ဆံပင္ေတြ ေမႊးတယ္ မိုးေဟကို
လြန္ခဲ့ေသာ
ႏွစ္မ်ားစြာ
အဲဒီတုန္းက
ခႏၶာကိုယ္ အသားလွဆီ ေတြအေၾကာင္း
လူေတြ သိပ္မသိေသးပါ
အဲဒီညက
ဆိုးဆိုးဆတ္ဆတ္ မိုးေတြ႐ြာ
အဲဒီညက
ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်တ္ဖ်တ္ မင္းဝင္လာ
ဒီဇာတ္ညႊန္း ကို ဘယ္သူေရးခဲ့ပါလိမ့္
ဖ်တ္ခနဲ မီးထပ်က္ေတာ့
ကတ္လို႔လည္း ဘယ္သူမွမေအာ္
မင္းအသံ အိုခနဲထြက္
ထပ္ခနဲ မီးျခစ္အလက္မွာ
မင္းကိုငါ ဘာေခြယူမလဲ တုန္တုန္ရီရီ ေမးေတာ့
မင္းငါ႔ကို ႐ွိတာေပးလို႔ ႐ွက္ကိုး႐ွက္ကန္း ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ မိုးေဟကို ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ
ရိုးစင္းတဲ့ ဘ၀ရဲ. စားေသာက္မႈ႕
လီဗာပူးဖန္တူ မိႏွင္းပြင့္ က ရိုးစင္းတဲ့ ဘ၀ရဲ. စားေသာက္မႈ႕ ကို ေရးေပးပါတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မိဘနဲ႕ပဲ အတူေနေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မရွိပါဘူး။ ႀကိဳက္လွတယ္ ဆိုတဲ့ အစားအစာ လဲ မရွိေတာ့ ေရးဖို႕ေတာ့ ခက္သား 
။ work and travel သေဘာမ်ိဳး သြားတုန္းက ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စားေသာက္မႈ ပံုစံနဲ႕ ထမင္းလက္ေဆးစားတဲ့ မိဘအိမ္က စားေသာက္မႈ ပံုစံကိုပဲ ႏွိင္းယွဥ္ ေရးလိုက္ေတာ့မယ္။
အိမ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ဗ်ာ…. မနက္ ၇-၈ နာရီေလာက္မွာ ေကာ္ဖီ နဲ႕ ထမင္းေၾကာ္တို႕ မုန္႕ဟင္းခါးတို႕ တစ္ခုခုေပါ့။ ၁၀ နာရီေလာက္ဆိုရင္ တီးတိုင္း ဆိုၿပီး ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္ေသာက္တယ္။ ေန႕လည္ ၁၂ ေလာက္ဆို ေန႕လည္စာစားတယ္။ ဟင္းလံုး၀ စားခ်င္စိတ္မရွိဘူး ဆိုရင္ ကိုယ္တိုင္ ၾကက္ဥေၾကာ္ၿပီး စားလုိက္တာပါပဲ။ ညေန ၃ နာရီက်ေတာ့ ေနာက္ထပ္ တီးတိုင္း ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္။ ညစာကိုေတာ့ ၅-၆ နာရီ ေလာက္မွာ စားႀကတယ္။ မိသားစု စံုတဲ့ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ ညစာအတြက္ကို ပိုမို ခ်က္ေလ့ရွိတယ္။ အခုေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြစံုဖို႕ကလဲ ႏွစ္ကူးေလာက္ပဲ ရွိတာ ဆိုေတာ့ ညစာလဲ ဘာမွ သိပ္ထူးထူးျခားျခား ပိုမလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ အဲ.. အင္တာနက္ကိုက္ၿပီး ညတစ္နာရီ ႏွစ္နာရီေတြ ျဖစ္သြားရင္ ညလယ္စာ က လာလိုက္ေသးတယ္။ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ျပဳတ္စားခ်င္စား မစားခ်င္ရင္ က်န္တဲ့ဟင္းနဲ႕ဆြဲ ဒါမွ မဟုတ္လဲ တစ္ေယာက္တည္း အျပင္ထြက္ၿပီး တခုခု ၀ယ္စားတတ္တယ္။
work and travel သြားတုန္းက သူေဌးအိမ္မွာ မနက္ ေစာေစာ ၅ နာရီေလာက္ ေကာ္ဖီ မတ္ခြက္ႀကီးႀကီး နဲ႕ တစ္ခြက္ရယ္၊ ကံေကာင္လို႕ ငွက္ေပ်ာသီး ရွိရင္ ငွက္ေပ်ာသီး ေပါင္မုန္႕ရွိရင္လဲ ေပါင္မုန္႕ေပါ့။ ဘာမွ မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ေကာ္ဖီ နဲ႕ပဲ ၿပီးလိုက္ရတယ္။ ၿပီးရင္ အလုပ္သြား။ ၉-၁၀ နာရီေလာက္မွာ အဆာေျပ တစ္ခုခု ၀ယ္စားခ်င္လဲ စားေပါ့။ မစားရင္လဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေတာ့ ထပ္ေသာက္ျဖစ္တယ္။ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္လုပ္ၿပီး ေန႕လည္ ၂-၃ နာရီမွ ယူလာတဲ့ ထမင္းကို ဆာဆာနဲ႕ ကုန္းေလြး ရေတာ့တာပါပဲ။ ညေန ၅ နာရီေလာက္ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး ညစာ စားတယ္။ ရွိတာနဲ႕ ျဖစ္သလိုပါပဲ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာ လိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ည ၉ နာရီေလာက္ဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး က်ိဳးၿပီ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကိုယ္ေနတဲ့ ေနရာထက္ ပိုမိုတိုးတက္တဲ့ ေဒသ တစ္ခုေရာက္သြားရင္ ၀လာၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တစ္လခြဲအတြင္း 10 ေပါင္တိတိ က်သြားသဗ် 
။
တာ၀န္ေက်ၿပီေနာ္ မိႏွင္းပြင့္။ ေနာက္က်တာ ခြင့္လႊတ္
ေတးသံခါးခါး
ေ႐ြ႕ေနတာက တိမ္လား စိတ္လား
ျမင္ေနရတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားထဲ
မျမင္ရတဲ့ ျဖားေယာင္းမႈတိုင္းမွာ
အေကာင္းဆံုး ကစားသမား ဆိုတာ
ဂိုးသြင္း ႏိုင္သူသာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ႐ွိတယ္
လူကေနေပမယ့္ စိတ္ကေစြခဲ့
ကမၼဇေလ
ငါ႔ ႏွလံုးသား နာက်င္ေလမွ
တ႐ြ႐ြ
စကားလံုးေတြကို ေရးခ်လိုက္မိတယ္
နာရီေတြကို ေန႔ည ေ႐ႊ႕ပစ္ရင္း
ငါ ဆိုတာဟာ ေသးေသးသိမ္သိမ္နဲ႔
မင္း မခံမရပ္ ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အနံ႔ေတြ ျပင္းခဲ့ရၿပီ ညီမေလး ။ ။
(ျမန္မာမိသားစုဂ်ာနယ္ တြင္ေဖာ္ျပျပီး)
ညိဳထက္ညိဳ
No More Google Page
Google Pages မေပးေတာ့ဘူး ေျပာင္းေတာ့မယ္ ဆိုပါလား။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ က ဖိုင္ေတြ အကုန္ အဲဒီမွာ။ url ေတြ ေျပာင္းသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ။ အကုန္ျပန္လုပ္ရရင္ ေသၿပီေပါ့။ သိသူေတြ ကူညီၾက ကယ္ၾကပါဦးဗ်ိဳ႕ 
We are no longer accepting new sign-ups for Page Creator because we have shifted our focus to developing Google Sites, which offers many of the capabilities of Page Creator along with new features like site-level navigation, site-level headers, control over who can see and edit your site, and rich embeddings like calendars, videos, and Google docs. If you are currently a Page Creator user, you can continue to use Page Creator and your pages will automatically be transitioned to Google Sites later this year. We are committed to making this transition as smooth and easy as possible, and we will post more details as we get closer to the transition time. You can also manually move your web pages from Page Creator to Google Sites or other service providers at any time.
Learn more about this change.
ညႊန္းဆိုလိုေသာ စာႏွစ္ပုဒ္ သို႔မဟုတ္ "ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ႏွင့္ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္"
(က) ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္ သို႔မဟုတ္ မိ႐ိုးဖလာ မွသည္ ဒိ႒ဓမၼ ဆီသို႔
ဗုဒၶဘာသာ ဟူသည္ အဘယ္နည္း။ ဗုဒၶဘာသာ ၏ အႏိၱမ ရည္မွန္းခ်က္ ႏွင့္ အႏွစ္သာရ တို႔ကေကာ အဘယ္နည္း။ ထို ရည္မွန္းခ်က္ ႏွင့္ အႏွစ္သာရ တို႔ကို သာမန္လူတစ္ေယာက္ ကေကာ အလွမ္းမီႏိုင္ ပါသေလာ။ သည္ေမးခြန္းေတြကို ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ ေမးမိခ်ိန္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္က သံုးဆယ္ ၏ ဟိုမွာဘက္သို႔ ေျခႏွစ္လွမ္း စြန္းဝင္ခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ ဗုဒၶဘာသာ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝ စပ္ယွက္ပတ္သက္ ခဲ့သမွ် တို႔ကိုလည္း ေရးေရးရိပ္ရိပ္ ျပန္ျမင္ေယာင္လာမိသည္။ မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ ကြ်န္ေတာ့္ မိဘဘိုးဘြားမ်ား၊ ငယ္ငယ္က ႏႈတ္တိုက္ဖြဖြ ႐ြတ္ခဲ့ ရေသာ ဘုရား႐ွိခိုး ဂါထာေတာ္မ်ား၊ ႐ွင္သာမေဏ ဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ရက္သတၱပတ္၊ တရားစခန္း ဝင္ခဲ့ဖူးေသာ ဆယ္ရက္တာ၊ ဖန္ရည္စြန္းေသာ အဝတ္ကို ဆင္ယင္အပ္ေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား၊ ေ႐ႊေရာင္တဝင္းဝင္း ႏွင့္ သပၸာယ္ၾကေသာ ေစတီပုထိုးမ်ား….ကြ်န္ေတာ္၏ အာ႐ံုတြင္ ေပၚလာသည္က သည္မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ထပ္ ေပၚလာသည္က သုတမယ ဥာဏ္အျမင္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ သိေနေသာ ဗုဒၶ ၏ တရားေတာ္မ်ား၊ လကၡဏာေရးသံုးပါး၊ သစၥာေလးပါး၊ မဂၢင္႐ွစ္ပါး၊ စိတ္၊ ေစတသိက္၊႐ုပ္၊ နိဗၺာန္၊ ပဋိစၥသမုပၸာဒ္ တရားေတာ္၊ ခႏၶာငါးပါး၊ ကိေလသာ ဆယ္ပါး စသည္ျဖင့္…သည္ မွ်ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ မိ႐ိုးဖလာ မ်ဥ္းေပၚ တည့္တည့္ ရပ္ေနမိသည့္ ကြ်န္ေတာ္။ သည္ေလာက္ ပဲလား။ စကားလံုးအခြံ သက္သက္ တို႔ႏွင့္သာ တန္ဆာဆင္ထားေသာ အေပၚယံ ပါးပါးလွပ္လွပ္ အသိအျမင္ အဆင့္အတန္း ႏွင့္သာ သည္ဘဝ နိဂံုးခ်ဳပ္ ေတာ့မည္လား။ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကို ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမး ေနမိပါသည္။ တခုပဲ႐ွိသည္က သည္ေမးခြန္းေတြက မိုးေပၚကက်လာ ၾကသည္ေတာ့ မဟုတ္။ စာတစ္ပုဒ္ က ကြ်န္ေတာ့္ကို လွန္႔ႏိႈး လိုက္ေသာေၾကာင့္ သည္ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုစာမွာ "mindinn.blogspot.com" တြင္ အခန္းဆက္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ စာေရးဆရာ မင္းဒင္ ၏ "ျဖစ္ပ်က္ ႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ျဖစ္ပါသည္။
တကယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ အမ်ားစုက မိ႐ိုးဖလာ အဆင့္ထက္ တစ္ေ႐ြးသားမွ မပိုခဲ့ၾက သူေတြျဖစ္သည္။ အိမ္တြင္ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္၍ ဘုန္းႀကီး တရားေဟာလွ်င္ နားစိုက္ေထာင္ခဲ လွသူ ေတြျဖစ္သည္။ အစဥ္အလာ အားျဖင့္သာ လုပ္ေနၾကရသည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးလွ်င္ ေကာင္းသည္ ဟု ထင္မိ တတ္ၾက သူေတြျဖစ္သည္။ ေဟာၾကားေသာ ပါဠိပါဒ္သား တို႔ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ နားမလည္၊ ေယာင္ေယာင္ဝါးဝါး။ သည္လို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ဥ္းကပ္ ပံုမ်ိဳး ႏွင့္ေတာ့ ဗုဒၶ ၏ တရားေဒသနာ တို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွလံုးသားထဲ မေရာက္႐ွိႏိုင္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္သို႔ပဲ နားလည္ေနမိသည္။ သည္ အခ်ိန္မွာပင္ "ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ကို ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္႐ႈခြင့္ ၾကံဳရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဇာတ္လမ္း ကေတာ့ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ ဆိုေသာ္ "ျဖစ္ပ်က္" ကို လိုက္လံ႐ွာေဖြ ခဲ့သည့္ လူတစ္ေယာက္၏ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း ကို ေရးျခယ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ စာေရးသူ က မွတ္တမ္း ကို မွတ္တမ္း သက္သက္ အေနႏွင့္ ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္။ ရသအဆင္တန္ဆာ၊ အသိုင္းအဝန္း၊ အခင္းအက်င္း တို႔ျဖင့္ ယက္ျခယ္တင္ျပ ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေကာင္ ကိုသက္ခိုင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ရဟန္း သံဃာတစ္ပါး မဟုတ္၊ တရားစခန္း တြင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ ေနသူ ေယာဂီ တစ္ဦးလည္း မဟုတ္ျပန္။ ရဲဘက္စခန္း တြင္ အက်ဥ္းက်ခံ ေနရေသာ အက်ဥ္းသား တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္သည္။ အက်ဥ္းသား တစ္ဦး က ဗုဒၶတရားေတာ္ အတိုင္း အစစ္အမွန္ ဒိ႒ဓမၼ ကို လိုက္လံ႐ွာေဖြ ျခင္း။ သည္အခ်က္ကပင္ ဇာတ္႐ွိန္ ကို ပိုမို ျမင့္တက္ေစသည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယူဆမိသည္။ ပတ္သက္ေလ့ ပတ္သက္ထ မ႐ွိတန္ေကာင္းရာ ဟု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေယဘုယ်အားျဖင့္ သတ္မွတ္ထားေသာ အရာႏွစ္ခု။ ေလာကငရဲ ဟု ေခၚဆိုအပ္ေသာ ရဲဘက္အက်ဥ္းစခန္း တြင္ ဗုဒၶတရားေတာ္ ကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ ခဲ့သူ။ ႏြံထဲကၾကာ ဟု ဆိုရမည္လား မသိေတာ့။ သည္ႏြံထဲမွပင္ ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္ တစ္ဦး၏ အေတြ႔အၾကံဳ ပန္းကေလး က ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္လန္းလာခဲ့ ေလသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္႐ႈေနရင္း မွပင္ စာထဲမွ ကိုသက္ခိုင္က ကြ်န္ေတာ့္ အနား ေရာက္လာသည္။ သူ ေတြ႔ၾကံဳ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့သမွ် ကို ႐ိုး႐ိုး႐ွင္း႐ွင္း ပင္ ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေျပာျပသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ဘူးလံုးနားမထြင္း ျဖစ္ေစမည့္ အသံုးအႏႈန္း မပါ။ အရပ္သားအသံုး၊ အရပ္သား ဥပမာ တို႔ႏွင့္သာ သူ ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေျပာသည္။ ဘံုခန္း ႏွင့္လည္း မေျမွာက္၊ ငရဲခန္း နွင့္လည္း မေျခာက္။ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္အဆင့္ ဘယ္သို႔ ဘယ္ညာ ဟု ေၾကြးေၾကာ္ ေျပာျပ ေနသည္ လည္းမဟုတ္ ။ သည္မွာပင္ သူ႔စကားေတြက ကြ်န္ေတာ့္နားထဲသို႔ ႐ႊံ႕ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ထဲသို႔ တစ္လံုးခ်င္း ေပါက္လိုက္သည့္ ခဲလံုးေတြသဖြယ္ နစ္ျမွပ္ သြားခဲ့ရသည္။ သူ ေျပာျပေသာ တရားကိုယ္သေဘာတရား တို႔ကို ေဝဖန္ ပိုင္းျခား ရန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဥာဏ္မမီ။ ကြ်န္ေတာ္က ဘာမွမဟုတ္။ သာမန္မွ်သာ။ လက္ေတြ႔အက်င့္ စခန္းနယ္ပယ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အရာေတြကလည္း စိတ္ကူးျဖင့္ "မ်က္မွန္းကမ္းဆ" ေျပာဆို၍ ရသည္မဟုတ္။ စာဖတ္သူ တို႔ကသာ မိမိတို႔၏ လက္ေတြ႔ကိုယ္ပိုင္ ဥာဏ္အျမင္ အားျဖင့္ ေစာေၾကာ ဖတ္ရႈ ၾကရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါဆိုလွ်င္ စာေရးဆရာ မင္းဒင္ ၏ "ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" မွ မည္သည့္ အရာကို ကြ်န္ေတာ္ ရလိုက္ပါသနည္း။ ကြ်န္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ရ႐ွိလိုက္သည့္ တခုတည္း ေသာ အရာကေတာ့ "ေစ့ေဆာ္မႈ" ပင္ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶတရားေတာ္ သည္ ကြ်န္ေတာ္ ႏွင့္ မိုင္တစ္သန္း ေလာက္ ေဝးေနသည္မဟုတ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အတိုင္းအတာ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ က်င့္ၾကံႏိုင္လွ်င္ ကိုယ့္ အထြာ ႏွင့္ကိုယ္ ရတန္သေလာက္ ရႏိုင္သည္ ဟူေသာ ေစ့ေဆာ္မႈ ျဖစ္သည္။ ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သည္စာမွ သည္အခ်က္ ကို ကြ်န္ေတာ္ အႏွစ္ၿခိဳက္ဆံုး ျဖစ္သည္။ သည္ ေစ့ေဆာ္မႈ တစ္ခုကို စာဖတ္သူ ထံသို႔ ပို႔ေဆာင္ ရန္အတြက္ စာေရးသူက သံုးစြဲထားေသာ ရသအယက္အျခယ္ အဆင္အကြက္ တို႔ ကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ႀကိဳက္မိျပန္သည္ ( မွတ္တမ္းသက္သက္ ဆိုလွ်င္ နားစိမ္းသူ ပရိသတ္ အတြက္ ၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ျဖစ္သြားရမည္ ျဖစ္သည္ )။ ကိုသက္ခိုင္ ၏ အေတြ႔အၾကံဳ တို႔ကို နားေထာင္ေနရင္း မွာပင္ ထိုအခ်ိန္၌ သူ က်င္လည္ ျဖတ္သန္း ေနရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ပံုကားခ်ပ္ တို႔ကိုလည္း စာဖတ္သူက တေစ့တေစာင္း ေတြ႔႐ွိ နိုင္ျပန္သည္။ ရဲဘက္စခန္း ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဖတ္႐ႈခြင့္ မရႏိုင္သည့္ ဝန္းက်င္။ ဒါကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေက်နပ္မိသည္။ စာတစ္ပုဒ္ လံုး အေနႏွင့္ ေျပာရလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူက သူ ေပးလိုေသာ အခ်က္အလက္တို႔ကို စာဖတ္သူ ထံ "ဒက္ထိ" ပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေသာ စာတစ္ပုဒ္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆိုခ်င္ပါသည္။ မိ႐ိုးဖလာ မွသည္ ဒိ႒ အစစ္အမွန္ က်င့္ၾကံမႈ သို႔ ေပါင္းကူး ေပးေသာ တံတားတစ္စင္း ဟုလည္း ကြ်န္ေတာ္ ညႊန္းဆိုလိုပါသည္။
(ခ) မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္ သို႔မဟုတ္ ၿပိဳးျပက္ ပ်ားအံု မွန္ကူကြက္
"ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ကို ဖတ္႐ႈၿပီးၿပီးခ်င္း ပင္ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" ကို ကြ်န္ေတာ္ ဖတ္ရႈ ရျပန္သည္။ ဇာတ္ေကာင္ကေတာ့ တစ္ဦးတည္းသာ။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းအရာ ကေတာ့ တကြဲစီ ဟု ဆိုရမည္ ျဖစ္သည္။ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" က ကိုသက္ခိုင္ ၏ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း ျဖစ္သည္။ အတၳဳပၸတၱိ အေနႏွင့္ေတာ့ မဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္ က သူ႔အေၾကာင္းသူ စာေရးသူ ကို ျပန္ေျပာျပ ေနဟန္ ျဖင့္ ေရးဖြဲ႔ထားသည္။ အၾကမ္းဖ်င္းအားျဖင့္ေတာ့ ၁၉၆၀ တဝိုက္ေလာက္တြင္ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္း လာခဲ့ေသာ လူတစ္ေယာက္ ၏ ဘဝ။ သာမန္ထဲက သာမန္လူတစ္ေယာက္မွ်သာ။ ဘာမွမဆန္း ဟု ဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ဆန္းေနသည္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျမန္မာစာေပ ၏ ျဖစ္ေန ပ်က္ေန ရသည့္ဘဝျဖစ္သည္။ ေျခေတြလက္ေတြ ကို တုပ္ေႏွာင္ကာ အလြန္ က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္း စြာ ေရးေနသားေန ရေသာ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ ဘဝျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသားဂုဏ္သိကၡာ ကို ညွိဳးႏြမ္းထိခိုက္ ေစလိမ့္မည္ ဟူေသာ မေလ်ာ္ေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ျဖင့္ ျပည္တြင္းမွ ေနာင္ေတာ္ စာေရးဆရာ တို႔သည္ အျဖစ္အပ်က္ အမွန္တို႔ကို စာဖတ္ပရိသတ္သို႔ မျခြင္းမခ်န္ တင္ျပျခင္း မျပဳႏိုင္ၾက႐ွာ။ ေခတ္ ၏ သ႐ုပ္၊ ေခတ္ ၏ ပကတိအ႐ွိတရား တို႔ကို အႏုပညာလက္ရာ အသီးသီး တို႔တြင္ ထင္ဟပ္ ေဖာ္ျပျခင္း မစြမ္းႏိုင္ၾက႐ွာ။ မ်ားစြာေသာ ထုိထို သူတို႔၏ အေတြ႔အႀကံဳ တို႔သည္ လုပ္တိုင္းကုန္း တြင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ ၾကရ ႐ွာသည္။ အက်ိဳးဆက္အားျဖင့္ အစဥ္မျပတ္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္း လာၾကေသာ ျမန္မာ လူငယ္ မ်ိဳးဆက္သစ္ တို႔သည္ တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နား ႏွင့္သာ ၿပီးၾကရ႐ွာသည္။ အျခားအျခားေသာ သူတို႔၏ အေတြ႔အၾကံဳ တို႔မွ သင္ခန္းစာ ယူစရာ ကို မယူနိုင္ၾကဘဲ ျပဳၿပီးေသာ အမွားတို႔ကိုသာ ထပ္တလဲလဲ က်ဴးလြန္မိၾက ရ႐ွာသည္။ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေလ့အထံု အမူအက်င့္ တို႔ကိုလည္း သူတပါးထံမွ ဆင့္ပြားရယူ ႏိုင္ျခင္း မ႐ွိေတာ့ ေသာေၾကာင့္ တိုင္းျပည္တြင္ အထူးနစ္နာ ရပါသည္။ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္း က ဆိုခဲ့သကဲ့သို႔ ကိုယ္က်င့္သီလ စရဏ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ ရန္မွာ ေလာကနီတိ က်မ္း ေတြက စြမ္းႏိုင္သည္မဟုတ္။ လူတို႔၏ ႏွလံုးသား အတြင္းသို႔ နက္နက္နာနာ ထိခိုက္ခံစား ေစရေသာ ရသစာေပ ကသာ တတ္ႏိုင္သည့္ အလုပ္ျဖစ္ပါသည္။ သည္သို႔သည္ပံု ကြ်န္ေတာ္တို႔ ျဖတ္သန္း ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကလည္း နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ ႏွစ္ငါးဆယ္ ခ်ဥ္းခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ ဟုပင္ ဆိုရမည္လား မသိ။ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ကိုသက္ခိုင္ ၏ ျဖတ္သန္းမႈကလည္း ႏွစ္ငါးဆယ္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ စာေပ သည္ တစံုတရာ ကို ကိုယ္စားျပဳရမည္ ဆိုျငားအံ့။ ထို ကိုယ္စားျပဳရမည့္ တစံုတရာ သည္ အမွန္တရား သာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ လွပါသည္။ တစံုတရာ ကို ဦးတည္ရမည္ ဆိုျငားအံ့။ ထို ဦးတည္ရမည့္ တစံုတရာ သည္ လြတ္လပ္ျခင္း၊ ျငိမ္းခ်မ္းျခင္း ႏွင့္ တရားမွ်တျခင္း တို႔သာ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ လွပါသည္။ ဒါကိုပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က စာေပသစၥာ ဟု ညႊန္းဆို ေခၚေဝၚ ေနၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" တြင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စာေပတြင္ လပ္ေနဟာေန သည့္ကြက္လပ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် ျဖည့္စြက္ရန္ စာေရးသူက အားထုတ္ထားသည္ ကို ကြ်န္ေတာ္ အထင္အ႐ွား ေတြ႔ရသည္။ တစစီ ျဖစ္ေနေသာ သမိုင္းပံုကားခ်ပ္ တို႔ကိုလည္း စာဖတ္သူက ျပန္လည္ ဆက္ရစပ္ရသည္။ ကိုသက္ခိုင္၏ လူတန္းစားလကၡဏာ ကို မည္သို႔ သတ္မွတ္ရမည္ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေဝခြဲမရ။ ေယဘုယ် ၿမိဳ႕ျပလူတန္းစား လကၡဏာ အခ်ိဳ႕ေတာ့ သူ႔တြင္ ႐ွိေကာင္း႐ွိလိမ့္မည္။ ေခတ္ဆိုသည္ကေတာ့ ထိုေခတ္တြင္ ႐ွင္သန္ျဖတ္သန္း ေနေသာသူ ဟူသမွ် ကို ႐ိုက္ခတ္ေနသည္ခ်ည္း။ တခု႐ွိသည္က ေခတ္၏႐ိုက္ခတ္မႈ ကို တံု႔ျပန္ပံုခ်င္း ေတာ့ တစ္ေယာက္ ႏွင့္ တစ္ေယာက္ တူႏိုင္မည္မထင္။ ဘဝအေတြ႔အၾကံဳ၊ ျဖတ္သန္းမႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္အေျခအေန တို႔ကလည္း ထပ္တူညီမွ် ႏိုင္သည္မဟုတ္။ ကိုသက္ခိုင္ကေကာ သူ႔ေခတ္ကိုသူ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ပါသလဲ။ သူ႔ဘဝက စံုတန္သေ႐ြ႕စံုသည္။ ဆန္းတန္သေ႐ြ႕ဆန္းသည္။ အခ်ိဳးအေကြ႔၊ အနိမ့္အဝွမ္း၊ အျမင့္အေမာက္ တို႔ကလည္း မ်ားသည္။ သူ ေတြ႔ဆံု သိကြ်မ္း ခဲ့သူတို႔တြင္ နာမည္ႀကီး ရာဇဝတ္သား တို႔မွသည္ ႏိုင္ငံ ၏ အျမင့္ဆံုးအာဏာ ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသူ တို႔အထိပါသည္။ စီးပြားေရးေလာက တြင္ "ဒင္" ဟု ဆိုရေလာက္ ေသာ လူတန္းစား အလႊာ တစ္ခုႏွင့္လည္း သူ ပတ္သက္ခဲ့သည္။ ဒါေတြကို သူ ဘယ္လို တံု႔ျပန္ပါသလဲ။ ဒါကို ကြ်န္ေတာ္က စိတ္ဝင္စားမိသည္။ စာေရးသူ က ကိုသက္ခိုင္ အေၾကာင္းကို ေရးဖြဲ႔ထားပံု ကေတာ့ "ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ကဲ့သို႔ စကားေျပာဟန္ျဖင့္ ေရးဖြဲ႕ထားသည္။ အတၳဳပၸတၱိအသြားမ်ိဳး မဟုတ္။ လူတစ္ေယာက္က အျခားလူတစ္ေယာက္ကို စကားေျပာေနသလို ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေတြကို ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား သြားတာကိုလည္း မၾကာမၾကာ ေတြ႔ရသည္။ စကားအလ်ဥ္ မျပတ္ လွ်င္ မျပတ္သလို တစံုတရာ ကို အထူးျပဳေျပာရာတြင္ ျဖစ္တတ္သည့္ပံုမ်ိဳး။ တခ်ိဳ႕အျဖစ္အပ်က္ တို႔တြင္ ကိုသက္ခိုင္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြက တိုင္းသိျပည္သိ ျဖစ္သူမ်ား။ သည္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၏ အမည္ေတြကိုလည္း ပုဂၢိဳလ္ေရး အာဃာတ မပါဘဲ သူေတြ႔သေလာက္ ၾကံဳသေလာက္ ေျပာျပ ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဒါမွလည္း ဇာတ္လမ္းက ပို၍ အသက္ဝင္လိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ႀကီး ကို ေဒါင္လိုက္ေကာ အလ်ားလိုက္ပါ ျမင္ႏိုင္ေစလိမ့္ မည္ျဖစ္သည္။ ေနရာတကာ တြင္ အမည္ေတြကို ထိမ္ခ်န္ ေနစရာမလို။ တခုပဲ႐ွိပါသည္။ စာေရးသူ က သူ႔စာ အေပၚ တာဝန္ယူရမႈ ကေတာ့ ပို၍ ႀကီးေလးသြားခဲ့ ရၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက စာ႐ွည္႐ွည္ ေရးေတာ့မည့္ စာေရးသူ တိုင္း မလႊဲသာ မေ႐ွာင္သာ ၾကံဳေတြ႔ရေလ့႐ွိသည့္ "အီသြားအိုင္သြား" ႏိုင္သည့္ အခက္အခဲ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ယခု သည္စာကို ေရးၿပီးခ်ိန္အထိေတာ့ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" က အပိုင္း(၃၀) တိုင္ခဲ့ရၿပီ ျဖစ္သည္။ ယခု အထိကေတာ့ သင့္ေလ်ာ္ရာ စကားစပ္ စကားဆက္ တို႔ျဖင့္ စာက ေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ ျဖစ္ေနဆဲ။ ေနာင္ လာမည့္ အပိုင္းမ်ားတြင္လည္း စာေရးသူက ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ဆက္ "သယ္" သြားႏိုင္မည္ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယံုၾကည္ေနမိပါသည္။
(ဂ)
စာေပေလာက တြင္ေတာ့ ယခုမွ စတင္ စာေရးသူ ကို ကေလာင္သစ္ ဟု ေယဘုယ် သေဘာအားျဖင့္ ရည္ညႊန္းေလ့ ႐ွိၾကသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သည္စကားလံုးကို သိပ္မႀကိဳက္။ "ကေလာင္သစ္" ဟူေသာ စကားလံုး၏ ေနာက္ကြယ္တြင္က အသစ္ျဖစ္ခ်င္းသာမက အေတြ႔အၾကံဳ ႏုနယ္ေသးသည့္ သေဘာ၊ စမ္းတဝါးဝါး ျဖစ္ေနေသးသည့္ အသြင္၊ ဒါေတြက တဆက္တည္းပါေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ ကေတာ့ ထိုအဓိပၸာယ္ တို႔ကို သိပ္မၾကိဳက္။ "စာ" ကို ၾကည့္၍သာ ဆံုးျဖတ္သင့္သည္ ဟု သေဘာရ ပါသည္။ ယခုမွ ပရိသတ္ ေ႐ွ႕ေမွာက္သို႔ ခ်ျပေသာ္လည္း အေတြ႔အၾကံဳ ႏုနယ္ခ်င္မွ ႏုနယ္ေပလိမ့္မည္။ စမ္းတဝါးဝါး ျဖစ္ခ်င္မွလည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ့္ သတ္မွတ္ခ်က္ နွင့္ ကိုယ္ (သူက ယခုမွ စာ႐ွည္႐ွည္ ေရးဖူးပါသည္ ဝန္ခံေစကာမူ) စာေရးဆရာမင္းဒင္ ကို အရည္အေသြး ျပည့္မီေသာ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္း ဟုသာ သတ္မွတ္မိပါသည္။ ယခုမွ စာဖတ္ပရိသတ္ ေ႐ွ႕ေမွာက္ သူ႔ အႏုပညာ အခင္းအက်င္း တို႔ကို တည္ခင္း ျပသ ေသာ္လည္း သူ႔ ႏွလံုးသား ထဲတြင္မူ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကတည္းက စာစေရးသားခဲ့သူ ဟု ကြ်န္ေတာ္ ယူဆမိသည္။ တဆက္တည္းမွာပင္ အစားေကာင္းစားရလွ်င္ ခ်စ္ေသာခင္ေသာသူ တို႔ကို သတိရသည္ ဟူေသာ စကားကဲ့သို႔ စာေကာင္း ကို ဖတ္ရေသာ ကြ်န္ေတာ္ သည္ စာဖတ္ဝါသနာပါသူ ဖခင္ ႏွင့္တကြ ျမန္မာျပည္မွ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း မ်ားကိုလည္း အထူးတလည္ သတိရမိသည္။ စင္စစ္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ တြင္ စာေရးသားျခင္း ဟူသည္ မိမိ ၏ အႏုပညာ မ်ိဳးေစ့ကေလးကို ေရျခားေျမျခား တြင္ စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ ရသည္ ႏွင့္တူပါသည္။ တစ္ရာ ရာခိုင္ႏႈန္း နီးပါးေသာ ျမန္မာျပည္မွ စာဖတ္သူမ်ားသည္ အင္တာနက္ ကို လက္လွမ္းမမီႏိုင္။ ဒါကေတာ့ "ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ႏွင့္ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" ကို ဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္တြင္ ေပၚလာေသာ မခ်င့္မရဲ စိတ္ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ေတာ့ ေရျခားေျမျခား တြင္ အပင္ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ အနုပညာ ပင္ပ်ိဳကေလးမ်ားကို မိခင္ေျမႀကီး တြင္ ေျပာင္းေရႊ႕ စိုက္ပ်ိဳး ႏိုင္ရန္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားစိုက္ထုတ္ၾကရ ဦးမည္ျဖစ္သည္။ ေလာေလာဆယ္ တြင္ေတာ့ လက္လွမ္းမီရာ ေျမေရ တို႔တြင္သာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စိုက္ေနပ်ိဳးေန ရဦးမည္ ျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ စာဖတ္သူ တို႔ကေကာ ဘယ္လို ယူဆ ၾကပါလိမ့္။ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္ေနမိပါသည္။
ျမန္မာစာေပပန္းမ်ား မိခင္ေျမႀကီး တြင္ ျပန္လည္ ပြင့္လန္း ႏိုင္ပါေစသတည္း
ညိဳထက္ညိဳ
ရည္ညႊန္း။ ။ "ျဖစ္ပ်က္႐ွာပံုေတာ္ ခရီးသည္" ႏွင့္ "မင္းဒင္ ၏ သက္ခိုင္" ( http://mindinn.blogspot.com )
mtj အေၾကာင္း တေစ့တေစာင္း
ကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္ ———- ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေမာင္သႀကၤန္ (mtj) လို႕မွည့္ထားတယ္
ကိုယ္႔ကို သူငယ္ခ်င္းေတြကဒီလိုေခၚတယ္ ———- ေဟ့ေရာင္၊ ၀င္းႏိုင္၊ ၀က္ကေလး၊ ကိုအတာ၊ ဦးစပ္မိ
ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္ ———- မဲဇာ
ကိုယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ ———- ဆက္ေလ
ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုးေတြက-
အေရာင္ဆိုရင္ ———- အေထြအထူးမရွိ
အ၀တ္အစားဆိုရင္ ———- အေထြအထူးမရွိ
အစားအစာဆိုရင္ ———- အေထြအထူးမရွိ
ပစၥည္းဆိုရင္ ———- အီလက္ထရြန္းနစ္ပစၥည္းမ်ား
သီခ်င္းဆိုရင္ ———- နားေထာင္လို႕ေကာင္းတာ
စာေရးဆရာ ———- ဖတ္လို႕ေကာင္းေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့သူ
စာအုပ္ ———– ဖတ္လို႕ေကာင္းတာ
Life style ———- ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စား
ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ ———- ကြန္ျပဴတာ၊ ဓါတ္ပံု
အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္ ———- ပိုက္ပိုက္
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက ———- ကိုယ့္ကိုကိုယ္၊ မိဘ၊ စစ္၊ ညီမ အငယ္ဆံုး
ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက ———- အေထြအထူးမရွိ
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ———- ဟိုလဒ ေတြ
ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက ———- ကိုယ္ပဲ
ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက ———- ကိုယ္ပဲ
ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္———- AIDS စစ္ဖို႕ ေသြးေဖါက္တဲ့အခ်ိန္
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္ ———- ေသြးအေျဖ ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္
အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္ ———- အေထြအထူးမရွိ
အမွတ္တရေန႔ ———- Feb14
ဆုေတာင္းတုိင္းသာျပည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္းမဲ႔ဆု ———- ၀မ္းစာ မရွာရပါလို၏
အခ်စ္ဆိုတာ ———- သံေယာဇဥ္ + သာယာမႈ
အမုန္းဆိုတာ———- မသိဘူး
အလြမ္းဆိုတာ———- သတိရ ေနတာ
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ———- မေမ့ႏိုင္တာ
ဘ၀ဆိုတာ ———- ၀မ္းစာရွာရတယ္
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ———- ဟိုလဒေတြ
ခ်စ္သူဆိုတာ ———- စစ္
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ဒီလိုထင္တယ္ ———- ငပ်င္း
ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က ———- မရွိ
အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း ———- မရွိ
ေခးေအာာ့္စ္ ေရ ေရးၿပီးၿပီေနာ္ ။ တတ္ဂ္ဂိမ္းေတြ ထဲမွာ ဒီေခါင္းစဥ္ အေတာ္ေပါက္တယ္။ လူတိုင္းလိုလိုေရးၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါနဲ႕ ဖတ္ခဲ့ ႀကံဳခဲ့ဖူးတဲ့ တတ္ဂ္ဂိမ္းေတြကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေရးရလြယ္တဲ့ ပါစင္နယ္ အေၾကာင္းေလးေတြဆို ေပါက္ၾကတာ သတိထားမိတယ္။ သူကိုယ့္တတ္ဂ္ ကိုယ္သူ႕တတ္ဂ္နဲ႕ ခင္မင္ရင္ႏွီးမႈလဲ တိုးတတ္လာတယ္။ တတ္ဂ္မယ့္သူေတြရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္လင့္ခ္ ေတြကို ထည့္ေပးျခင္းအားျဖင့္လဲ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လူပိုသိလာတယ္ SEO အတြက္လဲ အက်ိဳးရွိတယ္။ ဒီလို အားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့ တတ္ဂ္ဂိမ္းေလးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘေလာ့ဂ္ဂါေစ်းတန္းမွာ အၿမဲပဲ ရွိေနေစခ်င္ပါတယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုဆက္တတ္ဂ္ရမလဲ ဆိုေတာ့ ဟိုလဒ ေတြထဲက ေရးခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြ ေရးၾကကြာ
၁၉၉၈ သို႔မဟုတ္ ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလိုမ႐ွိ (ေန႔စဥ္မွတ္တမ္း)
