အသံတိတ္မ်က္ရည္....
ဇန္န၀ါရီ (၂) ရက္ရဲ႔ မနက္ခင္းက ထုံးစံအတုိင္း နွင္းေတြ ေ၀ေနခဲ႔တာပါပဲေလ...
တတီတီနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေအာ္ေနတဲ႔ ႏႈိးစက္ကုိ အသာအယာလွမ္းပိတ္လုိက္ျပီး ရင္ဘတ္ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္တင္လုိ႔ မ်က္ႏွာက်က္ျဖဴျဖဴကုိ တည္ျငိမ္စြာ စိုက္ၾကည႔္ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္...
(၁၇) ႏွစ္တဲ႔....
ႏႈတ္ခမ္းေထာင္႔စြန္းမွာ ျပဳံးတာလား၊ မဲ႔တာလား သူကိုယ္တုိင္ မသိလုိက္ရတဲ႔ မ်ဥ္းေကြးေလးတစ္ခု ျဖစ္ထြန္းသြားခဲ႔တယ္.
မေန႔တစ္ေန႔ကလုိပါပဲ... အရာရာဟာ လတ္ဆတ္ပီျပင္ ျပတ္သားအသက္၀င္ေနဆဲ....
...........
လင္႔ရုိဗာကားအစိမ္းေလးက အ၀ိုင္းကုိေကြ႔ေနခ်ိန္မွာ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ႔ ႏုိ႔ဆီဗူးထဲက ႏုိ႔ဆီေတြ သူ႔ေပါင္ေပၚကုိ ေစာင္းက်သြားခဲ႔တယ္.
ဘယ္လုိမွ လွမ္းဖမ္းလို႔ မမီႏိုင္ေတာ႔တာကုိ သိလုိက္ရတာမုိ႔ သူ႔ေဘာင္းဘီေပၚကုိ စီးဆင္းသြားတဲ႔ ႏုိ႔ဆီေတြကုိ ခံစားခ်က္မဲ႔စြာ လိုက္ၾကည္႔ေနလုိက္ခဲ႔တယ္.
လဲစရာလည္း ဘာမွ ပါမလာေတာ႔တဲ႔အျပင္ လဲခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ႔တာမုိ႔ ႏုိ႔ဆီေတြ ေပက်ံေနတဲ႔ ေဘာင္းဘီနဲ႔ပဲ ေလွကားထစ္ေတြေပၚကုိ တက္လာခဲ႔တယ္.
တစ္ထပ္..
ႏွစ္ထပ္..
သုံးထပ္...
အနံ႔ခပ္စူးစူးက သူ႔ႏွာေခါင္း၀ကုိ ဆီးၾကိဳ ႏႈတ္ဆက္တယ္. အသက္တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္းရႉသြင္းလုိက္ျပီး လူေတြအုံေနတဲ႔ အခန္းေလးတစ္ခန္း ရွိရာဖက္ကုိ လွမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔လုိက္တယ္.
"ပိုက္ေတြျဖဳတ္လုိက္ပါ ဆရာမ"
အဲလုိေျပာျပီး လွည္႔ထြက္သြားတဲ႔ ကုတ္အက်ၤီအျဖဴေရာင္၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ရဲ႔ ေက်ာျပင္ဟာ လမ္းတေလွ်ာက္လုံး သူတင္းလာခဲ႔ရတဲ႔ အားမာန္ေတြကုိ ရိုက္ခ်ိဳးပစ္လုိက္ခဲ႔တယ္.
နာ႔စ္မေလးကေတာ႔ တာ၀န္၀တၱရားအရ ခံစားခ်က္ကင္းမဲ႔တဲ႔ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ပဲ လူနာရဲ႔ ႏွာေခါင္းမွာ တပ္ထားတဲ႔ ပိုက္ေတြကုိ ဆဲြျဖဳတ္ေနခဲ႔တယ္.
