ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္
PDF * 218 KB
U HAN LIN PASSED AWAY
ရဲေဘာ္တို႔..။
ABSDF ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦးျဖစ္တဲ့ ဦးဟန္လင္း ဟာ ယေန႔(စက္တဘၤာ။၂၆။၂၀၀၈)နံက္၂ နာရီ ၄၃ မီနစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားေၾကာင္းၾကားသိရပါတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ ABSDF ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားအေနနဲ႔ မိသားစုနဲ႔ ထပ္တူ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲရပါေၾကာင္း က်န္ရစ္ေသာ မိသားစုေဆြမ်ိဳး မ်ားကို အသိေပး အေၾကာင္းၾကားပါသည္။
ရဲေဘာ္တို႔...။
ဦးဟန္လင္း ဟာ အမိျမန္မာျပည္ ဒီမိုကေရစီ နဲ႔ ျငိမ္ခ်မ္းေရး ရ႐ိွေရးအတြက္ သူတတ္စြမ္းသမ်ွ တိုက္ပဲြ၀င္ခဲ့သူ တဦးျဖစ္ေၾကာင္း သူျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းက ျပသေနပါတယ္၊ အေမရိကန္ေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ား အေနနဲ႔ ဦးဟန္းလင္း အေၾကာင္း မသိသူ မ႐ွိသေလာက္ပါပဲ၊ ဦးဟန္လင္းဟာ ABSDF (US) Branch ကို ဖဲြ႔ဖို႔ အေတာ္ပဲ ၾကိဳးစားခဲ့သူတဦးပါ၊ သူရည္မွန္းၾကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တဲ့ ရလာဒ္ ကို ရ႐ွိေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္လက္ လုပ္သင့္ပါတယ္။
ရဲေဘာ္တို႔....။
ဦးဟန္လင္း အား အေလးျပဳ ဂုဏ္ျပဳၾကပါစို႔.....
ဦးဟန္လင္း အား အတုယူ၍ အမိျမန္မာႏိုင္ငံဒီမိုကေရစီ ႐႐ွိေအာင္ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ၾကပါစို႔။
ဦးဟန္လင္း ရည္မွန္းထားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖၚထုတ္ၾကပါစို႔..။
ရဲေဘာ္ဟန္လင္း...ေကာင္းရာဘံုတြင္ စံျမန္းပါေစေသာ၀္ ...။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ရဲေဘာ္ေဟာင္းတဦး။
ZKN
---------------------------------------------------------
Burma Freedom Fighter U Han Lin passed away
(Breaking News from Ithaca)
U Han Lin of the Burmese Community in Ithaca passed away early this morning on September 26 at 2:43 am.
His family members and the community intend to do the funeral ceremony on coming Sunday, September 28, 2008. Detail program information will be released soon.
U Han Lin was a father of six children, a former ABSDF member, a great community leader, and a very strong and devoted activist for freedom and democracy in Burma .
He is the freedom fighter, and the pioneer of the long march and hunger strike activities among the Burmese activist in US.
We are deeply sad for the greatest lost of his family, and also the lost of the community, of Burma , and all of us.
We would like to invite all the colleges and friends of Han and also friends of Burma to come to the ceremony to give our respect and solute to him on coming Sunday. Detail program information will be released soon.
Currently, please contact the following number for more information.
Ko Min Aung (806)-670-5802
Ko Aung Kyaw Myint (607)- 339-7054
Please pass this message to all.
ကိုအိုးေ၀ေအာင္ဘေလာ့မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ကာတြန္းေလးပါ
ဆရာဟန္ေလး ရဲ ထိမိလွ တဲ့ တင္ျပခ်က္
ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္လဲ
ယခုတေလာမွာ မၾကာခဏဆုိသလုိ ဗုံးေပါက္ကြဲ၊ ဗုံး႐ွာေတြ႕သည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ားစြာ ၾကားသိရပါသည္၊ သုိ႕ေသာ္ ဘယ္သူ႕လက္ခ်က္လဲ ဆုိတာ ဘယ္သူကမွ ဝန္မခံၾကပါ၊ သရဲေဘာ ေၾကာင္တယ္လုိ႕ပဲ ဆုိလိုရပါတယ္။
ယမန္ေန႕ နံနက္ ၁၀:၄၀ ခန္႕က မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံမွာ ဗုံးတစ္လုံး ေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီး လူ ၇ ေယာက္ ဒဏ္ရာရ႐ွိခဲ့တယ္၊ ေနာက္ထပ္ မေပါက္မကြဲေသးတဲ့ဗုံးတစ္လုံး ကက္ဆက္ထဲမွာ ဖန္တီးၿပီး ထည့္ထားတာ လက္မတင္ေလး စနက္တံျပဳတ္ႏုိင္ခဲ့တာ အင္မတန္ ေတာ္တဲ့အစုိးရ လုံျခဳံေရးအုပ္စုေတြပါပဲ။
ဒီျဖစ္ရပ္ေတြ ေပၚလာတုိင္း အစုိးရက အတုိက္အခံအုပ္စုေတြကုိပဲ လက္ညႈိးထုိး၊ အတင္းအပုပ္ ခ်ေလ့႐ွိပါတယ္၊ အဲဒီလုိ အပုပ္ခ်လုိ႕ရေအာင္ အင္အားမ႐ွိေတာ့တဲ့ "ၿခံခုန္" သမားေတြကုိ အတင္း ထုေထာင္း႐ုိက္ႏွက္ၿပီး မဟုတ္ေသာ္႐ွိလည္း ဝန္ခံခုိင္းတဲ့ ထုံးစံ အစုိးရရဲ႕ ေအာက္ေျခမွာ လႈပ္႐ွာေနရတဲ့ စရဖ၊ စသုံးလုံး၊ အထူးသတင္းတပ္ဖြဲ႕၊ ရဲ၊ နယ္ေျမခံ တပ္နယ္မႉး႐ုံးတုိ႕က ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိခဲ့ပါတယ္။
မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံ ေ႐ွ႕က ေမာ္ေတာ္ကားဂိတ္ဟာ အၿမဲတမ္းလုိလုိ လူစည္ကားေလ့႐ွိပါတယ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ ေ႐ွ႕က ဆုိေတာ့ လုံၿခဳံေရးကိစၥေရးရာမွာ ေျပာမရာ မလုိပါ၊ အပ္တစ္ေခ်ာင္းေတာင္ ပစ္လုိ႕မရတဲ့ေနရာမ်ဳိးပါ။
လြန္ခဲ့တဲ့ တနလၤာေန႕က ၄၆ လမ္း နဲ႕အနီးတဝုိက္ "ဇဝန" နဲ႕ စီးတီးမတ္ ဆုိင္ေတြမွာ လုံၿခဳံေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြ လႈပ္႐ွားမႈတစ္မ်ဳိး ဖန္တီးခဲ့တာကုိ သတိျပဳမိခဲ့မွာပါ၊ ဗုံးဝွက္တဲ့အုပ္စုနဲ႕ ဗုံး႐ွာတဲ့အုပ္စုေတြ ဆုိၿပီး ဗုံး "တူးတူးပုန္း" လုပ္တမ္း ကစားၾကတယ္၊ ျပည္သူေတြ အထိတ္တလန္႕ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ဆုိလုိခ်င္တာက ျမန္မာျပည္က အစုိးရေထာက္လွန္းေရး ဆုိတာ အင္မတန္ ေတာ္႐ွာၾကပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ သြားေလ႐ွာသူ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတင္ဦး ဆုိသလုိ ဗုံးဒဏ္က သီသီကေလး လြတ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆုံးက "တ႐ုပ္လွ႐ြာ" အနီး ရဟတ္ယာဥ္နဲ႕ ဇာတ္သိမ္းခဲ့တဲ့အျဖစ္ တုိင္းျပည္ကုိ မတင္ျပႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။
ဗုိလ္ခင္ညြန္႕တုိ႕အုပ္စုကုိ ျဖဳတ္ထုတ္ခ်လုပ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္း ၂၀၀၅ ေမလ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စီးတီးမတ္ သုံးေနရာမွာ တၿပိဳင္ထဲဆုိသလုိ ေဖာက္ခဲ့တဲ့ဗုံးလက္သည္ ဘယ္သူဆုိတာ မယ္မယ္ရရ ျပည္သူေတြ မသိရပါဘူး၊ အစုိးရ ေထာက္လွန္းေရး တခ်ဳိ႕ေတြ သိၾကမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ သတင္းစာမွာ ထုတ္ျပန္ယင္ေတာ့ KNU, ABSDF နဲ႕တျခား အၾကမ္းဖက္အုပ္စု လက္ခ်က္ လုိ႕ ဇြတ္အတင္း စြပ္စြဲေနတာပါဘဲ။
ဗုိလ္ခင္ညြန္႕ရဲ႕ ေနာက္လုိက္ေတြ ကန္႕လန္႕ကာ ေနာက္ကြယ္မွာ အိပ္ၿပီး မေနၾကဘူးဆုိတာ သတိျပဳပါလိမ့္မယ္၊ အဆင့္ျမင့္ ေထာက္လွန္းေရး နည္းပညာေတြနဲ႕ ပစၥည္း ကိရိယာေတြ သူတုိ႕လက္မွာ ပုိင္ဆုိင္ခဲ့တာကုိ နားလည္ ရပါလိမ့္မယ္၊ ႏုိင္ငံေတာ္က သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ဘတ္ဂ်က္နဲ႕ မဆုိင္တဲ့ စစ္ေထာက္လွန္းေရးအုပ္စုရဲ႕ သီးသန္႕ ရံပုံေငြ အမ်ားအျပား ႐ွိေနေသးတယ္ ဆုိတာ မေမ့သင့္ပါဘူး။
မႏွစ္က စခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္ေတြရဲ စက္တင္ဘာ အေရးအခင္း ႏွစ္ပတ္လည္ျပည့္ေျမာက္တဲ့ကာလမွာ ျပည္သူေတြ အာ႐ုံ မစုိက္မိေအာင္ "ဝုန္း" ကနဲ ဗုံခြဲပစ္တဲ့ လက္သည္ တရားခံ ဘယ္မွာလဲ ဆုိတာ ေတာႀကိဳေတာင္ၾကားမွာ ငတ္ငတ္ျပတ္ျပတ္နဲ႕ လႈပ္႐ွားေနရတဲ့ ေတာ္လွန္းေရး အဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ လက္ၫိႈး ထိုးမေနပါနဲ႕၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမကုိ ဗုံးေဖာက္ခြဲႏုိင္ယင္ သိန္းတရာေပးမဲ့ေငြ ဘယ္သူေတြဆီမွာ ႐ွိႏိုင္မလဲ၊ လုံၿခဳံေရး အစီအမံ အထပ္ထပ္ၾကားက ေက်ာ္ျဖတ္ႏုိင္ၿပီး ဗုံးခြဲႏုိင္တဲ့အုပ္စု ဘယ္သူေတြ ျဖစ္ႏုိင္မလဲ။ ဆုိလုိခ်င္တာက ဒီပုပ္ထဲက ဒီပဲေတြပါဘဲ။
မင္းသက္ေအာင္
ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္
PDF ဖိုင္ျဖင့္ ဖတ္ရန္ PDF * 269 KB
ျဖန္႕ေ၀ျခင္း
ေကာ်င္းသားအခြင့္အေရးမ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္ေနေသာ နအဖ
ရန္ကုန္အေရွ႔ပိုင္းတက္ကသိုလ္ပညာသင္ကာလအလိုက္စာေမးပြဲ ကို(၂၂.၉.၂ဝဝ၈ေန႔မွ
၃ဝ.၉.၂ဝဝ၈)ေေန႔အထိဘာသာရပ္အလိုက္ေျဖဆိုၾကရာတြင္မလိုလားအပ္ေသာျပသနာမ်ား
မျဖစ္ေပၚေစေရးအတြက္မိဘအုပ္ထိန္းသူမ်ားအေနျဖင့္မိမိတို႔သားသမီးးမ်ား အားစာေမးပြဲျပီးရင္ျပီးခ်င္းသြားေရာက္ေခၚယူၾကပါရန္အသိေပးေၾကျငာအပ္ပါသည္။
ရပ္ကြက္ရံုးမွာအဲဒီလိုၾကီးေရးထားပါတယ္..
ေအာ္ေက်ာင္းသားေတြကိုေတာ္ေတာ္ေၾကာက္တာေနာ္ နအဖက
မဟုတ္မမွန္ စြပ္စြဲခ်င္ေသာ နအဖ
ကြၽတ္ကြၽတ္ကြၽတ္သနားစရာ
မိုင္းေလးေသသြားရွာဘီ
ျမန္မာစကားကိုဒီ႔ထက္လွေအာင္မေရးတက္ဘူးလားဟင္
ေနာက္ဆံုးရသတင္း
အသက္မဲဲ့သြားတဲ့မိုင္းေလးကိုမနက္ျဖန္ညေနသံုးနာရီတိတိတြင္တာဝန္ရွိလူႀကီးမ်ားဟုေခၚဆို
သူမ်ားကိုဖိပ္ၾကား၍ျမို႕ေတာ္ခမ္းမထဲတြင္မီးရွိ႔သျဂိုလ္မည္ျဖစ္ပါေၾကာင္းသတင္းရရွိပါသည္/
အျမဲတမ္းဗံုးကြဲရာတြင္ခံရေလ႔ရွိသည္႔
အျပစ္မဲဲ့ျပည္သူမ်ားတက္ေရာက္ရန္မလိုပါ။
ေၾကာက္တတ္ေသာ နအဖ
လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနၾကသူမ်ား
ဓါတ္ပံုမ်ား
ဗံုးေပါက္ကြဲ
ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမအနီးတြင္ ဗံုးေပါက္ကြဲမႈ တခု ယေန႕ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္ 10 း 40 မိနစ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့ျပီး ထိခိုက္ဒဏ္ရာ
ရရွိသူ 4 ဦးဟု သိရပါသည္ ။
ေ႐ႊတိဂံုတြင္ သံဃာေတာ္တပါး အဆံုးစီရင္ရန္ ႀကိဳးပမ္း၊ (ေအပီ)
မဇၩိမသတင္းဌာန
ဗုဒၶဟူးေန႔၊ စက္တင္ဘာလ 17 2008 22:39 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ခ်င္းမုိင္။ ။ ေရႊတိဂံု ရင္ျပင္ေပၚတြင္ သံဃာေတာ္တပါး ဗုဒၶဟူးေန႔က မိမိကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ရန္ ၾကံစည္ေၾကာင္း သိရသည္။
ေငြေရးေၾကးေရး အခက္အခဲ ရွိေနဟန္ရွိေသာ အဆိုပါ အသက္ ၅၀ ခန္႔ရွိ သံဃာေတာ္မွာ မိမိလည္ပင္းကို ဓားျဖင့္လွီး၍ အဆံုးစီရင္ရန္ ၾကံစည္္ျခင္းျဖစ္ျပီး သူ႔ကို ရန္ကုန္ေဆးရံုၾကီးသို႔ ပို႔ေဆာင္ထားသည္ဟု ေအပီ သတင္းတရပ္တြင္ ပါရွိသည္။
ဘြဲ႔အမည္ကိုလည္း မသိရေသးေသာ ထိုသံဃာေတာ္မွာ ရန္ကုန္သို႔ နယ္မွ လာေရာက္ေဆးကုသေနသူ ျဖစ္ျပီး ေငြျပတ္လပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္၍ မိမိကိုယ္ကို အဆံုး စီရင္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာေၾကာင္း မ်က္ျမင္မ်ား၏ ေျပာျပခ်က္ကို အဆိုပါ သတင္းက ကိုးကား ေဖာ္ျပထားသည္။
ယခု ထိုသံဃာေတာ္ အေျခအေနမွာ တည္ျငိမ္ေသာ အေနထားကို ျပန္ေရာက္ေနျပီဟု ေရႊတိဂံု ဘုရား ေဂါပကမ်ားက ေျပာသည္ဟု ဆိုသည္။
ရန္ကုန္ေဆး႐ံုၾကီးသို႔ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းေသာ္လည္း တာ၀န္ရွိသူမ်ားက တစံုတရာ ျပန္လည္ ေျဖဆိုျခင္း မရွိ၍ အေသးစိတ္ အေျခအေနကို မဇၩိမမွ မထုတ္ျပန္ႏိုင္ေသးပါ။
ေရႊတိဂံုရင္ျပင္ေပၚ၌ ယခုကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို အဆံုးစီရင္ျခင္းမွာ ဒုတိယ အၾကိမ္ ျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ့သည့္ မတ္လအတြင္းကလည္း ေက်ာ္ဇင္ႏိုင္ (၂၆) ႏွစ္သည္ စစ္အစိုးရ က်ဆံုးပါေစဟု ေၾကြးေၾကာ္ျပီး မိမိကိုယ္ကို မီးရႈိ႕ခဲ့ေသးသည္။
သူသည္ ရန္ကုန္ေဆး႐ံုၾကီးသို႔ ေရာက္ၿပီး ၁ လခန္႔ အၾကာတြင္ မီးေလာင္ဒဏ္ရာမ်ားေၾကာင့္ ေသဆံုးသြားခဲ့သည္။
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (တတိယပုိင္း)
ႏွလံုးလွ စာေပတိုက္မွ ၁၉၆၅ ခု၊ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္မွာ ပထမ အႀကိမ္ ထုတ္ေဝ ျဖန္႕ခ်ိခဲ့တဲ့ ေမာင္ထင္ရဲ႕ 'ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္' စာအုပ္ ကေန "ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (တတိယပုိင္း)" ကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (တတိယပုိင္း)
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (တတိယပုိင္း)
ေမာင္ထင္
ဆရာမွတ္၏ အိပ္ေဆာင္ ဒုိင္ယာရီ ငါးပဲတန္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ မွတ္တမ္း မ်ားကို ေရးမွတ္ ထားေသာ အေလ့သည္ ကြၽန္ေတာ္၌ (၁၂) ႏွစ္သား အ႐ြယ္မွ အစျပဳ၍ ရွိခဲ့ ဖူးပါသည္။ တစူးတစုိက္ မွန္မွန္ ေန႔စဥ္ မျပတ္ ေရးမွတ္ျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ တ႐ြက္ ႏွစ္႐ြက္တြင္ စာအုပ္ တအုပ္၊ ႏွစ္အုပ္ ဝယ္သည္ကို မွတ္တမ္း တင္႐ုံမွ် ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မွတ္တမ္း ေရးျခင္းသည္ အေလ့အထ တခု ျဖစ္ေနခဲ့ဖူး ပါသည္။
က႗န္ေတာ္ အေဳကာင္း ေဴပာဴပဴခင္းမႀာ က႗န္ေတာ္ ဆယ့္ႎႀစ္ ႎႀစ္သား အ႟ၾယ္က ရခဲ့ေသာ အေလ့အထ တခုကို အသက္ သံုးဆယ့္ေလးႎႀစ္ အ႟ၾယ္၌ စၾန္ႛလၿတ္ခဲ့ေဳကာင္း ထင္ရႀား ေစလုိ၍ ေဴပာရဴခင္း ဴဖစ္သည္။ ဂဵပန္ေခတ္ ရန္ကုန္သုိႛ ဴပန္လည္ ေရာက္ရႀိ လာရေသာ အခဵိန္မႀ စ၍ က႗န္ေတာ္ ေနႛစဥ္ မႀတ္တမ္းမဵားကို ေယာင္၍ပင္ မေရးေတာ့႓ပီ။
အဘယ္ေဳကာင့္ အတိအကဵ မႀတ္တမ္းမဵား မထားသည္ကို က႗န္ေတာ္ ရႀင္းဴပရန္ လုိလိမ့္မည္ မထင္။ ဂဵပန္ေခတ္၌ ထုိဓေလ့ကို ေဖဵာက္ပစ္ဴခင္းသည္ ေဘးကင္း၏ ဟူ၍သာ အ႑မၾက္မ႖ ေဴပာပၝရေစ။
ထုိႛေဳကာင့္ ယခုအခၝ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အေဳကာင္းကို တေစ့တေစာင္း သုံးသပ္၍ မႀတ္တမ္း တင္ရာ၌ ေရႀးေႎႀာင္း အစီအစဥ္တုိႛ ေရႀႚေနာက္ ညီ မညီကို အာမ မခံႎုိင္ပၝ။ သုိႛေသာ္ ဴဖစ္ပဵက္ ခဲ့သမ႖ေသာ အေဳကာင္းခဵင္းတ တိုႛကား က႗န္ေတာ္၏ ဦးေႎႀာက္ ထဲတၾင္ ေကဵာက္ထက္ အကၡရာ တင္ထားဘိသုိႛ။
မႀတ္မိ ပၝေသးသည္။ ထုိေနႛက မုိးတဖဲၾဖဲၾ ႟ၾာေနသည္။ မဟာမိတ္ ေလယာဥ္ပဵံ မဵားကို ေကာင္းကင္၌ မဴမင္ရ သည္မႀာ အတန္ငယ္ ဳကာခဲ့ပၝ႓ပီ။ ဤအခဵက္ကုိ ခဵက္ေကာင္း ယူ၍ က႗န္တာ္သည္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ စစ္ဦးစီး ဌာနခဵႂပ္သုိႛ လာခဲ့ ပၝသည္။
ဌာနခဵႂပ္မႀာ ဦးဝိစာရ လမ္းရႀိ ေတာင္ကုန္း ေပၞတၾင္ တည္ရႀိ ပၝသည္။ သုိႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ႟ုံးထုိင္ေသာ ေနရာသုိႛ ေရာက္ေအာင္ ေဘာင္ဒရီႎႀင့္ ဝင္ဒၝမီယာ လမ္းေထာင့္ တံခၝးဝမႀ ဝင္ရသည္ဟု က႗န္ေတာ္ မႀတ္မိပၝသည္။
က႗န္ေတာ္ စစ္႟ုံးသုိႛ သၾားေရာက္ရေသာ ကိစၤမႀာ အဴခား မဟုတ္ပၝ။ သခင္ႎု ႌၿန္ဳကားခဵက္ အရ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ေတၾႚ၍ ႟ုိက္တာ သတင္းတၾင္ ဴမန္မာဴပည္၏ အေဳကာင္းအရာမဵား မည္သုိႛမည္ပုံ ပၝရႀိသည္ကို စုံစမ္း ေထာက္လႀမ္းရန္ ဴဖစ္ပၝသည္။
ထုိအခဵိန္မႀာ ၁၉၄၄ ခုႎႀစ္ ခန္ႛက ဴဖစ္သည္။ ထုိႎႀစ္မႀ စ၍ ဴမန္မာ ႎုိင္ငံကို ႓ဗိတိသ႖တုိႛ အထူး စိတ္ဝင္စား လာဳက႓ပီ။ ဆင္းမလာ ႓မိႂႚ၌ ဴမန္မာ စစ္ေဴပး အစုိးရသည္ ဴမန္မာ ႎုိင္ငံကို ဴပန္လည္ သိမ္းပုိက္ရန္ အတၾက္ အကၾက္ ႟ုိက္ေနေသာ အခဵိန္ ဴဖစ္သည္။
ဴမန္မာႎုိင္ငံ အတၾက္ မည္သုိႛေသာ ဴပႂဴပင္ ေဴပာင္းလဲေရး မဵားကို အပ္ႎႀင္း ရမည္နည္းဟု "စိတ္ကူး ဖဲ႟ုိက္" ေနေသာ အခဵိန္ ဴဖစ္သည္။ ဗဵႃ႟ိုကရက္ ေခတ္မႀ လက္ေတၾႚ ဆည္းပူးခ့ဲေသာ ဗဟုသုတ တုိႛကို အေဴခတည္ကာ အဂႆလိပ္ အုိင္စီအက္စ္ တုိႛသည္ မိမိတုိႛ ကုလားထုိင္ ေပၞတၾင္ ခဵမ္းစၾာသာ ထုိင္ရင္း စစ္႓ပီးေခတ္ ဴမန္မာႎုိင္ငံ ကံဳကမၳာကို စိတ္ကူးဴဖင့္ ႟ုိက္ပုတ္ ထုခဲၾလဵက္ ရႀိဳကသည္။ ေတာ္လႀန္းေရး၏ သေဘာတရား တုိႛကိုကား ၎တိုႛ၏ စိတ္က လက္ခံ ခဲ့ဟန္မတူ။
လန္ဒန္႓မိႂႚရႀိ ဘုရင္မင္းဴမတ္၏ အစုိးရ သည္လည္း ဴမန္မာႎုိင္ငံ အတၾက္ သင့္ေလဵာ္ေသာ ဴပႂဴပင္ ေဴပာင္းလဲေရး မဵားဴဖင့္ သိမ္းသၾင္းရန္ အဳကံ ယူေနေခဵ႓ပီ။
၁၉၄၄ မႀသည္ ၁၉၄၅ သုိႛ အကူးတၾင္ အိႎၬိယႎႀင့္ ဴမန္မာဆုိင္ရာ အတၾင္းဝန္ ေလာ့ဒ္ေအမရီသည္ ဴမန္မာ ႎုိင္ငံႎႀင့္ စပ္ဆုိင္ေသာ ဴပႂဴပင္ ေဴပာင္းလဲမႁ စီမံကိန္း ဥပေဒဳကမ္း တရပ္ကို ႓ဗိတိသ႖ ပၝလီမန္၌ တင္သၾင္းရန္ စီစဥ္လဵက္ ရႀိ႓ပီ။
ႎုိင္ငံေရး အားဴဖင့္ အစီအစဥ္မဵား ယင္း အေဴခ၌ တည္ရႀိ ေနဆဲ၊ စစ္ေရး အားဴဖင့္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ေလာ့ဒ္လူဝီေမာင္ဘက္တင္ တုိႛသည္လည္း နားလည္မႁ ယူဆဲ ဴဖစ္သည္။
သခင္ႎုသည္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ထံမႀ တဆင့္ ဤအခဵက္ တိုႛကို သိရႀိ႓ပီး ဴဖစ္ဟန္ တူသည္။ ႓ဗိတိသ႖ ပၝလီမန္၌ ဴမန္မာႎုိင္ငံ အတၾက္ တင္သၾင္းမည့္ စကၠႃဴဖႃ စာတမ္းတၾင္ မည္သည့္ အခဵက္မဵား ပၝဝင္မည္ကို ဴမန္မာ့ ႎုိင္ငံေရး ေခၝင္းေဆာင္ပုိင္းက အထူး သိလုိ ဳကေပသည္။ ထုိေဳကာင့္ သခင္ႎုႎႀင့္ ဗုိလ္ခဵႂပ္တုိႛ ႎႀစ္ဦးသား တုိင္ပင္ကာ ထုိကိစၤႎႀင့္ ပတ္သက္၍ က႗န္ေတာ္အား ဆက္သၾယ္ေရး လုပ္ရန္ တာဝန္ ခဵထားဴခင္း ဴဖစ္ေလသည္။
က႗န္ေတာ့္ကို ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ဆုံေပးရသူမႀာ ယခုအခၝ ေတာခုိေန႓ပီ ဴဖစ္ေသာ "ဗုိလ္ေဇယဵ" ဴဖစ္သည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ ႟ုံးေနရာ အတိအကဵ တုိႛကို က႗န္ေတာ္ မမႀတ္မိ ေတာ့႓ပီ။ ထုိေနႛက ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ေတၾႚရသည္ မႀာလည္း တေအာင့္မ႖သာ ဳကာပၝသည္။ က႗န္ေတာ္က ဗုိလ္ခဵႂပ္အား ကုိ႒ကီးႎု မႀာဳကား ထားသည့္ အတုိင္း လာခဲ့ရဴခင္း ဴဖစ္ေဳကာင္း ေဴပာဴပေသာ အခၝ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ က႗န္ေတာ္အား ဗုိလ္လကဵ္ာႎႀင့္ ေစာဳကာဒုိးတုိႛထံ ႌၿန္ပၝသည္။
ႎႀစ္ဦးခဵင္း လက္တုိႛ၍ လုပ္ရေသာ အလုပ္သည္ အလၾန္ ခက္သည္။ တဒဂႆဟန္ကို ဳကည့္၍ မည္သူသည္ စိတ္ခဵ ေလာက္၏၊ မည္သူသည္ စိတ္မခဵရေတာ့ ဟူေသာ အခဵက္ကို ပုိင္းဴခား ေဝဖန္ဴခင္းမႀာ မဵားစၾာ ခက္ေသာ အလုပ္ ဴဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က ဗုိလ္လကဵ္ာႎႀင့္ ေစာဳကာဒုိး တုိႛသည္ က႗န္ေတာ္အား မည္သူမည္ဝၝ မည္သူ အဆက္ ဟူ၍၊ အေသအခဵာ သိဳကသည္လည္း မဟုတ္ပၝ။ က႗န္ေတာ္ကလည္း က႗န္ေတာ့အား အ႔ကင္းမဲ့ ယုံဳကည္ ရမည္ဟု ယူဆႎုိင္ခၾင့္ မရႀိပၝ။ က႗န္ေတာ့္ဘက္က ဳကည့္လဵင္ ဗုိလ္လကဵ္ာကို ရင္းႎႀီးစၾာ ဆက္ဆံ ေစကာမူ ေစာဳကာဒုိးကား အဘယ္သုိႛနည္း။
ထုိႛေဳကာင့္ က႗န္ေတာ္ လာခဲ့ရသည္ အေဳကာင္းကို ေဴပာဴပရာ၌ မဵားစၾာ ႎႁတ္ေလး ေနပၝသည္။ က႗န္ေတာ္က အကဵႂိးအေဳကာင္း ရႀင္းလင္း ဴပႎုိင္ေသာ အခဵိန္သုိႛ ေရာက္ေသာ အခၝ၌လည္း ဗုိလ္လကဵ္ာ တုိႛက ႟ုိက္တာသတင္း အေဴခအေန တုိႛကို ေဴပာဴပဖုိႛ ဝန္ေလး ေနဟန္ လကၡဏာ ရႀိပၝသည္။ ထုိစဥ္က ႟ုိက္တာ သတင္းကို ေရဒီယုိဴဖင့္ ဖမ္းဴခင္း၏ အဴဖစ္သည္ စစ္တပ္ အဖုိႛ ေသေရးေလာ၊ ရႀင္ေရးေလာ ဟူသည္ကို စာ႟ႁသူတုိႛ စဥ္းစား၍သာ ဳကည့္ဳကပၝကုန္။
သူတုိႛက က႗န္ေတာ္ကုိ အကဲခပ္သလုိ က႗န္ေတာ္ကလည္း သူတုိႛကို အကဲခပ္ ရပၝသည္။ သုိႛေသာ္ ထူးဴခားခဵက္မႀာ သူတုိႛ အကဲခပ္ ေနသည္ဟုပင္ ဆုိရဴငား ေသာ္လည္း ေစာဳကာဒုိးကား က႗န္ေတာ္ကို အကဲခပ္ဟန္ မတူပၝ။ သူတိုႛ အလုပ္ခၾင္တၾင္ သူႛအလုပ္ႎႀင့္ ဆုိင္ေသာ စကား တုိႛကို ပၾင့္ပၾင့္လင္းလင္း ေဴပာဳကား ေနပၝသည္။ သူ၏ ေလသံကို ေထာက္ဳကည့္လ႖င္ သူသည္ ဝႀက္ဖဲခဵပ္ကို ကုိင္၍ စားေနသူ မဟုတ္။ ရႀိသမ႖ ဖဲခဵပ္တုိႛကို စားပဲၾေပၞတၾင္ တင္၍ ရႀင္းရႀင္း႒ကီး ကစားမည့္သူ ဴဖစ္ေဳကာင္း က႗န္ေတာ္ အကဲခပ္မိသည္။
ထုိႛေဳကာင့္ က႗န္ေတာ္တုိႛ သုံးဦးသား မိနစ္ အနည္းငယ္ ဴဖႂန္းဳက႓ပီးမႀ မိမိတုိႛ လုိရာ ရႀိရာကို ပၾင့္လင္းစၾာ ေဴပာဳကရ ပၝေတာ့သည္။ သုိႛေသာ္ ထုိေနႛက ႟ုိက္တာ သတင္းမႀ ဘာမႀ ထူးထူးဴခားဴခား မရႀိပၝ။ ထူးဴခားသည့္ အခၝ က႗န္ေတာ္အား အေဳကာင္းဳကားမည္ ဴဖစ္ေဳကာင္း သူတုိႛက ေဴပာဴပပၝသည္။ က႗န္ေတာ္ကား မိမိႎႀင့္ မဆုိင္ေသာ ကိစၤတၾင္ သက္ဆုိင္ရာ တိုႛ၏ ခၾင့္ဴပႂခဵက္ မရႀိဘဲ ဘာမႀ ၀င္ေရာက္ စၾက္ဖက္ ဳကည့္႟ႁလုိေသာ ဝသီ မရႀိ။ ထုိႛေဳကာင့္ ထူးလာလ႖င္ သခင္ႎုထံ သတင္းတိုႛကို တုိက္႟ုိက္ ပုိႛေပးရန္ မႀာဳကားခဲ့႓ပီး ဴပန္လာ ခဲ့ေလသည္။
သုိႛေသာ္ ႓ဗိတိသ႖ တုိႛသည္ စကားအရာ၌ လိမၳာေသာ လူမဵႂိးမဵား ဴဖစ္ဳကသည္။ ထုိႛေဳကာင့္ "ဴပႂဴပင္ေဴပာင္းလဲေရး" ဟူေသာ စကား ေဴပာဆုိ ေနဳကသည္ ဴဖစ္ေစကာမူ ဴမန္မာဴပည္ အတၾက္ အုပ္ခဵႂပ္ေရးမႀာ မည္သုိႛ မည္ပုံ ရႀိသည္ကို အေကာင္အထည္ အားဴဖင့္ မဴပဳက ေသးသဴဖင့္ က႗ႎု္ပ္တုိႛသည္လည္း စမ္းတဝၝးဝၝး ႎႀင့္သာ ေနဳကရ ကုန္သည္။
တေနႛေသာ္ က႗န္ေတာ္သည္ မေယာင္မလည္ဴဖင့္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေနအိမ္သုိႛ ဝင္ခဲ့ေလသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္မႀာ ေဒၝက္တာ ဘေမာ္ ယခု ေနေသာ ၃၂ ပတ္ လမ္းႎႀင့္ တအိမ္ဴခား ဴဖစ္သည္။ ၃၂ ပတ္ လမ္းမႀာ ထုိစဥ္က သတင္းႎႀင့္ ဝၝဒ ဴဖန္ႛခဵီေရး ဝန္႒ကီး ဌာန ဴဖစ္သည္။ က႗န္ေတာ္ကား ႟ုံးႎႀင့္ ကပ္၍ တဲထုိး ေနသူ ဴဖစ္ရာ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ နီးသည္ကား မႀန္၏။ သုိႛေသာ္ ၃၂ ပတ္ လမ္းႎႀင့္ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ ေနအိမ္ ဳကား၌ကား ကန္ေတာ္႒ကီး ရပ္ကၾက္ ဆုိင္ရာ ဂဵပန္ ကင္ေပ ဌာန တည္ရာ ဴဖစ္ေနရကား က႗ႎု္ပ္တုိႛသည္ အသၾားအလာကို မဵားစၾာ ဆင္ဴခင္ ရေသာဟူ၏။
ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္ကို ၎၏ ရဲေဘာ္မဵားသည္ ေနႛညမဟူ ေကာင္းစၾာ ေစာင့္ေရႀာက္ ဳကေပသည္။ ထုိအိမ္မႀာ အသၾင္ အားဴဖင့္ လူသူ မရႀိသည့္ အလား အလၾန္ ဆိတ္႓ငိမ္၏။ သုိႛေသာ္ အဝင္ အထၾက္ အေဳကာင္း ကိစၤ ေပၞလာလ႖င္ အေစာင့္အေရႀာက္ တုိႛမႀာ မိမိတုိႛ တာဝန္ကဵရာ ေနရာမႀ အသီးသီး ေခၝင္းဴပႃ၍ ေပၞလာ ႓ပီးလ႖င္ အစစ္ အေဆး၊ အေမး အဴမန္း တုိႛကို ကဵနစၾာ လုပ္ကိုင္ ဳကေပသည္။ ထုိအေစာင့္အေရႀာက္ တိုႛမႀာ မည္သူ မည္ဝၝမဵား ဴဖစ္သည္ကို က႗န္ေတာ္ မသိ။ သုိႛေသာ္ ယေနႛတုိင္ က႗န္ေတာ္သည္ ထုိအမဵႂိးအမည္ မထင္ရႀား ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ အေစာင့္အေရႀာက္ ကုိယ္ရံေတာ္ တပ္သားမဵားကို ခဵီးကဵႃးမိပၝ၏။ အဘယ္ေဳကာင့္ ဆုိေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေတာ္လႀန္ေရး ကိစၤ အတၾက္ ၎၏ ေနအိမ္မႀ ေပဵာက္ကၾယ္ သၾားသည္ အထိ ၎တုိႛ၏ ေနပုံ ထုိင္ပုံ ပိရိ သုိသိပ္ ေသသပ္ လႀေသာေဳကာင့္ ဴဖစ္သည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ရဲေဘာ္ တုိႛကို ရန္ကုန္႓မိႂႚမႀ ကုိယ္ေရာင္ ေဖဵာက္သည့္ ညမတုိင္မီ ညေနခင္းတၾင္ ရဲေဘာ္အေစာင့္ တုိႛသည္ ခၝတုိင္းကဲ့သုိႛ မူမပဵက္ သီခဵင္း တေအးေအးႎႀင့္ ေနဳကသည္။ ဂဵပန္ ကင္ေပတုိင္ အဖဲၾႚမႀ အရပ္ဝတ္ အရပ္စားႎႀင့္ စုံေထာက္သည္ ထုိေနႛ မၾန္းလဲၾပုိင္းက က႗န္ေတာ္တိုႛ၏ ႟ုံးဝင္းထဲသုိႛ ဝင္ကာ က႗န္ေတာ္တိုႛႎႀင့္ပင္ စကား စဴမည္ ေဴပာပၝ ေသးသည္။ သုိႛေသာ္ နံနက္ခင္းသုိႛ ေရာက္ေသာ အခၝ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္မႀာ ဟာလာဟင္းႎႀင့္ အသက္ လုံးဝ မရႀိ ဴဖစ္သၾား ပၝသည္။ တခုေသာ နံနက္ခင္းတၾင္ က႗န္ေတာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္ကို ဝင္ဳကည့္မိ ေသးသည္။ စားပဲၾ၊ ကုလားထုိင္၊ မီးဖုိေခဵာင္ ပစၤည္း ဟူသမ႖မႀာ ေဴခရာလက္ရာ မပဵက္။ သုိႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ တကၾ ဗုိလ္ခဵႂပ္ကေတာ္ ေဒၞခင္ဳကည္သည္ လည္းေကာင္း၊ ညတၾင္းခဵင္း ဳကက္ေပဵာက္ ငႀက္ေပဵာက္ ေပဵာက္ခဲ့ ေလသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္အိမ္ ေဘးမႀ ကင္ေပတုိင္ တုိႛကား ကဵီးကန္း ေတာင္းေမႀာက္ ဴဖစ္ဳကရ ေလ႓ပီ။
ဗုိလ္ခဵႂပ္တုိႛ ညတၾင္းခဵင္း ေပဵာက္ကၾယ္ သၾားဴခင္းကို က႗န္ေတာ္ စကား အလဵဥ္းသင့္၍ ဆုိလုိက္ဴခင္း ဴဖစ္ပၝ၏။ က႗န္ေတာ္ ဆုိလုိရင္း အခဵက္မႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္တိုႛ ဂဵပန္ ေတာ္လႀန္းေရး မစမီ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္သုိႛ ေရာက္ခဲ့ရပုံ ဴဖစ္ပၝသည္။
ထုိေနႛက ပင္လ႖င္ က႗န္ေတာ္ သတိ ဴပႂမိသည္မႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္တၾင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေနထုိင္သည္မႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္ မေနထုိင္ သကဲ့သုိႛ ရႀိလႀသည္ကို သတိ ဴပႂမိေပသည္။
က႗န္ေတာ္ ဝင္သၾားသည့္ အခၝ ဗုိလ္ခဵႂပ္ကေတာ္ ေဒၞခင္ဳကည္ကုိ အစအန မ႖ပင္ မဴမင္မေတၾႚ ခဲ့ရေခဵ။ မိန္းမ သုံးေဆာင္ ပစၤည္း ဟူသ၍ ဘာမ႖မရႀိ။ ေယာကဵ္ား အသုံးအေဆာင္ ပစၤည္းလည္း ဘာမ႖ မေတၾႚ၊ စားပဲၾ ကုလားထုိင္ စေသာ ပရိေဘာဂ တုိႛမႀာ စားပဲၾခင္း မရႀိ၊ ဖုံ မရႀိ၊ ပန္းအုိး မရႀိ၊ ဗလာ သက္သက္မ႖ ဴဖစ္သည္။ အရပ္ဝတ္ အရပ္စားႎႀင့္ လူငယ္ တဦးက က႗န္ေတာ္ လာေဳကာင္း ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို သၾားေဴပာသည္။ မဵားမဳကာမီ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ စစ္သား မ႓ပီသေသာ အမူအရာဴဖင့္ ႓ငိမ္သက္ ညင္သာစၾာ က႗န္ေတာ္ ရႀိရာ ဧည့္ခန္းသုိႛ ဝင္လာ ပၝသည္။
"ဟဲဟဲ … ဟဲဟဲ" ဟု သူက ဴပံႂး၍ ႎႁတ္ဆက္သည္။
သူႎႁတ္ဆက္ ႓ပီးသည့္ေနာက္ လက္ဘက္ရည္ ႎႀစ္ခၾက္ ေဆးေပ့ၝလိပ္ႎႀင့္ မီးခဵစ္တိုႛ ေရာက္လာ ဳကသည္။
လူတုိင္းက ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို စကား နည္းသည္ဟု ဆုိသည္။ အမႀန္မႀာ ဤသုိႛ မဟုတ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ခင္မင္ ရင္းႎႀီး သူတုိႛႎႀင့္ ေတၾႚလ႖င္ အလၾန္ စကားေဳကာ ရႀည္သူ ဴဖစ္သည္။ က႗န္ေတာ္တုိႛ တစိမ့္စိမ့္ႎႀင့္ လက္ဘက္ရည္ အခဵႂိကို စတင္ ေသာက္ရာမႀ လက္ဘက္ရည္ အဳကမ္း တအုိးလုံးပၝ ကုန္ေအာင္ ေသာက္႓ပီး ဳကေလ႓ပီ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ကား စကားအမ႖င္ မဴပတ္ေသး။ က႗န္ေတာ္ လုိခဵင္ေသာ ႟ုိက္တာ သတင္းလည္း ဘယ္ေရာက္ သၾားမႀန္း မသိေတာ့ေခဵ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ စကားဴဖင့္ ဆဲၾေဆာင္ရာ သုိႛသာ က႗န္ေတာ္ လုိက္ပၝ ခဲ့ရ႓ပီးလ႖င္ က႗န္ေတာ္သည္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ အတူ ေဖာ္မုိဆာ၊ တုိကဵႂိ အစ ရႀိသည့္ ေဒသ တုိႛသုိႛ စိတ္ကူးဴဖင့္ ေရာက္ေန ခဲ့ရပၝ၏။
"ကဵႂပ္ေတာ့ ဘာရယ္လုိႛ ဟုတ္ပၝဘူးဗဵာ၊ စၾန္ႛတာပၝဘဲ။ ကဵႂပ္တုိႛ အလုပ္ လုပ္လာ ဳက႓ပီးေတာ့ တုိက္ဖုိႛ၊ ခုိက္ဖုိႛ ဘာလက္နက္မႀ မရႀိဘဲ ဘယ္လုိ လုပ္လုိႛမႀ မရဘူး ဆုိတာ သေဘာ ေပၝက္လာတယ္။ လူငယ္ စိတ္ဆုိေတာ့ တ႟ႁးထုိးပဲ။ ဒၝေဳကာင့္ တ႟ုတ္ဴပည္ဘက္ ဆုိ႓ပီး ထၾက္လာတာ အမၾႂိင္ကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေဖာ္မုိဆာ၊ တုိကဵႂိ၊ ႓ပီးေတာ့ ဟုိင္နန္းက႗န္း၊ အဲဒီလုိ ေရာက္ခဲ့တာပဲ။" ဟူ၍ ဗုိလ္ခဵႂပ္က အမ႖င္မဴပတ္ ေဴပာေနပၝသည္။
က႗န္ေတာ္ ယခု ဴပန္၍ ေရးေနေသာ အခဵိန္တၾင္ ေရႀးက က႗န္ေတာ္ မႀတ္တမ္း မထားမိ ခဲ့သည့္ ကိုပင္လ႖င္ ဝမ္းနည္း မိပၝသည္။ သူေဴပာသလုိ ခေရေစ့ တၾင္းကဵ ဴပန္မေဴပာ တတ္ပၝ။ ဂဵပန္တုိႛ၏ ေမာက္မာမႁကို အံ႒ကိတ္၍ ခံကာ စစ္ပညာ သင္ခဲ့ ပုံတုိႛကို ေဴပာဴပပၝသည္။
"ဒီေကာင္ေတၾ (ဂဵပန္ကို ဆုိလုိသည္) ဟာ အင္မတန္ အဆင္းရဲ ခံႎုိင္တဲ့ လူမဵႂိးဗဵာ့။ ကဵႂပ္ဟာ အေတာ္ပဲ ေတေတေပေပ ခံႎုိင္ရည္ ရႀိခဲ့တယ္။ ဒၝေပမဲ့ သူတုိႛနဲႛ ကဵေတာ့ ကဵႂပ္က အ႟ႁံး ေပးရတယ္ဗဵာ၊ ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ။"
ထုိေနာက္ က႗န္ေတာ္က ႎုိင္ငံဴခား ဗဟုသုတမဵား မည္သုိႛရ၍ မည္သုိႛ ေဆာင္႟ၾက္ရန္ အာသီသ ရႀိပုံတုိႛကို ေမးဴမန္းရာ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ဟုိင္နန္းႎႀင့္ ေဖာ္မုိဆာတၾင္ ေတၾႚဳကံႂ ခဲ့ရေသာ ဗဟုသုတ တုိႛကို ဴပန္ေဴပာပၝသည္။ အႎုစိတ္ တိုႛကို က႗န္ေတာ္ မမႀတ္မိပၝ။ လုိရင္း အႎႀစ္ခဵႂပ္မႀာ ဂဵပန္မဵားသည္ သူေမ႖ာ္လင့္ သလုိ မဟုတ္ဘဲ "တယ္ မဟန္ပၝ ဘူးဗဵာ။" ဟူေသာ အေဴခ၌ ရႀိေဳကာင္း ေဴပာဴပပၝသည္။
"ကဵႂပ္တုိႛ လုပ္စရာေတၾ ရႀိေသးတယ္။ သူတပၝးကုိ ေမ႖ာ္ကိုးလုိႛ မရဘူးဗဵာ။ ဘာမႀ မဟုတ္ဘူး ေပၝ့ဗဵာ။ ကဵႂပ္တုိႛမႀာ အခၾင့္အလမ္း ရယ္လုိႛ မရရႀိခ့ဲဘူးလုိႛ ကဵႂပ္တုိႛ ဒီလုိ ဴဖစ္ခဲ့ ရတာပဲ။ ကဵႂပ္တုိႛဟာ ကဵႂပ္တုိႛ အလုပ္ လုပ္ဳကဖုိႛ အခၾင့္အလမ္း ရရင္ ေရႀႚေလ႖ာက္႓ပီး ဘာမ႖ ေဳကာက္ဖုိႛ မရႀိပၝဘူး။ အဲ တခုေတာ့ ရႀိတယ္၊ ကဵႂပ္ေတာ့ တ႟ုတ္ ေခၝင္းေဆာင္ေတၾနဲႛ ေတၾႚခဲ့ ဖူးပၝတယ္၊ သူတိုႛနဲႛ အမဵား႒ကီးလဲ ေဆၾးေႎၾး ခဲ့ဖူးပၝတယ္။ ဗဟုသုတ အေတာ္ ရလုိက္တယ္။ လၾတ္လပ္ေရး ဆုိတာ မလၾယ္ဘူးဗဵာ့။ အေတာ္ တုိက္ယူ ဳကရဦးမယ္။ ဂဵပန္ အဆင္းရဲ ခံသလုိ ခံႎုိင္မႀ တန္ရာ ကဵမယ္။"
က႗န္ေတာ္ကား ဤစကားကို ဆန္းသည္ဟု မယူဆ ေတာ့ေခဵ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ စိတ္ ေစတသိက္မႀ လၾတ္လပ္ေရး ရေအာင္ ဂဵပန္ကိုပင္ ဴပန္၍ တုိက္ရမည့္ အခဵက္ တုိႛကို လက္ခံ႓ပီးသား ဴဖစ္သည္ဟု က႗န္ေတာ္ ရိပ္မိခဲ့႓ပီ။ သုိႛေသာ္ တ႟ုတ္ ေခၝင္းေဆာင္မဵား၏ အာသီသႎႀင့္ ႒ကိႂးပမ္းခဵက္တုိႛ မည္သုိႛ မည္ပုံ ရႀိေနသည္ကို ေမးမိ ပၝသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္က "ဒၝေတၾ ေနာက္မႀ ေဴပာမယ္ဗဵာ။ အေရး႒ကီးတဲ့ အခဵက္က ကဵႂပ္တုိႛ လူငယ္ေတၾ ႎုိင္ငံဴခား မဵားမဵား ေရာက္႓ပီး ဗဟုသုတ ပုိစုဳကဖုိႛ ဴဖစ္တယ္။ သိပ္လဲ အထင္႒ကီးစရာ မရႀိပၝဘူး။ အေရႀႚတလၿား မႀာေတာ့ အားလုံးဟာ သူလုိ ငၝလုိ ပၝပဲ။ ယုိးဒယား ဆုိရင္ ကဵႂပ္တုိႛထက္ေတာင္ ခဵာေသးတယ္။ အမဵားနဲႛ စာလုိက္ေတာ့ ကဵႂပ္တုိႛဟာ မည့ံပၝဘူးဗဵာ။ အလုပ္ မလုပ္ဘဲ ပၝးစပ္က ႔ကားေနတာ ေလးကုိပဲ အဴပစ္ဆုိဖုိႛ ဴဖစ္ေနတယ္။" ဟူ၍ ဆက္လက္ ေဴပာပၝသည္။
အခဵိန္ အေတာ္ ကုန္သၾားသည္။ ထုိေနႛက ဗုိလ္ခဵႂပ္ အဖုိႛ ဘာအလုပ္မႀ ရႀိဟန္ မတူ။ က႗န္ေတာ့္မႀာကား သခင္ႎုကို အကဵႂိးအေဳကာင္း စကားဴပန္ရန္ ရႀိေနေသးသည္။ ထုိႛေဳကာင့္ ႟ုိက္တာ သတင္း အေဳကာင္း ေမးေသာ အခၝ ဗုိလ္ခဵႂပ္က သိပ္လဲ ထူးမယ္လိုႛ မထင္ပၝဘူး။ ဒုိမီနီယံ ေလာက္ေတာ့ ႓ဗိတိသ႖ ေတၾက ဳကံဆ ထားမႀာပၝပဲ။ ဒိုမီနီယံ ဆုိရင္လဲ အိႎၬိယရဲႚ အဆင့္အတန္းေလာက္ ရႀိ မရႀိ စီစစ္ဖိုႛ လုိလိမ့္မယ္။ ႓ဗိတိသ႖ ကေတာ့ ဘယ္နည္းနဲႛ မဆုိ အိႎၬိယကို ကဵႂပ္တုိႛထက္ ဦးစား ေပးခဵင္ ေပးလိမ့္မယ္။ ဒၝေပမဲ့ ခုေနေတာ့ တယ္ မထူးေသး ဘူးဗဵာ။ ထူးရင္ အေဳကာင္း ဳကားဦးမယ္။" ဟူ၍ ေဴပာပၝသည္။
အမႀန္မႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ဴမန္မာဴပည္မႀ စၾန္ႛ၍ ထၾက္စဥ္က တ႟ုတ္ဴပည္ကို စိတ္ထဲတၾင္ စဲၾ၍ ထၾက္လာခဲ့ဴခင္း ဴဖစ္သည္။ ဂဵပန္ကို ေရာက္သၾား သည္မႀာ သူ၏ ရည္မႀန္းခဵက္ အတုိင္း မဟုတ္ေခဵ။ ဂဵပန္ကို ပင့္ဖိတ္ရန္ ဟူေသာ စိတ္ကူးမဵႂိးကို စိတ္ကူး ခဲ့သည္ မဟုတ္ေဳကာင္း ထုိေနႛက က႗န္ေတာ္အား အကဵယ္တဝံ့ ရႀင္းဴပ ခဲ့သည္။ က႗န္ေတာ္သည္ သူေဴပာသည့္ စကား အရင္းတုိႛကို လုံးေစ့ ပတ္ေစ့ ဴပန္မေဴပာတတ္ ၍သာ အကဵယ္ကုိ ေရးမဴပႎုိင္ဴခင္း ဴဖစ္သည္။
လၾတ္လပ္ေရး ႒ကိႂးပမ္းမႁ၌ ရႎုိင္ သမ႖ေသာ အခၾင့္အေရး တုိႛကို ဗုိလ္ခဵႂပ္ လက္လၾတ္မခံ ဟူေသာ သေဘာကို စာ႟ႁ သူတုိႛ နားလည္ ဳကေစလုိသည္။ ဂဵပန္ အေပၞ၌ ထားေသာ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ သေဘာထားမႀာ ဂဵပန္ ထားရာက ေနရန္ ဟူေသာ သေဘာထား မဟုတ္ေခဵ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေဴပာပုံ ဆုိပုံ တုိႛ၌ ဂဵပန္ ဆန္ႛကဵင္ေရး စိတ္ဓာတ္ တိုႛသည္ ဘၾင္းဘၾင္း ေပၞလဵက္ ရႀိေနေခဵ႓ပီ။ ဥပမာ အားဴဖင့္ ေနတာဂဵီးဘုိစ့္ ဴမန္မာဴပည္သုိႛ ေရာက္လာ သည္ကို အေဳကာင္း ဴပႂ၍ ႎုိင္ငံေရး ႟ုံးတၾင္ ကဵင္းပေသာ ဧည့္ခံပဲၾ၌ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အမႀတ္မထင္ ဴပက္ရယ္ ဴပႂေသာ စကား တရပ္ကို က႗န္ေတာ္ ႌၿန္ဴပ လုိေပသည္။
ထုိဧည့္ခံပဲၾတၾင္ ယူနီေဖာင္း အဴပာဝတ္ မိန္းကေလး တုိႛက စားပၾဲထုိး အဴဖစ္ဴဖင့္ ကူညီ ေဆာင္႟ၾက္ ဳကသည္။ ဧည့္ခံပဲၾ မစမီ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေစာေစာ ေရာက္သည္။ က႗န္ေတာ္တုိႛက ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို ေနရာ ထိုင္ခင္း ေပးသည္။ သုိႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေပးေသာ ေနရာ၌ မထုိင္ဘဲ ခၝးတၾင္ ခဵိတ္ေသာ ဓားလၾယ္ကုိ မကာ၊ မကာ ေကာင္မေလးမဵား စု႟ုံး ေနေသာ ေနရာကို တလႀမ္း ႎႀစ္လႀမ္း တုိး၍ စိုက္ဳကည့္ ေနသည္။
"ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ" ဟု ဗုိလ္ခဵႂပ္က ဟဲလုိက္သည္။
က႗န္ေတာ္က အနားသုိႛ တုိးသၾားသည္။
"ခင္ဗဵားတိုႛ ဆီမႀာလဲ 'ဂဵပန္စာ' ေတၾ ရႀိပၝကလား။"
ဗုိလ္ခဵႂပ္က ဤသုိႛ ေဴပာအ႓ပီး အမဵား ဳကားေလာက္ေအာင္ "ဟား … ဟား … ဟား" ဟု ရယ္ပၝသည္။
ထုိေနာက္ က႗န္ေတာ့္အား လက္ကုတ္၍ "သတိထားဗဵာ။ ေခၾးမသား ေတၾေဳကာင့္ ကဵႂပ္တုိႛ တမဵႂိးလုံး 'ဂဵပန္စာ' ဴဖစ္ေတာ့မယ္။" ဟု ဆုိေလသည္။
'ဂဵပန္စာ' ဟူသည္မႀာ 'အ၊ အိ၊ အု၊ အဲ၊ ေအာ' မဟုတ္ေဳကာင္း က႗န္ေတာ္ အကဵယ္ ဖၾင့္ေဴပာရလ႖င္ ဂဵပန္ေခတ္ကို မေမ့ႎုိင္ ေသးသူတုိႛအား သက္သက္ ဆၾေပးသလုိ ေနခဵိမ့္မည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ ရယ္သံမႀာ ဂဵပန္ လက္တၾင္း ကဵေရာက္ ေနခဲ့ရေသာ ဴမန္မာ အမဵႂိးသမီးတုိႛ အတၾက္ မခံခဵိ ဴဖစ္ေနသည္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္လုိက္ေသာ ရယ္သံ ဴဖစ္သည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အိမ္တၾင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ေတၾႚဆုံ ခဲ့စဥ္က လုိခဵင္ေသာ ႟ုိက္တာ သတင္းကို မရခဲ့ပၝ။ ေနာင္အခၝ၌ကား စစ္႟ံုးမႀ တဆင့္ သခင္ႎုသည္ အေဳကာင္း အားေလဵာ္စၾာ သတင္း စကားမဵား ဳကားသိ ရခဲ့ဟန္ တူပၝသည္။
