စကၤာပူ လာသူမ်ားအတြက္ အမွာစာ
ဒီဇင္ဘာလ ၁ ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္။
၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ျမန္မာမ်ားစြာ စကၤာပူကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စီးပြားေရးရာ အဓိကလို႔ေျပာရင္ ပိုမွန္မွာပါ။ လာသူေတြကို အၾကမ္းဖ်င္းၾကည့္ရင္ -
၁။ အလုပ္ရွာရန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရန္
၂။ ပညာသင္ရန္ (သို႔မဟုတ္) ေက်ာင္းေနျခင္းႏွင့္ဆိုင္တဲ့ ကိစၥမ်ား
၃။ စီးပြားေရးလုပ္ရန္
တျခား အလည္အပတ္လာသူ၊ ေစ်း၀ယ္ရန္၊ ေဆးရံုတက္ရန္ တဲ့ကိစၥေတြရွိမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ဘာသာေရးသမားေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္း ရွိမွာပဲ။
ဒီအမွာစာေလးမွာေတာ့ အလုပ္ လာလုပ္လိုသူေတြအတြက္ အဓိက ေရးပါတယ္။ စကၤာပူမွာ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ အလုပ္အဆင့္အတန္း ၃ မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
ပထမအမ်ိဳးအစားကေတာ့ Expert ဆိုတဲ့ လစာေငြ ေဒၚလာ ၅ ေထာင္၊ တေသာင္း အထက္ရတဲ့ အဆင့္ပါ။ ျမန္မာျပည္က စတင္ေရာက္လာသူေတြ မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စကၤာပူမွာ လစာေငြ ေဒၚလာ ေသာင္းခ်ီရေနတဲ့ ျမန္မာမ်ားစြာ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔ေတြဟာ စကၤာပူမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနထိုင္ခဲ့ၿပီး တေျဖးေျဖးခ်င္း တိုးတက္လာသူေတြပါ။
ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကေတာ့ EP, S-Pass ဆိုတဲ့ ဘြဲ႔ရအဆင့္အတန္း အလုပ္အကိုင္ပါ။
တတိယအမ်ဳိးအစားမွာေတာ့ WP Work Permit ဆိုတဲ့ Skill Workers အဆင့္ပါပဲ။
ျမန္မာအမ်ားစုဟာ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ပြဲစားမ်ားနဲ႔ အလုပ္ရွာၾကပါတယ္။ အလုပ္ပြဲစား အမ်ားစုကေတာ့ တတိယအမ်ဳိးအစား WP အလုပ္မ်ိဳးကို အလြယ္တကူ ရွာေပးႏိုင္ပါတယ္။ လစာေငြ ေဒၚလာ ၅၀၀ နဲ႔ တေထာင္အၾကား ရဖုိ႔အေရး ပြဲစားခနဲ႔ ေလယာဥ္စရိတ္ေပါင္း စကၤာပူေဒၚလာ ၃ ေထာင္နဲ႔ ၄ ေထာင္ၾကားမွာ ေတာင္းပါတယ္။ ေငြမ်ားမ်ားေပးရင္ လစာပိုရၿပီး၊ အလုပ္လည္း အခ်ိန္ပို လုပ္ရတယ္ ေျပာပါတယ္။
