အက္စ္ပရက္ဆုိတမ္းခ်င္း...
တိမ္ထူထူေန႔တစ္ေန႔မွာ
ေကာင္းကင္ဟာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လုိ႔ စိတ္ဆုိးေနခဲ႔တယ္.
တကယ္ဆုိ ဒီေန႔ဟာ တိမ္ျပာျပာေန႔တစ္ေန႔ ျဖစ္သင္႔ခဲ႔တာ
ၾကည္လင္ရွင္းသန္႔တဲ႔ ေကာင္းကင္ျဖစ္သင္႔ခဲ႔တာတဲ႔.
ဗ်စ္ေတာက္ဗ်စ္ေတာက္နဲ႔ ေျပာဆုိေနခဲ႔ေလရဲ႔...
ေပစုတ္စုတ္ အ၀တ္ေလးေတြ၀တ္ထားတဲ႔
သူဖုန္းစားကေလးငယ္တစ္ေယာက္
ေခါက္ဆဲြဆုိင္ေရွ႔မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း ဆုိင္ထဲကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.
ဒီမ်က္၀န္းေတြကုိ ငါျမင္ဖူးတယ္.
ဒီေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေတြကုိ ငါခံစားမိဖူးတယ္.
ေခ်ေဂြဗားရားရဲ႔ က်ဴးဘားႏုိင္ငံအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ိဳး
ဟုိခ်ီမင္းရဲ႔ ဗီယက္ေကာင္းေတြအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ိဳး
အာသာဘုရင္ၾကီးရဲ႔ သူ႔ထီးနန္းကုိျပန္ရယူႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ိဳး..
အုိ. ဒါေတြကုိေတာ႔ ကေလးငယ္ ဘယ္သိမွာလဲ.
သူ႔ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမွာ သူ႔အုိးနဲ႔သူ႔ဆန္ တန္ရုံေတာ႔ ရွိမွာေပါ႔.
ဟုတ္တယ္. သူေမွ်ာ္လင္႔တယ္.
ေခါက္ဆဲြလက္က်န္ေလး ျဖစ္ႏုိင္တယ္.
ပိုက္ဆံအတုိအစေလး ျဖစ္ႏုိင္တယ္.
ဟင္းက်န္ထမင္းက်န္ေလးေတြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္.
ႏုိင္ငံေတာ္ၾကီး ႏြံနစ္ေနတာ သူမသိဘူး
သူ႔လူမ်ိဳးေတြ ကၽြန္ျဖစ္ေနတာ သူ နားမလည္ဘူး
ခု သူဗိုက္ဆာတယ္.
မေန႔ကလည္း သူဗုိက္ဆာခဲ႔တာပဲ.
မနက္ျဖန္မွာလည္း သူဗုိက္ဆာဦးမွာပဲ.
ေရလုိတယ္. အစာလုိတယ္.
မန္ဘုိင္းမွာ လူေတြအသတ္ခံရတာ သူ႔ကိစၥမဟုတ္
ထုိင္းမွာ ေလယာဥ္ကြင္းပိတ္တာ သူ႔အလုပ္မဟုတ္
အာဖဂန္နစၥတန္က ေက်ာင္းသူေလးေတြ အက္ဆစ္နဲ႔အပက္ခံရတာ သူ႔အရႈပ္မဟုတ္
ႏွစ္ဆယ္ေတြ၊ ေျခာက္ဆယ္႔ငါးေတြ၊ ငါးဆယ္႔ကုိးေတြ သူ႔အဆုိးမဟုတ္.
ဆုိင္ထဲက လူတစ္ေယာက္ထြက္လာတယ္.
ကေလးငယ္ကေတာ႔ သူ႔ေျခသလုံးေတြထဲကုိ အားအင္ေတြ ပစ္ထည္႔ထားလုိက္တယ္.
သူ႔မ်က္၀န္းေတြက အေရာင္ေတာက္လာခဲ႔တယ္.
သူ႔ႏွလုံးသားနဲ႔ သူ႔ဆႏၵတစ္သားတည္းျဖစ္သြားခုိက္
သူ႔ေခါင္းက တစ္စုံတစ္ရာအတြက္ ခုိင္က်ည္ရဲရင္႔ေစခဲ႔တယ္.
'တစ္စုံတစ္ခုေတာ႔ ငါရမွ ျဖစ္မယ္'
အရာအားလုံးကုိ ျမင္လုိက္ရတဲ႔ ေကာင္းကင္က ညည္းတြားတယ္.
'တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္လုိက္တာ' တဲ႔.
'ကုိယ္႔အတြက္ပဲ ကုိယ္သိတယ္' တဲ႔.
'အရာရာဟာဆက္စပ္ေနတယ္ဆုိတာ နားမလည္ဘူး' တဲ႔.
