ႏွစ္ကုိယ္မခဲြျဖစ္ေတာ႔တဲ႔ လမ္းဆုံ...
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက အေျပးျပိဳင္ပဲြ၀င္ခဲ႔ဖူးတယ္.
လြတ္လပ္ေရးေန႔တုိ႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔တုိ႔၊ အာဇာနည္ေန႔တုိ႔ စသျဖင္႔ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြမွာေပါ႔. ရပ္ကြက္ေလးေတြထဲမွာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ အေျပးျပိဳင္ပဲြ၊ အာလူးေကာက္ပဲြ၊ ယပ္ေတာင္ရိုက္ပဲြ၊ ပူေဖာင္းေဖာက္ပဲြ၊ ဂုန္နီအိတ္စြပ္ေျပးပဲဲြြ၊ ဖားခုန္ပဲြ စတဲ႔ ကေလးေတြအတြက္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပဲြေလးေတြ လုပ္ေပးတတ္ၾကတယ္.
ဆုေလးေတြကေတာ႔ ထမင္းဗူးတုိ႔၊ ေရဗူးတုိ႔၊ ခဲတံကဒ္လုိက္ေလးေတြ ေပးတာတုိ႔ စတဲ႔အျပင္ ပုိက္ဆံေလးေတြလည္း စာအိတ္ထဲထည္႔ျပီး ဆုခ်တတ္ပါေသးတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ႔တဲ႔ ေက်ာက္တံတားရပ္ကြက္ထဲမွာ ျပိဳင္ပဲြေလးေတြလုပ္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ထိပ္ဆုံးက ပါတတ္ပါတယ္.
အေျပးလား..
က်င္႔စရာမလုိပါဘူး. ကၽြန္ေတာ္စြန္လုိက္တုိင္း ေျပးေနက်၊ ေဘာလုံးကန္တုိင္း ေျပးေနက်ဆုိေတာ႔ အေထြအထူး မက်င္႔ျဖစ္ပါဘူး. က်င္႔ရေအာင္လည္း ကုိယ္က ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာ.
ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္အေျပးျပိဳင္ရင္ ေနာက္ေကာက္က်ေလာက္ေအာင္ မရႈံးတတ္ေပမယ္႔ ပထမဆုေလာက္ထိလည္း မရခဲ႔ဖူးပါဘူး…
အစ္မတုိ႔ေတြက်ေတာ႔ ဖေယာင္းတုိင္မီးထြန္းျပီး ေျပးရတဲ႔ ျပိဳင္ပဲြေလးေတြထဲမွာ ပါတတ္ၾကတယ္.
ျပိဳင္ပဲြမစခင္မွာ ျပိဳင္ပဲြ၀င္ေတြတစ္ေယာက္စီရဲ႔ လက္ထဲကုိ ဖေယာင္းတုိင္တစ္တုိင္စီ ထည္႔ေပးတယ္. မီးျခစ္ဘူးေလးလည္း ေပးထားတယ္.
ဒိုင္က "ရႊီ" ခနဲ ခရာမႈတ္လုိက္တာနဲ႔ မီးျခစ္ကုိျခစ္၊ ဖေယာင္းတုိင္ကုိ မီးထြန္း၊ ျပီးတာနဲ႔ က်န္တဲ႔လက္၀ါးတစ္ဖက္နဲ႔ ဖေယာင္းတုိင္ မီးမျငိမ္းေအာင္ ကာျပီး ေျပးရတဲ႔ ကစားနည္းေလးတစ္ခုပါ.
မီးကုိမျငိမ္းေအာင္ သိပ္ဂရုစုိက္ျပီး ျဖည္းျဖည္းေလးပဲ သြားခဲ႔ရင္ မီးမျငိမ္းေပမယ္႔ ျပိဳင္ပဲြကိုေတာ႔ ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး. သူမ်ားေတြထက္ ပုိျပီး ျမန္ျမန္ေျပးမိခဲ႔ရင္လည္း ဖေယာင္းတုိင္မီးျငိမ္းသြားျပီး ျပိဳင္ပဲြက ထြက္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္.
ဒါဟာ ဘ၀တစ္ခုအတြက္ တန္ဖုိးရွိတဲ႔ အေတြးအေခၚေလးေတြ တစ္ခ်ိဳ႔ပဲဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကီးျပင္းလာတဲ႔ အခ်ိန္၊ ရင္ဘတ္ထဲက ဒဏ္ရာေတြကို ဦးေႏွာက္နဲ႔ ေဆးေၾကာသုတ္သင္ႏုိင္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ နားလည္လက္ခံလာခဲ႔ရပါတယ္.
စိန္ေခၚမႈေတြကုိ ေၾကာက္ရြံ႔ျပီး ျငိမ္ကုပ္ေနခဲ႔ရင္ ဘ၀မွာ ထြန္းေျပာင္ထင္ေပၚလာႏုိင္မွာ မဟုတ္သလုိ သိပ္ျပီး အရဲကုိးစြန္႔စားလြန္းရင္လည္း ပ်က္စီးဒုကၡေရာက္ကာ ဘ၀တစ္ခုကို အရႈံးနဲ႔ အဆုံးသတ္သြားရႏုိင္တယ္ ဆုိတာကုိေပါ႔…
ေနာက္ျပိဳင္ပဲြတစ္ခုကေတာ႔ ပူေဖာင္းေဖာက္ပဲြပါ.
ျပိဳင္ပဲြ၀င္ေတြ မ်ားႏုိင္သေလာက္မ်ားပါေစ. လက္ခံပါတယ္. ျပိဳင္ပဲြ၀င္တဲ႔ ကေလးေတြအားလုံးကို စည္း၀ုိင္းၾကီးထဲကို ၀င္ခုိင္းပါတယ္. ျပီးေတာ႔ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႔ ေျခေထာက္တစ္ဖက္စီမွာ ေလမႈတ္ထည္႔ထားတဲ႔ ပူေဖာင္း တစ္လုံးစီကုိ ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ပါတယ္.