ျမန္မာေတြဟာ ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ စကၤာပူအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳ သင္တန္းေက်ာင္းေတြမွာ သင္တန္းမ်ဳိးစံုတက္ၿပီး ေအာင္လက္မွတ္ ယူရပါတယ္။ သင္တန္းေတြကေတာ့ အမ်ဳိးသားေတြအတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ သေဘၤာျပင္၊ ဂေဟေဆာ္၊ သံခ်ည္သံေကြး စတဲ့ ၃ လရက္တို သင္တန္းေတြပါပဲ။ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ကေတာ့ ဘုိးဘြားေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ မသန္စြမ္းသူ ေစာင့္ေရွာက္ေရး၊ စားဖိုမွဴးသင္တန္း၊ အိမ္ေဖာ္သင္တန္း၊ သူနာျပဳအကူ သင္တန္း စတဲ့ စကၤာပူအစိုးရက လိုအပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြပါ။
တခ်ဳိ႕ပြဲစားေတြက ဒုတိယအမ်ဳိးအစား အလုပ္ရွာေပးမယ္ဆိုၿပီး လိမ္ညာဆြဲေဆာင္ပါတယ္။ ျမန္မာေတြကလည္း ၁၀ တန္း မေအာင္ရင္ေတာင္ ဘြဲ႔ရအလုပ္မ်ဳိးကို မွန္းၾကတယ္။ ''လစာက စကၤာပူေဒၚလာ ၂၀၀၀ ေလာက္ အခ်ိန္ပိုနဲ႔ေပါင္းရင္ ရမယ္၊ ဘာညာ'' ဆိုၿပီး အလုပ္အပ္ေအာင္ ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ ေျပာၾကတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဟုတ္ႀကီးထင္ၾကေတာ့ သူတို႔ေျပာတာေတြကို ယံုလိုက္ၾကတယ္။ အေရးထဲ စကၤာပူေရာက္ရင္ လူပြဲစားလုပ္စားမယ္ ႀကံရြယ္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြကလည္း တဆင့္ပြဲစားလုပ္ၿပီး ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းကို အယံုသြင္း၊ ႀကိဳတင္ေငြေတာင္းလုပ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရာကေန မိတ္ေဆြပ်က္ရံုမက ရန္သူေတာင္ ျဖစ္သြားရတဲ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ ကိုယ္ညံ့လို႔၊ လူယံုသတ္ခံရတာ ဆိုေတာ့လည္း ဘယ္သူ႔မွ မေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ခံလိုက္ရတာေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။
ဥပမာ အနည္းအက်ဥ္း (ကိုယ္ေတြ႔ေတြပဲ ေရးပါမယ္)။
ပထမအျဖစ္အပ်က္
၂၀၀၇ မွာ က်ေနာ့္ တူမတဦး စကၤာပူကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔အေမက ဖုန္းဆက္ေျပာလို႔ လာမယ္သိရေပမယ့္ သူ႔ဦးေလးအိမ္ကို မတည္းပါဘူး။ ''ပြဲစားက စီစဥ္ေပးတဲ့ေနရာပဲ ေနမယ္'' လို႔ ေျပာတယ္။ ''အလုပ္လည္း ရမယ္၊ လစာလည္း ေကာင္းတယ္၊ ဘာညာ'' နဲ႔ ရန္ကုန္က ဖုန္းဆက္ေျပာတယ္။ ''စကၤာပူေရာက္ရင္ ဖုန္းဆက္ခိုင္းပါ'' လို႔ပဲ မွာလိုက္ရတယ္။ အဲဒီ ၂၆ ႏွစ္အရြယ္ မိန္ကေလးက ျမန္မာျပည္မွာ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ အန္ဂ်ီအို (အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အဖဲြ႔အစည္း) ေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အဂၤလိပ္စကားလည္း အသင့္အတင့္ ေျပာတတ္တယ္။ ဘြဲ႔ကလည္း ရၿပီးသားဆိုေတာ့ ပြဲစားေျပာတာကို အဟုတ္ထင္တယ္။
