ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တခါက ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ
အပူခ်ိန္ အနုတ္ ၂၀ ဒီဂရီအထိ က်ဆင္းေနေသာ ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႔ ညေန ေမွာင္စပ်ိဳးအခ်ိန္ ၄ နာရီခန္႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ေမာ္စကိုတစ္ၿမိဳ႔လံုး အုန္းအုန္းကြၽက္ကြၽက္ညံေအာင္ ပစ္ေဖာက္ေနၾကကုန္ေသာ မီးရႈးမီးပန္း ေဗ်ာက္အိုးမ်ားကို အခန္းျပတင္းေပါက္မွ ရႈစားေနခိုက္ ….. " ဟတ္ပီးနယူးရီးယားပါ မစၥတာဥာဏ္ " ဟူေသာ အသံဆိုးႀကီးျဖင့္ အခန္းတြင္းသို႔ ၀င္လာေသာ မိတ္ေဆြႀကီး ေအာင္မွဴးကို ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား မုဆိုးမအိမ္သို႔ အလစ္၀င္ၿပီး ထမီသုတ္မည္႔ သူခိုးကဲ႔သို႔ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ပံုစံျဖင့္ အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာေပ၏။ ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမပါ ျဗဳန္းစားႀကီး ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ သကဲ႔သို႔ လန္႔ျဖန္႔သြားမိကာ "ႏြားရူးပဲ ရီးယား ရီးယား၊ ႏြားေကာင္းပဲ ရီးယား ရီးယား၊ ႀကိဳက္တာသာ ရီးယားေပေတာ့ .. ဒါနဲ႔ေမာင္ရင္ က်ဳပ္အခန္းထဲက သတိေပးစာကိုေတာ့ ဖတ္မိပါတယ္ေနာ္" ဟု ျပန္ေျပာလိုက္ကာ (ပုလင္းမပါ မလာရ၊ လူသာ မလာပါနွင့္ ပုလင္းပါ ယူလာပါ) ဟူေသာ သတိေပးစာကို လက္ညိုးထိုးျပလိုက္မိေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား သူ႔မူပိုင္ျဖစ္ေသာ ၿပီတီတီမ်က္နွာေပးတြင္ စပ္ၿဖီးၿဖီး အမူအရာကို ထပ္မံ ေပါင္းစပ္လွ်က္ သူ႔လြယ္အိတ္ထဲက Red Lebel တစ္လီတာ ပုလင္းကို ထုတ္ျပေလမွ ကြၽန္ေတာ့္မွာ အလံုးႀကီး က်သြားလွ်က္ "အို …. မိတ္ေဆြႀကီး သင့္အား ေမွ်ာ္ေနသည္မွာ ၾကာပါပေကာ " ဟု ေျပာမိကာ ကဗ်ာကယာ ေနရာထိုင္ခင္းေပးရေလသည္။ ေအာင္မွဴးကား ပုလင္းသာမက သူေရးထားသည့္ "ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တခါက ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ" ဆိုသည့္ ပို႔စ္တစ္ခုကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္အား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးေလသျဖင့္ မိတ္ေဆြႀကီးေအာင္မွဴး၏ ေၾကာင္ကြက္မ်ားကို သေဘာက် နွစ္ၿခိဳက္ေနၾကကုန္ေသာ ခ်စ္မိတ္ေဆြမ်ား ခံစားနိုင္ရန္ အလို႔ငွာ တင္ေပးလိုက္ရပါသတည္း။ ခံစားၾကည့္ၾကပါကုန္။ ခ်ီးက်ဴးစရာ ရိွပါက တင္ေပးေသာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုသာ ခ်ီးက်ဴးၾကၿပီး အျပစ္တင္စရာမ်ား ရိွပါက စာေရးသူ မစၥတာေအာင္မွဴးကိုသာ အားမနာတမ္း ဆူၾကဆဲၾကပါကုန္။ ကိုဥာဏ္(စက္မႈ)
(ကြၽန္ေတာ္နွင့္ တခါက ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ)
