ေက်ာ္၀င္းနဲ႔ ေနဇာ...
`ဘိန္ညာ၊ ဘိန္ညာ၊ ဘိန္ညာ ေဘး၊ ဘိန္ညာ ေဘး၊ အမွတ္စဥ္ အမွတ္စဥ္ အမွတ္စဥ္ ဆို´
`တိတ္...၊ ႏွိပ္...၊ သုံး...၊ ေလး...၊ တိတ္ႏွိပ္သုံးေလး၊ တိတ္ႏွိပ္သုံးေလး ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ျပည္သူ႔စစ္သား ျပည္သူ႔စစ္သား´
`အားဆယ္ပါး...၊ ေဆာင္ပုဒ္ဆို))))´
`ေလ့က်င့္တိုက္ရည္ က်န္းမာေစ၊ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ေၾကာင္း စည္းကမ္းေကာင္း ... ... ...´
မနက္ခင္း ျမဴႏွင္းေ၀့ေ၀့၏ ေနေရာင္ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ေအာက္တြင္ ေနဇာႏွင့္တကြ တပ္သားသစ္မ်ား၏ အေျပးတက္ေလ့က်င့္သံမ်ားက ေတဇတပ္ခြဲမွတဆင့္ စစ္ေရးျပကြင္းႏွင့္တကြ တပ္တြင္းလမ္းမတေလွ်ာက္ လြင့္ပ်ံ႕သြား၏။ `ဘယ္ညာ´ တုိင္ေပးေနေသာ နည္းျပျဖစ္သူ၏ ေလသံ၀ဲေနတာလား ဘာလား မသိရတဲ့ စစ္မိန္႔သံ `ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ´ အစား `ဘိန္ညာ ဘိန္ညာ´ ျဖစ္ေနတာကုိက သင္တန္းေက်ာင္းမနက္ခင္းရဲ့ သ႐ုပ္သကန္တခုႏွယ္...။
`အာ...၊ ဒီေကာင္ က်န္ခဲ့ျပန္ၿပီ၊ ဒီ ငါ... ေတာ့၊ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္၀င္းးး)))))´
အေျပးတက္ခ်ိန္တိုင္း အေနာက္မွာ က်န္က်န္ေနတတ္တဲ့ ေက်ာ္၀င္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ဆဲဆိုေခၚငင္ေနတဲ့ နည္းျပရဲ့ အသံကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကားေနက် အသံတခု ျဖစ္လို႔ ေနေလၿပီ။
***
ေက်ာ္၀င္း ...တဲ့။
ဒီေကာင္ေလး အသက္က ရိွလွမွ ၁၄၊၁၅ ထက္ မပိုဟု ေနဇာထင္မိသည္။ တိုင္းရင္းသား တမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အဲဒီေကာင္ေလးက စကားေျပာလိုက္ရင္ ၀ဲတဲတဲျဖစ္ရတဲ့ ၾကားထဲ စကားပါ ထစ္လုိက္ေသးသည္။ `ေက်ာ္၀င္း´ လို႔ ေခၚလိုက္ရင္ `ရိွ..ရိွ´ ဆိုၿပီး ထစ္ထစ္အအနဲ႔ ထူးတတ္လြန္းလို႔ အထုအ႐ိုက္ခံရတာကလဲ ခဏခဏ။ တပ္စုေတြ ခြဲၾကေတာ့ ေနဇာတို႔ တပ္စု(၃)မွာ ေက်ာ္၀င္းလဲ ပါလာေတာ့ တပ္သားသစ္အခ်င္းခ်င္း `မင္းနာမည္ ဘယ္သူတုန္းကြ´ လို႔ မိတ္ဆက္ၾကတဲ့အခါ `ေက်ာ္...ေက်ာ္၀င္းပါ´ ဆုိတဲ့ ထစ္အအ ေျဖသံေလးရယ္၊ ကေလးမ်က္ႏွာေလးရယ္ေၾကာင့္ ေက်ာ္၀င္းကို တပ္စု(၃) တေဆာင္လုံးက ေနာက္ပုိင္းမွာ `ေက်ာ္၀င္းပါေလးေရ´ ဆုိၿပီး စေနာက္တတ္ေလ့ ရိွသည္။
`ေက်ာ္၀င္းပါေလး...၊ မင္းက ဘယ္စုေဆာင္းေရး အင္အားနဲ႔ ၀င္လာတာတုန္း´
`ဆက္...ဆက္... ဆက္သြယ္ေရး´
`ဟားဟားဟားဟား´
ဆက္သြယ္ေရး စစ္သားေတြဆုိတာက ျမင္ဖူးခဲ့ရသမွ် ႐ုပ္ရွင္ဗီြဒီယိုေတြထဲမွာ `ပ်ံလႊားမွ စင္ေရာ္၊ အသံေကာင္းလား၊ အသံဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ´ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ခပ္သြက္သြက္ ေျပာၾကတာကိုသာ ျမင္ဖူးခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ အဲဒီထဲက ဆက္သြယ္ေရး တပ္သားေတြနဲ႔ ေက်ာ္၀င္းကို ဘယ္လုိမွ တြဲၾကည့္လို႔က မရေတာ့ အားလုံးက ရယ္လိုက္ၾကတဲ့အမ်ိဳး။
လူက ဘယ္ေလာက္ပဲ ကေလး႐ုပ္မေပ်ာက္ေသးေပမယ့္ ဘယ္သူကေမးေမး `မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္တုန္းကြ´ လို႔ ေမးရင္ `ဆယ့္...ဆယ့္ရိွဳက္´ ဆိုတာကေန တျပားသားမွ မေလွ်ာ့။ `ဟုတ္ရဲ့လား ေက်ာ္၀င္းရာ´ လို႔ ေမးေတာ့ `မ...မဟုတ္ရင္ ဆ...ဆရာ႐ိုက္မွာေပါ့´ ...တဲ့။
ခႏၶာကုိယ္ေလးက ေသးညွက္ညွက္ေလးမို႔ ညေနပုိင္း ဖက္ထိပ္ခ်ိန္ေတြကုိ ေရာက္ၿပီလား ဆုိရင္ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ မ်က္ႏွာေလး ညိွဳးညိွဳးငယ္ငယ္နဲ႔ တခါတေလလဲ ျမက္ရမ္းဓားေလးထမ္းလို႔၊ တခါတေလေတာ့ ေပါက္ျပားေလးထမ္းလို႔ လိုက္သြားေလ့ရိွ၏။
***
ညတည...။ ေက်ာ္၀င္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ေက်ာ္၀င္း တေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီညက တျခားတပ္သားသစ္ ေလးငါးေယာက္လဲ ေပ်ာက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနဇာတုိ႔ တပ္သားသစ္ သင္တန္းမွာ တခ်ိဳ႔ညဘက္ေတြမွာ တပ္သားသစ္တေယာက္တေလ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားၾကတာ သိပ္ေတာ့ ဆန္းလွေတာ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့။ နည္းျပေတြကေတာ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး တခုလိုပဲ `ေသာက္က်င့္ မေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ ေျပးတာ´ လုိ႔ အၿမဲေျပာတတ္သည္။
ေက်ာ္၀င္းတို႔ ေပ်ာက္သြားၾကေတာ့ နည္းျပေတြ ခါတိုင္းလိုပင္ အဲဒီညက လိုက္ရွာၾကပါေသးသည္။ မေတြ႔ဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ကို မေတြ႔ေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ တပ္သားသစ္ေတြကေတာ့ တန္းစီကြင္းမွာ အၾကာႀကီး မတ္တပ္ အရပ္ခိုင္းထားခံရၿပီး ဟိန္းေဟာက္ဆဲဆို စကားေတြကို နားေထာင္ရေလ၏။ တေဆြလုံးတမ်ိဳးလုံး ေထာင္ထဲေရာက္သြားမွာေတြေရာ၊ မေအေတြ ႏွမေတြပါ ကၽြမ္းျပန္သြားမွာေတြေရာ စုံလုိ႔ပင္။