စကၤာပူက ျမန္မာအလုပ္ပြဲစားတဦး (ဒီလို ပြဲစားေတြ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ရွိပါတယ္) က ''အလုပ္လည္း ရွိတယ္၊ ေနစရာလည္း သူ စီစဥ္ၿပီးသား (အလကား ေနရမယ့္ ပံုစံမ်ဳိး ေျပာတယ္) ၊ စကၤာပူေရာက္မွ S-pass တင္လိုက္ရံုပဲ၊ ၂ ပတ္ေလာက္ ေစာင့္ၿပီးရင္ S-pass Approved စကၤာပူအစိုးရ ခ်ေပးၿပီးရင္ အလုပ္စလုပ္ရံုပဲ၊ S-pass ေစာင့္ေနတုန္းမွာလည္း ေန႔စားအလုပ္ ရွာလုပ္ရင္ တနာရီ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၀ ေလာက္ရမယ္'' ဆိုတာေတြ ေျပာေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အထင္ႀကီးတဲ့ တူမျဖစ္သူက စေဘာ္ေငြအျဖစ္ ေဒၚလာ ၂၀၀၀ ကို ရေအာင္ရွာရတယ္။ အေဖ၊ အေမ ျဖစ္သူကို ရႊမ္းရႊမ္းေ၀ေအာင္ ေျပာျပေတာ့ သမီးအတြက္ ဘုရားဆုေတာင္းၿပီး၊ စကၤာပူမွာရွိတဲ့ ေဆြမ်ဳိးေတြကို မွာရတယ္။
အဲဒီတူမလည္း ေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ျပႆနာႀကံဳေတာ့တာပဲ။ ပြဲစားမနဲ႔ တူမ ၂ ေယာက္သား ႀကိတ္ပုန္းခုတ္ၿပီး က်ေနာ့္တူမကို အိမ္တအိမ္မွာ သြားထည့္ထားလိုက္တယ္။ ပြဲစားမကေတာ့ သူ႔မိတ္ေဆြအိမ္မွာ ေနတယ္။ စကၤာပူမွာ အိမ္ဖြင့္စားတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အိမ္ငွားခ ေစ်းႀကီးေတာ့ အိမ္တလံုး အခန္း ၃ ခန္းရွိရင္ ၂၀၀၇၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ေပါက္ေစ်းအရ တလမွာ ေဒၚလာ ၁၈၀၀ ကေန ၂၀၀၀ အထိေပးရေတာ့ ျမန္မာေတြ လူတင္ထားရတယ္။ တလကို တခန္းလံုးယူရင္ ေဒၚလာ ၆၀၀ ဒါမွမဟုတ္ တခန္းမွာ ႏွစ္ထပ္ကုတင္ ႏွစ္လံုးထည့္ထားၿပီး လူ ၄ ေယာက္ေနရင္ တလမွာ တေယာက္ကို ေဒၚလာ ၁၅၀ စသျဖင့္ ေနၾကရတယ္။
က်ေနာ့္တူမကို ေနစရိတ္အျဖစ္ တလအတြက္ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္ေတာင္းၿပီး စေပၚေငြကိုေတာ့ ေဒၚလာ ၂၀၀ ေလာက္၊ စုစုေပါင္း ေဒၚလာ ၄၀၀ ေလာက္ ေတာင္းတယ္။ ပြဲစားမက ''ေပးလုိက္ေလ'' လို႔ ေျပာေတာ့ လက္ထဲမွာ အေဖ၊ အေမဆီက ေတာင္းလာတဲ့ ေဒၚလာေလးလည္းရွိ၊ ''ငါ့မွာ ပိုက္ဆံရွိတယ္'' ဆိုတဲ့ မာနေလးကလည္း အနည္းအက်ဥ္းရွိဆိုေတာ့ ေစ်းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းဆစ္ခ်ိန္ မရပါဘူး။ ေတာင္းသမွ် ေပးလိုက္မိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ေနေတာ့လည္း သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ အဲဒီေန႔မွာပဲ သူ႔ဦးေလးဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး သိပ္အဆင္မေျပေၾကာင္း သတင္းပို႔လုိက္ရတယ္။
