ေရြးခ်ယ္ျခင္းႏွင့္ ရုန္းကန္ျခင္း အပုိင္း(၃)
ေရးသူ - စစ္ျငိမ္းဒီေရ
ဘ၀ဆုိတဲ့ ေကာက္ေၾကာင္း …
ဘ၀မွာ မိသားစု ကံၾကမၼာေၾကာင့္ လမ္းေဘးတြင္ ကုိယ္တုိင္ ေစ်းေရာင္း
ဖူး ပါသလား။ သုိ႕မဟုတ္ ကုိယ့္မိတ္ေဆြ အသိေတြထဲမွာ လမ္းေဘး
တြင္ ေစ်းေရာင္းေနရတာမ်ဳိးေတာ့ မည္သူမဆုိ ေတြ႕ၾကံဳ ႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ ဆုိလုိတဲ့ ေစ်းေရာင္းျခင္း ဆုိတာ မုန္႕ဟင္းခါး၊ အုန္းႏုိ႕ေခါက္ဆြဲ၊
အေၾကာ္ ေရာင္းျခင္း စတဲ့ အေျခခံ လူတန္းစား ဘ၀ ရုန္းကန္မွဳမ်ဳိးကုိ
ဆုိလုိတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ေမးခြန္းေလးေတြ လုပ္ၾကည့္ ရေအာင္။
ကုိယ္ကုိတုိင္ အိမ္ေရွ႕ လမ္းေဘးမွာ မုန္႕ဟင္းခါး ေရာင္းေနရတယ္။
ကုိယ့္မိတ္ေဆြ အသိတစ္ေယာက္ဟာ ခ်ဳိင့္ေလး တစ္လုံးကုိ ဆြဲျပီး လာ
ေနတယ္။ သူ႕ပုံစံက မုန္႕ဟင္းခါး ၀ယ္မလုိ႕။ ကုိယ့္ဆုိင္ေရွ႕ မေရာက္ခင္
သူနဲ႕ကုိယ္ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုံတယ္။ ကိုယ္ကလည္း သူကုိ ျပဳံးျပ လုိက္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သူက အားနားစြာနဲ႕ ပါးစပ္ေလးေကြးရုံ ေလာက္ ျပဳံးျပျပီး ေရွ႕ဆက္
သြားတယ္။ သုိ႕မဟုတ္ ကုိယ့္ဆုိင္မွာ ၀ယ္ယူ အားမေပးခ်င္လုိ႕ မ်က္ႏွာလႊဲ
သြားတယ္ ဆုိပါဆုိ အဲဒီလုိ အျဖစ္မ်ဳိး ျဖစ္ဖူး ပါသလား။ ၾကဳံေတြ႕ဖူး သလား။
ေမးခြန္းနဲ႕ အေျဖက ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။
(ေစ်း၀ယ္သူ) တခ်ဳိ႕က အိမ္က မွာလုိက္တယ္ အဲဒီဆုိင္ (အသိေစ်းေရာင္း
တဲ့ဆုိင္) မွာ မ၀ယ္ခဲ့နဲ႕ ဟုိဆုိင္ (နာမည္ၾကီးတဲ့ မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္) မွာ ၀ယ္
ခဲ့ဖုိ႕။
(ေစ်းေရာင္းသူ) ကုိယ့္ကလည္း ကိုယ့္အသိ မနက္ေစာေစာ မုန္႕ဟင္းခါး
ထြက္၀ယ္ လာတာမွန္း သိေနလုိ႕ ေစ်းေရာင္းရဖုိ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ
နဲ႕ေပါ့။ ေစ်းေရာင္းရမွ ကုိယ့္မိသားစု စား၀တ္ေနေရး ျပည္စုံမယ့္
အေနအထား ….
ကံၾကမၼာဟာ တစ္ခ်က္ေမွာက္ ဖဲ၀ုိင္းထဲကလုိ ….
