Made In China (or) MADE IN THAN SHWE ???
အလင္းတန္း ဂ်ာနယ္ အမွတ္ (၅၂၉)
စာဖတ္ရန္ ဤပံုကိုႏွိပ္ပါ
ေရႊျပန္ျဖစ္သြားတဲ့ သံခဲပံုျပင္
ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါက ေနထုိင္ခဲ့ဖူးေသာ ရပ္ကြက္ကေလးထဲမွာ ထူးျခားေသာ ေဆးခန္း ကေလးတစ္ခန္းရွိသည္။ ေဆးခန္းကေလးအမည္က အေပါင္းလကၡဏာ တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားတုိ႔ကေတာ့ ဆရာသံခဲ ေဆးခန္း ဟုသာ ရည္ညႊန္းေလ့ရွိၾကသည္။ တကယ္ေတာ့လည္း အေပါင္းလကၡဏာဆုိတာကေဆးခန္းတစ္ခုအတြက္ လုိက္ဖက္ေသာ နာမည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေစတနာတုိ႔၊ ဇီ၀ကတုိ႔၊ အာေရာဂ်ံတုိ႔လုိ နာမည္မ်ိဳးႏွင့္သာ ပုိသင့္ေတာ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ သည္ေဆးခန္းနာမည္မွာက သမုိင္းရွိသည္။ ေဆးခန္းစဖြင့္ၿပီး ေျခာက္လေလာက္အထိ ဆုိင္းဘုတ္မရွိခဲ့ရာက တစ္ေန႔ေဆးခန္းရွင္ ေဒါက္တာျမင့္ႏုိင္ကုိ ရင္းႏွီးသူတစ္ဦးက ဆုိင္းဘုတ္ေရးတတ္စ လူငယ္တစ္ဦးကုိ ေခၚလာၿပီး အတင္းဆုိင္းဘုတ္ အပ္ခုိင္းသည္တဲ့။ ေဒါက္တာက ေဆးခန္းဆုိင္းဘုတ္ကုိ အနီေရာင္ အေပါင္းလကၡဏာ (ၾကက္ေျခနီ) ေအာက္မွာ ေဆးခန္းဟုသာ ေရးေပးရန္ ေျပာရာ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ဧည့္သည္တစ္ဦးက "ဒါဆုိ ဆရာ့ေဆးခန္းကုိလူေတြက အေပါင္းလကၡဏာ ေဆးခန္းလုိ႔ ေခၚမွာေပါ့ ဆရာရဲ႕" ဟုေနာက္လုိက္ရာ ဆရာက...
" ေခၚပါေစကြာ၊ အေပါင္းလကၡဏာဆုိတာ ေကာင္းတဲ့ နာမည္ပဲဟာ။ ဘာျဖစ္လဲ။ အဲဒီအတုိင္းပဲလုပ္" ဟု ျပန္ေျပာသည္တဲ့။ ထုိ " အဲဒီအတုိင္းပဲလုပ္" ကုိ ဆုိင္းဘုတ္ေရးတတ္စ ေကာင္ေလးက နားလည္မႈလြဲၿပီး အေပါင္းလကၡဏာေဆးခန္း လုိ႔ပဲ ေရးေပးလုိက္ရာက ဆရာကလည္း မျငင္းမဆန္ လက္ခံလိုက္၍ အေပါင္းလကၡဏာ ေဆးခန္း ျဖစ္သြားသည္ဟု ဆုိသည္။
ရပ္ကြက္ေရာက္စက သမီးငယ္ ဖ်ားေတာ့ အိမ္ရွင္က " ဆရာသံခဲ ေဆးခန္းသြားျပ။ ေစ်းလည္းသက္သာ၊ သေဘာလည္းေကာင္းတယ္" ဟုဆုိရာ ေမးၾကည့္မွ အေပါင္းလကၡဏာကုိ ညႊန္းမွန္းသိရၿပီး ျပျဖစ္ရာက ေဒါက္တာျမင့္ႏုိင္ကုိ စဆက္ဆံဖူးသည္။ ေစ်းလည္းသက္သာတယ္ဆုိသည္ကုိ ထူး သက္သာလွမည္ မထင္ေပမယ့္ ထုိေန႔က သမီးဖုိ႔ ေသာက္ေဆးအခ်ိဳ႕ရၿပီးေနာက္ က်သင့္ေငြေမးသည့္အခါ ဆရာက... " သံုးက်ပ္ပဲေပးပါဗ်ာ" ဆုိ၍ အေတာ္ အံ့ၾသသြားရသည္။ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တစ္က်ပ္ေခတ္မုိ႔ ေဆးခန္းက အနည္းဆံုး ငါးက်ပ္မွ တစ္ဆယ္၊ ဆယ့္ငါးက်ပ္၊ အထူးကုဆရာ၀န္ႀကီးမ်ဳိး၏ အထူးေဆးခန္း မ်ဳိးဆုိ တစ္ခါျပ ခုနစ္ဆယ္ ေလာက္ ေစ်းေပါက္ေသာ ကာလမွာ သံုးက်ပ္ပဲ ဆုိ သည္က အားနာစရာ ေစ်း ျဖစ္ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ ေရာက္၍ အိမ္ရွင္ကို ေစ်း သက္သာလွပံုကို ေျပာျပ ေတာ့... "ဆရာသံခဲက ဒီလုိပဲ။ ေဆးဖုိးပဲယူတာ။ ၀ါးခက မျဖစ္စေလာက္ပဲ။ သူ႔မွာ လည္း ၀ါးစရာလူမွ မရွိတာ။ သူနဲ႔ မိန္းမနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ တည္း"ဟု ဆုိသည္။ "သူတို႔ေျမကြက္က အေတာ္က်ယ္တယ္ေနာ္။ အိမ္ ေရွ႕မွာ ေဆးခန္းေဆာက္ထား ၿပီး ေနာက္ကြက္လပ္မွာ ဘာ မွ မေဆာက္ဘူးလား"ဟု ကြၽန္ေတာ္က စပ္စုမိေတာ့...
"အဲဒါ သူ႔ေယာကၡမ ေတြရဲ႕ ေျမေနရာေလ။ အဘုိး ႀကီး၊ အဘြားႀကီးက ဆံုးကုန္ ၾကပါၿပီ။ ခု သူ႔မိန္းမပဲ က်န္ တယ္။ အစက အိမ္အေတာ္ ႀကီးႀကီးရွိတယ္။ မိဘေတြ မဆံုးခင္ေလးမွာ သူတုိ႔ တုိက္ ေဆာက္မယ္ဆုိၿပီး အိမ္ကို ဖ်က္လုိက္တာ။ မဖ်က္ခင္ အိမ္ေရွ႕မွာ အခုေဆးခန္းေလး ရွိတယ္။ အိမ္ဖ်က္ၿပီး ယာယီ ေနဖုိ႔ ေဆးခန္းမွာ အေဆာင္ ထပ္တြဲတယ္။ အဲဒီမွာေန တုန္း သူ႔မရီးပါ ဆံုးသြားၿပီး သူတုိ႔လင္မယားပဲ က်န္ တယ္။ အဲဒါ ဆရာက လင္ မယားခ်ည္းပဲဆုိ ဒီအေဆာင္ နဲ႔ ေနလုိ႔ျဖစ္တယ္ဆုိၿပီး တုိက္ ကို ဆက္မေဆာက္ေတာ့ဘူး။ အုတ္ျမစ္ေတာင္ ခ်ၿပီးသား ႏွေျမာစရာ"
ဒါက ဆရာႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး စၾကားရသည့္ ထူး ျခားမႈျဖစ္သည္။ ေနာင္ ဆရာ ႏွင့္ ရင္းႏွီးလာေတာ့ ဆရာ့ ကို တုိက္ ဘာလုိ႔ဆက္ မေဆာက္သလဲေတာင္ ေမး ျဖစ္သည္။ ဆရာက...
