အလြမ္း ဒီဇင္ဘာ
အဲဒါ ေန႕တိုင္း မနက္ ၇ နာရီခြဲ ရထားကို ေစာင့္ေနရတဲ့ ရထားမွတ္တုိင္ေလး
(ခုေနတဲ့ အိမ္ထမင္းစားခန္းကရိုက္ထားတာ၊ အဲဒီကုန္းတက္ကေလးကို ျဖတ္ၿပီး ရထားမွတ္တုိင္ေလးကို သြားရတာေလ)ေအာ္စလိုရဲ႕ ဒီဇင္ဘာကေတာ့ ႏွင္းေတြ ေဖြးေဖြးေပါ့..
ႏွင္းဆုိတာ ရုပ္ရွင္ထဲ နဲ႕ ကားတြန္းကားထဲသာ ျမင္ဖူးသူ တေယာက္ ဒီလိုေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ နွင္းေတြထဲ ရံုးတက္ရံုးဆင္း အဲဒီဘူတာေလးမွာ ေန႕တုိင္းသြားေနရတဲ့ အခါ မလြမ္းဘယ္သူရွိပါ့မလဲေလ ၾကည့္ပါဦး အဲဒါ မနက္ ၇ နာရီခြဲခါနီး တဲ့ ေမွာင္ေနတာပဲ … ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာေန႕က ထမင္းဖိတ္ေကၽြးတဲ့အိမ္မွာ ခိုင္ထူးရဲ႕ အိမ္အလြမ္းသီခ်င္းကိုလဲ နားေထာင္ၿပီးသကာလ တခ်ိန္တည္းမွာ ကာရာအိုေကကိုလဲ ဟဲလိုက္တဲ့အခါမွာ ပိုလို႕ လြမ္းသြားေလရဲ႕၊
(ကိုေပါနဲ႕တကြ အေပါင္းအသင္းေတြကလဲ သားကိုခ်ည္း လြမ္းတာ ဟုတ္လို႕လားလို႕လဲ ေမးထားေသး)
ဒီလုိႏွင္းေတြ မရွိေပမယ့္ ဒီလုိပဲ ေအးခ်မ္းလွတဲ့ ကယားျပည္နယ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေလးကို သတိရမိတယ္.. အဲဒီေတာင္ေပၚေျမျပန္႕ၿမိဳ႕ေလးက တူႏွစ္ကိုယ္ တုိင္းျပည္ကေလးကို လဲ သတိရမိတယ္။ ဒီမွာက ခုလိုလွ်ပ္စစ္အေႏြးေပးစက္ေလးလဲ မရွိ ။ ခုေနတဲ့ အိမ္လို ေလမ၀င္ႏုိင္တဲ့ တိုက္အိမ္လဲ မဟုတ္ေပမယ္လို႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြနဲ႕ ေႏြးေထြးေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ လြမ္းတယ္ အိမ္ေလးကိုလဲ။
အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကေတာ့ ဒီဇင္ဘာလရဲ႕ ႏွစ္သစ္ကူးညစကား၀ိုင္းေတြမွာ ရွိေနေသးတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြနဲ႕ ေ၀းကြာေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းျပန္ေျပာျဖစ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေထာင္ထဲက ရဲေဘာ္ေတြ ၊က်ဆံုး ရဲေဘာ္ေတြ ၊ေဒသမတူတဲ့ ေနရာေရာက္ေနတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြ အေၾကာင္းကို တသသေျပာၾကလြန္းလို႕ တခ်ိဳ႕ကုိဆို လူကိုလဲ ျမင္လုိက္ရေရာ အရမ္းကို ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သြားတာပါပဲ။ အဲဒီရဲေဘာ္ေတြရဲ႕ ကိုယ္ေနဟန္ထားေတြကို လုပ္ျပတဲ့အခါ လုပ္ျပၾက၊ သူတုိ႕ အမွတ္တမဲ့ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဟာသေတြကို ေျပာျပၾကၿပီး ေရႊျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီရၾကရင္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနာဂတ္ေတြနဲ႕ လူငယ္ေလးေတြက ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေမာ့ၾကည့္လုိက္ သက္ျပင္းေတြခ်လိုက္ လမင္းႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ ..