ျပိဳင္ပဲြစတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေတြ ဘာလုပ္ရလဲဆုိေတာ႔ ျပိဳင္ဖက္ရဲ႔ ပူေဖာင္းကုိ ကုိယ္႔ေျခေထာက္နဲ႔လုိက္နင္းျပီး ေဖာက္ရပါတယ္.
ေနာက္ဆုံးမွာ ပူေဖာင္းမေပါက္ဘဲ က်န္ေနခဲ႔တဲ႔ တစ္ေယာက္သာ အႏိုင္ျဖစ္ပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ရႈံးခဲ႔ဖူးပါတယ္. ျပိဳင္ပဲြစစခ်င္းမွာပဲ ပူေဖာင္းအေဖာက္ခံလုိက္ရလုိ႔… အေတြ႔အၾကံဳမရွိေသးတာလည္း ပါမွာေပါ႔ေလ.
ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္မလုိ ရႈံးမလုိျဖစ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္. သူမ်ားပူေဖာင္းကုိ သူ႔အလစ္မွာ ၀င္ေဖာက္လုိက္ျပီး ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေက်နပ္စြာ ျပဳံးေနဆဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ပူေဖာင္းကုိ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က ၀င္ေဖာက္သြားတာ ခံလုိက္ရပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ ႏုိင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္. သူမ်ားပူေဖာင္းကုိ ေဖာက္ဖုိ႔ခ်ည္းသက္သက္ပဲ စိတ္ထဲမွာ မထားဘဲ ကုိယ္႔ပူေဖာင္းကုိ လုံျခဳံေအာင္ ထိန္းႏိုင္သမွ်ထိန္း၊ တစ္ဖက္လူ သတိေပါ႔ေလ်ာ႔ခုိက္မွာ အခြင္႔ေကာင္းယူျပီး သူ႔ပူေဖာင္းကုိ နင္းေဖာက္ပစ္၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေပၚလာႏုိင္တဲ႔ ကုိယ္႔ရန္သူကုိ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ၾကည္႔…
ဟုတ္.. ကၽြန္ေတာ္ႏုိင္ခဲ႔ဖူးပါတယ္.
ဒါေပမယ္႔ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ႔ စည္း၀ုိင္းအလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းရယ္….
စည္း၀ိုင္းအျပင္ဖက္က လက္ခုပ္သံေတြကုိ ခံယူႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ စည္း၀ိုင္းထဲမွာ အတူတူရွိေနခဲ႔တဲ႔ ျပိဳင္ဖက္ေတြကုိ နင္းေခ်ဖ်က္ဆီးလုိက္ျပီး ရလာတဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈမွာ အထီးက်န္ဆန္မႈေတြ တြဲပါလာေနခဲ႔တယ္…
အင္းေပါ႔ေလ… ျပိဳင္ဖက္ဆုိတာ မိတ္ေဆြမွမဟုတ္တာ. ကုိယ္က ႏိုင္ေအာင္ မတုိက္ႏုိင္ရင္ ကုိယ္႔ကို ႏုိင္ေအာင္တုိက္သြားမွာပဲ မဟုတ္လား…
ဒီေတာ႔လည္း ကုိယ္မွန္တယ္ထင္ရင္ တစ္ေယာက္တည္းလည္း ေနတတ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ က်င္႔ၾကံၾကိဳးစားေနထုိင္လာတတ္တယ္…
ဂုန္နီအိတ္စြပ္ေျပးပဲြကေတာ႔ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါတယ္.
ျပိဳင္ပဲြ၀င္ေတြဟာ တာမလႊတ္ခင္ ဂုန္နီအိတ္ထဲကို ေျခစုံပစ္၀င္ျပီး ဂုန္နီအိတ္ကုိ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဆြဲမထားရပါတယ္.
ျပိဳင္ပဲြစတာနဲ႔ ျပိဳင္ပဲြ၀င္ေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႔ ဂုန္နီအိတ္ေတြကုိ မလုိ႔ ခုန္ခုန္ျပီး ေျပးရပါတယ္. လမ္းမေလွ်ာက္ရပါဘူး. လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ရႈံးပါတယ္. စာကေလးေတြလုိ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးကုိ ခုန္ခုန္ျပီး ေျပးရတဲ႔ ဂုန္နီအိတ္ခုန္ဆြေျပးနည္းလုိ႔ ေခၚခ်င္ရင္လည္း ေခၚႏုိင္မယ္ထင္ပါတယ္.
အဲဒီ႔ကစားနည္းကုိ ကၽြန္ေတာ္အိမ္္မွာ က်င္႔ပါတယ္. ႏုိင္ခ်င္တာကုိး
အရင္ေခတ္တုန္းက ဆန္အိတ္ေတြကုိ ဂုန္နီအိတ္ထဲပဲ ထည္႔တယ္ဗ်. အခုက်မွ ဆာလာအိတ္ေတြ ေပၚလာတာေလ.. ဒီေတာ႔ အိမ္မွာ ဂုန္နီအိတ္ အပိုေတြ ရွိတာေပါ႔…
ျပိဳင္ပဲြ၀င္မွာေသခ်ာေနေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အစ္ကုိလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ က်င္႔တာေပါ႔. မေျပးတတ္ရင္ ဂုန္နီအိတ္တုပ္ျပီး လမ္းေပၚကုိ ကားယားၾကီးကုိ ပစ္လဲတာဗ်ား. မယုံမရွိနဲ႔.
ဒီေတာ႔ ေျခေထာက္ထဲကုိ အားထည္႔ျပီး အေ၀းဆုံးခုန္ႏိုင္ေအာင္ က်င္႔ရတယ္.
ဂုန္နီအိတ္စြပ္ေျပးပဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္အျမဲတမ္း ပ၊ဒု၊တ တစ္ေနရာ ရတတ္တယ္.
