စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈ <> ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈ
တိုင္းျပည္ေတြအတြက္ စီးပြားေရး တိုးတက္ဖို႔ အဟန္႔အတားေတြက ဘာေတြ ျဖစ္မလဲ။ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ေတြ အေနနဲ႔ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ တိုးတက္ဖို႔အတြက္ ျဖတ္လမ္းနည္း၊ ဂါထာ မႏၲန္ေတြ ရွာမေတြ႕ေသးပါဘူး။ ဒီ အဆင့္ ၁၊ ၂၊ ၃ ကို အစီအစဥ္တိုင္း လိုက္လုပ္ရင္ ႀကီးပြားတုိးတက္မယ္၊ မလုပ္ရင္ မဖြံ႕ၿဖိဳးဘူးလို႔ ဘယ္သူမွ အတိအက် မေျပာႏိုင္ဘူး။ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး ျပႆနာေတြက ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ဖြံ႕ၿဖိဳးေရး စီမံကိန္းေတြအတြက္ အဟန္႔အတားပါ။ အဲဒါေတြက သီးျခားစီ ေလ့လာလုိ႔ မရႏိုင္ေအာင္ကို တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ယွက္တင္ၿပီး ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံ အမ်ားစုမွာ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆုိသလိုပဲ ေနာက္အစိုးရအသစ္ရဲ႕ အစားထိုးျခင္းကို ခံေနၾကရတယ္။ အာဏာသိမ္းခံလိုက္ရရင္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ အစိုးရအသစ္ေျပာင္းသြားၿပီး ဥပေဒ စနစ္ေတြကအစ လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီလို ႏိုင္ငံမ်ဳိးေတြမွာ စီးပြားေရး လုပ္ေနၾကတဲ့ ကုမၸဏီေတြအတြက္ေတာ့ ဒုကၡေတြပါပဲ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ တကယ္လို႔ အပတ္တိုင္း ဆရာမအသစ္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းၿပီး သင္႐ုိးၫႊန္းတမ္းကအစ လိုက္ေျပာင္းေနရင္ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္လိုက္မလဲ။ ေသခ်ာတာေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ စာမတတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ သင္႐ိုးၫႊန္းတမ္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းပါ။ ကုမၸဏီေတြ ၾကံဳေတြ႕ရတဲ့ အခက္အခဲကလည္း အဲဒါလိုပါပဲ။
"ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ဖို႔ ဒါေတြ အစီအစဥ္တက် လုပ္သြားပါ" လို႔ အၾကံဉာဏ္ မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြအတြက္ တိုးတက္ဖို႔ အဟန္႔အတားေတြကို တင္ျပထားတယ္။ အဲဒီအထဲက ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ အဟန္႔အတားအေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟာ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္ဖို႔ ဆိုတာ တည္ၿငိမ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ မတည္ၿငိမ္ဘူးဆိုတာ အေျပာင္းအလဲမ်ားျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ အစိုးရအဖြဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းတာလဲ မတည္ၿငိမ္တာ ျဖစ္သလို၊ အစိုးရအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕တည္းကပဲ ေဟာတစ္မ်ဳိး၊ ေဟာတစ္မ်ဳိး ဥပေဒေတြ ေျပာင္းေနတာလည္း မတည္ၿငိမ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဥပေဒေတြ မေျပာင္းဘဲ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ မၾကာမၾကာ ေျပာင္းေနတတ္တာလည္း မတည္ၿငိမ္တာပါပဲ။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၲရား မတည္ၿငိမ္မႈထဲမွာ ပါပါတယ္။
"ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ဖို႔ ဒါေတြ အစီအစဥ္တက် လုပ္သြားပါ" လို႔ အၾကံဉာဏ္ မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ေဘာဂေဗဒ ပညာရွင္ေတြအေနနဲ႔ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြအတြက္ တိုးတက္ဖို႔ အဟန္႔အတားေတြကို တင္ျပထားတယ္။ အဲဒီအထဲက ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈ ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတဲ့ အဟန္႔အတားအေၾကာင္း နည္းနည္းေလး ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ မေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံဟာ သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကိဳးစားႀကိဳးစား စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈကို ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္ဖို႔ ဆိုတာ တည္ၿငိမ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးဖို႔လည္း လိုပါတယ္။ မတည္ၿငိမ္ဘူးဆိုတာ အေျပာင္းအလဲမ်ားျခင္းကို ဆိုလိုတာပါ။ အစိုးရအဖြဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းတာလဲ မတည္ၿငိမ္တာ ျဖစ္သလို၊ အစိုးရအဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕တည္းကပဲ ေဟာတစ္မ်ဳိး၊ ေဟာတစ္မ်ဳိး ဥပေဒေတြ ေျပာင္းေနတာလည္း မတည္ၿငိမ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး ဥပေဒေတြ မေျပာင္းဘဲ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြ မၾကာမၾကာ ေျပာင္းေနတတ္တာလည္း မတည္ၿငိမ္တာပါပဲ။ ဒါေတြ အားလံုးဟာ အုပ္ခ်ဳပ္မႈယႏၲရား မတည္ၿငိမ္မႈထဲမွာ ပါပါတယ္။
ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ဖို႔ ဘယ္လို နည္းဗ်ဴဟာေတြပဲ ခ်ခ် တည္ၿငိမ္တဲ့ အစိုးရအဖြဲ႕အစည္း ရွိဖို႔က အင္မတန္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံအမ်ားစုမွာ အဲဒီလို တည္ၿငိမ္မႈမ်ဳိး လိုအပ္ေနပါတယ္။ တိက်တဲ့ ဥပေဒ၊ အဆင္ေျပတဲ့ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြကို အစိုးရအေနနဲ႔ မခ်မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ လက္ရွိ အစိုးရအေပၚ အာဏာသိမ္းမႈေတြ၊ ဆႏၵျပမႈေတြဟာ အဲဒီလုိ ႏိုင္ငံမ်ဳိးေတြမွာ အျမဲလိုလို ၾကံဳေတြ႕ေနရပါတယ္။ ဥပမာတစ္ခုက ဆိုမာလီးယား ႏိုင္ငံပါ။ ၁၉၉၀ ကတည္းက ႏိုင္ငံတြင္း အုပ္စုေတြရဲ႕ ျပည္တြင္းစစ္ေတြေၾကာင့္ ႏိုင္ငံဖြံ႕ၿဖိဳးဖို႔ ဘက္ကုိေတာင္ ေျခဦး မလွည့္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ တည္ၿငိမ္တဲ့ အစုိးရ ဖြဲ႕စည္းႏုိင္ေရး ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္အတြက္ ကမ႓ာ့ကုလသမဂၢအဖြဲ႕နဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက စစ္တပ္ေတြ ေစလြတ္ခဲ့ေပမယ့္ ျပႆနာေတြက ပို ဆိုးသထက္ ဆိုးလာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ၁၉၉၅ ခုနစ္မွာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံဟာ သူ႔ရဲ႕ စစ္တပ္ကို ျပန္ ႐ုတ္သိမ္းခဲ့တယ္။ ဆိုမာလီးယားအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ဗဟိုအစိုးရ အခုထိကိုပဲ မရွိေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈကို ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေတြ႕ရၿပီး အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရပါတယ္။
မတည္ၿငိမ္မႈေတြဟာ အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လက္ရွိအာဏာကို စြန္႔လြတ္ရေလာက္ေအာင္ မခ်ိန္းေျခာက္ႏိုင္ဘူးပဲ ထားဦး။ အဲဒီ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း အခက္ခဲျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါ။ တကယ္တမ္း အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးအတြက္ တာရွည္ခံမယ့္ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒေတြ လိုအပ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတြင္းက လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတဲ့ အုပ္စုေတြေၾကာင့္လည္း မတည္ၿငိမ္မႈေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္နယ္နိမိတ္ သက္မွတ္ခ်က္ အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ကို ကၽြန္ျပဳခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ မူလသက္မွတ္ခ်က္ေတြကို အေျခခံထားၾကတာ မ်ားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မတူတဲ့ လူမ်ဳိးစု ေတြရဲ႕ ေနထုိင္ရာ နယ္နိမိတ္အရ ပိုင္းျခားၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ မတူတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ခုကို တစ္ေနရာတည္း ေပါင္းစပ္မိတာတို႔၊ မတည့္တဲ့ လူမ်ဳိးစုေတြ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဖြဲ႕ေတြကြဲၿပီး ႏိုင္ငံတြင္း သူပုန္ထမႈေတြ၊ ပုန္ကန္မႈေတြ ျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံဟာ ၿဗိတိန္ရဲ႕ ကိုလိုနီ ဥပေဒအရ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု တစ္ခုပါ။ မတူညီတဲ့ လူမ်ဳိးစု သံုးခုနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတယ္။ ေျမာက္ပိုင္း Hausa Fulan ေဒသ၊ အေနာက္ပိုင္း Yoruba ေဒသ နဲ႔ အေရွ႕ပိုင္း Ibo ေဒသပါ။ အဲဒီ ေဒသ သံုးခုလံုးဟာ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္း သိသာထင္ရွားေအာင္ ကြာျခားေနေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ပဋိပကၡေတြ အျမဲလိုလို ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈေတြ အဆက္မပ်က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဒသ သံုးခုဟာ သီးျခား