ထားခဲ့ပါဆရာေရးသူ- ႏုႏုရည္ (အင္း၀)
အိပ္ရာက ႏိုးႏိုးခ်င္း မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို ဖ်တ္ခနဲ ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္မႏွာေခါင္းထဲကို ေဂၚသဇင္ပန္းန႔ံ တိုး၀င္လာတယ္။ လတ္ဆတ္သင့္ပ်႔ံတဲ့အန႔ံ။ ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ေစတဲ့ အန႔ံ။ အိပ္ရာထဲကေန ကၽြန္မလူးလဲထၿပီး ေခါင္းရင္းျပတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္တယ္။
အို.... ၾကည့္စမ္း ေဂၚသဇင္ေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္ေနၿပီ။
ႏွင္းရည္ေသာက္ထားတဲ့ ေဂၚသဇင္ေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ မန္က်ည္းပင္မွာ ႏြယ္တက္ၿပီး ပြင့္ေနလိုက္ၾကတာ။
သိပ္လွတာပဲ။
ေဂၚသဇင္ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။
ေခြထိုးၿပီး တေခါင္းလံုး ဖံုးေနေအာင္ ကၽြန္မကပန္တာ။
သူမ်ားေတြပန္သလို ယဥ္႐ံုေလး တခက္ႏွစ္ခက္ မပန္တတ္ပါဘူး။
'ဘယ္လိုပဲပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ ခ်မ္းသာတာပဲ' တဲ့။
ရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္႐ွားရင္း ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရလာမိတယ္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြ။ လံုခ်ည္အစိမ္း၊ အက်ႌအျဖဴ၊ တိုက္ပံုမီးခိုးေရာင္နဲ႔ သူ႔ဟန္ပန္။
ေအးသစ္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာရယ္။ ဆရာတို႔ ပညာတတ္ေတြဟာ သိတ္ၿပီးေတာ့ စကားတတ္တာပဲေနာ္။ သူတပါးေက်နပ္ေအာင္ သိတ္ေျပာတတ္တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာပဲေျပာတာ မဟုတ္လား။ 'ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ပန္တာလဲဟင္၊ တခက္ႏွစ္ခက္ ယဥ္႐ံုေလးပန္ပါလား' ဆိုတဲ့စကားေလ။
ေအးသစ္တို႔က ပညာမတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေတာ္ေရ႔။
စကားအလွတန္ဆာ မဆင္တတ္ဘူး။
'ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မက တေခါင္းလံုးဖံုးေနေအာင္ ပန္ရမွ ေက်နပ္တာ' လို႔ ေျပာေတာ့ 'ဘယ္လိုပဲ ပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္သိတ္စိတ္ခ်မ္းသာ တာပဲ' တဲ့ေလ။ ဆရာ့ကို စကားႏိုင္လုဖို႔ မလြယ္ပါလား ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို ျငင္းပယ္ဖို႔လဲ ကၽြန္မမွာ မလြယ္လွပါလား။
ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ မညာပါဘူး၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သိပ္ျငင္းခ်င္ တာပဲ။ ဆရာတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ဘာစီးပြါးေရးမွ မ႐ွိဘူး။ ဆရာ့လခ ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ေနရတာ။ မူလတန္းျပဆရာတေယာက္ရဲ႔ လခဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကိုလဲ ကၽြန္မသိတာေပါ့ ဆရာ။ ကၽြန္မက ေတာၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္တဆိုင္နဲ႔ လူလူသူသူဆိုေပမယ့္ ဒီဆိုင္က ကၽြန္မတေယာက္ထဲ ပိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိဘနဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမပိုင္ေလ။ ဆရာ့ကိုယူရင္ ေစ်းေရာင္းတတ္တာ တခုတည္းနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ရမွာ။ ဆရာက ကၽြန္မကို ဘယ္အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပး ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာ၊ ႏွလံုးသားနဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဆရာ့ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ဟိုဒင္း ခ်စ္တဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ သိပ္ေတာ့ သနားေနမိတယ္ ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ခင္လဲခင္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဆယ္တန္းအဆင့္ကေန မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ စာေပးစာယူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလဲျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္လဲျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ကို အထင္ႀကီးတယ္ ဆရာ။ တကယ္ေျပာတာ။ ကၽြန္မကို ၀ိုင္းပိုးေနၾကတဲ့ ဆိုင္နားနီးခ်င္း ဆန္သည္ လူပ်ိဳႀကီးတ္ို႔၊ ေ႐ႊဆိုင္က မုဆိုးဖိုႀကီးတို႔ထက္၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မအထင္ႀကီးတယ္။ မနက္တိုင္း ကၽြန္မဆိုင္ေ႐ွ႔ကေန သားအမိႏွစ္ေယာက္စာ ေစ်းအိတ္ေလးနဲ႔ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သနားေနမိတတ္တယ္။ ႏြမ္းေနတဲ့ ဆရာ့တိုက္ပံုရယ္၊ ေကာ္လံအနားေတြ ဖြါစျပဳေနတဲ့ ဆရာ့အက်ႌရယ္ကို ကၽြန္မအမွတ္ထားမိၿပီး၊ ကၽြန္မအထည္ဆိုင္က တိုက္ပံုစ ေရာင္စံုနဲ႔၊ အျဖဴစမ်ိဳးစံုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္ ဆရာ။
ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္း႐ိႈက္လိုက္မိတယ္။
'ဟဲ့... ခုမွ သတိရတယ္၊ ေအးသစ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ၊ ေနမွေကာင္းရဲလား လို႔၊ ညကေတာ့ အဖ်ားမ႐ွိေတာ့ပါဘူး ဟဲ့... ညည္းက ဘာလဲ၊ ေၾသာ္.. အာလူးေကာင္းတယ္၊ ဒီမယ္... က်ဳပ္က ၾကက္သြန္ခ်ိန္ေနတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလး မိေထြး.... ဟိုမယ္ ဆားတပိႆာဖိုး ပိုက္ဆံ ယူလိုက္စမ္း....'