ငိုက္ျမည္းေနတဲ႔ တိမ္ထူထူတစ္အုပ္က ျပန္ေျပာတယ္.
'တဆိတ္ေလာက္ဗ်ာ. ခင္ဗ်ား ကေလးငယ္ကုိ ေျပာေနတာလား
ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ ေျပာေနတာလား
ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိပဲ ေျပာေနတာလား' တဲ႔.
ေကာင္းကင္က ျပန္ေျပာတယ္.
'မရွိတာထက္ မသိတာခက္တယ္ ကိုမုိးတိမ္ရယ္'
မုိးတိမ္က ျပန္ေမးတယ္.
'ရွိလည္းရွိ သိလည္းသိေပမယ္႔ မလုပ္တဲ႔သူေတြက ပုိမခက္ေပဘူးလား ေကာင္းကင္ရယ္'
ေကာင္းကင္က ထုံးစံအတုိင္း ေခါင္းေမာ႔လုိ႔ တစ္ခ်က္ျပဳံးလုိက္တယ္.
'စကားလုံးေတြနဲ႔ မကစားစမ္းပါနဲ႔ဗ်ာ. က်ဳပ္က လက္ေတြ႔က်ခ်င္တဲ႔သူဗ်'
မုိးတိမ္က သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြကုိ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ ဆဲြဆန္႔လုိက္ရင္း
'တစ္ခ်ဳ႔ိက လက္ေတြ႔ဆုိတာၾကီးကုိ ခုတုံးလုပ္ျပီး ေလမုန္တုိင္းေတြတုိက္ေနတာ ခင္ဗ်ားသိရဲ႔လား'
ဒါကို နားစြန္နားဖ်ားၾကားလုိက္တဲ႔ ဆုိင္ကလုန္းက ေျပာတယ္.
'ကုိယ္႔ဟာကုိယ္ ျငင္းၾကဗ်ာ. က်ဳပ္နာမည္ေတာ႔ ဆဲြမထည္႔နဲ႔. ေအးေအးေဆးေဆး ဆားနဲ႔ပဲ စား၊
အဲေလ. ပင္လယ္မွာပဲ ေနပါရေစ...'
'ဖုတ္'
ေကာင္းကင္ေရာ၊ မိုးတိမ္ေရာ၊ ဆုိင္ကလုန္းပါ ေျမျပင္ကုိ ငုံ႔ၾကည္႔လုိက္ၾကတယ္.
ေျမၾကီးေပၚက်ေနတဲ႔ ေခါက္ဆဲြထုပ္ေလးေဘးမွာ ဖုန္တစ္ခ်ိဳ႔ ကခုန္ေနၾကတယ္.
အထုပ္ေလးကုိ ေသခ်ာစည္းေႏွာင္လုိ႔ ေဘးလြယ္အိတ္ေလးထဲကုိထုိးထည္႔ရင္း
ေနာက္ထပ္ထြက္လာမယ္႔ တစ္စုံတစ္ေယာက္ကုိ ကေလးငယ္ေမွ်ာ္လင္႔ေနတယ္.
ေမွ်ာ္လင္႔ေနဆဲပဲ...
ခုနက သူ႔လက္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ရာရွိေနခဲ႔တယ္.
သူ႔အိတ္ထဲမွာ ဟင္းလင္းျပင္ေပါ႔
ခု သူ႔အိတ္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ရာ ရွိေနခဲ႔တယ္
သူ႔လက္ထဲမွာ ဗလာနတၳိရယ္ေပါ႔
မက္ခ္တြိန္းရဲ႔ ဖိနပ္ကုိ မေဆးဘဲ ပစ္ထားတဲ႔ အေစခံကုိ သတိရမိတယ္.
ေနာက္လည္း ေပေရဦးမယ္႔အတူတူ ဘာလုိ႔တိုက္ခၽြတ္ေနဦးမွာလဲတဲ႔
အဲဒီ႔ေန႔က အေစခံ ထမင္းငတ္တယ္.
မက္ခ္တြိန္းက ကလဲ႔စားျပန္ေခ်တယ္ေလ
ေနာက္လည္း ဗုိက္ဆာမယ္႔အတူတူ ဘာလုိ႔စားေနဦးမွာလဲတဲ႔.
ကေလးငယ္ဟာ ပညာရွိတာလား၊ မေရာင္႔ရဲႏုိင္တာလား
အဲဒါကို မနက္ျဖန္ေတြက မေျဖႏုိင္ခဲ႔တာ ဂြက်တယ္..
မုိးတိမ္က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိတ္တယ္.
ေကာင္းကင္က ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္တယ္.
ဆိုင္ကလုန္းကေတာ႔ တ၀ီး၀ီးတဟီးဟီးနဲ႔
မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းဆီ ေျပးထြက္သြားခဲ႔တယ္.
ကန္႔လန္႔ကာၾကီး ျပဳတ္က်လာခဲ႔တယ္.
