ကမ္းတတ္တိုက္ပြဲ
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
ေလာကဓံကလည္း အႏုိင္က်င့္တယ္
ဘ၀ကလည္း အဖိတ္အစင္မ်ားတယ္
ပဋိပကၡေတြဟာ ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။
စားၾကတယ္
လူကို လူခ်င္းစားၾကတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔
ငါ့ေခ်ာတိုင္ေလးကိုမွ
၀တ္ဆီေတြ တျဗန္းျဗန္း ပတ္ေနရတာတဲ့တုန္း။
အဖတ္ဆယ္မရတဲ့
ေခတ္ကာလကလည္း အရည္က်ဲလြန္းလွတယ္
အဲဒီလို ေခတ္ကာလမွာမွ
အလံစိုက္ဖို႔ လူျဖစ္လာရတာဆိုေတာ့
"ဆကပ္တိုတို၀တ္ ေအာက္စလြတ္ရင္ဖံုး။"
ဘယ္သူ႔ကိုမွ
ျမဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဘူး
ဘယ္သူရဲ႕
ျမဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းတာကိုမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး
ငါ့အဓိပၸါယ္ကိုငါ ထြန္ယက္တယ္
ေနပူမေရွာင္
မိုး႐ြာမေရွာင္ ထြန္ယက္တယ္။
မက္မက္စက္စက္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တယ္
ငါ့ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းေတြ
ယံုၾကည္ခ့ဲတယ္
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကလည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
ယခုလည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
အ႐ိုင္းစိုင္းဆံုး ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
ငါ့ေသြးေတြထဲ ၀င္ေရာက္ေနတဲ့အထိ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။
ငါ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာပဲေနတယ္
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ တဦးခ်င္းကိစၥပဲတဲ့လား
တကိုယ္ေတာ္၀ါဒန႔ဲ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္တဲ့လား
ငါ ဒါကို ရယ္သြမ္းေသြးမိတယ္
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ စည္း႐ံုးစုဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္တယ္
ပစၥဳပၸန္ကိစၥလည္းျဖစ္တယ္
ငါပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွ ေနတယ္။
ဘာတဲ့ …
ပန္းေရာင္ဆိုပါလား
ငါ ဘယ္ေတာ့မွ အနီကို အနက္အစြန္းမခံဘူး
ငါဘယ္ေတာ့မွ ၾကက္ေသြးေရာင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး
တရားေသမဟုတ္ဘူး လမ္းညႊန္။
တရားမွ်တမႈေတြ မိုးလို႐ြာ
ေအးခ်မ္းၾကပါေစ
အမွန္တရားေတြ ေနလိုသာ
ေႏြးေထြးၾကပါေစ
လူအခ်င္းခ်င္းေသြးစုတ္ျခင္း
ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
သမိုုင္းကို မ်က္ရည္ခံထိုးလိမ့္မယ္ထင္သလား
ငါ့႐ိုးသားမႈကို ငါယံုၾကည္တယ္
ျပက္ျပက္သားသားကို ယံုၾကည္တယ္။
ဘယ္သူေတြ
အကုန္အစင္ ႐ိုးသားခဲ့ၾကသလဲ
အကုန္အစင္ ႐ိုးသားသူသာ
အကုန္အစင္ ရရွိေပလိမ့္။
ေၾကမြရမွာတဲ့လား
ဒီလိုပါပဲ
အထုအေထာင္းေတြၾကားက
သံမဏိသားက်လာၾကတဲ့
ငါ့ေရွ႕က ငါ့ခ်စ္သူေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
ဒါ
ငါတို႔ေခတ္တဲ့လား
မဟုတ္ဘူး
ဒါ
ငါတို႔ေခတ္မဟုတ္ေသးဘူး
ငါတို႔ေခတ္ဟာ ဒီလိုျဖစ္ခြင့္မရွိဘူး
ငါတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ဖို႔ ငါတို႔ထူေထာင္ရဦးမယ္။
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
"ေနလို လ လို ရဲေဘာ္ ေနလ"
လင္းေႏြးအိမ္
ဂုရုေရ
အိပ္မက္ေတြပိုက္ၿပီး ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတဲ့
ေတာ္လွန္စစ္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ကာလမွာ
ဌာနေတြမတူခဲ့ၾကေပမယ့္
ဝါဒေတြတူခဲ့ၾကတယ္။
ဂုရုေရ
ေဆးလိပ္တိုလက္ၾကားညွပ္ႁပီး
အဆိပ္ေငြ႔ေတြရႈရိုႈက္ရင္း
အသက္ျပင္းျပင္းေရးခဲ့ၾကတဲ့ကဗၽာေတြထဲမွာ
ပါဒေတြတူခဲ့ၾကတယ္။
ဂုရုေရ
မဲေဆာက္က ဆရာလြမ္းရဲ့ ကဗ်ာစခန္းမွာ
သူရာနဲ႔ ဝရုဏကို ဂုဏ္ျပဳၾကတုန္းကလဲ
စရဏေတြ တူခဲ့ၾကတယ္။
အခုေတာ့
ရဲေဘာ္ေရလို႔ ေအာ္ေခၚလိုက္တဲ့အခါမွာ
ခြ်န္ျမေနတဲ့ကေလာင္တေခ်ာင္းက
ျမင့္ေဇဘေလာက္ထဲက ထြက္လာတယ္
အဲဒါ ဂုရု ျဖစ္တယ္
အဲဒါ ပြင့္သစ္ကရိန္ကန္ ျဖစ္တယ္
အဲဒါ ရဲေဘာ္ျမင့္ေအာင္ျဖစ္တယ္
အဲဒါ ကိုေနလ ျဖစ္တယ္
အဲဒါ ၈၈ ရဲ့ ရင္ေသြးတေယာက္ျဖစ္တယ္
အဲဒါ စစ္အုပ္စုႏွလံုးသားမွာ စိုက္နင္ခဲ့တဲ့ က်ည္ဆန္တေတာင့္ျဖစ္တယ္။
ရဲေဘာ္ဂုရုေရ
စိတ္ခ်လက္ခ်သြားေပေတာ့
ခင္ဗ်ားခ်စ္တဲ့ ရဲေဘာ္ေတြရွိေနသမွ်
ခင္ဗ်ားပြင့္ေစခၽင္တဲ့ပန္းေတြ ေဝဆာလာလိမ့္မယ္။ ။
လင္းေႏြးအိမ္
(၂၀ဝ၈ ႏိုဝင္ဘာ ၂၀ မွာဘဝကူးသြားတဲ့ သူငယ္ခၽင္းရဲေဘာ္သို႔)
မုန္တုိင္းလာသြားခဲ့တယ္
ျမင့္ေဇ
သတိရမိတယ္
ဆားခ်က္တဲ့လက္က
တံငါသည္္ဘ၀ကို ႏူးညံ့ခဲ့ပုံမ်ား။
မင္းလည္း မျမင္ႏုိင္
ငါကလည္း မင္းကို
မေပြ႔ေထြးႏုိင္ခဲ့
ဆားခ်က္သမေလးေရ…။
မုန္တုိင္းက
ေ ရ ာ က္ လ ာ တ ယ္ ။
အခုေတာ့
ကမ္းမျမင္ လမ္းမျမင္။
စီးေမ်ာသြားပုံက
ေကာင္းကင္တခုလုံး
ခ်က္ခ်င္း
ပ်က္သြားသလုိ
ရုန္းရင္းဆန္ခတ္။
ေခတ္ေတြ စီးဆင္းသြားေတာ့
ပင္လယ္က
ျပာစိမ္းလုိ႔
ဘာမွမပတ္သက္သလုိမ်ဳိး
သူစိမ္းဆန္ဆန္ၾကည့္လုိ႔ ။ ။
ကိုဖိုးေဇ (ခ) ကိုဂုရု ေနာက္ဆံုးေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးပါ...
(အရမ္းေၾကကဲြရပါတယ္ ကိုဂုရု ...)
ကိုစ်ာန္
ေခ် (သို႔မဟုတ္) ရဲေဘာ္ရဲဘက္
ေရႊအိမ္စည္
(၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ၉-ေန႔တြင္ က်ဆံုးခဲ့သည့္ ေပ်ာက္က်ားစစ္သူၾကီး ရဲေဘာ္ ေခ်ေဂြဗားရားအား ဂုဏ္ျပဳေရးဖြဲ႔သည္)
(၁)
ေျမ၀သုန္သည္ ဂုဏ္ျပဳအပ္သည့္ ဧည့္သည္တေယာက္အား ဆီးၾကိဳ၍ေထြးေပြ႔ထားခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီ။ သူ....က်ဆံုးခဲ့သည့္ ၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔ မွ ....။ ႏွစ္ေပါင္း (၄၁) ရွိေလၿပီ။
သူကား....ဆရာ၀န္တဦး ...။ သို႔ေသာ္...သူကား ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကိုသာ ကိုင္၏။ "လူတေယာက္ခ်င္း
ခံစားရတဲ့ ေရာဂါေတြကို ကုရတာထက္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအလိုက္ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာေတြကို ကုသေပးရတာ ပိုအက်ဳိးရွိပါတယ္"
သူေျပာခဲ့သည့္စကားျဖစ္၏။ ၁၉၅၉ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ (၁)ရက္ေန႔က က်ဴးဘားႏုိင္ငံ ဟားဗားနားၿမိဳ့၌ ေျပာခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
(၂)
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔တြင္ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟူသည္အား အတည္ျပဳႏုိင္သည္က ... ေအာက္တုိဘာလ (၁၅)ရက္ေန႔မွျဖစ္သည္။
က်ဴးဘားသမၼတ ဖီဒယ္ကက္စထရိုမွ အတည္ျပဳထုတ္ျပန္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏႐ုပ္အေလာင္းမွ ျဖတ္၍ယူလာခဲ့သည့္ လက္ေေမာင္းရင္းမွ ျပတ္ေနသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ၾကည့္၍ သူကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီဟု အတည္ျပဳခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏အေလာင္းကိုမူ မေတြ႔ခဲ့ၾကရ။ ႏွစ္ေပါင္း (၃၀)အထိ ေပ်ာက္ဆံုးေနခဲ့၏။ ၁၉၉၇ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ (၁၂)ရက္တြင္မွပင္ သူ၏႐ုပ္အေလာင္းအား ေျမ၀သုန္အတြင္းမွ ျပန္လည္တူးေဖာ္ရရွိေတာ့၏။
ဘုိးလီးဗီးယားႏုိင္ငံ " ဗယ္ရီဂရန္ေဒသ" ေလ ယာဥ္ကြင္းငယ္ေလးအနီးမွျဖစ္သည္။ က်င္းငယ္အတြင္း၌ ႐ုပ္အေလာင္းအရိုးစု (၇)စုအား ေတြ႔ရ၏။
အ႐ုိးစုအမွတ္ (၂)က လက္ေမာင္းရင္းမွေန၍ လႊႏွင့္တုိက္ျဖတ္ထားျခင္း ခံရသျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးမရွိ ၨၨ။ ဒီအင္ေအ စစ္ေဆးမႈ ျပဳ၍ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့၏။
သူ .... ။
သူကား ... ႏွစ္ေပါင္း (၃၀) ၾကာမွပင္ က်ဴးဘားႏိုင္ငံ " ဆန္တာကလာရာၿမိဳ့" ရွိ သူ၏ ဂူဗိမာန္အတြင္း ကိုယ္အဂၤါ စံုလင္စြာႏွင့္ လဲေလ်ာင္းရေတာ့၏။
(၃)
သူႏွင့္ပါတ္သတ္၍ သူ႔၀န္းက်င္၏ မွတ္ခ်က္အျမင္မ်ားမွ သူ႔အား ေတြ႔ရမည္။ ျပင္သစ္အေတြးအေခၚပညာရွင္ " ယန္ေပါဆတ္" က သူ႔အား ...
"က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္ရဲ့ အၿပီးအျပည့္အစံုဆံုး လူသား" ဟူ၍ မွတ္ခ်က္ေပး၏။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ေမရီလင္းအင္စတီက်ဴ က သူ႔အား " ကမၻာေပၚတြင္ နာမည္အေက်ာ္ၾကားဆံုး ၂၀-ရာစု ၏ သေကၤတတစ္ခု " ဟု သတ္မွတ္၏။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုကမူ သူ႔အား .... " သူဟာ သူ႔ရဲ့အက်င့္စာရိတၱ၊ သူ႔ရဲ့စိတ္ဓါတ္၊ သူ႔ရဲ့ၾကံ့ခုိင္မႈနဲ႔ အလုပ္လုပ္ရာမွာ စိိတ္အားထက္သန္မႈေတြကို ထားရစ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္။ တခြန္းတည္းအတုိခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆုိရင္ သူ႔ရဲ့ စံနမူနာေတြကို က်ေနာ္တို႔အတြက္ ထားခဲ့တာျဖစ္တယ္"
(၄)
သူ႔အား အားဂ်င္တီးနားနုိင္ငံ၏ၿမိဳ့ေတာ္ " ေဗြႏုိဇာရီၿမိဳ့" မွ မုိင္၁၀၀-ေက်ာ္ေ၀းသည့္ " ရိုစာရီယို ၿမိဳ့" တြင္ ေမြးဖြားခဲ့၏။ " ရိုစာရီယို ၿမိဳ့" က " ပါရာနာ" ျမစ္၏ ျမစ္၀ကၽႊန္းေပၚေဒသတြင္ တည္ရွိသည့္ ၿမိဳ့ျဖစ္သည္။ စိုစြတ္၏။ အစဥ္အၿမဲေအးခဲ၍ေနသည္။
သူကား .... ၁၉၂၈ခုႏွစ္ ဇြန္ (၁၄)ရက္ေန႔ဖြားျဖစ္သည္။ ေမာင္ႏွမ ၅-ေယာက္အနက္ အၾကီးဆံုးျဖစ္သည္။ ဖခင္ အာနက္စ္စတုိေဂြဗားယာလင္(ခ်္)က အင္ဂ်င္နီယာတဦးျဖစ္ၿပီး မိခင္က စီလီယာဆာနာျဖစ္၏။ သူကား ငယ္စဥ္က ခ်ဴခ်ာ၏။ ပန္းနာရင္က်ပ္သည္တဦး ....။ ေအးလွ်င္ ပန္းနာေ၀ဒနာက ထၿပီ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ေရာဂါရွိေပမယ့္ သူကား အားကစားဖက္တြင္လည္း ထူးခၽႊန္ခဲ့၏။ " ရဂၢဘီ" ပြဲ မ်ားတြင္ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းကစား တတ္သည္။ ဖခင္က သူ႔အား
ငယ္စဥ္ကပင္ ေသနတ္ပစ္သင္ေပး၏။
စစ္တုရင္ကစားနည္းသင္ေပး၏။ သူသည္ စစ္တုရင္ကစားရာတြင္လည္း ထူးခ်ြန္သူတဦးျဖစ္ခဲ့သလုိ ေသနတ္ပစ္ရာတြင္လည္း .... ။
(၅)
သူက ငယ္စဥ္ကပင္ စာအုပ္ပံုအၾကား၌ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသူဟု ဆုိရမည္။ ဖခင္၏ကိုယ္ပိုင္စာၾကည့္ခန္းတြင္ စာအုပ္ေပါင္း ၃၀၀၀-ေက်ာ္ရွိ၏။
စာၾကည့္တုိက္ငယ္ေလးတခုပမာ ၨ၏၏။ "ဂ်က္လန္ဒန္" ၊ ""ဂ်ဴးလဘန္း"၊ "ဆစ္ဂမန္ဖရိုက္"၊ "ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္"
တုိ႔အား ငယ္စဥ္ကပင္ ဖတ္ခဲ့ရ၏။
သူက ကဗ်ာကိုလည္း အရူးအမူးစြဲလမ္း၏။ "ပက္ဘလိုနီရူးဒါ" ၏ ကဗ်ာမ်ားအား အာဂံုေဆာင္ႏုိင္သည္အထိ ဖတ္ခဲ့၏။
ဖခင္က လက္၀ဲ၀ါဒီတစ္ဦးျဖစ္၍ သူ႔ဖခင္၏ စာၾကည့္ခန္းတြင္ ကားမတ္ခ္၏ က်မ္းမ်ားက ရွိၿပီးီျဖစ္သည္။ သူ ... ေလ့လာခြင့္ရခဲ့၏။
(၆)
၁၉၄၇ခုႏွစ္တြင္ သူ ... " ေဗြႏိုဇာရီး"တကၠသိုလ္တြင္ ေဆးပညာသင္ယူခဲ့သည္။ထုိတကၠသိုလ္မွပင္ ေဒါက္တာဘြဲ႔ ရရွိခဲ့၏။ ၁၉၅၁ခုႏွစ္တြင္ သူသည္
ေဆးတကၠသုိလ္တတ္ေနရင္း ခြင့္ယူ၍ သူငယ္ခ်င္းတဦးႏွင့္အတူ ေမာ္ေတာ္ဆုိင္ကယ္တစ္စီးႏွင့္ လက္တင္အေမရိကတုိက္တလႊား ခရီးႏွင္၏။
ခ်ီလီသို႔ေရာက္၏။ ခ်ီလီမွသည္ ပီရူး ၊ အီေကြေဒါ ၊ ကိုလံဘီယာ ...ထုိမွ ဗင္နီးဇြဲလား ....။
ဤခရီးစဥ္မွ သူသည္ လက္တင္အေမရိကရွိ ျပည္သူတုိ႔၏ ဆင္းရဲမြဲေတမႈ ၊ လူတန္းစားမညီမွ်မႈမ်ားအား ေတြ႔ခဲ့မည္။ ဤခရီးစဥ္အေၾကာင္းအား
သူကိုယ္တုိင္ စာျပန္ေရး၏။ " ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ဒုိင္ယာရီ" ဟူ၍ စာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ စေရးသည္မွာ စပိန္ဘာသာႏွင့္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္မူ အဂၤလိပ္ဘာသာသို႔ ျပန္၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည္။ ၂၀၀၄ခုႏွစ္တြင္ ထုိစာအုပ္အား မွီ၍ ႐ုပ္ရွင္ျပန္ရိုက္၏။
(၇)
၁၉၅၃ခုႏွစ္တြင္ အာဂ်င္းတီးနားအစုိးရက ဆရာ၀န္မ်ားအား အတင္းအက်ပ္အမႈထမ္းခိုင္း၏။ သူက လူတေယာက္ခ်င္း ခံစားေနရသည့္ေ၀ဒနာအား မကုသခ်င္ ....။ ဤတြင္ သူသည္ အာဂ်င္းတီးနားမွ တိမ္းေရွာင္ထြက္ခဲ့ေတာ့၏။
ပီးရူး ၊ အီေကြေဒါ၊ ပနားမား၊ ေကာ္စတာရီကာ၊ နီကာရာဂြား၊ ဟြန္ဒူးရပ္စ္၊ အဲလ္ဘာလဗာဒို၊ ဂြာတီမာလာတို႔မွ မကၠဆီကိုသို႔ေရာက္၏။
မကၠဆီကိုတြင္ သူသည္ က်ဴးဘားမွ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ အုပ္စုႏွင့္ေတြ႔၏။ ေပါင္းမိ၏။ ထုိစဥ္က ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ အုပ္စုအား " ၂၆ ဲ " ရဲေဘာ္မ်ားဟု ေခၚၾကသည္။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔၏ " ၂၆ " ရဲေဘာ္မ်ားက က်ဴးဘားအာဏာရွင္ " ဖူလ္ဂ်င္စီယုိဘာတစၥတာ" အစိုးရအား လက္နက္ကိုင္ ပုန္ကန္ရန္ ၾကိဳးပမ္းေနၾကသည့္ ေတာ္လွန္ေရးသမား လူငယ္မ်ား ....။
မကၠဆီကိုတြင္ပင္ " ၂၆ ဲ " ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူ သူ .... ၏စစ္သင္တန္းတတ္ခဲ့၏။ သင္တန္းဆရာက မကၠဆီကိုမွ ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဟာင္းတဦး
....။ သင္တန္းမွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကီးေဟာင္း " အယ္ဘာတိုေဘးယို" က မွတ္ခ်က္ျပဳ ၏။ " သူသည္ သင္တန္းသားမ်ားအားလံုးအနက္ အထူးခ်ြန္ဆံုး ျဖစ္သည္" ဟူ၍ ....။
(၈)
၁၉၅၆ခုႏွစ္ ႏုိ္၀င္ဘာလ (၂)ရက္ေန႔တြင္ " ၂၆ " ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္အတူ သူသည္ က်ဴးဘားႏုိင္ငံသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက၏။ Gramma အမည္ရွိ
ေမာ္ေတာ္ငယ္တစီးႏွင့္ .... ။ မုိင္ ၁၃၀-ေက်ာ္ေ၀းသည့္ ပင္လယ္ခရီးအား ႏွင္ၾက၏။ ရဲေဘာ္ရွစ္က်ိပ္ႏွင့္ တေယာက္ ...။ ဓါးေကာက္သ႑ာန္
က်ဴးဘားကၽႊန္းေပၚသို႔ ေရာက္၏။ မၾကာ .... က်ဴးဘားအာဏာရွင္တပ္မ်ားႏွင့္ တုိက္ပြဲမ်ား ျဖစ္သည္။ တုိက္ပြဲအေျဖက မေကာင္း။ သူတုိ႔ဘက္မွ ရဲေဘာ္ ၆၉-ေယာက္ က်ဆံုးကုန္၏။ သူ ..... ၊ ဖီဒယ္ကက္စထရိုႏွင့္ ရဲေဘာ္ ၁၂-ေယာက္သာက်န္ေတာ့၏။ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ ....။ ၾကံခင္းမ်ားအတြင္း ပုန္းေနၾက၏။ ၾကံမ်ားစုတ္ရင္းသာ အဟာရျဖည့္ေနၾကရသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ခန္႔ၾကာ၏။ ဤမွ .... သူတုိ႔ အာဏာရွင္အား ျပန္တုိက္၏။
ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ ၁၂-လက္ .... ။
လူ ၁၂-ေယာက္ႏွင့္ .... ။
(၉)
က်ဴးဘားႏိုင္ငံ "ဆီအဲယားေမထရာ" ေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ သူတုိ႔ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ တည္ေဆာက္၏။
သူပုန္စခန္းဖြင့္၏။ ေအာင္ေျမ .... ။
သူသည္ .... ထုိေဒသမွစ၍ လူထုအတြင္း ေဆးခန္းမ်ားဖြင့္၏။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား တည္ေထာင္၏။ ဤတြင္ .... သူသည္ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္အား လက္မွကိုင္းရင္း လူထုအား ေဆးကုသ၏။ လူတေယာက္ခ်င္း၏ေ၀ဒနာအား သက္သာေစရန္ ေဆာင္ရြက္သလို လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ခံစားေနရေသာ ေ၀ဒနာကိုလည္း ကု၏။ လူထုမွ ေထာက္ခံလာသည္။ ေတာ္လွန္ေရးသည္ ျမင့္တတ္၍လာ၏။ ဒီလႈိင္းမ်ားသဖြယ္ .... အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ .... အဆံုး၌ က်ဴးဘားအာဏာရွင္အစိုးရ က်ဆံုးရ၏။
(၁၀)
က်ဴးဘားေတာ္လွန္ေရးတြင္ က်ဴးဘားမဟုတ္ေသာ သူသည္ ရဲေဘာ္ၾကီး ဖီဒယ္ကက္စထရိုၿပီးလွ်င္ ဒုတိယၾသဇာအာဏာအရွိဆံုးျဖစ္လာ၏။
က်ဴးဘားႏုိင္ငံ၏ ျပန္လည္ထူေထာင္လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ အဓိကတာ၀န္ယူခဲ့သည္။ လူတန္းစားမဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းသစ္ဆီသို႔ ခ်ီတတ္ရာတြင္ သူသည္ စီးပြားေရးရာအပိုင္း၌ အဓိက ပဲ့နင္းၾကီးအျဖစ္ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ရသည္။ က်ဴးဘားနိုင္ငံသံုး ေငြစကၠဴေပၚ၌ သူ႔လက္မွတ္ထိုးေပးရ၏။
ထုိစဥ္က ..... GATT (ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္အခြန္အေကာက္ဆုိင္ရာ အေထြေထြသေဘာတူညီ
ခ်က္အဖြဲ႔) အစည္းအေ၀းပြဲမ်ားသို႔ သူတတ္ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သံလြင္ေရာင္စစ္၀တ္စံု ၊ေျပာက္က်ားယူနီေဖာင္းႏွင့္ .... ။
(၁၁)
၁၉၆၂ခုႏွစ္ကား.... စစ္ေရးတုိက္ပြဲအရွိန္၏ အျမင့္မားဆံုးကာလဟု ဆုိရမည္။ ဆိုဗီယက္တုိ႔၏ ဒံုးက်ည္မ်ားအား က်ဴးဘားတြင္ တည္ေဆာက္မည္။ အေမရိကန္က သေဘာမတူ။ ဤတြင္ တင္းမာမႈက ၾကီးမား၍လာ၏။ ႏူးကလီးယားစစ္ပြဲမ်ား ျဖစ္ေလမည္လား ..... ။ ကက္စထရိုႏွင့္ ခရူးေရွာ့ ဆက္ဆံေရးက အထူးေကာင္းမြန္၏။
(၁၂)
၁၉၆၄ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလမွ ၁၉၆၅ခုႏွစ္ မတ္လအထိ သူသည္ ႏိုင္ငံတကာခရီးစဥ္မ်ားသြား၍ သံခင္းတမန္ခင္းမ်ားအား ခင္းက်င္း၏။ ျပင္သစ္၊ အီဂ်စ္၊ အယ္ဂ်ီရီယား၊ ဂါနာ၊ ဂီနီ၊ မာလီ၊ ဒါဟိုမီ၊ကြန္ဂို၊ အုိင္ယာလန္၊ ႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္သစ္ႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ..... ။
ထုိစဥ္က ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုႏွင့္ တ႐ုတ္ျပည္တုိ႔က သေဘာတရားအရ ကြဲလြဲေနၾကခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သူက သေဘာတရား
အရတြင္ "ေမာ္" တုိ႔ႏွင့္တူ၏။ ဤအတုိင္းပင္ သူ႔ခရီးစဥ္မ်ားအတြင္ ေျပာဆုိေဆြးေႏြး၏။ က်ဴးဘားေခါင္းေဆာင္တဦးေျပာျခင္းျဖစ္၍ က်ဴးဘားသေဘာထားဟု ကမၻာက ျမင္ၾက၏။ ဤတြင္ သူ႔အေပၚ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ ညီအစ္ကို မႏွစ္ၿမိဳ့ေတာ့ .... ။
သူတုိ႔ ညီအစ္ကိုက "ခရူးေရွာ့"ႏွင့္ နီးစပ္သူ .... ။ သူခရီးစဥ္အၿပီး
"ဟားဗားနား" သို႔ ျပန္ေရာက္၏။ ဖီဒယ္ကက္စထရိုတုိ႔ ညီအစ္ကိုႏွင့္ သူ၏ဆက္ဆံေရးက ေအးေအးစက္စက္ ......။ မၾကာ သူ က်ဴးဘားမွ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေတာ့၏။ အားလံုးအား စြန္႔လႊတ္၍ .... ။
(၁၃)
အာဖရိကတုိက္ရွိ ကြန္ဂို -ကင္ရွာဆား ေျပာက္က်ားစစ္ပြဲအတြင္း ... သူ ...ေသနတ္ကိုင္၍ ေရာက္သြား၏။ အာဖရိက
ေတာနက္ၾကီးအတြင္း ေျပာက္က်ားစစ္ ဆင္ေနေတာ့၏။ ရာသီဥတုက ဆုိးသည္။ ထုိစဥ္က သူအသက္သည္ ၃၈-ႏွစ္ခန္႔ရွိၿပီ။ ပန္းနာရင္က်ပ္ေ၀ဒနာက ျပန္ထ၍လာၿပီ။ ဆုိးဆိုး၀ါး၀ါး ..... ။
မရေတာ့ .... ။ သူ အနားယူရသည္။ အနားယူစဥ္ ကာလအတြင္း " ကြန္ဂိုဒုိင္ယာရီ" အားေရးခဲ့သည္။ သူ၏ ေတာ္လွန္ေရးကာလ ကြန္ဂို အေတြ႔အၾကံဳမ်ား .... ။
(၁၄)
ထုိေနာက္ .... ။
သူသည္ ဘိုလီးဗီးယား အစုိးရအား ေတာ္လွန္ရန္ ဘုိလီဗီးယားသို႔ ထြက္ခဲ့၏။ သူႏွင့္ရဲေဘာ္ ၁၇-ေယာက္ ..... ။ ဗီယက္နမ္ရဲေဘာ္မ်ားလည္းပါသည္။ ၿပီးလွ်င္ လက္တင္အေမရိကမွ ရဲေဘာ္မ်ား .... ။
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာ (၇)ရက္ေန႔တြင္ သူႏွင့္ရဲေဘာ္မ်ား ဘုိလီးဗီးယားႏိုင္ငံ ယူဂို(ခ်ဴရီ) ေတာင္ၾကားအတြင္းသို႔ ၀င္ခဲ့ၾက၏။
ရိုင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ... ။ ေခ်ာင္းရိုးငယ္အား ျဖတ္ၾက၏။ ဤတြင္ ... ၀ိုင္း၀န္ပစ္ခတ္မႈအား သူတုိ႔ ႐ုတ္တရက္ခံလုိက္ၾကရ၏။ သူ .... ဦးေဆာင္သည့္ေျပာက္က်ားမ်ား ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္၏ ခ်ဳံခိုတုိက္ခိုက္ျခင္းအား ခံၾကရၿပီ .... ။ အက်အဆံုးက မ်ားသည္။ သူလည္း ထိ၏။ ဆုတ္၍မရ .... ။ တတ္၍မရ .... ။ ေနာက္ဆံုး .... သူ ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္၏ ဖမ္းဆီးျခင္းအား ခံလုိက္ရ၏။
(၁၅)
၁၉၆၇ခုႏွစ္ေအာက္တုိဘာလ (၉)ရက္ေန႔ ...... ။
ဘုိလီးဗီးယားႏိုင္ငံ၏ၿမိဳ့ေတာ္ႏွင့္ေ၀းကြာလြန္းသည့္ "ဗယ္လီဂရန္ေဒၿမိဳ့" ေလယာဥ္ကြင္းငယ္၏ အနီးတြင္ ဘုိလီးဗီးယားစစ္တပ္သည္ ဒဏ္ရာႏွင့္စစ္သံု႔ပန္တဦးအား ေနာက္ျပန္လက္ထိပ္ခတ္၍ ထားသည္။ လက္ထိပ္ခတ္ခံထားရသည့္ စစ္သံု႔ပန္သည္ ဘုိလီးဗီးယားစစ္သားမ်ား၏အေရွ႔၌ မတ္မတ္ရပ္၍ေနသည္။ စစ္သားမ်ားက စစ္သံု႔ပန္အား
ေမာင္းျပန္႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ ခ်ိန္ထား၏။ စစ္သံု႔ပန္က စစ္သားမ်ားအား သူ၏စူးရွေသာ မ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ၾကည့္၏။
အမိန္႔သံထြက္လာ၏။
ယမ္းေပါက္ကြဲသံမ်ား ဆူညံ၍သြားသည္။ ယမ္းေညာ္နံ႔တုိ႔က ေလယာဥ္ကြင္းအနီး မႊန္၍ေနသည္။
စစ္သံု႔ပန္သည္ တေျဖးေျဖး ေပ်ာ့ေခြ၍ က်သြားသည္။ ေသြးတုိ႔က ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔မွ ယိုစီး၍ ထြက္လာသည္။ ၿပီးလွ်င္ ..... ဘုိလီးဗီးယားစစ္သားမ်ားက ေသြးအလူးလူးႏွင့္လဲေနေသာ အေလာင္း၏ လက္ႏွစ္ဖက္အား လက္ေမာင္းရင္းမွ လႊႏွင့္တုိက္၍ ျဖတ္ၾက၏။ ထုိေနာက္...... ေလယာဥ္ကြင္းအနီးတြင္ပင္ လက္မပါေသာ ခႏၶာကိုယ္အား က်င္းတူး၍
ျမဳပ္ႏွံလုိက္ၾကေတာ့၏။
(၁၆)
မပုပ္မသိုးရန္ ေဆးရည္စိမ္ထားသည့္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ဘိုလီးဗီးယားအစုိးရမွ က်ဴးဘားသမၼတဖီဒယ္ကက္စထရိုထံသို႔ ပို႔လိုက္၏။
၁၉၆၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ (၁၅)ရက္ .... ။
ဤလက္ႏွစ္ဖက္အား ဖီဒယ္ကက္စထရိုသည္ ျမင္သည္ႏွင့္သိ၏။ သူႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးမ်ားအတြင္း လက္တြဲခဲ့သည့္လက္မ်ား .... ။ မလြဲႏိုင္ .......။ သူ ...... ။ သူ .... ။
"အာနက္စ္တိုေဂြဗားရားဒီလာဆနာ" သို႔မဟုတ္ ..... "ေခ်" ။ ေခ် ဟူသည္က .....စပိန္ ဘာသာအရ " ရဲေဘာ္၊ ရဲဘက္" ဟူ၍ျဖစ္သည္။
"ေျမ၀သုန္ေရ ...... ဂုဏ္ျပဳ့အပ္တဲ့ ဧည့္သည္တေယာက္ကို ဆီးၾကိဳေပေတာ့ ...."
(ေအာ္ဒင္)
ေရႊအိမ္စည္
မဇၩိမ ၀က္ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
အႏွစ္ ၂၀ ထဲက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
ယခုႏွစ္သည္ ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု အႏွစ္၂၀ ျပည့္ႏွစ္ ျဖစ္သလို ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) . အႏွစ္ ၂၀ ျပည့္ႏွစ္လည္း ျဖစ္သည္။ အႏွစ္ ၂၀ ဟူသည္ မ်ဳိးဆက္တဆက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္က ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ပထမမ်ဳိးဆက္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ ခရီးလမ္းကို ေစ့ငုေနမိသည္။ အႏွစ္ ၂၀ သို႔ ဒုတ္ဒုတ္ထိေရာက္၍ ABSDF ၏ ပထမမ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္မႈ အမ်ားစုအား ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ သူတို႔ မရွိၾကေတာ့။
ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္၏ အႏွစ္ ၂၀ ခရီးအား ျပန္ၾကည့္ေသာအခါ --- ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္၏ ေကာင္းမႈမ်ားအျဖစ္ ---
- ABSDF အား ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု မ်ဳိးဆက္၏ တပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ သမိုင္းအေမြဆက္ခံကာ ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခဲ့သည္။
- ဗမာျပည္အႏွံ႔အျပားရွိ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးေဒသအသီးသီးသို႔ ေရာက္ရွိေနေသာ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု ေက်ာင္းသားအမ်ားစုအား စုစည္း၍ ABSDF အား ဖြဲ႔စည္းႏုိင္ခဲ့သည္။
- ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံု၏ အျမင့္ဆုံးေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္သည့္ "ရ ရင္ ရ။ မရ ရင္ ခ်" ေၾကြးေၾကာ္သံအား လူထုလမ္းညႊန္ခ်က္အျဖစ္သေဘာထားကာ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ကို ဖြဲ႔စည္းထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့သည္။
- စစ္အုပ္စု.လက္ေအာက္တြင္ ျငိမ္းခ်မ္းေသာနည္းျဖင့္ ဒီမိုကေရစီအခြင့္အေရးမ်ားကို ရရွိႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၄ မွ) --- ဟု ယံုၾကည္ခံယူကာ ေန၀င္းစစ္အုပ္စုအား အျပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္းေဖ်ာက္ဖ်က္မည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ေအာင္ျမင္သည္အထိိ ဆင္ႏႊဲသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၅ မွ) --- ေၾကျငာခ်က္ (၁) တြင္ ေဖၚျပ၍ ABSDF အား ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု. လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းအျဖစ္ အတိအလင္းဖြဲ႔စည္းခဲ့ႏုိင္ခဲ့သည္။
- ဗမာျပည္ေက်ာင္းထုတရပ္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈတေလ်ာက္လံုးကိုင္စြဲခဲ့သည့္ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္းအား ABSDF ၏ ဦးေဆာင္ႏုိင္ငံေရးအေတြးအေခၚလမ္းစဥ္ျဖစ္သည့္ အမ်ဳိးသား ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္အျဖစ္ တရား၀င္ ျပဌာန္း ကိုင္စြဲႏုိင္ခဲ့သည္။
- လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းတရပ္အေနျဖင့္ မရွိမျဖစ္လိုအပ္၍ အသက္ေသြးေၾကာသဖြယ္ ျဖစ္ေသာ ႏုိင္ငံေရးလမ္းစဥ္။ စစ္ေရးလမ္းစဥ္တို႔အား ေရးဆြဲျပဌာန္းေပးႏုိင္ခဲ့သည္။
- ABSDF ၏ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဥပေဒ။ နည္းဥပေဒ အစရွိေသာ ဥပေဒမ်ားအား ေရးဆြဲျပဌာန္းေပးႏုိင္ခဲ့သည္။
ဤေကာင္းမႈမ်ားအတြက္ ပထမမ်ဳိးဆက္ကို ေက်းဇူးတင္ရမည္ပင္။ ထို႔အျပင္ ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္. အႏွစ္ ၂၀ အတြင္း တႏုိင္ငံလံုးလကၡၥာေဆာင္သည့္ ထိုးစစ္ႀကီးမ်ားအျဖစ္ ေအာက္ပါတို႔ကို ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။
- DAB ပူးတြဲစစ္ဆင္ေရးလႈပ္ရွားမႈ (၁၉၉၀) - တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ားႏွင့္ လက္တြဲ၍ ေရး ျမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲအထိဆင္ႏႊဲႏုိင္ခဲ့သည္။
- အေျခခံေဒသထိုးေဖာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈ (၁၉၉၂) - ၁၉၉၈ ခုႏွစ္အထိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျပီး ကုိယ္ပိုင္ေဒသရရွိေရးအတြက္ ဆင္ႏႊဲသည့္ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္သည္။
တႏုိင္ငံလံုးသေဘာေဆာင္သည့္ စစ္ေရးေအာင္ျမင္မႈအျဖစ္ ရန္သူစစ္အုပ္စု၏ "နဂါးမင္းထိုးစစ္ - ၁၉၉၂ (မာနယ္ပေလာထိုးစစ္)" အား ABSDF အပါအ၀င္ လက္၀ဲလက္ယာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အင္အားစုမ်ား စုေပါင္းကာ ခုခံကာကြယ္ျခင္းျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရး ဂုၥ္သိကွ်ာတက္ေစခဲ့သည္။ ဤသည္လည္း ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္၏ ေကာင္းမႈဟုပင္ ယူေသာ္ရမည္ထင္သည္။
ABSDF ၏ အႏွစ္ ၂၀ ခရီးမွ အေရးႀကီးမည္ထင္သည့္ ျဖစ္စဥ္အစိတ္အပိုင္းတခ်ဳိ႔အား ျပန္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုတြင္ ဗကသ အား လူသိရွင္ၾကား ဖြဲ႔စည္းလိုက္ႏုိင္သည္။ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း လူထု. အၾကမ္းမဖက္ သပိတ္တိုက္ပြဲ ျပင္းထန္ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္အမွ် စစ္အုပ္စု၏ ဖိႏွိပ္ရက္စက္မႈကလည္း ျပင္းထန္ျမင့္မားလာသည္။ ရန္သူစစ္အုပ္စု၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို မခံမရပ္ႏုိင္ျဖစ္လာသည့္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူတရပ္လံုးက အျမင့္ဆံုးတုိက္ပြဲ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖင့္ တခဲနက္ တိုက္ပြဲေခၚခဲ့သည္။ "ရ ရင္ ရ။ မရရင္ ခ်" ထုိေၾကြးေၾကာ္သံသည္ ရန္သူစစ္အုပ္စု အေၾကာက္ဆံုးေသာ တိုက္ပြဲေခၚသံပင္။ စစ္အုပ္စုက အခ်ိန္မဆိုင္းပဲ အေရးေတာ္ပံုကို အင္အားသံုးျဖိဳခြဲခဲ့သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုသည္ တပါတီ စစ္အာၥာရွင္ျဖစ္ေသာ မဆလအား ဗမာျပည္ေျမေပၚမွ ရွင္းလင္းဖယ္ရွားလိုက္ႏုိင္သည့္ တစိတ္တပိုင္း ေအာင္ျမင္မႈျဖင့္ အဆံုးသတ္ခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ ၁၃၅၀ ျပည့္အေရးေတာ္ပံုက ေကာင္းမႈေတြေတာ့ ထားခဲ့ႏုိင္သည္။ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီစနစ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲခ်ဳပ္။ ဗမာျပည္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသား သမဂၢမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအေနျဖင့္ ၉၀ ခုႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလာဒ္။
ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)။ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုသည္ အေထြေထြလူထုတိုက္ပြဲျဖစ္သလို ေက်ာင္းသားတိုက္ပြဲ အျဖစ္လည္း ကမၼည္းတြင္သည္။ တစိတ္တပိုင္းေအာင္ျမင္မႈမ်ားျဖင့္ အေရးေတာ္ပံု အဆံုးသတ္သြားေသာအခါ တိုက္ပြဲ၀င္ ေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ားစြာ ေတာခိုခဲ့ၾကသည္။
ေတာခိုေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားသည္ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုမ်ဳိးဆက္အျဖစ္ အခိုင္အမာ ရပ္တည္ခဲ့သည္။ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုကို အေမြဆက္ခံခဲ့ၾကသည္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ။ ဗကသ အစဥ္အလာအား ဆက္ခံခဲ့ၾကသည္။ (ေက်ာင္းသားသမဂၢ၏ အစဥ္အလာအတိုင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူကာ "ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၃ မွ") အေရးေတာ္ပံု. တိုက္ပြဲ၀င္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား ေသြးျဖင့္ေရးသည့္အမိန္႔ "ရ ရင္ ရ။ မရ ရင္ ခ်" ကို နာခံဆက္ခံျပီး "ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)"ကို ဖြဲစည္းထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။
ABSDF အႏွစ္ ၂၀ သမိုင္းအတြင္း တိုက္ပြဲသ႑န္ဆိုင္ရာ အခ်င္းပြားမႈမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အထက္တြင္ တင္ျပခဲ့သည့္ သမိုင္းဆိုင္ရာ မုခ်တရားအရ က်ေနာ့္အျမင္ကို တိုက္ရိုက္တင္ျပပါမည္။ ABSDF အား လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းေၾကာင္းမွ ေသြဖီေစရန္ႏွင့္ အားနည္းေစရန္ ၾကိဳးစားသူသည္ လံုး၀ အမွားက်ဴးလြန္သူ ျဖစ္သည္။ တစိတ္တပိုင္းမွ်ၾကိဳးစားသူသည္လည္း လံုး၀အမွားကို က်ဴးလြန္သူပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုႏွင့္ အေရးေတာ္ပံုအတြင္း က်ဆံုးခဲ့ရေသာ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားျပည္သူ အာဇာနည္ အေထာင္အေသာင္းကုို သစၥာမဲ့ေဖါက္ျပန္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ဘာလဲ။ ဘယ္လဲ ယတိပ်က္ေ႐ြးခ်ယ္ရမည့္ တိုက္ပြဲကိုလည္း အႏွစ္ ၂၀ ခရီးအတြင္း က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရေသးသည္။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ - လမ္းေၾကာင္း ၃ သြယ္။
ထိုကိစၥသည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အတြက္ ကိစၥႀကီးျဖစ္သည္။ အမွားအယြင္း အတိမ္းအေစာင္းမခံသည့္ ကိစၥႀကီးလည္း ျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥ၏ဇစ္ျမစ္သည္ ကာလရွည္ၾကာကတည္းက အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း လတ္တေလာျဖစ္ရပ္အျဖစ္ ၉ ေလးလံုးေလ်ာေမြးဟု ယူဆသည္။ ABSDF ပထမမ်ဳိးဆက္သည္ မီဒီယာအားကိုးျဖင့္ ၉ ေလးလံုးကို လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့သည္။ ေလ်ာေမြးျဖစ္သြားေသာအခါ ႏုိင္ငံေရးကုန္သြားသည္။ ထိုအခါ ထြက္ေပါက္ရွာၾကေတာ့သည္။ ထက္ေပါက္ရွာသည္က အေၾကာင္းမဟုတ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္အား ႏုိင္ငံေရးေတာင္ပံ (Political wing) စစ္ေရးေတာင္ပံ (Military wing) ခြဲမည္ဟုဆိုလာေသာအခါ တရားအရ။ အစဥ္အလာအရ ျပန္လည္သံုးသပ္မႈမ်ား လုပ္လာရသည္။ ခုခံကာကြယ္မႈမ်ား လုပ္ရေတာ့သည္။
ႏုိင္ငံေရးေတာင္ပံ (Political wing) စစ္ေရးေတာင္ပံ (Military wing) ခြဲျခင္းသည္ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) အား ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း တခုေအာက္သို႔ သြပ္သြင္းလိုျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းသည္ ေက်ာင္းသားအစဥ္အလာ။ ဗကသ အစဥ္အလာႏွင့္ ဆန္႔က်င္သည္။ ABSDF ၏ သီးျခားလြတ္လပ္သည့္ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရးအင္အားစုအသြင္ကို ဖ်က္ဆီးျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအစဥ္အလာ။ သမဂၢ အစဥ္အလာတြင္ ႏုိင္ငံေရးပါတီ အဖြဲ႔အစည္းတခုခု၏ လက္ေအာက္ခံလုပ္ခဲ့သည္မရွိ။ သီးျခားလြတ္လပ္သည့္ အမ်ဳိးသားႏုိင္ငံေရး အင္အားစု။ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္သာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။ အာဏာရ ႏုိင္ငံေရးအဖြဲ႔အစည္း ျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ။ မျဖစ္သည္ျဖစ္ေစ တူလ်င္တြဲလုပ္သည္။ မတူလ်င္ ခြဲလုပ္သည္။ လူထုအက်ဳီးစီးပြား။ ေက်ာင္းသားထုအက်ဳိးစီးပြားႏွင့္ ဆန္႔က်င္လာလ်င္ တိုက္ပြဲ၀င္သည္။
ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) သည္ ၁၉၂၀ ကတည္းကစတင္ခဲ့သည့္ ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္သည္။ စစ္ေၾကာင္း တေၾကာင္းတည္း ျဖစ္သည္။ သမဂၢ အစဥ္အလာကို အေမြဆက္ခံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ (ေက်ာင္းသားသမဂၢ. အစဥ္အလာအတိုင္း ခြပ္ေဒါင္းအလံကို လႊင့္ထူကာ "ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၃ မွ") ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အစဥ္အလာအတုိင္း လြတ္လပ္သည့္အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ေၾကာင္းကိုလည္း ABSDF ၏ ေၾကညာစာတမ္းဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည့္ ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) အပိုဒ္ခြဲ ၂ ၌ "ကၽြန္ပ္တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦးသည္ မည္သည့္ႏုိင္ငံေရးပါတီ မည္သည့္ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ား. လႊမ္းမိုးမႈမရွိပဲ လြတ္လပ္စြာ ဖြဲ႔စည္းျခင္းျဖစ္သည္" (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၂ မွ) ဟု အတိအလင္း ေၾကညာထားခဲ့သည္။
က်ေနာ္တို႔က ထိုတရားႏွင့္အညီ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) ၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးလမ္းစဥ္ အလံအား အခက္အခဲမ်ားစြာျဖင့္ လႊင့္ထူခ်ီတတ္ခဲ့ၾကသည္။ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကသည္။
ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ႏုိင္ငံေရးလမ္းေၾကာင္း။ သမိုင္းလမ္းေၾကာင္းသည္ အႀကီးအက်ယ္ ခ်ဳိးေကြ႔သြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ေဖာက္ျပန္၍ လက္ေအာက္ခံျဖစ္ေသာ အစဥ္အလာသို႔ ထိုးစိုက္က်ဆင္းသြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ခြပ္ေဒါင္းႀကိမ္စာသင့္ေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး။ ဖက္ဆစ္တုိက္ဖ်က္ေရး။ ဒီမိုကေရစီေတာ္လွန္ေရး အဆက္ဆက္တြင္ က်ဆံုးခဲ့ေလျပီးေသာ ေက်ာင္းသားအာဇာနည္အေထာင္အေသာင္း၏ ႀကိမ္စာသင့္ေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက အစဥ္အလာ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ။ ေက်ာင္းသားသမိုင္းႏွင့္ ကင္းကြာႈ ေဖာက္ျပန္ေသာ ေက်ာင္းသားအင္အားစု ျဖစ္သြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုးႏွင့္ ကင္းကြာသြားေပမည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ က်ေနာ္တို႔အေရးနိမ့္ခဲ့ပါက ဗမာျပည္ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈအားလံုး၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး စစ္ေၾကာင္းအျဖစ္မွ ရွက္ဖြယ္လိလိ ေသြဖယ္သြားေပမည္။
ယခုအႏွစ္ ၂၀ အတြင္း ႏုိင္ငံေရးမွန္ႈ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)သည္ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ ရွင္သန္ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့သည္ဆိုလ်င္ ထိုေလာကဓံကို အႏုိင္တိုက္ႏုိင္ခဲ့၍သာျဖစ္သည္။ ေၾကညာခ်က္ (၁) မွ စတင္ကာ တႏုိင္ငံလံုးသို႔ေပးထားေသာ ႏုိင္ငံေရးကတိက၀တ္ျဖစ္သည့္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးကို ေအာင္ျမင္သည္အထိိ ဆင္ႏႊဲသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၅ မွ) ဆိုသည့္ ႏုိင္ငံေရးအာမခံခ်က္အား ယေန႔တိုင္ ဦးလည္မသုန္ထမ္းရြက္ခဲ့ႈသာ ျဖစ္သည္။
အႏွစ္ ၂၀ သို႔ေရာက္ႈ ABSDF . ပထမမ်ဳိးဆက္ေခါင္းေဆာင္မႈ အမ်ားစုအား ျပန္လွည့္ၾကည့္ေသာအခါ သူတို႔ မရွိၾကေတာ့။ သူတို႔မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) က ဆက္လက္၍ ၁၃၅၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံု၏ မျပီးဆံုးေသးသည့္တာ၀န္။ ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုး၏ ဒီမိုကေရစီေရးတာ၀န္မ်ားအား ပခံုးထမ္းတာ၀န္ယူလ်က္ပင္ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔တြင္ ပုဂၢိဳလ္ေရးမရွိ။ က်ေနာ္တို႔တြင္ မူႏွင့္ အစဥ္အလာသာရွိသည္။ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္) တြင္ က်ရာတာ၀န္မ်ားအား ထမ္းေဆာင္လ်က္ရွိသည့္ ပထမမ်ဳိးဆက္၀င္မ်ား ဆက္လက္၍ ရွိေနသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မ်ားကိုေတာ့ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ အေလးအျမတ္ျပဳသည္။ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)၏ မူကို နာခံသူ။ ကတိက၀တ္ကို ေလးစားသူ။ အစဥ္အလာကို ေလးနက္သူမ်ားအျဖစ္ အေလးအျမတ္ျပဳျခင္းျဖစ္သည္။
ဗမာျပည္အဖိႏွိပ္ခံတို႔၏ ေတာ္လွန္ေသာ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပြဲက မျပီးေသး။ --- စစ္အုပ္စုကို အျပီးအျပတ္ ေခ်မႈန္းေဖ်ာက္ဖ်က္မည့္ (ABSDF ေၾကညာခ်က္ (၁) ၇ - ၁၁ - ၈၈။ အပုိဒ္ခြဲ ၅ မွ) ေတာ္လွန္ေရးခရီးစဥ္က မျပီးေသး။ ထို႔သည္ႏွင့္အတူ ABSDF (ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)၏ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသည္လည္း မျပီးဆံုးေသး။
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
ေက်ာင္းသားမ်ားထံသို႔
[ဖိုးသံ(လူထု) အီးေမလ္နဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀တဲ့ နဂါးနီတိုက္ထုတ္ 'ဗမာ့အေရး' စာအုပ္၊ ပထမတြဲ၊ က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ မူရင္းရသာ မပ်က္ေအာင္ စာလံုးေပါင္း ကအစ မူရင္းအတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
[ေအာက္ပါတို႔သည္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပုသိန္ ညီလာခံသဘင္ကို၊ ဖြင့္ လွစ္စဥ္က သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း မိန္႔ဆိုခ်က္မ်ားျဖစ္၍၊ မည္သည့္ စာနယ္ဇင္းတြင္မွ်၊ ဤ မိန္႔ခြန္းမပါဘူးေသးေၾကာင္း]
ဆရာဟာ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားေလာက္ကဘဲ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္ ၀င္စားလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔-ျမေတာင္တိုက္တြင္၊ စာသင္စဥ္ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္က သီေပါဘုရင္ အဂၤလိပ္ ဘမ္းသြားတာကို ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္၊ အလြန္အၾကဴး ၀မ္းနည္းခဲ့တယ္။ ဗမာဘုရင္ကို ဘမ္းသြားပံု ဟာ ၾကက္ဘမ္း၊ ဘမ္းသကဲ့သို႔ ျဖစ္သျဖင့္၊ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ခေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တိရစၦာန္ေလာက္မွ မလြတ္လပ္ပါကလားလို႔- စဥး္စားမိခဲ့တယ္။ ဒုလႅဘတရားျဖစ္ေသာ အလြန္တရာမွ ရခဲတဲ့ လူ႔မႏုႆဘ၀ကို ရေနေသာ္လည္း၊ ႏြား-က်ီးေလာက္ေတာင္ ေနရာမက်ဘူး။
တိရစၦာန္ဘံုကိုၾကည့္။ စာကေလးဟာ၊ လက္မေလာက္ပဲ ငယ္ေသာ္လဲ-လင္းဋဟာ-စာက ေလးေပၚတြင္၊ ဘုရင္မလုပ္ႏိုင္။
ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ဦး။ ႏြားတို႔ မည္သည္ ထားရာေနတယ္။ စိတ္ သေဘာ ႏူးညံ့ေအာက္က်တယ္၊ ေျခေလးေခ်ာင္း ႐ွိတဲ့ ႏြားဟာ-သတၱိမ႐ွိပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ပါးစပ္ျပဲေသာက်ားသည္၊ ႏြားအုပ္ႀကီးထဲကို မ၀င္ရဲဘူး။
ဒီတရားေတြဟာ၊ သဘာ၀နိယာမ တရားအတိုင္းဘဲ။
ငရဲတို႔ တိရစၦာန္တို႔-ကာမဘံုတို႔ သုဂတိလားတယ္တို႔ ဆိုတာေတြဟာ၊ ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနၾကဘို႔ ထိုင္ၾကဘို႔ဘဲ။ သဘာ၀အတိုင္း ျဖစ္ၾကတာဘဲ။ ငရဲသားဟာ ငရဲမွာဘဲ ေနႏိုင္တယ္။ ျဗဟၼာ၂၀ကို မတက္ႏိုင္ဘူး။
အီတလီတို႔-အဂၤလိပ္တို႔ လိုက္ပီး ဓျမတိုက္ေနၾကတယ္ ဆိုတာေတြဟာ၊ ေ႐ွးတုံးက ဗမာ ေတြ လုပ္ခဲ့သလိုဘဲ။
အခုအခါမွာ၊ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ၊ အဂၤလိပ္ခ်ဲ႔တဲ့ စနစ္ထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့၊ လယ္သမား လက္ေအာက္ေရာက္တဲ့ ႏြားနဲ႔ တူေနၾကတယ္။
အခုေတာ့-တို႔တေတြ ကၽြန္ျဖစ္ေနေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေတာင္းၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တယ္ ေျပာၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့၊ ေ႐ွးတံုးက က်ဳပ္တို႔တေတြလဲ ႏိုင္ငံခ်ဲ႔ခဲ့တာပဲ။ အာသံတို႔၊ မဏိပူရတို႔၊ အက္ဂဘတ္ တို႔၊ ေဆးဂုတို႔ဆိုတာေတြဟာ၊ က်ဳပ္တို႔ အင္ပိုင္ယာ အပါအ၀င္ေတြဘဲ။
အဲတာဘဲ ၾကည့္ေတာ့။ မွန္ကင္းတလွဲ႔ ထင္းတလွဲ႔ေတြဘဲ။ ၀မ္းနည္းဘြယ္ ဘာမွ မ႐ွိဘူး။
အဂၤလိပ္ေတြလဲ ကၽြန္ဘ၀က တက္လာတာဘဲ။ ေ႐ွးတံုးက၊ ဒင္းတို႔တေတြဟာ၊ ေရာမ လူမ်ိဳးေတြေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနခဲ့ရတာဘဲ။
ေရာမတိုင္းျပည္ကို၊ လူ႐ိုင္းေတြ ၀င္ေတာ့မွ၊ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကို၊ ေရာမလူမ်ိဳးေတြက "မင္းတို႔ဟာ၊ မင္းတို႔လုပ္ၾကေတာ့၊ ငါတို႔ေတာ့မတတ္ႏိုင္ဘူး" ဆိုၿပီး၊ ပစ္ေျပးၾကတာဘဲ။ အဲဒီေတာ့မွ အဂၤလိပ္ေတြ လြတ္လပ္ေရးကို၊ အေခ်ာင္ရၾကတာဘဲ။ သတၱိေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။
လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ လြတ္လပ္ျခင္း မရတာဟာ၊ ဒုကၡအႀကီးဆံုးဘဲ။
ေလာကီဘက္လုပ္ရင္၊ ေလာကုတၱရာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါကလားဆိုတာ ရိပ္မိတယ္။
ဦးပုညေရးတဲ့ စာတခု႐ွိတယ္။ ၀ိဇယဇာတ္ထဲမွာလား ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။
အဲဒီအထဲမွာ- ၀ိဇယမင္းသားကို ပင္လယ္ေမွ်ာတဲ့အခမ္းမွာ ထင္တယ္။ "ဘုရားအႀကိဳက္၊ တရားလိုက္လ်င္လဲ လူ၌ အေရးညံ့တတ္သည္" လို႔ ဆိုတယ္။
ေလာကုတၱရာတရား လိုက္အား ႀကီးေတာ့လဲ ေလာကီမွာ ဓမၼေနာက္ပိတ္ေခြး ျဖစ္တတ္ တယ္။ ေလာကုတၱရားက ဘယ္လိုဆိုသလဲ ဆိုေတာ့ သည္းခံရင္ ျမတ္တယ္တဲ့။ ေခါင္းေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ရင္လဲ ခံရမယ္တဲ့။ ဒါမွ နိဗၺာန္ရမယ္တဲ့။
ေခတ္သမယ အားေလ်ာ္စြာဆိုရင္၊ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ ေလာင္းရိပ္မိေနၾကတယ္။ တျခားမၾကည့္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဟာ တကဲ့ပညာေတြ သင္ၾကားေပးဘို႔ ဆိုေပတယ္လို႔၊ တကၠသိုလ္ က ပညာတတ္ေတြဟာ၊ လူရာမ၀င္ႏိုင္ပါဘူး။ ခိုင္းစားဘို႔ သင္ေပးတာဘဲ။ အဂၤလိပ္က ခိုင္းစားဘို႔ဘဲ။
အလြန္ဆံုးျဖစ္၊ ငါးေထာင္စားဘဲ။
ငါးေထာင္စားေခါင္းေဆာင္ ဘာေကာင္ေတြက၊ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ၾကတယ္။ ဘာနဲ႔တူ သလဲ ဆိုေတာ့ လယ္သမားေတြနဲ႔ အင္မတန္တူတယ္။
လယ္႐ွင္ေတြက-လယ္သမားကို "မင္းငါ့လယ္ထြန္-စပါး ၂၀ ေပးမယ္" ဆိုတာလိုဘဲ။ ဒီေကာင္ေတြ-ခိုင္းတာ လုပ္ေနၾကရတာဘဲ။
ေခြးမသားေခါင္းေဆာင္ေတြ ေယာင္ေတာင္-ေပါင္ေတာင္နဲ႔။ အားၿပိဳင္ၾက-ဆဲၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ နားလယ္တာေတာ့ စားက်က္လုေနတာ ေတြ႔ရတာဘဲ။
ေျပာေတာ့ ဥပေဒျပဳအမတ္တဲ့၊ ၅၀၀၀ိ စား အေကာင္ေတြ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။
သူတို႔တေတြ- အရက္ေတြမူးၿပီး ဆဲတာေတြေတာ့ ပုလိပ္ကမဖမ္းဘူး။ တခ်ိဳ႔ အေကာင္ေတြ လဲ-ညီလာခံသဘင္ဆိုတဲ့ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း အေပ်ာ္ လာၾကတာဘဲ။
တခ်ိဳ႔ေကာင္ေတြ- ပုလင္းပိုက္ၿပီး ငိုက္ေနၾကတာဘဲ။ "၀ံုး၀ံုး" ဆိုၿပီး လက္ခုတ္တီးမွ ႏိုးၾကတာဘဲ။
ဟိုတံုးက အခု ငါးပြင့္ဆိုင္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့၊ ဘေဖတို႔၊ အခုသစ္ေတာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနတဲ့-ေမာင္ပုတို႔၊ ထြန္း႐ွိန္ တို႔ေပါ့။ အဂၤလန္ျပည္သြားၿပီး ဟုမၼ႐ူးေတာင္းၾကတယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့- ဒီဟာမ်ိဳးေတြဟာ ေတာင္းတိုင္းေပးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔လဲ ၾကည့္ပါလား-အာသံတို႔ မဏိပူရတို႔ ဆိုတဲ့ နယ္ေတြကို သာသာၾကည္ၾကည္ ျပန္ေပးခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။
အဂၤလန္ျပည္ဆိုတာလဲ- ဘာမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဆားတို႔ မီးေသြးတို႔ေလာက္သာ ႐ွိတာ။ ေခြးမသားေတြ အူေျခာက္ေနတာ။ သူတို႔တေတြ-မိုင္ေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကလာတာ ငတ္လို႔ေပါ့။
ဟိုတံုးက-ယိုဒယားတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ သြားတိုက္ခဲ့ရတာဘဲ။ အခုလဲ အဂၤလိပ္က မတားရင္၊ ယိုးဒယားေလာက္ေတာ့ တို႔ေျခေအာက္ ေရာက္ေသးရဲ႔ ရေသးရဲ႔ ထင္တယ္။
အဲဒီ တိုက္စဥ္တုံးကေတာ့-အခုလိုမဟုတ္ဘူး။ ႐ွင္ဘုရင္ကို မိပီဆိုရင္ " နန္းကိုစိုးခ်င္ေသး လား။ စိုးခ်င္ရင္ သစၥာျပဳ၊ သစၥာေရေသာက္၊ သမီးကညာဆက္၊ ေ႐ႊပန္း-ေငြပန္းဆက္၊ အေဆာင္ေတြ-ဘာေတြျဖဳတ္ခ်။ တို႔ဗမာမင္းက-ထီး ၈ စင္း ေဆာင္းတယ္၊ မင္းတို႔ ေလးစင္းသာ ေဆာင္း" ဒါေလာက္လုပ္တာဘဲ။
အင္း၀ကို ယိုးဒယားက ဆက္သရတယ္ဆိုတာလဲ ဆင္ ၃-၄ ေကာင္ေလာက္ပဲ။
ေ႐ႊဆိုလဲ ၁ ပိႆာ ၂ ပိႆာေလာက္ ဆက္ရတာဘဲ။
သၼီးကညာ ဆက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဗမာဘုရင္ေတြ ဂြက်တာဘဲ။ မိန္းမေတြ သိတ္မ်ားတာဘဲ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူမို႔ ယူရတာဘဲ။
စစ္တိုက္ရတာ သိတ္မလြယ္ဘူး။ ပင္လယ္ခရီးက ေလွနဲ႔ သြားရတယ္ဆိုရင္လဲ၊ ေလထဲ လိႈင္းထဲ ေလွပါသြားတာမ်ိဳးဘဲ။
တခါတေလ-ယိုးဒယားက သူပုန္ထတယ္ဆိုရင္ အင္း၀က ၃လ ေလာက္ၾကာမွ ၾကားရတာ ဘဲ။
အဲဒီေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ သၼီးကညာဟာ ဗမာဘုရင္ရဲ႔ မိဖုယားျဖစ္ေနရင္၊ ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ သူပုန္မထ၀ံ့ဘူးေပါ့။ သၼီးမ်က္ႏွာ ေထာက္ထားေနရေသးတာကိုး။ အဆံုးက်ေတာ့ သၼီးကညာ ဆိုတာ ဒဇာခံေပါ့ေလ။
က်ဳပ္တို႔ ေတာစြန္ ေတာင္ၾကားက အသက္ ၂၀-၂၂ ႏွစ္ေလာက္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ အသင္းေတြကလဲ ေပၚလာေတာ့ တအားတက္မိတယ္။
အသင္းအစည္းအေ၀းေတြေတာ့ သြားမတက္ပါဘူး၊ စိတ္ကိုကလဲ တယ္ဟန္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေခါင္းေဆာင္မဲ့ အေကာင္ေတြ ၾကည့္ရတာလဲ၊ တယ္အားရစရာ မေကာင္းပါဘူး။ ေယာက်္ားမပီသတဲ့ ေကာင္ေတြသာ မ်ားတာဘဲ။ မ်က္ႏွာသနပ္ခါးေတြနဲ႔။ ဗိုလ္ကေတာ္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြဘဲ။ ဘာ-ညာဆိုတဲ့အေကာင္ေတြက သိတ္မ်ားေနေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔လဲ ေ႐ွာ့ေနၾကတာဘဲ။
ေနာက္ဆံုးေရးတဲ့ ေခြးဂဏၭိဆိုတဲ့ က်မ္းဟာ- အခုလက္႐ွိ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ-ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေခြးေတြနဲ႔ တူတဲ့အေၾကာင္းဘဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ေနရင္း သခင္ကေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ အလကား ေတြ႔ကရာ ေ႐ွာက္ဆဲေနတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြဘဲလို႔ အမွတ္ထားတယ္။
ဒါနဲ႔ ဗစိန္တို႔၊ ဘလူတို႔ ေထာင္တဖုတ္ဖုတ္က်ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အင္း အသင့္အတင့္ ေတာ့ ဟန္လာၿပီ။ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေျပာင္းေနတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိတဲ့...
လြန္ခဲ့တဲ့ ေခြးမသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းလမ္း မေတြ႔လို႔ဘဲ။ ဘာမဆို ႀကိဳးစားရင္ ရမွာဘဲ။ ဘုရားဆုေတာင္ ေတာင္းရင္ရတာဘဲ။ ဇြဲႀကီးႀကီးနဲ႔သာ လုပ္ဘို႔ လိုတာဘဲ။
ကာလေဒသ ပေယာဂကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ လူေကာင္းသူေကာင္းေခတ္ ေရာက္ၿပီဆိုတာ သိတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လဲ သခင္နာမယ္ယူၿပီး၊ ေရနံေခ်ာင္းကြန္ဖရင့္ လိုက္ပီး ကူခဲ့တာဘဲ။
လူငယ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး မေသခင္-တပြဲတလမ္း စမ္းခ်င္တာပါဘဲ။
ေနာက္က-လူႀကီးေတြ လုပ္ၾကတာက၊ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔၊ တခ်ိဳ႔က ၾကည္ညိဳေနၾကတုံးဘဲ။ တည္မိတဲ့ ဘုရားေတာ့ ဠင္းတဘဲနားနားဆိုပီး၊ သေဘာထားၾကတယ္ ထင္တယ္။
တျခားမၾကည့္နဲ႔ေလ။ စားက်က္မရခင္-ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာဘဲ၊ အမ္ေအ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ မ်ားဆိုရင္ အဲဒီ [ဆြဲခ်] ဆိုတဲ့ ရာထူးရေနတဲ့ ဦးသိန္းေမာင္ေပါ့။ ၁၀၀၀ိ-စား ကစတယ္ဆိုရင္ဘဲ ပုသိန္သားေတြ ရင္ဘတ္ကို ေျခကန္ထြက္တာဘဲ။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ကုသိုလ္တပဲ-ငရဲတပိႆာ ဆိုၿပီး၊ အခုေတာ့ ငရဲတပိႆာဘဲ လုပ္ေနတာဘဲ။
ေ၀ႆႏၱရာဇာတ္မွာ ၾကည့္ပါလား။ ေတာထြက္တဲ့ ပါရမီ မထဲ့ခဲ့ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ သဒၶါေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္က ေ၀ႆႏၱရာကို ဆင္ျဖဴေတာ္ လွဴပစ္ရမလားဆိုၿပီး အလိုမ႐ွိတာနဲ႔ ထြက္ရတာဘဲ။ ဟိုတံုးကလဲ ဒီမိုကေရစီေခတ္နဲ႔ဘဲတူတယ္။ ႏိုင္ငံကို ျဖဳန္းတီး ေအာင္ လုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္၊ အသံုးႀကီးတဲ့ ႐ွင္ဘုရင္ဆိုၿပီး ႏွင္ထုတ္ျပစ္တာဘဲ။
ေက်ာင္းသားေတြဟာ အမွန္အားျဖင့္၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေသာ္လဲ၊ သူတို႔ကို ၾကည့္ပီး က်ဳပ္က သိတ္အားရတာဘဲ။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ သူတို႔တေတြက တိုင္းျပည္ဘက္က ပါေနတာကိုး။ အစိုးရကဆိုလဲ သူတို႔ကို လူဆိုးစာရင္းထဲ သြင္းထားတာဘဲ။
က်ဳပ္တို႔ နယ္လွဲ႔တရားေဟာရင္းနဲ႔ ေ႐ွးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူက 'ဘဲ့နယ္ ေယာဂီဆရာမႈိင္း ဆရာမႈိင္းနဲ႔ ဆိုပီး၊ မိုးညႇင္းေယာဂီနဲ႔လဲ မတူပါလားလို႔ ေမးတယ္'ဘယ္တူမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔က သခင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေယာဂီဘဲ။ က်ဳပ္တို႔တေတြ နိဗၺာန္ေရာက္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာဘဲ။ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ႀကီးကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး တရားေဟာတာလဲ နိဗၺာန္ လိုခ်င္လို႔ဘဲ။ တျပည္လံုး နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္လို႔ဘဲ။ တျပည္လံုး နိဗၺာန္ေရာက္ၾကရင္လဲ ေကာင္း သားဘဲ။ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့၊ တျပည္လံုးက လူေတြ သည္းခံတတ္တဲ့ တရား႐ွိ ေအာင္၊ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀နဲ႔ တင္းတိမ္ေနႏိုင္ေအာင္၊ ေၾကနပ္ေနေအာင္ ေဟာတာနဲ႔တူတယ္။ နိဗၺာန္ကို က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ေသးတာနဲ႔ မသြားခ်င္ေသးဘူးလို႔ ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက က်ဳပ္ကို မဖိတ္ေပမဲ့-လာခ်င္ေနတာ-ၾကာလွၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြက အလံေတာင္ေပၚကေနပီး ဖိတ္ရင္တာင္ လာမွာဘဲ။
အမွန္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သမၸတိၱေခတ္၊ ၀ိပၸတၱိေခတ္ ၾကည့္လုပ္ၾက ဆိုဘဲ။
ေခြးမသားေတြ မေကာင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔တေတြ ေယာင္ခ်ာခ်ာေနရတယ္။ အဲဒီ ေ႐ွးေခါင္း ေဆာင္ေတြ၊ ဘိလပ္ျပန္ေတြ ေခြးမသားေတြ အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ပုဂံ-ငသေယာက္က အေကာင္ေတြ စဥ္းစားမိတယ္။
ဒီေကာင္ေတြက အလကားေကာင္ေတြ၊ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္။
အမွန္ကေတာ့ ၿမိဳ႔မွာေနတာ လူညာေတြဘဲ။ ေဘာ္ေၾကာ့ေနခ်င္ၾကတာဘဲ။
ဒါနဲ႔ ခုနင္ကေျပာတဲ့ ပုဂံငသေယာက္က၊ လူပ်င္းေတြ-ေ႐ႊၿမိဳ႔ေတာ္ အင္း၀တက္ၿပီး၊ အလုပ္႐ွာၾကတာကိုး။ ထီးေတာ္မိုးလိုလို၊ အိပ္ဖန္ေစာင့္လိုလို။ အိပ္ဖန္ေတာ္ေစာင့္ ဆိုတာ ဒရ၀မ္ဘဲ။
ဒီေကာင္ေတြ ဘာလုပ္သလဲ သိလား။ ေလွခါးရင္းကေစာင့္-ေခြးလိုစင္းၿပီး တငိုက္ငိုက္နဲ႔ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ တေန႔ၾကေတာ့ ႐ြာျပန္ၾကမွာကိုး။ သူတို႔က ေလွသမားေတြကို ေျပာလိုက္တယ္။ [ငသေယာက္။ တူ႐ြင္းတိုင္သားတို႔-ငါတို႔ တန္ခူးလဆန္း ၆ရက္ေန႔ ျပန္မယ္] လို႔မွာလိုက္သတဲ့။
႐ြာေရာက္ေတာ့ ႐ြာသားေတြက ေ၀ါနဲ႔ ယဥ္နဲ႔ ဆီးႀကိဳၾကသတဲ့။
ေတာကလူေတြက ႐ွင္ဘုရင္အေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ေမးၾကသတဲ့။ "တို႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း-႐ုပ္ေသးထဲက ႐ွင္ဘုရင္သာျမင္ဘူးတယ္။ အ႐ုပ္ထဲကလို ခၽြန္သလား" ေမးတယ္။
"ဟာ သိပ္ခၽြန္တာဘဲလို႔ ေျဖလိုက္သတဲ့"
"႐ွင္ဘုရင့္အသက္ တို႔လက္ထဲမွာ" လို႔ေျပာသတဲ့။
႐ွင္ဘုရင့္နား အိပ္ရတာ-ဂ်ပိုးသိတ္ကိုက္တာဘဲတဲ့ ေျပာၾကေသးတယ္။
႐ွင္ဘုရင္ဆိုလို႔ တခါမွ ျမင္ဘူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခြးမသားေတြ ဒီလီကိတ္ေတြလဲ ဒီအတိုင္းဘဲ။ ဘိလပ္နန္းေတာ္ရင္းက ျပန္လာၾကတဲ့ အေကာင္ေတြဘဲ။
အခုကာလ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ပါးစပ္ဟာ အင္မတန္စူးတယ္။ ဟိုတခါ သတင္းစာထဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဗမာျပည္က ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသသင့္တယ္လို႔ စကားေျပာၿပိဳင္ပြဲတခု ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီလို ျဖစ္ပီးလို႔မွ မၾကာခင္ ထိပ္တင္၀ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္ေသတယ္ ၾကားရတာဘဲ။ ထိပ္တင္၀ဟာ ငါးပြင့္ဆိုင္ရဲ႔ ဘုရားေပါ့။ တိုင္းျပည္က သာကီ၀င္ ေတာင့္တေတာ့ ထိပ္တင္၀ ဘမ္းျပၿပီး ဒီေကာင္ေတြ အလုပ္လုပ္ၾကတာဘဲ။ ဘုရားလဲပီး ျငမ္းလဲကန္ခ် ဆိုတာလို ထိပ္တင္၀လဲ ႏိုင္ငံေရးစြန္႔ၿပီး လယ္သြားထြန္ေနတာဘဲ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ဟာကို ေသနပ္နဲ႔ ပစ္သတ္ ေသတာဘဲ။ အဲဒါဟာ ဘမ္းျပ လမ္းျပဘဲ။
အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တံခိုး႐ွိတယ္ ဆိုတာဘဲ ၾကည့္ေတာ့။ ယခု ေက်ာင္းသားေတြဟာလဲ စု႐ံုးမိၾကပီ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႔ အက်ိဳး႐ွိမဲ့ အလုပ္ေတြသာ လုပ္ၾကေပေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီညီလာခံသဘင္ ေအာင္ဘို႔ ဆုေတာင္းတာဘဲ။
[ဤမိန္႔ခြန္းကို သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကိုယ္တိုင္ ျပန္လည္ဘတ္႐ႈ ျပင္ဆင္ၿပီးမွ ပံုႏွိပ္ပါသည္။]
ၿပီးၿပီ။
အေရးေတာ္ပံု ေအာင္ပါေစ။
[ဖိုးသံ(လူထု) အီးေမလ္နဲ႔ လက္ဆင့္ကမ္းမွ်ေ၀တဲ့ နဂါးနီတိုက္ထုတ္ 'ဗမာ့အေရး' စာအုပ္၊ ပထမတြဲ၊ က ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။ မူရင္းရသာ မပ်က္ေအာင္ စာလံုးေပါင္း ကအစ မူရင္းအတိုင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္။]
http://charnarthu.blogspot.com/ မွ ကူးယူသည္။
ဘဟိန္း (သို႔မဟုတ္) ကဗ်ာ
ဒဂုန္တာရာ
( ၁ )
ယခုေခတ္ ဗမာျပည္၌ကြန္ျမဴနစ္တို႔သည္ ရုပ္၀ါဒကိုမ်ဳိးေစ့ႀကဲ၍ ေနၾကေပၿပီ။ ရုပ္၀ါဒဆိုသည္မွာ စိတ္၀ါဒ မဟုတ္ စိတ္ကူး စိတ္သန္းမဟုတ္။ အေကာင္အထည္ကုိမာေၾကာၾကမ္းတမ္းႀကီး လက္ေတြ႔ကိုင္စမ္းမိေသာ ရုပ္၀ါဒ။ သည္လို လူအမ်ားက ေယဘုယ် မွတ္ထင္ၾကေပသည္။ ရုပ္၀ါဒကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္သူ၊ ကြန္ျမဴ နစ္ပါတီ၏ ေခါင္းေဆာင္ သခင္ဗဟိန္းအား ကဗ်ာဟု ေရးလိုက္ျခင္းသည္ တကယ္ဆိုေတာ့ အႏုကဗ်ာႏွင့္ ရုပ္၀ါဒ ႏိုင္ငံေရးသမားဟာ မနီးစပ္ပါကလားဟုထင္မွတ္ၾကေပလိမ့္မည္။ သည္လို မွတ္ထင္လွ်င္ ဘဟိန္း ကို ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ေတြ႔ျမင္၍ လူအျဖစ္ မသိေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တန္ရာေပသည္။ ကဗ်ာ …. ။ ဟုတ္သလား။
၁၉၃၈ ….