"တုိက္ ဆက္ေဆာက္ မယ္ဆုိ တုိက္ေဆာက္ေလာက္ ေအာင္ ေငြရွာေနရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ေလာဘက အလုိလိုတက္ေန တာေပါ့။ အခုေတာ့ စားဖုိ႔၊ ေသာက္ဖုိ႔ပဲ ရွာရေတာ့ ေလာ ဘလည္း သိပ္မရွိေတာ့ဘူး ေပါ့ဗ်ာ"ဟု ဆုိသည္။ ဆရာ့ စကားကို ရပ္ကြက္သူ၊ ရပ္ ကြက္သားေတြ ၾကားရင္ ေတာ့ ယံုခ်င္မွ ယံုမည္။ သူတုိ႔အမ်ားစုက ဆရာ့ကို စိတ္နာနာျဖင့္ ဘ၀ကို ျဖစ္ သလုိ ေရစုန္ေမွ်ာေနသူဟု ယူဆၾကသည္။ ဒီလိုယူဆ စရာအေၾကာင္းမ်ား ရွိပံုကို လည္း ေနာင္ ရင္းႏွီးလာ ေတာ့ သူတုိ႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပခဲ့ၾကသည္။
ကိုသံခဲ ေခၚ ကိုျမင့္ႏုိင္ မွာ သည္ရပ္ကြက္သားစစ္ စစ္ျဖစ္ၿပီး ငယ္စဥ္က မိဘမဲ့ ဘ၀ျဖင့္ ဦးေလးအိမ္မွာ ႀကီး ျပင္းရသည္ဟု ဆုိသည္။ ဒါေပမယ့္ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါ ဆုိသည့္ အတုိင္း ဘ၀ကို "ျမင့္ႏုိင္"ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့ရာ ဆယ္တန္း ေအာင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းကို ၀င္သည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္း ဆက္ မတက္ႏုိင္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ႔ဆယ္တန္း အတန္းပိုင္ ဆရာမက ေက်ာင္းထားေပး ဖုိ႔ တာ၀န္ယူခဲ့သည္တဲ့။ ဆရာမ မိသားစုမ်ားက ေငြ ေၾကး အေတာ္ခ်မ္းသာၿပီး ယခု ရပ္ကြက္ထဲမွာပင္ ေန ၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။
ေဆးေက်ာင္းတက္ ခရီးတစ္၀က္မွာ ကိုျမင့္ႏုိင္ က ငယ္သူငယ္ခ်င္း ဆရာမ ေလးတစ္ဦးႏွင့္ ခ်စ္ကြၽမ္း၀င္ သည္။ ဆရာမေလးက အေတာ္ေခ်ာေပမယ့္ ဆင္းရဲ ၿပီး ဆယ္တန္းကို ဘီျဖင့္သာ ေအာင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ေန ေတာ့ ယခုရပ္ကြက္ႏွင့္ လမ္း မႀကီး ျခားထားေသာ ရပ္ ကြက္မွျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုျမင့္ႏုိင္ခမ်ာ ဘ၀ကို ျမင့္ ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ ခ်စ္သူႏွင့္ မတင့္ႏုိင္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီ ယခုဇနီးကို လက္ ထပ္ခဲ့ရသည္။ ဇနီးျဖစ္သူက ေက်းဇူးရွင္ဆရာမ၏ ညီမ ျဖစ္ၿပီး သူ႔ထက္ ခုနစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးသည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ဦးေလးႏွင့္ ႀကီးခဲ့ရသူ ကိုျမင့္ႏုိင္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ၿပီး ေယာကၡမမ်ားကို ခြင့္ေတာင္း ကာ ဦးေလးတုိ႔ကို အိမ္ျပင္ ေဆာက္ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေယာကၡမမ်ား အလုိက် ေငြရွာစက္တစ္ခု အျဖစ္ ဘ၀ကို အလုိက္သင့္ ေနဖုိ႔ စိတ္ကူးေကာင္း ကူးခဲ့ မည္ဟု ဆုိသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်စ္သူကို သစၥာေဖာက္သလုိ ျဖစ္ရသူ ကိုျမင့္ႏုိင္၏ႏွလံုး သားကို စိတ္မခ်ႏုိင္သည့္ ေယာကၡမမ်ားက အမွားတစ္ ခု ထပ္က်ဴးလြန္မိၾကသည္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာမေလး အလယ္တန္း ဆရာျဖစ္သင္ တန္းမွ သင္တန္းဆင္းလာၿပီး ေနာက္ လက္ရွိေက်ာင္းတြင္ ေနရာရွိ၍ ျပန္ရႏုိင္ပါလ်က္ အေ၀းေရာက္ေအာင္ သူတုိ႔ နည္း သူတုိ႔ဟန္ျဖင့္ ႀကိဳးပမ္း ခဲ့ျခင္းဟု အမ်ားက ဆုိၾက သည္။
ဆရာမေလးလည္း အေ၀းနယ္ကို ေရာက္သြားခဲ့ ရာ ယင္းမွာ အမ်ားယံုၾကည္ သည့္အတုိင္း ကိုျမင့္ႏုိင္ ေယာကၡမမ်ား ပေယာဂ ပါမပါ မသိရေသာ္လည္း ကိုျမင့္ႏုိင္ကေတာ့ သူတုိ႔ ေၾကာင့္ဟု စြဲစြဲျမဲျမဲ ယံုၾကည္ ခဲ့ၿပီး အေတာ္စိတ္ဆုိးသြားပံု ရသည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိအခ်ိန္ မွစ၍ ကိုျမင့္ႏုိင္သည္ သူ႔ ငယ္နာမည္အတိုင္း ကိုသံခဲ ဘ၀ေရာက္သြားၿပီး ဘ၀ကို ျမင့္ႏုိင္ဖုိ႔ စိတ္လံုး၀မ၀င္စား ေတာ့ဘဲ မိသားစုအေပၚ ဆက္ဆံမႈကလည္း သံခဲလုိ ျဖစ္သြားပံုရသည္ဟု ဆုိၾက သည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ကို မယံုတဲ့ သူေတြကို ကြၽန္ေတာ္က လည္း ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ဆက္ဆံလုိ႔ မျဖစ္ဘူးဗ်"ဟု သူက ဆုိခဲ့သည္တဲ့။ ေဆးခန္း မွန္မွန္ထုိင္္ ေသာ္လည္း ေဆးဖုိးႏွင့္ စားစရိတ္ေလာက္႐ံုသာ ေငြရွာ ၿပီး ခ်မ္းသာဖုိ႔ ကိစၥမ်ဳိးကို လံုး၀ စိတ္မ၀င္စားေတာ့။ သည္ေတာ့ ေရႊခဲေငြခဲအျဖစ္ သမက္ေတာ္ခဲ့သူတုိ႔မွာ သံခဲ အသြင္ ေျပာင္းသြားျခင္းကို စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ၾကရသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာသံခဲက သူတုိ႔ကို ရန္မရွာ ျပႆနာမလုပ္ ဘဲ ျပန္မေျပာ နားမေထာင္ ျဖင့္ ေခါင္းမာေသာ သံခဲ အျဖစ္ ေနထုိင္သြားခဲ့သည္။