အိမ္ျပင္ဘက္ ကုန္စံုဆိုင္က အေမ့အလုပ္႐ႈပ္သံနဲ႔အတူ ညီမေလး မိေထြးရဲ႔ 'မမေအးသစ္ဆီ သြားၾကည့္ဆိုလို႔လဲ သြားရေသးတယ္ ခါထဲမွပဲ' ဆိုတဲ့ စူေေအာင့္သံကို ကၽြန္မ ၾကားရတယ္။
'ကၽြန္မ ႏိုးပီ အေမေရ႔..... ဖ်ားလဲ မဖ်ားေတာ့ဘူး၊ ဆာပဲဆာတယ္'
ကၽြန္မက အခန္းျပင္ဘက္ အေမ့ဆီလွမ္းေအာ္ရင္း... ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေခါင္းအံုးေဘး က လက္ပတ္နာရီကေလးကို လွမ္းၾကည့္ခဲ့ေတာ့ ေဆာင္းနာရီက ကိုးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္နားမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ခဲ့တာပဲ။ သံုးရက္ ဖ်ားထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာလဲ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္စၿပဳၿပီ။
'မိေထြး... နင့္အမကို ဆန္ျပဳတ္သြားခတ္ေပးလိုက္ဦး၊ ထားခဲ့ အဲဒီခ်ိန္လက္စကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ငါးေၾကာ္ေလးလဲ ယူေပးလိုက္၊ ဘာလဲ မဆလာလား၊ ႐ွိတယ္ေလ၊ ဟိုမွာ မျမင္ဘူးလား၊ အတြဲလိုက္ ေပါမွေပါ'
'ရတယ္မိေထြး မလာနဲ့ ငါ့ဘာသာ ခပ္ေသာက္ႏိုင္တယ္'
ကၽြန္မ မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့အေမက စီမံခန္႔ခြဲေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ က အျမဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့အိမ္။ ဒီေန႔က ဥပုသ္ေန႔ဆိုေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္က အလုပ္ပို႐ႈပ္ ေနတယ္။ အရင္ဥပုသ္ေတြဆို ကၽြန္မေရာ၊ မိေထြးေရာ၊ အေမေရာ တခ်က္မွ မနားရဘူး။ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ အားမကိုးရပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္လို႔ေကာင္းတုန္း။
'မေန႔တုန္းက ေစ်းမွာ ဟိုေက်ာင္းဆရာ နင့္လာေမးေသးတယ္၊ ေနေကာင္းၿပီလားတဲ့'
မိေထြးက ကၽြန္မကို ဆန္ျပဳတ္ခပ္ေပးရင္း တိုးတိုးေျပာတယ္။ ကၽြန္မေစ်းမထြက္ႏိုင္တဲ့ သံုးရက္လံုး သူလာေမး႐ွာတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ကၽြန္မရင္ေတြ လႈပ္႐ွားေနမိတယ္။ မိေထြးမရိပ္မိ ေအာင္ ဆန္ျပဳတ္ကို တဇြန္းၿပီးတဇြန္း ခပ္ေသာက္ေနမိတယ္။
'ေဟာ အခိ်န္မွန္ မခင္လွသမီးလာၿပီ၊ ဆြမ္းေတာ္ေတြေတာင္ သြားၿပီ၊ သူက ခုမွ ထမင္းခ်က္မွာ၊ ဟ့ဲ ဆန္ဘယ္ႏွစ္လံုးလဲေျပာ'
'တလံုး'
အေမရဲ႔ 'ဘာဟဲ့' ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ၊ ကၽြန္မေရာ မိေထြးပါ ဆိုင္ေ႐ွ႔က ပုဆိုးစုပ္ကေလး ကိုင္ရင္း ရပ္ေနတဲ့ မခင္လွ သမီးေလးကို ၾကည့္မိၾကတယ္။
'ဟဲ့.... လူက ငါးေယာက္၊ ဆန္က တလံုး နင္တို႔ဘယ္လိုခ်က္စားၾကမွာလဲ'
အေမက ဆန္တလံုးခ်ိန္ထည့္ေပးရင္း မသိသားဆိုး၀ါး ေျပာေနတာကို မိေထြးက 'ကၽြပ္' ခနဲ စုတ္သပ္ၿပီး 'အေမကလဲေနာ္ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးဆိုကတည္းက ဘာလုပ္စားမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ မခင္လွတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္မ႐ွိေတာ့တာကိုလဲ သိလ်က္သားနဲ႔' လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မခင္လွသမီးေလး ေနာက္ကို လိုက္ေငးေနမိတဲ့ ကၽြန္မဘက္လွည့္လာၿပီး-
'နင့္..... အဲဒီဆရာကလဲဟယ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတာ၊ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္ လိုက္၊ ဒီပုဆိုးနဲ႔ ဒီတိုက္ပံုခ်ည့္ပဲ'
႐ႈံ႔မဲ့ေနတဲ့ မိေထြးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ က်ဥ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ အျမဲတမ္း ညိႇဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ႏိုင္လွတဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးတဲ့။ ဆရာတေယာက္ေကာ ဟင္။ ဆရာ့လခေလးနဲ႔......