၁၉၉၉ ခုနွစ္ ဇန္န၀ါရီလ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္မွာ ပထမဆံုး ေက်ာင္းသား စံုညီပြဲေတာ္ ဆိုတာကို လုပ္ၾကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတြေပါ့။ ဒီလိုပြဲက အခုမွ ပထမဆံုးျဖစ္တာရယ္၊ ဆယ္တန္းေတြမို႔ ေက်ာင္းမွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္သလို အဲဒီ႔အညာက ေတာေက်ာင္းမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အသင္အျပေကာင္းတဲ႔ လူပ်ိဳသိုးဆရာႀကီး ( အေပါက္ဆိုးတာ၊ တပည့္ေတြကို အသားကုန္တီးတာလည္း ပါတာေပါ့ ) ရဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြ အခန္းထဲ ေရာက္သြားတာဆိုေတာ့ ဦးေဆာင္ဦးရြက္နဲ႔ စဖို႔ ျဖစ္လာပါတယ္။
ဆိုေတာ့ … အတန္းအလိုက္ အတန္းခ်ဳပ္ေတြ ဆရာ၊ ဆရာမေတြ အျပင္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ ညွိႏႈိင္းၾကၿပီး ဘယ္အတန္ုးကေတာ့ ၾကာဇံသုပ္ေရာင္းမယ္၊ ဘယ္အတန္ုးကျဖင့္ မုန္႔ဟင္းခါး ေရာင္းမယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာင္းသားေတြထဲက အိမ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္ထားတဲ႔ လူေတြဆိုလည္း စားပြဲေလး နွစ္လံုးေလာက္နဲ႔ ေက်ာင္းထဲ ဆိုင္လာဖြင့္လို႔။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာလည္း စာသင္ခုံေလးေတြကို ခ်ၿပီး လုပ္ထားတဲ႔ ဆိုင္ေလးေတြက အစံု။ ေက်ာင္းနံ႔ မကင္းၾကေသးတဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးသြားကာစ ေနာင္ေတာ္ ကိုကို၊ မမမ်ားကလည္း အခုမွ ဒါမ်ိဳးက ႀကံဳဖူးတာဆိုေတာ့ အထူးတလည္နဲ႔ အားခဲၿပီး လာၾကမတဲ႔ ေပါ့ေလ။
ညွိႏႈိင္းၾကရင္းနဲ႔ ဘယ္သူ တင္ျပလိုက္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ေဖ်ာ္ေျဖေရး ကိစၥလုပ္ဖို႔ပါ ျဖစ္လာၾကပါေရာဗ်ိဳ႔။ ေက်ာင္းမွာ ဂီတဆရာလုပ္တဲ႔လူက အဆုိေကာင္း အတီးေကာင္း။ ဂီတခ်ိန္ဆို အစပိုင္းတုန္းက ဆရာက မယ္ဒလင္တီး၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြက ကိုထြန္းေရႊရဲ႔ ျမတ္ဘုရား ေရႊတိဂံုေတြ ဘာေတြကို လိုက္ဆိုရတာ။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကီးဘုတ္အေသးစား ေအာ္ဂင္ေလးနဲ႔ ေျခာက္လံုးပတ္ေလး၊ လင္ကြင္းေလး စည္းးေလး ၀ါးေလး စံုလာၿပီး ဂီတခန္းဆိုၿပီး သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျဖစ္လာေတာ့ ဆရာကလည္း ဟုတ္တယ္ ခုလို စံုညီပြဲမ်ိဳးမွာေတာ့ ဂီတပြဲေလး မပါရင္ျဖင့္ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသေတာင္ မျဖစ္ေတာ့သေယာင္ ထလုပ္ေရာဗ်ိဳ႔။ ဒီေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကလည္း ဂီတဆရာကို " ခင္ဗ်ားသာ ၾကည့္စီစဥ္ပါ " လို႔ ဆိုေတာ့ ဆရာက သူ႔လက္ရင္း လက္ေရႊးစဥ္ေတြ ( ကြၽန္ေတာ္ အပါအ၀င္နဲ႔ေပါ့ ) နဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းၿပီးး လုပ္ၾကမယ္ ျဖစ္လာပါေရာ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာသံကို စိတ္မပါဘူး မဟုတ္ေပမယ့္ ခုေခတ္ ဆိုေနၾကတဲ႔ ျမန္မာသံ ဆိုတာေတာ့ သိပ္ၾကည့္ရၾကတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ႀကိဳက္ခ်င္းႀကိဳက္ရင္ ကိုမင္းေနာင္တို႔၊ စႏၵယား လွထြ႗္တို႔၊ ကိုတင္လႈိင္ ကိုသန္းလႈိင္တို႔ေလာက္မွ ေျပးႀကိဳက္ၾကတာကိုး။ ဆရာရဲ႔ လက္ရင္း တပည့္ထဲ ထည့္ရတဲ႔ အေၾကာင္းကလည္း တခါသားမယ္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုမင္းေနာင္ရဲ႔ ဂ်င္မေလးဂ်မ္း ကို စာရြက္နဲ႔ေရးလာၿပီး ဂီတခ်ိန္မွာ ရြတ္တြတ္တြတ္ ဆိုျပလိုက္ေတာ့ ဆရာက " မင္းက ဘယ္သံေရာ၊ ညာသံေရာ ျဖစ္တယ္ " ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေျပာရင္းနဲ႔ ျဖစ္လာတာေလ။ ( အတည္ေျပာတာေနာ္ )
ဆိုေတာ့ကာ ၀ိုင္းေလး ဘာေလးနဲ႔ လုပ္တာထက္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ျမန္မာသံေရာ၊ ေခတ္ေပၚ စတူဒီယိုပါ ဆိုလို႔ရေအာင္ဆိုၿပီး ကာရာအိုေက လုပ္ဖို႔ အတြန္႔တက္ၾကေရာ။ ဆရာကေတာ့ သူ႔ေအာ္ဂင္ေလးနဲ႔တင္ ဒူခ်က္ ဒူခ်က္ေရာ၊ တျခား ဂရမ္ ဘိေလးေတြ ထည့္ၿပီး လုပ္ရင္ ျဖစ္ပါတယ္ ေျပာေနေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကာရာအိုေကမွ ကာရာအိုေက ျဖစ္ေနေလေတာ့ ဆရာခမ်ာ " သံဃာအား ဘုရား မဆန္သာ " ဆိုသလိုပဲ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ေျပာထားတဲ႔ ေဖ်ာ္ေျဖ၀ိုင္းေလးလည္း ျဖစ္ေအာင္ သူလည္း စင္ေပၚတက္ၿပီး ေအာ္ဂင္တီးရေအာင္ ကာရာအိုေကေရာ ျမန္မာသံေရာ ျဖစ္ေအာင္ စက္ေတြ ဘာေတြ ငွားရေတာ့တာေပါ့။
ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီေန႔လည္း ေရာက္ေရာ ေက်ာင္းရဲ႔ စာသင္ေဆာင္ေတြနဲ႔ ေရစင္ၾကားက ေပ ၆၀ ေလာက္ ရိွတဲ႔ တမာပင္ အုပ္အုပ္ေလးရိွတဲ႔ ေျမကြက္ေလးမွာ ပီပါစည္ပိုင္းေလး ၆ လံုးေလာက္ေထာင္၊ ပ်ဥ္ခင္းျပားတင္ၿပီး ဘလက္ဘုတ္ေပၚမွာ " တို႔ေက်ာင္းသာယာ ကာရာအိုေက ျမန္မာသံ " ဆိုတဲ႔ စာတန္းေလးနဲ႔ စင္ေလး ျဖစ္လာေရာ။ အဲဒီတုန္းက တီဗီကလာေနတဲ႔ ဆိုၾကမယ္ ေပ်ာ္ၾကမယ္ ကလည္း ေခတ္စားေနတာကိုး။ သီခ်င္း ဆိုခ်င္ရင္ ကာရာအိုေက တစ္ပုဒ္ကို ၃၀၀ က်ပ္၊ ျမန္မာသံဆိုရင္ ၁၀၀ က်ပ္တဲ႔။ ျမန္မာသံ ဆိုရင္ ဆရာက တီးေပမယ္။ ကာရာအိုေကဆို ကိုယ့္အေခြနဲ႔ ကိုယ္ လာဆို။ အဲဒီတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတာၿမိဳ႔မွာ တိပ္ေခြေတြ ေလာက္သာ ရိွေသးတာဆိုေတာ့ ကာရာအိုေက သီခ်င္းေခြ ဆိုတာကလည္း အေတာ္ရွာယူရတာ။
ဒီကိစၥမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုကလည္း သိပ္ဆိုခ်င္ၾကတဲ႔ ဖိုးဆိုခ်င္ေတြ ဆိုေတာ့ ငါ့ရွဥ္႔ကို ဆားတို႔ထားတဲ႔အတိုင္း၊ ထြန္႔ထြန္႔ကို လူးလို႔ေပါ့။ အရပ္ထဲမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေကာင္မေလးေတြ အိမ္ေရွ႔မွာ ဂစ္တာ မပါရင္ေတာင္ လက္ခုပ္တီးဆိုလာတဲ႔ ေကာင္ေတြမို႔၊ အခုလို စင္နဲ႔ ဘာနဲ႔ မိုက္ကိုင္ၿပီး ဆိုရမယ့္ အခြင့္အေရးကို ဘယ္လက္လႊတ္ခံခ်င္ပါ့မလဲ။ ခက္တာက တစ္ပုဒ္ကို ၃၀၀ က်ပ္ကိစၥ။ အားလုံးက ဆိုေတာ့ ဆိုခ်င္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ၁ ပုဒ္က်ေတာ့လည္း အကုန္အက် မခံခ်င္ၾကတာရယ္၊ ယံုၾကည္မႈအားနည္းတာရယ္။ ( ေက်ာင္းမွာ သီခ်င္းဆိုဖို႔ ၃၀၀ က်ပ္ေလာက္ အိမ္ကို ေတာင္းရင္ ဘယ္အိမ္က ေပးမလဲ၊ အဲဒီေခတ္က ေျပာပါတယ္ )
ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စပြန္ဆာ လုပ္ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ျဖစ္လာေရာ။ သူ႔အေဖက ေဘာစိ ဆိုေတာ့ ၃၀၀ က်ပ္ေလာက္ကို စာဖြဲ႔စရာ မလိုဘူးေလ။ အဲဒီလို စပြန္ဆာ ရိွသြားၿပီး ေနာက္ေတာ့ ဒီက ေကာင္ေတြက သူငယ္ခ်င္း ၈ ေယာက္မွာ ၈ ေယာက္လံုး ဆိုမယ္ လုပ္ၾကပါေရာ။ သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္ေတာ့္မ်က္နွာနဲ႔ ေငြ ၃၀၀ က်ပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ထုတ္ေပးတာဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ ဘယ္သူေတာ့ဆို၊ ဘယ္သူေတာ့ မဆိုနဲ႔ ဆိုၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ( ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စင္ေပၚကို မတက္ရဲဘူးေလ။ အခုေတာ့ ရုရွားမွာ ေရွ႔မ်က္နွာ ေနာက္ထားၿပီး တက္လာတဲ႔ စင္ကို မနည္းေတာ့ဘူး )
ဆိုမယ့္ လူကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ ဘာသီခ်င္း ဆိုၾကမလဲ ဆိုတာက ကိစၥရိွလာျပန္ေရာ။ ခုလို လူအမ်ားႀကီးနဲ႔ စင္ေပၚတက္ဆိုဖို႔ ဆိုတာကလည္း ကမာၻမေၾက ေလာက္ပဲ ရိွတာ။ ေနာက္ ေစာဘြဲ႔မွဴး အလြမ္းမေျပ ထဲက ဆိုတဲ႔ မွားတဲ႔ဘက္မွာ မ်ိဳးေပါ့။ အဲဒီလို ေရြးၾကေတာ့ အဲဒီေခတ္က ေပါက္ေနတဲ႔ ဘစ္ဖိုက္ (BIG FIVE) ရဲ႔ " ခ်စ္ေသာ ကမာၻေျမ " ကို ဆံုးျဖတ္ၾကေရာ။ အဲဒီအေခြကလည္း ဟိုသူငယ္ခ်င္းဆီကပဲ ငွားရတာ။ အေခြေနာက္ဆံုးမွာ တီးလံုးသံေလးေတြကို Instrumental တီးသလိုမ်ိဳး ပါေနေတာ့ ဆိုလို႔ရတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ မနက္ျဖန္ ဆိုမယ္ဆို ဒီေန႔လို ေန႔မ်ိဳးမွာ တေန႔လံုး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ သီခ်င္းတိုက္ၾကေရာ။ တိုက္တယ္ဆိုတာကလည္း သီခ်င္းကို ကက္ဆက္နဲ႔ ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ကေန လိုက္ဆိုၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အ၀င္အထြက္ကေလးေတြ၊ အသံေန အသံထားေတြက အစ ေလ့က်င့္ရတာေပါ့။ စပြန္ဆာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း လာၾကည့္ၿပီး ေပ်ာ္တၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။