အိမ္ကိုဖ်က္ၿပီး တုိက္ ေဆာက္မည္ဆုိေတာ့ ဘာမွ် မေျပာေသာ္လည္း အုတ္ျမစ္ ခ်စဥ္မွာ တုိက္ၿပီးသြားလွ်င္ သူ ေဆးခန္းမွာပင္ေနမည္ဟု ဆုိခဲ့သည္။ သည့္ေနာက္ သူ႔ ေယာကၡမမ်ား ကြယ္လြန္သြား ကာ သူ႔ဆရာမႏွင့္ သူတုိ႔ လင္မယား အေဆာင္ေလးထဲ အတူေနရင္း မၾကာမီ သူ႔မရီး ဆရာမလည္း ကြယ္လြန္သြား ခဲ့သည္။ ညီမအပ်ဳိႀကီးကို လိမၼာ ေသာ တပည့္လက္ထဲထည့္ ဖုိ႔ လူငယ္ႏွစ္ဦး၏ ႏွလံုးသား ကို စေတးမွားခဲ့ေသာ ဆရာမ မွာ မိဘေတြႏွင့္ ဆရာသံခဲ တုိ႔ၾကား ျပႆနာစေပၚခ်ိန္ မွာပင္ သူ႔အမွားသူ သိသြားခဲ့ ၿပီး ဆရာသံခဲကို အတုိက္ အခံ ဘာမွ်မေျပာေတာ့ေၾကာင္း သိရသည္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔မိသားစုေရာ ကိုျမင့္ႏုိင္ပါ ႏုိင္သူမရွိေသာ ႏွစ္ဖက္႐ႈံးဇာတ္ကို ဆက္က ခဲ့ၾကရသည္။
ဆရာသံခဲဟု အမ်ား ေခၚၾကေသာ ေဒါက္တာျမင့္ႏုိင္သည္ မိသားစုတုိ႔၊ ဇနီး တုိ႔ျဖင့္ဆုိ ေမးတစ္ခြန္း၊ ေျပာတစ္ခြန္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ပတ္၀န္းက်င္ႏွင့္ အဆင္ေျပသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနသည္။ သူ႔ေဆးခန္းမွာ က်ား၀ိုင္း၊ ခ်က္စ္၀ိုင္းတို႔ျဖင့္ လူငယ္မ်ား တ႐ုန္း႐ုန္း ရွိတတ္သည္။
ခပ္ေပါ့ေပါ့ ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ဘ၀ကို ျဖတ္သန္းေန ဟန္ ရွိေသာ္လည္း လူနာမ်ားကို ကုသရာတြင္ ေလးနက္ၿပီး ဂ႐ုစိုက္တတ္သျဖင့္ ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး လူနာ တုိ႔က အားကိုးၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆင္းရဲသူတုိ႔ထံ မွ ေဆးဖိုးကို ေလွ်ာ့ေပါ့ယူ၊ သို႔မဟုတ္ သိပ္ဆင္းရဲက လံုးလံုးမယူတတ္၍ ေမာင္ ကာက မယ္ကာကတုိ႔၏ ဆရာဇီ၀က ျဖစ္ခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ၾကားဖူးခဲ့ရသမွ် ဆရာသံခဲပံုျပင္ေတြကလည္း အမ်ားသား။
ပံုျပင္တစ္ခုတြင္ တစ္ေန႔ ဆရာသြားၾကည့္ေနက် အေ၀းလူနာ တစ္အိမ္မွ ဆုိက္ ကားလႊတ္ အေခၚခုိင္းလုိက္ သည္။ လမ္းေရာက္ေတာ့ ည ေမွာင္ေမွာင္မွာ ဆုိက္ကား ဆရာကို ဆရာက...
"ေဟ့လူ... ဆုိက္ကား ဆရာ၊ အေတာ္ေမာလားဗ်"ဆုိ၍ "ေမာတာေပါ့ ဆရာ ရယ္"ဟု ျပန္ေျဖမိရာတြင္... "ကဲ... ေမာရင္ ကြၽန္ေတာ္ တစ္လွည့္နင္း မယ္။ ခင္ဗ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ ေနရာထုိင္"ဟု ဆုိက္ကား ေပၚမွ ခုန္ဆင္းၿပီး ဇြတ္ေနရာ လဲသည္။ ပထမေတာ့ သူ႔ကို ေနာက္ေနတာဟု ဆုိက္ကား ဆရာက ထင္ေပေမယ့္ ဆရာက အတည္ေပါက္ ေျပာေနတာ ျဖစ္သည္။
"ေနာက္တာ မဟုတ္ ဘူးဗ်။ ကြၽန္ေတာ္ ဆုိက္ကား နင္းၾကည့္ခ်င္လုိ႔။ လုပ္ပါဗ်ာ။ ညႀကီး ဘယ္သူမွ လည္း မျမင္ပါဘူး" ဒီေလာက္ ေျပာ႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဆုိက္ကားဆရာက မလဲရဲ။
"လုပ္ပါ ေဟ့လူ၊ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ေလးက တည္းက ဆုိက္ကား သိပ္နင္းခ်င္တာ။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္ တာက နည္းနည္းႀကီးမွဗ်။ ဆုိက္ကား နင္းခ်င္တာက အရင္။ ခုၾကံဳတုန္း နင္းၾကည့္ ခ်င္လုိ႔။ လုပ္ပါဗ်ာ။ ဆုိက္ ကားခကို ကြၽန္ေတာ္ကပါ ထပ္ေပးဦးမယ္။ အိမ္နား ေရာက္မွ လူခ်င္း ျပန္လဲတာေပါ့" တုိတိုေျပာရလွ်င္ ဆုိက္ ကားခ ႏွစ္ဆကို မက္လုိ႔လား၊ ဆရာသံခဲကိုပဲ ႏုိင္ေအာင္ မေျပာႏုိင္လုိ႔လား မသိ။ ဆုိက္ကားဆရာႏွင့္ ဆရာ၀န္ လူလဲၿပီး နင္းလာ ရာ လူနာအိမ္က စိတ္မခ်၍ လုိက္လာေသာ စက္ဘီးႏွင့္ လမ္းမွာ ဆံုေတာ့မွ အံ့ၾသတႀကီး ရင္ဘတ္စည္တီး ျဖစ္ ၾကရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဇြတ္လုပ္ တဲ့ ကိစၥေနာ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ သူ႔ ကို အျပစ္မတင္နဲ႔"လို႔ ဆရာ သံခဲက ေဟာဟဲခတ္ေနသည့္ ၾကားက ေျပာေသးသည္ဟု ဆုိသည္။ ဆရာသံခဲက ဆုိက္ကားဆရာကို သနားၿပီး လူလဲနင္းလာတာလား၊ သူပဲ တကယ္ ဆုိက္ကားနင္း ၾကည့္ခ်င္တာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ေလာကႀကီးကို အရြဲ႕ တုိက္တာလား သူမွပဲ သိပါ လိမ့္မည္။ တစ္ခါကေတာ့ သူ႔ ေဆးခန္းမွာ စြပ္က်ယ္ေလး ျဖင့္ ခ်က္စ္ထုိးေနရာ ကရင္ အဘြားႀကီးတစ္ဦး ေရာက္ လာၿပီး... "ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ သံခဲ ဆုိတဲ့ဆရာ ရွိလား" ဟု သူ႔ ကို ေမးတဲ့အခါ ဆရာက ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလုိ... "မရွိဘူး အမုိး၊ လက္ ဖက္ရည္ဆုိင္ ခဏသြား တယ္။ ျပန္လာမွာပါ။ အမုိး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ" ေနာက္လုိက္ျပန္ေတာ့ "ေနမေကာင္းလုိ႔ေပါ့။ ဆရာ သံခဲက ေစ်းေပါတယ္ဆုိလုိ႔ လာတာ။ ငါကလည္း ပိုက္ ဆံ မရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္" ဟု ေျပာသည္ဟု ဆုိသည္။
ဆရာက "ဟာ... ေစ်း ကေတာ့ ေပါသလား မေမး နဲ႔ အမုိးရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ ေဆး ဖိုးေတာ့ ယူမွာေပါ့။ ဒီလုိ လုပ္ပါလား။ ေဆးဖုိးပါ သက္သာေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ ကုေပးလုိက္မယ္။ ပိုက္ဆံ တစ္ျပားမွ ေပးစရာမလိုဘူး" ဟု ဆုိသည့္အခါ...
