အေရးႀကီးဆံုး ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း
"ခႏၶာကိုယ္မွာ ဘယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္းက အေရးႀကီးဆံုးလဲ" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို အေျဖ မမွန္မခ်င္း ေမေမ ေမးေနတတ္တယ္။ ႏွစ္ေတြလည္း အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေမေမ ေမးေလ့ရွိတဲ့ ေမးခြန္းကို က်ေနာ္ ေျဖလိုက္တိုင္း မွားတယ္ခ်ည္း အေျပာခံေနရတယ္။
က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ႔။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသံက သိပ္အေရးႀကီးမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ "ေမေမ၊ က်ေနာ့္ နားေတြက အေရးအႀကီးဆံုး မဟုတ္လား" လို႔ အေျဖေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေမေမက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ နားပင္းေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ေလ။ သား ေသခ်ာ ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ေမေမ ေနာက္မွ ထပ္ေမးမယ္"
ႏွစ္နည္းနည္း ၾကာေတာ့ ေမေမ အဲဒီ ေမးခြန္းကို ထပ္ေမးလာတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္ ေျဖၿပီးကတည္းက အေျဖမွန္ရဖို႔ အေတာ္ေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတယ္။ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ ေမေမ့ကို ေျဖလိုက္တာက "ေမေမ၊ အျမင္အာ႐ံုက လူတိုင္းအတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အေျဖက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္"
ေမေမ က်ေနာ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၿပီး က႐ုဏာေလသံနဲ႔
"သားက အေတာ္ေလး စဥ္းစားလာႏိုင္ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျဖက မွားေနေသးတယ္။ ေလာကမွာ မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ သားရဲ႕" လို႔ ျပန္ေျပာသြားတယ္။
က်ေနာ္ စိတ္ေလသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျဖမွန္ရေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ဖို႔ အေမရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းကို က်ေနာ္ မေမ့မေလ်ာ့ အျမဲ လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္ေတြ ၾကားမွာလည္း ေမေမ့ကို ခဏခဏ ေျဖေပးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဆီက ၾကားရတဲ့ အားေပးစကားက မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။
"မဟုတ္ေသးဘူး သား။ ဒါေပမယ့္ လူေလးက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုၿပီး ေတြးတတ္ေခၚတတ္လာတာပဲ"
တစ္ႏွစ္ေတာ့ က်ေနာ့ အဘိုး ဆံုးတယ္။ အားလံုး အေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးလည္း ငိုခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ အေဖေတာင္ ငိုတယ္။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတာေပါ႔။ ဘာလို႔လဲဆို ေဖေဖ ငိုတာကို ဒါပါနဲ႔ဆို ႏွစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတာ။
အသုဘ အခမ္းအနားမွာ အေခါင္းပိတ္ဖို႔ မိသားစုဝင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အဘိုးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ အေမက က်ေနာ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ က်ေနာ္ကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"အေရးႀကီးဆံုး ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းက ဘာလဲဆိုတာ အခု သိၿပီလား၊ သား"
ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီေမးခြန္း ေမးလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ကို မထင္ထားမိဘူး။ အေမးခံလုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ေထြသြားတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေဆာ့တဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုပဲလို႔ က်ေနာ္ ထင္ေနခဲ့တာေလ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္မိတဲ့ ေမေမက
"ဒီေမးခြန္းက သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ သား။ ဘဝမွာ တကယ္ပဲ အသက္ရွင္လ်က္ ေနထုိင္ေနသလား ဆုိတာကို သိဖို႔ ဒီအေျဖက အေရးပါတယ္။ ဟုိးအရင္က အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို သားအေျဖေပးဖူးတယ္။ ေပးတုိင္းလည္း မွားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမေမ ဥပမာနဲ႔ အျမဲ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီ သင္ခန္းစာကို သားအေနနဲ႔ မွတ္ကို မွတ္သားမွ ျဖစ္မယ္။"
မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ က႐ုဏာမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလာတယ္။ သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းအိမ္အျပည့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဖံုးလြမ္းေနတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။
"သား ... မင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတဲ့ အေရးအႀကီးဆံုး အဂၤါအစိတ္အပိုုင္းက မင္းရဲ႕ ပုခံုးေတြပဲ"
"က်ေနာ့္ ေခါင္းကို ထမ္းပိုးထားရလို႔လား ေမေမ"
"မဟုတ္ဘူး၊ သား။ သားရဲ႕ ပုခံုးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ေခါင္းကို မီွခြင့္ ေပးထားႏိုင္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ ငိုရင္ေပါ႔။ လူတိုင္းလူတုိင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အေၾကာင္း တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ငိုၾကရရင္ အမွီျပဳဖို႔ ပုခံုးတစ္ဖက္ေတာ့ လိုမယ္၊ သား။ သားမွာ လံုေလာက္တဲ့ အခ်စ္ေတြ ရွိဖို႔ပဲ ေမေမ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဲဒီလို အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ သား လိုအပ္တဲ့အခါ ပုခံုးမွီၿပီး ငိုႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားမ်ား ရွိပါေစလို႔လည္း ေမေမ အျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္"
က်ေနာ္ ခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ႔။ လူသားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အသံက သိပ္အေရးႀကီးမယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ "ေမေမ၊ က်ေနာ့္ နားေတြက အေရးအႀကီးဆံုး မဟုတ္လား" လို႔ အေျဖေပးခဲ့ဖူးတယ္။ ေမေမက ျပန္ေျပာတယ္။
"မဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ နားပင္းေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ေလ။ သား ေသခ်ာ ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး။ ေမေမ ေနာက္မွ ထပ္ေမးမယ္"
ႏွစ္နည္းနည္း ၾကာေတာ့ ေမေမ အဲဒီ ေမးခြန္းကို ထပ္ေမးလာတယ္။
ပထမတစ္ေခါက္ ေျဖၿပီးကတည္းက အေျဖမွန္ရဖို႔ အေတာ္ေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိတယ္။ ဒီတစ္ခါ က်ေနာ္ ေမေမ့ကို ေျဖလိုက္တာက "ေမေမ၊ အျမင္အာ႐ံုက လူတိုင္းအတြက္ အင္မတန္ အေရးႀကီးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ အေျဖက က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္"
ေမေမ က်ေနာ္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ ၾကည့္ၿပီး က႐ုဏာေလသံနဲ႔
"သားက အေတာ္ေလး စဥ္းစားလာႏိုင္ၿပီပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျဖက မွားေနေသးတယ္။ ေလာကမွာ မ်က္စိမျမင္တဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္ သားရဲ႕" လို႔ ျပန္ေျပာသြားတယ္။
က်ေနာ္ စိတ္ေလသြားခဲ့ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျဖမွန္ရေအာင္ေတာ့ က်ေနာ္ ဆက္ႀကိဳးစားဖုိ႔ အားမာန္ အျပည့္နဲ႔ပါ။ ေတြးတတ္ေခၚတတ္ဖို႔ အေမရဲ႕ ေလ့က်င့္ခန္းကို က်ေနာ္ မေမ့မေလ်ာ့ အျမဲ လုပ္ေနျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္ေတြ ၾကားမွာလည္း ေမေမ့ကို ခဏခဏ ေျဖေပးဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမဆီက ၾကားရတဲ့ အားေပးစကားက မေျပာင္းလဲခဲ့ဘူး။