'၀ုန္း' ခနဲ က်လာသလား
'ျဗဳန္း' ခနဲ က်လာသလား
အိပဲ႔အိပဲ႔ က်လာသလား
ခ်ည္႔နဲ႔ခ်ည္႔နဲ႔ က်လာသလား.
ဘယ္လုိပဲ က်လာလာ
တစ္ခန္းေတာ႔ရပ္သြားခဲ႔တာ ေသခ်ာတယ္.
လူရွင္းေနတဲ႔ လမ္းေလးထဲမွာ ငါရပ္ေနခဲ႔တာလား
ငါရပ္ေနခဲ႔တဲ႔ေနရာမွာ လူေတြရွင္းေနခဲ႔တာလား
ငါရပ္ျပီးမွ လူေတြရွင္းတာလား
လူေတြရွင္းခ်ိန္က်မွ ငါလာရပ္တာလား
ဒိြဟေတြ၊ ပုစာၦေတြ ဟားတုိက္ရယ္ေမာေနခ်ိန္မွာ
အက္စ္ပရက္ဆုိေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ႔ ငါ႔ကိုထြက္ေသာက္ခြင္႔ေပးပါ...
ဘယ္အရာမွ မပုိင္ဆုိင္ႏုိင္သူအတြက္
ေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းေလးတစ္ခုကုိေတာ႔ ပုိင္ဆုိင္ႏုိင္ခဲ႔ေသးတယ္.
ေမွ်ာ္လင္႔မႈအတြက္ ပုိင္ဆုိင္လုိျခင္းလား
ပုိင္ဆုိင္မႈအတြက္ ေမွ်ာ္လင္႔လုိျခင္းလား.
ေကာင္းကင္ ေျပာသလုိေပါ႔
စကားလုံးေတြဆုိတာ ကစားခ်င္သူေတြအတြက္ ေလ႔က်င္႔ကြင္းၾကီးတစ္ခုပဲ.
အေျပာသမားေတြရဲ႔ လက္မွာ အသားမာ ထမေနတတ္ေပမယ္႔
လွ်ာေတြကေတာ႔ ေဂ်ာ္နီ၀ါးကားလမ္းမေလွ်ာက္ဘဲ သြက္ေနတတ္ေလရဲ႔
ဆက္ေလွ်ာက္လုိက္ဦး ေဂ်ာ္နီေရ.
ဒီလွည္းဘီးေတြေနာက္ ငါေျပးမလုိက္ေတာ႔ဘူး
ငါ႔မွာ လုံေလာက္တဲ႔ လက္ညွိဳးေတြ ရွိေနခဲ႔ျပီပဲ.
ေတာ္ေသးတာေပါ႔
ခုတေလာ မုိးေတြ သိပ္မရြာခဲ႔ဘူး...
အခန္းေထာင္႔က ထီးက်ိဳးတစ္လက္ကေတာ႔
မနက္ျဖန္အထိ ဆက္လက္ငုိက္ျမည္းေနဦးမွာပဲ.
အခန္းတံခါးကုိ ညင္သာစြာပဲ ဆဲြဖြင္႔လုိက္တယ္.
ေလွကားထစ္ေတြကုိ ေက်ာ္တက္ရင္း
လင္းခ်င္းေနတဲ႔ ေကာင္းကင္ေအာက္ကုိ ၀င္ေရာက္ခဲ႔တယ္.
ေခါင္းေပၚမွာေတာ႔ ကန္႔လန္႔ကာၾကီးကုိ ထမ္းပုိးလုိ႔ေပါ႔
ဒီေနရာမွာ တစ္ခန္းရပ္လုိက္
ဟုိေနရာမွာ တစ္ခန္းရပ္လုိက္နဲ႔
ခရီးမဆုံးခင္ ကန္႔လန္႔ကာေတြ က်န္ပါဦးမလား
အုိး... ဘာျဖစ္လဲ.
တစ္ခန္းမရပ္ႏုိင္ေတာ႔လည္း အခန္းဆက္ျပဇာတ္ေပါ႔.
လွည္းဘီးေတြေနာက္ ေျပးမလုိက္မွေတာ႔ ကန္႔လန္႔ကာေတြလည္း မလိုေတာ႔ျပီပဲေလ.
မနက္ခင္းဟာ စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔စြာနဲ႔ ငါ႔မ်က္၀န္းေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔တယ္.
ကန႔္လန္႔ကာမ်ားခ်ေလဦးမလားရယ္ေပါ႔..
ဒီေန႔ တိမ္ေတြျပာလုိ႔ ေကာင္းကင္လည္းသာတယ္.
ဒါေပမယ္႔ ဆန္းေဒးေတာ႔ မဟုတ္ခဲ႔ဘူး...
~ ေရခဲငွက္ ~
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://www.yanaung.net/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.