Aug 27.1998 (ၾကာသပေတးေန႔)။ ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္ နဲ႔ ႐ွစ္လေက်ာ္ လံုးလံုး ပိတ္ထားခဲ့တဲ့ ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္ ကို ျပန္ဖြင့္ပါေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က တတိယအသုတ္ပါ။ ပထမ နဲ႔ ဒုတိယ ႏွစ္ေတြေပါ႔။ ပထမအသုတ္ (ေနာက္ဆံုးႏွစ္ နဲ႔ ပဥၥမႏွစ္) နဲ႔ ဒုတိယအသုတ္ (စတုတၳႏွစ္ နဲ႔ တတိယႏွစ္) ေတြက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္လေလာက္ကတည္းက တစ္သုတ္ခ်င္း ခြဲဖြင့္ၿပီး စာေမးပြဲ စစ္ၿပီး သြားပါၿပီ။ ခုနစ္ရက္စာသင္၊ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ ဆယ္ရက္ေပးၿပီး စာေမးပြဲစစ္ခဲ့ တာေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ့္ဆီကိုေတာ့ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ မယ့္အေၾကာင္း အသိေပးတဲ့စာက လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္က ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ နီးစပ္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး က်ဴ႐ွင္ေတြေတာ့ ျပန္တက္ေနၾက ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါ စာေမးပြဲ စစ္ၿပီးရင္ ေကာ ေက်ာင္းဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထပ္ပိတ္ဦးမလဲ။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္ဖြင့္ရင္ေကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မူရင္းေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ တက္ခြင့္မွ ရပါေတာ့မလား။ ေက်ာင္းကို လႈိင္သာယာ ေ႐ႊ႕ေတာ့မယ္ဆိုတာ တကယ္လား ( ၁၉၉၇ ကတည္းက ၾကားေနတဲ့သတင္းပါ )။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မေျဖႏိုင္တဲ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေထြးလံုးရစ္ပတ္ ေနမိတယ္။ တကယ္လို႔ ေက်ာင္းကိုမ်ား ေ႐ႊ႕ေတာ့မယ္ဆိုရင္ မနက္ျဖန္ကစၿပီး လာမယ့္ခုနစ္ရက္ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္မိခင္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွာ ေနာက္ဆံုးတက္ ရတဲ့ ေန႔ေတြ ျဖစ္လာေတာ့မွာပါ။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ လိႈင္နယ္ေျမ (RC2)၊ ဗိုလ္တေထာင္နယ္ေျမ(RC1) နဲ႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္နယ္ေျမ(RC3) က ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြဆို ဒီအခြင့္အေရးေတာင္ မရၾက႐ွာ ပါဘူး။ အေျခခံပညာ အထက္တန္းေက်ာင္း ေတြမွာပဲ သက္ဆိုင္ရာစာေမးပြဲ ေတြ သြားေျဖခဲ့ရတယ္။ သူတို႔ကိုက်ေတာ့ အေဝးသင္ နဲ႔ သန္လ်င္ ဘက္ကို ေ႐ႊ႕မယ္ဆိုလားပဲ။ ေ႐ွ႕ဆက္ဘာေတြ ျဖစ္ဦးမလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္ တစ္ေန႔လံုး ေယာက္ယက္ခတ္ ေနမိတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နအဖ အစိုးရ ဟာ သတိႀကီးႀကီး ထားၿပီး အစစအရာရာ ျပင္ဆင္ထားပံု ရတယ္ ဆိုတာကိုလည္း ကြ်န္ေတာ္သတိထား လိုက္မိတယ္။ ခုနစ္ရက္ကေလး ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ တာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေျခာက္တန္းစလံုး တၿပိဳင္ နက္ မဖြင့္ရဲဘဲ ႏွစ္တန္းစီ သံုးသုတ္ ခြဲဖြင့္တဲ့ အခ်က္က ဒါကို ျပေနပါတယ္။ ပထမအသုတ္ နဲ႔ ဒုတိယ အသုတ္ကေတာ့ ေခ်ာေခ်ာေမာေမာပဲ ဘာမွမျဖစ္ဘဲ စာေမးပြဲ စစ္ၿပီးသြားပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုး အသုတ္ကေကာ….။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ (Aug 25 လို႔ ထင္ပါတယ္) ေလာက္ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းသားေတြစုၿပီး လွည္းတန္းလမ္းဆံုမွာ ထိုင္သပိတ္သေဘာမ်ိဳး ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ခ်ိန္းတဲ့ အခ်ိန္ လြဲသြားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ မနက္ျဖန္ အတြက္ စာအုပ္သံုးေလးအုပ္ ကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ တသီတတန္းႀကီး ေတြးေနမိတယ္ ။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္….ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရး…..ေက်ာင္းေရာက္မွ မီးစင္ၾကည့္က ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ေစာေစာ အိပ္ရာဝင္လိုက္တယ္။ အိပ္မေပ်ာ္ပါဘူး။
Aug 28,1998 (ေသာၾကာေန႔)။ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ မနက္ ကိုးနာရီ ထိုးပါေတာ့မယ္ ။ တစ္ႏွစ္႐ွစ္လေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ ကြဲကြာေနၿပီး ခုမွ ျပန္ဆံုၾကတာမို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားခ်င္းေတာ့ နည္းနည္း စိမ္းေနၾကပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကလည္း အခုဖြင့္တဲ့ အသုတ္က ပထမႏွစ္ နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ ဆိုေတာ့ အတန္းႀကီးေတြလို အသိအကြ်မ္း မမ်ားၾကေသးပါဘူး။ ပထမႏွစ္ ေက်ာင္းသားေတြဆို စုစုေပါင္း ေက်ာင္းတက္ရက္မွ ၁၉၉၆ တုန္းက သံုးလေလာက္ပဲ ႐ွိေသးတာပါ။ သူ႔ နီးစပ္ရာ အစုကေလးေတြ အလိုက္ပဲ သြားလာေနၾကတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔ရတယ္။ အခ်ိန္ဇယား ေတာင္ ကြ်န္ေတာ္ မၾကည့္ႏိုင္ေသးဘဲ ကင္တင္းဘက္ကို အရင္ဆင္းသြားလိုက္တယ္။ ၉၆ တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႔မလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔။ ဘယ္သူနဲ႔မွ မေတြ႔တာနဲ႔ အေပၚျပန္တက္ လာၿပီး စာသင္ခန္းဘက္ကို လာလိုက္ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာေတာ့ လူေတာ္ေတာ္ စံုေနပါၿပီ။ နယ္က အေဆာင္ ေနေက်ာင္းသား တခ်ိဳ႕နဲ႔ေတြ႔မွပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း အေျခအေနကို တီးေခါက္ၾကည့္ရပါတယ္။ စေတြ႔ေတြ႔ ခ်င္းဆိုေတာ့ ဘယ္သူကမွ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသးေပမယ့္ ေန႔လယ္ထမင္းစားခ်ိန္ ေတြ႔ၾကဖို႔ေတာ့ ခ်ိန္း လိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း တျခားအတန္းေတြ (လူ႐ွစ္ရာကို ေအ၊ဘီ၊စီ၊ဒီ ဆိုၿပီး ခြဲထားတာပါ) ကို စနည္းနာဖို႔ စာသင္ခ်ိန္ မၿပီးခင္ပဲ အတန္းထဲက ျပန္ထြက္လာလိုက္တယ္။ ကင္တင္းဘက္ ျပန္သြားရင္ ေကာင္းမလား… ေ႐ွ႕က Mechanical ေဆာင္ေတြ ဘက္ကိုေငးရင္း ကြ်န္ေတာ္ စဥ္းစားေနတုန္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ ေခၚသံၾကားလို႔ ကြ်န္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒုတိယႏွစ္က သူငယ္ခ်င္း (သူက Architecture ကပါ ) တစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ၁၉၉၆ ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိကြ်မ္းခဲ့တာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကင္တင္းဘက္ကို ျပန္ဆင္းလာၿပီး Mini Hi မွာ ဝင္ထုိင္လိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စကားနည္းနည္းပါးပါး ေျပာၿပီးတာနဲ႔ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တခုခုလုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း စကားစတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ လည္း သူ႔မွာ ဘာအစီအစဥ္ ႐ွိလဲ လို႔ သူ႔ကို ေမးလိုက္ေတာ့ သူက ခဏစဥ္းစားၿပီး အခုေလာေလာဆယ္ ေရတိုအေနနဲ႔ အခုလုပ္ေနတဲ့ ခုနစ္ရက္ပညာေရးကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ သူ စိတ္ကူးရတဲ့ အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ ကို ေျပာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္ေျပာေနတုန္းပဲ ခုနက ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ နယ္ေက်ာင္းသား ေတြ ကင္တင္းဆင္းလာတာ ေတြ႔လို႔ ကြ်န္ေတာ္ လွမ္းေခၚလိုက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္ပင္ၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္လုပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ ေတြကို အၾကမ္းဖ်င္း ခ်မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ စုစုေပါင္းမွ အခ်ိန္ ခုနစ္ရက္ပဲ ရတယ္။ ဒီခုနစ္ရက္မွာ လုပ္စရာ႐ွိတာကို ျမန္ျမန္ လုပ္ၾကမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အစီအစဥ္ကေတာ့ လက္႐ွိစာသင္ေနတဲ့ တန္းခြဲ႐ွစ္ခု (ပထမ နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္) ဆီကေနၿပီး ခုနစ္ရက္ ပညာေရးကို ကန္႔ကြက္တယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို လက္မွတ္ေတြလိုက္ၿပီး ေကာက္ခံရမယ္။ တန္းခြဲတစ္ခုကို လူႏွစ္ေယာက္ တာဝန္ယူရမယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္တန္းခြဲအတြက္ တာဝန္ယူလိုက္ပါတယ္။ လက္မွတ္စုထိုးၾကမယ့္ စာရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စဥ္းစား ၿပီး ေနာက္ဆံုး "ခုနစ္ရက္ ပညာေရး ကို ကန္႔ကြက္၍ စာသင္ခ်ိန္ တိုးျမွင့္ေပးရန္ ပန္ၾကားျခင္း" ဆိုတာကို ပဲ အတည္ျပဳလိုက္တယ္။ အစပိုင္းတုန္းက ပိုၿပီး ျပင္းထန္တဲ့ စကားလံုးေတြ သံုးဖို႔ စိတ္ကူးမိေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားထုၾကား ညီညြတ္ေရးကို ဘာမွ မတည္ေဆာက္ရေသးတာမို႔ စကားလံုးေတြ ကို ေဖ်ာ့ေပးလိုက္တာပါ။ တခ်ိဳ႕ႏုနယ္တဲ့ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ လက္မွတ္ထိုးဖို႔ လက္တြန္႔သြားမွာ စိုးတာလဲ ပါတာေပါ႔။ အားလံုးတိုင္ပင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းကို (သူပဲ အစီအစဥ္အေသးစိတ္ ခ်ျပတာမို႔ သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္အေနနဲ႔ သေဘာထားလိုက္ပါၿပီ) စည္း႐ံုးေရး ကိစၥ အတြက္ေမးရတယ္။ တကယ္က ကြ်န္ေတာ္က ဒီဘာသာရပ္မွာ ကြ်မ္းက်င္သူ မဟုတ္လွပါဘူး။ သူ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ အေသးစိတ္ ထပ္ေဆြးေႏြးၿပီး ေလာေလာဆယ္အေနနဲ႔ေတာ့ အလ်ားလိုက္စည္း႐ံုးေရး ကိုပဲ ဦးစားေပးလုပ္ဖို႔ သေဘာတူဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ က်ယ္ျပန္႔ေရးေပါ႔ ။ ေဒါင္လိုက္(ျမွင့္တင္ေရး) စည္း႐ံုးေရး ကိုေတာ့ ေနာက္မွပဲ လုပ္ရပါေတာ့မယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ိန္မရပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး လူစုခြဲေတာ့ ညေန သံုးနာရီ ထိုးပါေတာ့မယ္။ တန္းခြဲေတြက ေလးနာရီမွာမွ ၿပီးမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ျပန္ၿပီး လိုတာေလးေတြ ျပင္ဖို႔ အေတြးနဲ႔ ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ကေလးဆီ ဦးတည္ လိုက္တယ္။ အတန္းမတက္ျဖစ္လို္က္လို႔ လြတ္သြားတဲ့ စာေတြကိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကပဲ ဖိုတို ျပန္ဆြဲ လိုက္ေတာ့မယ္။ ဒီလိုေတြးရင္း ေက်ာင္းဝင္းကအထြက္မွာပဲ ဒီေန႔ဟာ ႀသဂတ္စ္ ၂၈ ရက္ေန႔ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္ ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းတာ ဆယ္ႏွစ္ေျမာက္တဲ့ေန႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္….၁၉၉၆ က ေသြးေတြနဲ႔…..။