သူမကေတာ႔ မ်က္ရည္ေတြကုိ မ်က္ေတာင္ေတြၾကားထဲမွာ ပုတ္ခတ္သိမ္းဆည္းလုိက္ျပီး ဆဲြျခင္းအ၀ါေလးထဲက လက္သုတ္ပု၀ါေလးကုိ ဆဲြထုတ္လုိ႔ သူ႔ပါးစပ္နားမွာ ေပက်ံေနတဲ႔ ခၽြဲတစ္ခ်ိဳ႔ကုိ အသာသုတ္ေပးလုိက္တယ္.
ေနာက္ဖက္ကုိ တစ္ခ်က္လွည္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ရပ္ေနတဲ႔ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကုိ သူမ ေတြ႔သြားခဲ႔တယ္.
ေမးခြန္းေတြ ျပည္႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္၀န္းေတြကို နားလည္လြန္းစြာနဲ႔ သူမတစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ျပီး မတုန္ေအာင္ ထိန္းထားတဲ႔ အသံနဲ႔ ေျပာရွာတယ္..
"ဆရာ၀န္က အိမ္ကုိ ျပန္သယ္ခုိင္းလုိက္တာ...."
ဒါပါပဲ... ဒီစကားတစ္ခြန္းကို သူၾကားျပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ႔ နာရီေတြ၊ သူ႔လက္ေပၚမွာ ပတ္ထားတဲ႔ နာရီေတြ၊ သူ႔ေဘးနားမွာ ၾကားေနရတဲ႔ စကားသံေတြ... အုိ.. အရာရာအားလုံး ပကတိ တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္သြားခဲ႔တယ္.
အေပၚႏႈတ္ခမ္းကုိ မနာ႔တနာ ကုိက္ထားျပီး ကုတင္ေပၚက လူနာကို ႏွေမ်ာတသလြန္းစြာ ေငးၾကည္႔ေနျဖစ္ခဲ႔တယ္.
"အားလုံး အဆင္သင္႔ပဲလား"
၀င္လာတဲ႔ လူသုံးေယာက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔ရင္း သူမေမးလုိက္တဲ႔ ေမးခြန္းက သူ႔နားထဲမွာ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္...
အျပင္မွာ ႏွင္းေတြ မက်ေနခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ မႈန္ရီေ၀၀ါးေနခဲ႔တယ္.
ေဆာင္းရာသီမွာ လွ်ပ္စီးေတြ မလက္ခဲ႔ဘူး. ဒါေပမယ္႔ မုိးၾကိဳးပစ္သံတစ္ခ်က္ သူၾကားလုိက္ရတယ္.
မ်က္စိကုိ ျပန္ဖြင္႔ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔မွ လူနာကုတင္ရဲ႔ေအာက္က သံဘီးလုံးေတြ တမံသလင္းေပၚမွာ ေျပးလႊားေနတဲ႔ အသံဆုိတာကုိ သေဘာေပါက္လုိက္ရတယ္.
ေအာက္ထပ္ကုိ ေရာက္ျပီး ကားအစိမ္းေလးရဲ႔ ေနာက္ခန္းထဲကုိ လူနာကုိ အသာအယာတင္လုိ႔ ေဆးရုံ၀င္းထဲက ေမာင္းထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ႔ ေဆးရုံအ၀နားက ဆုိင္းဘုတ္က သူ႔ကုိ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္တယ္.
"စစ္ေတြျမိဳ႔ ျပည္သူ႔ေဆးရုံၾကီး"
...................
၀င္းၾကီးထဲကုိ ၀င္ေတာ႔ စုိးရိမ္ပူပန္ေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြ၊ သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနတဲ႔ လူတစ္ခ်ိဳ႔ေတြက ကားေနာက္ကုိ လုိက္လာၾကတယ္.
အိမ္ေပၚထပ္မွာ ကုတင္ေနရာေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္ျပီး သယ္လာခဲ႔တဲ႔ ပစၥည္းေတြကုိ ျဖစ္သလုိပဲ အခန္းေထာင႔္မွာ စုပုံထားလုိက္တယ္.