လက္ေတြ႔ဘ၀ထဲမွာက်ေတာ႔ ခုန္ျပီးေတာ႔ပဲ သြားရမယ္႔ ေဘာင္တစ္ခုရဲ႔ ကန္႔သတ္ခ်က္ကုိ မလုိက္နာမိဘဲ ကုိယ္႔သေဘာနဲ႔ကုိယ္လမ္းေလွ်ာက္မိလုိ႔ ျပိဳင္ပဲြကို မႏုိင္တဲ႔အျပင္ ဘ၀လမ္းခရီးေပၚ ကားယားၾကီး ေမွာက္လဲက်ခဲ႔မိတယ္.
ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ေျခေထာက္ေတြကို အျပစ္မတင္မိေတာ႔ပါဘူးေလ. ေဘာင္ကနားေတြကုိ မုန္းတီးတတ္တဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ညာဥ္ကုိပဲ အခန္းတံခါးပိတ္လုိ႔ ဆုံးမေနမိေတာ႔တယ္…
အာလူးေကာက္ပဲြက်ေတာ႔ အာလူးေလးေတြကုိ အကြာအေ၀းတူညီစြာ စီတန္းခ်ထားတယ္.
ျပိဳင္ပဲြ၀င္ေတြရဲ႔ လက္ထဲမွာ ျခင္းေတာင္းေလး တစ္ေတာင္းစီကုိင္ထားၾကတယ္.
ျပိဳင္ပဲြစတာနဲ႔ ျခင္းေတာင္းေလးကုိ သတ္မွတ္ထားတဲ႔ စည္းေလးထဲမွာခ်၊ ပထမဦးဆုံးေတြ႔တဲ႔ အာလူးေလးကုိ သြားေျပးေကာက္ျပီး ျပန္လာထည္႔၊ ျပီးရင္ ျပန္ေျပးသြား၊ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ရတဲ႔ ဒုတိယ အာလူးေလးကုိေျပးေကာက္ျပီး ျပန္လာထည္႔၊ အဲသလုိ လုပ္သြားရတာပါ.
အာလူးေလးေတြက ဆယ္လုံးေလာက္ ထားထားတတ္ပါတယ္. ဒီေတာ႔ အျမန္ဆုံးေျပးႏုိင္ျပီး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ အမွားအယြင္းမရွိေအာင္ လုပ္ႏုိင္တဲ႔သူသာ ႏုိင္တာေပါ႔ဗ်ာ.
ေနာက္ဆုံး အာလူးေလးကုိ ေကာက္ျပီး ျခင္းေတာင္းေလးရွိရာကုိ ျပန္ေျပးလာရပါတယ္. ျပီးတာနဲ႔ ျခင္းေတာင္းေလးကုိ ကုိင္ျပီး ပန္းတုိင္ေရာက္ေအာင္ အားကုန္ေျပးရပါတယ္.
တစ္ခ်ိဳ႔ ကံမေကာင္းလုိက္ပုံမ်ား ေျပးရင္းနဲ႔ အာလူးေလးေတြ ျခင္းေတာင္းထဲက ျပဳတ္က်ကုန္တာ ရွိပါေသးတယ္.
ကၽြန္ေတာ္႔မွာလည္း ပန္းတုိင္ဆုိတာ ရွိတာေပါ႔…
ဒီပန္းတုိင္ကုိ ေရာက္ဖုိ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈေတြကုိ တစ္ဆင္႔ျပီး တစ္ဆင္႔ ရယူလုိက္၊ ကုိယ္႔ဘ၀အေျခအေနကုိ ျပန္ျပီး ခုိင္မာလာေအာင္ လုပ္လုိက္၊ ေနာက္တစ္ဆင္႔ တက္ျပီး ၾကိဳးစားလုိက္၊ ကုိယ္႔ကုိယ္ကုိ ျပန္ျပီး ျပည္႔၀နားလည္လာေအာင္လုပ္လုိုက္နဲ႔ေပါ႔…
တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ေတာ႔ ေအာင္ျမင္မႈအသီးအပြင္႔ေလးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ျမဲျမံစြာ ဆုပ္ကုိ္င္ထားလုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ႔ ပန္းတုိင္ဆီကုိ အေရာက္သြားႏုိင္မွာပါ.
အဲ… သြားေနရင္းနဲ႔ ေျခေခ်ာ္က်သြားခဲ႔ရင္ ျပန္ထႏုိင္ဖု႔ိနဲ႔ ျပန္ထခ်င္စိတ္ရွိဖုိ႔ကုိေတာ႔
ကၽြန္ေတာ္႔ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အျမဲ သတိေပးေနမိတယ္.
အာလူးေလးေတြ ျပဳတ္က်သြားလုိ႔ ျပိဳင္ပဲြတစ္ခုက ထြက္လုိက္ရေပမယ္႔ ဘ၀ဆုိတာ ျပိဳင္ပဲြမွမဟုတ္တာ. တုိက္ပဲြေလးေတြ အမ်ားၾကီး စုစည္းထားတဲ႔ စစ္ပဲြတစ္ခုေလ…
တုိက္ပဲြငယ္ေလးေတြမွာ ရႈံးတာဟာ စစ္ပဲြတစ္ခုလုံးကို ရႈံးတာမွမဟုတ္တာ. ဒါေပမယ္႔ အေရးပါတဲ႔ တုိက္ပဲြေတြမွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ကုိ တုိက္ယူမွျဖစ္မယ္ဆုိတာကုိေတာ႔ အျမဲသတိထားေနရတာေပါ႔. ဘယ္တုိက္ပဲြဟာ အေရးပါျပီး ဘယ္တုိက္ပဲြကေတာ႔ အေရးမပါလွဘူးဆုိတာကုိ မတုိက္ခင္က သိေနႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္အေရးၾကီးပါတယ္. ဒါမွလည္း ၀န္နဲ႔အားကုိ ခ်င္႔ခ်ိန္ႏုိင္မယ္ မဟုတ္ေပဘူးလား…
ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ခရီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေလး ေရာက္ခဲ႔ပါျပီ.