အဘြားႀကီးက "အာ... မင္းနဲ႔ေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္။ ေဆးဖုိးကုန္ခ်င္ ကုန္ပါေစေတာ့" ဆုိ၍ အနားက လူေတြက ၀ိုင္းရယ္ ၾကသည္တဲ့။ ေနာက္ေတာ့ သူ ဆရာ၀န္ဆုိတာ အဘြားႀကီးယုံေအာင္ မနည္း၀ိုင္း ေျပာၾကရသည္ဟု ဆုိသည္။ေနာက္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ မွာေတာ့ အေ၀းက လာပင့္သည့္ လူနာအိမ္လုိက္သြား ၿပီး ဟိုေရာက္ေတာ့ မိသားစု ကလည္း အေတာ္ဆင္းရဲ၊ လူနာကို စမ္းၾကည့္ေတာ့ လည္း လံုး၀မရႏုိင္ေတာ့မွန္း သိ၍ လူနာကို ေ၀ဒနာသက္ သာေစမည့္ ေဆးအခ်ဳိ႕ေပး ၿပီး...
"ဘႀကီး... ဘာမွမပူ နဲ႔။ ေနေကာင္းသြားမွာ။ ဘာ ေရာဂါမွ မရွိဘူး။ ႀကိဳက္တာစား။ စားခ်င္တာစားဖုိ႔ သူတုိ႔ ကို ၀ယ္ခုိင္း။ ပိုက္ဆံ ကြၽန္ေတာ္ လွဴထားခဲ့မယ္" ဟုဆုိကာ လူနာရွင္မ်ားကို တုိးတိုးတိတ္တိတ္ ေခၚ လ်က္ "လူနာက မရႏုိင္ေတာ့ ေၾကာင္း၊ ေဆးတုိက္ၿပီး ႀကိဳက္တာေကြၽးေတာ့။ စိတ္ ခ်မ္းသာေအာင္ ထား။ ေဆး ဖိုးလည္းမေပးနဲ႔" ဆုိကာ လူနာအတြက္ သံုးဖုိ႔ေငြ တစ္ ေထာင္ေပးၿပီး ျပန္လာသည္ ဟု ဆုိသည္။ ထုိအခ်ိန္က ဆန္သံုးအိတ္ခန္႔ ၀ယ္ေလာက္ သည့္ ေငြ။
ဒီလုိပံုျပင္ေတြအျပင္ တျခား ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ လည္း အမ်ားႀကီး ၾကားရ တတ္သည္။ သြားရင္းလာရင္း ဖ်ားတာေတြ႕လို႔ ေဆးဖုိး စိုက္ကုေပးခဲ့သည္ ဆုိတာ မ်ဳိး၊ သူေဌးလူနာကို ကုေပး ရင္း ေရာဂါတူေသာ အျခား ဆင္းရဲသားအတြက္ပါ ေဆး၀ယ္ေပးဖို႔ အလွဴခံသည္ ဆုိ တာမ်ဳိး စသည္တုိ႔ကိုလည္း ၾကားရဖူးသည္။ သူနဲ႔ ပတ္သက္ေသာ ပံုျပင္ေတြထဲမွာ သူ႔ခ်စ္သူ မိန္းကေလး၏ ပံုျပင္လည္း ပါ၏။ ထုိမိန္းကေလးသည္ ရပ္ေ၀းမွာ ေက်ာင္းဆရာမ လုပ္ရင္း သူ႔ရပ္ကြက္ထဲမွ သူေဌးသားတစ္ဦးႏွင့္ အိမ္ ေထာင္က်ကာ အလုပ္ထြက္ ၿပီး ထုိရပ္ကြက္မွာပဲ ျပန္ေနသည္ဟု ဆုိသည္။ ထုိမိန္းကေလးႏွင့္ သူ႔ ေယာက်္ားတုိ႔ သူတုိ႔ရပ္ကြက္ မွ ထြက္အလာ အတူပါ မိတ္ေဆြက ေျပာျပ၍ ကြၽန္ေတာ္ ျမင္ဖူးခဲ့ရာ ဆရာသံခဲ အသည္းကြဲေလာက္သည္ဟု ေတြးမိရဖူးသည္။ ေကာင္မ ေလးနာမည္က သိပ္အဆန္း အျပားမဟုတ္။ ဥမၼာဟု သိရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဥမၼာ ဆုိ သည္မွာ ႐ူးေလာက္ေအာင္ လွသူ (ဥမၼာဒႏၲီ)မွ လာတာ မုိ႔ ၀င္းဦးက သူ႔၀တၳဳတစ္ပုဒ္ မွ မခင္႐ူးလုိ႔ ျမန္မာမႈျပဳထား တာကို ျပန္သတိရမိသည္။
"ခင္ဗ်ား ျမင္တဲ့အတုိင္း ပဲ ေကာင္မေလးက ေခ်ာ သေလာက္ ေကာင္ေလးက အ႐ုပ္ဆုိးဆုိး၊ မိန္းမကလည္း ခပ္႐ႈပ္႐ႈပ္။ ေကာင္မေလးကို လိုခ်င္လွခ်ည့္ရဲ႕ဆုိလုိ႔ ေကာင္ ေလးမိဘေတြက သိပ္သေဘာ မတူဘဲ ေပးစားလုိက္ရတာ။ ေကာင္မေလးကလည္း သူ႔ အေဖအေမေတြ ေငြေရးေၾကး ေရး အဆင္ေျပေအာင္ ယူ လုိက္ရပံု ေပၚပါတယ္။ သူတုိ႔အျဖစ္က စိတ္မေကာင္း စရာဗ်ာ" ထုိမိတ္ေဆြက ပံုျပင္ကို အလြမ္းနဲ႔ အဆံုးသတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ထုိမိန္း ကေလးထက္ ႐ုပ္အဆင္း ေရာ ႏုပ်ဳိမႈပါ အားနည္းရွာ ေသာ ဆရာ့ဇနီးကို သတိရ လုိက္ၿပီး သူတုိ႔၏ အဓိပၸာယ္မဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကို စိတ္ေမာခဲ့မိသည္။
ဒါက လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ခန္႔က ကြၽန္ေတာ္ ေနခဲ့ဖူးေသာ ရပ္ကြက္ကေလး မွ ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ ဇာတ္ လမ္းျဖစ္ၿပီး ထုိေနရာကေလး မွ ေနာက္ထပ္ ေနရာ ေလး ငါးေနရာထက္မနည္း ေျပာင္း လဲ ေနထုိင္ခဲ့ဖူးၿပီး ျဖစ္ကာ ဆရာသံခဲကို ေမ့ေလ်ာ့စပင္ ျပဳခဲ့ပါသည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေလာက နတ္ခန္းမက ပန္းခ်ီျပပြဲတစ္ခု တြင္ ဆရာသံခဲတုိ႔ ရပ္ကြက္ မွာ ေနသူ၊ တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္ စာအုပ္၀ယ္ေနက် စာအုပ္ေဟာင္း ေရာင္းသမား တစ္ဦးႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္ ေတြ႕သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ကြဲေနေသာ မိတ္ေဆြ မ်ား ၀မ္းသာအားရ ႏႈတ္ ဆက္ၾကရင္း လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ထုိင္ျဖစ္ကာ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ ေျပာျဖစ္ၾက သည္။ ကြၽန္ေတာ္က သတိ တရ ဆရာသံခဲအေၾကာင္း ေမးျဖစ္သည္။
"ဟာ... ဆရာသံခဲ အေၾကာင္းကေတာ့ ၀တၳဳေရး တတ္တဲ့သူဆုိ ဇာတ္လမ္း ေကာင္းတစ္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္မွာပဲ ဗ်"ဟု ထုိသူက အစခ်ီသည္။ တကယ္ေတာ့ သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို စာအုပ္စုသူ အျဖစ္သာ သိထားၿပီး စာေရး သူအျဖစ္ လံုး၀သိမထားတာ မုိ႔ ဇာတ္လမ္းေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။
"လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ ေလာက္က သူ႔မိန္းမ ဆံုး သြားတယ္ေလ။ အိမ္ေထာင္ ေရးကလည္း မသာယာ ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၀ဋ္ ကြၽတ္သလုိပါပဲဗ်ာ။ သူ႔မိန္း မက အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္ တယ္ ေျပာတာပဲ။ သူ႔မိန္းမ ေနမေကာင္းတဲ့အခါေတာ့ ဆရာသံခဲက အေတာ္ဂ႐ု စုိက္ပါတယ္။ ေဆးခန္း ေတာင္ မထုိင္ဘဲ ပိတ္ထား တာ။ ေနာက္ သူ႔မိန္းမဆံုး ၿပီးေတာ့ သူ႔ဘ၀က ပိုအထီး က်န္ ျဖစ္သြားသလုိပါပဲ"