'ဟဲ့.... ေအးသစ္ ညည္းေနေကာင္းလို႔ သြားႏိုင္ရင္၊ အ၀င္းတို႔ အေမ အသုဘေလး သြားပို႔လိုက္ဦး၊ သြားႏိုင္မလား၊ မနက္က ညည္းအိပ္ေနတုန္း အ၀င္းတေခါက္လာေသးတယ္'
ဟုတ္ပါရဲ႔ ခုမွပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ကဗ်ာကရာ ထရပ္မိတယ္။
'ကၽြန္မ သြားႏိုင္တယ္အေမ၊ ခုပဲ သြားမွ၊ မသြားလို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ'
အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မက ၀လံုးတန္းကတည္းကသူငယ္ခ်င္း၊ ခုထိလဲ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းတူတူ ေရာင္းရင္း ခင္ၾကတုန္း။ အ၀င္းအေမက နာတာ႐ွည္ျဖစ္ေန႐ွာတာ။ ကၽြန္မ စဖ်ားတဲ့ေန႔က ဆံုးတာ။ အ၀တ္အစား အျမန္လဲၿပီး စက္ဘီးေလး ဆြဲထြက္ေတာ့ အေမက ပူပန္ျပန္တယ္။
'ညည္း စက္ဘီးနင္းႏိုင္ပါ့မလား၊ မိေထြးလိုက္ပို႔ခိုင္းရမလား'
'ရတယ္အေမ... ကၽြန္မနင္းႏိုင္တယ္' ဆိုၿပီး၊ ကၽြန္မထြက္ခဲ့တယ္။ အမွန္က ကၽြန္မ ဒိထက္ပိုၿပီး အေစာႀကီး ေရာက္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ အ၀င္းက ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး သြက္ပါတယ္။ လုပ္လဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔မွာ ေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္လဲ ေတာင့္ပါတယ္ေလ။ အ၀င္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ လူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အသုဘခ်မယ့္ အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာပါေသးတယ္။ တခ်က္တီးမွ ခ်မွာဆိုေတာ့ ခုမွ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။
'ဟဲ့... ေအးသစ္ နင္ ေနေကာင္းသြားၿပီလား'
စက္ဘီးတစီးနဲ႔ အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေပါက္၀မွာ ဆံုတယ္။ စက္ဘီးစီးလာရလို႔ နည္းနည္းေမာေနတဲ့ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴလိုက္ရင္း....
'နင္.... မနက္က လာေသးတယ္ဆို၊ ငါအိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားလို႔ဟယ္... နင္ခုဘယ္ သြားမလို႔လဲ'
'အေမ့အတြက္ ေျမေနရာ သြားၾကည့္မလို႔၊ ဘယ္နားမွာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ဟာ နင္လိုက္ခဲ့မလား....'
'နင္တေယာက္ထည္းလား'
'ဟင့္အင္း... ငါ့ေမာင္ေလးလဲ လိုက္မယ္၊ လာပါ၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ဒီမွာ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မ႐ွိပါဘူး'
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ အစက မလိုက္ဘဲ ေနမလို႔ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ရယ္မသိ၊ ကၽြန္မစိတ္မွာ ျဖတ္ခနဲ အမွတ္ရ
လာတာက ဆရာေနတာ ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္မွာ။ သခ်ႋဳင္းနားက ရပ္ကြက္မွာေလ။ ဘာလဲ ... သံုးရက္မေတြ႔ရလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေတြ႔ခ်င္လို႔လား။ မသိပါဘူး။ သူနဲ႔ကၽြန္မက ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔ေနာ္.....။
အ၀င္းရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ အ၀င္းေမာင္ေလးက ေ႐ွ႔ဆံုးက ၿမိဳျပင္ဘက္သခ်ႋဳင္းဆီကို ကၽြန္မတို႔ စက္ဘီးနင္းခဲ့ၾကတယ္။ ေဟာ.. ေ႐ွ႔နားမွာ ဆရာတို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲလိႈက္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ခက္တာက ဆရာတို႔အိမ္ကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ အ၀င္းလဲ ဘယ္သိပါ့မလဲေနာ္။ ဆရာတို႔ ရပ္ကြက္ကလြန္ရင္ပဲ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀မွာ ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စု႐ံုးေနၾကတယ္။
'ေအးသစ္ေရ... မမႀကီး ကမ္းမယ့္ဆပ္ျပာကေတာ့ မလြယ္ေၾကာဘဲ၊ ဟိုမွာ သတင္းၾကားနဲ႔ လာေစာင့္ေနၾကတာေတြေလ'
အ၀င္း ေမးေငါ့ျပတဲ့ မည္းညစ္ညစ္ ညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ အ၀င္းတို႔ မမႀကီး၊ သူ႔အေမအတြက္ ကုသိုလ္အျဖစ္ ကမ္းမယ့္ ဆပ္ျပာေတြကို သူတို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါျပန္ ၀င္ယူၾကမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းစားမယ္၊ ေရာင္းစားလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ သူတို႔ ဆန္၀ယ္ၾကလိမ့္မယ္။ အရင္တုန္းကထက္လဲ လူေတြပိုမ်ားလာသလိုပဲ။
ကၽြန္မတို႔ သခ်ႋဳင္းထဲ ၀င္ခဲ့ၾကေတာ့ သခ်ႋဳင္းထဲက ဟိုေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ေျမၿမႇဳပ္ဖို႔ ေနရာ လာၾကည့္တဲ့ သူေတြနဲ႔ သုဘရာဇာေတြကို ျမင္ရတယ္။ အ၀င္းေမာင္ေလးက 'ဟိုမွာ ငါေျပာထားခဲ့တဲ့ သုဘရာဇာႀကီး' လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း ကၽြန္မတို႔ကို ေခၚသြားတယ္။
'ဦးႀကီး... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမ ေျမေနရာ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဘယ္နားမွာလဲ' သုဘရာဇာဦးႀကီးက ကၽြန္မတို႔ေတြကို ခပ္ေအးေအး ၾကည့္တယ္။
'နာမည္ေျပာေလကြာ.. ဒီေန႔ မိန္းမႏွစ္ေယာက္႐ွိတာကြ'
အ၀င္းဆီက 'ေဒၚသိန္းခင္' ဆိုတဲ့ အသံ တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။
'ေအာ္.... ေဒၚသိန္းခင္လား၊ ေဟာဟိုနားမွာ လာေလ လိုက္ျပမယ္၊ က်င္းေတာင္ တူးၿပီးလုေနၿပီ'
အ၀င္းေမာင္ေလးက အိတ္ေထာင္ထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး....