ေနာက္ေန႔ ေက်ာင္းသြားေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး အေခြေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ေပါ့။ ဟိုသူငယ္ခ်င္းကလည္း ကင္မရာပါ ယူလာတာ။ အမွန္အကန္သီဆို၊ အမွန္အကန္ ဓာတ္ပံုရိုက္မယ္ ဆိုတာခ်ည့္ပဲ။ အဲဒီေလာက္ ေကာင္းရွာတာ။ ဒီက ေကာင္ေတြကလည္း ဓာတ္ပံုဆိုတာ ရြာဘုရားပြဲရယ္၊ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပြဲနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ လိုဟာမ်ိဳးေတြရယ္သာ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေလး အရိုက္ခံရဖူးတာ။ အခုလို စင္နဲ႔ဘာနဲ႔ ဓာတ္ပံု မရိုက္ဖူးၾကေလေတာ့ အားလံုးက တိုင္ပင္ထားသလား မွတ္ရတယ္။ ေနပူပူမွာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ၊ အေႏြးထည္ ခပ္ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ဘာေတြနဲ႔ေပါ့။
တကယ္တမ္း ပြဲစေတာ့ ဂီတဆရာက ပညာျပပါေလေရာ။ သူ႔ျမန္မာသံေတြကို သူအရင္တီးေပးမွာ ျဖစ္လို႔ ျမန္မာသံေတြနဲ႔ ခ်ည္းစေနတာ။ ျမန္မာသံေတာ့ ႀကိဳက္သေလာက္ လာခဲ႔၊ ဆရာက ဒိုင္ခံတီးေပးေနတာမို႔ ဆိုၾကတဲ႔ သေကာင့္သားေတြမွာ အဆင္ကို ေျပလို႔။ ဆိုၾကေတာ့လည္း တြံေတးစိုးေအာင္ရဲ႔ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ တို႔၊ ဟသၤာတ ထြန္းရင္ရဲ႔ အေမနဲ႔ ရြာကို လြမ္းတယ္တို႔၊ အခုမွ အသက္က ၁၆ နွစ္ေလာက္ပဲ ရိွေသးေပမယ့္ ဆိုလိုက္ေတာ့ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ႔ ေလးဆယ္ေက်ာ္ ငါးနွစ္တြင္းမွ ျပန္ဆံုၾကတဲ႔ ငယ္ခ်စ္ဦးတို႔။ ဘာေတြမ်ား ေမွ်ာ္မွန္းၿပီး ဆိုၾကတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာက တိပ္ေခြေလး တကိုင္ကိုင္နဲ႔ ေစာင့္ေနရတယ္။ သီခ်င္းဆိုဖို႔က စာရင္းေပးၿပီးၿပီ။ အလွည့္က ေရာက္ကို မေရာက္နိုင္ေသးဘူး။ ၾကြားထားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း စင္ေရွ႔မွာ အၿငိမ္ေနခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ နားေထာင္ၾကမယ့္ ေကာင္မေလးေတြေတာင္ ကိုယ့္အစား စိတ္တိုေပးေနၾကေသး။ :P
မိန္းကေလး ေက်ာင္းသူေတြက ဘယ္သူမွ မဆိုရဲၾကေတာ့ ကိုကိုကာလသားမ်ားကလည္း စင္ေအာက္မွာ သိပ္ရိွတာ မဟုတ္။ ေရခဲေခ်ာင္း၀ယ္စားရင္း အသံၾကားလို႔ ရပ္နားေထာင္တဲ႔ ကေလးေတြေလာက္ရယ္၊ အရိပ္ေကာင္းလို႔ စိမ္ေျပးလိုက္တမ္း ကစားေနၾကတဲ႔ ကေလးေတြရယ္၊ ေရစင္ေအာက္က အုတ္ခုံေလးမွာ ထမင္းခ်ိဳင့္ ဖြင့္စားရင္း တြတ္ထိုးၿပီး စကားေျပာေနၾကတဲ႔ ေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးေတြေလာက္ရယ္ ပဲ ရိွတာ။ နာရီၾကည့္မိေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီက ထိုးေတာ့မယ္။ အားလံုးက အသီးသီး အိမ္ျပန္ၾကမယ့္ အေနအထား။ ေက်ာင္းေပါက္က စက္ဘီးရပ္တဲ႔ နားမွာေတာင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြက ရစ္သီသီ ျဖစ္လာၾကၿပီ။ သူတို႔ကလည္း စင္ကို လွမ္းျမင္ရတယ္ ဆိုရံု၊ အသံၾကားတယ္ ဆိုရံုပါပဲ။ အေပါက္မွာ ေစာင့္ေနတဲ႔ ဆရာက အထြက္မခံေသးဘူး ဆိုလို႔သာ ဘယ္သူမွ ထြက္မရတာ။ စင္ေပၚက ဂီတဆရာကေတာ့ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာ ကို ဘယ္နွေယာက္ လာလာ တီးေကာင္းတုန္း။ ကာရာအိုေကစက္ကလည္း ကိုယ့္အတြက္လို ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီက ေကာင္ေတြမွာ သီခ်င္းဆိုခ်င္ေနတာ ပါးစပ္ေတြယားၿပီး အျမဳပ္ေတြ ထြက္မတတ္ေပါ့။