သရက္ထည္ ပန္းပြင့္ရိုက္ အနားကြပ္ ခန္းဆီးျပာသည္ ပိန္လိုက္ ေဖါင္းလိုက္ႏွင့္ ရြက္တိုက္လ်က္ရွိသည္။ အျပင္ဘက္တြင္ကား ေမွာင္၍ ေနသည္။ တခ်က္ တခ်က္ တကၠသိုလ္ ရိပ္သာလမ္းမွ အဓိပတိလမ္းသို႔ ေကြ႔ကာ ေမာင္း၀င္လာေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ေရွ႕မီးေရာင္ သည္ ၀င္းကနဲ လက္လိုက္ရာ တကၠသိုလ္သမဂၢ အသင္းတိုက္ေရွ႕ရွိ ေဇာ္မႊားပန္း၊ ဗုဒၶံသရဏံပန္းမ်ားကုိ လွ်ပ္စစ္ျပက္လိုက္သလို ရိပ္ကနဲ ေတြ႔ျမင္လိုက္ ရေပသည္။
လူမ်ားခ်ိန္ (၈)နာရီခန္႔ ျဖစ္သျဖင့္ သမဂၢေပ်ာ္ပြဲစားရံုသည္ ဇြန္းသံ၊ ပန္းကန္သံ၊ စကားေျပာသံတို႔ျဖင့္ ညံ၍ ေန၏။ ၿမိဳ႕ထဲတြင္ လည္ပတ္ရာမွ ေနာက္က်ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သမဂၢတြင္ ၀င္၍ ညစာ စားေလ့ ရွိၾက၏။ ေပ်ာ္ပြဲစားရံု၏ ေဒါင့္ရွိ စားပြဲရွည္တြင္ကား သမဂၢေခါင္းေဆာင္ ေက်ာင္းသားတစုသည္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ကာ စကားေျပာသူကေျပာ၊ အစား စားသူကစားလ်က္ ရွိၾကသည္။
သည္အထဲမွ ေက်ာင္းသားတဦးသည္ ၀ိုင္းဖြဲ႔စကားေျပာထဲတြင္ မပါ၀င္ဘဲ စီးကရက္ကုိ တြင္တြင္ဖြာလ်က္ စားပြဲစြန္းရွိ ဓာတ္စက္ကို ဓါတ္ျပား တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္လဲကာ ဖြင့္လ်က္ရွိသည္။
သူသည္ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဆံပင္ေကာက္ေကာက္၊ ဖ်င္အကႌ် လက္ရွည္၊ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ ျမင္းေခ်းေရာင္ အစိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ပဒုမၼာၾကာပန္းကဲ့သို႔ လန္းရြင္သည္။ သူ၏ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အၿပံဳးကေလးမ်ားသည္ နီရဲေသာ ပါးျပင္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတြင္ ထာ၀စဥ္ နားလ်က္ရွိသည္။ ၾကက္သေရျဖင့္ လွ်မ္းေသာအၿပံဳး၊ ေမတၱာ၏ အထိမ္းအမွတ္ အၿပံဳး။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ရာမွအျပန္ ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ေက်ာင္းထမင္းစားရံုသို႔မသြားေတာ့ဘဲ သမဂၢ ေပ်ာ္ပြဲ စားရံုတြင္ပင္ ညစာကို မွာစားလ်က္ရွိသည္။
သူတို႔၀ိုင္းထဲမွ ကိုဗေဆြ (ယခု ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး)က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုဘဟိန္း ႏွင့္ အသိဖြဲ႔ေပးေလသည္။ ကိုဗေဆြကား စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အခန္းျခင္းကပ္ေန၍ တေယာက္ကို တေယာက္ ဆဲမနာ၊ ဆိုမနာ ခင္မင္သူ ျဖစ္သည္။
`ဒါ ကိုယ္တို႔စစ္ကိုင္းေက်ာင္းေဆာင္ကေလ။ ဒဂုန္ မဂၢဇင္းမွာစာေတြ ဘာေတြ ေရးတာေပါ့ကြ´ဟု ကိုဗေဆြ က မိတ္ဖြဲ႔ေပးေသာအခါ ကိုဘဟိန္းသည္ ဓါတ္စက္မွေသာ့ကိုလွည့္ရင္း သူ၏ၾကာပြင့္ခ်ပ္ကေလးထဲမွ ၀တ္ဆံကို ဖြင့္လွပ္လိုက္ေသာ ကဗ်ာဆန္သည့္ အၿပံဳးျဖင့္ တုံ႔ျပန္ကာ …
`ၾသ … ဟုတ္လား။ ရတုပိုဒ္စံုေတြ ဘာေတြ ဒဂုန္မွာဖတ္ဖူးပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ ေနကထဲက ေတြ႔ဖူး ပါတယ္´
ကိုဘဟိန္းသည္ လူဖတ္နည္းလွေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ရတုပိုဒ္စံုမ်ားကို ဖတ္ဖူးသျဖင့္အံ့ၾသ၍သြား၏။ သူသည္ ကဗ်ာကို ျမတ္ႏိုးသူ တေယာက္ျဖစ္သည္။
`ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေမရွင္ကုိ အေတာ္ႀကိဳက္တယ္။ ခင္ဗ်ားေကာ ဘယ့္ႏွယ့္လဲ´ဟု ေျပာကာ သူသည္ `ခ်စ္၍ေခၚရာ၊ ခ်စ္၍ေခၚသည္´ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္၍ ဖြင့္ျပန္၏။ ၿပီးလွ်င္ `ေသာ္တာေငြမင္း´ကို ဖြင့္၏။ သူသည္ ဂီတကို ခ်စ္သည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခဏႏွင့္ပင္ စကားလက္ဆံုက်လ်က္ရွိၾကသည္။ ကာလေပၚ ဗမာဂီတ အေျခအေနကို သူသည္ ေ၀ဖန္လ်က္ရွိသည္။
`တခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္တီးလံုးသြား သီခ်င္းေတြကို မၾကားႏိုင္ၾကဘူး။ နားပိတ္ထားခ်င္သတဲ့ဗ်။ သာယာတဲ့ ေတးသံကို ဘာျပဳလို႔ လက္မခံႏိုင္ရသလဲ။ ဂီတဆိုတာ လူတမ်ဳိးတည္း ကန္႔သတ္ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ သာယာလွပတဲ့ ေတးဂီတဆိုရင္ ႏိုင္ငံျခား ဂ်ပန္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကုလားပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဣတာလ်ံ ပဲျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္တာပဲ။ တခ်ဳိ႕က အဂၤလိပ္သံဆိုရင္ အသံေသး အသံေၾကာင္ဆိုၿပီး နားမေထာင္ႏိုင္ၾက တာ အံ့ၾသဆရာပဲ´ စသည္ျဖင့္ သူက ေျပာေလသည္။
တဘက္စားပြဲစြန္းတြင္ သမဂၢအမႈေဆာင္တစုႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း ျငင္းခံုစကားေကာင္းလ်က္ရွိေသာ ကိုဗေဆြက ဂီတႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဆြးေႏြးလ်က္ရွိေသာ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘက္သို႔ လွည့္ကာ `ေအး … မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ကိုက္မွာပဲ။ ဘဟိန္းကလဲ ၀တၳဳေရးခ်င္၊ ကဗ်ာစပ္ခ်င္၊ ဂီတ လိုက္စား ခ်င္နဲ႔ေတာ့။ မင္းတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က စိတ္ကူးယဥ္ သမားေတြကိုး´ဟု ေျပာကာ ရယ္ေမာ၍ ေနသည္။
`လူဆိုတာ အလွအပကို မက္တာပဲ။ ကဗ်ာဂီတရဲ႕ အလွအပကုိ မၾကည္ႏူးဘဲမေနႏုိင္ဘူး။ လူဟာမင္းေျပာ တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ပဲ ဆုိပါေတာ့။ ကဗ်ာဂီတကို နားလည္ေမြ႔ေလ်ာ္တာဟာ ယဥ္ေက်းလာတာကြ´ဟု ရယ္ေမာ ရင္း ကိုဘဟိန္းက ျပန္ေျပာေလသည္။
ကိုဗေဆြေျပာသလိုပင္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္သည္ မၾကာမီပင္ ခင္မင္ရင္းႏွီးကာ ေက်ာင္းတြင္ တတြဲထဲတြဲလ်က္ ရွိေပသည္။ သူသည္ မႏၱေလး ေကာလိပ္မွလာစ ဘီေအ ပ႒မႏွစ္။ ကၽြန္ေတာ္ကားေက်ာင္းေရာက္စ ဥပစာ ပ႒မႏွစ္ ျဖစ္ေပသည္။
( ၂ )
အကယ္၍ ကိုဘဟိန္းသည္နိုင္ငံေရးသမား မျဖစ္လွ်င္ ဧကန္စာေရးဆရာတေယာက္ ျဖစ္မည္ဟုကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
သူသည္ စာေပကိုလည္း အင္မတန္ ၀ါသနာပါသည္။ ကားလ္မတ္စ္၏ကြန္ျမဴနစ္စာေပ ပရိယတၱိကိုသာ မဟုတ္ အႏုစာေပကိုလည္း ဖတ္သူျဖစ္သည္။ ရုရွားစာေရးဆရာႀကီး ေဂၚကီကို သူအေတာ္ႀကိဳက္သည္။
တခါက သူသည္ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း၌ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ရွိစဥ္ ေဂၚကီ၏ ၀တၳဳတိုတပုဒ္ ကို ဗမာလို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဖူးသည္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕တြင္ပင္ ၀တၳဳတိုကို ေရးေပသည္။
သူ၏၀တၳဳသည္ ထိုအခါက နာမည္ထြက္စျပဳလ်က္ရွိေသာ လက္ေရြးစဥ္မဂၢဇင္းတြင္ ပါေစသည္ (လက္ေရြး စဥ္ မဂၢဇင္းကို စတင္တည္ေထာင္သူအယ္ဒီတာမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္တြင္ မၾကာခဏ ေရးေလ့ရွိေသာ ကြယ္လြန္သူ အဆန္းဆရာႀကီးျဖစ္သည္။) ကိုဘဟိန္း ေရးေသာ ) ၀တၳဳတို၏ အမည္မွာ `ေလလြင့္သူ´ ျဖစ္၍ ပစၥည္းမဲ့အခ်င္းခ်င္း ဆင္းရဲေသာဘ၀အေေကြ႔၌ ေတြ႔ဆံုကာ ရင္းႏွီးခင္မင္ပံု သဘာ၀ကို ျပထား ေသာ ငတ္မြတ္ျခင္းဘြဲ႔ တပုဒ္ျဖစ္သည္။
ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ပါ၀င္ေသာ သူ၏ `ဘ၀ခရီး´ အမည္ရွိ ၀တၳဳတိုကား၀တၳဳတိုဂုဏ္ႏွင့္ ႂကြယ္၀ျပည့္စံုလွ သည္။ ကုလား ဗမာ အဓိကရုဏ္းကို ေနာက္ကားခံကာ ဆင္းရဲမြဲေတေသာ ပန္းခ်ီဆရာသူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္၏ ေမတၱာႏွင့္ငတ္မြတ္ျခင္း အေၾကာင္းကုိ ေပါင္းစပ္ကာ ေရးသားထားသည္။ သည္အထဲတြင္ အရင္းရွင္စနစ္၏ စာရိတၱကိုလည္း သိမ္ေမြ႔စြာ ထည့္သြင္းထားေသးသည္။
ထြန္းေအးစာအုပ္ ျဖန္႔ခ်ိ်ရး႒ာနမွထုတ္ေ၀ေသာ `ဓနရွင္ ေလာက´ ကား ဗမာစာနယ္ဇင္းေလာကတြင္ ထင္ရွားသည္။`ဓနရွင္ ေလာက´သည္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးေသာ သစ္ေစ့ေကာင္းတေစ့ ျဖစ္သည္။ ရွင္းလင္းျပတ္သား၍ လွသည္။ ဤစာအုပ္တြင္ ကိုဘဟိန္းသည္ အေရးအသား၌ ႏိုင္နင္း ကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္း ေဖၚႂကြားထားေပ၏။ သုူသည္ စာေရးေကာင္းသူတေယာက္ ျဖစ္သည္။
အဂၤလိပ္ ေျပးခါနီး သူေထာင္မက်ခင္က ခ်ားလ္ဒစ္ကင္း၏ နာမည္ေက်ာ္ `ေမွ်ာ္တလင့္လင့္´ ၀တၳဳႀကီးကို `လူ႔အလို´ အမည္ျဖင့္ ေရးဖူးသည္။ သို႔ေသာ္ တုိင္းျပည္ပ်က္ခိုက္ႏွင့္ ႀကံဳသျဖင့္ စာမ်က္ႏွာ(၆၀)ေက်ာ္သာ ပံုႏွိပ္ၿပီးစီးရေသးသည္။ အကယ္၍ သည္၀တၳဳသာ ထြက္လာလွ်င္ ဗမာ စာေပေလာကတြင္ ေက်ာ္ေစာ ထင္ရွားဦးမည့္ ၀တၳဳေကာင္းတပုဒ္ ျဖစ္ေပမည္။ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနရာ တေဖါင္ ရိုက္ေနစဥ္ ေနာက္တေဖါင္ ဆက္စီႏိုင္ရန္ ပန္းဆိုးတန္းရွိ ထြန္းေအး စာအုပ္ျဖန္႔ခ်ိေရး႒ာန အလုပ္ခန္းတြင္ ထိုင္ကာ ေရးေပးေသာ ၀တၳဳျဖစ္သည္။ သူ႔မွာ ၀တၳဳေရးဆရာႀကီး တေယာက္ျဖစ္ႏိုင္ေသာ လကၡဏာေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဗမာျပည္ကုိ လြတ္လပ္ခ်င္ေသာစိတ္၊ ဆိုရွယ္လစ္ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ေထာင္လို ေသာ စိတ္က ျပင္းထန္လြန္းလွသျဖင့္သာ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းကပင္ ေထာင္က်ဆင္းရဲ အနစ္နာ ခံကာ ႏုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္လာရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
`ဇမၺဴကၽြန္းလံုး` သီခ်င္းခံကို ဂီတ၌အတန္ ၀ါရင့္သူမ်ားသာ ရေပသည္။ ကိုဘဟိန္းသည္ ဇမၺဴကၽြန္းလံုး သီခ်င္းခံကို အစအဆံုး ပင္ ဆိုႏိုင္သည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ ေကာင္းေပသည္။ ဇမၺဴကၽြန္းလံုးသည္ ဂီတ၀ိေသာ ဓနိက်မ္း၌ တမ်က္ႏွာေက်ာ္ ရွည္လ်ားသည္။
ေအ၀မ္း ဓာတ္ျပားမ်ားကို သူသည္ ႏွစ္သက္သည္။ ျပည္လွေဘ ဆိုေသာ `နတ္ရွင္ေနာင္´ သီခ်င္းကို တူရိယာ တီးမႈတ္သူ ေတြ႔တိုင္း တီးခိုင္းေလ့ရွိသည္။ နတ္ရွင္ေနာင္ထဲမွ `ေပၚေႏြလလ်င္´ရတုကို မရတရျဖင့္ ညည္းသည္။ ဒိုရာသန္းေအး၏ `ေလွကေလး´ ကိုလည္း သူအေတာ္ သေဘာက်သည္။
တကၠသိုလ္ ရာဇ၀င္ကထိက ဦးဘၫႊန္႔ သီဆိုဓာတ္ျပားသြင္းေသာ ဆုထူးရြယ္ သီခ်င္းကုိ သူသည္ ဓာတ္ျပားမထြက္ခင္ကတည္း က ရေနသည္။ ဦးဘၫႊန္႔မွာ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ခင္ရာ ဦးဘၫႊန္႔ တေယာေလးႏွင့္ ဆိုေလ့ရွိသည္ကုိ နားျဖင့္ မွတ္ၾကားကာ ရေနဟန္ တူေလသည္။ ကိုဘဟိန္းကား အျခားႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားလို မဟုတ္။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္သာမဟုတ္၊ အႏုပညာသမားေတြႏွင့္လည္း ခင္မင္ေပါင္းသင္းသူ ျဖစ္ေပသည္။
ကိုဘဟိန္းသည္ လူအျဖစ္ ကုန္လံုျပည့္စံုသူ တေယာက္ျဖစ္သည္။ လူတြင္ ခ်စ္စိတ္ႀကိဳက္စိတ္ ရွိသည္။ ဆန္႔က်င္ဘက္ လိင္ကို ႀကိဳက္တတ္သည္။ ကိုဘဟိန္းသည္လည္း ခ်စ္စိတ္ ႀကိဳက္စိတ္ ရွိသည္။ တကၠသိုလ္တြင္ ရွိစဥ္က လွပသည့္ ေက်ာင္းသူတဦးကို ေကာ္ရစ္ဒါ အေကြ႔တြင္ စကားလိုက္ေျပာသည္ဆိုေသာ သတင္းထူးသည္ တကၠသိုလ္နယ္တြင္ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြား၏။ ကိုဘဟိန္းသည္ လူျဖစ္သည္။ သူတေယာက္တည္းသာမဟုတ္ ပုတုဇဥ္ အားလံုးသည္ ဥမၼာတေကာ မဟုတ္လား။
ဘီေအ အထက္တန္းတြင္ရွိေသာ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က သူသည္ သထံုေက်ာင္းေဆာင္တြင္ မေနဘဲ ေျမနီကုန္းရွိ ျပည္လမ္းမႀကီးမွ အေရွ႕ဘက္သို႔ ခ်ဳိး၀င္ရေသာ ေျမႏုလမ္းတြင္ ေနကာ ေန႔ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေက်ာင္းတက္လ်က္ရွိသည္။ သူႏွင့္အတူ ကိုထြန္းရွိန္ (ဗိုလ္ရန္ႏိုင္) ႏွင့္ သူ၏ညီ ေမာင္သန္းႏိုင္တုိ႔ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အတန္းအားခ်ိန္တြင္ သူ၏ေနအိမ္သို႔ မၾကာခဏ သြားလည္ေလ့ ရွိသည္။သူ၏ အိမ္တြင္ ဓါတ္စက္တလံုး ရွိ၏။
ကိုဘဟိန္းတြင္ လူေတြကို ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ ေမတၱာဓါတ္ ႂကြယ္၀သည္။ အထူးသျဖင့္ သူသည္ ကေလးမ်ားကို အင္မတန္ ခ်စ္ခင္တတ္သည္။ တေန႔ ေက်ာင္းအားခ်ိန္တြင္ ေျမႏုလမ္းအိမ္သို႔ သြားလည္ရာ သူသည္(၄)ႏွစ္သား အရြယ္ ကေလးေလးကို ဒူးနွစ္ဖက္ၾကား တြင္ ေပြ႔ဖက္ကာ`သည္ေဆာင္းေဟမန္´ ဓါတ္ျပားကို ဖြင့္လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ကေလးေလး၏ ႏွပ္ေခ်းမ်ားကို သူကိုယ္တိုင္ လက္ျဖင့္ သုတ္သင္ေပးသည္။ သူသည္ သည္ကေလးေလးကို အင္မတန္ အလိုလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က မသကၤာ၍ ကိုထြန္းရွိန္ဘက္သို႔လွည့္ကာ `ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ကိုထြန္းရွိန္ သူ႔မွာ ႏွမေခ်ာ၊ အေဒၚေခ်ာမွ ရွိရဲ႕လား´ဟု ကေလးကို ေမးေငါ့ျပရင္း ရယ္ေမာကာ ေမးလိုက္၏။ ကိုဗဟိန္းကား ဓါတ္စက္မွ ေသာ့ကိုသာ အတြင္လွည့္ေနသည္။
ကိုထြန္းရွိန္သည္ အိမ္ဘက္ လမ္းေရွ႕ဆီသို႔ ေငးၾကည့္ကာ `မသိေတာ့လားဗ်ာ´ ဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး ေျဖေလသည္။
သူ၏ အိမ္ေရွ႕တြင္ကား ဆရာျဖစ္သင္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ မခင္ႀကီး ရွိသည္။ ကုိဘဟိန္းသည္ မခင္ႀကီးအား ခ်စ္သူဘ၀ ကတည္းကပင္ အေတာ္ခ်စ္၏။ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္ သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အတြင္းက သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ္ ရွမ္းျပည္သို႔ မႏၱေလးမွ ျဖတ္သန္း သြားခဲ့၏။ ထိုစဥ္က မႏၱေလးသို႔ မင္းလတ္ သေဘၤျဖင့္ ဆန္တက္လ်က္ရွိရာ သေဘၤာေပၚတြင္ ကိုဘဟိန္းသည္ မခင္ႀကီးအေၾကာင္းကို တတြတ္တြတ္ ေျပာလ်က္ရွိ၏။ မခင္ႀကီးထံသို႔ တေန႔ တေစာင္က် စာထည့္၏။ သေဘၤဆိပ္ကမ္းၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕သို႔ ဆိုက္ကပ္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က စာတက္၍ ထည့္ရ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ အေမထံသို႔ စာထည့္ရန္ ရန္ကုန္က ၀ယ္လာခဲ့ေသာ ဒစ္ကင္ဆန္ စာေရးစကၠဴကပ္ အျပာႏုမွာ သူ႔ မခင္ႀကီး ထံသုိ႔ စာေရးသျဖင့္ ရွမ္းျပည္ နမ္းမတူ ေရာက္ေအာင္ မခံဘဲ အကုန္ေခ်ာေတာ့၏။
( ၃ )
ကိုဘဟိန္းကို သူ႔မိဘမ်ားက ေၾကးမႈံသဖြယ္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ေနေအာင္ ခ်စ္၏။ သူ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သို႔ လာေသာအခါ မိဘမ်ားက သူ၏ ေသတၱာကို ခ်ိပ္လံုခ်ည္၊ မႏၱေလးပိုးလံုခ်ည္၊ ပိုးအကႌ်မ်ားျဖင့္ ၾကပ္ေနေအာင္ သိပ္ေပးခဲ့၏။ ကိုဘဟိန္းမွာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေနတတ္၏။
ရွမ္းျပည္အသြားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ လက္ဆည္ကန္ရွိ ကိုဘဟိန္း၏ မိဘမ်ားအိမ္တြင္ ရက္သတၱ တပတ္ခန္႔ တည္းခိုရ ေလသည္။ ထိုအခါ သူ၏ ဖခင္ ဦးမွင္က သူ႔ကို စကားမေျပာ။ မေခၚဘဲ ေနေသာအခိုက္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ရွမ္းျပည္တြင္ လည္ပတ္ေသာအခါ အခ်မ္းလံုေအာင္ဆို၍ သားအတြက္ ရွဴးဖိနပ္ကို ကိုယ္တိုင္ ေဆးသုတ္ေပးရွာ၏။ ဤမွ် သားကုိ ယုယ၏။
တည ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွိစဥ္ သခင္ေအာင္ဆန္္းသည္ မႏၱေလးသို႔ ႏိုင္ငံေရးကိစၥႏွင့္ လာခိုက္ျဖစ္၍ ကိုဘဟိန္္းထံသို႔ အလည္ လာ၏။ ကိုဘဟိန္း အျပင္သို႔ ထြက္ေနသျဖင့္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဦးမွင္ႏွင့္ စကားေျပာလ်က္ ရွိ၏။ ကိုဘဟိန္းအေၾကာင္း ေရာက္သြားေသာအခါ ဖခင္ ဦးမွင္က `သူ႔ကို က်ဳပ္တို႔က ဘယ္ေလာက္ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ခ်စ္ရေပမယ့္ သူက မိဘကို ႏိုင္ငံေရးေလာက္ ခ်စ္တာ မဟုတ္ဘူး´ ဟု ေျပာေလသည္။
သခင္ေအာင္ဆန္း ႏႈတ္ဆက္၍ ျပန္သြားေသာအခါ ဦးမွင္သည္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္သို႔ လွည့္၍ `ကိုေအာင္ဆန္းနဲ႔ ဘဟိန္းဟာ အတူတူပဲ။ သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးကို မိဘထက္ အပံုႀကီး ခ်စ္တယ္´ ဟု ေျပာေလသည္။
မိခင္ႏွင့္ အစ္မမ်ားကလည္း သူ႔ကို`ကိုဟိန္း-ကိုဟိန္း´ ႏွင့္ ပါးစပ္ဖ်ားေလးတြင္၊ ကိုဘဟိန္းသည္ သူ႔မိခင္၏ ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးကာ မိခင္၏ ယုယစြာ ဆံပင္သပ္ေပးျခင္းကို ေက်နပ္စြာ ခံလ်က္ရွိသည္။ အစ္မလုပ္သူမ်ားက ေဘးတြင္ ထုိင္စကားေျပာလ်က္ရွိၾက၏။
မိဘမ်ားက သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပင္ခ်စ္ခ်စ္ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးအတြက္ အတြယ္အတာမ်ားကုိ စြန္႔ပယ္ကာ မိဘ၏ ေအးခ်မ္း ရိပ္ၿငိမ္ေသာ အရိပ္တြင္ မေနႏိုင္ဘဲ ၾကမ္းတမ္းခက္ထေရာ္၍ မာေၾကာလွေသာ အက်ဥ္းေထာင္ နံရံေလးဘက္ အတြင္း၌သာ ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၵ ကို ေတြ႔ႀကံဳရေလသည္။
သူသည္ အ၀တ္အစားကုိ သပ္သပ္ယပ္ယပ္ ၀တ္ဆင္တတ္၏။ သန္႔ရွင္းစြာ ေနတတ္၏။ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ အျပာကို ႀကိဳက္၏။ ဂီတကို ခ်စ္၏။ သူ႔ကို အေ၀းက ၾကည့္လိုက္လ်င္ ေပၚလြင္၍ ၾကက္သေရျဖင့္ ရြမ္းရြမ္းျမေသာ သူ၏အၿပံဳးသည္ ၾကာပန္းမွ ၀တ္ဆံကို ဖြင့္လွပ္ တင့္ႂကြားလိုက္သလို ျမင္လိုက္ရ၏။ သူ၏ ရုပ္သည္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ေသာ လူလတ္တန္းစား ဟန္သြင္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းသားဘ၀ ကတည္းက မေကြးေထာင္၊ အင္းစိန္ေထာင္တို႔တြင္ ေနရ၏။ တိုက္ပိတ္ခံရ၏။ အဂၤလိပ္ ေျပးခါနီး အဖမ္းခံရ၍ ေထာင္အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာင္းကာ ဒုကၵကို ေတြ႔ႀကံဳ၏။ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ နဘမ္းလံုး၏။
( ၄ )
ရွမ္းကုန္ေျမျမင့္ေဒသကား လြင္ျပင္မွာထက္ ေစာ၍ ေန၀င္သည္။ ေန၀င္ေသာ္လည္း အေမွာင္ထုသည္ မင္းမမူ။ လသည္ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ႀကီး ထြက္လာေလေတာ့သည္။
ေငြလေရာင္သည္ ေတာႏွင့္ ေတာင္ကုိ ေပြ႔ဖက္ကာ ျမဴလိုက္ေလသည္။ တဘက္တြင္ မိႈင္းၫို႔ေသာသစ္ေတာႏွင့္ ေစာက္မတ္ေသာ ေျမထရံႀကီး။ တဘက္တြင္း ေရတံခြန္တို႔ျဖင့္ ႁပြမ္းကာ တသြင္သြင္စီးဆင္းေနေသာ ဒု႒ာ၀တီျမစ္။
ျမစ္ကမ္းရွိ သစ္ပင္တို႔သည္ ေငြသရဖူ-ေငြမကိုဋ္ကို ေဆာင္းကာ သူတို႔၏အလွကို ၀င့္ႂကြားလိုက္သည္။ ျမစ္ယံမွ ေရတံခြန္တို႔သည္ ေငြလေရာင္ဦး၀ယ္ တလက္လက္ ကြန္႔ျမဴး၍ ေနသည္။
လားရႈိးသို႔တက္ေသာ မီးရထားသည္ မန္ဆန္ဘူတာရံုကို ေက်ာ္ေလၿပီ။
ကိုဘဟိန္းသည္ ေငြလေရာင္၏ အလွတြင္ ယစ္မူးကာ ေမရွင္၏ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သီခ်င္းကို တေအးေအး ညည္းလ်က္ ရွိေလသည္။
ေရတံခြန္ သြယ္ျဖာစီးလို႔ရယ္
ေတာင္ေျခ ႏွင္းျမဴေတြ၀ိုင္းတယ္
အလွ်ဳိလွ်ဳိေတာင္ညိဳ တန္းလို႔ကြယ္
ပ်ဳိပ်ဳိ လြမ္းပါလွတယ္…..
ရွမ္းျပည္သို႔ လည္ပတ္စဥ္က ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြင္ ေနာက္ခံႏိုင္ငံေရး ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိေသးသည္။ အကယ္၍ လမ္းပန္း သာမည္ဆိုလွ်င္ နယ္ျခားကို ျဖတ္သန္း၍ တရုတ္-ဗမာ လမ္းမႀကီးတေလွ်ာက္ တရုတ္ျပည္တြင္းသုိ႔ သြားရန္ျဖစ္၏။ တရုတ္ျပည္သို႔ ေရာက္မိလွ်င္ ႏိုင္ငံျခား အဆက္အသြယ္ ရႏိုင္မည္ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္း မသင့္သျဖင့္ သိႏၷီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ရွမ္းျပည္ပုဒ္မ (၁၀) ေၾကာင့္ ဆက္မသြားႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္ခဲ့ရ၏။
လြယ္ယိုးသည္ ေငြလေရာင္ႏွင့္ ေမွာင္ရိပ္ၾကား၀ယ္ ၿငိမ္၀တ္စြာရွိသည္။ ယူနန္-ဗမာ လမ္းမႀကီးသည္ ေငြျပာ ဖဲျပားကုိ ျဖန္႔ထားဘိသကဲ့သို႔ မွတ္ထင္ရ၏။
တရုတ္ျပည္သို႔ သြားၾကေသာ ေမာ္ေတာ္ကားတန္းႀကီးသည္ လမ္းေဘးတြင္ အိပ္စက္လ်က္ရွိ၏။ မလွမ္းမကမ္းတြင္ကား ဒမ္းစေတရွင္ ေခၚေသာ လက္နက္စက္ရံုႀကီးသည္ ကုန္းျမင့္ အစြန္း၀ယ္ ေပၚေန၏။ တဘက္တြင္ကား မႈိင္းၫို႔ေသာ လားရႈိး ေလယ်ာဥ္ပ်ံကြင္း ႀကီးသည္ ေငြလေရာင္၀ယ္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္၍ ေနသည္။
ေတာေတာင္ေရေျမသာမဟုတ္ ေလသည္လည္း ေငြေရာင္ျဖင့္ ႁပြမ္းသည္။ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ယူနန္-ဗမာ လမ္းမႀကီး ေပၚတြင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကစဥ္ သူက စတင္၍ `လသာတယ္ဗ်ာ၊ တယ္ၿပီး ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတာပဲ။ ဒီေငြလေရာင္က ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ တခုကို ထႁကြရြင္လန္းေအာင္ လႈံေဆာ္ေပးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က သူသည္ ရန္ကုန္တြင္ရွိေသာ မခင္ႀကီးကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္လိမ့္မည္ ဟု ေအာက္ေမ့လ်က္ ရွိသည္။
`ကဲ ဆိုစမ္းပါဦး´ဟု ကၽြန္ေတာ္က ၀င္ေထာက္၏။
`အဲဒီေတာ့၊ ဒီလိုေငြလေရာင္ ျမဴးခိုက္မွာ စိတ္ဟာ ၾကည္လင္ရြင္လန္းၿပီး လီနင္ေရးတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္၊ အစိုးရႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး အေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးရေအာင္….´
ကၽြန္ေတာ္ထင္သည္မွာ တက္တက္စင္ လြဲေလၿပီ။ လသာသျဖင့္ သူယံုၾကည္ေသာ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကို ေျပာခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မပါလွဘဲ သူ၏ လီနင္၀ါဒမ်ားကုိ နားေထာင္၍ ေနရေလသည္။ ကိုဘဟိန္း၏ ရုပ္၀ါဒတရားသည္ လွပတင့္ထူးေသာ ေငြလေရာင္၀ယ္ ျပန္႔လြင့္ကာ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္ ရွိေလသည္။
( ၅ )
ကၽြန္ေတာ္ကား ႏိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္လည္း မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ကိုဘဟိန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမတၱာႀကိဳး သြယ္ထား၏။ တခါက သူ၏ဓါတ္ပံုကုိ ကၽြန္ေတာ့္အား အထိမ္းအမွတ္ လက္ေဆာင္ေပးေသာအခါ ဓါတ္ပံု၏ ေနာက္ေက်ာ၌ `ကိုယ္တို႔ႏွစ္ဦးကို တြယ္တာခ်စ္ခင္ျခင္းသည္ ဂေဟဆက္ေစ သတည္း´ ဟု စာထိုးလိုက္၏။
တခုသြား၍ သတိရ၏။ ဂ်ပန္ေခတ္က ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာနသည္ အင္းလ်ားကန္စြန္းရွိ `အိမ္ျဖဴ´ တြင္ ရံုးလုပ္ထား၏။ ကိုဘဟိန္း သည္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဒုတိယ အတြင္း၀န္ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္သို႔ ေခတၱလာလည္စဥ္ ေန႔တုိင္း သူ၏ ရံုးခန္းတြင္ အခ်ိန္ျဖဳန္း၏။ သူသည္ အက္ဂါစႏိုးေရးေသာ `တရုပ္ျပည္ေပၚက ၾကယ္နီ´ စာအုပ္ကုိ ဖတ္လ်က္ရွိသည္။
ကၽြန္ေတာ္မွာ ရန္ကုန္သို႔ ၂-ရက္ ၃-ရက္ဆိုၿပီး ေတာမွအလာ (၃)လခန္႔ ၾကာၿပီး ေသာင္တင္လ်က္ရွိရာ လဲစရာ လံုခ်ည္ပိုမရွိ။ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ အျပာတထည္ကုိသာ မခၽြတ္တန္း ၀တ္ေနရ၏။ သို႔ျဖစ္ရာ ကိုဘဟိန္း ၀တ္ထားေသာ မႏၱေလးလံုခ်ည္ အစိမ္းႏွင့္ လဲရန္ အတင္းပူဆာ၏။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ သူ၏ ႏိုင္ငံျခားေရး႒ာန အတြင္း၀န္ရံုးခန္း တံခါးကိုပိတ္ကာ ေဘာင္းဘီတို ကေလးေတြႏွင့္ တေယာက္ လံုခ်ည္ တေယာက္လဲၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္သား အူတက္မတတ္ ရယ္ေမာလ်က္ ရွိၾကေလသည္။ သည္အေၾကာင္းကို မခင္ႀကီးအား ေျပာျပေသာအခါ `ရွင္တို႔ဟာ ခေလးေတြလိုပဲေနာ္၊ အရွက္လဲ မရွိဘူး´ဟု ရယ္ကာႀကိမ္း၏။
သူကား ကၽြန္ေတာ့္ကုိ အခြင့္သင့္တိုင္း ႏိုင္ငံေရးေလာကသို႔ ေသြးေဆာင္၏။ အဂၤလိပ္ ေတာ္လွန္ခါနီးက ဒို႔ဗမာ အစည္းအရံုး ၀င္ရန္ ဖ်ားေယာင္း၏။ ေနာက္ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေသာအခါ သူ ဥကၠ႒ လုပ္ေသာ အလုပ္သမားသမဂၢတြင္ ပါ၀င္ရန္ တိုက္တြန္း၏။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ကား ႏိုင္ငံေရးသမား မျဖစ္၊ စာေပေလာကတြင္သာ ေမြ႔ေလ်ာ္၏။
ကဗ်ာကိုေတြ႔လွ်င္ လူေတြ ခ်စ္သလို ကိုဗဟိန္းကိုလည္း ေတြ႔လွ်င္ မခ်စ္ဘဲမေနႏိုင္။ သူ၏ အၿပံဳးသည္ အင္မတန္ ခ်စ္ဘြယ္ ေကာင္းသည္။ အၿပံဳးမွာ ကဗ်ာေလးတပုဒ္ႏွင့္ တူေန၏။ အဂၤလိပ္စာ ပါေမာကၡ ရုတ္စ္ ကပင္ ကိုဘဟိန္းအား `ႏွစ္လိုဖြယ္ ေကာင္းေသာ သူငယ္ပဲ´ဟု ေျပာ၏။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ကဗ်ာဟု ကၽြန္ေတာ္က ေခၚ၏။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ျဖင့္ သူ႔အမူအယာ၊ သူ႔အၿပံဳးကေလးမ်ားသည္ ကဗ်ာဆန္လွ၏။
ကိုဘဟိန္းကား ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ေစခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္။ ကၽြန္ေတ္က ကိုဘဟိန္းကုိ စာေရးဆရာ ျဖစ္ေစခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ မျဖစ္။ ကိုဘဟိန္း မက်မ္းမာ၍ မႏၱေလးတြင္ ေဆးကုလ်က္ရွိစဥ္ တေန႔သ၌ သုဓမၼ၀တီ ပံုႏွိပ္တိုက္တြင္ သခင္ဘကိုးႏွင့္ သြားေတြ႔၏။
`ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ကိုဘဟိန္း ဘယ္လိုေနေသးသလဲ´ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမး၏။
`ဒီလိုပဲ…ေရာဂါက တန္းေနတာပဲဗ်ာ၊ မႏၱေလး ေဆးရံုမွာ တက္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားေတာင္ ကိုဘဟိန္းက ေမးလိုက္တယ္´
ေနာက္ ၁၀-ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနမေကာင္း၍ အိပ္ယာထဲတြင္ မွိန္းေနစဥ္၊ တည၌ သမာဓိ သတင္းစာတိုက္ မွ မိတ္ေဆြ အယ္ဒီတာတဦးက `ကိုဘဟိန္းတေယာက္ မႏၱေလး ေဆးရံုမွာ ဆံုးၿပီ´ ဟု လာေရာက္ေျပာ၏။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အံ့အားသင့္ကာ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ သြားသည္။
ကုိဘဟိန္း၊ ကိုဘဟိန္း၊ ခ်စ္လွစြာေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုဘဟိန္းကား မရွိေတာ့ၿပီ။ ။
ဒဂုန္တာရာ
ဇန္န၀ါရီလ၊ ၁ ၉ ၄ ၇
ေသတမ္းစာ
ေယာဟန္ေအာင္
အလင္းကိုေပးဖို႔
ထင္းဟာ မီးကို စားသလိုေပါ့၊
အားလံုးကို လင္းဖို႔
တို႔အသက္ေတြ ရင္းခဲ့ရတယ္ေလ။
ငါ့သူငယ္ခ်င္း
ရဲေဘာ္တဦး
ေခတ္တေခတ္ကို ျမင္ဖူးခ်င္လို႔
ေနလံုးတူးဆြ
ေသြးေတြစြန္းထင္းတဲ့
၀တ္စံုတစ္စံုရခဲ့တယ္။
မေန႔ကေလ
ေအ-ေကေသနတ္
သူျဖဳတ္တပ္ဆင္
တသသ ေရာင္တင္သုတ္ေနခဲ့တယ္။
မေန႔ကေလ
ညေနနီက်င္၊ ကင္းက်စဥ္က
ခပ္ေ၀းေ၀းၿမိဳ႕ျပ၊ ေမွာင္ရီက်စဥ္
မီးစတင္လင္း၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ
သူ႔မိဘေတြ၊ ဇြန္းလက္ဆံုေလတိုင္း
ဘာေတြ ေျပာေလမလဲ
သူေတြေ၀ေနခဲ့တယ္။
မီးခိုးဖံုလံုး၊ ဗံုးသီးကြဲေျမာက္
ေမာင္းျပန္ေပါက္ထြက္၊ အတြဲဆက္ေတြ
ဆူပြက္ေအာ္ဟစ္၊ ပစ္ ပစ္ ပစ္ၾက
ေဖာက္ျပန္သူေတြ တို႔ပစ္ရမယ္၊
ဒါေတာ္လွန္စစ္ရဲ႕ နိယာမေလ။
ငါ့သူငယ္ခ်င္း ...
မင္းအားတင္းပါ၊
မင္းဘာေျပာမလဲ၊
မင္းဘာမွာမလဲ
ေနမင္းကို သဲေတြၿပိဳဖို႔မိၾက
ေမွာင္မိုက္ခဲ့ရေပါ့။
သူဟာ
သူ႔ဓါတ္ပံုကို
ကၽြႏု္ပ္တို႔၏ ယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာ ခ်ိတ္ပါ၊
သူ႔ဓါတ္ပံုကို
ရုပ္ရွင္ရံုမွာ အေလးျပဳပါ၊
သူ႔ဓါတ္ပံုကို
ေရစာရုပ္ပံု၊ ေငြေၾကးစံုမွာ ရိုက္ႏွိပ္ပါ၊
သူမွာမသြားခဲ့ဘူး။
သူဟာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အိပ္စက္သြားခဲ့တယ္၊
မွတ္တမ္းငယ္တအုပ္ထဲမွာေတာ့
(ရက္ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ဖ်ားနာစဥ္
ဘာမွ စားလို႔မ၀င္ဘူး၊
ေမေမ့ခ်ဥ္ေရဟင္းတခြက္
ညက အိပ္မက္တယ္ေလ)။
ဌာနခ်ဳပ္ကိုေပးမယ့္
ေၾကးနန္းစာေရးစဥ္
က်ေနာ့လက္ေတြ တုန္ယင္ေနခဲ့တယ္ေလ။
ေယာဟန္ေအာင္
ေဒါင္းအိုးေ၀ဂ်ာနယ္။ ေရဆန္းလမ္းသို႔အျပန္ (ႏိုင္၀င္းေဆြအမွတ္တရ ကဗ်ာမ်ား)၊ ေဖ ၁၉၉၆၊ ဧရာ၀တီညီေနာင္စာေပ။
ရဲရင့္သူတို႔ေအာင္ပြဲ (သို႔) က်ေနာ္၏ မွတ္မွတ္ရရ ရဲေဘာ္မ်ား
ၿငိမ္းစု
ဒီေန႔ မနက္ဟာ ခါတိုင္းေန႔ေတြနဲ႔ မတူ ေျခာက္ေသြ႕လြန္းလွတယ္။ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚ သြားလာသူက ႏွစ္ေယာက္ သံုးေယာက္၊ လမ္းမေပၚမွာလည္း "ကား" မေျပာနဲ႔ ဆိုက္ကား ေတာင္ မေတြ႕ရဘူး။ တၿမိဳ႕လံုး တိတ္တိတ္ေလး ေၾကကြဲေနၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ ဒီေန႔ဟာ ဒီၿမိဳ႕ေလး တၿမိဳ႕တည္းအတြက္တင္ ၀မ္းနည္း ေၾကကြဲဘြယ္ ေန႔တေန႔ မဟုတ္ ျမန္မာတနိုင္ ငံလံုးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္ေတြ အသက္ေပးခဲ့ရတဲ့ ဇူလိုင္ ၁၉ ရက္ေန႔ လည္း ျဖစ္တယ္။
တခဏအတြင္းမွာ ေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ လမ္းမႀကီးေပၚမွာ အျဖဴ အစိမ္း၀တ္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ စုေ၀းေရာက္ ႐ွိလာၾကသလို၊ လမ္းေဘး ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာလည္း ျပည္သူေတြ ျပည့္နက္သြားတယ္။ ေလးေယာက္တတန္း တန္းစီထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြဟာ အရာရာကို ရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားဖုိ႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားၾကတယ္။ ေ႐ွ႕ဆံုးမွာ ပန္းေခြ ႏွစ္ေခြကို ကိုင္ထားတဲ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသူကေလး ၄ ဦး၊ သူတို႔ေနာက္မွာေတာ့ မူလတန္း ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးေတြက စလို႔ အလယ္တန္း အထက္္တန္းနဲ႔ ေကာလိပ္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ အဆံုးေပါ့။ အားလုံးရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာေတာ့ သတ္ရင္လည္း အေသခံ၊ ဖမ္းရင္ လည္း အဖမ္းခံျပီး မိမိတို႔ လိုရာခရီးအတြက္ ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းမယ့္ ေက်ာင္းသား ၁ ေယာက္၊ သူ႕လက္ထဲမွာက ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ "အာဇာ နည္မ်ားအား လြတ္လပ္စြာ ဂါရ၀ ျပဳခြင့္ ျပဳသည္" ဆုိတဲ့ တရား၀င္ထုတ္ျပန္ခ်က္ပါတဲ့ သတင္းစာတေစာင္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားတယ္။
ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေပါင္း တရာ့ငါးဆယ္ကေန ႏွစ္ရာနည္းပါးရွိၿပီး စည္းကမ္းတက် စီတန္းထားတဲ့ လူတန္းႀကီးဟာ စ ထြက္ခြာတာလုိက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပဲ စစ္ကားသံုးစီးဟာ ခ်ီတက္ရာလမ္းေၾကာင္းေရွ႕မွာ ရုတ္တရက္ ၀င္ေရာက္ရပ္တန္႔ၿပီး စစ္သားေတြကလည္း ခ်က္ျခင္းဆိုသလို ကားေပၚကေန ခုန္ဆင္း ပိတ္ဆို႔လိုက္တယ္။ ဒီအေျခအေနကို ႀကိဳတင္တြက္ဆထားတဲ့ ေက်ာင္းသူ/သားမ်ားဟာ တုန္လႈပ္ျခင္း မ႐ွိဘဲ၊ တည္ညိမ္စြာနဲ႔ ရပ္တန္႔လိုက္ၾကတယ္။ စစ္ကား တစီးေပၚက စစ္ဗိုလ္တဦး ခက္ထန္မာ ေက်ာတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ယုတ္ရင္း ၾကမ္းတမ္းစြာ ဆဲဆိုရင္း ဆင္းလာတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ သတင္းစာကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေ႐ွ႕ထြက္သြားတယ္။ သူတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္႐ုပ္ကုိ သြားေရာက္ ပန္းေခြခ်မယ့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္တယ္။ စစ္ဗိုလ္က လက္မခံဘူး၊ လူစုခြဲဖုိ႔သာေျပာတယ္။ ေက်ာင္းသားက လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ သတင္းစာကို ျပလိုက္ျပီး သူတို႔ ၂ဦး အေျခအတင္ ေျပာဆိုေနရာက ေလးေယာက္တတြဲ သြားခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ စစ္ဗိုလ္က ခြင့္သာျပဳလိုက္ရတယ္ သိပ္,ေက်လည္ပံုမရ၊ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ မရ, ရတဲ့နည္းနဲ႔ခ်ီတတ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ျပီးသားပါ။ ပထမဦးဆံုး ၄ ေယာက္ထြက္လာတယ္၊ သူတို႔က ပန္းေခြကိုင္ထားတဲ့ ေက်ာင္းသူကေလး ၄ဦး ျဖစ္တယ္။
သူတို႔၄ဦး စတင္ခ်ီတက္သြားၿပီ ျဖစ္လုိ႔ ေနာက္၄ဦးက အရန္အသင့္ေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ စစ္ဗိုလ္က သူနဲ႔စကားေျပာခဲ့တဲ့ ေက်ာင္း သားကုိ အတင္း၀င္ေရာက္ ဖမ္းဆီးလိုက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ လမ္းေဘး တဖက္တခ်က္မွာ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူထုႀကီး က ေက်ာင္းသားကို အကာအကြယ္ ေပးရင္း စစ္ဗိုလ္ကုိ ၀ိုင္းရံထားလုိက္ၾကတယ္။ ရုတ္တရက္ ၀ိုင္းအံုလာတဲ့ လူအုပ္ႀကီးကို ျမင္လုိက္္တဲ့ စစ္ဗိုလ္က သူ႔ခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ၿပီး မိုးေပၚကုိ ေထာင္ပစ္လိုက္တယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ထားတဲ့ စစ္သားေတြ ကလည္း ေသနတ္ေတြ ပစ္ေဖါက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးကို ၀င္ေရာက္ ၿဖိဳခြင္းေတာ့တယ္။ ေသနတ္ေျပာင္းနဲ႔ အထိုးခံရသူေတြ၊ ေျခနဲ႔အကန္ ခံရသူေတြ၊ အဖမ္းခံရသူေတြ အမ်ားအျပား႐ွိသလို ေက်ာင္းသားေလးေတြကုိ နီးရာအိမ္ေတြက ေခၚယူဖြက္ေပးထားၾကတယ္။ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေျပးၾကလႊားၾကနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေနခ်ိန္၊ ေသနတ္သံေတြ ဆူညံေနခ်ိန္၊ ပန္းေခြေတြနဲ႔ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူ ၄ဦးကေတာ့ ေသနတ္သံ ေတြေၾကာင့္ ေၾကာက္ျခင္း၊ တုန္လႈပ္ျခင္း၊ ေျပးလႊားျခင္း၊ ရပ္တန္႔ျခင္း မ႐ွိဘဲ သူတို႔ ေနာက္ေက်ာက သူတို႔ကုိ ပစ္မယ္ဆုိရင္ သူတို႔ေတြ အဲ့ဒီလမ္းမႀကီးေပၚမွာပဲ အေသခံသြားမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းေတြကုိ ဂါရ၀ျပဳဖုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္႐ုပ္ဆီကုိသာ ဦးတည္ခ်ီတက္ေနပါတယ္။
ခ်ီတက္ရာ လမ္းတေလွ်ာက္ အိမ္နဲ႔ ေစ်းဆိုင္ေတြက ျပည္သူေတြကလည္း လက္ခုတ္တီး အားေပးၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔ ၄ဦး မွာ အင္းအားေတြ ျပည့္၀ေနတယ္။ ျပည္သူေတြရဲ႕ လက္ခုပ္သံေတြက သူတုိ႔ကုိ အေၾကာက္တရားေတြကေန ကင္းေ၀းေစသလားပဲ။ လမ္းမအလယ္မွာ အျဖဴ အစိမ္း၀တ္ ေက်ာင္းသူ ကေလး ၄ ဦး ပန္းေခြေတြ ကိုင္ေဆာင္ရင္း တည္ညိမ္ေအးၿငိမ္းစြာ ခ်ီတက္ေနတဲ့ ျမင္ ကြင္းကို ျမင္ေနရသူအဖို႔ အားရဖြယ္၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ ေကာင္းသလို၊ စိတ္မခ်မ္းေျမ႕ဖြယ္၊ ေၾကကြဲဖြယ္ရာေတြနဲ႔ ျပည့္နက္ေနပါတယ္။
လက္နက္မဲ့ ျပည္သူေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြင္းလိုက္ရင္ ေၾကာက္႐ြံ တုန္လႈပ္သြားၿပီလုိ႔ ထင္ခဲ့ရင္ေတာ့ သူတို႔ မွား သြားလိမ့္မယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြ ျပန္လည္ စုစည္းၾကျပန္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္႐ုပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ေနရာမွာ ေက်ာင္းသူ၄ဦး အာဇာနည္ႀကီးေတြကုိ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳေနတာ လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ စစ္တပ္ကလည္း အဲဒီေနရာကိုပဲ ထပ္ၿပီး ပိတ္ ဆို႔ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ စည္းလံုးညီညြတ္မႈအားကို မခံႏိုင္တဲ့ အဆံုး ၄ေယာက္တတြဲ အေလးျပဳခြင့္ကို အာဏာ ပုိင္ေတြက ခြင့္ျပဳလုိက္ရတယ္။
ေက်ာင္းသူ ၄ ဦးဟာ ပန္းေခြခ် အေလးျပဳၿပီးး စထြက္ခဲ့စဥ္ကလိုပဲ ႏွစ္ေယာက္တတြဲ ျပန္ထြက္လာတယ္။ လူထုနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေက်ာက္႐ုပ္အလယ္ၾကား အေရာက္မွာ ေက်ာင္းသားတေယာက္ သူတို႔အနား ေရာက္လာၿပီးး "ဘာမွ မစိုးရိမ္နဲ႔ တို႔ေအာင္ျမင္တယ္။ မင္းတို႔ ငါတို႔ကို ပစ္ၿပီးး လူစုခြဲတဲ့ ေနရာအထိ ဆက္ေလွ်ာက္ပါ"လို႔ ကပ္ေျပာသြားခဲ့တယ္။ သူတို႔ေလးဦး လူထုႀကီးနဲ႔ နီးလာေလေလ သူတို႔ကို အားေပးသံ လက္ခုတ္တီးသံဟာ ပိုၿပီး ဆူဆူညံညံ ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ လူထုအနီး ေရာက္လာတဲ့ သူတို႔ကို စစ္ဗိုလ္တဦးက လမ္းေဘးက ဆင္းေလွ်ာက္ဖို႔ ေျပာလာတယ္။ သူတို႔ကလည္း တည္ညိမ္စြာနဲ႔ "က်မတို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ပစ္ၿပီးး လူစုခြဲတဲ့ ေနရာ ေရာက္တဲ့အထိ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္"လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ လူထုႀကီးဟာ သူတို႔အနားေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူ၄ဦးကို အားေပးရင္း အံ့ဩေနၾကတယ္။ သူတို႔ မရပ္ေသးဘူး၊ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဆဲမို႔ လူထုႀကီးက သူတို႔ကို လမ္း႐ွင္းေပးရင္း အားေပးရင္းနဲ႔ သူတို႔ကို ေငးၾကည့္ေနတယ္။ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ သူတို႔ခရီးလမ္းရဲ႕ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ႐ွိေနတဲ့ အိမ္ေတြထဲက ေျပးထြက္ျပီး အားေပးၾက၊ တခ်ဳိ႕ဆို ဘုရားစင္က သေျပပန္းေတြ ကမ္းၾက၊ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာျဖစ္ၿပီးး မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလုိ႔ေပါ႔။ သူတို႔ကေတာ့ မေလ်ာ့တဲ့ ဇြဲသတိၱနဲ႔ အေၾကာက္တရားကို ဖယ္႐ွား ေမာင္းထုတ္ထားၿပီးး ခရီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ပန္းတုိင္အေရာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းလွ်က္ … …။
၁၉၉၀ ခုႏွစ္ အာဇာနည္ေန႔ရဲ႕ ဒီျမင္ကြင္း၊ ျပည္ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕ ညီညြတ္ျခင္း၊ ရဲရင့္ျပတ္သားတဲ့ ေက်ာင္း သားရဲေဘာ္ တဦးနဲ႔ ေၾကာက္႐ြံ႕မႈ ကင္းေ၀းၿပီးး ဇြဲသတၱိအျပည့့္နဲ႔ မိမိတို႔ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္း သူကေလး ၄ ဦး ကုိ ႏွစ္ကာလေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာပါေစ သူတို႔အားလံုးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈ၊ စိတ္ဓါတ္ၾကံ႕ခိုင္မႈေတြအေပၚ အၿမဲမွတ္ မွတ္ရရ ဂုဏ္ျပဳေလးစားလ်က္႐ွိေနရပါတယ္။
ၿငိမ္းစု
လြတ္ေျမာက္ေရး မုန္တိုင္းမ်ား၏ နိဒါန္း
သားခ်စ္( မေနာေျမ )
မၾကာမွီေရာင္နီ လာေတာ့မည္၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ား၏ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ ထြင္းေဖါက္ထြက္လာေသာ နံက္ေစာေစာ ေလ႔က်င္႔ေရးကြင္းဆီမွ ညီညာစြာ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာ "ဘာစိတ္ဓါတ္လဲ? …. ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္" အသံမ်ားက ေတာင္နံရံတ၀ိုက္၌ ဟိန္း၍ ပဲ႔တင္ထပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္ရဲ႔ ေဘးတြင္လည္း ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ ႏွစ္ဦး၏ အသံမ်ားသည္လည္း ေအးစက္စက္ ေဆာင္းေလတိုး၍ စကားေျပာသံမ်ား တိုးသြားလိုက္ က်ယ္သြားလိုက္ မီးပံုကိုအာရံုျပဳကာ ရွင္းျပေဆြးေႏြးလွ်က္၊ က်ေနာ္သည္လည္း မေနာေတာင္တန္းမ်ား၏ အေအးဒါဏ္ကို ႀကံ႔ႀကံ႔ခံလွ်က္ သူတို႔ေျပာသမွ်ကို ႀကံဳးငံု႔၍ ေရးလွ်က္မွတ္လွ်က္၊ လက္မ်ားကေတာ႔ ခဲသြားမလား လို႔ပင္ထင္ရေအာင္ ေအးစက္ေနသည္၊ သို႔ေသာ္ သူတို႔ေျပာတဲ႔ အရွိန္ေၾကာင္႔ ခႏၶာကိုယ္မွ ေသြးမ်ားက အရွိန္ျပင္းစြာ လည္ပါတ္ေနသည္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မိုးညွင္းၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲသည္ ထိုေန႔က လုိင္စင္ေဒသနံနက္ခင္း ေရခဲမ်ားကို အရည္ေပ်ာ္ေစခဲ့သည္။
တိုက္ပြဲ အတြက္ ကနဦးပိုင္း အေျခအေန
မိုးညွင္းတိုက္ပြဲသည္ ေက်ာင္းသားျပည္သူအားႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေအာင္ျမင္စြာေပါင္းစပ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ လူထုတရပ္လံုး ေထာက္ခံမႈရခဲ႔ေသာ ၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲႀကီး၊ ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးကို န.၀.တစစ္အုပ္စုက ရက္ရက္စက္စက္ ၿဖိဳခြဲၿပီးေနာက္ မိုးညွင္းၿမိဳ႔ခံလူထုမ်ား၏ အနာဂါတ္ရင္ေသြးငယ္မ်ား၊ အေရးေတာ္ပံုႏွင္႔ ပါတ္သက္ေနေသာသူမ်ားအား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေထာင္သြင္း အက်ဥ္းက်ခံမူမ်ားမွ လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့ေသာ တိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ႔သမိုင္းတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ တိုက္ပြဲတပြဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းတို႔၏ လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္လွန္႔သံဟုေျပာလွ်င္ ရေပမည္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုေက်ာင္းသားေပါင္းစပ္မႈ အရွိန္ႀကီးေၾကာင့္ ထိုေက်ာင္းသား လူငယ္မ်ား အသက္ေဘးမွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၾကရသည္။
စစ္ထြက္ေတာ႔မည္႔ ေျမာက္ပိုင္း ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ေတာ္မ်ား ထိုတိုက္ပြဲထဲတြင္ လူထုအားႏွင့္ ေက်ာင္းသားအား။ လက္နက္ကိုင္အင္အားကို အထူးေပါင္းစပ္ေပးႏိုင္ခဲ့သူမ်ားမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ပီတာ၊ ဗိုလ္ဦး၀င္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦး၊ ဗိုလ္ထြန္းလြင္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးသည္ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းေတာတြင္းတေနရာ၌ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ့သူတဦးျဖစ္ၿပီး ဗိုလ္ပီတာသည္ ၁၉၉၄-ေမလခန္႔က ဖားကန္႔ေဒသ၌ ရန္သူလက္ခ်က္ႏွင့္ အသက္စြန္႔သြားသူျဖစ္သည္၊ ဗိုလ္ဦး၀င္းသည္ ေကအိုင္အိုအေျခစိုက္ လိုင္ဆာေဒသ ေနာင္လာပါစခန္းတြင္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါျဖင့္ ၁၉၉၆တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့၍ သူ၏ရုပ္ကလပ္သည္ ထိုစခန္း၌ ျငိမ္းခ်မ္းစြာလဲေလ်ာင္းလွ်က္၊ ဗိုလ္စိန္ေအး(အတြင္းေရးမႉး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္)ေျမာက္ပိုင္းသည္ ၁၉၉၈တြင္နယ္စပ္တေနရာ၌ အဖမ္းဆီးခံခဲ့ရျပီး ယခုအခါ သရက္အက်ဥ္းေထာင္တြင္ ၁၇-ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားျခင္းကို ခံေနရသူတဦးျဖစ္ သည္၊ ၁၉၈၈မွ ယခုတိုင္ ဒီမိုကေရစီလြတ္ေျမာက္မႈ တိုက္ပြဲမ်ားအတြက္ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက အေယာက္တရာေက်ာ္ တိုင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးလႉ သြားခဲ့ၾကသည္။
ယခင္ကာလမ်ား၌ မိုးညွင္း၊ နမၼား၊ ေမာ္လူး၊ ေမာ္ဟန္ ထိုရွမ္းနီအမ်ားစုေနေသာ ေဒသမ်ားသို႔ ေကအိုင္အိုသည္ အနီးသို႔ပင္ ေျခခ်ခြင့္မရႏိုင္ခဲ့၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အတိတ္သမိုင္းမ်ားတြင္ ရွမ္းနီႏွင့္ ေကအိုင္အိုတို႔ႀကီးစြာ ပတိပကၡျဖစ္ခဲ့ၾက၍ လူမ်ဳိးစုျခင္း ေသြးေခ်ာင္းစီးခဲ့ၾကရဖူးသည္၊ သို႔ေသာ္မိုးညွင္းတိုက္ပဲြ ၿပီးဆံုးသြားျပီးေနာက္ ထိုေဒသမွလူထုတရပ္လံုး၏ ေလးစားခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္မႈကို ေကအိုင္အိုမွ ရရွိလိုက္သည္၊ ယေန႔လူထုတရပ္လံုး၏ လိုလားခ်က္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းေပးရန္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစုမ်ားက သင္ခန္းစာယူ၍ ေရွ႔သို႔တဟုန္ထိုးတက္ရန္ လိုအပ္လာသည့္အခ်ိန္ က်ေရာက္ေနၿပီ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထု၊ ေက်ာင္းသား ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ အရွိန္သည္ ႀကီးစြ။ ယေန႔ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔႔ အစည္းတခ်ဳိ႔၏ လက္နက္မ်ားသည္ န.အ.ဖ၏ မက္လံုးေပးမႈမ်ား ေအာက္တြင္ အရည္ေပ်ာ္ေနလွ်က္ရွိသည္၊ သူတို႔သည္ သူတို႔၏ တကိုယ္ေရအက်ဳိးစီးပြားေၾကာင့္ လူထုႏွင့္ေတာ္လွန္ေရးကို ေက်ာခိုင္းေနၾကရသည္၊ ထို႔ေၾကာင္႔ စစ္ဖိနပ္ေအာက္၌္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားစြာ ဆက္၍ဆက္၍ ျဖစ္ေပၚလွ်က္ရွိေနသည္၊ လူထုအက်ဳိးကိုလိုလားေသာ လူမ်ဳိးစုလက္နက္ကိုင္ အင္အားစုမ်ားမွ ရဲေဘာ္မ်ား၏ လက္မ်ားသည္လည္း ေသနတ္ေမာင္းခလုပ္ထဲ၌ လက္ညွဴိး ထည့္လွ်က္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပဲြ စနစ္တက်ေပါင္းစပ္ႏိုင္မည့္ အခ်ိန္ က်ေရာက္လာလွ်င္ျဖင့္ ရန္သူသည္မၾကာမွီ ကေသာကေမွ်ာ ေျပးၾကရေတာ့မည္ကို ဤမိုးညွင္းတိုက္ပြဲက သက္ေသျပဳလွ်က္ရွိေနသည္။
ေကအိုင္ေအ ဗဟိုႏွင့္တြဲေနေသာ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ ေျမာက္ပိုင္း ဌာနခ်ဳပ္မွ ခြပ္ေဒါင္းသမီးပ်ဳိမ်ား
ထိုတိုက္ပြဲ အတြက္ က်ေနာ္အသိျခင္ဆံုးအရာသည္ကား ထိုသံုးခု ………
မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီ၀င္ အေနထား၊
ေကအိုင္အို၏ စစ္ဆင္ေရးဗ်ဴဟာ ေရးဆြဲမႈ၊
ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ အားထုတ္မႈႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ မွန္းေခ် ေပါ႔ေလ …. ။
မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီ၀င္ အေနအထား
မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ အေရွ႔ဘက္တြင္ ႀကီးမားေသာေတာင္ႀကီးက မားမားမတ္မတ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္၊ စိမ္းစိမ္းညွိဳ႔ညွိဳ႔ မႈံမိႈင္းလွ်က္၊ လယ္ကြက္တခ်ဳိ႔က ေတာင္ေျခႏွင့္ထိစပ္ ယွက္ႏြယ္လွ်က္၊ လူေနရပ္ကြက္တခ်ဳိ႔က ေတာင္ေျခကို ဦးခိုက္လွ်က္၊ ထိုေတာင္ေျခႏွင့္ကပ္လွ်က္ ရပ္ကြက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ေအာင္သေျပ၊ အေရွ႔စု၊ မိုးတားစု တို႔တည္ရွိၾကသည္၊ ထိုမွတဆင့္ ဆင္းလာလွ်င္ ကားလမ္းမႀကီးက ေတာင္ေျမာက္သြယ္တန္းလွ်က္၊ ေျမာက္ဘက္သို႔ယြန္းေသာ ျမစ္ႀကီးနား၊ ေတာင္ဘက္တြင္ မႏၱေလး၊ ထိုမွအေနာက္ဘက္သို႔ ဦးတည္လွ်င္ သာယာလွပေသာ နမ့္ရင္းေခ်ာင္းႀကီးက မိုးညွင္းၿမိဳ႔ႀကီးကို ရစ္ေခြပတ္ကာ စီးဆင္းလွ်က္။
ထိုနမ့္ရင္းေခ်ာင္းေပၚ၌ ႀကိဳးတံတား၊ အုတ္က်င္းတံတား၊ သံတံတား၊ ေနာင္စြန္းတံတား တို႔ ျဖတ္သန္းလွ်က္ရွိသည္၊ ထိုမွအေနာက္လြန္လွ်င္မႏၱေလး၊ ျမစ္ႀကီးနားသံလမ္းႀကီးက ေျဖာင့္တန္းစြာ ၿမိဳ႔အလယ္၌ လဲေလ်ာင္းလွ်က္၊ ထိုမိုးညွင္းဘူတာေဘးတြင္ ေရွတန္းတပ္ရင္းရုံးက ကပ္လွ်က္တည္ရွိၿပီး မိုးညွင္းေတာင္ဘက္တြင္ တပ္ရင္း(၁၅)က မဲပုတ္ပုတ္ ၀ပ္တြားတည္ရွိလွ်က္ ရွိေနသည္။
ကခ်င္ျပည္နယ္၌ လြင္ျပင္ႀကီးသံုးခုရွိသည္၊ ေကာက္ေကြ႔လြင္ျပင္၊ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္၊ ဟူးေကာင္းခ်ဳိင့္၀ွမ္းလြင္ျပင္ တို႔ျဖစ္ၾကသည္၊ ထိုထဲမွ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္သည္ ကခ်င္ျပည္နယ္တခုလံုး သာမက အထက္ျမန္မာတျပည္လံုးကိုပင္ ေကၽြးေမြးသုတ္သင္ေနသလို ရွိလ်က္ေနသည္၊ နမ္႔ရင္းလြင္ျပင္ေပၚ၌ မိုးညွင္းၿမိဳ႔က ထီးထီးမားမားတည္ရွိေနသည္၊ မိုးညွင္းေဒသရွိ လူထုတရပ္လံုးသည္ လယ္ယာျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေၾကာင္းျပဳၾကသည္၊ သူတို႔သည္ ရုိးသားေသာ ေတာင္သူလယ္သမား ရွမ္းလူထုမ်ားျဖစ္ၾကၿပီး ဖိႏွိပ္ခံစနစ္ဆိုးေၾကာင့္ စစ္အုပ္စုကို တူးတူးခါးခါး ရြံရွာမုန္းတီးၾကသည္၊ မိုးညွင္းၿမိဳနယ္ထဲ၌ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေသာ အင္းေတာ္ႀကီး အိုင္သည္ လွပစြာၿငိိမ္၀ပ္စြာတည္ရွိေနၿပီး ထိုအိုင္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အႀကီးဆံုး ေရအိုင္ႀကီးျဖစ္ကာ ေရအိုင္အလယ္၌ အင္းေတာ္ႀကီးေရႊမဥၨဴ ဘုရားကလည္း သပၸါယ္စြာ တည္ရွိေနသည္၊ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ေတာင္သူမ်ားတည္ရွိေသာၿမိဳ႔ ျဖစ္သျဖင့္ ေအးခ်မ္းေသာ လုပ္ငန္းမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေသာ လူထုမ်ားျဖစ္ၾကသည္၊ လယ္ယာလုပ္ငန္းမွ ရရွိလာေသာ သူတို႔၏ အရင္းအျမစ္ ေခၽြြးနဲစာမ်ားသည္ လႉေရးတန္းေရးသာ ျဖစ္ၾကသည္။ လယ္ယာလုပ္ငန္းၿပီးစီးလွ်င္ ေက်ာင္းကန္ဘုရားသြားၾကမည္။ လူငယ္မ်ားက ဖါးကန္႔ ေက်ာက္စိမ္းေမွာ္ထဲသို႔ သြားၾကသည္။
ထိုေဒသရွိ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားအေပၚ စစ္အုပ္စု၏ ဗိုလ္က်ဖိႏွိပ္ဂုတ္ေသြးစုပ္မႈမ်ားက ရွစ္လံုးေလးအေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ တက္ၾကြစြာပါ၀င္လာေစရန္ မီးပြားႀကီးတခုျဖစ္ေစခဲ့သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ထိုသမိုင္း၀င္အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ မိုးညွင္းလူထုတရပ္လံုးမွ ေလထဲမိုးထဲေရထဲ၌ ဒီမိုကေရစီကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေတာင္းဆိုခဲ့ၾကသည္၊ ျမန္တျပည္လံုးလူထုတရပ္လံုး၏ ေတာင္းဆိုမႈမ်ားႏွင့္ တထပ္တည္း တသားတည္းက်ခဲ့သည္၊ ၁၉၈၈ စက္တင္ဘာလတြင္ စစ္အုပ္စုက အာဏာသိမ္းလိုက္သည္၊ အာဏာသိမ္းျပီး မိုးညွင္းေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ မ်ားကဇြဲမေလွ်ာ႔ေသး၊ မေၾကာက္တမ္း ဆက္လုပ္ၾကျပန္သည္။ ထိုသို႔ဆက္လုပ္သည့္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အေယာက္ႏွစ္ဆယ္ခန္႔အား န.၀.တက ဖမ္းခ်ဳပ္ျပီး မိုးညွင္းရဲစခန္းသို႔ ဂုတ္ဆြဲ၊ ရုိက္ႏွက္၍ ပို႔လိုက္ၾကသည္၊ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားအား ဖမ္းဆီးထားမႈသည္ မိုးညွင္းၿမိဳ႔လူထု တရပ္လံုးအား စိတ္ႏွလံုးပူပန္ေသာက ေရာက္ေစခဲ့ေသာ အျဖစ္ဆိုးႀကီးပင္ မဟုတ္ပါလား။
ေကအိုင္အို၏ စစ္ဆင္ေရးဗ်ဴဟာ
မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ ပထ၀ီတည္ရွိမႈကို အေျခခံ၍ ေကအိုင္အိုက ဗ်ဴဟာဆြဲသည္၊ အဓိကက်သည္႔ အေရးႀကီးစဥ္းစားရမည့္ အခ်က္တြင္ ေက်ာင္းသားျပည္သူ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးျဖစ္သည္၊ ရန္သူက အေရွ႔၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ဘက္ အဘက္ဘက္မွ ၀င္ေရာက္လာႏိုင္သည္၊ ထိုေနရာမ်ားကို အဖြဲ႔မ်ားစြာ ဖြဲ႔၍ ပိတ္ရမည္၊ ဆို႔ရမည္၊ ကာရမည္၊ တိုက္ရမည္၊ စီမံခ်က္သည္ လံုး၀အေသးစိတ္က်မွ ျဖစ္မည္၊ ထို႔အတြက္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ား၏ အင္အားမ်ားစြာ၏ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ လိုလာသည္၊ စစ္ေအာင္ႏိုင္ရေၾကာင္း အေျခခံအခ်က္မ်ားစြာထဲတြင္ လူထုတရပ္လံုး၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ ရြက္ခ်က္မ်ားကပို၍ အေရးႀကီးသည္၊ ေျမာက္ဘက္ရွိ စစ္ဌာနခ်ဳပ္မ်ားရွိရာ ျမစ္ႀကီးနားဘက္မွ ရန္သူကိုလည္း ဂရုစိုက္ရမည္၊ ေတာင္ဘက္က ခ.လ.ရ(၁၅)က ကိုလည္း အျပတ္တြယ္ကာ ဖိထားမွွရမည္၊ မိုညွင္းၿမိဳ႔ကို ပတ္ေခြစီးဆင္းေနသည္႔ နမ္႔ရင္းေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ တဖက္ကမ္းမွ ၀င္လာႏိုင္သည့္ ရန္သူမ်ားကိုလည္း အေလးထားရမည္၊ ဘူတာႏွင့္ကပ္လွ်က္ရွိေသာ ေရွတန္းရုံးက ေကာင္ေတြကိုလည္း အေသးစိတ္ၾကည့္ မ်က္ေျခမျပတ္ ေနမွရမည္၊ ၿမိဳ႔တြင္း ရန္သူ၏အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ယႏၱရားမွန္သမွ် အကုန္လံုးအစံု လံုးဂရုစိုက္ရေတာ့မည္၊ ဤေနရာ၌ တိုက္ပြဲ၏ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားမ်ား အခန္းကဏၰက ပို၍ အေရးႀကီးလာသည္။
ဖမ္းဆီးခံ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္ရန္ႀကိဳတင္ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ား
ေက်ာင္းသားမ်ားအားကယ္ထုတ္ရန္ ကိုထြန္းလြင္၊ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုေအာင္ႀကီး၊ ကိုမင္းေဌး (ရမ္ဘို-၄ ဇါတ္ကားမွ ဗီလိန္) တို႔က ပထမေစာလ်င္စြာ ေကအိုင္အိုဗဟိုႏွင့္ လိုင္စင္ေဒသ၌ ေတြ႔ေဆြးေႏြး ညွိႏႈိင္းခဲ့ၾကသည္။ ကိုထြန္းလြင္က မိုးညွင္းသို႔ႀကိဳ၍ ဆင္းသြားသည္၊ ေကအိုင္အိုအရာရွိတဦးႏွင့္ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ရန္သူ႔အေျခအေနကို ေလ့လာသည္၊ တပ္ရင္း၁၅ အေျခအေနကို ဘက္ေပါင္းစံုေလ့လာသည္၊ မိုးညွင္းဘူတာအနီးရွိ ရန္သူအင္အားကို တြက္သည္ဆသည္။ ထိုစဥ္က ေရွ႔တန္းရုံးအနားသို႔ ညေနပိုင္း က်ေနာ္တို႔ ေရာက္သြားသည္။ တန္းစီခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ လူေစ႔တက္ေစ့ကို ျမင္လိုက္ရၿပီ။ ရန္သူအ၀င္ အထြက္လမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေလ့လာသည္၊ က်ေနာ္(ထြန္းလြင္)သည္ မိုးညွင္းျပည္သူ႔စစ္မ်ားႏွင့္ စီမံကိန္းအေသးစိတ္ကို ဒူးတိုက္ေဆြးေႏြးသည္၊ အခ်ိန္ကာလ တလအတြင္း က်ဳိးပမ္းအားထုတ္သျဖင့္ ရန္သူ၏ဘက္ေပါင္းစံု အေျခအေနမ်ားကို ၿခံဳငံုေလ့လာမိေတာ့သည္၊ ဗိုလ္ပီတာ၊ ဗိုလ္ဦး၀င္း၊ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးတို႔ လိုင္စင္ေက်ာင္းသားဗဟိုမွ ဆင္းလာၾကဦးမည္။
တာ၀န္ခြဲေ၀ျခင္း
ခလရ (၁၅)ကို တြယ္မည္၊ ဗ်ဴဟာေတာ့ဆြဲၿပီးသြားၿပီ၊ သဲေျမပံုမ်ားႏွင့္ တာ၀န္ခြဲေ၀ၾကသည္၊ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ဒူကမာၻ လဆန္ေအာင္၀ါ တာ၀န္ယူမည္၊ တပ္ရင္း၁၅ကို ဒူကမာၻေဇာ္တူးက တြယ္မည္၊ ျမစ္ႀကီးနား၊ မိုးေကာင္းမွ မီးရထားျဖင့္လာႏိုင္မည့္ ရန္သူကို ပိတ္ဆိုျဖတ္ေတာက္ရန္ တာ၀န္ကို ဗိုလ္ဦး၀င္းႏွင့္ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးက တာ၀န္ယူၾကမည္၊ ၿမိဳ႔တြင္း နမ့္ရင္းေခ်ာင္းအေနာက္ဘက္ကမ္း ေရွ႔တန္းရုံးမွ ၀င္လာႏိုင္ေသာ ရန္သူမ်ားကို ဗိုလ္ထြန္းလြင္က တာ၀န္ယူၾကမည္၊ အခ်ဳပ္စခန္းသို႔ ၀င္စီးထိုးေဖါက္ေရးႏွင့္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသားမ်ားအား ကယ္ထုတ္ေရးတာ၀န္ကို ဗိုလ္ပီတာက တာ၀န္ ယူမည္၊ ဗိုလ္စိန္ေအးက မ်က္စိမေကာင္း၍ ဗ်ဴဟာကုန္း၌သာ က်န္ေနရစ္ေတာ့သည္။ ဒီ… မိုးညွင္းၿမိဳ႔ ၀င္စီးသည္႔ တိုက္ပြဲသည္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ သမိုင္းတြင္ အေစာဆံုးေသနတ္ေပါက္ခဲ႔သည္႔ တိုက္ပြဲကို ျမန္မာျပည္ေျမာက္ဖ်ားက ေဒါင္းမ်ားက မေနာေျမတြင္ ၁၉၈၉ခုႏွစ္ ေဖေဖၚရီလလည္ပိုင္းတြင္ သမိုင္းကမၺည္း ေရးထိုးၾကေတာ႔မည္ ……. ။
စစ္ျပင္ျခင္း
အခ်ိန္က ညေမွာင္ၿပီ။ ။ ၿမိဳ႔ကို ကပ္ေတာ့မည္၊ ေဆာင္းတြင္း အေအးဓါတ္က က်ေနာ္ (ဗိုလ္ထြန္းလြင္)ကို ႏွိပ္စက္လွ်က္ရွိသည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားက ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္သည္လည္း အက်ၤီီအပါးေလးျဖင့္ အခ်မ္းဒါဏ္ကို ခုခံကာကြယ္လွ်က္။ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြ အေရးက ပိုအေရးႀကီးသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္တင္းထားလွ်က္ အေအးဒါဏ္အား စိတ္ျဖင္႔ကာလွ်က္၊ ေကအိုင္အိုရဲေဘာ္မ်ား၏ ေသနတ္ေမာင္းထိုးသံမ်ား ေဂ်ာက္ဂ်က္ေဂ်ာက္ဂ်က္၊ လူစစ္ေဆးေနသံမ်ားႏွင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဂေယာက္ဂယက္ ဒီေကာင္ေတြ အေရးေတာ္ပံုကိုလည္းၿဖိဳခြဲသည္၊ ငါတို႔မႏၱေလးဘုန္းႀကီးေတြကို ပစ္သတ္သည္၊ ငါတို႔စစ္ကိုင္းလူထုကိုလည္းပစ္သတ္ ျမစ္ထဲေမွ်ာခ်သည္၊ ငါတို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုလည္း ဖမ္းဆီးထားသည္၊ က်ားႏွင့္ဆင္ေတာ့ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔ၾကေတာ့မည္၊ အာဏာသိမ္းစစ္ဘီလူးေစာေမာင္ေရ …….. ! ႏိုင္တံုးလုပ္ထားကြလို႔သာ စိတ္ထဲကေတးေနမိသည္။
ခ်ရေတာ့မည္ဆိုသည့္ အသိကရင္ထဲသို႔ ေဆာင္႔တက္လာသည္႔ႏွယ္ တလိွမ္႔လွိမ္႔ တက္လာေနသည္။ ဆူနာမီေရလႈိင္းထက္ပင္လွ်င္ အဆေထာင္ေသာင္းႀကီးမားႏိုင္သည္၊ ဒီေကာင္ေတြကို ခ်မွရေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးအေတြးေ၀စီလွ်က္၊ တပ္ရင္း (၁၅)ကို ညလင္းအားႀကီး ႏွစ္နာရီတြင္ တိုက္မည္၊ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္ေရာက္ရန္ က်ေနာ္သည္ စိတ္ေစာလွ်က္၊ စိတ္ေမာလွ်က္၊ ေစာင့္ရသည့္အလုပ္သည္ ကမာၻမွာ အပင္ပန္းဆံုးအလုပ္ ျဖစ္သည့္အတြက္ က်ေနာ္ကမခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေနမိသည္၊ က်ေနာ္၏ စိတ္အရွိန္သည္အထြတ္အထိပ္ အဖ်ားသို႔ ေရာက္လွ်က္။ ႏွစ္နာရီတြင္ ခ်ေတာ့မည္ ထိုးပါေတာ႔ ဒီႏွစ္နာရီဟု "တ"ေနမိသည္၊ ႏွစ္နာရီထိုးၿပီ ၀င္ေတာ့ဟု စက္မွ ေျပာလာသည္ႏွင္႔ ခ်ရေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္အလ်င္ႏွင့္အတူ ၿမိဳ႔အတြင္းသို႔ အရွိန္ျဖင့္ေျပး၀င္မိသည္၊ ထိုစိတ္အလ်င္၏ ရုိက္ခတ္လာသျဖင့္ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးစိတ္မ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား သူ႔အလိုလိုက်ဆင္းလာသည္၊ ထိုစဥ္ၿမိဳ႔အနီးသို႔ ကပ္၍၀င္ေေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ တပ္ဖြဲ႔ကို ဆုတ္ပါဆုတ္ပါ ဟု ေျပာလိုက္သံႀကီးက နားထဲသို႔ သံေရပူႏွင့္ေလာင္းခ်ေနသကဲ့သို႔ ဖိစီး၀င္လာသလို အသံေတြ၊ က်ေနာ္၏ ေသနတ္ဖ်ားတြင္ တပ္ထားေသာ ခၽြန္ျမေနေသာ ဘက္နက္ကို "မင္း" ျဖဳတ္သိမ္းလိုက္ပါဟု ေျပာဆိုေနသကဲ့သို႔၊ သို႔ေလာ သို႔ေလာ … စစ္ဆိုသည္မွာ မထင္မွတ္ေသာအရာမ်ားက ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္၊ ဆုတ္ပါဟုေျပာျခင္းကို မေက်နပ္ႏိုင္ ေဘးဘီၾကည္႔လိုက္ေတာ႔လဲ အားလံုးက ေနၿမဲ။
ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ ထိုးေဖါက္တိုက္ခိုက္ စီးနင္းျခင္း
ထိုစဥ္ လက္နက္ႀကီးသံ အုန္း … ဂ်ိန္းဆိုသည့္ အသံမ်ား တပ္ရင္း ၁၅ဖက္က ၾကားလိုက္ရသည္။ ဂ်ီသရီးအသံ၏ ဒုတ္…ဒုတ္…ဒုတ္ ဟုအသံမ်ားက ေဖါက္ထြက္လာသည္။ ေအေက၄၇ အသံမ်ားက လည္း ကၽြြက္ကၽြက္ဆူလာသည္၊ လက္နက္ႀကီးက်သံ၊ ေသနတ္ေပါက္သံမ်ားက မိုးညွင္းၿမိဳ႔၏ မနက္ဦးယံကို လႈပ္ခါႏိုးထေစသည္၊ ေျမာက္ျပန္ေလႏွင္႔ အတူသယ္လာေသာ ကာဘိုက္ယမ္းနံ႔က က်ေနာ္၏ စစ္ေသြးစစ္မာန္ကို ဒိုင္းကနဲေဆာင့္တက္ေစလာသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔၀င္မည့္တပ္္ဖြဲ႔သည္လည္း ေနာ္မန္ဒီကမ္းေျခသို႔ တက္၍ထိုးေသာ စစ္သည္မ်ားလို တရွိန္ထိုး တိုး၍ ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ တဟုန္ထိုး ၀င္ၾကေလၿပီ။
မိုးညွင္းၿမိဳ႔ ေျမာက္ဖက္တြင္ ဗိုလ္ေဇာ္ဦးႏွင့္ဗိုလ္ဦး၀င္း ဦးေဆာင္သည့္အဖြဲ႔က ရန္ကင္းတံတားကိုလည္း ေဖါက္ခြဲကုန္ၿပီ။ အားလံုးတိုင္ပင္ကိုက္ လႈပ္ရွားၾကၿပီး၊ ၀ုန္း … ဂ်ိန္း။ ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္ဒုတ္အသံမ်ားက ဆူကၽြတ္ဆဲ။ ေတာင္ဖက္၊ ေျမာက္ဖက္အေရွ႔ဖက္ အႏွံ႔ေသနတ္ ေပါက္ကုန္ၾကေလၿပီ။ ေအာင္သေျပ၊ နတ္ႀကီးကုန္းလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း က်ေနာ္က နမ့္ရင္းေခ်ာင္းဘက္သို႔ ဦးတည္ေနသည္၊ က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေကအိုင္အိုစစ္ေၾကာင္းသည္လိုက္ပါလွ်က္။ ေခ်ာင္းဘက္မွ ၀င္လာႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ ရန္သူမ်ားတြင္သာမက ဘူတာေဘး၌ ရွိေသာ ေရွ႔တန္းရုံးေခြးမ်ား ကိုလည္း က်ေနာ္တာ၀န္ယူထားရသည္၊ က်ေနာ္၏ တာ၀န္ကလည္း အေရးႀကီးေနသည္၊ ၿမိဳ႔ထဲမွလွ်ံ လာႏိုင္သည့္ ရန္သူ၊ ၿမိဳ႔တြင္းရန္သူ ၀င္လာႏိုင္သည့္ လမ္းမ်ားကို က်ေနာ္က ပိတ္ဆို႔ရေလၿပီ။
ရန္သူ႔ ေသနတ္ပစ္မိုးေပၚေထာင္ေဖါက္သံမ်ားက တၿမိဳ႔လံုးဆူညံလွ်က္ရွိေနသည္။ ေသနတ္ က်ည္ဆံမ်ား၏ မီးေရာင္မ်ားကလည္း တလက္လက္တဖိတ္ဖိတ္ ထြက္လွ်က္ရွိသည္၊ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား၏ ၂၂အမ်ဳိးအစားေသနတ္ သံုးလက္၏ မီးေရာင္အရွိန္မ်ားသည္လည္း ကားမီးထြန္းသည့္ပမာ အေရာင္မ်ားက ေဖြးေဖြးလႈပ္လွ်က္္၊ က်ေနာ္သည္ ထိုေနရာမွ ၿမိဳ႔အ၀င္ ႀကိဳးတံတားရွိရာသို႔ ေဖါက္ထြက္သြားရသည္၊ ထိုေနရာေရာက္သည္ႏွင့္ က်ေနာ္၏ တပ္စုကို ကမန္းကတန္း ေနရာခ်ျပန္ရသည္၊ ၿပီးလွ်င္ သံတံတားရွိရာဘက္ဆီသို႔ အေျပးအလႊား သြားရျပန္သည္။ ထိုေနရာမွ ခုခံေနေသာရန္သူကို က်ေနာ္တို႔ သြား၍ ၿဖိဳခြင္း ရျပန္သည္၊ ရန္သူက ေၾကာက္လန္႔တၾကားဆုတ္ခြာေသာ္လည္း ကာပစ္ေတာ႔ ပစ္ေနေသးသည္၊ ရန္သူဆုတ္ခြာသည့္ သတင္းကို ႀကိဳးတံတားရွိရာ က်ေနာ္၏ မဟာမိတ္မ်ားဘက္သို႔ ထိုသတင္းေပးပို႔ရန္ သြားရျပန္သည္။ ရပ္ … ဘယ္သူလဲ ! ဘယ္သူလဲ ! ဟု ေမးသံၾကားလိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္က ကခ်င္လိုေျပာလိုက္သျဖင့္ က်ေနာ့္တို႔ကုိ စပစ္ေတာ႔သည္၊ ဟိုက္ !! ဟုသာေအာ္ႏိုင္သည္ အလွ်င္အျမန္ ၀ပ္လိုက္ရသည္၊ အကြာအေ၀းသည္ကား ကိုက္ ၁၀ကိုက္မွ်သာ။ ရန္သူက ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ ပစ္၍သာ က်ေနာ့္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားကို မထိျခင္းပင္။ က်ေနာ္က လွိမ့္၍ လွိမ့္၍ ေနရာယူသည္၊ လက္ပစ္ဗံုးႏွင့္ ပစ္ခြဲရန္ႀကံစည္မိေသာ္လည္း အေျခအေနမေပးလိုက္။
တိုက္ပြဲျဖစ္စဥ္မ်ား သည္ကား ရူပ္ေထြးလွ်က္ရွိေနသည္။ ရန္သူပစ္ေသာ ေသနတ္မီးေရာင္မ်ားက ဖြာကနဲဖြာကနဲ ရဲကနဲရဲကနဲထြက္လာေနသည္၊ က်ေနာ္က ၿမိဳ႔လည္ ဘူတာရုံအနီးေရွ႔တန္းရုံးမွ အန္ထြက္လာႏိုင္မည့္ ရန္သူမွန္သမွ်ကို ပိတ္ဆို႔ကာဆီး ပစ္ရွင္း ရွင္းေနရသည္၊ ေသနတ္သံမ်ားကလည္း ေရေႏြး ပြက္ပြက္ဆူ ေနသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္၊ အသံကိုျမွင့္လွ်က္ လက္သီးကိုဆုပ္ကာ … ေယာ္ေအ႔ ေယာ္(ကခ်င္္စကား) (ခ်ေဟ႔ … ခ်ကြ)ဟု က်ေနာ္သည္ ဟစ္ေၾကြးလွ်က္ရွိေနသည္၊ အေနာက္ဘက္သံတံတားဘက္မွ ရန္သူပစ္လိုက္သည့္ က်ည္ဆံမီးက်ည္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ ဘက္ရွိရာသို႔ တန္းကနဲတန္းကနဲ က်ေနာ္တို႔ မဟာမိတ္ကလည္း ရဲရဲတင္းတင္း လမ္းမေပၚ၏ စက္ေသနတ္ကို ေထာက္ကာ ရန္သူကို တဒက္ဒက္ႏွင့္ပစ္ခတ္ေနသည္။
ေသနတ္သံမ်ားကလည္း လူထုကို ဆြဲရမ္းႏႈိးေနသကဲ့သို႔ မိုးညွင္းျပည္သူလူထုႀကီးကလည္း ေသနတ္သံမ်ား ေၾကာင့္ အိပ္ေမာက်ရာမွ ႏိုးထလာကုန္က်ၿပီ။ ေသနတ္ေပါက္သံမ်ားက လူထုႀကီးကို လႈပ္ရမ္း ႏိုးခါေနသည္။ ထိုခဏ တြင္ပင္လွ်င္ အသံနက္ႀကီးမ်ား တၿမိဳ႔လံုး ဟိန္း၍ ဟိန္း၍ ထြက္လာသည္၊ ထိုအသံႀကီးက ရန္သူကို တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေစသည္၊ ထိုအသံနက္ႀကီးက မနက္ခင္းအရုဏ္ဦးတြင္ က်ယ္ေလာင္စြာ ျမည္ဟည္းလွ်က္။ က်ယ္ေလာင္စြာထြက္ေပၚလွ်က္။ ထိုအသံႀကီးကား ရန္ငါစည္းခြဲျခားသံ။ ထိုအသံသည္ကား ရန္သူကို ပုန္ကန္သည့္အသံ။ ထိုအသံသည္ကား …. ခ်ကြ၊ ခ်ကြ …. ဒီေကာင္ေတြကို ခ်ၾကကြဟု ေနအိမ္မ်ားတြင္းမွ အားေပးသံမ်ားၾကားရသည္။ လူထုက အသံျဖင့္ စစ္အုပ္စုကို ပုန္ကန္ကုန္ၾကၿပီ …. ။ မိုးညင္းၿမိဳ႔ႀကီးကို ထိုအသံျဖင့္ လႈပ္ႏိုးလႈပ္ခတ္လႈပ္ရမ္းသြားေစခဲ့ၿပီ။
န၀တ ခလရ (၁၅)တပ္ရင္းမႉးဗိုလ္မႉးႀကီး၏ ထြက္ေျပးျခင္း အျဖစ္သႏွစ္
တၿမိဳ႔လံုး ဒိန္းဒိန္းဒိုင္းဒိုင္းျဖစ္ မိုးလံုးညံကာ ေ၀သာလီျပည္ ဘီလူးစီးသလို ျဖစ္ေနသည္၊ တပ္ရင္း(၁၅) တပ္ရင္းမႉးႀကီးသည္ ေသြးေလ ေျခာက္ျခားေနသည္၊ သူသည္ေျပးေပါက္ရွာ ႀကံလွ်က္ရွိေနသည္၊ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပြဲေက်ာင္းသားပူးေပါင္းမႈႀကီးက သူကိုယူနီေဖါင္းေတာင္ ၀တ္ခ်ိန္မေပးႏိုင့္။ ေဆာင္းကာလႀကီးတြင္ မာရသြန္အေျပးသမားတေယာက္ လုပ္ခိုင္းလိုက္သည္၊ လန္ကြတ္တီႏွင့္ ဒိုးမွရေတာ့မည္။ သူ၏ လန္ကြတ္တီ ေအာက္ခံအနီေရာင္ ေဘာင္းဘီတိုကိုပင္လွ်င္ ျမင္ေနရျပန္သည္၊ မဲေျပာင္ ေျပာင္ ကိုယ္လံုးႀကီးေပၚ၌ အတြင္းခံေဘာင္းဘီတထည္မွ်သာ တင္ႏိုင္ေတာ့သည္၊ တၿမိဳ႔လံုး လက္နက္ကိုင္ေပ်ာက္က်ားမ်ား စိမ္းစိမ္းလႈပ္ေနသည္၊ ေနာက္က်တဲ့ ေျခေထာက္ သစၥာေဖါက္ ဟုသူေတြးမိလိုက္သည္ထင္ရဲ႔၊ ထိုမွစ၍ သူသည္ ဖေနာင့္ႏွင့္ တင္ပါးတသားတည္းက်ကာ အသကုန္ ေျခကုန္သုတ္ေလေတာ့သည္၊ အေ၀းမွ ေျပးလာေသာ ထိုမဲမဲလံုးလံုးႀကီးကို (ေစ်းထြက္ေရာင္းလာၾကေသာ ေစ်းသည္မမ်ားက ဤသို႔ ျမင္၍ ေနာက္ျပန္ေျပာျပခ်င္မွ်သာ) ဟယ္ …. ေ၀လီေ၀လင္းမွာ ၀ိရိယ ေကာင္းလိုက္တာ …. ဟယ္၊ ေစာေစာစီးစီးႀကီး အက်ၤီမပါဘဲ အေျပးက်င့္ေနလိုက္တာ ဟုမွတ္ခ်က္ခ်ေနၾကသည္။ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲႏွင့္ လူထုေပါင္းစပ္မႈႀကီးက သူကို အမႈန္႔ႀကိတ္ၾကေတာ့မည္၊ ေျပးႏိုင္မွ လြတ္ေပေတာ့မည္။ သူသည္ၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ေသြးရူးေသြးတန္း ေျပးမိရာေျပးေနသည္၊ ေသငယ္ေဇာျဖင့္ ေျပးေနသျဖင့္ေနာက္သို႔ ပင္မလွည့္ၾကည့္ႏိုင္ေတာ့။ ဖေနာင့္ႏွင့္ တပ္ပါးတသားတည္းက်ေနသည္၊ သူသည္ မိုင္ငါးမိုင္ေက်ာ္ခရီးကို သက္လံုအျပည့့္ ၀ိုင္းႀကီးပတ္ပတ္ေျပးေနသည္။ တံတါးဂိတ္ရန္သူရဲေဘာ္တပ္စိတ္ တစိတ္ဆီသို႔ သူသည္ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေမာႀကီးပမ္းႀကီး ေရာက္လာ၍ က်ေနာ္တို႔ျပန္အတက္လမ္းကို သြားေရာက္ပစ္ခတ္ရန္ အာဏာျပအမိန္႔ေပးလွ်က္ရွိသည္၊ အမိန္႔ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူိကိုယ္၌ကား ဘန္ကာထဲ၌ အခ်ိန္မွီခုန္ခ်လိုက္ကာ ဇက္ပု၍ ၀ပ္၍ေနသည္။
ကယ္ဆယ္ လို႔ရၿပီ ….!