စကၠႃဴဖႃ စာတမ္း၏ သေဘာထားကုိ ဂဵပန္ မေဴပးမီ ရက္သတၨပတ္ အနည္းငယ္ အတၾင္း ႟ုိက္တာ ေဳကးနန္းသတင္းမႀ က႗န္ေတာ္ သိရႀိခၾင့္ ရခဲ့ပၝသည္။ ဒုိမီနီယံ အဆင့္အတန္း အရိပ္ေယာင္ကို ေပးရန္ စီစဥ္ခဵက္ မ႖သာ ဴဖစ္ပၝသည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ထုိကိစၤႎႀင့္ စပ္လဵဥ္း၍ အေတာ္ပင္ ကဵစ္ကဵစ္လစ္လစ္ ေဆာင္႟ၾက္ခဲ့သည္ မႀန္၏။ သုိႛေသာ္ က႗န္ေတာ္၏ ႒ကီးမဵားေသာ လစ္ဟင္းခဵက္ တရပ္မႀာ ဂဵပန္ ကင္ေပတုိင္က က႗န္ေတာ္ တဲပုတ္ေပၞ တက္၍ ရႀာစဥ္က ထုိ ႟ုိက္တာ သတင္းကို က႗န္ေတာ္ ႟ုံးခန္း စားပဲၾ အံဆဲၾထဲတၾင္ ေသာ့မခတ္ဘဲ သာမန္ကာ လ႖ံကာ ထားခဲ့ဴခင္း ဴဖစ္သည္။
ေတာ္လႀန္ေရးသည္ တေ႟ၾႚေ႟ၾႚႎႀင့္ ခဵဥ္းကပ္ လာေလ႓ပီ။ ေတာ္လႀန္ေရး၏ ဘက္ေတာ္သား ဴဖစ္ေသာ က႗န္ေတာ္၏ ဦးပဥၦင္းသည္ က႗န္ေတာ္ ေနထုိင္ရာ တဲပုတ္သုိႛ လာ၍ တည္းခုိ ေလသည္။ ဦးပဥၦင္း၏ တပည့္တပန္း အင္အားမႀာ ေသးငယ္လႀသည္ မဟုတ္။ ေအာက္ေဴပ ေအာက္႟ၾာ ဴဖစ္ေသာ မအူပင္၊ ေညာင္တုန္း တေလ႖ာက္မႀသည္ အထက္အညာ ဴမင္းဴခံ အထိ အရပ္ ေဒသမဵား၌ သူ၏ ရဲေဘာ္တုိႛ ရႀိဳကသည္။ သူသည္ ဂဵပန္ ကင္ေပတုိင္ တုိႛ၏ ေဴခရာမဵား အဳကားတၾင္ အထက္ႎႀင့္ေအာက္ အရပ္ တိုႛကို စုန္ခဵည္ ဆန္ခဵည္ လမ္းသလား ေနသူ ဴဖစ္သည္။ က႗န္ေတာ္က သူႚအတၾက္ စုိးရိမ္သည္။ သုိႛေသာ္ သူသည္ ဂဵပန္လုိ ထမင္းစား ေရေသာက္ ခပ္သၾက္သၾက္ ေဴပာႎုိင္႓ပီ ဴဖစ္ရာ က႗န္ေတာ္ထက္ စာလ႖င္ မဵားစၾာ တပန္း သာေပသည္။ က႗န္ေတာ္ကား ဂဵပန္ေခတ္ တေခတ္လုံး၌ "ဝၝကာရီမဆင္း" (နားမလည္ဘူး) ဟူေသာ စကား တလုံး ကုိပင္ အႎုိင္ႎုိင္ ကဵက္မႀတ္ ထားရသူ ဴဖစ္သည္။
ဦးပဥၦင္း ထုိေရာက္စက က႗န္ေတာ္သည္ ဦးပဥၦင္းကို အကဲခတ္၍ မရပၝ။ ဂဵပန္တုိႛႎႀင့္ ေထၾလား၊ လုံးလား လုပ္ေနသည္ကို ပင္လ႖င္ က႗န္ေတာ္က မႎႀစ္႓မိႂႚ။ သုိႛေသာ္ မႎႀစ္႓မိႂႚေဳကာင္း ကိုလည္း ေဴပာမဴပဝံ့။ သူကား က႗န္ေတာ္၏ စိတ္ဓာတ္ အရင္းခံကို နားလည္သူ ဴဖစ္၍ က႗န္ေတာ္ အေပၞ၌ မူမပဵက္ ဆက္ဆံ သၾားႎုိင္ ေစကာမူ က႗န္ေတာ္ကား သူႎႀင့္ ေလးငၝးႎႀစ္မ႖ ကဲၾကၾာ ေနခဲ့ေသာေဳကာင့္ သူႛကို ဴဗႂန္းစား အကဲ မခတ္တတ္ပၝ။
သုိႛေသာ္ (၃၂) ပတ္လမ္း၏ ဗုံးခုိ ကဵင္းထဲတၾင္ ညဥ့္အခၝ လသာသာ၌ ႎႀစ္ဦးသား ခုိဳကရင္း စကားရိပ္၊ စကားေငၾႚတုိႛ ေပၞလာပၝသည္။ သူႚ ရင္တၾင္း၌ အလၾန္ စုိးရိမ္ေနေသာ အခဵက္ တခု ရႀိေနသည္။ ထုိအခဵက္မႀာ အဴခား မဟုတ္ေခဵ။ "ရဲေဘာ္တုိႛ၌ ဂဵပန္ ဆန္ႛကဵင္ေရး စိတ္ဓာတ္ ဴပင္းဴပလဵက္ ရႀိေန႓ပီ။ သုိႛေသာ္ လူ႒ကီးပုိင္းက မည္သုိႛ သေဘာထား ဳကသနည္း။" ဟူေသာ အခဵက္ပင္ ဴဖစ္သည္။
သည္ကိစၤမႀာ အေဴဖရ အလၾန္ ဳကပ္ေသာ ကိစၤ ဴဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ သေဘာထားကို နည္းလည္၍ အလုိက္ သိဳကလ႖င္ ထုိကိစၤကို အေဴဖ ေပးရန္ လၾယ္ေပ လိမ့္မည္။ အထူးသဴဖင့္ ဦးပဥၦင္း ကုိယ္တုိင္က သေဘာေပၝက္လ႖င္ က႗န္ေတာ္ အဖုိႛ ေဴဖရန္ ဝန္မေလး။ ထုိႛေဳကာင့္ က႗န္ေတာ္က ဦးပဥၦင္း၏ သေဘာကို ႎႁိက္ဳကည့္ရ ဴပန္သည္။ ပထမေသာ္ ဦးပဥၦင္းသည္ က႗န္္ေတာ့္အား မယုံသကႆာ ရႀိ၍ စကားမဵားကို ထိမ္ခဵန္ ထားလိမ့္မည္ဟု က႗န္ေတာ္ တၾက္ဆသည္။ သုိႛေသာ္ တညသ၌ ဦးပဥၦင္းသည္ သူႚရဲေဘာ္မဵား၊ အစီအစဥ္ကို ဖၾင့္ခဵေလသည္။ ဦးပဥၦင္းမႀာ က႗န္ေတာ္ ထင္သည္ထက္ ပုိ၍ လက္ေဴမာက္ ေနေသာေဳကာင့္ က႗န္ေတာ္ မဵားစၾာ ထိတ္လန္ႛ သၾားေပသည္။
ထိတ္လန္ႛမည္ ဆုိလ႖င္ ထိတ္လန္ႛ ေလာက္သည္။ အဘယ္ေဳကာင့္ ဟူမူ အခဵိန္ မကဵမီ မီးထလ႖င္ အဳကံအစည္မဵား ပဵက္ဖုိႛသာ ရႀိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေလာ။
"ကုိယ္ေတာ္၊ တပည့္ေတာ္ တခု ေဴပာခဵင္တယ္။ ကုိယ္ေတာ့္ ရဲေဘာ္ေတၾကို ဖုံးဖုံးဖိဖိ လုပ္ထားလုိႛ မရဘူးလား။"
"အခဵိန္ကုိေတာ့ ေစာင့္ေန ဳကတာပဲ။ ဒၝေပမဲ့ ဂဵပန္ကုိ စိတ္နာလာတဲ့ စိတ္ဓာတ္က ဖုံးမရ၊ ဖိမရ ဴဖစ္ကုန္႓ပီ။ ဒီေတာ့ ရဲေဘာ္ေတၾဟာ အခဵက္ ေပးတာ ကိုေတာင္ ေစာင့္ခဵင္မႀ ေစာင့္မယ္။ ကဵႂပ္ စုိးရိမ္တာ တခဵက္ပဲ ရႀိတယ္။ တကယ္လိုႛ အခဵိန္ မကဵခင္ တစုံတခု ဴဖစ္ရင္ ကဵႂပ္တုိႛ အစုိးရပုိင္းက ေခၝင္းေဆာင္မဵားက ဘယ္လုိ သေဘာ ထားမလဲ။ ဒၝကို သိခဵင္တယ္။ ရႀင္းရႀင္းပဲ တကာ႒ကီး။ သခင္ႎု ဘယ္လုိ သေဘာ ထားမလဲ။"
"ဟာ ကုိယ္ေတာ္ဟာက မေမးအပ္တာ ေမးေနတယ္။ ကုိယ္ေတာ္ ဴမစ္ဝက႗န္းေပၞ ေဒသမႀာ ေန႓ပီးေတာ့ သခင္ႎုနဲႛ ဂဵပန္ ေတၾနဲႛဟာ ခဏ ခဏ စကား မဵားရတယ္ ဆုိတာ မဳကားဘူးလား။"
"ရိပ္ေတာ့ ရိပ္မိ ပၝတယ္။ ဒၝေပမဲ့ ေသခဵာေအာင္လိုႛ တကာ႒ကီးကို ေမးရတာပဲ။ ဘာဴဖစ္လုိႛလဲ ဆုိေတာ့ အခဵိန္ မကဵခင္ အုံ႔က လာလုိႛ ရႀိရင္ ဘယ္နည္းနဲႛ မဆုိ ဗမာ အစုိးရဟာ တန္ဆာခံ ဴဖစ္ရလိမ့္မယ္။ ဂဵပန္ဟာ ရဲေဘာ္ေတၾကို ႎႀိမ္နင္းဖုိႛ အတၾက္ ဗမာ အစုိးရ အာဏာပုိင္ ေတၾကို အသုံးခဵ လိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ အသုံးခဵလုိႛ အေဴခအေန ႟ႁပ္ေထၾး လာရင္ ဂဵပန္ကို ခဵိန္တဲ့ ဴမၟားဦးဟာ တုိင္းရင္းသားခဵင္း ဴပန္ထိ လိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ကဵႂပ္ ရဲေဘာ္မဵား အတၾက္ ဆုိရင္ ေသခဵာေပၝက္ ဴဖစ္ေစခဵင္တယ္။ ဒၝေဳကာင့္ ေမးရတာပဲ။"
ည လကေလးက ခပ္သာသာ။ ဥဳသက ခဏ ခဏ ဆဲၾပၝသည္။ အမႀန္မႀာ ယင္းသုိႛ ဥဳသ ဆဲၾ၍သာလ႖င္ က႗န္ေတာ္တိုႛ ႎႀစ္ေယာက္ထဲ လၾတ္လၾတ္က႗တ္က႗တ္ ပၾင့္ပၾင့္လင္းလင္း တုိင္ပင္ႎုိင္ဴခင္း ဴဖစ္သည္။ စင္စစ္ က႗န္ေတာ္ တုိႛ၏ ဗုံးခုိကဵင္းမႀာ ဂဵပန္ ကင္ေပတုိင္၏ တုိက္ႎႀင့္ အလၾန္ဆုံး ကုိက္ႎႀစ္ရာ မ႖သာ ကၾာေပ လိမ့္မည္။
"ကုိယ္ေတာ္ တပည့္ေတာ္တိုႛ လူငယ္ပုိင္းက ေခၝင္းေဆာင္ေတၾ အားလုံးဟာ အေရးဳကံႂရင္ ပၝးစပ္ကို လုံေအာင္ ပိတ္႓ပီး အလုပ္ လုပ္ဳကမႀာပဲ။ ကုိယ့္လုပ္ငန္းကုိယ္ ပိပိရိရိ လုပ္သၾားဖုိႛလဲ လုိတယ္။"
က႗န္ေတာ္က ယင္းကဲ့သုိႛ စကားရိပ္ ေပးလုိက္ ပၝသည္။ သခင္ႎုႎႀင့္ စပ္လဵဥ္း၍ မူကား က႗န္ေတာ္ အဴမင္၌ သခင္ႎု၏ ဂုတ္ေပၞ ဂဵပန္ ဓား ဝဲေနသည္ ကိုသာ ဴမင္ေဳကာင္း ေဴပာဴပ လုိက္ပၝသည္။ အမႀန္မႀာ ဦးပဥၦင္းသည္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အားကုိးႎႀင့္ ႟ၾက္ေဆာင္ ရမည့္ လုပ္ငန္းတၾင္ သခင္ႎု ကိုလည္း အားကုိး အားထား ဴပႂခဵင္သည္။ သုိႛေသာ္ သခင္ႎု၏ လုပ္ငန္းမႀာ သူႚကုိယ္ကို သူ တန္ဆာခံ အဴဖစ္ဴဖင့္ ဂဵပန္ လက္သုိႛ အပ္ကာ ရဲေဘာ္ တုိႛကို လၾတ္ေအာင္ တနည္းတလမ္း ဳကံစည္ရမည့္ လုပ္ငန္း ဴဖစ္သည္။ သူႛ အဴဖစ္မႀာ ဤမ႖ ဆုိး႟ၾား ေနခဵိန္ဝယ္ ဦးပဥၦင္း တုိႛက ကုိယ့္ဒူး ကုိယ္ခ႗န္ စၾန္ႚလုပ္ဳကရ ဖုိႛသာ ရႀိသည္။
ဦးပဥၦင္းသည္ အေတာ္ သေဘာ ေပၝက္သၾား ႓ပီးလ႖င္ အားတက္ေသာ အမူအရာကို ဴပသည္။ ထုိႛေနာက္ ေခၝင္းေဆာင္႒ကီး တဦးက သူတုိႛ လုပ္ေနေသာ လုပ္ငန္းကုိ မည္သုိႛ သေဘာ ထားမည္ကို က႗န္ေတာ္အား ေမးဴပန္သည္။
"ဒီ ေခၝင္းေဆာင္႒ကီးဟာ ဗုိလ္ခဵႂပ္နဲႛ သေဘာထး ဘယ္ေလာက္ပဲ ကဲၾကဲၾ ဗုိလ္ခဵႂပ္ လုပ္သမ႖ကုိ မသိခဵင္ေယာင္ ေဆာင္ရမႀာဘဲ။"
"ဒၝဆုိရင္ ေကဵနပ္႓ပီ။"
ဦးပဥၦင္း အမႀန္ပင္ ေကဵနပ္ သၾားေခဵ႓ပီ။ သုိႛေသာ္ အေဴခအေနကား တင္းမာ လာေလ႓ပီ။
တေပၝင္းလ။ ေနက အလၾန္ပူသည္။ အေဴခအေနလည္း ပူလာ႓ပီ။ ဦးပဥၦင္းကား ရန္ကုန္မႀ ေခတၨ ေပဵာက္ကၾယ္ သၾားဴပန္သည္။ သူေပဵာက္ကၾယ္ ေနစဥ္ အေတာ အတၾင္း အေရးတ႒ကီး ကိစၤခဵည္းသာ ေပၞသည္။ က႗န္ေတာ္၌ကား တုိင္ပင္ေဖာ္ တုိင္ပင္ဖက္ ကင္းမဲ့ ေနခဵိန္၌ အလၾန္ပင္ ေသာက ေရာက္ရ ေလေတာ့သည္။
သုိႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ စည္း႟ုံးမႁ လုပ္ငန္း မည္မ႖ တာသၾားသည္ကို ဦးပဥၦင္း ေဴပာပုံ၊ ဆုိပုံ တုိႛဴဖင့္ သိသာ ႎုိင္ေပ႓ပီ။ ထုိႛေဳကာင့္ ေသာကမဵား အဳကား ထဲမႀ ေမ႖ာ္လင့္ခဵက္သည္ က႗န္ေတာ့္အား စိတ္မငယ္ ေစရန္ ဖန္တီးလဵက္ ရႀိေခဵသည္။
တေနႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေ႟ၿတိဂုံ ဘုရား၏ အေနာက္ဘက္တၾင္ သူ၏ ရဲေဘာ္ တပ္မေတာ္သား တုိႛအား စည္းေဝး ေစ၍ "ရန္သူကို ထၾက္တုိက္ေလာ့" ဟု အမိန္ႛ ေပးေလ ေတာ့သည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ထုိတပ္မေတာ္ ဗုိလ္႟ႁ သဘင္ကို တက္၍ ဳကည့္ခဵင္ ပၝသည္။ သုိႛေသာ္ ထုိေနႛက သခင္ႎု၏ မႀာဳကားခဵက္ အရ ကိစၤ တရပ္ကို ေဆာင္ဳကဥ္း ေနရ၍ မေရာက္ခဲ့ပၝ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္တိုႛ ဗုိလ္႟ႁ သဘင္ကုိ ကဵင္းပ ေနခဵိန္ဝယ္ က႗န္ေတာ္သည္ ဝၝဒ ဴဖန္ႛခဵီေရး ဝန္႒ကီး ဌာနႎႀင့္ ဴပည္ထဲေရး ဌာန ႎႀစ္ခု ဳကားဝယ္ ဘုိင္စကယ္ တစင္းဴဖင့္ ကူးခဵည္သန္းခဵည္ လုပ္ကာ ဗဵာမဵား ေနခဲ့ပၝသည္။ ဘာကိစၤ ဟူ၍ ေကာင္းစၾာ မမႀတ္မိ။
က႗န္ေတာ္သည္ ေဘာင္ဒရီ လမ္းမႀ ဗဟန္းသိုႛ ဘုိင္စကယ္ စီး၍ လာခဲ့ပၝသည္။ ကန္ေတာ္မိတ္ ႟ုံေရႀႚတၾင္ တခဲနက္ မ႖ေသာ လူထု႒ကီးသည္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္သား တုိႛကို ဝဲယာ ညၟပ္လဵက္ ႒ကိႂဆုိကာ ေကာင္းခဵီး ဳသဘာ ေပးေန ဳကပၝသည္။ ေခတ္အလုိက္ ေပၞသမ႖ ပန္းတုိႛႎႀင့္ သေဴပခက္ တုိႛသည္ တပ္မေတာ္သား မဵား၏ ခဵီတက္ရာ ခရီးတၾင္ ေအာင္ပၝေစ ဟူေသာ တိတ္နိမိတ္ကို ေဆာင္ကာ ဴပန္ႛကဵဲလဵက္ ေနေပသည္။ က႗န္ေတာ္သည္ တပ္မေတာ္၏ တစိတ္တေဒသ ကုိသာ ဴမင္လုိက္ရ ေသာ္လည္း လူထု တရပ္လုံး၏ ဆႎၬမႀာ အဘယ္သုိႛ ရႀိေနသည္ကို ေကာင္းစၾာ အကဲခတ္ မိပၝသည္။ ထုိစဥ္က ရဲေဘာ္သည္ လူထု၏ အသဲစဲၾ ဴဖစ္သည္။ "ပဵႂိတုိင္း ႒ကိႂက္ပၝတဲ့ ႎႀင္းဆီခုိင္" ဴဖစ္သည္။
က႗န္ေတာ္ ဗဟန္းမႀ တဖန္ ဴပန္လႀည့္၍ ေလာင္းဝစၤလမ္း နံပၝတ္ (၂) သခင္ႎု အိမ္သုိႛ သၾားဴပန္ပၝသည္။ က႗န္ေတာ့္ စိတ္ထဲတၾင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ ဗုိလ္႟ႁ သဘင္သုိႛ သခင္ႎုလည္း တက္ေရာက္ ေနလိမ့္မည္ဟု ထင္မိသည္။ သုိႛေသာ္ သခင္ႎုသည္ ထုိေနႛက အိမ္တၾင္ ေနပၝသည္။
"ဘယ့္ႎႀယ္လဲေဟ့၊ တပ္မေတာ္ ခဵီတက္တာ မင္းသၾား ဳကည့္ေသး သလား။" ဟု ခရီး ေရာက္မဆုိက္ သခင္ႎုက က႗န္ေတာ္အား ေမးပၝသည္။
က႗န္ေတာ္က ထုိေနရာသုိႛ တက္ေရာက္ လုိေသာ္လည္း သခင္ႎု မႀာဳကားေသာ ကိစၤေဳကာင့္ မေရာက္ႎုိင္ေဳကာင္း၊ ဗဟန္း လူထု ဳသဘာ ေပးပုံ ဝိေသသ ထူးဴခားေဳကာင္း စသည္ဴဖင့္ ေဴပာဴပပၝသည္။ သခင္ႎုက က႗န္ေတာ္ ေဴပာဴပသည္ကို နားေထာင္ရင္း စိတ္တၾင္ ထိခုိက္ သၾားပုံ ရပၝသည္။
"ငၝေတာ့ကၾယ္ လူေတၾ ဒီေလာက္ စိတ္အား တက္႔က ေနတာေတၾ၊ ရဲေဘာ္ေတၾ စစ္ေဴမဴပင္ ခဵီတက္တာေတၾ ဴမင္ရရင္ စိတ္မထိခုိက္ဘဲ ေနမႀာ မဟုတ္ဘူး။ ဒၝေဳကာင့္ ငၝေတာ့ တမင္ကို မသၾားဘူးကဲၾႚ။" သခင္ႎုက သည္လုိ ေဴပာလုိက္ေသာ အခၝ က႗န္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ထူးဆန္း သလုိလုိ ထင္မိပၝသည္။ သုိႛေသာ္ ေနာင္တေနႛ၌ တပ္မေတာ္ ႎႀင့္တကၾ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေအာင္ဆန္းပၝ ေပဵာက္ခဵင္း မလႀ ေပဵာက္သၾားေဳကာင္း သိရေသာ အခၝ သခင္ႎုသည္ က႗န္ေတာ့္ ေရႀႚတၾင္ ဣေဴႎၬ ဆယ္ခဲ့သည္ကုိ ေကာင္းစၾာ သေဘာ ေပၝက္မိ ပၝေတာ့သည္။
မဵားမဳကာမီ ဦးပဥၦင္း ေပၝက္လာ ဴပန္သည္။ သူသည္ သခင္ႎု၏ ဇာတာကို တၾက္ခဵက္ ဳကည့္လိုသည္ဟု က႗န္ေတာ့္အား ပူဆာ ပၝသည္။ က႗န္ေတာ့္၌ သခင္ႎု၏ ဇာတာ မရႀိပၝ။ သုိႛေသာ္ ဝၝဒ ဴဖန္ခဵီေရး ဌာနတၾင္ အတၾင္းဝန္ လုပ္ေနေသာ ဦးထၾန္းစိန္၏ လက္တၾင္ သခင္ႎု၏ ရက္ခဵႂပ္ ရႀိသည္ကို က႗န္ေတာ္ မႀတ္မိ၍ ဦးထၾန္းစိန္ ထံမႀ ေတာင္းယူ၍ ေပးလုိက္ ပၝသည္။
"သခင္ႎု ေဴခေတာက္မႀာ ဒဏ္ရာ အနာတရ ရဖုိႛကိန္း ဴမင္တယ္။ ဒၝကလဲၾ႓ပီး သည့္ဴပင္ ဘာ အႎၩရာယ္မ႖ မရႀိဘူး။ ဒီအႎၩရာယ္ ကေလးကို သူ ဳကံႂ႓ပီးရင္ မဳကာပၝဘူး။ ယခုထက္ တက္သၾားဖုိႛပဲ ရႀိတယ္။" က႗န္ေတာ္သည္ ေဗဒင္ကို စိတ္ဝင္စား တတ္သူ မဟုတ္ပၝ။ က႗န္ေတာ့္ မဵက္စိထဲတၾင္ ဂဵပန္က သခင္ႎုကို ေသနတ္ႎႀင့္ ခဵိန္၍ ဂဵပန္ဴပည္ကို ေခၞသၾား လိမ့္မည္ ကိုသာ ဴမင္ေန ပၝသည္။ သုိႛေသာ္ ဦးပဥၦင္းက သခင္ႎုသည္ ဴမန္မာႎုိင္ငံ၏ ဴပင္ပသုိႛ ေရာက္ရမည့္ကိန္း မရႀိဟု အတပ္ ေဟာပၝသည္။
"ဗုိလ္ခဵႂပ္ အတၾက္လဲ အႎၩရာယ္ မဴမင္ဘူး။ သခင္ႎု အတၾက္လဲ အႎၩရယ္ မဴမင္ဘူး။ ဒၝေပမဲ့ ထန္းတပင္က ထဳက ႔ကဳကတယ္ ဆုိရင္ ကဵႂပ္လဲ ေညာင္တုန္းကုိ ဴပန္ဦးမႀပဲ" ဟု ဆုိကာ ေညာင္တုန္းဘက္သုိႛ ဴပန္႔က သၾားပၝသည္။
ထုိစဥ္က ရန္ကုန္ အနီးအနား၌ ဆုိလ႖င္ ထန္းတပင္က ေတာ္လႀန္းေရးကုိ စ၍ လုပ္ခဲ့သည္။ ဤအေတာအတၾင္း ရန္ကုန္ တ႓မိႂႚလုံးမႀာ ဂဵပန္ စစ္သားတုိႛ၏ လက္တၾင္း၌ ရႀိသည္။ ဤအေတာအတၾင္း က႗န္ေတာ္တုိႛ ႓မိႂႚမႀ ရဲေဘာ္ စစ္ေဴပးမဵားသည္ က႗န္ေတာ့္ အိမ္သုိႛ လာဳကပၝသည္။ က႗န္ေတာ္သည္ ၎တုိႛအား ထမင္း စားခဵိန္၌ အိမ္တၾင္ စားေစ၍၊ အိပ္ခဵိန္ ဗဟန္းရႀိ က႗န္ေတာ့္ အေမ ဇရပ္တၾင္ အိပ္ေစ ပၝသည္။ က႗န္ေတာ့္ တဲအိမ္ကုိ ဂဵပန္ ကင္ေပတုိင္တိုႛ လာေရာက္ ရႀာသည့္ ေနႛမႀ စ၍ကား ရဲေဘာ္ တုိႛကို ဇရပ္၌သာ စားေစရန္ စီစဥ္ ခဲ့ရပၝသည္။
သုိႛေသာ္ သခင္ ဝတင္ႎႀင့္ က႗န္ေတာ္တိုႛ ႎႀစ္ဦးသား သာလ႖င္ ဂဵပန္၏ အရိပ္ေဴခကို ဳကည့္ရင္း က႗န္ေတာ္၏ တဲ၌ပင္ မူမပဵက္ ေနႎုိင္ ခဲ့ဳကပၝ၏။
သုိႛႎႀင့္ပင္ ဂဵပန္ ေတာ္လႀန္ေရးလည္း ေလးငၝးလ အတၾင္း ႓ပီးဆုံး သၾားခဲ့႓ပီ။
က႗န္ေတာ္သည္ "အာဇာနည္ မိခင္ ဴပဇာတ္" ကို ေရးခဲ့စဥ္က တခဵက္ တခဵက္တၾင္ က႗န္ေတာ္၏ မိခင္ မဵက္ႎႀာကို ေဴပး၍ ဴမင္မိခဲ့သည္။ ဴမင္တုိင္း ဴမင္တုိင္း စိတ္ေလး မိသည္။ ယခုမူကား အထူး စိတ္ေလးဖုိႛ မရႀိေတာ့႓ပီ။ က႗န္ေတာ္ မိခင္မႀာ အညတရ မထင္ရႀားေသာ အာဇာနည္ မိခင္ ဴဖစ္ေနေခဵ႓ပီ တကား။
အဘယ္ေဳကာင့္ ဆုိေသာ္ သူသည္ သား တေယာက္၊ ေမာင္အရင္း တေယာက္၊ ေမာင္ဝမ္းကၾဲ တေယာက္ တုိႛကို ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေခၝင္းေဆာင္ေသာ ေတာ္လႀန္ေရး၏ ယဇ္ပလ႞င္၌ ပူေဇာ္ခဲ့႓ပီ မဟုတ္ေလာ။ တည၌ သန္းေကာင္ယံ အခဵိန္ဝယ္ ရန္ကုန္႓မိႂႚ တ႓မိႂႚလုံး ေသာေသာညံမ႖ ဥဳသ မႁတ္ေလသည္။
ဂဵပန္ လက္နက္ ခဵ၍ ဒုတိယ စစ္႒ကီး ႓ပီးေလ႓ပီ။ အမဵား တကာတုိႛ ဝမ္းသာ အားရ ရႀိဳကေလ႓ပီ။
သုိႛေသာ္ က႗န္ေတာ္ကား ဝမ္းမသာႎုိင္။ က႗န္ေတာ္၏ ဇနီးသည္ ဥဳသသံႎႀင့္ အတူ ဴပင္းဴပစၾာ ငုိေ႔ကး ေလသည္။ က႗န္ေတာ္ကား မငုိ၊ က႗န္ေတာ့္ မဵက္စိ ထဲတၾင္ မဵက္ရည္ တိုႛသည္ ခန္းေဴခာက္ ခဲ့႓ပီ။ က႗န္ေတာ္ မဵက္စိထဲ တၾင္ကား တုိက္ပဲၾ အသီးသီး တုိႛသည္ သာလ႖င္ ထင္ဴမင္၍ လာေလသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္ အဘယ္မႀာနည္း။ က႗န္ေတာ္ ဤသုိႛ တမ္းတ မိ၏။ ရန္ကုန္႓မိႂႚ၌ ကဵန္ရစ္ေသာ ေတာ္လႀန္ေရး သမားမဵား ကလည္း ယင္းသုိႛ တမ္းတ ဳကသည္။ ေမ႖ာ္လင့္ ဳကသည္။ ေမးဴမန္း ဳကသည္။
တေနႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ၃၂ လမ္း ေ႟ၿေတာင္ဳကား လမ္းသုိႛ ေရာက္လာ ခဲ့ေလသည္။
က႗န္ေတာ္ကား ထုိေနရာသုိႛ ေနႛစဥ္ ေရာက္ေနကဵ ဴဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ မေရာက္မီ ကပင္လ႖င္ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခဵႂိ၊ ဂဵာနယ္ေကဵာ္ ဦးခဵစ္ေမာင္၊ ဗုိလ္ေနဝင္း၊ ဦးေကဵာ္႓ငိမ္း၊ ဗုိလ္ေအာင္႒ကီး စသည္ တုိႛသည္ ၃၂ ေ႟ၿေတာင္ဳကား လမ္းကို ဌာနခဵႂပ္ အဴဖစ္ႎႀင့္ ဖၾင့္လႀစ္လဵက္ ထားရႀိ ဳက႓ပီ။ သုိႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ မလာေသးမီ အနာဂတ္ လုပ္ငန္းစဥ္ အတၾက္ ဘာမ႖ ထုတ္ေဖာ္ ေဳကညာဴခင္း မဴပႂႎုိင္ဳက ေသးေခဵ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေရာက္လာေသာ အခၝ ထုိ ဌာနခဵႂပ္မႀာ အသက္ဝင္ လာေလသည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေရာက္ေန႓ပီကို မသိပၝ။ ေဴမာင္းဴမ၏ အေဴခအေနကို ဒီးဒုတ္ ဦးဘခဵႂိထံ အစီရင္ ခံေနကဵ ဴဖစ္သည့္ အတုိင္း လာခဲ့ ပၝသည္။ ဦးစၾာ ပထမ ဗုိလ္ေအာင္႒ကီးႎႀင့္ ေတၾႚ၍ ဖဵာပုံနယ္ ေတာ္လႀန္ေရး အလုပ္ တုိႛကို ဗုိလ္ေအာင္႒ကီး ထံမႀ တဆင့္ စကား ဳကားခဲ့ရ ေလရာ မဵားစၾာမႀ ႎႀစ္ေထာင္းအားရ ဴဖစ္မိ ပၝသည္။
ထုိေနာက္ ဗုိလ္ေအာင္႒ကီး ကပင္လ႖င္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေရာက္႓ပီဟု က႗န္ေတာ္အား ေဴပာသဴဖင့္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ရႀိရာ အခန္း တံခၝးကို ဖၾင့္ဳကည့္ လုိက္မိသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ဴဖႃဖပ္ ဴဖႃေယာ္ႎႀင့္ ပင္ပန္းသည့္ လကၡဏာကို ဴပေန ပၝသည္။ က႗န္ေတာ့္ကို ဴမင္ေသာ အခၝ ဴပံႂး၍ ႎႁတ္ဆက္ ပၝသည္။
"ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေနမေကာင္းဘူး ထင္တယ္။"
က႗န္ေတာ္က ေမးလုိက္ပၝသည္။
"ငႀက္ဖဵား မိလာသဗဵာ။ အေတာ္ အခံရ ဆုိးတယ္။ ခုေတာ့ ကိစၤ မရႀိပၝဘူး။ ခင္ဗဵားေရာ ဘယ္ႎႀယ့္လဲ။"
က႗န္ေတာ္သည္ ေတာ္လႀန္ေရး အတၾင္း ဴဖစ္ပုံ၊ ပဵက္ပုံ တုိႛကို အတုိခဵႂံး၍ ေဴပာဴပ လုိက္ပၝသည္။ ေဴမာင္းဴမ႓မိႂႚမႀ ရဲေဘာ္တုိႛ ဴဖစ္ပံု ကုိလည္း ေဴပာဴပပၝသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ အတန္ဳကာ ေတၾေဝ ေန၍ "ေအးဗဵာ ဒီလုိ အခဵိန္မဵႂိးမႀာ ဒီလုိ ဴဖစ္တတ္တာ ပဲဗဵာ့။" က႗န္ေတာ့္အား တရား ခဵေလသည္။
"ဒၝေပမဲ့ ကဵႂပ္ ဝမ္းမနည္း ပၝဘူးဗဵာ့။" ဟု က႗န္ေတာ္က ေဴပာရင္း ေနာက္ဘက္သုိႛ လႀည့္အဳကည့္တၾင္ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခဵႂိ၊ ဦးခဵစ္ေမာင္ စသည္ တုိႛကို ေတၾႚရ၍ အလုိက္သိစၾာ အားလုံး တုိႛကို ႎႁတ္ဆက္ ခဲ့႓ပီးလ႖င္ ရဲေဘာ္တိုႛ အတၾက္ ဝမ္းဘဲဥ ေရလုံဴပႂတ္ ကုလားဟင္း ခဵက္ေနေသာ ခင္မဵႂိးခဵစ္ ရႀိရာ စားဖုိေဆာင္သုိႛ ထၾက္လာ ခဲ့ေလသည္။
ထုိေနာက္ က႗န္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္႓မိႂႚတၾင္ ရႀိေသာ မိတ္ေဟာင္း ေဆၾေဟာင္းမဵား၏ အိမ္တုိႛကို လုိက္လံ ရႀာေဖၾ၍ လည္ပတ္၍ ေနခဲ့ပၝသည္။ တေနႛေသာ္ က႗န္ေတာ္၏ မိဘမဵား၊ ဦးေလးမဵားႎႀင့္ မိတ္ေဆၾ ဴဖစ္သူ ပၝ့ (ခ္) လိန္းရႀိ ပၾဲစား႒ကီး ဦးယူဳကံႂႎႀင့္ ေဒၞအုံးတင္တုိႛ ထံသုိႛ ေရာက္သၾား ပၝသည္။
ထုိအိမ္တၾင္ မေမ႖ာ္လင့္ ဘဲလဵက္ ဆရာ ဒီးဒုတ္ ဦးဘခဵႂိႎႀင့္ သၾား၍ ေတၾႚပၝသည္။
ဆရာ ဦးဘခဵႂိက ေတာ္လႀန္ေရး ေခတ္မႀ စ၍ ဦးယူဳကံႂသည္ အိမ္ေပၞထပ္မႀ ေအာက္သုိႛ မဆင္းဘဲ ဂဵပန္တိုႛႎႀင့္ ေဝးစၾာ ေရႀာင္ရင္း ေတာ္လႀန္ေရး အတၾက္ တိတ္တိတ္ပုန္း ကူညီခဲ့ပုံ တုိႛကို ေဴပာဴပပၝသည္။
"ေဟ့၊ ဒီအိမ္ဟာ တဴခားအိမ္ မဟုတ္ဘူးကဲၾႚ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ရဲႚ စားအိမ္ ေသာက္အိမ္ပဲ။ အခုလဲ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ဒီမႀာ ညစာ စားလိမ့္မယ္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ နလန္ထကို ဴပႂစုေနတာ ေဒၞအုံးတင္ ပဲကဲၾႚ။" ဟု ေဴပာဴပ ေလေတာ့သည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ဦးယူဳကံႂႎႀင့္ ေဒၞအုံးတင္ တုိႛကို ေတာ္လႀန္ေရးႎႀင့္ ဆက္စပ္၍ မဳကည့္မိပၝ။ ယခုမႀပင္ အေဳကာင္းစုံ တုိႛကို သိရ၍ ၎တိုႛအား ပုိမုိ ဳကည္ညိႂ မိပၝေတာ့သည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ယခုကဲ့သုိႛ မႀတ္မိသမ႖ အေဳကာင္းအရာ တုိႛကို ေဴပာဴပ ေနသည္မႀာ အဴခားေဳကာင့္ မဟုတ္ပၝ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္၌ အယုတ္အလတ္ အဴမတ္မေ႟ၾး လူထု၏ အစိတ္အပုိင္း မႀန္သမ႖ကို စု၍ စည္းတတ္ေသာ သတၨိရႀိေဳကာင္း ထင္ရႀား ေစလုိ၍ ဴဖစ္ပၝသည္။
ဦးယူဳကံႂးႎႀင့္ ေဒၞအုံးတင္ ကဲ့သုိေသာ ပုဂၢႂိလ္တိုႛမႀာ ေတာ္လႀန္ေရးမႀ အကဵႂိးအဴမတ္ တုိႛကို ခံစားရန္ ရည္သန္သူမဵား မဟုတ္ဳကေခဵ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ၎၏ လမ္းစဥ္ကို ဳကည္ညိႂ သူမဵားသာ ဴဖစ္သည္။ ၎တုိႛသည္ ယခုတုိင္ မိမိ အိမ္တၾင္းဝယ္ ႟ုိး႟ုိးကုပ္ကုပ္ႎႀင့္ ကုိယ့္လုပ္ငန္း ကုိသာ ကုိယ္လုပ္လဵက္ ရႀိဳကေပသည္။ ယခုအခၝ ၎တုိႛကို ဗုိလ္ခဵႂပ္၊ ေတာ္လႀန္ေရးႎႀင့္ ဆက္စပ္၍ မည္သူမ႖ ဳကည့္ဳက လိမ့္မည္ မဟုတ္။
စင္စစ္ကား ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို ဴပႂစု ေက႗းေမၾး ခဲ့ေသာ ေဒၞအုံးတင္သည္ သခႆၝရ သေဘာ အတုိင္း ေ႟ၿႚေလဵာ ခဲ့ေလ႓ပီ။
ထုိေနႛ ကမူကား ညေန ေစာင္းေလာက္တၾင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေဒၞအုံးတင္ ထံသုိႛ ေရာက္လာ ခဲ့သည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္မႀာ ယခုအခၝ အေတာ္ပင္ အားအင္ ဴပည့္တင္း၍ ဖဵတ္ဖဵတ္လတ္လတ္ ရႀိေန႓ပီ။ ထုိေနာက္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ လၾတ္လပ္ေရး ႒ကိႂးပမ္းမႁ၏ ေနာက္ဆုံး ကၸကို အားသၾန္၍ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့ေလသည္။
ေနသူရိန္ အစည္းအေဝး၊ ကႎၬီ စာခဵႂပ္ ၊ ဴမန္မာ့ မဵႂိးခဵစ္ တပ္မေတာ္ ၊ ေတာင္တန္းသားတိုႛ ညီႌၾတ္ေရး၊ ပင္လုံစာခဵႂပ္ ၊ တႎႀစ္အတၾင္း လၾတ္လပ္ေရး ရေစ့မယ္ စေသာ အသံ တုိႛသည္ ၁၉၄၆ - ၄၇ ခုႎႀစ္တၾင္ ဆက္တုိက္ ထၾက္လာ ခဲ့ေလသည္။
ေတာင္တန္းသားတုိႛ မပၝေသာ လၾတ္လပ္ေရးသည္ ေဴခလက္ အဂႆၝ မဴပည့္စုံေသာ ကုိယ္ခႎၭာသာ ဴဖစ္ခဵိမ့္မည္။ ဤအခဵက္ကို ဗုိလ္ခဵႂပ္ သေဘာ ေပၝက္သည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ သေဘာ ေပၝက္သည္ထက္ ပုိမုိ ထူးဴခားစၾာ နယ္ခဵဲႛတုိႛက သေဘာ ေပၝက္ဳက ေပလိမ့္မည္။
ထုိႛေဳကာင့္ နယ္ခဵဲႚ တုိႛက အိႎၬိယႎႀင့္ ပၝကစၤတန္ ခဲၾသလုိ ဴမန္မာႎႀင့္ ေတာင္တန္းသား တုိႛကို ခဲၾထုတ္ လုိသည္။ ေလဘာ အစုိးရ၏ သေဘာထားမႀာ ဤမ႖ေလာက္ ႟ုိင္းေပ လိမ့္မည္ မဟုတ္ဟု ယုံဳကည္ပၝ၏။ သုိႛေသာ္ ဴမန္မာ့ ေဴမေပၞတၾင္ ေဴခေတာ္ တင္ေနဳကေသာ ႓ဗိတိသ႖ ဗဵႃ႟ုိကရက္ တုိႛကား နယ္ခဵဲႚစိတ္ မကုန္ေသးေခဵ။ ဴမန္မာ တိုႛကို လက္စား ေခဵလုိသည့္ သေဘာထားမဵား ရႀိေနသည္ကုိ က႗ႎု္ပ္တုိႛ တမဵႂိးသားလုံး အကဲခတ္ မိဳကသည္။
ဴမန္မာႎႀင့္ ေတာင္တန္းသားတိုႛ ညီႌၾတ္မႁ အုတ္ဴမစ္ကို ဦးစၾာ ပထမ ခဵႎုိင္သူမႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္ သာလ႖င္ ဴဖစ္သည္။ ဂဵပန္ေခတ္တၾင္ ကရင္ - ဴမန္မာ အဓိက႟ုဏ္း ဴဖစ္ေနသည့္ အဳကား ထဲမႀ ကရင္ေရာ ဴမန္မာပၝ ယုံဳကည္ အားထားဴခင္း ခံရေအာင္ ေရႀႚေဆာင္ လမ္းဴပ လုပ္သူမႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္ပင္ ဴဖစ္သည္။ ဤ ေအာင္ဴမင္မႁ တခုထဲ ႎႀင့္ပင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ အမည္ကို အနာဂတ္ ရာဇဝင္တၾင္ ေ႟ၿစာလုံးဴဖင့္ စာတင္ ထုိက္လႀသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေတာင္တန္း ဴပႍနာ ေဴဖရႀင္းေရး၌ သူ၏ အစၾမ္းကုိ သူ ယုံဳကည္သည္။ သုိႛေသာ္ အဖဵက္အဆီး အင္အားလည္း မေသးလႀ သည္ကို က႗ႎု္ပ္တုိႛ ဝန္ခံဳကရမည္ ဴဖစ္သည္။
ထုိစဥ္က "ရန္ကုန္ ေရဒီယုိ" ဟု ေခၞေသာ အသံလၿင့္ ဌာနသည္ ရႀမ္းဴပည္ ေဒသဆုိင္ရာ ေခၝင္းေဆာင္မဵား ေနထုိင္ ခဲ့ဳကသည့္ ေ႟ၿေတာင္ဳကား ရပ္ကၾက္၌ တည္ရႀိသည္။ က႗န္ေတာ္ကား အသံလၿင့္ ဌာနတၾင္ အလုပ္ လုပ္ေနစဥ္ ဴဖစ္၍ ရႀမ္းဴပည္ေဒသ ေခၝင္းေဆာင္မဵား၏ သေဘာထား တုိႛကို ေလ့လာခၾင့္ ရခဲ့ေပသည္။
ရႀမ္းဴပည္ရႀိ ဴပည္သူႚ ထင္ဴမင္ခဵက္ကို ပုံသၾင္း ေပးႎုိင္ သူတိုႛမႀာ ထုိစဥ္က ေညာင္ေ႟ၿ ေစာ္ဘၾား႒ကီး ေစာေ႟ၿသုိက္ႎႀင့္ မုိင္းပၾန္ ေစာ္ဘၾားတုိႛ ဴဖစ္သည္။ ေညာင္ေ႟ၿ ေစာ္ဘၾား႒ကီးမႀာ အႎုပညာ သမား ဴဖစ္ရကား ဆရာ ဦးဘခဵႂိႎႀင့္ မဵားစၾာ ခဵစ္က႗မ္း ဝင္ေလသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ သခင္ႎု တုိႛကုိလည္း ဳကည္ညိႂ ေလးစားသည္။ မုိင္းပၾန္ ေစာ္ဘၾားကား ေညာင္ေ႟ၿ ေစာ္ဘၾား႒ကီးႎႀင့္ တသေဘာတည္းပင္ ဴဖစ္သည္။
ဴမန္မာ့ ႎုိင္ငံေရးရာမႀာ ပုဂၢႂိလ္စဲၾ ႎုိင္ငံေရးသာ ဴဖစ္သည္။ ယေနႛတုိင္ မူကို စဲၾ၍ လုပ္ေသာ ႎုိင္ငံေရး မဟုတ္ေသး။ ထုိႛေဳကာင့္ "ပုဂၢႂိလ္ခင္မႀ တရား မင္သည္" ဟူေသာ ဴမန္မာ့ ဆုိ႟ုိး အတုိင္း ပုဂၢႂိလ္ အခဵင္းခဵင္းတုိႛ ခင္မင္မႁသည္ အေရး ႒ကီးေပသည္။ ယခု အေဴခတၾင္ ေခၝင္းေဆာင္ အခဵင္းခဵင္းတုိႛ ခဵစ္ဳကည္စၾာ ရႀိဳကသည္မႀာ အားရစရာ ေကာင္းလႀပၝ၏။ သုိႛေသာ္ ေအာင္ဆန္း - အက္တလီ စာခဵႂပ္ ခဵႂပ္ဆုိ ႓ပီးသည့္ အထိ ေတာင္တန္း ေဒသ ဴပႍနာကို စိတ္ခဵရ ႎုိင္သည္ဟု မယူဆ ႎုိင္ေခဵ။
က႗န္ေတာ္ စိတ္တထင့္ထင့္ ရႀိမိသည္။ ထုိႛေဳကာင့္ မုိင္းပၾန္ ေစာ္ဘၾားႎႀင့္ ႎႀစ္ဦးခဵင္း ဆုံမိသည့္ အခၝ အေဴခအေနကို ေမးဴမန္း စုံစမ္း ဳကည့္မိသည္။
"ရႀမ္းဴပည္ အတၾက္ေတာ့ ဗမာဘက္က စုိးရိမ္ ပူပန္စရာ ရႀိမယ္ မထင္ပၝဘူး" ဟု ရႀမ္းဴပည္ ကုိယ္စားလႀယ္ တုိႛအား ဧည့္ခံေသာ လက္ဘက္ရည္ပၾဲ တပဲၾ အ႓ပီးတၾင္ မုိင္းပၾန္ ေစာ္ဘၾားက က႗န္ေတာ့္အား ေဴပာဴပပၝသည္။
က႗န္ေတာ္သည္ လက္ရႀိ အေဴခအေန တုိႛကို ယင္းကဲ့သုိႛ မမိႀတ္မသုံ ေလ့လာ သုံးသပ္ ေနစဥ္ တေနႛသ၌ ဘုရင္ခံ၏ အတုိင္ပင္ခံ အဖဲၾႚ ဒုတိယ သဘာပတိ ဦးေအာင္ဆန္းသည္ အသံလၿင့္႟ုံသုိႛ လာ၍ အသံလၿင့္မည္ ဟူေသာ အေဳကာင္းဳကားခဵက္ကို ရရႀိ ေလသည္။
"ရန္ကုန္ ေရဒီယုိ" မႀာ မဳကားတခဵက္ ဳကားတခဵက္ အသံလၿင့္႟ုံ ဴဖစ္သည္။ ထုိႛေဳကာင့္ ႌၿန္ဳကားေရးဝန္ ဦးခင္ေဇာ္ႎႀင့္ က႗န္ေတာ္သည္ မဵားစၾာ စိတ္ပူပန္ မိသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ လူထု အစည္းအေဝး ပဲၾတုိႛ၌ စကားေဴပာ ကဵင့္သား ရေနသူ ဴဖစ္သည္။ လဟာဴပင္တၾင္ စကားေဴပာေလ့ ရႀိသူမႀာ ေအာ္ ေဴပာတတ္ေသာ အေလ့ ရႀိသည္။ မုိက္ခ႟ုိဖုန္းတၾင္ ပၝးစပ္ ေတ့၍ ေအာ္ေဴပာလ႖င္ အသံ မေကာင္း ဴဖစ္တတ္သည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ထုိေနႛ ညေနတၾင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေစာင့္၍ ေမ႖ာ္ေနပၝသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေဒၞခင္ဳကည္ႎႀင့္ အတူ လာပၝသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ က႗န္ေတာ္ အသံလၿင့္ ဌာန ေရာက္ေန႓ပီကုိ မသိပၝ။ ထုိႛေဳကာင့္ က႗န္ေတာ့္ကို ေတၾႚလ႖င့္ အံ့အားသင့္ဟန္ တူပၝသည္။
"ခင္ဗဵား႒ကီး ဒီေရာက္ ေနသလား။"
က႗န္ေတာ္က "ဟုတ္ကဲ့" ဟု မေဴပာႎုိင္ခင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ေဒၞခင္ဳကည္ကို ႌၿန္ဳကားေရးဝန္၏ အခန္း၌ ထားခဲ့၍ အေပၞထပ္သိုႚ ေဆာင့္ေဆာင့္ႎႀင့္ တက္သၾားပၝသည္။
က႗န္ေတာ္သည္ သူႎႀင့္ အတူ ထပ္ခဵပ္ လိုက္၍ အသံလၿင့္ ခန္းသုိႛ ဝင္ပၝသည္။ ဦးခင္ေဇာ္လည္း အတူ ပၝလာ႓ပီးလ႖င္ မုိက္ခ႟ုိဖုန္းကို အေလာေတာ္ ေနရာ၌ ရႀိေစရန္ ဴပင္ဆင္ ပၝသည္။ က႗န္ေတာ္က ဗုိလ္ခဵႂပ္အား စကား ေဴပာသည့္ အခၝ ႎႀစ္ေယာက္ခဵင္း ေဴပာသလုိ ေဴပာပၝဟု မႀာပၝသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ စကား တလုံး ႎႀစ္လုံးကို စ၍ ေဴပာစဥ္က ေလမႀန္ႎႀင့္ ႎႀစ္ေယာက္ခဵင္း စကား ေဴပာသလုိ ေဴပာပၝ၏ သုိႛေသာ္ တဴဖည္းဴဖည္းႎႀင့္ အသံ ကဵယ္ေလာင္ လာ႓ပီးလ႖င္ လူထု အစည္းအေဝးတၾင္ စကား ေဴပာသကဲ့ သိုႛေသာ ကုိယ္အမူအရာ၊ ႎႁတ္အမူအရာ တုိႛဴဖင့္ ေအာ္ပၝ ေလေတာ့သည္။ လက္သီးကုိ ဆုတ္လုိက္၊ လက္ကုိ ေဴမၟာက္လုိက္ႎႀင့္။
ထုိအခၝ အသံလၿင့္ စက္ခန္းမႀ အသံ နိမ့္ဴမင့္ ဴပေသာ မီတာ၏ အိမ္ေဴမၟာင္မႀာ ညာဘက္သုိႛ ေဴပး၍ ႟ုိက္ေနရာ အသံ ညၟိသူတုိႛမႀာ မဵက္လုံး ဴပႃးဳကရ ေလသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေရႀႚရႀိ မုိက္က႟ုိဖုန္းမႀာ အေသ ဴဖစ္ေန၍ ၎ကို မည္သုိႛမ႖ ေဴပာင္းေ႟ၿႚ မရႎုိင္ ေသာေဳကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို သတိ ေပး၍ ရႎုိင္ေတာ့သည္ မဟုတ္ ေသာေဳကာင့္ လည္းေကာင္း၊ ပူအုိက္ေသာ ေလႀာင္ခန္းထဲတၾင္ က႗န္ေတာ္ တုိႛသည္ လက္ပုိုက္၍သာ ဳကည့္ခဲ့ရ ပၝေတာ့သည္။
ေနာက္တေနႛတၾင္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အသံလၿင့္ သည္ကုိ ဖဵက္လုိဖဵက္ဆီး လုပ္ေသာ အားဴဖင့္ အသံလၿင့္ စက္ကရိယာ တုိႛကို တမဵႂိးတမည္ လုပ္ထားသည့္ အေယာင္ေယာင္ ေဴပာဳက ဆုိဳကေသာ စကား သံမဵားကို ဳကားခဲ့ရ ေလသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ၁၉၄၇ ခု၊ ဇန္နဝၝရီလ ၂ ရက္ေနႛတၾင္ ဘိလပ္သုိႛ သၾား၍ ေဖေဖာ္ဝၝရီလ ၂ ရက္ေနႛတၾင္ ရန္ကုန္သုိႛ ဴပန္ေရာက္ခဲ့ ႓ပီးေနာက္ "ကဵႂပ္ ဘိလပ္က ဴပန္လာေတာ့ ဘာပၝ လာသလဲလုိႛ ေမးဳကတယ္။ ေဘာင္းဘီ တစုံပဲ ပၝလာတယ္။" ဟူ၍ အစခဵီသည့္ အသံလၿင့္ မိန္ႛခၾန္းကို ေဴပာဳကားေသာ အပတ္၌ကား အသံလၿင့္ဴခင္းမႀာ အေတာ္ပင္ ဟန္ထိ ပန္ထိ ဴဖစ္လာ ခဲ့ေလ႓ပီ။ က႗န္ေတာ္ မႀတ္မိသမ႖ ဟုတ္မႀန္ပၝလ႖င္ ထုိစဥ္က က႗န္ေတာ္တုိႛသည္ ေ႟ၿႚ၍ ေဴပာင္း၍ရေသာ မိုက္ခ႟ုိဖုန္းကို တပ္ဆင္ လုိက္႓ပီဟု ထင္ပၝသည္။
အသံလၿင့္ခန္း၊ ေနာက္ဖက္၌ တံခၝး တခဵပ္ ရႀိသည္။ မဵားေသာ အားဴဖင့္ ည အသံလၿင္ခဵိန္တၾင္ ထုိတံခၝးကို ဖၾင့္စ႓မဲ ဴဖစ္ပၝသည္။ ပူအုိက္ ေလႀာင္စပ္ေသာ အခန္း ဴဖစ္၍ ေလသာ ဴပတင္းေပၝက္ကုိ ဖၾင့္ထား ရသည္။
သုိႚေသာ္ က႗န္ေတာ္ စိတ္ထဲတၾင္ ထုိစဥ္က တမဵႂိး႒ကီး ဴဖစ္ေနသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ အခန္းတၾင္းသုိႛ မဝင္မီ ဗုိလ္ထၾန္းလႀႎႀင့္ တုိင္ပင္ ဳကည့္သည္။
"ေဟ့ - ကုိယ့္လူ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ စကား ေဴပာတုန္းမႀာ ဴပတင္းေပၝက္ကို ပိတ္ထား ခဵင္တယ္။"
ဗိုလ္ထၾန္းလႀသည္ ပထမ၌ က႗န္ေတာ္၏ စကားရိပ္ကို သေဘာ ေပၝက္ဟန္ မတူပၝ။ "သေဘာ ပၝပဲဗဵာ" ဟု ေဴပာရင္းက ရိပ္စားမိဟန္ လကၡဏာ ရႀိလာသည္။
"ခင္ဗဵားပဲ ဳကည့္လုပ္ပၝဗဵာ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္က သိပ္ဂၾကဵတဲ့လူ။ သူႚ အနားမႀာ ကဵႂပ္တုိႛ ေစာင့္ေနတာ ကိုေတာင္ မ႒ကိႂက္ဘူး။ သူႚေရႀႚမႀာ စုိးရိမ္တ႒ကီး မလုပ္နဲႛဗဵာ။ ဘုေဴပာ ေနဦးမယ္။"
က႗န္ေတာ္ အ့ံအား သင့္မိသည္။ အခန္းထဲ ဝင္၍ ကဗဵာကရာ တံခၝး ပိတ္မိသည္။ ဴပန္ထၾက္ လာေသာ အခၝ ဗုိလ္ထၾန္းလႀကို က႗န္ေတာ္က ႌၿန္ဳကားခဵက္ ထုတ္လုိက္သည္။
"ဒီမႀာ၊ ဗုိလ္ထၾန္းလႀ ဗုိလ္ခဵႂပ္ စကား ေဴပာေနတုန္းမႀာ ေဟာဒီ အခန္းဝက ဘယ္မႀ မသၾားနဲႛ။ အခန္း ထဲမႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္နဲႛ ကုိယ္နဲႛ ႎႀစ္ေယာက္ထဲပဲ ေနမယ္။"
က႗န္ေတာ္သည္ မိမိ တာဝန္ ဝတၨရားႎႀင့္ ဆုိင္လာလ႖င္ အစုိးရိမ္ ႒ကီးတတ္သူ ဴဖစ္သည္။ သုိႛေသာ္ ထုိစဥ္က အဘယ္ေဳကာင့္ ဤသုိႛ အစုိးရိမ္ ႒ကီးရသလဲဟု မိမိကုိယ္ကို မိမိ ေမးမိသည္။ မေဴဖတတ္ပၝ။
က႗န္ေတာ္ ဴပန္ထၾက္ လာေသာ အခၝ ဗုိလ္ထၾန္းလႀက ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ သူႚ အနီးအပၝး၌ အေစာင့္အေရႀာက္မဵား ေစာင့္ေနသည္ကို ေတၾႚရလ႖င္ "ေဟ့ - မင္း ဘာလုပ္တာလဲ" ဟု ေအာ္ေငၝက္ တတ္ေဳကာင္း စိတ္ပဵက္စၾာႎႀင့္ ထပ္မံ၍ ေဴပာဴပ ေနပၝေသးသည္။
ဗုိလ္ထၾန္းလႀက ဤသုိႛ ေဴပာေလေလ၊ စုိးရိမ္ မိေလေလ။ သုိႛေသာ္ က႗န္ေတာ္၏ စုိးရိမ္ခဵက္မႀာ ရယ္စရာ လုိပင္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို အမဵားက ခဵစ္၏၊ ယုတ္စၾအဆုံး လူတရာမႀာ ကုိးဆယ္ကုိးေယာက္ ခဵစ္၏။ သုိႛေသာ္ လူတရာ အနက္ ကဵန္တေယာက္က … က႗န္ေတာ္ ေရႀႚဆက္၍ မေတၾးဝ့ံ။
၁၉၄၇ ခုႎႀစ္၊ ေဖေဖာ္ဝၝရီလ ၇ ရက္ေနႛ တညေနတၾင္ အသံလၿင့္ ႟ုံသုိႛ ထူးဆန္းေသာ ေဳကးနန္းစာ တေစာင္ ေရာက္လာ ေလသည္။ ထုိေဳကးနန္းကို ေပးပုိႛသူမႀာ ေတာင္တန္းသားမဵား ႌၾန္ႛေပၝင္း ကၾန္ဂရက္၏ ဥကၠႉ ေတာင္ပုိင္ ေစာ္ဘၾားပင္ ဴဖစ္ေလသည္။ ေဳကးနန္း၏ သေဘာသၾားမႀာ ရႀမ္း ေစာ္ဘၾားမဵားႎႀင့္ ခဵင္း၊ ကခဵင္ ကုိယ္စားလႀယ္ မဵားသည္ ေတာင္တန္းသားႎႀင့္ ဗမာတုိႛ ပူးေပၝင္း ေဆာင္႟ၾက္ရန္ သေဘာတူ ဆုံးဴဖတ္ေဳကာင္း ဴဖစ္သည္။
က႗န္ေတာ္သည္ သံ႒ကိႂးစာ ဖတ္ရင္း ဝမ္းေဴမာက္ဝမ္းသာ ခုန္ေပၝက္ မိေတာ့သည္။ ဦးခင္ေဇာ္ထံ အေဴပးအလၿား သၾား၍ သံ႒ကိႂးစာပၝ အေဳကာင္းအရာ တုိႛကို သတင္းခန္းတၾင္ ထည့္ရန္ တုိင္ပင္ ပၝသည္။ ဤသတင္း ထည့္လ႖င္ မုခဵ ထုေခဵလၿာ ေတာင္းဳက လိမ့္မည္။ ထုိအခၝ ဘာပဲဴဖစ္ဴဖစ္ ဴဖစ္ခဵင္ရာ ဴဖစ္ေစ ဴဖစ္သမ႖ကို ခံရဖုိႛ တာဝန္ကို ယူဳက လိမ့္မည္။ ထုိတာဝန္ကို ယူရန္ က႗န္ေတာ္တုိႛ ႎႀစ္ဦး သေဘာတူ ဆုံးဴဖတ္ လုိက္သည္။
ထုိည၌ ႎုိင္ငံေရး ရပ္ကၾက္ပုိင္းတၾင္ လႁပ္ရႀား သၾားေလသည္။ ဦးခင္ေဇာ္ႎႀင့္ က႗န္ေတာ္တုိႛ ႎႀစ္ဦးသားကား ဴပန္ဳကားေရး ဌာနႎႀင့္ ဘုရင္ခံ အိမ္ေတာ္မႀ လာသမ႖ တယ္လီဖုန္းသံ တုိႛကို ဴပန္လည္ ေဴဖရႀင္းရင္း ႎႀင့္ပင္ မနက္ဴဖန္ ဘာဴဖစ္မည္ကို ေစာင့္ေမ႖ာ္ ေနဳကရ ေပသည္။
သုိႛေသာ္ ကံအားေလဵာ္စၾာ ေဳကးနန္း သတင္းမႀာ အမႀန္႒ကီး မႀန္ေန ေသာေဳကာင့္ ဘာမႀ မဴဖစ္ပၝ။ ဦးေအာင္ဆန္းသည္ ေအာင္ဴမင္မႁကို ရပၝ႓ပီ။
ဴပန္ဳကားေရး ဌာန ဒုတိယ ႌၿန္ဳကားေရးဝန္ မစၤတာ ဘင္တန္ႎႀင့္ အေပၝင္းအပၝမဵား ရပ္ကၾက္က မူကား အသံလၿင့္ ဌာနကို "ဖဆပလ ေရဒီယုိ" ဟု ကင္ပၾန္း တပ္လုိက္ ပၝသည္။ က႗န္ေတာ္ႎႀင့္ ေတၾႚစက ေဖာ္ေ႟ၿဟန္ လကၡဏာ ရႀိေသာ ဘင္တန္သည္ က႗န္ေတာ္အား ႎႁတ္မ႖ပင္ မဆက္ေတာ့။ သုန္မႁန္ေသာ မဵက္ႎႀာထားဴဖင့္ အ႓မဲတမ္း က႗န္ေတာ္ကို အကဲခတ္ ေလသည္။
သုိႛေသာ္ ႓ဗိတိသ႖၏ ဳသဇာ မႀိန္ေလ႓ပီကို နားလည္ သၾားေသာ ဘင္တန္သည္ အဂႆလန္သုိႛ ဘင္သံ မဆင့္ဘဲ ဴပန္ေလသည္။ က႗န္ေတာ္တုိႛ တေတၾကား အေကဵနပ္႒ကီး ေကဵနပ္ ေနဳက႓ပီးလ႖င္ ကဵေရာက္ လတၨံေသာ ဗမာ့ အႎၩရာယ္ တရပ္ကို ဆက္လက္ ေတၾးေတာဴခင္း မဴပႂ။ ေသာကမီး ကုိလည္း မေမၿးဘဲ ေနလုိက္ဳကသည္။
"ဘရင္းဂန္း အလက္ ၂၀၀ - ေပဵာက္ဆုံးဴခင္း။"
ေဴခာက္လုိင္း စာလုံးမဵားသည္ သတင္းစာ မဵက္ႎႀာဖုံး မဵားထဲမႀ ေန၍ က႗န္ေတာ့္အား ႓ဖဲ၍ ေဴခာက္ဴပန္သည္။ ပူပန္ေသာ စိတ္လဲ ဝင္လာ ဴပန္သည္။
သုိႛေသာ္ ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလုိင္လ ၁၃ ရက္ေနႛက ဴမႃနီစီပယ္ ခန္းမ႒ကီး ေလသာေဆာင္မႀ ေန၍ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ႑မၾက္ဳကားေသာ မိန္ႛခၾန္း အတၾက္ က႗န္ေတာ္တုိႛ အလုပ္႟ႁပ္ ေနဳကရစဥ္ စုိးရိမ္ ပူပန္မႁ တုိႛသည္ တဒဂႆမ႖ ေပဵာက္ကၾယ္ ေနခဲ့ဴပန္သည္။ အလုပ္အားေသာ အခဵိန္တုိႛ မူကား ထုိဘရင္းဂန္း အလက္ ၂၀၀ ကို မဵက္စိထဲတၾင္ ဴမင္ေနရ ဴပန္သည္။
ထုိေနာက္ တရက္ ႎႀစ္ရက္ခန္ႛ ဳကာေသာ အခၝ ဆရာ ဦးဘခဵႂိ၊ ဗုိလ္ခဵႂပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဦးသိန္းဟန္၊ ဦးဝန္၊ ဦးခင္ေဇာ္ႎႀင့္ က႗န္ေတာ္တုိႛ ေဴခာက္ဦးသည္ လၿတ္ေတာ္သစ္၏ ဝရန္တာတၾင္ ဆုံမိဳက ေလသည္။
က႗န္ေတာ္တုိႛ ဆုံမိေသာ အခဵိန္တၾင္ လၿတ္ေတာ္ အစည္းအေဝး ဟူ၍ မရႀိပၝ။ လူသၾားလူလာ ကင္းရႀင္း လႀပၝသည္။
မုိးမင္းသည္ မ႟ၾာတခဵက္၊ ႟ၾာတခဵက္ႎႀင့္။ ေနမင္းကလည္း မပၾင့္တပၾင့္။ တခၝတခၝ ေလေအးက ေဝႀႛသည္။ ဆရာ ဦးဘခဵႂိ၏ ေခၝင္းေပၝင္းသည္ တလ႖ပ္လ႖ပ္ ဴဖစ္ေနသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ အေအးဒဏ္ကို ေကာင္းစၾာ ခံႎုိင္ရည္ ရႀိဟန္ မတူ။ သူ၏ မုိးကာ အကဵႈကို ရင္တၾင္ ေပၾႚ၍ ထားသည္။
လၾတ္လပ္ေရး ဟူသည္မႀာ ေသခဵာ႓ပီ ဴဖစ္၍ အနာဂတ္ သာယာ ေ႟ၿဴပည္႒ကီးကို တဦး တဦးစီ မိမိတုိႛ သေဘာ အတုိင္း စိတ္ကူးဴဖင့္ ဴခယ္လႀယ္ ေနဳကသည္။