Aug 29,1998 (စေနေန႔) ။ ။ ဒီေန႔မနက္ေတာ့ ႐ွစ္နာရီ ေလာက္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္း ေရာက္ပါတယ္။ ကင္တင္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္မွတ္လိုက္ေကာက္ခံမယ့္ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ေတြ႔ လိုက္ၾကတယ္။ မနက္ကိုးနာရီ စာသင္ခန္းဖြင့္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အားလံုး လက္မွတ္ေကာက္ခံမယ့္ စာ႐ြက္ကိုယ္စီ နဲ႔ ကိုယ့္တန္းခြဲကိုယ္ သြားလိုက္ၾကတယ္။ ပထမ စစခ်င္း စာ႐ြက္ေပၚက ကြ်န္ေတာ့္ ခံုနံ ပါတ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ အမည္ နဲ႔ လက္မွတ္ ကို ေရးထိုးလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေ႐ွ႕မွာ ဆရာစာသင္ ေနတုန္းပဲ (စာေမးပြဲမွာ ပါမယ့္အပုဒ္ေတြကို ေ႐ြးသင္ေနတာပါ) ကြ်န္ေတာ္ နဲ႔ နီးစပ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီ တစ္ခံုၿပီးတစ္ခံု ကူးသြားၿပီး လက္မွတ္လိုက္စုရတယ္။ တခ်ိဳ႕လည္း ခ်က္ခ်င္းမထိုးရဲ ၾကေသးပါဘူး။ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္က လူရင္းေတြဆီ အရင္ ခ်ဥ္းကပ္ရတာပါ ။ ေန႔လယ္ ထမင္းစားခ်ိန္မွာေတာ့ အတန္းထဲက လူတဝက္ေက်ာ္ေလာက္ရဲ႕လက္မွတ္ေတြ ရခဲ့ပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ ကင္တင္းမွာ ျပန္ဆံုၿပီး သူ႔အေျခအေန ကိုယ့္အေျခအေန ဆန္းစစ္ရတယ္။ ေန႔လယ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်ိန္ မွာေတာ့ က်န္ေနေသးတဲ့ လက္မွတ္ေတြကို ထပ္ၿပီး လိုက္စုရပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကို လည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း နားဝင္ေအာင္ ႐ွင္းျပရတယ္။ တျခားသူေတြရဲ႕ လက္မွတ္ေတြကို ျပရင္း ေက်ာင္းသားအားလံုးရဲ႕ အေရးမို႔ ပါဝင္ လက္မွတ္ေရးထိုးေပးဖို႔ စည္း႐ံုးရပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာ အခ်ိန္ အကန္႔အသတ္ က အလြန္ႀကီးမားေနလို႔ တစ္ရက္တည္းနဲ႔ ၿပီးေအာင္ ႀကိဳးစားရတာပါ။ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ တန္းခြဲက အားလံုးနီးပါး ရဲ႕လက္မွတ္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ရ႐ွိ ခဲ့ပါၿပီ ။ မနက္ျဖန္က်ရင္ လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ဦးညီလွငယ္ နဲ႔ သိပၸံ ႏွင့္ နည္းပညာ ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္း ( အသစ္ဖြင့္လိုက္တဲ့ ဌာနပါ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းလည္း ပညာေရး ဝန္ႀကီးဌာန လက္ေအာက္ကေန ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္) ဆီကို တင္ျပဖို႔ သေဘာတူလိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတြက္ မိတၱဴေတြကိုေတာ့ ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က တာဝန္ယူ ဖိုတိုဆြဲေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း လူစုခြဲ လိုက္ၾကတယ္။ ညေနငါးနာရီ ေလာက္ေပါ႔။
Aug 30,1998 (တနဂၤေႏြေန႔) ။ ။ ဒီကေန႔ မနက္ ေက်ာင္း႐ံုးခန္း ဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းပဲ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း က လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီ ကိုယ္တိုင္သြားေပးလိုက္ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ မေန႔ကအထိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈပ္႐ွားမႈ က ဘာမွ တရားဝင္ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီမနက္ မွာေတာ့ လႈပ္႐ွားမႈက စၿပီး အသက္ဝင္လာခဲ့ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကင္တင္းမွာ ခဏထိုင္ၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္ လုပ္မယ့္ အစီအစဥ္ ေတြကို တိုင္ပင္ရတယ္။ ဒီေန႔ ေန႔တြင္းခ်င္းပဲ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက တံု႔ျပန္မႈ တစ္ခုခု ကျပန္လာေတာ့မယ္။ ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္မွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘက္က တန္ျပန္ဖို႔ အဆင္သင့္ ႐ွိမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေန႔လယ္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ဆီက အက်ိဳးအေၾကာင္း ေမး ၾကည့္ဖို႔ Building one မွာ လူစစုၾကပါတယ္။ တစ္နာရီေလာက္မွာေတာ့ ဦးညီလွငယ္ ႐ံုးခန္းထဲက ထြက္ လာၿပီး စာေမးပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ နည္းလြန္းတဲ့အတြက္ တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေတာင္းဆို ခ်က္ကို မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း ႐ွင္းလင္းေျပာျပ ပါေတာ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘက္ကလည္း ခုနစ္ရက္ သင္ၾကား႐ံု နဲ႔ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုဖို႔ ဘယ္လိုမွ မလံုေလာက္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အထူးသျဖင့္ နယ္က ေက်ာင္း သားမ်ားအဖို႔ ပိုၿပီး ထိခိုက္ေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္က ေက်ာင္းသားေတြက က်ဴ႐ွင္ယူဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္ေသးေၾကာင္း ျပန္ၿပီး တင္ျပပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မရပါဘူး။ ဒီလို ပါေမာကၡခ်ဳပ္ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခ်ီအခ် ေျပာေနၾကတုန္း ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းေျပာင္းရမယ့္ ကိစၥ ေရာက္လာပါတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ပါေမာကၡခ်ဳပ္က သူ႔အေနနဲ႔ ဘာမွ တရားဝင္ မသိ႐ွိရေသးဘူးလို႔ပဲ မယုတ္မလြန္ ေျပာသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဒီေန႔ ညေန၊ ဒါမွမဟုတ္ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္း နဲ႔ ေတြ႔ဆံုလိုတဲ့ အေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ပါတယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ မနက္ျဖန္က်ရင္ ဝန္ႀကီး လာလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကား ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ရ႐ွိ ခဲ့ပါတယ္။ လႈပ္႐ွားမႈက ေနာက္တစ္ဆင့္ တက္ခဲ့ရပါၿပီ။
Aug 31,1998 (တနလၤာေန႔) ။ ။ ဒီေန႔ ေန႔လယ္ ဝန္ႀကီး ဦးေသာင္း ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္႐ံုးခန္း ကေန ပါေမာကၡခ်ဳပ္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ထြက္လာၿပီး တင္ျပစရာ ႐ွိတာ တင္ျပၾကဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ကို ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အပါအဝင္ တျခား ကိုယ္စားလွယ္ေတြ (နယ္ေက်ာင္း သားအမ်ားစုပါ) တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ထၿပီး ( ၾသဘာလမ္းထိပ္မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ စုထုိင္ေနၾက တာပါ) ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လိုလားခ်က္ေတြကို တင္ျပရပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ စာသင္ခ်ိန္ကို တိုးျမွင့္ ေပးဖို႔ပါ။ ဒီေတာင္းဆိုခ်က္ရဲ႕ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လိုလားခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိတာ ေပါ႔ဗ်ာ။ ပင္မ အေရးအႀကီးဆံုး အခ်က္အေနနဲ႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ေျပာင္းေ႐ႊ႕ခံရေတာ့မယ့္ အေရးကို ကာကြယ္တားဆီးဖို႔ လုပ္ေနရတာပါ။ ေက်ာင္းအေ႐ႊ႕မခံ ရေတာ့မွပဲ က်န္တဲ့ အရာအားလံုးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆက္လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မႏွစ္က အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ အဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ဒဏ္က်ခံေနရၿပီ ျဖစ္တဲ့ ၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ က ရဲေဘာ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျပန္လည္လြတ္ေျမာက္ေရး ေတာင္းဆိုဖို႔ေကာ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ ေတြ ကြင္းဆက္မျပတ္၊ မ်ိဳးဆက္မျပတ္ဖိုု႔ေကာ ဒါေတြအားလံုးဟာ ေက်ာင္းအေ႐ႊ႕မခံရေရး အေပၚမွာပဲ တည္ေနမွီေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ပဲ ပထမဆံုး ေျခလွမ္းအေနနဲ႔ စာသင္ခ်ိန္ကို အရင္ကလိုပဲ ပံုမွန္ စာသင္ ႏွစ္တစ္ႏွစ္ အထိ တိုးျမွင့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနတာပါ။ အေျခအေန တစ္ခုလံုးကို ျခံဳၿပီး ေျပာမယ္ဆိုရင္ ေတာ့ လမ္းအားလံုးဟာ ေရာမၿမိဳ႕ႀကီးကို ဦးတည္ေနတယ္ ဆိုသလိုပဲ စစ္အာဏာ႐ွင္စနစ္ ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ေနတာေပါ႔ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေက်ာက္ခဲကို ေရညွစ္ ေနသလိုပါပဲ။ ဦးေသာင္းဆီက ဘာတစ္ခုမွ ေရေရရာရာ စကားထြက္မလာပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အထက္က ညႊန္ၾကားခ်က္အရ စာသင္ခ်ိန္ကို တိုးျမွင့္ မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ပဲ ယတိျပတ္ ေျပာခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ စစ္အုပ္စု ရဲ႕ သက္တမ္း တေလွ်ာက္လံုး က်င့္သံုးလာခဲ့တဲ့ တစ္လက္မမွ ေနာက္မဆုတ္ေရး မူ ကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးတာကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ၾကံဳရျပန္ပါၿပီ။ အရယ္အျပံဳး မ႐ွိ၊ ခံစားခ်က္ တစြန္းတစ မထင္၊ လူတစ္ေယာက္ ရဲ႕ မ်က္ႏွာထက္ ဖားတစ္ေကာင္ရဲ႕ မ်က္ႏွာ နဲ႔ တူေနတဲ့ ဦးေသာင္း ရဲ႕ မ်က္ႏွာေသ ကို ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ အေျဖကို ၾကိဳသိေနၿပီး ျဖစ္လို႔လည္း ထူးၿပီးေတာ့ မအံ့ၾသ ေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခုပဲ ႐ွိပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ၾကဖို႔ပါ။
