လွတဲ့.. ဇာတ္သိမ္း
ေဆာင္းေလအေဝွ႔မွာ ခ်မ္းစိမ့္တက္လာတဲ့ အသိကအေတြးထဲ ေရာက္အလာ ကိုယ္မွာ ကပ္ေနတဲ့ သားေရဂ်ာကင္ဇစ္ကို လည္ပင္းအထိ ဆြဲတင္မိလိုက္တယ္..။ ေၾသာ္.. ႏွင္းေတြေတာင္ ခပ္စိပ္စပ္ပိုသဲလာၿပီဘဲ...။ ေခါင္းမွာေဆာင္းထားတဲ့ ဦးထုပ္ေလးကို နားႏွစ္ဖက္ဖံုးတဲ့အထိ ခပ္ဖိဖိျပင္ေဆာင္း မိျပန္တယ္.. လက္အိပ္ေတြေအာက္မွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ ၃မိနစ္လိုေနေသးတယ္... အခ်ိန္ကို တိက် လြန္းတဲ့ သူေရာက္လာေတာ့မွာပါ...။
က်မရပ္ေနတဲ့ လမ္းေဘးက ခံုတမ္းရွည္ေတြေပၚမွာ သစ္ပင္က ျဖာက်လာတဲ့ မီးေရာင္စံုေလးေတြက မွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔...။ သီခ်င္းသံမဟုတ္တဲ့ ေတးသြားနဲ႔ တီးလံုးသံေလးေတြက နားထဲကို တိုးဝင္လာလိုက္ ထြက္ေျပးသြားလိုက္.... ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ႏွင္းမႈန္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚကို အေျပးအလႊား တြယ္ကပ္ေရာက္လာၾကတယ္... ခပ္ျပားျပား ကားအမည္းေလးတစ္စီး တုန္႔ကနဲ အရပ္မွာ ေမာ့ထားတဲ့ေခါင္းကို ျပန္ခ်မိတယ္.. ေနမင္းဟန္...!! သူက ကားထဲကေနဘဲ သူ႔ကိုယ္ကိုငဲ့ၿပီး က်မဖက္အျခမ္း ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးရင္း..
"မဂၤလာပါ... မငယ္.. ကိုယ္ေနာက္မက်ပါဘူးေနာ္..."
"ဟင့္အင္း.. က်မ၃မိနစ္ပဲ ေစာေရာက္ေနတာပါ ကိုေနမင္း..."
ကားထဲက အပူေပးစက္ အေႏြးေၾကာင့္ က်မအေတာ္ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္..။
"ကိုယ္တို႔ တစ္ခုခု သြားစားသင့္တယ္ေနာ္"
"ေကာင္းပါတယ္ ကိုေနမင္း"
ထံုးစံအတိုင္း ေနမင္းဟန္ အသံက ရိုးသားမႈေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္လို႔... မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မကို အလုပ္မွာေရာ အျပင္မွာပါ ေမ လို႔ေခၚတတ္ၾကတယ္.. အဂၤလိပ္စာလံုး May ဆိုတာ က်မတို႔ ျမန္မာအသံထြက္ေတြထဲမွာ ေခၚရမွတ္ရလြယ္တာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္..။ စသိခ်ိန္ကစလို႔ မိတ္ေဆြသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေနမင္းဟန္ကို က်မ "ကိုေနမင္း" လို႔ေခၚခဲ့သလို က်မကို "ေမ" လို႔ မေခၚဘဲ က်မနံမည္ ေနာက္ဆံုးစာလံုးကို "မ" ထည့္ၿပီး "မငယ္" လို႔ေခၚတတ္သူပါ..။ စကားေျပာတိုင္းလည္း ကိုယ္နဲ႔မင္းလို႔ သံုးႏႈန္းတတ္သလို ပိုမိုးရင္းႏွီတဲ့ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္လာတဲ့ ခုခ်ိန္အထိ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း "က်မ"လို႔ဘဲ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္..။
သူ႔က ကားထဲက MD Player ခလုပ္ေလးကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ က်မႏွစ္သက္တဲ့ Rock သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ခုန္ထြက္လာတယ္.. အ့ံၾသမႈေတြနဲ႔ သူ႔ကိုငဲ့အၾကည့္ သူ႔အျပံဳးတစ္ခုကလွစ္ကနဲ... ေနမင္းဟန္ဆိုတဲ့ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆူညံညံ ေပါက္ကြဲသံစဥ္မ်ိဳး ႏွစ္သက္တတ္သူမွ မဟုတ္တာ.. က်မတို႔ မိတ္ေဆြသက္တမ္း သံုးႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ သူ႔ကားထဲမွာ ဒီလိုသီခ်င္းသံမ်ိဳး ၾကားရေလ့မရွိ.. ဒါဟာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပါဘဲ...။
