ဘာသာျပန္ရခက္ေသာ စကားလုံးမ်ား
အခုတေလာ အလုပ္႐ွဳပ္လြန္းလုိ႔ ခ်ာလပတ္လည္ရမ္းေနရတဲ့ အထဲ ဘာသာျပန္ရတဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို တာ၀န္ယူမိတယ္။ အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ျမန္မာမိန္းကေလးအကူေခၚထားလုိ႔ပါ။ ဘာသာျပန္ရင္း၊ စကားေျပာရင္း အခုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းကိုေတာင္ သိပ္မခင္ခ်င္ေတာ့သလုိလုိ။ ဪ... ေျပာရေတာ့လဲ့ ခက္သား။
သူမနာမည္က "ခုိင္"တဲ့။ သူတုိ႔ အလုပ္ေလွ်ာက္တဲ့ Agent ကလည္း ဒီမွာ႐ွိတဲ့ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီး။ ဓါတ္ပုံေတြ အမ်ားႀကီးထဲက ဒီတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ အမ်ဳိးသမီးက ေ႐ြးလာေရာ။ ေရာက္လာၿပီး ေနာက္ေန႔ကစလုိ႔ ကိုယ္လဲဘာသာျပန္ဆရာ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။
အစကေတာ့ ေျပာသမွ် နားလည္တာကို ျပန္ေျဖတာ အဆင္မေျပတာလုိ႔ ထင္လုိက္တာ။ ေနာက္ပုိင္းမွ ျပႆနာက သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အဆင္မေျပတာက စကားကို နဲနဲပဲ နားလည္တာကို ျပန္မေမးရဲတာဆုိတာ ေသခ်ာသြားတာ။ အစအဆုံး အိမ္႐ွင္း၊ ဟင္းခ်က္၊ ထမင္းခ်က္ပုံအားလုံး ဘာသာျပန္ေပးေပမယ့္ စင္းလုံးေခ်ာ မျဖစ္။ သူ႔ခမ်ာ ကုိယ္႔သူငယ္ခ်င္းစကၤာပူမနဲ႔ ေျပာရင္ ဗမာ စကားေတြထြက္၊ ကုိယ္နဲ႔ ေျပာတဲ့အခါ အဂၤလိပ္လုိေတြေျပာ ႐ွဳပ္ယွက္ခတ္ကုန္ေတာ့တာပါပဲ။
ဧည့္သည္လာလုိ႔ Drink တစ္ခုခုယူလာေပးပါဆုိရင္ ေရခပ္လာတာမ်ဳိး၊ ေနမေကာင္းလုိ႔ ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ခိုင္းလုိက္တာ Porriage လုိ႔ေျပာေတာ့ ၀က္သားဟင္း ခ်က္လုိက္တာမ်ဳိး။ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္တာ ခါးေနလုိ႔ သၾကားနဲနဲ ထည့္ေပးပါဆုိတာ အားလုံးယူၿပီး သြန္ပစ္လုိက္တာမ်ဳိး။ အိမ္႐ွင္ရဲ႕အေဖ (အဘုိးႀကီး) လာလည္တာ Look after လုိ႔ေျပာထားလိုက္တာ ေ႐ွ႕တည့္တည့္က သြားထုိင္ေနတာမ်ဳိး။ ေန႔တုိင္း သူက တစ္ခုခု တလြဲလုပ္လုိက္၊ အိမ္႐ွင္သူငယ္ခ်င္းမက Help Me Pls ဆုိၿပီး သူ႕ဖုန္း ကိုယ့္ဆီလာထိုးေပးလုိက္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း "ခုိင္" ကေနသားက်လာသလားေတာ့ မသိဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ အိမ္႐ွင္မနဲ႔ တူလာသလုိပဲ။
တခါတေလက်ေတာ့လည္း "ခုိင္" ကသူ႕အေမကိုလြမ္းလုိ႔ငို။ အိမ္႐ွင္က သူ႕အိမ္မွာ အလကားေနရင္း မ်က္ရည္က်တာ မႀကိဳက္၊ အယူသီး။ ဒါနဲ႔ ဘာလုိ႔ ငုိသလဲေမးေတာ့ "I remember, I remember" လုိ႔ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေျဖသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အိမ္႐ွင္ က "What do you remember?" လုိ႔ေမးတဲ့အခါ "I remember is I remember" ဆုိၿပီး ႐ွဳိက္ႀကီးတငင္ငိုေလေရာ။ သတိရတာကို သတိရ၊ ရ မလားေမးတယ္လုိ႔ထင္ၿပီး ပို၀မ္းနည္းတယ္ထင္ရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္႐ွင္လုပ္တဲ့သူက ကိုယ့္ကို ဖုန္းဆက္၊ သူမက အိမ္မွာ ငိုေနေတာ့ လန္႔လာသတဲ့။ ေရျခားေျမျခားမွာ အလုပ္လာလုပ္ရသူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို သူတို႔က နားမလည္၊ သူနားလည္ေအာင္ ႐ွင္းျပေပးလုိ႔ ခံစားခ်က္ကို နားလည္ေပမယ့္ သူ႕တုိ႔က ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီး လုပ္လုိက္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုရဲ႕ အေျဖက ငုိေနရမွာ မဟုတ္ဘူးေလတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ "ခုိင္" ကို မငုိပါနဲ႔၊ အားလုံးက ဒီလုိပါပဲ ဆုိေတာ့ သူက ေျပာေလ၊ ငိုေလ။ အိမ္႐ွင္က Agent ကို ဖုန္းဆက္ေျပာေတာ့ "အဆင္မေျပ ျပန္ပုိ႔႐ုံပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔က နာမည္ပ်က္မခံဘူး" တဲ့။ စကၤာပူ အိမ္႐ွင္မကေတာင္ အံ့ၾသလုိ႔။ ဒီေလာက္ျပတ္သားရလားတဲ့။ ကုိယ့္ကိုလဲ Agent က ျပန္ပုိ႔လိမ့္မယ္ဆုိတာ ေျပာေပးပါတဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ငိုေနတဲ့ လူကို မေျပာခ်င္တာနဲ႔ Agent ေတြက အိမ္႐ွင္စိတ္ညစ္ရင္ ေနာက္တစ္အိမ္ပုိ႔လိမ့္မယ္။ အဲဒီက်ရင္ အားလုံး အစကေန ျပန္စရမွာ အိမ္႐ွင္မွာ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း မ႐ွိရင္ ပိုဆုိးလိမ့္မယ္။ သည္းခံပါလုိ႔ ဘာသာျပန္ရတယ္။ ဪ...လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတာ ပိုေနရခက္ပါတယ္ေလ။
တကယ္ေတာ့ ဒီအလုပ္မ်ဳိးလာလုပ္ရတဲ့ သူေတြ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။ တစ္လ $၁၀ နဲ႔ ႐ွစ္လ တိတိ အလုပ္ၿပီးမွ တစ္လကို $၃၂၀ ရမွာပါ။ စားၿပီး ေသာက္ၿပီး တစ္လကို ၃၂၀ က်န္တာမွန္ေပမယ့္ ဘြဲ႕ရမိန္းကေလးေတြအတြက္ လုပ္ဖူးေနက် မဟုတ္တဲ့ လုပ္ငန္းသဘာ၀မို႔ စိတ္ပင္ပန္းမွဳက ႏွဳိင္းစရာ႐ွိမယ္မထင္။
ကိုယ္တုိ႕ေတြ ရန္ကုန္မွာလဲ ကြန္ပ်ဴတာ၊ ဒီမွာလည္း ကြန္ပ်ဴတာရတာျခင္းအတူတူေတာင္ ခံစားခ်က္က တျခားစီ။ ABCD အတူတူျခင္းေတာင္ ဒီမွာေရးရတဲ့ ABCD ကမြန္းက်ပ္မွဳအျပည့္။ သူတုိ႔လုိ တေနကုန္ ဒီအိမ္ထဲမွာ မုိးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ အလုပ္ခြင္ျဖစ္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္ မလြယ္တဲ့ဘ၀ပါ။ ကုိယ္ေတြ႕ဘူးတဲ့ ျမန္မာအိမ္ေတြကလည္း အကူေခၚရင္ အင္ဒုိနီး႐ွားမေတြ၊ ဖိလစ္ပုိင္မေတြခ်ည္းပဲ။ စကားအားလုံးနားလည္ေနေတာ့ စကား႐ွဳပ္လုိ႔တဲ့။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း မေခၚခ်င္ၾကဘူးတဲ့။ ကုိယ္လဲ မၾကားဘူးတာေတြ ၾကားရ၊ သက္ျပင္းပဲ ခဏခဏ ခ်မိပါေတာ့တယ္။
တရက္က်ေတာ့ အိမ္႐ွင္ခရယာန္က "ခိုင္" rule ကို ေဖာက္ဖ်က္တယ္။ အရမ္းစိတ္ဆုိးတယ္ အဆင္မေျပဘူး ဆုိၿပီး ျပႆနာယူလာျပန္ေရာ။ သူ႔အိမ္မွာ ဘုရား႐ွိခုိးလုိ႔တဲ့ေလ။ သူတုိ႔ရဲ႕ စာခ်ဳပ္ထဲမွာ ဘာသာ မတူရင္ ကုိယ့္ဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ဘာမွ မလုပ္ပါဘူးလု႔ိ ပါတယ္ဆုိပဲ။ ကုိယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ စိတ္တုိသြားမိတယ္။ ဘာလုိ႔ မရတာလဲ ေမးေတာ့ သူ႕အိမ္မွာ God ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လုိေနမလဲတဲ့။ သူ႕ God က စိတ္ညစ္ေနမွာေပါ့တဲ့။ နင္ ဓါးအိမ္ထဲကို ဓါးႏွစ္ေခ်ာင္းထည့္လုိ႔ ရလုိ႔လားတဲ့။ သူ႕ဓါးနဲ႔ သူ႕ဓါးအိမ္နဲ႔ပဲ အဆင္ေျပသလုိ သူတုိ႕ရဲ႕ ခရစ္ယာန္ God ကလဲ သူ႔အိမ္မွာ အဆင္ေျပေျပေလးေနတာ တျခားဘာသာက God ေရာက္လာလို႔ မရဘူး ဘာညာနဲ႔ စိတ္ေတြဆုိးၿပီး လုံး၀ဘုရားမ႐ွိခုိးပါနဲ႔လုိ႔ ေျပာေပးပါတဲ့။ ဖုန္းကို အတင္းထုိးေပးျပန္ေရာ။