မိုးညွင္းရဲစခန္း၌ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသည္၊ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္ရန္ ဗိုလ္ပီတာ စစ္ေၾကာင္းက တာ၀န္ယူရသည္၊ ရဲစခန္း၊ ေကာင္စီရုံးမ်ားေရွမွ ဘန္ကာထဲက ရန္သူက ကန္႔လန္႔ကန္႔လုပ္ေနသည္၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၀င္မည့္ လမ္းေၾကာင္းကို ပိတ္ဆို႔ထားေနသည္၊ ဒီေကာင္ ေတြကိုရွင္းမွ ရေတာ့မည္၊ ဘဇူကာ တလံုးပစ္ထည့္လိုက္သည္။ ဘဇူကာက အေပၚသို႔ ေထာင္တက္ကာ ထိုဘန္ကာထဲရွိ အကုသိုလ္ေကာင္မ်ားဆီသို႔ တန္း၍ မတ္၍ ၀င္သြားေခ်ၿပီ။ ဒုန္း … ဂ်ိန္း။ ဘဇူကာသီးႀကီး၏ အစြမ္းကထက္ေလစြ။ စစ္ေၾကာင္းသည္ အရွိန္ျဖင့္ ထိုး၍ ရဲစခန္း၀င္းထဲသို႔ အေျပး၀င္ေရာက္သည္၊ အခ်ဴပ္ခန္းေသာ့ကို ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခ်ဳိးဖ်က္စီးလိုက္ၾကသည္၊ သံတိုင္ အခ်ဳပ္စခန္းၾကား၏ က်ေနာ္တို႔ ေသြးေသာက္ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ား။ ၿငိဳးလ်စြ ႏြမ္းဖတ္ဖတ္ႏွင့္သူမ်ား။ ရုိက္ႏွက္ႏွိပ္စက္ထားသည့္ ဒဏ္ရာမ်ား ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႔ကမထႏိုင္။ တခ်ဳိ႔က သံတိုင္မ်ားကို ကိုင္၍ေငး၍။ စစ္ေၾကာင္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားေရထိေသာ ပန္းမ်ားကဲ့သို႔ လန္းျဖာကုန္သည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေလးမ်ား၏ မ်က္၀န္းအိမ္မ်ား၌ အားငယ္စိတ္။ ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္မ်ားမွ ၀မ္းသာၾကည္ႏူးမႈမ်ားကို ေသနတ္သံမ်ားၾကားမွ ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ ဗိုလ္ပီတာ၏ လက္ႏွင့္သူတို႔လက္မ်ား လက္ခ်င္းယွက္သြားၾကသည္၊ သူတို႔၏ လက္မ်ားက ခိုင္ၿမဲလို႔ေနၿပီ။ ေအာင္ၿပီ …. ။ ေအာင္ ၿပီ …. ။ ေအာင္ၾကၿပီဟု ေၾကြးးေၾကာ္သံမ်ားက ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားႏွင္႔ ျပည္သူမ်ား၏ ႏူတ္ဖ်ားမွ ပြင့္အံ ထြက္လာၾကသည္၊ ဒို႔အေရး …. ။ ဒို႔ အေရး အသံမ်ားကလည္း မိုးလံုးညံလွ်က္ ခ်ကြ …. ။ ခ်ကြ …. ။ ေအာင္ၿပီ …. ။ ေအာင္ၿပီ …. ။ ဒို႔အေရး ဒို႔အေရး…. တို႔ျပည္သူမ်ား အေရးပင္ မဟုတ္ပါလား။
ရန္သူကို ဖမ္းဆီးရမိျခင္း
တရားရုံးထဲက စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို မီးရႈိ႔လိုက္သည္၊ ရဲစခန္းကိုမီးတိုက္သည္။ ဒီေနရာေတြ ဟာ လူထုကို မတရားဖိစီးသည္႔ ေနရာမ်ားမို႔ ဤသို႔ျပဳၾကရသည္၊ ညီေနာင္ေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခၚေဆာင္လာခဲ႔ၿပီး မလိုအပ္ေသာ သူမ်ားအား ရဲစခန္းမွ လႊတ္ေပးလိုက္ၾကသည္၊ ထိုဟုန္းေတာက္ေနေသာ မီးေရာင္မ်ားက မိုးညွင္းၿမိဳ႔တၿမိဳ႔လံုးကို ထိန္ထိန္လင္းလွ်က္ရွိ္သည္၊ က်ေနာ္တို႔ ရည္မွန္းခ်က္ၿပီးဆံုးၿပီ။ သတ္မွတ္ေနရာသို႔ေရာက္ေအာင္ စစ္ေၾကာင္းက အျမန္ဆုတ္ခြာၾကကုန္ေလၿပီ္၊ က်ေနာ္သည္လည္း ေတာင္ေျခဘက္သို႔ဦးလွည့္၍ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဆုတ္ခြာသည္၊ ေတာင္ေျခစပ္ကေလးတေနရာသို႔ ေရာက္သြားသည္၊ ထိုေနရာ၌ ဗိုလ္မႉးသိန္းတင့္ အူယာဖားယားေျပး၍ ပစ္ရန္အမိန္႔ေပးခဲ့ေသာ တံတားထိပ္ တပ္စိတ္မွရန္သူ သံုးေကာင္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္က ဟိတ္ … ! လက္နက္ခ်၊ လက္နက္ခ် ဟု ေအာ္ေျပာသည္၊ ထိုသံုးေယာက္သည္ ေၾကာက္ဒူးမ်ားတုန္လႈပ္ရွိေနသည္၊ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာသည္ ေၾကာက္ရြံမႈမ်ားေၾကာင့္ ဘီးလူးသံပုရာသီး ေကၽြးသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြပါ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ အသက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔ လံုး၀အာမခံတယ္ဟု ေအာ္ေျပာေနေသာ က်ေနာ့္ကို သံု႔ပန္းေပၚလစီကို နားမလည္ မသိေသးေသာ ေကအိုင္ေအရဲေဘာ္မ်ားက ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင္႔ ၾကည့္ေနၾကသည္၊ က်ေနာ္က လမ္းမႀကီးေပၚ၏ တကိုယ္လံုးေပၚ၍ ထြက္ေအာ္ေနသည္။ ဘာအကြယ္မွ မရွိ။ ထိုေၾကာင့္ ေကအိုင္အိုရဲေဘာ္မ်ားက က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ရဲတင္းမႈကို အံ့ၾသလွ်က္ၾကည့္ေနသည္၊ တပ္ၾကပ္ႀကီး တဦးႏွင့္ တပ္ၾကပ္ႏွစ္ေယာက္ သစ္ပင္အကြယ္မွ ထြက္လာၾကသည္။ ဂ်ီသရီး၊ ဂ်ီဖိုးေသနတ္မ်ားကိုင္ေဆာင္လွ်က္။ က်ေနာ္၏ ေရွ႔ ေဒါက္ေထာင္လွ်က္သား လက္နက္လာခ်သည္၊ ေက်ာင္းသားမ်ားအေပၚ ယံုၾကည္ကိုစားလြန္း၍ သူ႔အသက္၏အရံ လက္ပစ္ဗံုးကိုပင္ သူ႔အိတ္ထဲ၌ ႏိုက္ယူသြားရန္ ဆိုခဲ့သည္၊ထိုမွစ၍ သူတို႔တပ္ရင္း(၁၅) တပ္ရင္းမႉးႀကီး၏ ျဖစ္အင္သနစ္ကို က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ထံမွ စံုလင္စြာသိလိုက္ရသည္၊ သူတို႔တပ္ရင္းမႉးႀကီးေတာင္ အသကုန္ေျပးမွေတာ့ျဖင့္ သူတို႔သည္လည္း ဤကဲ႔သို႔ လက္နက္ခ်ရေလၿပီ။ ျပည္သူ႔ခ်ဥ္ဖတ္ ရဲအေလာင္းမ်ားသည္လည္း မီးစက္၀င္းထဲမွာ ပိုးလိုးပက္လက္ ျမင္ခဲ႔ရသည္။
က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔မ်ားသည္ ေအာင္ပြဲရခဲ့သည့္ စစ္သည္ေတာ္ႀကီးမ်ားပမာ ဆုတ္ခြာလာခဲ႔ကာ ႏႈတ္မွေတာ႔
"တိုင္းျပည္ကို … ေရွ႔ေဆာင္ကာ … တို႔ေက်ာင္းသားေတြသည္ … စံနမူနာတင္ … ေက်ာင္းသား သမဂၢတို႔ျဖစ္သည္ ကမာၻတ၀ွမ္းမွာ … ျမန္မာစြမ္းကာ … ေမာ္ကြန္းတင္ေလမည္၊ ဒို႔တေတြေသြးစည္းမည္၊ ျမန္မာျပည္ဆိုင္ရာ … ေက်ာင္းသားသမဂၢသည္… ရာဇ၀င္တင္ေလာက္ေပသည္ … ေတာ္လွန္ရာတြင္ ေရွ႔ကပင္ဦးစီးသည္ … သက္စြန္႔က်ဳိးပမ္း … ထမ္းရြက္ခဲ့ေလသည္၊ ကိုယ္က်ဴိးအတြက္ဆို …. မငဲ့ကြက္ႏိုင္ပါသည္ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႔ … ေကာင္းက်ဳိးေတြကို… ထမ္းရြက္မည္"……. "ေက်ာင္းသားသမဂၢ"သီခ်င္းဆိုသံမ်ားသည္ မိုးညွင္းအေရွ႔ ေတာေတာင္တခြင္လံုးကို ရုိက္ခတ္သြားသည္။ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွ ရရွိခဲ့ေသာ ရုိင္ဖယ္ေသနတ္ ေဖါက္သံမ်ားကလည္း "ေက်ာင္းသားသမဂၢ" သီခ်င္းကို ဘရာဇီးေတြ တီးခတ္တဲ႔ ဆမ္ဘားေတးဂီတလို နရီစည္း၀ါးလိုက္လွ်က္ ေနသလိုပင္ … ရွိေလစြ။
မားမားမတ္မတ္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေသာ မေနာေျမ စိမ္းညွိ႔ညွိ႔ေတာင္တန္းႀကီးမ်ားက က်ေနာ္တို႔ကို ရင္ဖြင့္၍ ႀကိဳဆိုေနသည္႔ႏွယ္္၊ မိုးညွင္းနမ့္ရင္းေခ်ာင္းႀကီးသည္လည္း သာယာေသာ အလ်င္အဟုန္ျဖင္႔ စီးဆင္လွ်က္၊ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း ေအးျမ၍ လြတ္လပ္စိမ္းစိုေသာ ေတာရိပ္ေတာင္ရိပ္၏ ရင္ခြင္သို႔ ခိုလံႈမိၾကသည္။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုေက်ာင္းသားမ်ား၏ အစြမ္းထက္လွေသာ လက္ေစာင္း ကို န.၀.တ ေကာင္းေကာင္ႀကီး ခံစားလိုက္ရေခ်ၿပီ။ မိုးညွင္းတရားရုံး၊ ရဲစခန္းမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ မီးခိုး မႈိင္းမႈိင္းႀကီးမ်ားက သကၠရာဇ္၁၉၈၉ရဲ႔ ေဖေဖၚ၀ါရီလ ေကာင္းကင္တိမ္တိုက္မ်ား အၾကား အမွန္တရားကို ေရးခ်ယ္ေနသလို မေနာေျမေတာင္တန္းမ်ားေပၚမွ သမင္လည္ျပန္ၾကည္႔မိတဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ျမင္ေတြ႔လိုက္ရသည္။
ထိုေန႔က ေကအိုင္အိုေနာက္တန္း တပ္ရင္း(၅)မီးပံုပြဲႀကီး၏ စစ္ေဇာမာန္တက္ေနတဲ႔ မီးေရာင္အရွိန္မ်ားဟာ တေတာလံုးတေတာင္လံုး လင္းထိန္လွ်က္ ရွိလို႔ေနတယ္္၊ က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္ျပည္ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေအာင္ေသေအာင္သား စားလွ်က္၊ ေပ်ာ္လွ်က္၊ ေမာ္လွ်က္။
ဒါေတြဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို အန္တုမဲ႔ အႏွစ္၂၀ေက်ာ္ ဒီမိုကေရစီ ခရီးရွည္ႀကီးရဲ႔ အစလို႔ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ္တို႔ မေတြးမိေသးတာေတာ႔ အမွန္ပါ။
ေ႐ႊ႐ုပ္တု
ေဌးေအာင္
ရဲေဘာ္
ေႏြလည္ေန႔ရက္တရက္မွာ
ငါတို႔ကို ရဲေဘာ္ခြဲထြက္သြားခဲ့တယ္။
ရဲေဘာ္ရဲ႕စ်ာပနကို
ငုိ႐ႈိက္ျခင္းနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ဂုဏ္ျပဳဖို႔
ငါတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိ။
ရဲေဘာ္ရဲ႕ ႐ုပ္တုကို
ယဥ္ေက်းစြာထုလုပ္ဖို႔ … ၿပီးေတာ့
ထိုက္တန္စြာ ထုလုပ္ဖို႔
ငါတို႔မွာ ေ႐ႊသားမရွိ။
ဒါေပမယ့္
ေသြးေတြ႐ႊဲနစ္ေနတဲ့
ရဲေဘာ္ရဲ႕ အက်ႌကို
ငါတို႔ အလံထူလို႔
ေရွ႕သို႔ ေရွ႕သို႔
ေရွ႕ဆီကို သြားေနၾကတယ္ဆိုရင္
ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္
အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ပါေတာ့ ရဲေဘာ္။
ေဌးေအာင္
ပုစြန္ဆိတ္ ဘယ္လိုငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ ႏွင့္ ခြပ္ေဒါင္းစစ္သည္ ဘယ္ညာခ်ီ …
ခန္႔ေအာင္
အခ်ိန္က ၁၉၈၈ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုအၿပီး န၀တ(နအဖ) စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ကိုင္ ျပန္တုိက္မယ္ ဆိုၿပီး တက္ႂကြတဲ့လူငယ္မ်ားဟာ ဗမာျပည္ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ လူမ်ဳိးစု လက္နက္ကိုင္ ေဒသေတြကို ေရာက္ရွိ ေနခ်ိန္ပါ။ စစ္အုပ္စု နအဖကိုလက္နက္ကိုင္ၿပီး တုိက္ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးပံုေဖၚမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ေလ။ က်ေနာ္ ဆိုရင္လဲ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ သင္တန္းတက္ၿပီး က်ေနာ္တို႔နယ္ဘက္မွာ ျပန္ခ်မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာထဲမွာ စစ္သင္တန္းေတြ တက္ၾကပါၿပီ။ သင္တန္းေပးတဲ့ ဆရာေတြက အေရးေတာ္ပံုမွာ ျပည္သူ လူထုဘက္က ရပ္တည္ခဲ့ၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သည္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ လူမ်ဳိးစုမဟာမိတ္ တပ္ဖြဲ႔ေတြက စစ္သင္တန္းေပးပါတယ္။ သင္တန္းမွာ ၀တ္စရာ စစ္ယူနီေဖါင္းကမရွိေသးေတာ့ ေဘာင္ဘီ ရွည္ ၀တ္တဲ့သူက၀တ္၊ တခ်ဳိ႕က ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတို၊ ပုဆိုး၊ စကတ္၊ ထမီ အစံုပဲ၀တ္ၿပီး သင္တန္း တက္ၾကတယ္။ စစ္သင္တန္းမွာ ေသနတ္ကလည္း ကိုင္းစရာမရွိေတာ့ ၀ါးရင္းတုတ္ကိုင္ၾကတယ္။
သင္တန္းရိကၡာေတြကေတာ့ မွ်စ္နဲ႔ ငွက္ေပ်ာအူစားရတဲ့ေန႔က ခပ္မ်ားမ်ားပါ။ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ေတာထဲလာ အစာဆင္းရဲ၊အေနဆင္းရဲၾကေပမယ့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကို လုပ္ေနရေတာ့ ဒုကၡ ဆင္းရဲေတြကို ရယ္စရာ အျဖစ္ ေျပာင္းလဲႏုိင္ခဲ့တယ္။ဒီလိုနဲ႔ပဲ သင္တန္းေတြဆင္းခဲ့ၾက၊ တုိက္ ပြဲေတြ ၀င္ခဲ့ၾကတယ္။ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အဘဦးေအးျမင့္ ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္လာတယ္။ အဘက ျပည္သူဘက္ကို ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္စစ္သားေကာင္းတဦးျဖစ္ပါတယ္။ နအဖ စစ္အုပ္စုမွာ အမႈထမ္းေနစဥ္တုန္းက ဗုိလ္ သင္တန္းေက်ာင္းကိုေတာင္ကိုင္လာခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ စည္း စနစ္ႀကီးၿပီး တိက်တဲ့ေနရာမွာ နာမည္ႀကီး ခဲ့သူပါ။ အဘ ေတာ္လွန္ေရးေဒသကို ေရာက္ ေရာက္ခ်င္းပဲ ေကအန္ယူ ဗုိလ္သင္တန္းေတြကို စိတ္အား တက္ႂကြစြာနဲ႔ ကူညီသင္ၾကားေပး ပါတယ္။ အဘရဲ႕ သင္တန္းေတြ၊ တုိက္ပြဲေဖၚနည္းေတြ၊ ခံစစ္ထုိင္နည္း ေတြဟာ အဲဒီကာလမွာ အလြန္အသံုး၀င္ခဲ့တယ္။
စစ္ပညာ မကၽြမ္းက်င္ပဲ တုိက္ပြဲ၀င္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္ေတြကို အထူးစိုးရိမ္ပါတယ္။ အဲဒီစိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္တို႔ကို အဘဦးစီးၿပီး စစ္သင္တန္းတခု ျပဳလုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သင္တန္းတက္မယ့္ သင္တန္းသားထဲက အဆင့္လုိက္ သင္တန္းအၾကပ္၊ အမွဴးေတြခန္႔ သင္တန္းသားတပ္စုေတြဖြဲ႔၊ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြ သတ္မွတ္တယ္။ အဘကေတာ့ သင္တန္းနည္းျပခ်ဳပ္ လုပ္တယ္။
သင္တန္းမစခင္ ေလးငါးရက္အလိုေလာက္ကစၿပီး ဆံပင္ေတြညႇပ္ထားရပါတယ္။ ဆံပင္ညႇပ္ရေတာ့လဲ ေတာ္လွန္ေရးေဒသရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဆံသဆုိင္မွာ အလကား ညႇပ္ရတာပါ။ ဆံသဆရာေတြက ဗမာ စကားကို သိပ္မေျပာတတ္ၾကပါဘူး။ ဆံပင္ညႇပ္မယ့္ သင္တန္းသားေတြက ၿမိဳ႕သားေတြေလ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ခံုေပၚထုိင္ၿပီး ဆံသဆရာကို ဘာေက၊ ညာေက၊ ဘယ္မင္းသားေကေပါ့။ ေဘးက သိပ္မေျပာင္ နဲ႔။ ေနာက္က နည္းနည္းရွည္ေပးပါ။ ေတာင္းဆိုေတာ့ ေတာ္လွန္ေရး ဆံသဆုိင္က ဆရာကဆုိင္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ မွန္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး သိမ္းလုိက္ပါတယ္။ ၿပီးမွ စက္ကပ္ေၾကးကိုယူၿပီး တေခါင္းၿပီးတေခါင္း အပီေႂကြးလႊတ္လုိက္တယ္။ ညေန ေသာင္ရင္းေခ်ာင္းမွာ ေရခ်ဳိးဆင္းခ်ိန္ အားလံုးျပန္ဆံုေတာ့မွ တေယာက္ ေခါင္း တေယာက္လက္ညႇိဳးထိုး ဟားၾကရတယ္။
မနက္ ေလးနာရီခြဲမွာ ၀ီစီသံကို စၾကားရပါတယ္။ ၀ီစီသံၾကားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကမန္းကတန္းထ အိပ္ယာသိမ္း ၿပီး တန္းစီတဲ့ေနရာကို ေရာက္ေအာင္သြားတန္းစီ၊ လူစံုမစံုစစ္ေဆး ၿပီးတာနဲ႔ ၾကံ့ခုိင္ ေရးအတြက္ ပီတီေျပး ၾကရပါတယ္။ ပီတီေျပးၿပီး ဆန္ျပဳတ္ေသာက္၊ ခဏနားၿပီး စစ္ေရးျပ ၀င္ရတယ္။ စစ္ေရးျပလုပ္ရာမွာလည္း အဘကိုယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ၿပီး သင္ေပးပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ပံု၊ သတိအေနအထားရပ္ေနပံုကအစ ပံုစံ မက်က်ေအာင္ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း သင္ပါတယ္။ စစ္ေရးျပၿပီးရင္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ထမင္းစားၿပီး ခဏနားရတယ္။ ၿပီးရင္ စစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သေဘာတရားေတြကို အဘကိုယ္တုိင္ လက္ခ်ာ ႐ိုက္တယ္။
သင္ေပးတာေတြကေတာ့စံုလို႔ပဲ။ စစ္သားေကာင္းတေယာက္ရဲ႕စိ္တ္ဓါတ္ကစၿပီး လံုျခံဳေရးကိစၥ တုိက္စစ္ နည္းဗ်ဴဟာေတြ၊ ေျမပံုဖတ္၊ လက္နက္ႀကီးပစ္နည္းေတြအျပင္ တခါတရံ တုိက္ပြဲပံုစံေတြပါ လက္ေတြ႔လုပ္ ၾကရတယ္။ ဒီသင္တန္းက တက္ခဲ့သမွ်ထဲမွာ အပင္ပန္း ဆံုးလို႔ထင္တယ္။ မသိေသးတာေတြသိခဲ့တာလဲ အမ်ားႀကီးပဲ။ သင္တန္းကာလကို သံုးလသတ္မွတ္ထားတယ္။ သံုးလျပည့္လို႔ သင္တန္းဆင္းပြဲကိုလည္း ေသခ်ာလုပ္မယ္ဆိုတာ သတင္းၾကားထားတယ္။ အဘဦးေအးျမင့္ေပးတဲ့ သင္တန္းဆိုေတာ့ သင္တန္း ဆင္းပြဲကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ခ်င္ၾကတယ္။
သင္တန္းဆင္းရက္ နီးတဲ့အခါက်ေတာ့ အခမ္းအနားေန႔က်ရင္ လုပ္ရမယ့္ စစ္ေရးျပေတြပါ ႀကိဳတင္ေလ့ က်င့္မႈေတြပါ ထည့္လုပ္ေပးရတယ္။ အစီအစဥ္အၾကမ္းျပင္းက သင္တန္းသား ရဲေဘာ္ေတြက အခမ္းအနား လုပ္မယ့္ကြင္းထဲမွာ တန္းစီရပ္ေနရမယ္။ တာ၀န္ရွိလူႀကီးေတြက အမွာစကားေတြေျပာမယ္။ တာ၀န္ရွိ လူႀကီးက တပ္ကိုစစ္ေဆးမယ္။ ေနာက္ဆံုးတခုက သင္တန္းစစ္ေၾကာင္းက တာ၀န္ရွိလူႀကီးကို ခ်ီတက္ အေလးျပဳမယ္ ဒီေလာက္ပဲ။
အစီအစဥ္ေတြထဲက ေနာက္ဆံုးအစီအစဥ္ျဖစ္တဲ့ ခ်ီတက္အေလးျပဳတဲ့အခါမွာ စစ္ေၾကာင္းမွဴးရဲ႕ `ခ်ီတက္´ ဆိုတဲ့ အမိန္႔သံဆံုးတာနဲ႔ အေရးႀကီးၿပီသီခ်င္းကို အသံခ်ဲစက္က ကြက္တိဖြင့္ေပးရမယ္။ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းရဲ႕ အင္ထရို တီးလံုးအစမွာ…
`ေတာ္.. တီ.. ေတာ္.. ေတာ္….. ေတာ္.. ေတာ္.. ေတာ္.. တူ´
`ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´ `ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´
အဲဒီ `ဒုန္း ဒုန္း ဒုန္း´ စတာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းက စေလွ်ာက္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ က်န္တဲ့အစီအစဥ္ေတြက အိုေက ေနၿပီ။ ခ်ီတက္အေလးျပဳ အစီအစဥ္တခုပဲ ထစ္ေနတာ။ သီခ်င္းဖြင့္ေပးမယ့္လူရယ္ စစ္ေၾကာင္းရယ္ အမိန္႔ ေပးသံရယ္ ကြက္တိျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ ေလ့က်င့္ယူလုိက္ရတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးလဲ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ ေအာင္ စိတ္ကိုဆန္႔ၿပီး လုိက္လုပ္ေပးၾကတယ္။
အသံခ်ဲ႕စက္ဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္ကလဲ သူလုပ္ရမယ့္တာ၀န္ကို အပီေလ့က်င့္ေတာ့တာေပါ့။ သီခ်င္းတီးလံုးစတဲ့ေနရာကို ေသခ်ာေအာင္ ခဏခဏျပန္ရစ္ၿပီး ဖြင့္နားေထာင္လိုက္။ ` တပ္ဖြဲ႔…. ခ်ီတက္ ´ဆိုတဲ့အမိန္႔ေပးသံကို ေအာ္ၿပီး ကက္ဆက္ခလုပ္ကိုႏွိပ္ၿပီး သီခ်င္းစဖြင့္လိုက္နဲ႔ ကြက္တိျဖစ္ေအာင္ အျပတ္ ေလ့က်င့္ေနတယ္။ ဒီပြဲမွာ သူက အခရာပဲမဟုတ္လား။ အဲဒီသီခ်င္းေခြကို ကက္ဆက္ထဲ အၿမဲထည့္ၿပီး ေလ့က်င့္ေနေရာပဲ။ အေခြ၊ ကက္ဆက္၊ ဓါတ္ခဲ အၿမဲရယ္ဒီျပင္ထားတယ္။ သီခ်င္းဖြင့္ရမယ့္စက္က နားၾကပ္ ကက္ဆက္ေသးေလးနဲ႔ အသံခ်ဲ႕စက္ကို ဆက္သြယ္ၿပီး ဖြင့္ရမွာျဖစ္တယ္။
အဲဒီရက္ေတြက အသံခ်႕ဲစက္ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ရဲေဘာ္နားမွာ အိပ္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ သင္တန္းဆင္းပြဲ မၿပီးမခ်င္း အေတာ္ေလးခံစားေနရတယ္။ အမိန္႔ေပးလုိက္၊ ဖြင့္လုိက္၊ ပိတ္လိုက္၊ ရစ္လုိက္၊ အမိန္႔ေပးလုိက္၊ ျပန္စဖြင့္လိုက္နဲ႔ ဘာကို နားေထာင္လို႔ ေထာင္ရမွန္း မသိေတာ့ဘူးေပါ့ ….
`တပ္ဖြဲ႔….ခ်ီတက္´
`ကလစ္´
`ေတာ္…တီ…ေတာ္…ေတာ္´
`ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း´ `ဒုန္း..ဒုန္း..ဒုန္း´
`ေဂ်ာက္´
`ကလစ္´
`ရွလြတ္…ရွလြတ္…ရွလြတ္´
` တပ္ဖြဲ႔….ခ်ီတက္ ´ …
အဲဒီအသံေတြပဲ တေနကုန္ ပတ္ခ်ာလည္ၿပီး ၾကားေနရတာ …
သင္တန္းဆင္းပြဲ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႔ အဆင္ေျပဖို႔အတြက္ ေလ့က်င့္ေနတာဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း သီးခံၾကပါတယ္။
သင္တန္းဆင္းပြဲေန႔ မနက္ေစာေစာမွာ အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ေရး တာ၀န္ရွိရဲေဘာ္ေတြက အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ အခ်ိန္ကလည္းေစာေသးေတာ့ ႏွင္းေတြကလည္းက်ေနတုန္းပဲ။ အခမ္းအနားစဖို႔ကလည္း အခ်ိန္က လုိေသးတယ္။ သင္တန္းသားရဲေဘာ္ေတြ တာ၀န္ရွိသူေတြ ကေတာ့ စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ကြင္း ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာေနၾကတယ္။ မဟာမိတ္ဧည့္သည္ ေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း ေတြ႔လာရပါတယ္။ ေနထြက္လာတယ္ဆိုရင္ပဲ ႏွင္းအက်လည္းႀကဲသြားတယ္။ အခမ္းအနား ျပင္ဆင္ထားပံုက ခုမွ ျပတ္ျပတ္ ထင္ထင္ ေပၚလာတယ္။ ေနာက္ခံမွာ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ေတြ စိုက္ထားတဲ့ စကားေျပာစင္တခုရယ္ ေဘး တဘက္တခ်က္မွာ …
`ေတာ္လွန္ေရးသည္ငါတို႔ေက်ာင္း ငါတို႔တကၠသိုလ္´
`တုိက္ပြဲ၀င္ အလံေတာ္ကို အျမင့္မားဆံုးလႊင့္တင္ၾက´ … ဆိုတဲ့ စာတန္းႀကီးႏွစ္ခုက ေနရာယူထားတယ္။
အခမ္းအနားမွဴးလုပ္သူရဲ႕အသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္ ...
`သင္တန္းဆင္းပြဲအခမ္းအနား စတင္ေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရာယူေပးၾကပါခင္ဗ်ာ´ ဟု ေၾကျငာလုိက္ တယ္ ဆိုရင္ပဲ စစ္ေၾကာင္းမွဴးနဲ႕သင္တန္းသားေတြက တန္းစီဖို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ေနရာ၊ စကားေျပာဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ လူႀကီးေတြကလည္း သတ္မွတ္ထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ေနရာယူၾကပါတယ္။ အခမ္းအနားမွဴးက သင္တန္းဆင္းပြဲ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ကို ေၾကျငာသြားပါတယ္။ အစီအစဥ္ရ တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္အား အေလးျပဳျခင္း၊ က်ဆံုးသြားေသာ အာဇာနည္မ်ားအား အေလးျပဳျခင္းတို႔ကို ျပဳလုပ္ၿပီး အစီ အစဥ္အတိုင္း တာ၀န္ရွိလူႀကီးမ်ားက အမွာစကားမ်ား ကိုယ္စီေျပာသြားၾကပါတယ္။
ပထမ တာ၀န္ရွိလူႀကီးတဦး အမွာစကား ေျပာသြားတဲ့အထဲမွာ မွတ္မိလုိက္တာေတြက နအဖ စစ္အုပ္စုကို လက္နက္ကိုင္ တုိက္ပြဲနည္းျဖင့္သာေအာင္ႏုိင္မယ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္လွန္စစ္မွာ စစ္ခရီးစဥ္ႀကီး သံုးခုရွိ ေၾကာင္း၊ အဲဒီအဆင့္သံုးဆင့္ကို ျဖစ္သန္းရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရဲေဘာ္ေတြအေနနဲ႔ စိတ္ဓါတ္မက်ဖို႔၊ သီးခံစိတ္ရွည္ဖို႔ေတြေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။ အစီအစဥ္အရ တာ၀န္ရွိတဲ့ေနာက္တဦး အမွာစကားတက္ ေျပာပါတယ္။ သူကေတာ့ သံတမန္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူ႔အခြင့္အေရးတိုက္ပြဲ၊ အၾကမ္းမဖက္ ႏွလံုးရည္တိုက္ပြဲ၊ အဲဒီတုိက္ပြဲနည္းနာေတြဟာလည္း ဗမာျပည္ေတာ္လွန္ေရးမွာ လြန္စြာမွ အေရးပါၿပီးထိေရာက္ေၾကာင္း ေျပာၿပီးဆင္းသြားပါတယ္။
စကားေျပာဖို႔ က်န္ေနေသးတဲ့ ေနာက္ထပ္ တာ၀န္ရွိသူတဦး ထပ္တက္လာပါတယ္။ သူကလည္း လက္နက္ ကိုင္တုိက္ပြဲနည္းနာ၊ သံတမန္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူအခြင့္ေရးတုိက္ပြဲ၊ လူထုုတုိက္ပြဲ၊ အဲဒီလိုတုိက္ပြဲနည္းလမ္း ေပါင္းစံုနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီးလုပ္မွ ေအာင္ျမင္မယ္ေျပာၿပီး ဆင္းသြားပါတယ္။
ကြင္းလယ္မွာ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး နာခံေနရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြမွာ အဲဒီတာ၀န္ရွိသူ သံုးဦးနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ရတာ သံုးနာရီေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီမို႔ ေျခေထာက္ေတြလဲ အေတာ္အီစိမ့္ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္ သူတို႔ေျပာတဲ့ တုိက္ပြဲနည္းနာေတြနဲ႔ မေပါင္းစပ္ရေသးဘူး။ ရဲေဘာ္ေတြခမ်ာ ငိုက္သလိုလို၊ မူးၿပီး ပစ္လဲခ်င္ သလုိလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ေျပာေနတာေတြကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာမၾကားႏိုင္ေတာ့။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ပစ္လဲမသြားေအာင္ ထိမ္းထားႏုိင္ဖို႔က အဓိကျဖစ္ေနပါတယ္။
အစီအစဥ္အရ တပ္စစ္ေဆးမယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အင္အားစာရင္း သတင္း ပို႔ပါတယ္။ တာ၀န္ရွိသူတဦးက တပ္မွဴးေလးေယာက္ရံၿပီး တန္းစီေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနားေလွ်ာက္ လာပါတယ္။ အနားေရာက္ေတာ့ စစ္ေၾကာင္းထိပ္ကေနစၿပီး ဇတ္ေတာက္ ဇတ္ေတာက္ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ တပ္မွဴး ေလးဦးရံၿပီး ရဲေဘာ္ေတြကို တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး တတန္းၿပီးတတန္း စစ္ေဆး သြားတယ္။ တပ္စစ္ေဆးၿပီး သူ႔ေနရာသူ ျပန္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်ီတက္အေလးျပဳ အစီအစဥ္အလွည့္ပါ။
`တပ္ဖြဲ႔ … ေရွ႕ ……ၾကည့္´
ဆိုတဲ့ စစ္ေၾကာင္းမွဴး အမိန္႔ေပးသံ ထြက္ေပၚလာပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္ၿပီးရင္ အခမ္းအနားၿပီး ဆံုးေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ေတြလဲ နည္းနည္းလန္းလာတာေပါ့။ ခုအပိုင္းက ရဲေဘာ္ေတြ အပိုင္းပဲက်န္ေတာ့တယ္။ ဒီအစီအစဥ္က ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕အစြမ္းကိုျပရေတာ့မွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ အပီအျပင္စစ္ေၾကာင္းေလွ်ာက္ျပလုိက္ မယ္ဟဲ့ဆိုၿပီး စိတ္ကိုတင္းထားတာေပါ့။ အေလးျပဳခံမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ကလည္း သူေနရာမွာအသင့္၊ သီခ်င္းဖြင့္ဖို႔ တာ၀န္ရွိတဲ့ရဲေဘာ္ကလည္း သူေနရမွာ အသင့္အေနအထားေတြ႔ေနရတယ္။
`တပ္ဖြဲ႔….. သတိ´
အမိန္႔သံဆံုးတာနဲ႔ ကြင္းတခုလံုးၿငိမ္သက္သြားပါသည္။ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက အမိန္႔ဆက္ေပးပါတယ္။
`တပ္ဖြဲ႔ … ေသ….နတ္…. ထမ္း´
`ေျဗာင္း´ `ေျဗာင္း´
ဆိုတဲ့အသံဆံုးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ဘယ္ဘက္ပခံုးေပၚ ေသနတ္ေတြေရာက္ၿပီး ေသနတ္ထမ္း အေန အထားျဖစ္သြားပါတယ္။ ေသနတ္ထမ္းလႈပ္ရွားမႈမွာ ရဲေဘာ္ေတြလက္မွာ ၀တ္ထားတဲ့လက္အိပ္အျဖဴေတြရဲ႕ ရိပ္ကနဲရိပ္ကနဲ ျဖစ္သြားတာဟာ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းတယ္။
`တပ္ဖြဲ႔ … ညာ……. လွည့္´
သင္တန္းစစ္ေၾကာင္းဟာ သံုးေယာက္တန္း ညာဘက္လွည့္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဘို႔ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါတယ္။ စစ္အေၾကာင္းမွဴးက စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ထိပ္ကိုေလွ်ာက္လာၿပီး စစ္ေၾကာင္းထိပ္မွာ ေနရာယူပါတယ္။ သင္တန္း နည္းျပ တေယာက္က စစ္ေၾကာင္းေနာက္မွာ ပိတ္ၿပီးေနရာယူတယ္။
အားလံုးအသင့္အေနအထားေရာက္တာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းမွဴးက ခ်ီတက္ဖို႔အမိန္႔ေပးမွာျဖစ္တယ္။ အမိန္႔ ေပးတာနဲ႔ အေရးႀကီးၿပီ သီခ်င္းဘင္သံနဲ႔စထြက္မယ္။ အေလးျပဳခံပုဂၢိဳလ္ေရွ႕ေရာက္ရင္အေလးျပဳဖို႔ အမိန္႔ ေပးမယ္ အဲဒီအခါမွာ အေလးျပဳခံပုဂၢိဳလ္ဘက္ကိုၾကည့္ ေသနတ္ဒင္ေပၚ ညာလက္တင္၊ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္၊ ၿပီးရင္ ေနၿမဲ အမိန္႔ေပး၊ မူလတန္းစီတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေရာက္ရင္ၿပီးၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ဆက္လုပ္ရမွာ က ဒီေလာက္ပဲ။
`တပ္ဖြဲ႔… ခ်ီ….. တက္´ အမိန္႔ေပးသံဆံုးတာနဲ႔ ရဲေဘာ္ေတြဟာ အေရးႀကီးၿပီ အင္ထ႐ိုတီးလံုးသံကို ေစာင့္ ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသံခ်ဲ႕စက္က ထြက္လာတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ရတာကေတာ့ ….
`ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လို ငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ … ´
`ပုစြန္ဆိတ္ကေလး ဘယ္လိုငယ္ငယ္ ပင္လယ္ကူးတတ္တယ္ ….´
ေလွ်ာက္ဖို႔ေျခလွမ္းျပင္ေနတဲ့ စစ္ေၾကာင္းက စစ္ေသြးစစ္မာန္နဲ႔ေလွ်ာက္ရမယ့္ အေနအထားကေနၿပီး ပုစြန္ စိပ္ခုန္ ခုန္ရမလိုလို စည္းခ်က္အတိုင္း ဖင္လိမ္ၿပီ ေလွ်ာက္ရမလို ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။
ရဲေဘာ္ေတြလဲ ရယ္ခ်င္ၾကတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္သူကမွ မရယ္ရဲၾကဘူး။ အားလံုးပြစိပြစိ နဲ႔ အသံေတြ ထြက္ လာတာေပါ့။ မ်က္စိေတြအားလံုးကလည္း ကက္ဆက္ဖြင့္တဲ့ ရဲေဘာ္ဆီေရာက္သြားတာေပါ့။ သူ႕ခမ်ာလည္း ေခၽြးေတြျပန္၊ ေခါင္းလဲအေတာ္ပူသြားပံုရတယ္။ အေရးႀကီးၿပီသီခ်င္းေခြကို ဟိုလွန္ ဒီႏိႈက္နဲ႔ ျပန္ရွာေနတယ္။ အေခြျပန္ေတြ႕တာနဲ႔ စစ္ေၾကာင္းကို စဆံုးအမိန္႔ျပန္ေပးၿပီးမွ အခမ္းအနားၿပီးဆံုးသြားေတာ့တယ္။
အဲဒီလိုကေမာက္ကမျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔သင္တန္းအုပ္ႀကီး အဘဦးေအးျမင့္ကေတာ့ ဆဲနည္း ေပါင္းစံုေတြ လႊတ္ေတာ့တာေပါ့။ အဘအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ရဲၾကေတာ့ဘူး။
အခမ္းအနားမွာ စစ္ေၾကာင္း ပုစြန္ဆိတ္ခုန္နည္းနဲ႔ ခုန္ၿပီး ေလွ်ာက္ရမလိုျဖစ္သြားရျခင္းက ဒီလို.. သင္တန္း ဆင္းပြဲမလုပ္ခင္ညက မနက္ျဖန္မွာ ဖြင့္ဖို႔အသင့္ျပင္ထားတဲ့ကက္ဆက္ကို ေမဆြိခေရဇီ ရဲေဘာ္တေယာက္ က ကက္ဆက္ကိုခိုးၿပီး ေမဆြိအေခြထည့္နားေထာင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေခြကို မထုတ္ဘဲ ဒီအတိုင္းျပန္ထား လိုက္တယ္။ မနက္ေရာက္ေတာ့ ဓါတ္စက္ဖြင့္မယ့္ ဆရာကလည္း ကက္ဆက္အထဲကအေခြဟာ သူအသင့္ ျပင္ထားတဲ့အေခြပဲလို႔ထင္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ အားလံုးအသင့္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လႊတ္ေပးလိုက္တာေလ …
`ကံေကာင္းလို႔ ပုစြန္ဆိတ္ေတြ မျဖစ္ကုန္တယ္ ….´
(http://www.naytthit.com ... မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္းက ခြပ္ေဒါင္းတို႔ရဲ႕ မာန္ဟုန္၀င္႔သံ
ေမာင္ေမာင္ခင္ (ရမ္ဘို)
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) တပ္ရင္း (၇၀၁)မွ ျဖစ္ကာ၊ ယမန္ႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလက ကမာၻႏွင္႔ အ၀ွမ္းျဖန္႔ခ်ီလိုက္ေသာ ရမ္ဘို(၄) ဇါတ္ကားတြင္ ေဟာလီး၀ုဒ္ မင္းသား ဆီဗက္စတာ စေတာလံုးႏွင္႔ အၿပိဳင္သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔ ေသာ ျမန္မာစစ္တပ္မွ ကာနယ္တင္႔ အျဖစ္ သရုပ္ေဆာင္ခဲ႔သူ
- အခ်ိန္ကား ၁၉၉၂ ၾသဂုတ္လ (၈)ရက္ေန႔၊ ၈ေလးလံုး ျပည္လံုးကၽြတ္ အံုႀကြမႈႀကီး အၿပီး ေလးႏွစ္ ေျမာက္ ေပါ႔၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္း ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ ရွိရာ ပါေဂ်ာင္ ေဒသ၊ လိုင္စင္ဘြန္း၊ ေဒါင္း မိခင္ ခမ္းမမွာ (၈) ေလးလံုး ႏွစ္ပါတ္လည္ အခမ္းအနား က်င္းပ ေနခ်ိန္။
က်ေနာ္သည္ ထိုအခမ္းအနား က်င္းပရာ ေဒါင္းမိခင္ ခမ္းမ၏ ေထါင့္တေနရာတြင္ မလႈပ္မယွက္ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနလွ်က္္။ ေတာ္လွန္ေရး အဖြဲ႔အသီးသီးမွ ဧည့္သည္ေတာ္မ်ား ေနရာယူၿပီးၾကေသာ အခါ အခမ္းနားမွဴးမွ ခြပ္ေဒါင္း အလံေတာ္ အေလးျပဳရန္ အားလံုး မတ္တတ္ရပ္ေပးၾကပါ ခင္ဗ်ားဟု စကားသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင္႔ ခမ္းမထဲတြင္ရွိေနေသာ သူမ်ားအားလံုး ကမန္းကတန္း မတ္တတ္ထရပ္ၾကသည္။ ထိုအစဥ္ အခန္းနားမွဴးမွ -
"အားလံုးးးးးးးးးးးးးးးးသတိ ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး တိုက္ပြဲ၀င္ ခြပ္ေဒါင္းအလံေတာ္ အား အေလးးးးးးးးးျပဳ။
ေနၿမဲ……။
ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးသြားက်ေသာ အာဇာနည္ သူရဲေကာင္းမ်ားအား ဦးညႊတ္အေလးးးးးးးးးးးးးျပဳ" ။
ဟုၾကားရသည္ႏွင္႔ က်ေနာ့္ရင္ထဲ၌ ခံစားမႈ တစံုတရာ ျဖစ္ေပၚလာၿပီး အေတြးပံုရိပ္ အပိုင္းအစမ်ားသည္ ဟိုအေ၀း တေနရာဆီသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္႕ ႏွယ္ စိတ္ေလတံခြန္ လႊင္႔လ်က္…..လြင္႔လွ်က္။
သဘာ၀တရားမွာ အရုဏ္ အလင္း ေရာက္ယင္ ေတာရဲ့ သဘာ၀အတိုင္း ေက်းငွက္တို႔လည္္း အိပ္တန္းမွ ႏိုးးထ ျပည့္၀တဲ့ အင္အား ေတြနဲ႔ အနာဂါတ္တခုအတြက္ မနက္ျဖန္မ်ားစြာကို ရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲ၀င္ဖို ့ ျမည္တြန္ျမဴးတူး အားျဖည္႔ ေနၾကေလၿပီ ။
လက္ေရ တျပင္တည္း
က်ေနာ္သည္ ခရီးပမ္းလာ၍လား မသိအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ တုန္းကနဲ အသိခ်ပ္တဲ႔ အခ်ိန္မေတာ႔ ေက်းငွက္ေတြရဲ့ အသံမ်ားသည္ သံစဥ္မ်ိဳးစံုျဖင့္ က်ေနာ္အား ကလူဤသို႔ ျမဴဤသို႔ နိဳးထရန္ လာေရာက္ အခ်က္ျပ ေနေလၿပီ။ က်ေနာ္မ်က္လံုး အစံုကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ ့စိမ္းလန္းတဲ့ေတာအုပ္ ႀကီးထဲ ေက်းငွက္တို႔ လွဳပ္ရွား ေနၾကသလို က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြလည္း လွဳပ္ရွားေနၾကရသည္။ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႕ တည့္တည့္က ရဲေဘာ္ တေယာက္သည္ သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ခင္းထားေသာ ထမင္းစား မိုးကာ (၂ေပ ၃ေပခန္႔ ျဖန္႔ခင္းထား ေသာမိုးကားငယ္) ေပၚသို႔ ဟန္းေကာထဲမွ ထမင္းမ်ားကိုခူး၍ ပံုေနသည္။ ထမင္းကုိ ဘယ္အခ်ိန္က ခ်က္လိုက္သည္ က်ေနာ္မသိ ထို႔ေၾကာင့္ သိလိုေဇာနဲ႔ " အငယ္ေလး ထမင္း ဘယ္တုန္းက ခ်က္လိုက္တာလဲ " ဆိုေတာ႔ ရဲေဘာ္အငယ္ေလးက " မနက္ေလးနာရီက ထခ်က္တာ၊ မိုလင္းလာယင္ မီးခိုး ရန္သူ ျမင္မွာစိုးလို႔ က်ေနာ့္အား ရွင္းျပၿပီး ဟန္းေကာ(စစ္သံုး ထမင္းဘူး) အလြတ္မ်ားကို ေဆးေၾကာရန္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းေလးရိွရာသို႔ ဆင္းသြားလိုက္ေတာ႔သည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဟန္ေကာအလြတ္မ်ားတြင္ ေရခတ္လာၿပီးသူတို႔ တပ္စိတ္ထမင္းစားရန္ လွမ္းေခၚ၍ က်ေနာ့္အား ထမင္းစားရန္ လာေခၚသည္။ က်ေနာ္လည္းမ်က္ႏွာကို ျမန္ျမန္သစ္ျပီး ထမင္းစား၀ိုင္းထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္၊ ထမင္း၏ အလယ္တြင္ ဟန္းေကာအဖုံုးမ်ားႏွင္႔ ထည့္ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးကိုသာ ေတြ႔လိုက္ရသည္ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ နဲ႔ ဟင္းပ်င္း ဟင္းခ်ိဳရည္(ဟင္းပ်င္း ဆိုသည္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာသာ ရွိေသာ ဟင္းရြက္တမ်ိဳးသာ) သူတို႔ တပ္စိတ္တြင္(၆)ေယာက္သာရွိသည္ ေရွ႕့တန္းတပ္စိတ္မ်ားကို မ်ားေသာအားျဖင့္(၅ေယာက္၊၆ေယာက္) သာ စုဖြဲ႔ၾကသည္။ တိုက္ပြဲက မ်ားသည္ျဖစ္လွ်င္ တနိုင္တပိုင္ စီမံကြတ္ကဲနိုင္သည္။ ကင္းေစာင့္ေနေသာ ရဲေဘာ္တေယာက္အတြက္ ထမင္းနဲ႔ ဟင္းကို ခြဲထားေပး၍ က်ေနာ္ႏွင္႔ က်န္ွ(၆)ေယာက္ ထမင္းဆက္စားၾကသည္ ။ လက္ေရ တျပင္တည္း ဆိုေသာ ေရွးထံုးစကားသည္ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြ အတြက္ ေရးထားေလသလား မသိခဲ႔ပါေခ်။ ထမင္းစား မိုးကာနဲနဲျမင့္တဲ့ ေနရာမွာ ရဲေဘာ္က ဟင္းရည္ကို ေလာင္းခ်လိုက္ရင္ မိုးကာအနိမ့္ပိုင္းတြင္ စားေနေသာရဲေဘာ္မ်ားမွာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ထပ္ထည့္စရာ မလိုေတာ့ပဲ စီးလာေသာ ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ရြံရွာမႈ အလ်ဥ္းမရွိဘဲ လက္ရည္တျပင္ထဲ စားေသာက္ၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ဓါတ္၊ ရိုးသားမႈ အရင္းခံ ၊အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္လိုေသာ စိတ္တို႔ကို အေျခတည္ကာ ညီရင္းအကိုပမာ အသက္ကိုေပး၍ ခ်စ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဟင္းပ်င္းေလွာ္ထဲတြင္ ေက်ာက္ေခ်ာင္းမွ ေက်ာက္ပုဇြန္လံုးေလးေတြ ပါေနသျဖင့္ ဟင္းပ်င္း၏ အခ်ိဳဓါတ္ ပုဇြန္လံုးမ်ားရဲ့ အခ်ိဳဓါတ္ေတြ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရးဟင္းလ်ာသည္ ၾကယ္ငါးပြင္႔ေဟာ္တယ္တြင္ မွာစားရသည္႕ (၁၂)မ်ိဳးဟင္းခ်ိဳအလား အရသာရွိရွိႏွင္႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ စားလိုက္ၾကသည္။ (၅)မိနစ္အတြင္း အလယ္တြင္ ပံုထားေသာ ထမင္းပံုၾကီးမွာ က်ေနာ့္မ်က္စိေရွ႔ေအာက္က ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေတာ့သည္။ ထမင္းစားျပီးေသာ္ အခါတြင္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ သူ႔ေနရာကိုယ့္ေနရာတြင္ ပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းထုပ္ျပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကို မွီကာခြဲတမ္းက် ေ၀ထားေသာ ေဆးမွဳန္႔ထုပ္ (သတင္းစာႏွင္႔ လိပ္ေသာက္ရေသာ ဗာဂ်ီးနီးယားေဆး)ကို ထုတ္၍ လိပ္ေသာက္ကာ ထမင္းလံုးစီၾကသည္။ ဤသည္ကား စနစ္ဆိုးတခုကို ေတာ္လွန္ေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔၏ ေလာကစည္းစိမ္ မဟုတ္ပါလား။ ေတာထဲတြင္ ျခင္္ကိုက္ ျဖဳတ္ကိုက္ ဒဏ္ခံႏိုင္ေအာင္ ေသာက္ရင္း ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္လည္း ေဆးလိပ္စြဲသြားတတ္ၾကသည္။ ထမင္းစားျပီး ေဆးလိပ္တလိပ္ကို ေသာက္ရင္း က်ေနာ္ စဥ္းစားေနမိသည္ ဖိႏွိပ္မႈတိုင္းကို တြန္းလွန္ဘို႔ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြ ႏိုင္ငံအတြက္ ဓါးစာခံ ျဖစ္ေပၚလာ ရသလားမသိxxx ေပးဆပ္မႈေတြက မကုန္ႏိုင္ေသး စြန္႔လႊတ္မႈ၊ အနစ္နာခံမႈေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒး မ်ားလွသည္။ ပထမေတာ႔ ……
မိသားစုကိုစြန္႔xxxxxx
စာသင္ခန္းကိုစြန္႔xxxxxx
ၿမိဳ႕ျပကိုစြန္႔ xxxxxx
မိဘကိုစြန္႔ xxxxxx
ခ်စ္သူကိုစြန္႔ xxxxxxx
လၻက္ရည္ဆိုင္ကိုစြန္႔ xxxxxxxx
အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခရီးၾကမ္းမွာ ေသနတ္ကို ကိုင္ ဦးတည္ခ်က္ ကို မယိုင္ လဲရေအာင္ ငွက္ဖ်ားနဲ႔ စစ္ခင္း ေသမင္းကို စိန္ေခၚ အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ ဆင္းရဲမႈေတြ အစုစုနဲ႔ ျပည္သူလူထု အာဏာရွင္လက္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေန သူေတြပါလားဟု စဥ္းစားေနမိသည္။
၄ ႏွစ္ေျမာက္ ၈ ေလးလံုး အခမ္းအနားသို႔ တက္ေရာက္လာေသာ KIA မွ ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ ႏွင္႔ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ႏိုင္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္
ထိုစခန္းေလးတြင္ က်ေနာ္တို႔ တပါတ္ခန္႔ ေနခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္ေရာက္ျပီး ေနာက္တရက္တြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းက ျပန္႔ (ေခၚ) နမၼားသို႔ ဆင္းသြားသည္ သူ႔ျပန္အလာကို ေစာင့္ရင္နဲ႔ ေသကံမေရာက္တဲ႔ အေၾကာင္းေလးတခုကို သြားသတိရမိသည္။ သံုးရက္ေျမာက္ေန႔တြင္ စားစရာ ဆန္နည္းလာ၍ ရြာမွ၀ယ္ထား ေသာဆန္မ်ားကို သြားထမ္းေသာအခါ က်ေနာ္လိုက္သြားသည္၊လမ္းတြင္က်ေနာ္တို႔၏ ဆလန္ကဘာ (စည္းရံုးေရးမႉး) ဦးစက္ေအာင္နဲ႔ လမ္းတြင္ဆံုၾကသည္၊ သူသည္ နမၼားဖက္မွ တက္လာသည္ သူ႔တြင္ နမၼားတြင္ နာမည္ႀကီးသည့္ မက္စီက်ိဳ႕(သစ္သီးစိမ္အရက္) ရဲေဘာ္မ်ား ေသာက္ရေအာင္ ပါလာသည္။ က်ေနာ္လည္း နာမည္ႀကီးတဲ့ မက္စိက်ိဳ႕ကို တခြကျ္မည္းၾကည့္လိုက္သည္ အရသာေတြ႕သြား၍ ေနာက္တခြက္ ထပ္ခ်လိုက္ျပန္သည္။ အျပန္ခရီးတြင္ မက္စီက်ိဳ႕ အရွိန္ေလးနဲ႔ ဆန္ေလးျပည္အပါအ၀င္ ေသနတ္ကို ထမ္းခဲ့သည္မွာ ပါလို႔ပါမွန္းေတာင္ မသိ ေပါ့ပါးသြက္လက္၍ ေလေပၚတြင္ေျမွာက္ကာ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ႕ မြန္းေ၀ါ႔ခ္ အကထဲကလိုမ်ဳိး ေပါ႔ပါးလွ်က္ရွိေနသည္။ စခန္းအ၀င္လမ္းကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေရွ႕ကရဲေဘာ္ေတြလဲ မေတြ႔ရ ေနာက္က ရဲေဘာ္ေတြလည္း မေတြ႕ေတာ့့ပါ။ က်ေနာ္ လမ္းမွားလာသည္ဟု ခ်က္ခ်င္းသိလိုက္သည္ လမ္းျပန္ရွာသည္ မေတြ႕ေတာ့ပါ စခန္းနဲ႔ သိပ္မေ၀းေသးမွန္းေတာ့ သိသည္။ တနာရီခန္႔ ႀကိဳးစားရွာၾကည့္သည္ မေတြ႕ ဆက္ရွာလွ်င္ စခန္းနဲ႔ ေ၀းေတာ့မည္။ ေရာက္တဲ့ေနရာမွ ေသနတ္တခ်က္ ေဖါက္လိုက္သည္။ (၁၀)မိနစ္ခန္႔ အၾကာတြင္ ရဲေဘာ္ႏွစ္ေယာက္ စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ လာႀကိဳ၍ စခန္းကို ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ စခန္းပါတ္လည္တြင္ မိုင္မ်ားေထာင္ထားေၾကာင္း ေျပာျပီး မိုင္းတာ၀န္ယူထားေသာ ရဲေဘာ္မွမိုင္းမ်ားကို သြားေရာက္စစ္ေဆးၾကည့္ရာ က်ေနာ္မိုင္းႀကိဳးမ်ားကို တိုက္ျဖတ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရၿပီး မိုင္းခလုပ္ေနရာ လွ်ပ္စီးလိုက္မဲ့ ေနရာတြင္ ျခေတြ ေတာင္ဘို႔ တည္ထားေသာေၾကာင့္ မိုင္းမကြဲဘဲ က်ေနာ္ အသက္ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေတြးမိေတာ႔ ၾကက္သီးေမြးညင္းမ်ား ေထာင္းလေမာင္း ထဆဲ။ ျခေတြကယ္လို႔ က်ေနာ္ေသကံမေရာက္ အသက္မေပ်ာက္ခဲ့ရသည္။ သံုးရက္ခန္႔ ေစာင့္ျပီးေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းနဲ႔ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္ ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
ေနာက္တေန႔ မနက္ေစာေစာ ေျမႏုပို႔(စ္)တြင္ ရဲေဘာ္ထြန္းလြင္ ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ ခ်န္၍ က်ေနာ္တို႔ ့ခရီးဆက္ထြက္ ခဲ့ၾကသည္။ တေနကုန္ ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ညေနေစာင္းေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ခရီးတေထာက္နားမည္႕ ဟိုပင္ပို႔(စ္)ကို ေရာက္ခ႔ဲၾကသည္။
မပစ္ ေသနတ္နဲ႔ အမတ္ႀကီးမ်ား
ထို္ပို႔(စ္)တြင္ က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ေစာင့္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားနဲ႔ မိုးညွင္ျမိဳ့နယ္ အမွတ္္(၁) လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးေက်ာ္ေမာင္နဲ႔ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္အမွတ္(၂) လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ ဦးၾကာျမတို႔ ကိုပါေတြ႕ရသည္။ ဟိုပင္ပို႔(စ္)က ေျမႏုပို႔(စ္)နဲ႔မတူတဲ႔ ဟာေတြကေတာ႔ စခမ္းကို အခိုင္အခန္႔ ေဆာက္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္၊ ေျမႏုပို႔(စ္)ကေတာ႔ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးလြန္းေသာေၾကာင့္ မိုးကာတဲမ်ားသာ ထုိး၍ေနၾကသည္။ နယ္ေျမခံရဲေဘာ္မ်ား ေနရာခ်ထားရာတြင္ အထုပ္အပိုး မ်ားခ်ကာ နားၾကသည္။ ေနာက္တေန႔တြင္ ခရီးဆက္မထြက္ပါ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္မ်ားနဲ႔ အၾကမ္းဖ်င္း ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေကအိုင္ေအမွ ေပးထားေသာ ႏိုင္းမမ ပစၥတိုကို ခါးတြင္ခ်ိတ္၍ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးၾကာျမ တက္ၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ေတာ႔ ရဲေဘာ္တေယာက္က က်ေနာ့္ကိုလာေျပာသည္။ " ဆရာမပစ္ ေသနတ္ ျမင္ဘူးလားတဲ့ " က်ေနာ္က " တို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာ မခုတ္ဒါးနဲ႔ မထိုးလွံပဲ ၾကားဖူးပါတယ္ အဲဒါက ကခ်င္ေတြ မိန္းမေတာင္းရင္ လိုတယ္ေလလို႔ " ေျပာတယ္၊ မပစ္ေသနတ္ကို ျမင္ဘူးခ်င္ရင္ ေဟာမွာ ၾကည့္ဟုဆိုကာ ဦးၾကာျမခါးက ေသနတ္ကို လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ သူ႔ေသနတ္ ပစ္ရင္မထြက္ဘူး ခါးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ေသနတ္ဆိုျပီး ဦးၾကာျမ မၾကားေအာင္ ေျပာျပီး ႀကိတ္ရယ္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ ေပ်ာ္စရာဆိုတာ မရွိ၍ ႀကံဖန္ျပီးေပ်ာ္ၾကရသည္။ အေပ်ာ္အပ်က္အျဖစ္သာ ေနာက္ ၾကသည္ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္ထားေသာ ျပည္သူ႔ကိုယ္စားလွယ္ေတြကို အသက္ေပး ကာကြယ္ရမည္ဆိုတာ ျပည္သူ႕အတြက္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တိုင္း၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွလံုးသြင္းျပီးသား ျဖစ္သည္။
၁၉၉၂ ခုႏွစ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း -ဗဟို) မွ ၈ေလးလံုး အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားခရီးစၿပီ
ေနာက္ရက္တြင္က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔နဲ႔ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔မ်ားလူစုခြဲ၊ စစ္ေၾကာင္းမ်ားခြဲ၍ ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာအမွတ္(၄)သို႔ စတင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးထိုးစစ္မ်ားျပင္ရန္ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသား (ABSDF) ၊အန္အယ္ဒီ(NLD)၊ေကအိုင္ေအ(KIA) သံုးဖြဲ႕ေပါင္းကာ သံုးပြင့္ပူးေပါင္း စစ္ဆင္ေရးကို စတင္ေနျပီ(သ.ပ.စ.က) ထိုအစည္းေ၀းလုပ္ရန္ ေရွ႕တန္းအသီးသီးတြင္ ေရာက္ေနၾကေသာ သံုးဖြဲ႕စလံုး၏ စည္းရုံးေရးမႈမ်ား၊ တပ္ေတြကို ေကအိုင္ေအနည္းဗ်ဴဟာ အမွတ္(၄)တြင္ လုပ္ငန္းညွိႏႈိင္းအစည္းေ၀း ျပဳလုပ္ၾကရန္ျဖစ္သည္။ ထိုအစည္းေ၀းသို႔( ABSDF) နိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ စည္းရုံးေရးမႈမ်ားသာ တက္ေရာက္ရန္ႏွင့္ တိုက္ခိုက္ေရး တပ္ေတြကိုေတာ့ၿမိဳ႕နဲ႔ အနီးဆံုးတြင္ ကပ္ထားရန္ ကိုမ်ိဳး၀င္းမွ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေပးထားသည္။
ငွက္ေတြက က်ီစယ္ေလသလား
က်ေနာ္တို႔တြင္ တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ အင္အားမ်ားမ်ားစားစား မပါလာပါ။ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္းရဲ႕ လံုၿခံဳေရးတပ္စိတ္ တစိတ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးနဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ရဲေဘာ္သစ္ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းဖြဲ႔စည္းပံု မျပည့္တဲ့တပ္စိတ္ ႏွစ္စိတ္သာျဖစ္သည္။ ထိုလမ္းေၾကာင္းမ်ားမွာ ရန္သူ၏ထိုးစစ္ဆင္သည့္ စစ္ေၾကာင္းမ်ား မရွိသျဖင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္မ်ားကို မေခၚလာျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ့ ထိုးစစ္မရွိေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ကို တိုက္ခိုက္ေနတ႔ဲ အၿမဲတမ္း ရန္သူကေတာ့ရွိေနသည္။ ေဒသတခုတခုတြင္ တမင္းတမူ ႀကီးစိုးေနၾကတဲ့ ငွက္ဖ်ားျဖစ္သည္။ ငွက္ဖ်ားသည္ ေဒသတခုနဲ႔ တခုမတူၾကပါ။ သံလမ္းရိုးငွက္ဖ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ အသစ္အဆန္း မဟုတ္ေပးမဲ့ ဖားကန္႔ေဒသတြင္ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေနလာေသာေၾကာင့္ သံလမ္းရိုးငွက္က သူစိမ္းဆန္ဆန္ျဖစ္ခဲဲ႔ ရျပီေပါ့။ အခုေတာ႔ သံရိုးလမ္းငွက္က က်ေနာ့္ကိုလာ က်ီစယ္ေနၾကၿပီ ။ နားနားေနေန ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ညကင္းေစာင့္ကေတာ့ ေစာင့္ရသည္ မည္မွ်ပင္ ေအးေဆးတယ္ေျပာေျပာ ေတာ္လွန္ေရး သတိဆိုတာ က်ေနာ္တို႔မွာ အၿမဲရွိၾကရသည္၊ ညကင္းေစာင့္၍ အိပ္ေရးပ်က္လွ်င္ ငွက္ဖ်ားက၀င္ သည္။ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏြဲေနၾကတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြမွာ ငွက္ဖ်ားဆိုတာ အထူအဆန္းမဟုတ္ပါ။ ေဆးရွိလွ်င္ ေဆးကိုေသာက္ ေဆးမရွိလွ်င္ မကၠေလာင္ျခစ္ (ေဒသကုထံုးတမ်ိဳး)့ ေဆးမရွိလို႔ က်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြလည္း မွတ္တမ္းတင္လို႔ပင္ မႏိုင္။ ဒီလို႔နဲ႔ပဲ ဖ်ားလိုက္၊ နားလိုက္၊ သြားလိုက္နဲ႔ အာဏာရွင္ကို ေတာ္လွန္ေနၾကရသည္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ ႏွစ္ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ယာတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
ေတာင္ယာပန္း နဲ႔ ထမင္း၀ိုင္း
ထိုေတာင္ယာသည္ ရင္း(၅)ဂြင္နဲ႔ ရင္း(၁၁) ဂြင္ၾကားတြင္ရွိသည္။ မိုးညွင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၅)ဂြင္းဟု သတ္မွတ္ထားၿပီး မိုးေကာင္းၿမိဳ႔နယ္ကို ရင္း(၁၁)ဂြင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ သိပ္မေဝးေတာ့ပါ။ ထိုေတာင္ယာတြင္ မုဆိုးတေယာက္ ေျပာင္သားေျခာက္လာေရာင္း ေသာေၾကာင္႔ (၁)နာရီခန္႔ နားၿပီး ထမင္းခ်က္စားၾကသည္။ ကခ်င္ေတာပုန္း ရြာမ်ား၊ ေတာင္ယာမ်ားသည္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို စံုလင္ေအာင္ စိုက္ထားတတ္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေနရာမ်ား ျဖစ္သျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားမွာ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ နားခ်င္ၾကသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ေျပာင္းသားေျခာက္မီးဖုတ္၊ ဟင္းခ်ိဳတမ်ိဳးနဲ႔ ခရမ္းသီးေထာင္းထဲတြင္ ေတာင္ယာပန္း ( ကခ်င္ျပည္နယ္ ေတာင္ယာမ်ားတြင္ စိုက္သည့္ ဟင္းခတ္အေမြးအႀကိဳင္ ) ထည့္ေထာင္းထားသျဖင့္ ၿမိန္ရည္ယွက္ရည္ စားေသာက္လိုက္ၾကသည္။ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ရဲေဘာ္တေယာက္သည္ ဟန္ေကာမ်ားကို ေရပန္းက်ေနေသာ ေနရာသို႔ေဆး ေၾကာရန္ ယူသြားရင္း သီးခ်င္းတပိုင္းတစ ဆိုသြားသည္ကို က်ေနာ္ၾကားလိုက္ရသည္။ "ငါသည္ေတာ္လွန္ေရး xxx လုပ္ရမယ္ေလ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရွိရမယ္ xxx လူတိုင္းလူတိုင္း လူ႔အခြင့္ေရးရသင့္ပါတယ္" …. က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အသားထုတ္ေပးေသာေန႔ ဟင္းေကာင္းေသာေန႔မ်ားတြင္ တက္ၾကြ၍ အထက္ပါ သီခ်င္းမ်ိဳးကို ဆိုတတ္ၾကၿပီး ပင္ပမ္းၿပီး ဟင္းမေကာင္းရင္ေတာ့ စိုင္းထီးဆိုင္ရဲ့….စိတ္ဓါတ္က်တယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို… ဆိုတတ္ၾကတယ္ေလ။
ထိုေတာင္ယာမွ တညအိပ္ႏွစ္ရက္ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေကအိုင္ေအ နည္းဗ်ဳဟာ (၄) တပ္စခန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုစခန္းသည္ ဆားေမွာ္ရဲ့ အေရွ႕ေျမာက္၊ ထုိပူးရဲ့အေရွ႕တည္တည္၊ မိုးေကာင္းအေရွ႕ေျမာက္အရပ္တြင္ တည္ရွိၿပီး စခန္း၏သံုးဖက္တြင္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေတာင္ကုန္းမ်ားျဖင့္ ကာရန္ထားသည္ က်န္တဖက္သည္ ေျမျပန္႔ျဖစ္ျပီး ရြာေဟာင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ၿပီး ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ မိုးညွင္းဖက္မွ ခရိုင္မႉးကိုစိန္ေအးအဖြဲ႔၊ ဆားေမွာ္ဖက္မွ ဆလန္ကဘာ ဦးထြန္းေဖအဖြဲ႔ႏွင့္ NLD(L.A)အဖြဲ႕၊ KIAမွလည္း အမွတ္(၅)(၁၁)(၁၅) တပ္ရင္းမ်ားႏွင္႔ တပ္းရင္းအမွတ္(၂၅၁) (၂၅၄)အစရွိတဲ့ ေဒသအသီးသီးမွ တပ္မ်ား နိုင္ငံေရး/စည္းရုံးေရးမႉးမ်ား ေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ရဲေဘာ္သစ္မ်ား တပ္စိတ္တစိတ္သည္ ေခ်ာင္းကေလး၏ တဖက္ကမ္း ရြာေဟာင္းလမ္းတြင္ ေရွ႕ကင္းအျဖစ္ တာ၀န္ယူေနရေပသည္။
အစည္းေ၀းစၿပီ
နည္းဗ်ဴဟာ(၄) ကြတ္ကဲမႈေဒသ အသီးသီးမွ တပ္မ်ားစံုၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ၁၉၉၂ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ (၁၁)ရက္ေန႔တြင္ ရန္သူကို မည္သို႔နိုင္ငံေရး/စစ္ေရးမ်ား ထိုးစစ္ကို ဘယ္လို ျမွင့္တင္ေဆာင္ရြက္မလဲ ဆိုတာကို စတင္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ကရင္ျပည္နယ္ ေကအန္ယူ ထိမ္းခ်ဳပ္ရာ မာနယ္ပေလာတြင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အားေကာင္းေသာ တပ္ေပါင္းစုႀကီးကိုဖြဲ႔ျပီး ဒီေအဘီ စစ္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ စတင္ထိုးစစ္ ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေခါင္းေဆာင္ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုလဆိုင္းတို႔ အဖြဲ႔သည္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ ေလဆိပ္အနီး ဧရာ၀တီျမစ္တဖက္ကမ္း စန္းကားဖက္သို႔ ထိုးစစ္ဆင္ရာ အျပန္တြင္ ရန္သူ႔လက္နက္ (၅)လက္ရခဲ့သည္ဟု စက္သတင္း၀င္လာသည္။ ထိုသတင္းကို ၾကားေတာ့ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ အတြင္းေရးမႉးကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ အားက်မခံ " ငါတို႔ဘက္ကလည္း အနည္းဆံုး (၆)လက္ရမွ ျပန္လာမည္ "ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုစဥ္က တျပည္လံုးေတာ္လွန္မွ တျပည္လံုး ေအာင္ပြဲခံႏိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ျဖတ္ကနဲ ေတြးမိေနေသးသည္။
ထမင္းရွာ ရန္သူေတြ႕
၁၉၉၂ ဇူလိုင္ (၁၂) အစည္းေ၀း ဒုတိယေန႔အျဖစ္ စတင္က်င္းပေနသည္။ အစည္းေ၀းကို နံနက္(၉)နာရီတြင္ စေနၾကျပီ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႔ထြက္အဖြဲ႔သည္လည္း နံနက္စာစားျပီး၍ မိမိအိမ္ျပန္ ေရာက္သည့္အလား စားၿပီးဟန္းေကားမ်ားကိုပင္ မသိမ္းေသး အိပ္ယာျခင္ေထာင္မ်ားလည္း ဖရိုဖရဲနဲ႔ စိတ္ေအးလက္ေအး ေဆးလိပ္လိပ္ေသာက္ စကားေဖါင္ဖြဲ႕ေနၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ရုတ္တရက္ " ဝုန္း "ဆိုတဲ့ အသံနက္ႀကီးတခု ၾကားလိုက္သည္။ က်ေနာ႔ လက္ပါတ္နာရီကို တခ်က္ျဖတ္ကနဲ ၾကည့္မိလိုက္သည္မွာ နာရီလက္တန္သည္ မနက္(၁၀)နာရီကို (၁၀)မိနစ္စြန္းစျပဳ ေနၿပီျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္တေယာက္က သူ႔ရဲ့ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခုလိုေျပာေနေသးသည္ " ဒါေတာေကာင္ တေကာင္ ေကာင္ မိုင္းနင္းမိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္ ညေနစာကိုေတာ့ အသားဟင္းစားရအံုးမယ္ ထင္တယ္ " က်ေနာ္ကေတာ႔ ရဲေဘာ္ေတြကိုလွမ္း သတိေပးလိုက္သည္။ " အိပ္ယာေတြေတာ့ သိမ္းထားၾကေဟ့ ဘာမွန္းမသိဘူး " ဟုေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္(၅)မိနစ္အၾကာတြင္ ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္လည္း အဲဒီအခါၾကမွ စကားေျပာစက္ ကမွန္းကတမ္း ေကာက္ဖြင့္သည္။ ရဲေဘာ္ေတြကို ပစၥည္းမ်ား အျမန္သိမ္းရန္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ လက္နက္ႀကီးအသံမ်ား ဆက္တိုက္ၾကားေနရသည္။ ဘယ္ကို က်ေနမွန္း က်ေနာ္တို႔မသိ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္မွ ညြန္ၾကားခ်က္ေပးသ ံထြက္ေပၚလာသည္။ က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္ကို သူ႔ေနရာသို႔ အျမန္လာေရာက ္ပူးေပါင္းရန္ေျပာေနသည္။ က်ေနာ္ရဲေဘာ္မ်ား မက်န္ေအာင္ေစာင့္ေခၚ ေနရသည္။ က်ေနာ္၏ စကားေျပာစက္ထဲတြင္ ကိုမ်ိဳး၀င္းဆဲသံမ်ား ဆက္တိုက္ထြက္လာသည္ " ေဟ့ေကာင္ မင္းေသေနျပီလား ျမန္ျမန္လာပါဆို " က်ေနာ္နဲနဲ စိတ္တိုသြားသည္။ က်ေနာ္ ေရေခ်ာင္းေလး ျဖတ္အကူးတြင္ လက္နက္ႀကီးအသံနဲ႔အတူ လဲၾကသြားသည္ ရြံနဲ႔ေခ်ာ္၍ လဲက်သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ျပန္ထၿပီး ပါတ္၀န္းက်င္ကို အကဲခတ္လိုက္သည္ က်ေနာ္တို႔ တဲဖက္က ဝါးရုံမ်ား ရန္သူရဲ့ လက္နက္ႀကီးဒါဏ္ေၾကာင္႔ ေျမႀကီးတြင္ ျပားျပားဝပ္ကာ ခံစားေနၾကေလၿပီ။
က်ေနာ္၏ တပ္စိတ္သည္ ခဏအတြင္းမွာပင္ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ိဳး၀င္း ဆီသို႔ေရာက္သြားၾကသည္။ ထိုအခါတြင္ ကိုမ်ိဳးဝင္းသည္ ေစာေစာက သူမဆဲထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အၿပံဳးႏွင့္ႀကိဳဆို၍ " မင္းတို႔ဖက္က လက္နက္ႀကီးက်ည္ေတြ တအားက်ေနေတာ့ ငါက စိုးရိမ္ေနတာ " ဟု မွတ္ခ်က္ျပဳ ေျပာသည္။ ေနာက္ ဆားေမွာ္ဖက္္ တာ၀န္ယူရသည့္ စစ္ေျမျပင္ေထာက္လွမ္းေရး ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းနုတ္ဆက္၍ ပလပ္စတစ္ခြက္ထဲမွ အရက္တခြက္ကို လွမ္းေပးသည္။ က်ေနာ္လည္း လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ေတြျငိမ္သြားေအာင္ အေျဖမေပးပဲ တခ်ဳိးထဲ ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ အေျခအေန ေမးၾကည့္သည္။ " စခန္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ေကအိုင္ေအ တပ္စိတ္ တစိတ္တင္ထားတဲ့ ကုန္းဖက္ကို ရန္သူဝင္လာလို႔ မိုင္းအရင္ ထကြဲတယ္ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တေယာက္က လြဲလို႔ က်န္တဲ့ရဲေဘာ္ေတြမရွိ ၾကဘူးတဲ့ ကင္းေစာင့္တဲ့ ရဲေဘာ္လည္း ေအာက္ကိုေျပးဆင္းေရာ ရန္သူက အဲဒီကုန္ကိုယူၿပီး အေပၚစီးက ပစ္ေနတာ လက္နက္ႀကီးက ဒီကိုေက်ာ္ၿပီး မင္းတို႔ဖက္သြား က်ေနလို႔ အတြင္းေရးမႉးက စိတ္ပူေနတာ "ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမ ွရွင္းျပသည္။ အဲဒီအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေသနတ္သံ တခ်က္မွ် မထြက္ေသးပါ။ ရန္သူစီးထားေသာ ကုန္းကိုျပန္တက္ထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ဖြဲ႔လည္း တိုက္ခိုက္ေရး အင္အားကို ထုတ္ႏုတ္ ျပန္လည္စုဖြဲ႕သည္။ ရဲေဘာ္ျမေအာင္နဲ႔ ရဲေဘာ္တာတီး ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္တစိတ္ စုစုေပါင္းတိုက္ခိုက္ေရး တပ္စိတ္(၂)စိတ္သာ ထုတ္ႏုတ္ႏိုင္သည္၊ ရဲေဘာ္ႏိုင္ဦးကိုေတာ႔ ရဲေဘာ္သစ္မ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရန္ NLD(L.A) အဖြဲ႔နဲ႔ ထားခဲ့ရသည္။ ေကအိုင္ေအ တပ္ေတြေတာ့ ကုန္းကို၀ိုင္း၍ စတင္တက္ထိုးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကအိုင္ေအမွ တဖြဲ႔ လန္၍ဆင္းလာသည္ဟု သတင္းၾကားေသာအခါ ကိုမ်ိဳး၀င္းသည္ ဗ်ဴဟာမႉးထံ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႔ တက္ထိုးမည္ဟု ခြင့္သြားေတာင္းသည္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္ေနာ္ (လိုင္ဇာတြင္ ဗံုးခြဲလုပ္ႀကံခံရ၍ ေသဆံုးသြားသူ)၊ ဒုတိယ ဗ်ဴဟာမႉးက ဗိုလ္မႉးလဆမ္ေအာင္ဝါ(ယခု ေကအိုင္ေအ ခြဲထြက္)။ ဗိုလ္မႉးလဇိန္ေဘာက္၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ ရသည္ဆိုရင္ အတြင္း ေရမႉးမ်ိဳး၀င္းသည္ သူစိတ္ႀကိဳက္ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္လက္နက္ တပ္ဆင္ကာ တက္ထိုးရန္ ထြက္သြားသည္။ က်ေနာ္နဲ႔ ဗညားဦးေဆာင္တဲ့ တပ္စိတ္က ပြိဳင့္(5) လံုၿခဳံေရးအတြက္ လက္နက္ႀကီး ကုန္းတြင္ ေနရာယူရသည္။ ညေနပိုင္းေရာက္မွ အျပင္းအထန္ျပန္လည္း တိုက္ခိုက္ေတာ့ ရန္သူက ခံစစ္အေနအထားကို ျပန္ေရာက္သြားသည္။ တေတာလံုး တေတာင္လုံး ကာဗိုက္ယမ္းေငြ႕မ်ားနဲ႔ ဖံုးလႊမ္းေနသည္ ရန္သူဖက္မွ ေအာ္သံ/ဆဲဆိုသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲ။
ေမာင္ေမာင္ခင္(ရမ္ဘို) လဲ စစ္သားႀကီးလံုးလံုး ေပမဲ႔ ဘုရား၊ တရားေတာ႔ မေမ႔ခဲ႔ပါေတြ႔ၿပီ ထမင္း