ရပ္တည္ခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ တိုးတက္မႈ အလားအလာေတြ ရွိေပမယ့္ အခုဆိုရင္ ၿဗိတိန္ရဲ႕ စနက္ေၾကာင့္ ေဒသေတြ အားလံုး စုစည္းၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္းအေနနဲ႔ သက္မွတ္ထားတာေၾကာင့္ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈက စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအေပၚ ဘယ္လိုမ်ား သက္ေရာက္မႈ ရွိမလဲလို႔ သိခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ စီမံကိန္းတိုင္းအတြက္ ေငြေၾကးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈက လိုကို လိုအပ္မွာပါ။ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လိုအပ္သလို ျပည္တြင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမယ့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြအတြက္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ ရွိမရွိဆိုတာ ထည့္ကို စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔အတြက္ ျပည္ပ ကုမၸဏီအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ေတြ ငွားရမ္းၿပီး သက္ေရာက္ႏိုင့္မယ့္ အႏၲရာယ္ အတိုင္းအထြာကို ေလ့လာၾကမွာပါ။ တကယ္လို႔ အႏၲရာယ္ တအား ႀကီးမယ္ဆိုရင္ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ လာၿပီး မျမႇဳပ္ႏွံေတာ့ပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈဟာ ျပည္တြင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကိုပါ ကန္႔သတ္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဝင္ေငြျဖန္႔ေဝမႈ အခ်ဳိးဟာ အလြန္ကိုပဲ ကြာဟလွတယ္။ အင္မတန္မွ ခ်မ္းသာလွတဲ့ လူနည္းစု ရွိသလို အစေပါင္း မ်ားစြာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူလတ္တန္းစား အေတာ္ေလး နည္းတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံက လူကံုထံ လူ႔ေဘာ္ေက်ာ့ သူေဌးေတြအတြက္ ဝင္ေငြအပိုအလွ်ံေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ အဲဒီ ေငြေတြဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ အလားအလာ ရွိတဲ့ ေငြေၾကး၊ စုေဆာင္းေငြေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးေတြ ဆံုး႐ႈံးမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ပဲ ထပ္ဆင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ လက္တြန္႕ၾကပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေတာင္ ေအးေဆး ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ တခ်ဳိ႕သူေတြက ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ သြားၿပီး ျမႇဳပ္ႏွံၾကပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံမွာ ရွိသင့္တဲ့ ေငြေၾကး၊ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ တျခား ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ထဲကို က်ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံဟာ ဆင္းရဲျမဲ ဆင္းရဲ ေနရဦးမွာပါ။
ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဝင္ေငြ ျဖန္႔ေဝမႈအခ်ဳိး ကြာဟလြန္းတာကလည္း ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈကို ဦးတည္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသား အမ်ားစုအေနနဲ႔ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး စနစ္နဲ႔ အေျခအေနအေပၚ နည္းနည္းေလးမွ ယံုၾကည္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ ထိန္းသိမ္း ျမႇင့္တင္ဖို႔အတြက္လည္း ဆႏၵ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္မလား။ မလုပ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေလ။ သူတို႔ ဒီထက္ ဘာမွ ဆံုး႐ႈံးစရာမွ မရွိဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စနစ္သစ္အတြက္ အာမခံခ်က္ ေပးထားတဲ့ အတိုက္အခံ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အေပၚမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အျပည့္အဝ ပံုအပ္ၿပီး လက္ရွိစနစ္ကို တြန္းလွန္ဖုိ႔ တိုက္ပြဲ ဝင္ေနတာေၾကာင့္ ရလဒ္ဟာ မတည္ၿငိမ္မႈကိုပဲ ျပန္ဦးတည္သြားပါတယ္။ မတည္ၿငိမ္မႈရဲ႕ အက်ဳိးေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဟာလည္း ဘယ္လုိမွ အေကာင္အထည္ မေပၚႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
မတည္ၿငိမ္မႈေတြဟာ အစုိးရအဖြဲ႕အစည္းအတြက္ လက္ရွိအာဏာကို စြန္႔လြတ္ရေလာက္ေအာင္ မခ်ိန္းေျခာက္ႏိုင္ဘူးပဲ ထားဦး။ အဲဒီ ျပႆနာေတြေၾကာင့္ တစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း အခက္ခဲျဖစ္ေစတာ အမွန္ပါ။ တကယ္တမ္း အလုပ္ျဖစ္ဖို႔ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံ့စီးပြားေရးအတြက္ တာရွည္ခံမယ့္ စည္းမ်ဥ္း ဥပေဒေတြ လိုအပ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံတြင္းက လူမႈေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ မတူတဲ့ အုပ္စုေတြေၾကာင့္လည္း မတည္ၿငိမ္မႈေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္နယ္နိမိတ္ သက္မွတ္ခ်က္ အမ်ားစုဟာ ကိုယ့္ကို ကၽြန္ျပဳခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ မူလသက္မွတ္ခ်က္ေတြကို အေျခခံထားၾကတာ မ်ားတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ မတူတဲ့ လူမ်ဳိးစု ေတြရဲ႕ ေနထုိင္ရာ နယ္နိမိတ္အရ ပိုင္းျခားၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ မတူတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ႏွစ္ခုကို တစ္ေနရာတည္း ေပါင္းစပ္မိတာတို႔၊ မတည့္တဲ့ လူမ်ဳိးစုေတြ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အဖြဲ႕ေတြကြဲၿပီး ႏိုင္ငံတြင္း သူပုန္ထမႈေတြ၊ ပုန္ကန္မႈေတြ ျဖစ္လာရေတာ့တယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယား ႏိုင္ငံဟာ ၿဗိတိန္ရဲ႕ ကိုလိုနီ ဥပေဒအရ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ျပည္ေထာင္စု တစ္ခုပါ။ မတူညီတဲ့ လူမ်ဳိးစု သံုးခုနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတယ္။ ေျမာက္ပိုင္း Hausa Fulan ေဒသ၊ အေနာက္ပိုင္း Yoruba ေဒသ နဲ႔ အေရွ႕ပိုင္း Ibo ေဒသပါ။ အဲဒီ ေဒသ သံုးခုလံုးဟာ ယဥ္ေက်းမႈပိုင္း သိသာထင္ရွားေအာင္ ကြာျခားေနေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ စစ္ေရး ပဋိပကၡေတြ အျမဲလိုလို ျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းမႈေတြ အဆက္မပ်က္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဒသ သံုးခုဟာ သီးျခား ရပ္တည္ခြင့္ ရမယ္ဆိုရင္ တိုးတက္မႈ အလားအလာေတြ ရွိေပမယ့္ အခုဆိုရင္ ၿဗိတိန္ရဲ႕ စနက္ေၾကာင့္ ေဒသေတြ အားလံုး စုစည္းၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္းအေနနဲ႔ သက္မွတ္ထားတာေၾကာင့္ စီးပြားေရး တိုးတက္မႈဆိုတာ ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္မွန္းလို႔ မရေတာ့ဘူး။
ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈက စီးပြားေရး ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈအေပၚ ဘယ္လိုမ်ား သက္ေရာက္မႈ ရွိမလဲလို႔ သိခ်င္ပါလိမ့္မယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္မႈ စီမံကိန္းတိုင္းအတြက္ ေငြေၾကးရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈက လိုကို လိုအပ္မွာပါ။ ျပည္ပ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လိုအပ္သလို ျပည္တြင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈ လည္း လိုပါလိမ့္မယ္။ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမယ့္ လုပ္ငန္းရွင္ေတြအတြက္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး တည္ၿငိမ္မႈ ရွိမရွိဆိုတာ ထည့္ကို စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ပါ။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံမွာ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔အတြက္ ျပည္ပ ကုမၸဏီအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္ေတြ ငွားရမ္းၿပီး သက္ေရာက္ႏိုင့္မယ့္ အႏၲရာယ္ အတိုင္းအထြာကို ေလ့လာၾကမွာပါ။ တကယ္လို႔ အႏၲရာယ္ တအား ႀကီးမယ္ဆိုရင္ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ဘယ္ေတာ့မွ လာၿပီး မျမႇဳပ္ႏွံေတာ့ပါဘူး။
ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈဟာ ျပည္တြင္း ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈကိုပါ ကန္႔သတ္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဝင္ေငြျဖန္႔ေဝမႈ အခ်ဳိးဟာ အလြန္ကိုပဲ ကြာဟလွတယ္။ အင္မတန္မွ ခ်မ္းသာလွတဲ့ လူနည္းစု ရွိသလို အစေပါင္း မ်ားစြာ မ်ားျပားလွတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူလတ္တန္းစား အေတာ္ေလး နည္းတယ္။ ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံက လူကံုထံ လူ႔ေဘာ္ေက်ာ့ သူေဌးေတြအတြက္ ဝင္ေငြအပိုအလွ်ံေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ အဲဒီ ေငြေတြဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ အလားအလာ ရွိတဲ့ ေငြေၾကး၊ စုေဆာင္းေငြေတြပါ။ ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႕ ေငြေၾကးေတြ ဆံုး႐ႈံးမွာ ေၾကာက္တာနဲ႔ပဲ ထပ္ဆင့္ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံဖို႔ လက္တြန္႕ၾကပါလိမ့္မယ္။ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေန အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ေတာင္ ေအးေဆး ေနႏိုင္ဖို႔အတြက္ တခ်ဳိ႕သူေတြက ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး ႏိုင္ငံေတြ ျဖစ္တဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ သြားၿပီး ျမႇဳပ္ႏွံၾကပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံမွာ ရွိသင့္တဲ့ ေငြေၾကး၊ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ တျခား ႏိုင္ငံရဲ႕ လက္ထဲကို က်ေရာက္သြားတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံဟာ ဆင္းရဲျမဲ ဆင္းရဲ ေနရဦးမွာပါ။
ဖြံ႕ၿဖိဳးဆဲ ႏိုင္ငံေတြမွာ ဝင္ေငြ ျဖန္႔ေဝမႈအခ်ဳိး ကြာဟလြန္းတာကလည္း ႏိုင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္မႈကို ဦးတည္သြားေစႏိုင္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသား အမ်ားစုအေနနဲ႔ လက္ရွိ ႏိုင္ငံေရး စနစ္နဲ႔ အေျခအေနအေပၚ နည္းနည္းေလးမွ ယံုၾကည္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ ထိန္းသိမ္း ျမႇင့္တင္ဖို႔အတြက္လည္း ဆႏၵ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္ ပုန္ကန္မလား။ မလုပ္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူးေလ။ သူတို႔ ဒီထက္ ဘာမွ ဆံုး႐ႈံးစရာမွ မရွိဘဲ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စနစ္သစ္အတြက္ အာမခံခ်က္ ေပးထားတဲ့ အတိုက္အခံ အဖြဲ႕အစည္းေတြ အေပၚမွာ သူတို႔ရဲ႕ ဘဝနဲ႔ ယံုၾကည္ခ်က္ကို အျပည့္အဝ ပံုအပ္ၿပီး လက္ရွိစနစ္ကို တြန္းလွန္ဖုိ႔ တိုက္ပြဲ ဝင္ေနတာေၾကာင့္ ရလဒ္ဟာ မတည္ၿငိမ္မႈကိုပဲ ျပန္ဦးတည္သြားပါတယ္။ မတည္ၿငိမ္မႈရဲ႕ အက်ဳိးေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈဟာလည္း ဘယ္လုိမွ အေကာင္အထည္ မေပၚႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
လမ္းေပၚမွ တရားမ်ား
မနက္ ၈ နာရီနဲ႔ ညေန ၆ နာရီ ဝန္းက်င္ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ သိပၸံလမ္းမေပၚမွာ ျပံဳခဲေအာင္ သြားလာေနၾကတဲ့ စက္ဘီးေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြဟာ ၾကက္ပ်ံမက် မ်ားျပားလွတာ မႏၲေလး ေရာက္ဖူးသူတိုင္း သိပါလိမ့္မယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဟာ လမ္းစံုလမ္းခြ မ်ားတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ေပမယ့္ မီးပြိဳင့္ အင္မတန္ နည္းပါတယ္။ မီးပြိဳင့္ နည္းရတဲ့အထဲ တကယ္ အလုပ္လုပ္တဲ့ မီးပြိဳင့္ဆိုတာ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ရွာမွရွားေပါ႔။ မီးပြိဳင့္မရွိတာနဲ႔ အသားက်ေနတဲ့ မန္းသူမန္းသားေတြကေတာ့ မီးပြိဳင့္ရွိျခင္းကိုေတာင္ သတိ မထားမိေတာ့ပါဘူး။ ရပ္ၾကည့္သြား ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကို လိုက္နာတဲ့သူ ရွိသလို သြားၾကည့္ရပ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔ သြားလာေနတဲ့သူလည္း မ်ားသား။ တစ္ခါတုန္းက တာဝန္က်ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း လမ္းျပပုလိပ္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို လွမ္းေနာက္ဖူးတယ္။ "ေဟ့ေကာင္၊ မင္းက ယာဥ္ေတြ အဲဒီေလာက္ ႐ႈပ္ေနတာ လမ္းမရွင္းဘဲ ဘာေခ်ာင္ခိုေနတာလဲ" လို႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။ "မင္းကလဲကြာ သိရဲ႕သားနဲ႔။ သူဖာသာ သြားေနတာ အေကာင္းသား။ ငါ ဝင္ျပလိုက္ရင္ ပို႐ႈပ္ကုန္မွာေပါ႔။ ငါ ဝင္မပါတာ ငါ႔ရဲ႕တာဝန္ကို အေကာင္းဆံုး ထမ္းေဆာင္ေနတာပဲကြ" လို႔ ေဆာဒက တက္တာကို မွတ္သားဖူးတယ္။ မွန္ပါတယ္။ မန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းေတြေပၚမွာ ပုလိပ္ေတြ လမ္းမျပရင္ ယာဥ္ပိတ္ဆို႔မႈ မျဖစ္ဘူးဗ်။
ရန္ကုန္ကေန လာတဲ့သူေတြ အျမဲေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ "မင္းတို႔ မန္းကေကာင္ေတြ စည္းကမ္းကို မရွိဘူး။ ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း၊ စက္ဘီးကို နင္းခ်င္သလိုနင္းနဲ႔။ မ်က္စိကုိေနာက္ေနတာပဲ။ ကားေတာင္ မေမာင္းရဲဘူး" တဲ့။ အဲဒီလို ေျပာခံရရင္ က်ေနာ္တို႔ မႏၲေလးသားေတြ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းလည္း ရွိပါတယ္။ "ငါတို႔ မႏၲေလးမွာ နားလည္မႈရွိမွ ေမာင္းလို႔ရတာကြ" ။ ဒီစကားေျပာရင္ သူတို႔ နားၾကားျပင္းကပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ မေမာင္းတတ္တာပဲ နားလည္မႈ မရွိသလိုလို။ ရန္ကုန္သားေတြ အေနနဲ႔ နားလည္မႈ ဆိုတဲ့ စကားကို သေဘာေပါက္မယ္ မထင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတြ လမ္းစံုကို ကူးေတာ့မယ္ဆိုရင္ တျခားဘက္က ယာဥ္ေတြရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မလြတ္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရပ္လိုက္တယ္။ လြတ္ရင္ ကူးတယ္။ အေဝးက လာတဲ့ယာဥ္ရဲ႕ အရွိန္နဲ႔ ဦးတည္ရာကို ခန္႔မွန္းၿပီး က်ေနာ္တို႔ လြတ္မလြတ္ ဆံုးျဖတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာေျချပၿပီး သူ႔ကူးမလား၊ ကိုယ္ကူးမလား အေပးအယူလုပ္ၿပီးမွ လမ္းျဖတ္ကူးတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ေခၚတဲ့ နားလည္မႈပါ။ မႏၲေလးမွာ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ နားလည္မႈကို တတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ယာဥ္ရွင္းမွ ကူးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္သက္လံုး လမ္းမကူးပါနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ မႏၲေလးသားေတြပဲ သူတို႔ သက္မွတ္တဲ့ ဖ႐ိုဖရဲေတြၾကားမွာ အသားက်ေနသလားေတာ့ မသိ။
ရန္ကုန္ကေန လာတဲ့သူေတြ အျမဲေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။ "မင္းတို႔ မန္းကေကာင္ေတြ စည္းကမ္းကို မရွိဘူး။ ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္းခ်င္သလိုေမာင္း၊ စက္ဘီးကို နင္းခ်င္သလိုနင္းနဲ႔။ မ်က္စိကုိေနာက္ေနတာပဲ။ ကားေတာင္ မေမာင္းရဲဘူး" တဲ့။ အဲဒီလို ေျပာခံရရင္ က်ေနာ္တို႔ မႏၲေလးသားေတြ ျပန္ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္းလည္း ရွိပါတယ္။ "ငါတို႔ မႏၲေလးမွာ နားလည္မႈရွိမွ ေမာင္းလို႔ရတာကြ" ။ ဒီစကားေျပာရင္ သူတို႔ နားၾကားျပင္းကပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ မေမာင္းတတ္တာပဲ နားလည္မႈ မရွိသလိုလို။ ရန္ကုန္သားေတြ အေနနဲ႔ နားလည္မႈ ဆိုတဲ့ စကားကို သေဘာေပါက္မယ္ မထင္ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ေတြ လမ္းစံုကို ကူးေတာ့မယ္ဆိုရင္ တျခားဘက္က ယာဥ္ေတြရဲ႕ အရိပ္အေျခကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မလြတ္ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ရပ္လိုက္တယ္။ လြတ္ရင္ ကူးတယ္။ အေဝးက လာတဲ့ယာဥ္ရဲ႕ အရွိန္နဲ႔ ဦးတည္ရာကို ခန္႔မွန္းၿပီး က်ေနာ္တို႔ လြတ္မလြတ္ ဆံုးျဖတ္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာေျချပၿပီး သူ႔ကူးမလား၊ ကိုယ္ကူးမလား အေပးအယူလုပ္ၿပီးမွ လမ္းျဖတ္ကူးတယ္။ အဲဒါ က်ေနာ္တို႔ေခၚတဲ့ နားလည္မႈပါ။ မႏၲေလးမွာ ေနခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ နားလည္မႈကို တတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ယာဥ္ရွင္းမွ ကူးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တစ္သက္လံုး လမ္းမကူးပါနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ္တို႔ မႏၲေလးသားေတြပဲ သူတို႔ သက္မွတ္တဲ့ ဖ႐ိုဖရဲေတြၾကားမွာ အသားက်ေနသလားေတာ့ မသိ။
လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ လူေလွ်ာက္ဖုိ႔လား၊ ေစ်းေရာင္းဖုိ႔လား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ မႏၲေလးမွာ ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ကို ေျပာလို႔ရေတာ့ ဒီေမးခြန္းကို က်ေနာ္ ရန္ကုန္ေရာက္မွ စဥ္းစားမိတာပါ။ အရင္ေခၚ ဖေရဇာ၊ အခုေခၚ အေနာ္ရထာလမ္းေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သိမ္ႀကီးေစ်းနား လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ရင္ အျမဲ စဥ္းစားမိတယ္။ လမ္းေပၚမွာ ေမာင္းေနတဲ့ ကားက လူကို ေရွာင္ရတယ္။ ေရွာင္ဆို လူေတြက ကားလမ္းေပၚ တက္ေလွ်ာက္ေနတာကိုး။ ပလက္ေဖာင္းေပၚ မေလွ်ာက္ရ ေကာင္းလားလို႔လည္း အျပစ္တင္ မေစာပါနဲ႔ဦး။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ဆိုင္ေတြကို ေရွာင္ရလို႔သာ လူေတြက လမ္းေပၚေရာက္လာတာေလ။ အင္း .... ပလက္ေဖာင္းေပၚက ဆိုင္ေတြကလည္း စည္ပင္ကို ေရွာင္ရတယ္ဗ်။ ေတာင္းသေလာက္ မေပးႏိုင္လို႔ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက စည္ကားတာလား၊ ႐ႈပ္တာလား မသိႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို ကားေတြ၊ လူေတြ၊ ဆုိင္ေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ပြေနတယ္။ က်ေနာ္လည္း ရန္ကုန္မွာ ကိုးယိုးကားယားနဲ႔ အသားက်ေနပါၿပီ။