'ဦးႀကီးကို က်င္းတူးခ မေပးရေသးဘူး၊ ေရာ့ဦးႀကီး ေျပာထားတာ ငါးဆယ္ေနာ္'
'ေအးပါ'
သုဘရာဇာႀကီးက ေငြငါးဆယ္ကို မမႈသလို လက္ထဲကိုင္လာတယ္။ နည္းနည္း ေလွ်ာက္မိတာနဲ႔ တူးထားတဲ့ ေျမစာပံုတပံုကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေမးေငါ့ရင္း
'အဲဒါပဲကြ' တဲ့။ ေနရာေလးက ေကာင္းပါတယ္။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလးေပၚမွာ။
'က်င္းကို သြားၾကည့္ဦးမလား၊ လာေလ က်င္းက ၿပီးေလာက္ပါၿပီ'
'ငါ့ေကာင္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးရအုန္းမယ္ကြ'
အ၀င္းက က်င္းကို မၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ေျမစာပံုနားမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ၾကတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေပါက္တူးႏွစ္လက္ကိုင္ၿပီး က်င္းထိပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးဆယ္ထဲက ႏွစ္ဆယ္ကို သူ႔အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တဆယ္စီေပးရင္း က်င္းထဲကိုလဲ ဆယ္တန္တ႐ြက္ လွမ္းခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်င္းထဲလက္လွမ္းေပးရင္း သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ တဟားဟား ရယ္ေနေသးတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးရဲ႔ လက္ကို ခိုတြယ္ၿပီး က်င္းေပၚကို လူတေယာက္တက္ လာတယ္။ အို... ဘုရားေရ.... ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး စကားေျပာေနတဲ့ အဲဒီလူဟာ ေျမႀကီးေတြ ေပက်ံေနတဲ့ အေရာင္လြင့္လြင့္ ပုဆိုးစိမ္း၊ ကုပ္ဖြာေနတဲ့ အက်ႌအျဖဴ။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ခုန္လာတယ္။ အားကိုးရာတခုလို အ၀င္းလက္ကို ကၽြန္မ တုန္တုန္ယင္ယင္ လွမ္းဆုပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ သူ.... သူ အဲဒီလူက ကၽြန္မတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
'ဆရာ'
အို.... ဒီခဏကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြ၊ ႐ွက္ျခင္းနဲ႔ နာက်ည္းျခင္းေတြ ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္ေပက်ံေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ေျမႀကီးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ ပုဆိုးစိမ္းႏြမ္းနဲ႔ အကႌ်ျဖဴႏြမ္း။ ၿပီးေတာ့ ေပါက္တူးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေျမျဖဴကိုင္ေနက် သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ။ သူေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းလက္သြားတဲ့ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတာက ခဏေလးရယ္။ ေခါင္းကို အျမန္ငံု႔ခ်ရင္းသူထြက္သြားခဲ့ၿပီ ဆရာရယ္....။
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ ခုန္ေနပါတယ္ဆရာ။
ကၽြန္မေလ ဆရာ့ကို ခ်စ္တယ္ဆရာ။ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေလ ကၽြန္မ သိတ္၀မ္းနည္းတယ္ ဆရာ၊ သိပ္ငိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ငိုပါရေစေနာ္။
ႏုႏုရည္ (အင္း၀)။
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာလ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ေပမယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။
အို.... ၾကည့္စမ္း ေဂၚသဇင္ေတြ အမ်ားႀကီးပြင့္ေနၿပီ။
ႏွင္းရည္ေသာက္ထားတဲ့ ေဂၚသဇင္ေတြ အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ မန္က်ည္းပင္မွာ ႏြယ္တက္ၿပီး ပြင့္ေနလိုက္ၾကတာ။
သိပ္လွတာပဲ။
ေဂၚသဇင္ကို ကၽြန္မႀကိဳက္တယ္။
ေခြထိုးၿပီး တေခါင္းလံုး ဖံုးေနေအာင္ ကၽြန္မကပန္တာ။
သူမ်ားေတြပန္သလို ယဥ္႐ံုေလး တခက္ႏွစ္ခက္ မပန္တတ္ပါဘူး။
'ဘယ္လိုပဲပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္ ခ်မ္းသာတာပဲ' တဲ့။