ေနဇာကေတာ့ မေျပးရဲပါ။ မေျပးရဲေပမယ့္ ေနဇာ့ စိတ္ထဲကေနေတာ့ ဆုေတာင္းမိလိုက္၏။
`ေက်ာ္၀င္း လြတ္သြားပါေစ´
***
ဒါေပမယ့္... ...။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ ... ... ...။
ေနဇာ့ ဆုေတာင္း မျပည့္လိုက္ပါ။
႐ိုးလြန္းအလြန္းတဲ့ ေက်ာ္၀င္းက မနက္ေစာေစာ ထြက္မယ့္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ငုတ္တုပ္ေလး သြားထုိင္ေနသတဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အရပ္၀တ္ လဲ၀တ္ထားလိုက္႐ုံနဲ႔ သူ႔ကို တပ္သားသစ္မွန္း တျခားလူေတြ မသိေလာက္ေတာ့ဘူး လို႔ ထင္ေနပုံလဲ ရသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေယာက္ေယာက္က သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ သင္တန္းဆရာေတြက သူ႔ကို ကားဂိတ္ကေန ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾက၏။
ညေနက်ရင္ သင္တန္းသား အားလုံးေရွ႕မွာ စံျပအျဖစ္ အျပစ္ေပးမယ္တဲ့...။
****
`ကဲ...၊ အားလုံး နားေထာင္´
သင္တန္းမွဴး ဗိုလ္ႀကီးရဲ့ အသံက ဟိန္းခနဲေနေအာင္ ထြက္လာ၏။ သင္တန္းသားအားလုံး မည္သူမွ အသံမထြက္ရဲၾကဘဲ အပ္က်သံၾကားရေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္၀င္းကေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လ်က္သား၊ မ်က္ႏွာညိွဳးႏြမ္းႏြမ္းကို ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်လို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ...။ သူ႔ေဘးမွာကေတာ့ ဇာတ္တူသားျခင္း တပ္သားသစ္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ၀ါးရင္းတုတ္ကုိယ္စီ၊ မႈန္ေတေတ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ရပ္ေနၾက၏။
`အခု ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာ္၀င္းဟာ ဘာအျပစ္လုပ္ထားလဲ၊ မင္းတုိ႔ သိၾကလား´
`...........´
`ေျပာၾကေလကြာ)))))))))))´
တိတ္ဆိတ္မွင္သက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီး၏ အလန္႔တၾကားသံ...
`စစ္ေျပးမႈ´ ပါ ဆိုေသာ အသံ ထြက္လာ၏။ သင္တန္းမွဴးက အတန္ငယ္ အားရသြားဟန္ျဖင့္...
`ေအး၊ စစ္တပ္ဆိုတာ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္လုိ႔ရေနတဲ့ မင္းတုိ႔ အေမ့လင္အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ အလွဴအိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ အခု ဒီေကာင္ စစ္ထဲကုိ ၀င္လာၿပီးမွ ျပန္ထြက္ေျပးတယ္၊ စစ္ေျပးတေယာက္ကုိ ဘယ္လိုဆုံးမမယ္ဆုိတာ မင္းတုိ႔ကို စံျပအေနနဲ႔ အခုျပမယ္´
ဗိုလ္ႀကီးက ေျပာလက္စ စကားကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးဆီ တခ်က္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္၏။ ၿပီးမွ...
`တကယ္ဆို စစ္ေျပးမႈဆိုတာက ေထာင္ဒဏ္ သုံးႏွစ္အထိခ်လို႔ရတယ္။ စစ္ေျပးကို လက္ခံထားတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုလဲ ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္ ခ်လို႔ရေသးတယ္။ အခု ေက်ာ္၀င္းကိုေတာ့ ေနာက္ၾကဥ္သြားေအာင္ အျပစ္ေပးမယ္။ ႀကိမ္ဒဏ္ေပါ့ကြာ´
ႀကိမ္ဒဏ္ဆုိေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့လုိ႔ ေနဇာ့စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္တုန္း ရိွေသး ...
`ငါက ဆယ္ခ်က္႐ိုက္မယ္။ ဒီသင္တန္းမွာ သင္တန္းဆရာ အားလုံး ဆယ္ေယာက္ရိွတယ္။ အဲဒီ ဆယ္ေယာက္က တေယာက္ကို ငါးခ်က္စီ ႐ိုက္ရမယ္။ တပ္စုမွဴးေလးေယာက္က တေယာက္ သုံးခ်က္စီ။ ဒုတပ္စုမွဴးေတြက တေယာက္ ႏွစ္ခ်က္စီ ႐ိုက္ရမယ္´
`ျမတ္စြာဘုရား´ လို႔ တလိုက္မိရင္း ေနဇာ့ေခါင္းထဲမွာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားျဖင့္ တခဏမွ် အလုပ္မ်ားသြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီးက ဆယ္ခ်က္၊ ဆရာဆယ္ေယာက္အတြက္က အခ်က္ငါးဆယ္၊ တပ္စုမွဴး၊ ဒုတပ္စုမွဴးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ဟင္...၊ အခ်က္ ၈၀ ေတာင္မွ ပါလား။ အေတြးစေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ေနဆဲမွာပင္... ... ...။
`ဖုန္း´
`အားး´
`ဖုန္း´
`ေအာင္မေလးး ဆရာရဲ့၊ ေနာက္မေျပးေတာ့ပါဘူး´
ဗိုလ္ႀကီးက စ႐ိုက္ေနေလၿပီ။ တခ်က္႐ိုက္လိုက္တိုင္း ငယ္သံပါေအာင္ ငိုယိုေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေက်ာ္၀င္းအသံက စူးစူး၀ါး၀ါး ထြက္ေပၚေန၏။ အဲဒီ အေအာ္ကိုပင္...
