I love "Juu"
ဒီလ ၈ ရက္ေန႕ မနက္ ၁ နာရီခြဲမွာမွ ဂ်ဴးရဲ႕ ခု ေနာက္ဆံုး ထြက္ထားတဲ့ "သူမင္းကို ..ဘယ္ေတာ့မွ" စာအုပ္ကို လက္၀ယ္ရပါတယ္။ အေျခအေန အရပ္အရပ္ေၾကာင့္ စာအုပ္ကို ျမင္သာ ျမင္ရမၾကင္ရျဖစ္ေနရင္း မေန႕က ေတာ့ အခ်ိန္ရသေလာက္အတြင္းမွာ ေအးျငိမ္းေမ အင္တာဗ်ဴး ေမးခြန္း နံပါတ္ ၂ အထိ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေမးခြန္း ၁ - မင္းဘ၀မွာ အေရးပါဆံုးလို႕မင္းထင္တဲ့အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခု
ေမးခြန္း ၂ - ဘ၀မွာ မင္းကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းခဲ့ရျပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အခက္အခဲ ျပႆနာတစ္ခုအေၾကာင္း
တစ္ကယ္ေတာ့ ေမးခြန္း ၂ အထိတုိင္ ကၽြန္မစိတ္ကို ညိွဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္း သိပ္မရွိခဲ့ေသးဘူး။
ဒီေန႕ေတာ့ အခ်ိန္ရခိုက္ မွာ ျမိဳ႕ထဲကို သြားတဲ့ ရထား အသြားအျပန္ မွာ ဖတ္တာ ျပီးသြားတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို စတင္ျပီး စြဲယူဖမ္းစား သြားခဲ့တာကေတာ့
ေမးခြန္း အမွတ္ ငါး - မိန္းမေတြ ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိေစခ်င္ တဲ့အေၾကာင္း ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက စလို႕ အဆံုးထိ စြဲေခၚသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဖတ္ရင္းက ဆရာမ "ဂ်ဴး"ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဟုတ္တယ္.. ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ .. ဒီလို အေျခအေနေတြ.. ဒီလို ကိစၥေတြ.. ဒီဘ၀ ဒုကၡေတြ.. ဆငး္ရဲျခငး္ ဆုိတဲ့ဟာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ consequences ေတြ ကို ကၽြန္မတို႕ေတြ.. သိခဲ့ျမင္ခဲ့.. လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေဖးမခဲ့တယ္။ တစ္ကယ္ဆို သူ ေရးျပေျပာျပသြားတာေတြဟာ ကၽြန္မတို႕ သိတဲ့ ကၽြန္မတို႕ knowledge ေဘာင္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရာေတြပါ။ ကၽြန္မတို႕မွာ .. သူ႕လို မေျပာျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မတို႕ေတြဟာ ဒီအလုပ္ေတြကို ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာပဲ လုပ္ခဲ့ျပီး ဆိုင္ရာကိုယ္ဆီ .. ကၽြန္မတို႕ အတၱဟိတ ေတြကို ဦးစားေပးခဲ့လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ သိခဲ့ျပီး ျမင္ခဲ့ျပီး ခံစား ေတြ႕ၾကံဳ ခဲ့ရျပီးတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ကၽြန္မတို႕ဟာ .. စကား အျဖစ္ အေတြ႕အၾကံဳအျဖစ္ ျပန္ေျပာၾကရံုမွ လြဲျပီး ဒီထက္ ပိုေကာင္းေအာင ္လုပ္ဖို႕ ဆက္မေတြးျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။
ဂ်ဴးကို ခ်စ္တယ္။ ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္တယ္။
ဟိုးငယ္ငယ္ .. "ခံစားမယ္" ဆိုတဲ့ အရြယ္တုန္းကလည္း အဲ့ ဒီ အရြယ္အေလ်ာက္ သူ႕စာေတြကို ရင္ဘတ္နဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႕ မ်က္ရည္စက္လက္.. နာနာက်င္က်င္.. ေဒါသမိႈင္းေ၀့.. အံ့အားတသင့္.. စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြ စတဲ့ ခံစားမႈ ရသစံုနဲ႕ခံစားခဲ့ျပီးျပီ..