က်မတို႔ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ေတြတိုင္း ေျပာတတ္တဲ့စကားေတြကေတာ့... တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ထဲက ဖိစီးမႈေတြပါမယ္... စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းပါမယ္... ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းပါမယ္.. သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြပါမယ္... ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ပါမယ္... ကိုနႏၵ ေမေမ့အေၾကာင္းပါမယ္... ဝတ္ရည္ရဲ႕ ခပ္ဆိုဆိုး ေမာင္ေလး အေၾကာင္းသူေျပာမယ္... ဒါေတြပါဘဲ...။
"ကိုနႏၵ ေနေကာင္းလား ကိုယ္ သံုး ေလး ရက္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ ဘူတာထဲမွာ သူ႔ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ေသးတယ္"
"ဟုတ္... ခုတေလာ ပံုမွန္ထက္ သူအလုပ္မ်ားေနပါတယ္"
"ကိုယ္တို႔ ကိုရီးယားစာ စားရေအာင္ေလ"
"ေကာင္းတယ္ ကိုေနမင္း က်မလည္း အဲ့လိုေတြးေနမိတာ"
"ဝတ္ရည္ကေတာ့ အစပ္မစားလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ညွိလို႔မရခဲ့ဖူးဘူး.."
"က်မကေတာ့ ငပိနဲ႔ အစပ္ကိုႀကိဳက္တယ္"
"ကိုယ္ မင္းကို ခုမွသိတာ မဟုတ္ဖူးေလ..."
က်မႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္လိုက္မိတယ္...
"မင္းကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္တဲ့အသံ ကိုယ္မၾကားရတာၾကာၿပီေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ ကိုေနမင္း က်မ ဒီလို မရယ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ေတြနဲ႔ မြန္းေနတာ"
"ဟန္ေဆာင္ၿပီး အလုပ္ေတြထဲမွာ ႏွစ္ထားတာ တစ္ကယ့္မင္းမွ မဟုတ္တာ"
က်မေခါင္းကိုၿငိမ့္ရင္း...
"ဝတ္ရည္ ခရီးထြက္မယ္ဆိုတာ သြားျဖစ္လား"
"အင္း.. ဒီေန႔ ကိုယ္သူ႔ အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္အတိအက်ယူေပးခဲ့တယ္"
"ကိုေနမင္း မလိုက္ဖူးလားဟင္"
"အို႔.. အို ကိုနႏၵခရီးေတြေရာ မင္းလိုက္ျဖစ္လို႔လား မငယ္"
"အင္း.. ဒါလဲဟုတ္ပါတယ္ေလ"
"ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လိုက္ရေတာ့မွာ ဒီခရီးက ဝတ္ရည္ တစ္ေယာက္ထဲသြားမဲ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ခရီးျဖစ္လိမ့္မယ္"
က်မ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ စလင္းဘက္ အိပ္အျပားေလးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္... အိပ္ထဲမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုး ပိုက္ဆံအိပ္ပါးေလးတစ္အိပ္ ေခါင္းဘီးေလးတစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ကဒ္ေလးတစ္ခု ရွိေနပါတယ္...။ အဖံုးေပၚမွာ ေနမင္းဟန္ဆိုတဲ့ နံမည္ ခပ္ဖိဖိေရးထားတဲ့ ကဒ္ေလးက ဆြဲထုတ္ယူသူမဲ့ ၿငိိမ္သက္ေနဆဲပါဘဲ...။
"မငယ္"
က်မအၾကည့္ေတြက ေနမင္းဟန္ မ်က္ႏွာေပၚေရာက္သြားတယ္...။
"မငယ္"
"ရွင္က်မကို ေခၚတာႏွစ္ခါရွိေနၿပီ ကိုေနမင္း"
"ဟား ဟားး အဲဒီခပ္ျပတ္ျပတ္ အသံနဲ႔ ရႈတည္တည္အၾကည့္ေတြက မင္းမွမင္းဘဲ"
"ေတာ္ပါရွင္.. ကိုေနမင္း ဒီေန႔ စကားေတြေတာ္ေတာ္ ေျပာေနတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္.. ကိုယ္ဒီေန႔ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္တာေတြကို ၾကားခ်င္လို႔ မင္းကို စခ်င္ေနတာ"
က်မ သူ႔စကားဆန္းေတြေၾကာင့္ရယ္ျဖစ္ျပန္ၿပီ...။
"ကိုေနမင္း ဘာလို႔ ဒီသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ရတာလဲ က်မစဥ္းစားေနတာ"
"ေၾသာ္... ဒါလား.. ဒီလိုေလ..."
