သြားရည္က်တဲ့ပံုျပင္
တစ္ခါတုန္းက လင္ဗန္းတိုင္းျပည္ၾကီးမွာ ေပါင္မုန္႔ဘုရင္ၾကီးရယ္ ကိတ္မုန္႔မိဖုရားၾကီးရယ္ အုပ္ခ်ဳပ္သတဲ့ကြယ္။ သူတို႔မွာ ဘီစကစ္သားေတာ္ေလးတစ္ပါး ထြန္းကားတယ္။ ဘီစကစ္မင္းသားေလး အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ ဟိုဖက္တိုင္းျပည္က ေက်ာက္ေက်ာပါေမာကၡဆရာၾကီးဆီမွာ ဓါးခုတ္၊ လွံထိုး၊ စက္ၾကိဳး၊ ယႏၱရား၊ ဘာညာကိြကြ အစရွိတဲ့ အဌာရႆဆယ့္ရွစ္ရပ္ကို သြားေရာက္သင္ၾကားေစသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မင္းသားေလးက ေဂၚလီလုပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္းအရြယ္ဆိုေတာ့ ပညာသင္မသြားခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ခမည္းေတာ္က တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ဆိုေတာ့လည္း သြားရေတာ့တာေပါ့။
အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က မင္းညီမင္းသားေတြထဲမွာမွ ဘီစကစ္မင္းသားေလးက ဘာသာရပ္တိုင္းမွာ တကယ္ကို ထူးခၽြန္သတဲ့။ ေက်ာက္ေက်ာပါေမာကၡဆရာၾကီးကို လာဘ္ထိုးျပီး အမွတ္ေကာင္းေအာင္ လုပ္လို႔လဲ မရဘူးေလ။ ဟိုက private ေက်ာင္းကိုး။ ဆရာၾကီးမွာ အင္မတန္ေခ်ာေမာလွပျပီး ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔လွတဲ့ ဟာလဝါသမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ေလ။ သူ႔သမီးေလးက မင္းသားေလးနဲ႔ အရြယ္တူဆိုေတာ့ ထိမ္းျမားေပးရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ဆရာၾကီးစဥ္းစားမိတယ္။ ဆရာၾကီးအေနနဲ႔ကလည္း မင္းသားေတြအမ်ားၾကီးထဲက တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေပးစားလို႔ရေပမယ့္ ဘုရင့္သားေတာ္ျဖစ္တိုင္း အရည္အခ်င္းရွိတာမ်ိဳးမွမဟုတ္ဘဲကိုး။ ဘီစကစ္မင္းသားေလးကေတာ့ တပည့္ေတြထဲမွာ လိမၼာေရးျခားလည္းရွိ ထူးလည္းထူးခၽြန္ေတာ့ ဆရာၾကီးက သေဘာက်သတဲ့။ သူ႔သမီးကိုသာ မင္းသားေလးနဲ႔ ေပးစားႏိုင္ရင္ သူလည္း ေပါင္မုန္႔ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ ခမည္းခမက္ျဖစ္၊ သူ႔သမီးလည္း အိမ္ေရွ႔စံကေတာ္ျဖစ္ ေနာက္ဆို မိဖုရားၾကီးေတာင္ျဖစ္မွာဆိုေတာ့ အဲဒီ projectကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္သတဲ့။
ေက်ာက္ေက်ာပါေမာကၡဆရာၾကီးရဲ့ အစီအမံေကာင္းမွဳေၾကာင့္ ဘီစကစ္မင္းသားေလးနဲ႔ ဟလဝါမင္းသမီးေလးတို႔လည္း ခ်စ္ၾကိဳက္သြားၾကေတာ့တာေပါ့။ မင္းသားကလည္း မိန္းမေကာင္းတို႔ရဲ့ ၾကန္အင္လကၡဏာနဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ဟာလဝါေလးကို စျမင္ကတည္းက ခ်စ္ၾကိဳက္မိေနတာတဲ့။ အတူပညာသင္ဖက္ေတြထဲက ဆႏြင္းမကင္းမင္းသားတို႔၊ ေရႊၾကည္မင္းသားတို႔ဆိုရင္ ဟာလဝါေလးကို အသည္းအသန္ ေၾကြေနၾကရွာတာ။ ဆရာၾကီး တင္းမွာစိုးလို႔သာ ျငိမ္ေနရတာ။ အခုေတာ့ ဆရာၾကီးက အတိုင္းတိုင္းအျပည္ျပည္က ပညာလာသင္ၾကတဲ့ တပည့္ေတြထဲမွာမွ သူ႔ကို လိုလိုလားလားဆိုေတာ့ သားသားၾကိဳက္ၾကိဳက္ေပါ့။ သူက ကံထူးရွင္ျဖစ္သြားတာကိုး။ ပညာစံုလို႔ အိမ္အျပန္ခရီးမွာေတာ့ ဘီစကစ္မင္းသားေလးမွာ ပညာအျပင္ ၾကင္ယာပါ ရခဲ့တာေပါ့ကြယ္။
