ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ တန္ဖိုးထား...
ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊ အေပ်ာ္ေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတယ္။
ျမိဳ႕က အက်ယ္ၾကီး၊ ကမာၻၾကီးကလည္း မေသးဘူး။
ဒီလို ၾကီးမားက်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေနရာမွာ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔ဆံုဖို႔ ဆိုတာကို တစ္ခါမွ မေတြးခဲ့မိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို သိဖို႔လြယ္ေပမယ့္ ေတြ႔ဆံုဖို႔ဆိုတာ ခက္ခဲလြန္းတယ္။ တစ္ေနရာစီမွာ ရွိေနၾကတဲ့ အစက္ေလး ႏွစ္စက္အတြက္ ေတြ႔ဆံုဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္... ေတြးၾကည့္ခဲ့ဖူးရဲ႕လား?
လူေတြ သိန္း၊ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ စုရံုးေနတဲ့ ၿဂိၤဳလ္ျပာၾကီးထဲမွာ ဘာေၾကာင့္ ငါတို႔ေတြ႔ဆံုခဲ့ၾကသလဲ?
ငယ္ငယ္တုန္းက နားေထာင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရာဇဝင္ပံုျပင္ထဲမွာ....
ေရသူမေလး ေရျပင္ေပၚဘြားခနဲ႔ ေပၚလာတဲ့အခ်ိန္ မင္းသားရဲ႕သေဘၤာလည္း အဲဒီေနရာကို ျဖတ္သြားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္။ ေတာထဲမွာ မင္းသား လွည့္လည္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ စႏိႈးဝိုက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုခဲ့တယ္။ ေတြ႔ဆံုျခင္းက ဒီေလာက္ပဲ တိုက္ဆိုက္ႏိုင္ခဲ့သလား? အဲဒီေတြ႔ဆံုျခင္းမွာ နင္ရွိခဲ့တယ္၊ ငါရွိခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ေနရာတည္းမွာ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ျမင္ၾကျပီဆိုရင္ .... ေတြ႔ဆံုျခင္းပါတဲ့။
ဂ်ပန္ကား "Now and Then" က ဇာတ္လိုက္ေတြက ဇာတ္လမ္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးမွာ ဖဲၾကိဳးရွည္ေတြ လြတ္ျပီး ဒီအခ်ိန္၊ ဒီေနရာမွာ ဒီလူေတြ ရွိခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာကို အထိမ္းအမွတ္ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားရဲ႕ ေတြ႔ဆံုျခင္းမွာ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း၊ အထိမ္းအမွတ္ျပဳျခင္းေတြ မရွိခဲ့ၾကဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕ရဲ႕ေတြ႔ဆံုျခင္းက မ်ဥ္းၾကားမွာ လမ္းျဖတ္ကူးသလိုပဲ ပုခံုးခ်င္းတိုက္ မ်က္ႏွာလဲႊခဲ့ၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုတာ ေဝးလို႔ သူတို႔အနားမွာ ပုခံုးခ်င္း ပြတ္တိုက္သြားတဲ့ ေလစိမ္းေတြသာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ေတြ႔ဆံုဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး။ လံုးဝ မလြယ္လွပါဘူး။
တစ္ခါတေလမွာ ဒီလူ၊ ဒီလူနဲ႔ ဒီေနရာမွာ အရမ္းေတြ႔ခ်င္မိတယ္၊ တစ္ခါေလာက္ ဒီလူ၊ ဒီလူနဲ႔ ထပ္ဆံုခ်င္ေပမယ့္ ေတြ႔ဆံုျခင္းက ေဝး,ေဝးေနခဲ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ဆံုခ်ိန္မွာ တန္ဖိုးထားၾကျပီး ေႏြးေထြးမႈ၊ အၾကင္နာေတြ ပိုပါေစ။
ခဲြခြါခါနီးမွာ "see you"လို႔ ေျပာဖို႔ မေမ့ပါနဲ႔။
အျပံဳးေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုၾကမယ္၊ အျပံဳးေတြနဲ႔ ခဲြခြါၾကမယ္။
အျပံဳးေတြနဲ႔ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ေတြ႔ဆံုၾကစို႔....
