စုစုေဆာင္းေဆာင္း
က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ခက္ခဲတဲ့ အရာတခု ရိွဖူးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေငြစုဖို႔ ႀကိဳးစားတာပါပဲ။
မွတ္မွတ္ရရ...၊ ေက်ာင္းစေနတုန္းက ပထမဆုံး ရတဲ့ မုန္႔ဖိုးက တေန႔မွ ဆယ္ျပား...။ ေငြေရာင္ ေလးေထာင့္ ဆယ္ျပားေစ့ေလး တေစ့ကုိ ေမေမက အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ အိပ္ကပ္ေလး တပြတ္ပြတ္နဲ႔ ေက်ာင္းကို ေကာ့လန္ေကာ့လန္ သြားေတာ့တာပဲ။ ဆယ္ျပားက ေက်ာင္းမွာေရာင္းတဲ့ ဟင္းရည္က်ဲက်ဲနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ မပါ့တပါ တပြဲေတာ့ ရတယ္။ ကန္စြန္းဥျပဳတ္တလုံး ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊအိုးႀကီး ဇီးထုပ္တထုပ္ျဖစ္ျဖစ္လဲ ရႏိုင္ေသးတယ္။
ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့ ေမေမက မုန္႔ဖိုးတိုးေပးတယ္။ တေန႔ကို ျပားႏွစ္ဆယ္ ... ...။ တေန႔ကို ဆယ္ျပားႏႈန္းနဲ႔ တပတ္မွာ ငါးရက္၊ ငါးမူးတိတိ ၀င္ေငြ ရိွေနရာကေန ႏွစ္တုိးၿပီး တပတ္ကို တက်ပ္၀င္လာတာေပါ့...။
ဒီလိုနဲ႔ တရက္က်ေတာ့ ေမေမနဲ႔ ေစ်းအတူ လိုက္သြားရင္း ေစ်းထဲမွာ ၀ါးဆစ္ဘူး ရွည္လေမ်ာေလးေတြကို ထိပ္မွာ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး စုဗူးလုပ္ေရာင္းတဲ့ အသည္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမေမ့ကုိ `ေမေမ စုဘူး၀ယ္ေပး´ လို႔ ပူဆာေတာ့ ေမေမကေတာ့ ငါ့သားႀကီးက စုခ်င္ေဆာင္းခ်င္စိတ္ ရိွသားလို႔ ေတြးပုံနဲ႔ အားတက္သေရာ ၀ယ္ေပးပါေလေရာ...။
အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္...။ တေန႔ကို ဆယ္ျပားေစ့ေလး တေစ့တေစ့နဲ႔ ၀ါးစုဗူးထဲ ထည့္လာလိုက္တာ ၀ါးစုဘူးထဲ အေႂကြေစ့ေလး ထည့္လိုက္၊ ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ အဆင္ကိုေျပလို႔...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခံစားခ်က္က တလလားပဲ ခံလိုက္တယ္။ ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ႔ အေႂကြေစ့ေတြကို သြားၾကားထိုးတံနဲ႔ ထိုးထိုးၿပီး အျပင္ကို ျပန္ကေလာ္ထုတ္တာပဲ။ ကေလာ္ထုတ္ရင္း ထုတ္ရင္းနဲ႔ အားမရလာေတာ့ ဓားမနဲ႔ ခြဲလိုက္တာ ၀ါးစုဘူးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတယ္။
ေျပာခ်င္တာက စုခ်င္ေဆာင္းခ်င္စိတ္ နည္းပါတာ...။ ေငြကို ဟုိတတိ ဒီတတိ စုရတာကို သိပ္ၿပီးေတာ့ ခုံမင္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္ မပါခဲ့ဘူး။