တိုက္ပြဲျဖစ္လွ်င္ အနီးစပ္ဆံုးရြာမ်ားမွ ထမင္းဟင္းခ်က္၍ ထမင္းထုပ္မ်ား ပို႔ေပးၾကသည္။ ရြာနဲ႔က မနီး ထမင္းလည္း မခ်က္နိုင္ေသာ တိုက္ပြဲမ်ားတြင္ ရိကၡာေျခာက္ရွိလွ်င္ရွိ မရွိလွ်င္ ဆန္ကို၀ါးစားၿပီး တိုက္ၾကရသည္။ ယခုတိုက္ပြဲတြင္ ထမင္းထုပ္မ်ား တိုက္ပြဲၾကားထဲ လိုက္ေ၀ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ဖက္ မေရာက္လာ၍ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း သြားျပီး ထမင္းထုပ္ေနေသာ ေနရာလိုက္ရွာၾကသည္။ လက္ပါတ္နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ ည(၈)နာရီ(၄၅)မိနစ္ ရွိေနေခ်ၿပီ၊ သစ္ပင္ေျခရင္းတြင္ ၀ပ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္တို႔ ကခ်င္လို ေမးၾကည့္သည္ " ေအ႔ေခါင္ ရွပ္ဂရာေကာ႔ ငါအီး " (ေယာက္ဖ ထမင္းက ဘယ္မွာလဲ )ဟု ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေမးလိုက္သည္ "ေရွာင္းတဲ့" (အေရွ႕မွာ)ဟု ကခ်င္ရဲေဘာ္မွ ျပန္ေျဖသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ကိုဆက္သြားၿပီး ေမးေတာ့ ေစာေစာက အတိုင္းသာေျဖသည္။ ေတာင္ေၾကာအတိုင္း ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္မ်ား ၀ပ္၍ ေနရာယူေနၾကသည္ က်ေနာ္တို႔(၆)ေယာက္ကေတာ့ လမ္း လွ်ာက္ၿပီး ထမင္းထုပ္သာ လိုက္ေမးေနေတာ႔သည္။ ဆက္ေမး၍သာ လာခဲ့ရာ အေရွ႔နားတြင္ ထမင္းထုပ္ျခင္းေတာင္ႀကီးကို ေတြ႔သျဖင္႔ တေယာက္ကို ႏွစ္ထုပ္စီယူၿပီးေသာအခါ အေရွ႕ကို ဆက္သြားခိုင္းေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္ေမးလိုက္သည္ "အေရွ႕မွာ ဘာရွိလဲ ေယာက္ဖ" ကခ်င္တပ္မႉးတေယာက္က "အေရွ႕မွာ ရန္သူပဲရွိေတာ့တယ္"က်ေနာ္ေၾကာင္ သြားသည္။ ငါတို႔ကို ဘာလို႔သြားခိုင္းတာလဲလို႔ ေမးေတာ့ "မင္းတို႔ တက္ထိုးမလို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူးလား ""မဟုတ္ဘူး၊ ငါတို႔ ထမင္းထုပ္လာယူတာ" မင္းတို႔ တက္ထိုးပါဟု ေျပာလာသည္။ အဲဒီအခါၾကမွ က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္သည္မွာ ကုန္းေပၚကို တက္ထိုးလိုက္ ျပန္လန္က်လာလိုက္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ား တက္ထိုးရန္ တုန္႔ဆိုင္းေနၾကသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔ကို တက္ထိုးခိုင္းျခင္း ျဖစ္သည္။
ထိုစဥ္ လကလဲ မိုက္၊ ဗိုက္ကလဲ ဆာ၊ ဥတၱရ ယဥ္စြန္းတန္း တေနရာဆီ မေတာ႔ ညဦးယံကို ကာဗိုက္ယမ္း ရနံ႔ေတြနဲ႔ သုတ္လူးထားလို႔ ေနတယ္။ ထမင္းထုပ္မ်ားကိုဖြင့္ျပီး လက္မေဆးနိုင္ေတာ့ပါ၊ ထမင္းစားယင္း ရဲေဘာ္ဗညားနဲ႔ က်ေနာ္တိုင္ပင္သည္။ က်ေနာ္တို႔ ရင္ဆိုင္က်ားတက္ထိုးရန္ က်ေနာ္တို႔ တပ္စိတ္၏ လက္နက္မ်ားမွာ အေကာင္းမရွိ တိုက္ပြဲ၀င္အဆင့္ရွိေသာ လက္နက္မ်ာကို ေရြးယူသြားျပီျဖစ္သည္။
တက္မထိုးဘူး ေျပာလွ်င္လည္း ခြပ္ေဒါင္းေသြး မနီရာၾကေတာ့မည္ ေသြးေၾကာင္သည္ဟု ထင္ေတာ့မည္။ က်ေနာ္ကိုင္ထားေသာ ကာဘိုင္ေသနတ္မွာ တိုက္ပြဲဝင္အဆင့္ မရွိ က်ည္ဆံအေတာင့္(၄၀)သာ ရွိသည္၊ ဗညားကိုင္ထားေသာ စတင္းဂမ္းက ပိုဆိုးသည္။ ထိုေၾကာင့္က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားတို႔ ကခ်င္တပ္မွဴးနဲ႔ လက္နက္အလဲအလွယ္ လုပ္ရန္ေဆြးေႏြးသည္ သူတို႔တြင္လည္း မရွိေၾကာင္း သူတို႔နဲ႔အတူ တြဲ၍ က်ားတက္ထိုးရန္သာ ေျပာေနေတာ႔သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ရဲေဘာ္အငယ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ခြက္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ ျပန္ေခါက္ခိုင္း၍ က်ေနာ္ရယ္ ရဲေဘာ္ ဗညား၊ က်ေနာ္နဲ႔အတူ ဖားကန္႔နယ္ေျမမွ ျပန္လာေသာ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၊ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္း စုစုေပါင္း(၄)ေယာက္သည္ လက္နက္မ်ား မေကာင္းေပမဲ့ ရန္သူကို တပြဲတလမ္း အကဲစမ္းလိုေသာ သူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ က်ားတက္ထိုးရန္ ေနခဲ့ၾကေလေတာ႔သည္။ က်ေနာ္တို႔ ေလးေယာက္ႏွင္႔အတူ ေကအိုင္ေအ ရဲေဘာ္သံုးေယာက္သည္ ရန္သူနဲ႔ အနီးဆံုးေတာင္ကုန္း၏ ေအာက္ေျခတြင္ ျဖန္႔တက္ရန္ ေနရာယူထားၿပီး ထမင္းထုပ္ကိုဖြင့္ယင္း ထမင္းစားရင္း တက္ထိုးရန္ အမိန္႔ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။
၄ႏွစ္ေျမာက္ ၈ေလးလံုး ေအာင္းေမ႔ဖြယ္ အခမ္းအနားတုန္းကေတာ္လွန္ေရး ဆိုတာ
က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညား ကပ္လ်က္ထိုင္ေနၾကသည္၊ ေကအိုင္ေအမွ စကားေျပာသံမ်ား က်ေနာ္တို႔စက္ထဲကို ၀င္လာသည္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ အရာရွိတေယာက္က်တယ္၊ အမိန္႔စာ ျပန္တမ္းဖတ္ဖို႔ ျပင္ေနၾကသည္။ မည္သူမည္ဝါ ဆိုတာေတာ့ အတိအက်မသိပါ။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ "ငါတို႔ဆီက တေယာက္ က်သြားျပီးတဲ့" လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တရပ္ကို ဆငိႏႊဲမွေတာ့ ေသမင္းနဲ႔ မိတ္ဖြဲ႕ျပီးသားပဲကြာ ဘယ္တတ္နိုင္မလဲဟု ေျဖရင္း ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္ တိုက္ခိုက္မႈကို ကာကြယ္ႏိုင္ရန္ ရက္ပီတိုျခင္ေဆးရည္ကို မ်က္ႏွာနဲ႔နားမ်ားကို လိမ္းၿပီးအေတြးကိုယ္စီနဲ႔ အမိန္႔ကိုေစာင့္ေနၾက၏။
မိုးတြင္းျဖစ္သျဖင့္္ ယမ္းေငြ႕မ်ားကိုျဖတ္သန္းၿပီး က်ေရာက္လာေသာ မိုးေပါက္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔လိမ္းထားေသာ ျခင္ေဆးမ်ားကို အရည္ေဖ်ာ္ပစ္လိုက္ျပန္သည္။ က်ေနာ္ ငုတ္တုတ္ထိုင္းရင္း တခါတခါ ေမွးကနဲ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ က်ေနာ္ရဲ့ ငိုက္မ်ဥ္းမႈကို မိုးဖြဲမိုးေပါက္မ်ားက မဖ်က္ဆီးႏိုင္ သို႔ေသာ္လည္း ဖ်က္ဆီးေနေသာ အရာမ်ားက ရွိသည္ ျခင္နဲ႔ျဖဳတ္၏ အတင္းအဓမၼ ထိုးစစ္ဆင္မႈနဲ႔ ရန္သူေၾကးစားတပ္၏ ေသြးရူးေသြးတမ္း ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးေသနတ္သံမ်ား ျဖစ္သည္၊ ထိုေၾကာင့္ ေမွးကနဲ ငိုက္လိုက္ လန္႔နိဳးလာလိုက္နဲ႔ မနက္အရုဏ္ အလင္းပိုင္းကို ၀င္ေရာက္လာသည္ တညလံုး တဖြဲဖြဲက်ေနေသာ မိုးေပါက္မိုးဖြဲကေလးမ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ ပါတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ မႈံဝါးဝါးနဲ႔ ျမင္ေနရေသာ သစ္ပင္မ်ားေတာင္ရိပ္မ်ားကို တေျဖးေျဖးနဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရလာၿပီး………က်ေနာ္တို႔ စကားေျပာစက္ထဲကို အသင့္ျပင္ထားရန္ ညြန္ၾကားခ်က္ တခ်ိဳ႕၀င္လာသည္။
ညဦးပိုင္း ကုန္းကို က်ားတက္ထိုးခဲ့တုန္းက ရန္သူမွ အေပၚစီးက အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူ၍ က်ေနာ္တို႔မတက္ႏိုင္ေအာင္ ပစ္အားကို သံုးၿပီးကာကြယ္ခဲ့သည္ ထို႔ေၾကာင့္ သံုးႀကိမ္တိတိ က်ေနာ္တို႔ဖက္မွ လန္ဆင္းခဲ့ၾကရသည္။ ညတိုက္ပြဲကို ဆက္ဆင္ႏြဲလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ဖက္ အထိနာေတာ့မည္ မိမိအင္အားကို မိမိျဖဳန္းတီးရာ ေရာက္ေပေတာ့မည္။ ဗိုလ္မွဴးလဇိန္ေဘာက္သည္ ထိုအခ်က္ကို သိသည္ တိုက္ပြဲအေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူလည္းျဖစ္၍ ထိုေၾကာင့္မိုအလင္းကို ေစာင့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ဥတၱရ စစ္ေျမျပင္မွာ က်ား တက္ထိုးစဥ္စိတ္ဓါတ္အင္အားနဲ႔ က်ားတက္ထိုးၿပီ
က်ေနာ္တို႔ကို က်ားတက္ထိုးရန္ ညႊန္ၾကားခ်က္ ၀င္လာေလၿပီ။ သစ္ပင္ေအာက္တြင္ တက္ရန္ တြန္႔ဆုတ္ တြန္႔ဆုတ္ျဖစ္ေနေသာ ကခ်င္ရဲေဘာ္ေလးကို ေတြ႕ေသာအခါ ရဲေဘာ္ဗညားမွ သူ႔ စတင္းဂမ္းႏွင့္ ထိုရဲေဘာ္ေလး ကိုင္ထားေသာ M(21) ေသနတ္ကိုလဲ ယူလိုက္ျပီး ငါတို႔တက္ေတာ့မယ္ မင္း ဒီမွာပဲေနခဲ့ဟု ေျပာကာ ေတာင္ကုန္းေလးကို ျဖန္႔တက္ခဲ့ၾကသည္။ ၅မိနစ္ခန္႔ ေျဖးေျဖးတက္လာ ျပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘယ္ဖက္ေတာင္ကုန္းမွ ဂ်ီ(4)ျဖင့္ ရမ္းပစ္ေနသည္ကို က်ေနာ္တို႔ သိလိုက္ရသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို ညြန္ၾကားခ်က္ေပးတာက ညာဖက္ကို ပစ္ရွင္းျပီး တက္ခိုင္းေနျပန္သည္။ စကားေျပာစက္ျဖင္႔ ကခ်င္အရာရွိ ဗိုလ္ကို က်ေနာ္တို႔ ျပန္ေျပာေသာအခါ ဘယ္ဖက္မွာ ကိုယ့္လူေတြရွိတယ္ အခ်င္းခ်င္း ပစ္မိမည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ က်ေနာ္တို႔လည္း ပစ္လိုက္ ေအာ္လိုက္ ဆဲလိုက္ တက္လိုက္နဲ႔ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကုန္းေၾကာထိပ္သို႔ ေရာက္သြားသည္။ က်ေနာ္လည္း ေအာ္ဆဲျပီး ပစ္တက္ တက္သြားသည္ "မေအ- ိုးတဲ့ ေခြးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ျပီလဲ ထြက္ခဲ့ေလ" ေအာ္သာေအာ္သည္ ဘယ္ဖက္မွလည္း ပစ္ခတ္မႈ မရွိေတာ့ေခ်၊ ကုန္းေျပာင္ေျပာင္ အလယ္တြင္ ပစၥည္းေတြကို စုပုံံထားသည္၊ ေတာစပ္တြင္ ေသေနေသာ ရန္သူ႔ရဲေဘာ္ ကေလးစစ္သား အေလာင္း(၂)ေလာင္းကို မဆြဲႏိုင္ပဲ ပစ္ထားသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။
တခ်ိဳ႕ ေနရာမ်ားတြင္ အေလာင္းမ်ားကိုျမဳွပ္ထားေသာ ေျမစာပံုမ်ားႏွင့္ မကြဲေသာ ေကအိုင္ေအ လုပ္ လက္ပစ္ဗံုးမ်ားကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရသည္။ အေျခအေနကို က်ေနာ္သံုးသပ္လိုက္မိသည္ ရန္သူလည္း ေတာ္ေတာ္အထိနာ သြားပံုရသည္။ က်ေနာ္သည္ ကုန္းေၾကာေျပာင္ေျပာင္တြင္ (၂)မိနစ္ခန္႔ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္နဲ႔ က်ေနာ့္ရဲေဘာ္မ်ားအား လွမ္းေျပာေနသည္ " ဒီမွာ ပစၥည္းေတြ ဒီေကာင္ေတြ သယ္ေတာင္မသြားနိုင္ဘူး " ထုိအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႔(၅)လွမ္း အကြာတြင္ သစ္ပင္အၾကီးတပင္ ေျခရင္းမွ ေခါင္းတလံုး ျပဴထြက္လာျပီး က်ေနာ့္ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္ "မင္းတို႔ ဘယ္အဖြဲ႕ကလည္း" အေျခအေနကို သူစကားဆံုးတာနဲ႔ တြက္ဆမိေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္ေနာက္ကို ခ်က္ခ်င္းလွည့္၍ က်န္သူမ်ားပါပစ္ႏိုင္ရန္ "ရန္သူ"ဟု က်ေနာ္ေအာ္လိုက္သည္ႏွင္႔ ႏွစ္ဖက္၏ ပစ္ခတ္သံမ်ား ဆူညံသြားေတာ့သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္ "ဟုိမွာ ၀င္းေရႊလဲေနျပီ ထိသြားျပီ" ဒါဆိုရင္ မင္းနဲ႔ငါသြားဆြဲမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊဆီေရာက္လို႔ သူ႔ေသနတ္ကို ရဲေဘာ္ဗညားမွ ေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္ပဲ ရန္သူရဲ႕ေသနတ္သံမ်ား ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွ က်ေနာ့္အားလွမ္းေျပာသည္ "ငါေတာ့ ထိသြားျပီ" က်ေနာ္လည္း သိခ်င္ေဇာနဲ႔ ဘယ္မွာထိတာလဲဟု ေမးလိုက္မိေသးသည္။ "ငါမသိဘူး မင္းငါ့ကို ကာပစ္ပစ္ေပး ငါကုန္းေအာက္ကို ဆင္းေျပးမယ္" က်ေနာ္ ကာပစ္ ပစ္ေပး ေနေသာအခ်ိန္တြင္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ ေသနတ္ကိုကိုင္ၿပီး ရဲေဘာ္ဗညား ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်ေနာ္ဗညားကို တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ သူ …. ေျပးအဆင္းကို ရန္သူ၏ က်ည္မ်ားသည္ သူ၏ ေဘးနားတြင္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းသစ္ရြက္မ်ားကို တေဖါက္ေဖါက္ျမည္သံႏွင္႔ ထိုးေဖါက္ဖ်က္စီး ေနၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕ပစ္ကြင္း၊ သတ္ကြင္းထဲကို ေရာက္ေနၾကျပီ္ ဆိုတာကို သိလိုက္ရသည္။ ရန္သူက သူတို႔အင္အားျခင္း မယွဥ္နိုင္သည္ကို သိ၍ ပစၥည္းမ်ားကိုပံုကာ နည္းပရိယာယ္ ဆင္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ရန္သူရဲ႕ လွည့္စားမွဳ စစ္နည္းဗ်ဳဟာ အကြက္ထဲကို က်ေနာ္တို႔ ေရာက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ရဲေဘာ္ဗညားေတာ့ လြတ္သြားျပီ က်ေနာ္ျပားျပား၀ပ္၍ ရန္သူ႔ပစ္ကြင္းထဲမွာ က်န္ေနသည္၊ ေခါင္းေထာင္၍လည္းမရ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊ၏ ဒါဏ္ရာ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိသည္ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဘာဒါဏ္ရာမွ မေတြ႕ရပါ။ သူရဲ႕ ေနာက္ဖက္သစ္ရြက္မ်ားေပၚတြင္ ျဖဴျဖဴအဖတ္မ်ား ကိုသာေေတြ႕ရသည္။ ထိုေၾကာင့္ သူမ်က္ႏွာကိုၾကည့္မိလိုက္သည္။ နဖူးတြင္ မွန္ထားေသာေၾကာင္႔ ဦးေခါင္းေနာက္ပိုင္း ပြင္႔ထြက္သြားသည္။ သစ္ရြက္ေပၚတြင္ ေတြ႕လိုက္ေသာ ျဖဴျဖဴအဖတ္ေတြက သူရဲ႕ဦးေႏွာက္မ်ား ထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ေရခဲျပင္ေပၚက ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဒဏ္ရာရၿပီ
ေသနတ္သံနဲနဲ က်ဲလာေသာေၾကာင့္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊရဲ႕ အီကြတ္မင့္ကို ျဖဳတ္ရန္ ေခါင္းေထာင္လိုက္္ေသာအခါ ရန္သူရ့ဲပစ္ခတ္တဲ့ ေသနတ္သံနဲ႔အတူ က်ေနာ္၏ဦးေခါင္းကို အလြန္မတန္မွႀကီးမားတဲ့ တူႀကီးနဲ႔ အထုခံရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြား၍၀ပ္လ်က္ မိေခ်ာင္းသြားကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားျပီး ၀ပ္ေနလိုက္သည္။ သိပ္မၾကာပါ က်ေနာ္ရဲ့ဆံစမ်ားမွ ေန၍ ေသြးစက္ကေလးမ်ား စတင္ စီးဆင္းလာသည္။ ထိုအခါမွ က်ေနာ္အသိ ျပန္၀င္လာျပီး ဦးေခါင္းကို လက္နဲ႔စမ္းၾကည့္သည္ ရဲေဘာ္၀င္းေရႊကဲ့သို႔ ဦးေခါင္းတြင္ အေပါက္ျဖစ္ေနသည္ကို မစမ္းမိ သို႔ေသာ္ဦးေခါင္းမွ ေသြးမ်ားစီးက်လာသည္ တျဖည္းျဖည္းမ်ားလာသည္။ အေတြးတခု က်ေနာ္တြင္၀င္လာသည္ ထိထားသည့္ ဒဏ္ရာမွာ ေသေလာက္တဲ့ ဒဏ္္ရာ ဟုတ္မဟုတ္ က်ေနာ္မသိနိုင္ ေသြးပူေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ငါေသရင္ေတာ့ ဒီကုန္းေပၚမွာ မေသခ်င္ ရဲေဘာ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာမွာသာ ျပန္ေသခ်င္သည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ က်ေနာ္၀ပ္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ ႏွစ္လွမ္းခန္႔မွ် ဆင္းေျပးနိုင္လွ်င္ ပစ္ကြင္းက လြတ္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္မွာ ေခါင္းေထာင္ဖို႔ကို အေျခအေန မေပးျဖစ္ေနသည္။
က်ေနာ္ျငိမ္ျငိမ္ ေနလိုက္ေသာေၾကာင့္ ရန္သူက က်ေနာ္ေသၿပီဟု ထင္ပံုရသည္ ေသနတ္သံ ခဏရပ္သြားသည္။ က်ေနာ္သည္ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ပ်က္လံုးထုတ္သည့္ မဟာဇနကၠ စကားသံုးခြန္း ဆိုတာကို သြားသတိရမိသည္ သေဘၤာရြက္တိုင္ေပၚက မခုန္ခ်ခင္ စကားသံုးခြန္းေျပာဘူးတယ္ အဲဒါက တစ္ ႏွစ္ သံုးတဲ႔ က်ေနာ္ေသေဘးနဲ႔ ႀကံဳေတာ့ မဟာဇနကၠထုံးကို ႏွလံုးမူျပီး ေသနတ္သံလည္း တိတ္ေရာ တစ္… ႏွစ္… သံုး ဆိုထေျပးေတာ့ ရန္သူက်ည္ဆံမ်ား က်ေနာ္ေနာက္ကို အေျပးအလႊား ဒလေဟာ လိုက္လာၾကသည္။ သိုေသာ္ က်ေနာ္ကိုမမွီ က်ေနာ္ပစ္ကြင္းက လြတ္လာေတာ့ က်န္ေနတဲ႔ ရဲေဘာ္ျမင့္၀င္းကို ထပ္လွမ္းေခၚလိုက္သည္။ "ျမင့္၀င္း ဆုတ္မယ္ မင္းတေယာက္ထဲ မေနခဲ့နဲ႔" "ဟုတ္ကဲ့ က်ေနာ္ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေတာ့ ျပန္ပစ္လိုက္မယ္"ဟု ျပန္ေျပာျပီး ဆက္ပစ္ေနသည္။
ျပီးေတာ့မွာ ကုန္းေပၚတြင္ စစ္တပ္မွ လည္းစည္းတခုကို ျဖဳတ္ယူေနသည္။ အဝါေရာင္ လည္စည္းေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခမရ(၂၅၉)စာတမ္းကို ထိုးထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ က်န္ေနေသာ ေကအိုင္ေအမွ ရဲေဘာ္မ်ားေရာက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္က ေအအိုင္ေအ တပ္စိတ္မႉးကို "ငါတို႔ေတာ့ထိထားျပီ ျပန္ဆင္းေတာ့မယ္ ဒီေကာင္ေတြ ပစ္အားက ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ပဲဲ ရွိေတာ့တယ္"ဟု ေျပာျပီးဆင္းလာၾကသည္။ ကုန္းေအာက္နားတြင္ ေသြးတိတ္ေဆးနဲ႔ အသင့္ေစာင့္ေနေသာ ေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႔သည္။ ထိုေဆးမွဴးႏွစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ္နဲ႔ ရဲေဘာ္ဗညားကို လက္ေမာင္းကို အကီ်မခြ်တ္ပဲ ေသြးတိတ္ေဆးတေခ်ာင္းစီ ထိုးေပးျပီး။ ေက်ာင္းသားေဆးမႉး ေျဗာက္ေသာက္(နံမည္ေျပာင္)နဲ႔ က်န္ရဲေဘာ္တေယာက္ ေခၚေဆာင္လာသည္႔ ေက်ာင္းသားနဲ႔ NLD(LA) ရွိတဲ့ ေနရာကို ျပန္လာခဲ့ေတာ႔တယ္။
အဆိုးထဲတြင္ ကံေကာင္းၾကသူမ်ား
က်ည္လြတ္ရာ ျပန္ေရာက္မွ က်ေနာ္တို႔ ဒဏ္ရာမ်ားကို ထံုးေဆးမပါ အစိမ္းခ်ဳပ္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ဦးေခါင္းထိပ္တြင္ ရွပ္မွန္းျပီး ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေနာက္ေက်ာကို ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ၾကားမွ ေဖာက္ထြက္သြားျပီး အသီးသီး ရွပ္မွန္ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကံေကာင္းသည္လို႔ ေျပာရမည္။ က်ေနာ္ကို ေနာက္ထပ္(၀ ့၅) စင္တီမီခန္႔ ဒဏ္ရာေအာက္က်လ်င္ က်ေနာ္အသက္ရွင္စရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း ေနာက္(၀႕ ၅ )စင္တီမီတာ ေလာက္ ဒဏ္ရာအထက္ကို တက္လွ်င္ အာရုံေၾကာကိုထိ၍ ေအာက္တပိုင္းလံုး ေသသြားနိုင္ သည္။ က်ေနာ္၏ ေက်ာပိုးအိတ္ၾကည့္လိုက္ရာ က်ည္ဆံေဖာက္ထားသည္႕ အရာမ်ားကိုေတြ႔ရသည္။ ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းမွ အ၀တ္အစားမ်ားတခုမွ အေကာင္းမရွိ၊ မုတ္ဆိတ္ရိတ္တဲ့ဗူးကို ထိမွန္သြား၍ ဘရိတ္ဓါးမ်ား ေကာ့လန္ ေကာက္ေကြးသြားသည္။ သို႔ေသာ္ကံဖယ္သည္ဟု ေျပာနိုင္မည္ ေက်ာပိုးအိတ္ထဲတြင္ ထည့္ထားေသာ ယမ္းဘီလူး(တီအန္တီ)နဲ႔ ကက္ကို ထိမွန္ျခင္းမရွိေပ၊ အကယ္၍မ်ား ကက္နဲ႔ တီအန္တီကို ထိမွန္လ်င္ ထေပါက္ပြဲျပီး က်ေနာ္၏ ခႏၶာကိုယ္မွာ တစစီျဖစ္သြားမည္ ေသျခာသည္။ အခုေတာ့ ကံေကာင္းေသာေၾကာင့္ ေသေဘးမွလြတ္လာသည္။
တခ်ိဳ႔ရဲေဘာ္မ်ား က်ဆံုးသြားခဲ့သည္ကို မ်က္ျမင္ေတြ႔ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရသည္ေတာ႔ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ဆင္းခဲ့ျပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ နံနက္(၁၀)နာရီေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ ကုန္းကိုအျပီး သိမ္းလိုက္နိုင္ျပီဟု သတင္း၀င္လာသည္။ ေန႔လည္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ အျပီးအပိုင္ ရွင္းလင္းျပီး ရန္သူတပ္မွရေသာ လက္နက္ႀကီး က်ည္ဆံမ်ားလက္နက္မ်ား စားစရာရိကၡာမ်ား စသည္တို႔ကို အမ်ားအျပား သိမ္းစည္းရမိသည္။ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ တိုက္ပြဲျဖစ္ခဲ့ေသာ စစ္ေၾကာင္းကို ဒုဗိုလ္မွဴးႀကီးတင္အုန္း ဦးေဆာင္ျပီး ခမရ(၂၅၈)မွ တပ္ခြဲတခြဲနဲ႔ ခမရ(၂၅၉)တပ္ခြဲတခြဲ ေျချမန္တပ္မ်ားျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ ဂြင္ကို ထိုးစစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ခမရ(၂၅၉) ခံပစ္ေနခ်ိန္တြင္ ခမရ(၂၅၈)မွ စစ္ကူသြားေခၚရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ျမန္မာစကားေျပာ၍ တက္သြားျခင္းကို သူတို႔စစ္ကူလာခဲ့သည္ဟု ထင္ခဲ့သည္။ အပစ္ခဏရပ္ျပီး လွမ္းေမးေသာေၾကာင္႔ က်ေနာ္တို႔အား ေၾကာင္ၿပီး ပက္ပင္း တိုးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ နယ္ေျမတဝိုက္ ရွင္းလင္းေသာအခါ တခ်ိဳ႔စစ္သားမ်ားသည္ ငွက္ဖ်ားမိျပီး လမ္းေဘးတြင္ ေသနတ္မ်ားကိုခ်ကာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနသည္ကိုသာ ေတြ႔ရသည္။ ေနာင္ … ထိုသံု႔ပန္း စစ္သားမ်ားကို ဖမ္းမိ၍ေဆးကုေပးျပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္ဟု သိရသည္။
ယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔ ရဲေဘာ္ ၀င္းေရႊေရွ႕တန္း ေတာတြင္းေဆးရုံ
က်ေနာ့္မွာ ဒဏ္ရာေသြးထြက္ မ်ားထားတာရယ္ အိပ္ေရးပ်က္ထားတာရယ္ ယမ္းေငြ႔မ်ားေၾကာင့္ရယ္ ေခါင္းမူးေနသည္၊ ရဲေဘာ္ဗညားသည္လည္း က်ေနာ္ကဲ႔႔သို႔ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ထင္မိပါသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ့ ဒဏ္ရာေတြကို အသီးသီးခ်ဳပ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ားမွ ထမင္းယူလာေပးသည္ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းေပါ့ ထမင္းစားၿပီးေသာအခါတြင္ အခါေမွးစင္းလာေသာ မ်က္လံုးမ်ားကို အနားေပးရန္ က်ေနာ့္တို႔ တေရးစီ စိတ္ခ်လက္ခ် အိပ္ျပစ္လိုက္ၾကသည္။ အိပ္ယာမွႏိုးေသာအခါ ေဆးရုံမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္သြားေနရမည္ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေဆးရုံရွိရာဖက္သို႔ လာခဲ့ၾကသည္ ေဆးမွဴးမ်ားကို က်ေနာ္တို႔နာမည္မ်ား စာရင္္းသြင္းျပီး သူတို႔ေနရာခ်ထားေပးေသာ ေနရာတြင္လွဲခ်လိုက္သည္။ ေဆးရုံဆိုေပမဲ့ ျမိဳ႔ေဆးရုံမ်ားလို မထင္လိုက္နဲ႔ လူနာမ်ားေနဖို႔ တဲတန္းရွည္တခုသာျဖစ္သည္။
ေဆးရုံဆိုေသာေနရာတြင္ ေဆးမရွိပါ က်ေနာ္တို႔ဒဏ္ရာ က်က္ရန္ ပယ္နယ္စလင္ မထုိးေပးနိုင္ပါ။ ဒဏ္ရာျပင္းထန္ေသာ သူမ်ားကိုသာ ပယ္နယ္စလင္းထိုးေပးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေဆး၀ါးအလံုေလာက္ မရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ေဆးရုံတြင္ ကခ်င္တိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားလည္း ပူတြဲထားသည္။ ထိုတိုင္းရင္း ေဆးဆရာမ်ားသည္ ေတာထဲတြင္ သဘာ၀ေတာေတာင္ ေတာေဆးျမစ္မ်ားနဲ႔ လူနာမ်ားကိုကုသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားကိုေတာ႔ ေဆးရြက္တမ်ိဳးေထာင္းျပီး တိုက္သည္ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ ေဆးရြက္တမိ်ဳးကို တရက္ သံုးႀကိမ္းဝါးစားရသည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒဏ္ရာရသူမ်ားထဲတြင္ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာ အသက္သာဆံုးျဖစ္ေနသည္။ ကခ်င္ရဲေဘာ္မ်ားသည္လဲ ဒဏ္ရာ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရၾကသည္။ အနာရင္းမွာ ဆိုေသာေၾကာင့္လား မသိ စားစရာကိုေတာ့ တျခားမေကြ်းပါ၊ ဆြန္ထန္္(မုန္႔ညွင္းခ်ဥ္ေျခာက္) ဟင္းရည္တမ်ိဳးတည္းသာ ေကြ်းသည္။ စားစရာတျခား ဘာမွမရွိ ေတာထဲတြင္ ဝယ္စား၍လည္း မရ၊ ဒါေပသိ က်ေနာ္တြင္ ႏို႔ဆီတဗူးပါလာသည္။ ထိုႏို႔ဆီးဗူးသည္ ရန္သူ႔ထံမွ သိမ္းဆီးပစၥည္းမ်ားတြင္ ပါလာ၍ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ေမာင္မဲ(ယခုေသဆံုး)ဲမွ က်ေနာ့္အား လာေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ထိုနို႔ဆီဗူးေလးကို ေဖ်ာ္ေသာက္ျပီး အားေမြးေနၾကရသည္။
ေနာက္တရက္တြင္ ထိုဗ်ဴဟာစခန္းတြင္ တိုက္ပြဲနိဂုံးခ်ဳပ္ သံုးသပ္ခ်က္ အစည္းေ၀းတခု ျပဳလုပ္ၿပီး ဗ်ဴဟာစခန္းတခုလံုး ျပန္ဆုတ္ခြာမည္ဟု ညြန္ၾကားခ်က္ ေရာက္လာေသာေၾကာင အားလံုးျပင္ဆင္ၾကရသည္။ လူနာေတြထဲတြင္ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္သူက မ်ားသည္၊ ထိုလူနာမ်ားကို ထမ္းစင္မ်ားႏွင္႔ ထမ္း၍ခရီးထြက္ၾက ျပန္သည္။ လမ္းတြင္ အင္းႀကီးတခုကို ျဖတ္ရသည္ ထိုအင္းႀကီးသည္ မိုးတြင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ေရျပည့္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ျဖတ္ၾကတဲ့အခါ ပခုံးထိေရျမဳပ္ေနသည္။ လူနာမ်ားကို ထမ္းရေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွာလည္း လူနာေတြကို ေရမထိေအာင္မၾကရသည္ ထမ္းၾကရသည္၊ ေတာ္ေတာ္ခက္ခက္ခဲခဲ ႏိုင္လွသည္။ ရဲေဘာ္ဗညားမွာ ေက်ာက ဒဏ္ရာမျပင္းေသာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္ ေလွ်ာက္လည္း ေလွ်ာက္ႏိုင္သည္ ေရးကူးရမည္ဆိုေသာအခါ အနာကိုေရမစိုေအာင္းကူးဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။
ထိုေၾကာင္႔ ပလပ္စတစ္ေရပုံးကို လံုေအာင္ပိတ္ျပီး ဝမ္းဗိုက္ေအာင္တြင္ ထည့္ကာ ေရျပင္က်ယ္ႀကီးကို ကူးရျပန္သည္။ အင္းႀကီးျဖတ္ၿပီးေသာအခါ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းကို အသင့္ႀကိဳဆိုေနေသာ ကိုင္းကြင္းက်ယ္ႀကီးကို တဖန္ေတြ႔လိုက္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိသလိုလို ဒီ… မ်က္စိတဆံုး ျဖစ္ေနတဲ့ ကြင္းျပင္ ႀကီးကိုၾကည့္ၿပီး ငါတို႔ ေတာ္လွန္ခရီးလမ္းဟာလည္း ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္စြာ ျဖတ္သန္းၾကရအံုးမလဲ မသိဟု ေတြးေတာရင္း ခံစားမႈ ရင္မွာ ေမာဟိုက္လာျပန္သည္။ ထိုကိုင္းကြင္းကို တနာရီမွ် ေလွ်ာက္ျပီးေသာအခါ ကြင္းထဲတြင္ အင္ပင္မ်ားကုိ တစတစႏွင္႔ ေတြ႔ျမင္လာရျပန္သည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္စိတ္ေတြ နဲနဲတက္ၾကြလာျပန္သည္၊ က်ေနာ့္အေတြ႔အႀကံဳအရ အခုလို အင္ပင္ေတြ စိတ္လာလွ်င္ မၾကာေသာအခ်ိန္တြင္ ကိုင္းကြင္းႀကီး အဆံုးသတ္ေတာ့မည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ ကိုင္းကြင္းဆံုး၍ ေတာတန္းရွည္ကေလးကို ခ်ဥ္းနင္း၀င္ေရာက္လာ ခ႔ဲၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာင္းႀကီးသည္ လူဦးေရမ်ားေသာေၾကာင့္ ခရီးမတြင္လွေပ လူနာမ်ားကို တရုတ္နယ္စပ္ေရာက္မွ ေဆးျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ေဆးကုသရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ရည္မွန္းခ်က္ကို ေရာက္ရန္ ေန႔ေရာ ညပါ ခရီးႏွင္ၾကသည္။
သဲေတြကလည္း ဒုကၡေပးတတ္တယ္
ခရီးစထြက္လာၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာေရာက္ေတာ႔ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ စစ္ေၾကာင္းကို မွီရန္ႀကိဳစားၿပီး လိုက္ေနၾကရသည္။ မိုးရာသီးတြင္ ခရီးထြက္ရေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေအာက္ပိုင္းသည္ အၿမဲစိုစြတ္ေနသည္ လမ္းခရီးတြင္ ေရေခ်ာင္းငယ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရအိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္ ေလွ်ာက္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို သဲမွဳန္ကေလးမ်ား ၀င္ေရာက္ဒုကၡေပးလာသည္။ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္းတြင္ လူတိုင္းသဲဝဲစားျခင္းကို ခံၾကရသည္။ နားေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္ စစ္ဖိနပ္ကိုခြ်တ္လိုက္လွ်င္ ေျခေထာက္မ်ားသည္ ပဲႀကီးတြန္႔ တြန္႔ၿပီး နီရဲကာကိုက္ေနေတာ့သည္။ မိုးတြင္းစစ္ဖိနပ္စီး၍ ခရီးရွည္ထြက္ေသာအခါ ႀကံဳေတြ႔သည္႕ ဒုကၡတမ်ိဳးပင္၊ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဖိနပ္မပါဘဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ျမက္ပင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ တျခားဘယ္အရာနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ထိမိလွ်င္ အသည္းခိုက္နာၾကရသည္။ ထိုအခါ က်ေနာ္သည္ ေခါင္းကဒဏ္ရာက ျပည္စတည္ေနၿပီ က်ေနာ္တို႔ ေန႔ေရာညပါ သံုးရက္ခရီး အျပင္းႏွင္ခဲ့ေသာေၾကာင႔္ ဧရာဝတီျမစ္ကို ေရာက္ခဲ႔ၿပီ။ ေနရာကို စံုစမ္းၾကည့္ေတာ႔ ဆင္ဘိုအထက္နားကေန ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ရမည္။ အခုေတာ ဧရာဝတီရဲ့ အေနာက္ဖက္ျခမ္း ေတာတြင္းတေနရာတြင္ အိပ္ၾက၍ ျမစ္ကူးရန္ စီစဥ္မႈကို ေစာင့္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
နံနက္(၃)နာရီတြင္ ထ၍ ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္ေအာင္ လမ္းနဲနဲ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္။ ျမစ္ကမ္းနံဖူးကို ေရာက္ေသာအခါ အေမွာင္ထုကို အကာကြယ္ယူျပီး လက္ျဖင္႔ေလွာ္ေသာေလွ ငါးစီးျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ လူေတြကို ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ကဲႀကိဳေနေသာရြာသားမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။ စစ္ေၾကာင္းက လူမ်ားေသာေၾကာင္ ့က်ေနာ္တို႔စီးရေသာ အခ်ိန္သည္ နံနက္ငါးနာရီးေက်ာ္ ေျခာက္နာရီးနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီး မိုးလင္း၍အရာရာကို ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္ေတြ႔ေနရၿပီ ျမစ္အေရွ႕ကမ္းေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ရသည္ မိုးကေလးက တဖြဲဖြဲရြာေနသည္ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲသို႔ စီး၀င္ေနေသာ ေခ်ာင္းေသးေလးတခုကို ျဖတ္ၾကရသည္။ ေခ်ာင္းကေလးမွာ ေရအနည္းငယ္သာရွိျပီး သူ၏ကမ္းပါးေဇာင္းမွာ ဝါးတျပန္မွ် ျမင့္ေနေသာေၾကာင္႔ ေခ်ာက္တခုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနျပန္သည္။
စနစ္ေျပာင္းခ်င္လို႔ တိုက္တဲ႔သူေတြရဲ႕ ၄ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ေန႔မ်က္ႏွာကို သဲနဲ႔ဆုပ္ပက္ သကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္ က်ေနာ္ဘ၀တြင္ ဤက့ဲသို႔ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ျဖဳတ္ကိုက္ခံရျခင္း မႀကံဳဘူးပါ ထိုတံတားေလးကို မိနစပိုင္းမွ် ျဖတ္ကူးၿပီးေသာအခါတြင္ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာတခုလံုးမွာ ျဖဳတ္ကိုက္ခံရေသာေၾကာင့္္ ယားယံလြန္းလို႔ မ်က္ႏွာဆက္တိုက္ကို ပြတ္ေနမိသည္။ အီကြတ္မင့္ထဲမွ မွန္ကေလးကို ထုတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ႔ မ်က္ႏွာတြင္ အပိန္းပိန္းေတြ ထၿပီး ေယာင္ကိုင္းေနသည္။ က်ေနာ္တို႔မိနစ္(၃၀)ခန္႔ ဆက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါတြင္ ေတာင္ယာေဟာင္းတခုသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ အေရွ႕မွာ ေရာက္ႏွင့္သူမ်ားက နားေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ခ်န္အဖြဲ႕မ်ားလည္း ျမစ္ရဲ့ အေရွ႕ျခမ္းသို႔ ကူးလာၿပီ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ နား၍ နံနက္စာ ခ်က္စားၾကသည္။
အား မရွိေတာ့ဘူး
ေတာင္ယာေဟာင္းတြင္ ပါလာေသာ ရိကၡာမ်ားျဖင့္ ခ်က္ျပဳတ္စားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ပါလာေသာရိကၡာတြင္ အေရးအႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ႔ ဆားက အလံုအေလာက္ ပါမလာ။ ေတာတြင္း ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားအတြက္ အဓိက ရိကၡာမွာဆန္နဲ႔ဆားပဲျဖစ္သည္ က်န္တဲ့ဟင္းကိုေတာ႔ သဘာဝက ေပးထားၿပီးျဖစ္သည္ႏွင္႔ အမွ် ရွာေဖြစားေသာက္ရသည္။ ျမစ္ကိုကူးၿပီး ဒုတိယေန႔ က်ေနာ္တို႔တြင္ ဆားလံုးလံုးျပတ္သြားသည္ စစ္ေၾကာင္းတြင္ ပါလာေသာ(NLD_LA)အဖြဲ႔တြင္ သြားရွာၾကည့္ေတာ့ သူတို႔လည္း က်ေနာ္တို႔နဲ႔ အတူတူ ဆားျပတ္ေနၿပီ။ ဆားမပါတဲ့ဟင္းနဲ႔ ႏွစ္ႏွပ္စားၿပီး ခရီးဆက္ၾကသည္။ လမ္းခရီးတြင္ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္ရေသာေၾကာင့္ ေတာင္တက္လွ်င္ ေခြ်းထြက္မ်ား သည္။ ေခြ်းထြက္လွ်င္ က်ေနာ့္တို႔၏ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ဆားဓါတ္မ်ားေခြ်းနဲ႔အတူ ေရာပါသြားသည္၊ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း က်ဆင္းလာေသာ ဆားဓါတ္ကို ျပန္ျဖည့္စရာ ဆားမရွိေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္အပါဝင္ တျခားသူမ်ားလည္း ႏုံးေပ်ာ့လာၾကသည္ လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ အခက္ခဲျဖစ္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အလယ္တန္းတြင္ သင္ခဲ့ဘူးေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ကို သြားသတိရလာေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ေရရြတ္လိုက္မိသည္။ "ဝါးျပာထည့္ႀကိဳ အိုးနားတိုနဲ႔ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေမႊလိုက္မယ္၊ --- ခ်ိဳေပစြ ဟင္းခ်ိဳကို၊ု စေလာင္းတို အေျခပဲ့နဲ႔၊ အာေခါင္မွာ ပူေအာင္ထည့္လို႔၊ ၿမိဳလဲွ႔ကြယ္ေလး" ဒီစာခ်ဳိးလို ဟင္းခ်က္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဝါးအေျခာက္မ်ားကို ထင္းအျဖစ္သံုးၿပီး ေၾကြက်လာေသာ ဝါးျပာမ်ားကို ခ်က္ထားေသာ ဟန္းေကာအိုးထဲသို႔ ဆားအျဖစ္ထည့္ ေရာေမႊလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွာ ရဲေဘာ္တေယာက္ကို "စားလို႔ရၿပီ ျမည္းၾကည့္" ဟုေျပာလိုက္သည္။ ထိုရဲေဘာ္မွ ဟင္းဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ၿပီး ေထြးထုတ္လိုက္သည္။ ခါးတယ္စားလို႔ မရေတာ့ဘူးဟု ေျပာေသာအခါ က်န္သူမ်ားက က်ေနာ့္အားဝိုင္းရယ္ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း အရွက္ေျပလိုက္ရယ္ၿပီး ဟင္းကိုဇြန္းနဲ႔ ခပ္ေသာက္ ၾကည့္ျပန္သည္။ ျပာေတြနဲ႔ ေရာေနေသာဟင္းသည္ စားလို႔မရေတာ့ပါ။ ထိုေၾကာင့္ သြန္လိုက္ရသည္ ဆားမပါေသာဟင္းကို ျပန္ခ်က္စားၾကၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့သည္။ ေလးလံေသာ ေျခေထာက္မ်ားကို သယ္ေဆာင္ရင္း တလွမ္းျခင္း လွမ္းခဲ့ၾကသည္ မိုင္ေထာင္ခ်ီေသာခရီးကို ေျခတလွမ္းမွစရသည္ ဆိုစကားမွန္သည္။ တရက္ေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ညအိပ္နားၾကသည္ ေနာက္ရက္ နံနက္ေစာေစာတြင္ နားလံုရြာသို႔ ေရာက္လာၾကသည္ ရြာတြင္စားစရာမ်ား ၀ယ္စားၿပီး ဖ်ားနာေသာ ဒဏ္ရာရေသာ လူနာမ်ားကိုတင္ရန္ လွည္းမ်ားကိုဆင့္ေခၚသည္။ လွည္းမ်ားရေသာအခါ ဖ်ားနာသူမ်ားႏွင့္ လူနာမ်ားကို လွည္းမ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္ၿပီး ခရီးဆက္ရျပန္သည္။ လွည္းတန္းရွည္ႀကီျဖင္႔ က်ေနာ္တို႔စစ္ေၾကာင္း ျဖတ္သြားပံုမွာ အလွဴလွည့္သကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။ နားလံုရြာ ေခ်ာင္းတဖက္ကမ္းတြင္ ရန္သူ႔တပ္စခန္းတခုရွိသည္ ထိုစခန္းသည္ က်ေနာ္တို႔ျဖတ္သြားတာျမင္တိုင္း လွမ္းပစ္ေလ့ရွိသည္။
က်ေနာ္တို႔ အေျခခ်ရာ လိုင္စင္ေဒသယဥ္စြန္းတန္းမွာ ေနရစ္ေပေတာ႔
အေဆာင္ျပန္လာေတာ႔ လမ္းခုလတ္မွာ ဘယ္လိုမွ ေျဖသိမ္႔မရသလို ပံုစံမ်ဳိးနဲ႔ ၀ုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ရြာခ်လိုက္တဲ႔မိုးက က်ေနာ္တို႔ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ က်ဆံုးသြားေသာ အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္း အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ ၁၁ေယာက္အတြက္ ေျဖမဆယ္ႏိုင္လို႔ ရြာတယ္လို႔ကို စိတ္အစဥ္က ထင္ေနမိတယ္၊ မိုးရြာထဲ ေလွ်ာက္ယင္း မိုးေရစက္ေတြက်ရာ ေကာင္းကင္ကို စိတ္ထဲက ေအာ္ေျပာလိုက္တယ္ " ဥတၱရယဥ္စြန္းတန္းမွာ တာ၀န္ေက်စြာ ေနေပေတာ႔ ကိုမ်ဳိး၀င္း နဲ႔ ရဲေဘာ္တို႔ေရ "လို႔ ဆိုၿပီး မိုးေရစက္လက္ၾကားက ရင္ထဲမွာ ငိုေနမိေတာ႔တယ္။
ေမ့ေလ်ာ့ခံသူရဲေကာင္းမ်ား
ေအာင္သာငယ္
၈၈ အေရးေတာ္ပံုႀကီး စတင္ ကတည္းက အမိ ဗမာျပည္ႀကီး အတြက္ ျပည္သူ လူထု အားလံုး အတြက္ က်ရာေနရာကေန ႏိုင္ရာ တာ၀န္ ေတြကို ထမ္းေဆာင္ လာခဲ့ၾက သူေတြ ထဲမွာ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လူသိ ထင္ရွား၊ တခ်ိဳ႕ေတြလည္း လူမသိ သူမသိနဲ႕ သူတို႕ ဘ၀ေတြကို ေပးဆပ္ ေနခဲ့ၾက ရပါတယ္။
စင္ေပၚ မေရာက္၊ ဂုဏ္ျပဳ မခံရ၊ ဆုေတြ မရ၊ လူမသိ သူမသိဘ၀နဲ႕ ေပးဆပ္ေနခဲ့ၾကတဲ့ အေမ့ေလ်ာ့ခံ သူရဲေကာင္းမ်ားကို က်ေနာ္က မွတ္တမ္းတင္လိုျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ကို မွတ္တမ္း တင္ခြင့္ ျပဳပါ။ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္တာတခုကေတာ့ က်ေနာ္ မွတ္တမ္းတင္လိုတဲ့ တခ်ိဳ႕ သူရဲေကာင္းမ်ား အတြက္ က်ေနာ့္မွာ ဓါတ္ပံုေတြ မရွိတာပါပဲ။
ကိုေဇာ္ထြန္း
ကိုေဇာ္ထြန္းဟာ အသားျဖဴျဖဴ၊ လူပံုက ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ စကားေျပာလည္း ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ စိတ္ဓါတ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မာတဲ့သူပါ။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလေတြတုန္းက ရန္ကုန္ တတိုင္းလံုးမွာ အေထြေထြ သပိတ္ေကာ္မတီ -GSC (General Strike Committee) ရဲ႕ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ ယူခဲ့တဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းဟာ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ ေဆးေက်ာင္းသားတဦးပါ။ GSC ဆိုတာက အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ရန္ကုန္ ဧရိယာတခုလံုးမွာ အျမင့္မားဆံုး အဖြဲ႕အစည္းပါပဲ။ GSC အလံေအာက္မွာ အဖြဲ႕အစည္း အားလံုး စုရပ္ခဲ့ၾကတာပါ၊ ဗကသပါ ပါပါတယ္။ ၈၈ အေရးေတာ္ပံု ကာလေတြ တေလွ်ာက္လံုးမွာ အဖြဲ႕အစည္း ေပါင္းစံုကို စုစည္း ထိန္းသိမ္းရတဲ့ ၾကီးမားလွတဲ့ တာ၀န္ၾကီးကို ထမ္းေဆာင္ခဲ့ ပါတယ္။ စက္တင္ဘာ ၁၈ ရက္ အာဏာသိမ္းမႈျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ GSC ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို လြယ္ပိုးျပီး တြဲဖက္ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္သူ ဆရာဦးျမင့္လိႈင္နဲ႕အတူ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကို ကိုေဇာ္ထြန္း ေရာက္လာ ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ ေရာက္ရွိခဲ့တဲ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုးရဲ႕ ဒူးပလာယာခရိုင္၊ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္၊ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ သူတို႕ ၂ ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ္ တခဏတာ ဆံုလိုက္ရပါေသးတယ္။ တေယာက္နဲ႕ တေယာက္ အသက္ရွင္လ်က္ က်န္းက်န္းမာမာ ေတြ႕ရတာကိုက ၀မ္းသာစရာေကာင္းေၾကာင္း သူကပဲ ေျပာသြားပါေသးတယ္။
၈၈ ႏို၀င္ဘာထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ေတြလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္တပ္ဦး (မကဒတ) ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ (All Burma Students' Democratic Front) ဖြဲ႕စည္း၊ တပ္ရင္း အသီးသီးမွာ ေပ်ာ္၀င္ လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကိုေဇာ္ထြန္း ကလည္း GSC အေနနဲ႕ DAB (Democratic Alliance of Burma) မွာ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေနတာကို သိေနခဲ့ရပါတယ္။ သူကေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းေပါင္းစံုရဲ႕ ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ေတြ ရံုးစိုက္ရာ မာနယ္ပေလာမွာပဲ ေနထိုင္ လႈပ္ရွားရင္း ရွိရွိသမွ် အဖြဲ႕အစည္းေတြကို သူ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ဆက္စပ္ႏိုင္ဖို႕ ၾကိဳးစားေနတာကို သိရွိေနခဲ့ရပါတယ္။ မဲေဆာက္မွာ တခါတရံ သူနဲ႕ က်ေနာ္ ဆံုဆည္းခြင့္ ရတတ္ပါေသးတယ္။ ဆံုခြင့္ရတိုင္း ဘံုရန္သူု န၀တကို တိုက္ဖို႕အတြက္ တပ္ေပါင္းစု လိုအပ္ေၾကာင္းလည္း တဖြဖြ သူ ေျပာေနတတ္ပါေသးတယ္။
ေနာက္ေတာ့ မာနယ္ပေလာမွာေနရင္းနဲ႕ မကဒတရဲ႕ တပ္ရင္း (၂၀၈) မွာ ကိုေဇာ္ထြန္း ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ေနတယ္ဆိုတာ ၾကားသိေနရ ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ျဖစ္တတ္ေလ့ရွိတဲ့ အတြင္းပဋိပကၡေတြကို မကဒတလည္း ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ေတာ္လွန္ ေကာ္မတီ ဆိုျပီး မကဒတ သမိုင္းမွာလည္း ေပၚလာခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီကာလေတြတုန္းက မဲေဆာက္မွာ သူနဲ႕ က်ေနာ္ေတြ႕ေတာ့ သူက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားဖို႕ က်ေနာ့္ကို နားခ်ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ က်ေနာ့္ တပ္ရင္းက အခက္အခဲေတြနဲ႕ က်ေနာ့္ဘာသာ က်ေနာ္ ရႈပ္ေထြးေနေလေတာ့ သူ႕စကားေတြလည္း နားထဲ မ၀င္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ လူခ်င္း မဆံုမိၾကေတာ့ပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႕ တေန႕မွာေတာ့ ကိုေဇာ္ထြန္း ေပ်ာက္သြားေၾကာင္း သတင္းဟာ က်ေနာ္တို႕ အားလံုးၾကားမွာ ျပန္႕ႏွံ႕လာေနပါေတာ့တယ္။ မာနယ္ပေလာကေန မဲေဆာက္ကို ထြက္သြားေၾကာင္းနဲ႕ မဲေဆာက္ကို ေရာက္မလာေၾကာင္း အားလံုး သိေနၾကပါတယ္။ မာနယ္ပေလာကေန မဲေဆာက္ကို မေရာက္ခင္ ခလယ္တလူေခၚတဲ့ ေလွဆိပ္ကို အရင္ သြားရပါတယ္။ အဲဒီ ေလွဆိပ္ကေနမွ မဲေဆာက္ကို လာရတာပါ။ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ မဲေဆာက္ကို မေရာက္လာခဲ့သလို၊ ခလယ္တလူကိုေရာ ေရာက္လာရဲ႕လားဆိုတာ ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ဘယ္ေနရာမွာ သူဘာျဖစ္သြားလဲဆိုတာ သူနဲ႕ ဘုရားသခင္ပဲ သိလိမ့္မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္ပါတယ္။ အကယ္၍ ဘုရားသခင္ဆိုတာ ရွိခဲ့ရင္ေပါ့ေလ။
ဘာပဲျဖစ္္ျဖစ္ ကိုေဇာ္ထြန္းကေတာ့ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ပါျပီ။ အမိျမန္မာျပည္လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ သူတတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာကေန ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ရင္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ ကိုေဇာ္ထြန္းကို က်ေနာ္ အေလးျပဳလိုက္ပါတယ္။ အခုေတာ့ သူ႕ကို အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ေနပါျပီ။
ကိုသိန္း
မကဒတ မွာေတာ့ ကိုသိန္းကို အားလံုး သိၾကပါတယ္။ အခုေတာ့ သူခမ်ာ အေမ့ေလ်ာ့ ခံေနရေလသလားလို႕ စဥ္းစားမိရင္း သူ႕ အေၾကာင္း က်ေနာ္ ထိေတြ႕ခဲ့ရသေလာက္ ေဖာ္ျပခ်င္တာပါ။
၁၉၈၉ စက္တင္ဘာလမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက အဖြဲ႕အစည္းေတြ အားလံုးပါ၀င္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး စီမီနာတခုကို ထိုင္းႏီုင္ငံ တေနရာမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ျပဳလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ မကဒတရဲ႕ စခန္းေပါင္းစံုက ေစလႊတ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတြထဲမွာ က်ေနာ္နဲ႕ ကိုသိန္းလည္း အပါအ၀င္ပါ။ အဲဒီအခ်ိန္က သူက တပ္ရင္း (၂၀၇)ရွိရာ ေရေက်ာ္စခန္းရဲ႕ဥကၠဌပါ။ စီမီနာမွာ ႏိုင္ငံတကာက ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္တဲ့ ပညာရွင္ေတြလည္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးၾကရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကလည္း အစံုပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ ႏိုင္ငံလို ရႈပ္ေထြးလြန္းလွတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ျပသနာေတြဟာ ေဆြးေႏြးပြဲေတြမွာလည္း အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးရ၊ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကတဲ့ အထိပါပဲ၊ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ မကဒတ ကိုယ္စားလွယ္ေတြကေတာ့ ထိုးၾကိတ္ၾကတဲ့ပြဲေတြမွာ မပါခဲ့ပါဘူး။
စီမီနာက စက္တင္ဘာ လလည္ကေန ႏို၀င္ဘာထိ တလခြဲေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလေတြအတြင္းမွာ က်ေနာ္တို႕ တည္းခိုရတဲ့ တည္းခိုေဆာင္မွာ ကိုသိန္းနဲ႕ က်ေနာ္က ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္။ ေန႕တိုင္းအတူတကြ သြားလာစားေသာက္ရင္း သူနဲ႕ က်ေနာ္ ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ပါတယ္။ အသားညိဳညိဳ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ ဥပဓိရုပ္နဲ႕ စကားေအးေအး ေျပာတတ္တဲ့ ကိုသိန္းဟာ ခင္မင္စရာ ေကာင္းတဲ့ သူတဦးပါ။ မကဒတရဲ႕ စခန္း ဥကၠဌတဦးျဖစ္ေပမယ့္ မသိရင္ သာမန္ရဲေဘာ္တဦးလိုပဲ ေနေလ့ရွိပါတယ္။ အေနရိုးရိုးနဲ႕ စကားေျပာရင္ ေလးေလး နက္နက္ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ကိုသိန္းကို က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးစားခဲ့ပါရဲ႕။ ဘယ္ အေၾကာင္း အရာကို ေျပာေျပာ သူက တေလးတနက္ ေဆြးေႏြးေလ့ရွိပါတယ္။ သူ႕မွာ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ သေဘာထားတဲ့အရာ တခုမွ ရွိပံု မရပါဘူး။
သည္လိုနဲ႕ တေန႕သားေတာ့ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္တို႕ ဖက္ဒရယ္တို႕ကို ေဆြးေႏြးရတဲ့ ရက္တရက္ကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ အခု UWSA (၀သပ) ထဲေရာက္သြားတဲ့ ငတိေတြလည္း ပါပါတယ္။ သူတို႕က က်ေနာ္တို႕ကို ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ မင္းတို႕ ေက်ာင္းသားေတြက ဗမာျပည္နယ္ ေတာင္းရမယ္-ဆိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ ဟာသ မလုပ္ပါဘူး။ ဒါေဆြးေႏြးေနတာပဲ၊ ဘာလို႕ က်ေနာ္တို႕က ဗမာျပည္ ေတာင္းရမွာလဲေပါ့။ မကဒတ-ဟာ ဗမာျပည္နယ္ေတာင္းဖို႕ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ျပီးေတာ့ မကဒတဟာ ဗမာ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးတည္းကိုပဲ ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ အဖြဲ႕အစည္းမွ မဟုတ္ပဲ၊ ဒီလို က်ေနာ္တို႕က ျပန္လည္ ေဆြးေႏြးပါတယ္။ ဒီမွာ ျပသနာ ထတက္တာကေတာ့ ကရင္နီျပည္နယ္က ကိုယ္စားလွယ္နဲ႕ အဲငတိပါပဲ။ မင့္ကိစၥ မင္း အရင္ ရွင္းပါလားကေန စလိုက္တာ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကတဲ့အထိပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ ၀ငတိနဲ႕ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ သိပ္ မေၾကမလည္ေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ ၀ငိထိန္းခဲ့တာက ကိုသိန္းပါ။ အမွန္က ကိုသိန္းနဲ႕ က်ေနာ္က အသက္ခ်င္းလည္း သိပ္မကြာပါဘူး။ က်ေနာ္က သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အျငင္းအခံု ၀ါသနာမပါဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ မျငင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မရွည္ဘူး။ ခုလို ျငင္းခံုရတာေတြမ်ားလာေတာ့ လက္ပါခ်င္ေနျပီ။ ကိုသိန္းက ပြဲထိန္းပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ျပီးသြားတယ္ဆိုပါေတာ့။ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ မွတ္မွတ္ရရပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႕ ေတာထဲကို က်ေနာ္တို႕ ျပန္ေရာက္သြားတယ္။ အခ်ိန္ကာလေတြလည္း ေရြ႕လ်ားလာတယ္။ က်ေနာ္လည္း ေရြ႕လ်ားသြားတယ္။ တေန႕သားေတာ့ သတင္းတခု ၾကားရတယ္ ကိုသိန္းကို ရန္သူက ဖမ္းမိသြားတယ္။ လက္နက္ေတြနဲ႕၊ ရန္သူက သူ႕ကို ေသဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။ ၾကားရတာ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ကိုသိန္းရယ္။ ခုေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႕ကို ေသဒဏ္ ္မေပးေသးေပမယ့္ သာယာ၀တီေထာင္မွာ သူ႕ကို ထားထားတယ္။ မ်က္လံုးတဖက္ကြယ္သြားျပီ။ က်ေနာ္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ၾကားရတာေတြက။ သူ တတ္ႏိုင္တာေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ထမ္းေဆာင္သြားခဲ့တဲ့ ကိုသိန္း။ သူဟာ သူရဲေကာင္းတေယာက္ပါပဲ၊ အခုေတာ့ သူ႕ကို အားလံုးက ေမ့ေလ်ာ့ေနေလျပီလား။
ေဒါက္တာမင္းသိမ္း
သူ႕ကို က်ေနာ္တို႕ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းမွာ ေတြ႕ကာစတုန္းကဆို ဆရာ၀န္မွန္းေတာင္ မသိပါဘူး။ အဲေလာက္ အေနရိုးကုပ္တဲ့သူပါ။ သူ လုပ္စရာရွိတာကို သူလုပ္တယ္။ စကား အပို မေျပာဘူး။ လူပံုက အရပ္ခပ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ မ်က္မွန္မထူတထူနဲ႕။ စကားေျပာရင္လည္း ခပ္ေလးေလး ဒါေပမယ့္ ျပတ္ျပတ္ေျပာတတ္သူ။ က်ေနာ္ေတြ႕ေတြ႕ေနတာကေတာ့ ျပင္ပက သတင္းေထာက္ေတြ လာရင္ သူက စကားေျပာေနသူဆိုေတာ့ အီးေမဂ်ာက တေယာက္ေယာက္ေပါ့ေလ က်ေနာ္က ထင္ေနတာ။ ေနာက္ေတာ့မွ စခန္း ေဆးရံုမွာလည္း ေတြ႕ေတာ့မွ ေၾသာ္ ဆရာ၀န္မွန္းသိရေတာ့တာ။
သည္လိုနဲ႕ ကိုသိန္းနဲ႕အတူ က်ေနာ္ စီမီနာတက္ေတာ့ သူလည္း ပါလာပါတယ္္။ ကိုသိန္းလိုပဲ က်ေနာ္ ခင္ရသူ။ ဒါေပသည့္ စီမီနာမွာ Workshop ေတြလုပ္ေတာ့ သူက တျခား Group မွာခ်ည္း။ ဒါနဲ႕ စီမိီနာ တေလွ်ာက္လံုးမွာ သူနဲ႕ တခါမွ မတြဲခဲ့ဖူး။ အမွန္ကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းက က်ေနာ္တို႕ စခန္းက မဟုတ္ ေစာထစခန္းမွ လာသူ။
က်ေနာ္တို႕ စခန္းမွာ သင္တန္းေတြမ်ိဳးစံုေပးေတာ့ သူက အဲသည္မွာ ေဆးသင္တန္းမွာနည္းျပ။ သည္လိုနဲ႕ သူနဲ႕ က်ေနာ္ စခန္းမွာ တတြဲတြဲ ျဖစ္လာတယ္္။ အရက္အတူေသာက္။ စကားေတြအတူေျပာ။ တခါတခါလည္း သူေျပာတာေတြ က်ေနာ္ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ကို ခင္ပါတယ္။
သည္လိုနဲ႕ သင္တန္းေတြျပီးေတာ့ သူက သူ႕ ေစာထစခန္း ျပန္သြားေလရဲ႕။ ေနာက္ ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္ဆင္းတဲ့့ စစ္ေၾကာင္းမွာ ပါသြားတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ၾကားလိုက္ရတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ဆရာ၀န္ေတြကို စစ္ေၾကာင္းထဲ မထည့္ပါဘူး။ ေဆးမွဴးေတြသာ စစ္ေၾကာင္းထဲ လိုက္ၾကေလ့ရွိတာကိုး။ သူကေတာ့ အတင္းေတာင္းဆိုျပီး လိုက္သြားသည္တဲ့။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ မုပၸလင္နဲ႕ ဘီးလင္းမွာ တိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္တာကို ၾကားရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္းကို ရန္သူက ဖမ္းမိသြားတယ္ ဆိုတာကိုပါ ၾကားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ သတင္း အတိအက်ေတာ့လည္း မည္သူမွ် မသိရေတာ့။ ဒဏ္ရာနဲ႕ ေဆးရံုမွာေသသြားသည္။ ရန္သူက မေသမခ်င္း ႏွိပ္စက္သည္။ က်ိမ္းေသတာကေတာ့ ေဒါက္တာမင္းသိမ္း က်ဆံုးသြားပါျပီ။
သူလည္း သူရဲေကာင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ လူေတြ သူ႕ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနေလျပီလား။
(ေအာင္သာငယ္ ဘေလာ့ဘ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။)
ရင္ဘတ္ထဲက ရဲေဘာ္ႀကီး
သားခ်စ္(ဟစ္တိုင္)
သံလြင္ျမစ္ကမ္းေဘးတေနရာ။ …… လူႏွစ္ေယာက္ သံလြင္ျမစ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္၊ သံလြင္ျမစ္ႀကီးက တသြင္သြင္္စီးဆင္း ေနသည္၊ တခ်က္ခ်က္ ေ၀ါကနဲ၊ ေ၀ါကနဲ ျမည္သံႀကားေနရသည္၊ လေရာင္ႏွင့္ ေရအလ်င္ ဆံုမိသြား သျဖင့္ ေရျပင္ေပၚ၌ တျဖတ္ျဖတ္ ႏွင့္ ေငြၾကယ္ပြင့္ကေလးမ်ား ကြန္႔ျမဴးေနသည္ကို ထိုသူႏွစ္ဦးက ၾကည့္ေနမိသည္၊ ျမစ္ျပင္ေပၚမွ ျဖတ္တိုက္လာေသာ ေလႏုေအးေလး က အနာဂတ္အတြက္ ႀကံဆေနေသာ ထိုသူႏွစ္ဦးကို ေပြ႔ဖက္ေနသည္ႏွယ္၊ ျမစ္ကမ္းနေဘးတြင္မူ ေရအားေၾကာင့္ ယိမ္းထိုးလႈပ္ခါ ေနေသာ မိုးမခပင္မ်ား၊ မိုးမခပင္ကို ႏွစ္ဦးသား သက္ေသျပဳေနၾကသည္၊ "မိုးမခပင္ေတြ … ဒို႔ … သက္ေသတည္ … စိမ္းလဲ့ေသာ အင္းလ်ားကန္သာေျမ"။
တခ်က္တခ်က္ေ၀ါကနဲ၊ ဟဲကနဲ ျမည္ဟည္းသံၾကားထဲမွ သူေျပာလာမည့္စကားမ်ားကိုိ ငံ့လင့္ေနမိသည္၊ "သူငယ္ခ်င္း ငါတို႔ အေျခခံေဒသ တခုရွိဖို႔လိုမယ္ ငါေတာ့ ဒီလုပ္ငန္းအတြက္ကို ေဇာက္ခ်လုပ္ေတာ႔မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒို႔ကလူထု ရွိရာကို သြားၾကရမယ္"။ ထိုအေတြးေခၚတရပ္ကို သူ႔ထံမွၾကားရသျဖင့္ အံ့ၾသသြားမိသည္ လူထု၊ အေျခခံေဒသ၊ ထိုးေဖါက္ေရး၊ တည္ေဆာက္ေရးကိစၥရပ္မ်ား။ နားထဲ၌ ထူးဆန္းသလို ျဖစ္မိသြားသည္၊ သဲေသာင္ျပင္ေပၚ၌ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ေနရာမွ ထလိုက္ျပီး ျမစ္ျပင္ထဲသို႔ ခဲႏွင့္စိတ္ရွိလက္ရွိ အားကုန္ လႊဲေပါက္ရင္း "ဒီကိစၥ ငါ့ကိုနဲနဲျပန္ ရွင္းျပစမ္းပါအံုး" တဟဲဟဲျမည္ေနေသာ သံလြင္ျမစ္ေရစီးသံၾကား၌ အသံကိုျမွင့္ရင္း က်ေနာ္သူ႔ကို ျပန္ေမးမိသည္၊ သူက ရွင္းျပသည္၊"လူထုနဲ႔ အတူတကြရွိၿပီး လူထုနဲ႔အတူ လက္ေတြ႔တိုက္ပြဲ၀င္ေရးအေပၚမွာ အေျခခံစဥ္းစားခ်က္ ျဖစ္တယ္။ ေဆြးေႏြးစရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိလာပါလိမ့္မယ္" ေကာင္းကင္သို႔ေမာ႔ၾကည့္မိသည္ ၾကယ္စင္မ်ားက တလက္လက္ေတာက္ပေနလ်က္၊ ထိုစဥ္ … ၾကယ္တလံုး ေၾကြက်သြားသည္ကို က်ေနာ္႔ စိတ္အစဥ္မွာ ဘာရယ္မဟုတ္ ႏွေမွ်ာတမ္းတစြာ ျဖစ္လိုက္မိသလို္။
က်ေနာ္တို႔ မာနယ္ပေလာဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့သည္၊ ခရီးရွည္ခ်ီတက္ပြဲ ထိုေျခာက္လအတြင္းက က်ေနာ္တို႔ကို သခၤဏ္းစာအမ်ားႀကီး ေပးသြားခဲ့သည္၊ အႀကီးမားဆံုး သင္ခန္းစာ ထိုတခုက တိုင္းရင္းသားနယ္ေျမအတြင္းရွိ တိုင္းရင္းသားမ်ားအေပၚ စစ္အစိုးရ ရက္ရက္စက္စက္ ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားပင္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ထိုအေတြ႔အႀကံဳမ်ားက စစ္မွန္သည့္ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္မွသာလွ်င္ မုန္တိုင္းထန္ေနေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ေအာက္က်ေနာက္က် ျဖစ္ေနေသာ ဘ၀မ်ားအတြက္ ခိုင္မာသည့္ တိုင္းျပည္ျဖစ္ေပၚေရးဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚမ်ားကို ညႊန္ၾကားျပသေပးခဲ့သည္။
မာနယ္ပုေလာဌာနခ်ဳပ္သို႔ေရာက္ၿပီ … သားက … အေမႏွင့္ အေဖကို ရွာေနတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ၾကရသည္၊ ဆက္ လက္ ၿပီး ေတြ႔ရသည္က အလံတေခ်ာင္း၊ လူတေယာက္၊ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ မဲေဆာက္မွာ … ခင္ဗ်။ အဲဒီမွာ အား လံုးရွိၾကတယ္ … ခင္ဗ်။ ထိုသို႔ ဆိုရာ မဲေဆာက္သို႔ အေျပး အလႊား ခရီးရွည္ခ်ီတက္ရျပန္ၿပီ ေတြ႔ရသည္မွာကား အထက္ ေအာက္ စုန္ခ်ီတက္ခ်ီရွိေနေသာ က်ေနာ္တို႔ရဲေဘာ္မ်ား။ စစ္ပူသည္႔ကာလ။ ရန္သူက က်ေနာ္တို႔ရွိသည္ ထင္သမွ် ေနရာ မဲမဲျမင္လွ်င္ ထိုးစစ္ဆင္ေနစဥ္ကာလ မဲေဆာက္ဌာနခ်ဴပ္။ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရုံးစိုက္ရာ တိုက္ထပ္ႀကီးဆီသို႔ ေရာက္ သြားခဲ့ၾကသည္၊ အထုပ္ကေလးမ်ား ကိုယ္စီကိုယ္ စီႏွင္႔ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနေသာ ေတာင္ေပၚသားမ်ား၊ က်ေနာ္တို႔ကို ဖိတ္ၾကားခဲ့ေသာ စည္းရုံးေရမႉးကို ရွာေဖြ ၾကည့္ေနဆဲ၊ ပါလာသည့္ အထုပ္ကေလးကို အိမ္သာေဘးနား ခင္းထားေသာ မ်က္ဖ်ာေပၚ၌ ခဏခ်ထားလိုက္သည္၊ ဗိုက္ကလည္း ဆာလွေပါ႔၊ လူေတြက ပ်ား ပန္းခပ္မွ်၊ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ ထိုပ်ားမ်ားကား အဆိပ္ရွိေသာ ပ်ားမ်ားဟု ယခင္က က်ေနာ္ သတိမထား မိခဲ့ေခ်၊ စစ္သားဆိုသည္မွာ ေျခေထာက္ႏွင့္ မခ်ီတက္၊ ဗိုက္ႏွင့္ ခ်ီတက္သည္ဟူေသာ စကားအရ စားဖိုေဆာင္သို႔သာ တန္းတန္း မတ္မတ္ ေျခဦးတည္မိသြား ေလေတာ့သည္။
"တန္းစီပါၾကေမာင္ရင္တို႔၊ မေလာၾကပါနဲ႔၊ ဒီမိုကေရစီရၾကမွာပါ" ဟု ရႊတ္ေနာက္ေနာက္ႏွင့္ အသားအရည္ ညိဳရင္႔ရင္႔ ရုပ္အသြင္သ႑ာန္ကို ျမင္လိုက္မိသည္၊ တိုက္ေအာက္ထပ္၌စားဖိုမႉး၏ စကားသံ လဲ့လဲ့လြင့္ပ်ံ႔လာသည္၊ က်ေနာ္တို႔က ဗိုက္ဆာလွၿပီ၊ ဆြဲယူလာေသာ ပန္းကန္တခ်ပ္ႏွင့္ ခံလုိက္သည္၊ ရလာသည္ကား ဘဲဥျပဳတ္တလံုး၊ ဟင္းေ၀ေနေသာ သူ၏ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္ကနဲၾကည့္မိလိုက္သည္၊ ျဗဳတ္ထေနေသာမ်က္ႏွာ၊ တေနရာမွာ ျမင္ဖူးသလိုလို၊ ၿပီးမွ တိုက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္ တေယာက္၏ အသံကိုၾကားလိုက္ရသည္၊ "ကိုမြန္းေအာင္ … ဟင္း အရည္ေလးမ်ား ထပ္ထည့္ေပးလုိ႔ ရႏိုင္မလား… ဗ်ာ"၊ ထိုစဥ္မွ အစျပဳ၍ က်ေနာ္တို႔ ေတာင္ေပၚသားမ်ား ျပန္ဆံုမိၾကသည္၊ ကိုမြန္းေအာင္၊ က်ေနာ္၊ သူ၊ သူဆိုသည္မွာ ဆန္းလင္း၊ ကိုမြန္းေအာင္ဆိုသည္မွာလည္း ၁၉၈၈ ကာလမ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ နံမည္ေက်ာ္ စတီရီယို အဆိုေတာ္ ျမစ္ႀကီးနားသား၊ ၈ မ်ဥ္းေစာင္း ၈၂ အင္းလ်ားျဖင္႔ လူသိမ်ားလာၿပီး "လြမ္းရတဲ႔ ညေတြလြန္ပါေစ"ဆိုသည္႔ စီးရီး အလြန္နံမည္ႀကီးေနခ်ိန္ စြန္႔လႊတ္ျခင္းေတြျဖင္႔ တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာသာငဲ႔၍ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွ ယခုထက္တိုင္ ျပည္သူ႔အတြက္ လြတ္ေျမာက္ေရးေတးသီေနသည္႔ ကခ်င္ေတးဆို ဌက္ႀကီး။
ထိုစဥ္ကာလက စခန္းမ်ားအတြက္ ေထာက္ပံ့ေရးကိုင္ေနသူ … ဆန္လင္း၊ ေရာက္ခါစ တပ္ရင္းနာမည္မ်ား မတြင္က်ယ္ၾကေသး စခန္းဟုသာပို၍ လူသိမ်ားသည္၊ ေစာထစခန္း၊ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္း၊ ၀မ္းခါစခန္း၊ ေရေက်ာ္စခန္း၊ မင္းသမီးစခန္း၊ သံလြင္စခန္း၊ မိုးေတာင္စခန္း စသျဖင့္ စသျဖင္႔ေပါ႔ စခန္းေကာ္မတီမ်ား ဖြဲ႔စည္းၿပီး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို ထိုစခန္းေကာ္မတီမ်ားမွ စီမံခန္႔ခြဲေနသည္၊ စခန္းမ်ား၏ ေထာက္ပံ့ေရးကိစၥမွန္သမွ် စီမံခန္႔ခြဲေရးတာ၀န္သည္ သူ႔ တာ၀န္၊ သူ … ကိုဆန္းလင္းက အေမက ကခ်င္၊ အေဖကအိႏိၵယလူမ်ဳိး၊ က်ေနာ္က ကခ်င္ျပည္နယ္မွ ေဒသခံတေယာက္ျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ မိတ္မဆက္ဘဲ ရင္းႏွီးသြားရသူမ်ားထဲတြင္ သူတေယာက္အပါအ၀င္၊ အၿပံဳးခ်ဳိခ်ဳိႏွင့္ စတတ္ေနာက္ တတ္ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ျခင္းမ်ားေၾကာင့္ လူခ်စ္လူခင္ေပါ မ်ားလွသည္၊ က်ေနာ္၏ အရင္းအႏွီးဆံုးမ်ားထဲတြင္ သူတေယာက္က ထိပ္ဆံုးက အျမင္တူ အေတြးတူမ်ား ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖၚကဲ့သို႔ ေျပာမနာဆိုမနာ မ်ား သူေျပာေနေသာ စကားေလးတခုက ယခုထက္ထိ ရင္ထဲမွာ စြဲတသသ က်န္ေနဆဲ မွတ္မိေနဆဲ။
ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားအား ေျပာတတ္သည္မွာ "ဒို႔က ေတာ္လွန္ေျမအေျခစိုက္၊ သူတို႔က ဘန္ေကာက္အေျခစိုက္" တဲ႔ေလ။
ထိုစဥ္ကာလ ႏုနယ္စဥ္ကာလ၊ ေတာ္လွန္ေရး၏ ေလးဘက္တြား ေနရေသာကာလ၊ အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္၊ အေတြ႔အႀကံဳသစ္မ်ားကို စုစည္း၊သိမ္းႀကံဳးယူငင္ေနဆဲ၊ ေလ့လာစရာမ်ားက တပံုတပင္၊ ေတာ္လွန္ေရး အဘိဓမၼာ၊ ေတာ္လွန္စာေပ၊ျပည္ေထာင္စု တည္ေဆာက္ေရးဆိုင္ရာ စာေပမ်ားကို ရသမွ် အငမ္းမရ ဖတ္ရႈေလ့လာ မွတ္သားေနရေသာ အခ်ိန္။ အရာရာအားလံုးသည္ အသစ္အဆန္းမ်ားသည္သာ၊ ႏိုင္ငံေရးအခံျဖင့္ ဘာကိုမွ် ေကာင္းေကာင္း မျမင္ႏိုင္ၾကေသးသျဖင့္ ေလးဘက္တြားေသာ ကာလဟု ေခၚဆိုမိသည္၊ ႏုစဥ္ကာလ၌ ခိုင္မာသည့္။ ရင့္က်က္သည့္ လူထုအေတြးအေခၚတခုကို ရလိုက္သည့္အတြက္ သူ႔ကို အံ့ၾသသြားရျခင္းျဖစ္သည္၊ အံ့ၾသျခင္းႏွင့္အတူ အယူအဆ ရင့္က်က္ခိုင္မာမႈအေပၚ ထိုစဥ္ကတည္းက က်ေနာ္သူ႔အေပၚ အထင္ႀကီးေလးစားခဲ့သည္။
