ပါတီအတြက္ စြန္႔စားခန္း
က်ေနာ္ငယ္ငယ္တုန္းက သတင္းေထာက္သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာ။ သူမ်ားကုိေမးရမွာ ေပ်ာ္သေလာက္ ကိုယ့္ကုိ ေမးရင္ စိတ္ဆုိးတယ္။ ငယ္ငယ္က အျပင္သြားမယ္လုပ္တုိင္း အိမ္က တစ္ေယာက္ေယာက္က ဘယ္သြားမလဲ လုိ႔ အၿမဲအေမးခံရတယ္။ အေမးခံရတုိင္းလည္း တိတိက်က် တစ္ခါမွ မေျဖဘူး။ ဒီနားပဲ ဆုိတဲ့ စကားသုံးလုံးေလာက္ပဲ ေျဖတယ္။
က်ေနာ္ေျပာလုိ္က္တဲ့ ဒီနားက တခါတေလ ညဘက္ အိမ္ျပန္မအိပ္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ သုံရက္ေလာက္မွ ျပန္ေရာက္လာတက္တယ္။ အဲ့ဒီအခါ အေမက " ကုိေရႊလင္းရဲ႕ ဟုိနား ဒီနားက ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာသြားပါလား။ ဘယ္ေတြသြားေနတာလဲလုိ႔ေမးရင္ ဒီနားမွာပဲလုိ႔ က်ေနာ္အၿမဲတမ္းျပန္ေျဖတယ္။
က်ေနာ္ကုိ႔ေမးတာေလာက္ စိတ္ဆုိးတာမရွိဘူး။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ အေမးအျမန္းထူတဲ့ တုိင္းျပည္မွာ ေမြးဖြားတာေနမွာ။ က်ေနာ္ မန္းမွာ ေနတုန္းက နန္းတြင္းထဲကုိ၀င္တုိင္း အေမးခံရတယ္။ အေမးခံရတုိင္းလည္း ေဒါသထြက္မိတယ္။ ေမးတဲ့ ရဲေဘာ္ကလည္း အႀကီးကုိ အႀကီးမွန္းမသိဘူး။ မင္းနဲ႔ ငါနဲ႔ကုိ ကုိင္ေတာ့တာပဲ။ တခါတေလ က်ေနာ္ နန္းတြင္းထဲကုိ ေနာက္က်ၿပီး၀င္တဲ့အခါ အေမးခံရမွာ စုိးလုိ႔ က်ဳံးကုိကူးျဖတ္ၿပီး ၿမိဳ႕ရုိးကုိ ေက်ာ္တက္မလုိ႔ ခဏခဏ စဥ္းစားမိတယ္။
နန္းတြင္းမွာ လူႀကီးလာတဲ့အခါဆုိ ပုိဆုိးတယ္။ အဲ့ဒီလုိေန႔မ်ဳိးက်ရင္ အျပင္လည္းထြက္မရ အထဲလည္း၀င္မရတက္ဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ တရုတ္အရာရွိႀကီးတစ္ေယာက္ နန္းတြင္းထဲကုိလာတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ အျပင္ထြက္လုိ႔မရျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေမြးေန႔ပဲြရွိတယ္။ ေမြးေန႔ပြဲကုိ သြားကလည္း သြားခ်င္ ထြက္လုိ႔ကလည္း မရဘူး။ ေနာက္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းငါးေယာက္ က်ဳံကုိ ျဖတ္ကူးၾကဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္တယ္။
က်ဳံးကုိ ေရျဖတ္ကူးဖုိ႔က မလြယ္လွပါဘူး။ ကုိယ္က ေရးကူးခ်န္ပီယန္လည္းမဟုတ္ေတာ့ ပုိဆုိးတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ညဘက္ေတြမွာ ခုိးကူးဖူးပါတယ္။ တခါမွဟုိ ဘက္ကမ္းေရာက္ေအာင္ေတာ့ မကူးဖူးဘူး။ ဒီအတုိင္းအလြတ္ကူးရင္ ေသခ်ာေပါက္ ေရလည္မွာ နစ္ေသမွာပဲ။ ေရကူးဖုိ႔ ေဖာ့ေကာင္းေကာင္းရွာတာလည္းမရဘူး။
ေနာက္ဆုံးက်ေနာ္တို႔အားလုံး က်ေနာ့္အိမ္က ဓာတ္ဆီထည့္တဲ့ ဆီးဗုံးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္တစ္ဗုံးယူၿပီး အ၀တ္အစားေတြကုိ ေရမစုိေအာင္ ႂကြပ္ႂကြပ္အိပ္ေတြနဲ႔ ေသခ်ာခ်ည္ ဆီးဗုံးေတြကုိဖက္ၿပီး က်ဳံးကိုျဖတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ သူ႔ကားနဲ႔လာေခၚဖုိ႔ က်ဳံးထဲမဆင္းခင္ သူငယ္ခ်င္းကုိ ဖုန္းႀကိဳဆက္ထားလုိက္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ရုိးေပၚေရာက္ေတာ့ ဆရာသမားက အပင္ေအာက္မွာ ေရာက္ေနၿပီ။
