မိဘမေကာင္း သားသမီးေခါင္း
ကဗ်ာ အေဟာင္းေလးပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိလို ခင္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိဘဆရာကန္ေတာ့ပြဲမွာ မိဘေနရာကေန စကားေျပာရမွာကို ဒီကဗ်ာ ထရြတ္လို ့ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပူခဲ့ရဖူးပါတယ္။ မိဘကန္ေတာ့ပြဲဆိုေပမယ့္ မိဘေတြကုိ မဖိတ္ႏုိင္လို ့ ဆရာေတြကိုပဲ ဖိတ္ျပီး လုပ္တဲ့ကန္ေတာ့ပြဲပါ။ တကယ္လည္း မိဘမေကာင္းလို ့ သားသမီး ခံရတာက သားသမီး မေကာင္းလုိ ့မိဘ ခံရတာထက္ပိုတယ္လို ့လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။ အဲလို ကေလးေတြ လမ္းမမွာ ေတာင္းစားေနတာကို ရန္ကုန္ျမိဳ႕ရဲ ့ ေနရာအႏွံ ႔မွာ ေတြ ့ ႏုိင္ပါတယ္။
တကယ္က ကၽြန္ေတာ္က မိဘေတြကို ေရးခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ႏုိင္ငံေရးႏြယ္ျပီး ေရးခ်င္တာပါ။ အခု လက္ရွိလူေတြ မေကာင္းရင္၊ တာဝန္ မေက်ခဲ့ရင္၊ ညံ့ရင္ ေနာက္လူေတြ ခံရမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိးကုိ ေရးတာပါ။ ေရွ ့မ်ိဳးဆက္ေတြကုိ အျပစ္တင္လိုတာ မဟုတ္ပါ။ မ်ိဳးဆက္တုိင္းမွာေတာ့ တာဝန္ေက်တဲ့သူေတြေရာ မေက်တဲ့သူေတြေရာ ရွိတာပါပဲ။ လူအမ်ားစု တာဝန္မေက်တာေတာ့ ေရွ ့ ကမ်ိဳးဆက္ေတြမွာေရာ အခု မ်ိဳးဆက္မွာပါ အထင္အရွားပါ။ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြ သက္သက္ကိုသာ ရည္ရြယ္ျပီး ေရးတာ မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အပါအဝင္ လူတိုင္းလူတိုင္းကုိ ရည္ရြယ္ျပီး ေရးပါတယ္။ လက္ရွိမ်ိဳးဆက္ မေကာင္းရင္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ ခံရမယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳးကို ေရးတာပါ။ တကယ့္ မိဘေတြကို ေရးတာ မဟုတ္လုိ ့ခင္ဗ်ားလို ့ပဲ သံုးခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရွ ့မွာ နိဒါန္းခံရင္ အရသာပ်က္တယ္လုိ ့ ယူဆသူပါ။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္တယ္ ထင္လို ့ေရးလိုက္တာပါ။
မိဘမေကာင္း သားသမီးေခါင္း
တမင္တကာ စတန္ ့ထြင္ခ်င္လို ့မဟုတ္ဘူး။
ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့
အစာေတာင္းေနရတဲ့ ေခတ္က
စကားပံု အသစ္ကို သက္ေသျပလိုက္ျပီ။
သားသမီးေတြ မေကာင္းတဲ့အခါ မိဘေတြ နာမည္ပ်က္တယ္၊
မိဘေတြမေကာင္းတဲ့အခါမွာေတာ့ သားသမီးေတြ အားလံုး ဘဝပါပ်က္တယ္
အတၱနဲ ့တစ္ဘက္ခ်ိဳ႕ေနတဲ့ မ်က္လံုး
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့နား
ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ ဦးေႏွာက္
ဒုကၡေရာက္သူေတြအခ်င္းခ်င္း ခ်နင္းခ်င္တဲ့ေျခေထာက္
ေလာဘနဲ ့ထြင္းထားတဲ့ေပတံ
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ဒူး
လည္စင္းခံဖုိ ့ဆို အျမဲ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ သတၱိ
အဲဒါေတြဟာ ငါတို ့ရရွိခဲ့တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြေပါ့။
ခင္ဗ်ားတို ့က ကိုယ့္ထမင္းအိုးေလးကို ေသနတ္ရွပ္မွန္မွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။
ခင္ဗ်ားတို ့က ပုဆိန္နဲ ့ေပါက္ရမယ့္ အခ်ိန္မွာေတာင္ အပ္နဲ ့မထြင္းရဲခဲ့ၾကဘူး။
ခင္ဗ်ားတို ့က ရင္ေသြးေတြ က်ခဲ့တဲ့ ေသြးေတြနဲ ့ေခတ္အဆက္ဆက္ ဆက္ေၾကးေပးတယ္။
ခင္ဗ်ားတို ့က အသက္တစ္ရက္ပိုၾကီးတယ္ဆိုတဲ့ သံလ်က္နဲ ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့လက္ညွိဳးေတြကို ျဖတ္တယ္။
ရန္သူက ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္ေနခ်ိန္မွာ
ခင္ဗ်ားတို ့က တစ္…ေနရာယူ၊ ႏွစ္…ေနရာယူ၊ သံုး ….ေနရာယူ၊ ေလး…ေနရာယ၊ူ ငါး….ေနရာလု
ဒီလုိနဲ ့
ေရွ ့ကေတြ ့ရတဲ့ ေျခရာေတြအတိုင္း မေက်မနပ္လိုက္အေလွ်ာက္မွာ
ကိုယ့္လိပ္ျပာက ကိုယ့္ကိုျပန္ေျခာက္လာတယ္။
ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြ အပင္ေပါက္လာတဲ့အခါ
သူတို ့လက္ညွိဳးေတြ ရင္ကို ေဖာက္လာ ဦးမွာလား။
ခုေတာ့
လွ်ာေပၚမွာ ျမက္ကေလးတစ္ပင္ေပါက္ဖို ့အေရးေတာင္
မိုးခါးေရေတြ အလုအယက္ေသာက္ေနရျပီ။
အတြင္းအဇၥ်တၱထဲ အထိ လွိဳက္စားသြားခဲ့တဲ့ အေမြေတြကို
ခုခ်ိန္မွာ ျပန္အန္ထုတ္ ပါရေစေတာ့။
ခင္ဗ်ားတုိ ့ေပးခဲ့တဲ့ ဆင္ေျခအဆိပ္ေတြနဲ ့
ငရဲဘံုေပၚမွာ ဆက္မအိပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။
ေၾသာ္…
ဝမ္းဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ ့
အစာေတာင္းေနရတဲ့ ေခတ္ကေတာ့
စကားပံု အသစ္ကို သက္ေသျပလိုက္ျပီ။
ေကာင္းကင္ကုိ
(ပံုက ေအပီ ကေန ယူထားတာပါ။)
ကဗ်ာေက်ာင္းသား
ေခါင္းက ရင္ဘတ္နဲ ့ သြားဆက္ေနတဲ့ လူထူးလူဆန္း၊
အေတြးထဲမွာ မိုက္ကရိုခ်စ္(ပ္)တစ္ခု ဝင္ေနတဲ့ ကုန္းေပၚကငါး၊
ကုိယ့္အတြင္းငလ်င္ကုိ ကုိယ္ေစာင့္ၾကည့္ဖို ့စိတ္ထဲမွာ ကင္းတဲတစ္ခုေဆာက္
နာမ္အခ်င္းခ်င္းဆက္သြယ္ဖုိ ့ လမ္းေဖာက္ေပးရတဲ့သူ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://kaungkinko.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.