ဟုတ္ျပီ ကၽြန္မတို႕ ႏိုင္ငံၾကီး.. ဒီလို အျဖစ္ေတြနဲ႕ ဆိုတဲ့ အခါမွာ.. ဂ်ဴး ဟာ.. ဒါေတြကို စြဲ ထုတ္ျပႏိုင္ခဲ့ျပီ။
ယုတၳိတန္သည္ျဖစ္ေစ မတန္သည္ျဖစ္ေစ.. ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဟာ ၁၀၀% မရွိဟု ျငင္းဆုိလိုမရဘဲ.. ျဖစ္ႏုိင္ေခ် possibility ရွိေသာ ဇာတ္ျဖစ္သည့္ အျပင္၊
သူ စြဲထုတ္ျပသြားေတြကို ကုိယ္ေတြကိုယ္တိုင္ ျမင္သိၾကားနာ ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြပဲ မို႕.. ပရိတ္သတ္ၾကီးကို သိပ္ကို ခ်ျပသင့္တဲ့ ကိစၥေတြပါ။
ခုခ်ိန္မွာ .. ခံစားမႈ ေတြ အခ်စ္ ဒႆနေတြထဲမွာပဲ ေပ်ာ္၀င္ေနမယ့္အစား .. ယခုလို.. အစစ္အမွန္ေတြကို ဒီထက္ ပိုခ်ျပ ႏိုင္ျပီး.. ဒါကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ audience နဲ႕ ဒါကို လက္ခံေစခ်င္တဲ့ audience တစတစ ကိုက္ညီတူမွ်လာေစဖို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆရာမ ၾကိဳးစားသြားမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို "ေအးျငိမ္းေမ"ေနရာမွာ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ငါသာဆုိလည္း အဲလုိပဲ။ အဲ့လိုအခ်ိန္မွာ ေဘးလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ခံျပင္း ေပါက္ကြဲရ သလည္း အထူးသျဖင့္.. မေႏြးခင္ ကိစၥ၊ တုိးတိုးနဲ႕ မခင္ဆင့္...။ ကၽြန္မ ရင္ကို အထိဆံုးပါပဲ။
ပုဒ္မ ၄၁၇ ႏွင့္ မေႏြးခင္ ကိုခံစားျခင္း
ကၽြန္မတို႕ေတြ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ဘူးတယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္လုိ႕မရတဲ့အေျခအေနနဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြ ၾကံဳခဲ့ဘူး တယ္။
သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ျမန္မာမွာယဥ္ေက်းမႈဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ႏုပ္မႈထဲက တစ္ခုက အဲ့ဒါပါပဲ။ တာ၀န္မယူတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ယူရဲတဲ့ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးရဲ၊ ေကၽြးရဲ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရဲတဲ့ မိခင္က.. ဒုကၡ၊ အပစ္တင္မႈ၊ ပစ္ပယ္မႈ၊ အမ်ားသူငါ လက္ညွိဳးထိုးမႈေတြကို နင္ကျမင္းတာ နင္တရားခံ ဆိုျပီး ခံခိုင္းတာပါပဲ။
ဘာလို႕မ်ား ကၽြန္မတို႕က ဒီလို မိခင္ (Single Mother) ေတြကို ေလာကအလယ္မွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္ဖို႕၊ အားမာန္အျပည့္ရွိဖုိ႕.. လက္တြဲလို႕ မေခၚခ်င္ရတာလည္း။
တစ္ခုခုဆို.. ေကာင္မက ဗိုက္တစ္လံုး အဖတ္တင္တာေတာင္မမွတ္ဘူး ဆိုတဲ့ စကားလံုး ၾကမး္ၾကမ္းနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ညံ့ဖ်င္း သိမ္ႏုပ္လြန္းစြာ.. discriminate လုပ္ျပီး ဆက္ဆံေျပာဆိုခ်င္ၾကတာ လည္းဆိုတာ..
