင္ေလးက ဘာ ရလိုက္ပါသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ေနထုိင္တဲ့ ကမ႓ာေျမႀကီးကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ အရင္ျပင္ဖုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို။ ေလာကႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔မွာ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္ေတြ ရွိၾကတယ္။ ခံယူခ်က္ျခင္း ဆန္႔က်င္လာတဲ့ အခါမွာ တစ္ဘက္က ေနာက္တစ္ဘက္ကို လႊမ္းမိုးဖို႔ ႀကိဳးစားလာေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏွစ္ဘက္စလံုးက ကိုယ့္ခံယူခ်က္ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္ေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြ ရွာေတာ့တယ္။ မရင့္က်က္တဲ့ လူေတြက် ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ခံယူခ်က္အတြက္ အားနည္းခ်က္ေတြ မရွိရွိတာ ဆြဲထုတ္ေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္ရင္ ငယ္က်ဳိးငယ္နာ ေဖာ္ၿပီး ရန္ျဖစ္ၾကေတာ့တာပဲ။ ငယ္ငယ္က ကမ႓ာႀကီးကို ကိုင္လႈပ္တဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္မိသားစု၊ ကိုယ့္အိမ္၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္ကမ႓ာေျမႀကီး သာယာဝေျပာဖုိ႔ ဦးေဆာင္ႏိုင္မယ့္သူ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ထုိင္ၿပီး ေကာင္ကင္ေပၚက သိၾကားမင္းကို တုတ္နဲ႔ ထုိးခ်ဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သူေနပါလားလို႔ ႀကီးမွ ေတြးလာမိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ဟာ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ သေဘာထား မတုိက္ဆုိင္တုိင္း အဲဒီလူကို ျပင္ခုိင္းဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။ တစ္ဘက္လူကလဲ အဲလိုပဲ စဥ္းစားေနေတာ့ သေဘာတူညီမႈဆိုတာ ရလာႏိုင္ပါ႔မလား။ သေဘာတူညီမႈ မရရင္ေကာ ၿငိမ္းခ်မ္းပါေတာ့မလား။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ အိမ္နီးနားခ်င္း ရန္ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ ေခါင္းေဆာင္ႏွစ္ေယာက္ အာဏာလုၾကရင္ေကာ။ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ျပႆနာ ျဖစ္ၾကရင္ေကာ။ စနစ္ႏွစ္ခု တြန္းတိုက္မိၾကရင္ေကာ။
ငလ်င္လႈပ္ရင္ တုိက္ေတြၿပိဳၿပီး လူေတြေသၾကလို႔ တိုက္မေဆာက္ဘဲ ေနသင့္သလား။ ႏိုင္ငံ ႏွစ္ႏိုင္ငံက လက္နက္ေတြ ဖ်က္သိမ္းလိုက္လို႔ အဲဒီ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခိုက္ရန္ မျဖစ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ကေလးေတြ ႏွစ္ေယာက္ရွိရင္ ရန္ျဖစ္လို႔ဆိုၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္တည္း ေနခိုင္းထားသင့္သလား။ ညိႇႏႈိင္းမႈကို အေျဖရွာဖို႔ တစ္ဘက္ဘက္က ႏုတ္ထြက္ေပးရမွာလား။ ခိုးဆိုး လုယက္မႈေတြအတြက္ လူမိုက္ေတြကို ဖမ္းဆီးသုတ္သင္ျခင္းက အေျဖလား။ အဲဒီ ေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကည့္ၾကည့္ပါ။ မေျဖခင္ဆက္ၾကားမွာ ေအာက္မွာေဖာ္ျပထားတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို အရင္ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။ ပံုျပင္ေလး ဖတ္ၿပီးမွ ဆက္စဥ္းစားရတာ ပိုလို႔ေတာင္ ေကာင္းေသး။