ေစးကပ္ကပ္ျဖစ္ေနတဲ႔ ေဘာင္းဘီကို အခန္းထဲမွာ ၀င္လဲလုိက္ျပီး အျပင္ကုိ ျပန္ထြက္လာခဲ႔တယ္. အျပင္မွာ လူေတြလည္း အေတာ္စုံေနပါျပီ...
လူနာကုိ ကုတင္ေပၚ အသာလွဲတင္လုိက္ျပီး ခုံပုေလးတစ္လုံးကုိ ဆဲြယူလုိ႔ သူမ ၀င္ထုိင္လုိက္တာကုိ ျပတင္းေပါက္နားေလးကေန သူရပ္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္.
မာလကာပင္ကုိင္းၾကီးက ျပတင္းေပါက္ထဲကုိ တုိး၀င္လုိ႔ အေျခအေနကုိ အကဲခတ္စူးစမ္းေနခဲ႔တယ္.
"ေအာင္ႏုိင္ထြန္း... ေၾကးစည္ထုေပးပါ..."
တံခါး၀နားမွာ ရပ္ေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ေယာက္ကုိ အဲလုိ လွမ္းေျပာျပီး သူမ သူ႔ဖက္ကုိ လွမ္းၾကည္႔တယ္. မ်က္ေတာင္မခတ္ဘဲ သူမ မ်က္၀န္းေတြကုိ သူ ျပန္စိုက္ၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.
ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မဲ႔ေနတဲ႔ သူမ မ်က္၀န္းေတြ ျပန္လႊဲဖယ္သြားခဲ႔တယ္... သူ႔ရင္ထဲမွာလည္း ဆစ္ခနဲ တစ္ခ်က္နာက်င္သြားခဲ႔တယ္.
အိမ္ေရွ႔ဖက္ကုိ ေမွ်ာ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေမယုေစ်းၾကီးက ထုံးစံအတုိင္း ေရာင္း၀ယ္ေဖာက္ကားေနျမဲ...
ေစ်းဆုိင္ပုိင္ရွင္ေတြ၊ ေစ်းသူေစ်းသားအခ်ိဳ႔ေတြက ဆုိင္ထုိင္ရင္း၊ ေစ်း၀ယ္ရင္း သူတုိ႔အိမ္ဖက္ကို လွမ္းလွမ္းၾကည္႔ေနတာကုိ သူသတိထားမိလုိက္တယ္.
တစ္ေယာက္ေယာက္ ဖြင္႔လုိက္တဲ႔ တရားေခြသံက ၾကည္လင္ေအးျမစြာ ထြက္ေပၚလာတယ္.
"ေနာင္.... ေ၀.... ေ၀.... ေ၀...... ေ၀..." ဆုိတဲ႔ ေၾကးစည္သံကလည္း ခပ္မွန္မွန္ေလး ရိုက္ခတ္ျမည္ဟည္းေနတယ္.
ဘာရယ္မဟုတ္ဘူး. ၾကမ္းျပင္ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔တယ္. ဒါေပမယ္႔ မတတ္ႏုိင္ခဲ႔ပါဘူး. မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္ေတြ ျပည္႔လွ်ံလာခဲ႔တယ္.
ျပတင္းေပါက္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲလွည္႔ျပီး စက္မႈလက္မႈ ေက်ာင္း၀င္းၾကီးထဲကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားအခ်ိဳ႔က သူ႔ကုိ စာနာတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ေနခဲ႔ၾကတယ္.
ေနာက္ျပန္လွည္႔ျပီး ကုတင္ေပၚက လူနာရဲ႔ နိမ္႔ခ်ည္ျမင္႔ခ်ည္ျဖစ္ေနတဲ႔ ရင္အစုံကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနခဲ႔လုိက္ျပန္တယ္.
လူနာရင္ဘတ္ေပၚက တီရွပ္ အက်ၤီအျဖဴေပၚမွာ UNDP ဆုိတဲ႔ စာသားၾကီးက အျပည္႔ေနရာယူထားခဲ႔တယ္. အဲဒါကုိ ျမင္မွ သူ႔မ်က္ရည္တစ္ခ်ိဳ႔ ၾကမ္းျပင္ေပၚကုိ လြင္႔စင္က်ကုန္တယ္လုိ႔ သူခံစားမိလုိက္တယ္.