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ကုိယ္တုိင္၀င္ပါေနတဲ႔ ကိစၥတစ္ခုကို ေဘးကေန ရပ္ျပီး အကဲျဖတ္ၾကည္႔ရတာ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္. ကုိယ္တုိင္၀င္လုပ္ေနခုိက္မွာ အမွားအမွန္ မသိႏုိင္ခဲ႔တာေတြကုိ ေဘးလူအေနနဲ႔ ၾကည္႔ရင္ ျမင္လာတာမ်ိဳးေတြ ရွိလာတတ္ပါတယ္.
ကၽြန္ေတာ္ အခု အနာဂတ္ရဲ႔ လမ္းဆုံတစ္ခုမွာ မတ္တပ္ရပ္ေနခဲ႔တယ္.
အဲဒီ႔လမ္းဆုံရွိတဲ႔ေနရာကုိ ၾကိဳးစားျပီး လမ္းေလွ်ာက္လုိက္၊ ေျပးလုိက္လုပ္လာေနတဲ႔ ဟုိးခပ္လွမ္းလွမ္းက လူတစ္ေယာက္ကုိ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းၾကည္႔ေနမိတယ္.
မီးမျငိမ္းေအာင္ လက္ကေလးနဲ႔ကာျပီး လမ္းေလွ်ာက္လာလုိက္၊ မီးျငိမ္းသြားလုိ႔ စိတ္ပ်က္အားေလွ်ာ႔သြားလုိက္နဲ႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ စြမ္းရည္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အကဲခတ္ၾကည္႔ေနမိတယ္.
တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဂုန္နီအိတ္စြပ္ျပီး ကုိယ႔္စိတ္ကူးနဲ႔ကုိယ္ လြတ္လပ္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားေနခဲ႔ရင္းက လမ္းမေပၚကုိ ပစ္လဲက်သြားတဲ႔ သူ႔ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကရုဏာသက္ေနမိတယ္. အျပစ္လည္း တင္ေနမိတယ္.
စာအုပ္ၾကီးအတုိင္း မလုပ္တတ္တဲ႔ သူ႔ရဲ႔ စိတ္ကူးဥာဏ္ ဆန္းသစ္မႈေတြအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ အထင္ၾကီးေလးစားမိတာေတြ ရွိခဲ႔သလုိ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္ကုိ ေသြဖယ္လုပ္တတ္လုိ႔ သူၾကဳံေတြ႔ရတဲ႔ ဆုံးရႈံးပ်က္စီးမႈေတြအတြက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျပီး အျပစ္တင္ေနမိတယ္…
ကၽြန္ေတာ္အခု သူ႔ေရွ႔က ၾကိဳေျပးျပီး လမ္းဆုံမွာ ရပ္ေနခဲ႔တယ္.
သူမျမင္ႏုိင္တာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္. သူမၾကားႏုိင္တာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရတယ္.
ဘာလုိ႔လည္းဆုိေတာ႔ သူ႔ေရွ႔အရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလမ္းေတြကုိျဖတ္သန္းခဲ႔ျပီးျပီေလ…
ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္. ဒီ မွတ္တုိင္ေတြအေၾကာင္းကုိေပါ႔…
ကၽြန္ေတာ္ရပ္ေနခဲ႔တယ္. သူေျပးလာေနခဲ႔တယ္.
သူရပ္ေနခဲ႔တယ္. ကၽြန္ေတာ္ေျပးသြားလုိက္တယ္.
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သူနဲ႔ ေပါင္းဆုံမိခ်ိန္မွာ ခဏေလာက္ေတာ႔ ရပ္ျပီး စကားေျပာျဖစ္လုိက္ၾကေသးတယ္.
ျပီးေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းဆုံေတြ အမ်ားၾကီးရွိတဲ႔ ကမၻာၾကီးထဲကုိ ဟားတုိက္ရယ္ေမာလ်က္ ေျပးဆင္းေပ်ာ္၀င္သြားလိုက္ၾကတယ္...
~ ေရခဲငွက္ ~
Photo Credit:
ဒီေန႔ဘူတာရုံ...
နွင္းေငြ႔ေတြ အုံ႔ဆုိင္းလုိ႔ ျမဴေတြမႈန္မႈိင္းေနတဲ႔ ေဆာင္းညေနခင္းတစ္ခုမွာ ဘူတာအုိဟာ ငိုက္ျမည္းေနခဲ႔တယ္. ခပ္လွမ္းလွမ္းက ရထားတစ္စင္းက 'ဂ်ဳံးဂ်ဳံး၀ုန္း၀ုန္း' ဆုိျပီး ျဖတ္သြားရင္ သူအလန္႔တၾကား ထၾကည္႔မိလုိက္၊ အေ၀းေရာက္သြားျပီဆုိရင္ေတာ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကုိ ဆဲြေစ႔လုိ႔ ငိုက္ျမည္းျမဲ ငိုက္ျမည္းေနခုိက္ေပါ႔...
ေလယာဥ္ပ်ံေတြ သူ႔ေခါင္းေပၚက ပ်ံသန္းျဖတ္သန္းသြားၾကတယ္. မထူးဆန္းေတာ႔ျပီပဲ. ဒီအသံေတြနဲ႔ သူယဥ္ပါးေနခဲ႔တာၾကာေပါ႔. သူ႔ေျခရင္းမွာေတာ႔ ကားသံ၊ လူသံေတြက တေ၀ါေ၀ါ တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ဥဒဟုိ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတယ္.
'ဒီႏွစ္ေဆာင္းက ေအးလုိက္တာေနာ္...'
အသံထြက္ေအာင္ေတာင္ သူညည္းညဴမိသြားခဲ႔တယ္ ထင္ရဲ႔.
'ေအးဗ်ာ. ခင္ဗ်ားကမွ ေအးေအးေဆးေဆး ငိုက္ေနႏုိင္အားေသးတယ္. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ငိုက္မယ္မွမၾကံေသး. အနင္းပဲခံေနရတယ္...'