"မဟုတ္ေသးဘူး သား။ ဒါေပမယ့္ လူေလးက တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုၿပီး ေတြးတတ္ေခၚတတ္လာတာပဲ"
တစ္ႏွစ္ေတာ့ က်ေနာ့ အဘိုး ဆံုးတယ္။ အားလံုး အေတာ္ေလး စိတ္ထိခိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးလည္း ငိုခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ အေဖေတာင္ ငိုတယ္။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္း မွတ္မိတာေပါ႔။ ဘာလို႔လဲဆို ေဖေဖ ငိုတာကို ဒါပါနဲ႔ဆို ႏွစ္ခါပဲ ျမင္ဖူးေသးတာ။
အသုဘ အခမ္းအနားမွာ အေခါင္းပိတ္ဖို႔ မိသားစုဝင္ေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အဘိုးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ အေမက က်ေနာ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူ က်ေနာ္ကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။
"အေရးႀကီးဆံုး ခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္းက ဘာလဲဆိုတာ အခု သိၿပီလား၊ သား"
ဒီလို အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ဒီေမးခြန္း ေမးလာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ကို မထင္ထားမိဘူး။ အေမးခံလုိက္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ေထြသြားတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေဆာ့တဲ့ ဂိမ္းတစ္ခုပဲလို႔ က်ေနာ္ ထင္ေနခဲ့တာေလ။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနတဲ့ က်ေနာ္မ်က္ႏွာကို အကဲခတ္မိတဲ့ ေမေမက
"ဒီေမးခြန္းက သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ သား။ ဘဝမွာ တကယ္ပဲ အသက္ရွင္လ်က္ ေနထုိင္ေနသလား ဆုိတာကို သိဖို႔ ဒီအေျဖက အေရးပါတယ္။ ဟုိးအရင္က အစိတ္အပိုင္း အေတာ္မ်ားမ်ားကို သားအေျဖေပးဖူးတယ္။ ေပးတုိင္းလည္း မွားတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေမေမ ဥပမာနဲ႔ အျမဲ ရွင္းျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ အေရးႀကီးတဲ့ ဒီ သင္ခန္းစာကို သားအေနနဲ႔ မွတ္ကို မွတ္သားမွ ျဖစ္မယ္။"
မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ က႐ုဏာမ်ဳိးနဲ႔ က်ေနာ္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာလာတယ္။ သူရဲ႕ မ်က္ဝန္းအိမ္အျပည့္ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ဖံုးလြမ္းေနတာ က်ေနာ္ သတိထားမိတယ္။
"သား ... မင္းရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ ရွိတဲ့ အေရးအႀကီးဆံုး အဂၤါအစိတ္အပိုုင္းက မင္းရဲ႕ ပုခံုးေတြပဲ"
"က်ေနာ့္ ေခါင္းကို ထမ္းပိုးထားရလို႔လား ေမေမ"
"မဟုတ္ဘူး၊ သား။ သားရဲ႕ ပုခံုးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့သူရဲ႕ ေခါင္းကို မီွခြင့္ ေပးထားႏိုင္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ ငိုရင္ေပါ႔။ လူတိုင္းလူတုိင္း သူတုိ႔ရဲ႕ ဘဝမွာ အေၾကာင္း တစ္မ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ငိုၾကရရင္ အမွီျပဳဖို႔ ပုခံုးတစ္ဖက္ေတာ့ လိုမယ္၊ သား။ သားမွာ လံုေလာက္တဲ့ အခ်စ္ေတြ ရွိဖို႔ပဲ ေမေမ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။ အဲဒီလို အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ သား လိုအပ္တဲ့အခါ ပုခံုးမွီၿပီး ငိုႏိုင္မယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားမ်ား ရွိပါေစလို႔လည္း ေမေမ အျမဲ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္"
သင္ ေျပာခဲ့တာေတြကို သူတုိ႔ ေမ့ေကာင္း ေမ့သြားမယ္။
သင္ လုပ္ခဲ့တာေတြကို သူတို႔ ေမ့ေကာင္း ေမ့သြားမယ္။
ဒါေပမယ့္
သင့္ေၾကာင့္ သူတုိ႔ ဘယ္လို ခံစားသြားရသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
လင္ေယာက်္ား အေရာင္းဆိုင္
လင္ေယာက်္ား အေရာင္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ေပၚမွာ ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြ အေနနဲ႔ အဲဒီ ဆုိင္ထဲမွာ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ေယာက်္ားမ်ဳိးကုိ ေရြးၿပီး ဝယ္ႏိုင္ပါတယ္။ စတိုးဆိုင္ရဲ႕ အလုပ္လုပ္ပံုကို အဝင္ဝေတြမွာ လမ္းၫႊန္ ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ ေရးေပးထားတယ္။ အေဆာက္အဦရဲ႕ အဝင္ဝမွာေတာ့ ေရးထားတာက "သင္ တစ္ႀကိမ္သာ လာေရာက္ခြင့္ ရွိသည္" တဲ့။
စတိုးဆိုင္က အထပ္ ေျခာက္ထပ္ ရွိပါတယ္။ အထပ္ျမင့္သြားေလေလ အေရာင္းကုန္ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕ အရည္အေသြးက ျမင့္ေလေလေပါ႔။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အထပ္ တစ္ထပ္က ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ ဝယ္ယူႏုိင္သလို မႀကိဳက္ေသးရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ထပ္ တက္ၿပီး ေလ့လာႏုိင္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ အထပ္တစ္ထပ္ တက္ၿပီး သြားတာနဲ႔ ေအာက္ထပ္က ေရာင္းကုန္ ေယာက်္ားေလးကို ေရြးပိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ စတိုးဆုိင္ထဲက ျပန္ထြက္မယ္ ဆိုမွပဲ ေအာက္ဆင္းပိုင္ခြင့္ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါေတြက ဒီ စတိုးဆိုင္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြေပါ႔။
အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာတယ္။ သူ႕အတြက္ လိုက္ဖက္ညီမယ့္ ခင္ပြန္းေလာင္း၊ လင္ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ ဝယ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။
စတိုးဆိုင္က အထပ္ ေျခာက္ထပ္ ရွိပါတယ္။ အထပ္ျမင့္သြားေလေလ အေရာင္းကုန္ ေယာက်္ားေလးေတြရဲ႕ အရည္အေသြးက ျမင့္ေလေလေပါ႔။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ အထပ္ တစ္ထပ္က ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္ ဝယ္ယူႏုိင္သလို မႀကိဳက္ေသးရင္ေတာ့ ေနာက္တစ္ထပ္ တက္ၿပီး ေလ့လာႏုိင္တာေပါ႔။ ဒါေပမယ့္ အထပ္တစ္ထပ္ တက္ၿပီး သြားတာနဲ႔ ေအာက္ထပ္က ေရာင္းကုန္ ေယာက်္ားေလးကို ေရြးပိုင္ခြင့္ မရွိေတာ့ဘူး။ စတိုးဆုိင္ထဲက ျပန္ထြက္မယ္ ဆိုမွပဲ ေအာက္ဆင္းပိုင္ခြင့္ ရွိေတာ့တယ္။ ဒါေတြက ဒီ စတိုးဆိုင္ရဲ႕ စည္းမ်ဥ္း စည္းကမ္းေတြေပါ႔။
အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာတယ္။ သူ႕အတြက္ လိုက္ဖက္ညီမယ့္ ခင္ပြန္းေလာင္း၊ လင္ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ ဝယ္မယ္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ေပါ႔။
ပထမထပ္ရဲ႕ အဝင္တံခါးမွာ ခ်ိပ္ထားတဲ့ ဆုိင္းဘုတ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။
ဒုတိယထပ္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က
တတိယထပ္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က
အမ်ဳိးသမီးဟာ စတုတၳထပ္ကို တက္သြားၿပီး စတုတၳထပ္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္လိုက္တယ္။
ေနာက္တစ္ထပ္ကို ဆက္တက္ဖို႔ပဲ အားသန္ေနတယ္။ ဒီထက္ ေကာင္းတာေတြ အေပၚထပ္မွာ ရွိႏိုင္တယ္ေလ။ ပၪၥမထပ္ရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္က
ဆ႒မထပ္ရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္က
(၁) လႊာ >> အလုပ္အကိုင္ရွိ၍ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းေသာ အမ်ဳိးသားမ်ား
ဒုတိယထပ္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က
(၂) လႊာ >> အလုပ္အကိုင္ရွိ၍ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းသည့္အျပင္ ကေလးလည္း ခ်စ္တတ္ေသာ အမ်ဳိးသားမ်ား
တတိယထပ္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္က
(၃) လႊာ >> အလုပ္အကိုင္ရွိ၍ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းသည့္အျပင္ ကေလးလည္း ခ်စ္တတ္ၿပီး ႐ုပ္ရည္ အထူးသန္႔ျပန္ေသာ အမ်ဳိးသားမ်ား