***
ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေတာ့ တေန႔ကို တက်ပ္ မုန္႔ဖိုးရေနၿပီ။ ကားခက အသြားအျပန္ ျပားေလးဆယ္ ကုန္ေတာ့ ျပားေျခာက္ဆယ္က ကုိယ့္အတြက္ေပါ့...။ အဲဒီတုန္းကလဲ ေငြစုဖုိ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေသးတယ္။ စုဗူးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ့ကို ဘဏ္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ မုန္႔ဖိုး မယူဘဲနဲ႔ အေႂကြးမွတ္ စုတာ...။ စုတဲ့ေန႔က်ရင္ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္အတြက္ တက္စီးမိတဲ့ ဘတ္စ္ကားလဲ ကံဆိုးတာပဲ။ `ေကာင္ေလး၊ ကားခေရာ´ လို႔ စပယ္ရာက လာေတာင္းရင္ သြားေလးၿဖဲျပၿပီး `ဟီး...၊ မပါဘူးခင္ဗ်၊ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္တယ္´ လို႔ ျပန္ေျပာတာ...။ တခါတေလ အေပါက္ဆုိးတဲ့ စပယ္ရာနဲ႔ တိုးရင္ `ကားခမပါရင္ ဆင္းကြာ´ ဆုိၿပီး ျပန္ေမာင္းခ်တာ ခံရေသးတယ္။
ဗလာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေငြစုစာရင္းကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လုပ္ၿပီး `ေမေမ၊ သား ေမေမ့ဆီက ရမွာ ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီေနာ္´ ဆုိၿပီး သတိခဏခဏ ေပးရေသးတယ္။ ေမေမကေတာ့ `အင္း...၊ ေမေမလဲ အေႂကြးေတာ္ေတာ္ ထူေနၿပီပဲ´ ဆိုၿပီး ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ျပန္က်ီစယ္တတ္တယ္။
သုံးလေလာက္လဲ စုၿပီးေရာ ေမေမ့ဆီမွာ ေငြစုထားတာ ေငြ အစိတ္ ျပည့္ပါေလေရာ...။ အဲဒီေန႔က ေမေမက မွတ္မွတ္ရရ အစိတ္တန္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေလး တရြက္ ထုတ္ေပးတယ္။ ကြန္ပါဘူးထဲကို အဲဒီ အစိတ္တန္ေလးကို ေခါက္ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ သြားတာ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လဲ ေရာက္ေရာ အဲဒီ အစိတ္တန္က သုံးလို႔ မရတဲ့ ပိုက္ဆံ ျဖစ္သြားေရာ...။ တရားမ၀င္ေငြစကၠဴအျဖစ္ ေၾကညာခံရတဲ့ အထဲ အစိတ္တန္ပါ ပါသြားတာေလ...။
အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ တခါမွ ေငြမစုျဖစ္ေတာ့ဘူး။
***
ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စပြန္ဆာရဲ့ အိမ္မွာ တခုထူးျခားတာကို သြားသတိထားမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပလတ္စတစ္ဘူး ခပ္လတ္လတ္ေလးထဲမွာ အေႂကြမ်ိဳးစုံကို ေတြ႔တာ...။ ဘူးက သိပ္ေတာ့လဲ မႀကီးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ သေဘာက်တာနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဲဒါကို အတုလိုက္ခိုးၿပီး ေငြအေႂကြေတြကို ဗူးတဗူးထဲမွာ စုထည့္ထားတဲ့ အက်င့္ကို လိုက္လုပ္ျဖစ္တယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာ တေနရာရာကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ လမ္းမွာ အနည္းဆုံးေတာ့ ေငြအေႂကြေစ့ ႏွစ္ေစ့၊ သုံးေစ့ေလာက္ ေကာက္ရေလ့ ရိွတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ကေတာ့ ပဲနိေစ့၊ ငါးဆင့္ေစ့၊ တခါတေလလဲ ဆယ့္ဆင့္ေစ့ေလးေတြေပါ့...။ အဲဒါေတြ ေတြ႔တဲ့အခါလဲ ေကာက္...၊ ေစ်းေတြဘာေတြ ၀ယ္လို႔ အေႂကြေစ့ေတြ ျပန္အမ္းတဲ့အခါမွာလဲ သိမ္းနဲ႔ ဘူးထဲမွာ အေႂကြေစ့ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာေတာ့ သြားလဲလိုက္တာ ေဒၚလာ တရာေက်ာ္ေက်ာ္ ရတယ္။