"သူ႔ဦးေလး မိသားစု ရွိတယ္ မဟုတ္လား"
ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေမး မိေတာ့ သူ႔ဦးေလးေရာ ဦးေလးမိန္းမပါ ဆံုးၿပီး သူတုိ႔ အိမ္ကို ဆရာသံခဲက အေမြ ရ၍ အိမ္ငွားတင္ထားခဲ့ပံု၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မိန္းမဆံုး သြားသည့္အခါ သူက ဦးေလးတို႔အိမ္ ေျပာင္းေနၿပီး သူ႔မိန္းမမိသားစုပိုင္ ေျမ ကြက္ကို ေရာင္းပစ္ကာ အႏွံ႔ ေလွ်ာက္လွဴပစ္ခဲ့တုိ႔ကို ထုိ ဆရာက ေျပာျပသည္။
"ဒါေပမယ့္ တစ္ခု ေတာ္တာက ဘယ္လုိပဲ အထီးက်န္က်န္ ဆရာသံခဲ ဟာ အရက္မေသာက္ဘူး။ ေလာင္းကစား မလုပ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမကိစၥလည္း လံုး၀ကင္းရွင္းတယ္။ အရင္ လုိပဲ ခ်က္စ္ထုိးတယ္။ က်ား ထုိးတယ္။ ေႂကြလည္း ပစ္ ခ်င္ ပစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလာင္းေၾကးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မကစားဘူး။ ေဆးကုတဲ့ကိစၥ ကိုေတာ့ အရင္လုိပဲ ေလး ေလးနက္နက္ လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါး ႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ဥမၼာ ေယာက်္ား ဆံုးသြားတယ္။ ဥမၼာကလည္း ကေလးတစ္ ေယာက္နဲ႔ က်န္ရစ္တယ္"
"ေၾသာ္... ဒါဆုိ သူတို႔ ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ ျပန္ေပါင္း ျဖစ္တာေပါ့" ကြၽန္ေတာ္က ၀မ္းသာအားရ ၀င္ေျပာျဖစ္ သည္။ သို႔ေသာ္ စာအုပ္ဆရာ က ေခါင္းရမ္းလိုက္ၿပီး...
"အဲဒီလို ျဖစ္ရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပ မယ့္ ဒီလုိမျဖစ္ဘူးဗ်။ မျဖစ္ ႐ံုမက ဆုိးလုိက္ပံုက ဥမၼာ့ ေယာက်္ားက ေအအုိင္ဒီ အက္စ္နဲ႔ ေသသြားတာ။ ဒါတင္မကဘူး။ သူေသၿပီး ဥမၼာ့မွာလည္း ေရာဂါကူူး လ်က္က်န္ခဲ့တာ။ ေယာက်္ား ေသေတာ့ကို အေျခအေနက အေတာ္ဆုိးေနၿပီ။ ဒါကို ဆရာသံခဲက သြားသြားၾကည့္ ေပးပါတယ္။ ၾကည့္ေပး႐ံု တင္ မကဘူး။ ဥမၼာနဲ႔ သူနဲ႔ ေပါင္းဖုိ႔ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေပ မယ့္ ညီမေလးတစ္ေယာက္ လို အနီးကပ္ ေစာင့္ေရွာက္ ေပးဖို႔ လက္ထပ္ၿပီး အတူ ေနပါရေစလို႔ ေျပာတာတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဥမၼာက လက္မခံ ဘူူးလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္ တစ္ႏွစ္မၾကာခင္ ဥမၼာလည္း ဆံုးတာပါပဲ။ တစ္ခုထူးတာ က ဥမၼာမေသခင္မွာ သူ႔သား ကို ဆရာသံခဲလက္ထဲ အပ္ခဲ့ တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ကေလး ကလည္း ေမြးကတည္းက ေရာဂါပါ လာရွာတာေပါ့ဗ်ာ"
"ဟာ... စိတ္မေကာင္း စရာပဲေနာ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးမွာ ႏွစ္ဖက္ အဘုိး အဘြားရွိေနတာ မဟုတ္ လား"
"ရွိေတာ့ ရွိတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဥမၼာ့မိဘေတြက ေငြေၾကးမွ သိပ္မျပည့္စံုတာ။ ကေလးမွာလည္း ဒီေရာဂါ ႀကီးနဲ႔ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ဘယ္ ေမြးႏုိင္မလဲ"
"ေၾသာ္... ဒါဆုိ အေဖ ဘက္ကေကာ"
"သူတုိ႔ကေတာ့ ေငြ ေၾကး ျပည့္စံုပါတယ္။ ဒါေပ မယ့္ ဒီကေလးကို ေမြးထား သမွ် သူ႔သား ဘယ္လုိေသခဲ့ တယ္ဆုိတာ သက္ေသလုိ ျဖစ္ေနေတာ့ ရွက္တယ္ထင္ ပါရဲ႕။ ၿပီးေတာ့ ဒီေရာဂါကို ကေလးဆီကေန ကူးမွာ လည္း ေၾကာက္လုိ႔ ျဖစ္မွာ ဗ်ာေပါ့။ ဥမၼာမေသခင္မွာကို သူတုိ႔က ေငြေၾကးမျဖစ္ စေလာက္ ေပးတာကလြဲရင္ သိပ္မွ ဂ႐ုတစိုက္ မေစာင့္ ေရွာက္ၾကတာ"
"ဒါဆုိ အခု ကေလးက ဆရာသံခဲဆီမွာလား"
"ဟုတ္တယ္။ သူက ေတာ့ ကေလးကို အရမ္းဂ႐ု စိုက္ၿပီး ယုယရွာပါတယ္။ ကေလးက သက္ဆုိးရွည္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ အမ်ားက ယံုၾကည္ၾကေပမယ့္ ဆရာ သံခဲကေတာ့ ဒီကေလး အသက္ရွင္သန္ၿပီး လူမ်ားစု ေကာင္းက်ဳိး လုပ္ႏုိင္တဲ့အထိ သူ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ျပမယ္လုိ႔ ႀကိမ္း၀ါးေနတာပဲ။ အခုေတာ့ သူ႔မိန္းမေျမကြက္ကို ေရာင္း ၿပီး ေလွ်ာက္လွဴမိတာေတာင္ မွားတယ္ ေျပာေနျပန္ၿပီ။ ေဆးခန္းကိုလည္း ဂ႐ု တစိုက္ဖြင့္ၿပီး ေငြလည္း အာ႐ံု စိုက္ ရွာတတ္လာၿပီ။ အရင္ လို အလကားမတ္တင္း ကုေပးတာမ်ဳိး နည္းသြားေပ မယ့္ လူေတြက ဆရာသံခဲကို နားလည္ ေက်နပ္ၾကပါ တယ္။ အင္း... သူ႔အမ်ဳိး တခ်ဳိ႕က လြဲရင္ေပါ့ေလ"
"သူ႔အမ်ဳိးေတြ ရွိေသး လုိ႔လား"
"ရွိတယ္။ ေသြးေတာ့ ေ၀းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးေတာ့ အမ်ဳိးေပါ့။ သူ တို႔က ေသြးမေတာ္ သားမစပ္ ဒီေရာဂါသည္ ကေလးေလး ကို တစ္သက္လံုး ျပဳစုေနရ မွာမ်ဳိး မလုပ္ေစခ်င္ၾကဘူး ေပါ့။ အေဖဘက္က ခ်မ္း သာတဲ့ အမ်ဳိးေတြလည္း ရွိရက္နဲ႔ ဆရာသံခဲက ႏြား က်သလုိ ျဖစ္တယ္လုိ႔ သူတို႔ က ထင္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဆရာသံခဲက ဘာေျပာလဲ ဆုိေတာ့ ဒီကေလး အခုလုိ ဘ၀ ေရာက္ရတာဟာ ကေလးအေမအေပၚ သူ သစၥာ မေစာင့္ႏုိင္ခဲ့လုိ႔ ျဖစ္ တာ။ သူ႔မွာ တာ၀န္ရွိတယ္ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႔အမ်ဳိးေတြကို ေျပာေသးတာက ခင္ဗ်ား တုိ႔သာ အေျမာ္အျမင္ရွိရွိနဲ႔ အငတ္ခံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္း စုထားေပးခဲ့ၾကရင္ အခုလုိ အျဖစ္ဆုိးမ်ဳိးေတြ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မွာလည္း တာ၀န္ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတုိ႔က ကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္မသိခ်င္ ေန၊ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္သင့္တာ လုပ္ေနတာကိုေတာ့ ဘယ္ ေတာ့မွ ဖ်က္ဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔လို႔ ေျပာသတဲ့"