ရယ္ေနာက္ေနာက္ သူ႔စကားက တစ္ဝက္တစ္ျပတ္မွာ ဆံုးသြားတယ္...။ တိကနဲ ကားဘရိတ္ကို တစ္ခ်က္ေတာ့ၿပီး သူရပ္လိုက္တယ္...။ ေစာေစာက ေနမင္းဟန္မဟုတ္ေတာ့ သလိုဘဲ တိတ္ဆိတ္လို႔ေပါ့...။ က်မ ခပ္ေပေပမ်က္လံုးနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္..။ စတီယာတိုင္ကို ညာဖက္လက္တစ္ခုထဲနဲ႔ ဆုပ္ထားရင္း ႏွင္းေတြက်ေနတာကို သူေငးေနတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးအသံနဲ႔ ေျပာတယ္...။
"ဘယ္သူမွ မသိသင့္တဲ့အရာပါ.. တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ဟာ မင္းျဖစ္ ျဖစ္ၾကည့္ဖူးတယ္ မင္းလည္း သိမွာမဟုတ္ဖူး သိစရာလည္းမလိုဘူး... ဒါပါဘဲ"
ေနမင္းဟန္စကားေတြက က်မကို တိတ္ဆိတ္သြားေစတယ္... က်မခ်က္ျခင္း အားယူၿပီး ခပ္ေသာ့ေသာ့ ရယ္လိုက္တယ္...
"ကိုေနမင္း ရွင္ဟာေလ......"
"ဝတ္ရည္ခရီးက ျပန္လာၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္.. မငယ္"
တိုးတိုးေလး သူ႔စကားသံအဆံုးမွာ က်မ ရယ္ေမာလိုက္မိျပန္တယ္... ေနမင္းဟန္ ရွင္ေျပာတယ္ေလ.. ဒီေန႔က်မရယ္သံေတြကို ၾကားခ်င္တယ္ဆို....
"ဘာလဲ က်မကို သတိုးသမီးအရံ ကမ္းလွမ္းခ်င္တာလား"
သူေခါင္းကိုခါတယ္... ၿပီးေတာ့ က်မမ်က္ႏွာကိုု ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတယ္...
"မင္းကို ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္ မငယ္"
"ရွင္"
"မင္းရယ္သံေတြ အတြက္ပါ ၿပီးေတာ့......"
သူခဏရပ္ရင္း အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴၿပီး စကားဆက္ေျပာတယ္...။
"ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင္႔ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လစ္လွ်ဳ႐ွဳ႕သင့္တာေတြကို ႐ွဳ႕တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရခဲ့တယ္... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေတြသန္႔စင္စြာ ထပ္တူက်မႈေတြကို ကိုယ္နားလည္တတ္ခဲ့တယ္... ေပေတသလို တည္ၿငိမ္တတ္တဲ့ မင္းအမူအယာေတြနဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းတာေတြ... ကိုယ့္ကို မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပးႏိုင္တဲ့ ေဖးမေပးမႈေတြနဲ႔ အားေပးခဲ့တာေတြ... ကိုယ့္ဖိစီးမႈေတြကို မင္းလမ္းျပမႈေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ေစခဲ့တာေတြ... အိုကြာ.. အမ်ားႀကီးပါ... ကိုယ္စံထားရတဲ့ မင္းကို အရာအားလံုးအတြက္ ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တာပါ.. မငယ္"
"အို... ကိုေနမင္းရယ္ အထူးအဆန္းေတြရွင္.."