`ေဟ့ေကာင္၊ ငါ ဆရာ မဟုတ္ဘူးကြ´
`ဖုန္း´
`ေအာင္မေလး၊ ဆရာဗိုလ္ႀကီးရဲ့´
`ဖုန္း´
`ေအာင္မေလး၊ သားမေျပးေတာ့ပါဘူး´
`စစ္တပ္မွာ သားမရိွဘူးကြ´
`ဖုန္း´
`အူးးး´
`ဖုန္း´
`အူးးး´
တကိုယ္လုံး ရိွသမွ်အားကို အကုန္သုံးၿပီး အားပါးတရ လႊဲ႐ိုက္ခ်ေနတဲ့ ႀကိမ္ခ်က္ေတြရဲ့ ေအာက္မွာ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ ဗိုလ္ႀကီးရဲ့ ဆယ္ခ်က္နဲ႔တင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အူးးအူးးလို႔သာ အသံထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အမဲဖ်က္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ၿပီးေတာ့ သင္တန္းဆရာေတြရ့ဲ အလွည့္။ သူတုိ႔က်ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအားရ ဆရာပါး၀မို႔လို႔လား မသိ၊ ႐ုိက္ခ်က္ေတြက ပိုလို႔ေတာင္ ျပင္းလာသလားေတာင္ ထင္ရ၏။ သင္တန္းဆရာေတြ ၿပီးေတာ့ တပ္စုမွဴးေတြရဲ့ အလွည့္...
`ကဲ...၊ တပ္စုမွဴးေတြ႐ိုက္။ ညွာမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ေနာ္၊ ညွာတဲ့ေကာင္ေတြကို ငါျပန္႐ိုက္မွာ´
`ဖုန္း´
`အူးးး´
`ဖုန္း´
`အု´
`ဖုန္း´
`...´
`ဖုန္း´
`...´
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ ဘာသံမွကို မထြက္ႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။
***
`တပ္စု ၃၊ ေရွ႕ကင္းေကာင္း အေၾကာင္းထူး မရိွ´
`ေနာက္ကင္းေကာင္း အေၾကာင္းထူး မရိွ´
ေနဇာ့ ကင္းခ်ိန္ကုန္ၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္ေရာက္ေနေပမယ့္ အျပင္က ကင္းသတင္းပုိ႔သံေတြကိုေတာ့ ၾကားေနရပါေသးသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိပ္ရာထဲက ညည္းသံတခု ခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။
ေက်ာ္၀င္း... ...။
ညည္းရင္းနဲ႔ပင္ ႐ိွဳက္သံတခ်က္တခ်က္ကလဲ ထြက္လာပါေသးသည္။ ေမွာက္ခုံလ်က္ အိပ္ေနရတဲ့ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ ဒီဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခံရဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အဲဒါထက္ ဆိုးတာက ရင္ထဲက အနာ...။
အျပင္က ထြက္ေပၚေနေသာ ကင္းသတင္းပို႔သံကုိ ေနဇာ့စိတ္ထဲကေန ေျပာင္းဆိုလိုက္၏။
`ေရွ႕ကင္း ေနာက္ကင္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းထူး မရိွ´
`ေရွ႕ကင္း ေနာက္ကင္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းထူး မရိွ´
***
ကလိုေစးထူး
`တိတ္...၊ ႏွိပ္...၊ သုံး...၊ ေလး...၊ တိတ္ႏွိပ္သုံးေလး၊ တိတ္ႏွိပ္သုံးေလး ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ျပည္သူ႔စစ္သား ျပည္သူ႔စစ္သား´
`အားဆယ္ပါး...၊ ေဆာင္ပုဒ္ဆို))))´
`ေလ့က်င့္တိုက္ရည္ က်န္းမာေစ၊ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ေၾကာင္း စည္းကမ္းေကာင္း ... ... ...´
မနက္ခင္း ျမဴႏွင္းေ၀့ေ၀့၏ ေနေရာင္ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်ေအာက္တြင္ ေနဇာႏွင့္တကြ တပ္သားသစ္မ်ား၏ အေျပးတက္ေလ့က်င့္သံမ်ားက ေတဇတပ္ခြဲမွတဆင့္ စစ္ေရးျပကြင္းႏွင့္တကြ တပ္တြင္းလမ္းမတေလွ်ာက္ လြင့္ပ်ံ႕သြား၏။ `ဘယ္ညာ´ တုိင္ေပးေနေသာ နည္းျပျဖစ္သူ၏ ေလသံ၀ဲေနတာလား ဘာလား မသိရတဲ့ စစ္မိန္႔သံ `ဘယ္ညာ ဘယ္ညာ´ အစား `ဘိန္ညာ ဘိန္ညာ´ ျဖစ္ေနတာကုိက သင္တန္းေက်ာင္းမနက္ခင္းရဲ့ သ႐ုပ္သကန္တခုႏွယ္...။
`အာ...၊ ဒီေကာင္ က်န္ခဲ့ျပန္ၿပီ၊ ဒီ ငါ... ေတာ့၊ ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္၀င္းးး)))))´
အေျပးတက္ခ်ိန္တိုင္း အေနာက္မွာ က်န္က်န္ေနတတ္တဲ့ ေက်ာ္၀င္းဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးကို ဆဲဆိုေခၚငင္ေနတဲ့ နည္းျပရဲ့ အသံကလဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကားေနက် အသံတခု ျဖစ္လို႔ ေနေလၿပီ။
***
ေက်ာ္၀င္း ...တဲ့။
ဒီေကာင္ေလး အသက္က ရိွလွမွ ၁၄၊၁၅ ထက္ မပိုဟု ေနဇာထင္မိသည္။ တိုင္းရင္းသား တမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ဟန္တူတဲ့ အဲဒီေကာင္ေလးက စကားေျပာလိုက္ရင္ ၀ဲတဲတဲျဖစ္ရတဲ့ ၾကားထဲ စကားပါ ထစ္လုိက္ေသးသည္။ `ေက်ာ္၀င္း´ လို႔ ေခၚလိုက္ရင္ `ရိွ..ရိွ´ ဆိုၿပီး ထစ္ထစ္အအနဲ႔ ထူးတတ္လြန္းလို႔ အထုအ႐ိုက္ခံရတာကလဲ ခဏခဏ။ တပ္စုေတြ ခြဲၾကေတာ့ ေနဇာတို႔ တပ္စု(၃)မွာ ေက်ာ္၀င္းလဲ ပါလာေတာ့ တပ္သားသစ္အခ်င္းခ်င္း `မင္းနာမည္ ဘယ္သူတုန္းကြ´ လို႔ မိတ္ဆက္ၾကတဲ့အခါ `ေက်ာ္...ေက်ာ္၀င္းပါ´ ဆုိတဲ့ ထစ္အအ ေျဖသံေလးရယ္၊ ကေလးမ်က္ႏွာေလးရယ္ေၾကာင့္ ေက်ာ္၀င္းကို တပ္စု(၃) တေဆာင္လုံးက ေနာက္ပုိင္းမွာ `ေက်ာ္၀င္းပါေလးေရ´ ဆုိၿပီး စေနာက္တတ္ေလ့ ရိွသည္။