ပကာသန မမက္ ျဖစ္သလိုေန၊ ျဖစ္သလိုစား၊ ျဖစ္သလို၀တ္တတ္ေသာ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းသည္ အယူအဆေရးရာ အေတြး အေခၚႀကိဳး၀ိုင္း၌သူ၏ ေဆြးေႏြးမႈမ်ားက ခြ်န္ခြ်န္စူးစူး၊ ရဲရဲျမျမ၊ ေဆြးေႏြးလိုက္တိုင္း လည္ဆံေမြးတေထာင္ေထာင္၊ မာန္တဖီဖီေဆြး ေႏြးမႈမ်ဳိး၊ အေနအထိုင္ ကပိုကယိုရွိေသာ္လည္း သူ၏ ဦးေႏွာက္ထဲ၌ ရွိေနေသာ အေတြးအေခၚႏွင့္ ခံယူခ်က္သည္ကား က်စ္လစ္သိပ္ သည္းခိုင္မာသည္၊ လူက ေသးသြယ္ေသာ္လည္း လက္ေတြ႔ႏွင့္ သေဘာတရားေပါင္းစပ္ရာ၌ ႀကီးမာသူ၊ ခက္ခဲႀကမ္းတမ္းသည့္ စစ္ ေျမျပင္ေနရာကိုသာ တမ္းတသူ၊ ေမြ႔ေပ်ာ္သူ၊ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုတိုက္ပြဲကိုသာ တစိုက္မတ္မတ္ ယံုၾကည္ခဲ့သူ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ညီလာခံတိုင္း၌ တိုက္ပြဲသ႑ာန္ေဆြးေႏြးတိုင္း က်ေနာ္ႏွင့္သူ အတြဲညီလွသည္၊ မကဒတ သမိုင္းကလည္း တုိက္ပြဲသဏၰာန္သမိုင္း၊ တခ်ဳိ႔ကႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲ၊ တခ်ဳိ႔က လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီေလ …… ဟုတ္စ။
၁၉၉၂ ယာယီမုန္တိုင္းထန္ေသာ ကာလအတြင္း တည္ၿငိမ္စြာပင္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားဖြဲ႔ၾကသည္၊ ထိုသည္မွာ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖါက္ ေရးစစ္ေၾကာင္းမ်ား၊ ေရွ႔တန္းနယ္ေျမမ်ား၌ ေျခကုတ္ယူ၍ မိမိတို႔ အေျခခံေဒသမ်ားကို ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုးေဖါက္ရေသာ အခ်ိန္ကာလ ျဖစ္သည္၊ ထိုအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ျပန္လည္နိဂံုးခ်ဳပ္သံုးသပ္ယင္း ေရွ႔တဆင့္တိုးကာ ထိုမွတဆင့္ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖါက္ေရးဆိုင္ရာ အေတြးအေခၚမ်ား၊ လူထုစည္းရုံးေရး လမ္းညြန္ႏွင့္ ဘာသာရပ္မ်ား၊ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ား ေပါက္ဖြားလာခဲ့ရေပသည္၊ လူထုအေျခခံေဒသ ေဖၚထုတ္ေရးလုပ္ငန္းကို လူထုစည္းရုံးေရး လမ္းညႊန္ႏွင့္ ေပါင္းစပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပသည္။
ထိုသို႔ေပါင္းစပ္ရာ၌ တပ္ဦး၏ ေခါင္းေဆာင္မႈ ဆိုင္ရာအေတြးအေခၚမ်ားကို ဦးေဆာင္ခ်မွတ္ ေပးခဲ့သူမ်ား အနက္ သူတဦးသည္လည္း ေရွ႔မွ ပါ၀င္ဦးေဆာင္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္အခ်က္ကိုမူ မည္သူမွ် မျငင္းႏိုင္၊ လြန္ခဲ့ေသာ အခ်ိန္ကာလ သံလြင္ျမစ္ကမ္းနေဘး သူေျပာခဲ့ ေသာ စကားမ်ားက လက္ေတြ႔ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ ဟပ္စပ္ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ သူကိုပို၍ ေလးစားခဲ့သည္၊ သူသည္ က်ေနာ္အတြက္ေတာ႔ ေဟာ႔ဒီ ရင္ဘတ္ထဲက ရဲေဘာ္ႀကီး၊ က်ေနာ္ကို အလင္းတံခါး ဖြင့္ေပးႏိုင္ခဲ႔သူ။ အေတြးအေခၚအရ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူ။
"ဒို႔ လူထုရွိရာကို သြားရမယ္"
ေဒါင္းဂြင္ရွိစဥ္ သူ၏ ေစာထစခန္းေလးသို႕ က်ေနာ္မၾကာမၾကာ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္၊ ေစာထစခန္းေလးက သံလြင္ျမစ္ကမ္းနေဘး တေနရာ၌ တည္ရွိသည္၊ ကုန္းျမင့္ေလးေပၚတြင္ တည္ရွိေသာထိုေစာထစခန္းသို႔ ေရာက္သြားတိုင္းသူသည္ သူ၏ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ အတူတူ စလား, ေနာက္လားႏွင့္ ရင္းႏွီးေဖၚေရြစြာ ရွိေနတတ္သည္၊ သူသည ္ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ သေဘာတရားမ်ားကို တသားတည္းျဖတ္သန္း၍ ညီအကိုေမာင္ႏွစ္မမ်ားသဖြယ္၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ သင္ၾကားသြန္သင္ ေပးႏိုင္ခဲ့သည္၊ စားရင္းလည္း သင္သည္၊ ေနရင္းလည္း သင္သည္၊ သြားရင္းလည္း သင္ေနသူ၊ သူ၏ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း သူႏွင့္ အလြန္အဟပ္ အစပ္မိသည္၊ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္လည္း က်ေနာ္က တသားတည္း။။ ရဲေဘာ္မ်ား၏ ဆိုးသမွ် ေပသမွ်ဒါဏ္ကို အလြန္သည္းခံ ႏိုင္ရွာသူ၊ မိမိ၏ ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ သေဘာထားသျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ားကလည္း သူ႔ကို အလြန္ေလးစား ခ်စ္ခင္ ယံုၾကည္ခဲ့သည္မွာ က်ေနာ့္ဘ၀ တသက္တာ ေမ႔မရႏိုင့္ခဲ့ပါ၊ ခ်စ္ေၾကာက္၊ ရုိေသသည္ထက္ ခ်စ္ခင္ ေလးစား ရုိေသသည္က ေရွ႔တန္းလို ေနရာမ်ဳိးမွာ ေစာထရဲေဘာ္မ်ားက အျခား မကဒတ တပ္ရင္းမွ ရဲေဘာ္မ်ားနည္းတူ ပိုသည္သာပိုမည္ လိုသည္ မရွိခဲ့ပါ၊ အေျခခံလူတန္းစားမ်ားမွ ေပါက္ပြားခဲ့ေသာ သူ၏ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ ေရွ႔တန္းလိုေနရာမ်ဴိး၌ သူေပးခဲ့ေသာ လူထုတာ၀န္အတြက္ အသက္ေပးဆပ္ သြားခဲ့သူမ်ားက ဒုနဲ႔ေဒး၊ စစ္မွန္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ တရပ္ျဖစ္ေသာ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးနွင့္ လူထုတိုက္ပြဲ ေပါင္းစပ္ေရးအတြက္ အနစ္နာခံကိုယ္က်ဳိးစြန္႔ သြားသူမ်ားကလည္း တပံုတပင္။ ဒါဟာ တကယ္ေတာ႔ ၂၀ရာစု ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခတ္သစ္ ရာဇ၀င္သာတည္း။
သူသည္ ေလ့လာေရးကို အင္မတန္မွ ခံုမင္သူတဦးျဖစ္သည္၊ သူ၏ေဘး၌ စစ္ေရးေျခာက္ေစာင္ ဘုတ္အုပ္ႀကီးသည္ သူနဲ႔မကြဲမကြာ အတူရွိလွ်က္။ သူေလ့လာသကဲ့သို႔ ရဲေဘာ္မ်ားကိုလည္း ေလ့လာခိုင္းသည္။ ေတာ္လွန္ေရးတြင္ ေလ့လာေရးသည္ အသက္တမွ်အေရးႀကီးသည္၊ ေလ့လာမႈ မရွိလွ်င္ ေခါင္းထဲ၌ ဘာအခ်က္အလက္မွ် မရွိႏိုင္။ ရန္သူက ဘယ္လိုပံု ဘယ္လိုနည္းႏွင္႔ လူထုကိုဖိႏွိပ္ေနသနည္း။ လူထု၏ စီးပြားေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနမ်ား မည္သို႔မည္ပံု ရွိေနသနည္း၊ စာေတြ႔ လက္ေတြ႔ သိရွိႏိုင္ရမည္၊ ကမာၻ႔ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္စဥ္မ်ားတြင္ မည္ကဲ့သို႔ေတာ္လွန္၍ မည္သို႔အႏိုင္ယူ သြားခဲ့ၾကသနည္း၊ တိုင္းျပည္အတြင္း ဘက္ေပါင္းစံုမည္သို႔ မည္ပံုရွိေနသနည္း။ စသည္ျဖင့္ စသည္ျဖင့္ ေလ့လာေရးစင္္ျမင့္ေပၚသို႔ ျမင့္ျမင့္တက္ျခင္းသည္ ေတာ္လွန္ေရးသမား၏ အေရးႀကီးဆံုး တာ၀န္တရပ္ျဖစ္သည္၊ ထိုအတြက္ သူက သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားကို ေလ့လာခိုင္းသည္၊ ဖတ္ခိုင္း မွတ္ခိုင္းသည္။ ေလ့လာေရးလုပ္ရန္ အျမဲတမ္း တြန္းအားေပးေလ့ရွိသည္၊ မရရသည့္နည္းႏွင့္ စာအုပ္မ်ားကို ေဂ်ာင္ႀကိဳေဂ်ာင္ၾကားကေန ရွာလာကာ ရဲေဘာ္မ်ားကို ေပးဖတ္သည္၊ ဒါ …. သူ႔ရင္မွ ေစတနာ အသီးအပြင္႔မ်ားသာ …. ။
ဆိုးသည္ထက္ ႏြဲ႔သည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးဘ၀ မွတ္တမ္းေလးမ်ားမွာ ထူးျခားသည့္ အေတြ႔အႀကံဳေလးမ်ားက က်ေနာ့္ အတြက္မေမ့ႏိုင္စရာ တခုတ္္တရ ျဖစ္ေစခဲ့သည္သာ မ်ားသာ။
မွတ္မွတ္ရရ ရဲေဘာ္ေလးတဦး … သူသည္သူ၏ ေက်ာင္းသားတပ္မႉးစကားကို ေျမ၀ယ္မက် ေလးစားလိုက္နာသူ၊ သူသည္ အႏုပဋိ ေလာမကို သဲႀကီးမဲႀကီးဖတ္သည္။။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို အထူးေလ့လာသည္၊ အဘိဓမၼာေလးေစာင္ကို မွတ္သည္၊ ဖတ္သည္၊ တရက္သူႏွင့္က်ေနာ္ေတြ႔ျဖစ္ရာ ေဆြးေႏြးဘက္တဦး ေရာက္လာသျဖင့္သူကေပ်ာ္ေန သလိုပင္၊ သူသည္ စာဖတ္နာသူတဦးကဲ့သို႔ပင္ ေဆြးေႏြး လာႏိုင္သည္ဟု က်ေနာ္က ပကတိထင္ျမင္ေနမိသည္ က်ေနာ္ကစစ္ေရးေျခာက္ေစာင္ကို ေဆြးေႏြးေတာ့ မည္လား၊ အႏုပဋိေလာမ ရုပ္၀ါဒကိုပဲ လွန္ေတာ့မည္လား၊ ဗုဒၶသာသနာ၏ အဆီအႏွစ္ေတြကိုပဲ ရွင္းျပရေတာ့မည္လား၊ ငံ့လင့္ေနမိသည္၊ သို႔ေသာ္သူ၏ ေဆြး ေႏြးခ်က္ကို က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားသည္၊ သူ၏ ေဆြးေႏြးခ်က္က ဤကဲ့သို႔မွ်သာ "အကို ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာတဲ့၊ ဒုတိယ အရြယ္မွာ ဥစၥာရွာဗ်၊ တတိယအရြယ္ ေရာက္ရင္ တရားရွာရမယ္ေလ၊ က်ေနာ့္အရြယ္က ဒုတိယအရြယ္ေရာက္ေနၿပီဗ်"၊ က်ေနာ္က စကားျဖတ္၍ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘ၀နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးအလုပ္လုပ္ရင္း လူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳျခင္းသည္ မြန္ျမတ္သည့္ဘ၀ကို အက်ဳိးရွိရွိ အသံုးျပဳရာ ေရာက္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔ကို ျပန္လည္ရွင္းျပရာ တဆက္တည္းမွာပင္ "လူထုကို ငါ့ညီ ဘယ္လုိအလုပ္ အေကၽြးျပဳမလဲ" ဟု ျဖတ္ေမးရာ "ဆိုက္ကားနင္းရင္း အလုပ္ အေကၽြးျပဳေတာ့မယ္အကို" ဟုဆိုကာ ထိုရဲေဘာ္ေလးသည္ ထိုအေတြး အေခၚကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ျပည္တြြင္းသို႔ ျပန္လည္၀င္ေရာက္သြားခဲ့သည္။ က်ေနာ့္ ရဲေဘာ္ႀကီးဆန္းလင္းသည္ တဦးခ်င္းစီ ျဖစ္တည္ေန ေသာ စံလြဲအေတြးအေခၚမ်ားကို တည့္မတ္ ေဆြးေႏြးေပးႏိုင္သည့္ အခ်ိန္ သူ႔မွာလံုေလာက္စြာ မရရွိခဲ့ေခ်၊ ေလ့လာသည္ဆိုရာ၌ ႏိုင္ငံ ေရးအခံမရွိ ႏိုင္ငံေရးစံတခုမရွိလွ်င္ ေလ့လာမွတ္သားသည့္ ၀ါဒီ အစ္ဇင္မ်ား၊ ေတြးေခၚမႈ ဖေလာ္ေဆာ္ဖီမ်ားကို ခ်ိန္ထိုး၍ ေ၀ဖန္ပိုင္း ျခားႏိုင္စြမ္း မရွိႏိုင္ေခ်၊ ႏိုင္ငံေရး ရင္က်က္မႈဆိုသည္မွာ တထိုင္တည္းဖတ္ရူမွတ္သားရုံမွ် မရႏိုင္၊ အခ်ိန္ကာလမ်ားျဖင္႔ တိုက္စားျဖတ္ သန္းေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကသာ ရင့္က်က္မႈကို ေစစားႏိုင္သည္၊ က်ေနာ္ရဲ႔ ရဲေဘာ္ႀကီး၏ ေစတနာသည္ကား သူ႔ ရဲေဘာ္မ်ားကို အေတြးအေခၚရ ခိုင္မာသည္႔ ရဲေဘာ္မ်ားအျဖစ္ ထိုစဥ္ကတည္းကစ၍ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု က်ဳိးစားတည္ေဆာက္ခဲ့သည္။
ေနာက္တန္းတြင္ ျဖစ္သလို ေနတတ္ထိုင္တတ္ၾကေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၊ ေနာက္တန္းအမိန္႔မ်ားကို ကပိုကရုိ လုပ္တတ္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားကို က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးသည္၊ ႀကံဳရဖူးသည္၊ လူဆိုသည္ကား လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္လိုတတ္ေသာ သတၱ၀ါ၊ ရည္မွန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ႀကီးမားေသာေၾကာင့္ ထုိပန္းတိုင္အရ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရေသာ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္း မ်ားက သူတို႔အတြက္ ေထာင္းတာလွသည္၊ "ေနာက္တန္းစခန္းထဲ၌ အရက္မေသာက္ရ" အမိန္႔ထုတ္သည္၊ ေနာက္တန္းစခန္းထဲေတာ႔ သူတို႔ လံုး၀မေသာက္ သူတို႔ေသာက္ေသာ ေနရာသည္ကား စခန္း၏ ျပင္ပ စခန္းကို ကာရံ ၀န္္းရံထားေသာ စည္း၀ိုင္း ျခံစည္းရိုး အျပင္၌ ေက်ာျခင္းကပ္၍ အျပင္ဘက္ေဘးတြင္ ၀ိုင္းဖြဲ႔ေနၾကသည္ကို ျမင္ရဖူးသည္၊ ဟုတ္သည္၊ မွန္သည္၊တပ္စည္း၀ိုင္းအတြင္း၌ မမွီ၀ဲ တပ္အျပင္၌ သာမွီ၀ဲသံုးေဆာင္သည္၊ ၀ိနည္းလြတ္ျဖစ္သည္ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ လူဆိုးလူေပမ်ားမဟုတ္ၾက၊ ငယ္သူမ်ားမို႔သာ သို႔ရာတြင္ ေနာက္တန္းယဥ္ေက်းမႈအရ ကပိုကရုိေနထိုင္မည္ ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ေရွ႔တန္းစစ္မ်က္ႏွာမ်ား၌မူကား အလုပ္ကိုေလးစားသည္၊ တာ၀န္မ်ားကို ေက်ျပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္သည္၊ အသက္ကို စြန္႔လႊတ္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကသည္၊ ရန္သူ၏ ေနာက္တန္း အေျခစိုက္တပ္စခန္းအတြင္း အထိကို ထိုးေဖါက္၀င္ေရာက္၍ တိုက္ခိုက္ႏိုင္ခဲ႔ဘူးသည္။ ထိုတပ္အတြင္း၌ပင္ ေစာထစခန္းမွ မကဒတ ေက်ာင္းသားတပ္ခြဲမႉးတဦးက်ဆံုးခဲ႔သည္၊ ထိုတပ္အတြင္း၌ က်ဆံုးသြားေသာ တပ္ခြဲမႉးေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ကို ေျမျမဳပ္ႏွံသည့္အခါ ရန္သူတပ္မႉးကပင္လွ်င္ ဂုဏ္ယူအေလးျပဳျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္၊ ဤမွ်ေလာက္ သတၱိရွိရွိ တိုက္ခုိက္ခဲ့သျဖင့္ ရန္သူ၏ေလးစားမႈကို ခံခဲ့ရျခင္းကို ထိုစခန္းရွိ မကဒတရဲေဘာ္မ်ားက အသက္ေပး၍ျပသခဲ့ၾကသည္။
သူသည္ေရွ႔တန္းက ျပန္ေရာက္လာတိုင္း က်ေနာ္ရွိရာသို႔ မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္သည္၊ က်ေနာ္သည္ သူ၏ ေရွ႔တန္းအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို က်ေနာ့္အား လိုလိုလားလား ရွင္းျပေလ့ရွိသည္၊ ေရွ႔လုပ္မည့္ အနာဂါတ္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအတြက္လည္း အၾကံဥာဏ္္ဖလွယ္ၾက၊ ေ၀ဖန္ၾကသည္၊ ႏွီးေႏွာၾကသည္၊ က်ေနာ့္၏ အက်င့္က သူမ်ား၏ အေတြ႔အႀကံဳ သင္ခန္းစာမ်ားအား နားေထာင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္၊ သူ၏ ေနရာမွာ က်ေနာ္ဆိုလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ အေကာင္အထည္ေဖၚမည္ သို႔မဟုတ္ ဘယ္လိုရင္ဆိုင္မည္ ဘယ္လို ေျဖရွင္းမည္နည္း၊ စဥ္းစားသံုးသပ္ေလ့ရွိျခင္းပင္၊ သူသည္ လူထုစည္းရုံေရးမႉးေကာင္းတေယာက္၊ အနာဂါတ္အတြက္ ေတာက္ေျပာင္လာမည့္ ၾကယ္တပြင့္၊ ရည္မွန္းခ်က္အင္မတန္မွ ႀကီးမားသူ လူထုလူေျမာက္ေရးအတြက္ လူထုအားစည္းရုံးႏိုင္ေရး အေျခခံေဒသခိုင္မာေရး လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို အေျခခံကာ လူထုကိုစည္းရုံး၊ ေက်းရြာကို အေျခခံ၊ ျမိဳ႔ျပကို ထိုးေဖါက္ဒီလို သူက၊ သူသည္ ေက်းရြာအတြင္း လူထုမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆုံကာ ဒူးတိုက္သည္၊ ျမိဳ႔ေနလူထု လူတန္းစားႏွင့္ထိေတြ႔သည္၊ ရန္သူကို ဘက္ေပါင္းစံု ေလ့လာသည္၊ မိမိရဲေဘာ္မ်ား၏ အေထြေထြ ကိစၥရပ္မ်ားကို ရင္၀ယ္သားကဲ့သို႔ ျပဳစုေဆာင္ရြက္သည္၊ မိမိအဖြဲ႔အစည္း၏ တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ကိစၥမ်ား ေခါင္းထဲတြင္ ဦးလည္မသုန္ အစီအရီရွိေနတတ္သည္၊ ေ၀ဖန္ျငင္းခုန္ ေဆြးေႏြးအေျဖရွာ ေလ့ ရွိသည္။
ဤသို႔ႏွင့္ေရွ႔တန္းတြင္သာ လူထုလုပ္ငန္းႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတတ္ေသာ က်ေနာ္၏ သူငယ္ခ်င္းႀကီးသည္ ၁၉၉၃ခန္႔ တြင္ ေနာက္တႀကိမ္က်ေနာ္ ေတာင္ေပၚကျပန္ဆင္းလာေတာ႔ ေတြ႔ၾကျပန္သည့္ ထိုအခါ သူ႔ရုပ္သြင္ကို က်ေနာ္က စူးနစ္စြာၾကည့္ေနမိသည္၊ သူသည္ ေခ်ေဂြဗားရား ပံုစံေပါက္လာသည္ ႏႈတ္ခမ္းေမြး မုတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ားက ထူလျပစ္ႏွင္႔ မသပ္ခပ္အား ထူးျခားသည္က ေဆးအိုးတံတလံုးကို ပါးစပ္တြင္ကိုက္၍ မီးညိွလိုက္ဖြာလိုက္ႏွင့္ သူစရုိက္တခုမွာမူ ေရာက္လာတိုင္း ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ လုပ္ေလ့ရွိၿပီး က်ေနာ္ဆီမွ သူလုိျခင္သည့္ဟာမ်ားေတြ႔ပါက ဆြဲယူသြားသည္ မွာသူ႔အက်င့္၊ သူ႔၀သီ ေရွ႔တန္းတြင္ ပင္ပင္ပမ္းပမ္းရွိေသာ က်ေနာ္၏ သူငယ္ခ်င္းအတြက္ က်ေနာ္ကလည္း မၿငိဳျငင္မိေခ်။
ယခုတြင္လည္း က်ေနာ္နားေထာင္ေနသည့္ ေရဒီယိုတလံုးကို ရခ်င္သည္ဟုဆိုလာျပန္သည္၊ ရွားရွားပါးပါး ရထားေသာ ေရဒီယိုတလံုးသည္ သူ႔အတြက္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္မျငင္းႏိုင္ရွာ၊ ေဆးတံဖြာရင္း မ်က္လံုးကိုေမွးကာ ေရွ႔တန္း အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ရွင္းျပေနျပန္သည္၊ က်ေနာ္က နားေထာင္သမားသက္သက္ ျပည္တြင္းသို႔ မည္ကဲ့သို႔မည္ပံု ၀င္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ မည္သို႔ရုပ္ဖ်က္၀င္ေရာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ ရန္သူႏွင့္ မည္သို႔ထိပ္တိုက္ေတြ႔ခဲ၍ မည္သို႔လွည့္ဖ်ားခဲ့ရေၾကာင္း၊ သူရွင္းျပခဲ့ေသာ ထိုအေၾကာင္းဤအေၾကာင္းမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္၊ ေတာ္လွန္ေရးအတြက္၊ မိခင္အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ ႀကီးမားေသာ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားပင္ျဖစ္သည္ မဟုတ္ပါလား ဒါ .. ေဟာလီး၀ုဒ္က ရုိက္သည္႔ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ မဟုတ္ သူက လူထုလမ္းစဥ္၊ လူထုအာဏာကို စြဲျမဲစြာ ကိုင္စြဲထားသျဖင့္ လူထုအေပၚ၌ ယံုၾကည္မႈႀကီးမားကာ ေပ်ာ္၀င္ျခင္းသက္သက္၊ လူထုသည္ ေရ၊ ေတာ္လွန္ေရးသမားသည္ ငါး ဆိုသည့္ အေတြးအေခၚေပၚအေျခခံ၍ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးသူ။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္က ေသေဘာဘိုး စခန္းမွ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ထိုရက္က က်ေနာ့္ကို ေဆြးေႏြးလာသည္ သူၿမိဳ႔တြင္းသို႔ ျပန္၍ ၀င္ေရာက္ ထိုးေဖါက္စည္းရုံးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း။ အစီအစဥ္ မ်ားက မည္သို႔ျဖစ္ေၾကာင္း က်ေနာ့္အား ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ဖြင့္ထုတ္တိုင္ပင္လာသည္၊ သူၿမိဳ႔ကို၀င္သည့္အႀကိမ္ စိပ္လာမိေၾကာင္း က်ေနာ္ သတိထားမိသည္၊ စိုးရိမ္စိတ္၀င္လာေသာက်ေနာ္က ဤကဲ့သို႔ အႀကံေပးမိသည္၊ လူထုစည္းရုံးရာတြင္ အဓိက တပ္ဦးမကၽြံေရးႏွင့္ လူထုေနာက္ၿမီးဆြဲမျဖစ္ေရးကို ရွင္းျပေတာ့ သူက ေလးနက္စြာစဥ္းစားေတြးေနသည္၊ က်ေနာ္က ဆက္လက္၍ လူထုအဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့အခါ အတင္းထိုးၿပီးဆြဲေခၚရင္ ဆင္ကန္းေတာတိုးျဖစ္ျပီး ကိုယ္ႀကီးပဲက်န္ျပီး လူထ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့ လိမ့္မယ္၊ လူထုရဲ႔ေရခ်ိန္၊ ရန္သူအေပၚထားတဲ့ သေဘာထားကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ငန္းစဥ္ခ် လုပ္ရမယ္၊ ေနာက္တခု အေရးႀကီးတာက လူထုေနာက္ျမီးဆြဲမျဖစ္ေရးဘဲ ဆိုလိုတာက လူထုေျပာသမွ် လူထုခိုင္းသမွ် လူထုေနာက္ကေန တရြတ္တိုက္မလိုက္မိဖို႔ အေရးႀကီးေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္ကာ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနခဲ့သည္၊ တခုလံုး အတိုင္းအတာရ လူထုကိုမွီခို၊ လူထုၾကားမွာေန၊ လူထုကိုေလးစားရမယ္ ဒီအေျခခံေပၚမွာ လူထုကို တစံုတခု အတိုင္းအတာရ ယံုၾကည္ရမယ္ ဒါေပမဲ့ တခုခ်င္း အတုိင္းအတာရ ေတာ္လွန္ေရးသတိ အျမဲရွိေနရမယ္၊ အျမဲတမ္းသံသယႀကီးဖို႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူး တဦးခ်င္းဆီကို သတိထားေနရမယ္ ဆိုတာကလည္း လူထုဆိုတာက အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ ဥပမာကြာ … စီးပြားေရးအေျခခံေပၚမွာ မူတည္ၿပီး သူတို႔အေတြးအေခၚကလည္း ေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဟု ဤကဲ့သို႔ အၾကံေပးေတာ့ သူကျငင္းခ်က္မထုတ္ခဲ့ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ က်ေနာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အေတြးအေခၚမ်ားကို ေဖၚထုတ္ရင္း အေျဖမွန္ကို မရ ရေအာင္ရွာေလ့ရွိသူ။
လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး အေပၚတြင္ သူမည္မွ် မာနႀကီးေၾကာင္း ထိုရက္က သိလုိက္ရသည္၊ ထိုရက္ တရက္----။ သူႏွင့္ က်ေနာ္ မာနယ္ပေလာသို႔ ကိစၥတခုျဖင္႔ သြားၾကသည္၊ သူ႔စခန္းမွေန၍ စက္ေလွႀကံဳျဖင့္ လိုက္သြားၾကရာ မယ္နယ္ပေလာသို႔ ေရာက္သည္၊ ထိုစဥ္ သူက ေပ်ာက္က်ားယူနီေဖါင္းႏွင့္ ဦးထုပ္ေတာ့မပါ မာနယ္ပေလာေရာက္တိုင္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ပါလာသည့္အက်င့္က မေပ်ာက္ ထိုအက်င့္က လဘက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္သည့္အက်င့္ "လာ … လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္မယ္ ကြာ" ဟုဆိုသျဖင္႔ "ဘယ္ဆိုင္ထိုင္မွာလဲ" ဟုက်ေနာ္က ေမးသည္ ထိုစဥ္က မာနယ္ပေလာတြင္ လဘက္ရည္ဆိုင္ သံုးေလးဆိုင္ ရွိသည္၊ "ဟုိဘက္ကြာ" အန္အယ္လ္ဒီဘက္သြားရင္း ကဗ်ာဆရာပန္းခက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ရေအာင္ဟု ဆိုလာသည္၊ က်ေနာ္က မျငင္းမိ၊ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း သြားရာေနာက္သို႔ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ေလ့ရွိသူ မိတ္ေဆြမ်ားကို သံေယာဇဥ္ႀကီးသူူ ခ်ဳိစိမ့္မရွိ၊ ဖန္ခ်ဳိမရွိ ေသာဆိုင္၌ သူႏွင့္က်ေနာ္ ေကာ္ဖီမွာေသာက္ၾကသည္၊ ထံုးစံအတိုင္း သူ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ လႊမ္းမိုးေနေသာ လူထုစည္းရုံေရး လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး ဘ၀အေၾကာင္းမ်ားကိုသာ က်ေနာ့္ကို တတြင္တြင္ ေျပာေနသည္၊ ထိုစဥ္က ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးက ပူပူေႏြးေႏြးၿပီးခါစ ေတာခိုလာသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကလည္း လက္နက္ျဖင့္ လူအင္အားျဖင့္ တြန္းလွန္တိုက္ခိုက္ၿပီး အျမန္ဆံုးေအာင္ပြဲရရန္ စိတ္အားထက္သက္ ေနၾကသည့္အခ်ိန္ ေတာ္လွန္ေရးကိုလည္း အခ်ိန္တိုအတြင္းၿပီးမည္ဟု ယံုၾကည္ေနၾကသည္၊ တိုက္ခုိက္ေရး စိတ္ဓါတ္္အရွိန္အဟုန္ ျမင့္မားေနသည့္အခ်ိန္၊ ထိုစဥ္ ျပည္တြင္းပါတီတခုမွ ေတာခိုလာသည့္ ေက်ာင္းသားသံုးဦး လဘက္ရည္ဆိုင္ထဲသို႔ ၀င္လာၾကသည္၊ က်ေနာ္တို႔၏ လက္ေမာင္း၌ တပ္ထားေသာ ဘက္တံဆိပ္ကိုၾကည့္ကာ သူတို႔ကို သူတို႔ ့မိတ္ဆက္ျပီး က်ေနာ္တို႔ ၀ိုင္းထဲသို႔ ပူးေပါင္းလာၾကသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ကလည္းသူတို႔ကို ေလးစားစြာ ဖိတ္မႏၱကျပဳသည္၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းက သူတို႔ကို အကဲခတ္ေလ့လာေနသည္၊ စကားသံမ်ားက တိတ္ဆိတ္လွ်က္ ထိုအရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ထိုပါတီလူငယ္က စကားစလာသည္၊ က်ေနာ္တို႔ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ေနၾကသည္၊ ထိုလူငယ္က ျပည္တြင္းတြင္ သူ မည္သို႔မည္ပံု ထိုးေဖါက္လႈပ္ရွားခဲ႔ေၾကာင္း၊ ပါတီကို လူဦးေရမ်ားမ်ားရေအာင္ ္မည္ကဲ့သို႔ၾကံေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း ပါတီအေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို အာေဘာင္ အာရင္းသန္သန္ျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ကို ရွင္းျပလာသည္၊ က်ေနာ္ႏွင့္ သူကလည္း အေတြ႔အႀကံဳယူေနၾကသည္၊ စကား၀ိုင္းက အခ်ိန္ၾကာလာသည္၊ သူလည္းအရွိန္ေတာ္ေတာ္ရလာသည္၊ ေျပာပါမ်ားသျဖင့္ ပါးစပ္ကအျမဳပ္တစီစီျဖစ္ေတာ႔ မလိုလို ဘယ္လိုလုပ္သည္ထက္ သူက သူမ်ားထက္ဘယ္လိုပိုလုပ္ ႏိုင္ေၾကာင္းကို ၾကြားလံုး ေထ႔လံုး သန္သန္ျဖင့္ေျပာလာသည္၊ သူကဘယ္လိုခ်လိုက္ေၾကာင္း။ သူ႔ေၾကာင့္ ဘယ္လိုျဖစ္သြား ေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္က နားၾကားျပင္း ကပ္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာသည္၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ေတာ့ သူ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္ေနပံုရသည္၊ က်ေနာ္၏ ေပါင္ကို သူက တခ်က္ကုတ္ၿပီး အခ်က္ျပလိုက္သျဖင္႔ က်ေနာ္ သတိထားမိလိုက္သည္၊ သူေျပာေတာ့မည္၊ သူေျပာမည့္စကားမ်ားကုိ က်ေနာ္က ေစာင္႔စားယင္း အျမဳပ္ထေနေသာ ထိုပါတီရဲေဘာ္ေလးကို ၾကည့္လိုက္စဥ္ သူက … ခင္ဗ်ားေျပာတာေကာင္းပါတယ္၊ ဗဟုသုတရတာေပါ့ဗ်ာ … ခင္ဗ်ားတို႔လိုေတာ ၿမိဳ႔ေပၚႏိုင္ငံေရးပါတီ အေတြ႔အႀကံဳကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အားနည္း ပါတယ္ … ဒါေပမဲ့ဟု အစခ်ီက သူက ေရပက္အ၀င္မခံ ဆက္တိုက္ ေျပာေလေတာ့ ထိုပါတီလူငယ္ေလးမွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား သူေျပာလုိက္သည္ကား သူတိုက္ခဲ့သည့္ တိုက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္း မာနယ္ပေလာ ခံစစ္တိုက္ပြဲမ်ားအေၾကာင္း၊ မည္မွ်အခ်ိန္ ၾကာသည္ မသိေတာ႔ႏိုင္ က်ေနာ္က သူ႔ ေပါင္ကို ကုတ္လိုက္သည္၊ သူသည္ဂရုမစိုက္ ေျပာျမဲေျပာ ေဟာျမဲေဟာ ဆဲပင္ ၾကာေတာ့ ထိုပါတီရဲေဘာ္မ်ားက ကုတ္ကုတ္ ႏွင့္ ထျပန္သြားေတာ႔မွ သူက ရယ္က်ဲက်ဲႏွင့္ က်ေနာ္႔အား ေဟ့ေကာင္ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား ငါက သူတို႔မလိုက္ႏိုင္တဲ့မမွီတဲ့ အာဂ်င္ဒါနဲ႔ ေဆြးေႏြး လိုက္တာေလ၊ ဒီေတာ႔ ၀င္ၿပီးေဆြးေႏြးလို႔ မရေတာ့ဘူး သိၿပီလား ေျပာသည္ကို က်ေနာ္ကေတာ႔ ေကာင္းေလစြဟု ေျပာယံုမွတပါး အျခားမရွိပါ၊ ၾကည္႔ေလ … သူက အဲဒီလို မာေက်ာေက်ာ ဂြ်တ္ဆတ္ဆတ္၊ ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ ခပ္ေစာင္းေစာင္းလူမ်ဳိး ထိုစဥ္ က်ေနာ္က ထိုပါတီလူငယ္မ်ားကို အားနာမိေနသည္။
ဘန္ေကာက္၌ ရဲအဖမ္းခံရစဥ္ က်ေနာ္တို႔အား ႏွစ္ေယာက္တြဲလက္ထိပ္ခတ္၍ အိုင္တီစီ (လ.၀.က) အက်ဥ္းစခန္း သို႔အပို႔ခံရသည္၊ က်ေနာ္၏ ေရွ႔၌ရွိေသာ သူက ထိုင္းပုလိပ္ကို ဂ်စ္ကန္ကန္မႈံေတေတႏွင့္ ၾကည့္ေနသျဖင့္ ထိုပုလိပ္က သူ႔ကိုၾကည့္ရေကာင္း မလားဆိုကာ လူအမ်ားၾကား၌ ၀ါးလံုးထိုးေျပးလာၿပီးသူကို ထိုးမည့္ဟန္ျဖင့္ ျခိမ္းေျခာက္သည္ကို သူကလည္း ျပန္ခံခ်ရန္ျပင္ဆင္သည္ အားလံုးက ေျပာမွသူက ျငိမ္သြားသည္၊ အဲဒီလို ဆတ္ဆတ္အထိမခံ၊ အေၾကာမခံသည့္ လူမ်ဳိး၊ ေထာင္ထဲတြင္လည္း ရဲက နာမည္ေမးသည္၊ သူက သူနာမည္ကို "အေဖ" ဟုေျပာသည္၊ ရဲကနာမည္ကို အက်ယ္ႀကီးေအာ္ေခၚ၍ အေဖ--အေဖ--အေဖ ဟုဆိုေတာ႔ သူကမၾကားျခင္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့သည္၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းေပးထားတဲ့နာမည္ မဟုတ္လားေမးေတာ့ သူၾကာၾကာေခၚေနရေအာင္ ငါမၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ဟုေျဖကာ ၾကာေတာ့မွ အေဖ … "ေဟ" ဆိုေသာ အာလုပ္သံျဖင္႔ အသံထြက္လာသျဖင့္ အခ်ဳပ္ကား၌ ေရာက္ေနေသာ က်ေနာ္တို႔ တေသာေသာ တ၀ါး၀ါးျဖင့္ ပြဲက်ခဲ့ရသည္၊ သူက အဲဒီလို ရြတ္သည္၊ရြဲ႔သည္၊ဂ်စ္သည္ ထိုင္းပုလိပ္ဆိုလွ်င္ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားမ်ားက သိပ္ၿပီးဂရုစိုက္ေလ့မရွိ။။ ေမာင္ေက်ာင္းတို႔၏ ဒါဏ္ကိုလည္းသူတို႔ ေတာ္ေတာ္ ခံရသည္၊
၁၉၉၄ေနာက္ပိုင္းက်ေနာ္ႏွင့္ သူမဆံုျဖစ္ၾကေတာ့၊ မဆံုျဖစ္ၾကေသာ္လည္း သူအေၾကာင္းကို ေမးျမဲ၊ စံုစမ္းဆဲ၊ ေရွ႔တန္းေရာက္ေနသည့္အေၾကာင္း၊ လူထုစည္းရုံးေရးကို တစိုက္မတ္မတ္လုပ္ေနေၾကာင္းကိုသာ ျပန္၍ၾကားရသည္၊ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ မသိခဲ့ရ။ ေနာက္ေတာ့ သူအဖမ္းခံရသည္ဟု ၾကားလိုက္ရသည္၊ ထိုသတင္း ကိုက်ေနာ္မယံုၾကည္၊ သူ … က်ေနာ္ႏွင့္အတူ ေတာ္လွန္ေရးမွာရွိေနသည္ဟု ယံုၾကည္ေနဆဲ၊ ထိုသတင္းၾကားစဥ္က က်ေနာ္ နားထဲ သံေရပူေတြ ျဖတ္စီးဆင္းသြားသလို ုခံစားမိလိုက္သည္၊ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ မဟုတ္ပါေစနဲ႔ဟု အခါခါဆုေတာင္းမိသည္၊ သတင္းက အမွန္ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ယူႀကံဳးမရေၾကကြဲရသည္၊ သူသည္ ေရွ႔တန္းသို႔ လူထုစည္းရုံေရးလုပ္ငန္းအတြက္ ရြာစဥ္ရြာႏွံ႔အပင္ပန္းခံ၍ လွည့္လည္သြားလာကာ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနစဥ္ ရြာသားတဦးကို ေခၚကာ သူ႔ လုပ္ငန္း အတြက္ လမ္းျပအျဖစ္တာ၀န္ေပးခဲ့ရာမွ ရြာသားစည္းေပါက္ကာ သတင္းေပးသျဖင္႔ သူသည္ ေတာင္ငူအနီးနားရွိ ရြာတရြာတြင္ အိမ္တအိမ္၌ နားေနစဥ္ စစ္ေခြးမ်ားကို သူေနသည့္အိမ္ကို အင္အားအျပည့္ႏွင့္ ပိတ္ဆို႔လုိက္ေၾကာင္း သူ႔တြင္ ကိုင္ေနၾက ေအေကတလက္ပါသည္၊ သို႔ေသာ္သူခံမပစ္ခဲ့ ခံပစ္ပါက အိမ္တြင္ရွိေနေသာ မဆိုင္သူ မိသားစုမ်ား အားလံုး ေသနတ္က်ည္ဆံသင္႔ ေသဆံုးၾကမည့္အေရးကို သူသိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ထိုေနရာမွလြတ္ေျမာက္ရန္ အားထုတ္ေတာ့သည္၊ ထိုအိမ္ေပၚမွေန၍ အိမ္ေအာက္သို႔ခုန္ခ်သည္၊ ထိုစဥ္ေအာက္၌ ရွိေသာ ၀ဲစားေခြးတပ္က အိမ္ေအာက္တြင္ရွိေသာ လွည္းကိုေထာက္သည့္ လွည္းေဒါက္ႏွင့္ သူ႔ ေခါင္းကိုရုိက္ခြဲၿပီး ေတာင္ငူေထာင္သို႔ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ သြားခဲ့သည္၊သူယံုၾကည္ေသာ သူ၏လမ္းမွာ သူကိုသစၥာေဖါက္ကာ သူေနသည့္ေနရာသို႔ လက္ညိွဳးထိုးျပခဲ့ေလသည္၊ ထိုေတာင္ငူ စစ္ေၾကာေရးစခန္းတြင္ သူကို ဘ၀ပ်က္ေအာင္ ႏွိပ္စက္နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ႏွိပ္စက္ၾကသည္၊ သူကိုစစ္ေၾကာေရး၀င္စဥ္သူသည္ ဗမာစကားကို တလံုးမွပင္မေျပာေတာ့၊ အဂၤလိပ္လိုသာေျပာသည္၊ စစ္ေၾကာေရး၀င္သည့္ ရဲေဘာ္မ်ားသည္ အခက္ေတြ႔လာကာ အဂၤလိပ္စကားေျပာတတ္သည့္ ဗိုလ္မႉးတေယာက္ကို ေခၚ၍ စစ္ေၾကာခဲ့ရသည္ဟု သိရသည္၊ ထိုမွ်ပင္ စိတ္ဓါတ္ခိုင္က်ဥ္စြာ စစ္အစိုးရအား ရသေလာက္ အညိႈအျငင္ ေပးသြားႏိုင္သည္႔ ရင္ဘတ္ထဲက ရဲေဘာ္ႀကီး ထိုအက်ဥ္းစခန္းမွာပင္လွ်င္ က်ေနာ္၏ ရဲေဘာ္ႀကီးက်ဆံုးခဲ့ရသည္၊ သူသည္ သူရဲေကာင္းပီသစြာ က်ဆံုးခဲ့သည္၊ သူယံုၾကည္သည့္ လူထုကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ ကာကြယ္ေပးခဲ့ႏိုင္သည္၊ သူရဲေကာင္းစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔တိုက္ပြဲ ၀င္သြားခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ႀကီးဆန္းလင္း ေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။
လာမဲ႔ႏွစ္ ၂၀၀၈ အတြက္ မကဒတမွထုတ္ေ၀ေသာ ျပကၡဒိန္ရသည္၊ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းသည္ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းၾကား၌ ေရာက္ေနသည္၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းၾကားကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ ပိန္းပိတ္မဲေမွာင္ေနေသာ စနစ္မ်ားရွိရာ ျမန္မာျပည္အတြင္းရွိ စစ္အာဏာရွင္မ်ားကို လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ရန္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ရင္း၂၀၈၊ ၂၀၉၊ တပ္ရင္း ၂၁၀၊ ပါ၀င္ေသာ စစ္ေၾကာင္းမ်ားက ခ်ီတက္ေတာ္လွန္တိုက္ခုိက္ေတာ့မည္၊ အခ်ိန္တိုင္း အခ်ိန္တိုင္းသူသည္ က်ေနာ္႔္လႊမ္းမိုးေနဆဲ၊ သူသည္ က်ေနာ္ ႏွင့္ အတူရွိေနဆဲ၊ ျပကၡဒိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ က်ေနာ္ၾကည္႔ေတာ႔ သူ႔ကၾကည့္ေနသည္႔ႏွယ္၊ ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္၊ စူးစိုက္ၾကည့္သည္၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ယူနီေဖါင္းႏွင့္ သူ … ရီေနသည္၊ ေနာက္ သူ …ျပံဳးေနသည္၊ ၿပီးေတာ့ …. ။ သူ႔ ကာဘိုင္ေသနတ္ သည္ မိုးေပၚသို႔ေထာင္လွ်က္ … ေမာင္းတင္လွ်က္ …. ။ သူ႔ ၀ိညာဥ္သည္လည္း …. ဒီမိုကေရစီ စနစ္ဆီသို႔ ေဒါင္းတင္ ေမာင္းတင္လွ်က္ ……. ရွိေနမည္သာ။ ။
( ဆန္းလင္းႏွင့္ တပ္ရင္း(၂၁၀)မွ ေရွ႔တန္းတေနရာတြင္ က်ဆံုးသြားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ မကဒတရဲေဘာ္မ်ား အားလံုးကို ဂုဏ္ျပဳဦးညြတ္ အေလးျပဳလွ်က္။ )
သားခ်စ္ ( ဟစ္တိုင္ )
ဟစ္တိုင္ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ျပန္လည္ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
လမ္းတလမ္း၊ ပန္းတဖူးနဲ႕ သူရူးတေယာက္
ေအာင္သာငယ္သည္လိုနဲ႕ အလြန္ရင္းႏွီးၾကေသာ သူစိမ္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားအပ္သည့္ သစ္တပင္က သည္ေျမမွာ ေပါက္ခဲ့ပါ ေလျပီ၊
ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ေသ့ေဘာဘိုး စခန္းမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ပါေလျပီ၊
-----
သည္လမ္းကို သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္မွာ အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ေန႕တိုင္း မနက္မိုးလင္း ၆ နာရီကေန ညေနမိုးခ်ဳပ္ ၆ နာရီ ထိ သည္လမ္းကို အသြား အျပန္ သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေတြက အႏွစ္ ၂၀ နီးပါးရွိေတာ့မည္။ ဆိုေတာ့ သည္လမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာရွိသည္ ဆိုတာကို အတိအက် သူ သိေနခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ေစ့ကို မွိတ္ထားဦး ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကိုပင္ သူ ေျပာျပ ေနႏိုင္ ပါေလသည္။ သည္လမ္းကို သူ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည့္ အႏွစ္ ၂၀ အတြင္းမွာ သည္လမ္းရဲ႕ ေဘးဘီ ၀ဲယာ တဖက္တခ်က္မွာ အေျပာင္းအလဲေတြလည္း ရွိခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ ထို အေျပာင္းအလဲမ်ားက ေန႕ခ်င္း ညခ်င္း ေျပာင္းလဲ ခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။
ဥပမာ ဆိုပါစို႕။ သည္လမ္းေပၚမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ့သည္။ တရက္ရက္မွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု သည္လမ္းေပၚမွာ ေပၚလာေတာ့မည္ ဆိုပါစို႕။ သူကေတာ့ သည္လမ္းကို ေန႕စဥ္ ေလွ်ာက္ေနသူ ပီပီ သည္ေနရာမွာ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္ တခု ေပၚလာလိမ့္မည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာကို သိေနခဲ့ပါေလသည္။ ဘာလို႕လည္းဆို လဘက္ရည္ဆိုင္ တခုကို ဖြင့္မည္ဆိုလ်င္ အရင္ဆံုးကေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ တခု တပ္ရမည္ မဟုတ္လား။ ျပီးေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ တခု လိုအပ္သမွ်ကို ဆိုင္မဖြင့္ခင္ ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ရမည္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြအားလံုးကို ၾကိဳတင္ ျမင္ေနရပါသည္။ သည္ေတာ့ သူကလည္း ၾကိဳျပီး ေျပာျပႏိုင္ပါသည္။ လဘက္ရည္ဆိုင္ အသစ္တခု ဖြင့္ေတာ့မယ္။
ေနာက္တခု ေျပာစရာ ရွိေနပါေသးသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် အေဆာက္အဦးေတြကိုလည္း တခုမက်န္ သူ သိေနပါသည္။ သူ႕ မ်က္ေစ့ မိွတ္ထားခဲ့သည့္တိုင္ သည္လမ္းေပၚမွာ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာ အေဆာက္အဦး ရွိသည္ ဆိုသည္ကို သူက အလြတ္ရေနျပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ တခါတခါေတာ့လည္း သည္လမ္းေပၚမွာ အေဆာက္အဦး အသစ္ေတြ ေပၚလာခဲ့ပါသည္။ ဒါေပသည့္ သည္အေဆာက္အဦးေတြ အားလံုးက လက္ေဖ်ာက္ တခ်က္တီးျပီး ေပၚလာၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သည္ေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေပၚလာေတာ့မည္ကို ရက္ေပါင္း မ်ားစြာကပင္ မည္သူမဆို ၾကိဳသိႏိုင္ေနပါသည္။ ဥပမာ အေဆာက္အဦး တခုကို ေဆာက္လုပ္ဖို႕ လိုအပ္သည့္ အုတ္၊ သဲ၊ ဘိလပ္ေျမ- စသည္မ်ားကို ထို အေဆာက္အဦးကို ေဆာက္မည့္ ေနရာတြင္ စတင္ ေနရာခ် ေနကတည္းက မည္သူမဆို သည္ေနရာမွာ အေဆာက္အဦးတခု ေဆာက္ေတာ့မည္ ဆိုသည္ကို သိႏိုင္ေနသည္ မဟုတ္လား။
-----
သို႕ေသာ္လည္း သည္လမ္းကို အပ္က်သည္ကအစ သိသည္ဟု သူ ထင္ေနေသာ အေတြးမ်ား အဆံုးသပ္ သြားေသာ ေန႕တေန႕က ေရာက္လာခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႕က အႏွစ္ ၂၀ နီးပါး သူေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္းသည္ သူ တခါမွ မေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးေသာ လမ္းတလမ္း အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလသည္။
-----
ထိုေန႕က သည္လမ္းမွာ ေရၾကီးခဲ့သည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ အေျပာင္းအလဲတခု ျဖစ္ေတာ့မည္ကို အျမဲတမ္း ၾကိဳသိေနေသာ သူသည္ ထိုေန႕က သည္လမ္းမွာ ေရၾကီးလိမ့္မည္ကို ၾကိဳမသိႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ထိုေန႕က အရွိန္အဟုန္ ျပင္းစြာ စီးဆင္းက်လာေသာ ပင္လယ္ၾကီးတခုမွ ေရလိႈင္းမ်ားျဖင့္ သည္လမ္းေပၚမွာ ေရလွ်ံခဲ့ပါ ေလသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ ရွိသမွ် လူအားလံုးကို ထိုေရလိႈင္းက သယ္ေဆာင္သြားခဲ့ေလသည္။ သည္လမ္းေပၚမွာ သူျမင္ေနက် အရာမ်ား၊ သူျမင္ေနက် အေဆာက္အဦးမ်ား၊ သူျမင္ေနက် လူမ်ားကို ဘာတခုမွ သူ မျမင္ရေတာ့။ သူျမင္ေနရသည္က သူတခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးေသာ လူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြခ်ည္းသာ။ သူ ၾကည့္မိေလရာရာ အရပ္တိုင္းမွာ လူစိမ္းေတြ-- လူစိမ္းေတြ---။ ဒါေပသည့္ သည္လူေတြအားလံုးက ဦးတည္ရာ တခုတည္း ကိုသာ ညီညီညာညာ စီးဆင္းသြားေနေလသည္။ အလ်င္အျမန္ စီးဆင္းသြားေနေသာ သည္ေရလိႈင္းၾကီးထဲမွာ သူကိုယ္တိုင္ ပါ၀င္စီးဆင္းေနရင္း သူ နားလည္သြားမိပါသည္။ - ဒီလမ္းဟာ ငါအႏွစ္ ၂၀ နီးပါး ေန႕စဥ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ လမ္းတလမ္း မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဟာ အသစ္လြင္ဆံုး လမ္းတလမ္းပဲ၊ ဟုတ္တယ္-- ေဟာင္းႏြမ္း ေမွးမွိန္လြန္းတဲ့ေန႕ေတြကို ေတာက္ပသြားေအာင္ ေဆးေက်ာ လတ္ဆတ္ပစ္မယ့္ လမ္းပဲ။
-----
ေန႕စဥ္ မနက္ဆိုလ်င္ အိမ္ကေန သူထြက္ျပီး ေနရာတခုကို ဦးတည္ကာ သည္လမ္းေပၚ သူေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ညေန ေစာင္းလ်င္ သည္လမ္းကပင္ အိမ္သို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႕ကေတာ့ အရာရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည့္ သည္လမ္းကို သူ မသိခဲ့သည့္ လူစိမ္းမ်ားနဲ႕ အတူေလွ်ာက္ရင္း ညေန ေစာင္းသြားသည့္တိုင္ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ တကယ္တမ္း အျပည့္အစံုေျပာရလ်င္ေတာ့ ထိုေန႕ကစျပီး ယေန႕အထိ သူ အိမ္မျပန္ႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ သူက အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါလား။
-----
ဒါေပသည့္ သူ႕လိုပင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနခဲ့သူမ်ားကို ညေနဆည္းဆာရီထဲမွာ သူေတြ႕ရသည့္အခါ အေဖာ္စံုေသာ သည္လမ္းတလမ္းကိုပဲ သူ ႏွစ္သက္ ေနမိေသး ေတာ့သည္ေလ။
----------
`ဒီလမ္းကိုေတာ့ ဆံုးေအာင္ေလွ်ာက္ရမယ္ဗ်` သူက အားတက္သေရာ ေျပာေနမိသည္။
`ေအးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္လည္း ဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ကို သြားရင္ ေကာင္းမလဲလို႕ က်ေနာ္ စဥ္းစားေနတာဗ်` ကိုေမာင္ေမာင္က သူ႕ထံုးစံအတိုင္း ေလေအးေအးေလးျဖင့္ ေျပာေနေလသည္။
`ေျမာက္ပိုင္းကိုေတာ့ မသြားခ်င္ဘူးဗ်ာ။ အေရွ႕ဖက္ကို က်ေနာ္ ပို စိတ္၀င္စားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာနဲ႕လည္း အထိအေတြ႕ ပိုလြယ္မယ္လို႕ က်ေနာ္ ထင္တယ္` သူကေတာ့ ျဖန္႕က်က္ ေတြးေလ့ရွိသည့္အတိုင္း ေလွ်ာက္စဥ္းစားရင္းက ပိုေကာင္းသည္ ထင္ေသာ အေရွ႕ဖက္ကို ဆႏၵရွိေနမိသည္။
`ေအး ခင္ဗ်ားေျပာမွ က်ေနာ္ သတိရတယ္။ ကရင္ၾကီး မွတ္မိတယ္ ဟုတ္လား။ သူ က်ေနာ့္ကို ဆက္ထားဖူးတယ္။ တခုခုျဖစ္ရင္ သူ႕ဖက္ကိုထြက္လာခဲ့တဲ့` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာရင္း သူ႕မ်က္မွန္ ေသးေသးေလးကို ဖံုသုတ္ေနျပန္သည္။
`ဒါဆိုလည္း လုပ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ က်န္တဲ့ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို စုလိုက္ဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ကိုေဇာ္ၾကီးအိမ္မွာ က်ေနာ္ အားလံုးကို ဆံုဖို႕ ခ်ိန္းထားတယ္။ အားလံုးစံုရင္ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဖုန္းထိုးလိုက္မယ္။ အိုေက` ေျပာရင္း သူ ထိုင္ရာမွ ထထြက္လာခဲ့သည္။
ေနာက္ေန႕ လူအားလံုး စံုေတာ့ အေရွ႕ဖ်ားသို႕ သြားဖို႕ကိစၥကို သူ စတင္ ေဆြးေႏြးလိုက္သည္။ သေဘာ တူသူက တူ မတူသူက မတူ။
`အိုေက၊ မတူတဲ့လူေတြ ျပန္ဗ်ာ။ တူတဲ့သူေတြပဲ ေနခဲ့ၾကေတာ့` သူက စိတ္လည္း သိပ္မရွည္တတ္သူပီပီ အျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။
သည္လိုနဲ႕ လူ ၆ ေယာက္ က်န္ေနခဲ့သည္။ `ေၾသာ္- ဒါပဲလား။ ၂ လနီးပါး အတူတူ ေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကတာမွာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းတူတာက ဒီ ၆ ေယာက္ပဲလား` သူ႕ဘာသာသူ ေတြးေနမိျပန္သည္။
သည္လိုနဲ႕ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ ဖုန္းေခၚလိုက္သည္။ အေျခအေနေတြကို လိုတိုရွင္း သူ ေျပာျပလိုက္သည္။
`ေအး က်ေနာ္ အဆက္ရျပီဗ်။ မနက္ဖန္ ၉ နာရီ ဘားအံကားဂိတ္ကို အားလံုး လာခဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ လက္မွတ္ ၀ယ္ထားမယ္။ အနားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုမယ္` ကိုေမာင္ေမာင္က ေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားေလသည္။
တကယ့္တကယ္ ေနာက္ေန႕မနက္က်ေတာ့ ကိုေဇာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္က - `ခင္ဗ်ားလည္း သိပါတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ အေၾကာင္းကို။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမက သေဘာ မတူဘူးဗ်။ သိတဲ့အတိုင္း က်ေနာ့္ သမီးေလးကလည္း အခုမွ ၅ လ ပဲ ရွိေသးတာ`လို႕ေျပာေတာ့ က်န္သူေတြကလည္း -
`ငါ့အေမက ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကြ။ ငါ ႏွႈတ္ဆက္ေတာ့ ငိုတယ္ ငါလည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ။ ငါ့ကို ခြင့္လႊတ္ကြာ`
`မင္းဟာက ဘာမွလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာႏိုင္ေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ညက အဲဒါကို ငါ စဥ္းစားတယ္။ ေသခ်ာမွ ငါ့ကို ေခၚကြာ။ အခုေတာ့ ငါ မလိုက္ခ်င္ေသးဘူး`
`----- -------`
`----- ----- ----- ----- ----- ----- -----`
`----- ----- ----- -----`
အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သူၾကားေနရသည္။
`ေအးပါကြာ၊ ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႕ ငါ့ကို အခုလို လာေျပာတာပဲ ငါေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးကို ငါ နားလည္ပါတယ္` ေဒါသနဲ႕ ေျပာရင္း ကိုေဇာ္ၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ဘားအံကားဂိတ္သို႕ ထြက္လာခဲ့သည္။
(အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မိသားစုေလးရွိေနျပီျဖစ္ေသာ သူသည္ ကိုေဇာ္ၾကီး ခံစားမႈကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ႏိုင္ေနတတ္ပါျပီ)
သည္လိုနဲ႕ ဘားအံကားဂိတ္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆံုၾကေတာ့ သူနဲ႕ လမ္းတူသူက ကိုေမာင္ေမာင္ တေယာက္တည္းသာ။ (ဒါေတာင္ အဲသည္ အခ်ိန္က ကိုေမာင္ေမာင့္ ဇနီးသည္က သမီးေလးတေယာက္ မီးဖြားျပီးကာစသာ ရွိေသးသည္။ အခုအခ်ိန္မွာ ကိုေမာင္ေမာင့္ကို သူ အရမ္းေလးစားမိပါသည္)
သည္လိုနဲ႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ ဘားအံေရာက္၊ တညအိပ္။ ေနာက္ေန႕ ေကာ့ကရိတ္ဆက္ထြက္၊ ေကာ့ကရိတ္ အ၀င္မွာေတာ့ ကိုေမာင္ေမာင္ အဖမ္းခံရသည္။ သူကေတာ့ စစ္တပ္ဂိတ္က အတင္းထြက္ေျပးရင္း သူ႕လိုပင္ ထြက္ေျပး လာသည့္ ကို၀င္းထိန္နဲ႕အတူ လြတ္လာခဲ့သည္။ အျဖစ္အပ်က္မ်ားက အိပ္မက္လိုပင္။
ညဖက္ေရာက္ေတာ့ ေကာ့ကရိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္တအိမ္ျပီး တအိမ္၊ ဘုန္းၾကီး ေက်ာင္း တခုျပီးတခု ပို႕ျပီး လိုက္ဖြက္ေနေလသည္။ စစ္တပ္ကလည္း ေနာက္က လိုက္ဖမ္းေနသည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူသူ မရွိေသာ အိမ္တအိမ္မွာ ေျပးလႊားျခင္း ဇာတ္လမ္းက ဆံုးခန္းတိုင္သြားႏိုင္ေတာ့သည္။
သည္လိုနဲ႕ ေနာက္တေန႕မွာေတာ့ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ အရပ္ဆီ ဦးတည္ေနသည့္ လမ္းေပၚမွာ စီးဆင္းေနၾကသူအားလံုးနဲ႕အတူ သူလည္း တကိုယ္တည္းစီးဆင္းလ်က္။
စက္တင္ဘာလ ၂၇၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
ကရင့္ အမ်ိဳးသား အစည္းအရံုး အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္မွ ဒူးပလာယာ ခရိုင္ ကရင့္ အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္ တပ္မဟာ (၆) ထိန္းခ်ဳပ္မႈေအာက္ရွိ ေသ့ေဘာဘိုးစခန္းသို႕ သူ ေရာက္ရွိခဲ့ပါေလျပီ။
ဒါက သူ ေလွ်ာက္ခဲ့ေသာ လမ္း အဆံုးလား။ သူ မသိေသးပါ။
သူ႕လိုပင္ ေရာက္ရွိေနေသာ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ မ်က္ႏွာမ်ား။ အားလံုးက သူစိမ္းေတြခ်ည္းသာ။
သူကေတာ့ တေယာက္တည္းပါေပ။ အဆက္အစပ္ေတြ အားလံုးကလည္း ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႕ အတူ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ျပီ။
ဒါေပသည့္ သည္လမ္းကို ေလွ်ာက္မိကတည္းက ေနာက္လွည့္ျပန္ဖို႕ ဘယ္တုန္းကမွ မစဥ္းစားခဲ့မိသူပီပီ သူကေတာ့ ရသလို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားေလသည္။
-----
ႏို၀င္ဘာလ (၁) ရက္၊ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္။
သည္လိုနဲ႕ အလြန္ရင္းႏွီးၾကေသာ သူစိမ္းမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားအပ္သည့္ သစ္တပင္က သည္ေျမမွာ ေပါက္ခဲ့ပါ ေလျပီ၊
ျမန္မာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ား ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦး - မကဒတ (All Burma Students' Democratic Front - ABSDF) ကို ေသ့ေဘာဘိုး စခန္းမွာ ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့ပါေလျပီ၊
-----
သစ္တပင္ရွိလ်င္ အနည္းဆံုး ပန္းတဖူးကိုေတာ့ ေတြ႕ရမည္ပါ့။ ပြင့္မည့္ရက္ကိုသာ ေစာင့္ပါေလ။
----------
`ဟိုးဖက္ေထာင့္မွာဗ်` ရဲေဘာ္ ကိုိကုိေလးက ေျပာရင္း သူ႕ M-16 ေသနတ္ကို ထိုးခ်ိန္ျပေနေလသည္။ ရန္သူ႕ဖက္မွ တေဒါင္းေဒါင္းျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပစ္ခတ္ေနသည့္ ဂ်ီဖိုးတလက္ ရွိရာ ဖက္ကို ကိုကိုေလးက ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူကေတာ့ ေလွ်ာက္ေျမာင္း (Trench) ထဲမွာ ရွိေနသည့္ အာရ္ပီဂ်ီ (RPG-Rocket Propelled Grenade) ေလာင္ခ်ာ သမား တေယာက္ကို လွမ္းေခၚရင္း မီးပြင့္ေလးေတြ ထြက္ေနသည့္ ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အာပီဂ်ီ-၅ (RPG-5)ကို ထမ္းထားသည့္ ကရင္ ရဲေဘာ္တေယာက္ အနားကို ေရာက္လာေတာ့ မီးပြင့္ေတြ ထြက္လာေနသည့္ ေတာစပ္ကို ျပရင္း `ေယာက္ဖေရ မုိဟဲသာ (ငရုတ္သီး) နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေကၽြးလိုက္ဦးကြာ`ဟု သူ ေျပာရင္း ေနရာဖယ္ေပး လိုက္ေလသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေလးက `ေအး ေယာက္ဖ`ဟု ေျပာရင္း သူ႕၀ပ္က်င္း(Fox-Hole) ထိပ္ေပၚကို ခုန္တက္လိုက္ရင္း ဂ်ီဖိုးသံၾကားေနသည့္ ေတာစပ္ကို ခ်ိန္ရြယ္ကာ အာရ္ပီဂ်ီကို ပစ္လႊတ္လိုက္ေလသည္။ မီးခိုးဖုံလံုးတခုႏွင့္အတူ ဂ်ီဖိုးသံလည္း တိတ္သြားေတာ့သည္။ ဒီေကာင္ ေသျပီလား။ မည္သူမွ် မသိပါ။ အသံကေတာ့ တိတ္သြားသည္ေလ။
-----
သည္လိုမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ေတြက နိစၥဓူ၀။ ဖလူးခံတပ္ထဲကို သူေရာက္ကတည္းက။ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းကို ဒဂၤါးျပားတခုရဲ႕ ေခါင္းနဲ႕ ပန္းလို သူ ျမင္ေတြ႕ေနခဲ့ရသည္မွာ ခဏခဏ။ အခုေလးပဲ ကိုယ့္ေဘးနားမွာ ရွိေနသည့္သူ တေယာက္ ေနာက္ တမိနစ္မွာေတာ့ မရွိေတာ့။ လူေတြ စုဆံုေနၾကသည္။ အျပံဳးေတြနဲ႕ တေယာက္ကို တေယာက္ႏႈတ္ဆက္။ စကားေတြ ထိုင္ေျပာ။ စကားမွ ဆံုးေအာင္မွ မေျပာရေသး လက္နက္ၾကီးေတြက က်ေရာက္ေပါက္ကြဲ။ လူေတြ အားလံုးက ဖရိုဖရဲ။ မီးခိုးေတြစဲသြားေတာ့ ကိုယ့္ အနားက တေယာက္ေယာက္ကေတာ့ ေလာကၾကီးမွာ မရွိေတာ့။
-----
`စိတ္ - စိတ္- ညစ္- ညစ္-တယ္ဗ်` ကိုႏိုင္က အ ထစ္ ထစ္နဲ႕ ေျပာျပန္ပါေလသည္။ ရဲေဘာ္ေတြက သူ႕ကို အ ထစ္-ဟုလည္း ေခၚၾကသည္။
`ဘာျဖစ္ လာျပန္တာတုန္း ကိုႏိုင္` သူကေတာ့ တပ္စုမွဴး တေယာက္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ ကိစၥအားလံုးကို ေျဖရွင္းေပးေနရသည္ေလ။
`ဘာ- ဘာ- ျဖစ္ရမွာလဲ - တညတည္း က်-က်-ေနာ္ ကင္း ႏွစ္-ႏွစ္ ခါ ေစာင့္- ေစာင့္ရတယ္`
`ဟုတ္တယ္ ကိုႏိုင္။ အားလံုးပဲ တညတည္း ၂ ခါေစာင့္ရတယ္။ ကိုႏိုင္ မသိလို႕။ က်ေနာ္တို႕ အကြက္ထဲမွာ လူ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားတယ္ေလ။ ကရင္ ရဲေဘာ္ ၂ ေယာက္ က်သြားတယ္။ ၂ ေယာက္က ဒဏ္ရာရျပီး ေဆးရံုမွာ။ က်ေနာ္တို႕ လူ ၄ ေယာက္ ထပ္မရေတာ့။ အလွည့္နဲ႕ အားလံုး ကင္းေစာင့္ေနရတာ` သူရွင္းျပလိုက္ေတာ့ ကိုႏိုင္လည္း ျငိမ္သြားပါေလသည္။
-----
ကိုႏိုင့္ကိုေျပာျပီး သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ညစ္ေနမိေလေတာ့သည္။ အစားပ်က္ အအိပ္ပ်က္ နိစၥဓူ၀ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ မ်ိဳးစံုရဲ႕ ပစ္ခတ္သံေတြၾကားထဲမွာ ရွင္သန္ေနရသည့္ ဘ၀က ငရဲက်ေနသလိုပင္။ ဒါေပသည့္ သည္လမ္းက သူတို႕ ေရြးခဲ့သည့္ လမ္း မဟုတ္ပါလား။ အဘယ္မွ် ၾကမ္းတမ္းၾကမ္းတမ္း ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရမည္ မဟုတ္လား။
-----
တခါတခါလည္း သူ႕ဘာသာသူ ေမးေနမိေသးသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ၊ က်ိန္းေသတာ တခုကေတာ့ သူ အပါအ၀င္ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး ေန႕တေန႕ကို ရူးသြပ္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
-----
ဘယ္သူေရးတဲ့ ဘယ္စာအုပ္လဲေတာ့ သူ မမွတ္မိ။ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ သူ ဖတ္ရဘူးသည္ - ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္နဲ႕ ကင္းကြာလို႕ ရတာ မဟုတ္ဘူး - ဆိုပဲ။ အဲသည္စာ ဖတ္ျပီးသြားခ်ိန္တုန္းက ေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာ ဘာလဲ။ မေကာင္းျမတ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘာတဲ့လဲ။ ေနာက္ျပီး ရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ မရူးသြပ္တဲ့ စိတ္ဆိုတာကေရာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ။ သည္ေမးခြန္းေတြ အတြက္ အေျဖရွာၾကည့္ရင္းက သူ ရူးခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားခဲ့ဖူးသည္။
-----
အခုခ်ိန္မွာေတာ့ သည္ ဖလူးခံတပ္အတြင္းမွာ ရွိေနသည့္ သူအပါအ၀င္ သူ႕ ရဲေဘာ္ေတြအားလံုးက ေန႕သစ္တေန႕ကို ျမင္ခ်င္ေနၾကသူမ်ားခ်ည္း မဟုတ္လား။ အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္ျခင္း၊ ျပည္သူ႕အက်ိဳး ေဆာင္ျခင္းသည္ ေကာင္းျမတ္သည့္ စိတ္ထားနွင့္ ဓြန္တြဲေနသည္ဆိုလ်င္ သူတို႕အားလံုးသည္ ရူးသြပ္သည့္ စိတ္ ရွိေနသူမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ ေျပာရလ်င္ သူတို႕အားလံုးက သူရူးေတြသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူရူးေတြၾကားထဲမွာ သူကလည္း သူရူးတေယာက္သာ ျဖစ္ပါသည္။
-----
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေနသည့္ လမ္းတလမ္းေပၚမွာ တေန႕ေန႕ ပြင့့္လာမည့္ ပန္းတဖူးကို သယ္ပိုးရင္း မေမာတမ္း ေျပးလႊားေနသည့္ သူရူးတေယာက္ကို သင္ျမင္ခဲ့ဖူးပါလ်င္ -----
(၈-၈-၈၈ အေရးေတာ္ပံု အႏွစ္ ၂၀ ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳ ေရးသားပါသည္။)
(ေအာင္သာငယ္ ဘေလာ့ဘ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပသည္။)
အခ်စ္ပန္းေလးေတြ ပြင့္ေနၾကၿပီ ရဲေဘာ္
တမာခင္
ဒီအခိ်န္ဆို လိုင္စင္ေတာင္တန္းမွာ ခရမ္းျပာျပာ အခ်စ္ပန္းေလးေတြ ဖူးပြင့္ေနၾကၿပီေပါ့ ရဲေဘာ္၊ ၾကည့္ေလရာ အရပ္ ရွစ္မ်က္နွာမွာ ခရမ္းေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတာင္တန္းၾကီးေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းလို႕၊ ေတာင္ႀကိဳ ေတာင္ၾကား ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေလးေတြထဲမွာေတာ့ ခမ္းေတာက္ဖူးဝါဝါေလးေတြက အျပြတ္လိုက္အခိုင္လိုက္ သၾကၤန္အလြမ္းေျပ ပိေတာက္ ပန္းေလးေတြ ကိုယ္စားေပါ့ေလ။ ျခံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ခတၲာပန္းလို ေတာရိုင္းပန္း ျဖဴျဖဴေလးေတြ၊ ေနၾကာအရိုင္းဝါဝါေလးေတြကလည္း ပုန္းလ်ဳိးကြယ္လ်ဳိးနဲ႕။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ ေရွ႕တန္းျပန္ရဲေဘာ္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳၾကဆိုခဲ့တာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ လြမ္းသူပန္းေခြလွလွေလးေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ။ ေျမပံုေလးေတြေပၚမွာ သတိရတိုင္း ျမက္ရွင္းေပးၾကရင္းနဲ႕ အလြမ္းပန္းေလးေတြ တင္ခဲ့ ၾကတာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ၊ ဘုရားမွာတင္ျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾက၊ အမွ်ေဝေပးခဲ့ၾကတာ၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ ရဲေမေတြ အားလံုးကေတာ့ တညီတညြတ္တည္း ကန္႔ကြက္မဲမရိွ နာမည္ေပး ေခၚေဝါသံုးစဲြခဲ့ၾကတယ္ေလ။
ဘာတဲ့ ...။
အခ်စ္ပန္းေလးေတြတဲ့။
----------
"ဝုန္း"
"ရဲေဘာ္မ်ဳိးျမင့္ေအာင္ မိုင္းနင္းမိလို႕တဲ့"။ စခန္းတခုလံုး ေတာမီးပမာ ပံ့်သြားခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ မိုင္းသင္တန္းကြင္း ရိွရာ ေျပးလႊားသြားၾကတယ္။ ထမ္းစဥ္ေပၚအျမန္တင္ ေလးေယာက္တဆိုင္း အလွည့္က်ထမ္းရင္း ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္သြားရတဲ့ ရွားေဟာ့ပန္နားက ေကအိုင္ေအေဆးရံုကို အေျပးအလြား ပို႕ခဲ့ၾကတယ္။ တနာရီအတြင္းမွာပါပဲ။ တေတာက္ေတာက္နဲ႕လမ္းေလွ်ာက္တတ္စ သားငယ္ကိုၾကည့္ျပီး အေမသေဘာက် ဂုဏ္ယူခဲ့တဲ့ ေျခေထာက္ေလးနွစ္ဘက္ ဟာ ေပါင္ရင္းကေန၊ အခုေန အေမမ်ားေတြ႕ခဲ့ရင္ျဖင့္ ...။
"က်ေနာ့္ကို ပစ္သတ္ေပးၾကစမ္းပါ။ က်ေနာ္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး"
"အားတင္းထားစမ္းပါ ရဲေဘာ္၊ မင္းဘာမွမျဖစ္ဘူး မင္းေဘးမွာ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ အမ်ားၾကီးရိွတယ္"
"ပစ္သတ္လိုက္ပါေတာ့၊ က်ေနာ္ တကယ္မခံစားနိုင္ေတာ့လို႕ပါ" တခ်က္တခ်က္ ေပၚလာလိုက္ တခ်က္တခ်က္ေဖ်ာ့ေတာ့ တိုးဝင္သြားလိုက္နဲ႕ အရုဏ္တက္ခိ်န္ေလာက္မွာေတာ့ ရဲေဘာ္ရဲ့ ဆႏၵျပည့္ဝသြားလို႕ထင္ပါရဲ့ အျပစ္ကင္းစင္လွတဲ့ လူငယ္ေလးတေယာက္ အိပ္ေမာက်ေနသလိုပါပဲ။ အခုေလာက္ဆို အိမ္ကိုမျပန္နိုင္ေတာ့တဲ့ ရဲေဘာ္ရဲ့ကိုယ္စား အိမ္ျပန္ခ်င္ေနရွာတဲ့ ဝိညာဥ္ေလးက အေသာ့နွင္ရင္း ေအးျမတဲ့ မိခင္ရင္ခြင္ဆီ ေျပးဝင္ခိုလံႈဖို႕ အိမ္တံခါးေတြကို တဝုန္းဝုန္းနဲ႕ လႈပ္နိုးေနၾကေရာေပါ့။
ရဲေမေတြကေတာ့ ေတာစပ္နားက ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြကို ခူးယူေနၾကရျပန္ျပီေပါ့ ရဲေဘာ္။ သူတို႕ခ်စ္တဲ့ရဲေဘာ္အတြက္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြေလးေတြကို ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြနဲ႕ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ေလး ျပဳလုပ္ၾကလိမ့္အံုးမယ္ေလ။
----------
တပ္မဟာ (၃) ဗန္းေမာ္ခရိုင္ ပတ္ဝန္းက်င္ ေဒသေတြဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္းေဒသ)ဗန္းေမာ္ေဒသခံ ေက်ာင္းသားေတြ စည္းရံုးေရး အပိုင္ဆင္းထားတဲ့ နယ္ေျမေတြမို႕ စစ္ သင္တန္း ေပးထားျပီးသား ျပည့္သူ့စစ္ေတြလည္းရိွၾကပါတယ္။ တခါ တေလမွာေတာ့ သူတို႕ေမြးထားတဲ့ ၾကက္မတမ္းေလးေတြ အစံုလိုက္ အစံုလိုက္ထမ္းရင္း တပ္ရင္းထိ ေရာက္လာတတ္ၾကပါေသးတယ္။ တပတ္တခါေလာက္ အနီးပတ္ဝန္းက်င္ ရြာေလးေတြမွာ တေတာင္တက္ တေတာင္ဆင္း တေနကုန္တေနခမ္း ေျခတိုေအာင္ ဟင္း ရွာထြက္ေလ့ရိွၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြကို ေမြးရင္းပြားရင္း စားေစ ခ်င္ၾကတဲ့ ေစတနာေတြနဲ႕ပါ။
တခါကဆို ေကအိုင္ေအ ေတာ္လွန္ေရးေန႔ အၾကီးအက်ယ္ က်င္းပခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ျပည္သူ့စစ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ မအူပင္ကအျငိမ့္ တဖဲြ႔ကို ေက်ာင္းသားတပ္က ေခၚေပးခဲ့ပါတယ္။ မၾကည့္ရတာ ၾကာလွျပီျဖစ္တဲ့ မင္းသမီးဝတ္စံု လက္လက္ေတာက္ေတာက္ေတြနဲ႕ အျငိမ့္ကတာကို ေတာေတြေတာင္ေတြထဲမွာ ျပန္ၾကည့္ၾကရေတာ့ ခံစားမႈက ထူးထူးဆန္းဆန္းတမ်ဳိးၾကီးပါပဲ။ ဝါသနာပါတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြက လူပ်က္ေတြဝင္လုပ္လို႕ေပါ့။ အဲဒီအျငိမ့္အဖဲြ့လည္း ျပန္သြားေရာ၊ မၾကာပါဘူး သတင္းရတာနဲ႕လိုက္ဖမ္းလို႕ အျငိမ့္ တဖဲြ႕လံုး ေတာထဲျပန္ေျပးဝင္လာခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီကစျပီး နွစ္တိုင္း အျငိမ့္ၾကည့္ရေတာ့တာပါပဲ။
စပါးရိတ္သိမ္းခိ်န္မ်ဳိးမွာ ဗန္းေမာ္တပ္ရင္းနဲ႕သိပ္မေဝးတဲ့ အမာခံရြာေတြကို တရြာျပီးတရြာ စစ္ေၾကာင္းလွည့္လည္သြားၾက တာ လနဲ႕ခီ်ျပီးၾကာပါတယ္။ ဝါဒျဖန့္ခိ်ေရးအဖဲြ့က ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ က ဂစ္တာေတြကိုယ္စီထမ္း ေက်ာင္းသားသီခ်င္းေတြ ဆိုၾက၊ ကၾက၊ တီးၾကမႈတ္ၾကနဲ႕ စည္းရံုးေရးဆင္း၊ ေဆးတပ္ဖဲြ့က ေဆးဆရာ ဆရာ မေတြက တအိမ္ဝင္တအိမ္ထြက္ ေဆးလိုက္ကုလို႕၊ က်န္တဲ့သူေတြ က လယ္ထဲဆင္း စပါးရိတ္ေပါ့၊ လယ္ကြက္ထဲေရာက္မွ တံစဥ္ကို ဘယ္လိုယူ ဘယ္လိုကိုင္ ဘယ္လိုရိတ္နဲ႕ တတ္သိနားလည္ျပီးသား ရဲေဘာ္ရဲေမေတြက ျပေပးၾကရင္း လုပ္ငန္းစၾကပါတယ္။ လူအင္အား နဲ႕ဆိုေတာ့ လယ္ကြက္ တကြက္ျပီးတကြက္ ဘာမွ မၾကာလိုက္သလို ပါပဲ။
အစပထမေတာ့ စပါးရိတ္ မလိုက္ၾကရမွာ စိုးရိမ္ေနၾကတာ ေပါ့၊ ဘယ္သူမွ အေစာင့္ခ်န္မေနခဲ့ခ်င္ၾကဘူး။ လယ္ကြက္တကြက္ကေန နွစ္ကြက္၊ နွစ္ကြက္ကေန သံုးကြက္ေလာက္လဲေရာက္ေရာ က်င့္သားမရတဲ့ ခါးေတြက နာလာပါေတာ့တယ္။ စပါးရိတ္ေနရင္းနဲ႕ မခံနိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ခဏရပ္လိုက္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ေတြလို လက္နွစ္ ဘက္နဲ႕ ခါးကိုေထာက္ရင္း ဖိခ်လိုက္ နိွပ္ခ်လိုက္ၾက ျပန္ရိတ္လိုက္ ၾကနဲ႕ေပါ့။ ငါးကြက္ေလာက္မွာေတာ့ တဆင့္တိုးလာပါတယ္။ ခါး မကုန္းနိုင္ၾကေတာ့လို႕ ငုတ္တုတ္ေလးေတြ ထိုင္ရိတ္တဲ့သူက ရိတ္ေန ၾကပါျပီ။ က်င့္သားရေနၿပီးသား ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ က်ေတာ့လည္း ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ သန္မွသန္ ျမန္မွျမန္ တကယ့္ျပည္သူျပည္သား ေတြရဲ့ သားသမီးေတြပါပဲ။