ကဲ … မထူးေတာ့ဘူး။ နည္းနည္းေတာ့ က်ဳပ္က်က္လိမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားမိၿပီး စက္ကိုင္တဲ႔ စက္ဆရာ ဆီ ခ်ဥ္းကပ္ရေတာ့တယ္။ သူ႔အနားေရာက္ေတာ့ သူ႔စားပြဲေပၚမွာက ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုမယ့္ " ခ်စ္ေသာ ကမာၻေျမ " ေလး တစ္ေခြတည္း ရိွတယ္။ စက္ဆရာအနားကပ္ၿပီး " အကိုႀကီး … ထမင္းဆာေနပလား " ေပါ့။ " လိုအပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကူညီေပးပါ့မယ္ " ေပါ့။ ကပ္ေရာေတာ့တာ။ ဒီေတာ့မွ စက္ဆရာကလည္း " အိမ္သာ သြားဦးမယ္ကြာ၊ မင္းတို႔ ၾကည့္ထားလိုက္ " ဆိုၿပီး ထေရာ။ အဂၤလိပ္အခက္ ဗမာ့အခ်က္ တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဘယ္လိုေနမလဲ မသိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကတာ့ ခ်က္ခ်င္းကို မ်က္နွာေတြ ၀င္းပသြားလိုက္တာ အသည္းေရာင္ အသား၀ါေရာဂါ ခ်က္ခ်င္းရလိုက္သလိုပဲ။ ဘာခက္တာမွတ္လို႔၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၾကည့္ထားမွာေပါ့ ဆိုၿပီးေတာ့ ဇြတ္ကို နွင္ေတာ့တာ။ ဒါေပမယ့္ သူမထခင္ေတာ့ ေသခ်ာေအာင္ ေမးရတာေပါ့။ ကာရာအိုေက ဆိုခ်င္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲေပါ့။ သူကလည္း ဘယ္ထဲကို အေခြထည့္၊ ဘယ္ခလုပ္နွိပ္ေပါ့။ ရွင္းျပေနတုန္း ဒီက ေကာင္ေတြ နားေထာင္ေနတာမ်ား လိမၼာယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ လက္ကေလးေတြေတာင္ ပိုက္ထားလိုက္ေသး။
စက္ဆရာ ထသြားတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ကီးဘုတ္နဲ႔အသံခ်ဲ႔စက္ ဆက္ထားတဲ႔ ႀကိဳးကိုရွာ၊ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ၿပီးတာနဲ႔ အဲဒီႀကိဳးကို ပလက္ျဖဳတ္ထားလိုက္တယ္။ ျမန္မာသံေတြကို မုဒ္ အျပည့္နဲ႔ တီးေနတဲ႔ ဂီတဆရာခမ်ာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ မဆိုခင္ေလး ကီးဘုတ္ကို စမ္းတဲ႔ အေနနဲ႔ လက္ကြက္ေတြ နွိပ္ေပမယ့္ အသံက မထြက္ေတာ့ဘူး။ ေအာက္က ကေလးမ်ားကလည္း နဂိုကတည္းက နားဒုကၡဆင္ေနရတာ အခုလို အသံလည္း တိတ္သြားေရာ " ေဟး " ကနဲ႔ ေအာ္လိုက္တာမွ တစ္ေက်ာင္းလံုးကို ညံထြက္သြားတာ။ ဂီတဆရာလည္း ထိုင္မေနနိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္သလဲ ဆိုၿပီး ျပာျပာသလဲ ထလာတာ။ ဒါေပမယ့္ သူလည္း ဘယ္ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဘယ္လို ဂြ်ိဳင္းထားမွန္း သိမွ မသိတာ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔က " စက္က ပ်က္တာမဟုတ္ဘူး ဆရာ အတီးမ်ားလို႔ ကီးဘုတ္က ပူၿပီး ပ်က္တာေနမွာ၊ မယုံရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကာရာအိုေက ဆိုျပမယ္ ဆိုၿပီး ေျပာလည္းေျပာ အေခြလည္း ကက္ဆက္ထဲထည့္ စင္ေပၚလည္း အတင္းတက္ေပါ့။