တစ္ေန႔ မထသက စီမံခ်က္တစ္ခု ခ်တယ္။ ကားမွတ္တုိင္ေတြမွာ ဘတ္စ္ကားေတြ ေက်ာက္ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတာေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားေတြ တစ္ၿပီး လမ္းပိတ္တယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ ပိတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ကားေတြလည္း မသြားႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ရတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚက ကုန္ေစ်းတန္း မွတ္တိုင္ေပါ႔။ သိမ္ႀကီးေစ်းကလည္း အနီးနားမွာ ရွိေတာ့ အဲဒီလမ္း အျမဲလိုလို ၾကပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုန္ေစ်းတန္းမွာ ေက်ာက္ခ်တဲ့ ဘတ္စ္ကားကလည္း မ်ားေတာ့ လမ္းအျမဲ ပိတ္တတ္တယ္။ အဲဒီလို လမ္းမပိတ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားေတြ ေက်ာက္ခ်လို႔ မရေအာင္ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက လိုအပ္ရင္ ဖမ္းဆီးဖို႔ စီမံခ်က္နဲ႔ အေရးယူပါတယ္။ တစ္ေန႔က က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကားစီးရင္းနဲ႔ ကုန္ေစ်းတန္း မွတ္တိုင္ မေရာက္ခင္ မီးပြိဳင့္မွာ ပိတ္မိေနတာ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္လိုက္မွ မီးပြိဳင့္ ပ်က္ေနမွန္းသိတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လမ္းေတြမွာ မီးပြိဳင့္ပ်က္ရင္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဟိုဘက္ကားနဲ႔ ဒီဘက္ကား အလုအယက္ေမာင္းၾကရင္း သူလည္း သြားလို႔မရ ကိုယ္လည္း သြားလို႔မရျဖစ္ၿပီး လံုးဝ လမ္းပိတ္သြားတယ္။ လမ္းရွင္းေပးမယ့္ ယာဥ္ထိန္းရဲက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုေတာ့ မွတ္တိုင္မွာ ေက်ာက္ခ်ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြကို ဖမ္းေနေလရဲ႕။ ေအာ္ ေအာ္။ တာဝန္ေက်ပါေပတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းမပိတ္ေရး စီမံခ်က္ကို တတက္တအား ကူညီေနလိုက္တာ မီးပြိဳင့္မွာ လမ္းပိတ္ေနတာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္အားပါလား။ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာစာ ပညာရွင္ေတြ ျမန္မာမႈ ျပဳထားတဲ့ "ယာဥ္ထိန္းရဲ" ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို "ယာဥ္ဖမ္းရဲ" လို႔ ေျပာင္းေပးရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိတယ္။
မိုးကုန္ၿပီဆိုရင္ ေက်ာက္ေပါက္ခြက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကားေမာင္းရတာ အေတာ္ စိတ္ညစ္စရာပါ။ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လမ္းမေတြေပၚ သြားလာေနရတဲ့ ကားေတြအတြက္လည္း သနားစရာ။ စည္ပင္သာယာအဖြဲ႕ အေနနဲ႔ မိုးကုန္ရင္ လမ္းေတြ ျပန္ျပင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါ သူတို႔အေနနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ လုပ္ရျမဲ လုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ခုေပါ႔။ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္နား ေရာက္သြားတိုင္း က်ေနာ္တို႔ အျမဲ ျမင္ရတတ္တဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ "သတိ လမ္းျပင္ေနသည္" တဲ့။ အဲဒီ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္တုိင္း က်ေနာ္ ေဝါဟာရ တစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ "မျပန္႔ျပဴးျခင္း၊ မညီညာျခင္း" ဆိုတာပါ။ လမ္းတစ္လမ္းရဲ႕ ေကာင္းျခင္း အဂၤါရပ္ထဲမွာ ညီညာျပန္႔ျပဴးျခင္း ဆိုတာ ပါပါတယ္။ လမ္းတစ္လမ္းက ညီညာျပန္႔ျပဴးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒါ လူတိုင္း နားလည္ၿပီးသားပါ။ မညီညာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းထဲမွာ ခ်ဳိင့္ေနတာ ျဖစ္ႏို္င္သလို၊ ေဖာင္းေန မို႔ေမာက္ေနရင္လည္း မညီညာတာပဲေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ဳိင့္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို မို႔ေမာက္ေနေအာင္ ျပင္ခင္းရသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ အခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူတို႔ လမ္းေတြကို ညီညာေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေနတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ သံသယ ဝင္မိတယ္။ ဒါဆိုလည္း "သတိ လမ္းျပင္ေနသည္" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အစား "သတိ လမ္းဖာေနသည္" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေျပာင္းသံုးေစခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘာေတြေရးေနမွန္း မသိဘူး၊ ဟိုေရာက္လုိက္ ဒီေရာက္လိုက္နဲ႔လို႔ တခ်ဳိ႕ ဖတ္ရင္း ေတြးေနလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ အေျခအေနကို သိခ်င္ရင္ ပညာရွင္ရဲ႕ ေကာက္ခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေလ့လာ ဖတ္႐ႈမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ သြားရင္း လာရင္းနဲ႔ကို အဲဒီ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခအေန၊ က်င့္သံုးေနတဲ့ စနစ္ရဲ႕ ဟာကြက္ေတြ နဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ အစုိးရ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လစ္ဟင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို သိႏိုင္ပါတယ္။ အေပၚမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းမေပၚမွာ ျမင္သာေနတဲ့ အမွန္တရားေတြပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြဟာ အေျခအေန အေတာ္မ်ားမ်ားကို ထင္ဟတ္ေနမယ္လို႔ ယူမိပါတယ္။
တစ္ေန႔ မထသက စီမံခ်က္တစ္ခု ခ်တယ္။ ကားမွတ္တုိင္ေတြမွာ ဘတ္စ္ကားေတြ ေက်ာက္ခ်ၿပီး ထုိင္ေနတာေၾကာင့္ ဘတ္စ္ကားေတြ တစ္ၿပီး လမ္းပိတ္တယ္။ ဒီေတာ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ ပိတ္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ကားေတြလည္း မသြားႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ရတယ္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ မဟာဗႏၶဳလလမ္းေပၚက ကုန္ေစ်းတန္း မွတ္တိုင္ေပါ႔။ သိမ္ႀကီးေစ်းကလည္း အနီးနားမွာ ရွိေတာ့ အဲဒီလမ္း အျမဲလိုလို ၾကပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကုန္ေစ်းတန္းမွာ ေက်ာက္ခ်တဲ့ ဘတ္စ္ကားကလည္း မ်ားေတာ့ လမ္းအျမဲ ပိတ္တတ္တယ္။ အဲဒီလို လမ္းမပိတ္ေအာင္လို႔ ဆိုၿပီး ဘတ္စ္ကားေတြ ေက်ာက္ခ်လို႔ မရေအာင္ ယာဥ္ထိန္းရဲေတြက လိုအပ္ရင္ ဖမ္းဆီးဖို႔ စီမံခ်က္နဲ႔ အေရးယူပါတယ္။ တစ္ေန႔က က်ေနာ္ ဘတ္စ္ကားစီးရင္းနဲ႔ ကုန္ေစ်းတန္း မွတ္တိုင္ မေရာက္ခင္ မီးပြိဳင့္မွာ ပိတ္မိေနတာ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။ ေသခ်ာ သတိထားၾကည့္လိုက္မွ မီးပြိဳင့္ ပ်က္ေနမွန္းသိတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က လမ္းေတြမွာ မီးပြိဳင့္ပ်က္ရင္ သိတဲ့အတုိင္းပဲ။ ဟိုဘက္ကားနဲ႔ ဒီဘက္ကား အလုအယက္ေမာင္းၾကရင္း သူလည္း သြားလို႔မရ ကိုယ္လည္း သြားလို႔မရျဖစ္ၿပီး လံုးဝ လမ္းပိတ္သြားတယ္။ လမ္းရွင္းေပးမယ့္ ယာဥ္ထိန္းရဲက ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုေတာ့ မွတ္တိုင္မွာ ေက်ာက္ခ်ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြကို ဖမ္းေနေလရဲ႕။ ေအာ္ ေအာ္။ တာဝန္ေက်ပါေပတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က ခ်မွတ္ထားတဲ့ လမ္းမပိတ္ေရး စီမံခ်က္ကို တတက္တအား ကူညီေနလိုက္တာ မီးပြိဳင့္မွာ လမ္းပိတ္ေနတာေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္အားပါလား။ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာစာ ပညာရွင္ေတြ ျမန္မာမႈ ျပဳထားတဲ့ "ယာဥ္ထိန္းရဲ" ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို "ယာဥ္ဖမ္းရဲ" လို႔ ေျပာင္းေပးရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိတယ္။