ကၽြန္မအမုန္းဆံုး ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းပါ။ relationship တစ္ခုမွာ .. ဆန္႕က်င္ဘက္ လိင္ ၂ ေယာက္ျပႆနာမွာ.. ဗိုက္ၾကီးသြားရင္ပဲ.. မိန္းမတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ အပစ္တဲ့လား..။ ဘာလို႕ မိန္းမ တစ္ေယာက္ထဲက ခံရမွာလည္း။ ေျပာငး္ၾကစမ္းပါ။ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းၾကပါလို႕ ကၽြန္မတို႕ လက္လွမ္းမီသမွ် ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ရပ္တည္ေပးရမယ္။ ေဖးကူေပးရမယ္။ လက္တြဲေခၚရမယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အေရျခံဳထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ႏုံနဲ႕မႈေတြကို တိုက္ဖ်က္ရမယ္။
ဆရာမဂ်ဴးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မေႏြးခင္ ဇာတ္လမ္းမွာ.. မေႏြးခင္ သတၱိဘက္က ရပ္တည္ ျပခဲ့တဲ့အတြက္။
မခင္ဆင့္၊ အနီေရာင္ေက်ာက္နားကပ္ ေလးနဲ႕ .. တိုးတိုး
ဆင္းရဲမႈက တရားခံတဲ့လား။ လွ်ာေပၚျမက္အေပါက္ခံမယ္ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့သူေတြ.. လွ်ာေပၚျမက္မေပါက္ဘူး လို႕ ေျပာတယ္ လို႕ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘ၀မွာ.. ထမရည္ေလး တစ္ခြက္ေတာင္ ေသာက္ဖို႕ ခက္လာတဲ့အခါ.. လူတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ အပစ္တဲ့လား။
ေဆးရံုေပၚမွာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မျပည့္တဲ့ကေလးေတြ တစြတ္စြတ္ေမြး၊ ေရာဂါျဖစ္ရင္း.. ေရသန္႕ဘူး အပိုင္းျပတ္ေလး တစ္ခြက္သာတင္ထားတဲ့ နေဘး ဘီဒိုေလးကို ေငးေနတဲ့.. ကိုယ္၀န္သည္ ႏို႕တိုက္မိခင္ရဲ႕ ႏို႕ပိန္ေလးကို စြဲေနတဲ့.. တစ္ေတာင္ေလာက္ေတာင္မရွိတဲ့ ကေလးေလး .. ဒါေတြကို ျမင္တုန္းေတြ႕တုန္းမွာ.. ပတ္လည္ရိုက္.. ခံစား ကူညီေပးႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္. မျမင္မသိေတာ့တဲ့အခါ.. ကၽြန္မတို႕ ေ၀းခဲ့တာပါပဲ။ အမရယ္ ကေလး မယူပါနဲ႕လား၊ ကေလး ကို မတားဘူးလားလို႕ မသိသားဆိုးရြားစြာ.. ကိုယ္သိထားတဲ့ မေတာက္တေခါက္ အသိေလးနဲ႕ မစာမနာ ေျပာခဲ့တာေတြေလ..
အင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း အတၱတည္ရာကို ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတာပါပဲေလ။
ဒီအျဖစ္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ ဂ်ဴး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ကယ္ ကို ဒီလုိမ်ိဳး ေတြ ဒုနဲ႕ေဒးရွိပါတယ္။ ေဖးမ ၾကပါ လက္လွမ္းမီသ၍ေပါ့ေလ။
စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ပီပီက ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ..
လုပ္ခ်င္တာ သိပ္မ်ားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ.. အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ဘူးတဲ့...