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
အျမဲတမ္း ရွိေနပါတယ္
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အတြက္ ဂုဏ္ယူၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သတိရၾကတယ္၊ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔ စကားေျပာခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က အခက္အခဲ တြင္းနက္ထဲ ကိုယ္ျပဳတ္မက်ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္ကူညီခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က အရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ဖို႔ ကိုယ့္ကို ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္လက္ကို ဆုတ္ကိုင္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို အကာအကြယ္ေပး ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီေလာကမွာ ကိုယ္အသက္ရွင္ ရွိေနမွန္း အသိအမွတ္ျပဳေပးတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို လက္ေဆာင္တစ္ခုေပးႏိုင္ဖို႔ ဆႏၵရွိေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူျပီး ေပြ႔ဖက္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔အတြက္ ကိုယ္ဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္လို႔ ထင္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သိပ္မေအး၊ သိပ္မပူဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ေနႏိုင္ဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အေၾကာင္းကုိ ေတြးျပီး ျပံဳးေနတတ္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔သာဆိုရင္ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ရဲသတဲ့။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရဲ႕ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိုင္မႈကို အားက်တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ပုခံုးထက္မွာ ခိုမွီနားေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ အေပ်ာ္ေတြ မွ်ေဝခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရဲ႕ခြင့္လြတ္ျခင္းကို ေတာင့္တေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္ခြင့္လြတ္လိုက္လို႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရယ္ေမာေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္နဲ႔ေတြ႔ရဖို႔ အခ်ိန္ေတြကို မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို မွတ္မိေနျပီး သူ႔တို႔ေဘးမွာ ကိုယ္အျမဲ ရွိေနေစခ်င္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္စိတ္ဝိညာဥ္ကိုေတာင္ တန္ဖိုးထားတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ဖန္ဆင္းခဲ့တဲ့ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုသူဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ သူ႔အိပ္မက္ကို မွ်ေဝခံစားေစခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ ရွိေနတဲ့အခါ အခ်ိန္ကို ရပ္တန္႔ထားခ်င္ခဲ့တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က သူ႔ကိုကိုယ္သတိထားမိဖို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေၾကာင့္ တစ္ညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ဘူး။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔အတူ အျမဲတမ္း ရွိေနခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးဝင္ခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေထြးေပြ႔ထားခ်င္တယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ္နဲ႔သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကုိယ္က သူ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနလို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို ပိုနားလည္ခ်င္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈကို လိုေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ဒီစာကိုဖတ္ျပီး ၾကည္ႏူးေနတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က မ်က္ရည္ဝဲေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဆီက ဒီလိုအီးေမးလ္မ်ဳိးကို ေမွ်ာ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္အားေပးတာကို လိုအပ္ေနတယ္။
တစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကို အားေပးေနတယ္။
တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္ေမ့ေနခဲ့ျပီလား...!
တစ္ခါတေလမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔အားငယ္ေနခဲ့ျပီလား..!