ကုိယ့္အသိဟာ ကိုယ့္ဆုိင္ေရွ႕ကေန ျဖတ္ေက်ာ္သြားတယ္…
ဒါဟာ ပုံျပင္မဟုတ္ဘူး …
ဒါဟာ ရုပ္ရွင္ျမင္ကြင္း မဟုတ္ဘူး …
က်ေနာ့္ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ သူတုိ႕က
အေမ တစ္ခု သားတစ္ခု သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိတဲ့ ဘ၀ပါ။
သူတုိ႕ အိမ္ေရွ႕မွာ ဓနိတဲ ယုိင္းနဲ႕နဲ႕ေလးနဲ႕ မုန္႕ဟင္းခါး ဆုိင္ေလး
တစ္ခု ဖြင့္ျပီး မနက္တစ္ခါ ညေန တစ္ခါ ေစ်းေရာင္း ရပါတယ္။ က်ေနာ္
မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တုိ႕ သူငယ္တန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ ကေန သူတုိ႕
ေစ်းေရာင္းတာ တကၠသုိလ္ မတက္ခင္ အထိလုိ႕ ထင္ပါတယ္။ သူ႕အေမ
ေနမေကာင္း ျဖစ္ျပီး ဆုံးသြားေတာ့မွ သူတုိ႕ မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္ေလး လည္း
အနား ရသြားပါတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕ မိသားစု ေနထုိင္ရာ ျမန္မာျပည္က ရပ္ကြပ္ထဲမွာ မုန္႕ဟင္းခါး
ဆုိင္ေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ အနည္းဆုံး တစ္လမ္းမွာ ႏွစ္ဆုိင္၊
သုံးဆုိင္ အထိ ရွိပါတယ္။ ရပ္ကြပ္ေစ်းထဲမွာ ဆုိရင္ (၁၀)ဆုိင္ေလာက္ေတာင္
ရွိမလား မေျပာတတ္ဘူး။ အဲဒီအထဲမွာ သူတုိ႕ မုန္႕ဟင္းခါး ဆုိင္ေလးက
ဘယ္လုိ ေခၚမလဲ။ စုတ္စုတ္ပ်က္ပ်က္ နုံနုံခ်ာခ်ာ ပုံစံေလးပါ။ တျခား မုန္႕
ဟင္းခါးဆုိင္ေတြ ဆုိရင္ အခင္းအက်င္းက သန္႕သန္႕ျပန္႕ျပန္႕။ ေစ်း
ေရာင္းတဲ့ သူကလည္း ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲနဲ႕ပါ။
မိသားစု၀င္ အေရအတြက္မ်ားတဲ့ က်ေနာ္တုိ႕အိမ္မွာ မနက္မုိးလင္းတာ
နဲ႕ ေက်ာင္းမသြားခင္ အေမက လမ္းျမန္ျမန္ေလွ်ာက္တတ္တဲ့ က်ေနာ္ကို
မုန္႕ဟင္းခါး အ၀ယ္ေတာ္ လႊတ္ပါတယ္။ မုန္႕ဟင္းခါး ဘယ္ေလာက္ဖုိး ၀ယ္ခဲ့။
ျပီးေတာ္ ဟင္းရည္ ဘယ္ေလာက္ဖုိး ထပ္၀ယ္ခဲ့။ ျပီးေတာ္ ေစ်းထိပ္က မုန္႕
ဖက္ဆုိင္မွာ မုန္႕ဟင္းခါး မုန္႕ဖက္ ဘယ္ေလာက္ဖုိး ထပ္၀ယ္ခဲ့ေပါ့။ အမေတြ
ကေတာ့ ဟုိဆုိင္ေလး … ေမာင္ေလး သိလား… ေဒၚ ဘယ္သူဆုိင္ … သူ႕ဆုိင္
က မုန္႕ဟင္းခါးက ေကာင္းတယ္ … မုန္႕ဟင္းခါးရည္ထဲမွာ ဘဲဥဖက္ေတြ
ပါတတ္တယ္ … အဲဒီဆုိင္က မိန္းမၾကီးက သူ႕ဆုိင္မွာ ၀ယ္စားတဲ့ လူေတြရယ့္
မိသားစုေတြကုိ အရမ္းခ်ီးက်ဴးတတ္တာ …. လုိ႕ နာမည္ၾကီး မုန္႕ဟင္းခါးဆုိင္
ေတြကို သြား၀ယ္ဖုိ႕ အထပ္ထပ္ မွာၾကားၾက ပါတယ္။
က်ေနာ္ကို အိမ္က မုန္႕ဟင္းခါး ၀ယ္ဖုိ႕ လႊတ္လုိက္တုိင္း က်ေနာ္ကေတာ့
ဆင္းရဲျပီး ဒုကၡေရာက္လုိ႕ မုန္႕ဟင္းခါး ေရာင္းစားေနရတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္
ခ်င္းဆုိင္မွာဘဲ ၀ယ္ေလ့ ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ခ်ဳိင့္ဆြဲျပီး သူတုိ႕ဆုိင္ တည့္
တည့္ကို လာေနတာေတြ႕ရင္ အေ၀းၾကီးကေန လွမ္းျပီး ျပဳံးျပေနတဲ့
သူတုိ႕ သားအမိႏွစ္ေယာက္ရယ့္ အျပဳံးေတြကို ၀ုိးတ၀ါး ျမင္ေနရပါတယ္။
ဆုိင္ထဲကုိ ၀င္သြားရင္ … လူေလးေရ ဘယ္ေလာက္ဖုိးလဲ ..လုိ႕ အျပဳံးနဲ႕
ေမးေနတဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအေမရယ့္ မ်က္၀န္းထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ
၀ဲ ေနပါတယ္။
မုန္႕ဟင္းခါး ၀ယ္ျပီးလုိ႕ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အနည္းဆုံး နာရီ၀က္ေလာက္