ဒီအသံကုိ သူသိေနခဲ႔တယ္ေလ. မ်က္လုံးကုိ တစ္၀က္ဖြင္႔ၾကည္႔ရင္း သူ႔ေရွ႔တည္႔တည္႔ကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္တယ္.
ႏွင္းမႈန္ေတြေအာက္ကေန အားယူျပီး သူ႔ကုိေငးၾကည္႔ေနတဲ႔ သံလမ္းတစ္စုံကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္...
'ဒါကေတာ႔ဗ်ာ. ခင္ဗ်ားကုိက သံလမ္းျဖစ္ေနတာကုိး. အနင္းခံရမွာေပါ႔..'
'ခင္ဗ်ားလုိ ဘူတာရုံတစ္ခုျဖစ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာ. လူေတြကုိ လုံျခဳံေႏြးေထြးမႈေပးတယ္. နားစက္ခုိလႈံရာေပးတယ္. ခင္ဗ်ားကုိ လူေတြကလည္း မွတ္မွတ္ရရရွိၾကတယ္. က်ဳပ္ကုိေတာ႔ ဖုတ္ေလတဲ႔ငါးပိ ရွိတယ္လုိ႔ေတာင္ မထင္ၾကဘူးဗ်ာ.'
သံလမ္းရဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္စကားကုိၾကားေတာ႔ ဘူတာအုိက ေမးခြန္းျပန္ထုတ္တယ္.
'ေႏြးေထြးမႈေပးတယ္ဆုိတာကေတာ႔ ဟုတ္ပါျပီ. မွတ္မွတ္ရရရွိေနၾကတယ္ဆုိတာက ဘယ္လုိတုန္းဗ်. လင္းစမ္းပါဦး..'
သံလမ္းလည္း '၀ါးးးး' ခနဲ ပ်င္းေၾကာတစ္ခ်က္ ဆန္႔လုိက္ရင္းက သူ႔ဘယ္ဖက္ညာဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ ေခါင္းလွည္႔ၾကည္႔လုိက္တယ္.
'အင္း... ေအးလုိ႔လားေတာ႔မသိဘူး. ကုိရထားလည္း အလာက်ဲေနတယ္. ေကာင္းပါတယ္. ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားခဏေျပာဖုိ႔ အခ်ိန္ရတာေပါ႔..'
ေဘးနားက လွ်ပ္စစ္အုိးၾကီးေပၚမွာ တင္ပ်ဥ္ေခြခ်ိတ္ထုိင္လုိ္က္ရင္း သံလမ္းက ဆက္ေျပာတယ္.
'ဒီလုိဗ်. ကုိေရႊဘူတာရ... ခင္ဗ်ားမွာ ေနရာတစ္ခုရွိတယ္. အမည္နာမတစ္ခုရွိတယ္. ဥပမာဗ်ာ. လမ္း(၉၀) မွတ္တုိင္၊ ရုစဗဲ႔လ္မွတ္တုိင္ စသည္ျဖင္႔ေပါ႔. လူေတြက ေျပာရင္ ဟုိေလ. ဘယ္မွတ္တုိင္၊ ဘယ္ဘူတာရုံေပါ႔လုိ႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္. အဲဒါကို ေျပာတာပါ. ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေတာ႔ ဘယ္နားက ဘယ္သံလမ္းဆုိျပီး ေျပာတဲ႔အသံမ်ား ၾကားဖူးလုိ႔လားဗ်ာ...ဟင္း..ဟင္း...ဟင္း...'
သံလမ္းလည္း ေျပာရင္းက အဖ်ားတစ္ခ်က္တက္တာပဲလား၊ ေလာကၾကီးရဲ႔ အဆီအေငၚမတည္႔ပုံကုိ ေလွာင္ေျပာင္ခ်င္လုိ႔ပဲလားမသိ တဟင္းဟင္း ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္.
ဘူတာအုိလည္း ဟုိဖက္လွည္႔အိပ္လုိက္ရင္းက သံလမ္းရဲ႔ စကားကုိ ဘယ္လုိအေျဖျပန္ေပးရင္ေကာင္းမလဲ အၾကံထုတ္ေနခဲ႔တယ္.
'ေလဒီအင္န္ ဂ်န္းတဲလ္မင္း.... မန္ဟက္တန္ေဘာင္းထရိန္း အစ္စ္ အပရုိးခ်င္း. ဘလာဘလာဘလာ...'
အသံခ်ဲ႔စက္က အသံကုိလည္းၾကားလုိက္ေရာ သနားစရာ သံလမ္းချမာ လွ်ပ္စစ္အုိးၾကီးေပၚကေန ျဖဳန္းခနဲ ခုန္ဆင္းလုိက္လုိ႔ သူ႔ေနရာမွာ စန္႔စန္႔ၾကီး လဲေလ်ာင္းေနလုိက္ခဲ႔တယ္.
ဘူတာအုိလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲကေန ထြက္သြားဖုိ႔ၾကံေနသူေတြကုိ လွမ္းၾကည္႔လုိက္၊ မၾကာခင္ ရထားေပၚကေန ဆင္းလာေတာ႔မယ္႔ ခရီးသည္သစ္ေတြကုိ ၾကိဳဆုိဖုိ႔ ရင္ခုန္ေနလုိက္နဲ႔ အလုပ္နည္းနည္းရႈပ္သြားခဲ႔တယ္...
'ဟင္... ဟုတ္လား... နင္က ဘာျပန္ေျပာလုိက္လဲ. မလုပ္ႏုိင္ဘူးေျပာလုိက္ေပါ႔..'
'ဟာ... နင္ကလဲ... ဒီလုိအခ်ိန္ၾကီးမွာ အလုပ္ေတြ ရွားေနတာ နင္သိသားနဲ႔. ငါေတာ႔ ခဏေလာက္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၾကည္႔ဦးမယ္ စိတ္ကူးတယ္. ေနာက္တစ္ပတ္ဆုိ ေက်ာင္းလခသြင္းရေတာ႔မွာဟ..'