ရင္ထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ လႈပ္႐ွားရင္း ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရလာမိတယ္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္ ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြ။ လံုခ်ည္အစိမ္း၊ အက်ႌအျဖဴ၊ တိုက္ပံုမီးခိုးေရာင္နဲ႔ သူ႔ဟန္ပန္။
ေအးသစ္ကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆရာရယ္။ ဆရာတို႔ ပညာတတ္ေတြဟာ သိတ္ၿပီးေတာ့ စကားတတ္တာပဲေနာ္။ သူတပါးေက်နပ္ေအာင္ သိတ္ေျပာတတ္တာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဆရာပဲေျပာတာ မဟုတ္လား။ 'ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ပန္တာလဲဟင္၊ တခက္ႏွစ္ခက္ ယဥ္႐ံုေလးပန္ပါလား' ဆိုတဲ့စကားေလ။
ေအးသစ္တို႔က ပညာမတတ္တဲ့ ေစ်းသည္ေတာ္ေရ႔။
စကားအလွတန္ဆာ မဆင္တတ္ဘူး။
'ဟင့္အင္း.... ကၽြန္မက တေခါင္းလံုးဖံုးေနေအာင္ ပန္ရမွ ေက်နပ္တာ' လို႔ ေျပာေတာ့ 'ဘယ္လိုပဲ ပန္ပန္ ေအးသစ္နဲ႔ ေဂၚသဇင္ေတြကို ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ္သိတ္စိတ္ခ်မ္းသာ တာပဲ' တဲ့ေလ။ ဆရာ့ကို စကားႏိုင္လုဖို႔ မလြယ္ပါလား ဆရာရယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့ကို ျငင္းပယ္ဖို႔လဲ ကၽြန္မမွာ မလြယ္လွပါလား။
ဦးေဏွာက္နဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ မညာပါဘူး၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သိပ္ျငင္းခ်င္ တာပဲ။ ဆရာတို႔က သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ဘာစီးပြါးေရးမွ မ႐ွိဘူး။ ဆရာ့လခ ကေလးနဲ႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ႐ုန္းကန္ေနရတာ။ မူလတန္းျပဆရာတေယာက္ရဲ႔ လခဟာ ဘယ္ေလာက္ဆိုတာကိုလဲ ကၽြန္မသိတာေပါ့ ဆရာ။ ကၽြန္မက ေတာၿမိဳ႔ကေလးရဲ႔ ေစ်းထဲမွာ အထည္ဆိုင္တဆိုင္နဲ႔ လူလူသူသူဆိုေပမယ့္ ဒီဆိုင္က ကၽြန္မတေယာက္ထဲ ပိုင္တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ မိဘနဲ႔ ညီအကိုေမာင္ႏွမပိုင္ေလ။ ဆရာ့ကိုယူရင္ ေစ်းေရာင္းတတ္တာ တခုတည္းနဲ႔ ဆရာ့ေနာက္ကို လိုက္ခဲ့ရမွာ။ ဆရာက ကၽြန္မကို ဘယ္အရင္းအႏွီး ထုတ္ေပး ႏိုင္ပါ့မလဲေနာ္။
ဒါေပမယ့္ဆရာ၊ ႏွလံုးသားနဲ႔ စဥ္းစားမိရင္ေတာ့ ကၽြန္မဟာ ဆရာ့ကို ဘယ္လိုေျပာမလဲ၊ ဟိုဒင္း ခ်စ္တဲ့ အဆင့္အထိေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး၊ သိပ္ေတာ့ သနားေနမိတယ္ ဆရာ။ ၿပီးေတာ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ဆက္ဆံတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ခင္လဲခင္တယ္။ ေနာက္တခ်က္က ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဆယ္တန္းအဆင့္ကေန မတက္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မဟာ စာေပးစာယူ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလဲျဖစ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္လဲျဖစ္တဲ့ ဆရာ့ကို အထင္ႀကီးတယ္ ဆရာ။ တကယ္ေျပာတာ။ ကၽြန္မကို ၀ိုင္းပိုးေနၾကတဲ့ ဆိုင္နားနီးခ်င္း ဆန္သည္ လူပ်ိဳႀကီးတ္ို႔၊ ေ႐ႊဆိုင္က မုဆိုးဖိုႀကီးတို႔ထက္၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မအထင္ႀကီးတယ္။ မနက္တိုင္း ကၽြန္မဆိုင္ေ႐ွ႔ကေန သားအမိႏွစ္ေယာက္စာ ေစ်းအိတ္ေလးနဲ႔ ျဖတ္သြားတတ္တဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ သနားေနမိတတ္တယ္။ ႏြမ္းေနတဲ့ ဆရာ့တိုက္ပံုရယ္၊ ေကာ္လံအနားေတြ ဖြါစျပဳေနတဲ့ ဆရာ့အက်ႌရယ္ကို ကၽြန္မအမွတ္ထားမိၿပီး၊ ကၽြန္မအထည္ဆိုင္က တိုက္ပံုစ ေရာင္စံုနဲ႔၊ အျဖဴစမ်ိဳးစံုကို စိတ္ကူးနဲ႔ ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ေပးခဲ့ဖူးတယ္ ဆရာ။
ခက္ပါတယ္ ဆရာရယ္ေနာ္။ ကၽြန္မ သက္ျပင္း႐ိႈက္လိုက္မိတယ္။
'ဟဲ့... ခုမွ သတိရတယ္၊ ေအးသစ္ကို သြားၾကည့္လိုက္ၾကစမ္းပါ၊ ေနမွေကာင္းရဲလား လို႔၊ ညကေတာ့ အဖ်ားမ႐ွိေတာ့ပါဘူး ဟဲ့... ညည္းက ဘာလဲ၊ ေၾသာ္.. အာလူးေကာင္းတယ္၊ ဒီမယ္... က်ဳပ္က ၾကက္သြန္ခ်ိန္ေနတယ္၊ ဟိုေကာင္မေလး မိေထြး.... ဟိုမယ္ ဆားတပိႆာဖိုး ပိုက္ဆံ ယူလိုက္စမ္း....'