မိုးကုန္ၿပီဆိုရင္ ေက်ာက္ေပါက္ခြက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကားေမာင္းရတာ အေတာ္ စိတ္ညစ္စရာပါ။ ခ်ိဳင့္ခြက္ေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ လမ္းမေတြေပၚ သြားလာေနရတဲ့ ကားေတြအတြက္လည္း သနားစရာ။ စည္ပင္သာယာအဖြဲ႕ အေနနဲ႔ မိုးကုန္ရင္ လမ္းေတြ ျပန္ျပင္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါ သူတို႔အေနနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ လုပ္ရျမဲ လုပ္ငန္းစဥ္ တစ္ခုေပါ႔။ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ငန္းခြင္နား ေရာက္သြားတိုင္း က်ေနာ္တို႔ အျမဲ ျမင္ရတတ္တဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တစ္ခု ရွိပါတယ္။ "သတိ လမ္းျပင္ေနသည္" တဲ့။ အဲဒီ ဆိုင္းဘုတ္ကို ျမင္တုိင္း က်ေနာ္ ေဝါဟာရ တစ္ခုကို သတိရမိတယ္။ "မျပန္႔ျပဴးျခင္း၊ မညီညာျခင္း" ဆိုတာပါ။ လမ္းတစ္လမ္းရဲ႕ ေကာင္းျခင္း အဂၤါရပ္ထဲမွာ ညီညာျပန္႔ျပဴးျခင္း ဆိုတာ ပါပါတယ္။ လမ္းတစ္လမ္းက ညီညာျပန္႔ျပဴးဖုိ႔ လိုပါတယ္။ ဒါ လူတိုင္း နားလည္ၿပီးသားပါ။ မညီညာတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းထဲမွာ ခ်ဳိင့္ေနတာ ျဖစ္ႏို္င္သလို၊ ေဖာင္းေန မို႔ေမာက္ေနရင္လည္း မညီညာတာပဲေလ။ ဘာျဖစ္လို႔ ခ်ဳိင့္ေနတဲ့ ေနရာေတြကို မို႔ေမာက္ေနေအာင္ ျပင္ခင္းရသလဲ ဆိုတာ က်ေနာ္ အခုထိ နားမလည္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူတို႔ လမ္းေတြကို ညီညာေအာင္ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေနတာေကာ ဟုတ္ရဲ႕လား ဆိုတဲ့ သံသယ ဝင္မိတယ္။ ဒါဆိုလည္း "သတိ လမ္းျပင္ေနသည္" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္အစား "သတိ လမ္းဖာေနသည္" ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေျပာင္းသံုးေစခ်င္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ဘာေတြေရးေနမွန္း မသိဘူး၊ ဟိုေရာက္လုိက္ ဒီေရာက္လိုက္နဲ႔လို႔ တခ်ဳိ႕ ဖတ္ရင္း ေတြးေနလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ အေျခအေနကို သိခ်င္ရင္ ပညာရွင္ရဲ႕ ေကာက္ခ်က္၊ သံုးသပ္ခ်က္ေတြ ေလ့လာ ဖတ္႐ႈမွ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းမေပၚမွာ သြားရင္း လာရင္းနဲ႔ကို အဲဒီ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး အေျခအေန၊ က်င့္သံုးေနတဲ့ စနစ္ရဲ႕ ဟာကြက္ေတြ နဲ႔ သက္ဆုိင္ရာ အစုိးရ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ လစ္ဟင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ေတြကို သိႏိုင္ပါတယ္။ အေပၚမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ စာေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ လမ္းမေပၚမွာ ျမင္သာေနတဲ့ အမွန္တရားေတြပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒါေတြဟာ အေျခအေန အေတာ္မ်ားမ်ားကို ထင္ဟတ္ေနမယ္လို႔ ယူမိပါတယ္။
ျဖဳန္းတီးျခင္း
အသိပညာ - အသံုးမခ်ျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
က်ေနာ္တို႔ တစ္သက္လံုး ပညာေတြ သင္ၿပီးရင္း သင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သင္ရင္းနဲ႔ ေသေတာ့မယ္၊ ထုတ္မသံုးျဖစ္ေသးဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္က ဦးကပ္ေစးနဲ႔ တူေနတယ္။ ပိုက္ဆံေတာ့ ရွာတယ္။ မသံုးရက္ဘူး။ မသံုးဘဲ ရွာျခင္းက အခ်ည္းႏွီးပါ။ တစ္သက္လံုးပဲ ေက်ာင္းတက္စားေတာ့မလား ဆိုတာ ေမးစရာ ျဖစ္ေနတယ္။
လုပ္အား - သတိလက္လြတ္ ေနျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
တစ္ေန႔တာ တစ္ေန႔တာ လုပ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ စိတ္ပါလို႔ လုပ္လိုက္တဲ့ အလုပ္ ဘယ္ႏွခု ရွိသလဲ။ မစိတ္ပါဘဲ လုပ္လိုက္မိတဲ့ အလုပ္ေတြ ဘယ္ႏွခု ရွိလဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြနဲ႔ စိတ္ခြန္အားေတြ ျဖဳန္းတီးခ်င္တိုင္း ျဖဳန္းတီးၿပီး သတိလက္လြတ္ လုပ္ေနမိတဲ့ အလုပ္ေတြ တစ္ေန႔တာမွာ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနသလဲ။
ပိုင္ဆုိင္မႈ ဥစၥာ - အကုသုိလ္ျဖင့္ အလြဲသံုးစား လုပ္၍ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေငြေၾကး၊ အဆင့္အတန္း၊ ရာထူး နဲ႔ အာဏာေတြကို အာဃာတ၊ မာန၊ လက္စားေခ်မႈ ေတြအတြက္ အျပည့္အဝ သံုးစြဲၿပီး ကုသိုလ္ေရးအတြက္ လက္ေႏွးေနၾကတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ လက္ေမာင္းဆန္႔တန္းၿပီး ေဒါသထြက္ဖုိ႔ လြယ္သေလာက္ အခက္အခဲရွိသူကို လက္ကမ္းဖို႔က် အေတာ္ေလး ခက္ခဲတတ္ၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ - ေနာင္တ၊ ေတြေဝမႈ၊ ေသာကတို႔ျဖင့္ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
ပစၥဳပၸာန္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမ်ား အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနဖူးၾကပါသလဲ။ အတိတ္ကအေၾကာင္း စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစား၊ မစဥ္းစားရင္ အနာဂါတ္အေၾကာင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတဲ့ လူေတြပဲ မ်ားမွာပါ။ လက္ရွိအခ်ိန္ေတြက ေနာင္တ နဲ႔ ေတြေဝမႈက စိုးမိုးထားတာ မ်ားတယ္။ အတိတ္က ေနာင္တအျဖစ္နဲ႔ အသြင္းေျပာင္းၿပီး ေနတယ္။ အနာဂါတ္က ေတြေဝမႈအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ေနတယ္။ ဒီႏွစ္ခုနဲ႔ပဲ အမ်ားစုက ပစၥဳပၸာန္ကို အစားထိုး ထားၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔ တစ္သက္လံုး ပညာေတြ သင္ၿပီးရင္း သင္ေနၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း သင္ရင္းနဲ႔ ေသေတာ့မယ္၊ ထုတ္မသံုးျဖစ္ေသးဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ အျဖစ္က ဦးကပ္ေစးနဲ႔ တူေနတယ္။ ပိုက္ဆံေတာ့ ရွာတယ္။ မသံုးရက္ဘူး။ မသံုးဘဲ ရွာျခင္းက အခ်ည္းႏွီးပါ။ တစ္သက္လံုးပဲ ေက်ာင္းတက္စားေတာ့မလား ဆိုတာ ေမးစရာ ျဖစ္ေနတယ္။
လုပ္အား - သတိလက္လြတ္ ေနျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
တစ္ေန႔တာ တစ္ေန႔တာ လုပ္ခဲ့သမွ်ကို ျပန္ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။ ကိုယ္ စိတ္ပါလို႔ လုပ္လိုက္တဲ့ အလုပ္ ဘယ္ႏွခု ရွိသလဲ။ မစိတ္ပါဘဲ လုပ္လိုက္မိတဲ့ အလုပ္ေတြ ဘယ္ႏွခု ရွိလဲ။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ေတြနဲ႔ စိတ္ခြန္အားေတြ ျဖဳန္းတီးခ်င္တိုင္း ျဖဳန္းတီးၿပီး သတိလက္လြတ္ လုပ္ေနမိတဲ့ အလုပ္ေတြ တစ္ေန႔တာမွာ ဘယ္ေလာက္ မ်ားေနသလဲ။
ပိုင္ဆုိင္မႈ ဥစၥာ - အကုသုိလ္ျဖင့္ အလြဲသံုးစား လုပ္၍ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေငြေၾကး၊ အဆင့္အတန္း၊ ရာထူး နဲ႔ အာဏာေတြကို အာဃာတ၊ မာန၊ လက္စားေခ်မႈ ေတြအတြက္ အျပည့္အဝ သံုးစြဲၿပီး ကုသိုလ္ေရးအတြက္ လက္ေႏွးေနၾကတယ္။ လူအမ်ားစုဟာ လက္ေမာင္းဆန္႔တန္းၿပီး ေဒါသထြက္ဖုိ႔ လြယ္သေလာက္ အခက္အခဲရွိသူကို လက္ကမ္းဖို႔က် အေတာ္ေလး ခက္ခဲတတ္ၾကပါတယ္။
အခ်ိန္ - ေနာင္တ၊ ေတြေဝမႈ၊ ေသာကတို႔ျဖင့္ ျဖဳန္းတီးပစ္ေနသည္။
ပစၥဳပၸာန္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမ်ား အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနဖူးၾကပါသလဲ။ အတိတ္ကအေၾကာင္း စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစား၊ မစဥ္းစားရင္ အနာဂါတ္အေၾကာင္းနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတဲ့ လူေတြပဲ မ်ားမွာပါ။ လက္ရွိအခ်ိန္ေတြက ေနာင္တ နဲ႔ ေတြေဝမႈက စိုးမိုးထားတာ မ်ားတယ္။ အတိတ္က ေနာင္တအျဖစ္နဲ႔ အသြင္းေျပာင္းၿပီး ေနတယ္။ အနာဂါတ္က ေတြေဝမႈအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းၿပီး ေနတယ္။ ဒီႏွစ္ခုနဲ႔ပဲ အမ်ားစုက ပစၥဳပၸာန္ကို အစားထိုး ထားၾကတယ္။
သံေပါက္ကဗ်ာ စပ္နည္း
တီးျခင္းအစ၊ လက္ခုပ္က
ကျခင္းအစ၊ လက္ေျမႇာက္က
သီခ်င္းအစ၊ သံေပါက္က
ဆိုတဲ့အတိုင္း သီခ်င္း၊ ကဗ်ာကို ေလ့လာခ်င္သူေတြအတြက္ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ သံေပါက္ကဗ်ာစပ္နည္းကို စၿပီး နားလည္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သီခ်င္းနဲ႔ ကဗ်ာကို တစ္တြဲတည္း တြဲၿပီး ေဖာ္ျပထားလို႔ နည္းနည္းေလး ေၾကာင္အမ္းအမ္း ျဖစ္ေနမယ္ ထင္တယ္။ ကဗ်ာလကၤာ စပ္နည္းကို အေျခခံအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ဳိး ခြဲထားပါတယ္။
သံေပါက္စပ္နည္း
(၁)အမည္ေခၚတြင္ပံု
(၂) အမ်ဳိးအစား
(၃) အပိုဒ္အေရအတြက္
(၄) အကၡရာ အလံုးအေရအတြက္
(၅) အစပ္ ကာရန္ ယူပံု
(၆) ေလျပင္း - ေလေလွ်ာ့ (ဂ႐ု - လဟု) ထည့္ပံု
(၇) သတိထားသင့္ေသာ အျပစ္မ်ား
(၈) ေလ့လာစရာ ဥပမာ သံေပါက္မ်ား
- အကၡရာ - ဂိုဏ္း၊ ဂ႐ု - လဟု၊ ဒီဃ - ရႆ၊ အပိုဒ္ - အပုဒ္၊ အအုပ္ - အခံ၊ ကာရန္ - အထား၊ ေလသြား - ေလယူ စတာေတြနဲ႔ စီစစ္ေဝဖန္ၿပီး ေရးစပ္ရတဲ့ ကဗ်ာစပ္နည္းတစ္မ်ဳိး။
- ႏွဲေမာင္း၊ ေၾကးနင္း၊ ခြက္ခြင္းအစံု၊ ဆိုင္းဗံု၊ ပတ္ေဗ်ာ၊ တေယာ၊ ေစာင္းညႇင္း၊ ဒံုမင္း၊ ပတ္သာ၊ လမၸရာ စတဲ့ တူရိယာအသံကို လိုက္ၿပီး တီးလံုး၊ တီးကြက္၊ မႈတ္ခ်က္၊ မႈတ္နည္း၊ စည္းခ်က္၊ ဝါးခ်က္၊ ဒံုးခ်က္ေတြနဲ႔ ကိုက္ညီေအာင္ ေရးစပ္ရတဲ့ သီခ်င္းစပ္နည္းတစ္မ်ဳိး။
သံေပါက္စပ္နည္း
(၁)အမည္ေခၚတြင္ပံု
(၂) အမ်ဳိးအစား
(၃) အပိုဒ္အေရအတြက္
(၄) အကၡရာ အလံုးအေရအတြက္
(၅) အစပ္ ကာရန္ ယူပံု
(၆) ေလျပင္း - ေလေလွ်ာ့ (ဂ႐ု - လဟု) ထည့္ပံု
(၇) သတိထားသင့္ေသာ အျပစ္မ်ား
(၈) ေလ့လာစရာ ဥပမာ သံေပါက္မ်ား
(၁)အမည္ေခၚတြင္ပံု
သံေပါက္လို႔ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းက အသံကို ေပါက္ေအာင္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ထင္ထင္ရွားရွား စပ္ဆို သီကံုးထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
(၂) အမ်ဳိးအစား
သံေပါက္ကဗ်ာမွာ ငါးလံုးခ်သံေပါက္ နဲ႔ ခုနစ္လံုးခ် သံေပါက္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
(၃) အပိုဒ္အေရအတြက္
သံေပါက္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွာ ပထမပိုဒ္၊ ဒုတိယပိုဒ္၊ တတိယပိုဒ္ ဆိုၿပီး ေပါင္း သံုး ပဒ၊ သံုးပုိဒ္စီ ရွိပါတယ္။
(၄) အကၡရာ အလံုးအေရအတြက္
ငါးလံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
