ညစာ
ညစာ စားရဲ႕လားဆိုတဲ႔ အိမ္ကေမးခြန္းကို ခုနကလွမ္းေျဖလိုက္တဲ႔ စာပါ။ ျပန္ေရာက္လာတဲ႔စာက အဲဒါဘာေျပာတာလဲ ........ တဲ႔
-------------------------------------------------------------------------
အေငြ႔တေထာင္းေထာင္းထေနတဲ႔ စြပ္ျပဳတ္ပန္းကန္ျပားေရွ႕မွာ ငါထိုင္ေနတယ္။
ဒီေထာင္႔ေလးနားက အရြက္ေသးေသးစိမ္းစိမ္းေလးကို ဘာေခၚသလဲငါမသိဘူး။
ဒါေပမယ္႔ ဒီစြပ္ျပဳတ္အရသာရွိမယ္ဆိုတာသိတယ္။
မွိဳဘယ္ႏွပြင္႔ပါသလဲ သိတယ္ ငရုတ္ေကာင္းဘယ္နခါျဖဴးသလဲသိတယ္။
ျဖဴျပစ္ျပစ္စြပ္ျပဳတ္ကို တခါေမႊလိုက္တိုင္း ဒီလိုအေငြ႔ေတြ ေထာင္းကနဲထမယ္ဆိုတာ သိတယ္။
ဘယ္ေလာက္ပူပူ ဒီစြပ္ျပဳတ္ကို ငါေသာက္ေတာ႔မယ္။
အသံပိတ္ထားတဲ႔ တီဗီေပၚက လွဳပ္ေနတဲ႔ အရုပ္ေတြကို ငါသနားသြားျပီ။
ဂ်က္လန္ဒန္ရဲ႕အသားတတံုးကို သနားသြားျပီ။
ဘာ...ခ်ိစ္ပါတယ္ဟုတ္လား လို႔ စူးစူး၀ါး၀ါးထေအာ္တတ္တဲ႔ မိန္းမေတြကို ငါသနားသြားျပီ။
အနံရလိုက္ျပီး မေသာက္လိုက္ရမယ္႔ ပမႊားပရြက္ဆိတ္ေတြကို ငါသနားသြားျပီ။
ငါဘယ္ေတာ႔မွ ေ၀မွ်မေပးမယ္႔ အရာေတြထဲမွာ ဒီစြပ္ျပဳတ္လဲပါတယ္။
ေျပာခ်င္တာေျပာ... ဒီစြပ္ျပဳတ္ကို ငါေသာက္ရေတာ႔မယ္။
ပု၀ါကို က်က်နနျဖန္႔လိုက္တယ္
ကဲ ရွည္လ်ားလွတဲ႔ ေန႔တာႀကီး မင္းဘာတတ္ႏိုင္ေသးလဲ။
-------------------------------------------------------------------------
မွတ္ခ်က္။ ။ ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး။ ႀကိဳက္သေလာက္ရယ္ေပေတာ႔ ေဒၚငံုးဥ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://thinkinghoney.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.