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေအာ္ရယ္လိုက္တာ ေနမင္းဟန္ပါ...။ ရွင့္ရင္ထဲကအသံေတြ ဟုတ္မဟုတ္ က်မ အေျဖရွာသင့္သူ မဟုတ္ဖူးဆိုတဲ့ အသိနဲ႔... အေတြးေတြကို က်မေမာင္းတုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္....
"ကိုနႏၵအတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္စား ေျပာေပးပါ..."
".........."
က်မေခါင္းငံု႔ၿပီး စလင္းဘက္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္... ညာဖက္လက္ေခ်ာင္း ထိပ္ေလးေတြနဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာကဒ္ေလးအေတြ႕မွာ က်မလက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္မိတယ္...။ ေနပါေစေတာ့ေလ...!! တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ က်မေျပာမဲ့ စကားေတြကို ဒီေဆာင္းညဦးပိုင္းမွာပဲ သူကအရင္ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္...။ က်မ လက္ေလးေတြ အနည္းငယ္ တုန္ရီေနခဲ့တယ္... က်မေခါင္းေမာ့ၿပီး သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္လိုက္တယ္...
"က်မလည္းဝတ္ရည္ကုိ ေျပာခ်င္တယ္... ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္း တစ္ေယာက္အတြက္ က်မအင္မတန္ ဂုဏ္ယူမိတယ္လို႔.... Congratulation ပါ.."
ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ က်မညာလက္ဖဝါးကို သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္တယ္... ေနမင္းဟန္.. ရွင့္အၿပံဳးေတြ လဲ့ ေနသလို က်မမ်က္လံုးေတြလည္း အေရာင္လဲ့ေနခဲ့ပါတယ္...။ က်မ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိျပန္တယ္.. က်မတို႔တေတြ ရင့္က်က္စြာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ေနၾကတာ ဘာအတြက္မ်ားလည္း..!! ႏွလံုးသားထဲကို ဝင္လာမဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို အသိေတြနဲ႔ ထိမ္းယူခဲ့ၾကတာကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသသပ္လွပခဲ့ၾကလည္း...!!
က်မဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္... သူ႔အတြက္ယူလာတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာေလးတစ္ေစာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ကိုေပးျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး.!! က်မတို႔ေတြ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာေတြကို လူသားဆန္စြာ ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္....။ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္...။ က်မနဲ႔ ေနမင္းဟန္ဆိုတဲ့ရွင္႔ရဲ႕ ဆံုဆည္းရျခင္းဟာ သံုးႏွစ္ထက္သာ ပိုေစာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္.....!!
က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပန္လမ္းမွာ ႏွင္းေတြထူထပ္ေအာင္ က်ေနခဲ့တယ္...။ က်မအိမ္ေ႐ွ႕လမ္းေပၚအေရာက္ သူရပ္ေပးတဲ့ ကားေပၚကဆင္းရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့အၾကည့္မွာ သဲေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေတြေၾကာင့္ "လ" ကိုျမင္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး...။ တကယ္လို႔မ်ား အဲ့ဒီညရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ "လ" တစ္စင္းဟာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ သာေနခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်မ မ်က္လံုးေတြက ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ႏိုင္ခဲ့လိမ့္မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့.....!!