သူတပၝး စိတ္ကို က႗န္ေတာ္ မေဴပာတတ္။ က႗န္ေတာ္၏ စိတ္ထဲ၌ကား ဂဵပန္ေခတ္ တေလဵာက္လုံး ခံစား ခဲ့ရေသာ ဒုကၡ သုခတုိႛ ႎႀင့္တကၾ လက္ငင္းအားဴဖင့္ အလုပ္ ပင္ပန္း ခဲ့သမ႖ တုိႛသည္ "အလုံး႒ကီး ကဵသၾား" သလုိ ကဵသၾား ခဲ့႓ပီ။ သူတပၝး စိတ္ကုိ တပ္အပ္ ေသခဵာစၾာ မသိႎုိင္ ေစကာမူ က႗န္ေတာ္တုိႛ ေဴခာက္ဦးသားသည္ ထုိစဥ္ ခဏ၌ စိတ္၏ ခဵမ္းသာဴခင္း၊ ကုိယ္၏ ခဵမ္းသာဴခင္း တုိႛႎႀင့္ တဒဂႆမ႖ ေတၾႚခဲ့ရသည္ဟု ဆုိႎုိင္ ေပသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ လၿတ္ေတာ္၏ ဝရန္တာ ေရႀႚသုိႛ ေမ႖ာ္မႀန္းလဵက္ ဳကည့္ေနသည္။ သူ၏ ေရႀႚတည့္တည့္ဝယ္ သူႎႀင့္ တကၾေသာ အာဇာနည္ ပုဂၢႂိလ္ ခုႎႀစ္ဦး တုိႛအား ရည္စူး၍ စုိက္ထူရမည့္ အထိမ္းအမႀတ္ တခု ေပၞေပၝက္ လာမည္ကို သူ မေတၾးႎုိင္ခဲ့။ သုိႛေသာ္ အနာဂတ္ ဴမန္မာဴပည္ မည္သိုႛ ဴဖစ္သင့္သည္ ကိုမူ သူ ေတၾးမိ ေပလိမ့္မည္။
"ေတာ္႓ပီဗဵာ။ ကဵႂပ္ေတာ့ ႎုိင္ငံေရး အနားယူ႓ပီး စာကေလး၊ ဘာေလး ထုိင္႓ပီး ေရးဦးမယ္။ ဒီမယ္ဗဵာ၊ ဆရာရဲႚ က႗န္ေတာ္လဲ အႎုပညာ သမားပၝဗဵာ။"
ဤစကား တုိႛမႀာ ကုိသိန္းဟန္ ဘက္သုိႛ လႀည့္ရင္း ေဴပာလုိက္ေသာ စကားမဵား ဴဖစ္သည္။
က႗န္ေတာ္ကား အႎုပညာ ဆီသုိႛ စိတ္မေရာက္။
"ဘရင္းဂန္ အလက္ ၂၀၀ …"
"ကဵႂပ္တုိႛရဲႚ ဗမာ့ ယဥ္ေကဵးမႁ အႎုပညာ ေတၾကို ေဖာ္ထုတ္ဳကဖုိႛ အခဵိန္တန္႓ပီ။"
ဆရာ ဦးဘခဵႂိသည္ ဗမာ့ ယဥ္ေကဵးမႁ အႎုပညာ၏ အထိမ္းအမႀတ္ ဴဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က ထုိ အထိမ္းအမႀတ္မႀာ ထုိ တခုတည္းသာ ရႀိသည္။ ထုိႛေဳကာင့္ ဆရာ ဦးဘခဵႂိက ထုိစကားကို ေဴပာလုိက္ေသာ အခၝ အားလုံးက ေခၝင္းညိတ္ ေလသည္။
ဆရာ ဦးဘခဵႂိသည္ ခဵႂိေအးေသာ အသံဴဖင့္ တတၾတ္တၾတ္ စကား ေဴပာေနသည္။ ႟ုပ္ေသး၊ ေဴမဝုိင္းဇာတ္ … ဇာတ္ပၾဲ … ဴပဇာတ္။ ဤ အေဳကာင္းတုိႛခဵည္း ေဴပာေနသည္။
"က႗န္ေတာ္ကေတာ့ ေရးမယ္ … ေရးမယ္။ ေရးစရာေတၾ အမဵား႒ကီး ရႀိတယ္။ ဆရာခဵႂိ ေဴပာတဲ့ အႎုပညာ အေဳကာင္း စိတ္ကူး ထားတယ္။ က႗န္ေတာ္တုိႛ လၾတ္လပ္ေရး ရ႓ပီးရင္ က႗န္ေတာ္တုိႛ တစု အေရႀႚဘက္ ခရီး ထၾက္မယ္ဗဵာ။ ယုိးဒယား၊ မေလးက႗န္းဆၾယ္၊ ဘုိနီယုိက႗န္း၊ ဘာလီက႗န္း … အုိ … စုံေအာင္ သၾားမယ္ဗဵာ။ ဆရာခဵႂိ အ႒ကိႂက္ပဲဗဵာ့။ ဟဲ … ဟဲ။ ဗမာ အက၊ ဗမာ ဂီတ ေတၾဟာ ဟုိဘက္က လႀည့္လာတာေတၾ ရႀိတယ္။ ဒၝေတၾကို စုံစမ္း ရမယ္။ အာရႀ တုိက္သားေတၾ တဦးနဲႛ တဦး ဘယ္လုိ ဆက္စပ္မႁ ရႀိတယ္ ဆုိတာကို ေလ့လာရမယ္။ က႗န္ေတာ္လဲ အႎုပညာ သမားပၝဗဵာ။"
ဗုိလ္ခဵႂပ္ စိတ္ကူးယဥ္ကာ ေဴပာေနသည္။ ေဴပာတုိင္း ေဴပာတုိင္း အႎုပညာသမား ဴဖစ္ေဳကာင္းကို ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆုိသည္။ က႗န္ေတာ္တုိႛက သူႛအား ေတာ္လႀန္ေရး သမား စာရင္းထဲ ၌သာ သၾင္းထား႓ပီး။ အႎုပညာ သမား အေနႎႀင့္ အဖက္ မလုပ္မႀာ စုိးေသာ ေလသံဴဖင့္ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆုိသည္။ ကုိသိန္းဟန္က "ဟုတ္ပၝတယ္။ ကဵႂပ္တုိႛကလဲ ေမာင့္ကုိ အႎုပညာသမား စာရင္း ထဲမႀာ ထည့္ထား ပၝတယ္။" ဟု ေဴပာဘိသည့္ အလား ေခၝင္းကို ညိတ္ကာ ညိတ္ကာ ဴပသည္။
က႗န္ေတာ္သည္ ၎တုိႛ၏ အႎုပညာ ေဆၾးေႎၾးပဲၾ႒ကီးကို ကၸေကာစ ဴပႂခဵင္ လာပၝသည္။ က႗န္ေတာ့္ ရင္ထဲမႀာ စုိးရိမ္ခဵက္ ဝင္လာ ဴပန္ပၝ႓ပီ။ လုပ္ဳကပၝဦး အရပ္ကတုိႛ၊ ဘယ္ႎႀယ့္ဟာလဲ ဒီဘရင္းဂန္း ၂၀၀ ဆုိတာ။
စိတ္ထဲတၾင္ သည္ကဲ့သုိႛ ညည္းတၾား မိလုိက္သည္။
စိတ္ထဲ၌ ညည္းမိရာမႀ အကယ္ပင္ ပၝးစပ္မႀ ထၾက္သၾားသည္။ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ အနားနားသုိႛ ကပ္၍ "ဒၝေတၾကိုလဲ စဥ္းစားဖိုႛ ေကာင္းတယ္။" ဟု ေဴပာမိပၝသည္။
"ဆရာေရ၊ အထူး သတိ ဝိရိယ ရႀိဖုိႛ လုိတယ္လုိႛ ထင္တာပဲ ဆရာ" ဟု က႗န္ေတာ္က ဆရာခဵႂိအား လႀမ္း၍ စစ္ကူ ေတာင္းသည္။ ဆရာခဵႂိသည္ သူ၏ အႎုပညာႎႀင့္ သူ စိတ္ကူး ယဥ္ေနစဥ္ က႗န္ေတာ္ ဆုိေသာ အေကာင္က သူႚကို သတိ ေပးလုိက္ မိလဵက္သား ရႀိေနသည္။ ဆရာခဵႂိ မဵက္ႎႀာ ညိၟႂးသည္ဟု ထင္လုိက္ မိသည္။
ဆရာခဵႂိ ႎႁတ္႓ငိမ္ သၾားသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္ကား တတၾတ္တၾတ္ႎႀင့္ စကား ေဴပာဆဲ။
"ဗဵာ။ စုိးရိမ္စရာ မရႀိပၝဘူး။ ခင္ဗဵားက ပူမေန စမ္းပၝနဲႛ။"
ဗုိလ္ခဵႂပ္က ခပ္ေအးေအးပင္ ေဴပာသည္။ သူႚ၌ တုန္လႁပ္ဴခင္း အလဵဥ္း မရႀိ။ က႗န္ေတာ္က အႎုပညာ၌ စိတ္ဝင္ စားေန ဳကသည္ကို အလုိက္မသိ ဖဵက္ဆီး ပစ္လုိက္ သဴဖင့္ အႎုပညာသည္ တသုိက္က က႗န္ေတာ့္ကုိ မဵက္ေစာင္း ထုိးဳက ေလသလား မမႀတ္မိ။ သုိႛေသာ္ သူတုိႛ အႎုပညာ၏ အဆစ္အပုိင္းကုိ ဆက္လက္ ေလရႀည္ ေနဳကသည္။
"ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို လူတရာမႀာ ကုိးဆယ့္ကုိးဟာ ခဵစ္တယ္ ဆုိတာ က႗န္ေတာ္ ယုံဳကည္ ပၝတယ္။ ဒၝေပမဲ့ ကဵန္တဲ့ တေယာက္ရဲႚ စိတ္ကို က႗န္ေတာ္တုိႛ မသိႎုိင္ဘူး။"
ဗုိလ္ခဵႂပ္ စကား ေဴပာပုံ ေအးစက္စက္ ႎုိင္လႀသည္။ က႗န္ေတာ္အား မရပၝ။ သုိႛေသာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ သူႛ၌ ရန္သူ မရႀိဟု ဆုိေနသည္။ ထုိႛေဳကာင့္ က႗န္ေတာ္သည္ စကား လႀီးလၿဲ၍ ေဴပာရ ဴပန္သည္။ က႗န္ေတာ့္၌ စကားကုိ လၿဲေဴပာရန္ အခဵက္မဵားစၾာ ရႀာ၍ မရပၝ။ အတုိက္အခံ သမားတုိႛ၏ အေဳကာင္းကို ေရာက္သၾား ပၝသည္။
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ တေနႛသ၌ သူ၏ ႟ုံးခန္းထဲတၾင္ က႗န္ေတာ္အား ေဒၝက္တာ ဘေမာ္ အေဳကာင္း ေမးဖူးသည္။
"ခင္ဗဵား ဘယ္လုိ ထင္သလဲ။ ေဒၝက္တာ ဗေမာ္ဟာ ႎုိင္ငံေရး ဇာတ္ခုံေပၞမႀာ ဴပန္ေရာက္ ႎုိင္ပၝ့မလား။"
"ဆူကာမုိ ေထာင္က ထၾက္စမႀာ သူဴပန္႓ပီး တက္လာဖုိႛ လမ္း ရႀိခဲ့တယ္။ အဲဟုိတုန္းက က႗န္ေတာ္လဲ ေဒၝက္တာဟာ ဴပန္ေပၝင္း ထုပ္ပၝေစ လုိႛလဲ ဆုေတာင္း ခဲ့တယ္။ က႗န္ေတာ့္ ယုံဳကည္ခဵက္ ကေတာ့ က႗န္ေတာ္တုိႚရဲႚ စိတ္အား ထက္မႁကို ဗဟုသုတ ေလာင္းေပးဖုိႛ လုိတယ္လိုႛ ထင္တယ္။"
"ဟာဗဵာ ခင္ဗဵား ဥစၤာ စိတ္ကူးလုိႛသာ ေကာင္းတာပၝ။ တကယ့္ လက္ေတၾႚမႀာ လူ႒ကီးေတၾက ခက္တယ္။"
"ဟုတ္ပၝတယ္ေလ။ ဒၝေဳကာင့္လဲ ဟုိတုန္းက တက္လာဖုိႛ လမ္းရႀိေပမဲ့ ယခုေတာ့ ဒီလမ္း ပိတ္သၾား႓ပီလုိႛ ဆုိခဵင္တယ္။ ေဒၝက္တာဟာ ေဴမ႒ကီးေပၞမႀာ ေဴခခဵလုိႛ မရေသးဘူးဗဵာ။ အဲ ရတဲ့ ေနႛဟာေတာ့ သူႚေနႛပဲ။"
"ဟဲ … ဟဲ ႎုိႛေပမဲ့ မရေတာ့ ပၝဘူးဗဵာ" ဟု ဗုိလ္ခဵႂပ္က သူႚ ထင္ဴမင္ခဵက္ကုိ ေဴပာခဲ့ဖူးသည္။
ထုိေနႛကလည္း သူထင္ဴမင္ခဵက္မႀာ ထုိအတုိင္းပင္။ သုိႛႎႀင့္ ဦးေစာ၊ အေဳကာင္းသုိႛ စကားဦး လႀည့္သၾား ဴပန္သည္။
အႎုပညာ သမားတုိႛကား တၾတ္တၾတ္ ထုိးေနဳကသည္။ ၎တိုႛသည္ ယုိးဒယား ရာမကို အင္ဒိုနီးရႀား အထိ ေဴခရာလုိက္၍ ေကာက္ေနဳကသည္။
က႗န္ေတာ္ကား ဗုိလ္ခဵႂပ္ႎႀင့္ ဦးေစာတုိႛ ႎႀစ္ဦးသား ေတၾႚဆုံဳကသည္ ဟူေသာ သတင္းကို ေဴခရာ ေကာက္ေန မိသည္။
"ဦးေစာလဲ လူေကာင္းပၝဗဵာ။ မဵႂိးခဵစ္ ပုဂၢႂိလ္ တဦးလုိႛ ဆုိရမႀာပၝပဲ။"
ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ဦးေစာ အေပၞ၌ အနည္ငယ္မ႖ မေကာင္း မထင္ခဲ့ပၝ။ မဥပၝဒ္ခဲ့ပၝ။ သုိႛႎႀင့္ပင္ အသက္ကုိ စၾန္ႛလၿတ္ ခဲ့ရေပသည္။ သူႚ၌ ရန္သူမရႀိ ဟူေသာ ယုံဳကည္ခဵက္ဴဖင့္ အတၾင္းဝန္႟ုံး၌ အေစာင့္အေရႀာက္ မရႀိဘဲ ဟာလာဟင္းလင္း ထားခဲ့သည္ကို က႗ႎု္ပ္တုိႛ ေထာက္႟ႁ ဳကည့္ပၝလ႖င္ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ ဦးေစာ အေပၞ၌ မည္သုိႛမ႖ မဥပၝဒ္ ခဲ့သည္ကို ခန္ႛမႀန္း ႎုိင္ပၝ႓ပီ။
ေလာက၌ ဴဖစ္သည္ တုိႛလည္း ဴဖစ္ခဲ့႓ပီ။ ပဵက္သည္ တုိႛလည္း ပဵက္ခဲ့႓ပီ။ ေလာကဓံ တရား ဟူသည္ကုိ မည္သူမ႖ မဟန္ႛတားႎုိင္။ ကံ ဟူသည္ကို မည္သူမ႖ ေရႀာင္ကၾင္း၍ မရႎုိင္။ လၾန္ေလ ႓ပီးသမ႖ တုိႛသည္ လၾန္ပၝေစ။ က႗န္ေတာ္သည္ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ ဴဖစ္စဥ္ တုိႛကို တေစ့တေစာင္း ဳကည့္၍ ဴမင္ရသမ႖ကုိ တင္ဴပေနဴခင္း ဴဖစ္၏။ မည္သူအား မည္သုိႛမ႖ ေစတနာ မထား။ သူႚအေဳကာင္းႎႀင့္ သူ၊ ကုိယ့္အေဳကာင္းႎႀင့္ ကုိယ္ မ႖သာ ဴဖစ္သည္။ ထုိသူအား အမၾန္း တင္၍ ဤသူကို အဆုိးဟု မဆုိလုိပၝ။ က႗ႎု္ပ္တုိႛ ဴမတ္ႎုိးေသာ ဗုိလ္ခဵႂပ္၏ ေစတနာ ကိုသာ ေမာ္ကၾန္း တင္လုိဴခင္း ဴဖစ္ပၝသည္။
က႗န္ေတာ္တုိႛ စကား ေဴပာ၍ ေကာင္းေနတုန္း မုိးပက္ လာသည္။ အႎုပညာ ေဆၾးေႎၾးပဲၾမႀ ႎုိင္ငံေရး ဘက္သုိႛ က႗န္ေတာ္ ေခဵာ္ေတာ ေင့ၝသည္ကို ဆရာခဵႂိက နည္းနည္းမ႖ သေဘာ ကဵဟန္ မတူ။ ဆရာခဵႂိ၏ စိတ္သည္ ဂဏာ မ႓ငိမ္ေတာ့႓ပီ။ ထုိႛေဳကာင့္ သူကပင္ စတင္၍ စကား ဴဖတ္႓ပီး လူခဵင္းခဲၾရန္ ေဴပာသည္။ သုိႛႎႀင့္ပင္ လူစု ကဲၾဳက ေလေတာ့သည္။
အမႀန္မႀာ ဆရာခဵႂိသည္ အသံလၿင့္ ဌာနသုိႛ ညည လာအိပ္ေနသူ ဴဖစ္ရာ သူႚ၌ မည္မ႖ ေသာက ေရာက္ေနသည္ကို က႗န္ေတာ္ နားလည္ သင့္သည္။ သုိႛေသာ္ က႗န္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္က "ဘရင္းဂန္း ၂၀၀" ကို စိတ္ထဲ စဲၾေနေသာေဳကာင့္ ထုိအေဳကာင္းကို မေဴပာဘဲ မေနႎုိင္။ ၁၉၄၇ ခုႎႀစ္၊ ဇူလုိင္လ ၁၈ ရက္ေနႛ ည၌ ပင္လ႖င္ ဆရာခဵႂိအား ဘရင္းဂန္း ၂၀၀ အေဳကာင္း ေဴပာလုိက္ မိေသးသည္။
ညက ဆရာခဵႂိသည္ ေရႀးေဟာင္း ေႎႀာင္းဴဖစ္ တုိႛကို ေဴပာေနသည္။ ဂီတ အေဳကာင္းလည္း ပၝသည္။ ႟ုပ္ေသး၌ ငႀက္႟ုပ္၊ ဆင္႟ုပ္ႎႀင့္ ေတာေတာင္ ေရေဴမတုိႛကို ထည့္သၾင္းဴပသည့္ သေဘာ ကိုလည္း ရႀင္းဴပသည္။ သည္ဳကားထဲတၾင္ က႗န္ေတာ္က ဘရင္းဂန္း ၂၀၀ ကုိ ပစ္သၾင္း လုိက္ေသးသည္။
"ဆရာရယ္" က႗န္ေတာ္က ညည္းသည္။
"ဆရာရယ္ ဆရာတိုႛ အတၾင္းဝန္ ႟ုံးကလဲ သာလာယံ ဇရပ္လုိ တံခၝး မရႀိ၊ ဓားမရႀိနဲႛ ဘယ္နဲႛလဲ ဆရာ။ တေလာကလဲ က႗န္ေတာ္ ဗုိလ္ခဵႂပ္ဆီ ေရာက္ခ့ဲတယ္။ သူႚ႟ုံးခန္းဝမႀာ ဴပာတာေတာင္ မေတၾႚခဲ့ရဘူး။ က႗န္ေတာ္ စၾတ္႓ပီး ဝင္သၾားေတာ့ ဗုိလ္ခဵႂပ္ တဦးထဲ ထုိင္ေနတာ ေတၾႚရတယ္။ ဆရာတုိႛ ဘယ္လုိ ေနဳက ထုိင္ဳကတာလဲ။ ဘရင္းဂန္း ကိစၤ႒ကီး ကလဲ ဘယ့္နဲႛလဲ။ က႗န္ေတာ္ေတာ့ ေဟာဒီ - ေဟာဒီ ဟာေတၾကို ေဟာဟုိ - ေဟာဟုိ ဥစၤာေတၾနဲႛ ဆက္စပ္ဳကည့္ရင္ ေဟာသလုိ - ေဟာသလုိ မိဴမင္တယ္။"
က႗န္ေတာ္ကား စိတ္တၾင္ စေနာင့္စနင္း ဴဖစ္သမ႖ကုိ ဇၾတ္အတင္း ေဴပာခဵ လုိက္ပၝ၏။
ဆရာ ဦးဘခဵႂိသည္ အတန္ဳကာမ႖ ေတၾေဝ ေနသည္။
"ခက္တယ္ကၾယ္။ ဒုိႛ ငမုိးကလဲ အခက္သားကဲၾႚ။"
ငမုိးမႀာ အဴခားသူ မဟုတ္ပၝ။ ဗုိလ္ခဵႂပ္ကို ခဵစ္စႎုိး ေခၞဳကေသာ အမည္ ဴဖစ္ပၝသည္။
"ေအး … ငမုိး ကလဲ ခက္တယ္ေဟ့။ အေစာင့္အေရႀာက္ အေဳကာင္း ေဴပာရင္ ငၝ့ကိုေတာင္ ေငၝက္သကၾဲႚ။ ေဗဒင္ အေဳကာင္း ေဴပာရင္ သာလိုႚေတာင္ ေငၝက္သကဲၾႚ၊ သူႚ ဇာတာက မေကာင္းဘူး။"
ဆရာ ခဵႂိသည္ ဘယ္႓ဂိႂဟ္ကို ဘယ္႓ဂိႂဟ္က ခၾ၍ စီးေနဳကာင္း ေဴပာဴပပၝ၏။ ေဗဒင္ကို က႗န္ေတာ္ နားမလည္။ အတၾင္းဝန္႟ုံး ဇရပ္ ဴဖစ္ေနသည္ ကိုသာ နာလည္သည္။
"ေအးကၾယ္ … အေစာင့္ အတၾက္ေတာ့ မပူပၝနဲႛ။ ေကာင္စီ တဖဲၾႚလုံးက ဆုံးဴဖတ္ လုိက္ပၝ႓ပီ။ နက္ဴဖန္ ၁ နာရီ ကဵရင္ အတၾင္းဝန္႟ုံး အဝင္အထၾက္ကို အေစာင့္ ႎႀစ္ထပ္ ေစာင့္လိမ့္မယ္။"
ထုိညက ဆရာ ဘခဵႂိ၊ အိပ္ခန္းမႀ က႗န္ေတာ္ သန္းေခၝင္ေကဵာ္ ႎႀစ္ခဵက္ တီး႓ပီးကာမႀ အိမ္သုိႛ ဴပန္ခဲ့သည္။
ဆရာ ဦးဘခဵႂိ၊ ႎႀစ္သိမ့္ စကားေဳကာင့္ အမဵား႒ကီး စိတ္သက္သာရာ ရသဴဖင့္ စိတ္ခဵ၊ လက္ခဵ အိပ္လုိက္သည္။
နံနက္ ၁၁ နာရီ ထုိးကာနီးမႀ က႗န္ေတာ္ အိပ္ယာမႀ ႎုိးေသာ ဟူ၏။
က႗န္ေတာ္ အိမ္မႀာ အသံလၿင့္ ဌာန ႟ုံးခန္းႎႀင့္ ခဲတပစ္သာ ေဝးပၝသည္။ ႎုိးလ႖င္ ႎုိးခဵင္းပင္ ႟ုံးခန္း ဆီသုိႛ လာခဲ့သည္။ ကုိခင္ေဇာ္သည္ က႗န္ေတာ့္ စားပဲၾ အနီးတၾင္ ငုိင္ေန၏
"ေဟ့ ဳကား႓ပီ႓ပီလား။"
"ဘာလဲဗဵာ။"
"ဗုိလ္ခဵႂပ္တုိႛ မရႀိေတာ့ဘူး။"
"ဟာ … ခင္ဗဵား႒ကီး ကလဲဗဵာ။"
က႗န္ေတာ္ ထုိညက မည္မ႖ စိတ္ခဵက္လက္ခဵ ရႀိသၾား သည္ကို စဥ္းစား၍သာ ဳကည့္ဳကပၝေတာ့။ ကိုခင္ေဇာ္ ေဴပာသည္ကို ပင္လ႖င္ မယံုႎုိင္ပၝ။ သုိႛေသာ အမႀန္အတိုင္းမႀာ ဗုိလ္ခဵႂပ္သည္ မဵက္ႎႀာ လၿဲခဲ့႓ပီ။
က႗န္ေတာ္သည္ ဤသင္းကို ဳကား႓ပီး သည့္ေနာက္ ကား တစင္းဴဖင့္ စီးပၾားေရး သတင္းစာ တုိက္သုိႛ ထၾက္ခဲ့ပၝသည္။
ေလာကဓာတ္ တခုလုံးသည္ သည္းထန္စၾာ ငုိေ႔ကး၍ ေနေလသည္။ မုိးသီး မုိးေပၝက္တုိႛမႀာ အ႓ဖိႂင္႓ဖိႂင္ ကဵေနေလသည္။ လမ္းသၾားလမ္းလာ ဟူ၍မဵား မရႀိ။ စုိ႟ၿဲေနေသာ ေလာကဓာတ္တၾင္ ဴမင္ဴမင္ သမ႖တုိႛသည္ ေသၾႚေဴခာက္၍ ေနေလသည္။
"ေဴဖာင္း" ဟူေသာ လူသတ္သမား၏ ေသနတ္သံ ႎႀင့္အတူ ရန္ကုန္႓မိႂႚ၏ လႁပ္ရႀားဴခင္းသည္ ရပ္စဲသၾားဟန္ တူေလသည္။
"ရန္သူ မရႀိဘူးဆုိတဲ့ ေအာင္ဆန္း႒ကီးရဲႚ။ ဘယ့္ႎႀယ္လဲကဲၾ။"
က႗န္ေတာ္ စိတ္ထဲ၌ ယင္းကဲ့သုိႛ ေအာ္ဟစ္ ပစ္လုိက္ပၝသည္။
က႗န္ေတာ္သည္ က႗န္ေတာ္၏ ေရႀႚတည့္တည့္သုိႛ စိုက္လဵက္ ဳကည့္ေနပၝသည္။ မႀန္ပၝ၏၊ သုိႛေသာ္ ဘာကိုမႀ မဴမင္ရ။
မုိးေကာင္းကင္ တခုလုံး သည္းထန္စၾာ ႟ႁိက္၍ … ႟ိုက္၍ … ငုိေ႔ကးသည္ ကုိကား က႗န္ေတာ္ သတိ ထားမိပၝ၏။
က႗န္ေတာ္ကား မငုိပၝ။
က႗န္ေတာ္၏ မဵက္ရည္တုိႛသည္ ဒုတိယမၳိ ခမ္းေဴခာက္ ခဲ့ေလ႓ပီ တကား။ ။
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ဒုတိယပုိင္း)
ႏွလံုးလွ စာေပတိုက္မွ ၁၉၆၅ ခု၊ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္မွာ ပထမ အႀကိမ္ ထုတ္ေဝ ျဖန္႕ခ်ိခဲ့တဲ့ ေမာင္ထင္ရဲ႕ 'ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္' စာအုပ္ ကေန "ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ဒုတိယပုိင္း)" ကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ဒုတိယပုိင္း)
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ဒုတိယပုိင္း)
ေမာင္ထင္
'လက္တိုဂ်င္ အမိႏို႔ႏွင့္ မျခား' ဟူေသာ ေၾကာ္ျငာ စကားကဲ့သို႔ သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္သည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီႏွင့္ မျခားေခ်။
ေဒၚျမရီ၏ ဇာေဘာ္ဒီ ေနာက္ေက်ာဝယ္ တက္တင္း ထိုးထားေသာ ဇာေပါက္မ်ား ရွိသည္။
သခင္ႏု၏ စြပ္က်ယ္အက်ႌ ေနာက္ေက်ာ၌လည္း တက္တင္း မထိုးဘဲႏွင့္ သံယံဇာတ ေပါက္ေနေသာ ဇာေပါက္မ်ား ရွိေလသည္။ စင္စစ္ သခင္ႏု၏ ဇာေပါက္မ်ားသည္ ေဒၚျမရီ၏ ဇာေပါက္မ်ားထက္ ၿမိဳင္ပါေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ကုကၠိဳင္းလမ္းရွိ သခင္ႏု ေနေသာ အိမ္ေနာက္ေဖးဝယ္ ရခိုင္ျပည္ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဦးညိဳထြန္း (ယခင္က ျပန္ၾကားေရး ဝန္ႀကီး ယခု ေရဒီယိုျပင္ ဆရာ) ၏ တဲကို အေမြ ခံယူကာ တဦးႏွင့္ တဦး သဘာဝခ်င္း မတူေသာ ဦးညာဏႏွင့္ ကိုမ်ဳိးမင္း တို႔ကို အေဖာ္ျပဳကာ ေန႔အခ်ိန္တြင္ ေန၍ ညအခ်ိန္တြင္ ဗံုးခိုက်င္း ထဲ၌ အိပ္ခဲ့ ရပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသားမွာ ေဒၚျမရီအား လံုးဝ မွီခိုကာ ဧည့္သည္ေန ဧည့္သည္စား ျဖစ္၍ မ်ားစြာ သက္ေသာင့္ သက္သာ ရွိလွ ေပသည္။ စားခ်ိန္ တန္ၿပီလား ဆိုလွ်င္ ေဒၚျမရီ၏ တေက်ာ္ေက်ာ္ ေခၚသံကို နာခံကာ ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔ သံုးဦးသား စီတန္း ေလွ်ာက္ခဲ့ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚျမရီ၏ ထမင္း စားပြဲကို တခါဖူးမွ် သပိတ္ မေမွာက္ခဲ့။ ဤမွ်ေလာက္ ေက်းဇူး သစၥာ ေစာင့္သိ ႐ိုေသ ခဲ့ၾကပါသည္။
ထိုစဥ္က သခင္ ဗဟိန္းႏွင့္ သူ၏ ဇနီး မခင္ႀကီး တို႔သည္ သခင္ႏု တို႔ႏွင့္ အတူ ေနပါသည္။
တေန႔ေသာ အခါ ဦးညာဏ၊ ကိုမ်ဳိးမင္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထမင္းစားရန္ ဟန္ျပင္ ေနစဥ္ သခင္ႏုသည္ သြားေခ်ာင္ တိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ စကား ေျပာပါသည္။
ထိုအခါ သခင္ ဗဟိန္းသည္ အထုပ္ငယ္ တခုကို ခ်ဳိင္းၾကားထဲ ညႇပ္ကာ ထမင္းစားခန္း ထဲသို႔ ဝင္လာ ပါသည္။
သခင္ ဗဟိန္း၌ ခ်ဳိၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာ အစဥ္ ရွိသည္။ ထိုေန႔က သူ၏ မ်က္ႏွာ ခ်ဳိျပံဳးပံုမွာ မိန္းမေၾကာင့္ မာန္ဖီေနေသာ တာေနာ ဘီလူးကိုပင္ အရည္ေပ်ာ္ ေစႏိုင္၏။
သို႔ေသာ္ သခင္ႏု မ်က္ႏွာထား တင္းေနသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ သတိ ထားမိ လိုက္ပါသည္။
"ကိုႀကီးႏု စြပ္က်ယ္ အက်ႌကို ခြၽတ္ပါေတာ့ဗ်ာ" ဟု သခင္ ဗဟိန္းက ခရီး ေရာက္မဆိုက္ ဆိုလိုက္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ ဘက္မွ ပဲျပဳတ္ ပန္းကန္ကို ကိုင္ရင္း ဝင္လာသူ ေဒၚျမရီက အမေလးေတာ္ ရွိတာ ဝတ္တာ ဘာလုပ္ဖို႔ ခြၽတ္ရမွာတံုး ဟု ေအာ္ေျပာ ပါသည္။
"စြပ္က်ယ္ အက်ႌေတြ ေပါလြန္ လြန္းလို႔ဗ်ာ" ဟု သခင္ ဗဟိန္းက ျပံဳးခ်ဳိစြာ ျပန္၍ ေျပာပါသည္။
"ရွင္တို႔သာ ေပါတာပါေတာ္" ဟု ေဒၚျမရီက ေတာ္သံကို ေတာသံႏွင့္ ေရာ၍ ေငါ့ လိုက္ေလသည္။
"ေအာ္ မမရီတို႔က ဒါေၾကာင့္ ခက္တာ။ ဘယ္ႏွစ္ထည္ လိုခ်င္သလဲ"
"ေအာင္မယ္၊ ခုမွ ေလာကြတ္ မေခ်ာ္ပါနဲ႔။ ေမာင္တို႔ ရွိလ်က္နဲ႔ က်ဳပ္လင္မွာ စြပ္က်ယ္ ဇာေပါက္ပဲ ဝတ္ေနရတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရွိလို႔ ေဟာဒီလို စြပ္က်ယ္ေတြ ဝတ္ရတာ ေပါ့ဗ်ာ" ဟု ဆိုကာ သခင္ ဗဟိန္းက တေယာတံဆိပ္ စြပ္က်ယ္ သံုးေလထည္ကို အထုပ္ထဲမွ ေျဖ၍ ေဒၚျမရီ လက္ထဲသို႔ ထည့္ပါသည္။
ဤအခ်ိန္တြင္ သခင္ႏုကား ေရခ်ဳိးခန္း ထဲသို႔ ဝင္ေလၿပီ။
ေဒၚျမရီသည္ အံ့အားသင့္ေသာ ေက်နပ္ေသာ၊ ပီတိေရာင္ လႊမ္းေသာ၊ ေက်းဇူးတင္ေသာ၊ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ သခင္ ဗဟိန္း ေပးေသာ စြပ္က်ယ္အက်ႌ တို႔ကို ျဖန္႔ကာ စစ္ေဆး ၾကည့္႐ႈရင္း "ဘယ္ကရတာလဲ" ဟု သခင္ ဗဟိန္းကို ေမးေလသည္။
"ကိုႀကီးႏုက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို စိတ္ေကာက္ၿပီး စကား မေျပာလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေခ်ာ့တဲ့ စြပ္က်ယ္အက်ႌ မမရီ ယူထားၿပီး ကိုႀကီးႏုကို ဆင္ေပး လိုက္ပါဗ်ာ"
"ေအာင္မယ္ ဆရာ ဒီေလာက္နဲ႔ ေခ်ာ့လို႔ မေပ်ာ့ဘူး ေမာင္ေရ၊ တဒါဇင္မွ တဒါဇင္မွ။"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ သခင္ႏုတို႔ ဘယ္အခါ၊ ဘယ္ေနရာမွာ၊ ဘယ္လို စကားေျပာ အေပါက္မတည့္ သည္ကို ကြၽန္ေတာ္ မသိ၊ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုကို ေခ်ာ့ေသာ ပဏာမ အခန္းမွာ အထက္ပါ အတိုင္းပင္။ အကုိႀကီးကို ညီက ျပန္ေခ်ာ့ သလို။
ထိုေန႔ မနက္စာ ထမင္းကို သခင္ ဗဟိန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သံုးဦးသား အတူ စားၾကရာတြင္ ညေနဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သခင္ႏုထံ အလည္ လာမည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ၾကားသိရ ေလသည္။
ထိုေန႔ ညေနက ေနမင္းသည္ ခပ္သုတ္သုတ္ ဝင္သည့္ထင့္။ သခင္ႏု၏ အိမ္ေခါင္းရင္း ဘက္ရွိ ျမက္ခင္းေပၚတြင္ ေနေရာင္ ေကာင္းစြာ မက်ပါ။ ေဆာင္းဦး ေပါက္မို႔ ဓမၼတာ အတိုင္း ေနဝင္ ေစာသည္ ျဖစ္တန္ရာ၏။ သို႔ရာတြင္ မဟာမိတ္ တို႔၏ ဗံုးက်ဲ ေလယာဥ္ပ်ံ မ်ားမွာ ညအခ်ိန္တြင္ မွန္မွန္ႀကီး ေသာင္းက်မ္းစ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္၍ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေန ခပ္သုတ္သုတ္ ဝင္သည္ဟု အစြဲအလမ္း ရွိမိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ကိုညိဳထြန္း၏ တဲထဲ၌ တဦးတည္း ရွိေနပါသည္။ ဦညာဏမွာ အနီးတြင္ မရွိပါ။ ကိုမ်ဳိးမင္းကား ဗဟန္း ဘက္သို႔ သြားေနပါသည္။ ထိုသို႔ တဦးတည္း ရွိေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ေမာ္ေတာ္ကားသံ ၾကားရသည္။
ဦးစြာ ပထမ သခင္ျမ ေရာက္လာပါသည္။ ေနာက္ မၾကာမီပင္ ဗိုလ္လက္်ာ လာပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ေရာက္လာပါသည္။
ျမက္ခင္း ေပၚ၌ ကုလားထိုင္မ်ား စီထား ပါသည္။ တဦးၿပီး တဦး ကုလားထိုင္ ရွိရာ လာ၍ ထိုင္ၾကသည္။
သူတို႔ ေတြ႕ၾက ဆံုၾက ေဆြးေႏြး ၾကသည္မွာ ႐ိုး႐ိုး ကိစၥခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ တိုင္းျပည္တြင္ ဂ်ပန္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္မ်ား ျပင္းျပ ေနခ်ိန္ဝယ္ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူတို႔မွာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ႀကိတ္၍ ေဆြးေႏြး ၾကရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထို ေဆြးေႏြးပြဲ၌ သခင္ ဗဟိန္းသည္ ပင္လွ်င္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ေနပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သခင္ ဗဟိန္းႏွင့္ အတူတူ တေစ့တေစာင္း မွ်သာ အကဲခတ္ လုိက္ရပါသည္။ ထို႔ေန႔ ညေနက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တဦးတည္း လိုလုိပင္ စကား ေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေနပါသည္။ သခင္ႏုကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာသည္ကို ဂ႐ုမထား သကဲ့သို႔ ခပ္တည္တည္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က လက္ဟန္ ေျခဟန္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းငဲ့၍ လည္းေကာင္း၊ ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ ဟု အသံ ထြက္ေအာင္ ရယ္၍ လည္းေကာင္း၊ စကား ေျပာလိုက္သည့္ အခါ သခင္ႏုသည္ ဝင္၍ မေတာဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ ၎တို႔ ႏွစ္ဦးသား အခ်ီအခ် ေျပာစဥ္ သခင္ျမက ဝင္၍ ေထာက္တတ္ပါသည္။ ဗိုလ္လက္်ာကား တစံုတခုကို ေသြးေအးေအးႏွင့္ စဥ္းစားေသာ အမူအရာျဖင့္ အင္း လိုက္ ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အဖို႔ကား စာတမ္းလည္း မထိုး အသံလည္း မထြက္ေသာ ႐ုပ္ရွင္ကား တကားကို ၾကည့္ေနရဘိ သကဲ့သို႔။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တဟဲဟဲႏွင့္ ရယ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ရယ္တိုင္း သခင္ႏုက ေလးနက္ေသာ အသြင္ကို ေဆာင္သည္၊ ေလးနက္ေသာ အမူအရာ ေပၚလာတုိင္း ဗိုလ္လက္်ာက စဥ္းစဥ္းစားစား ႏွင့္ "အင္း" လိုက္သည္။ ဗိုလ္လက္်ာ "အင္း" လိုက္တိုင္း သခင္ျမက ျပံဳးကာ အထစ္ အထစ္ႏွင့္ ေျပာသည္။
သခင္ျမမွာ ကြၽန္ေတာ္၏ ငယ္ဆရာ ျဖစ္သည္၊ သူ စကား ေျပာလွ်င္ အစဥ္ျပံဳး၍ ေလသံကို ျဖတ္ကာ ျဖတ္ကာ ေျပာတတ္သည္။ သခင္ျမသည္ စကားထစ္သူ မဟုတ္။ တခြန္းခ်င္း ေလေအးေအးႏွင့္ ေျပာတတ္သူ ျဖစ္ရကား အေပၚယံ ေက်ာ၌ ထစ္သလို ရွိေသာ္လည္း စကား ေျပာရာတြင္ အလြန္ ေျပျပစ္သူ ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ သူသည္ လူငယ္ တို႔၏ စိတ္အား ထက္မႈကို လူႀကီးတို႔၏ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ သုခမိန္ သေဘာတရား တို႔ျဖင့္ သမေအာင္ ႏွဲေပးတတ္သူ ျဖစ္သည္။ မည္သူက လက္သီးလက္ေမာင္း မည္သို႔ တန္းေစကာမူ သခင္ျမ တခ်က္ ျပံဳးလိုက္လွ်င္ တံုးဆိုတိုက္ က်ားဆိုကိုက္ ဟူ၍ ၾကံဳးဝါး ေနသူသည္ တံုးပင္ မွန္ေစ တိုက္သင့္ခ်ိန္ ေရာက္မွ တိုက္မည္ ဟူေသာ အသိတရား ရကာ ၿငိမ္၍ က်သြားတတ္သည္။ ဗိုလ္လက္်ာ၏ "အင္း" လိုက္သံ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ "ဟဲ" သံ၊ သခင္ႏု၏ "တိတိလင္းလင္း ေျပာမယ္" ဟူေသာ အသံတို႔သည္ ညဥ့္၏ လႊာ႐ံု ေအာက္ဝယ္ ၿငိမ္သက္ သြားၿပီးေနာက္ သခင္ျမ၏ ခ်ိဳေအးေသာ အသံ တို႔သည္ လႊမ္းမိုး လာပါသည္။ ထိုအခါမွ လူငယ္ သံုးဦး တို႔သည္ တဦးႏွင့္ တဦး ပိုမိုခ်စ္ခင္ ေလးစား အားထားေသာ အသြင္ကို ေဆာင္ကာ သခင္ျမ၏ အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ သည္ထက္ ခ်ဥ္းကပ္ သြားၾက ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ယေန႔ အထိ သူတို႔ ဘာကို တိုင္ပင္ ၾကသည္ဟု မသိရပါ။ သခင္ ဗဟိန္း၏ ျပံဳးစနဲ႔နဲ႔ မ်က္ႏွာထားမွာ အဓိပၸာယ္ ထူးေသာ အသြင္ကို ေဆာင္လ်က္ ရွိသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ရိပ္မိပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မသိ ေစခ်င္ေသာ ကိစၥ တခုကို စပ္စုလိုေသာ ဝသီ ကြၽန္ေတာ္၌ မရွိ။ အထူးသျဖင့္ ဂ်ပန္ေခတ္၌ ထိုဝသီ တို႔ကို ခ်ဳိးႏွိမ္ ထားကာမွ အေရးေတာ္ပံု လွေခ်မည္။
သို႔ေသာ္ ဘာေၾကာင့္ မသိ။ သခင္ ဗဟိန္း တေယာက္ သခင္ႏု အိမ္ေပၚမွာ ေနရင္း၊ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားေသာ အခ်ိန္၌ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္၊ ဗိုလ္လက္်ာ၊ သခင္ႏု၊ သခင္ျမတို႔ စည္းေဝး တိုင္ပင္ၾကေသာ ထိုညေနကို ကြၽန္ေတာ္ ေျပး၍ သတိရ မိသည္။
လူလံုး မေပ်ာက္တေပ်ာက္ အခ်ိန္တြင္ သူတို႔ သံုးဦးသား သခင္ႏု အိမ္မွ ျပန္ၾကသည္။ သခင္ျမက ကြၽန္ေတာ့္အား သူႏွင့္ ေတြ႕ရန္ မွာၾကားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္ အနား ေရာက္လာ ၿပီးလွ်င္ မႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ၾကည့္သည္။
ဤကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႏွစ္ရွည္လမ်ား ကြဲကာ ေနေသာ မိတ္ေဆြ တဦးအား ႏႈတ္ဆက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ားႀကီး ဒီေရာက္ ေနတာကိုး" ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မတုန္မလႈပ္ လွေသာ မ်က္ထားျဖင့္ ေျပာသည္။
"ဟုတ္ပဗ်ား" ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေျဖလိုက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေမာ္ေတာ္ကားသည္ ႀကီးစြာေသာ မီးခိုးလံုး တို႔ကို လႊတ္၍ ကုကၠိဳင္း လမ္းမေပၚသို႔ တက္ေလသည္။
မီးခိုးလံုးမ်ား အတူ ကြၽန္ေတာ္၏ စိတ္တို႔သည္ လြင့္၍ … လြင့္၍ … …
ထိုည တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္။ ယေန႔တိုင္ သခင္ႏုတို႔ ဘာကို ရည္႐ြယ္၍ စည္းေဝးေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ မသိ၊ တခါမွ်လည္း ေမး မၾကည့္မိ။ သို႔ပါေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္၏ ဦးေႏွာက္ ထဲတြင္ ထိုျမင္ကြင္း ကေလးကို ေဖ်ာက္၍ မရ။ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႐ႈပ္ေထြးစ ျပဳလာၿပီ။ ၁၉၄၃ ခုမွသည္ ၁၉၄၄ သို႔ ကူးေျပာင္း လာမည့္ အခ်ိန္သည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္မ်ား အဖို႔ ထက္လွေသာ သင္ဓုန္းဓား ေပၚတြင္ ဂြၽမ္းပစ္၍ ကစား ေနရေသာ အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ ဟူသည္ အံခြေအာင္ စားဖူးေသာ ဖိုးထူး ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ပန္ကား အံခြေအာင္ စားမည့္ ဖိုးထူး ျဖစ္သည္။ တဦးကား ဝ၍ အီသြားၿပီး တျခား တဦးကား ယခုမွ စားကာစ ျဖစ္၍ စားလို႔ ေသာက္လို႔ ေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္သည္ အဂၤလိပ္ထက္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းသည္။ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း မ်ားက ဤသေဘာကို နားမလည္ ေစကာမူ၊ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ သာေပါင္း ညာစား မ်ားကား ဂ်ပန္ကို မ်က္ႏွာခ်ဳိ ေသြးဆဲ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားအားလက္ညိႇဳး ထိုး၍ ျပမည့္ သူမ်ားမွာ …
ကြၽန္ေတာ္ ဆက္၍ မေတြးဝံ့ပါ။ ကိုယ့္အမ်ဳိးသား ထဲမွ ေလာက္ေကာင္မ်ား အေၾကာင္း ေတြးေတာ ရသည္မွာ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ မရွိပါ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ ခြဲခြာ လာခဲ့ေသာ နယ္ကေလး အတြက္ ပူပန္ မိပါသည္။ ဂ်ပန္ကို က႑ေကာစ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္ေသာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္၊ အေရွ႕ အာရွ လူငယ္မ်ား အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္ စသည္တို႔ အတြက္ ပူပန္ မိပါသည္။ ထိုေၾကာင့္လည္း သခင္ျမႏွင့္ ေတြ႔သည့္ အခါ ကြၽန္ေတာ့္ နယ္ အေျခအေနကို ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာျပ ရပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ေတာ္လွန္ေရးႀကီး ထဲတြင္ ေတာ္လွန္ေရး ကေလးမ်ား ယဇ္ပူေဇာ္ျခင္း သာလွ်င္ ခံၾကရဖို႔ ရွိေပသည္။
ေတာ္လွန္ေရး၏ ယဇ္ပလႅင္၌ လူငယ္မ်ား ႏွင့္တကြ လူငယ္မ်ား၏ လုပ္ငန္းကို ပူးေပါင္း ေဆာင္႐ြက္ လုပ္ကိုင္ၾကသူ တို႔သည္ ၎တို႔၏ အေသြးအသား မ်ားကို မည္သို႔ပင္ ပူေဇာ္ ၾကရ ေစကာမူ ပူေဇာ္ျခင္း၏ အက်ဳိး တရားေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ရသည္ကား လုိရင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ရရွိေသာ လြတ္လပ္ေရးကား ျပာပူ လြတ္လပ္ေရး ျဖစ္ရာ တမ်ဳိးသားလံုးမွာ ကဇြန္းဥ မီးအံုး သကဲ့သို႔ ရွိလွသည္။
တနည္းအားျဖင့္ ဤ အျဖစ္မ်ဳိးသည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူမ်ဳိး အတြက္ အလြန္ ေကာင္းသည္။
ျပာပူထဲတြင္ ကဇြန္းဥ အစိမ္းသည္ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ က်က္ရေပသည္။ ထိုနည္းတူစြာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔လည္း ႏုနယ္ေသာ ဘဝမွ တစိမ့္စိမ့္ႏွင့္ ရင့္က်က္ ခဲ့ရသည္။ တခါတရံ ၌လည္း ဤသို႔ ေတြးမိသည္။ ယေန႔ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ အေျခအေနမွာ မက်က္တက်က္ အေျခ ျဖစ္ရကား ကယ္တင္ရွင္ တဦး တဦးသည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔အား ျပာပူတြင္ ထပ္၍ လွိမ့္ႏိုင္ ခဲ့ပါလွ်င္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ေနာက္ထပ္ ပို၍ ရင့္က်က္ရဖို႔ ရွိေပ လိ့မ္မည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က လြတ္လပ္ေရးကို မည္သူတို႔ ခံစားလ်က္ ရွိပါသနည္း။
ဤေမးခြန္းကို ယခု ကြၽန္ေတာ္ စစ္တမ္း ထုတ္၍ ၾကည့္ေသာ အခါ ထိုစဥ္က အျဖစ္အပ်က္ တရပ္သည္ ကြၽန္ေတာ္၏ မွတ္ဉာဏ္ ထဲ၌ ေပၚလာ ျပန္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္ အတိအက် တို႔ကို ေကာင္းစြာ မမွတ္မိ။ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္ တို႔ကိုလည္း ေကာင္းစြာ သတိမရ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းခ်င္း တို႔ကား မေန႔ကမွ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ သလိုလို။ အတိတ္ ကာလသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တြင္ အထင္အရွား ဇာတ္စံု ခင္းလ်က္ ျပတုန္းပင္။
စိတ္အထင္ ဂ်ပန္က ျမန္မာကို လြတ္လပ္ေရး ေပး၍ တႏွစ္ျပည့္ေသာ အထိမ္းအမွတ္ က်င္းပသည့္ ေန႔ဟု ထင္သည္။ ၁၉၄၄ ခု ၾသဂုတ္လ ျဖစ္တန္ရာ၏။
ထိုအခါက ကြၽန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံျခားေရး ဌာနတြင္ အလုပ္ လုပ္ေနရ၏။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား အတြက္ ဝါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး လုပ္ငန္း တို႔တြင္ ကိုခင္ေမာင္လတ္ (ယခု ကိုယ္ပိုင္ ေက်ာင္းဆရာႀကီး)၊ ကိုတင္ေမာင္ (ထင္ႀကီး)၊ ကိုဘတုတ္ (ယခု ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ သခ်ၤာ ပါေမာကၡ) စေသာ မိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ အတိုအထြာ ပတ္စာခြာ ဖ်ာသိမ္း ဟူသမွ် လုပ္ငန္း အစံုစံုတို႔ကို ေျခဦးတည့္ရာ လုပ္၍ ေနရသည္။
ထို အခမ္းအနားကို က်င္းပရာ၌ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရ၏ ေခါင္သူႀကီးမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္ အစိုးရ၏ ထိပ္သီးမ်ားကို ေနရာ ခ်ထားေရးမွာ ကြၽႏု္ပ္တို႔ အဖို႔ အလြန္ ေခါင္းကိုက္ ေစေသာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္၏။
ထိုစဥ္က ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ျဖစ္၏။ ျမန္မာ တႏိုင္ငံ ထဲတြင္ စင္ၿပိဳင္ အစိုးရ သံုးခု ရွိ၏။ ဂ်ပန္ အစိုးရမွာ ထိပ္သီး အစိုးရ ျဖစ္၏။ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရမွာ ဒုတိယ တန္းအစား လုိက္ေသာ အစိုးရ ျဖစ္၏။ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ ေခါင္းေဆာင္ေသာ လြတ္လပ္ေသာ အိႏၵိယျပည္ အစိုးရမွာ ကြၽႏ္ုပ္တို႔၏ ဧည့္သည္ေတာ္ အစိုးရ ျဖစ္၏။ ဂ်ပန္ အစိုးရ၏ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္ သံအမတ္ႀကီး ရင္ဒိုဆာဝါဒါ၊ ဂ်ပန္ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဂ်င္နရယ္ ကဝါဘီ စေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔မွာ လြတ္လပ္ေသာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရက က်င္းပသည့္ မည္သည့္ အခမ္းအနား၌ မဆို ျမင့္ျမတ္ေသာ ေနရာ ျဖစ္သည့္ အဓိပတိ အရွင္မင္းႀကီး ေဒါက္တာ ဘေမာ္၏ လက္်ာ ဘက္မွာသာ ေနလိုၾကသည္။ ထိုေနရာ မရလွ်င္ ရာဇအိေ႑ႏၵ ကိုမွ် မငဲ့ဘဲ၊ ထိပ္သီး ဂ်ပန္တို႔သည္ ႔ကက္စီ႔ကက္စီ လုပ္ေလ့ရွိ၏။
ယခု က်င္းပရမည့္ အခမ္းအနားကို ဂ်ဴဘီလီေဟာ၌ က်င္းပရန္ စီစဥ္ ထားေလရကား အခမ္းအနား မတိုင္မီပင္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ႐ံုးမွ အရာရွိမ်ား အားလံုးသည္ ဂ်ဴဘီလီေဟာတြင္ စု႐ံုး၍ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ၾကကုန္သည္။
ထိုအခါ ျပႆနာ တရပ္ ေပၚလာသည္။ ထိုအခမ္းအနားသို႔ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ ကိုလည္း ဖိတ္ထားသည္။ အဓိပတိႀကီး၏ ဆႏၵ၌ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္ကို ဧည့္သည္ေတာ္ အျဖစ္ျဖင့္ ဦးစား ေပးလိုသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္အား သူ၏ လက္်ာ၌ ထား၍ ဂ်ပန္ သံအမတ္ ရင္ဒိုဆာဝါဒါအား သူ၏ လက္ဝဲ၌ ထားရန္ ကြၽႏု္ပ္တို႔ လူတသိုက္အား အမိန္႔ ေပးလိုက္၏။
ကြၽႏု္ပ္တို႔ အဖို႔ အေတာ္ အၾကံ အိုက္သြား ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းကို အဓိပတိ၏ လက္်ာ၌ ထားရန္ စီစဥ္ ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ယခုပံုလို ဆိုရင္ အဓိပတိ၏ လက္်ာဘက္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ေနတာဂ်ီဘို႔စ္၊ ရင္ဒိုဆာဝါဒါ ဂ်င္နရယ္ ကဝါဘီ၊ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ျမ စေသာ ပုဂၢိဳလ္ အားလံုးတို႔ကို ေနရာ ခ်ထားရန္ ရွိေန ေပသည္။
ထိုစဥ္က ႏိုင္ငံျခားေရး ဌာနတြင္ အလုပ္ လုပ္ေနေသာ ဦးေမာင္ေမာင္ႀကီးမွာ ထိုေနရာ ခ်ထားေရး တာဝန္ခံ ျဖစ္၏။ သူသည္ ျပာေလာင္ခတ္လ်က္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ့္ႏွယ္လဲဗ်ဳိ႕ဟု ေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္ႏွယ္လဲ ဆိုရင္ ကဝါဘီကို အဓိပတိရဲ႕ လက္ဝဲဘက္ ေနရာ ခ်ထားတာ စစ္ဘက္က ကန္႔ကြက္ ေနတယ္။ ခက္တာပဲဗ်ာ။"