ေပ်ာ္စရာ ဇာတ္သိမ္း ဟု မဆုိႏုိင္ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္ ေက်နပ္ၾကည္ႏူး မိပါသည္။
"ဆရာသံခဲက သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ဘာေျပာ လဲဆုိေတာ့ ဥမၼာ့အေပၚ သူ တင္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေႂကြးကို ဒီကေလးဆီမွာ အတုိးနဲ႔ ျပန္ ဆပ္ရမွာလုိ႔ အျမဲေျပာေျပာေနတာတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ကေလး ကို ဘယ္ေလာက္ဂ႐ုစိုက္စိုက္ အသက္ရွင္ပါ့မလားလုိ႔ ေမးၾကသူေတြကို ဆရာသံခဲက သူ႔မွာ ဘာအျပစ္မွမွ မရွိ တဲ့ဟာ။ ရွင္ရမွာေပါ့လုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ႏုိင္ငံ တကာမွာ အခုလုိ ကေလးမ်ဳိးေတြကို ဘယ္လုိေစာင့္ ေရွာက္ၾကတာ၊ ဒီႏုိင္ငံမွာလည္း ေစတနာရွင္ေတြ စုေပါင္း ၿပီး သန္လ်င္ဘက္မွာ ကေလးသံုးဆယ္ေက်ာ္ ေစာင့္ေရွာက္ ထားၾကတာ ဆုိတာမ်ဳိးေတြကို ေျပာျပတယ္တဲ့။ သူက ကေလးတစ္ေယာက္တည္း။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပေယာဂမကင္း ဘဲ ဒုကၡခံစားေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ကို သူ အသက္ ရွင္ေနသေရြ႕ နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္သြားမယ္။ သူဟာ ကေလးအတြက္ အသက္ရွင္ေနမွာ ျဖစ္သလို ကေလးကလည္း သူ႔အတြက္ အသက္ရွင္ေပးမွာ ေသခ်ာ တယ္လုိ႔ေတာင္ ေျပာေသးတယ္တဲ့ ဗ်ာ"
"ေအးဗ်ာ... ၾကားရတာ ကေလးအတြက္ေကာ၊ သူ႔ အတြက္ေကာ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါထက္ ကေလးက ဘယ္အရြယ္ရွိၿပီလဲဗ်" "ေက်ာင္းေတာင္ ထားရခါနီးၿပီဗ်။ ဆရာသံခဲကေတာ့ သားခ်င္း မုိးမႊန္ေအာင္ေခၚၿပီး ေက်နပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပံုပါပဲ ဗ်ာ" "ေကာင္းပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေက်ာင္းထားဖုိ႔ေကာ အဆင္ေျပပါ့ မလား" "ေျပမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မေျပလည္း သူ႔သားကို ဆရာမ ငွားၿပီး သင္မယ္။ သူကိုယ္တုိင္လည္း သင္ေပးလုိ႔ ရ တယ္လုိ႔ ဆရာသံခဲကေတာ့ ေႂကြးေၾကာ္ေနတာပါပဲဗ်ာ"
"ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါထက္ ဆရာသံခဲ အခုေန တဲ့ သူ႔ဦးေလးအိမ္လိပ္စာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးပါဦးဗ်ာ"
"ဘာလဲ... ခင္ဗ်ား စိတ္၀င္စားသြားၿပီး ဆရာသံခဲ ကို ျပန္ေတြ႕ခ်င္သြားၿပီေပါ့။ ေပးရမွာေပါ့ဗ်ာ" ဟုဆုိကာ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ လိပ္စာေရးေပးပါသည္။
မွန္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာသံခဲ ေခၚ ေဒါက္ တာျမင့္ႏုိင္ကို ျပန္ေတြ႕ခ်င္႐ံု သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဆရာ့ဆီသြားၿပီး ဆရာ့မ်က္ေမွာက္မွာပင္ ဆရာ့သားေလး ျဖစ္ေနရွာေသာ ဥမၼာ့သားေလးကို ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ လႈိက္လွဲစြာ ပိုက္ေထြးယုယ ၾကင္နာျပခ်င္ပါသည္။ ၿပီး ေတာ့ ကေလးအနာဂတ္အတြက္ ဆရာနဲ႔ေဆြးေႏြးၿပီး ၀ိုင္း အေျဖရွာေပးရမည္။
သည္လုိနည္းျဖင့္ ဆရာ့ရဲ႕ ခ်စ္ေႂကြးဆပ္ႏွလံုးသားကို ကြၽန္ေတာ္လည္း တတ္အားသေရြ႕ အားျဖည့္ေဖးကူသင့္ သည္ မဟုတ္ပါလား။
X X X
ေမာင္လြင္မြန္၊ကသာ၊
(ေ႐ႊအျမဳေတ မွ ကူးယူေဖၚျပသည္။ ဤစာမူအား ေ႐ႊအျမဳေတ၏ ခြင့္ျပဳခ်က္မရဘဲ အသံုးမျပဳရ)
အရွင္ဂမၻီရ - ေရႊ၀ါနဲ႔ ေရႊျမန္မာကို အလွဆင္ေစခဲ့သူ
ကိုေမာ္ | မဇၩိမ
ေသာၾကာေန႔၊ ႏုိဝင္ဘာလ 14 2008 13:22 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ေရႊ၀ါေရာင္ကို ဦးေဆာင္ရာမွာ ပါ၀င္ခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္တပါးလည္းျဖစ္၊ သံဃတပ္ေပါင္းစုအဖြဲ႔ႀကီးရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တပါးျဖစ္သူ အရွင္ဂမၻီရ ဖမ္းဆီးအက်ဥ္းခ် ခံထားရတာဟာ ႏို၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔မွာ တႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားခဲ့တယ္။
အရွင္ဂမီၻရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၄ ရက္ေန႔မွာ မႏၱေလးတိုင္း စဥ့္ကိုင္ၿမိဳ႕တြင္း တေနရာမွာ ဖခင္ျဖစ္သူနဲ႔အတူ အာဏာပို္င္ေတြရဲ႕ လက္ပါးေစေတြက ရိုက္ႏွက္ဖမ္းဆီးတာကို ခံခဲ့ရသူပါ။
တကယ္ေတာ့ သူဟာ သက္ေတာ္အားျဖင့္လည္း ၂၉ ႏွစ္သာရွိေသးတဲ့ ငယ္ျဖဴ စာသင္သား သံဃာေတာ္တပါးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