"ဝိုးးးးးး" ဆိုတဲ့ အာေမဋိတ္သံ ထြက္လာေပမယ့္ ေနာက္တစ္ထပ္ကို ဆက္တက္ဖို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။အမ်ဳိးသမီးဟာ စတုတၳထပ္ကို တက္သြားၿပီး စတုတၳထပ္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ဖတ္လိုက္တယ္။
(၄) လႊာ >> အလုပ္အကိုင္ရွိ၍ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းသည့္အျပင္ ကေလးလည္း ခ်စ္တတ္ၿပီး ေႂကြေလာက္ေအာင္ သန္႔ျပန္႔႐ံုမက အိမ္မႈကိစၥမ်ားကိုပါ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးတတ္ေသာ အမ်ဳိးသားမ်ား
"ဟိုက္ ရွားပါး၊ ေႂကြစမ္း။ ငါ ေျခေထာက္ေတြ မခိုင္ေတာ့ပါလား" လို႔ ေရရြတ္ေနမိတယ္။ေနာက္တစ္ထပ္ကို ဆက္တက္ဖို႔ပဲ အားသန္ေနတယ္။ ဒီထက္ ေကာင္းတာေတြ အေပၚထပ္မွာ ရွိႏိုင္တယ္ေလ။ ပၪၥမထပ္ရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္က
(၅) လႊာ >> အလုပ္အကိုင္ရွိ၍ ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းသည့္အျပင္ ကေလးလည္း ခ်စ္တတ္ၿပီး ေႂကြေလာက္ေအာင္ သန္႔ျပန္႔႐ံုမက အိမ္မႈကိစၥမ်ားကိုပါ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးတတ္သလို အင္မတန္ ခ်စ္တတ္၊ ၾကင္နာတတ္ေသာ အမ်ဳိးသားမ်ား
ဒီထက္ေကာင္းတယ္ဆိုတာေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းေတာ့မယ္ မထင္။ သူရဲ႕ အာ႐ံုေတြက ဒီအလႊာမွာပဲ တစ္ဝဲဝဲ လည္ေနေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြက ေနာက္တစ္ထပ္ တက္ဖို႔ ေလွကားဘက္ကုိပဲ ဆက္ၿပီး ခ်ီတက္ေနေတာ့တယ္။ ဆ႒မထပ္က ေရြးခ်ယ္မႈက ပိုေကာင္းႏိုင္ေသးတာေပါ႔။ဆ႒မထပ္ရဲ႕ ဆုိင္းဘုတ္က
(၆) လႊာ >> သင္ဟာ ဒီအထပ္ကို ေရာက္လာတဲ့ (၄ ၅၈ ၇၅၇) ေယာက္ေျမာက္ ဧည့္သည္ပါ။ ဒီအလႊာမွာ ဘာ အမ်ဳိးသားမွ မရွိပါဘူး။ မေရာင့္ရဲႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ အထီးက်န္မႈေတြပဲ ရွိပါတယ္။ လင္ေယာက်္ား စတိုးဆိုင္ကို ေစ်းဝယ္လာတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။ ဆိုင္ကေန ထြက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ပစၥည္းမ်ား ေမ့မက်န္ရစ္ေအာင္ အထူးသတိျပဳေပးပါ။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစလို႔ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
xxxxxx ဝဝဝဝဝဝ xxxxxx
ဒီပံုျပင္အရ အမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕ မေရာင့္ရဲတတ္မႈကို ေဖာ္ၾကဴးထားတာပါ။ အဂၤလိပ္လိုကေန ဘာသာျပန္ထားတာပါေၾကာင့္ မူရင္းအႏွစ္သာရ မပ်က္ေအာင္ ေရးထားတာ ဆိုေပမယ့္ က်ေနာ္အတြက္ ေျပာစရာေတြ ရွိလာတယ္။ မေရာင့္ရဲတတ္တာ လူသဘာဝမို႔ အမ်ဳိးသမီးေတြတင္ မကဘဲ အမ်ဳိးသားေတြေကာ ဒီပံုျပင္နဲ႔ သက္ဆုိင္မယ္လို႔ ထင္တယ္။ က်ေနာ္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ အဲလိုသာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရွိမယ္ဆိုရင္ ၆ လႊာအထိ ဒီအတုိင္း တက္သြားမယ့္အျပင္ ေခါင္းမိုးေပၚအထိ တက္သြားၿပီး ဖြက္ထားဦးမလားလို႔ တက္ၾကည့္မိမွာ အမွန္ပဲဗ်။ ေရြးခြင့္ ရွိတာကိုးဗ်။ ဒီေတာ့ စိတ္တုိင္းမက်မခ်င္း ဆက္ေရြးေနဦးမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တစ္ခါတေလ စဥ္းစားမိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မ်ားမ်ား မရွိသင့္ဘူး။ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မ်ားေလေလ ေထြၿပီး ဘာယူရမွန္း မသိေလေလပဲေလ။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း ဘာမွ မေရြးရဘဲ တစ္ခုတည္းကို လက္ခံရတာ စိတ္ပင္ပန္း သက္သာသလားလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒႆနပညာရွင္ေတြ ေျပာတာကေတာ့ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မ်ားမ်ား ရွိျခင္းက လြတ္လပ္ျခင္းရဲ႕ သေကၤတတဲ့။ လြတ္လပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းေတြ အားလံုးက ပြင့္ေနရမယ္ လို႔ ဆိုပါတယ္။
ရည္းစားမ်ားတဲ့ လူေတြက အိမ္ေထာင္က် ေနာက္က်တာ မ်ားတယ္။ ဒါ က်ေနာ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရတာ။ ရည္စားမ်ားေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားတယ္။ ဟုိလူယူရႏိုးႏိုး၊ ဒီလူ ယူရႏိုးႏိုး အျမဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးတာကို ျပန္ၿပီး ေဝမွ်လိုက္ဦးမယ္။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွေပမယ့္ ၾကံဳလို႔ ;P ။ လူေတြ အပ်ဳိႀကီး လူပ်ဳိႀကီး ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သုေတသန ျပဳၾကတယ္။ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ အရြယ္ေရာက္သူေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကလို႔ အေတာ္ေလး ျပႆနာတက္ေနတယ္။ ျမင္သာ ထင္သာတဲ့ ျပႆနာက အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဦးေရ (work force) နဲ႔ အရြယ္ေရာက္မယ့္သူ ဦးေရ (Potential work force) နည္းလာျခင္းပဲ။ သုေတသနရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေနနဲ႔ အသက္သံုးဆယ္ရဲ႕ အထက္ အပ်ဳိႀကီး၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြကို အင္တာဗ်ဴးထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံ စိတ္ဓါတ္သေဘာထားကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး တူတာေတြကို စုခ်လိုက္တဲ့အခါမွာ အာလံုးမွာ တူညီေနတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ လာေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခ်က္က အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ လူပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီးေတြဆီမွာ အဲဒီ အခ်က္ ရွိသလားလို႔ လိုက္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့လဲ မလြဲဘူး၊ ရွိေနတယ္။ အဲဒီအခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့
ရည္းစားမ်ားတဲ့ လူေတြက အိမ္ေထာင္က် ေနာက္က်တာ မ်ားတယ္။ ဒါ က်ေနာ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေတြ႕ေနရတာ။ ရည္စားမ်ားေတာ့ ေရြးခ်ယ္စရာ မ်ားတယ္။ ဟုိလူယူရႏိုးႏိုး၊ ဒီလူ ယူရႏိုးႏိုး အျမဲ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ က်ေနာ္ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးတာကို ျပန္ၿပီး ေဝမွ်လိုက္ဦးမယ္။ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သိပ္မဆိုင္လွေပမယ့္ ၾကံဳလို႔ ;P ။ လူေတြ အပ်ဳိႀကီး လူပ်ဳိႀကီး ဘာေၾကာင့္ ျဖစ္ရသလဲ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ သုေတသန ျပဳၾကတယ္။ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာ အရြယ္ေရာက္သူေတြ အိမ္ေထာင္မျပဳၾကလို႔ အေတာ္ေလး ျပႆနာတက္ေနတယ္။ ျမင္သာ ထင္သာတဲ့ ျပႆနာက အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ ဦးေရ (work force) နဲ႔ အရြယ္ေရာက္မယ့္သူ ဦးေရ (Potential work force) နည္းလာျခင္းပဲ။ သုေတသနရဲ႕ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း အေနနဲ႔ အသက္သံုးဆယ္ရဲ႕ အထက္ အပ်ဳိႀကီး၊ လူပ်ဳိႀကီးေတြကို အင္တာဗ်ဴးထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အေျခခံ စိတ္ဓါတ္သေဘာထားကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲၿပီး တူတာေတြကို စုခ်လိုက္တဲ့အခါမွာ အာလံုးမွာ တူညီေနတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ လာေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခ်က္က အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ လူပ်ဳိႀကီး အပ်ဳိႀကီးေတြဆီမွာ အဲဒီ အခ်က္ ရွိသလားလို႔ လိုက္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့လဲ မလြဲဘူး၊ ရွိေနတယ္။ အဲဒီအခ်က္က ဘာလဲဆိုေတာ့
"မိမိကိုယ္ကို အထင္ႀကီးလြန္ျခင္း"
တဲ့။မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့လူ