ဘုရင္ႀကီးတစ္ပါးဟာ တုိင္းခန္းလွည့္လည္ဖို႔အတြက္ သူ႔ မႉးမတ္ေတြကို စီစဥ္ခုိင္းသတဲ့။ ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႔ အေသအခ်ာ ေလ့လာလို႔ရေအာင္ ရွင္ဘုရင္က ေျခလ်င္ လွည့္လည္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္း လွည့္လည္ခ်င္တယ္။ ေနာက္မွ တုိင္းျပည္တႏွံ႔တလ်ား လွည့္လည္ဖို႔ စီစဥ္ခုိင္းတယ္။ ဒါနဲ႔ တစ္ေန႔ ဘုရင္ႀကီး ၿမိဳ႕ေတာ္အတြင္းကို လွည့္လည္သြားၿပီး အျပန္ အေတာ္ေလး ပင္ပန္းသြားရွာတယ္။ သူ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကမွ အဲဒီေလာက္ လမ္းမေလွ်ာက္ဖူးေတာ့ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏုႏု ေသြးေျခ ဥသေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီခရီးေလးေတာင္ ဒီေလာက္ ပင္ပန္းေနရင္ တစ္တုိင္းျပည္လံုး ေျခလ်င္ လွည့္လည္ရရင္ေတာ့ ဒုကၡေရာက္ရခ်ည္ရဲ႕။ သူရဲ႕ အမိန္႔ကိုလည္း မ႐ုတ္သိမ္းခ်င္ေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက အၾကံထုတ္ေလေတာ့တယ္။ ခပ္ထန္မာေက်ာတဲ့ ေျမျပင္ေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းရတာမို႔ ေျခေထာက္ ေပါက္ျပဲ ကြဲရွတာေၾကာင့္ သူ တိုင္းခန္း မလွည့္လည္ခင္ ေျခဖဝါးေတာ္ ႏူးညံ့သြားေအာင္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး သားေရေတြ ခင္းေစေတာ့တယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ တစ္တုိင္းျပည္လံုး လမ္းတေလွ်ာက္ သားေရခင္းမွေတာ့ ေသလိုက္မယ့္ တိရိစၧာန္ေတြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့ ေျခေထာက္က ေတာ္႐ံုနဲ႔ မနာေတာ့ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ ထိုက္တန္ပါ႔မလား။
ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ အခိုင္းေစတစ္ေယာက္က ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံုေလရဲ႕။ အႀကီးအကဲေတြရဲ႕ ေဘးမွာ ေနတဲ့ အၾကံေပးေတြဟာ ဉာဏ္အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ျပည့္စံု႐ံုနဲ႔ လံုေလာက္ပါ႔မလား။ ဘယ္လံုေလာက္မလဲ။ သတၱိရွိဖို႔လည္း အေရးႀကီးသဗ်။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကို သတၱိရွိရွိ ေလွ်ာက္တင္ေတာ့တာေပါ႔။ "အရွင္ဘုရား အခုလို ဘာလို႔ မလုိအပ္ဘဲ ပိုက္ဆံေတြ အဲဒီေလာက္ ျဖဳန္းပစ္ခ်င္ရတာလဲ။ သားေရ အပိုင္းအစ ေသးေသးေလး ျဖတ္ၿပီး အရွင္ဘုရားရဲ႕ ေျခေထာက္ကို ထုတ္ထားလိုက္ရင္ မၿပီးေပဘူးလား။" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။ ဒါမွ ဘုရင္ႀကီးက အခုိင္းေစရဲ႕ အၾကံကို လက္ခံၿပီး ဘိနပ္အေနနဲ႔ ခ်ဳပ္ဖို႔ သေဘာတူလိုက္ေလေတာ့တယ္။
ဒီပံုျပင္ေလးက ဘာ ရလိုက္ပါသလဲ။
က်ေနာ္တို႔ ေနထုိင္တဲ့ ကမ႓ာေျမႀကီးကို သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ေကာင္းတဲ့ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ ဖန္တီးခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္တမ္းက က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ အရင္ျပင္ဖုိ႔ပါ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ႏွလံုးသားကို။ ေလာကႀကီးကို မဟုတ္ပါဘူး။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pikay.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.