Sept 1,1998 (အဂၤါေန႔) ။ ။ မနက္ကိုးနာရီ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းကို ေရာက္ပါ တယ္။ အတန္းဘက္ ခဏသြားၾကည့္ၿပီး ကင္တင္းဆီ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ဆယ္နာရီ ေလာက္က်ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဖြဲ႔ လူစံုၿပီး ေ႐ွ႕ဆက္မတိုးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လႈပ္႐ွားမႈ ကို အဆင့္တစ္ခု ထပ္ျမွင့္ဖို႔ ေဆြးေႏြးရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ကြ်န္ေတာ္ တို႔အားလံုး ကိုယ့္တန္းခြဲကိုယ္ သြားၿပီး ေက်ာင္းသားထုၾကား ျဖစ္ေနတဲ့ သေဘာထားေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ တီးၾကည့္ေခါက္ ၾကည့္ဖို႔ သေဘာရၾကပါတယ္။ ေန႔လယ္ႏွစ္နာရီ ေလာက္ ျပန္ေတြ႔ဖို႔လည္း ခ်ိန္းလိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ့္တန္းခြဲ ျပန္သြားၿပီး အေျခအေန ကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ထက္သန္တက္ၾကြ မႈေတာ့ နည္းနည္း ေလ်ာ့ရဲ ေနတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္၊ ၁၉၉၆ တုန္းက အေျခအေန ဝန္းက်င္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ကြာျခားသြားပါၿပီ။ ဒါကလည္း သဘာဝက်ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကေတာ့ အတန္းကလည္း ေျခာက္တန္းစလံုး၊ လူကလည္း ငါးေထာင္နီးပါး၊ ႏွစ္ျပည့္ ေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ ၊ တျခား တကၠသိုလ္ ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြကလည္း ကိုယ့္အနီးအနားမွာ၊ အားလံုးက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ပါ။ အခုကေတာ့ အတန္းကလည္း ႏွစ္တန္းထဲ၊ လူကလည္း တစ္ေထာင္ေက်ာ္ေက်ာ္ တျခား ကိုယ္နဲ႔ တူတူ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ တကၠသိုလ္ေတြကလည္း ပိတ္ထားေတာ့ အေျခအေနက ကြာျခား ခ်င္တိုင္း ကြာျခား သြားပါၿပီ။ ေန႔လယ္ ႏွစ္ခ်က္ထိုး ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ "ေမတၱာ ေပါင္းကူး" မွာ ျပန္ေတြ႔ ၾကပါတယ္။ သူ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကင္တင္းမွာ စကားေျပာခ်င္ပံု မရဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း သူ႔လုိပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကင္တင္း ေဘးလမ္းက ဖဲ့ထြက္ၿပီး ေဘာလံုးကြင္း ဘက္ဆီ ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ ရာသီဥတု က မႈိင္းညိဳ႕ေနတယ္။ ဟိုးအေဝးက တလိပ္လိပ္တက္ ေနတဲ့ မီးခိုးတန္း ျဖဴျဖဴကေလးကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာလည္း အမ်ိဳးအမည္ မသိတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ ေလးလံတင္းၾကပ္ ေနတယ္။ ေဘာလံုးကြင္းနားေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးမွာပဲ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ခဏ ၿငိမ္ေနမိၾကၿပီး သူငယ္ခ်င္းဆီက စကားသံ တိုးတိုးညင္းညင္း ထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆီမွာ ႐ွိတဲ့ အေျခအေန အတိုင္းအတာ ေတြနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လႈပ္႐ွားမႈ ကို ေ႐ွ႕ဆက္မယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းပါ။ ဟုတ္ပါတယ္။ မနက္ျဖန္မွာ ခုနစ္ရက္ ပညာေရး ကို ကန္႔ကြက္ဖို႔ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ တျခား ရဲေဘာ္ေတြ တိုင္ပင္ၿပီးၾကပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလံကို ဘယ္အဆင့္အထိ လႊင့္မလဲ ဆိုတာ သူ႔ကိုေမးေတာ့ သူက "ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလုိမ႐ွိ" ဆိုတဲ့ ကန္႔ကြက္ခ်က္ ကိုပဲ ပင္မ အျဖစ္ထားမယ္ ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ ကိုေျပာတယ္။ တျခား ေတာင္းဆိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အရံေပါ႔။ ဒါေလာက္ဆို ကြ်န္ေတာ္ နားလည္ လိုက္ပါၿပီ။ ေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္ကို အတန္းျပန္ၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် စည္း႐ံုးထားဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ မနက္ျဖန္ ကိုးနာရီ မွာ ဆံုဖို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်ိန္းလိုက္ၿပီး အခု လမ္းခြဲဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး သူ ကြ်န္ေတာ့္လက္ကို ဖ်စ္ညွစ္ ႏႈတ္ဆက္တာ ကြ်န္ေတာ္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္ မိတယ္။ ပိုင္းျဖတ္ထားတဲ့ သူ႔အသြင္ကို ကြ်န္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ သူ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားအားလံုး ကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ တိုက္ပြဲ…တိုက္ပြဲ….ဟုတ္တယ္…တိုက္ပြဲ နဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အဆံုးသတ္ ရေတာ့မယ္။
Sept 2,1998 (ဗုဒၶဟူးေန႔) ။ ။ ဒီေန႔မနက္ အေစာႀကီး ကြ်န္ေတာ္ ႏိုးေနပါတယ္။ အေမ့ကိုေတာ့ ေက်ာင္းေစာေစာ သြားမယ့္ အေၾကာင္းေျပာၿပီး ျပင္ရဆင္ရတယ္။ အားလံုး ျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္ မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ Drawing board ေပၚက ေအာက္ခံ ကတ္ထူျပားကို ကြ်န္ေတာ္ ျဖဳတ္လိုက္တယ္။ေနာက္ၿပီး ၁၉၉၆ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ခဲ့တဲ့ ခြပ္ေဒါင္းအလံ ပိုစတာ ကို ကတ္ထူျပားထဲ လိပ္ထည့္လိုက္တယ္။ အတူတူ ေက်ာင္းသြားေနက် သူငယ္ခ်င္းေတြဆီ ဖုန္းေခၚေတာ့ တစ္ေယာက္မွ ဒီေန႔ ေက်ာင္းမတက္ျဖစ္ ၾကပါဘူး။ အိမ္မွာပဲ စာက်က္ေတာ့မယ္ လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ နာရီ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနစ္ နာရီ ေက်ာ္ေနပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ လူစုဖို႔ ဆက္မႀကိဳးစား ေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္က်ေနေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ႐ွစ္နာရီခြဲ ေနပါၿပီ။ ကင္တင္းကို ခဏဆင္းသြားလိုက္ ျပီး ကိုးနာရီ ထိုးခါနီးမွာ ကြ်န္ေတာ္ အတန္းထဲ ဝင္ထိုင္ေနလိုက္ပါတယ္။ ကိုးနာရီ အတိမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ဦးေဆာင္တဲ့ ဆႏၵျပမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြ ပိုစတာကိုယ္စီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခန္းဝေ႐ွ႕ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ "ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလိုမ႐ွိ" ဆိုတဲ့ ေၾကြးေၾကာ္သံ နဲ႔ေပါ႔။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းက အခန္းထဲ ဝင္လာၿပီး ဆရာမကို "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခုနစ္ရက္ပညာေရး ကို ကန္႔ကြက္လိုက္ပါၿပီ" လို႔ ႐ို႐ိုေသေသပဲ ခြင့္ေတာင္းရင္း အတန္းထဲ ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း အိတ္ထဲက အသင့္ပါလာတဲ့ ပိုစတာကို ထုတ္ကိုင္ၿပီး အခန္း ဝက သူတို႔နဲ႔ သြားပူးေပါင္း လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္က ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ပါလာ ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စာသင္ခန္း ႐ွစ္ခန္းကို လွည့္လည္စည္း႐ံုး ၿပီး တုိင္ႀကီး ၁၈ တိုင္ ေအာက္ေရာက္လာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲဗ်ာ "လံုထိန္းေတြ ေရာက္လာၿပီ လုံထိန္းေတြ ေရာက္လာၿပီ" ဆိုတဲ့ အသံကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ ခန္႔မွန္းေျခ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔ ငါးမိနစ္ေတာင္ မကြာပါဘူး။ ေထာက္လွမ္းေရးေတြ သတင္းပို႔လိုက္ၿပီ လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တြက္ဆလိုက္ပါ တယ္။ သမိုင္းလမ္းဆံုက အဝါေရာင္ အေဆာက္အဦး ႀကီးထဲမွာ လံုထိန္းတပ္ရင္း တပ္စြဲထားတာကိုး။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ကေလးဆီကေန "အျပင္ကေန ကင္မရာေတြနဲ႔ ဗီဒီယို ႐ိုက္ေနတယ္ေဟ့" ဆိုတဲ့ အသံ ထပ္ထြက္လာျပန္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းေတာ့ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ လံုထိန္းေတြ ရုတ္တရက္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ဝင္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ပါ။ ေနာက္ေတာ့ Building One ေ႐ွ႕မွာ ရပ္ထားတဲ့ တီအီးကားတစ္စီး ကို ေက်ာင္းသားတစု တြန္းလာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို အျပင္က ျမင္ကြင္း ကြယ္သြားေအာင္ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုင္ထားတဲ့ ပိုစတာကို ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္ကို ေပးၿပီး ပစၥည္းမဲ့ဂိတ္ကေလးဘက္ ကြ်န္ေတာ္ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ အတန္းလိုက္ ေနရာယူထားတဲ့ လံုထိန္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ လူေပါဂိတ္ဘက္ သြားၾကည့္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ျပန္ေရာက္လာၿပီး လူေပါဂိတ္ေ႐ွ႕ အင္းစိန္လမ္းမ ေပၚမွာလည္း လံုထိန္းေတြ ေရာက္ေနၿပီ ဆိုတာ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း အားလံုးရဲ႕သေဘာတူ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာပဲ ဆႏၵျပဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းဆီက "ရဲေဘာ္တို႔ ခုနစ္ရက္ ပညာေရးကို ေက်ာင္းသားထုတရပ္လံုးရဲ႕ ကိုယ္စား ငါတို႔ အခုစတင္ ကန္႔ကြက္ မယ္၊ စည္းကမ္း႐ွိ႐ွိ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ငါတို႔ ဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္ၾကရမယ္" ဆိုတဲ့ စကားအဆံုးမွာေတာ့ "သပိတ္ သပိတ္ ေမွာက္ေမွာက္" ဆိုတဲ့ အသံက ျမည္ဟိန္းသြားပါေတာ့တယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ထပ္လာပူးေပါင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူ အခ်ိဳ႕ေရာက္လာပါတယ္။ ခန္႔မွန္းေျခ စုစုေပါင္း ၁၀၀ နဲ႔ ၁၅၀ ၾကားေလာက္ေပါ႔။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ေက်ာင္းဝင္းတေလွ်ာက္ ကင္တင္း အပါအဝင္ လွည့္လည္ ဆႏၵျပၾက ပါေတာ့တယ္။ အခ်ိန္က မနက္ ဆယ္နာရီခြဲ ေလာက္႐ွိပါၿပီ။ ဒီအခ်ိန္ မွာဆႏၵျပတဲ့ သတင္းကို ၿမိဳ႕ထဲက ၾကားလို႔ လာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့ သမိုင္းလမ္းဆံု အေက်ာ္မွာပဲ ပိတ္ဆို႔ခံလိုက္ ရပါတယ္ (ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္မွ ျပန္သိရတာပါ)။ ေန႔လယ္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ဖို႔ ဆက္သြယ္ေရး႐ံုးကေလးဘက္ ထြက္လာလိုက္တယ္။ ႐ံုးကကင္တင္း ေထာင့္စြန္းမွာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္ဖို႔ တန္းစီေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ဝင္တန္းစီၿပီးကာမွ ကြ်န္ေတာ္တစ္ခု သတိရလာတယ္။ ခုေလာက္ဆို ၿမိဳ႕ထဲမွာ သတင္း ေတြ ပ်ံ႕ေနေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ဆက္ရင္ အေမက ကြ်န္ေတာ့္ကို ျပန္လာခိုင္းေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္မွာ မျပန္ႏို္င္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီး လူတန္းထဲက ျပန္ထြက္လိုက္ေတာ့တယ္။