`ေက်ာ္၀င္းပါေလး...၊ မင္းက ဘယ္စုေဆာင္းေရး အင္အားနဲ႔ ၀င္လာတာတုန္း´
`ဆက္...ဆက္... ဆက္သြယ္ေရး´
`ဟားဟားဟားဟား´
ဆက္သြယ္ေရး စစ္သားေတြဆုိတာက ျမင္ဖူးခဲ့ရသမွ် ႐ုပ္ရွင္ဗီြဒီယိုေတြထဲမွာ `ပ်ံလႊားမွ စင္ေရာ္၊ အသံေကာင္းလား၊ အသံဘယ္ေလာက္ၾကားလဲ´ ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ခပ္သြက္သြက္ ေျပာၾကတာကိုသာ ျမင္ဖူးခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့ အဲဒီထဲက ဆက္သြယ္ေရး တပ္သားေတြနဲ႔ ေက်ာ္၀င္းကို ဘယ္လုိမွ တြဲၾကည့္လို႔က မရေတာ့ အားလုံးက ရယ္လိုက္ၾကတဲ့အမ်ိဳး။
လူက ဘယ္ေလာက္ပဲ ကေလး႐ုပ္မေပ်ာက္ေသးေပမယ့္ ဘယ္သူကေမးေမး `မင္းအသက္ ဘယ္ေလာက္တုန္းကြ´ လို႔ ေမးရင္ `ဆယ့္...ဆယ့္ရိွဳက္´ ဆိုတာကေန တျပားသားမွ မေလွ်ာ့။ `ဟုတ္ရဲ့လား ေက်ာ္၀င္းရာ´ လို႔ ေမးေတာ့ `မ...မဟုတ္ရင္ ဆ...ဆရာ႐ိုက္မွာေပါ့´ ...တဲ့။
ခႏၶာကုိယ္ေလးက ေသးညွက္ညွက္ေလးမို႔ ညေနပုိင္း ဖက္ထိပ္ခ်ိန္ေတြကုိ ေရာက္ၿပီလား ဆုိရင္ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ မ်က္ႏွာေလး ညိွဳးညိွဳးငယ္ငယ္နဲ႔ တခါတေလလဲ ျမက္ရမ္းဓားေလးထမ္းလို႔၊ တခါတေလေတာ့ ေပါက္ျပားေလးထမ္းလို႔ လိုက္သြားေလ့ရိွ၏။
***
ညတည...။ ေက်ာ္၀င္း ေပ်ာက္သြားသည္။ ေက်ာ္၀င္း တေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အဲဒီညက တျခားတပ္သားသစ္ ေလးငါးေယာက္လဲ ေပ်ာက္သြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
ေနဇာတုိ႔ တပ္သားသစ္ သင္တန္းမွာ တခ်ိဳ႔ညဘက္ေတြမွာ တပ္သားသစ္တေယာက္တေလ ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားၾကတာ သိပ္ေတာ့ ဆန္းလွေတာ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ ထြက္ေျပးၾကတာေပါ့။ နည္းျပေတြကေတာ့ ဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီး တခုလိုပဲ `ေသာက္က်င့္ မေကာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ ေျပးတာ´ လုိ႔ အၿမဲေျပာတတ္သည္။
ေက်ာ္၀င္းတို႔ ေပ်ာက္သြားၾကေတာ့ နည္းျပေတြ ခါတိုင္းလိုပင္ အဲဒီညက လိုက္ရွာၾကပါေသးသည္။ မေတြ႔ဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ကို မေတြ႔ေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ တပ္သားသစ္ေတြကေတာ့ တန္းစီကြင္းမွာ အၾကာႀကီး မတ္တပ္ အရပ္ခိုင္းထားခံရၿပီး ဟိန္းေဟာက္ဆဲဆို စကားေတြကို နားေထာင္ရေလ၏။ တေဆြလုံးတမ်ိဳးလုံး ေထာင္ထဲေရာက္သြားမွာေတြေရာ၊ မေအေတြ ႏွမေတြပါ ကၽြမ္းျပန္သြားမွာေတြေရာ စုံလုိ႔ပင္။
ေနဇာကေတာ့ မေျပးရဲပါ။ မေျပးရဲေပမယ့္ ေနဇာ့ စိတ္ထဲကေနေတာ့ ဆုေတာင္းမိလိုက္၏။
`ေက်ာ္၀င္း လြတ္သြားပါေစ´
***
ဒါေပမယ့္... ...။ ေနာက္တေန႔ မနက္မွာေတာ့ ... ... ...။
ေနဇာ့ ဆုေတာင္း မျပည့္လိုက္ပါ။
႐ိုးလြန္းအလြန္းတဲ့ ေက်ာ္၀င္းက မနက္ေစာေစာ ထြက္မယ့္ ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ငုတ္တုပ္ေလး သြားထုိင္ေနသတဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ အရပ္၀တ္ လဲ၀တ္ထားလိုက္႐ုံနဲ႔ သူ႔ကို တပ္သားသစ္မွန္း တျခားလူေတြ မသိေလာက္ေတာ့ဘူး လို႔ ထင္ေနပုံလဲ ရသည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ တေယာက္ေယာက္က သတင္းေပးမႈေၾကာင့္ သင္တန္းဆရာေတြက သူ႔ကို ကားဂိတ္ကေန ျပန္ေခၚလာခဲ့ၾက၏။
ညေနက်ရင္ သင္တန္းသား အားလုံးေရွ႕မွာ စံျပအျဖစ္ အျပစ္ေပးမယ္တဲ့...။
****
`ကဲ...၊ အားလုံး နားေထာင္´
သင္တန္းမွဴး ဗိုလ္ႀကီးရဲ့ အသံက ဟိန္းခနဲေနေအာင္ ထြက္လာ၏။ သင္တန္းသားအားလုံး မည္သူမွ အသံမထြက္ရဲၾကဘဲ အပ္က်သံၾကားရေလာက္ေအာင္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ ေက်ာ္၀င္းကေတာ့ လက္ျပန္ႀကိဳးတုပ္လ်က္သား၊ မ်က္ႏွာညိွဳးႏြမ္းႏြမ္းကို ေခါင္းငုိက္စိုက္ခ်လို႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ...။ သူ႔ေဘးမွာကေတာ့ ဇာတ္တူသားျခင္း တပ္သားသစ္ အေစာင့္ႏွစ္ေယာက္က ၀ါးရင္းတုတ္ကုိယ္စီ၊ မႈန္ေတေတ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ရပ္ေနၾက၏။
`အခု ျမင္ေနရတဲ့ ေက်ာ္၀င္းဟာ ဘာအျပစ္လုပ္ထားလဲ၊ မင္းတုိ႔ သိၾကလား´
`...........´
`ေျပာၾကေလကြာ)))))))))))´
တိတ္ဆိတ္မွင္သက္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီး၏ အလန္႔တၾကားသံ...