ကိုယ္လည္း ခဏေနပါဦးဆုိၿပီး သူ႕ကို ေမးရတယ္။ နင္တုိ႔ စကၤာပူကၽြန္းမွာ ခရစ္ယာန္ေတြပဲ ႐ွိတာလား။ တျခားဘာသာ၀င္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္ မဟုတ္လား။ နင္ေျပာသလုိ God ေတြသာ စိတ္ညစ္ရမယ္ဆုိရင္ နင္တုိ႔ ကၽြန္းေရျမဳပ္သြားတာ ၾကာလွေရာေပါ့လုိ႕ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ God ေပ်ာ္ေနတယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ God စိတ္ညစ္ေနတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ God ဘာလုပ္လုပ္ Feel မလာဘူးဆုိတာ႐ွိလားလုိ႔ ျပန္ေမးရတယ္။ ေသခ်ာစဥ္းစားပါဦး။ ေနရာ ေသးေသးေလးတစ္ခုမွာ God ႏွစ္မ်ဳိး႐ွိေနတာ ပုိေအးခ်မ္းေစမွာ မဟုတ္လား ဆုိေတာ့ ျပန္မေျဖဘူး။ အၾကာႀကီးေနမွ သူ႕ God ကို သူက ျမင္ဘူးတယ္တဲ့။ God က သူစိတ္ညစ္ရင္ အိပ္မက္ေပးတယ္တဲ့။ ကိုယ့္မွာလဲ ခရစ္ယာန္ အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ သူ႕လုိ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လုိေျပာေျပာ သူ႕ God စိတ္ညစ္ေနၿပီ။ နင္ မေျပာေပးရင္ ငါ ျပန္လႊတ္လုိက္ေတာ့မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္က အဲဒါဆုိလည္း ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ပဲ ေခၚပါလား။ ဘာလုိ႔ ဗုဒၶဘာသာေခၚတာလဲ ဆုိေတာ့ မေျဖဘူး။ မရဘူးဆုိတာပဲ ေၾကာက္အားလန္႔အား ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ Please Please ဆုိၿပီး ဒီဘုရားစာ ႐ြတ္လုိ႔မရ၊ ဘုရား႐ွိခုိးလုိ႔ မရဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ဘာသာျပန္ေပးပါ ဆုိၿပီး ဇြတ္ေျပာေတာ့တာပါပဲ။
ဒါနဲ႔ပဲ "ညီမေရ... ဘယ္အခ်ိန္ဘုရား႐ွိခုိးလဲ" လုိ႔ ေမးေတာ့ ညအိပ္ရာ၀င္၊ ပရိတ္ႀကီး ၁၁ သုတ္ အကုန္႐ြတ္တယ္တဲ့။ အလြတ္ရလားဆုိေတာ့ ဟုတ္ကဲ့ တဲ့။ ဒါဆုိရင္ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ရင္း ႐ြတ္ေနပါလား။ ဘုရားဆုိတာ တစ္ေန႔တစ္ခါ ဖင္ေထာင္ေအာင္ ႐ွိခုိးမွ ကုသုိလ္စိတ္ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ပုံေတာ္ကို ထိုင္ကန္ေတာ့ေနရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ဂုဏ္ေတာ္ကုိ ရင္ထဲက ပူေဇာ္ရတာမ်ဴိး။ တစ္ေနကုန္ မနက္ အိပ္ယာႏိုးကတည္းက အိမ္ထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း ဂုဏ္ေတာ္ေလးေတြ ႐ြတ္ဖတ္ပူေဇာ္ေနေပါ့။ ညဘက္ လူေတြ အားလုံးျပန္ေရာက္လာမွ မ႐ွိခုိးနဲ႕ေပ့ါ။ သူတုိ႔က ခရစ္ယာန္ေတြ ဆုိေတာ့ အျမင္တစ္မ်ဳိးေလ။ သူတုိ႔လဲ အျပစ္ျဖစ္တာေပါ့ လုိ႔ ဘုရားမ႐ွိခုိးရဘူးဆိုတာကို အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ေပးလုိက္တာ ေလေၾကာေတာ့ ႐ွည္သြားတာေပါ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ အဆင္ေျပဘုိ႔က အေရးႀကီးေနတယ္မဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ျမန္မာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို တ႐ုတ္၊ ကုလားရဲ႕ အိမ္မွာ ဖိနပ္စင္ အၿမဲ ဖုန္ခါ၊ သူတုိ႔စားၿပီးမွစား၊ အိမ္သာေျပာင္ေအာင္ေဆး ဆုိတာေတြ ဘာသာျပန္ရတာကုိ ေတာ္ေတာ္ "ခါး" ေနပါၿပီ။ မေျပာခ်င္လုိ႔လဲ လုပ္ငန္းခြင္မွာ ျမန္မာတစ္ေယာက္တည္း ႐ွိတာမုိ႔ ေ႐ွာင္ေျပးလုိ႔မရ။ သူတုိ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက အိမ္အကူဆုိတာ မီးဖုိေခ်ာင္ႏွင့္ တကြ တအိမ္လုံးကို စီမံကြပ္ကဲႏုိင္သူလုိ႔ သတ္မွတ္တာပါ။ ေရာက္လာတာနဲ႔ မီးဖုိထဲက နံရံကပ္ ဗီဒိုကို စစ္ၿပီးသား။ ေရခဲေသတၲာကို ဖြင့္ၿပီး ဘာ အသားငါးေတြ ႐ွိလဲ စစ္ၿပီးသား။ ကေလးေတြရဲ႕ ေက်ာင္းခ်ိန္ေတြ၊ က်ဴ႐ွင္ခ်ိန္ေတြေမး၊ သူတုိ႔စားတတ္တဲ့ မနက္စာေတြ ဟင္းေတြေမး၊ ဒါမ်ဳိးကိုလုိခ်င္တာတဲ့။ ကုိယ္တုိ႔လူမ်ဳိးက သူမ်ားအိမ္မွာ ဟုိပစၥည္းလွန္ၾကည့္၊ ဒီဗီဒိုဖြင့္ၾကည့္၊ စပ္စပ္စုစု ေလွ်ာက္ၾကည့္ဘုိ႔ အလြန္၀န္ေလးတဲ့ လူမ်ဳိးပါ။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေရခဲေသတၲာဖြင့္ စစ္ဘုိ႔ေနေနသာသာ အိမ္႐ွင္လုိက္ျပလုိ႔ၾကည့္ရရင္ေတာင္ အထဲက ပစၥည္းကိုင္ၾကည့္မိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကေလးေတြကုိ ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီ ႏိွဳေပးရတာေတြ၊ မနက္စာျပင္ေပးၿပီး က်ဴ႐ွင္ခ်ိန္ဆုိလည္း သတိေပးရတာေတြ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဘယ္တတ္ပါ့မလဲ။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့ အေမေတြက အိမ္အကူအေပၚမွာ အမ်ားႀကီး အားကုိးေနရတဲ့ ဘ၀ေတြ သူတုိ႔ ဘယ္နားလည္ဦးပါ့မလဲ။ အေမေတြက ညဘက္ျပန္လာၿပီး သူ႔ကေလးေတြကို ႏွဳတ္ဆက္႐ုံ၊ ညစာ စားၿပီးၿပီလားေမးၿပီး႐ုံနဲ႔ အိပ္ယာထဲ တန္း၀င္ရတာေတြကို ကုိယ့္လူမ်ဳိးက မခံစားဘူးေတာ့ ဘယ္ဒီေလာက္ေတြးထားမိမလဲ။ သူ႕အလုပ္က အိမ္႐ွင္း႐ုံ၊ ထမင္းခ်က္ေပး႐ုံေလးပဲ ထင္မွာပဲေပါ့။ ဒါေတြကပဲ အဆင္မေျပတာေတြ အမ်ားႀကီးကို ျဖစ္လာေစတာပဲေပါ့။
ကိုယ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဒီအလုပ္မ်ဳိးလာလုပ္ရတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြ ႐ွိကို မ႐ွိေစခ်င္ပါဘူး။ အစစ အရာရာ အဆင္မေျပၾကတဲ့ ဘ၀မ်ဳိးေတြမွာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခအေနအရ မတတ္သာလုိ႔ လာၾကရၿပီဆုိရင္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာေရာ၊ ႏွဳတ္ပုိင္းဆုိင္ရာပါ အမ်ားႀကီး ျပင္ဆင္လာဘုိ႔ လုိတယ္ဆုိတာေလး ေျပာျပခ်င္တာပါပဲ။ မိဘကို ေျပာခဲ့တဲ့ အလုပ္က တစ္မ်ဳိး၊ ဒီမွာ လုပ္ရေတာ့ တစ္မ်ဳိးနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ သာဓကေတြလည္း အမ်ားႀကီး ႐ွိတာမုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႐ွိတယ္၊ ဘယ္၀ါ႐ွိတယ္ ဆုိတဲ့ အားကိုးခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြလဲ ေဖ်ာက္ခဲ့ဘုိ႔လုိပါတယ္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ကိုယ့္ကိစၥမဟုတ္ရင္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္တဲ့သူေတာ္ေတာ္ ႐ွားပါတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ Plan ခ်ၿပီး ႀကဳိတင္ျပင္ဆင္၊ ဘယ္လုိမွ မမွားႏုိင္ဘူး၊ အဘက္ဘက္က ဟာကြက္မ႐ွိဘူးဆုိၿပီး လုပ္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘ၀ဆုိတာ ကိုယ္လုံး၀ ထင္မထားတဲ့ ေနရာကေန အ႐ွဳိက္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးႏွက္တတ္တာမ်ဳိး မဟုတ္လား။ ။
ဘာဘာနီ
႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ရထားေပၚမွာ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလား (သို႔) ကုလားမ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ စီးဖူးပါသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးရပ္ၿပီးစီးရတဲ့ ရထားၾကပ္ၾကပ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္က ကုလား လက္ေျမာက္လုိက္တာမ်ဳိး ၾကံဳဖူးပါသလား။ အကယ္၍ မၾကံဳဘူးဖူးဆုိလွ်င္ သင္သည္ အလြန္ကံေကာင္းသူျဖစ္ေပလိမ့္မည္။
လူ (၈၀) ေက်ာ္႐ွိေသာ မိမိလုပ္ငန္းခြင္တြင္ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ကုလားမ ၅ ေယာက္သာ႐ွိသည္။ အမ်ားစုမွာ မေလး႐ွားမမ်ားႏွင့္ တ႐ုတ္မမ်ားသာ ျဖစ္ၾကသည္။ ထုိ ၅ ေယာက္ေသာ ကုလားမတုိ႔သည္ ဘုရားစူး ကုလားမ ဟုဆုိရမည္ပင္။ ကုလားေစာ္နံေသာ ကုလားမ မ်ားမဟုတ္ၾက။ သန္႔႐ွင္းသပ္ရပ္စြာ ေနတတ္ေသာ၊ မဆလာႏွင့္ ႏြားႏုိ႔ၫွီနံ႕ထြက္ေနမတတ္ေသာ ကုလားမမ်ား ျဖစ္ေလသည္။ ပတ္၀န္းက်င္က သူတုိ႔ကုလားမ ဆုိတာကို ေမ႔ေလ်ာ့ေနေစတတ္ေသာ ကုလားမမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဘာဘာနီ ေရာက္မလာခင္ အထိဆုိပါေတာ့ေလ။
ဘာဘာနီဆိုသည့္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္အ႐ြယ္၊ ကုလားမ ၀၊ ၀ ေလးေရာက္လာၿပီး တစ္ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ အားလုံးပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ ေျပာၾကေသာ စကား၀ုိင္းမ်ားတြင္ ဘာဘာနီ က အဓိက အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ စားပြဲျခင္းကပ္ရက္ ထိုင္ရေသာ တ႐ုတ္မေလးခမ်ာ ႐ူေဆးဗူး အၿမဲ႐ူေနရေသာ အဆင့္သုိ႔ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။ သူမခမ်ာ ႐ုံးလာရမွာကို ေၾကာက္ေန႐ွာေလၿပီ။
ထုိသတင္းသည္ ႐ွိႏွင့္ၿပီးေသာ ၅ ေယာက္ေသာ ကုလားမမ်ားထံ တမဟုတ္ခ်င္း ကူးစက္သြားေလသည္။ ကုလားမမ်ား ေခါင္းခဲၾကေလၿပီ။ "ကုလားေတြက အရမ္းနံတာပဲ" ဆုိေသာစကားသည္ သူတုိ႔ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာဂုဏ္သိကၡာကို ထိပါးေနေခ်ၿပီ။ ဘာဘာနီ စီမံခ်က္ကို အျမန္ေရးဆဲြၾကေလသည္။ ပထမဆုံးတာ၀န္ယူလုိက္သည္က ကာ႐ုိလုိင္း ဆုိသည့္ ကေလးသုံးေယာက္ အေမ ကုလားမ။ သူမအေတြးက "မိန္းမအခ်င္းခ်င္းပဲ၊ ရင္းႏွီးသြားရင္ သတိေပးလုိက္႐ုံေပါ့" ဘာဘာနီ ျပႆနာသည္ သူမအတြက္ ေသးေသးမႊားမႊားပင္။
စီမံခ်က္အရ ကာ႐ုိလုိင္းသည္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ ရင္းႏွီးေအာင္ အရင္ေပါင္းရသည္။ သူမသည္ အလြန္စိတ္သေဘာထားျပည့္၀ေသာ ကုလားမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အလြန္ အသန္႔အျပန္႔ႀကိဳက္သည္။ လက္သည္း၊ ေျခသည္း အၿမဲးဆုိးထားၿပီး ဆံပင္ကိုလည္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရလွ်င္ တကုိယ္ေရ သန္႔႐ွင္းမွဳကို အရမ္းဂ႐ုစုိက္ေသာသူျဖစ္သည္။ ကာ႐ုိုလိုင္းသည္ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ အတူတူစားရသည္။ လက္သည္း႐ွည္႐ွည္၊ ဂ်ီးအျပည့္ႏွင့္ ဒံေပါက္ထမင္းစားေနေသာ ဘာဘာနီကို သူမေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ေနပုံရသည္။ သုိ႔ေသာ္ ကာ႐ိုလုိင္းသည္ အလြန္ စိတ္႐ွည္ေသာသူ ျဖစ္သည္။ "ဇြန္းနဲ႔ စားပါလား။ ဆာရီေပၚကို ၾကက္သားဟင္း အႏွစ္ေတြ က်ကုန္ဦးမယ္။" လုိ႔ ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာ႐ွာသည္။ ဘာဘာနီ က မရိပ္မိ။ ဒံေပါက္ကို လက္နဲ႔ ပဲ စားတတ္တယ္ ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ကာ႐ုိလုိင္း လည္း ၿငိမ္ေနလုိက္ရသည္။ ထင္သေလာက္ မလြယ္ဟု သက္ျပင္းခုိးခ်သည္။ ဘာဘာနီ ကား ဆပ္ျပာမတိုက္ဘဲ လက္ကို ေရႏွင့္ ပြတ္ကာ ထြက္သြားေလသည္။