မ်က္ႏွာမ်ားတာ ေကာင္းသလားလို႔ က်ေနာ္ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ မ်က္ႏွာမ်ားတတ္တဲ့ ကာယကံရွင္ေတြကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျဖမလားပဲေနာ္။ ဒီျပင္ အမ်ားစုကေတာ့ ဟင့္အင္း လို႔ပဲ ေျဖမယ္ထင္တယ္။ လူေတြ အမ်ားစု သိထားတဲ့ မ်က္ႏွာမ်ားတယ္ဆိုတဲ့ စကားလံုးရဲ႕ အဓိပၸာယ္က ေပြတယ္ ဆိုတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ေပြတယ္ ဆိုမွေတာ့ ဘယ္ေကာင္းပါ႔မလဲေနာ့။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအရ တစ္လင္တစ္မယား စနစ္ပဲ ရွိပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္က တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ရည္စားတစ္ေယာက္တည္း ထားရမယ္လို႔ သက္မွတ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သာမာန္ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးေတြအေနနဲ႔ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ ခ်စ္သူ၊ ရည္စား တစ္ေယာက္တည္း ထားၾကတာ မ်ားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေစာဒက တက္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္း ထားတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခ်စ္သူကတစ္ေယာက္၊ ရည္စားကတစ္ေယာက္ လို႔ ေျပာလာတဲ့ သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ဘယ္လို အဆင့္အတန္းမ်ဳိးကို ခ်စ္သူေခၚၿပီး၊ ဘယ္လို အဆင့္အတန္းမ်ဳိးကို ရည္းစား ေခၚသလဲဆိုတဲ့ သက္မွတ္ခ်က္ကို မဖြင့္ဆုိေတာ့ပါဘူး။ တကယ္လို႔သာ လူတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ခ်စ္သူအေပၚမွာ ထားတဲ့ မ်က္ႏွာထား၊ အမူအရာမ်ဳိး တျခားသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ (သို႔) အမ်ားအေပၚမွာ ထားခဲ့မယ္၊ အဲဒီ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိးနဲ႔ ဆက္ဆံခဲ့မယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူကို မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့သူလို႔ သက္မွတ္ၾကပါတယ္။ ရည္စားအမ်ားႀကီး တၿပိဳင္တည္း ထားမွ မ်က္ႏွာမ်ားတယ္လို႔ မေခၚပါဘူး။
လူ အားလံုးလိုလိုဟာ ကိုယ္သာ မ်က္ႏွာမ်ားခ်င္မ်ားမယ္၊ မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ သူကိုေတာ့ သေဘာက်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မ်က္ႏွာမ်ားတာကို မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူလို႔ အားလံုးက သက္မွတ္ထားလို႔ေပါ႔။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကသာ မ်က္ႏွာမ်ားတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလာခဲ့ရင္ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးၾကည့္ပါ။ "ဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွမ (သို႔) ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့သူနဲ႔ ခပ္လြယ္လြယ္ သေဘာတူႏိုင္ပါ႔မလား" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ႏိုးပဲ။ သေဘာတူခ်င္ တူမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေသးစိတ္ ေလ့လာဦးမွာပါ။ အခု က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့သမွ်ဟာ မ်က္ႏွာမ်ားျခင္းရဲ႕ Dark Side ပါ။ မႏွစ္လိုဖြယ္ မ်က္ႏွာစာေပါ႔။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာမ်ားတတ္ျခင္းဟာ ေကာင္းကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာလာခဲ့ရင္ေကာ။ အင္း .... ။ အခုကိုပဲ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီး ၾကည့္ေနၿပီ ထင္တယ္။ ဆက္ေလ့လာၾကည့္ပါဦး။
လူ အားလံုးလိုလိုဟာ ကိုယ္သာ မ်က္ႏွာမ်ားခ်င္မ်ားမယ္၊ မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ သူကိုေတာ့ သေဘာက်မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ မ်က္ႏွာမ်ားတာကို မေကာင္းတဲ့ အျပဳအမူလို႔ အားလံုးက သက္မွတ္ထားလို႔ေပါ႔။ တကယ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကသာ မ်က္ႏွာမ်ားတာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလာခဲ့ရင္ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးၾကည့္ပါ။ "ဒါဆို ခင္ဗ်ားရဲ႕ ႏွမ (သို႔) ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့သူနဲ႔ ခပ္လြယ္လြယ္ သေဘာတူႏိုင္ပါ႔မလား" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းရဲ႕ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပါ။ ႏိုးပဲ။ သေဘာတူခ်င္ တူမယ္၊ ဒါေပမယ့္ အေသးစိတ္ ေလ့လာဦးမွာပါ။ အခု က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့သမွ်ဟာ မ်က္ႏွာမ်ားျခင္းရဲ႕ Dark Side ပါ။ မႏွစ္လိုဖြယ္ မ်က္ႏွာစာေပါ႔။ တကယ္လို႔ က်ေနာ္က မ်က္ႏွာမ်ားတတ္ျခင္းဟာ ေကာင္းကြက္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ေကာင္းက်ဳိးေတြ ရွိပါတယ္လို႔ ေျပာလာခဲ့ရင္ေကာ။ အင္း .... ။ အခုကိုပဲ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕ၿပီး ၾကည့္ေနၿပီ ထင္တယ္။ ဆက္ေလ့လာၾကည့္ပါဦး။
က်ေနာ္ရဲ႕ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္း နည္းနည္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ သူဟာ ေက်ာင္းမွာ စာအသင္အျပေကာင္းလို႔၊ စည္းကမ္းႀကီးလို႔ နာမည္ရေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပရွာပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြအေပၚ ေစတနာ ထက္သန္တဲ့ ဆရာဟာ ဇနီးမယားနဲ႔ အျမဲ တၾကပ္ၾကပ္ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းဆရာဆိုေတာ့လည္း စ႐ိုက္ေပါင္းစံုရွိတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဆက္ဆံေနရတာေပါ႔။ ဆရာဟာ စည္းကမ္းကႀကီးေတာ့ ဆိုးေပ့ဆိုတဲ့ အတန္းကို အျမဲတမ္း ကိုင္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ဆူဆဲႀကိမ္းေမာင္းသံက ေန႔တိုင္းလိုလို ၾကားေနရတာေပါ႔။ တေျဖာင္းေျဖာင္း၊ တဖ်န္းဖ်န္နဲ႔ ထုႏွပ္ ႐ိုက္ခတ္သံကလည္း ခဏတိုင္းလိုလို ၾကားရတယ္။ ဆရာက အ႐ိုက္ၾကမ္းတယ္လို႔လည္း နာမည္ရ သဗ်။ ဒါေပမယ့္ ဆရာရဲ႕ ထိန္းကြပ္မႈေၾကာင့္ လမ္းမွန္ေပၚ တည့္တည့္မတ္မတ္ ေလွ်ာက္သြားႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း မနည္းပါဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုးအတြက္ ဆရာေကာင္းအျဖစ္ နာမည္ရတဲ့ ဆရာဟာ အိမ္မွာရွိတဲ့ သူ႔ဇနီးအတြက္ေတာ့ ခင္ပြန္းေကာင္း ျဖစ္မေနရွာဘူး။ သူတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ရင္ အျမဲ ၾကားရတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။
"က်မကို ရွင့္တပည့္မ်ား မွတ္ေနလား၊ ထစ္ခနဲဆို ႀကိမ္းလား ေမာင္းလားနဲ႔။ ဆရာလုပ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။"
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာေတာ့ အပစား ေပးခံရတဲ့ သူေပါ႔။ သူ႔ကိုဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက ဦးစားေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိသားစု မျပည့္စံုမႈ အတြက္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက စာနာၿပီး အစစ အရာရာမွာ သူ႔ကို ကူညီၾကတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အႏိုင္ယူတတ္တဲ့ သူရဲ႕ အက်င့္ကို အားလံုးက ေဗြမယူဘဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ဝိေသသ တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ အားလံုးကို သည္းခံေပးၾကတယ္။ အဲဒီလို အလိုက္သင့္ ေနလာၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝက ေပ်ာ္စရာပါ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ပီပီ သည္းခံ ခြင့္လြတ္ရင္း သေဘာထားႀကီးစြာ ေနလာၾကတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ဝင္ေတာ့ ခဏခဏ ျပႆနာတက္လို႔ အလုပ္ေျပာင္းရတာလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ တေတြ သူ႔ကို အျမဲ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။
"ကိုယ့္ရဲ႕ အထက္အရာရွိ၊ လက္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆိုတာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမွ မဟုတ္ၾကဘဲ။ သူတို႔ကေတာ့ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔။"