ဘယ္သူ ဘယ္ဘက္က ေနေန အေရး ႀကီးတာ ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေနတာဂ်ီ တို႔ကို အဓိပတိရဲ႕ လက္်ာဘက္မွာ ေနရာ ထားဖုိ႔ပဲ၊ အဲဒါ ကိုယ့္လူ ၾကည့္လုပ္ ေပေတာ့။
ကြၽန္ေတာ္ကား စင္ျမင့္ေပၚရွိ ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္မွ ေန၍ အဓိပတိ၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဂ်ပန္ သံအမတ္၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဂ်ပန္ စစ္ေသနာပတိ၏ မိန္႔ခြန္း၊ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ စစ္ေသနာပတိ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း) ၏ မိန္႔ခြန္း စသည္ တို႔ကို မိန္႔ခြန္း ႑မြက္ၾကား ၿပီးသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ စုေပါင္း၍ သတင္းႏွင့္ ဝါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရး ဌာနမွ တဆင့္ သတင္းစာ တိုက္မ်ား အေရာက္ ပို႔ေပးရန္ ဝတၲရား က်ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္ လက္ထဲတြင္ မိန္႔ခြန္း ေပးမည့္သူ အသီးသီး တို႔၏ တင္ႀကိဳ ထုတ္ေပးေသာ စာမူမ်ား ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေပးမည့္ မိန္႔ခြန္း စာမူကို ကြၽန္ေတာ္ မရေသး။ ေစာေစာ တင္ႀကိဳ၍ ရႏိုင္ပါမွ ထိုစာမူကို အဂၤလိပ္လို ဘာသာျပန္၍ သတင္းစာတိုက္ႏွင့္ ဒိုေမ သတင္း ျဖန္႔ခ်ိေရး ဌာန တို႔ကို အခ်ိန္မီ ေဝႏိုင္မည္ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ "ခ႐ုမွာလည္း အဆံႏွင့္၊ လူမွာလည္း အၾကံႏွင့္" ဟု ကြၽန္ေတာ္အား အရိပ္အ႑မြက္ ေျပာဖူးေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား သူ၏ အၾကံႏွင့္သူ။
ထို႔ေၾကာင့္ စာမူကို ေမွ်ာ္ေသာ္လည္း အေၾကာင္း မထူးေခ်။ သို႔ပါေသာ္လည္း ဂ်ပန္ သံ႐ံုးမွ သတင္း တြဲဖက္ အရွာရွိ ျဖစ္သူ ရွီမာႏိုအုခ်ိ ဆိုေသာ ခ်ာတိတ္ကေလး မွာကား ကြၽန္ေတာ့္အား ဂ်ပန္ သံအမတ္၏ ေက်ညာခ်က္ကို ေပးရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းကို မရမက ေတာင္းဆို ေနသည္။
ကြၽန္ေတာ္က မရေသးဟု ေျပာ၏။ သူက မေက်နပ္။
"မင္း မေက်နပ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ သူတို႔ စစ္ဘက္က လူေတြကို ငါတို႔ ႏိုင္ငံျခားေရး ႐ံုးက လႊမ္းမိုးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လာေအာင္ သည္းညည္းခံၿပီး ေစာင့္ပါကြယ္"
ကြၽန္ေတာ္က ေလေပ်ာ့ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ေျပာထား၏။ သို႔ေသာ္ ရွီမာႏိုအုခ်ီ၌ သတင္းေထာက္ ဉာဥ္ရွိသည္။ သူ႕ စိတ္ထဲ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းကို ႀကိဳတင္ မရႏိုင္ျခင္းသည္ တေနရာရာ၌ တစံုတခု ျဖစ္ေန ေသာေၾကာင့္ မရႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ရမည္ဟု ထင့္ေနဟန္ တူ၏။ ထိုအတြင္း ကန္႔လန္႔ကာ၏ ေနာက္ကြယ္၌ ရွီမာႏိုအူခ်ိသည္ သူ၏ ဆရာ ျဖစ္ေသာ ဂ်ပန္ သံအမတ္ႏွင့္ စကား ေျပာေနသည္။ ဂ်ပန္ သံအမတ္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ ေတာက္တဲ့ အိမ္ေမွ်ာင္ စသည္ တို႔၏ မ်က္ႏွာထား ကဲ့သို႔ အၿမဲ ေသေနေသာ မ်က္ႏွာထားမ်ဳိး ျဖစ္သည္။ ျပံဳးစရာ ရွိ၍ မျပံဳး၊ မဲ့စရာ ရွိ၍ မမဲ့၊ ေဒါမနႆေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထား မတင္း၊ ေသာမနႆေၾကာင့္ မ်က္ႏွာထား မ႐ႊင္၊ သို႔ေသာ္ အစဥ္သျဖင့္ကား "ငါသည္ ျမန္မာျပည္ကို အေပၚစီး ရေနသူ ျဖစ္သည္" ဟူေသာ မာန္တခြဲသားကို မႏိုင္တႏိုင္ႏွင့္ ခ်ီပင့္ ထားေသာ မ်က္ႏွာမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ယခု သူတို႔ ဆရာ တပည့္ ႏွစ္ဦးသား တီးတိုး ေျပာဆိုေနစဥ္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ရေသာ ရင္ဒိုဆာဝါဒါ၏ မ်က္ႏွာထား၌ သကၤာယနံ႔ မကင္းေသာ အရိပ္အေယာင္ သန္း၍ လာေလၿပီ။
ထိုေနာက္ အစီအစဥ္ အရ ဂ်ပန္ သံအမတ္ကို အဓိပတိ၏ လက္ဝဲဘက္၌ ေနရာ ခ်ထားေၾကာင္းကို သံအမတ္အား ရွိမာႏိုအုခ်ိမွ တဆင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူစုက အေၾကာင္း ၾကားလိုက္ေသာ အခါ သံအမတ္၏ မ်က္ႏွာေပးမွာ အသက္ထြက္ခါနီး ကင္းလိပ္ေခ်ာသည္ ပိုးေကာင္ကို ျမင္၍ မာန္ဖီ သကဲ့သို႔ ရွိလွ ေပသည္။
သို႔ေသာ္ ရင္ဒိုဆာဝါဒါမွာ သံအမတ္ အဖြဲ႕ဝင္ပီပီ ၎၏ ေဒါသမူ စိတ္တို႔ကို မ်က္ႏွာ၌ ေပၚထင္ေအာင္ မျပ။ ဂ်င္နရယ္က ဝါဘိကား ၎၏ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ရွည္ရွည္ကုတ္ကုတ္ကို ပိႏၷဲ႐ြက္ ဝါးေသာ ဆိတ္ကုလား၏ မုတ္ဆိတ္ ကဲ့သို႔ လႈပ္တုတ္ လႈပ္တုတ္ႏွင့္ လုပ္သည္။ တင္ႏိုေဂကာ၏ စစ္သားပီပီ ေဒါေဖာင္းကာ ေနရာ လုေနသည္။
ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ထိပ္သီး ဂ်ပန္ အရာရွိမ်ား ပြက္ေလာ ႐ိုက္ေနစဥ္ ၾကမ္းျပင္ကို ဒုန္းဒုန္းႏွင့္ ေဆာင့္၍ နင္းေသာ အသံ ၾကားလိုက္ရ ပါသည္။ ဗမာ့ တပ္မေတာ္မွ အေစာင့္အေရွာက္ စစ္သားမ်ားသည္ လႈပ္ရွား သြားေလ၏။ စစ္ဖိနပ္ စီးထားေသာ ဘယ္ေျခဖေနာင့္ကို ညာေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ႐ိုက္လိုက္ေသာ "ခြပ္" သံမ်ားသည္ ပတၲလားကို တခ်က္ထဲႏွင့္ လွိမ့္ တီးလိုက္ေသာ အသံကဲ့သို႔ ေပၚလာၿပီးေနာက္ ကိုယ္ရံေတာ္ ဗိုလ္မွဴးတို႔ ျခံရံေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ဴဘီလီေဟာ စင္ျမင့္ ေပၚသို႔ ေတာင္ဘက္ ေလွခါးဆင့္မွ တက္လာ သည္ကို ေတြ႕ရပါသည္။
ကန္႔လန္႔ကာ ေနာက္မွ ပြက္ေလာ ႐ိုက္သံ တို႔မွာ ၿငိမ္၍ ဝပ္သြားပါသည္။
ဂ်ပန္ သံအမတ္က သူ၏ တပည့္ ရွီမာႏိုအုခ်ိကို မ်က္ရိပ္မ်က္ကဲ ျပသည္။ ရွီမာႏိုအုခ်ိက ကြၽန္ေတာ္ ရွိရာဘက္သို႔ ေျခလွမ္း လွမ္းခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ရွီမာႏိုအုခ်ိ နားပူေတာ့ မည္ကို သိႏွင့္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ ေျပး၍ ကပ္ပါသည္။
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ မိန္႔ခြန္းကို အဆင္သင့္ ေရးလာ သလား" ဟု ကြၽန္ေတာ္က တိုးတိုး ေမးပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႕ကာကီ အက်ႌအိတ္ကို ပုတ္ျပၿပီး စာ႐ြက္မ်ားကို ဆြဲထုတ္ လိုက္သည္။
"က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေရးလာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားကို မေပးႏိုင္ဘူး"
သူက ဤသို႔ ေျပာေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ္က အလိုက္ မသိေသးေခ်။
"ဒါျဖင့္ ဒီမိန္႔ခြန္းကို ေျပာၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေပးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနာက္နားမွာပဲ ေနပါ့မယ္။"
"ဘာလုပ္ဖို႔တုန္း"
ကြၽန္ေတာ္က ဂ်ပန္ သံအမတ္ကို ေမးေငါ့ ျပ၍ "သူတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို လာပူေနတယ္"
"လက္တန္း ေျပာမယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ဗ်ာ"
ထို႔ေနာက္ အဓိပတိသည္ ဝန္ႀကီးမ်ား အေခြၽအရံႏွင့္ စင္ျမင့္ ေပၚသို႔ တက္ေရာက္ လာၿပီးလွ်င္ ႏိုင္ငံျခားေရး ႐ံုးမွ ပံုစံျဖင့္ ျပ၍ ေနရာ ခ်ထားေသာ ေနရာသို႔ အသီးသီး အသက အသက ဝင္ၾက ေလသည္။
ပံုစံတြင္ မည္သို႔ ေနရာ ခ်ထားသည္ကို ကြၽန္ေတာ္ မမွတ္မိ။ သို႔ေသာ္ ဂ်င္နရယ္ ကဝါဘီမွာ အဓိပတိ၏ လက္်ာဘက္တြင္ ေရာက္၍ ေနသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ အမွတ္ထား မိသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မနီးမေဝး၌ ရွိသည္။
အားလံုးေသာ ပုဂၢိဳလ္တို႔က ဆုိင္ရာဆိုင္ရာ မိန္႔ၾကားခ်က္ မ်ားကို မိန္႔ဆုိ ၾကသည္။ ဂ်နရယ္ ကဝါဘီ အလွည့္သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ သူသည္ ဂ်ပန္ ဓားလြတ္ကို ဓားအိမ္မွ မခြၽတ္ဘဲ သူ၏ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ေထာက္ကာ ဓားလြယ္ လက္ကိုင္ ေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္ တင္၍ မိန္႔ခြန္း စကား ေျပာဆိုပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ တို႔မွာ ဂ်ပန္စကား နားမလည္ သည္ႏွင့္ သူေျပာသည့္ စကား ထဲမွ "အနတဝါ" ဟူေသာ စကားသံ ကိုသာ က်က္မိေသာေၾကာင့္ အယုတၲ အနတၲ စကား ေျပာသည္ဟု အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ ရယ္ေမာ မိၾကသည္။
သို႔ေသာ္ ဂ်င္နရယ္ ကဝါဘီ ေျပာသြားေသာ စကားထဲ၌ ရယ္စရာ တကြက္မွ် မပါ။ အားလံုးေသာ စကား တို႔သည္ ျမန္မာ တမ်ဳိးလံုးကို ခေလးသူငယ္ ပမာထား၍ ႀကိမ္းေမာင္း ဆံုးမေသာ စကားမ်ဳိး ျဖစ္သည္။
ကဝါဘီက ျပတ္ေတာင္း ျပတ္ေတာင္းႏွင့္ ေျပာေသာ စကားသံ ထဲတြင္ ေဒါသသံ ပါေၾကာင္းကို ဂ်ပန္ စကား နားမလည္ သူတို႔ပင္လွ်င္ ရိပ္မိ ၾကေပသည္။
ကြၽန္ေတာ္က ဂ်ပန္ သံ႐ံုးသားမ်ားထံ သြား၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ အလုပ္ မ်ားေသာေၾကာင့္ မိန္႔ခြန္းကို အစီအစဥ္ႏွင့္ ေရးမထား ႏိုင္သျဖင့္ လက္တန္း စကား ေျပာလိမ့္မည္ဟု သတင္း ပို႔ထားရ၏။ ဂ်ပန္ေတြ မႈန္ကုတ္ကုတ္ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ရွီမာႏိုအုခ်ိက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာစကား အတိုခ်ဳပ္ကို အဂၤလိပ္လို ေရးေပးရန္ ပူဆာ ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က စစ္ဘက္ ေျပာေသာ စကားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဌာနက တာဝန္ ယူ၍ လုပ္ေပးရန္ ခဲယဥ္းေၾကာင္း၊ စစ္မိန္႔ရမွ လုပ္ေပးႏိုင္ေၾကာင္း၊ စစ္ဘက္ ဆိုင္ရာတို႔ႏွင့္ တိုက္႐ိုက္ ဆက္သြယ္သင့္ေၾကာင္း ရွီမာႏိုအုခ်ိအား စကားကုန္ ပိတ္၍ ေျပာလိုက္ ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ သူတို႔ နားမပူေတာ့ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ စ၍ စကား ေျပာရန္ သူ႕ အိတ္တြင္းမွ စာ႐ြက္ တထပ္ကို ထုတ္ပါသည္။ စာ႐ြက္ တို႔ကို ျဖန္႔၍ စကား စပါသည္။
ဂ်ဴဘီလီေဟာ ထဲ၌ အသံမ်ား ဆိတ္ေနသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အသံသည္ ျပတ္သားစြာ ေပၚထြက္ လာပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ ကဝါဘီ၏ ႀကိမ္းေမာင္းမႈ တို႔ကို ထိမထင္ ပ်က္ရယ္ျပဳေသာ မိန္႔ခြန္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာ တမ်ဳိးသားလံုးက ဂ်ပန္ တမ်ဳိးသားလံုးကို "ရွမ္းႏွင့္ ဆင္ လယ္ျပင္က်မွ ေတြ႕ရေစ့ မေဟ့ေနာ္" ဟု ႀကိမ္းဝါး လိုက္ေသာ မိန္႔ခြန္း ျဖစ္သည္။
ဂ်ဴဘီလီေဟာ တခုလံုးမွာ ဆိတ္၍ ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္က မေတာ္တဆ အတြင္းဝန္ တဦးဦး၏ ေတာင္ရွည္ ပုဆိုးမွ ခါးပံုစ တခု ျပဳတ္၍မ်ား က်ခဲ့လွ်င္ ရွဲကနဲ ျမည္ဟီး ေလာက္ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏ ေဘာင္းဘီ ထဲမွ စကၠဴလိပ္ႀကီးကို ထုတ္ကာ တ႐ြက္ၿပီး တ႐ြက္ လွန္ရင္း သူစိတ္ကူးထည့္ရာ ေရးထာေသာ စကားတို႔ကို ေျပာၾကား ေလသည္။ မိန္႔ခြန္း ထဲတြင္ စိတ္ပါ ဝင္စားလာေသာ အခါတိုင္း သူ၏ ဦးေခါင္းကို ဘယ္ဘက္သို႔ ဆပ္ကနဲ ခါလိုက္ ညာဘက္သို႔ ဆပ္ကနဲ ခါလိုက္၊ သံုးေလး ငါးႀကိမ္ေလာက္ ဆတ္ကနဲ ခါၿပီးသည့္ေနာက္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ အားလံုး ၾကက္သီး ေမႊးညႇင္း ထေလာက္သည့္ စကားပိုဒ္ကုိ ေျပာေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္မေျပာ တတ္ေတာ့ပါ။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အသံသည္ ယေန႔တိုင္ ကြၽန္ေတာ့္ နားထဲမွ မထြက္ေသး။ ယခု ကြၽန္ေတာ္ ေျပာျပေနေသာ ျပခန္းကေလး တကြက္ကို မွတ္မိသူမ်ား အဖို႔လည္း ယေန႔တိုင္ နားမွ ထြက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ထင္ပါသည္။
ဤေခတ္ႏွင့္ တေျပးတည္း ျဖစ္ေပၚ ေနေသာ အျခင္းအရာ တို႔ကို ေမာ္ကြန္း တင္ၾက သူတို႔တြင္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈကို ပ်က္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ေျပာၾကသူ ႏိုင္ငံျခားသား အမ်ားပင္ ရွိပါသည္။ ထိုသူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္ကို ပင့္ေဆာင္ လာၿပီးေနာက္ အဂၤလိပ္ အေရးသာမည္ ထင္ေသာ အခါ အဂၤလိပ္ဘက္ ဝင္သည္ဟု အမနာပ စကား ေျပာၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ထိုမွ် ေစာ္ကားေသာ စကားကို ျပန္ေျဖ ႏိုင္ေလာက္ေသာ ရာဇဝင္ ဆရာ မဟုတ္ပါ။
ကြၽန္ေတာ္ထက္ ေျပာပိုင္ ဆိုပိုင္ရွိသူ ေလာ့ဒ္လူဝီ ေမာင့္ထ္ဘက္တန္က သူ၏ မွတ္တမ္း ျဖစ္ေသာ စာအုပ္ တအုပ္ဝယ္ ရွင္းျပၿပီး ျဖစ္သည္။ ရာဇဝင္ကို ပုဂၢိဳလ္စြဲ အားျဖင့္ မသံုးသပ္ ဓမၼဒိဌာန္ျဖင့္ သံုးသပ္သူတို႔က ပင္လွ်င္ လကၡံၿပီး ျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘက္မွ ကြၽန္ေတာ္ ေရွ႕ေန လိုက္စရာ မလိုပါ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အမ်ဳိးသား အခ်င္းခ်င္း တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေစတနာႏွင့္ ေစတသိက္တို႔ အဘယ္ပံု ရွိခဲ့သည္ကို ပိုမို သေဘာေပါက္ရန္ ေဖာ္ျပ လိုေပသည္။
ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္း ၁၂၀ မွ် ႏိုင္ငံျခားသား တို႔၏ စိုးမိုးျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ထုိႏွစ္မ်ား အတြင္းတြင္ ေခါင္းေဖာ္ႏိုင္ရန္ တရံတဆစ္မွ် အကြက္ေကာင္း မရခဲ့ၾက။ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ႀကီး သည္သာလွ်င္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ အခြင့္ေကာင္း ျဖစ္ခဲ့သည္။
သို႔ပါေသာ္လည္း ကြၽႏု္ပ္တို႔ တမ်ဳိးသားလံုးမွာ ႏွစ္လက္မထက္ ပိုေသာ အသြား ရွိသည့္ ေမာင္းခ်ဓားကို ကိုင္ေဆာင္ မိလွ်င္ တရား စြဲခံရ တတ္ပါသည္။
ထိုသို႔ေသာ္ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးက မိမိအား ႏွစ္ရွည္လမ်ား လႊမ္းမုိး ေနေသာ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးအား ေတာ္လွန္ရာတြင္ ရႏိုင္ သမွ်ေသာ အခြင့္အေရးကို သံုးၾက မည္သာ ျဖစ္ေပသည္။
အသြား ႏွစ္လက္မ ရွိေသာ ေမာင္းခ်ဓားက .၃၀၃ မတ္စကက္ ေသနတ္ကို ေတာ္လွန္ႏိုင္ရန္ ရႏိုင္ သမွ်ေသာ အခြင့္ေကာင္းကို ယူမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထို အခြင့္ေကာင္းကို ယူရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္၏ သစၥာခံ မဟုတ္၊ အဂၤလိပ္၏ သစၥာကို မေစာင့္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိး တို႔၏ ေက်းဇူး သစၥာကို သာလွ်င္ ေစာင့္သိ ႐ိုေသ ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဂ်ပန္ စစ္တပ္တို႔ ျမန္မာျပည္ကို ဝင္လာသည္ ဆိုလွ်င္ပင္ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရးကို သူ၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ၾကံဆထားျခင္း ျဖစ္သည္။
ဤအၾကံ၏ အရိပ္ နိမိတ္ တို႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဂ်ဴဘီလီေဟာ မိန္႔ခြန္းတြင္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။
"က်ဳပ္တို႔ ယခု လြတ္လပ္ေရး ရၿပီလို႔ ဆိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ဘယ္သူေတြ ခံစားေန သလဲ။ က်ဳပ္ ရွင္းရွင္းေျပာမယ္ က်ဳပ္နဲ႔တကြ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အေပါင္းအေဖာ္ ဝန္ႀကီးေတြ၊ သူတို႕ရဲ႕ သား မယားေတြ၊ အေခြၽအရံေတြ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ကပၸားယပ္စား လုပ္ေနတဲ့ သူေတြ၊ အဲသေလာက္ပဲ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကို ခံစား ေနၾကတယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မိန္႔ခြန္းမွာ အထက္ပါ အခ်က္ကို မ႑ိဳင္ျပဳ၍ မိန္႔ၾကားေသာ မိန္႔ခြန္း ျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္ေရး ဘယ္မွာတုန္း။ အေပၚယံ အလႊာတထပ္ ၌သာ လြတ္လပ္ေရး တည္သည္၊ စင္စစ္ ျမန္မာ လူထု၏ လြတ္လပ္ေရးကား အဘယ္မွာနည္း။ လူထု လက္ထဲသို႔ လြတ္လပ္ေရး အပ္ရဦးမည္။ လြတ္လပ္ေရးကို လူထုထံသို႔ အေရာက္ ပို႔ မေပး ႏိုင္ေသး သမွ် ကြၽႏ္ုပ္တို႔ လုပ္ငန္း မၿပီးေသး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာသြားေသာ စကားရပ္ တို႔၏ သေဘာမွာ ထုိသို႔ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာေနစဥ္ အဓိပတိ ေဒါက္တာ ဘေမာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘက္သို႔ ေခါင္းမငဲ့ဘဲ မ်က္စိသာ လွည့္၍ လုိက္ေသာ အၾကည့္မ်ဳိးကို ကြၽန္ေတာ္ ေဘးက ေခ်ာင္းၾကည့္ ခဲ့သည္။
အခမ္းအနား ၿပီးဆံုးေသာ အခါ လူအမ်ားပင္ ႐ံုး႐ံုး ႐ံုး႐ံုးႏွင့္ လႈပ္ရွား၍၊ ကိုယ့္အိမ္သို႔ ကိုယ္ ျပန္ၾကသည္။ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူစုႏွင့္ ဂ်ပန္ လူစုမွာ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တစံုတခု ေျပာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေျပာစကားကို ပရိသတ္တို႔ မလႈပ္မရွက္ နားေထာင္ ၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အမူအရာမွာ တစံုတခုကို ျပဳလုပ္ေတာ့မည္ ကဲ့သို႔ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားဟန္ ရွိသည္။ သူ ေျပာၾကားေသာ မိန္႔ခြန္းမွာ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸာယ္ ရွိသည္။
ဂ်ပန္မ်ား၏ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ထုိအေတြးမ်ား ဝင္သည့္ လကၡဏာ ရွိသည္။
"သူ ဘာေျပာသလဲ၊ သူ ဘာေျပာသလဲ" ဟု ရွီမာႏိုအုခ်က ကြၽန္ေတာ္ကို ခဏခဏ ေမးသည္။ ကြၽန္ေတာ္က ဝိနည္းေရွာင္၍ ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ ရွီမာႏိုအုခ်ိႏွင့္ သူ႕ဆရာ ရင္ဒိုဆာဝါဒါ တို႔သည္ ေယာင္တီးေယာင္တ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကဝါဘိသည္ ဓားလြယ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေထာက္ကာ တေအာင့္ေလာက္ ငိုင္ေနသည္။ ထိုေနာက္ စင္ျမင့္ေပၚမွ လူအမ်ားသည္ အစီအစဥ္ အတုိင္း ဆင္းသြား ၾကသည္။
ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိသ၍မွာ ထိုညေန ပိုင္းေလာက္တြင္ ပရိသတ္ တို႔ကို ျမန္မာ တူရိယာ ဂီတ၊ ဂ်ပန္ တူရိယာ ဂီတ တို႔ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာ္သည္။ ဂ်ပန္ တူရိယာ ဝိုင္းက Song to Burma ေခၚ ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို ရည္ၫႊန္း စပ္ဆိုေသာ သီခ်င္းျဖင့္ ဧည့္ခံသည္။
ေရးစပ္သူမွာ ဂ်ပန္ ကဗ်ာဆရာ တဦး ျဖစ္သည္။ သူ႕ကဗ်ာကို သီခ်င္း ေရးတတ္သူ တဦးက ဂီတ သြင္းထားသည္။ ထိုေတး၏ စာသားမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အေခ်ာက္တုိက္ ေျမႇာက္ပင့္ထားေသာ စာသားမ်ား ျဖစ္သည္။ စာသားနည္းတူ ဂီတသံမွာ အေခ်ာက္တိုက္ ပင့္ေသာ အသံသာ ျဖစ္ေလရာ ထုိေန႔က ထိုဂီတသံသည္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ တမ်ဳိးသားလံုးအား သေရာ္ ေနသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ မွတ္ထင္ မိပါေတာ့သည္။
ေနာက္တေန႔ထုတ္ ဒိုေမ သတင္းတြင္ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သည္လည္း မိန္႔ခြန္းစကား ႑မြက္ၾကား အေၾကာင္း" ဟူေသာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ စကား တို႔ကိုသာ ေတြ႕ရ ေလေတာ့သည္။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာ လူထုကား ယခုရေသာ လြတ္လပ္ေရးကို မိမိတို႔ လက္ထဲ ေရာက္ေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ရမည္နည္း ဟူေသာ ျပႆနာသည္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားရမည့္ ျပႆနာ ျဖစ္ၿပီဟု စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ေတြးေတာ ၾကံဆစ ျပဳလာေလသည္။ "ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေသဆိုရင္ေသ ရွင္ဆိုရင္ရွင္" ဟူေသာ စိတ္ဓာတ္သည္ လူထု၌ တက္႔က၍ လာေလၿပီ။
ျမန္မာ တမ်ဳိးသားလံုး စိတ္ငယ္စ ျပဳလာခ်ိန္ဝယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ တမ်ဳိးသားလံုး၏ စိတ္ဓာတ္ကို စကား တခြန္းျဖင့္ ႏိႈးခဲ့ေလ သတည္း။ ။
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ပထမပုိင္း)
ႏွလံုးလွ စာေပတိုက္မွ ၁၉၆၅ ခု၊ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္မွာ ပထမ အႀကိမ္ ထုတ္ေဝ ျဖန္႕ခ်ိခဲ့တဲ့ ေမာင္ထင္ရဲ႕ 'ဗမာ့ ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္' စာအုပ္ ကေန "ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ပထမပုိင္း)" ကို ျပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗမာ့ ေအာင္ဆန္း (ပထမပုိင္း)
ေမာင္ထင္
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ငယ္ေပါင္း မဟုတ္။ ႀကီးေဖာ္ ျဖစ္သည္။
သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ဦးသား တဦးႏွင့္ တဦး အသီးအျခား ႀကီးျပင္း လာခဲ့ၾကသည္။ သူ၏ ေရေျမႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ ေရေျမ တို႔ကား တျခားစီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူေမြးဖြားရာ ေဒသ တခြင္ကို ေျမလတ္ဟု ဆို၏။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေအာက္သားမ်ား အဖို႔ နတ္ေမာက္ သည္လည္း အညာပင္ ျဖစ္၏။ အညာ ေဒသ၏ ပထဝီ သြင္ျပင္အရ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေတာ၊ ေတာင္၊ စိမ့္၊ စမ္း၊ ၿမိဳင္၊ လွ်ိဳ စသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကမွာ ထူးဆန္း ေထြလာ ေပ်ာ္ေမြ႕ရာ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ခန္႔မွန္းမိ၏။ အေၾကာင္းေသာ္ တမူကား ကြၽန္ေတာ္ ေမြးဖြားရာ ေအာက္အရပ္ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ေဒသ ဟူသည္မွာ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေခ်ာင္း၊ လမုပင္၊ လတာျပင္ တို႔ႏွင့္သာ ႐ႈေျမာ္ခင္းကို တန္ဆာ ဆင္ထား ေလရာ၊ မည္သည့္ အရပ္ကို ၾကည့္ၾကည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ ၾသကာသ ေလာကႀကီးသည္ စိမ့္လဲ့ေသာ ေတာတန္းတည္း ဟူေသာ မ်ဥ္းေျဖာင့္ တခု ေပၚ၌ အုပ္၍ ေနေသာ မိုးကုပ္ စက္ဝိုင္း တခု မွ်သာ ျဖစ္၍၊ ၿငီးေငြ႕ ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္တည္း။
သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္မွ မိုးကုပ္ စက္ဝိုင္းႏွင့္ ေျမႀကီးမွ ေတာတန္းကေလးတို႔ ႏွစ္ဦးသား ဆံုမိၾကသည့္ ပံုပမာလို သူ၏ ဘဝ သံသရာႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္၏ ဘဝ သံသရာ တို႔သည္ ၁၉၃၂ ခုႏွစ္ တဝိုက္ ဆီေလာက္က တကၠသိုလ္ သမဂၢ ဆံပင္ ညႇပ္ဆိုင္၌ ဖူးစာ ဆံုစည္း မိၾကေလသည္။
ယင္းသို႔လွ်င္ သူႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွ ေက်ာင္းသားႀကီး အ႐ြယ္သို႔ ေရာက္ၾကမွပင္ အေဆြခင္ပြန္း ျဖစ္ေလ ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ဦးသားကို ႀကီးေဖာ္ ဟူ၍ ေခၚႏိုင္ ေပသည္။
သို႕ေသာ္ ႏွစ္ဦးသားမွာ တဦးႏွင့္ တဦး ခင္မင္ ရင္းႏွီး လာေလေလ၊ တဦးေပၚ တဦး ျမံဳေစ့ေစ့ ႏိုင္ေလေလ ျဖစ္၍ တခါတရံ ကြၽန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္က ပင္လွ်င္ သူ၏ ရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြ ဟုတ္ပါ ေလစဟု သံသယ ျဖစ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ လူရွင္းေသာ အခ်ိန္တြင္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း ဆံုၾကေသာ အခါ ကြၽန္ေတာ္၏ သံသယ တို႔မွာ ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ တို႔ကို အျမင္အျပတ္ ေျပာကာ ခင္မင္ ရင္းႏွီးမႈကို ျပေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ စကားမ်ား ထဲတြင္ အရည္ေပ်ာ္၍ က်ေလ ေတာ့သည္။
ထုိသို႔ေသာ အခါ မ်ားတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ထဲတြင္ ႀကီးမွ ေပါင္းၾကရသည့္ ေက်ာင္းေနဖက္ခ်င္း ျဖစ္ေစကာမူ သင္း စိတ္မေျပာင္း ပါကလားဟု ေတြးေတာကာ တိတ္တိတ္ ခ်ီးက်ဴး မိသည္။ သူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေပၚ စိတ္ မေျပာင္းေလေလ၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔က သူ႔ကို အမ်ဳိးသား ေခါင္းေဆာင္ အျဖစ္ႏွင့္ ပို၍ သိဒၶိ တင္ရေလ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္ အတိအက် တို႔ကို ေကာင္းစြာ မမွတ္မိ။ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္ တို႔ကိုလည္း သတိမရ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းခ်င္း တို႔ကား မေန႔ကမွ ျဖစ္ခဲ့ သလိုလို။ အတိတ္ ကာလသည္ ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တြင္ အထင္အရွား ဇာတ္စံု ခင္းလ်က္ ျပေနသည္။ ၁၉၃၁ - ၃၂ တခုိေလာက္က ေအာင္ဆန္း ဆိုသူ ေက်ာင္းသား တဦးသည္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္၏ အရိပ္ အာဝါသကို ခိုလံႈ လာသည္ဟု ကြၽန္ေတာ္ ၾကားရသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ဘူးေသး။ ေအာင္ဆန္း ဘိုသီ ဘတ္သီႏိုင္ပံု သတင္းကား ေမႊးစ ျပဳလာၿပီ။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ အဖို႔ ထိုကိစၥသည္ မထူးဆန္း။ ေအာင္ဆန္းထက္ ဘိုသီ ဘတ္သီႏိုင္ေသာ တက္ထြဋ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဖက္မိသည့္ေနာက္ ေအာင္ဆန္း ဆိုသည္မွာ တက္ထြဋ္ထက္ "ဂြ" မက်ဟု ကြၽန္ေတာ္ တထစ္ခ် ယံုၾကည္သည္။
သို႔ေသာ္ တေန႔ေသာ အခါ တက္ထြဋ္ ထက္ပင္ တမ်ဳိးတဖံု ထူးဆန္းေသာ သတၲဝါကေလး တခုသည္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသို႔ မလႈပ္မရွက္ ေရာက္လာသည္။
ထိုသတၲဝါမွာ အျခား မဟုတ္ သိန္းတင္ ေခၚ ညိဳျမ ျဖစ္သည္။ ညိဳျမ၏ ညီအစ္ကို တစုမွာ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အသိခ်ည္း လိုလိုပင္ ျဖစ္သည္။ သူ၏ အစ္ကို ကိုစိုးတင့္မွာ ဘိလပ္ သြားခါနီး သထံု ေက်ာင္းေဆာင္ရွိ ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းထဲတြင္ ကြၽန္ေတာ့္ ေဘာင္းဘီႏွင့္ လည္စီးကို ေက်မြေအာင္ ဝတ္ဆင္၍ ေမ်ာက္က ကခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သူ၏ အစ္ကို တက္ထြဋ္ ဆိုသည္ မွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္ စားပြဲကို မစိန္ၫြန္႔ ေဆးေပါ့လိပ္ႏွင့္ ေဆာင့္၍ ထိုးခဲ့သူ ျဖစ္၏။ သူတို႔ ညီအစ္ကို တစု ကြၽန္ေတာ့္ကို ဤမွ် ညႇဥ္းခဲ့ ၿပီးသည့္ေနာက္ အားမရ ေသးေသာေၾကာင့္ ေပလား မသိ။ အစ္ကို လုပ္သူတို႔က ညီငယ္ ေမာင္သိန္းတင္ကို ကြၽန္ေတာ့္ထံ ေခၚလာ ျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ အခန္းမွာ ေဆးေပါ့လိပ္ ျပာပံု အတိ ျဖစ္ခဲ့ရ ေလသည္။
ထိုမွ်ႏွင့္ မၿပီးေသး။ ညိဳျမသည္ တေန႔ေသာ္ သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ဆန္းကို ေတြ႕ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္အား တကၠသိုလ္ သမဂၢ ဆံပင္ ညႇပ္ဆိုင္သို႔ ေခၚေလသည္။ ႐ႈေလာ။ ဤသူကား ေအာင္ဆန္း ပင္တည္း။
ပါး႐ိုးေငါေငါ၊ ေမး႐ိုုးခိုင္ခိုင္၊ မ်က္ေမွာင္ကုပ္ကုပ္၊ ဆံပင္စုတ္ဖြား၊ ႐ႈကားသိုးသိုး။
ေအာင္ဆန္း ေနေသာ အခန္းသည္ တကၠသိုလ္ ဆံပင္ညႇပ္ဆိုင္ ေနာက္ဆြယ္ အခန္း ျဖစ္သည္။ ဆံပင္ ညႇပ္ဆိုင္ႏွင့္ နီးလြန္း အားႀကီး ေသာေၾကာင့္၊ သူ၏ ဆံပင္ ရွည္ေနျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူသည္။
သူ႕ ဆံပင္သည္ ဆီႏွင့္ ဘီးကို ေတြ႕ဖူးဟန္ မတူ။ မသကာ ေတြ႕ဖူးသည္ဟု ဆိုဦးေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေတြ႕ေသာ အႀကိမ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ အသေခ်ၤယ ႏွစ္ကပ္ သံုးကပ္ေလာက္က ျဖစ္တန္ရာ၏။ ယင္းသို႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုလွ်င္ ကဲဲေျပာသည္ဟု အျပစ္တင္ ခံရဖို႔ ရွိ၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ေခါင္းေပၚရွိ ငွက္သိုက္က ကြၽန္ေတာ္ ကဲ၍ ေျပာထိုက္ေၾကာင္း သက္ေသ ခံလ်က္ ေနဘိသို႔။
ေအာင္ဆန္းသည္ ရွပ္အက်ႌ ဆယ့္သံုးခြဲ ဆယ့္ေလးေလာက္ကို ဝတ္ႏိုင္သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ ကိုယ္ေပၚက ရွပ္အက်ႌမွာ အနည္းဆံုး ဆယ့္ေျခာက္ေလာက္ ရွိလိမ့္မည္။ ရွိေပမွာပ။ သူ ဝတ္ထားေသာ အက်ႌက သူ႕အက်ႌမွ မဟုတ္ဘဲ။ သူ ဝတ္ထားေသာ အက်ႌမွာ ျပာႏွမ္းႏွမ္း အေရာင္ "ယူတီစီ" ရွပ္အက်ႌ ျဖစ္၏။
လံုခ်ည္မွာ ဘယ္လို လံုခ်ည္ဟု မမွတ္မိ။ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိ သ၍မွာ သူ႕ လံုခ်ည္သည္ ငွားဝတ္ထားေသာ လံုခ်ည္ ျဖစ္ရမည္ဟု ေတြးေတာ မိသည္ ကိုသာ မွတ္မိ ပါသည္။ လံုခ်ည္သည္ လည္းေကာင္း၊ ယူတီစီ ရွပ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ဆံပင္ ငွက္သိုက္သည္ လည္းေကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ကို ထူးျခားေအာင္ ဘာမွ် မဆြဲေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့။ လူထူး ဟူ၍လည္း မထင္ျမင္မိ။ "ဂြ" စာ ဟူ၍လည္း မယူဆ။
သူ၏ မရယ္မျပံဳး ၿမံဳစိစိ အမူအရာႏွင့္ ႐ႈသိုးသိုး အၾကည့္ ေနာက္မွာ မေနာက္ဘဲ ၾကည္ေသာ ဓာတ္တခု ရွိလိမ့္မည္ ဟူ၍ကား အကဲ ခတ္မိ၏။
အမွန္မွာ သူ၏ ႐ႈသိုးသိုးသည္ ခ်စ္ရေတာ့မည့္ ပံုလို။ အျမင္ ကပ္ရေတာ့မည့္ ေယာင္ေယာင္။
သို႔ေသာ္ သူ၏ ျဖဴစင္ေသာ မေနာဓာတ္ေၾကာင့္ အျမင္ ကပ္စရာဟု ကြၽန္ေတာ္ သေဘာ မထားႏိုင္။
ညိဳျမႏွင့္ ေတြ႕စက ညိဳျမကို ခင္မင္မိသလို ေအာင္ဆန္းအား ခင္မင္မိသည္။
ထုိ႔ေနာက္ကား ကြၽန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္မွ လြင့္ခဲ့ရ ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ တက္ထြဋ္၊ ညိဳျမ၊ ကိုဝန္ စသည္ တို႔ႏွင့္ကား ေက်ာင္းေနစဥ္ ကကဲ့သို႔ပင္ ဆက္သြယ္လ်က္ ရွိေပသည္။ ဤအေတာအတြင္း ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေမးေခၚ၊ ေျပာထူး၊ အမွတ္ မထင္ခဲ့သည္က မ်ားေပသည္။ သို႔ေသာ္ အိုးေဝ မဂၢဇင္း၊ တကၠသိုလ္ မဂၢဇင္း၊ ဂႏၳေလာက မဂၢဇင္း တို႔တြင္ အေရးအသားခ်င္း ဆံုမိၾကသည္။ ထိုစဥ္က ညိဳျမသည္ ပုဒ္မ ငါးရာ တဖက္ တခ်က္ ျခံရံေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တေန႔ေသာ္ ေအာင္ဆန္းသည္ ညိဳျမ၏ ဒဏ္ကို မညိဳမညင္ ခံယူရ ရွာေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္မွ အနယ္နယ္သို႔ ႐ြက္မပါေသာ ေလွကဲ့သို႔ လြင့္ေနစဥ္၊ တနည္းအားျဖင့္ အရာရွိ ေလာကတြင္ အကန္ ခံရေသာ ေဘာလံုး ကဲ့သို႔ လိမ့္ေနစဥ္ ညိဳျမက သူ၏ ေဆာင္းပါးေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္းသည္ ေခါင္းေဆာင္ပီပီ ဒဏ္ခံယူ လိုက္ေၾကာင္း စာေရးသား အေၾကာင္း ၾကားေလသည္။
ေခါင္းေဆာင္ အစစ္ ဟူသည္ ေနာက္လိုက္၏ တာဝန္ကို ယူရဲရသည္ ျဖစ္၏။
ဤအခ်က္ တခ်က္ႏွင့္ပင္ ေအာင္ဆန္းသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႔၏ လူငယ္ လႈပ္ရွားမႈကို ေခါင္းေဆာင္ ႏိုင္ရမည္မွာ ထင္ရွား ေပသည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ္တို႔သည္ အနာဂတ္ကို လွမ္း၍ မျမင္ႏိုင္ၾကေသး။
ေအာင္ဆန္းက လူငယ္မ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္ၿပီ ဆုိပါေတာ့။ ေခါင္းေဆာင္ၿပီး ဘာလုပ္မလဲ။
ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕မိသည့္ အခါတိုင္း "ဘာလုပ္ၾကမလဲ" ဟု ကြၽန္ေတာ္ ေမးၾကည့္ မိသည္။
သူက ျပံဳးျပသည္။ ထိုအျပံဳးသည္ သူ၏ အေျဖပင္ ျဖစ္ဟန္ တူသည္။ သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ အကင္းမပါး။ မရိပ္မိခဲ့။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ စာေပသမား တစုမွာ အေတြးအေခၚ အားျဖင့္ ေတာ္လွန္ ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕ သေဘာကို ဘာမွ် နားမလည္။ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈကို လႈပ္ရွားမႈ တရပ္ အေနျဖင့္ လက္ခံ၏။ သို႔ေသာ္ အေဆာက္အအံု ခိုင္ၿမဲေနေသာ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး "ကြန္ကရစ္" အုတ္ခံုကို အဘယ္ပံု အျမစ္က လွန္ၾကရ မည္နည္း။
တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းတြင္ ေန႔စဥ္က ထိုျပႆနာကို မေျဖတတ္။ ေလာက လူ႕ေဘာင္တည္း ဟူေသာ တကၠသိုလ္ဝယ္ က်င္လည္ရေသာ အခါမွ အေျဖကို ေရးေတးေတး ျမင္မိ၏။ ကြၽန္ေတာ့္ အဖို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဆိုင္ရာ အရာရွိ တဦး အေနျဖင့္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ တို႔ကို ကိုယ္ေတြ႕ ဆည္းပူးခြင့္ ရရွိ ခဲ့ေပသည္။ ဗဟုသုတကို လက္ေတြ႕ ရွာၾကည့္သည္ တြင္မွ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အေျခခံ တို႔ကို ျပည္သူ လူထု၏ ထင္ျမင္ခ်က္ႏွင့္ ဆႏၵအရ တိုက္ဖ်က္ႏိုင္ေၾကာင္း ေတြ႕ခဲ့ရ ေပသည္။
ထုိနည္းအရမွာ ေအာင္ဆန္း၊ ေမာင္ႏု၊ ဗစိန္၊ သန္းထြန္း စေသာ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ တို႔က ႏိုင္ငံေရးအရ ႀကိဳးပမ္းစဥ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ေသာ ျပည့္ အေစခံ မ်ားက စည္းလံုး ညီၫြတ္စြာျဖင့္ ဗ်ဴ႐ိုကေရစီ အေျခခံ တို႔ကို ဒီမိုကေရစီ အေျခခံ မ်ားျဖင့္ ႏွဲ႔ေပးရန္ နည္းလမ္း ျဖစ္ေလသည္။
အထူးသျဖင့္ ထိုစဥ္က ဟသၤာတ အေရးပိုင္ ဦးကာစိသည္ သူႀကီး လက္စြဲက်မ္း တအုပ္ျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး တိုးတက္ ေကာင္းလာေအာင္ လုပ္ေသာ နည္းလမ္းမ်ားကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ လူငယ္ အရာရွိ မ်ားအား လမ္းၫႊန္ ခဲ့ေပသည္။