ေၾသာ္.. မင္းသားေလးက ပညာသင္ခရီးကို စထြက္လာကတည္းက မင္းသားတစ္ပါးရဲ့ အေဆာင္အေယာင္ေတြ ကုိယ္ရံေတာ္ေတြနဲ႔ မလာခဲ့ဘူးတဲ့။ သူက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ဘုရင့္သားေတာ္ဆိုေတာ့ သူ႔အားသူကိုးျပီး သာမန္အရပ္သားလိုပဲ လာခဲ့တာ။ အခုအျပန္ခရီးမွာ ၾကင္ယာေတာ္ပါ ပါလာျပီဆိုေတာ့ သူက တစ္မ်ိဳးစဥ္းစားမိတယ္။ အလာလမ္းအတိုင္းျပန္ရင္ ခရီးက နီးတယ္။ တိုင္းျပည္ျပန္ေရာက္ရင္လည္း အိမ္ေရွ႔စံအျဖစ္ကေန ဘိသိက္ခံ ဘုရင္လုပ္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ ဟန္းနီးမြန္း သြားႏိုင္ေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အခုအျပန္ခရီးကို အျခားတစ္လမ္းကေန သြားမယ္ဆိုျပီး မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတာၾကီးထဲကေန ျဖတ္ျပန္ဖို႔စီစဥ္တယ္။
မင္းသားေလးရဲ့ အၾကံက မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတာၾကီးထဲမွာ ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတာေတာင္သဘာဝေတြ ခံစားရင္း ေအးေအးလူလူ နားနားေနေန ျပန္ၾကမယ္ေပါ့။ သူက လက္ရံုးရည္ေရာ ႏွလံုးရည္ေရာ ျပည့္စံုတဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔အကူအညီမွ မယူဘဲ ၾကင္ယာေတာ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္ရမယ္လို႔ သူ႔ကိုယ့္သူ ယံုၾကည္မွဳအျပည့္ရွိတယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္ေတာၾကီးထဲမွာ တူႏွစ္ကိုယ္ ကလူက်ီစယ္ရင္း ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းခရီးတစ္ဝက္အေရာက္မွာ တစ္ညတာ စခန္းခ်ညအိပ္ၾကသတဲ့။ မင္းသားေလးက မီးပံုေလးဖိုလိုက္ျပီး ခ်စ္သူေလ်ာင္းစက္ဖို႔ သူ႔ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးအျဖစ္ အိပ္ေစသတဲ့။ သူကေတာ့ မအိပ္ဘဲနဲ႔ တစ္ညလံုး ထိုင္ေစာင့္ေနသတဲ့။ အဲဒီညက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လျပည့္ညတဲ့။ မိုးေပၚက ထိန္ထိန္သာေနတဲ့ လမင္းၾကီးရယ္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ၾကယ္ေလးေတြရယ္ အနီးနားက စမ္းေရစီးသံရယ္ ေတာေကာင္ေလးေတြရဲ့ ေအာ္သံရယ္ ညက အေတာ္ကို ဆြတ္ပ်ံ႔ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းသားေလးကလည္း ရုတ္တရက္ စိတ္မထိန္းဘဲနဲ႔ သီခ်င္းေလး ညဥ္းမိတယ္တဲ့။ သီခ်င္းေလးက "အခ်စ္ညရင္ခုန္သံ"တဲ့။ နားေထာင္ဖူးၾကလားေတာ့ မသိဘူး။ တကယ့္ကို ရိုမန္တစ္သီခ်င္းေလးေပါ့။
မင္းသားေလးရဲ့ သီခ်င္းသံေလးၾကားရေတာ့ ၾကင္ယာေတာ္မင္းသမီးေလးလည္း ႏိုးလာတယ္။ မင္းသားေလးက အသံလည္းသာ အဆိုလည္းေကာင္းေတာ့ မင္းသမီးေလးလည္း မေနႏိုင္ဘူး ထလာတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းသားေလးက "အိပ္ေလ ႏွမေတာ္ရဲ့ စက္ေတာ္ေခၚလို႔ မေပ်ာ္ဘူးလား" လို႔ ၾကင္ၾကင္နာနာေမးလိုက္တယ္။ မင္းသမီးေလးက "အခုလို သာယာတဲ့ညေလးမွာ ေမာင္ေတာ္ တစ္ပါးတည္း ေစာင့္ေနရတာ ႏွမေတာ္ျဖင့့္္ ေရႊစိတ္ေတာ္ပူလို႔ စက္ေတာ္ေခၚ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူး ေမာင္ေမာင္ရယ္"လို႔ သံေတာ္ဦးတင္လိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အိပ္မရၾကမဲ့အတူတူ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ့ မဂၤလာဦးညေလးကို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ကုန္ဆုံးခဲ့ၾကသတဲ့။