လယ္ပိုင္ရွင္ေတြေကြ်းတဲ့ ေန႔လယ္စာ ေကာက္သစ္ဆန္ ေမႊးေမႊးေလးရယ္ ငါးေၾကာ္တေကာင္ ဒါမွမဟုတ္ ၾကက္သားတတံုး ဒါမွမဟုတ္ ဝက္သားတတံုး ပင္ပင္ပန္းပန္းနဲ႕ စားလိုက္ၾကတာလည္း ျမိန္မွျမိန္ပါပဲ။ တပ္ရင္းမွာ မရႏိုင္ၾကတဲ့ နတ္သုဒါၥေလးေတြပဲေပါ့။ ခါးနာတာေတာင္ ေပ်ာက္သြားသလိုပါပဲ။ အားသစ္ေတြျပန္ရ ျပန္စနဲ႕ ဒီလိုနဲ႕ တရြာဝင္တရြာထြက္ပါပဲ။ ညေနစာကေတာ့ ကိုယ္တည္းတဲ့ အိမ္မွာ တပ္စိပ္အလိုက္ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္၊ ဟင္းရွာ ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ခ်က္စားေပါ့။ စားၿပီးတာနဲ႕ ရြာထဲေလွ်ာက္လည္ တည္သီးေတြ ဝါထိန္ေနေအာင္သီးေနတဲ့ အိမ္ေလးေတြေတြ႔ၿပီဆိုရင္ "အႏူး လငိုင္ လေခါင္း ေဂ်ာ့ရွားနာအီးေရာ၊ အေမ တလံုးနွစ္လံုး ေပးစားပါေနာ္" ဝင္ေတာင္းၾက၊ ခူးစားၾက ရြာသားေတြကလည္း အမွန္တကယ္ လုပ္အားလိုအပ္ေနတဲ့အခိ်န္ လာကူေပးၾကတဲ့သူေတြမို႕ ၾကည္ ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႕ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာႀကီးပါပဲ။
တပ္ရင္းနဲ႕ ေဝးတဲ့ရြာေတြမွာေတာ့ ရြာသားေတြနဲ႕အတူ စပါးကူစိုက၊္ ကူရိတ္ေပးရင္းနဲ႕ တဘက္က ကိုယ့္တာဝန္က်ရာ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ရြာသူရြာသားလို ပံုမွားရိုက္ၿပီး ေနထိုင္ၾကရတဲ့ ရဲေဘာ္ရဲေမေတြ တရြာမွာ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ အလွည့္က်ရိွေန တတ္ၾကပါတယ္။ ရဲေဘာ္ေတြကေတာ့ မေရႏိုင္ပါဘူး။ ရဲေမေတြ ထဲမွာေတာ့ ရဲေမသီတာခိုင္၊ ရဲေမမစိန္၊ ရဲေမမစႏၵာ၊ ရဲေမမေငြ၊ ရဲေမ မမူ၊ ရဲေမေအးေအးသန္း၊ ရဲေမေအးမိစံတို႕ဟာ အဲဒီလိုတာဝန္ေတြ ကို ယူခဲ့ၾကရသူေတြပါ။ လိုအပ္ရင္ လယ္ကြင္းထဲက ထြက္ျပီး ငါးပိ ငါးေျခာက္ေတြ ျပည့္သိပ္ေနတဲ့ျခင္းႀကီးေတြၾကားမွာ တာဝန္အရ သယ္ရမယ့္ပၥည္းေလးေတြ ၾကားညွပ္ရင္း ပလိုင္းႀကီးေတြ ေခါင္းညြတ္ တဲ့အထိ ရြက္ၿပီး စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႕ ရြာစဥ္ေလွ်ာက္ၾကရတဲ့ ရြာသူ လံုမပ်ဳိေလးေတြေပါ့။
ရဲေမမေငြနဲ႕ ရဲေမနန္းေစာတို႕ရဲ့မိခင္ေတြဆို မဆီမဆိုင္ သမီးေတြအတြက္နဲ႕ အဖမ္းခံခဲ့ၾကရပါေသးတယ္။ ရဲေမမေငြရဲ့ အေမဟာ တကယ့္အရိုးခံ ရြာသူမႀကီးပါ။ သူ့ကို စစ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေသးပါခ်င္သလို ေခ်းပါခ်င္သလိုေတြျဖစ္ျပီး "နင့္သမီးလာလား" ဆို အေၾကာက္ေၾကာက္အလန့္လန့္နဲ႕ လာတယ္ေျဖလိုက္၊ မလာ ဘူးေျဖလိုက္၊ "ဘယ္ေန႔ကလဲ"ဆို စာကလည္းမတတ္ေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ပဲ ပါးစပ္ထဲေတြ့ရာ ေယာင္ရမ္းေျဖ၊ တခါေျဖရင္ တမ်ဳိး၊ ေနာက္တခါေျဖရင္ တမ်ဳိးျဖစ္ေနေတာ့ တမင္လိမ္ေျပာတာ ထင္ျပီး နိွပ္စက္တာ ေတာ္ေတာ္ေလး ခံလိုက္ရပါေသးတယ္။ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သမီးနွစ္ေယာက္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး အေမနွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေထာင္ထဲမွာပဲ မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္သြားၾကေလရဲ့။
---------
ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္ေပေပါင္း (၆၆၆၇)ျမင့္တဲ့ လိုင္စင္ေတာင္တန္း ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္း (ဗဟို) ဟာ ေရခဲတဲ့အထိ အလြန္ခ်မ္းatးလွပါတယ္။ ေရာက္စကဆို ေနေရာင္ေတာင္ မျမင္ရပါဘူး။ တေန႔လံုးနီးပါး ျမဴနွင္းေတြက်ေန တတ္လို႕ လွမ္းျမင္ေနရသူ ဘယ္သူရယ္လို႕မကဲြျပားသလို အျမဲ တမ္းလိုလိုလည္း မီးဖိုထားၾကရပါတယ္။ တပ္စခန္းထဲက ဘယ္ အေဆာင္ကိုပဲသြားသြား မီးဖိုေဘးမွာပဲ မီးလံႈရင္း စကားေျပာၾကရပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္သြားၾကလဲဆိုရင္ ဘယ္ရဲေဘာ္ ရဲေမမဆို မီးဖိုေဘးမွာထိုင္မိတာနဲ႕ မီးမရိွလည္း လက္ေတြကအက်င့္ ပါျပီး မီးလံႈသလိုျဖစ္ေနၾကေတာ့တာပါ။
ရဲေမေတြဆို လစဥ္လာေနက်ရာသီပန္းေလးေတြေတာင္ ပံုမွန္မပြင့္နိုင္ၾကေတာ့လို႕ ေသြးေဆးနဲ႕အရက္ေရာထားတဲ့ ေဆးပု လင္းေလးေတြ ကိုယ္စီေဆာင္ထားၾကရပါတယ္။ တလတခါ ေခြး သားနဲ႕ အရက္တပက္ကို က်န္းမားေရးအရ တန္းစီလူစစ္ျပီး ေဆး တိုက္သလို မေသာက္မေနရ ေသာက္ခိုင္းရတဲ့အထိပါပဲ။
ညညဆို ရဲေမေဆာင္ရဲ့မီးဖိုပတ္ပတ္လည္မွာ ဂလူးကို႕စ္ အားေဆးသြင္းတဲ့ ပုလင္းလြတ္ေတြကို ေရျဖည့္ျပီး ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ တည္ထားတဲ့ ေရေနြးပုလင္းေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းေနတတ္ပါတယ္။ ပြက္ပြက္ဆူျပီဆို တေယာက္နွစ္ပုလင္းစီ ယူသြားၾကျပီး လက္မွာ တပုလင္းကိုင္ ေျခေထာက္မွာ တပုလင္းထားရတဲ့ ေစာင္တထည္စီကို နွစ္ထပ္ထပ္ နွစ္ေယာက္ေပါင္းအိပ္ၾကမွ အိပ္လို႕ေပ်ာ္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ သန္းေခါင္မတိုင္ခင္ပဲ အပူဓာတ္ကခံပါတယ္။ အဲဒီအခိ်န္ဆို ျပန္နိုးလာတတ္ၾကပါေသးတယ္။ မနက္ေရာက္ရင္ မ်က္ခင္းစိမ္းစိမ္း ေလးေတြေပၚမွာ ေရခဲေတြက အခ်ပ္လိုက္ပါပဲ၊ စားဖိုတာဝန္က်သူ တိုင္း မီးအရင္ေမႊးၾကရပါတယ္။ ထမင္းအိုး၊ ဟင္းအိုးေတြထဲ ေရေတြ ခဲေနတာကို အရင္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ျပီးမွ ေဆးေၾကာရ ျပန္ခ်က္ၾကရ ပါတယ္။
တခါကဆို နွင္းေတြအပြင့္လိုက္အဆုပ္လိုက္ မိုးရြာသလို တဖဲြဖဲြတသဲသဲက်ေနလိုက္တာမ်ား ေျမျပင္ေပၚမွာတထြာေလာက္ ထူမယ္ထင္ပါတယ္။ သစ္ပင္ေပၚေတြ၊ အေဆာက္အအံုေပၚေတြ၊ ေျမကြက္လပ္မက်န္ပါဘူး။ ျမင္ျမင္သမွ် ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတာပါ။ အဲဒီအထဲမွာပဲ စစ္ေရးျပသင္တန္း ေမာင္းခ်သြားခဲ့ၾကတာပါ။ ႂကြက္၊ ျခင္၊ ယင္၊ ဘာဆိုဘာမွ်မရိွေသးပါဘူး။ ေနာက္မွ လူေတြမ်ားလာ ေတာ့၊ သစ္ဝါးေတြျပဳန္းတီးလာၿပီး၊ ေနေရာင္လည္း ျမင္လာရသလို ºကက္၊ ျခင္၊ ယင္ေတြပါ ေရာက္လာၾကတာပါ။ အဲသေလာက္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေအာင္ ခ်မ္းေအးရတဲ့အထဲ အပတ္စဥ္ (၁)သင္တန္း သားေတြဟာ ညစဥ္ညတိုင္း လက္ခ်ာေဟာဝင္ၾကရပါတယ္။
"ၾကက္ကေလး ခီ်းတစ္"
အသက္ကလည္းငယ္ေသး လူပံုကလည္း ပုကြကြဂင္တိုတို နဲ႕ လူ့ဖလံေလး၊ ေစာင္အႀကီးႀကီး ရစ္ပတ္ျခံဳထားတဲ့ၾကားက ႏွာရည္ က တရံႈ႕ရံႈ႕ ကုပ္ကုပ္ကုပ္ကုပ္နဲ႕ ၾကက္ကေလးခီ်းတစ္သလို ညစဥ္ လက္ခ်ာေဟာထဲ ဝင္လာေလ့ရိွတဲ့သူ႔ကို ႏိုင္ငံေရးသင္တန္းဆရာက အဲဒီလို နာမည္ေပးရာကစျပီး အားလံုးက ခ်စ္စႏိုးလိုက္ေခၚၾကရင္း နဲ႕ တြင္သြားတဲ့နာမည္ေလးပါ။ သင္တန္းမွာတုန္းကေတာ့ အသက္ ကလည္းငယ္ လူကလည္းေသးနဲ႕ ဘာကိုမွ ခံနိုင္ရည္မရိွေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ငယ္ေလး တေယာက္ေပါ့။ နာမည္ေျပာင္ေတြပဲ ေခၚၾကတာမ်ားလို႕ တခ်ဳိ႕ဆို နာမည္အရင္းေတာင္ မသိၾကေတာ့ပါဘူး။
နာမည္ရင္းက ရဲေဘာ္မ်ဳိးကိုကိုပါ။ ဇာတိက မိုးညွင္း-နမၼား ၿမိဳ႕ငယ္ေလးက၊ မိဘနွစ္ပါးစလံုးက စာတိုက္ဝန္ထမ္းေတြ၊ ဗန္းေမာ္ ခရိုင္ မန္စီၿမိဳ႕နယ္ မန္ဝိန္းေဒသ ကခ်င္တပိုင္း ရွမ္းတပိုင္းရြာေလးမွာ ရြာသားေတြၾကား ေနထိုင္သြားလာရင္း အထက္မွာေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ တာဝန္မ်ဳိးေတြ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္တဦးပါ။ ရြာထဲကအိမ္ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့အိမ္။ ရြာထဲကမိဘ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့မိဘ။ ရြာထဲက ညီအကို ေမာင္နွမ ရဲေဘာ္ေတြရဲ့ ညီအကိုေမာင္နွမ သေဘာမ်ဳိး ေနလာခဲ့ၾကတာပါ။ ရြာသားေတြကလည္း အားကိုးၾကသလို ကိုယ့္သားသမီးေလးေတြလိုပဲ သေဘာထားၾကပါတယ္။ တေန႔မွာေတာ့ ...။
ဒီလမ္းေလးေတြက သူနဲ႕မစိမ္းၾက၊ ရင္းနီွးကြ်မ္းဝင္ၿပီးသား လမ္းကေလးေတြပဲမဟုတ္လား။ "ေအာ္ အီးအီး အြက္"ေဟာ ၾကက္တြန္သံေတာင္ ၾကားေနရျပီ၊ ဒါ ရြာနဲ႕နီးလာျပီဆိုတဲ့သေဘာ ရဲေဘာ္တိုင္းေနာေၾကျပီးသား၊ မေရာက္တာ အတန္ငယ္ၾကာေနျပီ ျဖစ္တဲ့ ရြာေလးဆီကို ေျခလွမ္းသြက္သြက္နဲ႕ လွမ္းလာခဲ့တယ္။ အင္း ... ငါ့ကိုျမင္တာနဲ႕ "ဒီတေခါက္ ေပ်ာက္သြားတာ ၾကာလိုက္တာလို႕" အျပစ္တင္ၾကလိမ့္အံုးမယ္။
ေမြးမိခင္ရဲ့အိမ္ေလးဆီ ျပန္ခြင့္မရေသးေပမဲ့ ျပန္စရာေကြ်း မိခင္ရဲ့အိမ္ေလး ကိုယ္စားရိွေနတာကိုပဲ သူေက်နပ္လို႕မဆံုးပါဘူး။ အဘနဲ႕အေမက အသက္ၾကီးမွ အိမ္ေထာင္က်ၾကေတာ့ သားသမီး မရေတာ့ဘူး ထင္ေနတဲ့ၾကားက ညီမေလးကိုရခဲ့ၾကတယ္။ လိုအပ္ တာေလးေတြ ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးတတ္တဲ့ သူ့ကိုေတာ့ သူတို႕ရဲ့သား ၾကီးတဲ့ေလ။ ညီမေလးကလည္း အကိုတေယာက္ေကာက္ရသလို ပါပဲ။ ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္ျပန္ေရာက္သြားသလို ခံစားမႈမ်ဳိးနဲ႕ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပးတတ္တဲ့အိမ္ေလးဆီ အရင္ေျခဦးလွည့္လိုက္မိတယ္။
မေရာက္တာၾကာလို႕ပဲလား၊ သူ႕စိတ္က ထင္လို႕ပဲလားမသိ၊ အိမ္ေလးဆီက ခါတိုင္းလို ဘာလုပ္ရွားသံမွမၾကားရ၊ ထူးထူးျခားျခား တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္လို႕ပါလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ကိုျမင္ၾကရင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၾကမွာပါ။
"အဘေရ ... အေမေရ"
"ေျသာ္ ... ဘယ္တုန္းက ျပန္ေရာက္ေနလဲ"
"အခုပဲ အဘ ဒီကိုတန္းဝင္လာတာ"
"ေအး ... ေအး ... ထိုင္"
ခါတိုင္းေတြ႔လိုက္တာနဲ႕ "ဟဲ့ ... ထမင္းစားခဲ့ျပီလား၊ ဘယ္ကစားခဲ့တာလဲ၊ ဟိုမွ မံုည‡င္းေပါင္းထားတာရိွတယ္ စားသြား" ဆိုျပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဘက္ ေမးေလးေငါ့ျပတတ္ခဲ့တဲ့ အေမဟာ သူ့ဘက္ တခ်က္သာလွည့္ၾကည့္လာျပီးေနာက္ ျပန္လွည့္သြားရင္း ေဆးေပါ့ လိပ္သာ တြင္တြင္ဖြာေနပါတယ္။
"ေဟ့ ... မင္းတို႕ေက်ာင္းသားေတြ အေျခအေနဘယ္လိုလဲ၊ ဘယ္သူဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ အခု ဘာေတြလုပ္ေနၾကလဲ" သိခ်င္တာ ေတြ တရစပ္ေမးျမန္းေလ့ရိွတဲ့ အဘကလည္း ငူငူငိုင္ငိုင္ၾကီး ထိုင္လို႕။ ခါတိုင္းနဲ႕မတူတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ပိုျပီးထူးျခားေစတာက "ဟာ ... အကို ဘယ္တုန္းက ေရာက္ေနတာလဲ မနက္က် ျပန္လာခဲ့အံုး အကိုóကက္တဲ့ ဝဥသုတ္ ထားေပးမယ္"လို႕ ေျပာဆိုေနၾက ညီမေလး ခမ္းဆာရဲ့ ဝဲတဲတဲ ဆာတာတာ အသံေလး လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးေနတာပါပဲ။
"အေမ ခမ္းဆာေရာ"ဆိုေတာ့ အဘကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ တယ္။ အဘက "လာ ... လိုက္ခဲ့"တဲ့။ "ခမ္းဆာက အဘတို႕နဲ႕ အတူမေန ေတာ့ဘူးလား"ဆိုေတာ့ "မေနေတာ့ဘူး"တဲ့ ေခါင္းရမ္း ျပတယ္။ "ဘာျဖစ္လို႕လဲ အဘ"ဆိုေတာ့လည္း အေျဖမေပးဘူး။ ေခါင္းၾကီးငိုက္စိုက္နဲ႕ ေျခလွမ္းၾကဲၾကီးလွမ္းေနတဲ့ အဘေနာက္ကို အေျပးလိုက္ခဲ့ရေပမယ့္ သူနားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး၊ ဘာေတြျဖစ္ေန ၾကတာလဲ။
ရြာစြန္ရြာဖ်ားကို ေက်ာ္လာလို႕ ေတာလမ္းေလးဘက္ ခ်ဳိးေကြ႔လိုက္တဲ့အခိ်န္မွာ သူ သေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။ ေျမပံုမ်ားစြာကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ျပီးေနာက္ မေျခာက္ေသးတဲ့ ေျမပံုမို႕မို႕ေလးတခု၊ ခမ္းဆာ၊ အသက္ (၁၅)နွစ္တဲ့။
သူ့မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြ အိုင္ထြန္းလာၾကပါတယ္။ ျမန္လိုက္တာ ညီမေလးရယ္၊ မယံုနိုင္စရာပါပဲ၊ အကိုတပ္ရင္းကို ျပန္သြားတာ ဒီေလာက္လည္း မၾကာလွေသးပါဘူး။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ အေသေစာလွခ်ည္းလား ညီမေလးရယ္။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ အဘရယ္ ညီမေလးက ဘာေရာဂါနဲ႕ ဆံုးသြားခဲ့ရတာလဲ"
"ဘာေရာဂါ ... ဟုတ္လား၊ ဘာေရာဂါမွမဟုတ္ဘူး ဟိုေခြး မသားေတြ ဟိုေခြးမသားေတြေၾကာင့္ ..."ဆိုျပီး အဘဟာ အသံ အက္အက္ၾကီးနဲ႕ စကားေတာင္ မဆက္နိုင္ရွာေတာ့ပါဘူး။ ရိႈက္ၾကီး တငင္ ခ်ဳံးးပဲြခ်ငိုပါေတာ့တယ္။
"ၾကည့္စမ္းပါအံုး ႏွမခ်င္းမစာနာ ရက္စက္လိုက္ၾကတာ ဗ်ာ၊ ကေလးစိတ္ေတာင္ မေပ်ာက္ေသးတဲ့ ညီမေလးခမ္းဆာကို ထင္းေခြအျပန္ ျခံဳထဲဆဲြေခၚျပီး နအဖ စစ္ဗိုလ္တေယာက္က မုဒိန္း က်င့္လႊတ္လိုက္သတဲ့။ ညီမေလးဟာ ေခြထားတဲ့ထင္းစည္းေလး ေတာင္မယူနိုင္ေတာ့ပဲ ေၾကာက္အားလန့္အား ငိုၾကီးခ်က္မနဲ႕ အိမ္ကိုျပန္ေျပးလာခဲ့တယ္။ အေမကို တင္းတင္းဖက္ထားျပီး ရိႈက္ၾကီးတငင္ ငိုေနတာကလဲြျပီး ဘာမွေမးလို႕လည္းမရဘူး။ ငိုရတာ ေမာလြန္းလို႕ တိတ္သြားတဲ့အခိ်န္မွာလည္း မ်က္လံုးေလးျပဴး ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႕ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ အထိတ္ထိတ္အလန္႔လန္႔နဲ႕ ျဖစ္ေနရွာသတဲ့။ မနက္ေရာက္ေတာ့ စာရြက္အစုတ္ကေလးတရြက္ေပၚမွာ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို စာလံုး ေပါင္းတတ္သလို ေပါင္းျပီး ေရးတတ္သလို ခဲတံေလးနဲ႕ေရးထားခဲ့တဲ့ ညီမေလးရဲ့စာတိုေလးကို ေတြ႕လို႕လိုက္ရွာၾကေတာ့ လယ္အနီး ေတာစပ္ထဲကသစ္ပင္ၾကီး တပင္ေအာက္မွာ ႀကိဳးဆဲြခ်ေသေနတဲ့ ညီမေလးအေလာင္းကို ေတြ႔ၾကရသတဲ့"။
"ေတာက္ ... ဟို ေခြးမသားေတြေၾကာင့္ ဟို ... ေခြးမသား ေတြေၾကာင့္"လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့ၾကားက သူ႔တကိုယ္ လံုးတုန္တက္သြားပါတယ္။ သူ ထိန္းခု်ပ္နိုင္စြမ္း မရိွေတာ့တဲ့ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ တေပါက္ေပါက္နဲ႕ သူ႔ပါးျပင္ေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ စီးဆင္းေနၾကပါတယ္။ စီးခ်င္သေလာက္သာ စီးက်ပါေစ သူ မသုတ္လိုေတာ့။
"အကိုတို႕က ဒီမိုကေရစီေက်ာင္းသားေတြပဲ၊ ဒီမိုကေရစီ ရရင္ အကိုတို႕က ကိုယ့္အိမ္ကို ကိုယ္ျပန္သြားၾကမွာပါ၊ အဲဒီက်ေတာ့ ခမ္းဆာတို႕ကို သတိေတာင္ ရမွာမဟုတ္ပါဘူး"
"ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ဒီမိုကေရစီရလို႕အိမ္ျပန္ရရင္ေတာင္ ဒီေနရာေတြကိုေတာ့ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္လာလည္အံုးမွာပဲ၊ အဲဒီက်ေတာ့ အဘတို႕အေမတို႕ ခမ္းဆာတို႕ကို အကိုတို႕ဆီ တလွည့္ အလည္ျပန္ေခၚသြားမွာေပါ့"
"တကယ္"
"တကယ္ေပါ့ အဲဒီက် အကိုတို႕ဆီက မုန္႔ညွင္းေပါင္းတို႕၊ ဝဥသုတ္တို႕ တလွည့္ျပန္ေကြ်းမွာေပါ့"ဆိုေတာ့ သေဘာက်ျပီး ရယ္ေနလိုက္တာ ပါးေလးေတြ ရဲတြတ္ျပီး မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေတြ ပိတ္သြားတဲ့အထိ။
ခါတိုင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနုယ္လာတဲ့အရိွန္နဲ႕ တံုးခနဲအိပ္ေပ်ာ္သြား တတ္ခဲ့တဲ့သူဟာ သူ့ကိုအားကိုးတတ္ အထင္ၾကီးတတ္ ႏဲြ႕ဆိုးဆိုး တတ္တဲ့ညီမေလး ခမ္းဆာရဲ့မ်က္နွာေလးကို ျမင္ေယာင္ေနရင္းနဲ႕ သာ မိုးစင္စင္လင္းခဲ့ပါျပီ။
----------
ဒီေန့ကေတာ့ မန္ဝိန္းေစ်းေန႔ေလးတေန႔ေပါ့။ တပ္ကုန္း စခန္းေပၚမွာေနတဲ့ ဒီစစ္ဗိုလ္ေကာင္ဟာ ဒီေစ်းေန႔ကိုေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ လာတတ္တယ္ဆိုတာ သူစံုစမ္းထားျပီးသား။ တပ္ကုန္းစခန္း ဘက္ကို ခဲြထြက္သြားတဲ့လမ္းဟာ အမ်ားျပည္သူမသြားတဲ့ ဒီေခြး မသားေတြ မျဖစ္မေနျဖတ္ရမယ့္ အေသခ်ာဆံုးလမ္းပဲ။ ဟုတ္တယ္ ဒီလမ္းဟာ မင္းတို႕နဲ႕အသင့္ေတာ္ဆံုးပဲ။
ဒါေပမယ့္ ငါလိုခ်င္တာ ငါ့ညီမေလးကို မုဒိန္းက်င့္သြားတဲ့ ဟိုစစ္ဗိုလ္ေကာင္ကိုပဲ။ ခိ်န္ကိုက္မိုင္းဆို မေသခ်ာဘူး၊ ဒီေကာင့္ မမိဘဲ တျခားေကာင္ေတြမိသြားရင္ ေနာက္တေခါက္ဆို သတိထားၾကေတာ့ မယ္။ လုပ္ဖို႕မလြယ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီေတာ့ ဒီေကာင္အလာ ေသခ်ာ ေအာင္ေစာင့္ျပီး ဆဲြမိုင္းကိုသံုးတာပိုေကာင္းတယ္။ ဆဲြမိုင္းသံုးရင္ ေတာ့ ငါ့အတြက္ အႏၲရာယ္ႀကီးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ငါ့ကို အထင္တႀကီး အားကိုးေနတတ္တဲ့ ညီမေလး ခမ္းဆာ၊ ငါ့ညီမေလး။ ဟုတ္တယ္ ငါ့ညီမေလးအတြက္ ငါလုပ္ကိုလုပ္ရမယ္ ေခြးမသားေကာင္ ... ေတာက္။
တပ္စခန္းက အထြက္တင္ပါပဲ။
"ဝုန္း"ဆို က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေပါက္ကဲြသံၾကီးနဲ႕အတူ ေစ်းေန႔ကို ထြက္လာၾကတဲ့ စစ္ဗိုလ္ေကာင္၊ တပ္ၾကပ္ၾကီးနဲ႕ စစ္သားတခ်ဳိ႕ ေလထဲကို လြင့္စင္ေျမာက္တက္သြားၾကပါတယ္။ တပ္ၾကပ္ၾကီးကေတာ့ ပဲြခ်င္းျပီးပါပဲ။ စစ္ဗိုလ္ေကာင္နဲ႕ က်န္တဲ့သူေတြလည္း ဒဏ္ရာ အၾကီးအက်ယ္ ရသြားၾကေလရဲ့။ ငါ ပဲြခ်င္းျပီးေစခ်င္တာက ဟိုေခြးမ်ဳိး စစ္ဗိုလ္ေကာင္ကို ... ေတာက္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္လည္း အေနွးနဲ႕ အျမန္ပါပဲ ေသမွာ၊ မွတ္ထား ေခြးမသားေကာင္။ ငါ့ညီမေလးကို ေစာ္ကားအံုး။
ရန္သူဟာ ပ်ားတုတ္ခံရသလိုပါပဲ။ အခံရ ပိုခက္သြားတာက သူတို႕ တပ္ကုန္းအထြက္မွာေတာင္ လာျပီး မိုင္းေထာင္ဝံ့တာကိုပါ။ အထက္ကမ်ားသိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သိၡာက်လိုက္မလဲ။ ဂမူးရႉးတိုး ေကာက္ရိုးပံုထဲက်တဲ့အပ္ကို ရွာသလို တရားခံကို ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာေဖြပါေတာ့တယ္။
သူ ရြာဘက္ကို သြားလို႕မရဘူး၊ ရြာသားေတြမွာ အႏၲရာယ္ရိွတယ္။ ဒီေခြးေကာင္ေတြက မထင္ရင္မထင္သလို ေယာက်ာ္းမွန္သမွ် ရြာလည္မွာစုခိုင္းျပီး အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ အတဲြလိုက္ဆဲြပစ္ဖို႕ ဝန္မေလးဘူး။ ငါေျပးစရာကေတာ့ လယ္ကြင္းပဲရိွတယ္။ လယ္ျပင္ မွာ ဆင္သြားသလိုထင္းေနေပမဲ့လည္း မတတ္နိုင္ဘူး။ ဒီလမ္းကို ေရြးရမွာပဲ။
"ေဟာ ... ဟိုမွာေဟ့ ... ေဟ့ေကာင္ မေျပးနဲ႕ ရပ္စမ္း" ေျပာေျပာဆိုဆို က်ည္ဆံေတြ အတဲြလိုက္ပါပဲ တေဖာင္းေဖာင္းနဲ႕ သူ႔ေဘးမွာ ပြတ္ကာသီကာျဖတ္သြားၾကတယ္။ သူကေတာ့ မရပ္မနားေကြ႕ပတ္ေျပးလ်က္၊ လယ္ကြင္းေတြၾကားက ေျမာင္းေသး ေသးေလးနား အေရာက္မွာေတာ့ သူဆက္မေျပးေတာ့ ေျပးေနလို႕ လည္းအပိုပဲ။ သူဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးတာနဲ႕ ေျမာင္းေလးထဲဝပ္ခ် လိုက္တယ္။ သူ့မွာပါလာတဲ့ ပၥတိုေလးတလက္ကို ဆဲြထုတ္ လိုက္ျပီး မတုန္မလႈပ္ခံပစ္ေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တေယာက္နဲ႕ အမ်ား ဝိုင္းပစ္ၾကတဲ့အခိ်န္မွာေတာ့ ...။
ဒဏ္ရာေတြဗလပြနဲ႕ မေသမရွင္ျဖစ္ေနတဲ့သူ႕ကို လည္ပင္းမွာႀကိဳးခ်ည္ ေထာ္လာဂီ်နဲ႕တရြတ္တိုက္ မန္ဝိန္းေစၿမိဳ႕ေလးထဲကို ဆဲြေခၚသြားၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ရြာသူရြာသား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြ အားလံုးျမင္သာေအာင္ "သူပုန္ဆို ဒီလိုျဖစ္သြားမယ္ ၾကည့္ ထားၾက"လို႕ နမူနာျပလိုက္ပါတယ္။ ေသသြားတဲ့ အခါမွာလည္း ေစ်းemးက ေညာင္ပင္ၾကီးမွာခိ်တ္ဆဲြထားျပီး မသျဂၤိုလ္ရဘူးလို႕ အမိန့္ ထုတ္ထားတဲ့အျပင္ နွစ္ရက္သံုးရက္ၾကာလို႕ ပုပ္ေစာ္နံေနတဲ့ အေလာင္းေကာင္ၾကီးကို òမ့ငယ္ေလး ywfဝန္းက်င္မွာရိွတဲ့ ရြာေတြက ရြာသူၾကီးေတြေခၚ၊ ရြာသားေတြေခၚျပီး မင္းတို႕ခ်စ္တဲ့သူပုန္ေတြေလ အခုနမ္းၾကစမ္းဆိုျပီး အတင္းနမ္းခိုင္းေသးသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္ စက္ဆုပ္စရာ ေအာ့နွလံုးနာဖြယ္ရာ ေကာင္းလိုက္တဲ့ လုပ္ရပ္ပါလဲ။ ေနာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္က က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပျပီး မသင့္ေတာ္ေၾကာင္းေျပာမွ ေျမျမွဳပ္သၿဂိ္္္္ဳလ္ခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။
ဘယ္သူမွ ပန္းေခြမလုပ္ရဘူးလို႕ တားျမစ္ထားတဲ့ၾကားထဲ ကပဲ နံနက္တိုင္း နံနက္တိုင္း သူ႕ရဲ့ေျမပံုေလးေပၚမွာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရယ္လို႕ အမည္တပ္မထားတဲ့ ပန္းေလးေတြကေတာ့ အျမဲရိွေန တတ္ပါသတဲ့။
ရဲေဘာ္က်ဆံုးခဲ့တဲ့ေျမမွာ ရဲေဘာ္အတြက္ အခ်စ္ပန္းေလး ေတြ နံနက္တိုင္း နံနက္တိုင္း ပြင့္လန္းေနၾကတယ္ဆိုတာကိုမ်ား ရဲေဘာ္သိခဲ့ရင္၊ ျပီးေတာ့ ... ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြကို သူေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန ရဲေဘာ္ရဲ့ညီမေလး ခမ္းဆာတေယာက္ ျမင္ေတြ႕ခြင့္မ်ား ရရိွခဲ့ရင္၊ သူရဲ့အကိုတေယာက္လို ရဲေဘာ္ကို သူအထင္တၾကီးနဲ႕ အားကိုးမိခဲ့တာေတြဟာ မမွားဘူးလို႕ သူသိခြင့္မ်ားရခဲ့ရင္ေတာ့ ... ရဲေဘာ္ရယ္။
ေနာက္တန္းစခန္း (ဗဟို)မွာေတာ့ ရဲေမတစု ေတာရိုင္းပန္း ေလးေတြကိုယ္စီကိုင္ရင္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုန္း တက္သြားၾကေလရဲ့။ သူတို႕ခ်စ္တဲ့ရဲေဘာ္အတြက္ ေတာရိုင္းပန္းေလးေတြကို ဘုရားမွာတင္ျပီး ဆုေတာင္းအမွ်ေဝၾကလိမ့္အံုးမယ္ ရဲေဘာ္။
---------
ဒီအခိ်န္ဆို လိုင္စင္ေတာင္တန္းမွာ ခရမ္းျပာျပာအခ်စ္ပန္း ေလးေတြ ဖူးပြင့္ေနၾကျပီေပါ့ ရဲေဘာ္၊ ၾကည့္ေလရာ အရပ္ရွစ္မ်က္ နွာမွာ ခရမ္းေရာင္လႊမ္းေနတဲ့ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းၾကီးေတြက ပတ္လည္ဝိုင္းလို႕၊ ေတာင္óကေတာင္ၾကား ခ်ဳိင့္ဝွမ္းေလးေတြထဲမွာ ေတာ့ ခမ္းေတာက္ဖူးဝါဝါေလြက အျပြတ္လိုက္အခိုင္လိုက္ သၾကၤန္အလြမ္းေျပ ပိေတာက္ပန္းေလးေတြ ကိုယ္စားေပါ့ေလ။ ျခံဳပိတ္ေပါင္းေတြၾကားထဲမွာေတာ့ ခတၲာပန္းလို ေတာရိုင္းပန္း ျဖဴျဖဴေလးေတြ၊ ေနၾကာအရိုင္း ဝါဝါေလးေတြကလည္း ပုန္းလ်ဳိး ကြယ္လ်ဳိးနဲ႕။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ ေရွ႕တန္းျပန္ရဲေဘာ္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳၾကဆိုခဲ့တာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ က်ဆံုးသြားခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ေတြ အတြက္ လြမ္းသူ့ပန္းေခြ လွလွေလးေတြလုပ္ခဲ့ၾကတာ။
ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ။ ေျမပံုေလးေတြေပၚမွာ သတိရတိုင္း ျမက္ရွင္းေပးၾကရင္းနဲ႕ အလြမ္းပန္းေလးေတြတင္ခဲ့ၾကတာ၊ ဒီေတာရိုင္းပန္းေလးေတြပါပဲ၊ ဘုရားမွာတင္ျပီး ဆုေတာင္းေပးခဲ့ၾက၊ အမွ်ေဝေပးခဲ့ၾကတာ၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ရဲေမေတြ အားလံုးကေတာ့ တညီတညြတ္တည္း ကန္႔ကြက္မဲမရိွ နာမည္ေပး ေခၚေဝၚသံုးစဲြခဲ့ၾက တယ္ေလ၊ ဘာတဲ့ ...။
အခ်စ္ပန္းေလးေတြတဲ့။
တမာခင္
ေဒါင္းအိုးေ၀ အတဲြ ၁ အမွတ္ ၅ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္
http://cozan.blogspot.com/feeds/2055667694686397977/comments/default
ကြ်န္ေတာ္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈမ်ားျဖင့္ ၿငိမ္ သက္စြာေငးေမာေနသည္။ အမိုးေျပာ ေနသည့္ စကားလံုးတိုင္းက ရင္ကို စူးစိုက္ေနသည္အလား။ "မိုးဦးအက် ေစာမယ္ဆိုတာကလည္း တကယ္ ေတာ့ ေလာကဓံေတြပါလား အေမ ရယ္" ဆရာေခ်ာႏြယ္၏ ကဗ်ာ စာသားမ်ားက ရင္ကို နာနာက်င္က်င္ တို႔ထိ လ်က္ရိွသည္၊ ဟုတ္ပါသည္။ အမိုးေျပာေနသည့္ အေၾကာင္းအရာ မ်ားက အေႂကြေစာသည့္ ပန္းငုဝါ ေလးေတြအေၾကာင္း။
[၁]
အမိုး၏စကားသံမ်ားက ေလာကဓံႏွင့္ အရင္းႏီွးႀကီး ရင္းႏီွးေနသူ၏ ေလသံ မ်ားအတိုင္း တည္ၿငိမ္ျခင္းႏွင့္အတူ ေလးပင္ ျပတ္သားျခင္းတို႔ ရိွေနသည္။ ကံၾကမၼာကို ရိုးမယ္ဖဲြ႔ေနတာလား၊ ဘုရားသခင္ရဲ့ အလိုေတာ္အတိုင္းလို႔ ေျဖသိမ့္ေနတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ဘာဆိုဘာမွ စဥ္းစားမေနခ်င္ေတာ့တာလား၊ သူမက ဘယ္လိုခံစားေနရသလဲ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္က ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာၾကည့္ေန ျဖစ္သည္။
ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ကေတာ့ စကားလံုးေတြကို စတင္နားလည္ကာစ ကေလးတေယာက္လို သူေျပာမည့္ စကားမ်ားအတြက္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ စဥ္းစားရင္း "သူ ... က်သြားတယ္ဆိုတာကေတာ့ တကယ္ပါပဲ အမိုး" အသူတရာနက္ေသာ ေခ်ာက္ထဲသို႔ ထိုးဆင္းက်ေရာက္သြားသည့္ စကၠန္႔နာရီမ်ား၊ ထိုင္ေနသူ အားလံုးဆီ တၿပိဳင္နက္ အန္က်လာသည့္ သက္ျပင္း လိႈင္းပုတ္သံမ်ား၊ ထိုစကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း ေသြးေလရပ္တန္႔သြားသည္ဟု ခံစားလိုက္ ရသည္။ ဒီျဖစ္ရပ္ကို သိေနၾကသူေတြ ျဖစ္ၾက ေပမယ့္ ဒီစကားေတြ ျပန္ၾကားရေတာ့ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားရသည္က အမွန္၊ အထူးသျဖင့္ စနစ္ဆိုးျကီးက ဝါးၿမိဳျခင္းဒဏ္ ခံထားရသည့္ မိခင္တေယာက္ေရွ႕မွာ သားတေယာက္ရဲ့ ကံၾကမၼာကို အတိုရွင္းဆံုး စကားလံုးေတြနဲ႔ ဖြင့္ဆိုျပေနရသည္က တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားမႈ နယ္ပယ္ကို က်ယ္သည္ထက္ က်ယ္ဝန္းေစသည္။
"ရဲေဘာ္ေဆးေရ ... ရင္ႏွင့္အမွ် ေၾကမြ ေနၾကရကုန္ၿပီဗ်ာ"
[၂]
သူရဲ့ျမန္မာအမည္က 'ဆန္းလင္းေအာင္' ဒါေပမယ့္ သူက ကရင္လူမ်ဳိး။ ေစာ ေဆးကိုလို က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကေတာ့ သူ႔ကို 'ရဲေဘာ္ေဆး' လို႔လည္း ေခၚတယ္။ သူနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (၆ဝ၁) တပ္ရင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ျကသည္က ေရွ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္။ ျပည္òမ့ လူေဘာင္သစ္ ပါတီဝင္။ အလံ (၃) လက္ကို ၾကံ့ခိုင္သူ။ အမွတ္ (၆ဝ၁) တပ္ရင္း၏ ၁၉၉၂ စည္းရံုးေရး ခရီးစဥ္အတြင္း ၃/၈ လုပ္ဟန္အရ လူထုနဲ႔အတူ တည္ေဆာက္ခဲ့သူ။ သူတို႔ၿမိဳ႕သား အဆိုေတာ္ ကိုခင္ဝမ္းရဲ့ ျပည္မွာေဆာင္းကို ဆြတ္ပ်ံ႕ဖြယ္ တီးခတ္သီဆိုတတ္သူ။
"ေၾသာ္...အေနေဝး၊ ေရေဝးမွာ ျပည္မွာေဆာင္းကို ဆံုးရံႈး သြားခဲ့ပါေပါ့လား၊ ရဲေဘာ္ေဆးရယ္" သူက စိတ္လိုလက္ရ ျဖစ္တဲ့အခါ ကဗ်ာေရးေလ့ရိွတယ္။ 'ဒီကမၻာေလာကမွာ သူရဲေကာင္းဝါဒ က်ဆံုးသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မဟစ္ေႂကြးပါနဲ႔ မစၥတာေဂ်ာ့'။ ဇဲြ ရိွသူေတြသာ ေအာင္ပဲြခံမွာေပါ့။ 'ႏွင္းရည္ေတြ သိုင္းဝိုင္းေနတဲ့ ရွမ္းရိုးမရဲ့ည မီးပံုနံေဘးမွာ သူကိုယ္တိုင္ ရြတ္ျပခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ့ကဗ်ာေလး'။ အခုေတာ့လည္း လြမ္းရေစေတာ့ ရဲေဘာ္ေဆး ေရ။
သူက ဟာသဓာတ္လည္း ရွင္သန္ ထက္ျမက္ေနတဲ့သူ။ အေျခခံေဒသ ထိုးေဖာက္ေရး ထိုးစစ္ခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတကြ ခ်ီတက္ခဲ့ၾက သူရဲေကာင္းဆန္စြာ က်ဆံုးခဲ့ရ။ သူရိွရင္ မၿငီးစတမ္း။ သူ႕ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ့ ဟာသအေျကာင္းေတြ။ သူနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ အၿမီးအေမာက္ မတည့္တဲ့ ရယ္စရာျဖစ္ရပ္ေတြ။ သူရဲ့ စက္မႈအထက္ တန္းေက်ာင္းသား ဘဝျဖစ္စဥ္။ အမႈန္႔ႀကိတ္ စက္ရံု အလုပ္သမားဘဝ။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ပါတီဝင္အျဖစ္ စြန့္စားခန္းေတြ။ ငတ္ျပတ္သူေတြ။ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ့ အာဇာနည္ေန႔ လြမ္းသူပန္း ေခြခ်ပဲြ သည္းထိတ္ရင္ဖို ႏိုင္ငံေရးထိုးစစ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔မိသားစုအေျကာင္း။ အေဖရယ္၊ အမိုးရယ္၊ သူရယ္၊ သူ႔ညီမေလးရယ္။
"ေအးဗ်ာ ... ကြ်န္ေတာ္ ေတာခိုလာေတာ့ ညီမေလး ေတာ္ေတာ္ခံစားရမွာ ပဲ"
[၃]
'ဗ်ာ ...'
"ဟုတ္တယ္ ဖိုးခြား ... အငယ္ေကာင္လည္း ဆံုးသြားၿပီ။ အမိုး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေဖလည္း ဆံုးသြားၿပီ"
ဒါဟာ မေတာ္တဆ တိုက္ဆိုင္မႈလား။ မဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မဟုတ္နိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြဟာ အရက္မူးသမားလိုမ်ဳိး ယိမ္းယိုင္ၿပီး ေဆာက္တည္ရာ မရ ျဖစ္ေနသည္။ ရဲေဘာ္ေဆး ေျပာျပဖူးသည့္ သူ႕မိသားစုဘဝ ပံုရိပ္မ်ားက အပ္ခ်ည္ႀကိဳးတစကို တဘက္က ကိုင္ထားရင္ အပ္ခ်ည္ႀကိဳးလံုး ျပဳတ္က်သြား သလိုမ်ဳိး ဝရုန္းသံုးကား ျပဳတ္က်လာသည္။
"အေဖနဲ႔ အေမက နယ္ေျမလုရင္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၂ ေယာက္ ငယ္ငယ္ကတည္း က အတူမေနျဖစ္ၾကတာဗ်"။
အမိုးရယ္ ေလာကဓံဆိုတာ ရွစ္ပါးထက္ မပိုဘူးဆိုေပမယ့္ အမိုးအတြက္ေတာ့ ျပင္းထန္လွခ်ည္လားဗ်ာ။ ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲ အမိုးရယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကလည္း အိမ္ကို ခဏခဏ လာေမးေနတယ္။
'ေဆးကိုလို ေတာခိုသြားၿပီး သိပ္ မၾကာဘူး။ သူ႔အေဖက အိပ္ယာထဲ လဲေတာ့တာပဲ။ သူ့အေဖက နဂိုကတည္းကလည္း က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ေတာ့။ ဆံုးသြားရွာတယ္။ သူဆံုးခါနီး သူသားႀကီးကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္ရွာခဲ့တယ္။ ဟင္း ...'
အမိုးဟာ ရွည္လ်ားစြာ စကားေျပာ ႏိုင္ဖို႔အားယူတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ နာ က်င္စိတ္ေတြ လိပ္တက္လာလို႔လား မသိ။ သက္ျပင္းတခုခ်ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ကို ေကာက္ ဖြာလိုက္တယ္။ အႏုျမဴျပာလဲ့ ေနတဲ့ မီးခိုး ေငြ့မ်ားကို ျကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္ စိတ္ေတြ အႏုျမဴဗံုးဒဏ္သင့္ေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ တကယ္ေတာ့လည္း ဗမာတျပည္လံုးဟာ အႏုျမဴေရာင္ျခည္ေတြ လႊတ္ထားၿပီး အဆိပ္သင့္ေနတဲ့ ေလွာင္ခ်ဳိင့္ႀကီးနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးဟာ အသက္ရွဴသံ မွ်ဥ္းမွ်ဥ္းေလးေတြကိုေတာင္ ၾကားေနရတဲ့အထိ တိတ္ဆိတ္စြာ အမိုးကို ၾကည့္ေနျကတယ္။ အဲဒီ တိတ္ဆိတ္မႈႀကီးဟာ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းတဲ့ တိတ္ဆိတ္မႈ ႀကီးပါပဲ။
အဲဒီအခိ်န္က အိမ္မွာ သူတို႔အဖြားရယ္၊ အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အငယ္ေကာင္ပဲဲ က်န္ခဲ့တယ္။ သူ႔ဦးေလး တေယာက္ရိွေပမယ့္ သူက ရန္ကုန္မွာ။ တခါတေလမွပဲ ျပည္ကိုေရာက္လာေလ့ရိွ တယ္။ သူ႔ဦးေလးကိုေတာ့ အငယ္ေကာင္က ေျကာက္တယ္။ ဒါေပမယ့့္ အပ်ဳိႀကီး အေဒၚေတြကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ေၾကာက္ဘူး။
အေဒၚေတြကလည္းဆံုး အေဖက လည္းဆံုး၊ အကိုကလည္း ေတာထဲမွာက်ဆိုေတာ့ မဆူရက္၊ မေျပာရက္၊ ပိုက္ဆံကလည္း ေတာင္းသေလာက္ရေနေတာ့ အငယ္ေကာင္က ပ်က္စီးလာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အရက္နဲ႔ မူးယစ္ေဆးဝါးက အရမ္းေပါတယ္။ အငယ္ေကာင္က အေပါင္းအသင္းမွားၿပီး ဘိန္းျဖဴ စဲြသြားတယ္။
အမိုးဟာ ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး မီးျခစ္လိုက္ရွာေနသည္။ မီးျခစ္ကို ေတြ႔ေသာအခါ မီးျခစ္ၿပီး ေဆးလိပ္ကို မီးညိွ၏။ အမိုးရယ္ အဲဒီ မီးျခစ္ထဲက မီးခတ္ ေက်ာက္လိုမ်ဳိး ကြ်န္ေတာ့္ ႏွလံုးသားေတြ ပဲ့က်ေနရပါတယ္။ အမိုးက ေဆးလိပ္ကို အားပါးတရ ရိႈက္ဖြာၿပီး မီးခိုးမ်ားကို မႈတ္ထုတ္လိုက္၏။
အမိုးရဲ့စိတ္ေတြက ထိုမီးခိုးမ်ားလို အံု႔မိႈင္း ရႈပ္ေထြးေနေပလိမ့္မည္။
"သူ႔အေဒၚေတြက သူ႔ဦးေလးဆီကို လွမ္းအေၾကာင္းၾကားၿပီး ေဆးျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူကလက္မခံဘူး။ သူ ေဆး မျဖတ္ခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ ေဆးျဖတ္ လိုက္ရင္ အခုျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ဘဝကိုသူ ဘယ္လိုမွ ရင္ဆိုင္နိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သူ႔ကိုယ္သူ သတ္ေသသြားတာ ျမင္ခ်င္ရင္ ေဆးျဖတ္ေပးၾကလို႔ ေျပာတယ္။ အင္း ... ခုေတာ့လည္း ဘိန္းျဖဴနဲ႔ပဲ ဆံုးပါးသြားရတာပါပဲ။"
[၄]
အမိုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆံုမိၾကသည္က ညီလာခံကာလ၊ အမိုးက တေယာက္တည္း စိတ္ကူးတဲ့ရာ သြားလာေနထိုင္ရင္း စိတ္ကို ေျဖၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ အခု ေရာက္လာသည္က ရဲေဘာ္ေဆးကို ထိုင္းႏိုင္ငံထဲမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာ ေတြ႔ရသည္ ဟူ၍ သတင္းၾကားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို အမိုးက မယံုေသာ္လည္း အေဒၚ အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္က အတင္း လႊတ္ေသာေၾကာင့္ စံုစမ္းရင္း၊ ေမးျမန္းရင္း ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အမိုးက အရာရာကို မတုန္မလႈပ္ ရင္ဆိုင္ဖို႔အသင့္ရိွေနေပမယ့္ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေန ရသူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔။
"အင္း ... သူတို႔ အဖြားကိုေတာ့ ေဆးကိုလို က်သြားတာ ေျပာမျပရဲဘူး၊ သူ့အဖြားက အျကီးေကာင္ကို ပိုခ်စ္တယ္။ အခုေတာ့ ပိုဆိုးသြားတာေပါ့၊ သားလည္း ဆံုး၊ ေျမးအငယ္ကလည္းဆံုးဆိုေတာ့ ေဆးကိုလိုအေၾကာင္း နည္းနည္းမွ မဟရဲဘူး။ သူ႔အဖြားကေတာ့ သူ႔ေျမးႀကီး ျပန္လာလိမ့္မယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတာ။"
အမိုးက ရွည္လ်ားစြာ ရွင္းျပၿပီး၊ ေငးရင္းေမာရင္း ေဆးလိပ္ကိုသာ တြင္တြင္ ဖြာ ေနေတာ့သည္။ အမိုးက ဗလာနယ္ထဲ လြင့္က်သြားတာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မွာလည္း အမိုးျပန္ရင္ သူ႔ေျမး ျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနမယ့္ အဖြားဆီ သတင္းစကား ပါးလိုက္စရာ ဘာမွ်မရိွေတာ့ၿပီ။
"ရဲေဘာ္ေဆးေရ ရင္ႏွင့္အမွ် ေၾကမြ ေနရပါၿပီဗ်ာ"။
[ေဆးကိုလိုမိုးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့စဥ္မ်ား
အမွတ္တရ]
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
ပုတတ္စာေလးေတြ မီးေလာင္ေျမမွာ ေ၀ေနျပန္ၿပီ ရဲေဘာ္မေရ
(၁)
မတ္လ ေႏြရက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၾကပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္တေယာက္ျဖစ္ေလေတာ့ ေတာထဲက (ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ နယ္စပ္ေျမေပၚက) ၁၅ ႏွစ္ သက္တမ္းေႏြဟာ လြမ္းစရာေတြကို ထမ္းထမ္းလာတတ္တယ္။
အဲဒီသစ္ရြက္ေတြ တၿဖိဳင္းၿဖိဳင္း ေႂကြတတ္တဲ့ ေႏြရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ့ စစ္ေရးသဘာဝအရ) ေရွ႕တန္းစစ္ေျမျပင္မွာ ရိွေနတတ္တယ္။ (ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားအရ) စစ္ပူေနတဲ့ အဲဒီေႏြရက္ေတြမွာ ကင္းေစာင့္ရင္း စစ္ခ်ီရင္းမွ တခါက 'ေႏြ' ကို ေၾကေၾကကဲြကဲြ ေဆြးေဆြးျမျမ သတိရေနတတ္သူပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ဘဝဆိုတာ အဲဒီ သစ္ရြက္ေႂကြေတြနဲ႔ တဲြယွက္ထားခဲ့ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။ သစ္ရြက္ေတြက ၿမိဳ႕ေပၚမွာလည္း ေႂကြခဲ့တယ္။ ေတာထဲမွာလည္း ေႂကြခဲ့တယ္။ ရဲေဘာ္မ အခု ေနထိုင္ ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေျမျခားက သစ္ပင္ေတြကေကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ သစ္ပင္ေတြလို လြမ္းစရာ ေကာင္းေအာင္ ေႂကြက်တတ္ပါသလား။
(၂)
နဝတ အာဏာအသိမ္းမွာ ရွစ္ေလးလံုး ေသြးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္တျပင္လံုးမွာ ျပည့္ညပ္ေနေတာ့တယ္။ ဘာလုပ္ၾကမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးကို အဲဒီညက ဗမာျပည္က လူငယ္တိုင္း ေတြးျဖစ္ၾကမွာေပါ့။ 'ခြင့္လႊတ္ပါ အေမ'ဆိုတဲ့ စကားဟာ အဲဒီေန႔ရက္ေတြထဲ တတိုင္းျပည္လံုးအႏံွ႔ ျမည္ညံ ေနခဲ့ေရာ့မယ္။ (တို႔တိုင္းျပည္ကို တို႔ခ်စ္သည္) အေမ့အိမ္ကေန အခြာခက္တဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ဇြတ္ဖယ္ခြာ သံေယာဇဥ္ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြကို သယ္မ လူငယ္ဆန္တဲ့ လွပမႈေတြသာ ကိုယ္စီ ပါလာခဲ့ၾကတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီေလာက္နဲ႔ကို လံုေလာက္ခဲ့ၾကတယ္။
(၃)
လူငယ္နဲ႔ ေတာအံုျခံဳၾကားေတြဟာ နီးစပ္သင့္ခဲ့ပါသလား။ စာသင္ခန္းအစား စစ္ေျမျပင္ကို လူငယ္ေတြ ေရြးသင့္ပါသလား။ လူငယ္ေတြႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဘယ္လို စကားေတြသာ ရိွခဲ့သင့္ပါသလဲ။ အဲဒီ စစ္မုဆိုးေတြမွာလည္း သားေတြ သမီးေတြ ရိွေနခဲ့မွာေပါ့။ အဲဒီညမွာ သင္းတို႔ဟာ သင္းတို႔ သားသမီးေတြကို ဘာေတြသင္ေပးေနမလဲ။
(၄)
'လာေနာ္ အေဖာ္ေတြပါတယ္' လို႔ စပယ္ယာေလးက က်ေနာ္တို႔ (အိမ္က ထြက္စ အေဝးေျပးလမ္းမမွာ နိမိတ္ျပ စကားနဲ႔) သူ႔ကားေပၚ တင္ေခၚလာတယ္။
လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း (သူထမ္းႏိုင္တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးတာဝန္ေတြ ယူေပးခဲ့တယ္)။ ခရီးမိုင္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ကိစၥမွာ သူထမ္းျပခဲ့တဲ့ တာဝန္ေတြဟာ (ဘယ္ေလာက္မ်ား မြန္ ျမတ္ခဲ့ပါသလဲ ဆိုရင္) ၁၅ ႏွစ္ေက်ာ္သည့္ တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေမ့ရက္ႏိုင္စရာ။ ကားေပၚကအဆင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပးလာတဲ့ ေငြေတြကို (စပယ္ယာနဲ႔ ဒရိုင္ဘာက ျငင္းပယ္ခ်င္းရဲ့ ေလးနက္မႈေတြ။) 'ကံေကာင္းႏိုင္ၾကပါေစ' ဆိုတဲ့ စကားသံ။ မ်က္လံုးေတြက ရီေဝ။ ေတာင္တန္းေတြက ပို၍ ျမင့္ေမာက္ခဲ့ၾကတဲ့ ေဟာဒီည။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါခဲ့တဲ့ အဲဒီညေတြဟာ ေမွာင္ေန ေပမဲ့ လူငယ္စိတ္ေတြနဲ႔ လက္စိုေနခဲ့တယ္။
(၅)
မီးခြက္ဆီမီးက မိွန္ေဖ်ာ့ ေလွ်ာက်၊ မ်က္ႏွာေတြ၊ မ်က္ႏွာေတြ၊ သားသည္ကို ခါးထစ္ခြင္လာတဲ့ မိန္းမ။ ကိုယ္ဝန္ ေန႔ေစ့ လေစ့လုနီး မိန္းမ၊ သာသနာဆရာက ရီရီေဝေဝ၊ ေဒသခံ ေက်ာင္းဆရာမေလးမွာ သူတတ္တာက ငိုျခင္း အနုပညာ၊ လူပ်ဳိ ငယ္ရြယ္ေတြက (ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသူပ်ဳိမ်ားက ဆဲြငင္အားရိွခဲ့ထင္ပါ့) မနက္ျဖန္ သူတို႔လိုက္ပို႔ေရး တာဝန္ယူခ်င္သပတဲ့။ တာဝန္ေတြ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ အပ္ႏွင္းလို႔။ သင္တိုင္းျဖဴတခ်ဳိ႕က လွပ ႏုနယ္ေသာ ၿမိဳ႕သူမ်ားကို ေငး၊ သူတို႔ေလးေတြ အေတြးနက္ေနေရာ့မယ္။ အားလံုးက ဝမ္းသာအားရနဲ႔ တိတ္ၿငိမ္ေနတဲ့ အဲဒီည။ (ပထမဆံုးေသာ ေတာထဲက ည) မိုးအလင္းမွာ ေတာင္ေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ႀကိဳ ေနေတာ့တယ္။
(၆)
ပါဝါမ်က္မွန္ကေလး တလက္လက္။ သြယ္ႏဲြ႔ႏဲြ႔ကိုယ္မွာ ဝန္စည္စလွယ္ေတြက တဲြလဲြခိုလ်က္ …။ "ရတယ္အကို ညီမ ႏိုင္ပါတယ္" ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္လည္း ၾကားပါတယ္။ ေဒါနေတာင္တန္းႀကီးလည္း ၾကားပါတယ္။ ေရွ႕က ရဲေဘာ္ေတြလည္း ၾကားပါတယ္။ ရန္သူလည္း ၾကားလိမ့္မယ္။ အခုဆို ကုလသမဂၢ ဒုကၡသည္မ်ားဆိုင္ရာ မဟာမင္းႀကီးလည္း ၾကားေရာ့မယ္။
လြမ္းစရာေတြကို ေမ့သြားႏိုင္တဲ့ ေလ်ာ့ပါးမႈေတြ ရဲေဘာ္မမွာ ကင္းစင္ေနတာကို ယံုတုန္း…။
(၇)
သက္သာသလား။ ရဲေဘာ္က နားလည္ စြာျပံဳံးျပတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ (ေက်ာက္တံတားမွာ) ေနခဲ့သူမွာ ငွက္ဖ်ား ဗဟုသုတ မရိွႏိုင္ခဲ့။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဟာ ငွက္ဖ်ားေရာဂါကို (ဟိုစဥ္က) ဘယ္လို ေလးနက္ခဲ့မွာလဲ။ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး ဆိုတာေတြ တို႔ေခတ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ေၾကကဲြစရာ …။
(၈)
ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ လက္နက္ႀကီး သံေတြက နံနက္အရုဏ္နဲ႔ ေန႔လည္ေတြမွာ ခပ္စိပ္စိပ္ ၾကားေနရတယ္။ ဝါးရံုပင္ေတြ ခပ္အုပ္အုပ္ထဲမွာ ေျမစိုက္တဲငယ္ေလး။ ဝါး ကုတင္ေလးကေတာ့ ခိုင္ခိုင္ခန့္ခန့္။ တစက္ ခ်င္းက်ေနတဲ့ ေဆးစက္ေတြကို ကအန္ေတာ္ ေငးေနတယ္။ မ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လံုးေတြ ဘာလို႔ စိုဝင္းေတာက္ပေနရတာလဲ ရဲေဘာ္မ။ မယ္ေညာခီးက က်ေနာ္တို႔ ရဲေဘာ္ေတြ အေျခအေန ဘယ္လိုရိွသလဲ။ ဘာသတင္း ထပ္ၾကားသလဲ ရဲေဘာ္မ။ သူက ကအန္ေတာ့္ကို ေတြေတြေငးေငး စိုက္ေငး ၾကည့္ေနတယ္။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ ကအန္ေတာ္ မထင္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူတခု သူမေပၚက ျပဳတ္က်လာတယ္။ နူးညံ့ေပ်ာ့ေႏြးတဲ့ လက္ဖဝါးေလးက ကၽြန္ေတာ့္ နဖူးဆံစေတြကို သပ္တင္ အၾကင္နာတရားမွာ ရဲေဘာ္ စိတ္ေတြနဲ႔ ေဝေနခဲ့။
(၉)
"ဒီလိုျဖစ္တာ ဆရာမရဲ့"က အေတာ္ တားျမစ္တဲ့ ၾကားက ရဲေဘာ္ေအာင္ႏိုင္က ဆရာမကို ကၽြန္ေတာ္အိပ္ေနျပီ အထင္နဲ႔ (ဆရာမက ေခ်ာ့ေမးေနေတာ့) တိုးတိုး တိတ္တိတ္ ရွင္းျပေနတယ္။ "ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရန္သူကို လမ္းကေန သြားပိတ္ျပီး မိုင္းေထာင္ၾကတာ။ အဲဒီ လမ္းကေန ရန္သူ ဝင္လာမယ္လို႔ သတင္းရလို႔။ တကယ္လို႔သာ အဲဒီလမ္းက ရန္သူဝင္လာႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အေရးပါတဲ့ ခံစစ္ ကုန္းတကုန္း က်သြားႏိုင္တယ္ေလ။ သတင္းရရျခင္း သြားေထာင္ၾကရတာ။ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့ ရဲေဘာ္အားလံုး လိုလိုကလည္း ခံစစ္ကုန္းထဲ ေရာက္ေနတာ ဆိုေတာ့ ရဲေဘာ္ ရုတ္တရက္ ထုတ္ရခက္ေန တယ္။ ဒါနဲ႔ တပ္ခဲြမွဴးက သူကိုယ္တိုင္ လိုက္မယ္ဆိုျပီး မိုင္းသင္တန္းဆင္းထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္္ အားကိုးနဲ႔ သြားၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မိုင္းဘာသာကို စနစ္တက် သင္ထားတာပါ။ မိုင္းေထာင္ထားတဲ့ ေနရာကို ျပန္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔ ေျမပံုကိုလည္း အေသအခ်ာ ဆဲြ တတ္တဲ့အက်င့္ လုပ္ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကေတာ့ အေရးကလည္းႀကီး မိုင္းကလည္း ၁ဝ လံုး ေက်ာ္ေက်ာ္ပဲဆိုေတာ့ ေျမပံုဆဲြမထားလိုက္မိဘူး ဆရာမ။"
ရဲေဘာ္ေအာင္ႏိုင္မွာ ထားဝယ္သား ျဖစ္ျပီး စကားေျပာရင္လည္း ျုပံး၍ အျမဲေျပာ တတ္သည္။ သေဘာမေနာ သိပ္ေကာင္းသူ၊ ရဲေဘာ္ေတြအေပၚ အလြန္ အနစ္နာခံတတ္ သူလည္း ျဖစ္သည္။ သူ႔ကို မခ်စ္သူမရိွ။ စကားေျပာလွ်င္ အသံဝဲဝဲျပံဳးျပံဳးႏွင့္မို႔ သူ႔စကားသံတြင္ နစ္ေျမာသူမ်ားတတ္သည္။ ခုလဲ သူမက ျပံဳးလဲ့လဲ့ႏွင့္ ေအာင္ႏိုင္စကားကို ေငးစိုက္နားေထာင္ရင္း ပတ္တီးမ်ားကို တိုင္းဆျဖတ္ေနသည္။ က်န္ကုတင္ရိွ ရဲေဘာ္ေတြ ကလည္း ကုတင္ေပၚမွ စုျုပံ နားေထာင္ေန သည္။ က်န္တဲ့ ဆရာမ ၃၊ ၄ ေယာက္ ကေတာ့ မီးဖိုထဲ အလုပ္လုပ္ရင္းက နားစိုက္ ေနေတာ့ ေအာင္ႏိုင္တို႔ မိုးေပၚ ကုတ္တက္ ခ်င္ေတာ့တာေပါ့ေလ။
"ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာမေရ အဲဒီလမ္းက ေတာ္ေတာ္အသံုးဝင္တဲ့ လမ္းဆိုေတာ့ လာေနတဲ့ရန္သူက ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္က ရဲေဘာ္တေယာက္ ရန္သူ့ လက္နက္ႀကီးစ ေခါင္းကိုမွန္လို့ လူနာက အသည္းအသန္ ျဖစ္ေနျပီ၊ ေဆးရံုရိွရာ ေနာက္တန္းကို အနီးဆံုးနဲ႔ အျမန္ဆံုး သယ္ဖို့ ျဖစ္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုင္းေထာင္ထားတဲ့ လမ္းအတိုင္းလာခဲ့ဖို႔ စစ္ရံုးက လမ္း ေၾကာင္းေပး ညြန္ၾကားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အေရးႀကီး ကိုယ့္လူနာ အရင္ျဖတ္မယ္။ မိုင္းခဏ ျပန္ေဖာ္ထားေပးဖို႔ အမိန္႔ေပးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ခ်က္ျခင္း ျပန္ေဖာ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူနာနဲ႔အတူ ေဒသခံ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြလည္း ပါလာတယ္။ သူတို႔ခမ်ာလည္း လမ္းေၾကာင္းက ပိတ္ေနတာ ပြင့္တဲ့အခိုက္ အားကိုးရိွတဲ့အခိုက္ လိုက္လာၾကတာ၊ လူေတြက မနည္းပါဘူး။"
ေအာင္ႏိုင္က စကားကို ရပ္ထားလိုက္သည္။ သူဆက္ေျပာဖို႔ နင္ေနဟန္ရိွသည္။ ရဲေဘာ္မနဲ႔ က်န္ပရိသတ္ကလည္း အလိုက္ သိစြာနဲ႔ တိတ္ဆိတ္ ေနလိုက္ၾကသည္။ ရဲေဘာ္မက လူနာတခ်ဴိ႕ေဆးသြင္းထား သျဖင့္ ေဆးစက္ ပံုမွန္က် မက် လိုက္စစ္ ေနသည္။ သူမ၏ ခ်စ္စရာ ရဲေဘာ္ေတြ ေလးစားၾကတဲ့ အက်င့္ေလးက အလုပ္နဲ႔ လက္မျပတ္တတ္တာပဲ ျဖစ္သည္။
သူ႔စကားကို အားလံုးက စိတ္ဝင္စား ဟန္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခါ အားနာ တတ္ေသာ ေအာင္ႏိုင္မွာ ခံစားခ်က္ထက္ အားနာစိတ္က သူ့ကို ဖိထားလိုက္သည္။ သူ ၾကာၾကာ မတိတ္ရက္ေတာ့။
"မိုင္းေတြ ျပန္ေဖာ္ေတာ့ မိုင္းက တလံုး လိုေနတယ္ ဆရာမရဲ့။"
သူမ၏ လွပေသာ နႈတ္ခမ္းေလးက ဆတ္ကနဲ ဟသြားသည္။ "ဘယ္လိုမွ ရွာလို့ မရေတာ့ဘူး၊ လူနာသယ္လာတဲ့ အဖဲြ႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနရာကို ျဖတ္ေတာ့မယ္။ လွမ္းေျပာေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေတြထူပူေနျပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ျပာခ်င္ တိုင္းျပာ ေနတဲ့အခိ်န္မွာ တပ္ခဲြမွဴးက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ေပးပါေတာ့တယ္။
"ကဲ … ရဲေဘာ္ေအာင္ႏိုင္ မိုင္းတလံုးကေေတာ့ ေပ်ာက္ေနတာ ေသခ်ာသြားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္ကလည္း ျဖတ္ေတာ့မွာ။ ဒီေတာ့ မိုင္းသမားဆိုတာ ကိုယ့္တာဝန္ ကိုယ္ယူရတယ္။ ကအန္ေတာ္တို႔ အားနည္း ခ်က္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲေဘာ္ ျပန္မနင္းမိေစရဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူေတြ မနင္းမိေစရဘူး။ ကဲ … ဒီေတာ့ မေပၚတဲ့မိုင္း ေပၚေအာင္ (ေပါက္ေအာင္) ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိုင္းျမဳပ္ထားတဲ့ ေနရာေတြကို တေခါက္ထပ္ ရွာၾကေသးတာေပါ့။ (ေအာင္ႏိုင္က သက္ ျပင္းကို ေလးပင္နာက်င္စြာခ်လ်က္) အဲဒီ မွာပဲ ကအန္ေတာ့္ တပ္ခဲြမွဴး မိုင္းနင္းမိခဲ့ တာပါ"။
နားေထာင္ေနသူ အေတာ္မ်ားမ်ား တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္။ သူမကေတာ့ ေတြ ေတြ။ ျဖတ္ေနတဲ့ ပတ္တီးစေလးကို လက္ထဲ ရစ္ေခ်ရင္း ေဆးရံုကုန္းေပၚမွ လွမ္းျမင္ေနရ ေသာ သံလြင္ျမစ္ႀကီးကို လွမ္းေငးေနသည္။ ပ်ဳိစညေနရဲ့ ေနျခည္ ႏုႏုေႏြးေႏြးေတြနဲ႔ ဝင္းဝင္းလက္လက္အေငြ႔ေတြ သူမ မ်က္လံုး မွာ စြန္းေပေနတာကို ဟန္ေဆာင္ မ်က္ေစ့ မိွတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိုင္းသား ျမင္ခဲ့ ရတယ္။ ေဆးရံုေအာက္ဘက္ ကမ္းနားအစပ္ ရဲေဘာ္ဘားတိုက္မ်ားဆီမွ ဟင္းရြက္စိုက္ခင္း ေရေလာင္းရင္း ေအာ္ဆိုလိုက္ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားရဲ့ သီခ်င္းတစက သူမရဲ့မ်က္လံုးေတြၾကား တေျမ့ေျမ့ ျဖတ္သန္းသြားခဲ့တယ္။
"အေနေဝး … ေရေဝးမွာ … ဆံုးရံႈးရေတာ့မယ့္ … ျပည္မွာေဆာင္း"။
(၁ဝ)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ေဒါနကို ေက်ာ္လာ ရာမွာ ေျခဖဝါးတိုင္းဟာ (ညီေနမယ္ ထင္ခဲ့ တာပါ) စစ္သင္တန္းေတြကလည္း ဒီလို ညီေရ ကို အေလးထားခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ဘယ္ညာညီညီ လွမ္းျခင္းကိစၥေတြမွာ ကအန္ေတာ္ကေတာ့ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီလို ဘယ္ညာ မညီမညာနဲ႔ပဲ ေရွ႕ခရီးကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္သြားေနမွာပါ။ ခုလို သံလြင္ေရၾကည္ စိမ္းစျုပေနျပီျဖစ္တဲ့ ေႏြရက္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့ျပန္ျပီ ရဲေဘာ္မ။ ေတာမီးေတြလည္း ေလာင္စျုပေနပါျပီ။ မီးေလာင္ေျမ မည္းမည္းေပၚက ပုတတ္စာ လွလွေလးေတြ ထိုးခဲြ ထြက္လာတာကို ရဲေဘာ္မ ပထမဆံုးျမင္ေတာ ့အို … အံ့အားသင့္ နုပ်ဳိရြန္းစိုသြားတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ဒီေဒါန ေတာင္တန္းႀကီးကလည္း လိုက္ရွာေနလိမ့္မယ္။
လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြ လင္းလက္ၿပိဳးပ်က္ ေနတတ္တဲ့ ေႂကြေရာင္ေတြ ေရာင္ျပန္ လက္ၾကြေနတဲ့ ကြန္ကရစ္အခင္းေျမမွာ ပုတတ္စာပင္ေလးေတြ ေပါက္ႏိုင္မေပါက္ႏိုင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိတတ္ၾကေပမည့္ သတိရျခင္း အဆိပ္ေျပေစဖို႔ ပုတတ္စာေလးတပင္ တေလေတာ့ ရဲေဘာ္မနားမွာ ရိွေနပါေစေလ။
ေနထြက္လာတာ၊ အထူးသျဖင့္ ေနဝင္ သြားတာေတြကို တခုတ္တရ ေငးေနတတ္ ေလ့ရိွတဲ့ ရဲေဘာ္မအတြက္လည္း အဲဒီ ေဒသမွာ ေနလံုးႀကီးရိွေနပါေစ။ အဲဒီေနလံုးႀကီး လြတ္လြတ္ကအတ္ကအတ္ မိွန္လွ်ေဖ်ာ့က် သြားတတ္တဲ့ က်ယ္လြင့္ျခင္း ဟင္းလင္းျပင္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ျခင္းေတြလဲ ရဲေဘာ္မ အနားမွာ တည္ေနပါေစ။
မာနယ္ပေလာ ထီးပါဝီက်ဳိး တိုက္ပဲြရက္မ်ားမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ေရွ႕တန္းသြားဖို႔ စက္ေလွေပၚ တက္ေနတာေတြ၊ ေရွ႕တန္းက အျပန္ရက္ တပ္ရင္းစက္ေလွဆိပ္ဟာ ရဲေဘာ္ စကားေတြနဲ႔ ညံညံပြက္ပြက္ ျဖစ္ေနတာ ေတြ၊ မ်က္ရည္ဝေနတဲ့ ရဲေဘာ္မရဲ့ မ်က္ဝန္းထဲမွာ ဒီက ရဲေဘာ္ေတြနဲ႔ အစားထိုး အလြမ္းမေျဖတတ္တဲ့ ရဲေဘာ္မေရ… ေတာင္ယာ ေကာက္သင္းနံ႔ေလးေတြကို ႏိုင္ငံတကာေလဆိပ္မွာ အငမ္းမရ ရွာေနဦးမွာလား။ ရန္သူမ်ဳိးငါးပါး ပိုအားေကာင္းတဲ့ ေခတ္ထဲမွာ ကိုယ့္ေတာင္ယာကိုယ္ ရိတ္သိမ္းခြင့္ရ လိုက္တဲ့ ေတာပုန္း ေတာင္သူႀကီး တေယာက္ ေဟာဒီညေနကို ထိုင္ေငးေနပံုမ်ား ရဲေဘာ္မကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။
(၁၁)
စစ္ေရးခ်ဳပ္ ၿမိဳ႕ေပၚက ျပန္လာေတာ့ ရဲေဘာ္မထံက အီးေမးလ္နဲ႔ စာပို႔လာသတဲ့။ ရဲေဘာ္ေတြ ဆူညံေနတယ္။
ရဲေဘာ္မက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အသက္ ရွဴူမိျခင္းနဲ႔အမွ် သတိရေနရွာသတဲ့။ သူ႔ေယာက်ာ္းကလည္း အဂၤလိပ္ေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ့ ေတာ္လွန္ေရးကို အားေပးသတဲ့။ ရဲေဘာ္မဟာ သံလြင္ေရ ၾကည္ခိ်န္ရယ္၊ ေတာမီးေလာင္ခိ်န္ရယ္၊ မီးေလာင္ျပင္ မည္းနက္နက္ေပၚမွ ပုတတ္စာ ျဖဴျဖဴလြလြေလးေတြရယ္၊ ရဲေဘာ္မ်ားကို လြမ္းစိတ္ရယ္ေတြ အတြက္ ဘီဘီစီကေန သီခ်င္း ခဏခဏ ေတာင္းေပးသတဲ့။
ဒါေပမယ့္ ဘီဘီစီက…။
ထက္မိုး
ေခ်ေကြဗားရား ေဖ်ာ္ရည္မ်ား
ရဲေဘာ္ထြန္းလင္း
၁၉၈၈ခုႏွစ္ စစ္တပ္မွ န၀တမွ အာဏာသိမ္းၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္ နယ္ေျမေဒသအလိုက္ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ေကအင္န္ယူ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ ေဒသတြင္ ABSDF (ဗဟို) ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ဗဟို) အေနျဖင့္ ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ၎၏ ႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈေအာက္မွေန၍ ျမန္မာျပည္ (ေျမာက္ပိုင္း) တရုတ္ ျမန္မာနယ္စပ္ ေကအိုင္ေအ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ နယ္ေျမတြင္ ABSDF(NB) ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း) လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ဖြဲ႕ ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္။
ယင္းကဲ့သို႕ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕အေနျဖင့္ ေပၚထြန္းလာၿပီး စစ္ဆင္ေရးမ်ားကို ဆင္ႏြဲေနေသာ္လည္း တဖက္မွေန၍ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးတမ္းမ်ား ပေပ်ာက္ျခင္း မရွိေစရန္အတြက္ လည္းေကာင္း၊ အာဏာသိမ္း စစ္အုပ္စုမ်ား သရုပ္မွန္မ်ားကို ေဖၚျပလိုသည့္ အတြက္လည္းေကာင္း၊ သမိုင္းမွန္မ်ားကို ထင္က်န္ရစ္ေစရန္အတြက္ လည္းေကာင္း စသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း)မွ ေန၍ "ေခ်ေကြဗားရား ေဖ်ာ္ရည္မ်ား" အမည္ရွိ သံခ်ပ္ေခြအား ၁၉၉၆ခုနွစ္ သႀကၤန္ကာလတြင္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိခဲ့သည္။ ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမေရာက္ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီး ရွိခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႕ သံခ်ပ္ေခြထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိျခင္း ယင္းအခ်ိန္ထိ မည္သည့္ အဖြဲ႕အစည္းမွ် ျပဳလုပ္ခဲ့ဘူးျခင္း မရွိသလို ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမေရာက္ ပထမဦးဆံုးေသာ သံခ်ပ္ေခြလည္းျဖစ္ပါသည္။
၁၉၉၄ ခုႏွစ္တြင္ ေကအိုင္ေအႏွင့္နအဖ အပစ္အခတ္ရပ္စဲၿပီး ေနာက္ပိုင္း မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ တပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ေကအိုင္ေအျဖင့္ တြဲဖက္လႈပ္ရွားေနေသာ ေရွ႕တန္းစစ္မ်က္ႏွာမ်ားမွ ဆုတ္ခြာလာခဲ့ရၿပီး ေနာင္ရာပါ ေဒသတြင္ တပ္ရင္းစိုုက္ အေျခခ် ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ ယင္းကဲ့သို႕ ေနာက္တန္းတြင္ ေနထိုင္ေနရသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း)အေနျဖင့္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ စိတ္ဓါတ္ႀကံ႕ခိုင္ေရး၊ သေဘာတရား မြမ္းမံသင္တန္းမ်ား ဖြင့္လွစ္ျခင္းမ်ား၊ စစ္ဆင္ေရး မြမ္းမံသင္တန္းမ်ား သင္ၾကားေပးျခင္း၊ စာေပမတတ္ခဲ့ေသာ ရဲေဘာ္ရဲေမမ်ားအား ေက်ာင္းေဆာက္လုပ္ၿပီး အေျခခံမူလတန္း ေက်ာင္းစာေပမ်ား သင္ၾကားေပးျခင္းမ်ား၊ မိမိတို႕တပ္ရိကၡာႏွင့္ ေဒသေနျပည္သူမ်ား သက္သာေခ်ာင္ခ်ိ ေစရန္အတြက္ စိုက္ပ်ိဳးေမြးျမဴေရးမ်ား ျပဳလုုပ္၍ ေနထိုင္ေနခဲ့ရသည္။
၁၉၉၆ခု သႀကၤန္ကာလသို႕ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ တဘက္မွလည္း စစ္ေရးမြမ္းမံေလ့က်င့္မႈမ်ား၊ စိတ္ဓါတ္ႀကံခိုင္ေရးမ်ား၊ သေဘာတရားေရးသင္းတန္းမ်ား ဘက္စံုျပည့္၀ခိုင္မာသည့္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသလို တဖက္မွလဲ မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း)၏ ျပည္သူ႕ဆက္ဆံေရးႏွင့္ စိတ္ဓါတ္ျမင့္တင္ေရးဌာန (People Ralation and Encourage Team) မွ ဦးစီးကာ သံခ်ပ္ေခြထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိရန္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။ ထိုကဲ့သို႕ ျပဳလုပ္ရာတြင္ မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း)ရွိ တပ္ရင္းမ်ားႏွင့္ ရံုးဌာနအသီးသီးမွ ရဲေဘာ္မ်ားအားလံုးသို႕ ေရသားသီကုံး ခိုင္းခဲ့ၿပီး ရရွိလာေသာ သံခ်ပ္မ်ားအား စုစည္းကာ "ေခ်ေကြဗားရားေဖ်ာ္ရည္မ်ား" အမည္ျဖင့္ သံခ်ပ္ေခြကို ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိ ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္၊၊
အဆိုပါ သံခ်ပ္ေခြ အမည္နာမႏွင့္ ပတ္သက္၍ သံခ်ပ္ေခြအမည္နာမ ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့သူ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္တဦး၏ ေျပာျပခ်က္အရ သံခ်ပ္ေခြေခါင္စဥ္အား "ေတာ္လွန္သူတို႕၏သႀကၤန္" ဟု အစကနဦးက သတ္မွတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္္ ေတာ္လွန္သူတို႕ ဆိုေသာ စာသားအစား တခ်ိန္က ေတာင္အေမရိကတိုက္တြင္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး သမားတဦးအျဖစ္ ထင္ရွားခဲ့ေသာ ေခ်ေကြဗားရား အမည္အား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား၏ သေကၤတအျဖစ္ သံုးထားခဲ့ၿပီး ျမန္မာ့ရိုးရာအတာ သႀကၤန္၏ သေကၤတအျဖစ္ ေဖ်ာ္ရည္ကို ယူကာ ယခုလို "ေခ်ေကြဗားရား ေဖ်ာ္ရည္မ်ား" အမည္သို႕ေျပာင္းလဲ သတ္မွတ္ခဲ့သည္ဟု သိရွိရသည္၊
၁၉၉၇ ခုႏွစ္ ေရာက္ရွိခ်ိန္တြင္ မိမိတို႕ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္သည္ ေကအိုင္ေအ ထိန္းခ်ဳပ္ရာ နယ္ေျမအတြင္းတြင္ လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး တပ္ဖြဲ႕အသြင္ျဖင့္ ဆက္လက္ ရပ္တည္ခြင့္ မရရွိခဲ့ေတာ့ေခ်။ သို႕ျဖစ္၍ မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း) တပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားသည္ ယင္းနယ္ေျမမွ စြန္႕ခြာက အျခား လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေနေသာ တိုင္းရင္းအဖြဲ႕အစည္းမ်ားထံ ပူးေပါင္း၍ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆက္လက္ဆင္ႏြဲ၍ လည္းေကာင္း လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရး အဖဲြ႕မ်ားျဖင့္ ပူးေပါင္းမႈမရရွိခဲ့ပဲ က်န္ရွိေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ားမွလည္းေကာင္း မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ရည္မွန္းခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ မ်ားကို ဆက္လက္ အေကာင္အထည္ေဖၚ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရး တိုက္ပြဲ၀င္လ်က္ ရွိေနခဲ့ပါသည္၊၊ အသြင္ပံုစံမ်ဳိးစံုျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား တြန္းလွန္ေနလ်က္ ရွိေနၾကပါသည္။ သို႕ေသာ္ မိမိတို႕ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္္ (ေျမာက္ပိုင္း) အေနျဖင့္ ဆက္လက္၍ သံခ်ပ္ေခြမ်ားအား ထုတ္လုပ္ျဖန္႕ခ်ိႏိုင္မႈ မျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ေတာ့ေခ်။
ယခုလို ၂၀၀၈ခုႏွစ္ သႀကၤန္ေရာက္လာေတာ့မည့္ ကာလတြင္ ၁၉၉၆ခုႏွစ္ အာဏာသိမ္း စစ္အုပ္မ်ား၏ သရုပ္မွန္မ်ား၊ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ အေျခအေနမွန္မ်ား၊ န၀တ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္ ျပည္သူမ်ား၏ ျဖစ္ေပၚခဲ့ေသာ လူမႈဒုကၡ အ၀၀ အေထြေထြ တို႕ကို ႏိႈင္းယွဥ္ ေလ့လာ ျပန္လည္ အမွတ္ရ သိရွိႏိုင္ရန္ အတြက္ ယခုလို ျမန္မာျပည္ အေနာက္ပိုင္း အိႏိၵယနယ္စပ္မွ ေန၍ "ဘုန္းဘုန္းခ်မွ လံုးလံုးရမည္" ဆိုသည့္ သံခ်ပ္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိ လာခ်ိန္တြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ (ေျမာက္ပိုင္း)မွ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိခဲ့ဘူးေသာ "ေခ်ေကြဗားရား ေဖ်ာ္ရည္မ်ား" အမည္ရွိ သံခ်ပ္ေခြအား ျပန္လည္ ထုတ္ေ၀ျဖန္႕ခ်ိလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမမွ ပထမဦးဆုံး ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပုိင္း)ရဲ႕ ရဲရဲေတာက္သံခ်ပ္မ်ား
(ျပည္သူ႔႔႔႔႔အသံ ဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ သံခ်ပ္သီခ်င္းမွားကို နားဆင္လိုပါက ယခုေနမွ သြားေရာက္ နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား)
ရန္ေရာက္, ငါေပ်ာက္သြားတဲ့႐ြာကေလး (သိုု႔) ဟိုေက ႐ုပ္ပံုလႊာ
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
(၁)
သံလြင္က ထံုးစံအတိုင္းမာယာမ်ားဆဲပင္။ မာယာမ်ားေသာ္လည္း တန္ဖိုးက ျမင့္မားဆဲ။
"သံလြင္စစ္ေတာင္း … ညာလက္ေမာင္းေဟ့"