ကင္တင္းက ကြ်န္ေတာ္ ျပန္တက္လာၿပီး Building One ေအာက္ ကြ်န္ေတာ္ ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြ တိုင္ႀကီး ၁၈ တိုင္ေအာက္ ကိုယ့္အစုနဲ႔ကိုယ္ ထိုင္ေနၾကတာ ေတြ႔ရတယ္။ ျပန္ခ်င္တဲ့သူ ေတြကို ျပန္ခြင့္ေပးလိုက္ၿပီ ဆိုတာလည္း ၾကားရပါတယ္။ ေန႔လယ္ႏွစ္ခ်က္ခြဲ ေလာက္မွာေတာ့ ပါေမာကၡ ခ်ဳပ္ ႐ံုးခန္းထဲက ထြက္လာၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ ေတြ႔ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း စာသင္ခ်ိန္ တိုးျမွင့္ ေပးဖို႔ ကိစၥကိုပဲ ထပ္ၿပီး တင္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမထူးေတာ့ပါဘူး။ အေျဖကေတာ့ အရင္အတိုင္း ပါပဲ။ စာသင္ခ်ိန္ ခုနစ္ရက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခုနစ္လပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အဆင့္၁ ကေန ၈၀၀ အထိပဲ ျဖစ္မွာမို႔ ဘာမွ မထူးတဲ့ အေၾကာင္း ထပ္တလဲလဲ လက္ဟန္ေျခဟန္ နဲ႔ ႐ွင္းျပေနတဲ့ ဦးညီလွငယ္ ကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိေတာ့တယ္။ ညေနေလးနာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားအား လံုး တိုင္ႀကီး ၁၈တိုင္ေအာက္ စုထိုင္ေနလိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔လံုး မိႈင္းညိဳ႕ေနတဲ့ ရာသီဥတု ေအာက္ မွာ ေက်ာင္းႀကီးတစ္ေက်ာင္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြကို လာေခၚတဲ့ သူတို႔ အိမ္က ကားေတြလည္း အလွ်ိဳအလွ်ိဳ ေရာက္လာၾကပါၿပီ။ ကားမ႐ွိတဲ့သူ ေတြအတြက္ ေတာ့ ျပန္ဖို႔ ကားႏွစ္စီးလားမသိ စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ အကုန္လံုး ျပန္ၾက ပါၿပီ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညေန ငါးနာရီေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုင္ႀကီး ၁၈ တိုင္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသား ငါးဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ပဲ က်န္ၾကပါေတာ့တယ္။ ဒီအထဲကမွ အမ်ားစုက နယ္ကလာတဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသားေတြပါ။ တဆက္တည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခုနစ္ရက္ စာသင္ၾကားေရး အစီအစဥ္ကိုလည္း ဒီေန႔ပဲ အဆံုးသတ္လိုက္ၿပီ ဆိုတဲ့ သတင္းလည္း ကြ်န္ေတာ္ သိလိုက္ရတယ္။ စာေမးပြဲေန႔က်မွပဲ လာေျဖဖို႔ပဲ ႐ွိေတာ့တာေပါ႔။ ညေန ေျခာက္နာရီ ေလာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၿပီလို႔ ကြ်န္ေတာ္ နားလည္လိုက္ေတာ့တယ္။ မိုးက တျဖည္းျဖည္း ေမွာင္လာၿပီး မိုးစ႐ြာလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ ကားတစ္စီးစ ႏွစ္စီးစ ကလြဲလို႔ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း ကိုလိုက္႐ွာေတာ့ တိုင္ႀကီး၁၈ တိုင္ရဲ႕ေထာင့္စြန္းက တရုတ္စကားပင္ နားမွာ ရပ္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔ဆီသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ "ေအးကြာ လုပ္စရာ႐ွိတာ အားလံုး လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ" ဆိုၿပီး သူ႔ဆီက စကားသံထြက္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကေတာ့ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ နဲ႔ စိတ္ဓာတ္က်ပံု မရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ကို ေငးၾကည့္ ေနမိတယ္။ ေၾသာ္…ပန္းခ်ီဆရာ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း။ တိုက္ပြဲကို ရဲရဲရင့္ရင့္ ေခါင္းခံ ဦးေဆာင္ခဲ့သူ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ပံုတူပန္းခ်ီ ကို အိပ္ခန္းထဲမွာ ဆြဲထားသူ…။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ တိုေတာင္းေပမယ့္ အမွတ္ရစရာ ေတြခ်ည္း ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်ာင္းသားဘဝ ေန႔ရက္ေတြဟာ ႐ုပ္႐ွင္အေႏွးျပသလို ကြ်န္ေတာ့္မ်က္လံုး ထဲမွာ တစ္ကြက္ခ်င္း ျပန္ေပၚလာပါတယ္။ ႐ြာႀကီး လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္စႏိုး ေခၚခဲ့ၾကတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကင္တင္း၊ ပစၥည္းမဲ့ ဂိတ္ကေလးက ဝင္လာၿပီး ကင္တင္းကို ဆင္းသြားရာက အေပၚ ျပန္မတက္ျဖစ္ေတာ့တဲ့ ေန႔ေတြ၊ ေက်ာင္းသားအမ်ားစု ရဲ႕ မွီခို အားထားရာ ပဲထမင္း နဲ႔ မုန္႔ဟင္းရည္၊ "ေႏြးေအး၊ေအာင္သိပၸံ ၊Mini Hi၊ ကန္သာယာ၊ ေမတၱာေပါင္းကူး၊ ဝင္း နဲ႔ အင္းဝ" ၊ ေက်ာင္းထဲမွာ ႐ွိတဲ့ ေနာက္ဆံုးနွစ္ အစ္ကိုႀကီး ေတြရဲ႕ အေဆာင္မွာ စက္က်ခဲ့တဲ့ ေန႔ေတြ၊ ၾသဘာလမ္းကေလးထဲ ျဖတ္ေျပးဖူးတဲ့ေန႔၊ ဟိုးေဝးေဝးက ဂ်ီေဟာလ္၊ စြယ္ေတာ္လမ္းကေလး၊ အစ္ကိုႀကီးတစ္ေယာက္ နဲ႔ မတင္မိုးလြင္ ေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေန႔၊ ကားနဲ႔လာရင္ ဝင္လာရတဲ့ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ လူေပါဂိတ္ႀကီး၊ ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္တဲ့ တိုင္ႀကီး ၁၈ တိုင္၊ ၿပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ၊ ကြ်န္ေတာ္လာရင္ အၿမဲ ေျပးေျပး ႀကိဳတတ္တဲ့ ကင္တင္းက ေခြးမကေလး ၿမီးတို၊ ဒါေတြအားလံုး…ကြ်န္ေတာ့္ႏွလံုးသားထဲက အရာအားလံုးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ အခုခြဲရ ေတာ့မယ္…ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ဆံုမယ္မွန္း မသိေတာ့တဲ့ ခြဲျခင္းနဲ႔ကို ခြဲရေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တင္ မကဘူး၊ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားထုႀကီး တရပ္လံုး အေနနဲ႔ပါ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့ တကၠသိုလ္ ႀကီးေတြကို အၿပီးတိုင္ ခြဲရေတာ့မယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ညီ ညီမေတြေကာ၊ ေနာက္လာမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြပါ တကၠသိုလ္ႀကီး ေတြဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေရာက္မယ္ ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ ဟစ္တလာ က ဂ်ဴးေတြကို အၿပီးသတ္ေျဖ႐ွင္းေရး ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ လူမ်ိဳးတံုး သတ္ျဖတ္ခဲ့သလိုပဲ၊ ၁၉၆၂ ကစၿပီး ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို အၿငိဳးႀကီးႀကီး နဲ႔ ဖိႏိွပ္ေခ်မႈန္း ခဲ့တဲ့ စစ္အုပ္စုဟာ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တကၠသိုလ္ႀကီးေတြဆီကေန လယ္ကြင္း ဖုန္းဆိုး ေျမႀကီးေတြဆီ ေမာင္းထုတ္ေတာ့မယ္။ တေလွ်ာက္လံုး အကိုင္းအခက္ေတြကို ခ်ိဳင္ခဲ့ရာက အခု ေနာက္ဆံုး ပင္စည္ကိုပါ ခ်ိဳင္ၾကေတာ့မယ္။ အၿပီးသတ္ေျဖ႐ွင္းေရး…ေ႐ွ႕မွာႀကိဳေနေတာ့မယ့္ လြင္တီးေခါင္ က်တ္တီးကုန္း ေျမယာေတြ…အစိတ္စိတ္ ကြဲၿပိဳအက္ ေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ ေတြ…ဒီအေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ဝမ္းနည္းလာတယ္။ ျဖန္႔က်က္ထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ထဲက ခြပ္ေဒါင္းအလံ ပိုစတာကို ကြ်န္ေတာ္ ျပန္လိပ္လိုက္တယ္။ ထိုင္ေနၾကတဲ့ ရဲေဘာ္ေတြကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္တယ္။ တိုင္ႀကီး ၁၈တိုင္ နဲ႔တကြ ေက်ာင္းႀကီး တစ္ခုလံုးကိုပါ ကြ်န္ေတာ္ လႊမ္းၿခံဳၾကည့္လိုက္တယ္။ လြယ္အိတ္ကို ျပင္လြယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္ ခဲ့ေတာ့တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းဝင္း အျပင္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ေစာေစာက ဖြဲဖြဲ ႐ြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြက သည္းသည္းထန္ထန္ ႐ြာလာတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ျခင္း အေနနဲ႔ ပဲလား…အိမ္အျပန္ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးလည္း တခုတည္းေသာ အေတြးကိုပဲ ကြ်န္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ေတြးလာမိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ႈံးေနၿပီလား…ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႐ႈံးသြားၿပီလား ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဒီေန႔ သပိတ္တိုက္ပြဲ အေနနဲ႔ကေတာ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့…ဒီမွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ဝင္လာတယ္။ တိုက္ပြဲ႐ွိမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ႐ွိမယ္။ တိုက္ပြဲေသရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဲ ေသလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးပါ။ အခု အနည္းဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ တိုက္ပြဲ႐ွိေနတယ္။ ဒါဆို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္လဲ ႐ွိေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဟာ အာဇာနည္မ်ိဳးေတြ၊ ေသ႐ိုးဆိုတာ မ႐ွိဘူး၊ ေသတယ္ဆိုတာ မသိဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေသတတ္မွျဖင့္ ေသခဲ့တာ ၾကာေရာ့မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေသခဲ့ဘူး၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မွာ ေသ႐ိုးမ႐ွိဘူး…ဒီလိုေတြးရင္း ကြ်န္ေတာ္ အေျဖတစ္ခု ရလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခု တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ သြားေနတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ကိုလဲ…ေအာင္ပြဲ ဆီကိုပါ…အၿပီးသတ္ေအာင္ပြဲ ဆီကိုပါ။ ဒီအေတြးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲ အားသစ္မာန္သစ္ ေတြျပန္ဝင္လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ကားအျပင္ကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ မိုးက သည္းႀကီးမည္းႀကီး ကို ႐ြာခ်ေနတယ္။ ခုနစ္နာရီ ခြဲေတာ့မယ္။