ခုနစ္လံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
(၅) အစပ္ ကာရန္ ယူပံု
ငါးလံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
ဝ ဝ ဝ x
ဝ ဝ x
ဝ x ဝ ဝ ဝ
ခုနစ္လံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
ဝ ဝ ဝ x
ဝ ဝ x
ဝ x ဝ v ဝ ဝ v
အဲဒီလို အစပ္ကာရန္ေတြ မွန္ကန္ေအာင္ ဖြဲ႕စပ္ထားတဲ့ အပိုဒ္ သံုး ပုိဒ္ကို တစ္ပုဒ္ အျဖစ္နဲ႔ သက္မွတ္ၿပီး သံေပါက္ကို တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္၊ သံုးေလးပုဒ္ ကိုယ္ ႀကိဳက္သလို ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အပုဒ္ အမ်ားႀကီး ေရးသားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပထမအပုဒ္ရဲ႕ အဆံုး ကာရန္နဲ႔ ဒုတိယအပုဒ္ရဲ႕ အဆံုးကာရံ စသျဖင့္ အပုဒ္တိုင္းရဲ႕ အဆံုးကာရန္က တစ္မ်ဳိးတည္း ထပ္မိေနရပါဦးမယ္။
(၆) ေလျပင္း - ေလေလွ်ာ့ (ဂ႐ု - လဟု) ထည့္ပံု
သံေပါက္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အကၡရာမွာ ေလျပင္း (သို႔) ေလေလွ်ာ့ ျဖစ္ရမယ္လို႔ သက္မွတ္ထားခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေလျပင္း (သို႔) ေလေလွ်ာ့ကို ဘယ္အကၡရာ ေနရာမွာပဲ ထားထား ရြတ္ဖတ္တဲ့အခါ ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သံေပါက္ တစ္ပုဒ္ တစ္ပုဒ္စီမွာ ေလျပင္းခ်ည္း သက္သက္၊ ေလေလွ်ာ့ခ်ည္း သက္သက္ ထားၿပီး မေရးသင့္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေရးရင္ ရြတ္ဖတ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
(၇) သတိထားသင့္ေသာ အျပစ္မ်ား
သံေပါက္မွာ သတိထားစရာ အျပစ္ႏွစ္ခုက ဝဂ္နင္းအျပစ္နဲ႔ ခြာေထာက္အျပစ္ပါ။ အဲဒီ အျပစ္ႏွစ္ခုကို အၾကမ္းဖ်ဉ္း ရွင္းျပပါ႔မယ္။
(၈) ေလ့လာစရာ ဥပမာ သံေပါက္မ်ား
အေပၚမွာ တင္ျပခဲ့တာကို ျခံဳငံုၾကည့္လို႔ရေအာင္ ဥပမာတခ်ဳိ႕ကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
သံေပါက္လို႔ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းက အသံကို ေပါက္ေအာင္ ေပၚေပၚလြင္လြင္ ထင္ထင္ရွားရွား စပ္ဆို သီကံုးထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
(၂) အမ်ဳိးအစား
သံေပါက္ကဗ်ာမွာ ငါးလံုးခ်သံေပါက္ နဲ႔ ခုနစ္လံုးခ် သံေပါက္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ဳိး ရွိပါတယ္။
(၃) အပိုဒ္အေရအတြက္
သံေပါက္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွာ ပထမပိုဒ္၊ ဒုတိယပိုဒ္၊ တတိယပိုဒ္ ဆိုၿပီး ေပါင္း သံုး ပဒ၊ သံုးပုိဒ္စီ ရွိပါတယ္။
(၄) အကၡရာ အလံုးအေရအတြက္
ငါးလံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
- ပထမပိုဒ္မွာ အကၡရာ ေလး (၄) လံုး၊
- ဒုတိယပိုဒ္မွာ အကၡရာ သံုး (၃) လံုး၊
- တတိယပိုဒ္မွာ အကၡရာ ငါး (၅) လံုး
ခုနစ္လံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
- ပထမပိုဒ္မွာ အကၡရာ ေလး (၄) လံုး၊
- ဒုတိယပိုဒ္မွာ အကၡရာ သံုး (၃) လံုး၊
- တတိယပိုဒ္မွာ အကၡရာ ခုနစ္ (၇) လံုး
(၅) အစပ္ ကာရန္ ယူပံု
ငါးလံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
- ပထမပိုဒ္ရဲ႕ အဆံုးျဖစ္တဲ့ စတုတၳ အကၡရာ နဲ႔
- ဒုတိယပိုဒ္ရဲ႕ အဆံုးျဖစ္တဲ့ တတိယ အကၡရာ နဲ႔
- တတိယပိုဒ္ရဲ႕ ဒုတိယ အကၡရာ၊
ဝ ဝ ဝ x
ဝ ဝ x
ဝ x ဝ ဝ ဝ
ခုနစ္လံုးခ် သံေပါက္မွာ ဆိုရင္
- ပထမပိုဒ္ရဲ႕ စတုတၳ အကၡရာ နဲ႔
- ဒုတိယပိုဒ္ရဲ႕ တတိယ အကၡရာ နဲ႔
- တတိယပိုဒ္ရဲ႕ ဒုတိယ အကၡရာ၊
ဝ ဝ ဝ x
ဝ ဝ x
ဝ x ဝ v ဝ ဝ v
အဲဒီလို အစပ္ကာရန္ေတြ မွန္ကန္ေအာင္ ဖြဲ႕စပ္ထားတဲ့ အပိုဒ္ သံုး ပုိဒ္ကို တစ္ပုဒ္ အျဖစ္နဲ႔ သက္မွတ္ၿပီး သံေပါက္ကို တစ္ပုဒ္၊ ႏွစ္ပုဒ္၊ သံုးေလးပုဒ္ ကိုယ္ ႀကိဳက္သလို ေရးဖြဲ႕ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ အပုဒ္ အမ်ားႀကီး ေရးသားမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ပထမအပုဒ္ရဲ႕ အဆံုး ကာရန္နဲ႔ ဒုတိယအပုဒ္ရဲ႕ အဆံုးကာရံ စသျဖင့္ အပုဒ္တိုင္းရဲ႕ အဆံုးကာရန္က တစ္မ်ဳိးတည္း ထပ္မိေနရပါဦးမယ္။
(၆) ေလျပင္း - ေလေလွ်ာ့ (ဂ႐ု - လဟု) ထည့္ပံု
သံေပါက္ ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးမွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အကၡရာမွာ ေလျပင္း (သို႔) ေလေလွ်ာ့ ျဖစ္ရမယ္လို႔ သက္မွတ္ထားခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေလျပင္း (သို႔) ေလေလွ်ာ့ကို ဘယ္အကၡရာ ေနရာမွာပဲ ထားထား ရြတ္ဖတ္တဲ့အခါ ေခ်ာေမာ ေျပျပစ္ေနတုန္းပဲ ဆိုတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သံေပါက္ တစ္ပုဒ္ တစ္ပုဒ္စီမွာ ေလျပင္းခ်ည္း သက္သက္၊ ေလေလွ်ာ့ခ်ည္း သက္သက္ ထားၿပီး မေရးသင့္ပါဘူး။ အဲဒီလို ေရးရင္ ရြတ္ဖတ္လို႔ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။
(၇) သတိထားသင့္ေသာ အျပစ္မ်ား
သံေပါက္မွာ သတိထားစရာ အျပစ္ႏွစ္ခုက ဝဂ္နင္းအျပစ္နဲ႔ ခြာေထာက္အျပစ္ပါ။ အဲဒီ အျပစ္ႏွစ္ခုကို အၾကမ္းဖ်ဉ္း ရွင္းျပပါ႔မယ္။
- ဝဂ္နင္းအျပစ္ဆိုတာ ကာရန္ယူတဲ့ အခါမွာ နီးနီးကပ္ကပ္ ရွိေနတဲ့ အပိုဒ္ ႏွစ္ပုိဒ္မွာ အကၡရာတူ၊ အသတ္တူ၊ အသံတူ ျပန္ယူထားတာကို ေခၚပါတယ္။ အဓိပၸာယ္က ကပ္လ်က္ အပိုဒ္ႏွစ္ခုမွာ အကၡရာတူ ျပန္သံုးထားတဲ့ အျပစ္ပါ။ ေရွ႕တစ္ပိုဒ္မွာ "ထန္" ကာရန္ကို ယူထားၿပီး ေနာက္တစ္ပိုဒ္မွာလည္း "ထန္" ကာရန္ကို ျပန္ယူထားမယ္ဆိုရင္ ဝဂ္နင္းအျပစ္ သင့္ပါတယ္။
- ခြာေထာက္အျပစ္ ဆိုတာကေတာ့ တစ္ပိုဒ္ေက်ာ္မွာ အကၡရာတူ၊ အသတ္တူ၊ အသံတူ ျပန္ယူထားတာကို ေခၚပါတယ္။ ပထမပိုဒ္မွာ "ထန္" ကာရန္ ယူထားၿပီး တတိယအပုိဒ္မွာလည္း "ထန္" ကာရန္ကုိပဲ ျပန္ယူထားရင္ ခြာေထာက္အျပစ္ သင့္ပါတယ္။
(၈) ေလ့လာစရာ ဥပမာ သံေပါက္မ်ား
အေပၚမွာ တင္ျပခဲ့တာကို ျခံဳငံုၾကည့္လို႔ရေအာင္ ဥပမာတခ်ဳိ႕ကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။
ငါးလံုးခ်သံေပါက္
နႏၵမာလိနီ၊ က်မ္းအဆီ၊ သညီႀကိဳင္သင္းထံု။
ဟာသသညာ၊ စီကံုးရာ၊ ကဗ်ာၫြန္႔ေပါင္းစံု။
မွတ္ေၾကာင္းမွတ္အပ္၊ ဤႏွစ္ရပ္၊ ေရာစပ္သီကံုးျခံဳ။
ကဗ်ဳပေဒ၊ သူ႔အေျခ၊ ႐ႈေလနည္းဖံုဖံု။
သံေပါက္စပ္ဝယ္၊ တတ္အလြယ္၊ မွတ္ဖြယ္ဥဒါဟ႐ုဏ္။
သူ႔နည္းစပ္မူ၊ ထပ္အတူ၊ မွတ္ယူၾကံလင့္ကုန္။
ဟာသသညာ၊ စီကံုးရာ၊ ကဗ်ာၫြန္႔ေပါင္းစံု။
မွတ္ေၾကာင္းမွတ္အပ္၊ ဤႏွစ္ရပ္၊ ေရာစပ္သီကံုးျခံဳ။
ကဗ်ဳပေဒ၊ သူ႔အေျခ၊ ႐ႈေလနည္းဖံုဖံု။
သံေပါက္စပ္ဝယ္၊ တတ္အလြယ္၊ မွတ္ဖြယ္ဥဒါဟ႐ုဏ္။
သူ႔နည္းစပ္မူ၊ ထပ္အတူ၊ မွတ္ယူၾကံလင့္ကုန္။
ခုနစ္လံုးခ်သံေပါက္
သံေပါက္စပ္ဖြယ္၊ အဓိပၸာယ္၊ အက်ယ္ေဖာ္ျပ ယင္းသို႔ပ။
အပိုဒ္ထံုးစံ၊ ထားရျပန္၊ ဧကန္႐ႈၾက သံုးပဒ။
စ ပိုဒ္ေလးလံုး၊ လယ္ ပိုဒ္သံုး၊ အဆံုး ငါးခ်ခြန္လည္းရ။
ပ စ ဒု သံုး၊ တ ဒု လံုး၊ ခြန္ဆံုး တုတၳ ကာရ ႏၲ။
ဤသည့္နမူ၊ သင္မွတ္ယူ၊ တဆူေနလ ကဝိႏၵ။
ခၽြင္းခ်က္သံေပါက္တခ်ဳိ႕
ႀကိယာေျခာက္ဆယ္၊ အသြယ္သြယ္၊ အဘယ္က်မ္းက ထြက္သနည္း။
သံုးဆယ့္သံုးသြယ္၊ ဗ်ည္းကက်ယ္၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဗ်ည္း စပ္သနည္း။
က်ယ္လွ်င္ကားခ်ဲ႕၊ ပဲ့လွ်င္ဖဲ့၊ ႏြဲ႕လွ်င္ကားသတ္ ဘယ္ေၾကာင့္နည္း။
မွ - ရွင္နႏၵဓဇဆို စြယ္စံုေက်ာ္ထင္က်မ္း
ႏြယ္ပန္း-ပန္းခြာညိဳ၊ ႏွင္းစုိစုိ၊ ျပာသို ေဆာင္းလရက္။
ပြင့္ခက္-ခက္လွစံ၊ ျမခ်ပ္ရံ၊ ဝတ္ဆံႀကိဳင္နံ႔မ်က္။
ေရႊခ်က္-ခ်က္ျမႇဳပ္ရာ၊ မင္းဝံခ်ာ၊ သီတာပတ္ရစ္လ်က္။
မွ - ေလခဝုၯိက်မ္း
ဓါးသငယ္ ေရႊေခြး၊ လက္ေတာ္ေႏြး၊ မေကြးေတာသီးယွက္၊ ရွေလ မင္းႀကီးလက္။
ျမင္းစိုင္းၿမိဳ႕ေရႊနန္း၊ သာယာဆန္း၊ ရစ္သန္းသင္းတြဲေျမာင္း၊ ျမင့္ျမတ္ ေတာင္သာေလ်ာင္း။
မွ - ေလခဝုၯိက်မ္း
ကိုးကားက်မ္းမ်ား
အပိုဒ္ထံုးစံ၊ ထားရျပန္၊ ဧကန္႐ႈၾက သံုးပဒ။
စ ပိုဒ္ေလးလံုး၊ လယ္ ပိုဒ္သံုး၊ အဆံုး ငါးခ်ခြန္လည္းရ။
ပ စ ဒု သံုး၊ တ ဒု လံုး၊ ခြန္ဆံုး တုတၳ ကာရ ႏၲ။
ဤသည့္နမူ၊ သင္မွတ္ယူ၊ တဆူေနလ ကဝိႏၵ။
ခၽြင္းခ်က္သံေပါက္တခ်ဳိ႕
ႀကိယာေျခာက္ဆယ္၊ အသြယ္သြယ္၊ အဘယ္က်မ္းက ထြက္သနည္း။
သံုးဆယ့္သံုးသြယ္၊ ဗ်ည္းကက်ယ္၊ ဘယ္သူ ဘယ္ဗ်ည္း စပ္သနည္း။
က်ယ္လွ်င္ကားခ်ဲ႕၊ ပဲ့လွ်င္ဖဲ့၊ ႏြဲ႕လွ်င္ကားသတ္ ဘယ္ေၾကာင့္နည္း။
မွ - ရွင္နႏၵဓဇဆို စြယ္စံုေက်ာ္ထင္က်မ္း
ႏြယ္ပန္း-ပန္းခြာညိဳ၊ ႏွင္းစုိစုိ၊ ျပာသို ေဆာင္းလရက္။
ပြင့္ခက္-ခက္လွစံ၊ ျမခ်ပ္ရံ၊ ဝတ္ဆံႀကိဳင္နံ႔မ်က္။
ေရႊခ်က္-ခ်က္ျမႇဳပ္ရာ၊ မင္းဝံခ်ာ၊ သီတာပတ္ရစ္လ်က္။
မွ - ေလခဝုၯိက်မ္း
ဓါးသငယ္ ေရႊေခြး၊ လက္ေတာ္ေႏြး၊ မေကြးေတာသီးယွက္၊ ရွေလ မင္းႀကီးလက္။
ျမင္းစိုင္းၿမိဳ႕ေရႊနန္း၊ သာယာဆန္း၊ ရစ္သန္းသင္းတြဲေျမာင္း၊ ျမင့္ျမတ္ ေတာင္သာေလ်ာင္း။
မွ - ေလခဝုၯိက်မ္း
ကိုးကားက်မ္းမ်ား
- ကဗ်ာစြယ္စံုက်မ္းႀကီး - ဓမၼာစရိယ ဦးထြန္းေရႊ
- ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းနိသ်ည္း - ဒဂုန္ဦးစန္းေငြ
- အထက္တန္း ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႕နည္းက်မ္း - ဖိုးစိန္
လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကရန္ ေဆာ္ၾသလိုက္သည္