၀ဲ႐ိုက္၊ ၀ဲသြင္း၊ ၀ဲဲဲဲဲဲဲဲဲဲျပန္မ်ားျဖင့္ သံလြင္ေအာ္သံက အ႐ိုင္းဆန္ဆန္ ေ၀စီေနသည္။ က်ေနာ္ကေတာ့ သံလြင္ေအာ္သံကို လူ႐ိုင္းတို႔၏ ဗံုသံကဲ့သို႔ နာခံေနမိသည္။ စည္းခ်က္ကေလး၊ နရီက်ဲက်ဲ တခ်က္ခ်င္းတီိးခတ္ေနသည့္ သံလြင္ဗံုသံ။ အဲဒီ သံလြင္ဗံုသံေလးပင္ပင္ထဲ ရံဖန္ရံခါ စိတ္လိုလက္ရ သံရွည္စြဲမႈတ္သြင္းလိုက္သည့္ ႏွဲခရာသံလို အစုန္အဆန္ စက္ေလွေမာင္းသံမ်ား။ ေက်ာက္ေဆာင္ေတြကို ခလုတ္တိုက္စီးဆင္းေနသည့္ ေရစီးသံသည္လည္း သံလြင္ရဲ႕ တိုးညႇင္းသည့္ ဂီတသံပင္။ ေရက်ခ်ိန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကမ္းစပ္က ေငြေရာင္ျဖဴလႊမြမြ။ ေျခလွမ္းလွမ္းလိုက္တိုင္း ကၽြံ၀င္မသြားဘဲ အိအိေထြးေထြးျဖစ္သြားသည္ကပင္ သံလြင္ကမ္းပါးလမ္းေလွ်ာက္ျခင္း အႏုပညာဟုထင္သည္။
အိေထြးသည့္ အျဖဴေရာင္ကမ္းေဘးအတိုင္း ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔စခန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း ၀ါး႐ုံပင္တန္း၊ ေတာအုပ္စိမ္း လန္းၾကား ေထာင္တက္သြားသည့္ သဲျဖဴခင္း လမ္းကေလးရွိသည္။ က်ေနာ္ ထိုလမ္းကေလးအတိုင္း တက္လာခဲ့သည္။ ဒီေတာင္ကုန္းကေလး အေပၚမွာ တိတ္ဆိတ္စြာ ေနာက္ၿပီး ရင့္က်က္စြာတည္ေနသည့္ ရြာကေလးရွိသည္။
ရြာအမည္က "မငဲလူ"။
(၂)
က်ေနာ္ သဲျဖဴလမ္းကေလးအတိုင္း တက္လာခဲ့သည္။ သိပ္အေ၀းႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ "မငဲလူ" ဟူသည္ကပင္ "ေတာင္ကမူ" ဟု အဓိပၸာယ္ရသည့္ ကရင္စကားျဖစ္သည္။ သံလြင္ကမ္းပါးမွ ေတာင္ကမူေလးေပၚတြင္ တည္ထားေသာေၾကာင့္ ထိုအမည္ေပးထားသည္ဟု ထင္သည္။
ရြာထိပ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းေျပာင္းေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ ယခင္က ရြာကိုတက္လိုက္သည္ႏွင့္ မူလတန္းေက်ာင္း ကေလးကို တန္းျမင္ရသည္။ ကားေခြကို ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းအျဖစ္ ဖန္တီးထားသည့္ စာသင္တဲေက်ာင္းကေလး။ ထိုတဲေက်ာင္းက ေလး၏ေနရာတြင္ ၀က္ျခံမ်ားကရွိေနသည္။ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ဘုရားေက်ာင္း တြဲထားေၾကာင္းသိရသည္။
ရြာက ေတာင္ေပၚကရင္ရြာျဖစ္သည္။ ေခြး၊ ၾကက္၊ ၀က္တို႔က ရြာလမ္းမ၊ အိမ္ေအာက္ႏွင့္ ရြာအေျခေတာအစပ္မ်ားတြင္ ဥဒဟုိ သြားလာေနၾကသည္။ သူတို႔ေမြးေသာ ၀က္မ်ားက ေတာ၀က္မ်ဳိးႏြယ္ဟု ထင္သည္။ မ်က္ႏွာခၽြန္ခၽြန္ အလွ်ားရွည္ၿပီး ဗိုက္ပူနံကားျဖစ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕၀က္မ်ားဆို အစြယ္မ်ားပင္ ထြက္ေနသည္။ ရြာအေျခ ေတာအစပ္တြင္ ၀က္တခ်ဳိ႕ကို ေျမတူးေနသည္ကိုပင္ ေတြ႔ရသည္။ အဖီး (အဖြား) တုိ႔က လွမ္းထားေသာ ျငဳပ္ဗန္းမ်ားကို လာလာရန္ရွာတတ္သည့္ ၾကက္မ်ားအား တုတ္တေခ်ာင္းႏွင့္ ေမာင္းထုတ္ေနသည္။ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေတာင္ယာထြက္သီးႏွံမ်ားကို ပလိုင္းျဖင့္ထမ္း၍ ေတာင္ယာမွ ျပန္လာသူမ်ားကိုလဲ ေတြ႔ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသားႀကီးမ်ားကေတာ့ လြယ္အိတ္တလံုး တူမီးေသနတ္တလက္ျဖင့္ ေဆးတံခဲလွ်က္ ေတာလည္ထြက္ရန္ ျပင္ဆင္ေနသည္ကိုလဲ ေတြ႔ရသည္။ စပါးမွည့္ခ်ိန္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ ေတာ၀က္ေတြ ေတာင္ယာမွာ စပါးလာစားတတ္သည္မဟုတ္လား။ ဂ်ီႏွင့္ေပြးမ်ားလဲ ေဆာင္းဦးေပါက္မွ ထြက္လာတတ္သည္။ သင္းေခြ ခ်ပ္ကေတာ့ သူတို႔အတြက္ တန္ဖုိးျမင့္သားေကာင္ျဖစ္သည္။ တကီလုိလွ်င္ ၈၀၀ မွ ၁၂၀၀ ဘတ္အထိ ရတတ္တယ္ မဟုတ္လား။
"ေစးမူ၀ါး" ေတြကေတာ့ ေဆးတံခဲရင္း စပါးေထာင္းေနၾကသည္။ "ေစးမူ၀ါး" ေတာင္ေပၚကရင္မ်ားက ၀တ္ဆင္သည့္အက်ႌအ ေရာင္ျဖင့္ အပ်ဳိမ အအုိမကိုခြဲျခားၾကသည္။ "ေစးမူ၀ါး" သည္ ကရင္သင္တုိင္းရွည္ အျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားသည့္ ေတာင္ေပၚကရင္အပ်ဳိမျဖစ္ သည္။ အအုိမမ်ားက သင္တုိင္းအနက္ႏွင့္ လံုခ်ည္တြဲ၍ ၀တ္ဆင္ၾကသည္။
"မငဲလူ" သည္ ေတာင္ေပၚကရင္ရြာျဖစ္ေသာ္လဲ ႐ုိးရာနတ္စားကိုသာ ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ၾကသူခ်ည္းမဟုတ္။ ခရစ္ယာန္ႏွင့္နတ္စား ပင္ေက်ာ္ပင္က် ရက္လုပ္ထားသည့္ ဂ်က္ခုတ္ထည္ႏွင့္တူသည့္ ရြာကေလးျဖစ္သည္။ "မငဲလူ" တြင္ ႏွစ္ျခင္းခရစ္ယာန္မ်ားေရာ၊ ႐ုိးရာနတ္စား သူမ်ားပါရွိသည္။ ဒီဇင္ဘာတြင္ ခရစၥမတ္ပြဲက်င္းပသလို၊ ၀ါေခါင္လတြင္ လက္ခ်ည္ပြဲက်င္းပသည္။ တနဂၤေႏြေန႔တုိင္း ဘုရားေက်ာင္းမ်ားတက္ သည့္လူမ်ားရွိသလို ေတာင္ယာခုတ္ခ်ိန္၊ ေတာင္ယာရိတ္သိမ္းခ်ိန္ႏွင့္ က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္ "လိပ္ျပာပြဲ" လုပ္သူမ်ားလဲ ရွိသည္။ ရြာတြင္ ဓမၼဆရာရွိသလို ၾကက္႐ုိးထုိးဆရာလဲရွိသည္။
နတ္စားသည့္ဓေလ့ကေတာ့ "မငဲလူ" တြင္ မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားၿပီ။ ၾကက္႐ုိးထုိးသည့္ ဓေလ့ကေတာ့ရွိသည္။ ေတာင္ေပၚကရင္ မ်ား က်န္းမာေရးမေကာင္းလွ်င္၊ အပ်ဳိလူပ်ဳိမ်ားအိမ္ေထာင္ရက္သားျပဳေတာ့မည္ဆုိလွ်င္ သူတို႔၏ ကံၾကမၼာကိုၾကည့္ရန္ ၾကက္႐ုိးထုိးၾကသည္။ ၾကက္႐ုိးထုိးသည့္ လုပ္ငန္းစဥ္ကို ရွင္းျပၾကေသာ္လဲ က်ေနာ္ဘယ္လုိမွ နားမလည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္။ က်ေနာ္က လူဗိန္း၊ ၾကက္႐ုိးထုိးတယ္ဆိုတာက အကဲ့ဒမစ္လုပ္ငန္း၊ ပညာရွင္လုပ္ငန္း။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက ပညာရွင္ေတြကလြဲလို႔ က်ေနာ္တို႔လုိ သာမန္လူေတြနား မလည္ႏိုင္။
ရြာကေလးက တေၾကာင္းထုိးတက္လာၿပီး ဘယ္ဘက္သို႔ လမ္းတေၾကာင္း ဖ်ာဆင္းသြားသည္။ ၀က္ျခံ၊ စပါးက်ီႏွင့္ တဲအိမ္မ်ားျဖင့္ သိပ္သိပ္ထုိးထုိးတည္ထားသည့္ ရြာကေလး။ အိမ္အမ်ားစုကို အင္ဖက္ျဖင့္မုိးထားေသာ္လဲ တခ်ဳိ႕အိမ္မ်ားက အင္ဖက္မဟုတ္။ ၀ါးပုိး၀ါးကို ထက္ျခမ္းျခမ္းကာ အဆစ္ဟပ္ၿပီး ပက္လက္ေမွာက္ခံုလုပ္၍ မုိးထားသည္။ ဘုရားေက်ာင္းကေတာ့ သြပ္မုိးျဖင့္ …….။
ကေလးငိုသံ၊ ၀က္ေအာ္သံ၊ ၾကက္ေအာ္သံ၊ ေခြးေဟာင္သံ၊ ေမာင္းေထာင္းသံ၊ ၾကက္ေမာင္းသံ၊ ကရင္ဘာသာစကားျဖင့္ တဦး ႏွင့္တဦး ေျပာေနၾကသံ၊ ရယ္ေမာသံ၊ ေအာ္ေငါက္သံတုိ႔ျဖင့္ ရြာကေလး "မငဲလူ" က သက္၀င္လႈပ္ရွားေနေတာ့သည္။
(၃)
မူလက "မငဲလူ" ကို "ဟုိေက" ရြာဟု သိထားသည္။ အမွန္ေျပာရမည္ဆုိလွ်င္လဲ "မငဲလူ" သည္ "ဟုိေက" ပင္ျဖစ္သည္။ "မငဲလူ" ရြာတြင္ ေနထုိင္ၾကသူမ်ားသည္ မူလ "ဟုိေကရြာ" မွ ေျပာင္းလာၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။ "ဟုိေက" ၏ အဓိပၸာယ္က "ရပ္လုိက္ေတာ့" ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ဟု သိရသည္။ မည္သည့္ အနက္ေကာက္မႈ အမွတ္အသားျဖင့္ ရြာအမည္ကို ထုိသုိ႔ေပးခဲ့ၾကသည္မသိ။ ရြာကေလးကေတာ့ စစ္ေျမ ျပင္ ေက်းလက္ေဒသရဲ႕ ေျပာက္က်ားစခန္းဆန္ဆန္ ေရြ႕ေျပာင္းေက်းလက္ရြာျဖင့္ သူ႔အသက္ဓာတ္ကို ဆန္႔ထုတ္ရွင္သန္ခဲ့ရသည္။ "ဟုိေက" သည္ "မငဲလူ" ဘ၀ေရာက္သည္အထိ (၃) ႀကိမ္တုိင္ ေရြ႕ေျပာင္းအေျခခ် ရွင္သန္ခဲ့ရသည္။
႐ိုင္းစုိင္းေဖာက္ျပန္သည့္ ဖိႏွိပ္သူႏွင့္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုအဖိႏွိပ္ခံတို႔ၾကား အက်ဳိးစီးပြားျခင္း ျပင္းထန္သည့္ပဋိပကၡျဖစ္ေနၾကသည့္ ႏိုင္ငံ တုိင္းတြင္ လူထုအက်ဳိးစီးပြားဘက္မွ ရပ္ခံေပးမည့္ ႏိုင္ငံေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ တပ္မေတာ္တရပ္မရွိလွ်င္ အဖိႏွိပ္ခံလူ မ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုသည္ အႂကြင္းမဲ့လည္စင္းခံေပး႐ံုသာ ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ ထိုႏိုင္ငံေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္ မေတာ္တုိ႔၏ ကံၾကမၼာႏွင့္ အဖိႏွိပ္ခံလူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုတို႔၏ ကံၾကမၼာတို႔က တဆက္တစပ္တည္းျဖစ္သည္။ အဖိႏွိပ္ခံ ျပည္သူလူထု၏ တည္ၿငိမ္မႈသည္ လူထုႏုိင္ငံေရးတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာတပ္မေတာ္တို႔၏ အားေကာင္းတည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ တထပ္တည္းျဖစ္သည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ားအတြက္ကေတာ့ KNU ႏွင့္ KNLA သည္ အမ်ဳိးသားတပ္ဦးႏွင့္ေတာ္လွန္ေသာ အမ်ဳိးသားတပ္မေတာ္ပင္ျဖစ္သည္။ KNU ႏွင့္ KNLA အားေကာင္းတည္ၿငိမ္လွ်င္ ကရင္အမ်ဳိးသားမ်ား ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္မည္။ KNU ႏွင့္ KNLA အားနည္းလွ်င္ ကရင္အမ်ဳိးသားတည္ၿငိမ္ ေအး ခ်မ္းေရး အားနည္းမည္။ "ဟုိေက" သည္လဲ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။
"ဟုိေက"သည္ KNU ႏွင့္ KNLA အားေကာင္းေမာင္းသန္ကာလက "မယ့္ေခါင္" ေခ်ာင္းကေလးအား ေမးတင္၍ ေအးခ်မ္းစြာေနခဲ့ဖူး သည္။ ၁၉၉၅။ DKBA ၏ အမ်ဳိးသားသစၥာေဖာက္မႈႀကီးျဖစ္ခဲ့သည္။ DKBA က တႏိုင္ငံလံုး၏ ဘံုရန္သူျဖစ္ေသာ ေသာင္းက်န္းသူ နအဖႏွင့္ ပူး ေပါင္းခဲ့သည္။ DKBA ႏွင့္ နအဖတို႔မွ အေကာက္က်စ္အစဥ္းလဲဆံုး ထုိးစစ္ျဖင့္ KNU အား ထုိးစစ္ဆင္ခဲ့သည္။ KNU ၏ အားေကာင္းေမာင္းသန္ ပ်ယ္လြင့္ခဲ့ရသည္။ မာနယ္ပေလာ အေျခခံစခန္းကို စြန္႔လႊတ္ရသည္။ အမ်ဳိးသားတပ္ဦးအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ေတာ္လွန္ေသာ တပ္မေတာ္အားနည္း သည္ႏွင့္အမွ် ကရင္တုိင္းရင္းသားတို႔၏ အေျခခံေဒသႀကီးတခုလံုး တည္ၿငိမ္မႈသည္လဲ ပ်က္ျပားလာခဲ့သည္။ ကရင္ေက်းရြာေပါင္းမ်ားစြာ ပ်က္ျပားခဲ့ရသည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားေပါင္းမ်ားစြာ ေတာေတာင္ေတြထဲ ကစဥ့္ကလ်ားပုန္းေအာင္းထြက္ေျပးရသည္။ ရြာပုန္းရြာေရွာင္မ်ားလဲ ေျမာက္မ်ားစြာ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္။ စစ္ေျပးဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္ ထိုင္းႏိုင္ငံထဲသုိ႔ ၀႐ုန္းသုဥ္းကား ထြက္ေျပးခဲ့ရသည္။ "ဟုိေက" သည္လဲ ထုိနည္းႏွင္ႏွင္။
"ဟုိေက"သည္ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေ႐ႊေျပာင္းေက်း႐ြာအျဖစ္ ရင္သန္ေရးအတြက္ အသက္ဆက္ရသည္။ ထုိစဥ္က "ဟိုေက"သည္ သာေတာင့္သာယာ ႐ြာကေလးတ႐ြာ ျဖစ္ခဲ့ေပလိမ့္မည္ဟု က်ေနာ္ေတြးၾကည့္မိသည္။ က်ေနာ္ "ဟုိေက" ႐ြာေဟာင္းေနရာကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္ ေလာက္က ရဲေဘာ္ေတြႏွင့္ လိုက္သြားရင္း ေရာက္ျဖစ္သည္။ ထုိအခ်ိန္အထိတုိင္ ေတာၿခိဳအံုၾကားထဲမွ "ဟုိေက"၏ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ေရးေရးပါးပါး ေတြ႔ေနရသည္။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသီးပင္မ်ား၊ ပိႏၷဲပင္မ်ားႏွင့္ ဒညင္းပင္မ်ားက ပုိင္သူမဲ့ အထီးက်န္စြာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မားမားရပ္လ်က္။ ျခံစည္း႐ုိးသ႑ာန္ ပံုေဖၚယူ၍ရရန္ သနပ္ခါးစပ္အပင္မ်ား၊ ႐ြက္လွပန္းပင္မ်ား၊ ေဇာ္စိမ္းပင္မ်ားႏွင့္ ျခံစည္း႐ုိးပင္မ်ားကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ လြမ္းစရာ။ သူ႔အိမ္၊ သူ႔ျခံ၊ သူ႔ဝန္းႏွင့္ ေနခဲ့သည့္ ႐ြာကေလး ပ်က္စီးခဲ့ရၿပီ။ ဆက္ၾကည့္ရင္း ေတြ႔ခဲ့ရသည္က မီးသင့္ေလာင္ၿမိဳက္ ခံထားရသည့္ အိမ္တုိင္မ်ား။ ေဩာ္…သူတို႔ "ဟိုေက"ကို မီး႐ႈိ႕သတ္ခဲ့ၾကတာကိုး။
နအဖႏွင့္ DKBA စစ္ေၾကာင္းမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပါးလွ်ကင္းရွင္းလာသည့္အခါ ကစဥ့္ကလ်ား ေတာေတာင္မ်ားအၾကား ပုန္းေအာင္းေျပးလႊား ေနၾကသူမ်ား ျပန္လည္စုစည္းၿပီး "ဟိုေက"ကို ႐ြာပုန္းအျဖစ္ ထူေထာင္ၾကသည္။ ႐ြာေဟာင္းႏွင့္ ေဝးေဝးလံလံႀကီးေတာ့ မဟုတ္။ ေတာင္တန္းတေၾကာအေက်ာ္တြင္ ျဖစ္သည္။ သံလြင္ႏွင့္ ပို၍နီးလာသည္။
ဒုတိယ ဟုိေက ကိုေတာ့ အသက္ရွင္လ်က္ ျမင္ခဲ့ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္။ ေတာင္ေစာင္းအေစာင္းအတုိင္း ကုတ္ကုတ္ကပ္ကပ္ ေဆာက္ထားသည့္ ႐ြာကေလး။ ေခြးသံ၊ ဝက္သံ၊ ၾကက္သံႏွင့္ ေမာင္းေထာင္းသံမ်ားျဖင့္ ႐ြာကေလး။
ေတာင္ေပၚကရင္ေက်းလက္ရနံ႔ စူးနစ္ေနသည့္ရြာကေလး။ ထုိဒုတိယ"ဟုိေက"သည္လည္း ၂၀၀၂ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ကို နအဖစစ္အုပ္စုမွ ထုိးစစ္ဆင္သည့္ တုိက္ပဲြတြင္ ေသာင္းက်န္းသူနအဖမွ မီး႐ႈိ႕ဖ်က္ဆီး လုိက္ျပန္သည္။ ႐ြာသားမ်ားကေတာ့ ေတာ၊ ေတာင္၊ လွ်ိဳေျမာင္မ်ားအၾကား ပုန္းေအာင္း ထြက္ေျပးခဲ့ကာ "ဟိုေက"ကို ထားခဲ့ရသည္။ ရန္သူစစ္ေၾကာင္းမ်ား ရွင္းလင္းမွ သံလြင္ကမ္းပါးတြင္ ႐ြာတည္သည္။ ဒီတခါေတာ့ "ဟုိေက"ဟု မေခၚေတာ့။ ႐ြာအမည္ ေျပာင္းသြားသည္။ "မငဲလူ" ျဖစ္သြားသည္။
"ဟုိေက"႐ြာေလး၏ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အတိတ္လွန္တူးဆြၾကည့္ရင္း ဇာတိခ်စ္စိတ္ကို ထင္းလင္းျမင္သာ ေတြ႔ထိလုိက္ရသည္။
"ဟုိေက"သည္ "မငဲလူ" ဘဝထိတုိင္ "အခါတရာပ်က္၊ အခါတရာတည္ေဆာက္" စိတ္ဓာတ္ကို အခုိင္အမာ ထူေထာင္သြားခဲ့သည္။ ကရင္အမ်ဳိးသားတို႔၏ ဇဲြႏွင့္ သတၱိတုိ႔ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ရန္သူမ်ား ေရာက္လာသည့္အခါ ႐ြာသားမ်ားေပ်ာက္သြာသည္။ ရန္သူသည္ လူသူကင္းမဲ့ေနသည့္ ႐ြာအခြံကိုသာ ေတြ႔ရမည္။ ရန္သူမ်ား ထုိေနရာမွ ထြက္ခြာသြားသည္ႏွင့္ သူတို႔ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ႐ြာကို ျပန္တည္ၾကသည္။ "ဟုိေက"က ရန္သူနအဖကို သူ႔နည္းသူ႔ဟန္ျဖင့္ သေရာ္ေလွာင္ေျပာင္ တုိက္ပဲြဝင္ေနျခင္းဟုပင္ ေတြးမိသည္။ ရန္သူစစ္အုပ္စုသည္ "ဟုိေက" ႐ြာကေလးကိုပင္ ပ်က္ေအာင္ မဖ်က္ႏုိင္။ ႐ြာကုိ ရန္သူစစ္အုပ္စုက မီး႐ႈိ႕ဖ်က္သည္ကို ႐ြာသားမ်ားက စိတ္ဓာတ္မက်။ အလံမလဲွ။ နည္းပရိယာယ္ေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ရန္သူစစ္အုပ္စုကို အံတုတုိက္ပဲြဝင္ခဲ့သည္။
ေလးစားမိပါတယ္ ရန္ေရာက္၊ ငါေပ်ာက္႐ြာေလးရယ္…..။
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)။
သူပုန္တေယာက္၏ နိဒါန္း
ေရႊအိမ္စည္
ႏွစ္နာရီမွ် က်ေနာ္တုိ႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ၿပီးသည့္ အခါတြင္မူ ကားသံမ်ားအား သဲ့သဲ့ ၾကားရၿပီ ျဖစ္သည္။ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္သာ ေလွ်ာက္ခဲ့ၾကသည္ျဖစ္၍ မပင္ပန္း …။ လမ္းက အတက္အဆင္းမရွိ…..။ လူသြားလမ္းအတုိင္း မသြားပဲ ေတာတုိး၍ လာခဲ့သည့္အတြက္သာ ခရီးက ဖင့္၏။ စမ္းေခ်ာင္းငယ္အတုိင္း သြားသည့္အခါ သြားသည္။ ၀ါးေတာႀကီးအတြင္း ျဖတ္၍ သြားသည့္အခါ သြား၏။ ကားသံမ်ားက တခါတခါ က်ယ္၍လာသည္။ တခါတခါတြင္မူ သဲ့သဲ့မွ်သာ …။ အသံက ေလယူရာတိမ္း၍ တုိးလိုက္ က်ယ္လုိက္…..။
ဤကားသံမ်ားက အႏၱရာယ္သံမ်ား …။ ကားသံမ်ားႏွင့္ နီးလာေလ … အႏၱရာယ္ႏွင့္ နီးေလ ျဖစ္သည္။ စစ္တပ္က ႏွစ္စဥ္ `ဖာပြန္´သို႔ ရိကၡာပို႔သည္။ TE 11- စစ္ကားႀကီးမ်ားႏွင့္ ပို႔ျခင္း ျဖစ္၏။ အေခါက္ေေခါက္ အခါခါ …။ တေခါက္လွ်င္ ယာဥ္အစီး ေလးငါးဆယ္မွ ရာေက်ာ္အထိ ပါတတ္သည္။ သူတုိ႔ အသံုးျပဳသည့္ လမ္းကား … သိမ္ဆိပ္၊ ပိႏၷဲေတာေလးေကမွ က်ေသာင္းဆိပ္ လဂြန္ၿပိဳ ဖာပြန္လမ္း ျဖစ္သည္။ လမ္းက လမ္းၾကမ္း …..။ လမ္းလံုျခံဳေရးအတြက္ စစ္ဗ်ဴဟာ (၃)ခုခန္႔ သံုး၏။ တပ္ရင္း ၉-ရင္းအင္အားႏွင့္ လမ္းကင္းခ်ထားျခင္း ျဖစ္၏။ လက္ယွက္ထုိးထားသကဲ့သို႔ …….။
က်ေနာ္တို႔က ဤၾကားမွ ဤလမ္းအား ျဖတ္ေက်ာ္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။
`က်ေနာ္တုိ႔ေရွ႔မွာ ခဏနားၾကၿပီး သတင္းေထာက္ၿပီးေတာ့မွ ကားလမ္းကူး ၾကမယ္…..´
ဖဒုိ႔ေအာင္ေရႊက က်ေနာ္တုိ႔အား ေျပာသည္။ နားမည့္ေနရာအား က်ေနာ္ ၾကည့္မိ၏။ ေတာင္ယာေဟာင္း …..`ဖုန္းဆုိးေျမ´။ ေတာင္ယာက မုိ႔မို႔ေလး ျမင့္တက္သြားသည္။ ေတာအုပ္ႏွင့္ ေတာင္ယာအၾကား အနိမ့္ပိုင္းတြင္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္တခုက ရစ္ေခြထား၏။ ေတာင္ယာအား အနားသတ္မ်ဥ္းအျဖစ္ စမ္းေခ်ာင္းငယ္သည္ ေျမာက္မွေတာင္သို႔ ေခြရစ္၍ ထား၏။ ေခ်ာင္းငယ္အတြင္းသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆင္းလုိက္၏။ ေခ်ာင္းေရက ေျခမ်က္စိျမဳပ္ရုံမွ်သာ….။ သဲေခ်ာင္းေလးျဖစ္၍ ေအးစိမ့္၍ ေနသည္။ ဖားေလာင္းေလးမ်ား အုပ္လုိက္ ကူးခတ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကုန္းမို႔မို႔ေပၚသို႔ က်ေနာ္တုိ႔ တတ္ခဲ့ၾကျပန္သည္။ ထိကရုံး ဆူးပင္မ်ားက ေတာထ၍ ေနသည္။ ပိဇပ္ရိုင္း ပင္မ်ား၊ ျမက္ရိုင္းပင္မ်ားက လူတရပ္မက …..။
ဖုန္းဆုိး၏အလယ္တြင္ ေတာင္ယာတဲပ်က္ တလံုးရွိသည္။ အမိုးမရွိ….၊ အခင္းမရွိ….။ မဓမ တုိင္ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္မ်ားကသာ ……။ ယခင္က ေတာင္ယာခင္ ရွင္တုိ႔ ေနခဲ့သည့္ တဲဟူ၍ ေျပာႏုိင္ေတာ့သည္။ တဲပ်က္တြင္ပင္ က်ေနာ္တို႔ နားၾက၏။ ဖဒိုေအာင္ေရႊႏွင့္ ပါလာေသာ KNU ရဲေဘာ္ေလး ၃-ေယာက္က ေရွ႔သို႔ ဆက္သြားၿပီး ကင္းပံုး၀ပ္၍ ေနရာယူထားၾကသည္။ ကားလမ္းႏွင့္ နီးၿပီျဖစ္၍ ရန္သူက လမ္းလံုၿခံဳေရးအတြက္ ကင္းရွည္လွည့္တတ္သည္။ သတိထားရမည့္ ေနရာ …..။
က်ေနာ္တို႔နားၿပီး အတန္ၾကာမွ …. ဦးေမာင္ေမာင္လတ္ ေရာက္လာသည္။ သူက….ဘီးလင္းၿမိ့ဳနယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္တဦး ျဖစ္သည္။ ဆင္ေျခေလ်ာေလးအတုိင္း သူတက္လာသည္မွာ ေပ ငါးေထာင္အျမင့္ ေစာက္ကမ္းပါးႀကီးအား တက္ေနသည္ႏွင့္ တူေတာ့၏။ သူ႔အသက္႐ူသံက ခပ္းလွမ္းလွမ္းမွပင္ ၾကားေနရ၏။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားက သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ရြစိထေနသည္။ ေရႏွင့္ ဖ်န္းပက္ထားသကဲ့သို႔…..။ တိုက္ပံု အက်ႌအနက္၊ တတ္ထရြတ္ပုဆိုး ကခ်င္ကြက္ အစိမ္းေအာက္၌ သူ႔ခႏၵာသည္ ပိန္လွီလြန္းလွ၏။ ျဖဴေရာ္ေသာ္ အသားေရာင္သည္ ေသြးဆုတ္သြားသည့္ လူေသတဦးကဲ့သို႔ …..။ ဆံပင္တုိ႔က ရွည္၍ ပြေယာင္းေနသည္။
သူလမ္းေလွ်ာက္ေနသည္မွာ ….၀ိဥာဥ္တေကာင္ လြင့္ပါးေနသည့္အလား…။ က်ေနာ္တုိ႔အနား၌ သူ၀င္၍ ထုိင္လုိက္သည္။ သူအသက္႐ႈေနသည္မွာ ခက္ခဲ ပင္ပန္းလြန္းလွ၏။ သူ႔အဆုတ္သည္ ညွစ္ရဖန္မ်ား၍ ပြင့္ထြက္လာေလမည္လား ထင္ရသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ သက္သက္သာသာ သြားခဲ့ရသည့္ခရီးအား သူသည္ ပင္ပန္းလြန္းစြာႏွင့္ လာခဲ့ရ၏။ သူ႔အေျခအေနအား ဖဒို႔ေအာင္ေရႊလည္း သတိထားမိ၏။ ေရွ႔ခရီးက သြက္သြက္လက္လက္ သြားရမည္။ ေရွာင္ရ တိမ္းရမည္။ ရန္သူၾကားမွ ျဖတ္ေက်ာ္သြားရမည္ ျဖစ္၍ ေျပးေျပးလႊားလႊား သြားရေကာင္း သြားၾကရမည္။ သူ႔အေျခအေနႏွင့္ ျဖစ္ႏုိင္ပါ့မလား ….။ သူ႔က်န္းမာေရးက လုိက္ႏုိင္ပါ့မလား…..။
(ခ)
က်ေနာ္တုိ႔ အစီအစဥ္ ေျပာင္းၾကရသည္။ ပထမက ဖုန္းဆိုးေျမတြင္ ခဏနားၿပီး ….. ကားလမ္းအား ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ကပ္မည္။ ကားတန္းအားလံုး လြန္သြားပါက ျဖတ္ကူးရန္ ျဖစ္သည္။ ယခုမူ ဤအတုိင္း သြား၍မျဖစ္ေတာ့…..။ ဦးေမာင္ေမာင္လတ္က လုိက္ႏုိင္မည့္ဟန္မေပါက္……။ နားရမည္။ သူ႔အား ေဆးမွဴးႏွင့္ျပၿပီး ကုသေပးရမည္။ ၿပီးမွ …. ခရီးအား ဆက္ၾကရမည္။
ဖဒုိေအာင္ေရႊက လမ္းေလွ်ာက္ စကားေျပာစက္ျဖင့္ ေဆးမွဴးတေယာက္အား ေခၚ၏။ တေနရာတြင္ ဆံုရန္ခ်ိန္း၏။ က်ေနာ္တုိ႔ ယခုေရာက္ေနသည့္ ေနရာမွ မိနစ္ ၂၀-ခန႔္ သြားရမည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာႏွင့္ ႀကိဳး၀ိုင္းအၾကားတြင္ ျဖစ္သည္။
၀ါးလံုးတြင္ ပုခက္ဆင္ၿပီး ဦးေမာင္ေမာင္လတ္အား က်ေနာ္တုိ႔ ထမ္းၾကရ၏။ အေရွ႔တေယာက္ အေနာက္တေယာက္…..။ ဖုန္းဆိုးေျမမွ ေတာင္ဖက္ဆီသို႔ ျပန္ဆင္းခဲ့ၾက၏။ တက္ေနျဖစ္ေသာ္လည္း တေပါင္းေနက ပူျပင္းသည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ရြာအား ကြင္းေရွာင္ၿပီး သြားၾကသည္။ က်ေသာင္းဆိပ္ ရြာတြင္က ရန္သူ၏ နည္းဗ်ဴဟာ (၃၃၁) ရွိသည္။ ဆယ္မိနစ္ခန္႔ ေလွ်ာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ လယ္ကြင္းအား ေတြ႔ရ၏။ လယ္က မလုပ္ပဲ ထားသည့္အတြက္ `ေကာ´ ၍ေနၿပီ။ လယ္ကြင္းအား တည့္တည့္ အလယ္မွ မျဖတ္ရဲ…..။ ရန္သူႏွင့္တုိးပါက သတ္ကြင္းအတြင္း သြားသလို ျဖစ္ေနမည္။ လယ္ကြင္းအား ကြင္း၍ ခင္းတန္းေလးအတုိင္း သြားၾကသည္။ ခရီးကရွည္၏။ ထမ္းစက မေလးေသာ္လည္း ၾကာလာသည့္အခါ၌ ပုခံုးမ်ားက ႀကိမ္းလာသည္။ လယ္ကြင္းဆံုးသည္ႏွင့္ ရြာအ၀င္လမ္းအား ေတြ႔ရ၏။ ရြာက ရြာပ်က္……။
စစ္သားမ်ား အလံုးအရင္းႏွင့္ တက္လာခဲ့သည္မွစ၍ ….. ရြာသားမ်ား ရြာတြင္မေနရဲ….။ လယ္ထဲသို႔ မဆင္းႏုိင္…..။ ေတာင္ယာသို႔ မသြားႏုိင္ၾကေတာ့…..။ ဤေဒသတြင္ …. ရြာမ်ားက ရြာပ်က္…..။ လယ္မ်ားက ေကာ၍ ေနသည္။ ေတာင္ယာတုိ႔က ဖုန္းဆုိးေျမ…..။
ရြာအတြင္းသို႔ ေရာက္၏။ အုန္းပင္မ်ား၊ ကြမ္းသိီးပင္မ်ားႏွင့္ အုပ္အုပ္ဆိုင္းဆုိင္း…..။ အိမ္ေျခငါးဆယ္ေက်ာ္ ရွိခဲ့မည့္ ရြာျဖစ္မည္။ ယခုေတာ့ ….. ထရံမ်ား ကြာက်ေနေသာ အိမ္၊ အမိုးပြင့္ေနေသာ တဲ….။ အခင္းျပဳတ္ေနေသာ ဇရပ္တုိ႔သာ ရွိေတာ့၏။ ရြာလယ္တြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ရွိ၏။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကမူ မပ်က္ယြင္းေသး…..။ ယခင္က ဤရြာလမ္းတေလွ်ာက္ ခေလးငယ္တုိ႔ လံုခ်ည္ကြင္းသိုင္းႏွင့္ ေျပးလႊားကစားၾကမည္။ သက္ႀကီးရြယ္အုိတုိ႔က အခါႀကီးရက္ႀကီးမ်ားတြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသို႔ သြား၍ သီလ ေဆာက္တည္ၾကမည္။ ေၾကးစည္သံတုိ႔က လြင္ေနလိမ့္မည္။
ယခုေတာ့ ရြာက တစျပင္ …..။ သုသာန္ကဲ့သို႔…..။
ဖဒိုေအာင္ေရႊ၏ ရဲေဘာ္ ၃-ေယာက္အား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းအတြင္း ကင္းရွည္အျဖစ္ ထားခဲ့ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ ရြာ၏ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္းသို႔ ဆက္၍ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာေျမာက္ဖ်ားပိုင္းက ကုန္းမို႔မုိ႔ေပၚတြင္ ရွိ၏။ ဆုတ္ရန္၊ ေရွာင္ရန္ လြယ္ကူသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ နားၾကၿပီး ခဏတြင္ပင္ ဖဒိုေအာင္ေရႊ လွမ္းေခၚထားသည့္ ေဆးမွဴး ေရာက္လာ၏။ ခေမာက္ေဆာင္းၿပီး ပလိုင္းတလံုး လြယ္ထားသည္။ အရပ္၀တ္ အရပ္စားႏွင့္ပင္။ မသိပါက KNU မွ ေဆးမွဴးဟူ၍ မသိႏုိင္။ ေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ ပီသလွ၏။ ကြမ္းတၿမံဳ့ၿမံ့ဳႏွင့္ လူနာအား ၾကည့္၏။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္သည္။ ကိုယ္အပူခ်ိန္ တုိင္း၏။ အက်ႌအား လွန္၍ ေက်ာျပင္အႏွံ႔ လက္ေခါက္ႏွင့္ ဖြဖြထု၏။ နားၾကပ္ႏွင့္ ေထာက္၍ စမ္းသပ္၏။
`အဆုတ္ပြၿပီး အဆုတ္ထဲ ေရ၀င္ေနတယ္။ စုပ္ထုတ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ´
ကြမ္းငံုထားသည့္ အသံႏွင့္ ေဆးမွဴးက ေျပာသည္။ သူ႔ပလုိင္းအတြင္းမွ ေဆးထုိးအပ္ႏွင့္ `ဆလင္း´ အားထုတ္၏။ အပ္က ရွည္သည္။ တုတ္၏။ `ဆလင္း´ က ႀကီး၏။ ႏြားမ်ား၊ ကၽြဲမ်ားအား ထုိးသည့္ အပ္ႏွင့္ဆလင္းမ်ဳိး…..။
`ဟန္းေကာ´ တြင္ထည့္ကာ `အပ္´ႏွင့္ `ဆလင္း´ အားျပဳတ္၏။ မပ်က္မစီး က်န္ေနသည့္ တဲငယ္၏ ၀ါးကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ လူနာအား လဲေလ်ာင္းေစ၏။ အမိုးမရွိေတာ့သည့္ တဲငယ္သည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ စစ္ေျမျပင္ ေဆးရုံ ျဖစ္သြား၏။ လူနာအား တေစာင္းလွဲေစ၏။ အက်ႌအား လွန္သည္။ ၿပီးလွ်င္ …. အရက္ပ်ံ ဆြတ္ထားေသာ ဂြမ္းစႏွင့္ လက္ဖ်ံႏွစ္ခုအၾကား ေက်ာျပင္အား ပြတ္တုိက္၏။ ထုိေနာက္ ….. အပ္အား အဆုတ္ဆီသို႔ ထုိးသြင္းသည္။ သူ႔ဟန္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ သူ႔အလုပ္အေပၚ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိသည့္ သ႑ာန္က သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အထင္သား ……။ သူ႔လက္က ဆလင္းအား စုပ္ယူလုိက္သည္။ လူနာ၏ အဆုတ္အတြင္းမွ ေရမ်ား ဆလင္းအတြင္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆလင္းအတြင္း ျပည့္သြားသည္။ အပ္ကို မျဖဳတ္ပဲ ဆလင္းအား အပ္မွ ခၽြတ္လုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ….. အနီးရွိ ေရခြက္ထဲသို႔ ထုိးထုတ္လိုက္သည္။ ဆလင္းအား အပ္တြင္ ျပန္၍တပ္၏။ စုပ္ထုတ္၏။ တႀကိမ္…..ႏွစ္ႀကိမ္…..သံုးႀကိမ္။
လီတာ၀က္ခန္႔ ေရမ်ား ထြက္လာ၏။ ေဆးမွဴး၏ လႈပ္ရွား ေဆာင္ရြက္ေနသည္အား ၾကည့္ရင္း ….. က်ေနာ္စိတ္၌ `ေနာ္မန္ဘီသြန္´အား အေတြးေရာက္ေစ၏။
၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလ ေနာက္ဆံုးအပါတ္၏ ေန႔တေန႔တြင္ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဘီသြန္သည္ ဒဏ္ရာရ စစ္သည္တစုအား ခြဲစိတ္ ကုသေနခဲ့၏။ ခြဲစိတ္ခန္းသံုး လက္အိတ္မရွိ …..။ လက္ႀကီးဗလာႏွင့္ ခြဲေနသည္။ ခြဲစိတ္ရင္း သူ၏ လက္၀ဲဖက္လက္အား ခြဲစိတ္ဓါး ထိသြားခဲ့၏။ ပိုးေသေစရန္ အုိင္အိုဒင္း ေဆးရည္ထဲသို႔ သူ႔လက္ကို ခ်က္ခ်င္း ထုိးႏွစ္လိုက္၏။ ၿပီးလွ်င္ …. ခြဲစိတ္မႈအား ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ဤသို႔ ခြဲစိတ္ေနစဥ္ လက္ဓါးထိသည္မွာ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဘီသြန္အတြက္ မဆန္း…..။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ရွိ၏။ ယခုလည္း အရင္ကကဲ့သို႔ပင္ အနာ က်က္သြားလိမ့္မည္ဟု ေဒါက္တာဘီသြန္ ယံုၾကည္၏။ သို႔ေသာ္ အနာက မက်က္ …..။ ျပည္တည္လာ၏။ ျပည္တည္အနာကို ေဖာက္ထုတ္ ေဆးေၾကာေသာ္လည္း မထူးျခား….။ ပ်ံႏွံ့၍သာ ေနခဲ့၏။ လက္ေမာင္းတခုလံုး ဖူးေယာင္ေဖာင္းပြ လာခဲ့ၿပီ။ သူကား ေသြးအဆိပ္သင့္ခဲ့ၿပီ။ သူတကိုယ္လံုး ေသြးအဆိပ္သင့္မႈကား ပ်ံ့ႏွံ႔လို႔ ေနခဲ့ၿပီ။ ၁၉၃၉ခုႏွစ္ ႏုိ၀င္ဘာလ ၁၂ ေန႔တြင္ ေဒါက္တာ ေနာ္မန္ဘီသြန္သည္ တရုတ္ျပည္၏ စစ္ေျမျပင္၌ပင္ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္။
ေဆးမွဴး၏ လူနာအား ျပဳစုကုသမႈက ၿပီးေလၿပီ။ ေဆးပစၥည္းမ်ားအား ပလုိင္းအတြင္းသို႔ ျပန္ထည့္၏။ ၿပီးလွ်င္ …. ကြမ္းေပါင္းႏွင့္ ထံုးဗူးအား ထုတ္၍ ယာေန၏။
ဇန္န၀ါရီ ၁၅ ရက္၊ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္
(မဇၩိမ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
သူပုန္တေယာက္၏ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခ်က္၊ ပထမည အစီရင္ခံစာ (အက်ဥ္း)
ေရႊအိမ္စည္
(က)
လူေတြနဲ႔ေ၀း... ေ၀း၊ ေ၀းတဲ့နယ္ေျမ
တေနရာရွိ... ရွိ၊ ရွိရမယ္ေလ
နက္႐ိႈင္းတဲ့ေတာရဲ႕ ရင္ခြင္မွာေပ်ာ္ေန
သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ
(စုိင္းထီးဆုိင္၏ "သဘာ၀ရင္ေသြးငယ္" သီခ်င္းမွ)
"အဟုန္း၀" ရြာက ဘီးလင္းေခ်ာင္းအား ကားယားခြ၍ ထားသည္။ ေခ်ာင္း၏အေရွ႕ဘက္ကမ္း၌လည္း အဟုန္း၀ရြာရွိသလို ေခ်ာင္း၏အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခတြင္လည္း အဟုန္း၀ရြာရွိသည္။ ႏွစ္ရြာလံုးက ဘီးလင္းေခ်ာင္းအား ေမးတင္၍ ထားၾကသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္မဟုတ္။ ဓားလြယ္ခုတ္သ႑ာန္ ရွိသည္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခရြာက ျမစ္ညႇာဘက္ ပိုက်ၿပီး အေရွ႕ဘက္ကမ္းရြာကမူ ျမစ္ေအာက္ ဘက္က်သည္။ အဟုန္း၀အေနာက္ဘက္ကမ္းရြာက ဘီးလင္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ကမ္းတဘက္တည္းတြင္ရွိသည္။ ဘီးလင္း၊ ဖာပြန္လမ္းမႏွင့္လည္း နီးသည္။ ေခ်ာင္းႏွင့္ကားလမ္းၾကားရွိ "ေက်းေတာရြာ"...။ ဘီးလင္းႏွင့္မူ (၇) မိုင္ခန္႔သာေ၀းၿပီး ျမင္းလွည္းႏွင့္ သြားလာ၍ရသည္။ အေနာက္ဘက္ကမ္းရြာက အေရွ႕ဘက္ကမ္းရြာထက္ အိမ္ေျခပိုမ်ားၿပီး ကရင္လူမ်ဳိးမ်ားေနထုိင္ၾကသည္။ ေတာင္ထန္းၿခံလုပ္ငန္း မ်ား ရွိၾကသည္။ အာဏာပုိင္အဆက္ဆက္က စိုက္ခုိင္းသျဖင့္ ႀကံကိုသာစုိက္ပ်ဳိးၾကရသည္။ ႀကံက စပါးေလာက္ ေတာင္သူမ်ားအတြက္ တြက္ေျခမကိုက္။ မစိုက္မျဖစ္ အာဏာစက္ေၾကာင့္သာ စုိက္ေန ၾကရသည္။ တံတားခါးက်ဳိးတပ္စခန္း၊ အမွတ္ (၃) ေျချမန္တပ္ရင္းဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ အဟုန္း၀အေနာက္ဘက္ ကမ္းေျခရြာတုိ႔က ႀတိဂံတခု၏ အနားစြန္းမ်ားသဖြယ္ ေခ်ာင္းႏွင့္ကားလမ္းၾကားတြင္ ရွိ၍ေနသည္။ ႏွစ္မိုင္၊ သံုးမုိင္ထက္ မကြာေ၀းၾက။ တပ္စခန္းႏွစ္ခုက ဘီးလင္း၊ ဖာပြန္ကားလမ္းေပၚတြင္ရွိၿပီး ရြာက ေခ်ာင္းနေဘးတြင္ရွိသည္။ ဘီးလင္းမွလာေသာ္ တံတားခါးက်ဳိး တပ္စခန္းအားလြန္လွ်င္ ကားလမ္းမွ ဖယ္ၿပီး ရြာသိ႔ုသြားသည့္ လွည္းလမ္းရွိသည္။ လွည္းလမ္းက ႀကံခင္းမ်ားအား ျဖတ္၍သြားသည္။
က်ေနာ္တုိ႔ျမင္းလွည္းက တံတားခါးက်ဳိးတပ္စခန္းအား လြန္ခဲ့ၿပီ။ ဂိတ္မွစစ္သားသည္ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္းလွည္းအား ခဏမွ် ၾကည့္ၿပီး လမ္းအားပိတ္ထားသည့္ ၀ါးတန္းဂိတ္မ်ားအား ဖြင့္ေပးသည္။ မည္သို႔မွ် မစစ္ေမး၊ အဟုန္း၀ရြာသို႔သြားသည့္ လွည္းလမ္း၀သုိ႔ ေရာက္သည့္အခါ၌ က်ေနာ္တို႔ ျမင္းလွည္းေပၚမွ ဆင္းၾက၏။ တေယာက္.. ႏွစ္ေယာက္ .. သံုးေယာက္။ က်ေနာ္တုိ႔၌ လြယ္အိတ္ တလံုးသာပါသည္။ လြယ္အိတ္ထဲ၌က အ၀တ္အစားအပိုတစံုစီႏွင့္ ေငြအနည္းငယ္မွ်သာ...။
ထားေတာ့။ တေပါင္းေနသည္ ေဖ်ာ့၍ ေဖ်ာ့၍လာၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔တခုေတာ့ စုိးရိမ္ေနသည္။ ရြာ
အတြင္း၌ စစ္တပ္ႏွင့္ မတုိးမိေစရန္။ ေတြ႔၍ ေမးလားျမန္းလားလုပ္လာလွ်င္လည္း ျပႆနာမရွိ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေျဖရန္စိတ္ကူးထားၿပီးသား အေျဖမ်ားကရွိသည္။ ရြာအတြင္းသုိ႔ လွည္းလမ္းအတုိင္း
၀င္ခဲ့သည္။ ရြာတြင္ စစ္ေၾကာင္းမရွိ။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ၏ အမည္အားေျပာ၍ ရြာသားတဦးအား ေမးရသည္။ သူၫႊန္ျပသည့္အတိုင္း က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ၏အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ပထမ၌ က်ေနာ္တို႔
အားေတြ႕ၿပီး က်ေနာ့္မိတ္ေဆြသည္ အံ့ၾသ၍ေနသည္။ က်ေနာ္အက်ဳိးအေၾကာင္းရွင္းျပ၍ သူ႔ထံမွ အကူအညီေတာင္းသည္။
"အေရွ႕ဘက္ကမ္းကူးရင္ေတာ ့ဒီအတုိင္းကူးလုိ႔မျဖစ္ဘူး။ အရင္လူလႊတ္ၿပီး သတင္းစံုစမ္းဦးမယ္။ အခုတေလာ ဟုိေကာင္ေတြ အ၀င္အထြက္အၿမဲရွိတယ္။"
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေျပာသည့္ ဟုိေကာင္ေတြဆုိသည္မွာ ခလရ (၉၆) စစ္ေၾကာင္းႏွင့္ (သကစဖ) ဟု ေခၚေသာ ေသာင္းက်န္းသူဆန္႔က်င္ေရးအဖြ႕ဲမ်ားအား ရည္ၫႊန္းျခင္းျဖစ္သည္။ အေရွ႕ဘက္ကမ္းတြင္မူ က်ေနာ္တုိ႔ ဟုိေကာင္ေတြႏွင့္ ေတြ႕၍မရေတာ့။ အေနာက္ဘက္ကမ္းရြာကဲ့သုိ႔ ရွင္းျပ၍လည္း မရႏုိင္။ ေခ်ာင္းျခားေသာ ဤအရပ္က ေကအန္ယူတပ္မဟာ (၁၀) ၏ ေျပာက္က်ားေဒသျဖစ္၍ေနၿပီ။ န၀တ
အတြက္မူ စစ္ဆင္ေရးနယ္ေျမ။ အမဲေရာင္အရပ္။ ဤအတြက္ ဤအရပ္တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဟုိေကာင္ ေတြႏွင့္ ဆံုမိ၍မရ။ ႀကိဳတင္၍ သတင္းစံုစမ္းၿပီးမွ က်ေနာ္တို႔အား က်ေနာ့္မိတ္ေဆြမွ အေရွ႕ဘက္ ကမ္းသုိ႔ လိုက္ပုိ႔ေပးရန္ စီစဥ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္သည္ ပုဇြန္ဆီေရာင္အေသြးမွ ေဖ်ာ့၍လာ သည္။ ၀ါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့...။ ထုိမွ မိႈင္းျပျပ...။ အေရာင္မ်ားေျပာင္းလဲ၍ သြားေတာ့သည္။
(ခ)
ေန၀င္ညကုိ ကူးျဖတ္ၿပီးမွ
ေရာင္နီသာတဲ့ေန႔သစ္ကုိေရာက္မယ္
သံသရာလမ္းဟာ မေခ်ာေမြ႕တတ္ေတာ့
ရင္ဆိုင္ရန္ခြန္အားျဖည့္ မိငယ္ေရ...
(ခင္ေမာင္တုိး၏ "ခြန္အားျဖည့္မိငယ္" သီခ်င္းမွ)
တေပါင္း၊ တန္ခူးျဖစ္၍ ေခ်ာင္းျပင္သည္ ေရသားနည္းၿပီး သဲေသာင္မ်ားျဖင့္ က်ယ္၍ေနသည္။ သဲေသာင္အတြင္းသုိ႔ မဆင္းမီ ကမ္းပါးစပ္ရွိ မုိးမခပင္ရိပ္ အုပ္အုပ္မ်ားေအာက္၌ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး ေခတၱထုိင္ၿပီးၿငိမ္၍ ေခ်ာင္းေရျပင္ႏွင့္ ဟုိဘက္ကမ္းဆီသို႔ စူးစုိက္၍ၾကည့္၏။ လဆန္းရက္ လေရာင္ သည္ ေရျပင္ႏွင့္ သဲေသာင္ျပင္ေပၚသုိ႔ ယုိစီး၍ ဖိတ္က်ေနသည္။ ေဘာ္ေငြေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္၌ အရာအားလံုးသည္ ၿငိမ္သက္၍ေန၏။ ေခ်ာင္းေရသည္ ေရအလ်င္သာ။ အရာအားလံုးသည္ သက္ၿငိမ္…။
အေရွ႕ဘက္ကမ္းရြာဆီမွ ႏြားခေလာက္သံမ်ားအား ႀကိဳးၾကား၊ ႀကိဳးၾကား ၾကားရ၏။ အိမ္အျပန္ ေနာက္က်သည့္ ႏြား႐ိုင္းတုိ႔၏ ခေလာက္သံ...။ တခါတခါတြင္မူ ကာလသားတုိ႔၏ လေရာင္ဆမ္း
သည့္ ညဥ့္ဦးယံ၌ မထူးျခား...။ ဟုိေကာင္ေတြမရွိ။ သူတိ႔ုရွိပါက ရြာသည္ ဤသို႔မဟုတ္...။ တိတ္ ဆိတ္၍ေနသည္။ ၿငိမ္၍ေန၏။ ၀ပ္၍ေန၏။ တစျပင္ကဲ့သုိ႔ ..။
"က်ေနာ္တို႔ကူးၾကရေအာင္.."
က်ေနာ္တို႔အားလံုး မိုးမခအရိပ္မွ ထြက္၏။ ကမ္းပါးမွဆင္းသည္။ သဲေသာင္ျပင္အား ျဖတ္ၾက၏။ ေႏြရက္မ်ားျဖစ္၍ ေခ်ာင္းေရက တိမ္သည္။ ဒူးဆစ္ျမဳပ္႐ံုသာ ရွိသည္။ လံုခ်ည္အား "မ" ၿပီး ေရျပင္သို႔ဆင္း၏။ လေရာင္သည္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး၏ ေက်ာေပၚ၌ ခုိစီး၍လိုက္လာသည္။ ေရျပင္ထက္မွ လဆန္းရက္လသည္ က်ေနာ့္အား ေမာ့၍ၾကည့္သည္။
က်ေနာ္ေခါင္းေမာ့လိုက္သည့္အခါ၌ ရြာမွကေလးမ်ား၏အသံမ်ားကုိပင္ ၾကားရ၏။ ရြာသုိ႔သြားရာ လူသြားလမ္းက ကမ္းပါးႏွင့္ေမွးၿပီး ကပ္လွ်က္သြားသည္။ က်ေနာ္တို႔အေပၚမွ ၀ဲ၍ေအာ္ေနေသာ တစ္တီတူးငွက္၏ ျမည္သံက မရပ္ေတာ့။ မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္မီးေရာင္မ်ားအား ဟိုိမွသည္မွ ေတြ႕ရသည္။ အေရွ႕ွမွသြားေနေသာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြသည္ အိမ္၀င္းတခုအတြင္းသုိ႔ ၀င္လိုက္သည္။ အိမ္ရွင္အား က်ေနာ့္မိတ္ေဆြက ကရင္လို လွမ္း၍ေခၚလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔က အိမ္ေရွ႕ သရက္ပင္ အုပ္အုပ္၏အရိပ္၌ လေရာင္ကြယ္၍ ေမွာင္ရိပ္ခုိ ရပ္ေနၾကသည္။
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြႏွင့္ အိမ္ရွင္သည္ ကရင္လိုေျပာေနၾကသည္။ စကားသံအား ၾကားရေသာ္လည္း နားမလည္။ ခဏၾကာလွ်င္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးလံုး က်ေနာ္တုိ႔ရွိရာ သစ္ပင္အရိပ္ဆီသုိ႔လာၾကသည္။
"သူက ဒီရြာရဲ႕ "ဘီဘဲလ္ခုိ" ပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိစၥ သူဆက္စီစဥ္ေပးလိမ့္မယ္"
က်ေနာ့္မိတ္ေဆြေျပာသည့္ "ဘီဘဲလ္ခုိ" ဆုိသည္မွာ ကရင္လုိရြာသူႀကီးျဖစ္သည္ကို ေနာင္မွ က်ေနာ္တုိ႔သိလာၾကရသည္။
ဤရြာမ်ား၌ ရြာလူႀကီးအား ႏွစ္ေယာက္ထားၾက၏။ တေယာက္က န၀တအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံ ရန္ျဖစ္ၿပီး တေယာက္က ေကာ္သူးေလအာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရန္ျဖစ္သည္။ ယခုက်ေနာ္တို႔ႏွင့္ ေတြ႕သည့္ ရြာသူႀကီးက ေကာ္သူးေလျပည္နယ္ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရမည့္သူျဖစ္မည္။ က်ေနာ္က ဆက္သြယ္လုိသည့္ ေကအန္ယူမွ "ဖဒုိ" တေယာက္၏အမည္အား "ဘီဘဲလ္ခုိ" ကုိ ေျပာသည္။ သူက …။
"မနက္ျဖန္က်မွ ဆက္သြယ္တာေပါ့။ ဒီညေတာ့ ခင္ဗ်ားတုိ႔ မဲနေခါင္းရြာဘက္တက္အိပ္တာ ေကာင္းမယ္။ ဒီမွာက အခ်ိန္မေရြး ဟုိေကာင္ေတြ ၀င္ထြက္ၾကတယ္။ စိတ္မခ်ရဘူး။"
သူ႔စကားအရ က်ေနာ္တုိ႔ဒီည ခရီးဆက္ၾကရဦးမည္။ မဲနေခါင္းရြာက အဟုန္း၀ရြာ၏ အထက္ပိုင္းတြင္ ရွိသည္။ ဘီးလင္းေခ်ာင္းေဘးတြင္ပင္ရွိေသာ္လည္း ရြာ၀န္းက်င္က ကြင္းမဟုတ္။ ေတာေတာင္ လွ်ဳိေျမာင္တုိ႔ရွိသည္။ န၀တစစ္ေၾကာင္းမ်ားလည္း ႐ုတ္တရက္ ၀င္ထြက္မလႈပ္ရွားရဲ။ က်ေနာ္တုိ႔အဖို႔ လံုၿခံဳမႈရွိသည္ဟု ဆုိရမည္။ က်ေနာ္တုိ႔ အဟုန္း၀ရြာမွ ထြက္ခဲ့၏။ လမ္းျပသည္ ပုဆိုးတထည္အား ပုခံုးေပၚတင္၍ အေရွ႕မွေလွ်ာက္သည္။ သူ႔ေနာက္မွ က်ေနာ္တုိ႔...။ က်ေနာ္တို႔ရြာသို႔၀င္ခဲ့ေသာ လမ္း ဘက္ဆီမွ ေခြးေဟာင္သံ စူးစူး၀ါး၀ါးအား ၾကားရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေျခလွမ္းမ်ား ျမန္၍လာသည္။ စစ္ဆင္ေရးနယ္ေျမ၌ လက္နက္ရွိေသာရန္သူအား လက္နက္မရွိေသးသည့္ က်ေနာ္တို႔ မရင္ဆိုင္ လိုေသး...။ ႀကံခင္းမ်ားအား တခင္းၿပီးတခင္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရ၏။ လေရာင္ကိုမူ က်ေနာ္တုိ႔ေက်ာပုိး၍ ထားရဆဲ။
(ဂ)
ပိုင္ဆုိင္တာအားလံုး စြန္႔ကာေလ
မနာလိုစရာလည္းပဲ မရွိေတာ့ေပ
ဘယ္သူမဆုိအာလံုး တန္းတူေန
ညီအစ္ကိုလုိ ၾကင္နာမႈနဲ႔ေလ
ေလာကအသစ္တခုတည္ေန ..
(စိုင္းထီးဆိုင္၏ "သဘာ၀ရင္ေသြးငယ္" သီခ်င္းမွ)
"ေစာဖားကလုိး" က က်ေနာ္ႏွင့္ အလယ္တန္းထိ ေက်ာင္းေနဘက္သူငယ္ခ်င္း။ ယခုမူသူက ေကအန္ယူသို႔၀င္ၿပီး ကရင္လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေရးအား လုပ္ကိုင္၍ေနသည္။ ေကအန္ယူ တပ္မဟာ (၁) မဲနေခါင္းနယ္ေျမ၏ အကြက္မႉး၊ က်ေနာ္တုိ႔ "ေစာဖားကလုိး" တုိ႔ အဖြဲ႕ထံတြင္ ေရာက္သည္မွာ (၃) ရက္ရွိၿပီ။ မဲနေခါင္းနယ္ေျမ၏ ႀကံခင္းေစာင့္တဲေလးတြင္ ျဖစ္သည္။ မဲနေခါင္းေခ်ာင္းက ဘီးလင္းျမစ္အတြင္းသုိ႔ စီး၀င္သည့္ ႐ိုးငယ္ေလးမွ်သာ။ မိုးအခါတြင္ေရျပည့္ၿပီး ေႏြဦးမွစ၍ ႐ိုးေလးအတြင္း ေရမရွိေတာ့။ ဟုိတကြက္၊ သည္တကြက္ ေရအုိင္ငယ္ေလးမ်ားသာ က်န္ရွိေတာ့သည္။
ေန႔ခင္းဘက္မ်ားတြင္ ေရအုိင္ငယ္အတြင္းဆင္း၍ ငါးဖမ္းၾကသည္။ အိုင္ပက္ၾက၏။ ငါးႏုတ္ကေလး မ်ားလည္း ရတတ္ၾက၏။ အမ်ားအားျဖင့္မူ ဖားတပိုင္း၊ ငါးတပိုင္းမ်ားကုိသာ အရမ်ား၏။ ဖားေလာင္း မ်ားက လက္မခန္႔ပင္ရွိသည္။ အေရာင္က ညိဳမည္းမည္း၊ ေရစင္ေအာင္ေဆးေသာ္လည္း အခၽြဲက မေပ်ာက္။ ဖားေလာင္းမ်ားအား သရက္သီးစိမ္းနဲ႔ ခ်က္စားၾကသည္။ ခ်က္သည္ဆိုေသာ္လည္း
ဆီမပါ။ "ဟန္းေကာ" တြင္ အခ်ဳိမႈန္႔၊ ဆားခပ္၍ ျပဳတ္ျခင္းမွ်သာ...။
ဤရက္အတြင္း က်ေနာ္တုိ႔ လူတေယာက္အား ရွာ၍ေနၾကသည္။ "ဘီဘဲလ္ခို" မ်ား၊ ကင္းသမားမ်ား ကိုလည္း လူလႊတ္၍ ရွာခုိင္း၏။ လမ္းေလွ်ာက္စကားေျပာစက္မွလည္း "ေစာဖားကလုိး" မွ ေကအန္ ယူ၏ အျခားစက္မ်ားသို႔ ေမး၍ရွာ၏။ မေတြ႕။ ေပ်ာက္၍ေနသည္။ သူက က်ေနာ္တို႔ထက္ တရက္ႀကိဳ ထြက္ခဲ့သည္။ ေခ်ာင္းကူး၍ အေရွ႕ဘက္ကမ္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ၿပီကုိမူ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕မွ မထြက္မီကတည္း
က သိသည္။ အေသအခ်ာပင္...။ သို႔ေၾကာင့္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာက္ေန႔၌ သူ႔ေနာက္သို႔ အမီလိုက္ခဲ့
ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤသို႔ထြက္ရန္အစီအစဥ္အားလံုးက က်ေနာ္တုိ႔၏ အစီစဥ္ပင္။
ေကအန္ယူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရယူမႈ၊ ဆက္သြယ္ေပးမည့္လမ္းျပ၊ ထြက္ခြာမည့္လမ္းေၾကာင္း၊ အားလံုးအား က်ေနာ္တုိ႔ပင္ စီမံခဲ့ၾက၏။ သူက အၾကမ္းအဖ်င္းမွ်သာ သိ၏။ ဘယ္ရြာကုိ သြားမည္ ဟူ၍မွ်သာ...။ အေသးစိတ္ကုိမူ မသိ။ သူႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔အားလံုး အတူတူထြက္ၾကရန္ စီမံထားၾက၏။ ဤအတြင္း သူက အစုိးရိမ္လြန္ၿပီး တေယာက္တည္းထြက္သြားခဲ့၏။ ယခုမူ (၄) ရက္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ။ သူ႔သတင္းအား လံုး၀မရေသး။ ေကအန္ယူမွ မည္သည့္အဖြ႕ဲႏွင့္မွ်လည္း ေတြ႕သည္ဟူ၍ မၾကားရ။ ရြာသားမ်ားေတြ႕ခဲ့သည္ဟူ၍လည္း သတင္းမရ။ သူဘယ္ေရာက္လုိ႔ ေနၿပီနည္း။ မတတ္ႏိုင္ ..။
ျဖစ္ႏုိင္သည္က ႏွစ္လမ္းရွိသည္။ ေကအန္ယူႏွင့္ အဆက္အသြယ္မရသည့္အတြက္ ျပည္တြင္းသုိ႔
လွ်ဳိ႕၀ွက္စြာျပန္၀င္သြားၿပီး တေနရာရာတြင္ ေရွာင္၍ေနသည္လား။ ဒါမွမဟုတ္ န၀တစစ္ေၾကာင္းႏွင့္ တိုးမိၿပီး အဖမ္းခံသြားရၿပီလား။ ၿမိဳ႕ရွိ သူ႔ေနအိမ္ကိုေတာ့ ျပန္၍မရ။ အဖမ္းခံရမည္သာျဖစ္မည္။ အန္အယ္လ္ဒီ၏ လႊတ္ေတာ္ကို္ယ္စားလွယ္တဦးျဖစ္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ၿမိိဳ႕၏ ၿမိဳ႕နယ္စည္း႐ံုးေရးေကာ္မတီ ဥကၠ႒တဦးျဖစ္သည့္ သူသည္ ေကာ္မရွင္သုိ႔ ၿမိဳ႕နယ္စည္း႐ံုးေရးအမႈေဆာင္အမည္စာရင္း လိမ္ညာၿပီး တင္သည္ဟူသည့္ စြဲခ်က္ႏွင့္ သူ႔အား႐ံုးတင္မည္ကုိ က်ေနာ္တုိ႔ ႀကိဳ၍သိထားၾကသည္။
အမွန္ေတာ့ ေလ်ာ့သြားေသာ ၿမိဳ႕နယ္စည္း႐ံုးေရးအမႈေဆာင္ အခ်ဳိ႕ေနရာတြင္ အသစ္ေရြးခ်ယ္သည့္ အမႈေဆာင္အမည္စာရင္းသစ္အား ေကာင္မရွင္သို႔ ဥကၠ႒အေနျဖင့္ လက္မွတ္ထုိးၿပီး သူတင္ျပျခင္း
သာ ျဖစ္သည္။ ဤသည္ကို န၀တမွ အမည္စာရင္းႏွစ္ခုမတူညီ၍ လိမ္ညာျခင္းျဖစ္သည္ဟူ၍ စြပ္စြဲၿပီး ဖမ္းရန္ျဖစ္သည္။ အန္အယ္လ္ဒီ၏ လိုင္းသံုးလိုင္း မဟာဗ်ဴဟာအလြန္ န၀တမွ အန္အယ္လ္ဒီအား ၿမိဳ႕နယ္အထိ ထိုးစစ္ဆင္လာေသာ စစ္ဆင္ေရးျဖစ္သည္။
သူ႔သတင္း တိတိက်က်မရဘဲ က်ေနာ္တုိ႔ ဤအနီးအပါးမွ ထြက္ခြာသြား၍မရ။ မာနယ္ပေလာသုိ႔ တက္သြား၍မျဖစ္။ သူ႔သတင္းအား တိတိပပ သိရမွသာ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို ဆံုးျဖတ္ ရမည္။ "ေစာဖားကလိုး" ႏွင့္က်ေနာ္တို႔ယာယီေနထိုင္သည့္တဲငယ္သည္ မဲနေခါင္းေခ်ာင္း႐ိုး၏ ကမ္းပါးထိပ္တြင္ပင္။ ႐ိုးေခ်ာင္း၏ တဘက္ကမ္းပါးသည္ က်ေနာ္တုိ႔ရွိသည့္ဘက္ထက္ နိမ့္သျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔က အေပၚစီးမွ ေနရာယူထားသကဲ့သုိ႔ရွိ၏။ ေရမရွိေတာ့ေသာ္လည္း ေခ်ာင္း႐ိုးကမ္းပါး ေစာက္နက္သျဖင့္ အလြယ္တကူ တဘက္ကမ္းမွ ကူးမလာႏုိင္။ တဘက္ကမ္း၏ ဟိုမွာဘက္တြင္
လည္း ဖုန္းဆိုးေတာမ်ားသာရွိ၍ မ်က္ကြယ္၊ က်ည္ကြယ္ပင္မရ။ က်ေနာ္တုိ႔က အေပၚစီးမွႀကိဳ၍ ေတြ႕ျမင္ႏုိင္သည္။
ညေန သံုးနာရီ၀န္းက်င္တြင္ ပံုမွန္ညေနစာအား စားၾကၿပီးျဖစ္သည္။ မနက္ဆိုလွ်င္မူ (၇) နာရီခန္႔ စားၾက၏။ တဲေဘး၌ မိုးကာစအား ျဖန္႔ခင္း၍ ဟန္းေကာမ်ားအတြင္းမွ ထမင္းကုိပံု၏။ ထို႔ေနာက္... ႏွမ္းငပိ၊ ၿပီးလွ်င္... က်ေနာ္တုိ႔၏ ဟင္းလ်ာမ်ားျဖစ္သည့္ ဖားေလာင္းႏွင့္သရက္သီး။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ထုိင္၍စားေသာက္ၾကသည္။ ထမင္းပူပူ၊ င႐ုတ္သီးခ်ဥ္ခ်ဥ္ႏွင့္ ဖားေလာင္းခၽြဲခၽြဲ...။ ေခ်ာင္း ကမ္းပါးတဘက္ ဖုန္းဆုိးေတာမွ လက္နက္ကိုင္စစ္သားတေယာက္အား ရိပ္ခနဲေတြ႔လုိက္ရသည္။
"ပြိဳင့္" ေျပးလာသူျဖစ္မည္။ "ေစာဖားကလုိး" သည္ သူ႔ေဘးမွ ကာဘုိင္႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္အားဆြဲၿပီး ကမ္းပါးထိပ္ရွိ သစ္ပင္ေဘးသို႔ေျပး၍ ၀ပ္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲေဘာ္ ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း သူႏွင့္ ယွဥ္၍ေနရာယူၿပီး တဘက္ကမ္းသို႔ ၾကည့္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္၏အသိက က်ေနာ့္အားၫႊန္ၾကား ေန၏။ ေနရာယူရန္...။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ခႏၶာကိုယ္က မလႈပ္ရွား...။ ထမင္း၀ုိင္းတြင္ ထုိင္လွ်က္ရွိေန ေသး၏။ တဘက္ကမ္းဖုန္းဆိုးေတာမွ ေနာက္ထပ္လက္နက္ကုိင္စစ္သားမ်ား ေပၚလာျပန္သည္။ တေယာက္၊ ေနာက္...တေယာက္။ ပစ္ခတ္သံကုိမူမၾကားရ။ က်ေနာ္က လႈပ္၍မရေသး။
"လူမွားမယ္၊ လူမွားမယ္၊ "ေက်ာ္ဖားလူ" လူေတြ"
"ေစာဖားကလုိး" မွ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားအား ေျပာရင္း သစ္ပင္ကြယ္မွ ျပန္ထလာသည္။ ဤအခ်ိန္အထိ က်ေနာ္တို႔က လႈပ္ရွား၍မရေသး။ ထမင္းလုတ္အား လက္တြင္ဆုပ္လ်က္...။ တဘက္ကမ္းမွ ရဲေဘာ္မ်ား ေခ်ာင္း႐ိုးငယ္အား ကူးလာၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ထမင္း၀ုိင္းေဘးတြင္ပင္ ထုိင္ၾက၏။ သူတုိ႔ကိုင္သည့္ လက္နက္မ်ားတြင္ န၀တစစ္တပ္မွသံုးေသာ ဘီေအ (၆၃) ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္မ်ား လည္း ပါသည္။ ယူနီေဖာင္းက ညိဳပုတ္ပုတ္...။ လက္ေမာင္းတံဆိပ္မွာမူ မပါ။ "ေက်ာ္ဖားလူ" အဖြဲ႕က ေကအန္ယူ၏ေဒသခံ ျပည္သူ႔ေျပာက္က်ားတပ္ဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ ဤနယ္ေျမတြင္ေတာ့ တိုက္ခုိက္ေရးတြင္ နာမည္ရသည့္အဖြဲ႕ျဖစ္သည္။ "ေက်ာ္ဖားလူ" ႏွင့္ "ေစာဖားကလုိး" တို႔ ကရင္လုိေျပာေနၾကသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က နားမလည္။ ထမင္းကိုသာဆက္၍ စားေနၾကသည္။ ကရင္လိုေျပာၿပီး "ေစာဖားကလိုး" က က်ေနာ့္ကုိ ျမန္မာလုိျပန္ေျပာသည္။
"မနက္က အဟုန္း၀နဲ႔ ေျမာက္သူေဌးကုန္းအၾကားက ေတာင္ထန္းေတာထဲမွာ အသားျဖဴျဖဴပိန္ပိန္နဲ႔ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ့ လူတေယာက္ကုိ "ေက်ာ္ဖားလူ" တုိ႔အဖြဲ႕ေတြ႕လို႔ ေမးျမန္း ၾကည့္တယ္။ ဘာမွေမးလုိ႔မရဘူး။ နာမည္လည္း မေျပာဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြယ္အိတ္ထဲမွာ အဂၤလိပ္ စာအုပ္ရယ္၊ မွတ္တမ္းစာအုပ္တအုပ္နဲ႔ တိုက္ပံုအကႌ်ေတြေတြ႕တယ္... ။ ဒါနဲ႔ ..။
"ေစာဖားကလုိး" ကသူ႔စကားကို "ဒါနဲ႔" ရပ္ထား၏. က်ေနာ္ရင္ထဲထိပ္သြား၏။ ဒါနဲ႔ … ဘာျဖစ္"
သလဲ...။
"ဘာမွေမးလုိ႔မရလုိ႔ ဖမ္းၿပီး ဗိုလ္မိေခ်ာင္းဆီ သြားပို႔ခဲ့တယ္"
ဗိုလ္မိေခ်ာင္းက ေကအန္ယူတပ္မဟာ (၁) သထံုခ႐ိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၏ သထံုၿမိဳ႕နယ္ ဥကၠ႒ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ထံသုိ႔လည္း က်ေနာ္တို႔ရွာေနသည့္သူ၏ ပံုသ႑ာန္ႏွင့္ အက်ဳိးအေၾကာင္းအား ဆက္သြယ္ေရးစက္ျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားထားၿပီးၿပီ။ စုိးရိမ္စရာမရွိေတာ့...။ က်ေနာ္တုိ႔အမတ္မင္းအား ျပန္ေတြ႕ၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔သံုးေယာက္ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးႏုိင္ေတာ့၏။ ဖား ေလာင္းတေကာင္အား ဟန္းေကာထဲမွခပ္၍ စားလုိက္၏။ လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ ခၽြဲ၍ ၀င္သြားသည္။ ဗုိလ္မိေခ်ာင္းတုိ႔က က်ခပ္ေခ်ာင္းေတာင္ေပၚတြင္ စခန္းခ်ေနၾကသည္။
(ဃ)
ဒီကမၻာမွာ စစ္... စစ္၊ စစ္မျဖစ္ရာေျမ
တေနရာရွိ... ရွိ၊ ရွိရမယ္ေလ
ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းမႈရွာကာေပ်ာ္ရႊင္ေန
သဘာ၀ရဲ႕ ရင္ေသြးငယ္ေတြ...။
(စုိင္းထီးဆုိင္၏ "သဘာ၀ရင္ေသြးငယ္" သီခ်င္းမွ)
က်ခပ္ေခ်ာင္းေတာင္ေပၚသု႔ိေရာက္လွ်င္ ေတာင္႐ိုးအတုိင္းေလွ်ာက္၏။ ေတာင္ေပၚကၾကည့္လွ်င္ ဘီးလင္းၿမိဳ႕အား လွမ္း၍ျမင္ရသည္။ သဲသဲကြဲကြဲမဟုတ္။ ဤအရာကေစ်း၊ ဟုိအရာက စာသင္
ေက်ာင္း၊ ထုိအရာက ေဆး႐ံုဟူ၍မူ ခြဲျခား၍ရ၏။ ေတာင္႐ိုးေပၚမွတဆင့္ သြယ္ဆင္းသြားေသာ ေတာင္ႏွာေမာင္းအတုိင္း ဖဲ့၍ဆင္းၾကသည္။ ဤအတုိင္း ဆက္၍ဆင္းသြားပါက က်ခပ္ေခ်ာင္းရြာသုိ႔ ေရာက္မည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ရြာဆီသုိ႔မသြား...။ ဂငယ္သ႑ာန္ျပန္၍ ေကြ႕ပတ္ေနသည့္ လက္ေမာင္း သြယ္ေတာင္႐ိုးအတုိင္း ေလွ်ာက္ခဲ့၏။ ၀ါး႐ံုေတာမ်ားအတြင္းသုိ႔ တုိး၀င္ခဲ့ၾက၏။ လူသြားလမ္းဟူ၍ မေတြ႕႕ရေတာ့...။ လမ္းေဖ်ာက္ထားသည္လား။ ၀ါးရြက္ေႂကြမ်ားဖံုးလႊမ္းေန၍ လမ္းမေတြ႕ရေတာ့ သည္လား မေျပာတတ္။
၀ါး႐ံုပင္ေအာက္၌ ေကအန္အယ္လ္ေအ ရဲေဘာ္ေလးႏွစ္ဦး ကင္းေစာင့္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေနာက္ဘက္၌ ေနာက္ထပ္သံုးေယာက္အား ေတြ႕ရျပန္သည္။ RPG နံပါတ္
(၅) တလက္အား သူတို႔ထဲမွ တေယာက္က ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ ကင္းရွည္ထုတ္ထားေသာ ကင္းတပ္စိတ္ တစိတ္ျဖစ္မည္။ က်ေနာ္တုိ႔လာမည္ကို ႀကိဳသိ၍လားမသိ။ သူတုိ႔မည္သို႔မွ် ေမးျမန္း ျခင္းမရွိ။ ကင္းတပ္စိတ္အား လြန္ခဲ့သည္။ ၀ါး႐ံုရိပ္မ်ားေအာက္၌ ေကအန္အယ္လ္ေအရဲေဘာ္မ်ား
အား ေတြ႕႕ရ၏။ ဟုိနားတစု၊ သည္နားတစု။ အခ်ဳ႕ိက ပုခက္ေပၚတြင္ လဲေလ်ာင္း၍ နားေနၾကသည္။
ဗိုလ္မိေခ်ာင္းတို႔ႏွင့္အတူ သူလည္း ထမင္းစားေနသည္။က်ေနာ္တုိ႔ သူ႔အနားတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္ၾက သည္။ က်ေနာ္တို႔အားျမင္၍ သူ႔မ်က္လံုးသည္ ၀င္းလက္၍သြားသည္။ ၿပီးလွ်င္...။ က်ေနာ္တုိ႔အား ၾကည့္ေနေသာ သူ႔အၾကည့္က မႈန္မိႈင္းသြားျပန္သည္။ သူ႔အၾကည့္အား က်ေနာ္အားမရ။ သံုးေလး ရက္အတြင္းတြင္သူသည္ "ခ်ဳံ႕" က်သြားသည္။ ပိန္ပါးေသာ ခႏၶာသည္ ေအာက္ခံအကႌ်မပါေသာ တုိက္ပံုအကႌ်အနက္ေအာက္၌ ေသးငယ္သြားသည္ဟု ထင္မိ၏။ လက္ေကာက္၀တ္ေနရာတြင္ ႀကိဳးရာအစင္းေၾကာင္းသည္ ျဖဴေသာသူ႔အသား၌ ထင္ေနသည္။ က်ေနာ္က မ်က္လံုးအၾကည့္အား လႊဲလုိက္၏။ "ဟ" ေနသည့္ တိုက္ပံုအကႌ်ေအာက္မွ သူ႔၏ရင္သည္ မို႔လာလိုက္၊ ခ်ပ္သြားလိုက္ႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈျမန္ေနသည္။
(ေခတ္ၿပဳိင္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
သူႏွင့္ျပန္ဆံုၿပီျဖစ္၍ က်ေနာ္တုိ႔၏ ခရီးအား ဆက္ၾကရေတာ့မည္။ မာနယ္ပေလာဆီသုိ႔...။ မာနယ္ ပေလာက တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုမ်ားႏွင့္ ဒီမုိကရက္တစ္အင္အားစုတို႔ ေပါင္းဆံုစုစည္းရာအရပ္...။ ၿပီီးလွ်င္ စစ္အာဏာရွင္တို႔အား လက္နက္ကုိင္ေတာ္လွန္ေသာ ခံတပ္...။ လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ
တုိ႔၏ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ။ စစ္တုိက္ေလယာဥ္အုပ္စုတစု ပ်ံသန္းလာေသာ အသံမ်ားအား ဆူညံ စြာၾကားရ၏။ PC – 6၊ PC – 7 အမ်ဳိးအစားတုိက္ေလယာဥ္မ်ား ..။ က်ေနာ္တုိ႔အေပၚမွ ျဖတ္၍ ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။ ထြီးပါး၀ီးက်ဳိး၊ ေနာ္တ၊ မယ္ေညာခီးႏွင့္ မာနယ္ပေလာ လြတ္ေျမာက္ေရး နယ္ေျမမ်ားသုိ႔ စစ္အုပ္စုမွ ထိုးစစ္ဆင္ရန္ ပ်ံသန္းသြားၾကျခင္းျဖစ္သည္။ န၀တက ျပည္တြင္းစစ္အား ေလေၾကာင္းမွပင္ စစ္ဆင္၍ တိုက္ေနၾကပါပေကာလား။ ။
(ေခတ္ၿပိဳင္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
လြတ္ေျမာက္ေရးတုိက္ပြဲေတြရွိရာဆီ က်ေနာ္လာခဲ့တယ္.... (၁-၆)
ျမင့္ေဇ
(၁)
အိမ္ကထြက္ခဲ့ၿပီ။ ကုိတုိးၾကီးရဲ့ ျပန္မလွည့္ေတာ့ဘူး သီခ်င္းထဲက စာသားေတြကို နာနာက်င္က်င္ ညည္းရင္းနဲ႔။ စစ္အစုိးရလက္ေအာက္မွာ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲ ၀င္လုပ္တဲ့သူတဦးဟာ ပုိင္းျဖတ္ခ်က္ေတာ့ ထားရတာပဲ။ ကုိယ္ေနာက္ဆုံးလုပ္ႏုိင္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ေတာင့္ခံၿပီးလုပ္။ အဲဒီစုိးရိမ္ေရမွတ္ကို ေက်ာ္သြားတာနဲ႔ အဖမ္းခံမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးကို ဆင္ႏႊဲမလား။ ဒါက ျပည္တြင္းမွာ လႈပ္ရွားတဲ့သူတုိင္း ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ လမ္း၂ေၾကာင္းပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဒုတိယလမ္းပဲေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ယုံၾကည္မႈနဲ႔ကုိယ္ပဲ မဟုတ္လား။
အိမ္က ထြက္ထြက္ခ်င္း လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တဦးက က်ေနာ့္အေမ အမ်ဳိးမ်ားရွိရာ ေညာင္ေလးပင္ဘက္ကို လုိက္ပုိ႔ေပးတယ္။ အဲဒီကေန အေျခ အေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဖုိ႔ပါ။ တကယ္လုိ႔ အေျခအေနေကာင္းရင္ ဆက္လုပ္ႏုိင္သမွ်လုပ္ေပါ့။ မေကာင္းရင္ေတာ့ သြားမယ္။ တလေလာက္ပါပဲ။ မိုးတြင္း ကာလ လယ္စုိက္ခ်ိန္ၾကီး။ ေရျပင္ေဖြးေဖြးနဲ႔ ၀ုိင္းေနတဲ့ ဘၾကီးရဲ့ လယ္တဲေလးမွာေနလုိက္။ ရြာထဲျပန္လုိက္နဲ႔။ အဲဒီကာလက စာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ စာအုပ္ေတြနဲ႔ဘဲ ေနေနရတာဆုိေတာ့။
အဲဒါနဲ႔ အဆက္အသြယ္က ျပန္ေရာက္လာတယ္။ အေျခအေနက ပုိပုိဆုိးတယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္းကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဘုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ေတာထဲသြားဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းရွာရ၊ ေရြးရတယ္။ က်ေနာ္ ပထမသြားခ်င္တဲ့ လမ္းေၾကာင္းက သြားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ ပိတ္သြားၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ဒုတိယလမ္းေၾကာင္းကို ရွာေတာ့ ဘုရားသုံးဆူ ဘက္သြားဖုိ႔ အၾကံေပးၾကတယ္။ အဲဒီလမ္းကပဲ ထြက္မယ္လုိ႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ကို ျပန္တက္လာၾကတယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ၀ပ္က်င္းတခုရွာၿပီး ခဏ ၀ပ္တယ္။ အိမ္ကိုလည္း ျပန္မရေတာ့။ ျပန္လည္း မိသားစုေတြ ၀မ္းနည္းတာ ကလြဲၿပီး ထပ္ခြဲၾကရင္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းေသာကပဲ ထပ္ရဦးမွာမဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက သြားဖုိ႔အတြက္ လမ္းစရိတ္.. က်န္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြလည္း မိဘဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းသုံးေနရတာမဟုတ္လား။ သူတုိ႔လည္း မရွိ။ အခက္အခဲေတြ႔ေတာ့ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ အ၀တ္အစားအားလုံးကို လူတေယာက္လႊတ္ၿပိး အေမ့ဆီက ျပန္ေတာင္းခုိင္းလုိက္တယ္။ ေငြေတာ့ မေတာင္းခ်င္။ သူတုိ႔က က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့သူေတြ မဟုတ္လား။ ပိုၿပီး လုိအပ္မွာေပါ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ တေယာက္တည္းဆုိေတာ့ ျပႆနာမရွိလွပါ။
အေမက အ၀တ္အစားအားလုံးကို ထည့္ေပးလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္အတြက္လုိအပ္မယ့္ ၀တ္စုံ သုံးစုံကို ေရြးၿပီး က်န္တာေတြ အားလုံးကို အ၀တ္ေဟာင္းဆုိင္မွာ ေရာင္းလုိက္ရတယ္။ ေနာက္ လက္ပတ္နာရီတလုံး။ အဲဒါနဲ႔ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ေလာက္ရလုိက္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကို ေလာက္ႏုိင္ပါ့မလား လုိ႔ ေမးေတာ့ ေလာက္ပါတယ္ဆုိမွ သက္ျပင္းခ်မိတယ္။ မေလာက္လဲ ေနာက္ထပ္ ရေပါက္ရလမ္းကမရွိေတာ့ဘူး မဟုတ္လား။
က်ေနာ့္ မွတ္ပုံတင္က သုံးလုိ႔မရဘူးဆုိၿပီး ရဲေဘာ္တေယာက္က မွတ္ပုံတင္တခုလာေပးတယ္။ ကုိယ့္မွတ္ပုံတင္အစစ္ေတာ့ လုံလုံၿခံဳျခံဳ သိမ္းေပါ့။ ရထား လက္မွတ္၀ယ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ ျပၿပီး၀ယ္ရတာ။ ဒါေပမယ့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္တဦးရဲ့အေဖက မီးရထားမွာ အလုပ္လုပ္ေတာ့ သိပ္အခက္အခဲ မရွိလွပါဘူး။
ခရီးထြက္မယ့္ညက်ေတာ့ ေနာက္တေယာက္ေရာက္လာတယ္။ သူလည္း ေနလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ သူက က်ေနာ္နဲ႔ မႏၱေလးညီလာခံမွာ ေတြ႔ခဲ့တဲ့ ကိုေမႊးၾကိဳင္ (ထြန္းခင္- ၁၉၉၄ ခုႏွစ္ဆန္းပိုင္းမွာ ေပါင္းေလာင္းေဒသတြင္ က်ဆုံး)ျဖစ္ေနတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ပါတီက။ အဲဒီညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မေပ်ာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဘ၀မွာ တခါမွ မၾကဳံဘူးတဲ့ ၾကဳံမယ္လုိ႔လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံသစ္ေတြ ၾကဳံရေတာ့မွာမဟုတ္လား။
ေနာက္ေန႔မနက္ ဘူတာၾကီးမွာ ေရာင္းတဲ့ ထမင္းေက်ာ္ကို စားၿပီး မနက္ ငါးနာရီ ေမာ္လၿမိဳင္ရထားနဲ႔ နယ္ပယ္သစ္တခုဆီကို စထြက္လာခဲ့ပါၿပီ။ အိပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ့ၾကီးကေတာ့ မီးေရာင္ေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္စြာ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္ကြယ္ၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။ ငယ္ဘ၀ရဲ့ အိပ္မက္ ေတြလည္း အဲဒီမွာတင္ ေပ်ာက္ကြယ္က်န္ရစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
(၂)
ရထားကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ သတိတရျဖစ္မႈကလည္း တလိမ့္ခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္ အိမ္ေပၚကေန ခဏခဏ ဆင္းဖူးတယ္။ အေမကပဲ `နင့္လုိ႔ သားမ်ဳိး ကို ေမာင္းခ်ရမယ္´ဟဲ့လုိ႔ ခဏခဏ ႏွင္ခ်ဘူးတာ။ က်ေနာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ဆုိးပါတယ္။ ႏွင္ခ်တုိင္း က်ေနာ္ဆင္းသြားတာက ေနာက္ေဖးေက်ာ ခ်င္းကပ္က အိမ္ကို။ အိမ္ကဆင္းေတာ့ ဟန္က်ပန္က်။ အိတ္ေတြဘာေတြ ယူ၊ အ၀တ္အစားေတြ ထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေဖးအိမ္မွာ သြားအိပ္ေနတာ။ မနက္က်မွ `အေမ့အိမ္ေလာက္ ဘယ္အိမ္မွ မေကာင္းဘူးဆုိတာ က်ေနာ္သိပါၿပီ၊ အေမ´လုိ႔ အေမ့၇င္ခြင္ ေခါင္းထုိးေျပာေတာ့ မ်က္ႏွာက တင္းေနေပမယ့္ အေမ့မ်က္လုံးက အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ရႊန္းစုိေနခဲ့တယ္။
အိမ္က က်ေနာ္ပုံမွန္ဆင္းရရင္ တညပါပဲ။ အေမလည္း က်ေနာ့္ကို တညထက္ ပုိၿပီး မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏုိင္ခဲ့ဘူး။ တခါ က်ေနာ္လည္း ေဒါသထြက္၊ အေမလည္း အရမ္းစိတ္ဆုိးတဲ့ အခါတုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ထြက္ သြားဖုိ႔ စဥ္းစားေသးတယ္။ အဲဒီညတြင္းခ်င္းပဲ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို လုိက္ရွာခုိင္းတာ ကားဂိတ္၊ ရထားဂိတ္အႏွံ႔ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္လည္း ဘယ္ေ၀းေ၀းသြားႏုိင္မွာ လဲ။ ဘယ္သူကမ်ား အေမ့ေလာက္ က်ေနာ့္ကို စိတ္ရွည္သည္းခံ ႏုိင္မွာလဲ။
ဒါေပမယ့္ ဒီတခါကေတာ့ အိမ္ကေန ထြက္ခဲ့ရတာ တည ထက္ပုိမယ္ဆုိတာ အေမေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ သိရက္နဲ႔ ေမ့တိေမ့ေမာေနခဲ့တယ္။ ဒီတခါေတာ့ တဘ၀လုံးနီးနီးေလာက္ အိမ္ျပန္မေရာက္ႏုိင္ဘူးဆုိတာ က်ေနာ္လည္း သိခဲ့ပါတယ္။ အေမလည္း သိေနပါၿပီ။
က်န္ခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ကို ေငးရင္းေတြးလာမိတဲ့ စိတ္ကူးအပုိင္းအစေတြပါ။ လင္းအာရုဏ္ မေရာက္ခင္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ပဲခူးဘူတာကို ျဖတ္ခဲ့ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ စစ္ေတာင္းျမစ္ကူးတံတား…ရထားက ေလးေလး ေႏွးေႏွး။
ကရင္-မြန္ျပည္နယ္အ၀င္မွာေတာ့ နည္းနည္းရင္ထိတ္ရပါၿပီ။ရထားတဲ့ သတင္းက ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္အညာက လူေတြ လာသမွ် ဖမ္းထားဆုိတာကုိ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက ခ်ျပထားတယ္ဆုိပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္က မွတ္ပုံတင္ ေနာက္တခု ေဆာင္လာေတာ့ သိပ္မစုိးရိမ္လွ။ ဒီလုိစဥ္းစားတာဟာ ေနာက္ အခ်ိန္တခ်ဳိ႔အတြင္းမွာပဲ မွားယြင္းသြားၿပီဆုိတာကို က်ေနာ္သိလုိက္ရတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သထုံ အေက်ာ္မွာ က်ေနာ္အိမ္သာထဲ၀င္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အိတ္ကပ္ထဲထည့္ထားတဲ့ မွတ္ပုံတင္အတုဟာ ေလွ်ာခနဲ က်သြားလုိက္တာ အိမ္သာကမုတ္ထဲကို ကြက္တိပါပဲ။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ၿပီး ျပန္ထြက္လာ။ လုိက္ပုိ႔သူ ရဲေဘာ္ေတြကို ေျပာေတာ့ အားလုံးက ေ၀ဖန္ေရးေပးတယ္။ အသုံးမက်ဘူး.. ေပါ့ဆတယ္… စသျဖင့္။ တုိက္ဆုိင္တာ ဆုိေပမယ့္လည္း က်ေနာ္က ျပဳလုပ္သူ ျဖစ္ေနေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိပဲ က်ိန္ဆဲေနမိတယ္။ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဆုိၿပီး … ဒါရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲက လက္မွတ္စစ္လာတုိင္း အိမ္သာထဲ၀င္ေနရတာပါဘဲ။