တစ္လခန္႔ၾကာေသာ္ ကာ႐ုိလုိင္းက သူမေတြ႕႐ွိေသာ အေျဖကို တင္ျပလာသည္။ "ဘာဘာနီ ၏ ကုလားမ၀တ္စုံမ်ားသည္ သူမအနားကို ဘယ္သူမွ မကပ္ႏုိင္ေသာ တရားခံမ်ား ျဖစ္သည္" တဲ့။ ေခၽြးမစုတ္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္လြန္လဲမဟုတ္၊ ေဖာ့႐ွန္လုိလုိ ဘာလုိလုိ အ၀တ္စမ်ားေၾကာင့္ဟု စြပ္စြဲသည္။ ထုိျပႆနာကို ေျဖ႐ွင္းရန္ ဘာဘာနီ ၏ ဌာနမွ အႀကီးအကဲ ကုလားမက တာ၀န္ယူလုိက္သည္။ သူမနာမည္ က ဂ်ာရန္သီ။
ဂ်ာရန္သီကား ပိန္ပိန္ေသးေသးေလးနဲ႔ အရမ္းသြက္ေသာ ကုလားမျဖစ္သည္။ အသက္ ၄၀ ဟု မထင္ရေအာင္ ႏုပ်ဳိသည္။ စကားေျပာလွ်င္လည္း ႏွစ္လုိဖြယ္ ေကာင္းသည္။ အားလုံးက သူမကို ခင္မင္ၾကသည္။ ဘာဘာနီ ကလဲ သူမကို ခင္ေလသည္။ ဂ်ာရန္သီက သူ႕လက္ေအာက္၀န္ထမ္း အားလုံးကို တနလၤာေန႔ကေန ၾကာသပေတးေန႔အထိ ေဘာင္းဘီ႐ွည္ႏွင့္ ႐ွပ္အကၤ် ီ၀တ္ရမည္။ ေသာၾကာေန႔တရက္သာ ကိုယ္ႏွစ္သက္ရာ လြတ္လပ္ေပ့ါပါးေသာ အ၀တ္အစား ၀တ္ရမည္ဟု "ကုလားမမ်ားအတြက္သာ" ဟုေခၚဆုိႏိုင္ေသာ တစ္ခါမွ မၾကားဘူးသည့္ အမိန္႕ကို ထုတ္ျပန္လုိက္သည္။ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ အလြန္စိတ္တုိေနေလသည္။ သူမမွာ မ႐ွိေသာ ၀တ္စုံကို ၀တ္ခိုင္းရပါမည္လားဟု ေတာ္ေတာ္ခင္ေသာ ဂ်ာရန္သီ ကို ေဒါသထြက္ၿပီး အမိန္႔အရ ေ႐ွာ့ပင္း လုပ္ရန္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ေစာေစာျပန္သြားေလသည္။
ဘာဘာနီ ၏ ပုံသဏၭာန္ကို မ်က္စိထဲျမင္ႏိုင္ရန္ အနည္းငယ္ ေျပာျပခ်င္ေသးသည္။ အလြန္၀ေသာ ကိုယ္ခႏၶာ အမ်ဳိးအစား ျဖစ္သည္။ ေပါင္ ၂၅၀ ေလာက္ အသာေလး႐ွိသည္။ ဘယ္သူမွ ဘယ္ႏွစ္ ေပါင္ ႐ွိလဲဟု အေသအခ်ာ မေမးရဲ။ အလြန္ပါး၍ ဦးေရကို ျမင္ေနရေသာ ဆံပင္ကို အၿမဲ အေျပာင္သိမ္း ခ်ည္ထားသည္။ မနက္စာအတြက္ ေပါက္စီ ၄ လုံး (သို႔မဟုတ္) Curry Puff ၄ ခု ႏွင့္ မုိင္လုိ သံဗူး ၃ ဗူး စားေသာက္သည္။ အသီးအ႐ြက္၊ အသီးအႏွံ လုံး၀မစား။ မ်က္ႏွာက အၿမဲတမ္း စူပုပ္ေနၿပီး အေပၚေအာက္ ၂ ခါေလာက္ ေလွကား ၁၀ ထစ္ေလာက္ တက္၊ ဆင္းၿပီးလွ်င္ "အရမ္းပင္ပန္းတာပဲ" ဟု ေျပာၿပီး ၁ နာရီေလာက္ ထုိင္ေနတတ္သည္။ နဲနဲေလး လွဳပ္လုိက္လွ်င္ ေခၽြးအရမ္းထြက္တတ္ၿပီး မခံမရပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျပန္းထန္ေသာ အန႔ံအသက္မ်ဳိး႐ွိသည္။ သူမထုိင္သြားေသာေနရာတြင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ထုိင္ဘို႔ ၅ မိနစ္ေလာက္ ေလသလပ္ခံထားမွ ထုိင္ႏိုင္သည္။ သူမအခန္းထဲ ၀င္လာလွ်င္ ေမာ့ၾကည့္စရာမလုိ။ အားလုံးသိေစရမည္။ ဘာဘာနီ ၀င္လာၿပီဟု။ မိမိတုိ႔ႏိုင္ငံတြင္ အသက္ ၆၀ ေက်ာ္တုိ႔ တပ္ေလ့႐ွိေသာ ေကာ္ကုိင္း မ်က္မွန္၀ုိင္း၀ုိင္းႀကီး တပ္ထားေလ့႐ွိသည္။ မည္သူမဆုိ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ေလာက္႐ွိၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္မည္ ဟု ခန္႔မွန္းမိၾကေလသည္။