၂၀၀၈ ခုနစ္ ခရစၥမတ္ေန႔ က ဘလာေဂါက္တုိ႔ ဦးစီးၿပီး လုပ္တဲ့ My Web My Style ပြဲေလးမွာ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒကို စၿပီး ခင္မင္ခဲ့ရပါတယ္။ စကားလက္စံု က်ရင္း ဦးဇင္းရဲ႕ ပညာဒါန အလွဴေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့အေနနဲ႔ ေလးစားမိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ အားက်မိတာက တစ္ေၾကာင္း၊ ကူညီေပးခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ က်ေနာ္ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ အမ်ားအေနနဲ႔ မုဒိတာ ပြားႏုိင္သလို၊ တတ္စြမ္းသေလာက္ ဝုိင္းဝန္းေဖးမေပးဖို႔ ကုသုိလ္ယူရန္ လက္တို႔လိုက္ရပါတယ္။
ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သာသနာအထြန္းကားဆံုး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးပါတယ္။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာသနာ အႏြယ္ဝင္ သံဃာေတာ္ အမ်ားဆံုး သီတင္းသံုးတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဆိုတာလည္း လူတုိင္း သိမွာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ ဆိုရင္ သံဃာေတာ္၊ သီလရွင္ေတြ အတြက္ ပရိယတ္အျဖစ္ ဗုဒၶစာေပ သင္ၾကားရာ တကၠသိုလ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သလိုပဲ ပဋိပတ္အျဖစ္ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ရာ ရိပ္သာ၊ တရားစခန္း အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပ အဓိက ျဖန္႔ခ်ီရာ ေဒသလည္း ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္ အရပ္က သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ လက္လြတ္မခံဘဲ လာေရာက္ ဆည္းပူးၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သာသနာႏြယ္ဝင္ အမ်ားစု မွီတင္းရာ ေဒသအျဖစ္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ကမ႓ာမွာ ထင္ရွားတာ လူတိုင္း သိၿပီးသားပါ။
၂၁ ရာစုမွာ လူသားအျဖစ္နဲ႔ အသက္ရွင္တဲ့ လူေတြအတြက္ ကြန္ျပဴတာ၊ အင္တာနက္ ဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ အတြက္လည္း ခၽြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ သာသနာ ျပန္႔ပြားဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ အခါမွာ ဟုိး ေခတ္ဦးပိုင္းက သံဃာေတာ္ေတြ သက္ဆုိင္ရာ ေဒသ တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္ ႂကြေရာက္ၿပီး သာသနာျပဳရပါတယ္။ ဒီထက္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ စာေပေတြ ေရးသား ျဖန္႔ေဝၿပီး သာသနာျပဳပါတယ္။ နည္းပညာ တိုးတက္လာေတာ့ ေလလႈိင္းေပၚကေန ၿဂိဳလ္တု၊ တီဗီ၊ ေရဒီယို ကတဆင့္ တရားေတာ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ၿပီး သာသနာ ျပဳႏုိင္ခဲ့တယ္။ အခု အင္တာနက္ ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားဖို႔၊ တည္တန္႔ဖို႔ အြန္လိုင္းကို အသံုးခ်ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အေတာ္ေလးကို အားနည္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ အထိအေတြ႕ မေျပာပါနဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို ထိေတြ႕ဖို႔ဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလး ခက္ေနပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးမွာေတာင္ ခက္ခဲေနတာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သာသနာအထြန္းကားဆံုး ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးပါတယ္။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သာသနာ အႏြယ္ဝင္ သံဃာေတာ္ အမ်ားဆံုး သီတင္းသံုးတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ဆိုတာလည္း လူတုိင္း သိမွာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာ ဆိုရင္ သံဃာေတာ္၊ သီလရွင္ေတြ အတြက္ ပရိယတ္အျဖစ္ ဗုဒၶစာေပ သင္ၾကားရာ တကၠသိုလ္၊ စာသင္ေက်ာင္းေတြ အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္သလိုပဲ ပဋိပတ္အျဖစ္ ဝိပႆနာတရား အားထုတ္ရာ ရိပ္သာ၊ တရားစခန္း အမ်ားဆံုး ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶစာေပ အဓိက ျဖန္႔ခ်ီရာ ေဒသလည္း ျဖစ္တဲ့ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ကို အနယ္နယ္ အရပ္က သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ လက္လြတ္မခံဘဲ လာေရာက္ ဆည္းပူးၾကရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သာသနာႏြယ္ဝင္ အမ်ားစု မွီတင္းရာ ေဒသအျဖစ္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဟာ ကမ႓ာမွာ ထင္ရွားတာ လူတိုင္း သိၿပီးသားပါ။
၂၁ ရာစုမွာ လူသားအျဖစ္နဲ႔ အသက္ရွင္တဲ့ လူေတြအတြက္ ကြန္ျပဴတာ၊ အင္တာနက္ ဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုလို မရွိမျဖစ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သံဃာေတာ္ေတြ အတြက္လည္း ခၽြင္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ သာသနာ ျပန္႔ပြားဖို႔ ႀကိဳးပမ္းတဲ့ အခါမွာ ဟုိး ေခတ္ဦးပိုင္းက သံဃာေတာ္ေတြ သက္ဆုိင္ရာ ေဒသ တစ္ခုကို ကိုယ္တိုင္ ႂကြေရာက္ၿပီး သာသနာျပဳရပါတယ္။ ဒီထက္ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး ေကာင္းလာတဲ့အခါမွာ စာေပေတြ ေရးသား ျဖန္႔ေဝၿပီး သာသနာျပဳပါတယ္။ နည္းပညာ တိုးတက္လာေတာ့ ေလလႈိင္းေပၚကေန ၿဂိဳလ္တု၊ တီဗီ၊ ေရဒီယို ကတဆင့္ တရားေတာ္ေတြ ထုတ္လႊင့္ၿပီး သာသနာ ျပဳႏုိင္ခဲ့တယ္။ အခု အင္တာနက္ ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ ႏိုင္ငံတကာမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ သာသနာေတာ္ ျပန္႔ပြားဖို႔၊ တည္တန္႔ဖို႔ အြန္လိုင္းကို အသံုးခ်ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအေနနဲ႔ အေတာ္ေလးကို အားနည္းေနတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ အေနနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ အထိအေတြ႕ မေျပာပါနဲ႔ ကြန္ျပဴတာကို ထိေတြ႕ဖို႔ဆိုတာေတာင္ အေတာ္ေလး ခက္ေနပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ မႏၲေလးမွာေတာင္ ခက္ခဲေနတာပါ။ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ဆိုရင္ေတာ့ ေတြးၾကည့္စရာေတာင္ မလိုေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ ေခတ္ရဲ႕ ေရစီးနဲ႔ အခက္အခဲကို သိတဲ့အျပင္ ကူညီေျဖရွင္းဖို႔ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနသူကေတာ့ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒပါ။ ဦးဇင္းက စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕နဲ႔ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ တစ္လွည့္စီ ကြန္ျပဴတာပညာရပ္ေတြကို သူ တတ္သေလာက္ ပညာဒါနအေနနဲ႔ ျဖန္႔ေဝေပးေနတာပါ။ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ ေစတနာအလွဴရွင္ေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔ အြန္လိုင္း သင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ မန္းက အင္တာနက္ ကေဖးတစ္ဆိုင္က ဦးဇင္းကို သင္ၾကားဖုိ႔ လွဴဒါန္းတာေၾကာင့္ မန္းက သံဃာေတာ္တခ်ဳိ႕ကို ပညာဒါနအေနနဲ႔ အင္တာနက္သင္တန္းအျဖစ္ ဖြင့္လွစ္ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕မွာလည္း သင္တန္းခန္းမတစ္ေဆာင္ အေနနဲ႔ သီးသန္႔ လုပ္ထားၿပီး ကြန္ျပဴတာအေၾကာင္းကို သင္တန္းအေနနဲ႔ သံဃာေတာ္ေတြအတြက္ ပညာဒါန ေဝမွ် ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ သင္တန္းခန္းမရဲ႕ ၾကမ္းျပင္ကိုလည္း ညီလင္းဆက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းေငြေၾကာင့္ မၾကာခင္က ၾကမ္းခင္းထားပါၿပီ။ သင္တန္းမွာ ကြန္ျပဴတာ (၆) လံုးပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ ကြန္ျပဴတာေျခာက္လံုး နဲ႔ပဲ အခု သင္တန္းသစ္တစ္ခု စတင္ဖို႔ ၾကံေဆာင္ေနတယ္လို႔ ဦးဇင္းက မိန္႔ပါတယ္။
သင္တန္းသစ္စမယ္လို႔ သတင္းရတာနဲ႔ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာ ငတ္မြတ္သူ၊ အင္တာနက္ ငတ္မြတ္သူေတြ ဝိုင္းၿပီး စာရင္း ေပးလိုက္တာ ေၾကျငာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္သူ ၅၀ ေက်ာ္သြားလို႔ ရပ္ဆိုင္းထားရပါတယ္။ ရပ္ဆိုင္းထားဆို ကြန္ျပဴတာက (၆) လံုးတည္း ရွိတာဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အေနနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီး ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး အခ်ိန္မ်ားမ်ား ရဖို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းဖို႔ မလြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ အသက္ျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိဖို႔ အေရးႀကီးေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔လည္း မီးစက္ဝယ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနရျပန္တယ္။ ပညာဒါန အလွဴလုပ္ဖို႔ သင္ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ ပစၥည္းပစၥယ ဝယ္ဖို႔ ေငြေၾကးဆိုတာ အလွဴရွင္ကိုပဲ အဓိက တည္မွီေနရေတာ့မွာပါ။ ဦးဇင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မီးစက္ဝယ္ဖို႔ က်ပ္ေငြ (၁၇) သိန္း ေလာက္ လ်ာထားရမယ္လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္း အရွိန္ရဖို႔ ကြန္ျပဴတာ အလံုးေရ မ်ားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးျပန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာအလွဴရွင္ကလည္း လိုအပ္ေနျပန္ပါတယ္။