`စစ္ေျပးမႈ´ ပါ ဆိုေသာ အသံ ထြက္လာ၏။ သင္တန္းမွဴးက အတန္ငယ္ အားရသြားဟန္ျဖင့္...
`ေအး၊ စစ္တပ္ဆိုတာ ၀င္ခ်င္တုိင္း၀င္၊ ထြက္ခ်င္တိုင္း ထြက္လုိ႔ရေနတဲ့ မင္းတုိ႔ အေမ့လင္အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ အလွဴအိမ္လဲ မဟုတ္ဘူး၊ အခု ဒီေကာင္ စစ္ထဲကုိ ၀င္လာၿပီးမွ ျပန္ထြက္ေျပးတယ္၊ စစ္ေျပးတေယာက္ကုိ ဘယ္လိုဆုံးမမယ္ဆုိတာ မင္းတုိ႔ကို စံျပအေနနဲ႔ အခုျပမယ္´
ဗိုလ္ႀကီးက ေျပာလက္စ စကားကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးဆီ တခ်က္ ေ၀့ၾကည့္လိုက္၏။ ၿပီးမွ...
`တကယ္ဆို စစ္ေျပးမႈဆိုတာက ေထာင္ဒဏ္ သုံးႏွစ္အထိခ်လို႔ရတယ္။ စစ္ေျပးကို လက္ခံထားတဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုလဲ ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္ ခ်လို႔ရေသးတယ္။ အခု ေက်ာ္၀င္းကိုေတာ့ ေနာက္ၾကဥ္သြားေအာင္ အျပစ္ေပးမယ္။ ႀကိမ္ဒဏ္ေပါ့ကြာ´
ႀကိမ္ဒဏ္ဆုိေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ့လုိ႔ ေနဇာ့စိတ္ထဲ ေတြးမိလိုက္တုန္း ရိွေသး ...
`ငါက ဆယ္ခ်က္႐ိုက္မယ္။ ဒီသင္တန္းမွာ သင္တန္းဆရာ အားလုံး ဆယ္ေယာက္ရိွတယ္။ အဲဒီ ဆယ္ေယာက္က တေယာက္ကို ငါးခ်က္စီ ႐ိုက္ရမယ္။ တပ္စုမွဴးေလးေယာက္က တေယာက္ သုံးခ်က္စီ။ ဒုတပ္စုမွဴးေတြက တေယာက္ ႏွစ္ခ်က္စီ ႐ိုက္ရမယ္´
`ျမတ္စြာဘုရား´ လို႔ တလိုက္မိရင္း ေနဇာ့ေခါင္းထဲမွာ ကိန္းဂဏန္းမ်ားျဖင့္ တခဏမွ် အလုပ္မ်ားသြားသည္။ ဗိုလ္ႀကီးက ဆယ္ခ်က္၊ ဆရာဆယ္ေယာက္အတြက္က အခ်က္ငါးဆယ္၊ တပ္စုမွဴး၊ ဒုတပ္စုမွဴးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ ဟင္...၊ အခ်က္ ၈၀ ေတာင္မွ ပါလား။ အေတြးစေတြနဲ႔ တြက္ခ်က္ေနဆဲမွာပင္... ... ...။
`ဖုန္း´
`အားး´
`ဖုန္း´
`ေအာင္မေလးး ဆရာရဲ့၊ ေနာက္မေျပးေတာ့ပါဘူး´
ဗိုလ္ႀကီးက စ႐ိုက္ေနေလၿပီ။ တခ်က္႐ိုက္လိုက္တိုင္း ငယ္သံပါေအာင္ ငိုယိုေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ ေက်ာ္၀င္းအသံက စူးစူး၀ါး၀ါး ထြက္ေပၚေန၏။ အဲဒီ အေအာ္ကိုပင္...
`ေဟ့ေကာင္၊ ငါ ဆရာ မဟုတ္ဘူးကြ´
`ဖုန္း´
`ေအာင္မေလး၊ ဆရာဗိုလ္ႀကီးရဲ့´
`ဖုန္း´
`ေအာင္မေလး၊ သားမေျပးေတာ့ပါဘူး´
`စစ္တပ္မွာ သားမရိွဘူးကြ´
`ဖုန္း´
`အူးးး´
`ဖုန္း´
`အူးးး´
တကိုယ္လုံး ရိွသမွ်အားကို အကုန္သုံးၿပီး အားပါးတရ လႊဲ႐ိုက္ခ်ေနတဲ့ ႀကိမ္ခ်က္ေတြရဲ့ ေအာက္မွာ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ ဗိုလ္ႀကီးရဲ့ ဆယ္ခ်က္နဲ႔တင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အူးးအူးးလို႔သာ အသံထြက္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အမဲဖ်က္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီး ၿပီးေတာ့ သင္တန္းဆရာေတြရ့ဲ အလွည့္။ သူတုိ႔က်ေတာ့ ဗိုလ္ႀကီးအားရ ဆရာပါး၀မို႔လို႔လား မသိ၊ ႐ုိက္ခ်က္ေတြက ပိုလို႔ေတာင္ ျပင္းလာသလားေတာင္ ထင္ရ၏။ သင္တန္းဆရာေတြ ၿပီးေတာ့ တပ္စုမွဴးေတြရဲ့ အလွည့္...