က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘဝဆိုတာကို လက္ခံရရွိၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားေတြက အလိုလို အေနာက္ကေန ကပ္ပါ လာပါတယ္။ အူဝဲလို႔ ေအာ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ဟာ သူပိုင္ဆုိင္လာတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆက္လက္တည္ျမဲဖို႔အတြက္ အစာအဟာရ ျဖည့္တင္းေပးေနရတယ္။ အားလံုး သစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အျမဲ မျပတ္ ေလ့လာေနရတယ္။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ကိုကို၊ မမ၊ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ ဆိုတဲ့ ေဆြးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးဖို႔ ခ်ိပ္ဆက္ ယူေနရတယ္။ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် သူရဲ႕ အခန္းက႑နဲ႔ တာဝန္၊ ဝတၱရားေတြက မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အလိုအေလ်ာက္ တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အစ္ကို (သို႔) အစ္မ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္အရ အငယ္ကို ထိန္းေကာင္း ထိန္းရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းေနၿပီ ဆိုတဲ့ အရြယ္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို စၿပီး ထမ္းေဆာင္ရေတာ့တယ္။ စာက်က္မယ္၊ အိမ္စာလုပ္မယ္၊ စာေမးပြဲ ေအာင္ေအာင္ ေျဖမယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္တာဝန္ေတြ အျပင္ ဆရာသမားကို ႐ိုေသရမယ္ဆိုတဲ့ အမူအက်င့္ တာဝန္ေတြပါ အလုိအေလ်ာက္ ယူလာရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတဲ့အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခန္းက႑ကေန ဆက္ၿပီး ကျပရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အငယ္တန္းေတြကို စာျပေပးရင္ ဂိုက္ (Guide) တစ္ေယာက္အျဖစ္ကေန တျဖည္းျဖည္း ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြ ယူရေကာင္း ယူရလိမ့္မယ္။ အိမ္မွာ ေနရင္လည္း မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္က ရွိဦးမယ္။ တံျမတ္စည္းလွည္း၊ ၾကမ္းတိုက္ စသျဖင့္ေပါ႔။ ေနာက္ပိုင္း ခ်စ္သူေတြ ရလာေတာ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ အျဖစ္၊ သားသမီး ထြန္းကားလာေတာ့ မိဘတစ္ေယာက္ အျဖစ္၊ ဆက္လက္ ကျပေနရဦးမယ္။ အလုပ္မွာဆိုရင္လည္း ကိုယ့္အထက္အရာရွိနဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္က လက္ေအာက္ငယ္သားအျဖစ္၊ ကိုယ့္ေအာက္ ရာထူးငယ္တဲ့သူနဲ႔ဆိုရင္ အထက္အရာရွိအျဖစ္ေပါ႔၊ စတဲ့ ေနရာကေန ဘဝျပဇာတ္မွာ ဆက္လက္ အသံုးေတာ္ခံေနရတယ္။ တူေတြ တူမေတြ ၾကားမွာ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ ျဖစ္သြားမယ္။ တပည့္တပမ္းေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ဆရာ၊ ဆရာမ ျဖစ္သြားမယ္။ ကိုယ္ဟာ သူမ်ားရဲ႕ ေျမး ျဖစ္ေနႏို္င္သလိုပဲ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြားလည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ဘဝဆိုတာကို ျပဇာတ္အျဖစ္ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ျပဇာတ္က တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ မဟုတ္သလို၊ ျမန္မာကားေတြလို အစပိုင္း ၾကည့္႐ံုနဲ႔ နားလည္သြားႏိုင္မယ့္ ျပဇာတ္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ျပဇာတ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ပိပိရိရိ တည္းျဖတ္ထားတဲ့ အဆံုးမရွိ ဇာတ္ကားရွည္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ဇာတ္ေကာင္အမ်ားႀကီးကို သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ဆရာအေနနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဖူးသလို၊ တပည့္အေနနဲ႔လည္း ခဏခဏ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ထပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက သား၊ အစ္ကို၊ ညီ၊ ေမာင္၊ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ အထက္အရာရွိ၊ ဝန္ထမ္း၊ တူ၊ မိတ္ေဆြ၊ ဘေလာ့ဂါ၊ ေဆြမ်ဳိး၊ စသျဖင့္ ေပါ႔ဗ်ာ။ တကယ္လို႔ တစ္ေနရာမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ လူငါးေယာက္ ရွိမယ္ဆုိရင္ အဲဒီ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားမွာ က်ေနာ္ဟာ အနည္းဆံုး ဇာတ္ေကာင္ ငါးမ်ဳိးကို တၿပိဳင္တည္း သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလူ ငါးေယာက္က က်ေနာ္ရဲ႕ အေဖ၊ အစ္ကုိ၊ ဆရာ၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အဘြား ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ သား၊ ညီ၊ တပည့္၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျမး အျဖစ္ တလွည့္စီ ကျပေနရဦးမွာပါ။
အဲဒီလို တစ္ခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္းမွာ လူတစ္ေယာက္က ဇာတ္ေကာင္ တစ္ခုထက္ ပိုၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာေၾကာင့္လည္း ျပႆနာေတြ တက္လာပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း လူတိုင္း သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဥပမာအေနနဲ႔ပဲ ေတြးၾကည့္ရေအာင္။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲ ေဟ့ေကာင္ လို႔ သံုးႏႈန္းတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ က်န္တဲ့သူ ေလးေယာက္ကိုသာ ေဟ့ေကာင္လို႔ ေခၚၿပီး ဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ။ အစ္ကို ျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ျပႆနာ သိပ္ မတက္ႏိုင္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္နဲ႔ကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ကြိဳင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ႐ုပ္ရွင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ Acting နဲ႔ Dialogue လြဲသြားလို႔ေပါ႔။ ပိုခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာရရင္ ဇာတ္ေကာင္မေျပာင္းဘဲ သ႐ုပ္ေဆာင္မိလို႔။ ဒီထက္ ပိုရွင္းရရင္ မ်က္ႏွာေပး မေျပာင္းႏိုင္လို႔ေပါ႔။
က်ေနာ္ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အေပၚမွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာအေနနဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဇနီးသည္ကို တစ္ခါတစ္ခါ တပည့္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ဆံမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေတြလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔လည္း အလုပ္မွာရွိတဲ့ လူေတြကို သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလို အႏိုင္ယူ ဆက္ဆံေနလို႔ ဒီျပႆနာ တက္ရတယ္လို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရင္း ကိုယ့္ရဲ႕ အေဖနဲ႔ စကားလွည့္ေျပာတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္အမူအရာကေန၊ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ အမူအရာကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါ က်ေနာ္ အျမင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကို စကားေျပာေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ အေဖကို ဆက္ဆံလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ မ်က္ႏွာအမ်ားႀကီးကို ေနရာတက် လွည့္ၿပီး အသံုးက်တတ္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကို ဆက္ဆံတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အေဖကို ဆက္ဆံရင္ ေစာ္ပေလာ္ တီးခံရမယ္။ တပည့္ကို ဆက္ဆံတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဇနီးသည္ကို ဆက္ဆံရင္ ေနာင္ဂ်ိန္ ပေလးရမယ္။ ကိုယ့္ေအာက္ ဝန္ထမ္းကို ဆက္ဆံတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အထက္ အရာရွိကို ဆက္ဆံမိရင္ မာလကီးယား ႂကြသြားႏိုင္တယ္။ အဘြားကို ခၽြဲတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အေႂကြးရွင္ကို သြားဆက္ဆံရင္ ေစာင့္ကန္ ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မ်က္ႏွာေပး မ်ားမ်ား ထားတတ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက သက္ဆိုင္ရာ မ်က္ႏွာေပးကို စနစ္တက်၊ ေနရာတက် သံုးတတ္ဖို႔ပါ။ တပည့္ကို လွမ္းေဟာက္ေနေပမယ့္ ဇနီးသည္ကို ျမင္ရင္ မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးေကာင္း ေသြးရမွာေပါ႔။ တကယ္လို႔သာ မ်က္ႏွာထား တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ဇာတ္ေကာင္ အားလံုးမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ အျမဲတမ္းလိုလို ျပႆနာေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ေနရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