(ခင္ေလးငယ္)
က်မရပ္ေနတဲ့ လမ္းေဘးက ခံုတမ္းရွည္ေတြေပၚမွာ သစ္ပင္က ျဖာက်လာတဲ့ မီးေရာင္စံုေလးေတြက မွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္နဲ႔...။ သီခ်င္းသံမဟုတ္တဲ့ ေတးသြားနဲ႔ တီးလံုးသံေလးေတြက နားထဲကို တိုးဝင္လာလိုက္ ထြက္ေျပးသြားလိုက္.... ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး ေကာင္းကင္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ႏွင္းမႈန္ေတြက မ်က္ႏွာေပၚကို အေျပးအလႊား တြယ္ကပ္ေရာက္လာၾကတယ္... ခပ္ျပားျပား ကားအမည္းေလးတစ္စီး တုန္႔ကနဲ အရပ္မွာ ေမာ့ထားတဲ့ေခါင္းကို ျပန္ခ်မိတယ္.. ေနမင္းဟန္...!! သူက ကားထဲကေနဘဲ သူ႔ကိုယ္ကိုငဲ့ၿပီး က်မဖက္အျခမ္း ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးရင္း..
"မဂၤလာပါ... မငယ္.. ကိုယ္ေနာက္မက်ပါဘူးေနာ္..."
"ဟင့္အင္း.. က်မ၃မိနစ္ပဲ ေစာေရာက္ေနတာပါ ကိုေနမင္း..."
ကားထဲက အပူေပးစက္ အေႏြးေၾကာင့္ က်မအေတာ္ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတယ္..။
"ကိုယ္တို႔ တစ္ခုခု သြားစားသင့္တယ္ေနာ္"
"ေကာင္းပါတယ္ ကိုေနမင္း"
ထံုးစံအတိုင္း ေနမင္းဟန္ အသံက ရိုးသားမႈေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္လို႔... မ်ားေသာအားျဖင့္ က်မကို အလုပ္မွာေရာ အျပင္မွာပါ ေမ လို႔ေခၚတတ္ၾကတယ္.. အဂၤလိပ္စာလံုး May ဆိုတာ က်မတို႔ ျမန္မာအသံထြက္ေတြထဲမွာ ေခၚရမွတ္ရလြယ္တာလည္း ပါပါလိမ့္မယ္..။ စသိခ်ိန္ကစလို႔ မိတ္ေဆြသက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေနမင္းဟန္ကို က်မ "ကိုေနမင္း" လို႔ေခၚခဲ့သလို က်မကို "ေမ" လို႔ မေခၚဘဲ က်မနံမည္ ေနာက္ဆံုးစာလံုးကို "မ" ထည့္ၿပီး "မငယ္" လို႔ေခၚတတ္သူပါ..။ စကားေျပာတိုင္းလည္း ကိုယ္နဲ႔မင္းလို႔ သံုးႏႈန္းတတ္သလို ပိုမိုးရင္းႏွီတဲ့ မိတ္ေဆြေတြျဖစ္လာတဲ့ ခုခ်ိန္အထိ က်မကိုယ္တိုင္ကလည္း "က်မ"လို႔ဘဲ သံုးစြဲခဲ့ပါတယ္..။
သူ႔က ကားထဲက MD Player ခလုပ္ေလးကိုႏွိပ္လိုက္ေတာ့ က်မႏွစ္သက္တဲ့ Rock သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ခုန္ထြက္လာတယ္.. အ့ံၾသမႈေတြနဲ႔ သူ႔ကိုငဲ့အၾကည့္ သူ႔အျပံဳးတစ္ခုကလွစ္ကနဲ... ေနမင္းဟန္ဆိုတဲ့ သူဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆူညံညံ ေပါက္ကြဲသံစဥ္မ်ိဳး ႏွစ္သက္တတ္သူမွ မဟုတ္တာ.. က်မတို႔ မိတ္ေဆြသက္တမ္း သံုးႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အထိ သူ႔ကားထဲမွာ ဒီလိုသီခ်င္းသံမ်ိဳး ၾကားရေလ့မရွိ.. ဒါဟာ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ပါဘဲ...။
က်မတို႔ ေတြ႔ဆံုခ်ိန္ေတြတိုင္း ေျပာတတ္တဲ့စကားေတြကေတာ့... တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ထဲက ဖိစီးမႈေတြပါမယ္... စာအုပ္ေတြအေၾကာင္းပါမယ္... ရုပ္ရွင္ေတြအေၾကာင္းပါမယ္.. သီခ်င္းအေၾကာင္းေတြပါမယ္... ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ပါမယ္... ကိုနႏၵ ေမေမ့အေၾကာင္းပါမယ္... ဝတ္ရည္ရဲ႕ ခပ္ဆိုဆိုး ေမာင္ေလး အေၾကာင္းသူေျပာမယ္... ဒါေတြပါဘဲ...။
"ကိုနႏၵ ေနေကာင္းလား ကိုယ္ သံုး ေလး ရက္ေလာက္ေတာ့ရွိၿပီ ဘူတာထဲမွာ သူ႔ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ေသးတယ္"
"ဟုတ္... ခုတေလာ ပံုမွန္ထက္ သူအလုပ္မ်ားေနပါတယ္"
"ကိုယ္တို႔ ကိုရီးယားစာ စားရေအာင္ေလ"
"ေကာင္းတယ္ ကိုေနမင္း က်မလည္း အဲ့လိုေတြးေနမိတာ"
"ဝတ္ရည္ကေတာ့ အစပ္မစားလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ညွိလို႔မရခဲ့ဖူးဘူး.."