အဲဒီမွာတင္ ေရာဂါက စေတာ့တာပဲ...။
ပလတ္စတစ္ဘူးႀကီးႀကီး တဗူးကုိ ၀ယ္...၊ ခ်က္လက္မွတ္ထုတ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔တုိင္းဆိုရင္ ၂၅ဆင့္တန္ အေႂကြေစ့ ႏွစ္ေတာင့္ကို အပတ္တိုင္းလဲ...။ အဲဒီ အေႂကြေစ့ေတြထဲကမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မွာ တခ်ိဳ႔ကို သုံးၿပီး က်န္တာမွန္သမွ် ဗူးထဲမွာ ထည့္၊ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ အေႂကြေစ့ဆုိရင္လဲ အကုန္ေကာက္...။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစတစ စုလာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့...။
စကားပုံတခု ၾကားဖူးတယ္။ ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္းတဲ့...။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူေဌးေလာင္းေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ေခၽြလဲ မေခၽြမွမေခၽြတာတာ...။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ အေႂကြဘူးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လူက ေျမာက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၀ါးစုဘူးကို ဓားမနဲ႔ ႏွစ္ျခမ္းခြဲသလို စိတ္မ်ိဳးေပၚခ်င္သလိုလို...။ ဘူးျပည့္ေအာင္လဲ စုခ်င္ေသးတယ္။ ကဲ...၊ ဒီအေႂကြဘူးႀကီးကို ဘဏ္မွာသြားလဲၿပီးရင္ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးမယ္ေလ။ မေကာင္းဘူးလား။ :) ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခန္႔မွန္းရေအာင္လား...။ ဒါႀကီးကုိ သြားလဲရင္ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ ထင္လဲ...။
***
ကလိုေစးထူး
မွတ္မွတ္ရရ...၊ ေက်ာင္းစေနတုန္းက ပထမဆုံး ရတဲ့ မုန္႔ဖိုးက တေန႔မွ ဆယ္ျပား...။ ေငြေရာင္ ေလးေထာင့္ ဆယ္ျပားေစ့ေလး တေစ့ကုိ ေမေမက အိပ္ကပ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ အိပ္ကပ္ေလး တပြတ္ပြတ္နဲ႔ ေက်ာင္းကို ေကာ့လန္ေကာ့လန္ သြားေတာ့တာပဲ။ ဆယ္ျပားက ေက်ာင္းမွာေရာင္းတဲ့ ဟင္းရည္က်ဲက်ဲနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ မပါ့တပါ တပြဲေတာ့ ရတယ္။ ကန္စြန္းဥျပဳတ္တလုံး ျဖစ္ျဖစ္၊ ေရႊအိုးႀကီး ဇီးထုပ္တထုပ္ျဖစ္ျဖစ္လဲ ရႏိုင္ေသးတယ္။
ႏွစ္တန္း ေက်ာင္းသားျဖစ္ေတာ့ ေမေမက မုန္႔ဖိုးတိုးေပးတယ္။ တေန႔ကို ျပားႏွစ္ဆယ္ ... ...။ တေန႔ကို ဆယ္ျပားႏႈန္းနဲ႔ တပတ္မွာ ငါးရက္၊ ငါးမူးတိတိ ၀င္ေငြ ရိွေနရာကေန ႏွစ္တုိးၿပီး တပတ္ကို တက်ပ္၀င္လာတာေပါ့...။
ဒီလိုနဲ႔ တရက္က်ေတာ့ ေမေမနဲ႔ ေစ်းအတူ လိုက္သြားရင္း ေစ်းထဲမွာ ၀ါးဆစ္ဘူး ရွည္လေမ်ာေလးေတြကို ထိပ္မွာ အေပါက္ေဖာက္ၿပီး စုဗူးလုပ္ေရာင္းတဲ့ အသည္ကို သြားေတြ႔တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ေမေမ့ကုိ `ေမေမ စုဘူး၀ယ္ေပး´ လို႔ ပူဆာေတာ့ ေမေမကေတာ့ ငါ့သားႀကီးက စုခ်င္ေဆာင္းခ်င္စိတ္ ရိွသားလို႔ ေတြးပုံနဲ႔ အားတက္သေရာ ၀ယ္ေပးပါေလေရာ...။