'ဟုိးလား... ေကာေမာ႔စတာ႔စ္..'
'ေမြ႔ဘီယန္... အီတုိ..'
'ခြိဳင္႔တ်န္လား...'
'အိယဲ..'
'ရုိက္တ္... အစ္စ္ ရစ္ဒစ္က်ဳးလပ္စ္... အုိင္၀ယ္လ္ဘီ ဒဲယား အင္ေအမိနစ္ ဘရုိ..'
'ကူးလ္... တိတ္ကစ္အီးဇီး. မန္း..'
'ဂ်ုဳံး... ဂ်ဳံး.... ဂ်ံဳး.... ဂ်ဳံး.....'
'တင္.............ေတာင္...'
လူမ်ိဳးေပါင္းစုံရဲ႔ အသံစုံ၊ ဗလံစုံေတြကုိ နားေထာင္ရင္း ရထားၾကီး ဘူတာရုံထဲ ခုတ္ေမာင္း၀င္လာခဲ႔တယ္. တံခါးတစ္ခ်က္ အပြင္႔သြားမွာ ရထားၾကီးက ခရီးသည္အသစ္ေတြကို အန္ခ်လုိက္ေလရဲ႔....
ဆင္းသူကဆင္း၊ တက္သူကတက္နဲ႔ ရထားၾကီး ျပန္ထြက္ခါနီးေလးမွာ ဘူတာအုိက တစ္ခ်က္လွမ္းေျပာလုိက္တယ္.
'ကုိရထား... ခင္ဗ်ား သံလမ္းေပၚ သိပ္မနင္းပါနဲ႔ဗ်ာ. သနားပါတယ္.'
အျမဲတမ္း အခ်ိန္မွန္ေအာင္ၾကိဳးစားေနရလုိ႔ စိတ္ဖိစီးမႈေတြ၊ စိတ္က်ဥ္းၾကပ္မႈေတြနဲ႔ ျပည္႔ႏွက္ေနပုံရတဲ႔ ရထားၾကီးက ဖ်တ္ခနဲ ဘူတာအုိဖက္ လွမ္းၾကည္႔ျပီး ခပ္ျပတ္ျပတ္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.
'ကိုယ္႔အလုပ္ကုိယ္မွန္ေအာင္လုပ္ေနရတာနဲ႔ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားအားဘူးဗ်ာ. က်ဳပ္မွာ လူမ်ားရင္ သံလမ္းေပၚပုိပိမယ္. လူနည္းရင္ နည္းနည္းပဲပိမယ္. သံလမ္းဆုိတာ ရထားနင္းဖုိ႔ဗ်. ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား. သြားေတာ႔မယ္. ဆီးယူ..'
'၀ုန္း....၀ုန္း...၀ုန္း....၀ုန္း...'
ဘူတာအုိလည္း ေရငုံႏႈတ္ပိတ္က်န္ရစ္ခဲ႔တယ္...
ရထားၾကီးထြက္သြားျပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ႔မွ သံလမ္းလည္းစန္႔စန္႔ၾကီးလဲေနရာကေန ဖုတ္ဖက္ခါ ျပန္ထတယ္... သူ႔မ်က္ႏွာကေတာ႔ သိပ္မေကာင္းလွဘူး. ခုနက ကုိေရႊရထား ေျပာသြားတာကုိ ၾကားလုိက္တယ္ထင္ပါ႔လုိ႔ ဘူတာအုိအေတြးနယ္ခ်ဲ႔ေနခဲ႔မိတယ္...
'ၾကိဳးစားကြာ. တစ္ေန႔ေတာ႔ မင္းရထားျဖစ္လာမွာပါ... အဲဒီ႔အခါက်ေတာ႔ မင္းလြတ္ေျမာက္ျပီေပါ႔..'
ဘူတာအုိရဲ႔စကားကုိၾကားေတာ႔ သံလမ္းလည္း ျပန္ေျပာတယ္.
'ဘ၀တူေတြကုိ ျပန္နင္းရမယ္႔ ေနရာမ်ိဳးကၽြန္ေတာ္ မလုိခ်င္ဘူး. ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံလမ္းျဖစ္ရင္ျဖစ္. မဟုတ္ရင္ေတာ႔ ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ဘူး.'
'မင္းမွာ ရည္မွန္းခ်က္မရွိဘူးလား. ျဖစ္ခ်င္တဲ႔ ဘ၀တစ္ခု မရွိဘူးလား. တစ္သက္လုံး သံလမ္းဘ၀နဲ႔ အရုိးထုတ္သြားေတာ႔မွာလား. မင္း သံလမ္းဘ၀က လြတ္ေျမာက္တဲ႔ေန႔ မင္းနဲ႔ ဘ၀တူ သံလမ္းေတြကုိ ကယ္တင္ဖုိ႔ မၾကိဳးစားေတာ႔ဘူးလား...'
ဘူတာအုိလည္း စိတ္နည္းနည္းထြက္သြားျပီး ေမးခြန္းေတြ ဆက္တုိက္ေမးလုိက္မိတယ္.
'ကၽြန္ေတာ္လြတ္ေျမာက္ခ်င္ပါတယ္. နင္းျပားဘ၀ကုိ စက္ဆုပ္လြန္းလုိ႔. ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ သံလမ္းအျဖစ္ အနင္းခံရတာ ၾကာလာေတာ႔ ဒီဘ၀၊ ဒီအေၾကာင္းေတြကလဲြလုိ႔ ဘာမွမသိဘူး. ဘာကိုရည္မွန္းရမယ္ဆုိတာလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးဗ်ာ...ရထားလာရင္ အနင္းခံမယ္. ရထားမလာရင္ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္စက္အနားယူမယ္. ဒါပဲဗ်ာ.'
ဘူတာအုိလည္း သံလမ္းရဲ႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္စကားကုိၾကားေတာ႔ သနားသြားျပီး စကားတစ္ခြန္းကို ခ်င္႔ခ်င္႔ခ်ိန္ခ်ိန္ျပန္ေျပာလုိက္တယ္.