သိုေပမယ့္ မ်က္ေမွာက္ကာလ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ခံစားႀကံဳေတြေနၾကရတဲ့ အခက္အခဲ၊ အက်ပ္အတည္း မ်ိဳးစံုရဲ႕ အေျခခံဇစ္ျမစ္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ပ္အတည္းကို ႏိုင္ငံေရးနည္းနဲ႔ မေျဖရွင္းဘဲ တဖက္သတ္ ဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္ေနတာေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ သိျမင္နားလည္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ လ်စ္လ်ဴရႈ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ မိမိနဲ႔အတူ တျခား ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားကပါ ပူးေပါင္းပါ၀င္ ေျဖရွင္ေပးႏိုင္ဖို႔အတြက္ စာသင္သား ေလာကကို စြန္႔ခြာၿပီး ႀကိဳးစား အားထုတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အခုဆိုရင္ သံဃာ့သမိုင္းမွာ ကဗၺည္းထိုးရမယ့္ သံဃာေတာ္မ်ား ေမတၱာပို႔သ ဆႏၵျပမႈႀကီးဟာလည္း ၀င့္၀င့့္ၾကြားၾကြားနဲ႔ ဂုဏ္ေျပာင္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလို အေျခအေနမွာ အရွင္ဂမၻီရကေတာ့ အက်ဥ္းေထာင္မွာ အက်ဥ္းစံေနရပါတယ္။
ၿပီးခဲတဲ့ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္ေန႔တုန္းက မိသားစု၀င္ေတြ အဖမ္းခံရတာရယ္၊ စက္တင္ဘာ ႏွစ္ပတ္လည္ ေန႔ရယ္ေၾကာင့္ အရွင္ဂမၻီရဟာ စိတ္ဖိစီးမႈဒဏ္ေတြကို ျပင္းထန္စြာ ခံစားေနရတဲ့ ကာလမွာ အက်ဥ္းေထာင္တြင္း တာ၀န္ရွိတဲ့ ရဲမွဴးေတြ လာကပ္တဲ့ ႏြားႏို႔ကို ဘုန္းေပးမိတဲ့အတြက္လည္း အဲဒီေန႔မွာပဲ ၃ ခါ အန္ၿပီး ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္လို႔ သိရတယ္။
အဖမ္းဆီးခံရျခင္း တႏွစ္ျပည့္ ႏွစ္ပတ္လည္ကာလမွာကို အရွင္ဂမၻီရဟာ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ က်န္းမာေရး ဆိုး၀ါးစြာ ခံစားေနရေလရဲ႕။ ေဆးရံုတက္ၿပီးမွ သိရတဲ့ က်န္းမာေရး အေျခအေနေတြက အေၾကာင္းအရာ တခုခုကို စဥ္းစားလိုက္ရင္ ေခါင္းကိုက္တယ္၊ ဇက္ေၾကာေတြ တက္လာတယ္၊ ဘာကိုမွ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး ျဖစ္သြားတဲ့အျပင္ကို လူကလည္း ပိန္ခ်ဳံးက်သြားလိုက္တာ အရိုးေပၚ အေရတင္ပါပဲေလ။
ဒိအျပင္ကို ထူးဆန္းတာက ေထာင္၀င္စာ ပံုမွန္ေတြ႔ေနတဲ့ အမေတာ္ႀကီးကို တခါမွ မေျပာဘူးခဲ့တဲဲ့ ''ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ပါနဲ႔၊ ေပါက္ၿမိဳ႕မွာျပန္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါ၊ သူကိုလည္း ေထာင္၀င္စာ ေတြ႔မေနပါနဲ႔ေတာ့'' အစရွိတဲ့ စိုးရိမ္တဲ့ စကားလံုးေတြနဲ႔ ခဏခဏ ထပ္မွာေနတဲ့အျပင္ ပံုစံကလည္း အရမ္း စိုးရိမ္စိတ္ ႀကီးေနတဲ့ ပံုပဲလို႔ ၾကားသိရေတာ့ စာေရးသူအေနနဲ႔ အေတာ့္ကို အံ့ၾသမိသြားပါတယ္။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ အရွင္ဂမၻီရနဲ႔ အနီးကပ္ေနခဲ့ဖူးေတာ့ သူ႔ရဲ့ စိတ္ဓာတ္ၾကံ႕ခိုင္ပံုေတြကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔ သိရွိထားရသူ ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ အံ့ၾသမိတာပါပဲ။
သူနဲ႔ စကားေျပာလိုက္မွျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းကကို လြတ္တယ္မရွိဘူး။ သူ စဥ္းစားေတြးေခၚေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာ မွန္သမွ်ဟာလည္း ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္းေတြကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းေတြပါပဲ။ ဒါမွ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ မနစ္နာေစဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အသြင္ကူးေျပာင္းႏိုင္မယ္လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ခံယူထားၿပီး ႀကိဳးစားေနတယ္ထင္ရဲ႕။
အရွင္ဂမၻီရရဲ႕ ဘြဲေတာ္အရင္းက စေႏၵာဘာသ။ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြက ဗိုလ္စံ ဘာေတြလုပ္ေနတုန္းဗ်လို႔ ေမးတဲ့အခါတိုင္း သူ ျပန္ေျဖေလ့ရွိတာက ''တပည့္ေတာ္ ဗုဒၶအလိုေတာ္က် ဗဟုဇနဟိတာယ၊ ဗဟုဇနသုခါယ ဆိုတဲ့အလုပ္ေတြကုိပဲ ပံုမွန္လုပ္ျဖစ္ေနပါတယ္ ဘုရား'' တဲ့။
အရွင္ဂမၻီရဟာ အဲသလို ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားသလို စိတ္ထားကလည္း ျဖဳစင္သန္႔ရွင္းရံုမက ေပးဆပ္မႈေတြကလည္း မ်ားျပားလွပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္လည္း သူ ျပန္လည္ရရွိတဲ့ ခံစားပိုင္ခြင့္ေတြက်ေတာ့ အဘက္ဘက္က နိမ့္က်လွပါတယ္။
စာေရးသူတို႔ ရန္ကုန္ကို အရွင္ဂမၻီရနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးဖို႔ ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္တုန္းကဆိုရင္ ေအာင္မဂၤလာ အေ၀းေျပးကြင္းကို လာႀကိဳတဲ့ အရွင္ဂမၻီရရဲ႕ ပံုစံဟာျဖင့္ အေတာ့္ကို ဘ၀င္က်စရာ မေကာင္းလွပါဘူး။ ဆံပင္က လက္မ၀က္သာသာ ရွည္ၿပီး၊ ထုိင္းပိုး သကၤန္းကို ဂြ်တ္တက္ေအာင္၀တ္ထားကာ ပိုးလြယ္အိတ္ ခပ္ညစ္ညစ္ထဲမွာ ပစၥည္းအျပည့္ထည့္ၿပီး လြယ္ထားတဲ့ သူ႔ပံုစံေလးကို ခုထက္ထိ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေသးတယ္။