"က်မကို ရွင့္တပည့္မ်ား မွတ္ေနလား၊ ထစ္ခနဲဆို ႀကိမ္းလား ေမာင္းလားနဲ႔။ ဆရာလုပ္မယ္ဆိုတာခ်ည္းပဲ။"
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေၾကာင္း ေျပာျပရဦးမယ္။ သူက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာေတာ့ အပစား ေပးခံရတဲ့ သူေပါ႔။ သူ႔ကိုဆို သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက ဦးစားေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ မိသားစု မျပည့္စံုမႈ အတြက္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက စာနာၿပီး အစစ အရာရာမွာ သူ႔ကို ကူညီၾကတယ္။ ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အႏိုင္ယူတတ္တဲ့ သူရဲ႕ အက်င့္ကို အားလံုးက ေဗြမယူဘဲ သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ ဝိေသသ တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ အားလံုးကို သည္းခံေပးၾကတယ္။ အဲဒီလို အလိုက္သင့္ ေနလာၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘဝက ေပ်ာ္စရာပါ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြ ပီပီ သည္းခံ ခြင့္လြတ္ရင္း သေဘာထားႀကီးစြာ ေနလာၾကတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ လုပ္ငန္းခြင္ထဲ ဝင္ေတာ့ ခဏခဏ ျပႆနာတက္လို႔ အလုပ္ေျပာင္းရတာလည္း မနည္းေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ တေတြ သူ႔ကို အျမဲ ေျပာျဖစ္တဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါတယ္။
"ကိုယ့္ရဲ႕ အထက္အရာရွိ၊ လက္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ဆိုတာ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမွ မဟုတ္ၾကဘဲ။ သူတို႔ကေတာ့ သည္းခံ ခြင့္လႊတ္လိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔။"
က်ေနာ္တို႔ဟာ ဘဝဆိုတာကို လက္ခံရရွိၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တာဝန္နဲ႔ ဝတၱရားေတြက အလိုလို အေနာက္ကေန ကပ္ပါ လာပါတယ္။ အူဝဲလို႔ ေအာ္ေနတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ဟာ သူပိုင္ဆုိင္လာတဲ့ အသက္တစ္ေခ်ာင္း ဆက္လက္တည္ျမဲဖို႔အတြက္ အစာအဟာရ ျဖည့္တင္းေပးေနရတယ္။ အားလံုး သစ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အျမဲ မျပတ္ ေလ့လာေနရတယ္။ ေဖေဖ၊ ေမေမ၊ ကိုကို၊ မမ၊ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ ဆိုတဲ့ ေဆြးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးဖို႔ ခ်ိပ္ဆက္ ယူေနရတယ္။ အသက္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတာနဲ႔ အမွ် သူရဲ႕ အခန္းက႑နဲ႔ တာဝန္၊ ဝတၱရားေတြက မ်ားသထက္ မ်ားလာတယ္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့ အလိုအေလ်ာက္ တျခားလူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အစ္ကို (သို႔) အစ္မ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေတာ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္အရ အငယ္ကို ထိန္းေကာင္း ထိန္းရေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းေနၿပီ ဆိုတဲ့ အရြယ္မွာ တပည့္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြကို စၿပီး ထမ္းေဆာင္ရေတာ့တယ္။ စာက်က္မယ္၊ အိမ္စာလုပ္မယ္၊ စာေမးပြဲ ေအာင္ေအာင္ ေျဖမယ္ဆိုတဲ့ အလုပ္တာဝန္ေတြ အျပင္ ဆရာသမားကို ႐ိုေသရမယ္ဆိုတဲ့ အမူအက်င့္ တာဝန္ေတြပါ အလုိအေလ်ာက္ ယူလာရတယ္။
သူငယ္ခ်င္းေတြ ရလာတဲ့အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခန္းက႑ကေန ဆက္ၿပီး ကျပရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အငယ္တန္းေတြကို စာျပေပးရင္ ဂိုက္ (Guide) တစ္ေယာက္အျဖစ္ကေန တျဖည္းျဖည္း ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္ေတြ ယူရေကာင္း ယူရလိမ့္မယ္။ အိမ္မွာ ေနရင္လည္း မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တာဝန္က ရွိဦးမယ္။ တံျမတ္စည္းလွည္း၊ ၾကမ္းတိုက္ စသျဖင့္ေပါ႔။ ေနာက္ပိုင္း ခ်စ္သူေတြ ရလာေတာ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္၊ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္တစ္ေယာက္ အျဖစ္၊ သားသမီး ထြန္းကားလာေတာ့ မိဘတစ္ေယာက္ အျဖစ္၊ ဆက္လက္ ကျပေနရဦးမယ္။ အလုပ္မွာဆိုရင္လည္း ကိုယ့္အထက္အရာရွိနဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္က လက္ေအာက္ငယ္သားအျဖစ္၊ ကိုယ့္ေအာက္ ရာထူးငယ္တဲ့သူနဲ႔ဆိုရင္ အထက္အရာရွိအျဖစ္ေပါ႔၊ စတဲ့ ေနရာကေန ဘဝျပဇာတ္မွာ ဆက္လက္ အသံုးေတာ္ခံေနရတယ္။ တူေတြ တူမေတြ ၾကားမွာ ဦးဦး၊ ေဒၚေဒၚ ျဖစ္သြားမယ္။ တပည့္တပမ္းေတြနဲ႔ ဆိုရင္ ဆရာ၊ ဆရာမ ျဖစ္သြားမယ္။ ကိုယ္ဟာ သူမ်ားရဲ႕ ေျမး ျဖစ္ေနႏို္င္သလိုပဲ ဘိုးဘိုး၊ ဘြားဘြားလည္း ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
ဘဝဆိုတာကို ျပဇာတ္အျဖစ္ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ျပဇာတ္က တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ မဟုတ္သလို၊ ျမန္မာကားေတြလို အစပိုင္း ၾကည့္႐ံုနဲ႔ နားလည္သြားႏိုင္မယ့္ ျပဇာတ္မ်ဳိးလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ျပဇာတ္ေပါင္း မ်ားစြာကို ပိပိရိရိ တည္းျဖတ္ထားတဲ့ အဆံုးမရွိ ဇာတ္ကားရွည္ပဲ ျဖစ္ရမယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္တို႔ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္းမွာပဲ ဇာတ္ေကာင္အမ်ားႀကီးကို သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ အေနနဲ႔ ဆိုရင္ ဆရာအေနနဲ႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ ဖူးသလို၊ တပည့္အေနနဲ႔လည္း ခဏခဏ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖူးတယ္။ ေနာက္ထပ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြက သား၊ အစ္ကို၊ ညီ၊ ေမာင္၊ အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္၊ အထက္အရာရွိ၊ ဝန္ထမ္း၊ တူ၊ မိတ္ေဆြ၊ ဘေလာ့ဂါ၊ ေဆြမ်ဳိး၊ စသျဖင့္ ေပါ႔ဗ်ာ။ တကယ္လို႔ တစ္ေနရာမွာ က်ေနာ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ လူငါးေယာက္ ရွိမယ္ဆုိရင္ အဲဒီ အခ်ိန္ အပိုင္းအျခားမွာ က်ေနာ္ဟာ အနည္းဆံုး ဇာတ္ေကာင္ ငါးမ်ဳိးကို တၿပိဳင္တည္း သ႐ုပ္ေဆာင္ရမွာပါ။ ဆိုၾကပါစို႔။ အဲဒီလူ ငါးေယာက္က က်ေနာ္ရဲ႕ အေဖ၊ အစ္ကုိ၊ ဆရာ၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အဘြား ဆိုရင္ က်ေနာ္ဟာ သား၊ ညီ၊ တပည့္၊ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေျမး အျဖစ္ တလွည့္စီ ကျပေနရဦးမွာပါ။