အနယ္နယ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ ေစကာမူ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ တေခတ္တည္း ေပၚေပါက္လာေသာ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာ တို႔၏ သတင္းကို တေျမႇာ္ေျမႇာ္ ေနခဲ့၍ သခင္ ဘေသာင္း၊ သခင္ ႏု၊ သခင္ ဗစိန္၊ သခင္ ထြန္းအုပ္၊ သခင္ သန္းထြန္း၊ သခင္ ဗဟိန္း၊ သခင္ သိန္းေဖ၊ သခင္ သိန္းေမာင္၊ သခင္ စိုး၊ သခင္ ဗေဆြ စေသာ အမိ ျမန္မာျပည္၏ အဖူးအေညႇာင့္ မ်ားသည္ ရဲေဘာ္ပီပီ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ စခန္း သြားၾကမည့္ ေန႔ကို ကြၽန္ေတာ္သည္ လင္မရဘူး ေသးေသာ အပ်ဳိႀကီး၏ စိတ္ကူးျဖင့္ စိတ္ကူး ခဲ့ေလသည္။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူးတည္း။
လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္းသည္ စိတ္ကူးႏွင့္ တျခားစီ ျဖစ္၏။
သို႔ပါလ်က္ႏွင့္ စိတ္၏ ဆြဲေဆာင္ရာသို႔ ပါၿပီးလွ်င္ တေန႔ေသာ အခါတြင္ အုပ္စု သူႀကီး စည္းေဝးပြဲ တခု၌ သူႀကီးေခတ္ ကုန္၍ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔က ေ႐ြးေကာက္ တင္ေျမႇာက္ေသာ ေက်း႐ြာ ေခါင္းေဆာင္ေခတ္သို႔ ေရာက္ရမည္မွာ မလြဲတည္းဟု ႏိုင္ငံေရးဆန္ဆန္ တရားကို ေဟာမိပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ ယခု ျပန္ေျပာင္း၍ ေတြးလိုက္သည့္ အခါ ကညင္ငူ၊ အင္ပင္၊ ထူ (အင္း)၊ ကပ္ခို၊ သက္ကယ္တန္း၊ ေညာင္က်ဳိး၊ ေနာက္မီး၊ ေရလဲ၊ တေပကုလား၊ ကတုကၠမ၊ မဲဇလီ၊ ဖက္ရဲ၊ တန္းလြဲ႐ြာမ၊ ကင္းေထာင့္ႀကီး၊ ေဖာင္းကား၊ ပဒင္းကြၽန္း၊ ငေမာက္ေခ်ာင္း စေသာ ၿမိဳ႕နယ္ အသီးသီးတို႔၏ ေက်း႐ြာ အုပ္စု အသီးသီးတို႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ဖူးစာ ဆံုခဲ့ရသည့္ သူႀကီးမင္း တို႔ကို လာမည့္ ေခတ္ေျပာင္း ေခတ္လြဲမ်ား အတြက္ အသင့္ျပန္ရန္ အခ်ိန္တန္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ႐ြာသူႀကီး လက္စြဲက်မ္းက ၫႊန္းဆိုထားေသာ ေက်း႐ြာ ျပဳျပင္ေရး လုပ္ငန္းႏွင့္ တာဝန္မ်ားကို ေက်႑ပြန္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္၍ တိုင္းသူ ျပည္သားတို႔၏ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ေၾကာင္း ေဟာၾကား မိသည္ကို သတိရမိ ပါေသးသည္။
ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပင္းထန္ လာေလေလ၊ ကြၽန္ေတာ္လည္း အနာဂတ္ကို တသီႀကီး ေျမႇာ္၍ ၾကည့္မိေလေလ။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ သနားမိ ခဲ့ေသး၏။ အေၾကာင္းေသာ္ တမူကား ကြၽန္ေတာ္ ေျပာသမွ်ကို သူႀကီးမင္းမ်ား သေဘာ မေပါက္ၾကေသာ ေၾကာင့္တည္း။
သို႔ေသာ္ ယေန႔ အဖို႔ကား ၎တို႔သည္ သေဘာေပါက္သည့္ တမလြန္ ဟိုဘဝသို႔ ေရာက္ကုန္ၾကၿပီ ျဖစ္တန္ရာသည္။
ထိုေခတ္က မူကား သူတို႔ သေဘာ မေပါက္တိုင္း ကြၽန္ေတာ့္မွာ စိတ္ပင္ပန္း ရေပသည္။
တေန႔ေသာ္ စိတ္ခပ္ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္မို႔ ဌာန ဆိုင္ရာ စာေမးပြဲ ေအာင္လိုလည္း ေအာင္ေစ၊ မေအာင္လိုလည္း က်ေစ၊ စာေမးပြဲ ေျဖရင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၌လည္း လည္ပတ္ရင္း ဆိုသလို ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ေလသည္။
ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လွ်င္ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသား ဘဝက ေသာက္ခဲ့ဖူးေသာ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္သို႔ အရင္ ဝင္မိသည္။
ထိုလက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ကား စေကာ့ေစ်းတြင္ ရွိသည္။ ထိုဆိုင္တြင္ ကြၽန္ေတာ္ လက္ဘက္ရည္ ေသာက္ေနစဥ္၊ ေအာင္ဆန္းသည္ မလွမ္းမကမ္းမွ ဝင္လာသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ကြၽန္ေတာ္ တခါက ေရးသား ခဲ့ဖူးၿပီ။ ယခု ဒုတိယမၼိ ထပ္မံ ေရးသားေသာ အခါ ေအာင္ဆန္းသည္ ကတံုးဆံေထာက္ မက်တက်၊ ဆံပင္တိုတုိ ညႇပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရ၍ အေတာ္ပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေပသည္ဟု ခ်ီးမြမ္း မိေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ သူ႔အား ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစား ၾကည့္မိသည္။
သူက မတုန္မလႈပ္။ စကားကို ေလးလံုးျပည့္ေအာင္ ေျပာလိုသည္ လကၡဏာ မရွိ။ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္တြင္း၌ကား ထိုေခတ္ လူငယ္စု တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈ တို႔ကို ခေရေစ့ တြင္းက် ေမးၾကည့္လို၏။ သို႔ေသာ္ ထိုေနရာသည္ ေမးသင့္ေသာ ေနရာ မဟုတ္။
ေအာင္ဆန္းကား ႀကီးက်ယ္ နက္နဲေသာ အၾကံ တခုကို ေတြးေတာ ေနသည့္ ပမာ ရွိ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မေမးထိုက္ သည္ကိုပင္ ေမးမိျပန္၏။
ေအာင္ဆန္းကား ျပံဳးၿဖဲၿဖဲႏွင့္။ ခ႐ုမွာ အဆံ၊ လူမွာ အၾကံ ဟူေသာ ေဆာင္ပုဒ္ကို ကြၽန္ေတာ္အား ေပး၏။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ေန႔ရက္မ်ားကို မမွတ္မိ၊ ေရွးေႏွာင္း အစီအစဥ္ တို႔ကိုလည္း မမွတ္မိ။ သို႔ေသာ္ အေၾကာင္းခ်င္းက အျဖစ္အပ်က္ တို႔သည္ အတိတ္ ကာလတည္း ဟူေသာ တင္းတိမ္ အၾကား ထဲမွ ကြၽန္ေတာ့္အား ယေန႔တိုင္ ကိုယ္ထင္ ျပလ်က္ ရွိသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္မွ အျပန္ ဟသၤာတကို ဝင္၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဟသၤာတၿမိဳ႕ ရပ္ကြက္ တခု၌ မီးေလာင္ၿပီးစ ျဖစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေရးပိုင္ ဦးကာစိႏွင့္ ဟသၤာတသို႔ ေျပာင္းလာကာစ ရာဇဝတ္ဝန္ မစၥတာ ေဇဗီယား တို႔သည္ မီးေလာင္ေျမကုိ သြားေရာက္ ၾကည့္႐ႈ ေနခ်ိန္ ျဖစ္၏။
ကြၽန္ေတာ္ကား ဦးကာစိကို ဝင္၍ ႏႈတ္ဆက္ရန္ မီးေလာင္ေျမသို႔ သြားခဲ့၏။ ဦးကာစိႏွင့္ ေတြ႕ရ၏။ ဦးကာစိက ကြၽန္ေတာ့္အား မစၥတာ ေဇဗီယားႏွင့္ မိတ္ဆက္ ေပး၏။
ထိုမွတဖန္ မိမိ ႐ံုးထိုင္ရာ ေဒသသို႔ ထြက္ခဲ့ျပန္သည္။ မ်ားမၾကာမီပင္ ဟသၤာတ ရာဇဝတ္ဝန္ မစၥတာ ေဇဗီယား ဆိုသူမွာ ေအာင္ဆန္းအား ဆုေငြ ငါးက်ပ္ ထုတ္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္သည္ဟု ၾကားရ ေလသည္။ ဆုေငြ ငါးက်ပ္ ဆိုသည္မွာ ရယ္စရာ။
သို႔ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္ မရယ္ႏိုင္ပါ။
အဘယ့္ေၾကာင့္ မသိ။ "ေနေသးသပ ျခံဳထဲက" ဟူေသာ စိတ္မ်ဳိး ေပၚလာပါသည္။ မစၥတာ ေဇဗီယား အေပၚ စိတ္ခုေသာ စိတ္မ်ဳိး မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူမ်ဳိးႀကီးက အုပ္ခ်ဳပ္ ခံရသူ လူမ်ဳိးကေလး တမ်ဳိးကို ေစာ္ကားျခင္း ျဖစ္သည္ ဟူ၍ကား စိတ္ထဲတြင္ "ေတး" မိသည္ကို ဝန္ခံ လိုပါသည္။
မခံခ်င္ေသာ စိတ္၊ အ႐ႈံး မေပးလိုေသာ စိတ္၊ မွန္သည္ဟု ယူဆ မိသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဇြတ္ထိုး လုပ္လိုေသာ စိတ္၊ ငါမွားလွ်င္ ငါ့ေဆာ္၊ သူမွားလွ်င္ သူ႔ေဆာ္မည္ ဟူေသာ စိတ္ ထိုစိတ္တို႔ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ရခိုင္ျပည္သို႔ လြင့္ခဲ့ ျပန္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ မယ္တ႐ြာ ေမာင္တၿမိဳ႕ မွ်မက သူက ေျမာက္ဝင္႐ိုးစြန္း ေရာက္ေနခ်ိန္ဝယ္ ကြၽန္ေတာ္က ေတာင္ဝင္႐ိုးစြန္းသို႔ ေရာက္ေနဘိ သကဲ့သို႔ ရွိျပန္ပါသည္။ သို႔ပါေသာ္ ျငားလည္း သူ႕ သတင္းကို နားစြင့္ မိသည္။
ထိုစဥ္က ပုလိပ္ ဌာနမွ ျမန္မာ တျပည္လံုး အတြက္ ႏိုင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ အစီရင္ ခံစာမ်ားကို အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕သို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္စာ အေနျဖင့္ ေပးပို႔ေလ့ ရွိသည္။ ထိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ အစီရင္ ခံစာမ်ားတြင္ ေရနံေျမ သခင္ တို႔၏ လႈပ္ရွားမႈကို ဖတ္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး သတင္းမ်ားမွာ ၿငိမ္သက္ ေနသည္။ ရန္ကုန္၌ ၿငိမ္သက္ သည္ႏွင့္အမွ် နယ္ အရပ္ရပ္ ၌ကား အထူး ထ႔က လႈပ္ရွား ေနသည္။
သို႔ပါလ်က္ႏွင့္ ေအာင္ဆန္း၏ လႈပ္ရွားမႈကို အစီရင္ခံစာ ထဲ၌ မေတြ႕ရေခ်။
ယင္းသို႔ မေတြ႕ရျခင္းမွာ မဆန္းပါ။ အေၾကာင္းမူကား ေအာင္ဆန္း ေဖာမိုဆာသို႔ ေရာက္ေနၿပီ ဟူေသာ ပါးစပ္ သတင္းသည္ ရခိုင္ျပည္၌ ေခ်ာင္က်လွေသာ ေတာင္ကုပ္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္လာ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္၌ အေနာက္ႏိုင္ငံ စစ္သတင္း တို႔သည္ ထိပ္လန္႔ တုန္လႈပ္ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေရွ႕ေရး ေနာက္ေရးကို ၾကည့္၍ ကြၽန္ေတာ္ ခြင့္ယူသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၈ ရက္ေန႔ ပါးလ္ဟာဘာကို ဗံုးက်၍ ၁၂ နာရီခန္႔မွ် အၾကာတြင္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ခြင့္ရေသာေၾကာင့္ အလုပ္ကို အျခားသူ တဦးအား ဝမ္းေျမာက္ ဝမ္းသာစြာႏွင့္ လႊဲေပး ခဲ့ေလသည္။
၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာ ၂၀ ရက္ေန႔မွ ၂၆ ရက္ေန႔ အထိ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သားအမိ သားအဖ တေတြ ေတာင္ကုတ္မွ ပန္းေတာင္းသို႔ ေျခလ်င္ ေလွ်ာက္ခဲ့ ၾကပါသည္။
တညတြင္ ေရေပၚႀကီး၌ စခန္း ခ်သည္၊ ထိုစခန္း ေရာက္လွ်င္ပင္ အိပ္ရာေပၚသို႔ ပစ္လွဲ လိုက္ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ တငိုက္ေလာက္ အိပ္ေမာ က်သြားစဥ္၊ အိပ္မက္ထဲတြင္ သခင္ ထြန္းအုပ္၏ အသံကို ၾကားရပါသည္။
သူ၏ အသံမွာ ရခိုင္ ႐ိုးမ ေတာင္တန္း တခုလံုး ဟိန္းသြား ပါသည္။
အခ်ိန္မွာ ည ၉ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ပင္ ရွိဦးမည္၊ ေတာႀကီး ျမက္မဲ ထဲတြင္ ထံုးစံ အတုိင္း ဆိုလွ်င္ သမင္က ေဟာက္၍ ေခ် (ဂ်ီ) က ေတာက္သံ ၾကားရဖို႔ ရွိသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ဆင္အုပ္မ်ား ဝါးပိုးဝါးကို စားသည့္ အသံ ၾကားရဖို႔ ရွိသည္။ သို႔တည္းမဟုတ္ က်ားဟိန္းသံကို ၾကားရဖို႔ ရွိသည္။
သို႔ေသာ္ "ရဲေဘာ္တို႔" ဟူေသာ အသံသည္ ပဲ့တင္သံ ထပ္သြားသည္။ ၾကက္သီး ေမြးညႇင္းကို ထေစသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ အိပ္ရာမွ ေငါက္ကနဲ ထလိုက္သည္။ ဘာသံပါလိမ့္။
ခ်ယ္ရီပန္း ပြင့္ရာ ေဒသမွ ျဖစ္ေသာ တိုက်ဳိၿမိဳ႕တြင္ အသံ လႊင့္လိုက္သည့္ သခင္ ထြန္းအုပ္၏ အသံ၊ ထၾကေလာ့။ ႔ကၾကေလာ့၊ ခ်ၾကေလာ့။
ေတာႀကီး ျမက္မဲ ထဲ၌ ေရဒီယိုကို အစြမ္းကုန္ အသံ ဖြင့္ထားသည္။ ေရဒီယို ဖြင့္သူမွာ ပီဒဗလ်ဴဒီ ဌာနဟု ေခၚေသာ ျပည္သူ႕ လုပ္ငန္း ဌာနမွ အိုဗာဆီယာ တဦး ျဖစ္သည္။
ေတာႀကီး ေတာင္ႀကီး ထဲတြင္ ၿဗိတိသွ် ဥေရာပ စက္ကြင္းမွာ တဒဂၤမွ် လြတ္ေသာ ေနရာကို က်က်နန ေ႐ြးခ်ယ္၍ ေတာ္လွန္ေရး တရား တို႔ကို အားရပါးရ နာသူမွာ ၿဗိတိသွ် အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စက္ယႏၱရား ထဲမွ ေသးငယ္ေသာ ဝက္အူ တေခ်ာင္း ျဖစ္ေပသည္။
ေသးငယ္ေသာ ဝက္အူမို႔ မေလာက္ေလး မေလာက္စားဟု မထင္ပါႏွင့္။ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ကို ၾကည့္ပါ။
အမွန္မွာ ကြၽန္ေတာ္သည္ ထို အိုဗာဆီယာကို ေကာင္းစြာ မသိပါ။ သူ႕ကို ေတာင္ကုတ္ၿမိဳ႕၌ ေတြ႕ရသည္ ဆို႐ံုမွ် ေတြ႕လိုက္ရသည္ ထင္၏။ သို႕ေသာ္ ျပန္၍ ေတြ႕ဆံုရသည္ တိုင္ေအာင္ သူကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ကလည္း သူ႕ကို မွတ္မိခ်င္မွ မွတ္မိမည္။ ထိုညက ေရေပၚႀကီး၌ စခန္း ခ်ခ်ိန္မွာ ညအခ်ိန္ ျဖစ္၍ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ ေတာ စခန္း ထဲတြင္ သူႏွင့္လည္း လူခ်င္း မဆံုႏိုင္ပါ။ သို႔ပါလ်က္ႏွင့္ သူ႕ စိတ္ဓာတ္ကို မည္သို႔ ၾကည့္ရ မည္နည္း။
ဤသို႔ ေစာဒက တက္လိုသူ ရွိလွ်င္ တက္ထိုက္ ေပသည္။ ကြၽန္ေတာ္ကား ထို အိုဗာဆီယာက ေတာႀကီး ျမက္မဲထဲ၌ ေရဒီယို အစြမ္းကုန္ ဖြင့္၍ နားေထာင္ျခင္း အဓိပၸာယ္ကို ကိုယ္ခ်င္းစာ ၾကည့္မိေသာေၾကာင့္ ယင္းသို႔ ေျပာမိျခင္း ျဖစ္ပါ၏။
ယခုအခါ အရာရွိကုိ ႏိုင္ငံေရးသမား အခ်ဳိ႕တို႔က မ်ဳိးခ်စ္ ပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္သလိုလုို ဆက္ဆံေလ့ ရွိသည္။ ကြၽႏု္ပ္တို႔ကလည္း ႏိုင္ငံေရး သမားတိုင္း အမ်ဳိးကို ခ်စ္သည္ဟု မယူဆ။
သို႔ေသာ္ ထို အိုဗာဆီယာ၏ အျဖစ္၌ သူ၏ ရင္တြင္းသို႔ ဝင္ၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္ သခင္ ေအာင္ဆန္းကို မည္မွ် စိတ္ေစာ ေနေၾကာင္း အထင္အရွား ေတြ႕ရ ေပလိမ့္မည္။ ထိုစဥ္က မ်ဳိးခ်စ္ ျပည္ခ်စ္ သားရတနာ တို႔သည္ သခင္ ေအာင္ဆန္း၏ ပေယာဂေၾကာင့္ ထိုမွ်ေလာက္ စိတ္မာန္ဖီလ်က္ ရွိၾကၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္သည္ သခင္ ထြန္းအုပ္၏ အသံလႊင့္ခ်က္ကို အစအဆံုး နားေထာင္ ၾကည့္သည္။
လြတ္လပ္ေရး ဗမာ့ တပ္မေတာ္ ထဲတြင္ သခင္ ေအာင္ဆန္း ပါဝင္လ်က္ ရွိသည္ကို သိရေလၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္၏ ငိုက္ျမည္းေသာ ဦးေႏွာက္ထဲတြင္ ၿဗိတိသွ် စစ္သည္ေတာ္တို႔ ေအာင္ျမင္စြာ ဆုတ္ခြာ သြားေသာ ေျခသံမ်ား ႐ႈပ္ရွက္ ခတ္လာၿပီးလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္လည္း ႏွစ္ခ်ဳိက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ သြားပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္၏ ေနရင္း ဌာနကို ျပန္၍ ေရာက္သြား အခ်ိန္၌ကား လြတ္လပ္ေရး ဗမာ့ တပ္မေတာ္ သတင္း၊ ေအာင္ဆန္း သတင္း၊ သံုးေရာင္ခ်ယ္ အလံ သတင္း၊ ဗိုလ္လွေဖ (ဗိုလ္လက္်ာ) ကို ႀကိဳးမိန္႔ ေပးေသာ သတင္း စသည္တို႔သည္ ေရဒီယုိ မွတဆင့္ အရပ္ထဲတြင္ ပ်ံ႕ႏွံ၍ ေနခဲ့ေလသည္။
ထုိ႔ေနာက္၌ကား ကြၽန္ေတာ္၏ ေနရပ္သည္ ဘီအိုင္ေအ၏ ေရွ႕ေျပးျဖစ္ေသာ ဘီအိုင္ေအ ေရာင္ျခည္ေတာ္ႏွင့္ ေရာလႊတ္ေသာ သံုးေရာင္ျခယ္ လက္ပတ္ဝတ္ အေရးေပၚ သခင္ အသစ္စက္စက္ ျဖစ္ေသာ ဘီအိုင္ေအ အတုတို႔က ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ အိမ္ေရွ႕ ေပါက္မွ တက္၍ မုဒိန္း က်င့္ျခင္းကို ခံလိုက္ရ ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ စိတ္တြင္ က်ိတ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုေအာင္ဆန္း တမ္းတ မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘိုးဘိုးေအာင္ ကဲ့သို႔ ေပၚမလာပါ။
ဘီအိုင္ေအ တပ္ အစစ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ ျဖစ္ေသာ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ တာဝန္ခံတို႔ လာေရာက္သည့္ အခါမွ ရပ္႐ြာ အနည္းငယ္ ေအးသြားခဲ့ ပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေအာင္ဆန္း ျပန္၍ ေတြ႕ရန္ လမ္းကား မ်ားစြာ မရွိေခ်။ ေတြ႕ျပန္ပါ လွ်င္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ျဖစ္ေန ေခ်ၿပီ။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာထားမွာ ယခင္ကထက္ ႐ႈသိုးသိုး ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေပ လိမ့္မည္။
သို႔ရာတြင္ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ စစ္သား စုေဆာင္းေရး အတြက္ ဗိုလ္သိမ္းေဆြ ယူလာေသာ စာ႐ြက္ စာတမ္း တို႔၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၏ ႐ုပ္ပံုလႊာမွာ ႐ႈသိုးသိုး မဟုတ္ေခ်။
ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အျဖစ္ႏွင့္ အေတာ္ပင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိလာ ေလၿပီဟု ထင္မိသည္။ သူ႔ပုံကို ၾကည့္ရေသာ အခါ စစ္သား႐ုပ္ ေပါက္ေနၿပီကို ေတြ႕ရသည္။
ငါ့လူက ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ေတာ့လဲ အၿမဲတမ္း တမိုက္ ေလာက္ေတာ့ ျမင့္ေနမွာ ပါပဲဟု ကြၽန္ေတာ္က သေဘာက်က်ႏွင့္ ေတြးမိ၏။
သို႔ရာတြင္ သူ႕ မ်က္ႏွာေပးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ျပန္ေသာ္ ထူးျခားခ်က္ တခုကို ေတြ႕မိ သလိုလို ရွိ၏။
ထိုအခ်က္ကား အျခား မဟုတ္၊ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တိုက္ပြဲတြင္ စစ္ဦးမွ ပါလာ ေစကာမူ သူသည္ သူ၏ ပတ္ဝန္းက်င္ အေျခအေနကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္ ေနသူ မဟုတ္ ဟူေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘဝ၌ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့သမွ်မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ မ်က္ႏွာထားသည္ အလို မျပည့္သည့္ မ်က္ႏွာထား သာလွ်င္ ျဖစ္ဘိသည္။
သူ၏ အၾကည့္မွာ အေဝးသို႔ င့ံလင့္ေသာ အၾကည့္ ျဖစ္သည္။ သူက မိတ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို စူးစိုက္၍ ၾကည့္သည္ ဆိုပါေတာ့။ ထိုအခါ မိတ္ေဆြက သူသည္ မိတ္ေဆြကို ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္ႏိုင္မည္ မဟုတ္၊ မိတ္ေဆြ၏ မ်က္ႏွာကို ေဖာက္ထြင္း၍ ေဝးလံေသာ အရပ္သို႔ ေမွ်ာ္မွန္း ေယာင္ယမ္းကာ ၾကည့္ေနသည္ဟု ထင္မိ ေပလိမ့္မည္။
ဤ အၾကည့္မွာ စိတ္ထဲတြင္ ဟာေနေသာ အၾကည့္ ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းသည္ အမွန္ပင္ စိတ္ဟာ ေနေပလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္နည္း။
သူသည္ အေျခခံ သေဘာ အားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္သမား ျဖစ္၏။ ေအာင္ဆန္းကို ႏိုင္ငံေရး ႀကိဳးပမ္းသူ အျဖစ္ျဖင့္ ပက္ပင္းပါ ေတြ႕လုိက္ရသူမ်ား အဖို႔ သူသည္ အ႐ိုင္း ပကတိႏွင့္ တူေကာင္း တူေပလိမ့္မည္။ ဥပမာ ဒဂုန္တာရာ၏ ေအာင္ဆန္း အ႐ိုင္း သံခိပ္ကိုၾကည့္။ ႐ိုင္းသည္မွာ မွန္ေပလိမ့္မည္၊ တိုက္ျခင္း ခိုက္ျခင္းသည္ အ႐ိုင္း ဘဝ၏ လုပ္ငန္းစဥ္ ျဖစ္၏။ မလြတ္လပ္ေသာ ဘဝ၌ ကြၽႏု္ပ္တို႔ တိုက္ရ ခိုက္ရ ဦးမည္သာ ျဖစ္၏။ ထို တိုက္ခိုက္ ေနေသာ အခိုုက္အတန္႔၌ ကြၽန္ေတာ့္အား လူယဥ္ေက်းဟု ေထာမနာ ျပဳလွ်င္ ကြၽန္ေတာ္သည္ ဆဲသည္ထက္ နာမည္ျဖစ္၏ ကြၽန္ေတာ္ ထင္သည္။ ေအာင္ဆန္း တုိက္ပြဲ ဆင္ေနစဥ္ သူ႕အား လူယဥ္ေက်းဟု ကြၽႏ္ုပ္တို႔ ေခၚေဝၚလွ်င္ သူလည္း အမွန္ "ေဒါေဖာင္း" မည္ ျဖစ္၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ပင္ကိုယ္ ပဋိသေႏၶ စိတ္ကို အကဲခတ္ၾ ကည့္လွ်င္ အႏုပညာ၌ ေမြ႕ေလ်ာ္ လိုေသာ စိတ္ကူးယဥ္သမား တေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရွိ ၾကရ ေပလိမ့္မည္။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း အေနျဖင့္ လက္ေတြ႕ လုပ္ငန္း၌ အဘယ္ေၾကာင့္ လက္စြမ္း ထက္ပါ သနည္း။ ဤအခ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္းေရာက္မွ ထင္ရွား ေပၚလြင္ေအာင္ ျပပါရေစ။ ယခု စကား အလ်ဥ္းသင့္သမွ် ေျပာရေသာ္၊ ေအာင္ဆန္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္ သမားပီပီ ျမန္မာျပည္သို႔ သူ၏ ဗမာ့ တပ္မေတာ္ သားမ်ားႏွင့္ အတူ ခ်ီတက္ရာ၌ သူ စိတ္ကူးယဥ္ ထားသလို ျဖစ္ရမည္ဟု မွန္းဆ ထားဟန္ တူ၏။
သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးသည္ စိတ္ကူး သာတည္း။
လက္ေတြ႕၌ အငတ္ သခင္ႏွင့္ တမတ္ သခင္ တို႔သည္ ဘီအိုင္ေအ ဟူေသာ အေရၿခံဳ၍ စပါးပံုကို တက္၍ လုၾကကုန္၏။ ကုလားကို ႐ိုက္ၾက ကုန္၏။ တ႐ုတ္ကို ႏိႈက္ၾက ကုန္၏။ ကရင္ကို တုိက္ၾက ကုန္၏။ ေရခ်ိန္ တက္လာေသာ အခါ ဗမာ ဗမာခ်င္း ကိုလည္း ႐ိုက္ႏိႈက္ တုိက္ခုိက္ ၾကျပန္၏။
ထိုအခါ ဂ်ပန္တို႔က ဗမာတို႔၏ ပါးကို ႐ိုက္ၾက ေလကုန္၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ယင္းသို႔ လက္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးကို စိတ္ကူးထဲ၌ ထည့္၍ ၾကည့္ခဲ့ လိမ့္မည္ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ေရွ႕ေမွာက္၌ ပင္လွ်င္ တိုင္းရင္းသား အခ်င္းခ်င္း ဖေနာင့္စာ ေကြၽးေန ၾကသည္ကို ဂ်ပန္က အေပၚမွာ ခြစီး၍ လက္သည္းခံြ ခြာေနေလၿပီ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ ပင္လွ်င္ မီနာမီ (ဗိုလ္မိုးႀကိဳး) ၏ အႀကိမ္းအေမာင္းကို ခံယူ ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ေလာ။
ျမန္မာျပည္ တြင္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ တကြ ဂ်ပန္ ဧကရာဇ္ ဘုရင္မင္းျမတ္၏ တပ္မေတာ္သည္ ဝင္ေရာက္ လာေလၿပီ။ ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္ဟု ဂုဏ္ဟိတ္ ေတဇာ ထြန္းေျပာင္စြာေသာ ဗမာ့ရင္ႏွစ္ သားရတနာတို႔ ဝင္ေရာက္ လာေလၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဗိုလ္ေဇယ်တို႔ ခ်ၾက ကုန္၏။ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဗိုလ္လက္်ာတို႔ ႏွက္ၾက ကုန္၏။ ဂ်ပန္ႏွင့္ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာတို႔ ေဆာ္ၾက ကုန္၏။ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္သား တို႔ကား ၾကားထဲက အေခ်ာင္ အတီး ခံရသည့္ အႀကိမ္ေပါင္းမွာ မေရမတြက္ ႏိုင္ေတာ့ၿပီ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ဂ်ပန္ စစ္ဦးစီး ဌာနခ်ဳပ္အား ေတာင္းဆို၏။
ထို ေတာင္းဆိုခ်က္မွာ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔က ဦးစီး ေခါင္းေဆာင္ ျပဳ၍ ဗမာျပည္တြင္ ေက်း႐ြာ နယ္ပယ္သို႔ သိမ္းပိုက္ေရးကို စီမံရန္ ျဖစ္၏။
ယင္းသို႔ ေတာင္းဆို လိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ဂ်ပန္ အသိုက္အဝန္းမွာ ရာဇမန္ ရွေလ ေတာ့သည္။
တေန႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဗိုလ္လက္်ာ တုိ႔ကို ဦးတည္၍ တာဝန္ခံ တို႔အား ဗိုလ္မိုးႀကိဳးက ဆင့္ေခၚ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဗိုလ္လက္်ာတို႔ လူသိုက္သည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး စံျမန္းရာ အိမ္ေတာ္သို႔ အဖူးအေမွ်ာ္ ညီလာခံ ဝင္ၾကေလ၏။
ထိုအိမ္မွာ ယခု ၿဗိတိသွ် သံ႐ံုး တည္ရာ ေနအိမ္ ျဖစ္သည္ ထင္၏။
အိမ္ထဲရွိ ဧည့္ခန္းသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ တသိုက္ ဝင္သြားၾကေသာ အခါ အေစာင့္တို႔က အခန္း တံခါးကို လံုေအာင္ ပိတ္ေလသည္။
"အဲဒီ အခ်ိန္က က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီတခ်ီ မွားသြားၿပီလို႔ တြက္မိတာပဲ" ဟု ဗိုလ္လက္်ာသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ျပန္ေျပာဖူး၏။
ဗိုလ္မိုးႀကိဳးသည္ က်ယ္ေလာင္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း၍ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အား ေငါက္ငမ္းကာ ဂ်ပန္ ဓားလြတ္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ထိုးမည့္ဟန္ ျပဳ၏။
ဂ်ပန္ ဟူသည္မွာ ေၾကာက္တတ္သူကို ၿဖဲေျခာက္ေသာ လူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္း။
ဤေနရာမ်ဳိး၌ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး သာလွ်င္ တကဲ့ မိုးႀကိဳးအစစ္ ျဖစ္ခဲ့လွ်င္ ထိုစဥ္က ပင္လွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ကြၽႏု္ပ္တို႔အား မ်က္ႏွာ လႊဲခဲ့မည္ အမွန္ ျဖစ္၏။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး၏ ဓားလြတ္ႀကီး ဟိုရမ္း သည္ရမ္း ရမ္းေနခိုက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ သည္လည္း သူ၏ ဓားလြတ္ကို ဆြဲကိုင္ လိုက္ေလသည္။
ယေန႔ ကြၽႏု္ပ္တို႔ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့သည္မွာ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဓားလြတ္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္ျခင္း ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါ၏။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ဓားလြတ္ကို ဆြဲရဖို႔ ကံၾကမၼာ ႀကံဳလာခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဘီအိုင္ေအ ေရာေက်ာ္ တို႔၏ ဒုကၡ၊ ဂ်ပန္ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈ ဒုကၡတို႔ေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ တည္းဟူေသာ သဲေသာင္ျပင္ဝယ္ သူ၏ စိတ္ကူးယဥ္ သဲပံုေစတီကို လက္ေတြ႕ နိယာမ တရားတည္း ဟူေသာ လိႈင္းတို႔သည္ ပုတ္ခတ္ ဖ်က္ဆီး လိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သတည္း။
ထို႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဘီအိုင္ေအ ေခၚ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ကို ဘီဒီေအဟု ေခၚေသာ ဗမာ့ ကာကြယ္ေရး တပ္မေတာ္ အျဖစ္သို႔ အသစ္ ျပန္လည္ ပံုသြင္းရ ျပန္ေလသည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခင္၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ သား ရဲေဘာ္မ်ားကို ခင္မိ၏။ ကြၽန္ေတာ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ခင္မင္သည္ႏွင့္ သူ၏သား ရဲေဘာ္မ်ား ကလည္း သူ႕ကို ခင္မင္ လိမ့္မည္ဟု ယံုမွတ္မိ၏။ သို႔ေသာ္ သား ဟူ၍ပင္ ဆိုရျငားလည္း သားဆိုးသားမိုက္ ဟူ၍ ရွိတတ္ ေသးသည္ကို မေတြးမိ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ကြၽန္ေတာ္လည္း တခါက စိတ္ကူးယဥ္သမား မဟုတ္ခဲ့ ပါေလ သေလာ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဘီအိုင္ေအကို ဘီဒီေအဟု ေျပာင္းလိုက္ေသာ အခါ အရိပ္အျခည္ကို နားမလည္ ရွာေသာ သားဆိုး သားမိုက္ လက္တဆုပ္ ေလာက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ဓားႀကိမ္း ႀကိမ္းသည္ကို နားႏွင့္ ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့ရ၏။ ဘုရား၊ ဘုရား၊ ငါ နားၾကား လြဲေလသလား၊ မလြဲပါ။
"ငပန္႔ကို မေဆာ္ရရင္၊ ငမိုးကိုု ေဆာ္ရ လိမ့္မယ္ေဟ့။"
ထိုစကားကို ေျပာေသာ ထိုသူငယ္ကို ကြၽန္ေေတာ္ ျပန္မေတြ႕ရ သည္မွာ ရွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိၿပီ။ သူ၏ သတင္း အစအနလည္း မၾကားရ ေတာ့ပါ။ စိတ္လိုက္မာန္ပါ ေျပာဆို၍ စိတ္လိုက္မာန္ပါ တပ္ထဲမွ ထြက္သြား ပါသည္။ တကယ္တမ္းမွာမူ သူ ဘာမွ် လုပ္ကိုင္ ၾကံစည္သည္ဟု မေတြ႕ရပါ။ တပ္ထဲက ထြက္သည့္ ေန႔မွစ၍ မိဘ လက္ငုတ္ ကုန္သည္ လုပ္လ်က္ ရွိသည္ကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့ရ ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုစဥ္က ထြက္လာေသာ ထိုစကားကို ကြၽန္ေတာ္ ေမ့ပစ္၍ မရပါ။
ထုိသူငယ္ႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္ လမ္းမခြဲၾကမီ ကြၽန္ေတာ္က သူ႔အား ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာလိုက္ ပါေသးသည္။
"ရဲေဘာ္ မင္းက ဂ်ပန္ကို ေဆာ္ဖို႔ တခုထဲသာ စိတ္ထဲမွာ မႊန္ေနတယ္။ ေရွ႕ေနာက္ ဝဲယာ မၾကည့္တတ္ ေသးဘူး။ ဘီဒီေအ ဖြဲ႕တာ အေၾကာင္းတခု ရွိမယ္ကြ။ ဒီေတာ့ မင္း ဒီစကားမ်ဳိးကို မသိ မလိမၼာတဲ့ ေကာင္ေလးေတြ႕ ေရွ႕မွာ မေျပာနဲ႔"
သူသည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ဘာမွ် ျပန္မေျပာဘဲ မိႈင္ေတြ၍ ေနပါသည္။ ကြၽန္ေတာ္၏ ၾသဝါဒကို သေဘာ ေပါက္ေလသေလာ၊ မေပါက္ေလသေလာ ကြၽန္ေတာ္ မေဝခြဲႏိုင္ပါ။ ဂ်ပန္ ေတာ္လွန္ေရး ၌မူ သူႏွင့္ သူ၏ ညီအစ္ကိုေတာ္မ်ား အားလံုး ပါဝင္ကာ ဘီဒီေအ တည္ေထာင္သည့္ ေန႔မွစ၍ စီးလား ႐ိုက္မႈေၾကာင့္ သူ၏ အေပါင္းအေဖာ္ တဦးကို ဂ်ပန္တို႔က လက္ဖ်ံ႐ိုး အဆစ္လြဲသည့္ တိုင္ေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္ စစ္သည္ ကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ သတိရလ်က္ပင္ ရွိပါသည္။
ဂ်ပန္ကို ေတာ္လွန္ရဖို႔ ကိန္းကလည္း ၾကံဳေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေပၚရွိ ပုလိပ္ အရာရွိ တစုကလည္း ဂ်ပန္ စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ တို႔ကို ေခၚ၍ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးႏွင့္ အာရွ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ သခင္တို႔အား အိမ္ေပါက္ေစ့ လိုက္ျပကာ လက္ညိႇဳးထိုး၍ ေနေသာ ကိစၥလည္း ေပၚလာၿပီ။
မိမိ၏ ၿမိဳ႕ေရး ႐ြာေရး အတြက္ စိတ္တထင့္ထင့္ ျဖစ္ေနသည့္ အထဲမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေခၚယူေသာ သံႀကိဳးစာ အမိန္႔စာ အတန္တန္ တို႔ေၾကာင့္ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ေခါင္းေဆာင္ ကြၽန္ေတာ္၏ ဦးေလးႏွင့္ အာရွ လူငယ္ ကြၽန္ေတာ္၏ ညီ (ႏွစ္ဦးစလံုး ဂ်ပန္ အသတ္ ခံရသူမ်ား) အား သတိ ဝိရိယႏွင့္ ေနထိုင္ရန္ မွာၾကားၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ထြက္လာ ခဲ့ပါသည္။
ထိုအခ်ိန္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေျမာင္းျမသူ ေဒၚခင္ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ၿပီးစ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ေယာက္ဖ ေမာင္သိန္းလွလည္း ေျခာက္စ ေထာင္ေနေသာ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည္။ ေမာင္သိန္းလွႏွင့္ ကြၽန္ေတာ္မွာ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္၍ သူ႕ဓာတ္ေက်ာကို ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ သင့္သေလာက္ နားလည္ပါသည္။
သူ ေပ်ာ္တတ္သည္၊ ႐ႊင္တတ္သည္၊ ေနာက္တတ္သည္၊ ေျပာင္တတ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ သူ အဘယ္မွ်ပင္ ေျခာက္စေထာင္ေထာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တေတြကေတာ့ ရယ္ၾကပါသည္။
ကြၽန္ေတာ္ကား ေမာင္သိန္းလွကို ၾကည့္၍ ရယ္မိရင္းက ေနာင္ေရးကို တေျမႇာ္တေခၚႀကီး ေတြးၾကည့္ မိပါသည္။ ေနာင္ေရး ဆိုသည္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေရးခ်ည္း မဟုတ္ပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ဆက္စပ္ ပူးကပ္ေနေသာ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ ျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္ေထာင္ က်သည္ႏွင့္ တမ်ဳိးသားလံုး အေရး ဟာ၍ သြားေလမလား၊ ေမာင္သိန္းလွ ေျခာက္စ ေထာင္သလို ေဒၚခင္ၾကည္ ေျခာက္စ ေထာင္ေလမလား။
စိတ္ဆိုး လိုသူတို႔ ဆိုးၾကပါေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့မွာမူ သည္လိုသာ ေတြးမိသည္။ ဘြင္းဘြင္း ဖြင့္ေျပာရလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္တြင္းဝယ္ သည္လို သံသယမ်ဳိး ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အေဝးသို႔ ငံ့လင့္ေသာ မ်က္စိကိုၾကည့္။ ေဒၚခင္ၾကည္၏ သိမ္ေမြ႕ေသာ မ်က္စိကိုၾကည့္။ သည္ႏွစ္ခုကို ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ ျပန္ေသာ္ ကြၽန္ေတာ္၏ မဖြယ္ရာေသာ သံသယ တို႔သည္ အရည္ေပ်ာ္၍ က်သြား ျပန္ေလသည္။
အမွန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ရင္တြင္း၌ စိတ္ဆာ၍ ေနသည္။ သူ၏ သား ရဲေဘာ္မ်ား အတြက္ စိတ္ဆာေနသည့္ အခ်က္ တခ်က္၊ ဂ်ပန္ ညႇဥ္းပမ္းမႈေၾကာင့္ စိတ္ဆာေနသည့္ အခ်က္တခ်က္၊ သည္ႏွစ္ခ်က္ အေပၚတြင္ စိတ္အာ႐ံု စူးစိုက္ ေနခ်ိန္၌ အတြင္းမီး အျပင္ မထုတ္၊ အျပင္မီး အတြင္း မသြင္းသူ ပါရမီ ျဖည့္ေဖာ္ျဖည့္ဖက္ ေဒၚခင္ၾကည္ ဟူ၍မွ် မရွိလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေနာက္ထပ္ ဓားလြတ္ကို ဆြဲရဖို႔ ရွိေနသည္။
သည္တခါ ဓားလြတ္ ဆြဲလွ်င္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး ေရွ႕၌ ဆြဲရေတာ့မည္ မဟုတ္ ဂ်င္နရယ္က ဝါဘီ၏ ေရွ႕တြင္ ဆြဲရခ်ိမ့္မည္။ ထိုအခါ မီးပြင့္လိမ့္မည္။ ထိုအခါ …
ကြၽန္ေတာ္ ဆက္၍မွ်ပင္ မေတြးဝ့ံ ေတာ့ပါ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဇနီး ေမာင္ႏွံသည္ အိမ္ေထာင္ေရး သုခကို ရရွိၾက၍ ခ်စ္ခင္ ၾကင္နာစြာ ရွိၾကျခင္း သည္ပင္လွ်င္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အတြက္ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ေစသည္ကို သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးအား ေတြ႕လိုက္ရသည့္ ခဏ၌ ပင္လွ်င္ ကြၽန္ေတာ္ အကဲျဖတ္ မိပါသည္။
ေဒၚခင္ၾကည္သည္ မီးဖိုေခ်ာင္ကို ပိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈ အလုပ္ခြင္ကို ပိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလုပ္ခြင္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ေဒၚခင္ၾကည္၏ မီးဖိုေခ်ာင္ႏွင့္ ဆိုင္သည္။
သို႔ရာတြင္ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံကား မိမိတို႔ ဆိုင္သာ ဆိုင္ေသာ္လည္း မပိုင္ေသာ အေရးတြင္ ဝင္၍ မစြက္ၾကေခ်။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း ျဖစ္ထိုက္ေသာ အဂၤါရပ္တြင္ ဤအခ်က္သည္ သာမည ျဖစ္လ်က္ႏွင့္ အေရး အႀကီးဆံုးေသာ အခ်က္ ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကို မပိုင္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ တို႔သည္ တဦးၿပီး တဦး က်ဆံုးလ်က္ ရွိသည္ကို မ်က္ေမွာက္ ရာဇဝင္က သက္ေသ ခံေနသည္။
ရန္ကုန္သို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေရာက္စတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ သတင္းကို ေထာက္ၾကည့္သည္။ သူတို႔ ႏွစ္ဦး အကဲကို ခတ္ၾကည့္ၿပီး ေက်နပ္ေသာ အေျဖ ထြက္လာ သည္တြင္မွ ကြၽန္ေတာ္လည္း ႏွစ္သက္ လာသည္။
သို႔ႏွင့္ ေမာင္သိန္းလွကို ရန္ကုန္၌ တေအာင့္ေလာက္ ေတြ႕ရေသာ အခါ "ေဟ့ ေဒၚခင္ၾကည္ ကေတာ့ မင့္လို မဟုတ္ဘူး" ဟု ကြၽန္ေတာ္က ေျပာမိသည္။
"ေဟ့ သူကသူ ငါက ငါကြ" ဟု ဆိုကာ ေမာင္သိန္းလွသည္ သူတပါး ထံမွ အႏိုင္က်င့္၍ စီးလာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အိမ္ဘက္သို႔ ထြက္သြား ေလေတာ့သည္။