ေတာ့ အမေတြရယ့္ ဆူပူမွဳကို ခံရပါတယ္။ မည္သုိ႕ပင္ ျဖစ္ေစ က်ေနာ္
ကေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ မုန္႕ဟင္းခါး ၀ယ္ခုိင္းလုိက္တုိင္း မုန္႕ဟင္းခါးရည္
က်ဲေတာက္ေတာက္ နဲ႕ နံနံပင္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြသာ အသုံးျပဳတတ္
တဲ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိင္မွာဘဲ ၀ယ္ယူ ခဲ့ပါတယ္။
ငါးတန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ အထက္တန္းေက်ာင္းကုိ စတက္ၾကေတာ့
အတန္းပုိင္ ဆရာမက က်ေနာ္တုိ႕ အားလုံးကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးပါတယ္။
သားတုိ႕ သမီးတုိ႕ ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္ ၾကမလဲ …
တစ္ေယာက္ခ်င္စီ ထျပီး ေျဖရပါတယ္ …
အားလုံးနီးပါးက သားၾကီးလာရင္ ဆရာ၀န္ၾကီးလုပ္မယ္၊ သမီးၾကီးလာရင္
အင္ဂ်င္နီယာမၾကီး လုပ္မယ္၊ သားၾကီးလာရင္ စစ္ဗုိလ္ၾကီး လုပ္မယ္ ေျဖ
ၾကပါတယ္။ မုန္႕ဟင္းခါးေရာင္းတဲ့ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း အလွည့္လဲ ေရာက္
ေရာ သူက … သားၾကီးလာရင္ မုန္႕ဟင္းခါး မေရာင္းခ်င္ဘူး ဆရာမ …လုိ႕
ေျဖပါတယ္။
အခုေတာ့ …
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း တုိးတက္တဲ့ ႏုိင္ငံၾကီးတစ္ခုမွာ ေနထုိင္ ေနပါတယ္။
သူ႕မိန္းမက အျဖဴမ (ဥေရာပသူ) ပါ။ ေငြေၾကးလည္း ျပည္စုံေနပါျပီ။
သူနဲ႕ က်ေနာ္ တယ္လီဖုန္း ေျပာျဖစ္တုိင္း သူက က်ေနာ္ကို …
သူငယ္ခ်င္း … မင္းဒုကၡေရာက္ရင္ မင္းဘက္မွာ ငါအဆင္သင့္ရွိတယ္…
လူေတြအတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ ေဆာ္ရီးဘဲ (sorry)။ ငါတုိ႕ သားအမိႏွစ္
ေယာက္ ရပ္ကြပ္ထဲမွာ လူတကာကုိ ေအာက္က်ဳိ႕ခံျပီး ထမင္းတစ္လုပ္ကို
ဘယ္လုိ ရွာစား ခဲ့သလဲ ဆုိတာ မင္းသိပါတယ္။ ငါ့အေမေသေတာ့ အသုဘ
စရိတ္မရွိလုိ႕ ငါတုိ႕သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနတဲ့ အိမ္ကို သူမ်ားဆီမွာ ေငြ
တစ္ရာကုိ ႏွစ္ဆယ္တုိးနဲ႕ ေပါင္ျပီး အေလာင္းကို ေျမခ်ခဲ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ရပ္ကြပ္
ထဲက ဖဲသမားေတြ ဖဲ၀ုိင္းလာေထာင္းေပးလုိ႕ ျပန္ေတာ့ ေရြးႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။
အသုဘကုိ သခ်ဳႋင္းပုိ႕တာ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးေတာင္ လူမျပည့္ဘူး။
ဆင္းရဲသား အသုဘမုိ႕ လုိက္ပုိ႕ရင္ အကူေငြ ေပးရမွာ ေၾကာက္ျပီး
လုိက္မပုိ႕က်တာေလ။ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ကြာ … ငါမွာ ပုိက္ဆံမရွိတဲ့
အခ်ိန္ … မင္းအဆင္မေျပရင္လည္း … မင္း ငါဆီကုိလာခဲ့ … ငါမိန္းမကို
ငါကိုယ္တုိင္ ဓါးနဲ႕ ထုိးသတ္ျပီး မင္းကို ဟင္းခ်က္ေၾကြးမယ္ …
လူေတြအတြက္ … ဟုိအေရးအတြက္ ဒီအေရးအတြက္ ဆုိရင္ေတာ့ …
လုံး၀ … လုံး၀ … ေဆာ္ရီးဘဲ (sorry) သူငယ္ခ်င္း။
ဗႏၶဳလဟာ နန္းရင္ျပင္မွာ
စင္ေတာ္က ေကာက္ဖုိ႕
ေရွ႕က ဘ၀တူ မင္းခ်င္းကုိ
တံေတာင္နဲ႕ ထေထာင္းတာ
သူရဲေကာင္း လုပ္ရပ္လား။
အေနာ္ရထာ ေရာ မႏူဟာမင္းအေပၚ
စစ္သုံးပန္း ဥပေဒ အတုိင္း ေဆာင္ရြက္
ခဲ့ရဲ႕လား …။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပမည္။)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pyustate.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.