တိုက္ပြဲ အေတြ႔အၾကံဳ သံုးသပ္ခ်က္ ႏွင့္ အက်ိဳးရလဒ္ ။ ။ ၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ခုနစ္ရက္ ပညာေရးကို ကန္႔ကြက္ ခဲ့ၾကတဲ့ သပိတ္တိုက္ပြဲ ဟာ ႐ုပ္ဝတၳဳ အေျခအေန အကန္႔အသတ္ အင္မတန္ ႀကီးမားေနတဲ့ၾကားက မျဖစ္မေန ဆင္ႏႊဲ ခဲ့ရတဲ့ တိုက္ပြဲ အမ်ိဳးအစား ျဖစ္ပါတယ္။ တိုေတာင္းလြန္းတဲ့ အခ်ိန္အတြင္း အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ရတာမို႔ ေက်ာင္းသားထုၾကား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို လံုးဝနီးပါး တည္ေဆာက္ နိုင္ခဲ့ျခင္း မ႐ွိဘဲ ႐ွိသမွ် အင္အားနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ ရည္မွန္းခ်က္ကို ရ႐ွိဖို႔ တိုက္ပြဲကို အဆင့္မျမွင့္ ႏိုင္ခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တဖက္မွာ စစ္အုပ္စု အေနနဲ႔ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ေနရာမေ႐ႊ႕ခင္ ေနာက္ဆံုး ရင္ဆိုင္ရတဲ့ တိုက္ပြဲ ျဖစ္လို႔ သတိအႀကီးဆံုး ထားၿပီး ကိုင္တြယ္ခဲ့တာ ေတြ႔ရပါတယ္။ဆႏၵျပပြဲ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းပဲ ေက်ာင္းသားေတြ လမ္းေပၚ မထြက္ႏိုင္ေအာင္ လံုထိန္းတပ္ရင္း ေတြနဲ႔ ေက်ာင္းပတ္ပတ္လည္ကို ပိတ္ဆို႔ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သတိႀကီးလည္း ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သပိတ္တိုက္ပြဲ ကို ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲ ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အပါအဝင္ နယ္ေက်ာင္းသား အခ်ိဳ႕ကို စက္မႈတကၠသိုလ္ မွာေတာင္ စာေမးပြဲ ေပးမေျဖဘဲ အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ မွာ အမ်ားနဲ႔ ခြဲၿပီး ေျဖခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ လံုးဝ ခြ်တ္ေခ်ာ္ တိမ္းေစာင္းမႈ မ႐ွိေအာင္ အဘက္ဘက္က ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေၾကာင္း သိသာထင္႐ွား ေစပါတယ္။ စာေမးပြဲ ေျဖအၿပီး မွာလည္း ေက်ာင္းေတြကို ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲ တိုင္တိုင္ ဆက္ပိတ္ထား ခဲ့ၿပီး ေက်ာင္းေျပာင္းေ႐ႊ႕မယ့္ အစီအစဥ္ ကို အၿပီးသတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္း ေတြကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္ျခင္းဟာ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ ႀကီး တရပ္လံုး အတြက္ေကာ ျမန္မာျပည္ ပညာေရး အေဆာက္အအံုႀကီး တစ္ခုလံုး အတြက္ပါ အျပင္းထန္ဆံုး ထိုးႏွက္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အေျခအျမစ္ တစ္ခုလံုး ယိုင္လဲပ်က္စီး သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းအားလံုးဟာ ျမစ္ကူး ေခ်ာင္းျခား အရပ္ေတြမွာပဲ ႐ွိၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေ႐ွ႕အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ တကြဲစီ ေ႐ႊ႕ပစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်ာင္းသားထုၾကား တည္႐ွိၿပီး ျဖစ္တဲ့ စည္းလံုးညီညြတ္မႈ ၿပိဳကြဲ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ဆက္သြယ္ ေရးလမ္းေၾကာင္း အားလံုး ျပတ္ေတာက္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ နယ္ေက်ာင္းသားေတြ အေနနဲ႔လည္း ရန္ကုန္ မွာ တက္ခြင့္ မ႐ွိေတာ့တာေၾကာင့္ အေရးေတာ္ပံု အားလံုးလိုလို ရဲ႕ အ႐ွိန္ယူ သေႏၶတည္ရာ ျဖစ္တဲ့ အေဆာင္ေန ေက်ာင္းသား ကလပ္စည္း ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားခဲ့ရပါတယ္။ ေနာက္ ပိုၿပီး ထိခိုက္ေစ တဲ့အခ်က္ကေတာ့ ေက်ာင္းေတြကို ေျပာင္းေ႐ႊ႕လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ တကၠသိုလ္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈ အဆင္တန္ဆာ ျဖစ္တဲ့၊ အေခါင္အထြတ္ျဖစ္တဲ့ အသင္းအပင္း အႏုပညာ အဖြဲ႔အစည္း အားလံုး ေျခရာ လက္ရာ မက်န္ရစ္ေအာင္ ျပယ္ပ်က္ သြားခဲ့ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ Atmosphere ပ်က္စီး သြားခဲ့ရၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ အညြန္႔တလူလူ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြအားလံုး အနည္း နဲ႔ အမ်ား ဆိုသလို ထိခိုက္ပ်က္စီး ခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ၇၅ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ထည္ထည္ဝါဝါ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီး ေတြဟာ က်ီးနဲ႔ ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရၿပီး မ်ိဳးဆက္သစ္ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး ေရခ်ိန္လည္း သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္း က်ဆင္းသြားခဲ့ ရပါေတာ့တယ္။ ေပးဆပ္ခဲ့ရမႈ အေနနဲ႔ကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဆႏၵျပပြဲ မွာ ဦးေဆာင္လႈပ္႐ွား ခဲ့တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အပါအဝင္ ရဲေဘာ္ေက်ာင္းသား အားလံုး စာေမးပြဲ အၿပီးမွာ ဖမ္းဆီး ခံခဲ့ရၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ခုနစ္ႏွစ္ နဲ႔ အထက္ ျပစ္ဒဏ္ စီရင္ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ အႀကီးမားဆံုး နဲ႔ တစ္ခုတည္း ေသာ အက်ိဳးအျမတ္ရလဒ္ အေနနဲ႔ကေတာ့ သမိုင္းစဥ္ တေလွ်ာက္လံုး ဝံ့ဝံ့ၾကြားၾကြား ရပ္တည္လာခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္ ေက်ာင္းသားထုႀကီး တရပ္လံုးရဲ႕ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး ဂုဏ္သိကၡာ နဲ႔ ခြပ္ေဒါင္းေအာင္လံ ကို ေက်ာင္းသားထုႀကီး တရပ္လံုးရဲ႕ ကိုယ္စား တိုက္ပြဲနဲ႔ပဲ ဂုဏ္ေရာင္ေျပာင္ေျပာင္ ေ႐ွ႕လာမယ့္ အနာဂတ္ ဆီ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေဆာင္ နိုင္ခဲ့ျခင္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၁၉၉၈ သို႔မဟုတ္ ခုနစ္ရက္ ပညာေရး အလိုမ႐ွိ သပိတ္တိုက္ပြဲ ဟာ ၂၀ရာစု ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်ာင္းသားလႈပ္႐ွားမႈ ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ႀကိဳးပမ္းမႈ အေနနဲ႔ သမိုင္းထဲကို တိုးဝင္သြားခဲ့ ရပါေတာ့တယ္ ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ
(မဇၥ်ိမ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာတြင္ ေဖာ္ျပၿပီး ျဖစ္ပါသည္)
ေလးေထာင့္ကြက္ဘ၀မ်ား
ေအးစက္စက္အခန္းထဲက
ေလးေထာင့္အကန္႕ေတြၾကား
အသားက်ေနတဲ့ လူစက္႐ုပ္ေတြပမာ
ႏွလုံးသားမွာဗလာျဖစ္
အခ်စ္၊ အမုန္း အသုံးအႏႈန္းေတြ
ဇေဝဇဝါျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။
တခါတရံမွာ…
ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္းမသိတဲ့ စိတ္
ကုိယ့္နားမွာ အရိပ္လို႐ွိေနေပမယ့္
မျမင္ႏုိင္ခဲ့ျပန္ဘူး။
ဒီလုိနဲ႕ပဲ…
ေခါက္႐ုိးေၾကေနတဲ့ တစ္ေန႕တာ
ကဗ်ာမဆန္ခဲ့ေလေတာ့
ကာရန္မဲ့စြာျဖတ္သန္းၾက
ေလးေထာင့္ကြက္ထဲက ဘဝေတြ…။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္…
တစ္ေန႕ေန႕ကုိေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိတယ္
က်ယ္ျပန္႕တဲ့ လြင္ျပင္
စိမ္းလန္းတဲ့ ျမက္ခင္း
ရင္းႏွီးတဲ့ ေတးသံ
ကာရန္လွတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ႀကဳိး႐ႈပ္တဲ့ ဂစ္တာတစ္လက္
ျပင္း႐ွတဲ့ ဝုိင္တစ္ခြက္နဲ႕အတူ
ေလယူရာလြင့္ေမ်ာရင္း
လြတ္လပ္ျခင္း အိပ္မက္႐ြာမွာဆုံႏုိင္ဖုိ႕။
ကိုဂၽြန္ (All Together on A Planet…)
ခံစားခ်က္ျခင္းတိုက္ဆိုင္ ႏွစ္ျခိဳက္မိသျဖင့္ ကူးယူေဖၚျပပါသည္။
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ စီးၾကမလား
အတၱကို နာနာခြာ
နာနာခြာ
ကင္ေပတိုင္ လက္သည္း ခြာသလိုခြာ
ေပါင္းစည္းရင္း ကြဲလြဲၾက
ကြဲလြဲရင္း ေပါင္းစည္းၾက
အႏုပဋိေလာမ ႐ုပ္ဝါဒ
ပဋိပကၡ နဲ ့သမူဟ
သစ္တစ္ပင္လား ေတာအုပ္လား
တစ္ခါသားက
မွတ္သားဖူးတဲ့စကား
ငါ အခု ေမ့သြား ျပန္ျပီလား
အားရင္ ႐ြတ္႐ြတ္ မေနနဲ ့
ဘာမွန္းမသိတဲ့ စကားလံုးေတြ
အားရင္ေရးေရး မေနနဲ ့
အဓိပၸာယ္မ႐ွိတဲ့ စာသားေတြ
တစ္ခါသားက
ခ်စ္သူရဲ ႔ တားျမစ္စကား
နားမေထာင္မိတာ ငါမွားလား
ငွက္ကေလးရဲ ့ျဖည္းျဖည္းပ်ံ
ငါလႊတ္မယ့္ ငွက္ကေလး ျဖည္းျဖည္းပ်ံ
ေျခတစ္ဖက္ခ်စာ ေပးပါလို ့
အခု ဆုေတာင္းပါရေစလား
တိုးလို ့တြဲေလာင္းလက္သာ ၿမဲေအာင္ကိုင္ထား
ပုဆိုးသာ ခိုင္ေအာင္ဝတ္ထား
အခု
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ေမာင္းမယ့္
အႏုပညာ အျမန္ယာဥ္ကေလး ထြက္ေတာ့မွာလား ။ ။
(စက္တင္ဘာ၃၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ ဆရာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ သို႔)
ညိဳထက္ညိဳ
စပ္မိစပ္ရာ
ဝက္ဝံတစ္ေကာင္မွာ သြား၄၂ ေခ်ာင္း ႐ွိတယ္
ေတြ႔ကရာ ဂ်ာနယ္ကို ေကာက္လွန္လို္က္ရင္
ေခတ္ႀကီး တျဖည္းျဖည္း တိုဝင္သြားတာ ေတြ႔မယ္
ပါးပါးသြားတာ ေတြ႔မယ္
စက္တင္ဘာ တုန္းက ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို တပ္လွန္႔ထားတယ္ အစ္ကို
ညီေလးေရ တို႔တေတြ ဘယ္ေန႔ တစ္ဝိုင္းတည္း ေသာက္ရမလဲ
မုန္တိုင္းနံ႔သင္းသင္း ေလျပည္ေလညင္းထဲ
မိုးေဟကို သတင္းေတာင္
အခု ေတာ္ေတာ္ ေဟာင္းသြားခဲ့
မင္းသမီး နာမည္က ခင္ေလးႏြယ္
ဗဟိုစည္ မွာတုန္းက အစ္ကို သူ႔ကိုသိတယ္
ေဝဖန္မႈ ကို ႀကိဳဆိုေနပါသတဲ့
ေမကဗ်ာ ကေတာ့ အေမ့ေၾကာင့္ မင္းသမီး ျဖစ္ခဲ့တယ္
ကဗ်ာ၏ အဓိပၸာယ္သည္
မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္သင့္သည္ မျဖစ္သင့္သည္
အသံတုဝိဇၨာ နဲ႔ ခံစားမႈကထာ
ဒီတစ္လအတြက္ ကံၾကမၼာ အေကာင္းအဆိုးမ်ား
အရင္အတိုင္းပဲ ႐ုပ္မေျပာင္းဘူး ဆိုတာ
လူမႈေရး ေၾကညက္သူတို႔ရဲ႕
အခ်ိဳဆံုး ဘာသာေဗဒေပါ႔
အခုလို က်ိဳးပဲ့ အေလဏေတာ ေပါက္ကရ ႐ွစ္ဆယ္ထဲ
ဦးေႏွာက္ထဲ က်န္ေနဦးမယ့္ ေဒတာ
ကပ်ာကရာ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ နဲ႔ ေမွ်ာခ်ခဲ့
ပိန္သူ ဝေစမတဲ့
ေဆး႐ိုးသည္က ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ တဲ့
က်ည္ဆံကေတာ့ အၿမဲတမ္း စစ္တယ္ အစ္ကို
အတုအပ သတိျပဳစရာ မလို တဲ့
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ပန္းနာမည္က နာဂစ္ တဲ့လားကြာ
လူတစ္သိန္းေက်ာ္ေက်ာ္ဟာ
ေနာက္ႏွစ္အတြက္ သဘာဝေျမၾသဇာတဲ့ ျဖစ္ရမယ္
ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ႐ုပ္႐ွိေရလွ်ံ ဒီဇိုင္းနဲ႔
ပြားစမ္းေတာ္ကီအမုန္း ေပါ႔ ငါ႔ညီ
အခ်စ္ကံေခေပမယ့္ အႏွစ္က်န္ေစရမတဲ့
ဟုတ္သလား မဟုတ္ဘူးလား
ဟုတ္တာေပါ႔ ညီေလးရာ
မင္းအစ္ကိုဟာ ဒီလိုပဲ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေရာက္ ဆိုတာ ။ ။
ညိဳထက္ညိဳ
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://smsy.mmwordpress.com/?feed=rss2. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.