အဲဒီတုန္းကဆို ''ဒီဘုန္းႀကီးကြာ ဘုန္းႀကီးမပီသဘူး။ ေတာ္ေတာ္ကို ေပတိေပစုတ္ ႏိုင္တာပဲ'' လို႔ေျပာၾကတာေတြ ၾကားဖူးပါရဲ့။ ေရနံေခ်ာင္းၿမိဳ႕ ဆိုတာကလည္း ေရနံေခ်ာင္းသား စကားငွားသံုးရရင္ "အစိုးရက အညိဳေရာင္ဆိုလား၊ အမဲေရာင္ဆိုလား။ အဲသလိုသတ္မွတ္ၿပီး ဘာတခုမွ ဖြံ႔ၿဖိဳးေအာင္္ ေဆာင္ရြက္မေပးလို႔ ၿမိဳ႕က စုတ္ျခာျခာျဖစ္ေနတာတဲ့" တကယ္ေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းဆိုတာက အခ်က္အခ်ာက်တဲ့ သမိုင္း အစဥ္အလာႀကီးမားတဲ့ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအရလည္း တက္ၾကြမႈအျပည့္ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ပဲကိုး။
အဲသလို အသင့္အတင့္ ျပည့္စံုေနတဲ့ စာသင္သားေတြဆိုေတာ့ အရွင္ဂမၻီရရဲ႕ အေပၚယံ ရုပ္ပံုလႊာကိုၾကည့္ၿပီး အတင္းေျပာတာ (တနည္း) သံုးသပ္တာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္တာရွိတဲ့ သဘာ၀တခုလိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူနဲ႔ စကားေျပာလိုက္မွျဖင့္ လူပံုစံ စုတ္ျခာျခာ ႏိုင္သေလာက္ စကားအရာ၊ ဒီထက္ ခ်ဳံ႕ေျပာရရင္ စိတ္ထားအရာမွာက်ေတာ့ သိကၡာအျပည့္ပဲ ျဖစ္ေနေလေတာ့ မေလးစားဘဲ ဘယ္ေနႏိုင္ေတာ့မလဲ။ အံ့ၾသတႀကီးကို ျဖစ္ခဲ့ရတာေပါ့။
ဒီထက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာက သူ႔မွာ အဲဒီ သကၤန္းတစံုနဲ႔ ေရလဲစရာ သင္းပိုင္တထည္၊ တျခား ကိုယ္ပတ္ သကၤန္းေလးတထည္သာ ရွိတာေၾကာင့္ အဲဒီသကၤန္းကို ေလွ်ာ္လိုက္မွျဖင့္ သူ အျပင္ထြက္ဖို႔ အဆင္မေျပႏိုင္ပဲ ျဖစ္သြားၿပီး အလုပ္ေတြ ေႏွာင့္ေႏွးကုန္မွာကို ငဲ့ညွာေနတာေၾကာင့္ပဲလို႔ စာေရးသူ နားလည္ သေဘာေေပါက္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ့္ကို ေလးလည္းေလးစား၊ သနားလည္း သနားမိေတာ့တာပါပဲ။
သူဟာ စာသင္သားတို႔ ရသင့္ရထိုက္တဲ့ လာဘ္လာဘေတြ မရရွိေတာ့တဲ့အျပင္ အရင္ ရွိရင္းစြဲေက်ာင္းမွာ ရွိၿပီးသား အသံုးအေဆာင္ေလးေတြကိုေတာင္မွ လုံၿခံဳေရးအရ ဂရုမစိုက္ႏိုင္အားေတာ့ဘဲ ရွိသမွ်နဲ႔ ေရာင့္ရဲၿပီး ႏိုင္ငံအေရး အားထုတ္ေတာ္မူတာပါ။
အဲဒီလို ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈရဲ႕ ဒဏ္ေတြကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံၿပီး ႏုိင္ငံအေရး အားထုတ္၊ အားေပးခဲ့တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ဟာ အခုေတာ့ သူ႔အမကို ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ဖို႔ တားျမစ္ေနတယ္ဆိုေတာ့.. ။ ဒါနဲ႔ ဇနီးသည္ (အရွင္ဂမၻီရရဲ႕ အမေတာ္အငယ္) ကို အရွင္ဂမၻီရအေၾကာင္း ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ အရွင္ဂမၻီရဟာ ကိုယ္တိုင္ခံစားရတဲ့ အခက္အခဲ ဒုကၡေတြကို ဂရုစိုက္ေလ့ မရွိေပမယ့္ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ မိသားစု၊ ေဆြးမ်ဳိးညာတိ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြနဲ့ ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ စိုးရိမ္စိတ္ အလြန္ႀကီးမားသူျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သေဘာေပါက္ခဲ့ရတယ္။
ဒါကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ေနတဲ့ အာဏာပိုင္ေတြကလည္း အရွင္ဂမၻီရကို ဖိအားေပးသတဲ့။ စာေရးသူနဲ႔ ဇနီးသည္ျဖစ္တဲ့ အရွင္ဂမၻီရရဲ႕ အမေတာ္အငယ္တို႔ ေရွာင္တိမ္းေနရတဲ့ကာလမွာ အမေတာ္အငယ္ျဖစ္သူနဲ႔ သူ႔အမ်ိဳးသားကို ဖမ္းဆီးထားၿပီးျဖစ္ေၾကာင္းကို ေန႔ရက္အတိအက်၊ အခ်ိန္၊ ေနရာ၊ လက္ရွိ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ အေဆာင္နံပါတ္ အစရွိတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ အယံုသြင္းတဲ့အျပင္ ညီေတာ္ျဖစ္သူနဲ႔ အမေတာ္အႀကီးရဲ႕ အမ်ဳိးသားျဖစ္သူ ႏွစ္ဦးစလံုးကို တၿပိဳင္နက္ ဖမ္းျပလိုက္ေတာ့ မိသားစုကို သံေယာဇဥ္ႀကီးပါတဲ့ အရွင္ဂမၻီရ ဘယ္လိုခံစားေနရမလဲ တြက္သာၾကည့္ပါေတာ့ေလ။ ဒီ့အျပင္ အမေတာ္ျဖစ္သူကလည္း ေမြးခါနီးဖြားခါနီး ကိုယ္၀န္ေဆာင္ မိခင္ေလာင္း ျဖစ္ေနၿပီး၊ မိဘႏွစ္ပါးက ဆိုရင္လည္း အသက္ ၇၀ ေက်ာ္မွ ေဆးေပးမီးယူ အားကိုးစရာ သားသမီးေတြ တေယာက္မွ အနားမွာ မရွိျဖစ္ေနတာကို အရွင္ဂမၻီရ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ထားလို႔ ရႏိုင္ပါ့မလဲ။
သုိ႔ေပမယ့္ အရွင္ဂမၻီရဆိုတဲ့ သံဃာ့အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္တပါးဟာ နအဖ ထံ ဒူးေထာက္ျပီး အဓမၼကို ဘယ္ေတာ့မွ အားေပးအားေျမွာက္ လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာကေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ။
အရွင္ဂမၻီရ ဖမ္းဆီးခံရျခင္း ႏွစ္ပတ္လည္မွာ အရွင္ဂမၻီရကို ဒီစာလႊာနဲ႔ ဦးညႊတ္ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။
ကိုေမာ္
(စာေရးသူသည္ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္သို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္လာသူ ျဖစ္သည္။)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://myochitmyanmar.org/index.php?format=feed&type=rss. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.