"က်မကေတာ့ ငပိနဲ႔ အစပ္ကိုႀကိဳက္တယ္"
"ကိုယ္ မင္းကို ခုမွသိတာ မဟုတ္ဖူးေလ..."
က်မႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ ရယ္လိုက္မိတယ္...
"မင္းကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္တဲ့အသံ ကိုယ္မၾကားရတာၾကာၿပီေနာ္"
"ဟုတ္တယ္ ကိုေနမင္း က်မ ဒီလို မရယ္ႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ေတြနဲ႔ မြန္းေနတာ"
"ဟန္ေဆာင္ၿပီး အလုပ္ေတြထဲမွာ ႏွစ္ထားတာ တစ္ကယ့္မင္းမွ မဟုတ္တာ"
က်မေခါင္းကိုၿငိမ့္ရင္း...
"ဝတ္ရည္ ခရီးထြက္မယ္ဆိုတာ သြားျဖစ္လား"
"အင္း.. ဒီေန႔ ကိုယ္သူ႔ အတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ ရက္အတိအက်ယူေပးခဲ့တယ္"
"ကိုေနမင္း မလိုက္ဖူးလားဟင္"
"အို႔.. အို ကိုနႏၵခရီးေတြေရာ မင္းလိုက္ျဖစ္လို႔လား မငယ္"
"အင္း.. ဒါလဲဟုတ္ပါတယ္ေလ"
"ေနာက္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လိုက္ရေတာ့မွာ ဒီခရီးက ဝတ္ရည္ တစ္ေယာက္ထဲသြားမဲ့ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ခရီးျဖစ္လိမ့္မယ္"
က်မ ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့ စလင္းဘက္ အိပ္အျပားေလးကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္... အိပ္ထဲမွာ ဖုန္းေလးတစ္လံုး ပိုက္ဆံအိပ္ပါးေလးတစ္အိပ္ ေခါင္းဘီးေလးတစ္ေခ်ာင္း နဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ကဒ္ေလးတစ္ခု ရွိေနပါတယ္...။ အဖံုးေပၚမွာ ေနမင္းဟန္ဆိုတဲ့ နံမည္ ခပ္ဖိဖိေရးထားတဲ့ ကဒ္ေလးက ဆြဲထုတ္ယူသူမဲ့ ၿငိိမ္သက္ေနဆဲပါဘဲ...။
"မငယ္"
က်မအၾကည့္ေတြက ေနမင္းဟန္ မ်က္ႏွာေပၚေရာက္သြားတယ္...။
"မငယ္"
"ရွင္က်မကို ေခၚတာႏွစ္ခါရွိေနၿပီ ကိုေနမင္း"
"ဟား ဟားး အဲဒီခပ္ျပတ္ျပတ္ အသံနဲ႔ ရႈတည္တည္အၾကည့္ေတြက မင္းမွမင္းဘဲ"
"ေတာ္ပါရွင္.. ကိုေနမင္း ဒီေန႔ စကားေတြေတာ္ေတာ္ ေျပာေနတယ္ေနာ္"
"ဟုတ္တယ္.. ကိုယ္ဒီေန႔ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရယ္တာေတြကို ၾကားခ်င္လို႔ မင္းကို စခ်င္ေနတာ"
က်မ သူ႔စကားဆန္းေတြေၾကာင့္ရယ္ျဖစ္ျပန္ၿပီ...။
"ကိုေနမင္း ဘာလို႔ ဒီသီခ်င္းေတြ ဖြင့္ရတာလဲ က်မစဥ္းစားေနတာ"
"ေၾသာ္... ဒါလား.. ဒီလိုေလ..."