ဒီေတာ့မွ တူမျဖစ္သူကို အိမ္ကို ျပန္ေခၚထားလိုက္ရေပမယ့္ အိမ္ဖိုးေငြ ေပးထားၿပီးသားကေတာ့ ျပန္မရေတာ့ပါဘူး။ ''ေနမယ္ေျပာထားလို႔၊ အခု မေနေတာ့ဘူး'' ဆိုေတာ့ သူ႔ေနရာ အလြတ္ႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ ''လူစားရွာေပးရင္ေတာ့ ေပးထားတာေတြ ျပန္ေပးပါမယ္'' လို႔ အိမ္ရွင္ကလည္း ညည္းတြားျပတယ္။ ေငြေပးၿပီးရင္ ျပန္ေတာင္းလို႔ မလြယ္ေတာ့တာေတာ့ သဘာ၀ပါပဲ။
အဲဒီကတည္းက အတူလာတဲ့ ျမန္မာျပည္က ပြဲစားမက သူထားတဲ့ေနရာ မေနဘူးဆိုၿပီး အျပစ္တင္လာတယ္။ တူမျဖစ္သူကလည္း စကၤာပူေရာက္မွ စံုစမ္းၾကည့္ေတာ့ ပြဲစားမ ေျပာတာေတြ အာပလာ ျဖစ္ေနေၾကာင္းနဲ႔ S-pass အလုပ္ရဖို႔ အင္မတန္ခက္ေၾကာင္း သိလာရတယ္။ လြယ္ကူတဲ့ Nurse Assistance အလုပ္မ်ဳိး လုပ္ရင္လည္း ရွက္တယ္။ လစာလည္း မရဘူး။ အေရးထဲ ပြဲစားမကလည္း စကၤာပူက ျမန္မာပြဲစားနဲ႔ သူတို႔ခ်င္း ျပႆနာျဖစ္ျပန္တယ္။ က်ေနာ့္တူမက စကၤာပူပြဲစားဆီ အလုပ္အပ္တဲ့ စေဘာ္ေငြ (ေဒၚလာ ၅၀၀ လားမသိဘူး) မေပးလို႔ သူက ''အလုပ္ရွာမေပးႏိုင္ဘူး'' လုပ္ျပန္တယ္။ အတူလာတဲ့ ပြဲစားအမ်ဳိးသမီးကလည္း သူ႔အသိ ကုမၸဏီ အေသးကေလးေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴး စီစဥ္ေပးတယ္။ ''အဲဒီလူေတြက တလကို ၄၀၀ ပဲ ေပးမယ္၊ အိုဗာတိုင္ မေပးႏိုင္ဘူး၊ ငါတို႔ကုမၸဏီက ေသးေတာ့ မိသားစုလို အလုပ္အားလံုး လုပ္ေပးရမယ္'' ေျပာတယ္။
ကုမၸဏီေသးေတာ့ စကၤာပူအစိုးရကလည္း အလုပ္ပါမစ္ S-pass ခ်ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေနေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ျငင္းလိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ အတူလာတဲ့ ပြဲစားအမ်ိဳးသမီးက ''နင္က တယ္ၿပီး အလုပ္ဂ်ီးမ်ားတာပဲ'' လို႔ အျပစ္တင္တယ္။ ''က်မ ဖာသာပဲ အလုပ္ရွာပါေတာ့မယ္။ ပြဲချပန္ေပးပါ'' လို႔ ေတာင္းေတာ့ ရန္သူျဖစ္လာတယ္။ အတူလာတဲ့ ပြဲစားအမ်ဳိးသမီးကလည္း ၾကည့္ရတာ သူရဲ႕ ပထမဆံုး ပဲြစားအလုပ္က က်ေနာ့္ တူမလား မသိပါဘူး။ ဘာပဲေျပာေျပာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ေတြ ႏႈတ္ၿပီး အရစ္က်နဲ႔ ရန္ကုန္မွာ ျပန္ေပးပါမယ္လို႔ သေဘာတူလိုက္ရတယ္။ အတူလာတဲ့ ပြဲစား အမ်ဳိးသမီးခမ်ာလည္း ေငြမေျပလည္ရံုမက၊ သူကိုယ္တိုင္လည္း အလုပ္မရွိ၊ အခက္အခဲရွိေနသူဆိုေတာ့ ..
