လြမ္းမိပါေသးေတာ႔သည္...
ကၽြန္ေတာ္ ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ မိတၳီလာကုိ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ အေမရယ္၊ အစ္မရယ္ ေျပာင္းလာခဲ႔ၾကတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္ေတာ႔ ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ေက်ာင္းမွာေပါ႔ဗ်ာ.
ဟတ္ဟတ္. နာမည္ၾကားတာနဲ႔တင္ တစ္မ်ိဳးၾကီးပဲလုိ႔ ေတြးေနမိျပီထင္တယ္.
ဘာလုိ႔ အဲလုိေခၚတာလဲဆုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တက္တဲ႔ အ.လ.က (၁) ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ဘုရားတစ္ဆူရွိတယ္. ဘုရားေရွ႔မွာ ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္က မားမားမတ္မတ္ၾကီး ထုိင္ေနလုိ႔ေပါ႔. အဲဒီ႔ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ကုိ အစဲြျပဳျပီး ဘုရားကုိလည္း ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ ဘုရားလုိ႔ ေခၚၾကတယ္.
အဲ… ဘုရားနဲ႔ ကပ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႔ စာသင္ေက်ာင္းေလးကုိလည္း ျခေသၤ႔ၾကီးႏွစ္ေကာင္ေက်ာင္းလုိ႔ ေခၚတာ ဒီေလာက္ဆုိ နားလည္ျပီ ထင္ပါရဲ႔ဗ်ာ.
ဟုတ္တယ္ဗ်. ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေက်ာင္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပုိင္ ေျမကြက္ေပၚမွာ ေဆာက္ထားတာ. ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းထဲ၀င္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ဆရာဆရာမေတြေရာ ဖိနပ္ခၽြတ္ရပါတယ္. စာသင္ခန္းထဲေရာက္မွ ျပန္စီးေပါ႔.
ဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြက မခံခ်င္ေအာင္ေနာက္ပါတယ္.
"ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားေတြ…" တဲ႔ေလ…
:D
……..
ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားအျဖစ္ တစ္ႏွစ္ေနခဲ႔ရတဲ႔ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဘ၀မွတ္တမ္းဒိုင္ယာရီထဲမွာ စာမ်က္ႏွာေပါင္းမ်ားစြာ ေနရာယူထားခဲ႔ၾကတယ္. အဲဒီ႔စာမ်က္ႏွာေလးေတြထဲကမွ ကၽြန္ေတာ္ ဒီည ထူးထူးျခားျခား သတိရေနမိတာကေတာ႔ အဖိတ္ဥပုသ္ေန႔နဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြေလး အေၾကာင္းပါပဲ.
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္း၀တ္စုံေလးေတြ၀တ္ျပီး စီတန္းလုိ႔ ကထိန္လွည္႔ခဲ႔ဖူးတယ္. သိတယ္မဟုတ္လား. ကထိန္သကၤန္းေတြ၊ ေရခြက္၊ ပိုက္ဆံခ်ပ္ေတြ အစီအရီ ခ်ိတ္ဆဲြထားတဲ႔ စင္ၾကီးကုိ မလုိ႔ ဟုိဖက္ယိမ္းထုိး၊ ဒီဖက္ယိမ္းထုိးနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကခုန္ၾကတာ၊ တစ္တန္းနဲ႔တစ္တန္း၊ တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ အျပိဳင္အဆုိင္ ျပင္ဆင္ၾကတာ တကယ္႔ကုိ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာပါ.
ကထိန္သကၤန္းစင္အတြက္ သစ္သားစင္ေတြကုိ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမၾကီး ရုံးခန္းထဲမွာ သိမ္းထားပါတယ္. အဲဒါကို တစ္တန္းကုိ တစ္စင္ခဲြေပးပါတယ္. ကၽြန္ေတာ္က ရွစ္တန္းႏွစ္မွာ ဘယ္သူမွ မခန္႔ထားတဲ႔ ေမာ္နီတာေပါ႔ဗ်ာ. ဟတ္ဟတ္..
ဟုတ္တယ္. ဘယ္သူမွ မခန္႔ဘူး. အခန္းထဲမွာ လုပ္စရာတစ္ခုခုရွိတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က ၀င္၀င္ပါတတ္ေတာ႔ ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္က ေမာ္နီတာလုိလုိ ဘာလုိလုိ ညာလုိလုိ ျဖစ္သြားတာေပါ႔. (အဲလုိပဲ. ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက ဟုိစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္နဲ႔ ပါတတ္တာ ၾကီးမွပဲ အေျပာခံရေတာ႔တယ္ဗ်ာ.. ဟတ္ဟတ္. စကားခ်ပ္ပါဗ်ာ.)
အဲဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွစ္တန္းႏွစ္အတြက္ သကၤန္းစင္ေတြ ရွာတာ၊ စာအိတ္ေလးေတြထဲ အလႉပိုက္ဆံေတြထည္႔တာ၊ သကၤန္းေတြ ခ်ိတ္ဆဲြတာကုိ တစ္ျခားေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အတူတူ ကူလုပ္ေပးရပါတယ္. ျပန္ေတြးလုိက္တုိင္း ေတာ္ေတာ္႔ကုိ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္.
၀ါတြင္းေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္က စေနတနဂၤေႏြ မဟုတ္ေတာ႔ပါဘူး. အဖိတ္ဥပုသ္ကုိ ေက်ာင္းပိတ္ပါတယ္. စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္. ေစ်းဆုိရင္လည္း အဖိတ္ဥပုသ္ပိတ္ပါတယ္. ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈေလးတစ္ခုပါ.
ဘုရားေတြမွာဆုိရင္ အလႉေတြလုပ္တာ၊ မုန္႔ေတြေကၽြးတာ ခဏခဏပါပဲ. ကၽြန္ေတာ္ဆုိ စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနတာ. အသြားအမ်ားဆုံးကေတာ႔ ေရႊအုန္းပင္ စားေသာက္ဆုိ္င္နားမွာ ရွိတဲ႔ ဆုေတာင္းျပည္႔ဘုရားေပါ႔.
အဲဒီ႔ဘုရားနားမွာ ကၽြန္ေတာ္တက္တဲ႔ အဂၤလိပ္စာ က်ဴရွင္ရွိတယ္. သင္တန္းခ်ိန္ နည္းနည္းေစာေနရင္ ဘုရားထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားျပီး နံရံေတြေပၚ ကပ္ထားတဲ႔ ဇာတ္ေတာ္ေတြကုိ လုိက္ဖတ္ၾကည္႔ေနတတ္တယ္. (ေျပာရင္းနဲ႔ ငယ္ဘ၀ကုိ လြမ္းသြားျပီဗ်ာ.)
အသံမစဲ ပ႒ာန္းရြတ္ေနတာနဲ႔ ၾကဳံရင္လည္း ရြတ္ဆုိေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးနားမွာ သြားထုိင္ျပီး ၾကည္႔ေနတတ္တယ္.
ျဖတ္ေျပာလုိက္ဦးမယ္ဗ်.
အသံမစဲ ပ႒ာန္းက တကယ္ကုိ အသံမစဲေအာင္ ရြတ္ရတာေနာ္. ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အကူးအေျပာင္းမွာ. "ကဲ. ကုိယ္ေတာ္. တပည္႔ေတာ္ အလွည္႔ျပီးျပီ. ကုိယ္ေတာ႔္အလွည္႔" ဆုိျပီး ထသြားလုိ႔ မရဘူး.
ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ယူရြတ္ဆုိမယ္႔ ဘုန္းၾကီးက အရင္ရြတ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးနားမွာ ကပ္ထုိင္ျပီး ေရာက္ေနတဲ႔ စာပုိဒ္ (သုိ႔) သုတၱန္တစ္ခုခုကုိ အတူတူလုိက္ရြတ္ရတယ္. အဲလုိ လုိက္ရြတ္ေနရင္းနဲ႔မွ အရင္ရြတ္ေနတဲ႔ ဘုန္းၾကီးက ဘုရားကုိ ၀တ္ျပဳလုိ႔ ေနာက္ကုိ အသာအယာယုိ႔ျပီး လက္အုပ္ခ်ီရင္း ထြက္သြားရတာ… ဒါေၾကာင္႔ အသံမစဲပ႒ာန္းလုိ႔ေခၚတာ.
မုိးေတြရြာေနခ်ိန္၊ ဖားေတြ အုံးအြမ္အုံးအြမ္နဲ႔ ေအာ္ေနခ်ိန္မွာ ၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္ ေလထဲလြင္႔လာတဲ႔ အသံမစဲ ပ႒ာန္းတရားေတာ္အသံဟာ တကယ္႔ကို ေအးခ်မ္းလြန္းလွပါတယ္.
လြမ္းလုိက္တာ အညာေျမရယ္….
…..
အဲ. ေနာက္ထပ္ ၾကဳံရတာကေတာ႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြပါ.