ရယ္ေနာက္ေနာက္ သူ႔စကားက တစ္ဝက္တစ္ျပတ္မွာ ဆံုးသြားတယ္...။ တိကနဲ ကားဘရိတ္ကို တစ္ခ်က္ေတာ့ၿပီး သူရပ္လိုက္တယ္...။ ေစာေစာက ေနမင္းဟန္မဟုတ္ေတာ့ သလိုဘဲ တိတ္ဆိတ္လို႔ေပါ့...။ က်မ ခပ္ေပေပမ်က္လံုးနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္မိပါတယ္..။ စတီယာတိုင္ကို ညာဖက္လက္တစ္ခုထဲနဲ႔ ဆုပ္ထားရင္း ႏွင္းေတြက်ေနတာကို သူေငးေနတယ္...။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တိုးတိုးအသံနဲ႔ ေျပာတယ္...။
"ဘယ္သူမွ မသိသင့္တဲ့အရာပါ.. တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ဟာ မင္းျဖစ္ ျဖစ္ၾကည့္ဖူးတယ္ မင္းလည္း သိမွာမဟုတ္ဖူး သိစရာလည္းမလိုဘူး... ဒါပါဘဲ"
ေနမင္းဟန္စကားေတြက က်မကို တိတ္ဆိတ္သြားေစတယ္... က်မခ်က္ျခင္း အားယူၿပီး ခပ္ေသာ့ေသာ့ ရယ္လိုက္တယ္...
"ကိုေနမင္း ရွင္ဟာေလ......"
"ဝတ္ရည္ခရီးက ျပန္လာၿပီးရင္ ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္.. မငယ္"
တိုးတိုးေလး သူ႔စကားသံအဆံုးမွာ က်မ ရယ္ေမာလိုက္မိျပန္တယ္... ေနမင္းဟန္ ရွင္ေျပာတယ္ေလ.. ဒီေန႔က်မရယ္သံေတြကို ၾကားခ်င္တယ္ဆို....
"ဘာလဲ က်မကို သတိုးသမီးအရံ ကမ္းလွမ္းခ်င္တာလား"
သူေခါင္းကိုခါတယ္... ၿပီးေတာ့ က်မမ်က္ႏွာကိုု ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတယ္...
"မင္းကို ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တယ္ မငယ္"
"ရွင္"
"မင္းရယ္သံေတြ အတြက္ပါ ၿပီးေတာ့......"
သူခဏရပ္ရင္း အသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴၿပီး စကားဆက္ေျပာတယ္...။
"ကိုယ္ဟာ မင္းနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခြင္႔ရၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို လစ္လွ်ဳ႐ွဳ႕သင့္တာေတြကို ႐ွဳ႕တတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ရခဲ့တယ္... ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ စိတ္ေတြသန္႔စင္စြာ ထပ္တူက်မႈေတြကို ကိုယ္နားလည္တတ္ခဲ့တယ္... ေပေတသလို တည္ၿငိမ္တတ္တဲ့ မင္းအမူအယာေတြနဲ႔ ခင္မင္စရာေကာင္းတာေတြ... ကိုယ့္ကို မိတ္ေဆြေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပးႏိုင္တဲ့ ေဖးမေပးမႈေတြနဲ႔ အားေပးခဲ့တာေတြ... ကိုယ့္ဖိစီးမႈေတြကို မင္းလမ္းျပမႈေတြနဲ႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေက်ာ္ျဖတ္ေစခဲ့တာေတြ... အိုကြာ.. အမ်ားႀကီးပါ... ကိုယ္စံထားရတဲ့ မင္းကို အရာအားလံုးအတြက္ ကိုယ္ေက်းဇူးတင္တာပါ.. မငယ္"
"အို... ကိုေနမင္းရယ္ အထူးအဆန္းေတြရွင္.."