'မင္း စာဖတ္သင္႔တယ္. '
'ဗ်ာ...'
'ဟုတ္တယ္. မင္း စာဖတ္သင္႔တယ္. စာတတ္သင္႔တယ္. ဒါမွ ေရွ႔ေလွ်ာက္ဘာေတြလုပ္ရမယ္ ဆုိတာကုိ သိလာမယ္. ေျမာ္ျမင္ေတြးေခၚတတ္လာမယ္.'
'ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္တတ္လာရင္ သံလမ္းအျဖစ္က လြတ္ႏုိင္ျပီလုိ႔ ဆုိလုိတာေပါ႔ေနာ္..'
'အင္း... အဲလုိလွည္႔စဥ္းစားရင္လည္း မွန္တယ္. ဒါမွမဟုတ္ မင္း သံလမ္းအျဖစ္ဆက္ေနေနေသးရင္ေတာင္ သေဘာထားမွန္ကန္တဲ႔ သံလမ္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏုိင္တယ္.'
ဒီလုိနဲ႔ ဘူတာအုိလည္း သူသိသမွ်၊ တတ္သမွ် စာအုပ္ေတြေပးဖတ္၊ သံလမ္းလည္း အခ်ိန္ရရင္ရသလုိ စာေတြဖတ္၊ ရထားၾကီးလည္း အခ်ိန္မွန္မွန္ျဖတ္သန္း၊ ေလယာဥ္ပ်ံေတြလည္း ဟုိဒီပ်ံသန္းနဲ႔ ႏွစ္ေတြၾကာလာခဲ႔တယ္.
တစ္ရက္မွာ ဘူတာအုိရဲ႔ လက္ေမာင္းေတြေပၚကုိ အလုပ္သမားတစ္ခ်ိဳ႔ စာလာကပ္တယ္. ဘူတာအုိလည္း မႈန္၀ါးေနတဲ႔ သူ႔မ်က္စိကုိ အားယူရင္း လွမ္းဖတ္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ လမ္းပိုင္းတစ္ခု ျပင္မွာမုိ႔ ဒီဘူတာရုံကုိ ေခတၱပိတ္ထားမယ္လုိ႔ ေရးထားတာကုိ ဖတ္လုိက္ရတယ္.
အဲဒီ႔ေန႔မွာပဲ သူ႔ေရွ႔မွာ အိပ္စက္အနားယူေနတဲ႔ သံလမ္းကုိ အလုပ္သမားေတြက အတင္းလႈပ္ႏႈိးျပီး တစ္စစီျဖဳတ္ခါ ကားရထားတစ္စီးေပၚတင္ရင္း အေ၀းကုိ ယူေဆာင္သြားၾကတယ္.
ဘူတာအုိရဲ႔ ရင္ထဲမွာ ဆုိ႔နင္႔ေၾကကဲြလုိ႔၊ သံလမ္းပုိင္းေလးမွာလည္း မ်က္ရည္ေတြရစ္၀ဲလုိ႔..
'မင္းအျမန္ဆုံး ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ပါေစကြာ...'
'တစ္ေန႔ ျပန္ေတြ႔ၾကမယ္ ကုိၾကီးဘူတာေရ....'
ႏွင္းျမဴေတြၾကားထဲ တုိး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားတဲ႔ ကားရထားေလးေပၚက သံလမ္းေလးကုိ ေငးၾကည္႔ရင္း ဘူတာအုိဟာ သူ႔မ်က္၀န္းက မ်က္ရည္စတစ္ခ်ိဳ႔ကို မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္ခတ္ရင္း ပုတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္...
သုံးေလးရက္ေလာက္ၾကာေတာ႔ ဘူတာအုိဟာ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာခဲ႔တယ္. သူ႔ေရွ႔မွာ ေနာက္ထပ္သံလမ္းငယ္တစ္ခု ေနရာယူထားတာကုိေတြ႔လုိက္ရတယ္...
သံလမ္းငယ္ေလးဟာ ဂုဏ္ယူ၀ံ႔ၾကြားစြာနဲ႔ သူ႔အေပၚ ျဖတ္ေလွ်ာက္သမွ် ရထားၾကီးေတြကို အံၾကိတ္ရင္း ပင္႔တင္လုိ႔ အနင္းခံေနတာကုိ ဘူတာအုိက စိတ္၀င္တစားေငးၾကည္႔ေနခဲ႔မိတယ္.
'မင္း သံလမ္းျဖစ္တာ ၾကာျပီလား..'
ဘူတာအုိရဲ႔ အေမးကုိ သံလမ္းငယ္က တုံ႔ဆုိင္းမေနဘဲ ျပန္ေျဖတယ္.
'ကၽြန္ေတာ္ သံရည္က်ိဳစက္က ထြက္လာတာ တစ္ပတ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္.'
'သံလမ္းျဖစ္ရတာ ေပ်ာ္လား..'
'ခုထိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္. စက္ရုံမွာ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀က မေရမရာနဲ႔ သံရည္ဆုိျပီးေတာ႔ပဲ ရွိေနခဲ႔တာ. အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သံလမ္းဆုိတဲ႔ နာမည္တစ္ခုရတယ္. ကၽြန္ေတာ္ထမ္းေဆာင္ရမယ္႔ တာ၀န္တစ္ခု ပီပီျပင္ျပင္ေတြ႔လာရတယ္. ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ဘ၀တစ္ခုရွိလာသလုိ ခံစားလာရတယ္. ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္တယ္.'
'မင္း. စာဖတ္တတ္လား..'
'ဟုတ္... ေသစာရွင္စာေလာက္ေတာ႔ ဖတ္တတ္ပါတယ္. ဘာလုိ႔လဲ ဦးၾကီး...'
'ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြာ... တုိက္ဆုိင္လုိ႔ ေမးၾကည္႔တာပါ...'