မိတၳီလာမွာ အဖိတ္ေန႔ဆုိရင္ ဆြမ္းေလာင္းပဲြ လုပ္ပါတယ္. သက္ဆုိင္ရာ ဘုရားေဂါပက အဖြဲ႔က ဦးေဆာင္ျပီး ဘုန္းၾကီးေတြ စီတန္းလုိ႔ ျမိဳ႔ထဲကို လွည္႔လည္ျပီး ဆြမ္းဆန္စိမ္း အလႉခံတာပါ.
ကုန္းဆင္းကုန္းတက္၊ လွ်ိဳေျမာင္ခ်ိဳင္႔၀ွမ္း၊ အနိမ္႔အျမင္႔ေလးေတြ ျပည္႔ႏွက္ေနတဲ႔ မိတၳီလာျမိဳ႔ေလးထဲမွာ စီတန္းလွည္႔လည္လာတဲ႔ ဆြမ္းေလာင္းပဲြ ျမင္ကြင္းေလးဟာ ေတြ႔ၾကဳံမိသူတုိင္းကုိ ရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ေစႏုိင္ပါတယ္. တစိမ္႔စိမ္႔ ၾကည္ႏူး၀မ္းေျမာက္ေစႏုိင္ပါတယ္.
ဆြမ္းေလာင္းပဲြဆုိတာ မနက္ခင္းေတြမွာ ၾကြတတ္တဲ႔ ဆြမ္းခံပဲြနဲ႔ မတူဘူးေနာ္. ဆြမ္းေလာင္းပဲြဆုိတာ ဆြမ္းဆန္စိမ္းအလႉခံတာပါ. အိမ္ေတြက ဆြမ္းဆန္စိမ္းေတြ ထြက္ထြက္ျပီး လႉၾကတာပါ. ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ခရီးသြားမ်ားကလည္း မိမိတုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် ေငြေၾကး၀တၳဳေလးေတြ ကပ္လႉတတ္ၾကပါေသးတယ္.
ဆြမ္းေလာင္းပဲြတစ္ခုနဲ႔ ၾကဳံၾကိဳက္ခဲ႔ရင္ မ်ားေသာအားျဖင္႔ ဒီလုိပုံစံေလးေတြ ေတြ႔ရလိမ္႔မယ္ဗ်. ေရွ႔ဆုံးမွာ စာတမ္း အလံကုိင္ထားတဲ႔ လူငယ္ေတြ ရွိတယ္. ဘယ္ေက်ာင္းတုိက္၊ ဘယ္ဘုရားကေပါ႔ဗ်ာ. ျပီးေတာ႔ ဘုန္းၾကီးေတြ စီတန္းလုိ႔ ၾကြတယ္. အဲဒီ႔ေနာက္မွာ အသံခ်ဲ႔စက္တင္ထားတဲ႔ ဆုိက္ကားရွိတယ္. အဲဒီ႔ေနာက္မွာမွ မိုက္ကုိကုိင္လုိ႔ ေဂါပကအဖဲြ႔၀င္လူၾကီးတစ္ေယာက္ေယာက္က နိဗၺာန္ေဆာ္လုပ္တာပါ. အဲဒီ႔ေနာက္မွာ တစ္ခါ တီး၀ုိင္းေတြ၊ အဆုိေတာ္ေတြ၊ ဒုိးပတ္အုိးစည္အဖဲြ႔ေတြ ပါတတ္ေသးတယ္. ဆုိက္ကားေပၚမွာ ေအာ္ဂင္၊ ဗုံ၊ ေမာင္းေတြ တင္ထားျပီး ဆုိက္ကားကုိ တစ္ေယာက္ကတြန္းေနခ်ိန္မွာ တူရိယာပညာရွင္ေတြက ေဘးကေန တီး၊ အဆုိေတာ္က ဆုိနဲ႔ အားပါးပါး… တကယ္႔ကို ျမန္မာဆန္လွတဲ႔ ျမန္မာ႔ ယဥ္ေက်းမႈတစ္ခုပါပဲဗ်ာ… တကယ္႔ကို ျမန္မာသံစဥ္ေတြ ဆုိတာေနာ္. နားေထာင္လုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္.
ကၽြန္ေတာ္စိတ္အ၀င္စားဆုံး တူရိယာက ဗုံကုိ တီးတဲ႔ အတံေလးႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ "ေတာက္..ေတာက္..ေတာက္..ေတာက္.." ဆုိျပီး အေနာက္ကေန လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လုိက္တီးရတဲ႔ တူရိယာေလးပါ.