အိမ္ျပင္ဘက္ ကုန္စံုဆိုင္က အေမ့အလုပ္႐ႈပ္သံနဲ႔အတူ ညီမေလး မိေထြးရဲ႔ 'မမေအးသစ္ဆီ သြားၾကည့္ဆိုလို႔လဲ သြားရေသးတယ္ ခါထဲမွပဲ' ဆိုတဲ့ စူေေအာင့္သံကို ကၽြန္မ ၾကားရတယ္။
'ကၽြန္မ ႏိုးပီ အေမေရ႔..... ဖ်ားလဲ မဖ်ားေတာ့ဘူး၊ ဆာပဲဆာတယ္'
ကၽြန္မက အခန္းျပင္ဘက္ အေမ့ဆီလွမ္းေအာ္ရင္း... ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေခါင္းအံုးေဘး က လက္ပတ္နာရီကေလးကို လွမ္းၾကည့္ခဲ့ေတာ့ ေဆာင္းနာရီက ကိုးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္နားမွာ အၾကာႀကီး ရပ္ခဲ့တာပဲ။ သံုးရက္ ဖ်ားထားတဲ့ အ႐ွိန္နဲ႔ ဗိုက္ထဲမွာလဲ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္စၿပဳၿပီ။
'မိေထြး... နင့္အမကို ဆန္ျပဳတ္သြားခတ္ေပးလိုက္ဦး၊ ထားခဲ့ အဲဒီခ်ိန္လက္စကို၊ ေၾကာင္အိမ္ထဲက ငါးေၾကာ္ေလးလဲ ယူေပးလိုက္၊ ဘာလဲ မဆလာလား၊ ႐ွိတယ္ေလ၊ ဟိုမွာ မျမင္ဘူးလား၊ အတြဲလိုက္ ေပါမွေပါ'
'ရတယ္မိေထြး မလာနဲ့ ငါ့ဘာသာ ခပ္ေသာက္ႏိုင္တယ္'
ကၽြန္မ မ်က္ႏွာသစ္ေနတုန္း အလုပ္႐ႈပ္ေနတဲ့အေမက စီမံခန္႔ခြဲေနတယ္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္ က အျမဲ အလုပ္႐ႈပ္ေနတတ္တဲ့အိမ္။ ဒီေန႔က ဥပုသ္ေန႔ဆိုေတာ့ ကုန္စံုဆိုင္က အလုပ္ပို႐ႈပ္ ေနတယ္။ အရင္ဥပုသ္ေတြဆို ကၽြန္မေရာ၊ မိေထြးေရာ၊ အေမေရာ တခ်က္မွ မနားရဘူး။ အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလးကေတာ့ ဒီလိုအခ်ိန္ အားမကိုးရပါဘူး။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္လို႔ေကာင္းတုန္း။
'မေန႔တုန္းက ေစ်းမွာ ဟိုေက်ာင္းဆရာ နင့္လာေမးေသးတယ္၊ ေနေကာင္းၿပီလားတဲ့'
မိေထြးက ကၽြန္မကို ဆန္ျပဳတ္ခပ္ေပးရင္း တိုးတိုးေျပာတယ္။ ကၽြန္မေစ်းမထြက္ႏိုင္တဲ့ သံုးရက္လံုး သူလာေမး႐ွာတယ္ဆိုတဲ့အသိနဲ႔ ကၽြန္မရင္ေတြ လႈပ္႐ွားေနမိတယ္။ မိေထြးမရိပ္မိ ေအာင္ ဆန္ျပဳတ္ကို တဇြန္းၿပီးတဇြန္း ခပ္ေသာက္ေနမိတယ္။
'ေဟာ အခိ်န္မွန္ မခင္လွသမီးလာၿပီ၊ ဆြမ္းေတာ္ေတြေတာင္ သြားၿပီ၊ သူက ခုမွ ထမင္းခ်က္မွာ၊ ဟ့ဲ ဆန္ဘယ္ႏွစ္လံုးလဲေျပာ'
'တလံုး'
အေမရဲ႔ 'ဘာဟဲ့' ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ၊ ကၽြန္မေရာ မိေထြးပါ ဆိုင္ေ႐ွ႔က ပုဆိုးစုပ္ကေလး ကိုင္ရင္း ရပ္ေနတဲ့ မခင္လွ သမီးေလးကို ၾကည့္မိၾကတယ္။
'ဟဲ့.... လူက ငါးေယာက္၊ ဆန္က တလံုး နင္တို႔ဘယ္လိုခ်က္စားၾကမွာလဲ'
အေမက ဆန္တလံုးခ်ိန္ထည့္ေပးရင္း မသိသားဆိုး၀ါး ေျပာေနတာကို မိေထြးက 'ကၽြပ္' ခနဲ စုတ္သပ္ၿပီး 'အေမကလဲေနာ္ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးဆိုကတည္းက ဘာလုပ္စားမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ မခင္လွတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး အလုပ္မ႐ွိေတာ့တာကိုလဲ သိလ်က္သားနဲ႔' လို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မခင္လွသမီးေလး ေနာက္ကို လိုက္ေငးေနမိတဲ့ ကၽြန္မဘက္လွည့္လာၿပီး-
'နင့္..... အဲဒီဆရာကလဲဟယ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းတာ၊ ဘယ္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္ၾကည့္ လိုက္၊ ဒီပုဆိုးနဲ႔ ဒီတိုက္ပံုခ်ည့္ပဲ'
႐ႈံ႔မဲ့ေနတဲ့ မိေထြးမ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရင္ထဲမွာ က်ဥ္ခနဲ ျဖစ္သြားမိတယ္။ အျမဲတမ္း ညိႇဳးညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ႏိုင္လွတဲ့ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ျမင္ေယာင္လာတယ္။ လူငါးေယာက္နဲ႔ ဆန္တလံုးတဲ့။ ဆရာတေယာက္ေကာ ဟင္။ ဆရာ့လခေလးနဲ႔......
