ဘဝမွာ ရပ္ၾကည့္မိေသာ အခါ
အသက္ကငယ္ငယ္နဲ႔ စီးပြားရွာေကာင္းတဲ့ ေမာင္ေဇာ္တစ္ေယာက္ ညပိုင္းေတြ အားၿပီဆိုရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ အလည္ထြက္တတ္တယ္။ သူဝယ္ထားတဲ့ အသစ္စက္စက္ ကားနဲ႔ ရန္ကုန္လမ္းေတြေပၚ အတင္းကို ဒရဇက္ ေမာင္းေလ့ရွိတယ္။ ဝယ္ထားတာ ႏွစ္လပဲ ရွိေသးေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တသသေပါ႔။ တစ္ေနရာအေရာက္ လမ္းေဘးမွာ ကစားေနၾကတဲ့ ကေလးေတြအေပၚ အာ႐ံုအျပည့္ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္စိထဲမွာ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္သြားတာ ျမင္လိုက္လို႔ ကားကို အရွိန္ေလွ်ာ့ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ကားကို ျဖည္းျဖည္းေလး သတိနဲ႔ ေမာင္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးရဲ႕ အရိပ္အေျခ မေတြ႕ဘူး။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာပဲ အုတ္နီခဲတစ္ခဲ ပ်ံက်လာတယ္။ ဒုန္းးးးးးးးးးး
ဘရိတ္ကို အတင္း ဖမ္းအုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ထိသြားတာက သူ႔ကားရဲ႕ ညာဘက္ တံခါး။ ကားကုိ ေနာက္ျပန္ေမာင္းၿပီး ခုန အုတ္ခဲ မွန္တဲ့ ေနရာကို ဆုတ္သြားလိုက္တယ္။ ေမာင္ေဇာ္ ကားထဲကေန ခုန္ထြက္ၿပီး အုတ္နီခဲနဲ႔ ထုတဲ့ ေကာင္ေလးရဲ႕ ပုခုံးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုတ္ၿပီး ပေလာင္းေဖာင္းဘက္ကို တြန္းပစ္လုိက္တယ္။ သူ တအား ေဒါသထြက္ေနေလေတာ့ ေကာင္ေလးကို ေအာ္ဟစ္ၿပီး
မင္း ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ။ မင္း ဘယ္သူလဲ။ မင္း ဘာေတြ လုပ္ေနတယ္ ဆိုတာေကာ မင္းကိုမင္း သိရဲ႕လား။ ငါ႔ကားအသစ္ကြ။ မင္းပစ္လိုက္တဲ့ ခဲလံုးတစ္လံုးက ေလွ်ာ္ေၾကး ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ ဆိုတာေကာ မင္း စဥ္းစားမိရဲ႕လား။ ေနစမ္းပါဦး။ မင္းက ငါ႔ကုိ ဘာလို႔ ခဲနဲ႔ ထုတာလဲ။ ေျပာစမ္း။
က က ..... ကန္ေတာ့ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရွိႀကီး ခုိးပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ တျခား ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားလို႔ မထြက္လို႔ပါ။
လို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
က်ေနာ္ ဒီလို အုတ္ခဲနဲ႔မွ မပစ္ရင္ ဘယ္လိုလူမွ ရပ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
မ်က္ရည္ေတြ ခ်င္းခ်င္းစီးၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး စိုရႊဲေနတဲ့ ေကာင္ေလးက လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးနားကို လက္ညိဳးထိုးျပေနတယ္။
အဲဒါ က်ေနာ့္ အကိုပါ ဦးဦး။ သူ ပလပ္ေဖာင္းေပၚကေန လိွမ့္က်ၿပီး Wheelchair လည္း လဲသြားတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ မထူႏိုင္ဘူးခင္ဗ်။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အကို႔ကုိ ထူေပးလို႔ ရမလား။ သူ ခိုက္မိသြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္က တအားေလးေတာ့ က်ေနာ္ မႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
စကားလံုးေတြရဲ႕ အဆံုးမွာ ေမာင္ေဇာ္ ဆြံ႕အသြားတယ္။ ဂလု၊ ဂလုနဲ႔ တံေတြးေတြကိုသာ မ်ဳိခ်ၿပီး ဘာေျပာလို ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္တုိမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေခါင္းကို ကားနဲ႔ ေျပးေဆာင့္ရေတာ့ မလိုလို။
လမ္းမေပၚ လဲေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ထူၿပီး Wheelchair ေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္ၿပီး ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ ဒူးက ဒဏ္ရာေတြကို သုပ္သက္ ရွင္းလင္းေပးၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထားထိ ျဖစ္ေအာင္ စစ္ေဆးေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Wheelchair ကို သူကိုယ္တိုင္ တြန္းေပးၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကားဆီကို ျပန္ေလွ်ာက္လာရတာလည္း အေတာ္ေလး ေဝးလံတဲ့ ခရီးပါပဲ။ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအးေဆးေပါ႔။ အေတြးေတြနဲ႔ အျပန္လမ္းက ေအးခဲေနတယ္။
ေမာင္ေဇာ္ သူ႔ကားရဲ႕ ေဘးတံခါးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျပင္ေတာ့ဘူး။ ပိန္႔ရာအတိုင္း ထားထားေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပးခ်င္လို႔တဲ့။
ကိုယ့္ရဲ႕ အေလးထားမႈကို ရဖို႔အတြက္ တျခားလူတစ္ေယာက္က အုတ္နီခဲနဲ႔ ပစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘဝကို ခပ္သြက္သြက္ မျဖတ္သန္းမိေစဖုိ႔ပါ။
အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုပါေနာ္။
ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြအေပၚ က်ေနာ္တို႔ အာ႐ံု တအား စိုက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို (သို႔) ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကုိပဲ ဗဟိုျပဳ အေလးထားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့သူ၊ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြကို ဂ႐ုစိုက္ဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတယ္။
အျပည့္အဝ နားမလည္တဲ့ အေျခအေန၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားသူရဲ႕ အေျခအေနကို နားလည္ဖုိ႔ အျပည့္အဝ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ၊ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အမူအရာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တံုျပန္လိုက္မိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ လုပ္တာပါ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းပစ္လိုက္ၾကတယ္။
ဘဝမွာ သင့္ကို အုတ္နီခဲ မမွန္ေစနဲ႔ေနာ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြအတြက္ သတိရွိပါေစ။
လို႔ လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ေတာင္းပန္ရွာတယ္။
က်ေနာ္ ဒီလို အုတ္ခဲနဲ႔မွ မပစ္ရင္ ဘယ္လိုလူမွ ရပ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။
မ်က္ရည္ေတြ ခ်င္းခ်င္းစီးၿပီး မ်က္ႏွာျပင္တစ္ခုလံုး စိုရႊဲေနတဲ့ ေကာင္ေလးက လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထားတဲ့ ကားတစ္စီးနားကို လက္ညိဳးထိုးျပေနတယ္။
အဲဒါ က်ေနာ့္ အကိုပါ ဦးဦး။ သူ ပလပ္ေဖာင္းေပၚကေန လိွမ့္က်ၿပီး Wheelchair လည္း လဲသြားတယ္။ က်ေနာ္ သူ႔ကုိ မထူႏိုင္ဘူးခင္ဗ်။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး အကို႔ကုိ ထူေပးလို႔ ရမလား။ သူ ခိုက္မိသြားတယ္။ သူ႔ကိုယ္က တအားေလးေတာ့ က်ေနာ္ မႏိုင္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္။
စကားလံုးေတြရဲ႕ အဆံုးမွာ ေမာင္ေဇာ္ ဆြံ႕အသြားတယ္။ ဂလု၊ ဂလုနဲ႔ တံေတြးေတြကိုသာ မ်ဳိခ်ၿပီး ဘာေျပာလို ေျပာရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတယ္။ စိတ္တုိမိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပဲ ေခါင္းကို ကားနဲ႔ ေျပးေဆာင့္ရေတာ့ မလိုလို။
လမ္းမေပၚ လဲေနတဲ့ ေကာင္ေလးကို ထူၿပီး Wheelchair ေပၚ တင္ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ လက္ကိုင္ပုဝါကို ထုတ္ၿပီး ပြန္းပဲ့သြားတဲ့ ဒူးက ဒဏ္ရာေတြကို သုပ္သက္ ရွင္းလင္းေပးၿပီး စိတ္ခ်ရတဲ့ အေနအထားထိ ျဖစ္ေအာင္ စစ္ေဆးေပးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ Wheelchair ကို သူကိုယ္တိုင္ တြန္းေပးၿပီး အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ပို႔ေပးလိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ ကားဆီကို ျပန္ေလွ်ာက္လာရတာလည္း အေတာ္ေလး ေဝးလံတဲ့ ခရီးပါပဲ။ ခပ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအးေဆးေပါ႔။ အေတြးေတြနဲ႔ အျပန္လမ္းက ေအးခဲေနတယ္။
ေမာင္ေဇာ္ သူ႔ကားရဲ႕ ေဘးတံခါးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျပင္ေတာ့ဘူး။ ပိန္႔ရာအတိုင္း ထားထားေတာ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပးခ်င္လို႔တဲ့။
ကိုယ့္ရဲ႕ အေလးထားမႈကို ရဖို႔အတြက္ တျခားလူတစ္ေယာက္က အုတ္နီခဲနဲ႔ ပစ္ရေလာက္ေအာင္ ဘဝကို ခပ္သြက္သြက္ မျဖတ္သန္းမိေစဖုိ႔ပါ။
အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုပါေနာ္။
ဘဝရဲ႕ အခ်ိန္တိုင္းမွာ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပစၥည္းေတြအေပၚ က်ေနာ္တို႔ အာ႐ံု တအား စိုက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကို (သို႔) ကိုယ့္ရဲ႕ လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကုိပဲ ဗဟိုျပဳ အေလးထားၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့သူ၊ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့သူေတြကို ဂ႐ုစိုက္ဖုိ႔ ေမ့ေလ်ာ့ေနၾကတယ္။
အျပည့္အဝ နားမလည္တဲ့ အေျခအေန၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားသူရဲ႕ အေျခအေနကို နားလည္ဖုိ႔ အျပည့္အဝ အခ်ိန္မေပးႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ရာ၊ ဝမ္းနည္းဖြယ္ အမူအရာေတြ၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ တံုျပန္လိုက္မိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိ လုပ္တာပါ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ပဲ အခ်ိန္ေတြ ျဖဳန္းပစ္လိုက္ၾကတယ္။
ဘဝမွာ သင့္ကို အုတ္နီခဲ မမွန္ေစနဲ႔ေနာ္။ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြအတြက္ သတိရွိပါေစ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pikay.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.