`ကဲ...၊ တပ္စုမွဴးေတြ႐ိုက္။ ညွာမယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔ေနာ္၊ ညွာတဲ့ေကာင္ေတြကို ငါျပန္႐ိုက္မွာ´
`ဖုန္း´
`အူးးး´
`ဖုန္း´
`အု´
`ဖုန္း´
`...´
`ဖုန္း´
`...´
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ ဘာသံမွကို မထြက္ႏိုင္ရွာေတာ့ပါ။
***
`တပ္စု ၃၊ ေရွ႕ကင္းေကာင္း အေၾကာင္းထူး မရိွ´
`ေနာက္ကင္းေကာင္း အေၾကာင္းထူး မရိွ´
ေနဇာ့ ကင္းခ်ိန္ကုန္ၿပီး အိပ္ရာထဲ ျပန္ေရာက္ေနေပမယ့္ အျပင္က ကင္းသတင္းပုိ႔သံေတြကိုေတာ့ ၾကားေနရပါေသးသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက အိပ္ရာထဲက ညည္းသံတခု ခပ္သဲ့သဲ့ ထြက္လာသည္။
ေက်ာ္၀င္း... ...။
ညည္းရင္းနဲ႔ပင္ ႐ိွဳက္သံတခ်က္တခ်က္ကလဲ ထြက္လာပါေသးသည္။ ေမွာက္ခုံလ်က္ အိပ္ေနရတဲ့ ေက်ာ္၀င္းတေယာက္ ဒီဒဏ္ရာကို ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ခံရဦးမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ အဲဒါထက္ ဆိုးတာက ရင္ထဲက အနာ...။
အျပင္က ထြက္ေပၚေနေသာ ကင္းသတင္းပို႔သံကုိ ေနဇာ့စိတ္ထဲကေန ေျပာင္းဆိုလိုက္၏။
`ေရွ႕ကင္း ေနာက္ကင္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းထူး မရိွ´
`ေရွ႕ကင္း ေနာက္ကင္းေၾကာင္း၊ အေကာင္းထူး မရိွ´
***
ကလိုေစးထူး
ေကာ္လာဖိုး...
ေလာ့ခ္မခ်မိဘဲ ေစ့ထားတဲ့ တံခါးက ခ်ပ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ အိမ္ထဲကို ေကာ္လာဖိုး တေယာက္ ေရာက္ခ်လာျပန္ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာမွာ စူးစိုက္ဖတ္ေနတဲ့ စာကုိ ရပ္လုိက္ရေတာ့သည္။
မရပ္လို႔ကလဲမျဖစ္၊ ေကာ္လာဖိုးမို႔လို႔ ေရာက္လာၿပီလားဆိုရင္ သူ႔ေဘးနားမွာ ရပ္ၿပီး သူလုပ္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့တာပင္။ `ျမန္မာလို ႐ိုက္လို႔ရတယ္ေနာ္´ `အားပါး၊ ဒီလူ စာရိုက္တာ ေအာက္ကုိ တခ်က္မၾကည့္ဘူးေဟ့´ `ဟာ၊ ဗီြဒီယုိလဲ ရတယ္ဟ´ `သတင္းေတြလဲ လာတယ္´ စသျဖင့္စသျဖင့္ နဲ႔ အံ့ဘနန္းျဖစ္ေနပုံက ပြဲေစ်းတန္းေရာက္တဲ့ ကေလးတေယာက္အလား။ တခါတေလ သူက စာေရးေနခိုက္မို႔ အနားမွာ မရပ္ေစခ်င္လို႔ `ေကာ္လာဖိုး၊ ဟိုမွာ ဇာတ္ကားသြားၾကည့္ေလ´ လို႔ တီဗီြကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ရင္ေတာ့ `ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့´ ဆိုၿပီး အသာလွည့္ထြက္သြားတတ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္ကို ေကာ္လာဖိုး လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘဏ္မွာေငြထုတ္ခ်င္တာ၊ ေစ်းသြား၀ယ္ခ်င္တာ၊ အိမ္ငွား႐ုံးကုိ တခုခု သြားေျပာခ်င္တာ ... ...၊ ဟိုတေလာကလိုလဲ အရက္ေတြမူးၿပီး ေရာက္လာတတ္တာမ်ိဳးကလဲ ရိွေသးသည္။
ေကာ္လာဖိုးရဲ့ ဇနီး အမုိးရဲ့ သမီးက ခႏၶာကုိယ္က ပိန္ေသးေသးေလးမွ တကယ့္ေသးေသးေလး။ ကိုယ္လုံးကေသးသလို စိတ္ကလဲ ကေလးသာသာ။ တခါတေလက်ရင္ သူတို႔လင္မယားကုိ ၾကည့္ရတာ ပီဘိကေလးလင္မယားလိုပင္။
***
`ကုိတူလင္ ...၊ က်ေနာ္ ဇာတ္ကားေတြ ၀ယ္လာတယ္ဗ်´
ေကာ္လာဖိုးမို႔ သူ႔နာမည္ကို ေခၚလိုက္ရင္ တခါမွမပီ။ `ကုိတူလင္´ ေခၚလိုက္ `ကိုတူရင္´ ေခၚလိုက္ နာမည္အမွန္ကိုလဲ ဘယ္လိုမွ ျပင္ေပးလို႔မရ။
`ဟုတ္လား၊ ဘယ္က ၀ယ္လာတာတုန္း´
`ဟိုဘက္ျမိဳ႕သြားလည္တုန္းက သူမ်ားစပ္ေရာင္းတာေလ´
`တေခြ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ`
`ငါးေဒၚလာ´
`ဟမ္´
တကယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူ႔တို႔ဘာသာသူတို႔ ေရာင္းသူနဲ႔၀ယ္သူေတြ အတိုင္အေဖာက္က ညီၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ေခြေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စီဒီအလြတ္ကို ေကာ္ပီထပ္ကူးၿပီး အေပၚမွာမွ ဇာတ္ကားနာမည္ကို ေရးထားတာပင္။
`ေစ်းႀကီးလိုက္တာပါလားဗ်ာ´
`ဘယ္က၀ယ္ရမွန္း မသိဘူးေလ´
`လာ၊ လာ၊ က်ေနာ္ တေခြ ႏွစ္ေဒၚလာနဲ႔ ၀ယ္ေပးမယ္´
`ဟာ၊ ဟုတ္လား´
မ်က္ႏွာက ကေလးတေယာက္လို ၀င္းလက္သြားၿပီး ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ႏွင့္ `မိန္းမေရ၊ ဒီမွာ ကုိတူလင္က ဇာတ္ကားေတြ တေခြႏွစ္ေဒၚလာနဲ႔ ရတယ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္လာ၊ ျမန္ျမန္လာ´ ဟု ေခၚလိုက္ေသးသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ငုပ္တုပ္ေလးထိုင္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေလၿပီ။