ေနာက္ ေနာင္... ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ဆုေပးပြဲေတြကုိ တက္ေရာက္ခြင္႔ မရွိႏုိင္ေတာ႔ဘူးေပါ႔ေနာ္...
ဟုတ္လား... အေဖ................
ဟုတ္လား..............
ဟုတ္လား... အေဖရယ္.................
......................
...................
"ေမာင္... ကေလးေတြလည္း ရွင္ျပဳျပီးျပီ... ရြာမွာလည္း အလႉဒါနေတြ လုပ္ျပီးျပီ.... သားသမီးေတြအတြက္လည္း မပူနဲ႔... အားလုံး အဆင္ေျပတယ္. သြားလုိရာကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားပါေနာ္..."
"ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔.. အမာ႔ကုိလည္း စိတ္ခ်ပါ. ေမာင္သြားလုိရာကုိ ေျဖာင္႔ေျဖာင္႔သြားပါေနာ္. ဘာမွ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ႔... အလႉအတန္းေတြလည္း လုပ္ျပီးျပီ......"
ဒီလုိစကားေတြကုိ ဒီလုိေနရာမွာ ဒီလုိမတုန္ယင္တဲ႔ ေလသံနဲ႔ ဒီလုိေျပာႏုိင္စြမ္းရွိတဲ႔ သူမလုိ မိန္းမမ်ိဳး၊ သူမလုိ ဇနီးမယားမ်ိဳး၊ သူမလုိ အေမမ်ိဳး.... ဘယ္မွာ ရွိမလဲ...........
သူ႔မာနေတြ တင္းခနဲ တစ္ခ်က္ျပန္ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္. ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကုိ ညာဖက္လက္နဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပြတ္သပ္ရင္း သုတ္ပစ္လုိက္တယ္.
ဟုတ္တယ္... အေမေတာင္ ဒီလုိေနႏုိင္မွေတာ႔ သူလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး တည္ျငိမ္ေအာင္ေနတတ္ရမယ္...
မေန႔က ဖုန္းေျပာျဖစ္ခဲ႔တာကုိ ျပန္စဥ္းစားေနမိခဲ႔တယ္.
"ေမာင္ေလး..... အေဖ ဘယ္လုိေနလဲဟင္..."
စုိးရိမ္တၾကီးနဲ႔ လွမ္းေမးေနတဲ႔ အစ္မၾကီးရဲ႔ အေမးကုိ အားတင္းျပီး သူျပန္ေျဖလုိက္တယ္.
"အေဖ သက္သာပါတယ္... ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔... ေအးေအးေဆးေဆးလာ..."
မုသားျဖဴဆုိတာ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါေပၚ မူတည္ျပီး အသုံးခ်တတ္ရတယ္ဆုိတာ သူ ႏုနယ္ငယ္ရြယ္စဥ္ကတည္းက နားလည္ေအာင္ ဘ၀ဆုိတာၾကီးက သင္ေပးခဲ႔တယ္.
ေဘးမွာ ရပ္ေနတဲ႔ အစ္ကုိျဖစ္သူကုိ လွမ္းအကဲခတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ သူ႔မ်က္ႏွာၾကီးကလည္း ရဲတြတ္ေနတာကုိ ေတြ႔လုိက္ရတယ္.
အေတြးေတြက အေ၀းကုိ ေျပးသြားလုိက္၊ အနီးကုိ ျပန္၀င္လာလုိက္နဲ႔ ဘာကုိမွ သူအာရုံစူးစုိက္လုိ႔ မရဘူး ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္...
ခပ္မွန္မွန္ေလး ရႉရႈိက္ေနတဲ႔ အသက္ရႉသံတစ္ခ်က္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အားေလ်ာ႔တုိးညွင္းသြားခ်ိန္မွာ ေကာင္းကင္ၾကီးက ရုတ္ခ်ည္းညိဳမည္းျပိဳဆင္းလာသလုိ သူ႔ရင္ထဲမွာ ခံစားလာရတယ္.