ဘူတာအုိလည္း သက္ျပင္းရွည္တစ္ခ်က္ကို 'ဟူးးးး' ခနဲ မႈတ္ထုတ္လုိက္ရင္းက သူ႔ဆံပင္ေတြထဲ လက္ကုိထုိးထည္႔လုိ႔ ေခါင္းငိုက္စုိက္ရင္း တစ္စုံတစ္ရာကုိ စဥ္းစားေနခဲ႔မိတယ္.
ေလယာဥ္တစ္စင္း ေအာက္ကုိနိမ္႔ဆင္းလာခ်ိန္မွာ လမ္းထဲက ကေလးတစ္ခ်ိဳ႔ ေကာင္းကင္ကုိေမာ႔ၾကည္႔ရင္း ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ေနၾကတယ္. ေလယာဥ္ထဲက လူတစ္ခ်ိဳ႔ ေျမျပင္ကုိငုံ႔ၾကည္႔လုိ႔ မၾကာခင္ ေရာက္ရွိဆင္းသက္ေတာ႔မယ္႔ ဒီျမိဳ႔ၾကီးအေၾကာင္း ရင္ခုန္စြာ စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကတယ္.
အေဆာက္အဦးတစ္ခုထဲက စာေရးမတစ္ေယာက္ ဒီတစ္ပတ္ ဘယ္လုိခြင္႔တင္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနတယ္. ဓာတ္ေလွကားထဲမွာ အေနာက္တုိင္း၀တ္စုံကုိ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၀တ္ဆင္ထားတဲ႔ ပူပူေႏြးေႏြးဘဲ႔ြရေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ မၾကာခင္၀င္ေရာက္ေျဖဆုိရေတာ႔မယ္႔ လူေတြ႔စာေမးပဲြအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္.
ခပ္လွမ္းလွမ္းက အသုဘအိမ္တစ္အိမ္မွာ ပူေဆြးေသာကေတြ မိတ္ဖဲြ႔ေရာက္ရွိေနခ်ိန္၊ ဒီဖက္ျခမ္းက အိမ္တစ္အိမ္မွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ကင္ပြန္းတပ္မဂၤလာလုပ္တယ္.
မ်က္၀န္းထဲမွာ အေရာင္တစ္ခ်က္ လက္သြားခဲ႔တဲ႔ ဘူတာအုိဟာ သူ႔ေခါင္းကို တစ္ခ်က္ျပန္မတ္လုိက္တယ္. ျပီးေတာ႔ တစ္စုံတစ္ရာကို ခပ္တုိးတုိး ေရရြတ္လုိက္တယ္.
'လက္လည္းမေလွ်ာ႔နဲ႔. ေတြးလည္းမပူနဲ႔. ငါဟာ ဒီေန႔ ဘူတာရုံျဖစ္တယ္...'
~ ေရခဲငွက္ ~
Photo Credit:
ၾကိဳး
အိပ္မရဘူးေထြထူးဆန္းျပား အေတြးမ်ားနဲ႔
အေ၀းက မအတြက္ ပူပင္ေသာကေတြ
ရင္ႏွင္႔မမွ်ေအာင္ ခံစားေနရတယ္.
ေဘးကင္းရန္ကြာ
က်န္းမာရႊင္လန္းစြာနဲ႔
မနက္ျဖန္ေတြကုိ ၾကိဳဆုိႏုိင္ပါေစ မ ရယ္...
Y.K.N
ဘေလာ႔ဂ္နာက်... ေလပြေသာခါ... (ေမာ္ဒန္တ်ာခ်င္း)
ကီးဘုတ္ကုိဆဲြ၊ စိတ္အားကုိ ခဲကာ။
ရွည္ၾကာထုိင္လစ္၊ ပုိ႔စ္အသစ္ ထြက္မလာ
မုဒ္ေပ်ာက္စိတ္ေထြ၊ ေ၀ေလေလ.
ေရသာေသာက္၍ အိပ္သည္ႏွင္႔ေလး။ ။
ဂူဂယ္လ္ရီဒါ၊ ပုိ႔စ္သစ္ေတြ တက္လာ
သူမ်ားတကာေရးပုံ၊ နည္းစုံၾကည္႔ကာ
ငါလည္း ဒီတစ္ခါ၊ အဟုတ္တကယ္ေရးမွာ
လုပ္မယ္တကယ္ဟ၊ အားမာန္ျပ
ႏြမ္းလ်စိတ္ေလ၊ ပုိ႔စ္မရေခ်
လိပ္ေခြႏုံးလ်က္၊ ဂ်ီေတာ႔ခ္မွာခ်က္
လက္သာေညာင္း၍ အိပ္သည္ႏွင္႔ေလး။ ။
စာရြက္ေပၚ၀ယ္၊ အသြယ္သြယ္ေရးခါ
သုတရသ၊ နည္းပညာခဲြရာ
၀မ္းသာအားရ၊ ေရးျပမည္ေလ
စိတ္မေထြတမ္း၊ မရမကဖမ္း
ပဲြၾကမ္းသည္ေၾကာင္႔၊ မုဒ္ျပန္ေပ်ာက္
စားပဲြေပၚေမွာက္၍ အိပ္သည္ႏွင္႔ေလး။ ။
ယူက်ဴဘ္၀င္ခ်က္၊ ပုိ႔စ္သစ္တြက္ရွာ
ဆားခ်က္မည္ေပါ႔၊ စိတ္ေဖာ႔ထားခါ
နားေထာင္ေလရာ၊ သီခ်င္းေထာင္တစ္ရာ
ေခါင္းတြင္တြင္ကုတ္၊ ပုိ႔စ္ထုတ္မရပါ
ေစြ႔ေစ႔ြကယ္ခုန္ လူေတာင္တုန္
ရွိသမွ် ဘေရာက္ဇာ၊ ပိတ္ခါသိမ္းေတာ႔မည္…
ျပီးလွ်င္ ေစာင္ျခဳံကာ၊ ေထြးခါအိပ္ေတာ႔မည္…
(ေမာ္ဒန္တ်ာခ်င္း ... ကန္ယုိ)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://www.yanaung.net/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.