ဒီလိုနဲ႔ပဲ တူမျဖစ္သူခမ်ာ ကုိယ့္အားကိုယ္ကိုးၿပီး အလုပ္ရွာတယ္။ စကၤာပူမွာ ေနထိုင္ခြင့္ ဗီဇာကို ႏွစ္ပတ္တခါ သက္တမ္းတိုးရင္း ၃ လျပည့္ေတာ့ ဗီဇာဆက္တိုးလို႔ မရေတာ့ဘူး။ စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ျမန္မာသူေဌး သား၊ သမီးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ႔ေနၿပီး အလုပ္ရွာေနတဲ့ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေပမယ့္ ေက်ာင္းသားဗီဇာအတြက္ ေက်ာင္းလခက တလကို စကၤာပူေဒၚလာ ၃၀၀ အထက္၊ ေငြ ၂ ေထာင္ေလာက္ အရင္ေပးရမယ္။ အစိုးရဆီမွာလည္း အာမခံေငြ တႏွစ္စာ ေက်ာင္းလခ စေဘာ္တင္ထားရမယ္နဲ႔ အနည္းဆံုး ေဒၚလာ ၅ ေထာင္ေလာက္ ရင္းႏွီးရမယ္ဆိုေတာ့ က်ေနာ့္မွာလည္း ေငြပိုလွ်ံမရွိ။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ တူမက အလုပ္တခုရသြားေတာ့ S-pass တင္ထားၿပီး ျမန္မာျပည္ေတာ့ မျပန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရွက္ပံုရတယ္။ ''မေလးရွားသြားၿပီး စေတးေရွာင္ေနေတာ့မယ္'' ေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားပဲဆုေတာင္းရင္း ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထား စရိတ္သက္သာ၊ စိတ္လည္း ခ်မ္းသာတဲ့ ျမန္မာျပည္ပဲ ျပန္သြားၿပီး S-pass ေစာင့္ေတာ့တယ္။ ႏွစ္ပတ္ၾကာေတာ့ S-pass Reject ျဖစ္သြားေတာ့၊ ျမန္မာျပည္ေရာက္ေနတဲ့ တူမဆီ အေၾကာင္းၾကားရင္း တေခါက္ျပန္လာ အလုပ္ထပ္ရွာဖို႔ပဲ ရွိေၾကာင္း ေျပာရတယ္။
ေနာက္တေခါက္လာေတာ့ ဘုရားဆီပဲ ဆုေတာင္းရင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ႀကီး၊ ဘ၀င္ျမင့္တဲ့ စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ထားၿပီး ႏွိမ့္ခ်မႈနဲ႔ အလုပ္ရွာတဲ့အခါ စိတ္ရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္း ၿငိမ္သက္ျခင္း ရရွိသြားတဲ့အတြက္ ကုမၸဏီတခုမွာ စာေရးမ Administrative အျဖစ္ S-pass ရသြားပါတယ္။
ဒုတိယအျဖစ္အပ်က္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီေလာက္မွာပဲ စကၤာပူမွာ အလုပ္အတူလုပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေျပာလာတယ္။ ''ငါ့မိန္းမကလည္း ျမန္မာျပည္မွာ သူ႔အေမ ေဆးရံုတက္ေနတာေၾကာင့္ မိန္းမ ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္သြားတုန္း ငါ့မိန္းမရဲ႕ တူမ မေန႔က ငါ့ဆီ ဖုန္းဆက္တယ္။ ၾကည့္ရတာ မင့္တူမလိုပဲ ပြဲစားအလိမ္ခံရၿပီ ထင္တယ္။ သူက ပြဲစားအိမ္မွာ ေနေနတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိၿပီ။ S-pass အလုပ္ရမယ္ေျပာၿပီး သူေျပာတဲ့ အလုပ္ေတြမွာ အင္တာဗ်ဴးတာလည္း အလုပ္မရဘူးတဲ့။ မင့္တူမက အဂၤလိပ္စကား ေျပာႏိုင္ေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္။ ငါ့တူမက မေျပာႏိုင္ေတာ့ ပြဲစားက နင္ညံ့လို႔ အလုပ္မရဘူး၊ ျမန္မာျပည္ပဲ ျပန္ေတာ့လို႔ ေျပာေနတယ္''