အဲဒီလို တစ္ခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္းမွာ လူတစ္ေယာက္က ဇာတ္ေကာင္ တစ္ခုထက္ ပိုၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ရတာေၾကာင့္လည္း ျပႆနာေတြ တက္လာပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း လူတိုင္း သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဥပမာအေနနဲ႔ပဲ ေတြးၾကည့္ရေအာင္။ က်ေနာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာရင္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးပဲ ေဟ့ေကာင္ လို႔ သံုးႏႈန္းတတ္ပါတယ္။ တကယ္လို႔သာ က်န္တဲ့သူ ေလးေယာက္ကိုသာ ေဟ့ေကာင္လို႔ ေခၚၿပီး ဆက္ဆံမယ္ဆိုရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာမလဲ။ အစ္ကို ျဖစ္တဲ့သူနဲ႔ ျပႆနာ သိပ္ မတက္ႏိုင္ေပမယ့္ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္နဲ႔ကေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ကြိဳင္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ ႐ုပ္ရွင္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ Acting နဲ႔ Dialogue လြဲသြားလို႔ေပါ႔။ ပိုခ်ဲ႕ၿပီး ေျပာရရင္ ဇာတ္ေကာင္မေျပာင္းဘဲ သ႐ုပ္ေဆာင္မိလို႔။ ဒီထက္ ပိုရွင္းရရင္ မ်က္ႏွာေပး မေျပာင္းႏိုင္လို႔ေပါ႔။
က်ေနာ္ ဆရာတစ္ေယာက္အေၾကာင္းနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္း အေပၚမွာ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာအေနနဲ႔ သူ႔ဇနီးနဲ႔ အဆင္မေျပတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဇနီးသည္ကို တစ္ခါတစ္ခါ တပည့္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဆက္ဆံမိတာေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ ျပႆနာေတြလည္း ပါႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းအေနနဲ႔လည္း အလုပ္မွာရွိတဲ့ လူေတြကို သူရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလို အႏိုင္ယူ ဆက္ဆံေနလို႔ ဒီျပႆနာ တက္ရတယ္လို႔ပဲ ယူဆမိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနရင္း ကိုယ့္ရဲ႕ အေဖနဲ႔ စကားလွည့္ေျပာတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္အမူအရာကေန၊ သားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ အမူအရာကို ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းပစ္ႏိုင္ဖို႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါ က်ေနာ္ အျမင္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းကို စကားေျပာေနတဲ့ မ်က္ႏွာထားတဲ့ ကိုယ္ရဲ႕ အေဖကို ဆက္ဆံလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ မ်က္ႏွာအမ်ားႀကီးကို ေနရာတက် လွည့္ၿပီး အသံုးက်တတ္ဖို႔ လိုတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကို ဆက္ဆံတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အေဖကို ဆက္ဆံရင္ ေစာ္ပေလာ္ တီးခံရမယ္။ တပည့္ကို ဆက္ဆံတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ဇနီးသည္ကို ဆက္ဆံရင္ ေနာင္ဂ်ိန္ ပေလးရမယ္။ ကိုယ့္ေအာက္ ဝန္ထမ္းကို ဆက္ဆံတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အထက္ အရာရွိကို ဆက္ဆံမိရင္ မာလကီးယား ႂကြသြားႏိုင္တယ္။ အဘြားကို ခၽြဲတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ အေႂကြးရွင္ကို သြားဆက္ဆံရင္ ေစာင့္ကန္ ခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မ်က္ႏွာေပး မ်ားမ်ား ထားတတ္ဖို႔လိုတယ္။ ဒီထက္ ပိုအေရးႀကီးတာက သက္ဆိုင္ရာ မ်က္ႏွာေပးကို စနစ္တက်၊ ေနရာတက် သံုးတတ္ဖို႔ပါ။ တပည့္ကို လွမ္းေဟာက္ေနေပမယ့္ ဇနီးသည္ကို ျမင္ရင္ မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးေကာင္း ေသြးရမွာေပါ႔။ တကယ္လို႔သာ မ်က္ႏွာထား တစ္ခုတည္းနဲ႔ပဲ ဇာတ္ေကာင္ အားလံုးမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလူဟာ အျမဲတမ္းလိုလို ျပႆနာေတြနဲ႔ပဲ ရင္ဆုိင္ေနရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ပို႔စ္ အသစ္ေရးရန္ အရွိန္ယူျခင္း ...
ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ တစ္ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ၿပီး တကာလ အခု စာျပန္ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ကဘယ္လို စေရးရမလဲ စဥ္းစားရ ခက္ေနတယ္။ ဇႏၷဝါရီလ (၂၁) ရက္ေန႔ စထြက္လုိက္တဲ့ ခရီးက မေန႔ မနက္မွ ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေတာ့တယ္။ ဒီ ခရီးစဥ္ (၁၅) ရက္ ကာလအတြင္းမွာ စာ မေရးျဖစ္ေပမယ့္ စာေရးဖို႔ အတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စုေဆာင္းမိပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ မေရးျဖစ္ေပမယ့္ သံုးရက္ျခား တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို သြားၾကည့္မိတယ္၊ အီးေမးလ္ စစ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စာ လံုးဝ မေရးျဖစ္တဲ့ (၁၅) ရက္တာ ကာလအတြင္းမွာ လာေရာက္ လည္ပတ္သူ မျပတ္ ေတြ႕ရေတာ့ အေတာ္ေလး ဝမ္းသာ ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ ေမးလ္လာစစ္တိုင္းလည္း ေပးထားတဲ့ ကြန္းမန္႔ေတြ ဖတ္ရေတာ့ အားတက္မိသလိုပဲ၊ လာလည္ၿပီး အေတြးဗလာ ျပန္သြားရတဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း အားနာမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အခု စာျပန္ေရးမယ္ ဆိုေတာ့ ဘာမွ နိဒါန္း ပ်ဳိးမေနေတာ့ဘဲ ပံုမွန္ စာစေရးရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားမိျပန္ေတာ့ တစ္မ်ဳိးႀကီး ခံစားရတာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ အားနာေၾကာင္း၊ စာ စေရးေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေရးၿပီး အရွိန္ယူလိုက္ဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးမိတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ကို ေရးလိုက္ရပါတယ္။
ဒီ (၁၅) ရက္ ခရီးစဥ္မွာ မေကြး၊ မႏၲေလးနဲ႔ မုံရြာ ၿမိဳ႕ သံုးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ျဖစ္ၿပီး မႏၲေလးမွာ အခ်ိန္ အၾကာဆံုး ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ (၂၁) ရက္ေန႔မွာ မေကြးကို သြားၿပီး (၂၄) ရက္ေန႔ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ မန္းကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁) ရက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ မံုရြာကို သြားခဲ့ၿပီး (၂) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ မန္းမွာ ေနေနတုန္း ကာလအတြင္း ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး သူရဲ႕ အခမဲ့ အင္တာနက္ သင္တန္း ေက်ာင္းေလးမွာ သြားေရာက္ၿပီး (၄) ရက္တာ သင္ၾကားေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာလည္း လိုက္သင္ေပးဖို႔ ဦးဇင္းကို ကတိေပးထားေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကပ္တာေၾကာင့္ ရက္ေရႊ႕ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သင္တန္း အေတြ႕အၾကံဳကိုေတာ့ ေနာက္မွ သီးသန္႔ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ တင္ျပဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
ဒီ (၁၅) ရက္ ခရီးစဥ္မွာ မေကြး၊ မႏၲေလးနဲ႔ မုံရြာ ၿမိဳ႕ သံုးၿမိဳ႕ကို ေရာက္ျဖစ္ၿပီး မႏၲေလးမွာ အခ်ိန္ အၾကာဆံုး ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ (၂၁) ရက္ေန႔မွာ မေကြးကို သြားၿပီး (၂၄) ရက္ေန႔ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ မန္းကို ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေဖေဖာ္ဝါရီလ (၁) ရက္ေန႔ နံနက္ေစာေစာ မံုရြာကို သြားခဲ့ၿပီး (၂) ရက္ေန႔မွာ ရန္ကုန္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ မန္းမွာ ေနေနတုန္း ကာလအတြင္း ဦးဇင္း ဦးေကာဝိဒနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး သူရဲ႕ အခမဲ့ အင္တာနက္ သင္တန္း ေက်ာင္းေလးမွာ သြားေရာက္ၿပီး (၄) ရက္တာ သင္ၾကားေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္ကိုင္းမွာလည္း လိုက္သင္ေပးဖို႔ ဦးဇင္းကို ကတိေပးထားေပမယ့္ အခ်ိန္ၾကပ္တာေၾကာင့္ ရက္ေရႊ႕ၿပီး ရန္ကုန္ ျပန္လာခဲ့ရတယ္။ သင္တန္း အေတြ႕အၾကံဳကိုေတာ့ ေနာက္မွ သီးသန္႔ ပို႔စ္တစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ တင္ျပဖို႔ စီစဥ္ထားပါတယ္။