မိုက္နွစ္လံုးန႔ဲ လူငါးေယာက္က စင္ေပၚမွာ။ က်န္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္း သံုးေယာက္က စင္ေအာက္က စက္ကို အသက္နဲ႔ လဲၿပီး ကာကြယ္မယ့္ ပံုစံေတြနဲ႔ စက္ေဘးမွာ ေနရာယူၿပီး။ စင္ေပၚတက္လာတဲ႔ ေကာင္ေတြကို ျမင္တာနဲ႔ ေအာက္က ေက်ာင္းသူေတြက သဲသဲလႈပ္ကုန္ၾကၿပီ။ အားလံုးကလည္း လူေျဖာင့္ေတြခ်ည္းကိုး ( ကိုယ့္ ဘာသာ သတ္မွတ္ထားတာ )။ ေဘာင္းဘီေတြ ဘာေတြနဲ႔ ၊ ဆိုမယ့္ သီခ်င္းေတြကလည္း ခုနက ဆိုသြားၾကသလိုမ်ိဳး " သြားတိုက္ေဆးဘူးေလး ညွစ္ၾကည့္ပါကြယ္ " ေတြ ဘာေတြ မျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာလည္း သိေနၾကတာကိုး။ ဂီတဆရာလည္း သူပါေရာၿပီး စင္ေပၚတက္ရမလိုလို၊ စင္ေအာက္ပဲ ဆင္းထိုင္ရမလိုလိုနဲ႔ ေလွကားခုံမွာ ကိုးလို႔ကန္႔လန္႔ႀကီး။ သီခ်င္းက အင္ထရို စေနၿပီ။ မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္ ေနရာကေန ဆိုမယ့္ သူငယ္ခ်င္းက မိုက္တစ္လံုးကိုင္လို႔။ ထူးအိမ္သင္ေနရာက ဆိုမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း မိုက္အဆင္သင့္။ တကယ္စဆိုေတာ့လည္း သူငယ္ခ်င္းက မ်ိဳးေက်ာ့ၿမိဳင္စတိုင္ မပြင့္တပြင့္ေလးနဲ႔တင္ စဆိုတာ။ ေနာက္ ထူးအိမ္သင္ ေနရာဆိုတဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္အလွည့္။ ေနာက္ ဘိုဘိုေနရာဆိုတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း အလွည့္၊ ေနာက္ စည္သူလြင္ေနရာ စသည္ျဖင့္ အမွားအယြင္းကို မရိွဘူး။
" ကမာၻကို ဆိုက္ကားနဲ႔ ပတ္မယ္ အာပုံေတြ ၀ယ္စားၾကပါစို႔ " ဆိုတဲ႔ ေကာရက္စ္(Chorus) ပုိဒ္ေတာင္ မေရာက္ေသးဘူး၊ ကေလးေတြေရာ ေကာင္မေလးေတြေရာ တခ်ိဳ႔ ခပ္ငယ္ငယ္ ဆရာမေလးေတြပါ အေျပးတပိုင္း လာၾကည့္ၾကတာ။ စက္ဘီးစတင္း နားက ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြလည္း ျပန္ဖို႔ ခဏေမ႔ၿပီး စင္ေရွ႔ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ေျပးလႊားေနတဲ႔ ကေလးမ်ားကလည္း လာၾကည့္လို႔၊ နားေထာင္လို႔။ ေရစင္ေအာက္မွာ ထမင္းစားေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြေတာင္ ဇြန္းတန္းလန္းနဲ႔ (ထမင္းဗူးထဲမွာ ေျပာပါတယ္)။ စပြန္ဆာ သူငယ္ခ်င္းကလည္း သီခ်င္းသာမဆိုတာ စင္ေပၚတက္ၿပီး ကင္မရာတကိုင္ကိုင္နဲ႔ တျဖတ္ျဖတ္ လုပ္လိုက္၊ စင္ေအာက္က ဆင္းရိုက္လိုက္၊ ေဘးနားက တမာပင္ေပၚပဲ မတက္တာ က်န္ေတာ့တယ္။ ခုလို သီခ်င္းဆိုရင္း ဓာတ္ပံုရိုက္တာဆိုလို႔လည္း ဒီသေကာင့္သားေတြပဲ ရိွတာဆိုေတာ့ အားလံုးက အထူးအဆန္းနဲ႔ေပါ့။