''စကၤာပူမွာ ေက်ာင္းသားဗီဇာနဲ႔ ၆ လေလာက္ေနရင္ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္မယ္္ဆိုၿပီး ေက်ာင္းတက္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ ငါ့ကို လာတိုင္ပင္တယ္။ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ငါလည္း နင့္အေဒၚ ေနာက္တပတ္ ျပန္လာမွ တိုင္ပင္လို႔ ေျပာထားတယ္။ ပြဲစားေျပာသလိုပဲ၊ ျမန္မာျပည္ျပန္ၿပီး ေစာင့္ပါလား။ စကၤာပူမွာက စရိတ္သိပ္ႀကီးတယ္။ ငါ့အိမ္ေတာ့ ေခၚထားခ်င္ေပမယ့္ ငါ့အိမ္မွာ ေနရာလပ္ မရွိေတာ့ဘူး။ အခန္း ၂ ခန္း ပိုတာလည္း ငွားစားထားလိုက္ၿပီး ငါ့မိသားစုေတာင္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ မာစတာအိပ္ခန္းထဲ စုၿပံဳအိပ္ရေတာ့ ငါ့တူမကို ဧည့္ခန္းမွာ သိပ္လို႔လည္း မေကာင္းဘူး"
''ဒီလုိပဲကြာ သူမ်ားေတြရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း၊ တူ၊ တူမေတြ အလိမ္ခံရတာၾကားလို႔ သူ႔ကို မလာခင္ကတည္းက သူ႔အေမကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မွာတယ္။ သတိထား၊ လူလိမ္ခံရမယ္ မွာထားရက္နဲ႔၊ ငါ့တို႔ကို အစစအရာရာ တာ၀န္မယူႏိုင္လို႔ စိတ္ခုသြားသလား မသိဘူး၊ အဆက္အသြယ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး။ အခု အရင္ ႏွစ္လေလာက္ ကတည္းက တူမ စကၤာပူေရာက္ေနတာလည္း သတင္းမပို႔ဘူး။ အခု မကယ္ႏိုင္ မရွဴႏိုင္ျဖစ္ၿပီးမွ အေၾကာင္းၾကားလာတယ္ကြာ'' လို႔ ညည္းတြားျပတယ္။
တတိယအျဖစ္အပ်က္
၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွာပဲ အေမရိကားက သူငယ္ခ်င္းတဦးက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ႔တူ ပြဲစားက S-pass လစာ ၂၀၀၀ ေလာက္ရမယ္ဆိုၿပီး စကၤာပူ ေရာက္ေနၿပီ။ သူ႔တူက အသက္ ၂၅ ႏွစ္ေလာက္၊ ဘြဲ႔ရၿပီးသား။ မေလးရွားမွာလည္း ၅ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္မ်ဳိးစံု လုပ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း စကၤာပူ အလုပ္သင္တန္းေတြ တက္ခဲ့ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ အလုပ္အဆင္ေျပမယ္ဆိုၿပီး ပြဲစားနဲ႔ လာခဲ့တယ္။ ပြဲခေငြ တ၀က္ေတာ့ ေပးထားၿပီးၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ပြဲစားထားတဲ့အိမ္မွာ လူေတြအမ်ားႀကီးပဲ။ သူ႔မွာလည္း သံုးစရာ စကၤာပူေဒၚလာ ၁၅ ေဒၚလာပဲရွိေတာ့လို႔ ဦးေလးရယ္ ကူပါအံုး ေျပာေနတယ္။ သူ႔အတြက္ ကုန္က်ေငြေတာ့ က်ေနာ္ေခ်းငွားေပးပါမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔အရွိန္အ၀ါနဲ႔ဆို ပြဲစားလည္း သူ႔ကို ေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံမယ္၊ ပိုက္ဆံလည္း ျပန္ေပးသင့္သေလာက္ ျပန္ေပးမယ္ေပါ့။ ကူပါဦးဆိုလို႔ ပြဲစားကို ေခၚေတြ႔ရတယ္။