ဒီတစ္ခါေတာ့ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ေအာ္ရယ္လိုက္တာ ေနမင္းဟန္ပါ...။ ရွင့္ရင္ထဲကအသံေတြ ဟုတ္မဟုတ္ က်မ အေျဖရွာသင့္သူ မဟုတ္ဖူးဆိုတဲ့ အသိနဲ႔... အေတြးေတြကို က်မေမာင္းတုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္....
"ကိုနႏၵအတြက္ ဂုဏ္ယူတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္စား ေျပာေပးပါ..."
".........."
က်မေခါင္းငံု႔ၿပီး စလင္းဘက္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တယ္... ညာဖက္လက္ေခ်ာင္း ထိပ္ေလးေတြနဲ႔ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာကဒ္ေလးအေတြ႕မွာ က်မလက္ကို ျပန္႐ုတ္လိုက္မိတယ္...။ ေနပါေစေတာ့ေလ...!! တိုက္ဆိုင္လြန္းစြာ က်မေျပာမဲ့ စကားေတြကို ဒီေဆာင္းညဦးပိုင္းမွာပဲ သူကအရင္ေျပာသြားခဲ့ပါတယ္...။ က်မ လက္ေလးေတြ အနည္းငယ္ တုန္ရီေနခဲ့တယ္... က်မေခါင္းေမာ့ၿပီး သူ႔ကိုၿပံဳးၾကည့္လိုက္တယ္...
"က်မလည္းဝတ္ရည္ကုိ ေျပာခ်င္တယ္... ရင့္က်က္တည္ၿငိမ္တဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္း တစ္ေယာက္အတြက္ က်မအင္မတန္ ဂုဏ္ယူမိတယ္လို႔.... Congratulation ပါ.."
ကမ္းေပးလိုက္တဲ့ က်မညာလက္ဖဝါးကို သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ ဖ်စ္ညွစ္လိုက္တယ္... ေနမင္းဟန္.. ရွင့္အၿပံဳးေတြ လဲ့ ေနသလို က်မမ်က္လံုးေတြလည္း အေရာင္လဲ့ေနခဲ့ပါတယ္...။ က်မ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ေတြးမိျပန္တယ္.. က်မတို႔တေတြ ရင့္က်က္စြာ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ခ်ီးမြမ္းခန္းေတြဖြင့္ေနၾကတာ ဘာအတြက္မ်ားလည္း..!! ႏွလံုးသားထဲကို ဝင္လာမဲ့ တစ္စံုတစ္ရာကို အသိေတြနဲ႔ ထိမ္းယူခဲ့ၾကတာကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေသသပ္လွပခဲ့ၾကလည္း...!!
က်မဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္... သူ႔အတြက္ယူလာတဲ့ ပန္းႏုေရာင္ ဖိတ္စာေလးတစ္ေစာင္ကို ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ကိုေပးျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး.!! က်မတို႔ေတြ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာေတြကို လူသားဆန္စြာ ေတြးေခၚဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္....။ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္...။ က်မနဲ႔ ေနမင္းဟန္ဆိုတဲ့ရွင္႔ရဲ႕ ဆံုဆည္းရျခင္းဟာ သံုးႏွစ္ထက္သာ ပိုေစာခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္.....!!
က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အျပန္လမ္းမွာ ႏွင္းေတြထူထပ္ေအာင္ က်ေနခဲ့တယ္...။ က်မအိမ္ေ႐ွ႕လမ္းေပၚအေရာက္ သူရပ္ေပးတဲ့ ကားေပၚကဆင္းရင္း ေကာင္းကင္ကို ေမာ့အၾကည့္မွာ သဲေနတဲ့ ႏွင္းမႈန္ေတြေၾကာင့္ "လ" ကိုျမင္ခြင့္ မရခဲ့ပါဘူး...။ တကယ္လို႔မ်ား အဲ့ဒီညရဲ႕ ေကာင္းကင္မွာ "လ" တစ္စင္းဟာ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းစြာ သာေနခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေတာင္ က်မ မ်က္လံုးေတြက ျမင္ခ်င္မွ ျမင္ႏိုင္ခဲ့လိမ့္မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့.....!!
(ခင္ေလးငယ္)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://koyinnawkhinlaynge.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.