၂၀၀၉
အခ်ိန္ေတြဟာ ပ်ံသန္းသြားတယ္ ဆိုတာဟာ သိပ္မွန္တယ္။ အခ်ိန္ဟာ ပ်ံသန္းတဲ့ ယဥ္တစ္စင္းဆို က်ေနာ္တုိ႔ဟာ သူ႔ထဲမွာ စီးနင္း လုိက္ပါေနၾကတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ တခါတေလ အိပ္ယာထဲမွာ ျဖစ္ျဖစ္ ပက္လက္လွန္ၿပီး အိပ္မေပ်ာ္ရင္ အေတြးက ေလထဲ လႊတ္ထားတဲ့ စြန္လို ေလကိုလႊဲခ်ၿပီး သူ႔ဟာသူ အရူးအမူး လမ္းသလား ေနတတ္တယ္။ အခုလို ႏွစ္သစ္မွာေတာ့ ငါမေသေသးပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ ထပ္ေရာက္ျပန္ၿပီ ဆိုၿပီး ျဖတ္သန္းလာတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားမိမွာ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။
လြန္ခဲ့ေသာ္ ႏွစ္မ်ားစြာတုန္းက က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ စီးခဲ့ဖူးတဲ့ သံုးဘီး စက္ဘီး အနီေရာင္ေလးကို ျပန္ျမင္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက တီဗီကေန ထီဖြင့္ေနတာကို ျပတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကေလးေတြက မသိဘူး ရစ္လံုးလို ဟာႀကီးေတြကို လွည့္လွည့္ေနတာ... တကယ္ဆို ထုိင္း ထီလိုပဲ အထဲမွာ နံပတ္ေတြ ေရးထားတဲ့ အလံုးေလးေတြ ရွိေကာင္း ရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလး ဆိုေတာ့ လွည့္ေနတာပဲျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ သံုးဘီး စက္ဘီးေလးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေျခနင္းကို ကိုင္ၿပီး သူတို႔ လွည့္သလို လွည့္ေနခဲ့တယ္။
ေနာက္က်ေတာ့ ဘားအံမွာ သာမညေတာင္ကို တက္တယ္။ ေတာင္တက္လမ္းမွာ ေခ်ာ္လဲတယ္။ ေနာက္ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္က ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ပုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အစြဲအလမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ္သေဘာ မက်ရင္ လစ္လ်ဴရႈထားရံု ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာတင္ မရပ္ပဲ ေ၀ဖန္ ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္က ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ပုတ္ေပးလုိက္ခဲ့လုိ႔ က်ေနာ္ အခုခ်ိန္အထိ ေနမေကာင္းေတာင္ မျဖစ္သေလာက္နဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ ျဖတ္သန္းလာႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ အခုထိ ထင္တယ္။
က်ေနာ္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေက်ာင္းမွာ အေလးသြားေလ့ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ့္ အက်င့္ပါပဲ။ အိမ္သာသြားရင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔သာ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းကလည္း လႊတ္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အိမ္သာသြားခ်င္ေပမဲ့ ေပၿပီး ထုိင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကံအေကာင္း အေၾကာင္းမလွ စြာနဲ႔ ေက်ာင္းမဆင္းခင္ပဲ က်ေနာ္ အတန္းထဲမွာ အီးပါခ်မိပါေလေရာ... အစကေတာ့ သူတုိ႔က အနံ႔ကေနစ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္တာဆိုေတာ့ နံရံမွာပါ ေပသြားခဲ့ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဂင္းနစ္ စံခ်ိန္စာအုပ္မွာ မွတ္မယ္ဆို အဆိုးရြားဆံုး အီးပါခ်မႈလုိ႔မ်ား မွတ္မလား မသိပါဘူး။ ၂တန္း တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းျပန္၀င္လာေတာ့ တျခားအခန္း က်ေတာ့ အဲဒီ ၂တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မွတ္မိၾကတယ္။ ဒါကို ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးရတာလည္း ခပ္လန္႔လန္႔... ေတာ္ၾကာ ဘ၀မွာ အမည္းစက္ စြန္းထင္းတယ္ ဆိုတာကို ေျပာမဲ့အစား ေမာင္ထူးျမတ္ အတန္းထဲ အီးပါခ်သလို ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာင္းသံုးကုန္ၾကမွ ဒုကၡ။