က်ေနာ္တုိ႔ေရထဲဆင္းေတာ့ ဟုိဘက္ကမ္းကေန အားေပးပါတယ္။ လက္သီးေလးဆုပ္ၿပီး ကူးဟ ကူးဟဆုိၿပီးလုပ္ျပ အားေပးရွာတယ္။ ရင္ေတြခုန္လုိက္တာအရမ္းပါပဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ျမင္သြားလုိ႔ကေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲ့ဒီညက ေမြးေန႔ရွင္ထက္ ပုိေပ်ာ္ၾကတာ က်ေနာ္တုိ႔ေပါ့။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေလးေတြကုိ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေတြ႔တုိင္း အၿမဲေျပာျဖစ္တယ္။ တကယ့္ကုိ အမွတ္တရေလးေတြပါ။
တခါတုန္းကလည္း က်ဳံးထဲမွာ ငါးခုိးမွ်ားေနတုန္း က်ေနာ္တုိ႔ အဖမ္းခံၾကရတယ္။ လာဖမ္းတဲ့ စစ္သားကုိၾကည့္ၿပီး သနားသြားလုိ႔ ရုံးလုိ္က္သြားတာ။ လာဖမ္းတဲ့ စစ္သားေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ပုံစံက ရယ္ခ်င္စရာပါ။ သူတုိ႔ ထမ္းထားတဲ့ ေသနတ္က သူတုိ႔ရဲ႕ အရပ္ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းေလာက္ပဲရွိတယ္။ သူတုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ စစဖမ္းတုန္းက " ဟိတ္ တစ္ေယာက္မွ မေျပးနဲ႔ လုိ႔အရင္ေအာ္တာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ငါးေယာက္က သူတုိ႔ကုိ ဘုၾကည့္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ စစ္သားေလးႏွစ္ေယာက္ခမ်ာ " အကုိတုိ႔ရာ အကုိတုိ႔မေျပးၾကပါနဲ႔ အကုိတုိ႔ေျပးရင္ က်ေနာ္တုိ႔ အေရးယူခံရမယ္တဲ့" ေျပာရွာတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္သြားတယ္။ ရယ္လည္း ရယ္ခ်င္မိတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ သူတုိ႔ေနာက္ကုိ ငါးမွ်ားတံေတြ ေကာက္ၿပီးလုိက္သြားတယ္။
ကင္းကုိေရာက္ေတာ့ ကင္းမႈးက " မင္းတုိ႔ဘယ္ကလဲလုိ႔ ေမးတယ္ ။" က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ္ ဘယ္သူရဲ႕သားပါလုိ႔ ေျပာလုိက္ေရာ " မင္းတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ရူပ္တဲ့ေကာင္ေတြပဲလုိ႔ ကင္းမႈး ညည္းရွာတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ ဘာမွ အေရးမယူပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ အိမ္ျပန္လႊတ္တယ္။ သူတုိ႔သုံးေယာက္ကုိ က်ေနာ္မိထားတဲ့ ငါးႏွစ္ေကာင္ေပးလုိက္တယ္။ မယူးဘူးလုိ႔ အတင္းျငင္းရွာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ဘာျပသာနာမွ မရွာဘူးလုိ႔ ေျပာလုိက္မွာ ငါးကုိယူၿပီး ေက်းဇူးပဲကြာလုိ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://hanlinhtun.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.