ကြၽန္ေတာ္သည္ ရန္ကုန္ ေရာက္လာသည္မွာ သံုးလမွ် မကေတာ့ၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အလုပ္က ပူျပင္း လွေသာေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ မဆံုစည္း ႏိုင္ပါ။ ဆံုစည္းရန္ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွ် မရွိေသးပါ။ ဆံုစည္းမည့္ ဆံုစည္း ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္္ခ်ဳပ္သည္ ကြၽန္ေတာ့္အား ႏႈတ္ဆက္ ေတာ့မည္ ပံုကဲ့သို႔ တေအာင့္ေလာက္ ေတြ၍ ရပ္ၾကည့္ ၿပီးေနာက္ ႐ႈသိုးသိုးႏွင့္ လွည့္ထြက္ သြားပါသည္။ ။
ေရႊ၀ါျပည္
ဗိုလ္ေနဝင္း စိုးမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္နဲ႕ ဆိုရွယ္လစ္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္တယ္ ဆုိတဲ့ စြပ္စြဲခ်က္နဲ႕ မဆလေခတ္ အေစာပိုင္းက စၿပီး ျဖန္႕ေဝခြင့္ ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရတဲ့ ရန္ကုန္ ဘေဆြရဲ႕ "ေ႐ႊဝါျပည္" စာအုပ္ကို လင္းထက္ Forum ကြန္ရက္ စာမ်က္ႏွာ ျဖစ္တဲ့ http://linhtet.com/ ေပၚမွာ ျပန္႐ိုက္ၿပီး တင္ေပးထားတာကို ေတြ႕ရလို႕၊ ကူးယူၿပီး ျမန္မာ အုိင္အက္စ္ပီေပၚမွာ ျပန္လည္ လႊင့္တင္ ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အ႐ြယ္အစား 1.3 MB - ဖိုင္အမ်ဳိးအစား application/pdf
download လုပ္ရန္ ႏွိပ္ရန္ >>>
ကေလးမ်ား၏ ေဒါသမာန္
ၿငိမ္သက္လ်က္ ရွိေသာ္လည္း တင္းမာ လွသည့္ အခ်ိန္ ႏွစ္လ ကုန္လြန္ ခဲ့ၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းမ်ားကို ေမလ ၃၀ ရက္ေန႕တြင္ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္ ခဲ့သည္။ မိဘမ်ားက ဆူပူမႈမ်ား ထပ္မံ ျဖစ္ပြား မည္ကို စိုးရိမ္၍ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားစြာမွာ အိမ္တြင္း ၌ပင္ ေနခဲ့ ၾကရသည္။ သို႕ေသာ္ စာသင္ ခန္းထဲသို႕ ေရာက္လာ ၾကေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ လြန္ခဲ့ေသာ မတ္လတြင္ ၿပိဳကြဲ ခဲ့ရသည့္ လႈပ္ရွားမႈကို ျပန္လည္ အသက္သြင္းရန္ မဆိုင္းမတြ စည္း႐ံုး လႈပ္ရွား လာၾကသည္။ ဦးေနဝင္း တဦးတည္း သာလွ်င္ မည္သို႕ေသာ ေျပာင္းလဲမႈ မ်ိဳးမွ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္လ်က္ ရွိ၏။ သူသည္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ကာလ အတြင္း အျပင္းထန္ဆံုး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ျဖစ္ပြား ခဲ့ၿပီးေနာက္ ဧၿပီလ ၁၁ ရက္ေန႕တြင္ ေဆးစစ္ရန္ႏွင့္ သူႏွစ္သက္ေသာ အပန္းေျဖ စခန္းမ်ားတြင္ အနား ယူရန္ အေနာက္ ဂ်ာမဏီႏွင့္ ဆြစၥလန္ ႏိုင္ငံသို႕ ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံ၏ ေန႕စဥ္ အေရး ကိစၥမ်ားကို သူ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ေသာ လက္ေထာက္မ်ားထံ လႊဲအပ္ ခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႕၏ လက္သပ္ေမြး တပည့္ ျဖစ္ေသာ အၾကင္နာ တရား ကင္းမဲ့ၿပီး ျပည္သူမ်ား ခါးခါးသီးသီး မုန္းတီးသူ ဦးစိန္လြင္၏ လက္ထဲတြင္ ထိုးအပ္ ထားခဲ့သည္။
သို႕ေသာ္ အေရးအခင္း၌ ပါဝင္ လႈပ္ရွား ခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ စက္မႈ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ (ပင္မ) တို႕မွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ မ်ားသည္ မတ္လ၏ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ မ်ားကို သတိ ရေနဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္ရွိ နာမည္ ဆိုးလွေသာ အင္းစိန္ ေထာင္တြင္ အဖမ္းခံ ေနၾကရ သူမ်ားအား တသုတ္ၿပီး တသုတ္ ျပန္လႊတ္ ေပးလိုက္သည့္ အခါ သူတို႕၏ ေျပာျပခ်က္ မ်ားေၾကာင့္ အစိုးရ အေပၚ မုန္းတီးမႈႏွင့္ လက္စား ေခ်လိုမႈ မီးလွ်ံသည္ ပိုမို၍ ေတာက္ေလာင္ လာခဲ့သည္။ ေထာင္မွ လြတ္လာ သူမ်ားသည္ ေထာင္ထဲ၌ ဖမ္းထားေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားအား ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း၊ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္ျဖင့္ တို႕ျခင္း စသည့္ သတင္းမ်ားကို အျပင္သို႕ သယ္ေဆာင္ လာခဲ့သည္။ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ေသာ လံုထိန္းမ်ားက ဖမ္းဆီး ထားေသာ ေက်ာင္းသူ မ်ားအား အုပ္စုလိုက္ မုဒိန္း က်င့္သည့္ ေၾကာက္႐ြံ႕ဖြယ္ သတင္းေၾကာင့္ ျပည္သူ လူထုအား ပိုမို ေဒါသ ထြက္ေစ ခဲ့သည္။ ထိုသို႕ မတရား ျပဳက်င့္ ခံရသူ မ်ားထဲတြင္ ဗိုလ္မွဴး တဦး၏ သမီးလည္း ပါဝင္ ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ စစ္ဗိုလ္၏ သမီး ပါ မပါကို အတိအက် မသိရ ေသာ္လည္း ထို သတင္းမွာ ျပန္႕ႏွံ႕ သြားၿပီး ျပည္သူမ်ားက ယံုၾကည္ ၾကေလသည္။ စစ္အရာရွိ မ်ား၏ သား သမီးမ်ားပါ မက်န္ ဤသို႕ ညစ္ပတ္ ဆိုးဝါးေသာ ရက္စက္မႈ ဒဏ္ကို မကင္းလြတ္ ခဲ့ပါလွ်င္ ဤ အစိုးရကို မည္သူက ယံုၾကည္ အားထား ႏိုင္ပါမည္နည္း။ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ား ျပည့္ေနေသာ မတ္လ ၇ ရက္တာ ကာလသည္ အမ်ဳိးသား တရပ္လံုး၏ စိတ္ဓာတ္ကို ေျပာင္းလဲ သြားေစ ခဲ့ၿပီး ယခင္ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးသို႕ မည္သည့္ အခါမွ် ျပန္လည္ ေျပာင္းလဲ လိမ့္မည္ မဟုတ္သည္မွာ ထင္ရွား ေသခ်ာ လွသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ တို႕ကို အလ်ားေပ ၅၀ နဲ႕ အနံေပ ၂၀ ေလာက္ အက်ယ္ ရွိတဲ့ အခန္းႀကီး တခုထဲကို သြင္းခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူႏွစ္ရာ၊ သံုးရာ ေလာက္ကို အဲဒီ အခန္း ထဲမွာ ထားတဲ့ အတြက္ ျပည့္ၾကပ္ ေနတယ္။ ေနရာ မဆန္႕လို႕ မတ္တတ္ ရပ္ေန ရတယ္။ ညအိပ္လို႕ကို မရဘူး။ ညလံုးေပါက္ မီးထြန္း ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အတြက္ အိမ္သာ ဆိုၿပီး အခန္းေထာင့္ တေနရာမွာ ဓာတ္ဆီ ေပပါပိုင္း တခုကို ခ်ထား ေပးတယ္" ဟု မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႕က အဖမ္း ခံခဲ့ရသူ သမိုင္း အဓိက ေက်ာင္းသား ေမာင္ေမာင္သြင္က ျပန္ေျပာ ျပသည္။
ေမးျမန္းစရာ ရွိသည္ ဆိုကာ ေက်ာင္းသား တဦးစီအား အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေခၚယူ ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ 'ေမးျမန္း စစ္ေဆးျခင္း' ဆိုသည္မွာ ႐ိုက္ႏွက္ ဆဲဆိုျခင္း မ်ားသာ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ခြၽန္ထက္ေသာ ေက်ာက္စရစ္ ခဲမ်ားေပၚတြင္ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခိုင္းျခင္း၊ ဟယ္လီ ေကာ္ပတာ စီးျခင္း၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ စီးျခင္းဟု ေခၚသည့္ နည္းပုံစံ မ်ားကို အတင္းအၾကပ္ လုပ္ခိုင္းသည္။ ဤညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ နည္းမ်ားကို ၁၉၇၀ ခုႏွစ္မ်ားမွ စၿပီး က်င့္သုံုး လာခဲ့သည္။
"သူတို႕ အမ်ားဆံုး ေမးတဲ့ ေမးခြန္း ေတြဟာ မင္းတို႕ ေခါင္းေဆာင္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္သူက စည္း႐ုံုး ခိုင္းတာလဲ၊ ဒါေတြပဲ ထပ္တလဲလဲ ေမးတယ္။ ဒီေမးခြန္း ေတြကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ မေျဖ ႏိုင္ခဲ့ၾက ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္တံုးက ေခါင္းေဆာင္ ဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး။ စည္း႐ံုးေရး သမား ဆိုတာ ေတြလဲ မရွိခဲ့ ပါဘူး။ အစိုးရကို မေက်နပ္လို႕ ဝုန္းဆို ႐ုတ္တရက္ ထၿပီး ဆူၾကတာ ပါပဲ။ ေခၚေမးတိုင္း တနာရီ ခြဲေလာက္ ၾကာေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္ နံ႐ိုး ေတြကို တုတ္ႀကီးနဲ႕ မနားတမ္း ႐ိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွ မသိေတာ့ သူတို႕ကို ေျပာစရာ ဆိုလို႕ ဘာမွ မရွိဘူး" ဟု ေမာင္ေမာင္သြင္က ျပန္ေျပာ ျပသည္။
ေမာင္ေမာင္သြင္သည္ သူ႕အား ဖမ္းဆီး တင္ေဆာင္ လာခဲ့ေသာ အခ်ဳပ္ကား ထဲတြင္မေသမေပ်ာက္ ပါရွိ ခဲ့ေသာ္လည္း၊ အျခား အခ်ဳပ္ကား ထဲမွ ေက်ာင္းသား ၄၂ ဦးသည္ အင္းစိန္ ေထာင္ဝ၌ ရပ္ထားေသာ အလံုပိတ္ အခ်ဳပ္ကား ထဲတြင္ နာရီေပါင္း မ်ားစြာ ေနၾကရ၍ အသက္႐ႈ ၾကပ္ကာ ေသဆံုး သြားခဲ့ ၾကရသည္။ ဤ ကံဆိုး လွေသာ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ ျဖစ္ရပ္သည္ မဆလ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ ၂၆ ႏွစ္ၾကာ ေနလာ ခဲ့ရေသာ ျပည္သူ တို႕၏ ဘဝ ႐ုပ္ပံုလႊာကို ထင္ဟပ္ ေပၚလြင္ ေစခဲ့သည္။ ယင္း ျဖစ္ရပ္ဆိုးကို "မတ္လ အတြင္းက အခ်ဳပ္ကား ထဲတြင္ အသက္႐ႈ ၾကပ္၍ ေသဆံုး ရေသာ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသားမ်ား ကဲ့သို႕ပင္ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသည္လည္း ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ သူမ်ား၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ေအာက္တြင္ တင္းၾကပ္ သည္ထက္ တင္းၾကပ္စြာ လည္ပင္း အညႇစ္ ခံေနရ ေတာ့သည္" ဟု အေဝးေရာက္ ျမန္မာ စာေရးဆရာ တဦးက ေရးသား ေဝဖန္ ခဲ့သည္။
အင္းလ်ား ေဆာင္၌ တျခား ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ တေန႕တည္း အဖမ္း ခံခဲ့ရေသာ ရန္ေနာင္သည္ ႐ိုက္ႏွက္ ႏွိပ္စက္ျခင္း မခံခဲ့ရ ေသာ္လည္း သူ၏ အခ်ဳပ္ခန္း အတြင္းမွ ရက္စက္မႈ မ်ားကို မျမင္ခ်င္ အဆံုး ျဖစ္ခဲ့ ရသည္။
"တခါတေလ အခ်ဳပ္ခန္း တံခါး ပြင့္လာၿပီး ပုလိပ္ ႏွစ္ေယာက္က လူငယ္ ေတြကို ေကာက္႐ိုးစည္းလို အခန္းထဲ ျပစ္သြင္း တတ္ၾကတယ္။ သူတို႕ အားလံုးရဲ႕ ကိုယ္ေတြ မွာလည္း ညိဳမဲ ေနတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ေသြးခ်ည္းပဲ။ သတိမရဘဲ ျပန္ပို႕ လိုက္ၾကတာ ေတြလည္း ရွိတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိတဲ့ တေယာက္ ဆိုရင္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ႐ိုက္လႊတ္ လိုက္လို႕ ထကို မထႏိုင္ဘူး။ အိမ္သာ သြားဖို႕ေတာင္ ေပပါပိုင္း ရွိတဲ့ အခန္း ေထာင့္ကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ တြဲပို႕ ေပးခဲ့ ရတယ္"
တိုက္ပိတ္ ခံခဲ့ရ သူမ်ား ထဲမွ တဦး ျဖစ္သူ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး ဌာနမွ ေက်ာင္းသား စည္း႐ံုး သမား ေအာင္ဝင္းက "ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ ေမးရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ၃ ရက္တိတိ မနားတမ္း ႐ိုက္ၾကတယ္။ ကံေကာင္း ခ်င္ေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေဆြမ်ဳိးေတြက ပုလိပ္ေတြကို ေငြေပးလို႕ တပတ္ အၾကာမွာ ကြၽန္ေတာ္ လြတ္လာ ခဲ့တယ္။ ေထာင္က လြတ္ေတာ့ ႐ူးသြား မလားလို႕ ေအာက္ေမ့ ေနတာ။ ျပန္ၿပီး က်န္းမာ လာေအာင္ ေဆြမ်ဳိးေတြ ဆီမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ရတယ္" ဟု ေျပာျပသည္။
ျမန္မာစာ အဓိက ေက်ာင္းသူ တဦး ျဖစ္သူ ဥမၼာသြယ္ကို မတ္လ ၁၇ ရက္ေန႕တြင္ လံုထိန္းမ်ား ပင္မ တကၠသုိလ္ အတြင္းရွိ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသား မ်ားအား ဝင္ေရာက္ ဖမ္းဆီးခ်ိန္တြင္ သတိလစ္သည္ အထိ ႐ိုက္ႏွက္ ခဲ့ၾကသည္။
"ကြၽန္မ သတိ ရလာေတာ့ ျပဴတင္းေပါက္ မရွိတဲ့ အခန္း တခုထဲ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဘယ္ေနရာ ဆိုတာ လံုးဝ မေျပာတတ္ဘူး။ အခန္းထဲမွာ ပုလိပ္ ၆ ေယာက္နဲ႕ အရာရွိ တဦး ရွိေနၿပီး ကြၽန္မကို ဘာေမးခြန္းမွ မေမးၾကဘူး။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္မကို ေရတိုင္ကီ ရွိတဲ့ ေနရာ တခုကို မယူသြားၿပီး ဝိုင္း မုဒိမ္း က်င့္ၾကတယ္။ ပထမဆံုး အရာရွိက က်င့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပုလိပ္ေတြက က်င့္တယ္။ အဲဒီ ေနာက္မွာ ကြၽန္မ သတိလစ္ သြားခဲ့တယ္။ သတိ ရလာတဲ့ အခါ ဆရာဝန္ တေယာက္က ကြၽန္မကို စမ္းသပ္ စစ္ေဆး ေနတယ္။ တျခား ေက်ာင္းသူ အမ်ားအျပားလဲ ကြၽန္မလိုပဲ မုဒိမ္း က်င့္ခံ ၾကရတယ္ ဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသ ခဲ့ၾကတယ္"
* * * * * * * *
ဇြန္လဆန္းစ အထိ မတ္လ ဆႏၵျပပြဲ မ်ား၌ ျဖစ္ပြား ခဲ့ေသာ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ား အေပၚ ထင္ရွားသည့္ ျမန္မာ လူမ်ဳိး တဦး တေယာက္မွ မေဝဖန္ ခဲ့ၾကေပ။ ရန္ကုန္ရွိ သံတမန္ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ ယင္း ေၾကာက္မက္ဖြယ္ သတင္းမ်ားသည္ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆ ေနၾကသည္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ ေသဆံုးမႈကို စံုစမ္းရန္ မတ္လတြင္ ခန္႕အပ္ ခဲ့ေသာ စံုစမ္း စစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္သည္ အစီရင္ ခံစာကို ေမလ ၆ ရက္ေန႕တြင္ တင္သြင္း ခဲ့သည္။ ထိုအစီရင္ ခံစာ၌ မတ္လ အတြင္းက ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ေသာ အေရးအခင္းကို အမွန္အတိုင္း မဟုတ္ဘဲ ျပင္ဆင္ ျဖည့္စြက္၍ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။
ထိုအစီရင္ ခံစာတြင္ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ရေသာ အေရးအခင္း၌ ဆူပူ ေသာင္းက်န္းမႈကို ဖန္တီး လိုေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕၏ ဖ်ားေယာင္း ေသြးေဆာင္မႈေၾကာင့္ လမ္းမွား ေရာက္ေနေသာ လူငယ္ တစုကို အျပစ္ပံု ခ်ထားသည္။ ေမာင္ဖုန္းေမာ္ႏွင့္ ေမာင္စိုးႏိုင္ တို႕သည္ ေသနတ္ ဒဏ္ရာ တို႕ျဖင့္ ေသဆံုး ခဲ့ၾကေၾကာင္း၊ ဖမ္းဆီး ခံရသူ ၆၂၅ ဦးမွ်သာ ျဖစ္ၿပီး ေထာင္ထဲတြင္ ၁၄၁ ဦးသာ က်န္ေတာ့ေၾကာင္း၊ အထိ အနာဆံုး ခံရ သူမ်ားမွာ လံုထိန္းမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆူပူ လိုေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အုတ္ခဲ ဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ ပုလိပ္ ၂၈ ဦး ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ အစီရင္ ခံထားသည္။ စံုစမ္း စစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္၏ အစီရင္ ခံစာသည္ ျပည္သူမ်ား၏ ေတာက္ေလာင္ ေနေသာ ေဒါသ မီးကို ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေစမည့္ အစား မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ ေပးလိုက္ သကဲ့သို႕ ျဖစ္ေန ေပေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံ၏ တရားေရး ဌာန အေပၚ ျပည္သူမ်ား၏ ယံုၾကည္ ကိုးစားမႈ အ႔ကင္းအက်န္ တို႕သည္ ေလႏွင့္ အတူ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားေလ ေတာ့သည္။
တာဝန္မွ ထုတ္ပယ္ျခင္း ခံခဲ့ရသူ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ အတြင္းက ျမန္မာျပည္၏ စီးပြားေရး ျပႆနာ ဆိုးမ်ား အေၾကာင္း ေရးသား ခဲ့ေသာ အိပ္ဖြင့္ ေပးစာ တေစာင္ကို ဦးေနဝင္းထံ ပို႕ခဲ့သည္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႕တြင္ အိုမင္း လွၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း အာဏာကို လံုးဝ ခ်ဳပ္ကိုင္ ထားႏိုင္ ေသးေသာ ဦးေနဝင္း ထံသို႕ အိပ္ဖြင့္ ေပးစာ တေစာင္ကို ထပ္မံ၍ ျဖန္႕ေဝ ၾကၿပီး၊ အထက္ ျမန္မာျပည္ သုိ႕လည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ေပးပို႕ ခဲ့ၾကသည္။ အေရးပါ အရာ ေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ႀကီး တဦးက လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈ မ်ားကို ပထမဆံုး အႀကိမ္ ဆန္႕က်င္ ေျပာၾကား လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ စံုစမ္း စစ္ေဆးေရး ေကာ္မရွင္၏ အစီရင္ ခံစာကို ယတိျပတ္ ပယ္ခ် လိုက္သည္။ ဤသို႕ေသာ အစီရင္ ခံစာမ်ိဳးကို ထုတ္ျပန္ျခင္းသည္ အစိုးရ အေနႏွင့္ မျပဳလုပ္ သင့္သည္ကို ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသား ခဲ့သည္။ သူသည္ မတ္လ ၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ျဖစ္ပြား ခဲ့ေသာ တံတားျဖဴ အေရးအခင္းကို အားမာန္ သြင္း၍ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။ ပုလိပ္မ်ား၏ အစီအစဥ္မွာ အင္းလ်ား ကန္ေဘာင္တြင္ ေက်ာင္းသား မ်ားကို ေခ်ာင္ပိတ္ၿပီး အေသ ႐ိုက္သတ္ရန္ ျဖစ္သည္။ တကၠသုိလ္မွ ဆရာ မ်ားသည္ "ေခါင္းကို ႐ိုက္ခြဲ၊ အားနဲ႕ ႐ိုက္၊ ေခါင္းမ်ားမ်ား ခြဲႏိုင္တဲ့ သူကို ဆုခ်မယ္" စေသာ အမိန္႕ စကားမ်ား ၾကားခဲ့ရ သည္ဟု ဆိုသည္။ လံုထိန္း မ်ားသည္ ဆႏၵျပ ေက်ာင္းသား မ်ားအား ဆဲဆို ႀကိမ္ေမာင္းၿပီး ေက်ာင္းသူ မ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ကာ မုဒိမ္း က်င့္ခဲ့ ၾကသည္။ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ရွက္လြန္း လွၿပီး မည္သူ႕ကိုမွ မေျပာရဲ ၾကေပ။ တခ်ိဳ႕မွာ ေလးငါးရက္မွ် ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕မွာ မည္သည့္ အေၾကာင္း ျပခ်က္မွ မေပးဘဲ သီလရွင္ ဝတ္ခြင့္ျပဳရန္ မိဘမ်ားအား ငိုယိုၿပီး ေတာင္းပန္ လာၾကသည္။
မတ္လ အတြင္း ျပည္သူ ၂၈၂ ဦးကို သုတ္သင္ သတ္ျဖတ္ ခဲ့သည္ဟု ဦးေအာင္ႀကီးက ခန္႕မွန္း တြက္ခ်က္ ခဲ့ေလသည္။ တံတားျဖဴတြင္ လူမ်ားစြာ ေသဆံုး ခဲ့ၾကၿပီး ၁၈ ရက္ေန႕တြင္ အဖမ္း ခံရသူမ်ား အနက္ အမ်ားစုမွာ အိႏၵိယ ႏြယ္ဖြား မူဆလင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ထို မူဆလင္ မ်ားမွာ အင္းစိန္ ေထာင္ထဲတြင္ အ႐ိုက္ ခံရၿပီး ေသဆံုး ခဲ့ၾက ရသည္။ မူဆလင္ အေလာင္း မ်ားအား အစၥလာမ္ ဥပေဒ မ်ားႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ မ်ားကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး အာဏာပိုင္ တို႕က မီးသၿဂႋဳဟ္ လိုက္ၾကေၾကာင္း ၎တို႕၏ မိဘ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ၾကားသိ ခဲ့ရသည့္ အခါ၌ အေျခအတင္ ျပႆနာမ်ား ေပၚေပါက္ လာေတာ့သည္။
ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လႏွင့္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႕ အေတာ အတြင္းတြင္ တိုင္းျပည္၏ ယိုယြင္းမႈ မ်ားကို ဦးေနဝင္း အာ႐ံု စိုက္လာ ေစရန္ အခြင့္အခါ ႀကံဳႀကိဳက္တိုင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစား ခဲ့သည္။ သူ၏ ပထမ စာသည္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လတြင္ အေျပာင္းအလဲ ျပဳလုပ္ လာရန္ ေနဝင္းအား ဆဲြေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့သည္ဟု ယံုၾကည္ ၾကျခင္းေၾကာင့္ ဂ်ပန္ျပည္မွ အထူး ကိုယ္စားလွယ္ ႏွစ္ဦးျဖစ္သူ ဟီတိုရွီ႐ိႈဇာဝါႏွင့္ ယီႏိုစူေကဟာရာ တို႕က ခ်ဥ္းကပ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဦးေအာင္ႀကီးသည္ မတ္လ ၇ ရက္ေန႕တြင္ ဦးေနဝင္းထံ ေရးသား ခဲ့ေသာ စာ၌ ထိုပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ဦးသည္ ဂ်ပန္ျပည္၏ ဒုတိယ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ လည္းျဖစ္၊ ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီးလည္း ျဖစ္ေသာ ကီအီခ်ီမီယာဇာဝါက ေစလႊတ္ လိုက္သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ထိုဂ်ပန္ ႏွစ္ဦးက သူ႕အား ေအာက္ပါ အတိုင္း ေျပာျပ ခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
"ဂ်ပန္ျပည္သည္ ျမန္မာျပည္အား စီးပြားေရး အကူအညီ၊ အတတ္ပညာ ဆိုင္ရာ အကူအညီမ်ား ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေပးလာ ခဲ့ေသာ္လည္း မည္သည့္ က႑ပိုင္း တြင္မွ ေအာင္ျမင္မႈ မရွိ ခဲ့ေသာေၾကာင့္ လက္ရွိ ျမန္မာ အစိုးရ အေပၚ အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ လာၿပီး ဦးေနဝင္း ကသာ သူ၏ အေပါင္းပါ တဖြဲ႕လံုးကို မေျပာင္းလဲ ေပးပါမူ အကူအညီ မ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ရန္ ဆံုးျဖတ္ ထားေၾကာင္း၊ ကြၽန္ေတာ္သည္ သာလွ်င္ အေၾကာင္းမွန္ မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးထံ သတင္း ေပးမည့္သူ ျဖစ္၍ ဤသတင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအား ေျပာျပ ပါရန္ ဂ်န္ပန္ ႏွစ္ဦးက ကြၽန္ေတာ္အား ပန္ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း" စသည္ျဖင့္ ေရးသား ထားသည္။ ဦးေနဝင္းက ေပးစာမ်ား လက္ခံ ရရွိေၾကာင္း တခါမွ မေျပာ ေသာ္လည္း ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ဆက္ေရးၿမဲ ေရးေန ခဲ့သည္။ ေမလ ၉ ရက္ေန႕တြင္ စာမ်က္ႏွာ ၄၀ ပါသည့္ ရင္ဖြင့္ခ်က္ မ်ားတြင္ ဒုတိယ ကမာၻစစ္ ကာလမွ စ၍ ျမန္မာ ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရး သမိုင္းမ်ားႏွင့္ ယင္း သမိုင္းစဥ္၌ သူႏွင့္ ဦးေနဝင္း တို႕၏ အခန္းက႑ မ်ားကို ယွဥ္တြဲ၍ အခ်က္က်က် ေဖာ္ျပ ထားသည္။ သူက အဓိက စီးပြားေရး စီမံကိန္းႀကီး မ်ားကို ပစ္ပစ္ခါခါ ေဝဖန္ သည့္တိုင္ မေအာင္ျမင္မႈ မ်ားသည္ ဆိုးဝါးေသာ အႀကံ ေပးမႈမ်ား ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ျပ ထားသည္။ ထိုစာတမ္း မ်ား၏ ဆိုလိုရင္း အခ်က္မွာ ျမန္မာျပည္တြင္ အစစအရာရာ မွားယြင္း ခဲ့ရျခင္းမွာ ဦးေနဝင္းက သူ႕ (ေအာင္ႀကီး) စကားကို နားမေထာင္ဘဲ သူ၏ ၿပိဳင္ဘက္မ်ား ျဖစ္ေသာ ဦးတင္ေဖ၊ ဦးဘၿငိမ္းႏွင့္ ဦးသိန္းေဖျမင့္ တို႕၏ စကားမ်ား ကိုသာ နားေထာင္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။
ထို႕ေၾကာင့္ ယေန႕ အခါတြင္ ျမန္မာျပည္သည္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ေနခဲ့ၿပီး ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါး လွသည့္ အိမ္နီးနားျခင္း အယ္လ္ဒီစီ ႏိုင္ငံ တခုထက္ပင္ အလြန္ အဆင့္ နိမ့္က် ေနခဲ့ေၾကာင္းျဖင့္ "ကမာၻ႕ အဆင္းရဲဆံုး ႏိုင္ငံခ်င္း အတူတူ မေန႕ တေန႕က ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ ႏိုင္ငံ သမၼတႀကီး လာေရာက္ လည္ပတ္စဥ္ ျပသခဲ့သည့္ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ အေၾကာင္း ႐ုပ္ျမင္ သံၾကား အစီအစဥ္ တခုတြင္ အထည္အလိပ္ စက္႐ုံႀကီးေတြ ၅၀ ေက်ာ္ လည္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံျခားကို အထည္ေတြ ခ်ဳပ္ပို႕ ေနၿပီ။ ဂံုေလွ်ာ္ စက္႐ုံေတြ တရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္တယ္။ စက္႐ုံ ေခါင္းတိုင္မွ မီးခိုး တလူလူနဲ႕ ေရနံခ်က္ စက္႐ုံ ကလည္း ပစၥည္းေတြ၊ ဓာတ္ေျမ ၾသဇာေတြ ထုတ္လုပ္ ေနသည္ကို မ်က္ဝါး ထင္ထင္ ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ သံပုရာကန္ ေရနံ စက္႐ံုႀကီး စမ္းသပ္ လည္ႏိုင္သည့္ အဆင့္ေတာင္ မရွိ။ ကုန္လိုက္သည့္ ေငြ ေသာက္ေသာက္လဲ။ ေခ်ာက္ ေရနံခ်က္ စက္႐ံု ရပ္ထား ရသည္" ဟူ၍ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။
၁၉၆၃ ခုတြင္ သူ႕အား ရာထူးမွ ထုတ္ပယ္ ခဲ့သည့္ ကိစၥႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ဦးေအာင္ႀကီးက ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္မွာ -
"အာဏာပိုင္ မ်ားသည္ တစုံတရာေသာ ကြာဟမႈ မမွန္ကန္မႈ မ်ားကို ေဖာ္ထုတ္ ႏိုင္ရန္ အရာရာကို အျမစ္ျပဳတ္ ေျမလွန္ ေျပာင္းလဲ ေျပာင္းျပန္ ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္ဝင္း အတြင္းသို႕ ဘိန္းပစ္ၿပီး အမႈ မဆင္သည္ ကိုပင္ ကြၽန္ေတာ္က ေက်းဇူး တင္ရ ပါေသးသည္"
ဆန္႕က်င္ဘက္ ႏိုင္ငံေရး ပုဂၢိဳလ္မ်ား အားလံုးကို ဘိန္းကုန္ ကူးမႈ၌ ပါဝင္ ပတ္သက္ သူမ်ားဟု စြပ္စြဲျခင္းမွာ ျမန္မာျပည္မွ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး သမားမ်ား မၾကာခဏ အသံုး ျပဳတတ္ေသာ ပရိယာယ္ တခုပင္ ျဖစ္သည္။
သို႕ေသာ္ ေနဝင္း ကိုမူ မည္သို႕မွ ေဝဖန္ ေျပာဆိုျခင္း မရွိခဲ့ေပ။ "ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္ မဲဆႏၵနယ္မွ ျပည္သူ႕ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ႀကီး တဦး" ဟု ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ ထားျခင္း ခံရသူမွာ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု ျဖစ္ေၾကာင္း သိသာ ထင္ရွား လွသည္။ ဇြန္လ ၈ ရက္ေန႕တြင္ ေသေက် ပ်က္စီးမႈ မ်ားကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ ထားေသာ္လည္း ဦးေအာင္ႀကီးသည္ ဦးေနဝင္းအား "ကြၽန္ေတာ္ ပန္ၾကားပါ ရေစ ခင္ဗ်ား။ ဒီ အ႐ႈပ္အေထြး ထဲမွာ မပါဝင္ မိပါေစနဲ႕ ခင္ဗ်ား။ ဝင္ပါ ခဲ့ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနာင္တရ ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ လူ႕အခြင့္အေရး ခ်ိဳးေဖာက္မႈေတြ အတြက္ သမိုင္းမွာ အမဲစက္ႀကီး ထင္က်န္ ခဲ့မွာ ျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီအ႐ႈပ္ေတြ ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မပါဝင္ ပါဘူး ခင္ဗ်ား" ဟူ၍ ဂ႐ုတစိုက္ ေရးသား ခဲ့သည္။
ဦးေအာင္ႀကီး၏ စာကို ဆန္းစစ္ပါမူ အဓိက တရားခံမွာ မဆလ ပါတီ၏ တြဲဖက္ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးစိန္လြင္ ျဖစ္သည္။ သူသည္ အေျခခံ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ထင္အား အသိ မေပးဘဲ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္အား ဖားအံၿမိဳ႕ရွိ တပ္မ ၄၄ ကို ေခၚယူရန္ တိုက္႐ိုက္ အမိန္႕ ေပးခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဦးေနဝင္း မည္သည့္ လမ္းကို ေ႐ြးသင့္ေၾကာင္း ဦးေအာင္ႀကီးက အရိပ္အ႕မက္ ျပလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ျမင္ ရသည္။ ေယဘူယ် အားျဖင့္ ဦးေက်ာ္ထင္ကို ႏိုင္ငံေရး အယူ မသည္းသူ အျဖစ္ လက္ခံ ၾကၿပီး ဦးစိန္လြင္ႏွင့္ သူ၏ တပည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေစာေမာင္ တို႕ကိုမူ တယူသန္ သမားမ်ားဟု ယူဆ ၾကသည္။
* * * * * * * *
တိုင္းျပည္တြင္ ျဖစ္ေပၚ ေနေသာ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ေရး လႈပ္ရွားမႈ ႀကီးတြင္ ဦးေအာင္ႀကီးသည္ အေျခအေန မေပး၍ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္မလာ ေသာ္လည္း သူ႕စာမ်ား၏ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈမွာ ႀကီးမား လွသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ပို၍ စိတ္ေအး လာၾကသည္။ အစိုးရက လြယ္လင့္တကူ ဖမ္းဆီးၿပီး အင္းစိန္ ေထာင္သို႕ ပို႕ကာ ညႇဥ္းပန္း ႏွိပ္စက္ျခင္း၊ အက်ဥ္းခ် ခံု႐ုံးတင္ သတ္ပစ္ျခင္းတို႕ မျပဳလုပ္ ႏိုင္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ တဦး၏ ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံကို သူတို႕ ရရွိ ခဲ့ေပၿပီ။
ႏိုင္ငံတကာ ဆက္ဆံေရး ေက်ာင္းသား တဦး ျဖစ္သူ အသက္ ၂၄ ႏွစ္ရွိ ေမာင္ဝင္းမိုးက "ဦးေအာင္ႀကီးရဲ႕ စာေတြဟာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ စိတ္ဓာတ္ကို ျမႇင့္တင္ ေပးခဲ့တယ္။ သူ႕စာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႕ ပိုရဲ လာၾကတယ္။ ေနာက္ မၾကာခင္မွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႕ဟာ စာတမ္းေတြေရး၊ ပိုစတာေတြ ကပ္နဲ႕ အလုပ္မ်ား လာၾကတယ္။ ေက်ာင္းထဲမွာ လွ်ိဳ႕ဝွက္ အသင္းအဖြဲ႕ေတြ ဖြဲ႕လာ ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိတ္အဆက္ ေသခ်ာ မမိခဲ့ ၾကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အားလံုးဟာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ေတြကို ေၾကာက္ေန ၾကရတယ္။ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္ (ပင္မ) အပန္းေျဖ ရိပ္သာ ေရွ႕မွာ လူေတြက တဝဲလည္လည္နဲ႕ တခုခု ျဖစ္လာ မလား ဆိုၿပီး စိုးရိမ္ ခဲ့ၾကတယ္" ဟု ျပန္ေျပာ ျပသည္။
တခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသား မ်ားက မတ္လတြင္ ေသဆံုး ခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ား အတြက္ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနား တခု ဇြန္လ ၁၃ ရက္ေန႕တြင္ ျပဳလုပ္ရန္ စီစဥ္ ခဲ့ၾက ေသာ္လည္း မျဖစ္ေျမာက္ ခဲ့ေပ။ မတ္လတြင္ ျဖစ္ပြား ခဲ့ေသာ တံတားျဖဴ အေရးအခင္း၏ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခား ဖြယ္ရာ မ်ားကို ျပန္လည္ ျမင္ေယာင္ ေနၾက ေသးေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားစြာ တို႕မွာ တြန္႕ဆုတ္ ေနၾက ေသးသည္။ သို႕ေသာ္ ဇြန္လ ၁၄ ရက္ေန႕တကၠသုိလ္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာေရွ႕၌ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေန ၾကေသာ ေက်ာင္းသားထု ေရွ႕တြင္ လက္ကိုင္ ပုဝါကို မ်က္ႏွာဖံုး အျဖစ္ စည္းထားေသာ ေက်ာင္းသား တဦးသည္ ႐ုတ္ခ်ည္း မတ္တတ္ ရပ္လိုက္ကာ "မနက္ျဖန္ ဆႏၵျပပြဲ ရွိတယ္" ဟု ေၾကညာ လိုက္သည္။ လွ်ိဳ႕ဝွက္ ထူးဆန္းစြာ ႐ုတ္တရက္ ေပၚလာၿပီး ထိုလႈ႕ံေဆာ္ သူသည္ အလ်င္အျမန္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ဤသတင္းမွာ ျပန္႕ႏွ႕ံခဲ့ၿပီး စိတ္ဓာတ္ ပိုမို ျမင့္မား လာခဲ့သည္။
ဇြန္လ ၁၅ ရက္ (ဗုဒၶဟူး) ေန႕တြင္ မႀကံဳစဖူး မ်ားျပား လွေသာ လူအုပ္ႀကီးသည္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ အၾကားတြင္ စု႐ံုး ေနၾကသည္။ တက္႔က ေနေသာ ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕သည္ စားပြဲခံုမ်ား၊ ကုလားထိုင္ မ်ားျဖင့္ စင္ျမင့္ တခု ေဆာက္လုပ္ လိုက္ၾကသည္။ ထိုစင္ျမင့္ ေပၚသို႕ လက္ကိုင္ပုဝါ မ်က္ႏွာဖံုး ပါသူ တဦးၿပီး တဦး တက္ေရာက္ ေဟာေျပာ ၾကေတာ့သည္။ ႐ုပ္ဖ်က္ ထားေသာ္လည္း မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ ေခါင္းေဆာင္ တဦး ျဖစ္သူ ေမာင္ေမာင္ေက်ာ္အား ေက်ာင္းသား အခ်ဳိ႕ သတိ ျပဳမိ ၾကသည္။ သူသည္ အစိုးရ၏ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈ တို႕ကို ႐ႈတ္ခ်ကာ ဖမ္းဆီး ထားေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားအား ျပန္လႊတ္ ေပးရန္ ေတာင္းဆို ခဲ့သည္။
ေဟာေျပာခ်က္ မ်ားကို နားေထာင္ အၿပီးတြင္ ေထာင္ေပါင္း မ်ားစြာေသာ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦေဟာင္း ကြင္းျပင္သို႕ စီတန္း၍ ခ်ီတက္ ခဲ့ၾကသည္။ ထိုေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦကို ေနဝင္း၏ စစ္သားမ်ားက ၁၉၆၂ ခု ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ေန႕ နံနက္ေစာေစာ အခ်ိန္တြင္ ဒိုင္းနမိုက္ျဖင့္ ၿဖိဳခြဲ ဖ်က္ဆီး ပစ္ခဲ့ၾကသည္။ (ယင္းအေၾကာင္း အျပည့္အစံုကို ၇ ဇူလိုင္ အေရးေတာ္ပံု တြင္ ၾကည့္ပါ။) ယင္း နေဘးတြင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ေက်ာက္တိုင္ ရွိေနသည္။ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ မွာ ၁၉၃၈ ခု အံု႔ကမႈ မ်ားတြင္ ၿဗိတိသွ်တို႕ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေသဆံုး ခဲ့ရ၍ ျမန္မာ့ သမိုင္းတြင္ ထင္ရွားစြာ မွတ္ေက်ာက္ တင္ျခင္း ခံရေသာ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ တဦး ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား ေခတၲ ၿငိမ္သက္ၿပီး နံပါတ္တစ္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္အား အေလးျပဳ ၾကသည္။
ယခုႏွစ္တြင္ ကိုလိုနီ စစ္သားမ်ား၏ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ ျပည္သူ႕ တပ္မေတာ္သားမ်ား လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ရာႏွင့္ခ်ီ၍ ေသဆံုး ခဲ့ရျခင္း အတြက္ ပုိမို ပူေဆြး ေၾကကြဲ ေနၾကသည္။
တကၠသုိလ္ဝင္း အတြင္းတြင္ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ရက္ေပါင္း မ်ားစြာ ဆက္လက္ ျဖစ္ပြား ေနခဲ့သည္။ ၁၇ ရက္ေန႕ (ေသာၾကာ) တြင္ ယခင္ ေန႕မ်ားထက္ မ်ားျပား လွေသာ လူထုႀကီးသည္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္ အၾကားတြင္ စု႐ံုး ေရာက္ရွိ ေနခဲ့ ၾကသည္။ အနီးရွိ ခ်ည္မွ်င္ႏွင့္ အထည္ စက္႐ံု တခုမွ အလုပ္သမား မ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား ေက်ာင္းဝင္း အတြင္း ဆႏၵျပပြဲသို႕ ပထမ ဦးဆံုး ေရာက္ရွိ လာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသား လႈပ္ရွားမႈမ်ား အေပၚ ျပည္သူတို႕၏ ေစတနာကို အေပၚလြင္ဆံုး သက္ေသ ျပလိုက္သည္မွာ ေဟာေျပာသူ တဦးက "ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန လူထုက ေက်ာင္းသား မ်ားကို ေထာက္ပံ့ရန္ က်ပ္ေငြ တသိန္း လွဴဒါန္းေၾကာင္း" ေၾကညာ လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား မ်ားႏွင့္ ျပည္သူ လူထုတို႕ အၾကား အစပိုင္းက ရွိေနေသာ တင္းမာမႈသည္ ယခုအခါ လိႈက္လွဲေသာ ျပည္သူ႕ ေထာက္ခံမႈ အသြင္သို႕ ေျပာင္းလဲ ခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားလည္း တကၠသုိလ္ အပန္းေျဖ ရိပ္သာ ေရွ႕ရွိ လူထု စည္းေဝးပြဲသို႕ စုေဝး ေရာက္ရွိ လာခဲ့ ၾကသည္။ ထို ေက်ာင္းသား မ်ားမွာ အလြန္ ငယ္႐ြယ္ ၾကၿပီး ဆႏၵျပသူ အားလံုး အနက္ စိတ္ဓာတ္ အတက္႔ကဆံုး၊ အခက္ထန္ဆံုးဟု ဆိုရ ေခ်မည္။ လက္ရွိ စနစ္ ေအာက္တြင္ သူတို႕ အတြက္ အနာဂတ္ မရွိ သေလာက္ ျဖစ္ေန ေပသည္။ တကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ရၿပီး အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ အလုပ္ လက္မဲ့ ဘဝကို ရင္ဆိုင္ ရကာ ကုသိုလ္ကံ အလြန္ ေကာင္းပါမွ ေန႕စား အလုပ္သမား ဘဝျဖင့္ မိသားစုကို ကူညီ ႏိုင္ေသာ သူတို႕၏ အကို အမ မ်ားကို ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ သူတို႕၏ ေရွ႕ေရးကို မွန္းဆ ႏိုင္ၾကသည္။