အေဖ႔နားနားမွာ ကပ္ျပီး ေျပာေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ စကားသံေတြ ေ၀၀ါးလုံးေထြးေနသလုိ သူထင္ေနမိတယ္. အေမ႔ရဲ႔ လက္တစ္ဖက္က အေဖ႔ရဲ႔ ႏွာေခါင္း၀နားမွာ အသာေလး သြားစမ္းတယ္.
ရင္ဘတ္ကို အၾကာၾကီး စိုက္ၾကည္႔ေနတယ္. ေနာက္တစ္ဖန္ ေသခ်ာေအာင္ အေဖ႔ႏွာေခါင္း၀နားမွာ အေမ႔လက္ညႈိးေလး သြားစမ္းတယ္.
အားလုံးက ပင္႔သက္ဖုိစြာနဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ လက္ညွိဳးေလးကုိ ၀ိုင္းျပီး စိုက္ၾကည္႔ေနၾကတယ္.
ေနေလာင္ေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ လက္ညႈိးေလး ေလထဲမွာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ယင္လာတယ္. ဆက္လက္ရပ္တည္ႏုိင္စြမ္း မရွိေတာ႔သလုိ အေဖ႔ရင္ဘတ္ေပၚကုိ ျပဳတ္က်သြားတယ္.
အေမတစ္ခ်ိန္လုံး တင္းလာတဲ႔ သူ႔အင္အားေတြကုိ ေလွ်ာ႔ခ်လုိက္တာကုိ သူေတြ႔လုိက္ရတယ္.
ေၾကးစည္သံလည္း ရပ္တန္႔သြားခဲ႔ျပီ. တရားသံကေတာ႔ ဆက္လက္ထြက္ေပၚေနျမဲ..
စကားတတြတ္တြတ္ေျပာေနတဲ႔ အေမ ျငိမ္က်သြားတယ္.
ျပီးေတာ႔ အေမ႔ခႏၵာကုိယ္ေလး တသိမ္႔သိမ္႔တုန္လာတယ္.
ျပီးေတာ႔ .... အေပၚကုိ တစ္ခ်က္ေမာ႔ျပီး အေမအသက္အ၀ၾကီး ရႉသြင္းလုိက္ခဲ႔တယ္.
ျပီးေတာ႔ ေမွာက္ခ်လုိက္တယ္.
အေဖ႔ရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲကုိ...
တင္းေနေအာင္ ဖက္ထားတယ္...
အေဖ႔ရဲ႔ အသက္မဲ႔ေနတဲ႔ ကိုယ္ခႏၵာကုိ...
အေမဘယ္လုိငုိမလဲ...
အေမဘယ္လုိတုိင္တည္ျပီး ငုိမလဲ..
ဒီေန႔ဒီခ်ိန္ထိ သူ႔နားထဲမွာ လတ္ဆတ္စြာ ၾကားေယာင္ေနဆဲ၊ သူ႔မ်က္၀န္းေတြထဲမွာ ျပတ္သားစြာ ထင္က်န္ေနဆဲ...
မ်က္ရည္ဆုိတာ ထိန္းခ်ဳပ္လုိ႔ မရႏုိင္တဲ႔ အရာတစ္ခုဆုိတာ အဲဒီ႔ေန႔က သူ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိလုိက္ရတယ္.
သူ႔ပါးစပ္က အေဖလုိ႔ တစ္ခ်က္ေအာ္ျပီး မငိုခဲ႔ဘူး.. ဒါေပမယ္႔ ရင္ဘတ္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနျပီး မ်က္၀န္းေတြေ၀၀ါးမႈန္ရီေနခဲ႔တာကုိေတာ႔ သူသိေနခဲ႔တယ္.
အေဖ႔နားမွာ ရႈိက္ၾကီးတငင္ငုိေၾကြးေနတဲ႔ အေမ႔ရဲ႔ ပုခုံးေပၚမွာ သူ႔လက္ကုိ တင္ထားခဲ႔တယ္.
နာရီကုိလွမ္းၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ၁၀ နာရီ ၅၅ မိနစ္...