ကၽြန္ေတာ္ မိတၳီလာမွာ ေနခဲ႔စဥ္တုန္းက အဲဒီ႔ဆြမ္းေလာင္းပဲြေတြနဲ႔ ခဏခဏၾကဳံရပါတယ္. ေတြ႔တုိင္းလည္း ၅ ခါမွာ ၂ ခါေလာက္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔မုန္႔ဖုိးေလးထဲကေန ထည္႔လႉတတ္ပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္ေက်ာင္းေလးတုိးခ်ဲ႔ဖုိ႔အတြက္ ရန္ပုံေငြလုိေတာ႔ ေဖာင္ေတာ္ထိပ္ဘုရားနားမွာ အလႉခံမ႑ပ္ထုိးျပီး အလႉခံၾကပါေသးတယ္.
အဲဒီ႔တုန္းက ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံေလးနဲ႔ အလႉခံထြက္ခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ အလႉခံဖလားကုိ စားပဲြေပၚ တင္လုိ႔ ခဏခဏ ပုဆုိးျပင္၀တ္ခဲ႔ရတာ ဆရာမေတြက လွမ္းေနာက္တဲ႔ အထိပါပဲ…
ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ. စဥ္းစားၾကည္႔… ဒီဖက္ကေန စက္ဘီးဆုိင္ကယ္ေတြ ၀ီးခနဲ ျဖတ္သြားတယ္. ဖလားကုိ ေျမွာက္ခါေျမွာက္ခါနဲ႔ အလႉလွမ္းခံရတယ္. စက္ဘီးသမားေတြကေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးေလးပဲ ဖလားထဲကုိ လွမ္းထည္႔သြားတတ္ၾကေပမယ္႔ ဆုိင္ကယ္သမားေတြက်ေတာ႔ တစ္ခ်ိဳ႔ေတြက အရွိန္သိပ္မေလွ်ာ႔ေပးဘူး. ေရွာင္ရတယ္. ရွားရတယ္. သူတုိ႔က ခပ္လွမ္းလွမ္းေရာက္မွ ပိုက္ဆံကုိ ခ်ခဲ႔ရင္ သြားေျပးေကာက္ရတယ္. ဒီၾကားထဲ ခ်ခဲ႔တဲ႔ ပုိက္ဆံေပၚကုိ ကားက ျဖတ္ေမာင္းသြားရင္ ေလနဲ႔အတူ အေ၀းကုိ လြင္႔သြားျပန္ေရာ… အဲဒါလုိက္ေကာက္ရတယ္. ျပီးေတာ႔ ကုိယ္႔ေနရာကုိ ျပန္ေျပးလာျပီး ေနာက္ထပ္ျဖတ္လာမယ္႔ လူေတြကုိ လွမ္းေမွ်ာ္ရတယ္.
ပုဆုိးမကၽြတ္ဘဲေနမလားလုိ႔…
ဆရာမေတြကလည္း ၾကင္နာပါတယ္.
"ဟဲ႔. ရန္ေအာင္. နင္ ဟုိဖက္သြားတာ. ဒီဖက္က လူႏွစ္ေယာက္ လြတ္သြားျပီ…" တဲ႔ေလ..
ဟတ္ဟတ္ဟတ္…
အားးးးး
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းသြားတယ္ဗ်ာ… ေျပာရရင္ ေျပာစရာေတြက ထြက္ျပီးရင္းထြက္လာေတာ႔တာပဲ… ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ အဆုံးသတ္ႏုိင္မွာကုိ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး.
ျမိဳ႔ေလးက သိပ္မၾကီးလွေပမယ္႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ျပည္႔စုံၾကြယ္၀ေနတဲ႔ ေအးခ်မ္းတဲ႔ ျမိဳ႔ေလးတစ္ျမိဳ႔ပါ. စာေရးဆရာမ ဂ်ဴးရဲ႔ "ကၽြန္မခ်စ္ေသာ ျမိဳ႔တစ္ျမိဳ႔" ဆုိတာေလးကုိ သြားသတိရမိတယ္.
ကုန္းဆင္းကုန္းတက္ လမ္းသြယ္ေလးေတြ၊ ျမင္းလွည္းေလးေတြ၊ စက္ဘီးဆုိင္ကယ္ေလးေတြနဲ႔ အတူတူ ညေနခင္း ဆည္းဆာ တိမ္ေတာက္ခ်ိန္မွာ ဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွတဲ႔ မိတၳီလာကန္ေတာ္ၾကီးရဲ႔ ျမင္ကြင္းေလးေတြ…..