အိုက္တင္ေတြ အျပည့္နဲ႔ အမွန္အကန္ကို သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လံုး ေဖ်ာ္ေျဖသြားတာ။ အားလံုးကလည္း သေဘာေတြ က်လို႔ေပါ့ (ႀကိတ္ေၾကြေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြဆို လက္ခုပ္တီးတာ လက္ေတြေတာင္ နာတယ္ဆိုပဲ)။ အတန္းပိုင္ဆရာ လူပ်ိဳသိုးႀကီးကေတာင္ " ဒီေကာင္ေတြ ဒါလည္းျဖစ္တာပဲဟ " ဆိုၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေသးတာ။ စက္ဆရာလည္း အိမ္သာထဲကေန ကိစၥဘယ္လိုရွင္းၿပီး ထြက္လာတယ္ မေျပာတတ္ဘူး၊ သူ႔စက္ေဘးနားမွာ အူယားဖားယား ေျပးလာၿပီး ထိုင္ရပါေလေရာ။ သီခ်င္းလည္း ဆိုၿပီးေရာ ဆုေတာ္ေငြလာခ် တာေတြကို ဖတ္တယ္။ အံမယ္ .. "တကယ့္ကို အမည္မေဖာ္လိုသူက ဘယ္ေလာက္ပါ ဘာညာ" ဆိုၿပီးေတာင္ ပါလာေသးတာ။ အမည္မေဖာ္လိုသူ ဆိုတာေတာင္ အမည္မေဖာ္လိုသူ ၁၊ အမည္မေဖာ္လိုသူ ၂ စသည္ျဖင့္ စီနီယာအစဥ္လိုက္ လာေသး။ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ ၂ ရက္စာေလာက္ လက္ဖက္ရည္ဖိုး က်န္တယ္။ အဲဒီေန႔ကလည္း အိမ္ျပန္ထမင္းမစားၾကဘဲ ေက်ာင္းထဲက ဆရာမေတြ ေရာင္းတဲ႔ ဆိုင္မွာ အားေပးၿပီး ခုံတန္းေတြေပၚမွာ တေရးတေမာ ေမွးၾကတာေပါ့။ အားလံုးကလည္း ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ စက္ကိုင္တဲ႔ စက္ဆရာကေတာင္ ေနာက္ေန႔ အလကားဆို၊ ပိုက္ဆံမယူဘူး ဆိုၿပီး ျဖစ္လာေသး။
ျပသနာက ဓာတ္ပံုကိစၥမွာ တက္တာပဲ။ သီခ်င္းမဆိုခင္တုန္းက ဓာတ္ပံုရိုက္ထားတာေတြရယ္၊ ေက်ာင္းထဲက ေကာင္မေလးေခ်ာေခ်ာေတြကို ခိုးရိုက္ထားတာရယ္နဲ႔ တကယ္စင္ေပၚမွာ ဆိုေနတဲ႔ အခ်ိန္က်ေတာ့ ဖလင္က ကုန္ေနၿပီ။ ရွားရွားပါးပါး တစ္ပံုစာပဲ က်န္တာ။ ဓာတ္ပံုရိုက္ေပးတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကလည္း အဲဒီတစ္ပံုေတာ့ ရိုက္လိုက္ၿပီး က်န္တာေတြေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ရေလေအာင္ ဖလင္မပါဘဲ ဖလက္ေတြခ်ည္းပဲ ဖြင့္ၿပီး ရိုက္ေပးလိုက္တာ။ ရိုက္ထားတဲ႔ တစ္ပံုက်ေတာ့လည္း ကာရာအိုေက ဆိုတဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေရွ႔မွာ သူငယ္ခ်င္း ၅ ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တိုင္ပင္ေနတာလား၊ မိုက္လုေနတာလား မေျပာတတ္ဘူး။ အဲလို အေနအထားမ်ိဳး။ ဘယ္သူမွ မ်က္နွာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ ဓာတ္ပံုေတြျပၿပီး အိမ္က မိဘေတြနဲ႔ နီးစပ္ရာ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ၾကြားလိုက္မဟဲ႔လို႔ စိတ္ကူးေတြယဥ္ထားတဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာ ေနရာတင္ ဗိုင္းကနဲ ပစ္လွဲပစ္ခ်င္စိတ္ ေပါက္ကုန္ၾကေရာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္ပံုနဲ႔ သက္ေသျပစရာ မက်န္ေပမယ့္ ပါးစပ္ရာဇ၀င္ထဲမွာေတာ့ သမိုင္းတြင္ က်န္ရစ္ခဲ႔မယ္ထင္ပါတယ္။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက " ကြၽန္ေတာ္နွင့္ ခ်စ္ေသာကမာၻေျမ " ရယ္ေပါ့ေလ။ ( ေအာင္မွဴး )
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://naylwanthu3.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.