ကိုယ့္ဇာတိေျမကို လြမ္းလုိက္ၾကနဲ႕… ဘယ္လိုမွ ေမ့မရတဲ့ ညေတြေပါ့။ လြမ္းတယ္ အဲဒီညေတြကိုလဲ။
အဲဒီလိုပဲ သိပ္မေ၀းေသးတဲ့ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာေလးကိုလဲ လြမ္းေမာမိေသးတယ္။
လြမ္းေမာတယ္လို႕ ေျပာရေလာက္ေအာင္ပဲ အခု ျပန္ေတြးရင္ လြမ္းလဲ လြမ္းတယ္ ေမာလဲ ေမာတယ္။ အျဖစ္က ျပန္ေျပာရင္ သံေယာဇဥ္ေလးေတြက အသစ္ အသစ္ျဖစ္သြားမယ္ထင္ရဲ႕၊
အဲဒီ ၂၀၀၅ ဒီဇင္ဘာတုန္းကေပါ့…
ခရစ္စမတ္အတြက္ သီခ်င္းလိုက္ဆိုတဲ့ ကေလးေတြက သူတုိ႕ရတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကို စုၿပီး ဒီဇင္ဘာ ၃၁ ရက္ေန႕ညဖက္ ႏွစ္သစ္ႀကိဳဆုိပြဲ လုပ္ၾကတယ္။ က်မတုိ႕ေနတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ကြင္းျပင္က်ယ္ႀကီးမွာဆိုေတာ့ က်မတုိ႕က ၀ိုင္းကူခ်က္ျပဳတ္ ပါ၀င္ဆင္ႏြဲ၊ ပါဆယ္ဂိမ္းေဆာ့၊ ကာရာအိုေကဆို၊ လက္ေဆာင္ေတြ လဲၾကေပါ့။ အဲဒီႏွစ္တုန္းကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီအိမ္မွာလဲ ႏွစ္သစ္ႀကိဳမယ္ ဆိုလုိ႕ ၁၀ နာရီထုိးရင္ ျပန္လာေနာ္ ဒီမွာ ပါဆယ္ဂိမ္းေဆာ့မယ္ လို႕ ေသခ်ာမွာလိုက္ရက္နဲ႕ ျပန္မလာလို႕ သူေနာက္လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ သိပ္လဲမေ၀းဘူးေလ။ ဒါနဲ႕ ေရာက္သြားေတာ့ ေနာက္ေဖးဘက္ျခမ္းမွာ လူေတြက စုစု စုစု ျမင္ေနရတယ္။ ဘာလုပ္ေနလဲ သြားၾကည့္ေတာ့ လားလား သူတုိ႕ ပိုကာ ၀ိုင္း။ က်မပီေအက ၀ိုင္းထဲမွာ ခန္႕ခန္႕ႀကီး ထုိင္ေနလို႕၊ ဘာျဖစ္လို႕ ျပန္မလာေသးတာလဲ။ ၁၀ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ ကတိလဲ မတည္ဘူးလို႕ ခပ္တည္တည္ေျပာေတာ့ မလာေသးဘူးေလတဲ့ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ေတာင္မၾကည့္ပဲ ျပန္ေျပာတာ၊ ေဒါသက အခ်စ္ေတြကို ဖုံးသြားတယ္။ ၀ိုင္းနားမွာ ထုိင္ေနသူေတြကလဲ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္သူ႕မွမျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘာလုပ္လုိက္တယ္ထင္လဲ……
သူတုိ႕ ေသာက္ေနတဲ့ အရက္၀ိုင္းထဲက ပုလင္းအသစ္စက္စက္တပုလင္းကို ၀င္ေကာက္ကိုင္ လိုက္ၿပီး တံခါးေပါက္ကေန လႊင့္ပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီး အျပင္ကိုထြက္လုိက္တယ္။ အကုန္၀ရုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားတာ သိလား။ အရက္ပုလင္းကလဲ အျပင္က ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့ေနရာ က်သြားတယ္တဲ့ ေနာက္မွ ျပန္သိတာ။ မကြဲဘူး ၊ ေအး ခု ျပန္မလာရင္ ျပန္ကိုမလာေတာ့နဲ႕ လို႕ ေျပာၿပီး ေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႕ ျပန္လာလိုက္တယ္။ ၁၂ နာရီတီးခါနီးေတာ့ ဘိုးေတာ္က ျပန္လာတယ္။ ဟိုလုိလုိ ဒီလိုလိုနဲ႕ ။ သူ႕ကိုမၾကည့္ပဲ ဒီတုိင္းေနတယ္။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ က်မတုိ႕ စံုတြဲလိုပဲ ဒီ၀ိုင္းထဲ ပါတဲ့ လူေတြရဲ႕ စံုတြဲတုိင္း မေခၚၾကဘူး၊ အဲဒီည က်န္တဲ့လူေတြလဲ သူတုိ႕အိမ္ေတြကို ျပန္မလာၾကဘူးတဲ့။ ဒီေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူေတြက စကားမေျပာပဲ သပိတ္ေမွာက္လိုက္ၾကတာ ညီလို႕။