ကၽြန္မကေရာ.. ကၽြန္မကေရာ.. ဒီစာအုပ္ဖတ္အျပီးမွာ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ရီလာတယ္။
ကိုယ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာလည္း ဆိုျပီး ကၽြန္မတို႕ ေခါင္းခါမ်က္ႏွာလႊဲခဲ့တာ..
ဘယ္ႏွဘ၀စာမ်ားရွိခဲ့၊ ရွိဆဲ၊ ရွိေန ဦးမွာလည္း ဟင္..
ဒီလုိပဲ လူၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာေနမယ့္ စကားသံေတြကိုပဲ ေျပာေနမိဦးမယ္ဆိုရင္.. မေျပာသင့္ ေတာ့ဘူးလို႕ လို႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္မိေတာ့တယ္။
စာအုပ္ဖတ္ရင္းေတြးမိတယ္...။ ကၽြန္မရဲ႕ အ၀ါေရာင္ပန္းခင္းၾကီးကေတာ့ ဟိုး ေတာအုပ္အစပ္မွာ.. ေတာင္ခ်ိဳးအေကြ႕နား... ျပျပ.. ေ၀းေ၀း....
ဂ်ဴးသို႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈျဖင့္
ထက္ထက္
မွတ္ခ်က္ - ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ခြင္ျပဳထားတယ္ ထင္တယ္။ ခု ဂ်ဴးစာအုပ္မွာလည္း "ေၾသာ္" ဆိုတဲ့ အာေမဋိတ္ "ေအာ္" လို႕ သံုးထားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲ့လို ကို မၾကိဳက္ပါ။ "ေၾသာ္" ကိုပဲ အမွန္ထင္ေနတုန္းပါပဲ။
ေမးခြန္း ၁ - မင္းဘ၀မွာ အေရးပါဆံုးလို႕မင္းထင္တဲ့အခ်ိဳးအေကြ႕တစ္ခု
ေမးခြန္း ၂ - ဘ၀မွာ မင္းကိုယ္တိုင္ေျဖရွင္းခဲ့ရျပီး ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အခက္အခဲ ျပႆနာတစ္ခုအေၾကာင္း
တစ္ကယ္ေတာ့ ေမးခြန္း ၂ အထိတုိင္ ကၽြန္မစိတ္ကို ညိွဳ႕ငင္ႏိုင္စြမ္း သိပ္မရွိခဲ့ေသးဘူး။
ဒီေန႕ေတာ့ အခ်ိန္ရခိုက္ မွာ ျမိဳ႕ထဲကို သြားတဲ့ ရထား အသြားအျပန္ မွာ ဖတ္တာ ျပီးသြားတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးကို စတင္ျပီး စြဲယူဖမ္းစား သြားခဲ့တာကေတာ့
ေမးခြန္း အမွတ္ ငါး - မိန္းမေတြ ပညာတတ္ေစခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ မိန္းမေတြ ဆင္ျခင္ဥာဏ္ရွိေစခ်င္ တဲ့အေၾကာင္း ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက စလို႕ အဆံုးထိ စြဲေခၚသြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဖတ္ရင္းက ဆရာမ "ဂ်ဴး"ကို ခ်စ္ခင္ ေလးစားတဲ့စိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဟုတ္တယ္.. ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ .. ဒီလို အေျခအေနေတြ.. ဒီလို ကိစၥေတြ.. ဒီဘ၀ ဒုကၡေတြ.. ဆငး္ရဲျခငး္ ဆုိတဲ့ဟာ ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ consequences ေတြ ကို ကၽြန္မတို႕ေတြ.. သိခဲ့ျမင္ခဲ့.. လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေဖးမခဲ့တယ္။ တစ္ကယ္ဆို သူ ေရးျပေျပာျပသြားတာေတြဟာ ကၽြန္မတို႕ သိတဲ့ ကၽြန္မတို႕ knowledge ေဘာင္တြင္းမွာ ရွိေနတဲ့ အရာေတြပါ။ ကၽြန္မတို႕မွာ .. သူ႕လို မေျပာျပႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ကၽြန္မတို႕ေတြဟာ ဒီအလုပ္ေတြကို ကိုယ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ေဘာင္အတြင္းမွာပဲ လုပ္ခဲ့ျပီး ဆိုင္ရာကိုယ္ဆီ .. ကၽြန္မတို႕ အတၱဟိတ ေတြကို ဦးစားေပးခဲ့လိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႕ သိခဲ့ျပီး ျမင္ခဲ့ျပီး ခံစား ေတြ႕ၾကံဳ ခဲ့ရျပီးတဲ့ အျဖစ္ေတြကို ကၽြန္မတို႕ဟာ .. စကား အျဖစ္ အေတြ႕အၾကံဳအျဖစ္ ျပန္ေျပာၾကရံုမွ လြဲျပီး ဒီထက္ ပိုေကာင္းေအာင ္လုပ္ဖို႕ ဆက္မေတြးျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။
ဂ်ဴးကို ခ်စ္တယ္။ ဂ်ဴးကို ၾကိဳက္တယ္။
ဟိုးငယ္ငယ္ .. "ခံစားမယ္" ဆိုတဲ့ အရြယ္တုန္းကလည္း အဲ့ ဒီ အရြယ္အေလ်ာက္ သူ႕စာေတြကို ရင္ဘတ္နဲ႕ ႏွလံုးသားနဲ႕ မ်က္ရည္စက္လက္.. နာနာက်င္က်င္.. ေဒါသမိႈင္းေ၀့.. အံ့အားတသင့္.. စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြ စတဲ့ ခံစားမႈ ရသစံုနဲ႕ခံစားခဲ့ျပီးျပီ..
ဟုတ္ျပီ ကၽြန္မတို႕ ႏိုင္ငံၾကီး.. ဒီလို အျဖစ္ေတြနဲ႕ ဆိုတဲ့ အခါမွာ.. ဂ်ဴး ဟာ.. ဒါေတြကို စြဲ ထုတ္ျပႏိုင္ခဲ့ျပီ။
ယုတၳိတန္သည္ျဖစ္ေစ မတန္သည္ျဖစ္ေစ.. ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳး ဟာ ၁၀၀% မရွိဟု ျငင္းဆုိလိုမရဘဲ.. ျဖစ္ႏုိင္ေခ် possibility ရွိေသာ ဇာတ္ျဖစ္သည့္ အျပင္၊
သူ စြဲထုတ္ျပသြားေတြကို ကုိယ္ေတြကိုယ္တိုင္ ျမင္သိၾကားနာ ခဲ့ဘူးတဲ့ ကိစၥရပ္ေတြပဲ မို႕.. ပရိတ္သတ္ၾကီးကို သိပ္ကို ခ်ျပသင့္တဲ့ ကိစၥေတြပါ။
ခုခ်ိန္မွာ .. ခံစားမႈ ေတြ အခ်စ္ ဒႆနေတြထဲမွာပဲ ေပ်ာ္၀င္ေနမယ့္အစား .. ယခုလို.. အစစ္အမွန္ေတြကို ဒီထက္ ပိုခ်ျပ ႏိုင္ျပီး.. ဒါကို လက္ခံႏိုင္တဲ့ audience နဲ႕ ဒါကို လက္ခံေစခ်င္တဲ့ audience တစတစ ကိုက္ညီတူမွ်လာေစဖို႕ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆရာမ ၾကိဳးစားသြားမယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကို "ေအးျငိမ္းေမ"ေနရာမွာ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ငါသာဆုိလည္း အဲလုိပဲ။ အဲ့လိုအခ်ိန္မွာ ေဘးလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ေတာင္ ဘယ္ေလာက္ခံျပင္း ေပါက္ကြဲရ သလည္း အထူးသျဖင့္.. မေႏြးခင္ ကိစၥ၊ တုိးတိုးနဲ႕ မခင္ဆင့္...။ ကၽြန္မ ရင္ကို အထိဆံုးပါပဲ။
ပုဒ္မ ၄၁၇ ႏွင့္ မေႏြးခင္ ကိုခံစားျခင္း