မတ္လတြင္း ေက်ာင္းသား သမဂၢ တခုကို ဖြဲ႕စည္း ႏိုင္ခဲ့ ၾကေသာ္လည္း ၁၈ ရက္ေန႕တြင္ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ အဖမ္း ခံခဲ့ ၾကရ၍ သမဂၢ ၿပိဳပ်က္ ခဲ့ရသည္။ ယခု အခါတြင္ မ်ားစြာေသာ ေျမေအာက္ အဖြဲ႕မ်ား လႈပ္ရွားလ်က္ ရွိေနၾက ေပၿပီ။ ၎တို႕သည္ တခ်ိန္တည္း၌ တေနရာစီ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာ ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ၾကရ ေသာေၾကာင့္ အမည္မ်ား ကြဲျပား ျခားနား ေနၿပီး ေတာင္းဆိုမႈ မ်ားမွာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ေသာ္ ၎တို႕သည္ ျပင္ပ ေလ့လာသူမ်ား ထင္ျမင္ သကဲ့သို႕ အုပ္စုစြဲ၊ ပုဂၢိဳလ္စြဲမ်ား မဟုတ္ၾကေခ်။
"ဒါေပမဲ့ ဖမ္းထားတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြကို ျပန္လႊတ္ ေပးေရး၊ မတ္လ လူသတ္ပြဲမွာ ေသဆံုး ခဲ့ၾကရတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕ မိသားစု ေတြကို ေလ်ာ္ေၾကး ေပးေရး စတဲ့ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ ကိုသာ ေတာင္းဆို ခ်င္ၾက သူေတြက တပိုင္း၊ ၿပီးေတာ့ ဒီမိုကေရစီေရး၊ လူအခြင့္အေရး၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္း က်ဆင္းေရး တို႕ကို ေတာင္းဆိုခ်င္တဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ား အပါအဝင္ ပိုမို ႏိုင္ငံေရး ဆန္တဲ့ သူေတြက တပိုင္း ဆိုၿပီး အုပ္စု ႏွစ္စု ကြဲေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အရင္က ေဆးတကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းထုတ္ ခံရတဲ့ ေက်ာင္းသား ၄ ေယာက္ကို ေက်ာင္း ျပန္ဝင္ခြင့္ ရေရး အတြက္ ဆႏၵျပ ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကတာ ေအာင္ျမင္မႈ ရခဲ့သလို ဒီတခါလည္း ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့ အေျခခံ ေတာင္းဆိုခ်က္ ေတြကို အစိုးရက လိုက္ေလ်ာေအာင္ ဖိအား ေပးႏိုင္ ခဲ့ရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသား ေတြရဲ႕ ဓားဟာ အသြား ထက္ပါတယ္ ဆိုတာ ျပည္သူေတြ ယံုၾကည္ လာပါ လိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ မၾကာခင္မွာ ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ ေတြကိုလည္း အလြယ္တကူ ေတာင္းဆို လာႏိုင္ ပါမယ္" ဟု ဝင္းမိုးက ေျပာျပသည္။
ယခု တႀကိမ္ တြင္လည္း အစိုးရသည္ မေျပမလည္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားျဖင့္ ေက်ာင္းသား တို႕၏ လႈပ္ရွားမႈကို အရွိန္ ျပင္းေအာင္ မီးစာ ထိုးေပး ခဲ့သည္။ ၂၀ ရက္ေန႕တြင္ ျမန္မာ့ အသံမွ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ လက္ေအာက္ရွိ တကၠသိုလ္ ၄ ခု စလံုးကို ပိတ္လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာ လိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း လႈပ္ရွားမႈသည္ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) သို႕ ျပန္႕ႏွ႕ံ သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဆး(၁) ၏ အဓိက ေက်ာင္းဝင္းမွာ ရန္ကုန္ ေဆး႐ံုႀကီး အနီး ၿမိဳ႕လယ္၌ တည္ရွိၿပီး၊ ပထမႏွစ္ႏွင့္ ဒုတိယႏွစ္ သင္တန္း ဌာန မ်ားမွာ ျမန္မာ့ အသံႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ျပည္ လမ္းမတြင္ တည္ရွိသည္။ ဤသို႕ျဖင့္ ေက်ာင္းသား မ်ားသည္ လက္ေတြ႕ က်က်ပင္ သူတို႕၏ လူထု စည္းေဝးပြဲ မ်ားကို ျပည္လမ္း ေက်ာင္းဝင္းသို႕ ေျပာင္းေ႐ြ႕ က်င္းပ လာခဲ့ ၾကသည္။ လႈပ္ရွားမႈမွာ ႀကီးသထက္ ႀကီးလာၿပီး အရွိန္အဟုန္ ျမင့္မား လာသည္။
"၂၁ ရက္ေန႕က ျပည္လမ္း ေက်ာင္းဝင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ လူထု စည္းေဝးပြဲႀကီး တခု လုပ္ၾကတယ္။ လူေတြက ေထာင္နဲ႕ ခ်ီလို႕ပဲ။ ႐ုတ္တရက္ ေက်ာင္းသား တေယာက္က ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ရွိတဲ့ ေဆးတကၠသုိလ္ (၁) ကို ခ်ီတက္ဖို႕ အႀကံ ျပဳလာတယ္။ ဟိုမွာလည္း စည္းေဝးပြဲႀကီး တခု လုပ္ေန ၾကတာကိုး။ ဒါနဲ႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မြန္းလြဲ ၁ နာရီမွာ ေထာင္နဲ႕ ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ခြပ္ေဒါင္း ေက်ာင္းသား သမဂၢ ေအာင္လံ ကိုင္ၿပီး စတင္ ခ်ီတက္ ၾကတယ္။ ေက်ာင္းသား တေယာက္က ဆရာမ်ား ႐ံုးခန္းကို ဝင္ၿပီး နံရံမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း၊ ဦးေနဝင္း၊ ဦးစန္းယု ဓာတ္ပံု ၃ ပံု အနက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ဓာတ္ပံုကို ယူလာၿပီး ဆႏၵျပပြဲ ေရွ႕တန္းက ကိုင္ၿပီး ခ်ီတက္ လာၾကတယ္" ဟု ေဆးေက်ာင္းသား တဦး ျဖစ္သူ စိုးဝင္းက ေျပာျပသည္။
လူတန္း ရွည္ႀကီးသည္ သစ္ပင္ရိပ္မ်ား စီတန္း ေနသည့္ ျပည္လမ္းမႀကီး တေလွ်ာက္ "အၾကမ္း မဖက္ၾကနဲ႕" "ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပၾက" စသည္ျဖင့္ အသက္ ငယ္ေသာ္လည္း စိတ္အား ထက္သန္ပံု ရေသာ စည္း႐ံုးေရး သမား မ်ားက ေအာ္ဟစ္ ကြပ္ကဲကာ စည္းကမ္း တက် ခ်ီတက္ လာၾကသည္။ အမ်ားစုမွာ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ၾကၿပီး အခ်ဳိ႕မွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္႐ြယ္ ကေလးငယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
႐ုတ္တရက္ လမ္းမ၏ ညာဘက္သို႕ ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါတြင္ စစ္သားမ်ား ေနရာ ယူထား သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘရင္း ကယ္ရီယာ မ်ားကို ျမန္မာ့ အသံ အနီး၌ လည္းေကာင္း၊ နာမည္ ဆိုးလွေသာ ႀကံေတာ သခ်ဳႋင္းမွ ခဲတပစ္ မွ်သာ ေဝးသည့္ ဟံသာဝတီ အဝိုင္းတြင္ လည္းေကာင္း ေနရာ ယူထား ၾကၿပီး၊ ၎တို႕၏ စက္ေသနတ္ ေျပာင္းမွာ ဆႏၵျပ လူတန္းႀကီးအား ခ်ိန္႐ြယ္ ထားၾကသည္။ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ ေရွ႕ဆက္ရမည့္ ခရီးကို သံဆူးႀကိဳး မ်ားျဖင့္ ကာဆီးကာ လမ္းပိတ္ ထားသည္။ စစ္သားမ်ားႏွင့္ လံုထိန္းမ်ား ကလည္း ႐ိုင္ဖယ္ ေသနတ္ ကိုယ္စီ၊ နံပါတ္တုတ္ ကိုယ္စီျဖင့္ အသင့္ ေစာင့္ဆိုင္း ေနၾကသည္။
"အစ ကေတာ့ တံတားျဖဴ အတိုင္းပဲ ထပ္ၿပီး အပစ္ ခံရေတာ့ မယ္လို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ တြက္လိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေျမနီကုန္း ေစ်းနားမွာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ေနရာမွာ အိမ္ကေလး ေတြနဲ႕ ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ သူတို႕ စၿပီး မပစ္ခင္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေျခဦးတည့္ရာ ေျပးၾက ေတာ့တာပဲ။ အနားမွာ ရွိတဲ့ လူေတြ ကလည္း သူတို႕ အိမ္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ တို႕ကို ဝွက္ထား ေပးၾကတယ္" ဟု ဆႏၵျပပြဲတြင္ ပါဝင္ခဲ့သူ စိုးဝင္းက ေျပာျပသည္။
စစ္သား အျပည့္ တင္ေဆာင္ လာသည့္ စစ္ေလာ္ရီ ကားတစီး ထိုးဆိုက္ လာသည္။ သူတို႕က ပစ္ခတ္ ခဲ့ေသာ္လည္း ေသနတ္ ဒဏ္ရာျဖင့္ ထိခိုက္သူ မရွိခဲ့ေခ်။ သို႕ေသာ္လည္း ၁၃ ႏွစ္ အ႐ြယ္ရွိ အထက္တန္း ေက်ာင္းသား ႏွစ္ဦးကို စစ္ေလာ္ရီကားက ဝင္တိုက္ ခဲ့သျဖင့္ တဦးမွာ ေနရာတြင္ပင္ ေသဆံုး သြားၿပီး က်န္တဦးမွာ ေသေလာက္သည့္ ဒဏ္ရာ ရရွိ ခဲ့သည္။ ဤတြင္ အနီး တဝိုက္ရွိ အိမ္မ်ားမွ ေဒါသ ထြက္ေန ၾကေသာ လူမ်ား ထြက္လာၿပီး ခဲမ်ား၊ အုတ္ပိုင္းက်ိဳး မ်ားျဖင့္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ လံုထိန္းမ်ားကို ပစ္ေပါက္ ၾကေတာ့သည္။ မည္သည့္ ေနရာမွ လာမွန္း မသိေသာ သြယ္တန္းသည့္ ဆူးခြၽန္ တခုသည္ ေလထဲ၌ ဝွီကနဲ ျဖတ္သန္း လာၿပီး လံုထိန္း တဦးကို ထိမွန္ရာ ေျမႀကီးေပၚ လဲက် သြားသည္။ သူသည္ ဂ်င္ဂလိျဖင့္ အပစ္ ခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဂ်င္ဂလိမွာ စက္ဘီး စပုတ္တိုင္ျဖင့္ လုပ္ထားေသာ အသြားခြၽန္သည့္ မွ်ားတံ ျဖစ္ၿပီး ေလာက္ေလးခြျဖင့္ ပတ္ခတ္ရသည္။ ထို႕ေနာက္ ဂ်င္ဂလိ တခုၿပီး တခု က်လာ ေတာ့သည္။ တခ်ဳိ႕မွာ ေသးသြယ္လွၿပီး ထီး႐ိုး တို႕ျဖင့္ ျပဳလုပ္ ထားသည္။ ဂ်င္ဂလိမွာ မွ်ားဦးကို ေနာက္ခ်ီး တို႕ျဖင့္ လူးထားၿပီး အေနာက္ပိုင္းတြင္ လိုရာသို႕ ပစ္ႏိုင္ရန္ ၾကက္ေတာင္ေမႊး တပ္ထားေသာ ေသေစ ႏိုင္သည့္ အဆိပ္ ျပင္းသည့္ အရာတခု ျဖစ္သည္။ လူ ထူထပ္ေသာ ေျမနီကုန္း ေစ်းပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အိမ္မ်ား၊ လမ္းမ်ား ၾကားတြင္ စစ္သားမ်ား လံုထိန္းမ်ားသည္ မ်က္စိလည္ လမ္းမွား ၾကေတာ့သည္။ ဤတြင္ သူတို႕သည္ ဗရမ္းဗတာ ဆုတ္ခြာ ၾကကာ ေသဆံုးသူ ရဲေဘာ္မ်ားႏွင့္ ဒဏ္ရာရ ရဲေဘာ္မ်ားကို ဆြဲငင္ သယ္ေဆာင္ သြားၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ ဆႏၵျပသူ အခ်ဳိ႕သည္ အနီးရွိ စကၤာပူ သံ႐ံုးဝင္း အတြင္းသို႕ ေျပးဝင္ ခိုလံႈ ခဲ့ၾကသည္။ ေသာ့ခတ္ ထားေသာ ဂိတ္ အျပင္ဘက္မွ ေန၍ လံုထိန္းမ်ားသည္ သံ႐ံုးအား ခဲျဖင့္ ေပါက္ၾကသည္။ သံ႐ံုး ေနာက္ေဖး လမ္းၾကား တြင္လည္း ေသနတ္သံမ်ား ဆူညံ ေနသည္။ ယင္း လမ္းေပၚ တိုက္ပြဲမွာ တဖက္သက္ တိုက္ပြဲ မဟုတ္ေခ်။ ေက်ာင္းသား သမဂၢ ေအာင္လံကို ကိုင္ေဆာင္ ထားေသာ ေက်ာင္းသူ တဦးအား အနီးရွိ ရဲစခန္း တခု အတြင္းသို႕ ဆြဲသြင္း သြားၾကသည္။ ဤတြင္ စခန္းကို လူအုပ္ႀကီးက မုန္တိုင္း သဖြယ္ ဝင္စီးကာ ထိုေက်ာင္းသူအား ကယ္တင္ ခဲ့ၾကသည္။ ဤအေရးအခင္းကို အစိုးရ သတင္း ဌာနက ရဲစခန္းအား မီး႐ႈိ႕ရန္ ႀကံစည္ ႀကိဳးစားမႈ အျဖစ္ ေဖာ္ျပ ခဲ့ၾကသည္။ ေဒါသ ထြက္ေန ၾကေသာ အရပ္သား မ်ားသည္ ေတြ႕သမွ် လံုထိန္း မ်ားအား ခဲႏွင့္ ေပါက္ ဂ်င္ဂလိႏွင့္ ပစ္ၾကရာ လံုထိန္း ၁၀ ဦးထက္ မနည္း ေသဆံုး ခဲ့ၾကသည္။ လံုထိန္းႏွင့္ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ ျပန္လည္ ပစ္ခတ္ခဲ့ရာ အရပ္သား အေျမာက္အမ်ား ေသဆံုး ခဲ့၍ တခ်ဳိ႕မွာ ျပင္းထန္စြာ ဒဏ္ရာ ရရွိ ခဲ့ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ျပည္သူမ်ားက ခုခံ တိုက္ခိုက္ ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ား စိတ္ဓာတ္ က်ဆင္း ခဲ့သည္။
ေျမနီကုန္း ေစ်းမွ တိုက္ပြဲ သတင္းႏွင့္ လံုထိန္းမ်ား ေသဆံုးျခင္း သတင္း တို႕သည္ ရန္ကုန္ တခြင္ ျပန္႕ႏွံ႕ ခဲ့ေလသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ေသဆံုး ခဲ့ရေသာ ငယ္႐ြယ္သည့္ ဆႏၵျပသူ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေလာင္းမ်ားအား မာဇဒါ ပစ္ကပ္ ကားေခါင္မိုးေပၚ တင္ကာ ပုလိပ္ တို႕၏ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈကို အေလာင္း သက္ေသ တည္လ်က္ ၿမိဳ႕ပတ္ ေမာင္းၿပီး ေ႔ကးေၾကာ္ ႐ႈတ္ခ် ခဲ့ၾက ေသာေၾကာင့္ လူထု ေဒါသမီးမွာ ျပင္းသည္ထက္ ျပင္းထန္ လာခဲ့သည္။ ကမာၻ စစ္လက္နက္ စာရင္းတြင္ အသစ္ ဝင္လာေသာ ေသမင္း တမာန္ ဂ်င္ဂလိ လက္ခ်က္ျဖင့္ ေသဆံုး ၾကရေသာ လံုထိန္းမ်ား အေပၚ သနား ဂ႐ုဏာ နည္းပါး ၾကသည္မွာ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ေပ။ ၿမိဳ႕လယ္ရွိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း လမ္းတြင္ လံုထိန္း အေလာင္း ၆ ေလာင္းကို တင္ယူ လာေသာ တရပ္ကားအား ေသြးဆူ ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးက မီး႐ိႈ႕ ပစ္လိုက္ ၾကသည္။ ယင္း ေလာ္ရီကားႏွင့္ အေလာင္းမ်ား မီးဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ ေနသည္ကို ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ သဖြယ္ လူအုပ္ႀကီးက ၾသဘာေပး လက္ခုပ္ တီးခဲ့ ၾကသည္။
"ဒီ အျဖစ္အပ်က္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေသေသခ်ာ မွတ္မိတယ္။ အျဖစ္က ထိတ္လန္႕ဖို႕ ေကာင္းတယ္။ မီးေလာင္ ေနတဲ့ ကားက မဲေမွာင္ ေနတဲ့ မီးခိုးတန္းႀကီး တလူလူနဲ႕ မိုးကို ထိုးတက္ ေနတာ။ မိုးေပၚ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာဘဲ႐ိုင္း ၂၁ ေကာင္ မွ်ားပံု သ႑န္ဖြဲ႕ၿပီး ပ်ံေန ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေတြ႕ရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေတာဘဲ႐ိုင္းကို ေတြ႕ဖို႕ အရမ္း ရွားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရက္ကလည္း ဇြန္လ ၂၁ ရက္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕က အတိတ္နမိတ္ ေကာင္းတယ္လို႕ ေကာက္ၾကၿပီး ေရွ႕ဆက္ ဆႏၵျပဖို႕ သတၲိ ေမြးခဲ့ ၾကတယ္" ဟု ရန္ကုန္မွ ေဆးေက်ာင္းသား တဦး ျဖစ္သူ စစႏိုင္က ျပန္ေျပာ ျပသည္။
ေျမနီကုန္း၌ တိုက္ပြဲ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) လူထု စည္းေဝးပြဲႀကီးမွာ က်င္းပဆဲ ျဖစ္သည္။ မြန္းလြဲ ၃ နာရီခန္႕တြင္ ေျမနီးကုန္း ဆႏၵျပပြဲ၌ ပါဝင္ ခဲ့ေသာ အေမာဆို႕ ေနသည့္ ေက်ာင္းသား တဦးသည္ ေဆးတကၠသုိလ္သို႕ ေရာက္ရွိ လာၿပီး ထိုသတင္း မ်ားကို လာေျပာ ျပေလသည္။
"လံုၿခံဳေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕ဆီ လာေန သလား ဆိုတာ သတင္း ေထာက္ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းသား ၅ ေယာက္ကို အဖြဲ႕ တဖြဲ႕ ဖြဲ႕ၿပီး အဖြဲ႕ ၅ ဖြဲ႕ ေစလႊတ္ လိုက္တယ္။ တဖြဲ႕က လမ္းမွာ တန္ျပန္ ေထာက္လွမ္းေရး သမား တေယာက္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ ရတယ္။ အဲ့ဒီ လူက လမ္းမမွာ ရပ္ၿပီး မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႕ ဟုိဟုိဒီဒီ ေလွ်ာက္ၾကည့္ ေနေတာ့ ေက်ာင္းသား ေတြက သူ႕ကို အစိုးရ သူလွ်ိဳမွန္း သိလိုက္တယ္" ဟု ယင္း အစည္းေဝးပြဲ ျဖစ္ေအာင္ ကမကထ လုပ္ေပးသူ တဦး ျဖစ္ေသာ ကိုလင္းက ေျပာျပသည္။
ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ထိုလူကို ဝိုင္းဖမ္း လိုက္ၾကၿပီး ပခံုးေပၚမွ လြယ္အိတ္ကို လုယူ လိုက္ၾကသည္။ လြယ္အိတ္ ထဲတြင္ ေထာက္လွမ္းေရး မွတ္ပံုတင္ ကဒ္ျပားႏွင့္ အတူ ေျခာက္လံုးျပဴး တလက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေက်ာင္းသား တေယာက္က ေသနတ္ကို ေအာင္ပြဲခံ ေျမႇာက္ျပကာ အမည္ႏွင့္ ရာထူး တို႕ကို ေအာ္ဖတ္ ျပေန ေလသည္။
"တပ္ၾကပ္ႀကီး ေမာင္ၿပံဳး"
သာမန္ အရပ္သားမ်ား ပါဝင္ေသာ ေဘးၾကည့္ ပရိသတ္မွာ ေဒါမာန္ ပြားလာ ၾကေတာ့သည္။
"သူ႕ ေသနတ္နဲ႕ သူ ပစ္သတ္လိုက္" ဟု တေယာက္က ေအာ္လိုက္သည္။
"ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ တုိ႕က ဒါမ်ဳိး လုပ္ခ်င္ ၾကတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒီေနာက္မွာ ေနာက္ထပ္ တေယာက္ ဖမ္းမိ ၾကတယ္။ ဒီလူက ေခါင္းေဆာင္ တေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ စည္းေဝးပြဲကို ထိုးေဖာက္ သတင္းယူဖို႕ ကင္မရာ တလံုးနဲ႕ လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း၊ သူက ဝန္ခံတယ္။ သူ႕ လြယ္အိတ္ ထဲမွာေတာ့ လက္နက္ မေတြ႕ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေန႕က ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းဝင္း ထဲမွာ လုပ္တဲ့ စည္းေဝးပြဲရဲ႕ အေသးစိတ္ အစီရင္ခံစာ လက္ေရးမူကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႕ကို စစ္ေဆးရင္း သိရတာက သူတို႕ လူေတြဟာ မွတ္ရ ဆက္သြယ္ရ လြယ္ကူေအာင္ ရွပ္အကႌ် အျဖဴနဲ႕ လံုခ်ည္ျပာေတြ ဝတ္ဆင္ ထားေၾကာင္း သိရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္ ဖမ္းမိတယ္။ ဒါတင္ မကဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မွားေတာ့ မလို႕ နဲနဲပဲ လိုတယ္။ ေရေသာက္ ေနတဲ့ လူငယ္ တဦးက သူတို႕လိုပဲ ဝတ္ဆင္ ထားတာ သူ႕ လြယ္အိတ္ကို ရွာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ စာအုပ္ ႏွစ္အုပ္က လြဲလို႕ ဘာမွ မေတြ႕ရဘူး" ဟု ကိုလင္းက ေျပာျပသည္။
ဖမ္းမိေသာ ေထာက္လွမ္းေရး မ်ားကို ေဆးတကၠသုိလ္မွ ဆရာမ်ား လက္ထဲသို႕ ေပးအပ္ လိုက္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ လူထုႀကီးမွာ ေဒါသ ထြက္မကုန္ ျဖစ္ေန ၾက၏။ တပ္ၾကပ္ႀကီး ေမာင္ၿပံဳးအား ေဆးေက်ာင္း ခန္းမ ထဲသို႕ အသြင္းတြင္ လူတေယာက္က အုတ္ခဲက်ဳိး တခုႏွင့္ ပစ္လိုက္ သျဖင့္ ဒဏ္ရာ အျပင္းအထန္ ရရွိ သြားသည္။ ထို႕ေနာက္ ယင္းစုံေထာက္ ၄ ဦး စလံုးကို ျပန္လႊတ္ လိုက္သည္။ ဤသို႕ လႊတ္လိုက္ျခင္းမွာ အမွားႀကီး တရပ္ ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာ ရသည္။ ေနာက္ သံုးေလးရက္ အတြင္း ေက်ာင္းသား ရာေပါင္း မ်ားစြာကို ၎တို႕၏ ေနအိမ္မ်ားမွ ညတြင္းခ်င္း ဖမ္းဆီးကာ အင္းစိန္ေထာင္ႏွင့္ ေရၾကည္အိုင္ အက်ဥ္း စခန္းမ်ားသို႕ ေခၚေဆာင္ သြားၾကသည္။ ၎တို႕၏ အိမ္ေရွ႕သို႕ စံုေထာက္မ်ားသည္ အမည္ စာရင္း အတိအက် ဓာတ္ပံု သာဓက တို႕ျဖင့္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ၾကသည္။ ယင္း လုပ္ရပ္မွာ မတ္လမွာ ကဲ့သို႕လမ္းမ်ား ေပၚတြင္ မိရာ ဖမ္းဆြဲျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ က်န ေသခ်ာစြာ စည္းဝါးကိုက္ စီစဥ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။
၂၁ ရက္ေန႕အဓိက႐ုဏ္းသည္ ညေနပိုင္းတြင္ မီးကုန္ ေရခမ္း ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ ဇြန္လ ၂၃ ရက္ေန႕ထုတ္ လုပ္သား ျပည္သူ႕ ေန႕စဥ္ (အဂၤလိပ္) သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပေသာ အစိုးရ အေသအေပ်ာက္ စာရင္း အရ ျပည္သူ႕ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ ၆ ဦးႏွင့္ ဆူပူ ေသာင္းက်န္းသူ ၃ ဦး ေသဆံုး ခဲ့ၾကသည္။ သံတမန္ ရပ္ကြက္မွ ခန္႕မွန္းခ်က္မွာ ယင္း အဓိက႐ုဏ္းတြင္ ပုလိပ္ ၂၀ ႏွင့္ အရပ္သား အနည္းဆံုး ၈၀ ေသဆံုးၿပီး ၁၀၀ အထိ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း သိရွိရသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေကာလိပ္မ်ား အားလံုးကို အကန္႕အသတ္ မရွိ ပိတ္လိုက္ၿပီး ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ ေနဝင္ခ်ိန္မွ ေနထြက္ခ်ိန္ အထိ အျပင္ မထြက္ရ အမိန္႕ ထုတ္လိုက္သည္။
ရန္ကုန္ ေျမာက္ဘက္ ကီလိုမီတာ ၅၀ ေဝးကြာေသာ ပဲခူးၿမိဳ႕တြင္ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲမ်ား ဆက္လက္ ျဖစ္ပြားလ်က္ ရွိသည္။ ဇြန္လ ၂၃ ရက္တြင္ ပုလိပ္ႏွင့္ စစ္သားမ်ားသည္ ဆႏၵျပ လူအုပ္ႀကီး တစုကို ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္ခတ္ ခဲ့သည္။ ပဲခူးျမစ္ သံတံတားေဟာင္း အနီးတြင္ လူ ၇၀ ေက်ာ္ ပစ္သတ္ ခံခဲ့ ၾကရသည္။ ေသဆံုးသူမ်ား အနက္ ေက်ာင္းသားငယ္ တဦးမွာ အလြန္ ဆင္းရဲ သျဖင့္ ေဒသခံ ဗုဒၶဘာသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတခုက ေထာက္ပံ့ ၾကည့္႐ႈထားသူ တဦး ျဖစ္သည္။ ယင္း လူငယ္မွာ ထိုၿမိဳ႕ရွိ ႐ိုေသ ေလးစားျခင္း ခံရေသာ ဝါရင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တပါး၏ လက္ထဲ၌ ေသနတ္ ဒဏ္ရာျဖင့္ အသက္ ဆံုးသြား ခဲ့ရသည္။ ဤျဖစ္ရပ္သည္ ပဲခူးၿမိဳ႕ ေဒသ ၿမိဳ႕သား တို႕၏ အသဲႏွလံုးကို အလြန္ ထိခိုက္ ေစကာ ႏိုင္ငံေတာ္ မဆလ အစိုးရကို ရင္ဖြင့္ ဆန္႕က်င္ေသာ ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕ ပိုတိုး လာေစ ခဲ့သည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ စစ္ေသြး စစ္မာန္ တက္႔က ေနေသာ ေက်ာင္းသား တခ်ဳိ႕သည္ ညမထြက္ရ အမိန္႕ကို ဖီဆန္ၿပီး ေ႐ႊတိဂံု ရင္ျပင္ေပၚသို႕ ခုိလံႈ ခဲ့ၾကသည္။ ေ႐ႊတိဂံု ရင္ျပင္မွာ ၁၉၂၀ - ၁၉၃၆ ခုႏွစ္ မ်ားက သမိုင္းဝင္ ေက်ာင္းသား သပိတ္ တို႕၏ ဗဟိုဌာန ျဖစ္သည္။ သပိတ္ စခန္း တခုကို ထပ္၍ ေဖာ္ထုတ္ ခဲ့ၾက ျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ပုလိပ္မ်ားသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ထုိေက်ာင္းသား တစုကို လူစု ခြဲေစ ခဲ့သည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သည္လည္း ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္ သြားခဲ့သည္။ ဤတႀကိမ္ တြင္လည္း ဦးစိန္လြင္အား လႈပ္ရွားမႈကို ေခ်မႈန္းရန္ တာဝန္ ေပးခဲ့ျခင္းမွာ သူ၏ လုံထိန္း ဦးစီးခ်ဳပ္ ဟူေသာ ရာထူး အာဏာ ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပမည္။ ပို၍ အဓိက က်သည္မွာ သူသည္ ဦးေနဝင္း၏ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရေသာ ေနာက္လိုက္ အနည္းစု အနက္ တဦး ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာင္တြင္ "ဇြန္ အေရးအခင္း" ဟု အမည္ တြင္လာေသာ အံု႔ကမႈမ်ား နိဂံုး ခ်ဳပ္ခဲ့ရ ေလသည္။
အစိုးရ၏ တင္းၾကပ္ေသာ အေရးေပၚ အမိန္႕မ်ားကို ဇြန္လ ၂၂ ရက္ေန႕တြင္ လုပ္သား ျပည္သူ႕ ေန႕စဥ္ သတင္းစာ မ်က္ႏွာဖုံး၌ ေဖာ္ျပ ခဲ့သည္။ "လူစုေဝးျခင္း၊ ေဟာေျပာျခင္း၊ စီတန္း ခ်ီတက္ျခင္း၊ လႈံ႕ေဆာ္ တိုက္တြန္းျခင္း၊ ဆႏၵျပျခင္း၊ ဆူပူမႈမ်ား ျဖစ္ေအာင္ ျပဳမူျခင္း" စသည္ တို႕ကို လံုးဝ ပိတ္ပင္ၿပီး ည ၆ နာရီမွ နံနက္ ၆ နာရီ အတြင္း အျပင္ မထြက္ရ အမိန္႕တို႕ ပါရွိသည္။ ေၾကညာခ်က္တြင္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပ သည္မွာ ဤအမိန္႕သည္ "ဇြန္လ ၂၁ ရက္မွ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕ထိ ရက္ေပါင္း ၆၀ အာဏာ တည္သည္" ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ဤအမိန္႕သည္ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္ေနေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို လမ္းမေပၚသို႕ ခ်ီမတက္ေအာင္ တားဆီး ႏိုင္ေသာ္လည္း တျခား မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ျပႆနာ တို႕ကို ျဖစ္ေပၚ ေစခဲ့သည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ ေစ်းမ်ားသည္ ေနမထြက္ခင္ အစျပဳၿပီး အာ႐ုဏ္ပ်ိဳးသည့္ အခ်ိန္တြင္ လူမ်ားစြာျဖင့္ စည္ကား ေနၿမဲ ျဖစ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေစ်းဆိုင္ရွင္ မ်ားသည္ ကုန္ပစၥည္း တို႕ကို မိုးမလင္းခင္ ကပင္ ေစ်းသို႕ သယ္ပို႕ကာ ေစ်းဝယ္သူမ်ား မလာခင္ ကုန္ေစ်းတန္းကို ဖြင့္လွစ္၍ အသင့္ျပင္ ထားၾကသည္။ ယခု ထိုသို႕ မဖြင့္လွစ္ ႏိုင္ၾက ေတာ့ေပ။
နံနက္ ၆ နာရီ မထိုးခင္ လက္တြန္းလွည္းျဖင့္ စြန္႕စား ထြက္လာ ခဲ့ေသာ ေခါက္ဆြဲသည္ အဖိုးႀကီး တဦးႏွင့္ သမီး တို႕ကို အမိန္႕ခ်ိန္ အတြင္း ကင္းလွည့္ ေနၾကေသာ စစ္သားမ်ားက ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ ခဲ့ၾကသည္။ အမိန္႕ ခ်ဳိးေဖာက္သူ တျခား သူမ်ားကိုလည္း ပစ္ခတ္ ခဲ့ၾကေၾကာင္း ေကာလာဟလ သတင္း စကားမ်ား ထြက္ေပၚ လာရာ ေစ်းသည္ မ်ားသည္ ယခင္ ကကဲ့သို႕ ပံုမွန္ မဖြင့္လွစ္ ႏိုင္ၾက ေတာ့ေပ။ ထို႕ေၾကာင့္ အေျခခံ စားသံုးကုန္ ေစ်းႏႈန္း တို႕မွာ အလြန္ ႀကီးျမင့္ သြားခဲ့သည္။ ဆန္တျပည္ (ႏို႕ဆီဘူး ၈လံုး) ၃ က်ပ္မွ ၉ က်ပ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ အလုပ္ၾကမ္း သမား တဦး၏ တေန႕ လုပ္ခမွာ ၆ က်ပ္ ၅၀ ျပားသာ မေျပာင္းလဲဘဲ ရွိေနသည္။ ရန္ကုန္ ေစ်းမ်ားတြင္ ငါးတပိႆာ ၅ က်ပ္ ၆ က်ပ္မွ ၁၀ က်ပ္ ၁၅ က်ပ္ အထိ တက္လာ ခဲ့သည္။ ဆင္းရဲသားမ်ား အတြက္ ဟင္းသီး ဟင္း႐ြက္ ပင္လွ်င္ အထူးတလည္ ေစ်းႀကီး လာခဲ့သည္။ ပို၍ ဆိုးဝါး သြားခဲ့သည္မွာ ေငြစကၠဴ မ်ားကို တရားဝင္ အျဖစ္မွ ႐ုပ္သိမ္းေၾကာင္း ထပ္မံ ေၾကညာမည္ ဟူေသာ ေကာလာဟလ သတင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ႀကီးေလးေသာ ျပႆနာေပါင္း မ်ာစြာ ၾကားမွ ရွိသမွ် ျပည္သူ အားလံုးကို ထမင္း ေ႔ကးႏိုင္ ခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္သည္ ယခုအခါ အငတ္ေဘးႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ လာရ ေတာ့သည္။
အာဏာပိုင္မ်ား အခက္အခဲ ေတြ႕ေန သည္မွာ အကယ္၍ အေရးေပၚ ဥပေဒ မ်ားကို အားလံုး ႐ုပ္သိမ္း လိုက္ပါက ေက်ာင္းသားမ်ား ဆန္႕က်င္ ဆႏၵျပၿပီး လမ္းမေပၚသို႕ ေရာက္လာ ၾကေတာ့မည္။ မည္သို႕မွ် မလုပ္ပါ လွ်င္လည္း ျပည္သူ တရပ္လံုး ေဒါသႀကီးစြာျဖင့္ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႕ မတိုင္မီ အံု႔က ၾကေတာ့မည္။ ျပည္သူမ်ား စိတ္ေျပ ေစရန္ ဇြန္လ ၂၉ ရက္ေန႕တြင္ ညမထြက္ရ အမိန္႕ကို ည ၈ နာရီမွ နံနက္ ၄ နာရီ အထိ ျပင္ဆင္ လိုက္ေၾကာင္း အမွတ္မထင္ ေၾကညာ ခဲ့သည္။
လူအမ်ားက ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံ လိုက္ေသာ ထိုအမိန္႕သည္ ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း မွာပင္ ျပႆနာ ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ရန္ကုန္တိုင္း မဆလ ပါတီ ဥကၠ႒ ဦးရဲဝင္းသည္ ျမန္မာ့ အသံမွ "ကိုယ္က်ဳိး သက္သက္ ၾကည့္ၿပီး ေလာဘႀကီးစြာ ေစ်းမကစား ၾကနဲ႕" ဟု ကုန္သည္ မ်ားကို ခက္ထန္စြာ သတိ ေပးလာ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ထို႕အျပင္ ယမန္ႏွစ္ ၾသဂုတ္လမွ စ၍ စားသံုးကုန္ အခ်ဳိ႕ကို အစိုးရက လြတ္လပ္စြာ ေရာင္းဝယ္ခြင့္ မေပးမီ ဆန္ကို ႏိုင္ငံေတာ္က ေရာင္းဝယ္ ျဖန္႕ခ်ီ ခဲ့စဥ္ အေျခအေနကို အမႊန္းတင္ ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ "တကယ္လို႕ စားသံုးသူ မ်ားရဲ႕ အက်ဳိး စီးပြားကို မငဲ့ဘဲ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ မတန္တဆ တိုးျမႇင့္ လာရင္ ေလာဘႀကီးတဲ့ ကုန္သည္ ေတြရဲ႕ တာဝန္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ဟာ ထိုက္သင့္သလို အေရး ယူရလိမ့္မယ္" ဟု ဦးရဲဝင္းက သတိေပး ၿခိမ္းေျခာက္ ခဲ့သည္။
ဤေၾကညာခ်က္မွာ လိုလားေသာ အက်ဳိး သက္ေရာက္မႈကို မျဖစ္ ေစဘဲ ျပည္သူတိုမွာ ေၾကာက္႐ြံ႕မည့္ အစား ေဒါသ ျဖစ္ေန ၾကေၾကာင္း အာဏာပိုင္မ်ား ရိပ္မိ လာသည္တြင္ အေလ်ာ့ ေပးကာ ေျပလည္ ေစမည့္ အျခား နည္းလမ္းမ်ားကို အစားထိုး လုပ္ကိုင္ လာသည္။ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႕ ျမန္မာ့ အသံ ညေနပိုင္း သတင္းတြင္ မတ္လ ဆူပူတုန္းက ထိန္းသိမ္းျခင္း ခံေန ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသား အားလံုးကို ျပန္လႊတ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေၾကညာ ခဲ့သည္။ ယခင္က အစိုးရသည္ အထိန္းအသိမ္း ခံေန ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသား ၁၄၁ ဦးသာ ရွိေၾကာင္း ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ထူးဆန္းသည္မွာ လူေပါင္း ၂၄၀ ကို ျပန္လႊတ္ လိုက္ေၾကာင္း၊ ယင္း ၂၄၀ အနက္ ၁၃၉ ဦးမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ျဖစ္ၿပီး က်န္လူမ်ားမွာ အရပ္သား (ဝါ) ေဒသခံ လူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း မေရမရာ ေျပာဆို ခဲ့သည္။ ဤျဖစ္ရပ္ တို႕မွာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တၿမိဳ႕ တည္းတြင္ ျဖစ္သည္။ အေရွ႕ ေတာင္ပိုင္းရွိ ေမာ္လၿမိဳင္ ၿမိဳ႕တြင္ ဆူပူ အံု႔ကမႈမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း အစိုးရက ေၾကညာျခင္း မရွိခဲ့ ေသာ္လည္း အထိန္းသိမ္းခံ ပုဂၢိဳလ္ ၇၃ ဦးကို ျပန္လည္ လႊတ္လိုက္ေၾကာင္း ျမန္မာ့ အသံမွ ေၾကညာ ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ သတင္းေကာင္း မ်ား၏ အဆံုး မဟုတ္ေသးေခ်။ ပဲခူးၿမိဳ႕တြင္ လူ ၅၀ ႏွင့္ ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ လူ ၂၇ ဦး တို႔ကို ျပန္လႊတ္ လိုက္ေၾကာင္း ေၾကညာ ျပန္သည္။ ထိုေၾကညာခ်က္ မ်ားေၾကာင့္ ရန္ကုန္ လူထုသည္ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႕၌ ေျမနီကုန္းတြင္ လံုထိန္း အပါအဝင္ စစ္သားမ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ တိုက္ခိုက္ရာ၌ ၎တို႕ ခ်ည္းသာ မဟုတ္ေၾကာင္း သိလာ ခဲ့ၾကသည္။
ယင္းသို႕ အာဏာပိုင္ တို႕၏ ေၾကညာခ်က္ မ်ားကို သာမန္ ထိုးထြင္း ဉာဏ္ျဖင့္ တုန္႕ျပန္ ေနခဲ့ ၾကရာမွ တိုင္းျပည္၏ တခု တည္းေသာ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အနႏၱ တန္ခိုးရွင္ ျဖစ္သည့္ မဆလ ပါတီသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ စီးပြားေရး ေပၚလစီမ်ား ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲေရးကို ေဆြးေႏြးရန္ အတြက္ အထူး ပါတီ ညီလာခံ တရပ္အား အေစာဆံုး ဇြန္လ ၂၃ ရက္ေန႕တြင္ က်င္းပမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း လံုးဝ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေၾကညာ ခဲ့သည္။ မဆလ ပါတီသည္ ညီလာခံ မ်ားကို ပံုမွန္ အားျဖင့္ ၅ ႏွစ္ တႀကိမ္ က်င္းပၿပီး လာမည့္ ညီလာခံမွာ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ တြင္သာ က်င္းပရန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ ၂ ရက္ အၾကာ၌ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕တြင္ ညမထြက္ရ အမိန္႕ ကိုလည္း လံုးဝ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ႐ုပ္သိမ္း လိုက္ျပန္သည္။ ဤအႀကိမ္တြင္ အေျခအေနမ်ား ပံုမွန္ ျဖစ္လာ ေလမလား။ မဆလ ပါတီသည္ ျပည္သူတို႕ ေက်နပ္ ေစႏိုင္မည့္ လုပ္ငန္း အစီအစဥ္ မ်ားကို လုပ္ကိုင္ ႏိုင္မည္ေလာ။
အမ်ားစုသည္ အစိုးရက ေပးကမ္း လာသမွ် လိုက္ေလ်ာခ်က္ မ်ားကို လက္ခံရန္ အလားအလာ ရွိခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ တိုင္ဆိုင္မႈဟု ဆိုရန္ ခက္လွေသာ လံႈ႕ေဆာ္မႈ တခုမွာ ဇြန္လ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ ဆႏၵျပပြဲ မ်ားႏွင့္ တထပ္တည္း ေပၚေပါက္ လာခဲ့သည္။ ယင္းမွ်ားဦးမွာ ျမန္မာျပည္ လူမႈ အဖြဲ႕အစည္း၏ အနည္းဆံုး အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ေသာ မူဆလင္ အသိုင္းအဝိုင္းကို ဦးတည္ ထားေလသည္။
* * * * * * * *
၁၉၆၇ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္တြင္း လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး ယိုယြင္းမႈ တို႕ကို အာ႐ံု ေျပာင္းရန္ တ႐ုတ္ - ဗမာ အဓိက႐ုဏ္းကို အစိုးရက ဖန္တီး ခဲ့သည္။ အလားတူပင္ ကုန္ေစ်းႏႈန္း အဆမတန္ တက္ျခင္းေၾကာင့္ ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ဇြန္ - ဇူလိုင္ လတြင္ မုတၲမ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ႏွင့္ အခ်ဳိ႕ ဧရာဝတီ ျမစ္ဝကြၽန္းေပၚ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ မူဆလင္ ဆန္႕က်င္ေရး အဓိက႐ုဏ္းမ်ား က်ယ္ျပန္႕စြာ ျဖစ္ပြား ခဲ့သည္။ လူအုပ္ႀကီး မ်ားသည္ မူဆလင္ ရပ္ကြက္မ်ားသို႕ မုန္တိုင္း ဆင္ဝင္ ေရာက္လာၿပီး အိမ္မ်ားကို လုယက္ ဖ်က္ဆီးကာ ဗလီ တခ်ဳိ႕႔ကို မီး႐ိႈ႕ ခဲ့ၾကသည္။ ကုလားမ်ား ထပ္မံ၍ ဓားစားခံ ျဖစ္ခဲ့ ၾကရသည္။
မတ္လ အတြင္း အစိုးရ ဆန္႕က်င္ ဆႏၵျပပြဲ ပထမ အသုတ္တြင္ ရာေပါင္း မ်ားစြာေသာ မူဆလင္ တို႕ကို ဖမ္းဆီးၿပီး အင္းစိန္ ေထာင္သို႕ ပို႕ခဲ့သည္။ အမ်ားစုမွာ သာမန္ လူမ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး ၁၈ ရက္ေန႕အေရးအခင္းတြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပါဝင္ ခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႕ေသာ္ မ်ားစြာေသာ လူငယ္ တို႕မွာ အိႏၵိယ - ျမန္မာ ေသြးေႏွာ ၾကၿပီး မွားယြင္းစြာ 'ကုလားဒိန္' ဟု ေခၚဆို ခံၾကရသည္။
ဇူလိုင္ လတြင္ လူထု အစည္းအေဝး ပြဲမ်ား ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ (ပင္မ) ၌ တဖန္ ျပန္လည္ ေပၚေပါက္ လာေသာ အခါ ေဝငွ ခဲ့ၾကေသာ စာ႐ြက္ စာတမ္းမ်ား အားလံုးမွာ လက္ေရးမူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႕ေသာ္ ဖေယာင္း စကၠဴသံုး၍ မိတၴဴ ကူးထားေသာ ပိုမို ထူးျခား ေနသည့္ စာတမ္းမွာ မူဆလင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ ထားၿပီး "ျမန္မာ မ်ဳိးခ်စ္ ဗုဒၶဘာသာမ်ား" အဖြဲ႕မွ ထုတ္ေဝေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ထားသည္။ ယင္း စာတမ္းမွာ "အိႏၵိယ မူဆလင္ ဂိုဏ္းတခုသည္ ကြၽန္ေတာ္တို႕၏ အမိ ေျမေပၚတြင္ ဗုဒၶဘာသာ အမ်ဳိးသမီး မ်ားကို ေသြးေဆာင္ ဖ်ားေယာင္း ၾကၿပီး ၎တို႕ မူဆလင္ တိုးပြားေရး အတြက္ ႀကံစည္ ေနၾကေၾကာင္း" သတိ ေပးထားသည္။ ထိုမ်ဳိးခ်စ္ ဗုဒၶဘာသာ မ်ားက ၎တုိ႕သည္ "မူဆလင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္" ဟု လက္မွတ္ ေရးထိုး ထားေသာ စာတမ္း တေစာင္ကို လက္ဝယ္ ရရွိ ထားေၾကာင္း၊ယင္း စာတမ္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ မိန္းကေလး တဦးအား ကိုယ္ဝန္ ရွိေအာင္ လုပ္ႏိုင္ေသာ မူဆလင္ တဦးလွ်င္ က်ပ္ေငြ တေထာင္စီ လစဥ္ ခ်ီးျမႇင့္ မည္ဟု ကတိ ျပဳေၾကာင္းျဖင့္ ေဖာ္ျပ ထားသည္။ ထို႕ေနာက္ မူဆလင္ ဆိုင္မ်ားကို သပိတ္ ေမွာက္ၾကရန္ တိုက္တြန္း ထားၿပီး၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ "မူဆလင္ အားလံုး တို႕ တိုင္းျပည္က ထြက္သြားၾက" ဟု ေ႔ကးေၾကာ္ ထားသည္။
"ဒါဟာ အင္မတန္ ႐ုပ္ညံ့ တာပဲ။ ဒီလို အေျခအျမစ္ မရွိတဲ့ လက္ကမ္း စာေစာင္ ေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ဘယ္သူေတြ ရွိတယ္ ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘယ္ေတာ့မွ ယံုမွား သံသယ ျဖစ္စရာ အေၾကာင္း မရွိဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ မူဆလင္ ေတြဟာ ဒီျပႆနာ ေတြကို အိမ္နီးခ်င္း ဗုဒၶဘာသာ ေတြနဲ႕ ေဆြးေႏြး ၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ အခ်င္းခ်င္း ၾကားမွာ သံသယ ဆိုလို႕ တခါမွ မရွိခဲ့ဘူး" ဟု ရန္ကုန္မွ မူဆလင္ ေက်ာင္းသား ေဇာ္ေဇာ္က အခိုင္အမာ ေျပာျပသည္။