ေနာက္ေန႔ေတာ့ ႐ွပ္အကၤ် ီအနက္၊ ေဘာင္းဘီအနက္ႏွင့္ ဘာဘာနီ ေရာက္လာေခ်သည္။ "လွေနလုိက္တာ" ဟု ကုလားမတသုိက္က ၀ုိင္းၿပီး ခ်ီးက်ဴးၾကသည္။ စီမံခ်က္အရေပါ့ေလ။ ဘာဘာနီ လည္း မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာေလး ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့သြားသည္ ဟုထင္ရသည္။ အကၤ် ီအသစ္၊ ေဘာင္းဘီအသစ္ႏွင့္ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ ၿပဳံးေနေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ျပႆနာက ပုိႀကီးထြားလာသည္။ ၀ယ္လဲ၀ယ္တတ္ပါတဲ့ ဘာဘာနီ။ အကၤ် ီ၊ ေဘာင္းဘီအားလုံး က အလတ္စတစ္ပါတဲ့ အသားမွာ ကပ္ေနတတ္တဲ့ အစမ်ဳိးေတြ ခ်ည္းပဲ။ ကုလားမ၀တ္စုံထက္ အနံ႔ပုိျပင္းလာတဲ့အျပင္ ေပါင္ ၂၅၀ ကိုယ္လုံးျဖင့္ တကိုယ္လုံး က်ပ္ထုတ္ေနကာ အနံ႔ အာ႐ုံအျပင္ အျမင္အာ႐ုံကို ပါ ထိခုိက္လာေခ်ၿပီ။ ကာ႐ိုလုိင္းက အဆုိးဆုံး ခံစားရသူျဖစ္သည္။ သူမ တိုက္႐ုိက္ေျပာေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။ ဘာဘာနီ စိတ္ၾကည္ေနသည့္ တေန႔ ေရခ်ဳိးၿပီး႐ုံးလာဘို႔၊ လက္သည္း ေျခသည္း ၫွပ္ဘုိ႔၊ အ၀တ္အစားကို ခ်ည္သားေလးေတြေ႐ြး၀တ္ဘုိ႔၊ ေရေမႊး၊ ေခၽြးန႔ံေပ်ာက္ေဆးေတြ သုံးဘုိ႔ အမုန္းခံၿပီး ေျပာျပလုိက္သည္။ နားေထာင္ၿပီး ဘာဘာနီ စိတ္ဆုိးမာန္ဆုိးျဖင့္ ေျပာသည္က "နင့္ အပူမပါ ပါဘူး" ဟူ၏။ သုိ႔ျဖင့္ လက္ေလွ်ာ့ရေတာ့မလုိလုိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ သူတို႔ ျခေသၤ့ကၽြန္းက ဘာသာစကားနဲ႔ ေျပာၾကသည္။ "We all give up already" တဲ့။
လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ဘာဘာနီ ႏွင့္ ဆုိက္တူ၊ ဂုိက္တူ ကုလားမ တစ္ေယာက္႐ိွေသသည္။ သူမသည္ အလြန္ေပ်ာ္တတ္သည္။ အၿမဲ ရယ္ေနရၿပီး တ႐ုံးလုံးႏွင့္ ခင္မင္သူျဖစ္သည္။ ကာ႐ုိလုိင္းက သူတု႔ိရဲ႕ မေအာင္ျမင္ေသာ စီမံခ်က္ကို ေျပာျပသည္။ ဘာဘာနီ ၏ လက္မခံႏိုင္ေသာ၊ ေခါင္းမာေသာ အက်င့္စ႐ိုက္ကိုလည္း နားလည္းေအာင္ေျပာျပသည္။ ထုိအမ်ဳိးသမီးက နားေထာင္ၿပီး ျပႆနာက ေသးေသးေလးပါ။ အဓိက က "၀ ေသာသူကို ၾကင္နာပါ" ဟု ဆုိသည္။ ၀ ေသာသူအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းၾကရမည္ေလ။
သုိ႔ႏွင့္ ဘာဘာနီကို ေတြ႔လွ်င္ ဒီေန႔လွတယ္၊ ဒီေန႔ အကၤ် ီက အသစ္လား။ အေရာင္ေလး လွတယ္။ နည္းနည္းလင္းတဲ့ အေရာင္ေလးေတြ ၀တ္ပါလား။ မနက္ ႐ုံးလာရင္ တက္စီ မစီးဘဲ လမ္းေလွ်ာက္၊ ဘတ္စ္ကားစီးပါလား။ စသည္ျဖင့္ ေန႔တိုင္း သြား၊သြား ေျပာေပးခဲ့သည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ခင္မင္မွဳ အတုိင္းအတာ ျမင့္မားလာသည္ႏွင့္ အမွ် ဘာဘာနီ လည္း ေျပာင္းလဲလာသည္။ အရမ္း ဆုိးဆုိး၀ါး၀ါး၊ ေအာ္ဂလီဆန္ေလာက္ေအာင္ မ႐ွိေတာ့။ ကုလားမ အုပ္စုလည္း သက္ျပင္း ခ်ႏိုင္လာၾကသည္။
ဘာဘာနီ ကိုယ္တုိင္လည္း ပတ္၀န္းက်င္၏ ႐ုိက္ခတ္မွဳမ်ားကို သတိထားမိစ ျပဳလာဟန္႐ွိသည္။ တကိုယ္ေရ သန္႔႐ွင္းေရးကိုေတာ့ ဂ႐ုစိုက္လာသည္။ အရင္တုန္းကလုိ ႐ူေဆးဗူး ႐ူေနရေသာ အဆင့္ထက္ေတာ့ ေက်ာ္လြန္လာသည္။ ကုလားေရေမႊးနံ႕ေလးေတာ့ သင္းလာသည္။ ေခၽြးနံ႔ထက္ေတာ့ ေတာ္ပါေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘာဘာနီ ၏ တုိးတက္မွဳကို စကၤာပူ တ႐ုတ္မမ်ားကေတာ့ အသိအမွတ္ မျပဳၾကေသးေခ်။ ေ၀းေ၀းကသာ ဆက္ဆံ ေျပာဆုိ ေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။