ကၽြန္မတို႕ေတြ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ဘူးတယ္။ တိုက္ပြဲ၀င္လုိ႕မရတဲ့အေျခအေနနဲ႕ ျဖစ္ရပ္ေတြ ၾကံဳခဲ့ဘူး တယ္။
သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ျမန္မာမွာယဥ္ေက်းမႈဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတဲ့ ညံ့ဖ်င္းသိမ္ႏုပ္မႈထဲက တစ္ခုက အဲ့ဒါပါပဲ။ တာ၀န္မယူတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္ တာ၀န္ယူရဲတဲ့ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမြးရဲ၊ ေကၽြးရဲ၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရဲတဲ့ မိခင္က.. ဒုကၡ၊ အပစ္တင္မႈ၊ ပစ္ပယ္မႈ၊ အမ်ားသူငါ လက္ညွိဳးထိုးမႈေတြကို နင္ကျမင္းတာ နင္တရားခံ ဆိုျပီး ခံခိုင္းတာပါပဲ။
ဘာလို႕မ်ား ကၽြန္မတို႕က ဒီလို မိခင္ (Single Mother) ေတြကို ေလာကအလယ္မွာ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္ဖို႕၊ အားမာန္အျပည့္ရွိဖုိ႕.. လက္တြဲလို႕ မေခၚခ်င္ရတာလည္း။
တစ္ခုခုဆို.. ေကာင္မက ဗိုက္တစ္လံုး အဖတ္တင္တာေတာင္မမွတ္ဘူး ဆိုတဲ့ စကားလံုး ၾကမး္ၾကမ္းနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ညံ့ဖ်င္း သိမ္ႏုပ္လြန္းစြာ.. discriminate လုပ္ျပီး ဆက္ဆံေျပာဆိုခ်င္ၾကတာ လည္းဆိုတာ..
ကၽြန္မအမုန္းဆံုး ျမန္မာ အသိုင္းအ၀ိုင္းပါ။ relationship တစ္ခုမွာ .. ဆန္႕က်င္ဘက္ လိင္ ၂ ေယာက္ျပႆနာမွာ.. ဗိုက္ၾကီးသြားရင္ပဲ.. မိန္းမတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕ အပစ္တဲ့လား..။ ဘာလို႕ မိန္းမ တစ္ေယာက္ထဲက ခံရမွာလည္း။ ေျပာငး္ၾကစမ္းပါ။ အေတြးအေခၚေတြ ေျပာင္းၾကပါလို႕ ကၽြန္မတို႕ လက္လွမ္းမီသမွ် ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္မတို႕ ရပ္တည္ေပးရမယ္။ ေဖးကူေပးရမယ္။ လက္တြဲေခၚရမယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အေရျခံဳထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္ ႏုံနဲ႕မႈေတြကို တိုက္ဖ်က္ရမယ္။
ဆရာမဂ်ဴးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ မေႏြးခင္ ဇာတ္လမ္းမွာ.. မေႏြးခင္ သတၱိဘက္က ရပ္တည္ ျပခဲ့တဲ့အတြက္။
မခင္ဆင့္၊ အနီေရာင္ေက်ာက္နားကပ္ ေလးနဲ႕ .. တိုးတိုး
ဆင္းရဲမႈက တရားခံတဲ့လား။ လွ်ာေပၚျမက္အေပါက္ခံမယ္ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဘူးဆိုတဲ့သူေတြ.. လွ်ာေပၚျမက္မေပါက္ဘူး လို႕ ေျပာတယ္ လို႕ ဆိုခ်င္တယ္။ ဘ၀မွာ.. ထမရည္ေလး တစ္ခြက္ေတာင္ ေသာက္ဖို႕ ခက္လာတဲ့အခါ.. လူတစ္ေယာက္ဟာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ အပစ္တဲ့လား။