`ေအာင္ပိုင္ကား ၾကည့္မယ္´
`လင္းဇာနည္ေဇာ္ေရာ ရိွလား´
`အဲ့ကြယ့္၊ ခြန္းသန္းထြန္းလဲ ရိွတယ္ မုိက္တယ္ေဟ့´
`မိန္းမ၊ နင္ဘာယူမလဲ၊ တေခြႏွစ္ေဒၚလာ၊ ဘာမွမျဖစ္၊ ကုိတူေလကိုလဲ ၀ယ္ေပးမယ္၊ ကုိတူလင္ ဘာေခြယူမလဲ´
`နင့္ကေလးက ဒိုးဒုိးဒန္႔ဒန္႔ႀကိဳက္တယ္ မွတ္လား၊ သူ႔အတြက္လဲ ၀ယ္ေပးလိုက္´
`ေလးျဖဴ မႀကိဳက္၊ ခြန္ေပါရမ္းရိွရင္ ယူမယ္ေလ´
တခါမ်ားဆို သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ဇာတ္ကားကုိ ရလို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထခုန္ေနလိုက္ေသးသည္။
***
`ေကာ္လာဖိုးက ကရင္လား´
`မဟုတ္´
`ဒါေပမယ့္ ကရင္နာမည္နဲ႔ပါလား´
`ကရင္မ ယူေတာ့ ကရင္နာမည္ေပါ့´
`ကရင္စကားမတတ္ဘဲ ကရင္မကို ဘယ္လုိပုိးလုိက္တာတုန္း´
သူက အဲလိုေမးေတာ့ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားၿပီး `လိေမၼာ္ၿခံထဲ လက္ဖမ္းဆြဲတာပဲ´ လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ သူ႔မိန္းမက ရွက္ၿပီး တအုံးအုံး ထထုေတာ့ သူကလဲ တဟားဟား။
`အခု အလုပ္သြားလုပ္ေနတာ ဘယ္သူ႔ကားနဲ႔ လုိက္ေနတာတုန္း´
`အျမင့္ေလ၊ သူပဲ အလုပ္သြင္းေပးထားတာ´
`ကားခေပးရေသးလား´
`ဘယ္ေနမလဲ၊ တပတ္ကုိ ၈၀ ယူတယ္´
`ဟာ၊ မ်ားလွပါလား´
`ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ကုိတူလင္၊ ကုိယ့္မွာမွ ကားမရိွတာ၊ စာလဲမတတ္၊ ေမာင္းလဲမတတ္´
`ဘယ္ေတာ့ ကားေမာင္းဖို႔ စဥ္းစားလဲ´
`မသိ´
ဒီေလာက္႐ိုးၿပီး ဘာမွမသိရွာတဲ့ လူေတြဆီကေန ရသမွ် ဖ်ံက်ခ်င္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရဲ့ စိတ္ထားကိုေတာ့ သူေတာ္ေတာ္အ့ံၾသမိတာအမွန္။
`အမိုးနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပသလား´
`အဲ့ကြယ္၊ အဘြားႀကီး တခ်က္တခ်က္ ငယ္မူျပန္ရင္ ေနရခက္မွခက္၊ စကားမ်ားတာလဲ လက္ကုန္ပဲ ကိုတူလင္´
သူ႔မိန္းမက `ငါ့အမိုးကိုမ်ား´ ဆုိၿပီး တအုံးအုံး ထထုျပန္သည္။ ေကာ္လာဖိုးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း တဟားဟား။
***
`ျမန္မာျပည္ မျပန္ခ်င္ဘူးလား ေကာ္လာဖိုး´
`အုိ႔၊ ျပန္ခ်င္တာ လက္ကုန္ေပါ့´
`ဒီမွာေရာ မေပ်ာ္ဘူးလား´
`အင္းးးး´ လုိ႔ သံရွည္ဆြဲၿပီး ေကာ္လာဖိုး ခဏေတာ့ ၿငိမ္သြားသည္။ ၿပီးမွ တခြန္းထဲ ျပန္ေျပာသည္။
`အေမလိကား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း၊ လိေမၼာ္ၿခံမွာေလာက္ေတာ့ မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ´
ေနာက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း တခူးခူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
သူကေတာ့ ေကာ္လာဖိုးကို ၾကည့္ရင္း ဟိုေတြး ဒီေတြး။
***
ကလိုေစးထူး
မရပ္လို႔ကလဲမျဖစ္၊ ေကာ္လာဖိုးမို႔လို႔ ေရာက္လာၿပီလားဆိုရင္ သူ႔ေဘးနားမွာ ရပ္ၿပီး သူလုပ္သမွ်ကို လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့တာပင္။ `ျမန္မာလို ႐ိုက္လို႔ရတယ္ေနာ္´ `အားပါး၊ ဒီလူ စာရိုက္တာ ေအာက္ကုိ တခ်က္မၾကည့္ဘူးေဟ့´ `ဟာ၊ ဗီြဒီယုိလဲ ရတယ္ဟ´ `သတင္းေတြလဲ လာတယ္´ စသျဖင့္စသျဖင့္ နဲ႔ အံ့ဘနန္းျဖစ္ေနပုံက ပြဲေစ်းတန္းေရာက္တဲ့ ကေလးတေယာက္အလား။ တခါတေလ သူက စာေရးေနခိုက္မို႔ အနားမွာ မရပ္ေစခ်င္လို႔ `ေကာ္လာဖိုး၊ ဟိုမွာ ဇာတ္ကားသြားၾကည့္ေလ´ လို႔ တီဗီြကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ရင္ေတာ့ `ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့´ ဆိုၿပီး အသာလွည့္ထြက္သြားတတ္သည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္ကို ေကာ္လာဖိုး လာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ ဘဏ္မွာေငြထုတ္ခ်င္တာ၊ ေစ်းသြား၀ယ္ခ်င္တာ၊ အိမ္ငွား႐ုံးကုိ တခုခု သြားေျပာခ်င္တာ ... ...၊ ဟိုတေလာကလိုလဲ အရက္ေတြမူးၿပီး ေရာက္လာတတ္တာမ်ိဳးကလဲ ရိွေသးသည္။