ေမာ္လၿမိဳင္တုန္းက အမွတ္ကိုး အထက္တန္းေက်ာင္းက ရံုးႀကီးဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္မွာေပါ့။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆရာမရဲ့ က်ဴရွင္ကို သြားရတယ္။ ဆရာမက ေက်ာင္းနားမွာပဲ ေနတယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ေက်ာင္းက တစ္တန္းတည္း၊ တစ္ခန္းတည္း ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ေက်ာင္းနားမွာပဲ ေနတယ္။ သူ႔အေမကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းက ဆရာမပဲ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးကလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ အရပ္ရွည္ၿပီး လူေကာင္ ထြားပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္သူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္က မုိက္မိုက္ေပါ့ဗ်ာ... ေက်ာင္းျပန္ရင္ သူ႔ေနာက္က လုိက္လုိက္ျပန္ၿပီး စူးရဲတဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ Lotusပစ္ တာေပါ့ဗ်ာ... ေကာင္မေလးကလည္း မိုက္ၾကည့္ (ခပ္မိုက္မိုက္ အၾကည့္ကို ဆိုလိုသည္) ျပန္ၾကည့္သား... က်ေနာ့္ ထံုးစံအတိုင္း ဖြင့္မေျပာရဲတဲ့ အက်င့္နဲ႔ က်ေနာ္ ရန္ကုန္သာ ျပန္ေျပာင္းလာခဲ့ေရာ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလဟာ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ထူးျခားတဲ့ ကာလပဲ။ က်ေနာ္ဟာ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး သြားတတ္ လာတတ္ ရွိေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘာေၾကာင့္ ထူးျခားရသလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေနခဲ့ေသာ အျခားၿမိဳ႕ေတြမွာ သြားတတ္လာတတ္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးလို႔ပဲ။ ရန္ကုန္သားလုိ႔ ေျပာရမွာခက္တယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မသိဘူး။ သြားလည္း မသြားဖူးဘူး။ အိမ္ရယ္၊ ဂိမ္းဆိုင္ရယ္၊ ေက်ာင္းရယ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္ အခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ တီတီစီကို ျပန္၀င္ေတာ့ ခုႏွစ္တန္း၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း လူပါး၀လာၿပီ ေျပာရမွာေပါ့။ က်ေနာ္ တီတီစီမွာ တက္ရတာ ပိုဂုဏ္ရွိသလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနၿပီး စာအုပ္ထဲမွာ စာမရွိတဲ့ စရုိက္ရယ္၊ အလြတ္မက်က္ႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ရယ္ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အတန္းထဲမွာ ေတာ္ရံုတန္ရံု အဆင့္မွာပဲ မနည္း ကုပ္ကပ္ တြယ္ေနရပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အတန္းထဲမွာလည္း ဂုဏ္မရွိခဲ့၊ က်ေနာ္ မတိုးရဲတဲ့ လူေတာထဲမွာလည္း ဂုဏ္မရွိခဲ့၊ မိဘေရွ႕မွာလည္း သူတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္မရွိခဲ့၊ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတဲ့ ဂိမ္းေတြ ထဲမွာပဲ ဂုဏ္သိကၡာအတုေလး နည္းနည္း ရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာေပါက္ မိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မွာမွ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လည္း ရေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀ ကုန္ခါနီးမွ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ရေတာ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ အဆက္အသြယ္ မရလို႔ စိတ္ညစ္ေနသား... ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ႀကိဳက္ခဲ့၊ သေဘာက်ခဲ့ ဖူးတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ မ်ားေပမဲ့ ဒီတစ္ေယာက္သာ ပထမဆံုး ခ်စ္သူ ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေ၀းႀကီးမွာေပါ့ဗ်ာ...