သူကလဲ အရက္ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္တာ ရိုင္းတယ္ဆုိၿပီး စကားမေျပာဘူး။ ကုိယ္ကလဲ ဒီလိုရိုုင္းေအာင္ လုပ္တာ ဘယ္သူလဲ ျပန္ေမးၿပီး စကားမေျပာဘူး။ ခုန ေျပာတာေမးတာေတြက အီးေမးလ္နဲ႕ပို႕တာေတြ။ လူေတြကေတာ့ စကားမေျပာၾက။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀မွာ အဲဒီအခါ ရန္ျဖစ္စကားမေျပာ အၾကာဆံုးထင္ခဲ့တယ္။ ငါ့တို႕ ကြာရွင္းမယ္ စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထုိးလို႕ ေမးလ္ပို႕လိုက္ေတာ့ ဘာမွ ျပန္မလာဘူး၊ စကားမေျပာတာ တရက္ေလာက္ ၾကာလာေတာ့ ငိုခ်င္လာေရာ၊ ငါ့ကို သူကျပန္ၿပီးမ်ားေဒါသ ထြက္စရာလားေပါ့၊ ထမင္းက်ေတာ့ တူတူလာစားေနၿပီး စကားမေျပာတာကိုး၊ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ေတြးရင္း မ်က္ရည္က က်ေတာ့ ဘာလို႕ ငိုတာလဲတဲ့၊ စကားမွ မေျပာတာ ဆုိေတာ့ ဟမ္ ဘယ္သူက မေျပာတာလဲတဲ့၊ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာပဲေနေတာ့ ဘာလို႕ အရက္ပုလင္းကို လႊင့္ပစ္တာလဲ သူမ်ားေတြ အားနာစရာ တဲ့၊ လႊင့္ပစ္ေအာင္ ဘယ္သူက စလုပ္လဲ ဆိုတဲ့ သံသရာက ျပန္စျပန္ေရာ… အဲဒီစကားေတြနဲ႕ပဲ ပတ္ခ်ာလည္ေနခဲ့ၾကတယ္။ အဲလိုငိုေန ေျပာေနတုန္း ဖုန္း၀င္လာတယ္၊ ဗြီအိုေအ သတင္းေထာက္ေအးေအးမာေလ၊ ဇာတ္လမ္းအစ အိမ္ကလဲ သူတုိ႕အိမ္၊ သူက ကဗ်ာဆရာ ကိုလြမ္းဏီ မိန္းမေလ၊ ကိုယ္က ငိုေနေတာ့ ဖုန္းမကိုင္ဘူး၊ သူက ဖုန္းကိုင္လုိက္တယ္၊ အမကို တီေကစက္ရံုက ဒစ္ေကာင့္ ခ်တာ သြား၀ယ္မယ္ လိုက္မလားေမးမလို႕ ဆုိတဲ့ ဖုန္းတဲ့ ေျပာၿပီး ဖုန္းလာေပးတယ္၊ မေျပာဘူး ေျပာေတာ့ ဖုန္းထဲကေန ဒီမွာ သူက မေျပာဘူးတဲ့၊ ဟုိကဘာျပန္ေျပာတယ္ မသိဘူး၊ အၾကာႀကီး ေျပာေနၾကေသးတယ္၊ ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္ ခုက်ေတာ့ က်ေနာ္စကားမေျပာလုိ႕ ငိုေနတယ္ ဘာညာကြိကြ စကားရွည္ေနေသး၊ ေနာက္ဆံုး က်ေနာ္ လိုက္ပို႕လိုက္ပါ့မယ္ ဆုိပဲ။ အင္းေျပာရရင္ အဲဒီစက္ရံုကို ေစ်းသြားမ၀ယ္ျဖစ္ေပမယ့္ ဇာတ္သိမ္းအပိုင္းမွာ စကားေတာ့ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူညီခ်က္ေတြအရ ေနာက္ဆို ကတိေပးၿပီးရင္ တည္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဆုိတာကို ပီေအက ခုထိ သေဘာေပါက္ လုိက္နာေနရၿပီး ကိုယ္ကလဲ အဲလိုသူတုိ႕ ေဘာ္ေဘာ္ေတြပြဲမွာ ခုလုိ ပြဲလာမၾကမ္းဖုိ႕ ထိန္းသိမ္းလုိက္နာ လိုက္ရတယ္ေလ၊
ဒီိလိုနဲ႕ကုိယ္တုိ႕ ရန္သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။( နီးတက်က္က်က္ ေ၀းတသက္သက္ ဆုိတာ ဒါမ်ိး)
အင္း လြမ္းရတဲ့ အျဖစ္ေလးေတြ ဆုိတာ ဒါပဲ ထင္ပါရဲ႕၊ ဒီလကို့ အလြမ္း ဒီဇင္ဘာလို႕ နာမည္တပ္ထားတာ မွန္တယ္မဟုတ္လား၊ တကယ္လဲ လြမ္းေနတယ္၊ ခ်စ္ရတဲ့သူမပါပဲ ဒီႏွစ္သစ္ကို ဘယ္လိုႀကိဳရပါ့၊
လြမ္းးးးးးးးးးးးးးတယ္.............။
ခ်စ္ခင္စြာျဖင့္
ခင္မင္းေဇာ္
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://khinminzaw.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.