နဂါးရုံဘုရားနားမေရာက္ခင္ ကန္စပ္နားမွာ ရွိတဲ႔ ဗူးသီးေၾကာ္ဆုိင္ေလးေတြ..
အဲဒါေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္အခု ထူးထူးျခားျခား လြမ္းဆြတ္ သတိရေနမိတယ္ဗ်ာ….
….
ဘယ္အရာမွေတာ႔ အျပစ္ကင္းစင္တယ္ဆုိတာ မရွိပါဘူးေလ…
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးမွာလည္း ေကာင္းတဲ႔လူေတြ ရွိသလုိ ဆုိးတဲ႔လူေတြလည္း ရွိတာပဲေပါ႔. ဒါေပမယ္႔ အားလုံးျခဳံၾကည္႔လုိက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထီလာေျမကို ခ်စ္တယ္. ေအးခ်မ္းတယ္. စီးပြားေရး ဖြံ႔ျဖိဳးတယ္. ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းၾကတယ္. ပညာေရးေကာင္းမြန္တယ္. ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔လည္း ျပည္႔စုံတယ္.
အဲ…. လူမုိက္လည္း ေပါတယ္… း)
မႏၱေလးသၾကၤန္မွာ တစ္ခါ လည္တုန္းက က်ဳံးေဘးနားမွာ ရန္ပြဲတစ္ပဲြနဲ႔ သြားၾကဳံတယ္. ဟုိဖက္က တုတ္ၾကီးကုိင္ျပီး လုိက္ရိုက္တဲ႔ေကာင္က ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ…
"မိတၳီလာသားကြ…" တဲ႔ေလ…
….
အခုဆုိရင္ ၀ါတြင္းေပါ႔…
အရင္လုိ ဆြမး္ေလာင္းပဲြေတြ ျခိမ္႔ျခိမ္႔သဲက်င္းပစည္ကားေနျမဲ ရွိေနမလား…
ေတာ္သလင္းလမွာ က်င္းပျမဲျဖစ္တဲ႔ ေလွျပိဳင္ပဲြအတြက္ မိတၳီလာကန္ေတာ္ထဲမွာ ေလွေလွာ္က်င္႔ေနၾကမွာလား..
ဒီႏွစ္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားပဲြကေရာ အရင္လုိ စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနဆဲပဲလား..
ေနာက္ေပါက္လူငယ္ေတြ လူၾကီးေနရာေတြကုိ ၀င္ယူလုိ႔ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ ျမန္မာ႔ယဥ္ေက်းမႈေလးေတြကုိ လက္ဆင္႔ကမ္း သယ္ယူသြားၾကေလမလား…
ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႔ ျမိဳ႔ေလးကေရာ အရင္လုိပဲ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေနမလား…
အဲဒီ႔အေတြးေလးေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ႔ ျမန္မာ႔စိတ္ရင္း ျမန္မာ႔ရႈခင္းေလးေတြအေၾကာင္းကုိ အမိျမန္မာျပည္နဲ႔ အလွမ္းကြာျခားလွတဲ႔ ဟုိးအေ၀းၾကီးတစ္ေနရာကေန လြမ္းဆြတ္တမ္းတေနမိခဲ႔တယ္ဗ်ာ….
"ဘယ္သူေတြဖ်က္ မပ်က္ခဲ႔ပါ ကေမၻကမာၻ၀ယ္
အလႉေရစက္ လက္နဲ႔မကြာ ေစတနာၾကြယ္
ျမန္မာတုိ႔ရင္ထဲ သဒၵါမခ်ိဳ႔ေလတယ္.
ပသာဒေတြ မယြင္းမေစာင္း…
သဘာ၀အေျခ အတင္းမေျပာင္း….
အသင္းအေပါင္း ၾကည္႔ေလကြယ္ ၾကည္႔ေလကြယ္. သိေစမယ္.
ဟန္မတင္း…
မာန္မျပင္း…
ဖန္ဆင္းသည္႔ ပရိယာယ္မရွိတယ္..
လာေလာ႔ဧည္႔သည္ ရႈေလာ႔ဧည္႔သည္…
ကမာၻတူတြင္း…
ဗမာပ်ဴရင္း
ျမန္မာရႈခင္း
ျမန္မာစိတ္ရင္း အစင္းသိရမယ္…"
(ေနာက္တစ္ေခါက္က်ရင္ မႏၱေလးအေၾကာင္းေရးမယ္ဗ်ာ. :) )
The pictures are the courtesy of National Geographic Magazine and Travel.webshots.com.
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://www.yanaung.net/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.