အစပိုင္းတုန္းကေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္...။ တေန႔ကို ဆယ္ျပားေစ့ေလး တေစ့တေစ့နဲ႔ ၀ါးစုဗူးထဲ ထည့္လာလိုက္တာ ၀ါးစုဘူးထဲ အေႂကြေစ့ေလး ထည့္လိုက္၊ ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ႔ နားေထာင္လိုက္ အဆင္ကိုေျပလို႔...။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ခံစားခ်က္က တလလားပဲ ခံလိုက္တယ္။ ဂေလာက္ ဂေလာက္နဲ႔ အေႂကြေစ့ေတြကို သြားၾကားထိုးတံနဲ႔ ထိုးထိုးၿပီး အျပင္ကို ျပန္ကေလာ္ထုတ္တာပဲ။ ကေလာ္ထုတ္ရင္း ထုတ္ရင္းနဲ႔ အားမရလာေတာ့ ဓားမနဲ႔ ခြဲလိုက္တာ ၀ါးစုဘူးပါ ႏွစ္ျခမ္းကြဲသြားတယ္။
ေျပာခ်င္တာက စုခ်င္ေဆာင္းခ်င္စိတ္ နည္းပါတာ...။ ေငြကို ဟုိတတိ ဒီတတိ စုရတာကို သိပ္ၿပီးေတာ့ ခုံမင္တဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္ မပါခဲ့ဘူး။
***
ေျခာက္တန္း ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေတာ့ တေန႔ကို တက်ပ္ မုန္႔ဖိုးရေနၿပီ။ ကားခက အသြားအျပန္ ျပားေလးဆယ္ ကုန္ေတာ့ ျပားေျခာက္ဆယ္က ကုိယ့္အတြက္ေပါ့...။ အဲဒီတုန္းကလဲ ေငြစုဖုိ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေသးတယ္။ စုဗူးနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမ့ကို ဘဏ္အျဖစ္ သေဘာထားၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ မုန္႔ဖိုး မယူဘဲနဲ႔ အေႂကြးမွတ္ စုတာ...။ စုတဲ့ေန႔က်ရင္ ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္အတြက္ တက္စီးမိတဲ့ ဘတ္စ္ကားလဲ ကံဆိုးတာပဲ။ `ေကာင္ေလး၊ ကားခေရာ´ လို႔ စပယ္ရာက လာေတာင္းရင္ သြားေလးၿဖဲျပၿပီး `ဟီး...၊ မပါဘူးခင္ဗ်၊ မုန္႔၀ယ္စားလိုက္တယ္´ လို႔ ျပန္ေျပာတာ...။ တခါတေလ အေပါက္ဆုိးတဲ့ စပယ္ရာနဲ႔ တိုးရင္ `ကားခမပါရင္ ဆင္းကြာ´ ဆုိၿပီး ျပန္ေမာင္းခ်တာ ခံရေသးတယ္။
ဗလာစာအုပ္ေလးထဲမွာ ေငြစုစာရင္းကို ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္လုပ္ၿပီး `ေမေမ၊ သား ေမေမ့ဆီက ရမွာ ဘယ္ေလာက္ရိွေနၿပီေနာ္´ ဆုိၿပီး သတိခဏခဏ ေပးရေသးတယ္။ ေမေမကေတာ့ `အင္း...၊ ေမေမလဲ အေႂကြးေတာ္ေတာ္ ထူေနၿပီပဲ´ ဆိုၿပီး ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ျပန္က်ီစယ္တတ္တယ္။
သုံးလေလာက္လဲ စုၿပီးေရာ ေမေမ့ဆီမွာ ေငြစုထားတာ ေငြ အစိတ္ ျပည့္ပါေလေရာ...။ အဲဒီေန႔က ေမေမက မွတ္မွတ္ရရ အစိတ္တန္ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ေလး တရြက္ ထုတ္ေပးတယ္။ ကြန္ပါဘူးထဲကို အဲဒီ အစိတ္တန္ေလးကို ေခါက္ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းကုိ သြားတာ ေန႔လည္ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္လဲ ေရာက္ေရာ အဲဒီ အစိတ္တန္က သုံးလို႔ မရတဲ့ ပိုက္ဆံ ျဖစ္သြားေရာ...။ တရားမ၀င္ေငြစကၠဴအျဖစ္ ေၾကညာခံရတဲ့ အထဲ အစိတ္တန္ပါ ပါသြားတာေလ...။