အဲဒီ႔ေန႔က သူငုိခဲ႔တယ္....
အားရပါးရငုိခဲ႔တယ္.
မ်က္၀န္းေတြနဲ႔တင္မကဘူး... ရင္ဘတ္နဲ႔... ႏွလုံးသားနဲ႔... ဘ၀မာနနဲ႔...
တစ္ရက္ထဲတင္ ငုိခဲ႔တာမဟုတ္ဘူး.. ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ အသံတိတ္ငုိေၾကြးခဲ႔တာ...
....
မ်က္ႏွာက်က္ကုိ စုိက္ၾကည္႔ေနတဲ႔ သူ႔မ်က္၀န္းေတြ ရုတ္ျခည္းဆုိသလုိ စုိစြတ္လာခဲ႔ၾကတယ္...
ရင္ဘတ္ေပၚမွာတင္ထားတဲ႔ လက္ေတြက တစ္ဖက္နဲ႔တစ္ဖက္ တင္းၾကပ္ေနေအာင္ ဆုပ္ကုိင္ထားၾကတယ္.
မ်က္၀န္းေတြကုိ အသာျပန္မွိတ္လုိက္ရင္း ၀င္သက္ထြက္သက္ကုိ မွန္ေအာင္ ျပန္ရႉရႈိက္ေနလုိက္ခဲ႔တယ္.
တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ႔ ၀င္သက္ထြက္သက္ကုိ ရတဲ႔တခဏမွာ ကုတင္ေအာက္ကုိဆင္းလုိ႔ သြားပြတ္တံ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ တဘက္ကုိ ဆဲြရင္း ေရခ်ိဳးခန္းဖက္ လွမ္းထြက္ခဲ႔တယ္.
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကမွန္မွာ ေပၚေနတဲ႔ လူငယ္တစ္ဦးရဲ႔ အားမာန္ေတာက္ပေနတဲ႔ မ်က္၀န္းေတြကုိ တည္႔တည္႔စိုက္ၾကည္႔ရင္း အာရုံေတြကုိ စုစည္းေနခဲ႔လုိက္တယ္.
မနက္စာကုိ ရွိတာေလးနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာ စားေသာက္၊ အေဖ႔အတြက္ ေမတၱာပုိ႔ ဘုရားရွိခုိးျပီး အျပင္ကုိထြက္လုိ႔ ဘူတာရုံရွိရာဆီ လွမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သူ႔ကုိ ဇန္န၀ါရီ (၂) ရက္ရဲ႔ ေကာင္းကင္က ယုံၾကည္ကုိးစားစြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သခဲ႔တယ္.
လမ္းေလွ်ာက္ေနရာက ေခတၱရပ္၊ ေကာင္းကင္ကုိ ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း မ်က္၀န္းေတြကုိ အသာေမွးမွိတ္၊ အသက္ကုိ ၀ေအာင္ရႈိက္သြင္းလုိက္ျပီး အေဖ႔ရဲ႔ ပုံရိပ္ကုိ ျမင္ေယာင္ၾကည္႔လုိက္တယ္..
ဂ်က္ကက္အက်ၤီဇစ္ကုိ ဆဲြပိတ္၊ သုိးေမႊးဦးထုပ္ကုိေဆာင္း၊ အက်ၤီအိတ္ထဲလက္ထည္႔လုိ႔ ႏွင္းေတာထဲ တုိး၀င္သြားတဲ႔ ဒီေျခလွမ္းေတြ ဘယ္လုိအခက္အခဲကုိမွ မမႈ၊ ဘယ္လုိစိန္ေခၚမႈမ်ိဳးကုိမွ မေၾကာက္ရြံ႔၊ ဘယ္လုိကဲ႔ရဲ႔ျပစ္တင္မႈမ်ိဳးကုိမွ မတုန္လႈပ္ဘဲ ရဲ၀ံ႔ယုံၾကည္ေနဆဲပဲ အေဖ...
အေဖ ေကာင္းရာသုဂတိလားပါေစ.....
Credit: The above picture is used from here.
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://www.yanaung.net/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.