ေနာက္ေန႔နံနက္ ခရီးဆက္ေတာ့ တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ရုတ္တရက္ သူတို႔ေရွ႔မွာ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ဘီလူးညီေနာင္"ပလြတ္"ဆို ေရာက္လာသတဲ့။ ျဖတ္လတ္တဲ့ မင္းသားေလးက မုန္႔လက္ညိဳးဓါးကို အသင့္ထုတ္ျပီးသားေပါ့။ ဘေလာင္ႏွစ္ကူးက "ဒီေတာထဲက ျဖတ္သြားတဲ့သူမွန္သမွ် ငါတို႔အစာပဲ"လို႔ေျပာျပီး ရန္မူဖို႔ျပင္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ မင္းသားေလးက ဇာတ္လိုက္ေလ။ အဲဒီေတာ့ အဲဒီေပါက္ေပါက္ဆုပ္ႏွစ္ေကာင္ကို မုန္႔လက္ညွိဳးဓါးနဲ႔ ေဆာ္ပေလာ္တီးလိုက္တာ ေဆးရံုေတာင္ မေရာက္သြားရွာဘူး။ မာလကီးယားသြားေတာ့တယ္။ ေတာထဲမွာဆိုေတာ့ ေဆးရံုလည္းမရွိပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မုန္႔ဆီေၾကာ္ဘီလူးမၾကီးက အုန္းမွဳတ္ခြက္ satellite ကေန သူ႔သားေတြ ဒီေန႔ဘာအစာရလဲဆိုျပီး လွမ္း check တယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ သူ႔သားႏွစ္ေကာင္ ေရွာေနတာကို ေတြ႔သြားျပီး ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ သူေနတဲ့ မုန္႔စိမ္းေပါင္းေတာင္ေပၚကေန ဖေနာင့္နဲ႔ သံုးခ်က္ေပါက္လိုက္ေတာ့ သာကူဆိုင္ကလုန္းက တိုက္ခတ္လာပါေရာ။
မင္းသားေလးက သတၱဝါခ်င္းပဲ ယွဥ္ႏိုင္တာေလ။ အခုဟာက သာကူဆိုင္ကလုန္းဆိုေတာ့ သူလည္း မင္းသမီးေလးလက္ကို အျမန္လွမ္းဆြဲျပီး နီးရာသစ္ကိုင္းကို ဖမ္းဆုပ္ထားလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သာကူဆိုင္ကလုန္းက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္ေတာ့ ၾကာရွည္မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ တကြဲတျပားစီ လြင့္ပါသြားတယ္။ မင္းသားေလးက ေကာ္ဖီေခ်ာင္းေရထဲ ေမ်ာပါသြားသလို မင္းသမီးေလးကလည္း လက္ဖက္ရည္ေခ်ာင္းထဲ ေမ်ာပါသြားတယ္။ အဲဒီေကာ္ဖီေခ်ာင္းနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ေခ်ာင္းက လင္ဗန္းတိုင္းျပည္ရဲ့ နယ္စပ္က ႏြားႏို႔ကန္ၾကီးထဲကို စီးဝင္တယ္။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ႏြားႏို႔ကန္ၾကီးရဲ့ ကမ္းစပ္က မလွမ္းမကမ္းေနရာေတြမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦးလံုး တင္က်န္ရစ္တယ္။ မေသဘူးေပါ့ကြယ္။ ေသလို႔လဲ မရဘူးေလ။ ဇာတ္လိုက္တို႔စံုတြဲကိုး။ ေမ့ေမ်ာေနတာေပါ့။ အဲဒီအခိ်န္ဟာ ေပါင္မုန္႔ဘုရင္ၾကီးနဲ႔ ကိတ္မုန္႔မိဖုရားၾကီးတို႔ တိုင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း ႏြားႏို႔ကန္နားကို ေရာက္လာတာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ေနတယ္တဲ့။ ဒီေနရာမွာ နည္းနည္းေက်ာ္လိုက္မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ အားလံုးထင္ထားၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဇာတ္လိုက္မင္းသားေလးဟာ မင္းသမီးေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေပါင္းဖက္ရင္း လင္ဗန္းတိုင္းျပည္ၾကီးကို ဘုရင္အျဖစ္ သက္ဆံုးတိုင္ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္သြားေတာ့သတဲ့ကြယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။
(လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဝန္းက်င္က လံုမေလးမဂၢဇင္းပါ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကို ေတာင္ငူသား version နဲ႔ အသက္ျပန္သြင္းထားတာပါ။ သားသားဂ်ဴလိုင္ေရ ေက်နပ္ပါေနာ္)
အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွလံုး ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://taungoo.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.