ဒီႏွစ္ မတ္ခ်္လဆို ၁၈ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ အေကာင္ကလည္း ႀကီးေသးတယ္။ ဒါကို အထက္တန္း ျပန္တက္ရဦးမွာမို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ ခ်ီတုန္ခ်တံု ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု စ၀င္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၉ကိုလည္း ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြလိုပဲ မသိမသာ ျဖတ္သန္းသြားႏုိင္မယ္ ထင္မိပါတယ္။
လြန္ခဲ့ေသာ္ ႏွစ္မ်ားစြာတုန္းက က်ေနာ္ ေလွ်ာက္ စီးခဲ့ဖူးတဲ့ သံုးဘီး စက္ဘီး အနီေရာင္ေလးကို ျပန္ျမင္မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက တီဗီကေန ထီဖြင့္ေနတာကို ျပတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကေလးေတြက မသိဘူး ရစ္လံုးလို ဟာႀကီးေတြကို လွည့္လွည့္ေနတာ... တကယ္ဆို ထုိင္း ထီလိုပဲ အထဲမွာ နံပတ္ေတြ ေရးထားတဲ့ အလံုးေလးေတြ ရွိေကာင္း ရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလး ဆိုေတာ့ လွည့္ေနတာပဲျမင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္ သံုးဘီး စက္ဘီးေလးကို ေျပာင္းျပန္လွန္ၿပီး ေျခနင္းကို ကိုင္ၿပီး သူတို႔ လွည့္သလို လွည့္ေနခဲ့တယ္။
ေနာက္က်ေတာ့ ဘားအံမွာ သာမညေတာင္ကို တက္တယ္။ ေတာင္တက္လမ္းမွာ ေခ်ာ္လဲတယ္။ ေနာက္ သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္က ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ပုတ္ေပးလုိက္တယ္။ ယံုၾကည္မႈေတြ၊ အစြဲအလမ္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ က်ေနာ္ဟာ ကိုယ္သေဘာ မက်ရင္ လစ္လ်ဴရႈထားရံု ဆိုတဲ့ အဆင့္မွာတင္ မရပ္ပဲ ေ၀ဖန္ ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္တတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းက သာမညေတာင္ ဆရာေတာ္က ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ ပုတ္ေပးလုိက္ခဲ့လုိ႔ က်ေနာ္ အခုခ်ိန္အထိ ေနမေကာင္းေတာင္ မျဖစ္သေလာက္နဲ႔ က်န္းက်န္းမာမာ ျဖတ္သန္းလာႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ အခုထိ ထင္တယ္။
က်ေနာ္ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ေက်ာင္းမွာ အေလးသြားေလ့ မရွိပါဘူး။ က်ေနာ့္ အက်င့္ပါပဲ။ အိမ္သာသြားရင္ အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ အေပါ့သြားခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ျဖစ္နဲ႔သာ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းကလည္း လႊတ္ခါနီးၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ အိမ္သာသြားခ်င္ေပမဲ့ ေပၿပီး ထုိင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကံအေကာင္း အေၾကာင္းမလွ စြာနဲ႔ ေက်ာင္းမဆင္းခင္ပဲ က်ေနာ္ အတန္းထဲမွာ အီးပါခ်မိပါေလေရာ... အစကေတာ့ သူတုိ႔က အနံ႔ကေနစ ရွာေဖြ ေတြ႔ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္က ေနာက္ဆံုးတန္းမွာ ထိုင္တာဆိုေတာ့ နံရံမွာပါ ေပသြားခဲ့ေသးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ဂင္းနစ္ စံခ်ိန္စာအုပ္မွာ မွတ္မယ္ဆို အဆိုးရြားဆံုး အီးပါခ်မႈလုိ႔မ်ား မွတ္မလား မသိပါဘူး။ ၂တန္း တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းျပန္၀င္လာေတာ့ တျခားအခန္း က်ေတာ့ အဲဒီ ၂တန္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္နဲ႔ စပ္လ်ဥ္းၿပီး မွတ္မိၾကတယ္။ ဒါကို ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးရတာလည္း ခပ္လန္႔လန္႔... ေတာ္ၾကာ ဘ၀မွာ အမည္းစက္ စြန္းထင္းတယ္ ဆိုတာကို ေျပာမဲ့အစား ေမာင္ထူးျမတ္ အတန္းထဲ အီးပါခ်သလို ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာင္းသံုးကုန္ၾကမွ ဒုကၡ။