ေဆးရံုေပၚမွာ ကိုယ္အေလးခ်ိန္မျပည့္တဲ့ကေလးေတြ တစြတ္စြတ္ေမြး၊ ေရာဂါျဖစ္ရင္း.. ေရသန္႕ဘူး အပိုင္းျပတ္ေလး တစ္ခြက္သာတင္ထားတဲ့ နေဘး ဘီဒိုေလးကို ေငးေနတဲ့.. ကိုယ္၀န္သည္ ႏို႕တိုက္မိခင္ရဲ႕ ႏို႕ပိန္ေလးကို စြဲေနတဲ့.. တစ္ေတာင္ေလာက္ေတာင္မရွိတဲ့ ကေလးေလး .. ဒါေတြကို ျမင္တုန္းေတြ႕တုန္းမွာ.. ပတ္လည္ရိုက္.. ခံစား ကူညီေပးႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္. မျမင္မသိေတာ့တဲ့အခါ.. ကၽြန္မတို႕ ေ၀းခဲ့တာပါပဲ။ အမရယ္ ကေလး မယူပါနဲ႕လား၊ ကေလး ကို မတားဘူးလားလို႕ မသိသားဆိုးရြားစြာ.. ကိုယ္သိထားတဲ့ မေတာက္တေခါက္ အသိေလးနဲ႕ မစာမနာ ေျပာခဲ့တာေတြေလ..
အင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ေတြလည္း အတၱတည္ရာကို ထြက္ခြာလာခဲ့ၾကတာပါပဲေလ။
ဒီအျဖစ္ဟာ စိတ္ကူးယဥ္ ဂ်ဴး မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ကယ္ ကို ဒီလုိမ်ိဳး ေတြ ဒုနဲ႕ေဒးရွိပါတယ္။ ေဖးမ ၾကပါ လက္လွမ္းမီသ၍ေပါ့ေလ။
စာအုပ္ကို ဖတ္ျပီးတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ပီပီက ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ..
လုပ္ခ်င္တာ သိပ္မ်ားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ.. အိမ္ေထာင္မျပဳသင့္ဘူးတဲ့...
ကၽြန္မကေရာ.. ကၽြန္မကေရာ.. ဒီစာအုပ္ဖတ္အျပီးမွာ ကၽြန္မ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္ရီလာတယ္။
ကိုယ္ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မွာလည္း ဆိုျပီး ကၽြန္မတို႕ ေခါင္းခါမ်က္ႏွာလႊဲခဲ့တာ..
ဘယ္ႏွဘ၀စာမ်ားရွိခဲ့၊ ရွိဆဲ၊ ရွိေန ဦးမွာလည္း ဟင္..
ဒီလုိပဲ လူၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာေနမယ့္ စကားသံေတြကိုပဲ ေျပာေနမိဦးမယ္ဆိုရင္.. မေျပာသင့္ ေတာ့ဘူးလို႕ လို႕ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္မိေတာ့တယ္။
စာအုပ္ဖတ္ရင္းေတြးမိတယ္...။ ကၽြန္မရဲ႕ အ၀ါေရာင္ပန္းခင္းၾကီးကေတာ့ ဟိုး ေတာအုပ္အစပ္မွာ.. ေတာင္ခ်ိဳးအေကြ႕နား... ျပျပ.. ေ၀းေ၀း....
ဂ်ဴးသို႕ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈျဖင့္
ထက္ထက္
မွတ္ခ်က္ - ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ခြင္ျပဳထားတယ္ ထင္တယ္။ ခု ဂ်ဴးစာအုပ္မွာလည္း "ေၾသာ္" ဆိုတဲ့ အာေမဋိတ္ "ေအာ္" လို႕ သံုးထားတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ အဲ့လို ကို မၾကိဳက္ပါ။ "ေၾသာ္" ကိုပဲ အမွန္ထင္ေနတုန္းပါပဲ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://splendidrose.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.