ဒီတစ္ေခါက္ မန္း ေရာက္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။ က်ေနာ္အတြက္ ထူးဆန္းတာေပါ႔ေနာ္။ စာဖတ္သူ အေနနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ေမာင္း ၿပိဳင္ပြဲေတြ ႐ုပ္သံမွာ ၾကည့္ဖူးလား မသိဘူး။ မၾကည့္ဖူးလည္း က်ေနာ္ နည္းနည္း ေျပာျပမယ္ဗ်။ တာထြက္တဲ့ စည္းကို နင္းၿပီး ဆိုင္ကယ္ေတြ တန္းစီထားၾကတယ္။ အားလံုးက ၿပိဳင္ပြဲဝင္ဖို႔ တာဆူေနၾကတယ္။ ဆုိင္ကယ္စက္ႏႈိးၿပီး လီဗာ တဗ်ဴးဗ်ဴး တဗ်င္းဗ်င္းနဲ႔ မီးပြိဳင့္ အလြတ္ကို ေခါင္းကေလး တေမာ့ေမာ့နဲ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ ဘရိတ္အုပ္လ်က္ လီဗာ ပုတ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ဆိုင္ကယ္က ႀကိဳးခ်ည္လ်က္ ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေခြးတစ္ေကာင္လို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္နဲ႔ အတင္းကို ေမာင္းထြက္ဖို႔ အားယူေနတယ္။ ဒိုင္လူႀကီး အခ်က္ျပလို႔ မီးပြိဳင့္က စိမ္းၿပီး ဆိုတာနဲ႔ သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေမာင္းထြက္ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ခ်င္ရင္ က်ေနာ္တို႔ မန္းၿမိဳ႕ရဲ႕ လမ္းမေတြေပၚမွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ မီးပြိဳင့္က စိမ္းမယ္မွ မၾကံေသးဘူး တဗ်ဴးဗ်ဴး တဗ်ဲဗ်ဲနဲ႔ ထြက္ဖို႔ အတင္း တာဆူေနတယ္။ စိမ္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ တာလႊတ္လိုက္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြလို အလုအယက္ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆိုင္ တိုးေဝွ႔ၿပီး ေမာင္းထြက္ၾကတယ္။ ယာဥ္ကလည္း မ်ားေတာ့ အဓိက လမ္းစံုေတြဆိုရင္ ေန႔ခင္းဘက္ ယာဥ္ေၾကာ ျပတ္တယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ မီးပြိဳင့္ စိမ္းရာကေန နီဖို႔ မီးဝါလည္း လင္းေရာ အလွဴမ႑ပ္ ပိတ္ေတာ့မွာမို႔ အတင္း တိုးဝင္ေနတဲ့ လူေတြအတုိင္း မီးဝါကို မရမက ျဖတ္ေမာင္းေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လမ္းတစ္ဘက္ကလည္း မီးနီရာကေန စိမ္းေတာ့မွာမို႔ ဗ်ဴးဗ်ဲေနတဲ့ ဆုိင္ကယ္ေတြနဲ႔ လမ္းလည္ေခါင္မွာ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ၾကပါေရာ။ ဒါ မန္းၿမိဳ႕မွာ ေန႔စဥ္နီးပါး ျမင္ေတြ႕ေနရတဲ့ ျမင္ကြင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ ထူးဆန္းတာက ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ဒီတစ္ေခါက္ မန္း ျပန္ေရာက္ေတာ့ မီးပြိဳင့္က မီးစိမ္းေလး မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ျဖစ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ ဆုိင္ကယ္ေတြက မီးအဝါကိုေတာင္ ျဖတ္မကူးေတာ့ဘဲ လမ္းထိပ္အေရာက္ တုန္႔ခနဲ ရပ္လိုက္ၾကတယ္။ အလြန္ ထူးဆန္းတဲ့ ျမင္ကြင္းပါတကား လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတယ္။ မန္းေလးမွာ မီးဝါကို အတင္း ျဖတ္ကူးရင္း လမ္းတစ္ဘက္က ယာဥ္ေတြ ခဏခဏ ျပႆနာတက္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ လမ္းဆံုေတြမွာ မီးပြိဳင့္နဲ႔ အသားက်ေနတဲ့ မန္းသားေတြ ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ဝမ္းသာမိပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စက္ဘီး ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ တခ်ိန္က တင္စားေခၚေဝၚခဲ့တဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဟာ အခုဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ကို ထပ္မံ ဆြတ္ခူးလိုက္သလိုပဲ မန္းၿမိဳ႕ လမ္းမေတြေပၚ ဆိုင္ကယ္ေတြ ပလူပ်ံလို႔ပါပဲ။ မန္းေလး တစ္ၿမိဳ႕တည္းကို ဆုိင္ကယ္ အစီးေရ (၃၅၀၀၀၀) သံုးသိန္းခြဲ နီးပါး ရွိမယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ တကယ္တမ္း ယာဥ္အေရအတြက္နဲ႔ တိုင္းတာမယ္ဆိုရင္ မန္းၿမိဳ႕ဟာ ရန္ကုန္ထက္ ယာဥ္အစီးေရ ပိုပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ယာဥ္႐ႈပ္ေထြးမႈ ခဏခဏ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကုိယ္ပိုင္ အသိစိတ္နဲ႔ပဲ လမ္းစည္းကမ္းတခ်ဳိ႕ကို လိုက္နာဖို႔ အသားက်ေနပါၿပီ။ အခု ဒီတစ္ေခါက္ မန္းၿမိဳ႕ ျပန္ေတာ့ မန္းသားေတြအေနနဲ႔ အသားက်ေနတာ ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ေက်နပ္မိတယ္။ စည္းကမ္းဆိုတာ ျပဌာန္းဖို႔ ထားတာ မဟုတ္သလို၊ ဒါဏ္ခတ္ဖို႔ ထားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ အသိစိတ္နဲ႔ လိုက္နာမွသာ စည္းကမ္းဆိုတာ အသက္ဝင္မွာပါ။
ကဲဗ်ာ က်ေနာ္လည္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ ပို႔စ္ေတာင္ အေတာ္ရွည္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ က်ေနာ္ ဒီလ (၁၂) ရက္ေန႔ မန္းၿမိဳ႕ကုိ ျပန္ျဖစ္ဦးမယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အေဖဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ စီစဥ္စရာ ရွိလို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ရင္လည္း (၁၅) ရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ ခြဲမသြားခ်င္ဘူး။ မန္းၿမိဳ႕ကေန ပို႔စ္တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ႔မယ္။ က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ကေန စၿပီး တန္ဖိုးရွိမယ့္ ပို႔စ္ေတြကို စၿပီး တင္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာရင္း အရွိန္ယူတာေလး ရပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အေတာ္ေလးလည္း အရွိန္ရေနၿပီ။ အဟတ္ :P
ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ စက္ဘီး ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ တခ်ိန္က တင္စားေခၚေဝၚခဲ့တဲ့ မႏၲေလးၿမိဳ႕ဟာ အခုဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဘြဲ႕တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ကို ထပ္မံ ဆြတ္ခူးလိုက္သလိုပဲ မန္းၿမိဳ႕ လမ္းမေတြေပၚ ဆိုင္ကယ္ေတြ ပလူပ်ံလို႔ပါပဲ။ မန္းေလး တစ္ၿမိဳ႕တည္းကို ဆုိင္ကယ္ အစီးေရ (၃၅၀၀၀၀) သံုးသိန္းခြဲ နီးပါး ရွိမယ္လို႔ ယူဆမိပါတယ္။ တကယ္တမ္း ယာဥ္အေရအတြက္နဲ႔ တိုင္းတာမယ္ဆိုရင္ မန္းၿမိဳ႕ဟာ ရန္ကုန္ထက္ ယာဥ္အစီးေရ ပိုပါတယ္။ ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ ယာဥ္႐ႈပ္ေထြးမႈ ခဏခဏ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကုိယ္ပိုင္ အသိစိတ္နဲ႔ပဲ လမ္းစည္းကမ္းတခ်ဳိ႕ကို လိုက္နာဖို႔ အသားက်ေနပါၿပီ။ အခု ဒီတစ္ေခါက္ မန္းၿမိဳ႕ ျပန္ေတာ့ မန္းသားေတြအေနနဲ႔ အသားက်ေနတာ ျမင္ရေတာ့ အေတာ္ေလး ေက်နပ္မိတယ္။ စည္းကမ္းဆိုတာ ျပဌာန္းဖို႔ ထားတာ မဟုတ္သလို၊ ဒါဏ္ခတ္ဖို႔ ထားတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ အသိစိတ္နဲ႔ လိုက္နာမွသာ စည္းကမ္းဆိုတာ အသက္ဝင္မွာပါ။
ကဲဗ်ာ က်ေနာ္လည္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ ပို႔စ္ေတာင္ အေတာ္ရွည္ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ က်ေနာ္ ဒီလ (၁၂) ရက္ေန႔ မန္းၿမိဳ႕ကုိ ျပန္ျဖစ္ဦးမယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ကေတာ့ အေဖဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ဆြမ္းကပ္ဖို႔ စီစဥ္စရာ ရွိလို႔ပါ။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ရင္လည္း (၁၅) ရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာဦးမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာ့ ခြဲမသြားခ်င္ဘူး။ မန္းၿမိဳ႕ကေန ပို႔စ္တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ႔မယ္။ က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ကေန စၿပီး တန္ဖိုးရွိမယ့္ ပို႔စ္ေတြကို စၿပီး တင္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာရင္း အရွိန္ယူတာေလး ရပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အေတာ္ေလးလည္း အရွိန္ရေနၿပီ။ အဟတ္ :P
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://pikay.myanmarbloggers.org/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.