ေမာ္လၿမိဳင္တုန္းက အမွတ္ကိုး အထက္တန္းေက်ာင္းက ရံုးႀကီးဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္မွာေပါ့။ ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆရာမရဲ့ က်ဴရွင္ကို သြားရတယ္။ ဆရာမက ေက်ာင္းနားမွာပဲ ေနတယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆုိင္ ေက်ာင္းက တစ္တန္းတည္း၊ တစ္ခန္းတည္း ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကလည္း ေက်ာင္းနားမွာပဲ ေနတယ္။ သူ႔အေမကလည္း က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းက ဆရာမပဲ။ အဲဒီ ေကာင္မေလးကလည္း က်ေနာ့္လိုပဲ အရပ္ရွည္ၿပီး လူေကာင္ ထြားပါတယ္။ ေမာ္လၿမိဳင္သူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္က မုိက္မိုက္ေပါ့ဗ်ာ... ေက်ာင္းျပန္ရင္ သူ႔ေနာက္က လုိက္လုိက္ျပန္ၿပီး စူးရဲတဲ့ မ်က္လံုးႀကီးေတြနဲ႔ Lotusပစ္ တာေပါ့ဗ်ာ... ေကာင္မေလးကလည္း မိုက္ၾကည့္ (ခပ္မိုက္မိုက္ အၾကည့္ကို ဆိုလိုသည္) ျပန္ၾကည့္သား... က်ေနာ့္ ထံုးစံအတိုင္း ဖြင့္မေျပာရဲတဲ့ အက်င့္နဲ႔ က်ေနာ္ ရန္ကုန္သာ ျပန္ေျပာင္းလာခဲ့ေရာ ဘာမွ ဟုတ္တိပတ္တိ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ေမာ္လၿမိဳင္မွာ ေနခဲ့ရတဲ့ ကာလဟာ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ထူးျခားတဲ့ ကာလပဲ။ က်ေနာ္ဟာ ေမာ္လၿမိဳင္မွာေတာ့ အေတာ္ေလး သြားတတ္ လာတတ္ ရွိေနခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ဘ၀မွာ ဘာေၾကာင့္ ထူးျခားရသလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဟာ ေနခဲ့ေသာ အျခားၿမိဳ႕ေတြမွာ သြားတတ္လာတတ္၊ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ တခါမွ မရွိခဲ့ဖူးလို႔ပဲ။ ရန္ကုန္သားလုိ႔ ေျပာရမွာခက္တယ္။ က်ေနာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဘာမွ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မသိဘူး။ သြားလည္း မသြားဖူးဘူး။ အိမ္ရယ္၊ ဂိမ္းဆိုင္ရယ္၊ ေက်ာင္းရယ္နဲ႔ပဲ က်ေနာ္ အခ်ိန္ကို ကုန္ဆံုးေစခဲ့ပါတယ္။
ရန္ကုန္ကို ျပန္ေရာက္ တီတီစီကို ျပန္၀င္ေတာ့ ခုႏွစ္တန္း၊ ေတာ္ေတာ္ေလးလည္း လူပါး၀လာၿပီ ေျပာရမွာေပါ့။ က်ေနာ္ တီတီစီမွာ တက္ရတာ ပိုဂုဏ္ရွိသလို စိတ္ထဲမွာ ခံစားမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေနၿပီး စာအုပ္ထဲမွာ စာမရွိတဲ့ စရုိက္ရယ္၊ အလြတ္မက်က္ႏုိင္တဲ့ ဦးေႏွာက္ရယ္ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အတန္းထဲမွာ ေတာ္ရံုတန္ရံု အဆင့္မွာပဲ မနည္း ကုပ္ကပ္ တြယ္ေနရပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာ အတန္းထဲမွာလည္း ဂုဏ္မရွိခဲ့၊ က်ေနာ္ မတိုးရဲတဲ့ လူေတာထဲမွာလည္း ဂုဏ္မရွိခဲ့၊ မိဘေရွ႕မွာလည္း သူတုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တာေတြ နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့ သားတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္မရွိခဲ့၊ က်ေနာ္ ေပ်ာ္ေမြ႔ေနတဲ့ ဂိမ္းေတြ ထဲမွာပဲ ဂုဏ္သိကၡာအတုေလး နည္းနည္း ရွိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ သေဘာေပါက္ မိတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္မွာမွ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လည္း ရေတာ့ ေတာ္ေသးတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀ ကုန္ခါနီးမွ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ရေတာ့တယ္။ ေလာေလာဆယ္ အဆက္အသြယ္ မရလို႔ စိတ္ညစ္ေနသား... ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ႀကိဳက္ခဲ့၊ သေဘာက်ခဲ့ ဖူးတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ မ်ားေပမဲ့ ဒီတစ္ေယာက္သာ ပထမဆံုး ခ်စ္သူ ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္လည္း အေတာ္ေလး ျမတ္ႏိုးပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေ၀းႀကီးမွာေပါ့ဗ်ာ...