'ဟဲ့.... ေအးသစ္ ညည္းေနေကာင္းလို႔ သြားႏိုင္ရင္၊ အ၀င္းတို႔ အေမ အသုဘေလး သြားပို႔လိုက္ဦး၊ သြားႏိုင္မလား၊ မနက္က ညည္းအိပ္ေနတုန္း အ၀င္းတေခါက္လာေသးတယ္'
ဟုတ္ပါရဲ႔ ခုမွပဲ အမွတ္ရေတာ့တယ္။ ကၽြန္မက ကဗ်ာကရာ ထရပ္မိတယ္။
'ကၽြန္မ သြားႏိုင္တယ္အေမ၊ ခုပဲ သြားမွ၊ မသြားလို႔ ဘယ္ေကာင္းမလဲ'
အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မက ၀လံုးတန္းကတည္းကသူငယ္ခ်င္း၊ ခုထိလဲ ေစ်းထဲမွာ ေစ်းတူတူ ေရာင္းရင္း ခင္ၾကတုန္း။ အ၀င္းအေမက နာတာ႐ွည္ျဖစ္ေန႐ွာတာ။ ကၽြန္မ စဖ်ားတဲ့ေန႔က ဆံုးတာ။ အ၀တ္အစား အျမန္လဲၿပီး စက္ဘီးေလး ဆြဲထြက္ေတာ့ အေမက ပူပန္ျပန္တယ္။
'ညည္း စက္ဘီးနင္းႏိုင္ပါ့မလား၊ မိေထြးလိုက္ပို႔ခိုင္းရမလား'
'ရတယ္အေမ... ကၽြန္မနင္းႏိုင္တယ္' ဆိုၿပီး၊ ကၽြန္မထြက္ခဲ့တယ္။ အမွန္က ကၽြန္မ ဒိထက္ပိုၿပီး အေစာႀကီး ေရာက္ရမွာ။ ဒါေပမယ့္ အ၀င္းက ကၽြန္မထက္ပိုၿပီး သြက္ပါတယ္။ လုပ္လဲလုပ္ႏိုင္တယ္။ သူတို႔မွာ ေဆြအုပ္မ်ိဳးအုပ္လဲ ေတာင့္ပါတယ္ေလ။ အ၀င္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႔ေရာက္ေတာ့ လူေတြေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အသုဘခ်မယ့္ အခ်ိန္ကေတာ့ ေစာပါေသးတယ္။ တခ်က္တီးမွ ခ်မွာဆိုေတာ့ ခုမွ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ မထိုးေသးဘူး။
'ဟဲ့... ေအးသစ္ နင္ ေနေကာင္းသြားၿပီလား'
စက္ဘီးတစီးနဲ႔ အိမ္ထဲက ထြက္လာတဲ့ အ၀င္းနဲ႔ ကၽြန္မ အိမ္ေပါက္၀မွာ ဆံုတယ္။ စက္ဘီးစီးလာရလို႔ နည္းနည္းေမာေနတဲ့ ကၽြန္မ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴလိုက္ရင္း....
'နင္.... မနက္က လာေသးတယ္ဆို၊ ငါအိပ္ရာထ ေနာက္က်သြားလို႔ဟယ္... နင္ခုဘယ္ သြားမလို႔လဲ'
'အေမ့အတြက္ ေျမေနရာ သြားၾကည့္မလို႔၊ ဘယ္နားမွာလဲဆိုတာ သိခ်င္လို႔ဟာ နင္လိုက္ခဲ့မလား....'
'နင္တေယာက္ထည္းလား'
'ဟင့္အင္း... ငါ့ေမာင္ေလးလဲ လိုက္မယ္၊ လာပါ၊ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ဒီမွာ ဘာမွ လုပ္စရာလဲ မ႐ွိပါဘူး'
ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္လိုက္တယ္။ အစက မလိုက္ဘဲ ေနမလို႔ဘဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ရယ္မသိ၊ ကၽြန္မစိတ္မွာ ျဖတ္ခနဲ အမွတ္ရ
လာတာက ဆရာေနတာ ၿမိဳ႔ျပင္ရပ္ကြက္မွာ။ သခ်ႋဳင္းနားက ရပ္ကြက္မွာေလ။ ဘာလဲ ... သံုးရက္မေတြ႔ရလို႔ သူ႔ကို ကၽြန္မေတြ႔ခ်င္လို႔လား။ မသိပါဘူး။ သူနဲ႔ကၽြန္မက ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႔ေနာ္.....။အ၀င္းရယ္၊ ကၽြန္မရယ္၊ အ၀င္းေမာင္ေလးက ေ႐ွ႔ဆံုးက ၿမိဳျပင္ဘက္သခ်ႋဳင္းဆီကို ကၽြန္မတို႔ စက္ဘီးနင္းခဲ့ၾကတယ္။ ေဟာ.. ေ႐ွ႔နားမွာ ဆရာတို႔ေနတဲ့ ရပ္ကြက္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲလိႈက္ခနဲ ခုန္သြားတယ္။ ခက္တာက ဆရာတို႔အိမ္ကို ကၽြန္မ မသိဘူး။ အ၀င္းလဲ ဘယ္သိပါ့မလဲေနာ္။ ဆရာတို႔ ရပ္ကြက္ကလြန္ရင္ပဲ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀ကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ သခ်ႋဳင္းအ၀င္အ၀မွာ ကေလးေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား စု႐ံုးေနၾကတယ္။
'ေအးသစ္ေရ... မမႀကီး ကမ္းမယ့္ဆပ္ျပာကေတာ့ မလြယ္ေၾကာဘဲ၊ ဟိုမွာ သတင္းၾကားနဲ႔ လာေစာင့္ေနၾကတာေတြေလ'
အ၀င္း ေမးေငါ့ျပတဲ့ မည္းညစ္ညစ္ ညိႇဳးႏြမ္းႏြမ္း ကေလးေတြနဲ႔ မိန္းမတခ်ိဳ႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲ မေကာင္းဘူး။ အ၀င္းတို႔ မမႀကီး၊ သူ႔အေမအတြက္ ကုသိုလ္အျဖစ္ ကမ္းမယ့္ ဆပ္ျပာေတြကို သူတို႔ ႏွစ္ခါ သံုးခါျပန္ ၀င္ယူၾကမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေရာင္းစားမယ္၊ ေရာင္းစားလို႔ ရတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ သူတို႔ ဆန္၀ယ္ၾကလိမ့္မယ္။ အရင္တုန္းကထက္လဲ လူေတြပိုမ်ားလာသလိုပဲ။
ကၽြန္မတို႔ သခ်ႋဳင္းထဲ ၀င္ခဲ့ၾကေတာ့ သခ်ႋဳင္းထဲက ဟိုေနရာ ဒီေနရာေတြမွာ ေျမၿမႇဳပ္ဖို႔ ေနရာ လာၾကည့္တဲ့ သူေတြနဲ႔ သုဘရာဇာေတြကို ျမင္ရတယ္။ အ၀င္းေမာင္ေလးက 'ဟိုမွာ ငါေျပာထားခဲ့တဲ့ သုဘရာဇာႀကီး' လို႔ လက္ညႇိဳးထိုးျပရင္း ကၽြန္မတို႔ကို ေခၚသြားတယ္။
'ဦးႀကီး... ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေမ ေျမေနရာ ၾကည့္ခ်င္လို႔ ဘယ္နားမွာလဲ' သုဘရာဇာဦးႀကီးက ကၽြန္မတို႔ေတြကို ခပ္ေအးေအး ၾကည့္တယ္။
'နာမည္ေျပာေလကြာ.. ဒီေန႔ မိန္းမႏွစ္ေယာက္႐ွိတာကြ'
အ၀င္းဆီက 'ေဒၚသိန္းခင္' ဆိုတဲ့ အသံ တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။
'ေအာ္.... ေဒၚသိန္းခင္လား၊ ေဟာဟိုနားမွာ လာေလ လိုက္ျပမယ္၊ က်င္းေတာင္ တူးၿပီးလုေနၿပီ'
အ၀င္းေမာင္ေလးက အိတ္ေထာင္ထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီး....