ေကာ္လာဖိုးရဲ့ ဇနီး အမုိးရဲ့ သမီးက ခႏၶာကုိယ္က ပိန္ေသးေသးေလးမွ တကယ့္ေသးေသးေလး။ ကိုယ္လုံးကေသးသလို စိတ္ကလဲ ကေလးသာသာ။ တခါတေလက်ရင္ သူတို႔လင္မယားကုိ ၾကည့္ရတာ ပီဘိကေလးလင္မယားလိုပင္။
***
`ကုိတူလင္ ...၊ က်ေနာ္ ဇာတ္ကားေတြ ၀ယ္လာတယ္ဗ်´
ေကာ္လာဖိုးမို႔ သူ႔နာမည္ကို ေခၚလိုက္ရင္ တခါမွမပီ။ `ကုိတူလင္´ ေခၚလိုက္ `ကိုတူရင္´ ေခၚလိုက္ နာမည္အမွန္ကိုလဲ ဘယ္လိုမွ ျပင္ေပးလို႔မရ။
`ဟုတ္လား၊ ဘယ္က ၀ယ္လာတာတုန္း´
`ဟိုဘက္ျမိဳ႕သြားလည္တုန္းက သူမ်ားစပ္ေရာင္းတာေလ´
`တေခြ ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ`
`ငါးေဒၚလာ´
`ဟမ္´
တကယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူ႔တို႔ဘာသာသူတို႔ ေရာင္းသူနဲ႔၀ယ္သူေတြ အတိုင္အေဖာက္က ညီၿပီးသား။ ဒါေပမယ့္ ေခြေတြကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ စီဒီအလြတ္ကို ေကာ္ပီထပ္ကူးၿပီး အေပၚမွာမွ ဇာတ္ကားနာမည္ကို ေရးထားတာပင္။
`ေစ်းႀကီးလိုက္တာပါလားဗ်ာ´
`ဘယ္က၀ယ္ရမွန္း မသိဘူးေလ´
`လာ၊ လာ၊ က်ေနာ္ တေခြ ႏွစ္ေဒၚလာနဲ႔ ၀ယ္ေပးမယ္´
`ဟာ၊ ဟုတ္လား´
မ်က္ႏွာက ကေလးတေယာက္လို ၀င္းလက္သြားၿပီး ဖုန္းလွမ္းဆက္ကာ က်ယ္ေလာင္က်ယ္ေလာင္ႏွင့္ `မိန္းမေရ၊ ဒီမွာ ကုိတူလင္က ဇာတ္ကားေတြ တေခြႏွစ္ေဒၚလာနဲ႔ ရတယ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္လာ၊ ျမန္ျမန္လာ´ ဟု ေခၚလိုက္ေသးသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ ငုပ္တုပ္ေလးထိုင္ၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေလၿပီ။
`ေအာင္ပိုင္ကား ၾကည့္မယ္´
`လင္းဇာနည္ေဇာ္ေရာ ရိွလား´
`အဲ့ကြယ့္၊ ခြန္းသန္းထြန္းလဲ ရိွတယ္ မုိက္တယ္ေဟ့´
`မိန္းမ၊ နင္ဘာယူမလဲ၊ တေခြႏွစ္ေဒၚလာ၊ ဘာမွမျဖစ္၊ ကုိတူေလကိုလဲ ၀ယ္ေပးမယ္၊ ကုိတူလင္ ဘာေခြယူမလဲ´
`နင့္ကေလးက ဒိုးဒုိးဒန္႔ဒန္႔ႀကိဳက္တယ္ မွတ္လား၊ သူ႔အတြက္လဲ ၀ယ္ေပးလိုက္´
`ေလးျဖဴ မႀကိဳက္၊ ခြန္ေပါရမ္းရိွရင္ ယူမယ္ေလ´
တခါမ်ားဆို သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ဇာတ္ကားကုိ ရလို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထခုန္ေနလိုက္ေသးသည္။
***
`ေကာ္လာဖိုးက ကရင္လား´
`မဟုတ္´
`ဒါေပမယ့္ ကရင္နာမည္နဲ႔ပါလား´
`ကရင္မ ယူေတာ့ ကရင္နာမည္ေပါ့´
`ကရင္စကားမတတ္ဘဲ ကရင္မကို ဘယ္လုိပုိးလုိက္တာတုန္း´
သူက အဲလိုေမးေတာ့ စပ္ၿဖီးၿဖီးျဖစ္သြားၿပီး `လိေမၼာ္ၿခံထဲ လက္ဖမ္းဆြဲတာပဲ´ လို႔ ျပန္ေျပာသည္။ သူ႔မိန္းမက ရွက္ၿပီး တအုံးအုံး ထထုေတာ့ သူကလဲ တဟားဟား။
`အခု အလုပ္သြားလုပ္ေနတာ ဘယ္သူ႔ကားနဲ႔ လုိက္ေနတာတုန္း´
`အျမင့္ေလ၊ သူပဲ အလုပ္သြင္းေပးထားတာ´
`ကားခေပးရေသးလား´
`ဘယ္ေနမလဲ၊ တပတ္ကုိ ၈၀ ယူတယ္´
`ဟာ၊ မ်ားလွပါလား´
`ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ကုိတူလင္၊ ကုိယ့္မွာမွ ကားမရိွတာ၊ စာလဲမတတ္၊ ေမာင္းလဲမတတ္´
`ဘယ္ေတာ့ ကားေမာင္းဖို႔ စဥ္းစားလဲ´
`မသိ´
ဒီေလာက္႐ိုးၿပီး ဘာမွမသိရွာတဲ့ လူေတြဆီကေန ရသမွ် ဖ်ံက်ခ်င္တဲ့ လူတခ်ိဳ႕ရဲ့ စိတ္ထားကိုေတာ့ သူေတာ္ေတာ္အ့ံၾသမိတာအမွန္။
`အမိုးနဲ႔ေရာ အဆင္ေျပသလား´
`အဲ့ကြယ္၊ အဘြားႀကီး တခ်က္တခ်က္ ငယ္မူျပန္ရင္ ေနရခက္မွခက္၊ စကားမ်ားတာလဲ လက္ကုန္ပဲ ကိုတူလင္´
သူ႔မိန္းမက `ငါ့အမိုးကိုမ်ား´ ဆုိၿပီး တအုံးအုံး ထထုျပန္သည္။ ေကာ္လာဖိုးကေတာ့ ထုံးစံအတုိင္း တဟားဟား။
***
`ျမန္မာျပည္ မျပန္ခ်င္ဘူးလား ေကာ္လာဖိုး´
`အုိ႔၊ ျပန္ခ်င္တာ လက္ကုန္ေပါ့´
`ဒီမွာေရာ မေပ်ာ္ဘူးလား´
`အင္းးးး´ လုိ႔ သံရွည္ဆြဲၿပီး ေကာ္လာဖိုး ခဏေတာ့ ၿငိမ္သြားသည္။ ၿပီးမွ တခြန္းထဲ ျပန္ေျပာသည္။
`အေမလိကား ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း၊ လိေမၼာ္ၿခံမွာေလာက္ေတာ့ မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ´
ေနာက္ေတာ့ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ ၿငိမ္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း တခူးခူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
သူကေတာ့ ေကာ္လာဖိုးကို ၾကည့္ရင္း ဟိုေတြး ဒီေတြး။
***
ကလိုေစးထူး
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://klosayhtoo.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.