တစ္ေန႔ေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ "မိမိဘ၀မွာ စိတ္အေက်နပ္ဆုံး အရာ" ဆုိသည့္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဌာနတစ္ခုကို တစ္ေယာက္ Presentation လုပ္ရသည္။ တခ်ဳိ႕ေသာ အမ်ဳိးသမီးမ်ားက သူတုိ႔ သားသမီးေလးေတြ အေၾကာင္း ေျပာသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက အလွပဆုံး အရာကို ၫႊန္းသည္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ရဲ႕ လက္႐ွိ အလုပ္သည္ သူ႕ဘ၀အတြက္ စိတ္ေက်နပ္ ေပ်ာ္႐ႊင္ ဖြယ္ရာ အေကာင္းဆုံး ဟုဖြင့္ဆုိၾကသည္။ ဘာဘာနီ အလွည့္ေရာက္ေသာအခါ "သူမ၏ ႐ုပ္ဆုိးေသာ ႐ုပ္ရည္၊ အလြန္၀ေသာ ခႏၶာကုိယ္" သည္ သူမ၏ ဘ၀မွာ ႐ွိ႐ွိသမွ်ေသာ အရာအားလုံးထက္ ေက်နပ္စရာ အေကာင္းဆုံး ပိုင္ဆုိင္မွဳျဖစ္သည္ ဟု ေျပာလုိက္ေသာအခါ အားလုံး အံ့ၾသၿပီး ဘာဘာနီ ကို ျပဴးၾကည့္ၾကသည္။ သူမက ႐ွင္းျပသည္မွာ သူမ၏ ဖခင္သည္ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ေရာဂါတစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ ဘာမွ ကိုယ္တုိင္ မလုပ္ႏိုင္သလုိ၊ သူမ၏ မိခင္မွာလည္း ေက်ာ႐ုိးမႀကီး႐ိွ အဆစ္ေရာင္ေရာဂါေၾကာင့္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္။ ထုိအဖုိးႀကီး၊ အဖြားႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ရန္ လွပ၍ အိမ္ေထာင္ေစာေစာက်သြားေသာ ဘာဘာနီ၏ အစ္မႏွင့္ ညီမမ်ားက အၿမဲတမ္း တာ၀န္မယူႏိုင္။ ႐ုပ္ဆုိး၍ မည္သူမွ် လာေရာက္ ေတာင္းရမ္းျခင္း မ႐ွိေသာ ဘာဘာနီ ကသာ အနီးကပ္ ေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္သည္။ ဘာဘာနီသည္ ရသမွ် လခအကုန္ သုံး၍ မိဘကို အိမ္၀ယ္ေပးထားသည္။ စားခ်င္တာ ေကၽြးသည္တဲ့။ ေဆးခန္း သြားလည္း ဘာဘာနီ၊ လူမွဳေရးလည္း ဘာဘာနီ သူမတုိ႔အိမ္မွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းသာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္ေနသည္တဲ့။ သူ႔အတြက္၊ သူ႕ကိုယ္တုိင္အတြက္ ႐ုံးတက္ဘုိ႔ အကၤ် ီ ၅ ထည္က လြဲလွ်င္ ဘာမွမ႐ွိတဲ့။ ထုိ႔အျပင္ အလွျပင္စရာမလုိေသာ မိမိ႐ုပ္ရည္၊ ေပၚသမွ်၊ ဆန္းသမွ် ၀ယ္၀တ္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေသာ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္၊ ထုိထုိေသာ ပိုက္ဆံကုန္စရာအားလုံးသည္ က်န္းမာေရး ခ်ဳိ႕တဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါးစလုံးအတြက္ ျဖစ္ေစေသာေၾကာင့္ သူမဘ၀၏ အေက်နပ္ဆုံးအရာသည္ သူမ၏ အ႐ုပ္ဆုိးျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္ဟု ဘာဘာနီ က နိဂုံးခ်ဳပ္လုိက္သည္။
လက္ခုပ္သံမ်ား ခန္းလုံးျပည့္ ဆူညံသြားသည္။ ေ႐ွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ခဲ့ေသာ တ႐ုတ္မေလးမ်ား ၿပဳံးၿပီး လက္မေလးေတြ ေထာင္ျပၾကသည္။ ထုိေန႔က ဘာဘာနီ အလွဆုံး ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ။
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://seenbseen.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.