အဲဒီလုိ ကသိကေအာက္ျဖစ္ရမယ္ ကိစၥ ကလြဲၿပီး မုတၱမေရာက္သြားတယ္ .. ၿပီးေတာ့ မြန္တုိ႔ဌာေန ရာမညလည္း ေစ့ငွေအာင္ မကည့္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ တန္းၿပီးကားေပၚတက္ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ သိပ္မေ၀းလွတဲ့ ဖားေအာက္ေက်းရြာကို ေရာက္သြားတယ္။ ဒါက စခန္းတေထာက္ေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းခိုတဲ့ အိမ္ေနရာက အပ်ဳိမေတြ ခ်ည္းသက္သက္ ေမြးထားတာ။ အဲဒါနဲ႔ ေနေရးထုိင္ေရးကို စဥ္းစားေတာ့ ဒီမွာေတာ့ ေနလုိ႔ မေကာင္းလွဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိထားမိ မယ္ဆုိၿပီး ေက်ာကိုလယ္ကြင္းေတြဘက္ ေပးထားတဲ့ လယ္တဲေလး (အိမ္နဲ႔ေတာ့ မေ၀းလွပါ) မွာ တည္းလုိက္တယ္။
အဲဒီကာလက စီးပြားေရးကလည္း ဆုိးသထက္ဆိုးလာၿပီမဟုတ္လား။ ကုိယ္တည္းမိတဲ့အိမ္ကလည္း မိသားစုမ်ားတယ္ဆုိေတာ့ ထမင္းစားရတာ အားနာလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ထြက္ရမယ့္လမ္းကို အျမန္ရွာရေတာ့တယ္။
လမ္းက ႏွစ္လမ္းစုံစမ္းရတယ္။ တခုက ျကာအင္းဆိပ္ၿကီးကို ဆန္တက္ၿပီး သြားတဲ့လမ္း၊ ေနာက္တခုက ေရးနားက ျဖတ္တဲ့လမ္း။ အဲဒါနဲ႔ ဘယ္ဟာ အဆင္ေျပမလဲ ေမးျကည့္ေတာ့ ျကာအင္းဆိပ္ၿကီး က ပုိလြယ္ႏုိင္တယ္ဆုိတဲ့ ေကာက္ခ်က္က ထြက္လာတယ္။
တည္းတဲ့အိမ္က လူေတြလည္း ရိပ္မိတန္သေလာက္ ရိပ္မိေနၿပီ။ ရြာထဲက တခ်ဳိ႔လူေတြလည္း သိေနျကၿပီ။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ အျမန္စီစဥ္ရေတာ့တယ္။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ျသဂုတ္လ ေႏွာင္းပုိင္းကာလမွာ … ျကာအင္းဆိပ္ၿကီးလမး္က က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေျမြကို္က္တဲ့လမ္းဆုိတာ အဲဒီခရီးစဥ္မွာမွ သိရေတာ့တယ္။
(၃)
ၾသဂုတ္လလယ္ေက်ာ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္ခဲ့ပါၿပီ…အဲဒီအခ်ိန္မွာ နဂုိအတုယူလာတဲ့ မွတ္ပုံတင္ မရွိေတာ့တဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ ကုိယ့္ကိုယ္ပုိင္ကိုပဲ သုံးပါတယ္။ သြားေတာ့ သုံးေယာက္။ တေယာက္က က်ေနာ္တုိ႔ကို လုိက္ပို႔တာပါ။ သူက ေတာထဲ သြားတဲ့အေတြ႔အၾကဳံရွိခဲ့ဘူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက က်ေနာ္တုိ႔ကို ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးအထိ လုိက္ပုိ႔ေပးၿပီးျပန္ ရမွာပါ။
ဖားေအာက္ကေနၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္သြားရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤစီးရမွာပါ။ ေနာက္က်မွ သိရတာပါ။ အေပါင္ဘူတာတုိ႔၊ က်ဳိက္ထုိဘူတာတုိ႔ကေန ဆင္းၿပီး ေတာဘက္ကို ဆုိက္ကားတစီးငွားၿပီးသြားလုိက္ရင္ ၿမိဳ့ျပင္ထြက္တာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ သြားမယ့္ေနရာဆီ ေရာက္သြားတာပါပဲ။ ဒါလည္း ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာပါ။ အခုေတာ့ ကုန္းတတန္၊ ေရတတန္နဲ႔ အသည္းထိတ္ထိတ္သြားရေတာ့တာပါ။
ေမာ္လၿမိဳင္ကေန သေဘာၤစီးေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ လုိက္ပုိ႔တဲ့ ရဲေဘာ္က တစု၊ ကိုေမႊးၾကိဳင္က တေယာက္တည္း သပ္သပ္ ျခားထားတဲ့ သံဇကာကို ေက်ာခ်င္းကပ္ၿပီး လူခြဲစီးပါတယ္။ တစုံတခုျဖစ္ရင္ တေယာက္ေယာက္ု လြတ္ေအာင္ပါ။ ဒါနဲ ႔က်ေနာ္တုိ႔လည္း ဒီခရီးကိုသြားဖူးတဲ့ ဟန္ေဆာင္ေပမယ့္ ဘယ္လုိမွ ေဒသခံနဲ႔ကို မတူႏုိင္ပါဘူး။ ေမာ္လၿမိဳင္နဲ႔ ဆိပ္ၾကီး(ၾကာအင္းဆိပ္ၾကီးလုိ႔သာ တြဲေခၚတာ၊ ဆိပ္ၾကီး သတ္သတ္၊ ၾကာအင္းကသပ္သပ္ပါ) ရဲ့ အလယ္ဗဟိုေလာက္မွာ ဆိပ္ကမ္းတခုကို (ေခ်ာင္းႏွစ္ခြဆိပ္ကမ္းထင္တယ္။) ကပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ရဲေတြတက္လာပါတယ္။ အဲဒီ ေဘးတေလွ်ာက္က မြန္တပ္နဲ႔ ကရင္တပ္ေတြ ၾကီးစုိးတဲ့ေဒသဆုိေတာ့ သူတုိ႔က လုံၿခဳံေရးအရ လုိက္ရသလုိ၊ ေနာက္ ခရီးသည္ေတြကို စစ္ဖုိ႔ပါ။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေျမြစကိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။
သူတုိ႔ထုတ္ထားတဲ့ အမိန္႔က ရန္ကုန္နဲ႔ အထက္ဘက္ကလာတဲ့လူေတြကုိ စစ္ရမယ္။ မသကၤာရင္ ဖမ္းရမယ္ဆုိၿပီး ထုတ္ထားတာပါ။ အဲဒီမွာ သေဘာၤထြက္ၿပီးစစစ္တာက ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ထုိင္တဲ့ ဘက္ျခမ္းကိုပါ။ အဲဒီမွာ သူ႔မွတ္ပုံတင္က ပဲခူးအေနာက္ျခမး္ဆုိေတာ့ ၿငိသြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ပါလာတဲ့ ရဲတပ္ၾကပ္ၾကီး ကပ္ၿပီး ေခၚသြားၿပီး မွ ပုိက္ဆံေပးလုိက္တာ အဆင္ေျပသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက နဂုိထုိင္တဲ့ေနရာကိုျပန္လာၿပီး ေက်ာခ်င္းကပ္အေန အထား နဲ႔ အေျခအေနကို ရွင္းျပပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလည္း ပုိက္ဆံေပးလုိက္ဖုိ႔ေျပာတယ္။ တြက္ၾကည့္ေတာ့ ပုိက္ဆံက ၄၀၀ က်ပ္ေလာက္ပဲ ရွိတာ။ ေနာက္က်ေနာ္က ဒါမ်ဳိးတခါမွ ေပးဖူးတာမဟုတ္ေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ဘူး၊ ေနာက္ဒီေလာက္လည္း ဒီေကာင္ေတြ ၾကည့္မွာမဟုတ္ဘူးလုိ႔ ထင္လုိက္မိိတယ္။
က်ေနာ္တုိ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္မွတ္ပုံတင္ ဆုိေတာ့ ေမးေတာ့တာေပါ့။ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ၊ ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ၊ အသိရွိလား စသျဖင့္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေနလုိ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က အမ်ဳးိေတြဆီ လာလည္တာကဆက္ၿပီး စိးပြားေရးလုပ္ငန္းေလးဘာေလး စနည္းနာတာလုိ႔ ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔က ဆိပ္ၾကီးကိုလာတာ အသိရွိလုိ႔လား ေမးေတာ့ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလုိက္တာ ကိုးတန္းႏွစ္က က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးကိုပါ။ အဲဒါနဲ႔ ရွိပါတယ္ေပါ့၊ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း သူလည္း ရွိပါတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ေနပါတယ္၊ ဘယ္ေလာက္ခင္ေၾကာင္း အာရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းတုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေတြ သိမ္းထားမယ္။ ၿပီးရင္ ဆိပ္ၾကီးေရာက္မွ ဆက္စီစဥ္မယ္ေပါ့။ ရပါတယ္ ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာလုိက္ရေပမယ့္ ရင္ကေတာ့ စုိးထိတ္ေနပါၿပီ။
ဒီလုိနဲ႔ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေတာ့ ဘာမွ တုိင္ပင္လုိ႔မရ။ သူ သတိတခ်က္ မထားမိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္ကေျပာတယ္။ ေရာက္ၿပီး ဟုိဘက္ကမ္းက နာရီ၀က္ေစာင့္မယ္။ မလာရင္ သူေတာ့ သြားမယ္ ဆုိၿပီး ေျပာတယ္။ အိုေက.. ေပါ့ေလ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
ဒီလုိနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ဆိပ္ၾကီးကို ေရာက္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔ကို မဆင္းခုိင္းပါဘူး။ ခရီးသည္အားလုံးကုန္ေတာ့မွ (ရဲေဘာ္ေမႊးၾကိဳင္လည္း ဆင္းသြားပါၿပီ) က်ေနာ္တုိ႔ကို လာေခၚတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို သေဘာၤဆိပ္မွာ အ၀င္အထြက္လာၾကည့္တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေယာက္လက္ထဲ လူေရာ၊ မွတ္ပုံတင္ပါ ေပးရင္း အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပလုိ႔ထားခဲ့ေတာ့တယ္။
ေထာက္လွမ္းေရးႏွစ္ေကာင္လုံးက ခပ္ပုပု…၊ ဒါေပမယ့္ တေယာက္က မ်က္ႏွာက သိပ္မဆုိးလွ။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ အမိန္႔ေပးတုိင္း လုပ္မယ့္ ရုပ္မ်ဳိး။ အဲဒီမွာတင္ ေမးခြန္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ေမးေတာ့တာပဲ၊ ရဲေတြ ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းအတုိင္းပါပဲ။ သူတုိ႔ဆီကို ေခၚမသြားဘူး။ သေဘာၤဆိပ္နဲ႔ သိပ္မေ၀းတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ေလး တဆုိင္မွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ေျပာတဲ့စကားကို တေယာက္ျပန္ နင္းေျပာရင္း လွိမ့္ရေတာ့တာေပါ့။ (အဲဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္က်င့္တရား ေဖာက္ဖ်က္သူလုိ႔ ၾကိဳက္သလုိ ေျပာၾကေစေတာ့၊ လိမ္ရပါေတာ့တယ္၊ ကုိယ္က ျမင့္ျမတ္သူမဟုတ္သလုိ၊ အနာအက်င္လဲ လုိအပ္မွ ခံမယ့္သူပါ)။ က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ခုိင္ပါတယ္။ သူက ၈၈၈၈ ၿပီးစမွာ ေတာခုိသြားၿပီးမွ အေျခအေနကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ျပန္လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျပန္၀င္လာခဲ့တာ၊ ၀င္တဲ့ေနရာကလည္း အခု က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ေနတဲ့ ဆိပ္ၾကီးမွာ။
အဲဒီတုံးက ၾကိဳဆုိေရးေတြဘာေတြ လုပ္ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက အိမ္တအိမ္မွာ တည္းခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔နာမည္အစစ္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ကုိဆြဲထားတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲ့ဒီဘုိးေတာ္က ရ၀တ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႔နာမည္ေျပာေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေယာင္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ မင္းတုိ႔ကို အဲဒီအိမ္လုိက္ပုိ႔မယ္ ေျပာၿပီး လုိက္ပုိ႔တယ္။
အိမ္ေရွ ႔ေရာက္ေတာ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြက အိမ္ရွင္ အဖုိးၾကီးနာမည္ကို ေခၚတယ္။ အဖုိးၾကီးထြက္လာေတာ့ ဥကၠဌ ခင္ဗ်ားအသိေတြလုိ႔ သူတို႔ကေျပာတယ္.. ဟုတ္လား .. ေမးေတာ့ အဖုိးၾကီးကလည္း မမွတ္မိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ က်ေနာ္နဲ႔ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က ဟာ … အဘ က်ေနာ့္ကို မမွတ္မိဘူးလား။ က်ေနာ္က ဘယ္အုပ္စုနဲ႔လာၿပီး အဘအိမ္မွာတညး္ခဲ့တယ္ေလ၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္က…။ သူအရမ္းေကာင္းလြန္းပါတယ္။ အဖုိးၾကီးက တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို မမွတ္မိပါဘူး။ ဘာလုိ႔ဆုိေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ျပန္၀င္ခဲ့တဲ့ လူေတြကမ်ားေတာ့ လူတုိင္းကို တဦးခ်င္းစီမွတ္မိဖုိ႔က အရမ္းခက္တယ္။ ေနာက္ နာမည္ေတြကလည္း တကယ့္အစစ္မသုံးခဲ့လုိ႔ပါ။
ဒီမွာတင္ အဖုိးၾကီးလည္း နေ၀တိမ္ေတာင္နဲ႔ သိသလုိ ဟန္ေဆာင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ကို လက္ခံလုိက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပ္ၿပီး ျပန္မယ္လုပ္ေနတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးေတြကို အကို က်ေနာ္တုိ႔ မွတ္ပုံတင္ေလး ျပန္ေပးပါဦး ေျပာၾကည့္တယ္။ သူတို႔က ဘာမွမစုိးရိမ္ပါနဲ႔မင္းတုိ႔ ျပန္ရင္ ငါတုိ႔ကုိယ္တုိင္ လာေပးပါ့မယ္ ဆုိၿပီး ေျပာၿပီးျပန္သြားၾကေရာ။
ေထာက္လွမ္းေရးေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္က အဖုိးၾကီးကို လုံး၀ စည္းရုံးရေတာ့တယ္။ သူ႔ရဲ့သားေတြကလည္း က်ေနာ့္နဲ႔ အသက္သိပ္မကြာေတာ့ ဟုိေမးဒီေမးနဲ႔ က်ေနာ္လည္း လုံးရတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုသိလား၊ ဘယ္၀ါ့ကို သိလားေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ အီစီကလီျဖစ္တဲ့ေကာင္မေလးရဲ့ လိပ္စာကိုလည္း သူတုိ႔ဆီကပဲ ရလုိက္ပါတယ္။
ထမင္းသာစားေပမယ့္ မေျဖာင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္နဲ႔ ပါလာတဲ့ ရဲေဘာ္ကို မမွတ္မိေတာ့လုိ႔ပါ။ အဲဒီညမွာ သူေျပာတဲ့ နာမည္ကို ထမင္းစားၿပီး အိမ္ရွင္ ဘုိးေတာ္က ရုံးကစာရင္းေတြထဲမွာ သြားရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အိပ္ေလာက္ၿပီလုိ ႔ ထင္တဲ့အခိ်န္မွာ ျပန္လာၿပီး သူ႔မိန္းမကို တီးတုိးေျပာတာ ၾကားပါတယ္။
ဘယ္ကကေလးေတြလည္း မသိပါဘူးကြာ၊ သူတုိ႔ေျပာတဲ့ နာမည္ေတြလည္း မေတြ႔ဘူး။
က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း တုိင္ပင္ထားတာ တခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ေဘးနားက ေခ်ာင္းကို ေျပးၿပီး လြတ္လြတ္မလြတ္လြတ္ ေရကူးေျပးမယ္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ရွင္ေတြ အရမး္ေကာင္းပါတယ္။ သူတုိ႔မသိတဲ့လူေတြကို ဘာမွ မျဖစ္ေစေအာင္ သူတုိ႔အက်ဳိးအတြက္ အသုံးမခ်ခဲ့လုိ႔ပါ။
(၄)
အဲဒီညေတာ့ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ အိပ္လုိက္ရတယ္။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒါနဲ႔ မနက္ခင္းက်ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သားက ဘယ္ေတာ့ ျပန္ထြက္ရင္ေကာင္းမလဲ ဆုိတာ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကတယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ျပန္ထြက္ရင္ ဒီေကာင္ေတြ ပုိ မသကၤာျဖစ္သြားႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ အေျခမပ်က္ ဆက္ေနၿပီးမွ ဒီေကာင္ေတြကုိ ေျပာၿပီးျပန္ၾကတာေပါ့ ဆုိၿပီး ႏွစ္ေယာက္သေဘာတူလုိက္ၾကတယ္။။
အိမ္ရွင္ေတြက က်ေနာ္တုိ႔ကို မသိေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီကာလက ရ၀တဥကၠဌ ခန္႔တယ္ဆုိတာလည္း သူတုိ႔လူ ဆုိေပမယ့္ အေရးေတာ္ပုံကလည္း တႏွစ္ျပည့္ၿပီးခါစပဲရွိေသးတယ္ဆုိေတာ့ သူတုိ႔လည္း သိပ္ေတာ့ ေသြးက မေႏြးေသးပါဘူး။ ေနာက္ ေရြးေကာက္ပြဲလည္းလုပ္မယ္ ေျပာထားတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔က အဲဒါၿပီးရင္ေတာ့ အေျခအေန အေျပာင္းအလဲရွိမယ္လုိ႔ စဥ္းစားၾကပုံရပါတယ္။
သူတုိ႔သားေတြ တပည့္ေတြကလည္း က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ရြယ္တူဆုိေတာ့ ေပါင္းရသင္းရတာ တညအတြင္း အဆင္ေျပ သြားပါတယ္။ မနက္ဆုိရင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္သြားထုိင္တယ္။ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာေတာ့ အၿမဲလုိလုိ မွတ္ပုံတင္ သိမ္းထားတဲ့ ေထာက္လွမး္ေရးနဲ႔ ဆုံျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔၀ုိင္းသူထုိင္၊ ကုိယ့္၀ုိင္းကုိယ္ထုိင္ပါ။
အဲဒီညေနမွာ က်ေနာ္ေျပာထားတာလည္း ယုတၱိျဖစ္ေအာင္၊ ေနာက္ ေတြ႔လည္းေတြ႔ခ်င္တာနဲ႔ အီစီကလီမေလးရဲ့ အိမ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အိမ္ရွင္သားနဲ႕သြားတာပါ။ လူနဲ႔ နာမည္ပဲသိၿပီး လိပ္စာမသိေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရွာရပါတယ္။ သြားတဲ့အခ်ိန္က ၅နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အိမ္ေရွ႔ေရာက္ေတာ့ နာမည္ေအာ္ေခၚတယ္။ အထဲက အသံျပန္ထြက္လာတယ္။ ဘယ္သူလဲတဲ့။ က်ေနာ္ ျမင့္ေဇပါ ေျပာေတာ့ …. သိတယ္၊ သိတယ္၊ ၀င္လာခဲ့လုိ႔ ေအာ္တယ္။ ၀င္သြားေတာ့ မ…… ရွိလား ဆုိေတာ့ ရွိတယ္။ ေရခ်ဳိးေနတယ္၊ ထုိင္ဦးေလ.။ သူ႔အမ ကေျပာတယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ က်ေနာ့္ ပန္းကေလးထြက္လာပါတယ္။ (အခုေတာ့ ပန္းၾကီးျဖစ္ေနၿပီေပါ့ေနာ့္) ဟယ္… ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေနမွာလဲ၊ လဲေပါင္းမ်ားစြာ။ က်ေနာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျခင္းၾကီး စြာနဲ႔ လိမ္ရပါေတာ့တယ္။ အလည္လာတဲ့အေၾကာင္း၊ မၾကာခင္ျပန္မယ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းပိတ္လုိ႔ ျမန္မာျပည္ တပတ္လုံး ေလွ်ာက္လည္တဲ့အေၾကာင္း၊ သူကေတာ့ တေၾသာ္ေၾသာ္နဲ႔။ ဒါေပမယ့္ ယုံပုံမရပါဘူး။ က်ေနာ္ ရွစ္ေလးလုံးတုံးက လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေတြ သူသိတာကိုး။
ဒါနဲ႔ လာလည္တယ္ဆုိရင္ ၾကာအင္းသြားလည္မယ္လုိ႔ သူကေျပာတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ မလည္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ျပန္ေျပာျဖစ္လုိက္တယ္။ သန္ဘက္ခါ ျပန္မယ္ဆုိတာလည္း တခါတည္း အသိေပးလုိက္တယ္။ ေတာထဲေရာက္မွ သိရတာက ၾကာအင္းေရာက္ရင္ (အဲဒိအခ်ိန္က) ေတာထဲေရာက္ၿပီ။ ေနာက္တခုထပ္သိရတာက ေကာင္မေလးရဲ့ ဦးေလးတေယာက္က ေကအဲန္ယူက တပ္မွဴးတဦးဆုိတာကိုပါ။ဒါနဲ႔ စကားစျမည္နည္းနည္း ထပ္ေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေထာက္လွမ္းေရးကို သြားေတြ႔တယ္။ မနက္ျဖန္ျပန္မယ္၊ မွတ္ပုံတင္ျပန္ေပးပါ။ ဆုိၿပီး။အဲဒါနဲ႔ ဒီေကာင္ေတြက သေဘာၤဆိပ္က်မွ လာေပးမယ္လုိ႔ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ျပန္မယ့္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သေဘာၤဆိပ္အဆင္းမွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ သူ႔အမက လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၾကာၾကာမေနသြားလုိ႔လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနပုံရတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာၿပီး သေဘာၤေပၚတက္လာခဲ့တယ္။ ဥၾသတခါဆြဲေတာ့မွ ကိုေရႊေထာက္လွမ္းေရးမ်ား တက္လာၿပီး မွတ္ပုံတင္လာေပးတယ္။ မင္းတုိ႔ အိမ္ကိုတန္းျပန္လုိ႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ ျပန္မွာပါ၊ ေက်းဇူးပါပဲအကိုတုိ႔ဘာတုိ႔ အာပလာ လုပ္လုိက္ရေသးတယ္။
သေဘာၤစထြက္ေတာ့ ကမ္းေပၚက လက္ျပေနသူေတြက အမ်ားၾကီး.. အဲဒီထဲက လက္ဖ၀ါးေလးတခုတည္းကိုပဲ က်ေနာ္ကေရြးျမင္ေနမိတယ္။
(၅)
သေဘာၤဆိပ္ကမ္းက ခြာၿပီးထြက္လာတာ ခရီးရဲ့တ၀က္ျဖစ္တဲ့ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီမွာ သေဘာၤေပၚကဆင္းၿပီး မုဒုံကိုျဖတ္လုိ႔ ဖားေအာက္ကုိ ေနာက္တေခါက္ထပ္ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ အရင္ တည္းတဲ့အိမ္မွာ ေစာင့္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကလည္း က်ေနာ္ ျပန္ပါလာတာေတြ႔ေတာ့ အ့ံအားသင့္ သြားၾကပုံ ရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေရာက္ေလာက္ၿပီထင္ေနတာေလ။ အဲဒါနဲ႔ သူတုိ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ ရွင္းျပေတာ့ထပ္ေ၀ဖန္ ၾကေရာ၊ ဒါမွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္လုိ႔ျဖစ္တ ဆုိၿပီးာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ျပန္ေျပာတယ္။ ေဒါသလည္း နည္းနည္း ထြက္သြားတယ္။ တမင္သက္သက္ လုပ္ေပ်ာက္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေ၀ဘန္မႈက ျပႆနာမရွိပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုဟာ မေတာ္တဆအျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ ေပ်ာက္ရွသြားတာကိုေတာ့ ဒီေလာက္ ေ၀ဘန္ေနရင္ေတာ့ မဟုတ္ ေတာ့ဘူးးလုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ပထမတၾကိ္မ္ ေ၀ဘန္ၿပီးသြားၿပီပဲ။ အခုလုပ္ရမွာက ဘယ္လုိဆက္သြားမလဲဆုိတာကို ေဆြးေႏြးဖုိ႔ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္မွ နည္းနည္းၿငိမ္သြားၾကတယ္။
အဲဒါနဲ႔ သြားရမယ့္လမ္းေၾကာင္းကို ျပန္တြက္ေတာ့ ၾကာအင္းလမ္းကေတာ့ လုံး၀အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ တည္းတဲ့ အိမ္က ဘုိးေတာ္နဲ႔ တုိင္ပင္ေတာ့ သူက ေရးကို မီးရထားနဲ႔ သြားဖုိ႔ အၾကံေပး တယ္။ ေရးမေရာက္ခင္မွာ လမုိင္းဘူတာ ဆုိတာ ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ သူနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လူငယ္တေယာက္ရွိတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကလည္း ထုိင္းဘက္သြားတဲ့လူေတြနဲရင္းႏွီးတာေၾကာင့္ အဲဒီလူ ဆီကို စာေရးေပးမယ္ဆုိၿပီးေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာခုိမယ့္အေၾကာင္းမေျပာနဲ႔ လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါ။
ကဲလမ္းေၾကာင္းကေတာ့ ရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ၾကာအင္းခရီးစဥ္မွာ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ ပုိက္ဆံ ၆၀၀ ဟာ လုံး၀မရွိေတာ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးစရိတ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပ အားလုံး၀ုိင္းစဥ္းစားၾကတယ္။ ရွိတဲ့ ပုိက္ဆံက လမုိင္းေလာက္ဘဲ ရမယ္။ ဘုရားသုံးဆူသြားဘုိ႔ကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္မွာ ကယ္တင္ရွင္တေယာက္ ဘြားခနဲ ေရာက္ လာတယ္။ ပဲခူးအေနာက္ျခမ္းက ကိုလင္း (ယခု ဖင္လန္တြင္ ေနထုိင္လွ်က္ရွိ) ပါ။ သူလည္းေရွာင္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခဏေရွာင္ၿပီး ျပည္တြင္းမွာ ဆက္လုပ္ဦးမယ္လုိ႔ ဆုိေတာ့ …သူလည္း ဆက္ေနဘုိ႔ မလြယ္တဲ့ အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း လုိက္မယ္ကြာဆုိၿပီးေျပာေတာ့ က်ေနာ္အတြက္ ခရီးသြားေဖာ္ အျဖစ္ေရာ၊ ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ တဦးအျဖစ္ပါ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ ေနာက္တခုက လမ္းစရိတ္အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သူ႔မွာ ေရႊဆြဲၾကိဳးပါလာေတာ့ အဲဒါကို လုိအပ္တဲ့အခါ ထုမယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေမာ္လၿမဳိင္-ေရး ရထားနဲ႔ ထြက္လာၾကတယ္။ ရထားကေတာ့ က်ပ္လြန္းလွပါတယ္။ ကုိယ္မေရာက္ဘူးတဲ့ ေဒသဆုိေတာ့ ဆုိင္းဘုတ္တခုခ်င္း ဖတ္ၿပီး ေရာက္မယ့္ ဘူတာကို တေမးတည္း ေမးရေတာ့တယ္။ ေနာက္ စုိးလည္းစုိးရိမ္ေနမိတယ္။ ကုိယ္တည္းမယ့္အိမ္ကေရာ အဆင္ေျပပါ့ မလား။
လမုိင္းဘူတာေရာက္ေတာ့ ညေန၃ နာရီေလာက္ရွိပါၿပီ။ အဲဒါနဲ႔ ကုိလင္းက က်ေနာ့္ကို တည္းမယ့္ အိမ္လုိက္ပုိ႔ တယ္။ ကို….. ရွိပါသလားဆုိေတာ့ လူလတ္ပုိင္းအရြယ္ အမ်ဳိးသားတေယာက္ထြက္လာၿပီး က်ေနာ္ပါဘဲလုိ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဖားေအာက္က ထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စာကုိထုတ္ေပးေတာ့ စာဖတ္ၿပီး လာ.. လာ.. အိမ္ထဲ၀င္ပါ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ထုိင္းကို ဘာသြားလုပ္မွာလဲ ေမးေတာ့ ထုိင္းမွာ အလုပ္သြားလုပ္မယ့္အေၾကာင္း ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါဆုိ ဒီအိမ္ကေနၿပီး တပတ္ေလာက္ေစာင့္ပါ။ လူၾကဳံရွိရင္ ထည့္ေပးပါ့မယ္ ဆုိေတာ့ ကုိလင္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီးထြက္သြားတယ္။ သူက ေမာ့ဂနင္းရြာမွာ သြားတည္းမွာပါ။ ခရီးသြားဖုိ႔ အဆင္ေျပမွ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားမယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုံၿခဳံေရးအရ ခြဲတည္းၾကတာပါ။
ညေန ထမင္းစားေသာက္ၿပီး အိမ္ရွင္ေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတုန္း ကုိလင္း ရုတ္တရက္ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လုိ႔လဲေပ့ါ။ ဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူသြားတည္းမယ့္ အိမ္က အိမ္ရွင္ေတြမရွိလုိ႔ ျပန္လာတာ။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ပုိင္ရွင္ အကိုက ဒီမွာဘဲတည္းပါ။ ႏွစ္ေယာက္တည္း လည္း အားနာစရာ မလုိဘူး။ အကုိၾကီးအသိေတြဘဲလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သားတည္းျဖစ္သြားတယ္။
ဒီလုိနဲ႔ စက္တင္ဘာထဲကို ၀င္လာတယ္။ အိမ္ရွင္အကိုလည္း ထုိင္းဘက္သြားမယ့္ ကုန္သည္အဖြဲ႔ စုံစမ္းတာက မရေသးဘူး။ တပတ္ေက်ာ္သြားၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း အားနာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္အခက္ အခဲနဲ႔ကုိယ္မဟုတ္လား။ က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေနေနရတယ္။ တေန႔က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကို က ေျပာတယ္။ ညီတုိ႔ ဒီအခ်ိန္ မုိးတြင္းမ်ဳိးက သြားတဲ့လူရွားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းတုိ႔ ခဏ အိမ္ျပန္လုိက္။ မုိးတြင္းကုန္ရင္ ျပန္လာခဲ့။ အကို ရေအာင္ပုိ႔ေပးမယ္ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္တည္း သီးသန္႔ တုိင္ပင္ၾကတယ္။ အေျခအေနကေတာ့ မထူးေတာ့ဘူး။ သြားမယ့္အေၾကာင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၿပီး အကူအညီေတာင္းမယ္ လုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဆုံးျဖတ္ၿပီး ကိုလင္းက အိမ္ရွင္အကိုကို အက်ဳိးအေၾကာင္း စကားေျပာတယ္။ က်ေနာ္က ေဘးနားမွာထုိင္လုိ႔။ ေတာခုိဘုိ႔လာတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာလုိက္ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ငုိျပရေတာ့တာေပါ့။ သူတုိ႔ကလည္း ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းမသိတဲ့ သာမန္အရပ္သားေတြဆုိေတာ့ လန္႔တာေပါ့။ သူကေမးတယ္။ ညီေလးတုိ႔က ေခါင္းေဆာင္ေတြလား ဆုိၿပီး။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မဟုတ္ရေၾကာင္း ေနာက္လုိက္မ်ားသာ ျဖစ္ေၾကာင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လုိက္ဖမ္းေနတဲ့ အတြက္ေၾကာင့္ လာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္ရွင္းျပရတာေပါ့။ အဲဒီမွာတင္ ပုိဆုိးသြားေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔က သာမန္ဆုိရင္ ဖမ္းမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါဆုိရင္ လုိက္ဖမ္းတယ္ဆုိတာ အေရးအခင္းတုန္းက ေခါင္းျဖတ္တဲထဲ ပါလား လုိ႔ ေမးျပန္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔လည္း ရယ္ခ်င္ေပမယ့္ မရယ္ျဖစ္ဘူး။ ေခါင္းျဖတ္ဖုိ႔ မေျပာပါနဲ႔။ ရန္ေတာင္မျဖစ္ရဲပါဘူး ဆုိေတာ့ သူက ဒါဆုိအိမ္ျပန္ၿပီး ရွင္းျပလုိက္ပါ။ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေနပါလုိ႔ ဆုိျပန္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ငုိျပ၊ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း အက်ပ္ရုိက္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔က ရွင္းျပတယ္။ မၾကာခင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးသြားရင္ (၁၉၉၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ဆုိလုိတာပါ) ပါတီတခုခု အႏုိင္ရမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္။ အခုဟာက အဖမ္းမခံခ်င္လုိ႔ပါ ဆုိေတာ့ သူနည္းနည္းေတြေတြေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါဆုိရင္ ဘုရားသုံးဆူသြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ သူ႔ ကရင္ သူငယ္ခ်င္း ဆင္သမားေတြရွိေၾကာင္း၊ အဲဒီကုိ ပုိ႔ထားေပးမယ္၊ အားလုံး အဆင္ေျပသြားတဲ့အခ်ိန္က်မွ အိမ္ျပန္ေပါ့လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က သုံးရက္ေလာက္အခ်ိန္ေပးပါ။ ၾကားမွာ က်ေနာ္တုိ႔လည္း လူၾကဳံစုံစမ္းမယ္။ အကိုလည္း စုံစမ္းေပးပါ။ သုံးရက္မွ မျဖစ္ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အကို ေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း လုိက္နာပါ့မယ္ဆုိၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ အမွန္က အဲဒီဆင္သမားေတြဆီ သြားေနရင္လည္း ေတာထဲေရာက္မွာပါ။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း အုိေက လုိ႔ျပန္ေျပာတယ္။
သုံးရက္အတြင္း က်ေနာ္နဲ႔ကိုလင္းႏွစ္ေယာက္သား ရင္းႏွီးၿပီးသား ေဒသခံလူငယ္ေတြကို ရသေလာက္ ေမးျမန္းရတာေပါ့။ ႏွစ္ရက္ၾကာတဲ့ ညမွာ က်ေနာ္တုိ႔ ေနတဲ့ အိမ္ေရွ့မ်က္ေစာင္းထုိးအိမ္ကေန သတင္းတခု ရလာ တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ တဖြဲ႔ ဘုရားသုံးဆူဘက္တက္ဖုိ႔ ရွိတယ္။ သန္ဘက္ခါလုိ႔ ဆုိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အိမ္ရွင္ အကိုကို အဲဒီသတင္းေျပာျပေတာ့ သူသြားစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ သန္ဘက္ခါမနက္ ငါးနာရီ ထြက္မယ္ ျပင္ထားပါ လုိ႔ဆုိတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ခရီးစဥ္မွာ လုိအပ္တာေတြ ၀ယ္ဘုိ႔အတြက္ ကိုလင္းရဲ့ ဆြဲၾကိဳးေလးဟာ ဆုိင္ေရာက္သြားပါတယ္။ ေနာက္ခရီးထြက္ဖုိ႔အတြက္ ျပင္ဆင္ေပါ့။ ကိုလင္းက ငါးေျခာက္၊ ေဆးလိပ္၊ ၾကက္သြန္၊ဆားစသျဖင့္ သယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာအတြက္ ဆန္ေပါ့။
မထြက္ခင္ညဘက္ အိမ္ရွင္အကိုက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ေကြ်းၿပီး စကားေတာ္ေတာ္ေျပာတယ္။ အတူေနတာ နည္းနည္းၾကာသြားတာလည္း ပါတယ္။ ေနာက္ ေတာထဲမွာ တခုခုျဖစ္တာကို စုိးရိမ္တာလည္း ပါပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးသြားရင္ ျပန္လာဖုိ႔ကို တဖြဖြမွာတယ္။ ေတာထဲမွာ အဆင္မေျပျဖစ္ရင္ ျပန္လာဘုိ႔ကိုေျပာတယ္။ ေနာက္ သူကုိယ္တုိင္လည္း စစ္တပ္ကို မၾကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ၊ဒါေပမယ့္ ႏုိင္ငံေရးကို နားမလည္လုိ႔၊ မပတ္သက္ ခ်င္လုိ႔ ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာျဖစ္တယ္။
မနက္က်ေတာ့ အိမ္ရွင္အကိုက ေလးနာရီေလာက္လာႏႈိးတယ္။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ထမင္းထုတ္ထုတ္ေပး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကုန္သည္အုပ္စုေစာင့္ေနတဲ့ ရြာအျပင္ကလမ္းဆုံေလးကို လုိက္ပုိ႔တယ္။ ကုန္သည္အဖြဲ႔ေရာက္ လာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း၊ ေသေသခ်ာခ်ာ လမ္းမွာ ဂရုစုိက္ေပးပါဆုိၿပီး တဖြဖြမွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုလည္း သူေျပာတာ၊ မွာတာေတြကို မေမ့ဘုိ႔အေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္သြားတယ္။
အိမ္ရွင္အကိုရဲ့ ေက်းဇူးဟာ ၾကီးလွပါတယ္။ သူသာ စုိးရိမ္ၿပီး နယ္ေျမခံတပ္တုိ႔ ၊ ရဲတုိ႔ကို တုိင္လုိက္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္ကေန က်ေနာ္တုိ႔အေၾကာင္း သိသိခ်င္း မေနခုိင္းေတာ့ရင္ တကယ့္ကို အက်ပ္ဆုိက္မွာပါ။ သူစုိးရိမ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ သြားလုိ႔ရေအာင္လုပ္ေပးတာကိုက သာမန္လူတေယာက္ရဲ့မသိစိတ္ထဲမွာေတာင္ စစ္တပ္ကုိအလုိလို ဆန္႔က်င္ေနတာေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတြးထင္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ ကုန္သည္အုပ္စုက သြားမယ္၊ ေမာ့ဂနင္ကို မုိးစင္စင္မလင္းခင္ ျဖတ္မွ ရမယ္လုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ စထြက္လာၾကေတာ့တယ္။ အေရွ႔မွာေတာ့ အရုဏ္ပ်ဳိးလုလု…။
(၆)
ေမာ့ဂနင္ တပ္ကုန္းက စီးျမင္ေနရတဲ့ ေရး-ထား၀ယ္ကားလမ္းကို က်ေနာ္တုိ႔ အလ်င္အျမန ္ ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ငါးနာရီခြဲေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္တုိ႔လုိက္လာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က အေတာ္မ်ား ျပား ပါတယ္။ အေသာ့ႏွင္လုိက္ၾကတာ က်ေနာ္လည္း ရြာအမည္ေတြမမွတ္မိေတာ့ပါ။ တရြာနဲ႔ တရြာက တခါတေလ နီးလုိ္က္၊ တခါတေလ ေ၀းလုိက္ပါ။ မုိးတြင္းေႏွာင္းပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ေတာင္ပုိင္းးျဖစ္တာေၾကာင့္ မုိးကရြာဆဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေရစီးေနတဲ့ ေခ်ာင္းလတ္၊ ေခ်ာင္းေသးေတြ အၾကိမ္ၾကိမ္ျဖတ္၊ ေခ်ာင္းၾကီးေတြက်ရင္ ကမ္းပါးေတြကို ကုတ္ကတ္တြယ္ တက္ၿပီး ကူးရပါတယ္။ ပုဆုိးထဲမွာ ေက်ာပုိးအိတ္ကို ထည့္ၿပီး ေခါင္းပုိးလြယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဘာကန္ေဘာင္းဘီတုိက်ပ္က်ပ္နဲ႔ တရစပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရတာ ေန့လည္စာခ်က္စားမယ္ ဆုိတဲ့ ရြာေရာက္တဲ့အထိပါဘဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဟာဟဲ လုိက္ေနပါၿပီ။ ကုိလင္းက ခႏၶာကိုယ္အရေရာ၊ အေတြ႔အႀကဳံအရပါ က်ေနာ့္ထက္ ေတာင့္တင္းေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြနဲ႔ အမွီလုိက္ႏုိင္တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ားတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ေနာက္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။
ေနာက္မွ သိရတာက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ ကုန္သည္အုပ္က တဖြဲ႔တည္းမဟုတ္ဘူး။ အစုအဖြဲ႔ေတြနဲ႔လာၾကတာ။ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ကိုလင္းနဲ႔ အတူေလွ်ာက္ေနတဲ့ အဖြဲ႔က ဆက္ထြက္သြားေတာ့ ကိုလင္းက ညက်မွ အိပ္တဲ့ေနရာမွာ ေတြ႔မယ္လုိ႔ ေျပာသြား တယ္။ မင္းေတာ့ျဖည္းျဖည္းဘဲ ဒီကုန္သည္အေဒၚေတြနဲ႔ လုိက္ခဲ့ေပါ့လုိ႔ ေျပာၿပီးထြက္သြား တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ ဆက္ထြက္လာတာ ေခ်ာင္းလတ္လတ္တခုစီးေနတဲ့ လယ္ကြင္းေသးေသးတခုကို ေရာက္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကီးတဲ့ လယ္တဲေလး တလုံးရွိတယ္။ ဒီည ဒီမွာအိပ္မယ္ လုိ႔ေျပာေတာ့ လူကထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ အေရွ႔ကအဖြဲ႔ကို အမွီမလုိက္ေတာ့ဘူးလား အေဒၚလုိ႔ ေမးေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ ငါတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔က တူတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွ မပူပါနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူက်ရင္ နင့္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ျပန္ဆုံမွာပါ လုိ႔ အေဒၚၾကီးက ျပန္ေျပာတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ သာ ျပန္ေျပာလုိက္ရတယ္။ လူ႔မွာေတာ့ စုိးတထင့္ထင့္ပါ။ က်ေနာ့္ပုိးအိတ္ထဲမွာက ဆန္နဲ႔ ငါးေျခာက္၊ ၾကက္သြန္နီပဲပါတယ္။ က်န္တဲ့ ေဆးလိပ္တုိ႔ ဘာတုိ႔အားလုံးက ကိုလင္းနဲပါသြားၿပီ။ ကဲ-အခုမွေတာ့ ေပါက္တဲ့နဖူးမထူးေတာ့ပါဘူးဆုိၿပီး ေခ်ာင္းထဲ ေရသြားစိမ္ၿပီးေနလုိက္တယ္။
ထမင္းစားေသာက္ၿပီး ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ေဆးလိပ္လည္း မရွိဘူး။ အဲဒီမွာတင္ ပြတ္ခြ်န္းနဲ႔ စေတြ႔ေတာ့တာပါဘဲ။ ေဆးရြက္ၾကီးေတြကို အမွ်င္ေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္လွီးထားၿပီး သတင္းစာစကၠဴနဲ႔ လိပ္ေသာက္ရတဲ့ ပြတ္ခြ်န္းကို အဲဒီမွာ စဖြာရေတာ့တာပါဘဲ။ အေဒၚၾကီး ငွားလာတဲ့ ကုန္ထမ္းအငွားသမားေတြလည္း ကုန္ထမ္းရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ရတဲ့အျပင္ က်ေနာ့္ကို ပြတ္ခြ်န္းလိပ္ေပးရတဲ့ အလုပ္ကိုပါ အပိုေဆာင္းလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။
လမ္းမေလွ်ာက္ဘူးေတာ့ ေနာက္ေန႔မွာ ဘယ္လုိမွ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေအာင္ကို ျဖစ္ေပမယ့္ ေလွ်ာက္မွ ေရာက္မယ့္အျဖစ္မုိ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ ပါလာတဲ့ အုပ္စုထဲမွာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ သြားအလုပ္လုပ္မယ့္ ခပ္ငယ္ငယ္မိသားစုတစုလည္း ပါတယ္။ သားအမိသားအဖ သုံးေယာက္ပါ။ ေယာကၤ်ားျဖစ္သူက က်ေနာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ေစာင့္ေခၚတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း ကိုယ့္ေၾကာင့္ ခရီးေႏွာင့္ေႏွးမွာစုိးၿပီး မွီေအာင္ေတာ့ အၿမဲလုိက္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမိသားစုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း ခင္သြားတယ္။
သြားေနရင္းတရက္မွာ အုန္းထမင္းစားလုိက္ရေသးတယ္။ ေန႔လည္ဘက္ရြာေလးတရြာမွာ ၀င္နားတုန္း အေဒၚၾကီးက ၾကက္တေကာင္ရတယ္ဆုိၿပီး အုန္းသီးခူးခုိင္းၿပိး အုန္းထမင္းခ်က္ တာ၊ အဲဒီရြာမွာဘဲ သူပုန္လုိ႔ ျပည္မကေခၚတဲ့ ကရင္အမ်ဳိးသားလြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္သား သုံးေလးေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ သူတုိ႔ကို ေျပာၿပီးေနခဲ့ရင္ ရေပမယ့္ ကိုလင္းနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္တာေၾကာင့္ ဘာမွ မေျပာဘဲ ဆက္လာခဲ့တယ္။
သုံးရက္ေျမာက္ေန႔ မနက္ပုိင္းက်ေတာ့ ဇမိျမစ္ကမ္းပါးကို က်ေနာ္တုိ႔ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ အဲဒီကေန ေလွစီးၿပီးသြားရမွာပါ။ က်ေနာ့္မွာေတာ့ အခက္ၾကဳံရျပန္ၿပီ။ ကုိလင္းနဲ႔အတူ ေငြေတြအားလုံး ပါသြားခဲ့တာေၾကာင့္ ေလွစီးဘုိ႔ မေျပာနဲ႔ ေဆးလိပ္ဖုိးေတာင္မွ မရွိလုိ႔ ပြတ္ခြ်န္းေသာက္ခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ေလွေစာင့္ေနတဲ့ အေဒၚၾကီးနားကို သြားၿပီး ေလွခစုိက္ထားဖုိ႔အေၾကာင္း၊ ဘုရားသုံးဆူ ေရာက္မွ ျပန္ေပးမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေတာ့ သူက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရီပါတယ္။
`ငါသိပါတယ္.. ေကာင္ေလးရဲ့၊ က်န္တဲ့လူေတြလည္း သိၾကတယ္။ ျပန္မေပးလည္း ျပႆနာ မရွိဘူး။ နင္တုိ႔ကို စေတြ႔ကတည္းက အလုပ္သြားလုပ္မယ့္ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဆုိတာလည္း သိတယ္။ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြမွန္းလည္း သိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီအထိ နင့္အေဖာ္မရွိတာ ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေခၚလာတာေပါ့။ ဟုိေရာက္မွ အဆင္ေျပလည္း ေပး၊ မေျပလည္း မေပးနဲ႔။ ေတာခုိမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ငါေခၚေခၚလာေပးတာ မနည္းေတာ့ပါဘူး။´လုိ႔ ျပန္ေျပာေတာ့ ၀မ္းလည္း၀မ္းသာသြားတယ္။ ရွက္လည္း ရွက္သြားတယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ အလုပ္သြားလုပ္မယ္ဆုိၿပီး ဟန္ေတြပန္ေတြ လုပ္ေနရတာ။ သူတုိ႔အားလုံးက သိေနခဲ့ပါလား ဆုိၿပီး၊ ေနာက္တခုက လူထုရဲ့တရားကို ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္ဘုိ႔အတြက္မွာ အျပည့္အ၀မပါ၀င္ႏုိင္ေသးေပမယ့္ တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က ၀ုိင္းလုပ္ေနပါလားဆုိတာကို က်ေနာ္ျမင္ရလုိ႔ပါ။ အဲဒီမွာ စိတ္လက္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေလွေပၚတက္ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။
ျမစ္သာဆုိတယ္။ ေခ်ာင္းက်ယ္တခုေလာက္ပါဘဲ။ ေတာင္ဆင္ေျခေလ်ာတေလွ်ာက္ ေရဆင္း လာတာဆုိေတာ့ ေရဆန္ကအရမ္းပင္ပန္းတယ္။ စက္ေလွနဲ႔ တက္ေပမယ့္လည္း တခ်ဳိ႔ေနရာေတြမွာလူေတြ ဆင္းတြန္းရတယ္။ ေရကၾကည္လင္လြန္းေနၿပီး အနက္က ဒူးဆစ္သာသာေလာက္ဘဲ။ ေခ်ာင္းလယ္နဲ႔ ကမ္းပါးေဘးေက်ာက္ေဆာင္ေတြၾကားမွာ မုိးမခပင္ေတြ။ တခါတေလ ေရအားသန္တဲ့ ေနရာေတြက်ရင္ ေလွေပၚပါတဲလူအားလုံး မုိးမခပင္ေတြကို ဆြဲထား၊ ၿပီး ညာသံေပးၿပီး လႈပ္ေပးၾက။ အဲဒါမွ မရရင္ ဆင္းတြန္းၾကနဲ႔ ပြဲေတာ္တခုကို သြားေနၾကသလုိ ပါဘဲ။
ေလွ ႏွစ္နာရီခြဲ၊ သုံးနာရီသာသာေလာက္ စီးၿပီးေတာ့ ေခ်ာင္းဆုံကို ေရာက္ပါၿပီ။ ေခ်ာင္းဆုံမွာက မြန္ျပည္သစ္ပါတီရဲ့ တပ္ေတြရွိတယ္။ ကုန္သည္ေတြအ၀င္အထြက္ အရမ္းမ်ားတယ္။ ေလွကပ္ၿပီး အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ တဲတလုံးရဲ့ ၀ရန္တာမွာ ကိုလင္း ထုိင္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ သူ႔ေတြ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုလင္းဆီ က ေငြေတာင္းၿပီး အေဒၚၾကီးကို ေပးေတာ့ အေဒၚၾကီးက မယူပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အတင္းေပး ေတာ့မွ ယူတယ္။ ေနာက္ ဆုေပးတယ္။ ေဘးမထိ ရန္မခပါေစေၾကာင္းဆုိၿပီး။ သူတုိ႔က အဲဒီမွာ ေနခဲ့ဦးမယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ အားလုံးကုိႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဘုရားသုံးဆူကို ေရာက္မယ့္ လမ္းအတုိင္း ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ (ေနာက္ပုိင္းအေဒၚၾကီးနဲ႔ေရာ၊ ဟုိမိသားစုေလးနဲ႔ပါ ဆုံျဖစ္ ပါ ေသး တယ္။ဘုရားသုံးဆူ မက်ခင္အထိ)
ဘုရားသုံးဆူေရာက္ေတာ့ ကရင္-မြန္ ပူးတဲြေကာ္မတီ အေျခစိုက္တဲ့ ရုံးရွိရာကိုသြားေတာ့ ေတာခုိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လက္ခံဖုိ႔အတြက္ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ကိုယ္စားလွယ္က လာႏႈတ္ဆက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ကို တပ္ရင္းအေျခစုိက္ရာကို ေခၚသြားတယ္။ ထုိင္းေျမကို ျဖတ္ရတာမုိ႔ ကားစီးလာခဲ့ရတယ္။ ဘုရားသုံးဆူေစ်းကိုလည္း ခဏဘဲ ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ကားေပၚကေနပါ။ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္စီးလာေတာ့ နမ့္ကိတ္ဆုိတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားတယ္။ ထုိင္း-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ကို အဲဒီေနရာမွာ ကားလမ္းနဲ႔ ပိုင္းထားတာပါ။ ျမန္မာေျမဘက္ျပန္ကူးၿပီး ၁၅ မိနစ္ေလာက္ထပ္ေလွ်ာက္ေတာ့ ေအာ္သံတခ်ဳိ႔ကို ခပ္အုပ္အုပ္ၾကားရတယ္။ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့
`ဘာလုပ္ေနလဲ ၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္´
`ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓာတ္´ ဆုိတာပါဘဲ။
ၿပီးေတာ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံစုိက္ထားတဲ့ ကင္းဂိတ္တခုနဲ႔ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ စစ္၀တ္စုံ၀တ္ထားတဲ့ သူရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဆုိတဲ့ ရင္ဘတ္တံဆိပ္ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။ ေသခ်ာပါၿပီ။ က်ေနာ္ ေမွ်ာ္မွန္းရည္ရြယ္လွမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းဆုံးကို ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အေမ့အိမ္ကထြက္လာတ့ဲခရီးအတြက္ လမ္းဆုံးပန္းတုိင္ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာ္လွန္ေရး ေျပာက္ၾကား ရဲေဘာ္တဦးရဲ့ ဘ၀အတြက္ေတာ့ အစျပဳရာပါ။ ။
(ကိုဖိုးေဇ ဘေလာ့ဘ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။)
ဘိသိတ္ခံယူပြဲ
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
(၁)
စစ္ေျမျပင္ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ယူထားသည့္ ရဲေဘာ္မ်ားျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ။ သူတို႔ထြက္သြားတာ ေတာင္ ရက္အနည္းငယ္ရွိခဲ့ၿပီပဲ။ တိုက္ပြဲတခုေဖၚဖို႔ ျပင္ဆင္ေထာက္လွမ္းေနတာဆိုေတာ့ စိတ္၀င္စားေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တပ္စုမွဴးျဖစ္သူ ရဲေဘာႀ္ကီးေႄကြႏွင့္ မဟာမိတ္ ရလလဖ (ရွမ္းျပည္လူမ်ဳိးေပါင္းစံု လြတ္ေျမာက္ေရး အဖြဲ႔)မွ တပ္စုမွဴး ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔ဆီတန္းသြားသည္။ သတင္းထူးမည္ ထင္သည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးက ကိုေႄကြႀကီးျပန္အလာကို စိတ္အားထက္သန္စြာ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ စကားေျပာေနၾကသည္က အၾကာႀကီး။ အားလံုးက အေျဖကိုသိခ်င္ေနၾကသည္။ လည္တဆန္႔ဆန္႔။ ထိုအထဲတြင္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ အျပင္းထန္ဆံုးက က်ေနာ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္။ ဟုတ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ေရးကို ေရာက္ရွိလာသည္မွာ မၾကာေသး။ စစ္သင္တန္း ဆင္းခဲ့သည္မွာလည္း မၾကာေသး။ အေျခအေနေကာင္း၍တုိက္ပြဲေဖၚျဖစ္ပါကဤပြဲသည္ က်ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားမ်ားကို ဓါးကို ဓါးျခင္း၊ လွံကို လွံျခင္း ရင္ဆိုင္သြားမည္ဆိုသည့္ ရန္သူစစ္အုပ္စုအေပၚ ပထမဦးဆံုး လက္တုန္႔ျပန္ရမည့္ပြဲ။ ထိုင္မရ။ ထမရ။ ထိုအခ်ိန္ ဗိုလ္ေလးထြန္းက သူ႔ရဲေဘာ္တေယာက္ကိုလွမ္းေခၚၿပီး က်ေတာ္တို႔ရွိရာကိုျပရင္း တစံုတခု ေျပာေနသည္။ ထိုရဲေဘာ္ေရာက္လာၿပီး ေျပာလိုက္သည့္စကားက တန္ဖိုးရွိပါဘိ။ "တပ္စိတ္ေကဒါေတြ ေဆြးေႏြးပြဲတက္ဖို႔ ေခၚတယ္" က်ေနာ္တို႔အားလံုး တိုင္ပင္မထားပဲ "ေဟး"ခနဲ႔ ေအာ္ျဖစ္သြားမိသည္။ ကိုေႄကြႀကီးက ရွဴတည္တည္လွမ္းၾကည့္မွ မ်က္ႏွာပိုးသပ္ ေသနတ္ျဖဳတ္ၿပီး တိုက္ေနလိုက္ရသည္။ ေသခ်ာသြားၿပီ။
(၂)
က်ေနာ္တို႔ ေတာခိုလာေတာ့ တပ္ရင္းေနာက္တန္းကိုေရာ။ ဗဟိုေနာက္တန္းစခန္းကိုပါမေရာက္။ ထိုအခ်ိန္က တပ္ရင္းတရင္းလံုးကလည္း ေရွ႕မွာ။ စစ္သင္တန္းကိုပင္ လပဒတ (လူမ်ဳိးေပါင္းစံု ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစု) ဗဟိုစခန္းတြင္ တက္ေရာက္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုဗဟိုစခန္းက စခန္းေသမဟုတ္။ ေျပာက္က်ားစစ္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာႏွင့္အညီ ေရြ႕လ်ားေျပာင္းလဲ ေနေသာစခန္း။ မွတ္မွတ္ရရ ထိုစဥ္က လပဒတဗဟိုက "လြယ္ဖီ ေတာင္တန္း"ေပၚမွာ။ စစ္သင္တန္းပင္ မတက္လိုက္ရပဲ ရန္သူ႔စစ္ေၾကာေရးမွ ရရွိခဲ့တဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကြယ္လြန္သြားသည့္ ရဲေဘာ္ႀကီး ႏုိင္မိုးေအာင္ကိုဤေတာင္တန္းေပၚမွာပဲ ထားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။
စစ္သင္တန္းၿပီးသည္ႏွင့္ တပ္စိတ္မ်ားႏွင့္တြဲရသည္။ ေနာက္ေတာ့ မဟာမိတ္ စစ္ေၾကာင္းမ်ားႏွင့္အတူ နယ္ေျမရင္းႏွီးမႈ။ လူထုရင္းႏွီးမႈရရွိေရးအတြက္ စစ္ေၾကာင္းထြက္ၾကသည္။ ထိုခရီးက နယ္ေျမေလ့လာေရး ခရီးျဖစ္သလို ႏိုင္ငံေရးခရီး။ စည္းရံုးေရးခရီးလည္း ျဖစ္သည္။ နယ္ေျမစံုသည့္အခါတြင္မွ ရလလဖ - အမွတ္ (၁) တပ္ရင္း လႈပ္ရွားေဒသကို တပ္စုမူး ရဲေဘာ္ေႄကြဦးေဆာင္ေသာ တပ္စိတ္တစိတ္လိုက္ပါသြားရန္ တာ၀န္ ေပးသည္။ ဤခရီးကေတာ့ နယ္ေျမေလ့လာေရးခရီး မဟုတ္ေတာ့။ တိုက္ခိုက္ေရးအမိန္႔ပါ ထည့္ေပး လိုက္သည္။ ၾကည္လင္ေအးျမသည့္ ပြန္ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ကမ္းကို သြားေနသူမ်ားက တက္ႄကြလန္းဆန္း ေနၾကသည္။ တိုက္ခိုက္ေရးအမိန္႔ ရခဲ့ၿပီကိုး။ က်ေနာ္တို႔အစုအဖြဲ႔တြင္ပါ၀င္ၾကသူမ်ားက တပ္စုမွဴး ရဲေဘာ္ စိုးမိုႀကင္(ကိုေႄကြ)။ တပ္စိတ္မွဴး ရဲေဘာ္စံလွ။ ဒုစိတ္မွဴး ရဲေဘာ္ပီလီ။ ေဆးမွဴး မင္းေမာင္ေမာင္။ ရဲေဘာ္၀င္းလႈိင္။ ရဲေဘာ္ဖြတ္။ ရဲေဘာ္ထူးေအာင္ႏွင့္ က်ေနာ္။ အေနာက္ဖက္ကမ္းမွာ က်န္ခဲ့သူမ်ားကေတာ့ မအီမသာ။
တပ္ရင္း (၁) ဂြင္။ ပြန္ေခ်ာင္း။ လြယ္ေမာေတာင္ႏွင့္ မဲနယ္ေတာင္တို႔ကားက်န္ခဲ့ၿပီ။ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္း၊ MTA/ UWSA နယ္ေျမမ်ားႏွင့္ နီးကပ္သြားၿပီျဖစ္သည္။ ရွမ္းရြာေတြကမ်ားသည္။ တိုက္ပြဲေတြျပင္းထန္ခ်ိန္က ျဖတ္ေလးျဖတ္ဒဏ္ကို အႀကီးအက်ယ္ ခံထားရသည့္ ရြာေတြ။ တခ်ဳိ႔ရြာေတြက ယခုမွ ျပန္လည္ထူေထာင္ကာစ။ ရြာႏွင့္မတူ။ ဒုွ်သည္စခန္းေတြႏွင့္ ပိုႈတူသည္။ အစစ ခ်ဳိ႔တဲ့လြန္းလွသည္။ လူထုဆင္းရဲလ်င္ က်ေနာ္တို႔လည္း ဆင္းရဲသည္။ ရွမ္းပဲပုတ္ဆိုေသာ္လည္း ပဲပုတ္မရွိ။ လူေလးေယာက္အတြက္ ပဲပုတ္ႏွစ္ခ်ပ္ကို ေထာင္းၿပီး ေရခ်ဳိးေပးလိုက္သည္။ ထိုပဲပုတ္ေရက်ဲသည္ ဟင္း။ ရြာအမ်ားစုက ၾကက္သြန္ျဖဴစိုက္ၾကသည္။ စားစရာ ဘာမွမရွိေတာ့ေသာအခါ ၾကက္သြန္ျဖဴေတြကို ေထာင္းၿပီး ဟင္းခ်က္စားၾကသည္။ အနံက မႊန္ၿပီး အရသာက စပ္ဖ်င္းဖ်င္း။
ေနာက္ေတာ့ မဟာမိတ္ပင္မစစ္ေၾကာင္းက လူထုလုပ္ငန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ငန္းမ်ားလုပ္ရန္ ထြက္ခြာသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္အတူ ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔တပ္စု။ ထိုအစုအဖြဲက အင္မတန္ညီသည္။ တပ္မွဴးေတြလည္း လူငယ္ေတြ။ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈလည္း ရွိၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔က လူမမ်ားေတာ့လို႔ထင္။ တေယာက္ျခင္း ရင္းႏွီးမႈလည္း အေတာ္ကေလးရၾကသည္။ အစုအဖြဲ႔ ရင္းႏွီးမႈအျပင္ လူထုနဲ႔လည္း အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနေပၿပီ။ နယ္ေျမအေနအထားကိုလည္း အေတာ္ကေလး တြက္ခ်က္ႏုိင္လာေပၿပီ။ နယ္ေျမခံျဖစ္သည့္ ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔တပ္စုကလည္း အင္မတန္ေျမပုိင္သည့္ရဲေဘာ္ေတြ။ လက္နက္ဖြဲ႔စည္းပံုကလည္း ေကာင္းသည္။ က်ေနာ္တို႔ အစုအဖြဲ႔တြင္ M 23 စက္လက္ပါသလို ဗိုလ္ေလးထြန္းတို႔ တပ္စုတြင္ RPG 2 ႏွင့္ M 79။
ထိုအခ်ိန္ကတည္းက ရန္သူသတင္းကို မျပတ္စံုစမ္းေနခဲ့သည္။ သိပ္ေတာ့မၾကာ။ သတင္းရၿပီ။ နမ့္ဆမ္ ကားလမ္းေပၚက လမ္းကင္း။ ကိုယ့္အင္အားႏွင့္ဆိုလ်င္ ရန္သူကို ေခ်မႈန္းေရးပင္လုပ္ႏုိင္သည္။ ေဒသခံလူထုက လည္း ကူညီရန္အသင့္။ လူေရြြးၿပီး အခုိင္အမာအခ်က္အလက္ ေထာက္လွမ္းစုံစမ္းရန္ လႊတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု သူတို႔ ျပန္လာၾကၿပီ။
က်ေနာ္ ေသနက္တိုက္ၿပီးလို အစိတ္အပိုင္းမ်ား ျပန္လည္တပ္ဆင္ေနစဥ္မွာပင္ ကိုေႄကြႏွင့္ ကိုစံလွတို႔ ျပန္လာၾကသည္။ ရဲေဘာ္အားလံုးကို စုရန္ေျပာသျဖင့္ ေသနက္ကိုအျမန္ဆင္လိုက္ၿပီး သူတို႔ႏွင့္ ၀င္ထိုင္ လိုက္သည္။ ရည္မွန္းထားသည့္ လမ္းကင္းကို တိုက္မည္။ အေပါ့ပါးဆံုးျဖစ္ေစရန္ မလိုအပ္ေသာပစၥည္းမ်ားကို ထားခဲ့ၾကမည္။ ညပုိင္းခ်ီတက္မည္။ အသံမျမည္ေစရန္ အီးေကြးမန္႔ကို ျပင္ဆင္ထားရမည္ --- စသည္ အေျခအေန၊ အခ်က္အလက္ႏွင့္ စုရပ္၊ စံုရပ္၊ စကား၀ွက္တို႔ကို ေျပာၾကားသည္။ ရဲေဘာ္မ်ားကား ခဏအတြင္းမွာပင္ ထမင္းခ်က္သူ။ ပစၥည္းသိမ္းသူ။ အီေကြးမန္႔ျပင္သူတို႔ႏွင့္ ရႈပ္ေထြးသြားၾက၊ မ်က္ႏွာေတြက ၀င္းပ။
(၃)
တညလံုး ခ်ီတက္ခဲ့ၾကရသည္။ ရြာေတြကို ကြင္းၿပီးေရွာင္ခဲ့ရသျဖင့္ ခရီးက ပမ္းလြန္းလွသည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ရလ်င္ရ၊ မရလ်င္ခ်။ မရ၍ခ်ၾကမည္။ ထိုစိတ္ဓါတ္က က်ေနာ္တို႔ကို နတ္ဖမ္းစားသလို ဖမ္းစားထားသည္။ လမိုက္ညအေမွာင္ထုအတြင္းထဲမွာ အလဲလဲ၊ အကြဲကြဲျဖင့္ ခ်ီတက္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သတ္မွတ္ေနရာကို သံုးနာရီခြဲေလာက္မွ ေရာက္သည္။ အလင္းက ျပဳိးတပ်ပ်။ ပါလာသည့္ ထမင္းထုတ္မ်ားကို ေျဖ၍စားသူမ်ားက စားေနၾကၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ေမာပန္းမႈေၾကာင့္ေရာ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ပါ မစားႏုိင္။
ၿပီး --- တိုက္ပြဲအတြက္ေနရာခ်ၾကသည္။ မူလက ကားလမ္းေဘးရွိ ကုန္းကေလးတခုတြင္ ေနရာ ယူရန္ျဖစ္ေသာ္လည္း အစီအစဥ္ေျပာင္းလိုက္သည္။ က်ေနာ္တို႔ေရာက္ေနသည့္ေနရာက မိုးနဲ – ေမာက္မယ္ ၾကားမွ ကားလမ္း။ ထိုကားလမ္း. တဖတ္တခ်က္ပိုင္ဆိုင္မႈက လမ္းေတာင္ဖက္ပိုင္းသည္ ရလလဖ။ ေျမာက္ဖက္ က MTA။ ကုန္းကေလးတည္ရွိေနတာက ေျမာက္ဖက္မွာ။ ဆုတ္လမ္းမေကာင္း။ ဒါ့အျပင္ ထိုကုန္းကေလးမွာ မၾကာခဏရန္သူကိုေစာင့္ျပစ္ေလ့ရွိသည့္ေနရာ။ ရန္သူအာရံုစိုက္ေသာေနရာ။ ထိုေနရာကိုေရွာင္ၿပီး ခပ္လွမ္း လွမ္းရွိ ေနရာတခုကိုေရြးလိုက္သည္။ ထိုေနရာက ကားလမ္းထက္ေတာ့ႏိုမ့္သည္။ မ်က္ကြယ္ေကာင္းသည္။ ရန္သူအာရံုစိုက္သည့္ေနရာမဟုတ္။ အစုအဖြဲ႔တခုကို စက္တလံုးႏွင့္အတူ ေရွ႕ႀကိဳလႊတ္ထားသည္။ ရန္သူ လာလ်င္ ႀကိဳသိေနရန္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔က ကားလမ္းအတိုင္း ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ က်ေနာ္က ကိုေႄကြႏွင့္ ကိုစံလွၾကားမွာ။
သတ္မွတ္ေနရာ။ ျပစ္ပိုင္နက္ ကိုယ္စီသက္မွတ္ၿပီး ကိုယ္ေနရာမွ ကိုယ္ၿငိမ္သက္ၿပီးေနၾကသည္။ မၾကာမီ ရြာသားမ်ား လုပ္ငန္းခြင္၀င္ရန္ ကားလမ္းအတိုင္းထြက္လာၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔က သူတို႔ကို ေတြ႔ေန ေသာ္လည္း သူတို႔က က်ေနာ္တို႔ကို မေတြ႔ရန္လိုသည္။ ပုလိုင္း။ ေပါက္ျပား။ ေက်ာင္းသြားသူတခ်ဳိ႔။ အခ်ိန္မ်ားက တေျဖးေျဖးကုန္။ အလင္းက အေမွာင္ထုကို ေက်ာ္တက္လာၿပီ။
လမ္းကိုလည္း မ်က္ခ်ည္မပ်က္ၾကည့္ရင္း စက္ကိုင္ထားသည့္ တပ္မွဴးကိုလည္းၾကည့္ေနၾကရသည္။ ေရွ႕ႀကိဳလႊတ္ထားသည့္ အစုအဖြဲ႔က သတင္းပို႔မည္မဟုတ္လား။
ရွမ္းျပည္၏ နံနက္ခင္းက ေအးလြန္းလွသည္။ ထိုအေအးႏွင့္ က်ေနာ္တို႔၏ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ေပါင္းၿပီး ခံစားေနရတာက တမ်ဳိးတမည္။ ကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ စုတ္ခ်ည္။ ျဖန္႔ခ်ည္။ တိုက္ပြဲ။ ပစ္ရင္မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္ ဆိုေသာ ဖက္ဆစ္စစ္တပ္ကို တည့္တည့္မွန္ေအာင္ ပစ္ရေတာ့မည့္ တိုက္ပြဲ။ ကုိယ့္လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ေသနတ္နဲ႔ မိစၦာတို႔၏ ၀ိၪာဥ္ကိုႏႈတ္ရေပေတာ့မည္။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ျမင္ကြင္းေတြက ပ်ဳိးတျပတ္ျပတ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္စားေခ်တုန္႔ျပန္ေရးသမားေတာ့ မဟုတ္။ သမိုင္းေႄကြးေတာ့ ေတာင္းရေပမည္။ တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ႀကီးစိုးေနသည္။ တိတ္ဆိတ္စြာ တိုက္ပြဲေခၚေနၾကျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္၏ တိတ္ဆိတ္မႈက က်ယ္ျပန္႔လွ၏။
တပ္စုမွဴးျဖစ္သူႏွင့္ မလွမ္းလွေသာေၾကာင့္ စက္သံတရွွဲရွဲကို မသဲမကြဲၾကားေနရသည္။ ထိုစဥ္ စက္ထဲမွ အသံေပၚလာ.။
"ေရာင္နီေပၚၿပီ"
ထိုသတင္းပို႔ခ်က္က အားလံုးထံ လက္ဆင့္ကမ္း ေရာက္သြားသည္။ အားလံုး ေခါင္းေထာင္သြားသည္။ ရန္သူေရာက္ေနၿပီ။ လႈပ္ရွားမႈတိုင္း ရင္ႏွင့္အမွ်။ သမုိင္းေႄကြး။ အေတြ႔အၾကံဳသစ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ စစ္ဦး။ လက္တကမ္းအကြာ။ ကားသံကို ၾကားေနရ။ ရင္ခုန္သံကို ၾကားေနရ။ ေသနက္ကို ကိုင္ထားတဲ့လက္က ပိုမိုတင္းၾကပ္လာ။ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရး။ ေခ်ေဂြဗာရား။ ၀င္းေမာ္ဦး။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္။ အံႀကိတ္။ ေဆ့ျဖဳတ္။ ေသနက္ကို တင္းတင္းပိုက္ထား။ ကားသံ။ ၿပီးနီးကပ္လာသည့္ ကားသံ။ ကားသံ --- ကားသံ --- ၿပီးေတာ့ --- ေသနက္သံ။ က်ေနာ္တို႔၏ ပြိဳင့္အဖြဲ႔က ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ ေသနက္သံ။ ေနာက္ေတာ့ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေစာင့္ေနသူမ်ား ဆီမွထြက္လာသည့္ ေသနက္သံမ်ား။ ေသနက္သံမ်ားႏွင့္အတူ ကားသည္ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ထိုးရပ္သြားသည္။
ကားရပ္သြားသည့္ေနရာႏွင့္ က်ေနာ္ေနရာယူထားသည့္ ေနရာကမေ၀း။ ကားကႏွစ္စီး။ ကားရပ္သြားသည္ႏွင့္ ယူနီေဖာင္း၀တ္မ်ား လႊားကနဲ ခုန္ဆင္းေနၾကသည္။ တခ်ဳိ႕ လမ္းေပၚကို တလိမ့္ေခါက္ေကြး။ ကားထဲ ျပန္လန္က်သြားသူမ်ား။ က်ေနာ္က အကုန္ျမင္ေနရသည္။ ကားထဲတြင္ အေထြးလိုက္ရွိေနသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ က်ေနာ့္ေသနက္ကို ေရွ႕က ကားထဲထိုးခ်ိန္ၿပီး ပစ္ခ်ထည့္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ ေသနက္ထဲက က်ည္ထြက္သြားသည့္ အသံႏွင့္အတူ ယမ္းကန္သည့္အရသာကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တင္းၾကပ္ေနသည့္ ခံစားမႈေနရာတြင္ ေပါက္ကြဲျခင္းေတြက အစားထိုး၀င္လာသည္။ ေသနက္ႏွင့္အတူ က်ေနာ္လည္း ေပါက္ကြဲေနသည္။ အံကိုတင္းတင္းႀကီတ္ကာ တေတာင့္ျခင္းပစ္ထည့္ေနလိုက္သည္။
က်ေနာ္တို႔ အစစအရာရာလက္ဦးမႈ ရေနသည္။ ရန္သူ လံုး၀အလစ္အငိုက္မိသြားသည္။ က်ေနာ္တို႔ကို လံုး၀ျပန္မပစ္ႏုိင္။ တေတာင့္ျခင္းပစ္ေနရာမွ က်ေနာ့္အျမင္ေတြ၀ါးလာသည္။ မွန္သည္။ က်ေနာ္ မ်က္ရည္မ်ား က်ေနသည္။ ကတၱရာလမ္းေပၚက ျမင္ကြင္းက ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွင့္ ေျပာင္းျပန္။ ဟိုတုန္းက လမ္းေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ အပစ္အခက္ခံခဲ့ရသည္။ အခု အေ၀းေျပးလမ္းမမွာ သင္းတို႔ကို သမိုင္းေႄကြး ျပန္ေတာင္းေနရၿပီ။ ကတၱရာ လမ္းေပၚမွာ ေသေနသူေတြ။ ဒဏ္ရာရေနသူေတြ။ ေသနက္မွန္ၿပီး လန္က်သြားသူေတြ။ ေအာ္ဟစ္ ေနသူေတြ။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲခံေနသည့္ျမင္ကြင္းကို က်ဆံုးသြားရသူ ရဲေဘာ္သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျမင္ေစခ်င္ ေနသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အဖိႏွိပ္ခံခဲ့ရသူ က်ေနာ္တို႔ျပည္သူေတြကို ျမင္ေစခ်င္ေနသည္။ က်ေနာ္တို႔ ေအာင္ပြဲသည္ လူထုေအာင္ပြဲ။ က်ေနာ္တို႔ေအာင္ပြဲသည္ သမုိင္း၏ ေအာင္ပြဲ။
ေအာင္ပြဲခံ ေသနက္သံတို႔က ေတာလံုးညံေနသည္။ က်ေနာ္တို႔. ပစ္ခတ္သံတို႔က ကမႀာႎပေတာ္လဲသံလို တုန္ဟည္းေနသည္။ အဖိႏွိပ္ခံအားလံုးအတြက္ ကိုယ္စားျပဳေနသည့္ ေသနက္သံေတြ။ ဖက္ဆစ္တို႔. ၀ိၪာဥ္ေတြကို ေခ႒ခ်ေနသည့္ က်ည္ဆံေတြ။ က်ေနာ္တို႔ပစ္လႊတ္လိုက္သည့္ က်ည္ဆံေတြထဲကို က်ဆံုးသူတို႔၏ ၀ိၪာဥ္ေတြ ခိုတြဲပါ၀င္ေနသလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ထိုအတိုင္းပင္ ယံုၾကည္ေနသည္။ က်ေနာ္၏ စစ္ဦးတိုက္ပြဲက ေအာင္ပြဲ၏ တံပိုးခရာသံတို႔ျဖင့္ ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံေနေတာ့သည္။ မွန္သည္။ ၾကားေနရသည့္ ေသနက္သံတို႔က ဘိသိပ္မဂၤလာမွာ ပုဏားျဖဴ။ ပုဏားညိဳတို႔ မႈတ္သည့္ ခရုသင္းသံ အလား ---။
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)
(မွတ္ခ်က္။ ။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ ဒုရင္းမွဴးတဦးအပါအ၀င္ ရန္သူ ၁၁ ဦးက်ဆံုးခဲ့သည္။)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://cozan.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.