ပြဲစားကလည္း သူ႔အထက္ ပြဲစားအႀကီးတေယာက္ ရွိေသးတယ္။ အလုပ္ေပးမယ္ေျပာတဲ့ အလုပ္ရွင္ကလည္း ရွိေသးတယ္လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေျပာရွာတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ပြဲစားငယ္ေလးကို ပြဲစားအႀကီးက ျဖတ္အုပ္ထားေတာ့ ပြဲစားငယ္ခမ်ာလည္း အရွိန္အ၀ါရွိသူနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ေၾကာက္ရွာတာေပါ့။ အဲဒီ ကုိယ့္ကုိယ္ကို အထင္ႀကီးၿပီး S-pass ရမယ္ ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မေလးရွားမွာ က်ဘမ္း ၅ ႏွစ္လုပ္ဖူးသူ လူငယ္ကိုလည္း မင္း Work Permit အလုပ္ပဲေရြးပါလား၊ အလုပ္ရဖို႔ လြယ္တယ္၊ ပြဲခလည္း နည္းတယ္။ ၆ လ ၊ တႏွစ္ေလာက္လုပ္ရင္ ေငြစုရင္၊ ကုမၸဏီေတြ အင္တာဗ်ဴးရင္ စကၤာပူမွာ S-pas အလုပ္ကို ပြဲခမေပးဘဲ ရႏိုင္ပါတယ္လို႔ ေျပာျပရတယ္။ အဲဒီ လူငယ္အမ်ဳိးသားေလးလည္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူနဲ႔ထိုက္တန္တဲ့ WP အလုပ္ကေလးကို ရသြားပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က ဒီဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ေနာင္တရပါၿပီး စိတ္ထဲကပဲ ေျပာတယ္။ ျပည္သူေတြပဲ ခံေနရၿပီး ျပည္သူေတြ ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္ရတဲ့အေၾကာင္း စဥ္းစားရင္ ဘယ္ျမန္မာလူမ်ဳိးမွ မေပ်ာ္ရႊင္ပါဘူး။ စကၤာပူအေၾကာင္း ေရးရတာလည္း ပညာအသင့္အတင့္တတ္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္၊ ပိုက္ဆံအသင့္အတင့္ တတ္ႏိုင္တဲ့ ျမန္မာေတြအတြက္ပဲ ျဖစ္ေတာ့ အေျခခံလူတန္းစား ျမန္မာေတြ ထိုင္းနဲ႔ မေလးရွားမွာ ပင္ပမ္းဆင္းရဲစြာ လုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို က်ေနာ္တို႔ သိနားလည္သင့္ပါတယ္။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ ၃ သန္းေက်ာ္ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ စကၤာပူဆိုတဲ့ အလ်ား မိုင္ ၆၀၊ အနံ မိုင္ ၄၀ ကြ်န္းကေလးတခုမွာ ျမန္မာ ၂ သိန္းေလာက္ စုၿပံဳေနထိုင္ၾကတဲ့ ျခေသၤ့ကြ်န္းကေလးမွာ မက္ေမာၿပီး အလုပ္ရွာတဲ့ လူေတြရဲ႕ အခက္အခဲေတြကို အနည္းအက်ဥ္း ေရးရပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘယ္လိုပဲေရးေရး၊ ဘယ္လိုပဲ ေျပာေျပာ အလိမ္ခံရသူေတြကေတာ့ ရွိေနမွာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကၤာပူမွာ အလုပ္လာရွာတဲ့၊ ကိုယ္ရင္းႏွီးတဲ့ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြေတြ မခံရေရးကေန စတင္ၿပီး တေျဖးေျဖး ခ်ဲ႕ထြင္ႏုိင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ပဲ ေလ်ာ့ပါးႏုိင္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ား။
ေမာင္သာမန္
မဇၥိ်မ သတင္းဌာနမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://nyein-chan-aung.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.