'ဦးႀကီးကို က်င္းတူးခ မေပးရေသးဘူး၊ ေရာ့ဦးႀကီး ေျပာထားတာ ငါးဆယ္ေနာ္'
'ေအးပါ'
သုဘရာဇာႀကီးက ေငြငါးဆယ္ကို မမႈသလို လက္ထဲကိုင္လာတယ္။ နည္းနည္း ေလွ်ာက္မိတာနဲ႔ တူးထားတဲ့ ေျမစာပံုတပံုကို လွမ္းျမင္ရတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေမးေငါ့ရင္း
'အဲဒါပဲကြ' တဲ့။ ေနရာေလးက ေကာင္းပါတယ္။ ကုန္းျမင့္ျမင့္ေလးေပၚမွာ။
'က်င္းကို သြားၾကည့္ဦးမလား၊ လာေလ က်င္းက ၿပီးေလာက္ပါၿပီ'
'ငါ့ေကာင္ေတြကို ပိုက္ဆံေပးရအုန္းမယ္ကြ'
အ၀င္းက က်င္းကို မၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ ေျမစာပံုနားမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ ရပ္ၾကတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးက ေပါက္တူးႏွစ္လက္ကိုင္ၿပီး က်င္းထိပ္မွာ ရပ္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ဆီ သြားတယ္။ လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးဆယ္ထဲက ႏွစ္ဆယ္ကို သူ႔အိတ္ထဲထည့္တယ္။ ဟိုလူႏွစ္ေယာက္ကို တေယာက္တဆယ္စီေပးရင္း က်င္းထဲကိုလဲ ဆယ္တန္တ႐ြက္ လွမ္းခ်ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်င္းထဲလက္လွမ္းေပးရင္း သူ႔အသံက်ယ္က်ယ္ႀကီးနဲ႔ တဟားဟား ရယ္ေနေသးတယ္။ သုဘရာဇာႀကီးရဲ႔ လက္ကို ခိုတြယ္ၿပီး က်င္းေပၚကို လူတေယာက္တက္ လာတယ္။ အို... ဘုရားေရ.... ကၽြန္မတို႔ကို ေက်ာေပးၿပီး စကားေျပာေနတဲ့ အဲဒီလူဟာ ေျမႀကီးေတြ ေပက်ံေနတဲ့ အေရာင္လြင့္လြင့္ ပုဆိုးစိမ္း၊ ကုပ္ဖြာေနတဲ့ အက်ႌအျဖဴ။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မရင္ေတြ တထိတ္ထိတ္ခုန္လာတယ္။ အားကိုးရာတခုလို အ၀င္းလက္ကို ကၽြန္မ တုန္တုန္ယင္ယင္ လွမ္းဆုပ္လိုက္တုန္းမွာပဲ သူ.... သူ အဲဒီလူက ကၽြန္မတို႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။
'ဆရာ'
အို.... ဒီခဏကို ကၽြန္မ ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ၊ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေျမႀကီးေတြ၊ ႐ွက္ျခင္းနဲ႔ နာက်ည္းျခင္းေတြ ေရာေႏွာ ေပါင္းစပ္ေပက်ံေနတဲ့ မ်က္ႏွာ။ ေျမႀကီးေတြ စြန္းထင္းေနတဲ့ ပုဆိုးစိမ္းႏြမ္းနဲ႔ အကႌ်ျဖဴႏြမ္း။ ၿပီးေတာ့ ေပါက္တူးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ေျမျဖဴကိုင္ေနက် သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြ။ သူေတြ႔ခ်င္ေနတဲ့ ကၽြန္မကို ေတြ႔လိုက္လို႔ ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းလက္သြားတဲ့ ပါ၀ါမ်က္မွန္ေအာက္က မ်က္လံုးမိႈင္းမိႈင္းေတြကို ျမင္လိုက္ရတာက ခဏေလးရယ္။ ေခါင္းကို အျမန္ငံု႔ခ်ရင္းသူထြက္သြားခဲ့ၿပီ ဆရာရယ္....။
ကၽြန္မ ႏွလံုးသားေတြ ေပါက္ထြက္လုမတတ္ ခုန္ေနပါတယ္ဆရာ။
ကၽြန္မေလ ဆရာ့ကို ခ်စ္တယ္ဆရာ။ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မေလ ကၽြန္မ သိတ္၀မ္းနည္းတယ္ ဆရာ၊ သိပ္ငိုခ်င္တယ္။ ကၽြန္မ ငိုပါရေစေနာ္။
ႏုႏုရည္ (အင္း၀)။
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္၊ ၁၉၉၀ ႏို၀င္ဘာလ ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခဲ့ေပမယ့္ စာဖတ္ ပရိသတ္ ဖတ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ၀တၳဳေလးေပါ့။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://mayaonlinemagazine.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.