အဲဒီ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ တခါမွ ေငြမစုျဖစ္ေတာ့ဘူး။
***
ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္စပြန္ဆာရဲ့ အိမ္မွာ တခုထူးျခားတာကို သြားသတိထားမိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ပလတ္စတစ္ဘူး ခပ္လတ္လတ္ေလးထဲမွာ အေႂကြမ်ိဳးစုံကို ေတြ႔တာ...။ ဘူးက သိပ္ေတာ့လဲ မႀကီးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ သေဘာက်တာနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဲဒါကို အတုလိုက္ခိုးၿပီး ေငြအေႂကြေတြကို ဗူးတဗူးထဲမွာ စုထည့္ထားတဲ့ အက်င့္ကို လိုက္လုပ္ျဖစ္တယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာ တေနရာရာကို လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္ လမ္းမွာ အနည္းဆုံးေတာ့ ေငြအေႂကြေစ့ ႏွစ္ေစ့၊ သုံးေစ့ေလာက္ ေကာက္ရေလ့ ရိွတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ကေတာ့ ပဲနိေစ့၊ ငါးဆင့္ေစ့၊ တခါတေလလဲ ဆယ့္ဆင့္ေစ့ေလးေတြေပါ့...။ အဲဒါေတြ ေတြ႔တဲ့အခါလဲ ေကာက္...၊ ေစ်းေတြဘာေတြ ၀ယ္လို႔ အေႂကြေစ့ေတြ ျပန္အမ္းတဲ့အခါမွာလဲ သိမ္းနဲ႔ ဘူးထဲမွာ အေႂကြေစ့ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မ်ားလာေတာ့ သြားလဲလိုက္တာ ေဒၚလာ တရာေက်ာ္ေက်ာ္ ရတယ္။
အဲဒီမွာတင္ ေရာဂါက စေတာ့တာပဲ...။
ပလတ္စတစ္ဘူးႀကီးႀကီး တဗူးကုိ ၀ယ္...၊ ခ်က္လက္မွတ္ထုတ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔တုိင္းဆိုရင္ ၂၅ဆင့္တန္ အေႂကြေစ့ ႏွစ္ေတာင့္ကို အပတ္တိုင္းလဲ...။ အဲဒီ အေႂကြေစ့ေတြထဲကမွာ အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္မွာ တခ်ိဳ႔ကို သုံးၿပီး က်န္တာမွန္သမွ် ဗူးထဲမွာ ထည့္၊ လမ္းမွာ ေတြ႔တဲ့ အေႂကြေစ့ဆုိရင္လဲ အကုန္ေကာက္...။ အဲဒီလိုနဲ႔ တစတစ စုလာလိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့...။
စကားပုံတခု ၾကားဖူးတယ္။ ေခၽြတာစုေဆာင္း သူေဌးေလာင္းတဲ့...။ က်ေနာ္ကေတာ့ သူေဌးေလာင္းေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ေခၽြလဲ မေခၽြမွမေခၽြတာတာ...။ ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ အေႂကြဘူးႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး လူက ေျမာက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ၀ါးစုဘူးကို ဓားမနဲ႔ ႏွစ္ျခမ္းခြဲသလို စိတ္မ်ိဳးေပၚခ်င္သလိုလို...။ ဘူးျပည့္ေအာင္လဲ စုခ်င္ေသးတယ္။ ကဲ...၊ ဒီအေႂကြဘူးႀကီးကို ဘဏ္မွာသြားလဲၿပီးရင္ စာဖတ္သူ မိတ္ေဆြမ်ားကို မုန္႔၀ယ္ေကၽြးမယ္ေလ။ မေကာင္းဘူးလား။ :) ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ခန္႔မွန္းရေအာင္လား...။ ဒါႀကီးကုိ သြားလဲရင္ ဘယ္ေလာက္ရမယ္ ထင္လဲ...။
***
ကလိုေစးထူး
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://klosayhtoo.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.