ဒီအခက္အခဲေတြ ၾကားက ဘာကိုမွ မမႈဘဲ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာကို အေကာင္အထည္ ေပၚဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဇြဲကို က်ေနာ္ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အားက်တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းရဲ႕ ပညာဒါန သင္တန္းေတြ အျမဲ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေစႏိုင္ဖို႔ အလွဴရွင္ေတြ လိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါ။ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ သာမာန္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေငြ တစ္ေသာင္း လွဴဖို႔ဆိုတာ အခက္အခဲ ရွိေပမယ့္ ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြအတြက္ အခက္အခဲ သိပ္မရွိေလာက္လို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ျပည္တြင္းက လူေတြအေနနဲ႔လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ကအစ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ လက္တေလာ လိုအပ္ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့
၁။ ကြန္ျပဴတာ (လက္ရွိ ေျခာက္လံုးသာ ရွိသည္)
၂။ သင္တန္းခန္းမ မ်က္ႏွာက်က္ (လံုးဝ မရွိေသးပါ)
၃။ ၾကမ္းခင္းအုတ္ခင္း (ခန္းမ အေရွ႕ပိုင္းကို ညီလင္းဆက္ကူညီေသာ အလွဴနဲ႔ အုတ္ခင္းၿပီး)
၄။ ၁၀ ကီလိုဝပ္ထြက္ မီးစက္တစ္လံုး (မီးမရွိလွ်င္ လံုးဝ သင္မရပါ။ လက္ရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမွာ ပ်က္တလွည့္ မလာတလွည့္)
၅။ နည္းပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ပညာဒါန သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ (မန္း သို႔ စစ္ကိုင္းတြင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ ျဖစ္ရန္လိုသည္)
၆။ အင္တနက္ သင္တန္း သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အြန္လိုင္း သံုးစြဲခြင့္ (အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ သူ႔ဆိုင္တြင္ သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ပိုင္း လွဴဒါန္းထားသည္။ ထိုအလွဴရွင္ကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နာရီ သံုးစြဲခ ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ညိႇႏႈိင္းေပးပါကလည္း အဆင္ေျပပါမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အလွဴေငြျဖင့္ အင္တာနက္ သံုးစြဲဖုိ႔ စီမံရပါမည္)
၇။ ေရေအးစက္ (အင္မတန္ပူေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အတြက္ လိုပါသည္)
၈။ အလွဴေငြ (တျခား သင္တန္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား စီမံေဆာင္ရြက္ရန္)
လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား ဆက္သြယ္ရန္
၁။ ဦးေကာဝိဒ @mailto: kovida9@gmail.com
၂။ ပီေက @mailto: pikay@myanmarbloggers.org
၃။ ညီလင္းဆက္ @site: http://blog.nyilynnseck.com
၄။ မ်က္လံုး @mailto: thethtoo@gmail.com
၅။ မင္းယြန္းသစ္ @mailto: minnyoonthit@gmail.com
၆။ အ႐ုပ္ကေလး @mailto: idulize@gmail.com
ႏုိင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းလိုသူေတြအတြက္ PayPal ႏွင့္ UK Bank Account ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဘေလာ့ဂ္မွာ က်ေနာ္ အေပၚမွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တာက အလွဴေငြမွ မဟုတ္ဘဲ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖန္႔ေဝေပးေစခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို ေလးစားေသာအားျဖင့္
ပီေက
သင္တန္းသစ္စမယ္လို႔ သတင္းရတာနဲ႔ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ ကြန္ျပဴတာ နည္းပညာ ငတ္မြတ္သူ၊ အင္တာနက္ ငတ္မြတ္သူေတြ ဝိုင္းၿပီး စာရင္း ေပးလိုက္တာ ေၾကျငာၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ ေလွ်ာက္လႊာတင္သူ ၅၀ ေက်ာ္သြားလို႔ ရပ္ဆိုင္းထားရပါတယ္။ ရပ္ဆိုင္းထားဆို ကြန္ျပဴတာက (၆) လံုးတည္း ရွိတာဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာမိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အေနနဲ႔ လွ်ပ္စစ္မီး ေကာင္းေကာင္းရဖို႔ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လွ်ပ္စစ္မီး အခ်ိန္မ်ားမ်ား ရဖို႔ေတာင္ ဆုေတာင္းဖို႔ မလြယ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ကြန္ျပဴတာရဲ႕ အသက္ျဖစ္တဲ့ လွ်ပ္စစ္မီးက ရွိဖို႔ အေရးႀကီးေနျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းအေနနဲ႔လည္း မီးစက္ဝယ္ဖို႔ စိုင္းျပင္းေနရျပန္တယ္။ ပညာဒါန အလွဴလုပ္ဖို႔ သင္ၾကားတယ္ဆိုေတာ့ ပစၥည္းပစၥယ ဝယ္ဖို႔ ေငြေၾကးဆိုတာ အလွဴရွင္ကိုပဲ အဓိက တည္မွီေနရေတာ့မွာပါ။ ဦးဇင္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ မီးစက္ဝယ္ဖို႔ က်ပ္ေငြ (၁၇) သိန္း ေလာက္ လ်ာထားရမယ္လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သင္တန္း အရွိန္ရဖို႔ ကြန္ျပဴတာ အလံုးေရ မ်ားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးျပန္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာအလွဴရွင္ကလည္း လိုအပ္ေနျပန္ပါတယ္။
ဒီအခက္အခဲေတြ ၾကားက ဘာကိုမွ မမႈဘဲ သူ႔ရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေစတနာကို အေကာင္အထည္ ေပၚဖို႔ပဲ အျမဲ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ဇြဲကို က်ေနာ္ မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ပါဘူး။ အားက်တယ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဦးဇင္းရဲ႕ ပညာဒါန သင္တန္းေတြ အျမဲ အဓြန္႔ရွည္ တည္တန္႔ေစႏိုင္ဖို႔ အလွဴရွင္ေတြ လိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါ။ ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့ သာမာန္ ဝန္ထမ္းတစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေငြ တစ္ေသာင္း လွဴဖို႔ဆိုတာ အခက္အခဲ ရွိေပမယ့္ ျပည္ပ ေရာက္ေနသူေတြအတြက္ အခက္အခဲ သိပ္မရွိေလာက္လို႔ အကူအညီ ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ ျပည္တြင္းက လူေတြအေနနဲ႔လည္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္ကအစ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ သင္တန္းေက်ာင္းအတြက္ လက္တေလာ လိုအပ္ေနတဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့
၁။ ကြန္ျပဴတာ (လက္ရွိ ေျခာက္လံုးသာ ရွိသည္)
၂။ သင္တန္းခန္းမ မ်က္ႏွာက်က္ (လံုးဝ မရွိေသးပါ)
၃။ ၾကမ္းခင္းအုတ္ခင္း (ခန္းမ အေရွ႕ပိုင္းကို ညီလင္းဆက္ကူညီေသာ အလွဴနဲ႔ အုတ္ခင္းၿပီး)
၄။ ၁၀ ကီလိုဝပ္ထြက္ မီးစက္တစ္လံုး (မီးမရွိလွ်င္ လံုးဝ သင္မရပါ။ လက္ရွိ လွ်ပ္စစ္မီးမွာ ပ်က္တလွည့္ မလာတလွည့္)
၅။ နည္းပညာပိုင္း ဆိုင္ရာ ပညာဒါန သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ (မန္း သို႔ စစ္ကိုင္းတြင္ သင္ၾကားေပးႏိုင္သူ ျဖစ္ရန္လိုသည္)
၆။ အင္တနက္ သင္တန္း သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အြန္လိုင္း သံုးစြဲခြင့္ (အင္တာနက္ ကေဖးဆိုင္ တစ္ဆိုင္မွ သူ႔ဆိုင္တြင္ သင္ၾကားႏိုင္ရန္ အခ်ိန္ပိုင္း လွဴဒါန္းထားသည္။ ထိုအလွဴရွင္ကဲ့သို႔ လွဴဒါန္းႏိုင္လွ်င္ ပိုေကာင္းမည္။ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နာရီ သံုးစြဲခ ေလွ်ာ့ေစ်းျဖင့္ ညိႇႏႈိင္းေပးပါကလည္း အဆင္ေျပပါမည္။ သို႔မဟုတ္ပါက အလွဴေငြျဖင့္ အင္တာနက္ သံုးစြဲဖုိ႔ စီမံရပါမည္)
၇။ ေရေအးစက္ (အင္မတန္ပူေသာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕အတြက္ လိုပါသည္)
၈။ အလွဴေငြ (တျခား သင္တန္းအတြက္ လိုအပ္ခ်က္မ်ား စီမံေဆာင္ရြက္ရန္)
လွဴဒါန္းလိုသူမ်ား ဆက္သြယ္ရန္
၁။ ဦးေကာဝိဒ @mailto: kovida9@gmail.com
၂။ ပီေက @mailto: pikay@myanmarbloggers.org
၃။ ညီလင္းဆက္ @site: http://blog.nyilynnseck.com
၄။ မ်က္လံုး @mailto: thethtoo@gmail.com
၅။ မင္းယြန္းသစ္ @mailto: minnyoonthit@gmail.com
၆။ အ႐ုပ္ကေလး @mailto: idulize@gmail.com
ႏုိင္ငံျခားမွ လွဴဒါန္းလိုသူေတြအတြက္ PayPal ႏွင့္ UK Bank Account ႏွစ္မ်ဳိးစလံုးနဲ႔ လွဴဒါန္းႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္ကိုလည္း သြားေရာက္ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ ဦးဇင္း ဘေလာ့ဂ္မွာ က်ေနာ္ အေပၚမွာတင္ျပခဲ့တဲ့ ဦးဇင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ အေသးစိတ္ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈ ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္အေနနဲ႔ ေတာင္းဆိုခ်င္တာက အလွဴေငြမွ မဟုတ္ဘဲ ကူညီတဲ့အေနနဲ႔ ဒီပို႔စ္ေလးကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖန္႔ေဝေပးေစခ်င္ပါတယ္။
အားလံုးကို ေလးစားေသာအားျဖင့္
ပီေက
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pikay.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.