တကယ္ေတာ့ အျမဲတမ္း ကိုယ့္ကို ဂရုစိုက္၊ အေလးထားတဲ့လူေတြက ကိုယ့္ေဘးမွာ ရွိေနျပီးသားပါ...
ဒီလိုစာပံုစံမ်ဳိးေတြ အင္တာနက္ေပၚမွာ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ခ်ဳိ႕က ဖတ္ဖို႔ေမွ်ာ္လင့္ေနလို႔ ေရးလိုက္ပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
ေတြ႔ရၾကံဳရ ဒီဆရာမဘဝ
စာေမးပဲြခန္းေစာင့္တာ ဒီတစ္ၾကိမ္နဲ႔ဆို ကြ်န္မ ႏွစ္ၾကိမ္ေျမွာက္ရွိခဲ့ပါျပီ။ ပထမဆံုးအၾကိမ္ ေစာင့္ရတုန္းက ဆရာမ ပူပူေႏြးေႏြးျဖစ္စမို႔ သူတို႔ေျဖတဲ့ အေျဖလႊာေတြကို ၾကည့္ျပီး အမွားေျဖထားတာျမင္ရင္ အားမလို အားမရ ျဖစ္မိတတ္တယ္။ အေျဖကိုတိုက္ရိုက္ မေျပာျပျဖစ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ပုဒ္ မမွန္ဘူးေနာ္။ ေသခ်ာျပန္ၾကည့္ လို႔ ဝင္ဝင္ေထာက္ေပးျဖစ္တယ္။ ရီေတာ့ရီရတယ္.... တစ္ခ်ဳိ႕ေက်ာင္းသား ခိုးခ်တာကိုျမင္ရက္နဲ႔ ကြ်န္မ မဖမ္းရဲဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ေက်ာင္းသားေတြပဲ သူတို႔နဲ႔ ဝင္ေရာတဲ့ဆရာမဆို မေၾကာက္ၾကဘူး။ ဒီေန႔ ဘယ္အခန္းမွာ ဘယ္ဆရာေစာင့္မယ္ ဆိုတာကိုၾကည့္ျပီး သူတို႔နဲ႔ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံတဲ့ ဆရာအလွည့္ဆိုရင္ ခိုးခ်ဖို႔ ၾကံစည္ေနၾကတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ဘယ္အခန္းမွာ ဘယ္ဆရာေစာင့္မယ္ဆိုတာကို ေၾကာ္ညာသင္ပုန္းမွာ ကပ္မထားေတာ့ဘူး။ ကြ်န္မကလည္း သံုးလဆိုတဲ့ ဆရာမပါးက နည္းနည္းဝလာေတာ့ စာေမးပဲြခန္းထဲဝင္ရင္ နဂိုဆူပုပ္ပုပ္ မ်က္ႏွာကို ပိုၾကည့္ရ ရုပ္ဆိုးေအာင္ တည္ထည့္ပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္ အတန္းၾကီးေက်ာင္းသားေတြက သူတို႔ထက္ ကိုယ္လံုးေသးတဲ့ ဆရာမကို မေၾကာက္ၾကဘူး။
အရင္တစ္ပတ္ ကြ်န္မေစာင့္ရတဲ့အခန္းမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ စာခိုးခ်တယ္။ သူက စာကို စာရြက္ေသးေလးေပၚမွာ ေရးျပီး အက်ီၤလက္ရွည္ထဲမွာ ထိုးထည့္ထားတယ္။ စာစေျဖခ်င္းမွာ သူမေျဖဘူး.. စာမရသူတို႔ရဲ႕ လကၡဏာအတိုင္း ဟိုျခစ္ဒီေငးနဲ႔ နာရီဝက္ၾကာ သူလုပ္ေနတယ္။ အကၤ်ီလက္ကို ဆဲြရွည္လိုက္၊ ပင့္တင္လိုက္နဲ႔ ကြ်န္မအလစ္ကို ေခ်ာင္းေနပံုရတယ္။ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ေစ့လို႔ စာရြက္လာထပ္ေတာ့ သူေျဖထားတာကို ကြ်န္မယူၾကည့္မိတယ္။ အကုန္လံုး ေျဖထားတာ မွန္ေနတာပဲ.. ဘယ္တုန္းက ခိုးၾကည့္လုိက္မွန္း မသိဘူး။ ၾကည့္ရတာ ဝါေတာ္ေတာ္ရင့္ေနျပီး မႏူးမနပ္ လက္ေႏွးေနတဲ့ ဒီဆရာမကို ပညာေပးလုိက္ပံုရတယ္။ ဒါမ်ဳိးက သိပ္မတရားဘူး။ တစ္ကယ္က်က္ျပီး ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ေျဖသူထက္ သူက အမွတ္ပိုမ်ားေနတယ္။
ေနာက္တစ္ရက္ ေနာက္ဆံုးဘာသာေျဖမယ့္ေန႔မွာ အဲဒီအခန္းကိုပဲ ကြ်န္မေစာင့္ပါရေစလို႔ ဆရာၾကီးေတြဆီ ခြင့္ေတာင္းလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔ကို ကြ်န္မအလစ္မေပးခဲ့ဘူး။ သူက ထံုးစံအတိုင္း အကၤ်ီလက္ေမာင္းကို ဆဲြလိုက္၊ ေငးလိုက္နဲ႔ စာမေျဖခဲ့ဘူး။ တစ္ခန္းလံုးမွာ ကြ်န္မတစ္ေယာက္ပဲ ေစာင့္တာဆိုေတာ့ ကြ်န္မလစ္တာနဲ႔ သူက စာရြက္ကိုထုတ္ျပီး ေျဖတဲ့စာရြက္ေအာက္မွာ ထည့္ထားလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ဟုိလွန္ဒီလွန္နဲ႔ လစ္ရင္လစ္သလုိ ကူးခ်ေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကြ်န္မ မရဲေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ႔ဆီတည့္တည့္ေလွ်ာက္ျပီး စာရြက္ကို ဆတ္ခနဲ႔ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ စာရြက္ေအာက္မွာက သူ႔ရဲ႕ကယ္ေဆး စာရြက္တုိေလးေပါ့။ တစ္ျခားေက်ာင္းသားေတြ အာရံုပ်က္မွာစိုးလို႔ ကြ်န္မ ဘာမွမေျပာဘဲ စာရြက္ကိုပဲ လွမ္းယူလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔က သူစာရြက္လာထပ္ေတာ့ သူ႔အေျဖလႊာက ကြက္လပ္ေတြခ်ည္းပဲ။
သူခိုးခ်တဲ့ စာရြက္ကို သူ႔အတန္းပိုင္ဆီ ေပးလိုက္တယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး... ကြ်န္မလည္း ကြ်န္မအလုပ္ကုိ ေကာင္းေအာင္ၾကိဳးစားလုပ္ေနသလို သူလည္း သူ႔ေက်ာင္းသားအလုပ္ကုိ ပီသေအာင္လုပ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ကြ်န္မလုပ္ခဲ့သမွ်က သူ႔အတြက္ ပိုေကာင္းေအာင္ဆိုတာ စိတ္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကို တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ သူနားလည္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္မေက်နပ္ပါျပီ...
ႏိုင္းႏိုင္းစေန
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://nineninesanay.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.