ဒီႏွစ္ မတ္ခ်္လဆို ၁၈ႏွစ္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ အေကာင္ကလည္း ႀကီးေသးတယ္။ ဒါကို အထက္တန္း ျပန္တက္ရဦးမွာမို႔ အနည္းငယ္ေတာ့ ခ်ီတုန္ခ်တံု ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခု စ၀င္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၉ကိုလည္း ကုန္လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေတြလိုပဲ မသိမသာ ျဖတ္သန္းသြားႏုိင္မယ္ ထင္မိပါတယ္။
ႏွစ္သစ္က လူေဟာင္း
ႏွစ္သစ္မွာ ေနရာသစ္ကေန ဘေလာ့ဂ္ေဟာင္းကို ေဟာင္းႏြမ္းေသာ ေမာင္ထူးျမတ္က သစ္လြင္ေသာ ႏႈတ္ခြန္း ဆက္သျခင္း အေနနဲ႔ ပို႔စ္တင္ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာ အားလံုး အဆင္ေျပ ၾကမွာပါလို႔ က်ေနာ္ ခန္႔မွန္းပါတယ္။ က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္အေနနဲ႔လည္း ၂၀၀၆ ကေန ၂၀၀၉ အထိကို ဆန္႔ငင္ ဆန္႔ငင္နဲ႔ အသက္ရွင္ လာခဲ့တာကို က်ေနာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ခံစားရပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ ဒီ ေျမသစ္က ေရခဲတဲ့ ရာသီဥတုမွာ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖုိ႔ လံုးပန္းရပါဦးမယ္။
ေက်ာင္း မတက္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ ေက်ာင္းျပန္ တက္ရေတာ့မွာကို က်ေနာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရွိပါတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းတက္ေန တုန္းကလည္း ပုိစ့္ေတြကို တင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အတြက္၊ အခုလည္း ဆက္တင္ ေနဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာသစ္မွာ စိမ္ေခၚမႈေတြ ရွိလာႏုိင္ေပမဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစား ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ၂၀၀၉ မွာ အဆင္ေျပမဲ့ အားလံုးထဲမွာ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ :)
မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ။
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
ေက်ာင္း မတက္ရတာ ၾကာၿပီမို႔ ေက်ာင္းျပန္ တက္ရေတာ့မွာကို က်ေနာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရွိပါတယ္။ အရင္ ေက်ာင္းတက္ေန တုန္းကလည္း ပုိစ့္ေတြကို တင္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အတြက္၊ အခုလည္း ဆက္တင္ ေနဦးမွာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာသစ္မွာ စိမ္ေခၚမႈေတြ ရွိလာႏုိင္ေပမဲ့ အဆင္ေျပေအာင္ ႀကိဳးစား ေနပါတယ္။ က်ေနာ္ ေျပာခဲ့သလိုပဲ ၂၀၀၉ မွာ အဆင္ေျပမဲ့ အားလံုးထဲမွာ က်ေနာ္လည္း ပါတယ္လုိ႔ ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။ :)
မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ။
ႏွစ္သစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://htoomyat.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.