သို႕ေသာ္ မူဆလင္ မ်ားသည္ အစၥလာမ္ ပြဲေတာ္ ျဖစ္ေသာ "ဘယ္ဂရီအစ္" ကို က်င္းပမည့္ ဇူလိုင္လ အေစာပိုင္းတြင္ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခန္႕မွန္း ၾကသည္။ ယင္း အခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶဘာသာ မ်ားသည္ ဝါဆို လျပည့္ေန႕ အတြက္ ျပင္ဆင္ ေနၾကသည္။ ထိုေန႕တြင္ သက္ရွိ သတၲဝါတို႕ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ ေစာ္ကား ေမာ္ကား ျပဳျခင္း တရပ္ဟု ျမန္မာ မ်ားစြာက လက္ခံ ယံုၾကည္ ထားၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ အေမရိကန္ သံ႐ံုးမွ သူတို႕ ႏိုင္ငံသား မ်ားကို ထိုေန႕တြင္ အထက္ အညာသို႕ ခရီး မထြက္ၾက ပါရန္ သတိေပးစာ တေစာင္ ထုတ္ျပန္ ခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္တို႕ မူဆလင္ အသိုင္းအဝိုင္း ကေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြ ဘာသာေရး ပဋိပကၡ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မွာ ေၾကာက္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ဟာ သတ္ျဖတ္ ပူေဇာ္တဲ့ "ကူရာဘာနီ" ကို အဲ့ဒီႏွစ္မွာ မလုပ္ခဲ့ ၾကဘူး။ ရန္ကုန္မွာ မူဆလင္နဲ႕ ဗုဒၶဘာသာ ေတြဟာ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိခဲ့ ၾကပါတယ္" ဟု ေဇာ္ေဇာ္က ေျပာျပသည္။
* * * * * * * *
ၿမိဳ႕ေတာ္တြင္ အေျခအေန တည္ၿငိမ္ ပါေသာ္လည္း တိုင္းႏွင့္ ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕အခ်ဳိ႕တြင္ ဘာသာေရး ပဋိပကၡမ်ား စတင္ ျဖစ္ေပၚ လာသည္။ ပထမဆံုး မူဆလင္ ဆန္႕က်င္ေရး အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ပြားရာ ၿမိဳ႕မွာ ရွမ္းျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ျဖစ္သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၀ ရက္ေန႕ နံနက္ပိုင္းတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ရဟန္းပ်ဳိ တပါးသည္ ဆြမ္းခံရန္ ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ထြက္လာ ခဲ့သည္။ ထို ရဟန္းပ်ဳိသည္ ဗဟို ၿမိဳ႕မေစ်း အနီး မူဆလင္ပိုင္ ျပည္ေထာင္စု လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ ဆိုင္ပိုင္ရွင္၏ သားက ရဟန္းပ်ဳိအား သေရကြင္းႏွင့္ ပစ္ခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ တခ်ဳိ႕ ေျပာစကား အရ ဆိုပါမူ ထို ရဟန္းပ်ဳိကို ႐ိုက္ပုတ္ၿပီး သပိတ္ကို ခြဲလိုက္ ၾကသည္ဟု ဆို၏။ မည္သို႕ဆိုေစ ထို ရဟန္းပ်ဳိမွာ ေက်ာင္းသို႕ ျပန္လာ ခဲ့သည္။ ထို႕ေနာက္ ဆရာေတာ္ႀကီး တခ်ဳိ႕ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္သို႕ ေရာက္လာကာ ဆိုင္ပုိင္ရွင္ႏွင့္ စကား ေျပာဆို ခဲ့ၾကသည္။ ယင္း ေနရာမွာ လူမ်ားေသာ ေစ်းပတ္ဝန္းက်င္ ျဖစ္ၿပီး ေျမျပန္႕မွ တိုင္းရင္းသား ဗမာ အလုပ္သမား အခ်ဳိ႕လည္း ရွိေန ၾကသည္။ သူတို႕သည္ စကား အေျခအတင္ ေျပာရာတြင္ ပါဝင္ လာၾကၿပီး လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ကို ခဲျဖင့္ စ၍ ေပါက္ၾက ေတာ့သည္။ ပုလိပ္မ်ား အခင္း ျဖစ္ပြားရာ ေနရာသို႕ ေရာက္ရွိ လာကာ ဆိုင္ရွင့္ သားကို ဖမ္းဆီး သြားၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္မွာ ခ်မ္းသာ ႔ကယ္ဝသူ ျဖစ္၍ ပုလိပ္မ်ားကို ေငြျဖင့္ ေပါက္ၿပီး သူ႕သား ျပန္လြတ္ေျမာက္ ေစခဲ့သည္။
ဤအထိ ထိုရန္ပြဲတြင္ အစိုးရ လူမ်ား ပါဝင္ ခဲ့ေၾကာင္း ယူဆရန္ သက္ေသ တစံုတရာမွ် မရွိေသးေခ်။ သို႕ေသာ္ ယင္း အေျခအေနတြင္ မူဆလင္ မ်ားက ပုလိပ္ အဖြဲ႕ကို ႀကိဳးကိုင္ ျခင္းေၾကာင့္ ဤသို႕ ျဖစ္ရေၾကာင္း စသည့္ ေကာလာဟလ သတင္းမ်ား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ အႏွ႕ံ ျပန္႕ခဲ့သည္။ ထူးဆန္းေသာ လွည့္ကြက္မွာ ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားသည္ ပုလိပ္တို႕ အေပၚ ေဒါသ မျဖစ္ခဲ့ ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူအုပ္ႀကီးသည္ ၿမိဳ႕မေစ်းရွိ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ကို မီး႐ိႈ႕ ပစ္လိုက္ ၾကသည္။ ေနာက္ေန႕တြင္ အျခား မူဆလင္ ဆုိင္မ်ားစြာ ဖ်က္ဆီးျခင္း ခံရသည္။ သေရကြင္းျဖင့္ ပစ္ခံရေသာ ရဟန္းပ်ဳိ မွာလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္း ေပ်ာက္ကြယ္ သြားကာ မူဆလင္ မ်ားက ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္ သြား၍ သတ္ပစ္ လိုက္ၾကေၾကာင္း ေကာလာဟလမ်ား ျပန္႕ႏွံ႕ လာသည္။ ျမန္မာ့အသံ သတင္းအရ ေဒသခံ အာဏာပိုင္ မ်ားသည္ အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းရန္ ႀကိဳးစား ခဲ့ၾကသည္။ "အစတုန္းက ကြၽန္ေတာ္တို႕ အားလံုး မူဆလင္ ေတြကို ေဒါပြ ၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို ဒီလို ဆက္ဆံ တာဟာ ကြၽန္ေတာ္ တို႕ကို ေစာ္ကားတာ ပဲလို႕ ခံစား ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နံပါတ္ဒုတ္ေတြ၊ ဓားလြယ္ေတြ၊ ဝါးရင္းဒုတ္ေတြ ကိုင္ၿပီး မူဆလင္ ေတြကို လက္စား ေခ်ဖို႕ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ထြက္လာ ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႕ သတိ ျပဳမိတာက ပုလိပ္ ေတြဟာ ရပ္သာ ၾကည့္ေနတယ္။ မူဆလင္ ေတြရဲ႕ ဆိုင္ေတြ အိမ္ေတြကို သူတို႕ အကာအကြယ္ မေပးၾကဘူး။ လမ္းမႀကီးမွာ ရွိတဲ့ ဘဏ္ကိုပဲ သူတို႕ ေစာင့္ၾကပ္ ေနၾကတယ္" ဟု ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွ ရွမ္းေက်ာင္းသား စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းက ေျပာျပသည္။
အဓိက႐ုဏ္း စၿပီး ၂ ရက္ အၾကာတြင္ အေျခအေနမွာ ထိန္းမႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ ၁၂ ရက္ေန႕တြင္ ပုလိပ္မ်ားက ဒႆမ ၃၀၃ ႐ိုင္ဖယ္ ေသနတ္ မ်ားျဖင့္ လူအုပ္ထဲသို႕ စတင္ ပစ္ခတ္ ၾကရာ ၂ ဦး ေသဆံုး၍ ၁၀ ဦးခန္႕ ဒဏ္ရာ ရရွိခဲ့သည္။
"အဲ့ဒီေနာက္ အေျခအေန ေကာင္းမလာတဲ့ အျပင္ ပိုၿပီးေတာင္ ဆိုးလာတယ္။ လူေတြက ပုလိပ္ေတြကို ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ ၾကေတာ့တယ္။ လူအုပ္ထဲက တေယာက္က ေလးဂြနဲ႕ ပုလိပ္ေတြကို လွမ္းပစ္ လိုက္တာ ရွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႕ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ရဲခ်ဳပ္ ဦးစိန္ထြန္း မ်က္စိ တည့္တည့္ကို ထိသြားတယ္။ ေနာက္တေန႕ မွာပဲ သူ ေသသြား ခဲ့တယ္။ သူေသၿပီး ၃ ရက္လံုးလံုး မင္းမဲ့ တိုင္းျပည္ က်ေနတာပဲ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ မွာေတာ့ မူဆလင္ေတြ အားလံုး ၿမိဳ႕က ထြက္သြား ၾကၿပီ။ က်န္ေနခဲ့တာ ကေတာ့ ေဒသဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္ ေတြနဲ႕ ပုလိပ္ေတြ အေပၚ ထြက္ေနတဲ့ ေဒါသပဲ ျဖစ္တယ္" ဟု စိုင္းမ်ိဳဝင္းထြန္းက ေျပာျပသည္။
ဇူလိုင္လ ၁၄ ရက္ေန႕တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႕ ေကာင္စီသည္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ လူစုေဝးျခင္း၊ စီတန္း လွည့္လည္ ခ်ီတက္ျခင္း၊ ဆႏၵျပျခင္း၊ မိန္႕ခြန္း ေျပာၾကားျခင္း၊ ဆူပူ လႈပ္ရွားမႈမ်ား ျပဳလုပ္ျခင္း စသည္ တို႕ကို ပိတ္ပင္ တားျမစ္ေသာ အမိန္႕ ထုတ္ျပန္ ခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ စိုင္းမ်ိဳးဝင္းထြန္းႏွင့္ အခ်ဳိ႕မွာ ေျမေအာက္ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ေရး အဖြဲ႕မ်ား ဖြဲ႕စည္းၿပီး ၿမိဳ႕ခံ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကသည္။ အကယ္၍ အာဏာပိုင္ တို႕က မေၾကနပ္မႈ မ်ားကို လမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းသြားရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ မူဆလင္ ဆန္႕က်င္ေရး အဓိက႐ုဏ္းကို ဖန္တီး ခဲ့ပါမူ ယင္း လုပ္ႀကံမႈမွာ သူတို႕ပင္ ျပန္လည္ ထိခိုက္မည္ ျဖစ္သည္။
* * * * * * * *
ရက္အနည္းငယ္ အၾကာတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕၌ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္ပြား လာခဲ့သည္။ အစိုးရ အဆိုအရ ၿမိဳ႕တြင္း ေစ်းဝန္းက်င္ရွိ လက္ေ႐ြးစင္ လက္ဘက္ရည္ ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ဗုဒၶဘာသာ မိန္းကေလး တဦးအား အရက္မူး ေနေသာ မူဆလင္ လူ႐ြယ္ တဦးက ေစာ္ကား ေမာ္ကား ျပဳလုပ္ ခဲ့ရာမွ စ၍ အဓိက႐ုဏ္း ျဖစ္လာၿပီး ျပင္းထန္ေသာ လမ္းေပၚ တိုက္ပြဲမ်ား အဆင့္သို႕ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕ခံ လူမ်ားက မူဆလင္ အိမ္မ်ား ဆိုင္မ်ားကို တိုက္ခိုက္ မီး႐ိႈ႕ ဖ်က္ဆီး ခဲ့ၾကသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိ ႏိုင္ငံျခား သံတမန္ တဦးက ၎၏ အစိုးရထံ သတင္း ေပးပို႕ ခဲ့ရာတြင္ ျခားနားေသာ ျဖစ္ပ်က္ပံုကို ေဖာ္ျပ ထားသည္။ "အျခား သတင္းမ်ား အဆိုအရ အေရးအခင္း တို႕သည္ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ေရး အျဖစ္ မသိမသာ က်ယ္ျပန္႕ သြားပံုရၿပီး ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္းမွာ အေရးမႀကီးေသာ အခန္း က႑မွသာ ပါဝင္ ခဲ့သည္။ သတင္းစာ မ်ား၏ ေဖာ္ျပခ်က္ အရ ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ ပုလိပ္ႏွင့္ လံုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ မ်ားသည္ လူအုပ္ႀကီးအား ထိန္းမႏိုင္ ခဲ့ေၾကာင္းမွာ သိသာ ထင္ရွား လွသည္"
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ ့ျဖစ္ပြား ခဲ့ေသာ မတ္လ ဆႏၵျပပြဲမ်ား ၿပီးဆံုး သြားၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ရွိ လူအခ်ဳိ႕သည္ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ေရး လွ်ိဳ႕ဝွက္ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား စတင္ ဖြဲ႕စည္း ခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႕ ဖြဲ႕စည္းသည္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရး အဖြဲ႕မွ သိရွိကာ သူတို႕၏ ၿမိဳ႕တြင္ စည္းဝါးကိုက္ ဘာသာေရး အဓိက႐ုဏ္း ဖန္တီးခဲ့ပံု ရသည္ဟု ျပည္ၿမိဳ႕ လူထုက ေျပာဆို ေနၾကသည္။
အဓိက႐ုဏ္း ၆ ရက္မွ် ၾကာလာေသာ အခါ ျပည္ၿမိဳ႕တြင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး အမိန္႕ကို ဇူလိုင္လ ၂၂ ရက္ေန႕တြင္ ေၾကညာ ခဲ့သည္။ အာဏာပိုင္တို႕ အထူး ဘဝင္ မက် ခဲ့ေသာ အဓိက႐ုဏ္းသည္ ျပည္ၿမိဳ႕မွ ျပည္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ ကီလိုမီတာ ၂၀ ခန္႕ အကြာရွိ ေပါင္းတည္ ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္႕သြား ခဲ့သည္။ ယင္းၿမိဳ႕၌ ဦးေနဝင္းကို ၁၉၁၁ ခုတြင္ ေမြးဖြား ခဲ့သည္။
* * * * * * * *
ဇူလိုင္လ အကုန္တြင္ ျမန္မာျပည္၌ မီးပြား တခုမွ ဟုန္းကနဲ ထေတာက္ ႏိုင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိသည္။ အဓိက႐ုဏ္း မ်ား၏ ေကာလာဟလ သတင္းမ်ား ေန႕စဥ္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ ရွိသည္။ ျပည္သူ အက်ိဳးကို လစ္လ်ဴ ႐ႈခဲ့ေသာ စစ္အစိုးရအား မုန္းတီးမႈသည္ ၂၆ ႏွစ္တိုင္တိုင္ မ်ိဳသိပ္ ထားခဲ့ရာမွ ေပါက္ကြဲ ထြက္လာရာ လူတိုင္းပင္ အံ့ၾသ ခဲ့ၾကရသည္။ ယင္း အေျခအေနကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္ရန္ အာဏာပိုင္ တို႕၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ ဟူသမွ်သည္ တန္ျပန္ အျပစ္မ်ား ကိုသာ ေပၚေပါက္ ေစခဲ့သည္။ ထိုကာလသည္ ၿဗိတိသွ်ေခတ္ ျမင္းၿပိဳင္ကြင္း ျဖစ္ေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ က်ိဳကၠဆံကြင္း နေဘးရွိ ဆရာစံ ခန္းမႀကီးတြင္ မဆလ ပါတီ အေရးေပၚ ညီလာခံကို စတင္ က်င္းပ ေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။
အေရးေပၚ ညီလာခံ မက်င္းပမီ ရက္အနည္းငယ္ အလို၌ အစိုးရက တခါမွ မေပးခဲ့ဘူးေသာ လိုက္ေလ်ာမႈ တို႕ကို ေၾကညာ ခဲ့သည္။ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႕၌ ျမန္မာ့ အသံ ညေနပိုင္း သတင္းတြင္ မတ္လ အတြင္းက လူျပည့္သိပ္ ေနေသာ အခ်ဳပ္ကား ထဲတြင္ အသက္႐ႈ ၾကပ္ၿပီး လူ ၄၁ ဦး ေသဆံုး ခဲ့ရေၾကာင္းကို ဝန္ခံခဲ့၏။ တစထက္တစ ပိုမို၍ မၿငိမ္မသက္ ျဖစ္လာေသာ ျပည္သူ တို႕ကို ႏွစ္သိမ့္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ပံု ရသည္။ ဤသည္မွာ မတ္လ အေရးအခင္း မ်ားတြင္ လူႏွစ္ဦးထက္ ပိုမို ေသဆံုး ခဲ့ေၾကာင္းကို အာဏာပိုင္မ်ား အေနျဖင့္ ပထမဆံုး ဝန္ခံျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိဝန္ခံခ်က္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အာဇာနည္ေန႕တြင္ ေၾကညာခဲ့သည္။
ထိုအေရးအခင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ျပည္ထဲေရးႏွင့္ သာသနာေရး ဝန္ႀကီး ဌာန ဝန္ႀကီး ဦးမင္းေဂါင္ကို ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳလိုက္သည္။ ေနာက္ ၂ ရက္ အၾကာတြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ျပည္သူ႕ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ရဲခ်ဳပ္ ဦးသိန္းေအာင္ ကိုလည္း အလားတူ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ ျပည္သူ႕ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ဦးေဖၾကည္ကို တြဲဖက္ ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး အျဖစ္သို႕ ရာထူးခ်ကာ နယ္သို႕ ေျပာင္းလိုက္သည္။ ထို႕ေနာက္ ေသဆံုးမႈမ်ား အတြက္ တိုက္႐ိုက္ တာဝန္ရွိသူ အဓိက႐ုဏ္း ထိန္းသိမ္းေရး တပ္ဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္မွဴးေဟာင္း လွနီကို ၂ ႏွစ္အတြင္း ရာထူး မတိုးေပးရဟု ပိတ္ပင္ လိုက္သည္။
မတ္လ အတြင္းက အခ်ဳပ္ကား ေပၚ၌ အသက္႐ႈ ၾကပ္၍ ေသဆံုး ခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသား ၄၂ ဦး ရွိသည္ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေန လူထုက ေျပာဆို ခဲ့ၾကသည္။ ရဲအဖြဲ႕ႏွင့္ နီးစပ္သူ တဦးက ေအာက္ပါ အတိုင္း ျပန္ေျပာ ျပသည္။
"လွနီ လုပ္ပံုက အခ်ဳပ္ကား ထဲကို က်ည္ဆံ ဒဏ္ေတြ၊ မ်က္ရည္ယိုဗံုး ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ဒဏ္ရာ ရေနတဲ့ လူ ၄၂ ေယာက္ကို ကားၾကမ္းျပင္ ေပၚမွာ ပစ္လွဲ ထည့္လိုက္တယ္။ ကားျပည့္ မတတ္ ျဖစ္ေန ေပမဲ့လည္း တဦးေပၚ တဦး ပံုၿပီး ထပ္ထည့္ဖို႕ အမိန္႕ေပး ေနတယ္။ အဲ့ဒီကား အင္းစိန္ေထာင္ကို ေရာက္လို႕ တံခါး ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒဏ္ရာရတဲ့ လူေတြ မဟုတ္ဘဲ လူေသေကာင္ေတြပဲ ထြက္လာ ခဲ့တယ္။ ပိုၿပီး ဆိုးတာက လူတင္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ေထာင္ကို သြားတာ ၄ နာရီ ၾကာခဲ့တယ္။"
ပုလိပ္ အရာရွိ မ်ားကို အေရးယူ အျပစ္ေပး ေသာ္လည္း ျပည္သူ လူထုက အျပစ္မွာ ေပါ့လြန္း သည္ဟု ယူဆ ၾကသည္။ ယင္းအေရးအခင္းတြင္ ျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီး ဦးမင္းေဂါင္၏ က႑မွာ အေသးအဖြဲသာ ျဖစ္သည္။ မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ သူသည္ ရန္ကုန္ ပင္မ တကၠသုိလ္သို႕ ေရာက္ရွိ လာကာ လမ္းေလွ်ာက္ စကား ေျပာစက္မွ အေရးအခင္းအား မည္ကဲ့သို႕ ႏွိမ္နင္းရန္ ၫႊန္ၾကားခ်က္ အခ်ဳိ႕ကို ေပးခဲ့သည္။ ဦးမင္းေဂါင္ႏွင့္ တကြ ပုလိပ္ အားလံုးမွာ လုံထိန္း တို႕၏ ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္သူ ဦးစိန္လြင္ ခ်မွတ္ေသာ အမိန္႕မ်ားကို လုပ္ကိုင္ျခင္းသာ ျဖစ္ေၾကာင္း လူတိုင္း သိရွိၾကသည္။ သိသာ ထင္ရွား သည္မွာ ဓားစားခံ အခ်ိဳ႕ကို ေ႐ြးခ်ယ္ အျပစ္ ေပးလိုက္ၿပီး တရားခံ အစစ္အမွန္ တို႕ကို အျပစ္ေပး ထုတ္ပယ္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ဦးစိန္လြင္မွာ မတ္လ အေရးအခင္းတြင္ သာမက ဇြန္လ အေရးအခင္း တြင္လည္း ဦးစီး ကိုင္တြယ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။
ဤသို႕ အေရးအခင္းမ်ား ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ဦးေနဝင္း၏ စိတ္ဓာတ္မွာ စဥ္းစားစရာပင္ ျဖစ္သည္။ မတ္လ အေရးအခင္းမ်ား ျဖစ္ၿပီး မၾကာမီ သူသည္ စိတ္ေအး လက္ေအးျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသို႕ ထြက္ခြာ သြားခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ယခုအခါ အဓိက႐ုဏ္းသည္ သူ၏ ဇာတိၿမိဳ႕ အပါအဝင္ ႏိုင္ငံ အဝွမ္းသို႕ ျပန္ႏွ႕ံခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ အတိုက္အခံ ဆန္႕က်င္ေရး သမားမ်ားသည္ အရွိန္အဟုန္ ႀကီးလာ႐ံု သာမက ျပတ္သားေသာ ႏိုင္ငံေရး ေတာင္းဆိုခ်က္ မ်ားကိုပါ ေရွ႕တန္း တင္လာ ၾကေတာ့သည္။ ဦးေနဝင္း၏ ဥစၥဓနႏွင့္ သူ႕မိသားစု၏ စည္းစိမ္း တို႕ကိုပါ စီစစ္ တြက္ခ်က္ လာၾက ေတာ့သည္။ လူအမ်ားက သူကို ဖိလစ္ပိုင္မွ ျဖဳတ္ခ် ခံရေသာ သမၼတ မားကို႕စ္ႏွင့္ ႏိႈင္းယွဥ္ လာၾကသည္။ သူတို႕ ႏွစ္ဦးတြင္ တူညီေသာ စ႐ိုက္ လကၡဏာ မ်ားစြာ ရွိသည္မွာ ယံုမွား သံသယ ျဖစ္ဖြယ္ မဟုတ္ ေသာ္လည္း ရက္အနည္းငယ္ အတြင္း ျဖစ္ေပၚမႈ မ်ားက ဦးေနဝင္းသည္ အာဏာ႐ူး၊ ဥစၥ႐ူး ျဖစ္ကာ တတိယ ကမာၻ၏ အက်င့္ ပ်က္ေနသည့္ သာမန္ အာဏာရွင္ တဦး မဟုတ္ေၾကာင္း မီးေမာင္း ထိုးျပ ခဲ့ေလၿပီ။
ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ ၁၀၀၀ ေက်ာ္ တို႕သည္ ဆရာစံ ခန္းမသို႕ နံနက္ ၈ နာရီ ၃၀ မိနစ္တြင္ ေရာက္ရွိ လာၾကၿပီး ထံုးစံ အတိုင္း အခမ္းအနား အစီအစဥ္ မ်ားကို ျပဳလုပ္ ၿပီးခ်ိန္တြင္ ခမ္းမႀကီး ထဲသို႕ ဦးေနဝင္း ဝင္ေရာက္ လာခဲ့သည္။ သူ႕ေနာက္တြင္ ငယ္႐ြယ္ၿပီး မ်က္ႏွာထား တင္းမာ ခက္ထန္ လွ၍ အမ်ားက ႐ြ႕ံမုန္း ေနၾကသည့္ သူ႕ လူယံု စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ၫႊန္ၾကားေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ခင္ၫႊန္႕ ပါလာသည္။ စင္ျမင့္ ေပၚသို႕ ဦးေနဝင္း တက္လာ ခဲ့ေခ်ၿပီ။
"ေလးစား အပ္တဲ့ ပါတီ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ ေတာ္ႀကီးမ်ား ခင္ဗ်ား၊ အထူး အေရးေပၚ ညီလာခံ ေခၚရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႕ ဒီ ညီလာခံမွာ တင္ျပ ေဆြးေႏြး အတည္ျပဳၿပီး လုပ္ငန္း အျဖစ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရမဲ့ အခ်က္ ေတြကို တင္ျပ ပါမည္။ တင္ျပတဲ့ အထဲမွာ အျခား ေဖာ္ျပခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ မ်ားလည္း ပါပါ လိမ့္မယ္" စသည္ျဖင့္ အသက္ ၇၇ ႏွစ္ ရွိၿပီ ျဖစ္ေသာ ဥကၠ႒ႀကီးသည္ သူ၏ နာရီဝက္ၾကာ မိန္႕ခြန္းကို အစ ခ်ီခဲ့သည္။
"မတ္လႏွင့္ ဇြန္လ မ်ားမွာ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့တဲ့ ေသြးထြက္ သံယို အေရးအခင္း မ်ားဟာ အစိုးရ အဖြဲ႕နဲ႕ ထုိအဖြဲ႕ကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ပါတီကို အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ ေနတာကို ထို႐ုန္းရင္း ဆန္ခတ္တြင္ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ သူမ်ားနဲ႕ ေနာက္မွ အားေပး သူမ်ားက ေဖာ္ျပ လိုက္ပါတယ္။ တတိုင္းျပည္လံုး လူထု အေနနဲ႕ ဒီအယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့သူ ဘက္က အမ်ားစုလား၊ အနည္းစုလား ဆိုတာ ဆန္းစစ္ဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္။ တပါတီ စနစ္ (သို႕မဟုတ္) ပါတီစံု ဆိုတဲ့ စနစ္ ႏွစ္ခုမွာ ဘယ္စနစ္ကို ေ႐ြးလုိ ပါသလဲလို႕ တျပည္လံုး လူထု ဆႏၵခံယူပြဲ က်င္းပရင္ ဆန္းစစ္မႈ အေျဖေပၚ ႏိုင္မည္ဟု ယူဆ တာေၾကာင့္ တျပည္လံုး လူထု ဆႏၵ ခံယူပြဲ က်င္းပ ေပးရန္ ညီလာခံသို႕ တင္ျပ ပါတယ္"
ယင္းညတြင္ ျမန္မာ့ အသံမွ ထိုမိန္႕ခြန္းကို နားေထာင္ ေနၾကေသာ ျမန္မာ ျပည္သူတို႕မွာ လံုးဝ အငိုက္မိ သြားၾက ေတာ့သည္။ သို႕ေသာ္ ဦးေနဝင္းက ျပည္သူ႕ ဆႏၵ ခံယူသည့္ ပြဲကို အၾကံျပဳ ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ မဆလ ဗဟို ေကာ္မတီ ဌာနခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴး ဦးေထြးဟန္သည္ စကား ေျပာခြက္ကို ယူကာ ဦးေနဝင္း၏ မိန္႕ခြန္း တပိုင္း တစကို ပထမ နာမ္စား သံုး၍ ဖတ္ၾကား ခဲ့သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ဟာ မတ္လ ဇြန္လမ်ား အတြင္းက စိတ္မခ်မ္း ေျမ့စရာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္ ေတြေၾကာင့္ သြယ္ဝိုက္ေသာ နည္းျဖင့္ တာဝန္ မကင္းသူဟု ယူဆတာက တေၾကာင္း၊ အသက္အ႐ြယ္လည္း ေထာက္လာတာက တေၾကာင္း တို႕ေၾကာင့္ ပါတီ ဥကၠ႒ႏွင့္ ပါတီဝင္ အျဖစ္မွ ထြက္ခြင့္ ေပးၾကပါလို႕ ပါတီဝင္ ေတြကို ေမတၲာ ရပ္ခံ အပ္ပါတယ္"
"အရင္က ကြၽန္ေတာ္ အနား ယူလို၍ ဥကၠ႒ တာဝန္က ထြက္ဖို႕ ေျပာတိုင္း တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ ေတြက တားၾက သတဲ့။ ႏိုင္ငံေရး သံသရာ အတြင္းမွာ စိတ္မခ်မ္းသာ ဘဲနဲ႕ တဝဲလည္လည္ က်င္လည္ ေနခဲ့ရ ပါတယ္။ အခု တခါေတာ့ တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ေတြ ကပါ ထြက္ခြင့္ကို သေဘာ တူယံုမက သူတို႕ပါ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ အတူ တသီႀကီး ထြက္ပါ ရေစေတာ့ ဆိုၿပီး သူတို႕ ထြက္စာ ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲ အပ္ထား ၾကပါတယ္"
သူတို႕ ဆိုသူမ်ားမွာ မဆလ ပါတီ ဒုတိယ ဥကၠဌႀကီး လည္းျဖစ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး လည္းျဖစ္သူ ဦးစန္းယု၊ မဆလ ပါတီ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး ဦးစိန္လြင္၊ ကာကြယ္ေရး ဝန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ထင္၊ စီမံကိန္းႏွင့္ ဘ႑ာေရး ဝန္ႀကီး ဦးထြန္းတင္တို႕ ျဖစ္ၾကသည္။ တနည္း ဆိုရေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ အုပ္ခ်ဳပ္ လာခဲ့ၾကေသာ ပါတီႏွင့္ ႏိုင္ငံ ေခါင္းေဆာင္မ်ား အနက္ အေရး ပါေသာ ပုဂၢိဳလ္ အားလံုးပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သူမွ် မေမွ်ာ္လင့္ ထားေသာ ႏႈတ္ထြက္ျခင္း မ်ားကို ဦးေထြးဟန္က ဖတ္ၾကား ၿပီးေသာ အခါ ဦးေနဝင္းသည္ စကား ေျပာခြက္ကို ျပန္ယူ၍ သူ၏ မိန္႕ခြန္းကို ဆက္လက္ ဖတ္ၾကား ျပန္သည္။ ၎က ဆက္လက္၍ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လ ၇ ရက္ေန႕က ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦကို ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီး ခဲ့သူမွာ မည္သူ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယင္း သမဂၢ ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးမႈတြင္ သူ ဘာမွ မသိရေၾကာင္း ေျပာၾကား ခဲ့သည္။
"ထိုေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးရန္ အတြက္ ေဆြးေႏြးျခင္း ဆံုးျဖတ္ျခင္း တို႕တြင္ ကြၽန္ေတာ္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီ အခ်ဳိ႕ မပါခဲ့ပါ။ ဇူလိုင္လ ၈ ရက္ နံနက္တြင္မွ ဗံုးႀကီးႀကီး တလံုး ေပါက္ကြဲသံႏွင့္ အေတာ္ ျပင္းထန္ေသာ ျမည္ဟီးသံႀကီး ၾကားသျဖင့္ စံုစမ္းေတာ့မွ သမဂၢ အေဆာက္အဦကို ဒိုင္းနမိုင္း တို႕ျဖင့္ ဖ်က္ဆီး လိုက္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ္ သိရသည္"
ထို႕ေနာက္ သူကိုယ္တိုင္ စံုစမ္း၍ သိလာ ရေသာ တရားခံမွာ ယခုအခါ စာျဖန္႕ေဝ ေနေသာ အစိုးရ ဆန္႕က်င္ေရး သမား ဦးေအာင္ႀကီးပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ တိုင္းျပည္တြင္ မၿငိမ္ မသက္မႈ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနဝင္းသည္ စကားေျပာ မေလ်ာ့ခဲ့။
"ေနာင္ကို လူစု လူေဝးနဲ႕ ဆူဆူပူပူ လုပ္လို႕ ရွိရင္ေတာ့ စစ္တပ္ ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ ပစ္တယ္။ မိုးေပၚ ေထာင္ၿပီး ေဖာက္တာ မပါဘူး။ အဲဒါ ေနာင္ကို ဆူဆူပူပူ လုပ္လို႕ ရွိရင္ေတာ့ ဆူတဲ့ လူေတြ မသက္သာ ဘူးလို႕သာ မွတ္ေပ ေတာ့လို႕ ... ..."
မိန္႕ခြန္း ေျပာၿပီးေသာ အခါ ဦးေနဝင္းသည္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ခန္းမႀကီးမွ ထြက္လာကာ သူ႕ကိုယ္ပိုင္ ဖီးယက္ကားကို စီးၿပီး အင္းလ်ားကန္ နေဘးရွိ ေအဒီ ေနအိမ္ေတာ္သို႕ ျပန္သြား ခဲ့သည္။ ညီလာခံကို ရပ္နား လိုက္ၿပီး မြန္းလြဲပိုင္း၌ ဆက္လက္ က်င္းပ ျပန္သည္။ ဦးေအးကို၏ မြန္းလြဲပိုင္း မိန္႕ခြန္းတြင္ က်ယ္ျပန္႕ေသာ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကတိ ေပးထား ျပန္သည္။ တိုင္းျပည္တြင္ ပုဂၢလိက လုပ္ငန္း မ်ားႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ကုန္သြယ္မႈ တို႕ကိုပါ အမွန္တကယ္ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ေပးမည္ဟု ေျပာဆို ခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံပိုင္ အေနႏွင့္ ေရနံ၊ သဘာဝ ဓာတ္ေငြ႕၊ ပုလဲ၊ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ ေက်ာက္မ်က္ ရတနာ လုပ္ငန္းမ်ား ကိုသာ ခ်န္ထားမည္ ျဖစ္သည္။
တတိုင္းျပည္လံုး တြင္သာမက သံတမန္ အသိုင္းအဝိုင္း ၌လည္း နားမလည္ ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြား ၾကသည္။ ႏိုင္ငံတကာ ေၾကးနန္း သတင္းပို႕ခ်က္ မ်ားတြင္ ျပည္သူ တို႕၏ ေက်နပ္ အားရမႈ မ်ားကို ေဖာ္ျပ ထားသည္။ ျပည္သူ လူထု၏ ေဒါသပုန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၂၆ ႏွစ္ တိုင္တိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ ခဲ့ေသာ တပါတီ စနစ္ႏွင့္ အာရွတိုက္၏ အတင္းၾကပ္ ဆံုးေသာ ဆိုရွယ္လစ္ စနစ္ တခုကို နိဂံုး ခ်ဳပ္ေစ ခဲ့သည္။
အမွန္ တကယ္ပင္ နိဂံုး ခ်ဳပ္ခဲ့ သည္လား။
ပို၍ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းေသာ အရာမ်ား ျဖစ္ေပၚ လာသည္။
ေနာက္တေန႕ ညီလာခံ က်င္းပေသာ အခါတြင္ ကိုယ္စားလွယ္ ေတာ္ႀကီးမ်ား တဦးၿပီး တဦး စင္ျမင့္ေပၚ တက္ကာ ဦးေနဝင္းအား တာဝန္ ဆက္လက္ ထမ္းေဆာင္ ပါရန္ တိုက္တြန္း ပန္ၾကား ၾကေလသည္။ ပထမဦးဆံုး စကားေျပာခြက္ ကိုင္သူမွာ ကခ်င္ ျပည္နယ္မွ ငယ္႐ြယ္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္ တဦး ျဖစ္သူ လာနန္ေဘာက္ ျဖစ္သည္။
သူက "တိုင္းရင္းသား စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈကို တည္ေဆာက္တဲ့ ေနရာမွာ အတိတ္ ကာလက ေတြ႕ႀကံဳ ခဲ့ရတဲ့ ခါးသီးေသာ အေတြ႕အႀကံဳမ်ား အရ ပါတီစံု စနစ္ကို က်င့္သံုးဖို႕ လံုးဝ မျဖစ္ႏိုင္ ဘူးလို႕ ယံုၾကည္ ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ပါတီစံု စနစ္ဟာ အထိန္းအကြပ္ မဲ့တဲ့ အလြန္အကြၽံ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ကို ခံယူ က်င့္သံုးတဲ့ အတြက္ ျပတ္သားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္၊ ထိေရာက္တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္၊ မွန္ကန္တဲ့ မူဝါဒ တို႕ကို ခ်မွတ္တဲ့ ေနရာမွာ အခက္အခဲနဲ႕ ႀကံဳေတြ႕ ႏုိင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အခုလို ႏိုင္ငံေတာ္ စီးပြားေရး ခိုင္မာ ေတာင့္တင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ အခါမွာ တပါတီ စနစ္ သည္သာ အထိ ေရာက္ဆံုး အသင့္ ေလ်ာ္ဆံုး ျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပ အပ္ပါတယ္" ဟု ေျပာၾကား ခဲ့သည္။
ဆက္၍ "ျမန္မာ့ ဆိုရွယ္လစ္ လူ႕ေဘာင္ ရွင္သန္ တိုးတက္ၿပီး လံုးဝ ဥႆံု ေအာင္ျမင္ လာတဲ့ အထိ ဥကၠ႒ႀကီး ကပဲ ဦးေဆာင္ ေပးသြား ပါရန္ ကြၽန္ေတာ္တို႕ လိုလား ေတာင့္တလ်က္ ရွိၾက ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဥကၠ႒ႀကီးနဲ႕ တကြ ႏိုင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တာဝန္မွ အနားယူရန္ တင္ျပျခင္းကို ကခ်င္ ျပည္နယ္မွ ပါတီ ညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက လံုးဝ သေဘာ မတူေၾကာင္း တင္ျပ အပ္ပါတယ္" ဟု ေျပာၾကား ခဲ့သည္။
ကယား ျပည္နယ္မွ ဦးေက်ာ္လိႈင္က "ပါတီစံု စနစ္ က်င့္သံုးလ်င္ လြတ္လပ္ေရး ဆံုး႐ႈံးရမည့္ အႏၱရာယ္ ျဖစ္ေပၚ လာႏိုင္သည္" ဟု ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ ခ်င္းျပည္နယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ တဦး ျဖစ္သူ ခန္မန္က "ပါတီစုံစနစ္ က်င့္သံုးေရး အတြက္ ျပည္သူ႕ ဆႏၵ ခံယူပြဲ ျပဳလုပ္ရန္ မလို" ဟု ႀကိမ္ဝါး သြားခဲ့သည္။ တနာသၤာရီတိုင္းမွ ပါတီ ယူနစ္ ေကာ္မတီဝင္ ဦးေမာင္ေမာင္ႏိုင္က "မဆလ ပါတီသည္ ျမန္မာျပည္၏ တခု တည္းေသာ ပါတီ အျဖစ္ အခိုင္အမာ ရပ္တည္ေနၿပီး ျဖစ္၍ တပါတီ စနစ္ ကိုသာလ်င္ ဆက္လက္ က်င့္သံုး သြားရမည္။ ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး အေနႏွင့္ ပါတီဝင္ အျဖစ္မွ ႏႈတ္ထြက္ရန္ မလိုအပ္ပါ" ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ မေကြးတိုင္းမွ ဦးခန္႕က "ပါတီစံု စနစ္သည္ မင္းမဲ့ ဝါဒႏွင့္ ကေမာက္ကမ စနစ္ တို႕ကို ျဖစ္ေပၚ ေစၿပီး တျပည္ႏွင့္ တျပည္၊ လူတန္းစား တခုႏွင့္ တခု၊ မိသားစု အတြင္း တဦးႏွင့္ တဦး၊ တ႐ြာႏွင့္ တ႐ြာ၊ တၿမိဳ႕ႏွင့္ တၿမိဳ႕ အၾကားတြင္ စည္းလံုး ညီၫြတ္မႈ ပ်က္ျပား ေစမည္" ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေျပာၾကား ခဲ့ၾကသည္။ အဆို ျပဳခ်က္ကို ေထာက္ခံေသာ သူမ်ားမွာ မႏၱေလးတိုင္းမွ ဦးသန္းထြန္းႏွင့္ ပဲခူးၿမိဳ႕မွ ဦးစံတင္တို႕ ျဖစ္သည္။ ဦးစံတင္က "ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီးသည္ ပါတီ အေပၚ မိဘသဖြယ္ ျဖစ္၍ ဆက္လက္ ေခါင္းေဆာင္မႈ ေပးပါရန္ ညီလာခံမွ ပန္ၾကား သင့္ေၾကာင္း" ေျပာခဲ့သည္။ ညီလာခံသည္ တခုေသာ အေရးအရာတြင္ အားလံုး တညီတၫြတ္ထဲ ရွိၾက ေလသည္။ လူတိုင္းက ဦးေနဝင္းအား ေက်းဇူး တင္ေၾကာင္း ေျပာၾကား ခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္တြင္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ အေဆာက္အဦကို ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီး ခဲ့ေသာ ျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေျပာၾကား ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
အဓိပၸါယ္ တခုထက္ ပို၍ ထူးျခားေသာ အေရးေပၚ ညီလာခံႀကီးသည္ ၂၅ ရက္ေန႕တြင္ ၿပီးဆံုး ခဲ့သည္။ ဦးေနဝင္းအား ပါတီ ဥကၠ႒ ရာထူးမွ ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ျပဳခဲ့ေသာ္လည္း ပါတီဝင္ အျဖစ္ ရွိေနဆဲ ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရး ဖြ႕ံၿဖိဳး တိုးတက္မႈ ေဆာင္႐ြက္ရန္မွာ ပိုမို အေရးႀကီးေၾကာင္း၊ ျပည္သူ႕ ဆႏၵ ခံယူပြဲ ျပဳလုပ္ရန္ မလိုဟု ကိုယ္စားလွယ္ မ်ားက ဆံုးျဖတ္ ခဲ့ၾကသည္။ ဦးစန္းယု ကိုလည္း ႏႈတ္ထြက္ခြင့္ ေပးခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္ ဦးေအးကို၊ ဦးစိန္လြင္၊ ဦးေက်ာ္ထင္၊ ဦးထြန္းတင္ တို႕မွာ ကံအေၾကာင္း မလွ၍ သူတို႕၏ လိုလားခ်က္ မ်ားကို အေလးထားျခင္း မခံခဲ့ရေပ။ သူတို႕ ဆက္လက္၍ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ရမည္ဟု ညီလာခံမွ ဆုံုးျဖတ္ ခဲ့သည္။
ျပည္တြင္း ျပည္ပရွိ ျမန္မာျပည္ကို ေစာင့္ၾကည့္ ေနၾက သူမ်ားသည္ ျဖစ္ရပ္ အစစ္အမွန္မွာ မည္သို႕နည္းဟု စိတ္႐ႈပ္ သြားၾကသည္။ ဦးေနဝင္းမွာ ညီလာခံ ပထမေန႕ တြင္ပင္ ထြက္ခြာ သြားၿပီး ေနာက္ေန႕ မ်ားတြင္ ေပၚမလာ ေတာ့ေခ်။ ပံုမွန္ အားျဖင့္ မဆလ ပါတီ ညီလာခံမ်ား က်င္းပသည္ ဆိုသည္မွာ အသင့္ ခ်မွတ္ ထားၿပီးေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မ်ားကို အတည္ျပဳရန္ အတြက္ ရာဘာ တံဆိပ္တံုး ႐ိုက္ႏွိပ္ျခင္း သေဘာသာ ျဖစ္ေလသည္။ ၂၆ ႏွစ္တိုင္ သက္ဦးဆံပိုင္ တပါတီ စနစ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေအာက္တြင္ ရွိေနခဲ့သည့္ ျမန္မာျပည္သည္ ပါတီ ဥကၠ႒ႀကီး တင္သြင္း လာေသာ အဆိုကို ဆန္႕က်င္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ ခဲ့ေခ်။ သို႕ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွာ အဘယ္နည္း။ သူကိုယ္တိုင္ ဖန္တီး ခဲ့ေသာ ပါတီ၏ အေျခခံအား ျဖစ္သည့္ ပါတီဝင္ မ်ားသည္ အာဏာရွင္ လက္ေဟာင္းႀကီးကို ကိုယ္ေမြးသည့္ ေမ်ာက္ ကိုယ့္ျပန္ေျခာက္ ဆိုသကဲ့သို႕ ပုန္ကန္ ၾကေလ ၿပီလား။
ႏိုင္ငံျခားမွ ေလ့လာသူ မ်ားမွာ စိတ္ေမာ လူေမာ အလုပ္မ်ား သြားခဲ့ ၾကသည္။ ဆန္းစစ္သူ မ်ားစြာမွာ မဲေပးပံု အသြင္အျပင္ကို ေလ့လာ ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က ေတြ႕ရွိသည္မွာ လူမ်ိဳးစု ေဒသမ်ားမွ ကိုယ္စားလွယ္ တို႕သည္ အဆိုျပဳခ်က္ကို ကန္႕ကြက္မဲ ေပးခဲ့ ၾကသည္။ လူမ်ိဳးစု ပုန္ကန္မႈမ်ား ရွိေန ေသာေၾကာင့္ နယ္ေျမ တည္ၿငိမ္မႈႏွင့္ ဆက္လက္ တည္ၿမဲမႈ တို႕မွာ အဓိက မ႑ိဳင္ ျဖစ္၍ ဤကဲ့သို႕ ကန္႕ကြက္ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ယူဆ ၾကသည္။ နည္းပါးေသာ ေထာက္ခံမႈ တို႕မွာ ေအးခ်မ္းသည့္ အလယ္ပိုင္း ေျမျပန္႕ ေဒသမွ ျဖစ္သည္။ ညီလာခံမွ ဦးေနဝင္း ႐ုတ္တရက္ ထြက္သြားျခင္းမွာ ဦးေနဝင္း လက္မွ အာဏာ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၿပီဟု ၫႊန္းဆို ျခင္းပင္ေလာ ဟူ၍ ပေဟဠိ တရပ္ ျဖစ္ေနသည္။ သို႕ရာတြင္ စီးပြားေရး ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈ ျပဳလုပ္ ေပးမည္ ဟူေသာ ကတိေၾကာင့္ စိတ္အား ထက္သန္ ေနၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားမွ ေလ့လာသူ မ်ားသည္ ထိုသို႕ေသာ အထင္အျမင္ တို႕ကို ဂ႐ ုမစိုက္ၾက ေတာ့ေခ်။ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေစာင့္ဆိုင္း ေနခဲ့ၾကသည့္ အခ်ိန္ ေရာက္ရွိ လာေပၿပီ။ သံယံဇာတ ႔ကယ္ဝေသာ ျမန္မာျပည္ တံခါးပြင့္ ေပေတာ့မည္။
လမ္းမ်ား ေပၚမွ ျပည္သူတို႕မွာ ထိုသို႕ေသာ ထင္ျမင္ ဆန္းစစ္ခ်က္ မ်ားေၾကာင့္ စိတ္ေတြေဝ ႐ႈပ္ေထြးၾက ကုန္၏။ ေလ့လာသူ မ်ားသည္ ညီလာခံ၏ ဗန္းျပ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ မ်ားကို မယံုၾကည္ ၾကေပ။ အာဏာရွင္ ဦးေနဝင္း၏ အက်င့္ စ႐ိုက္ကို သိထား ၾကေသာေၾကာင့္ "နံပါတ္ တစ္" အသက္ရွင္ ေနေသး သေ႐ြ႕ ကာလ ပတ္လံုး အေျပာင္းအလဲ မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္ ေနၾကသည္။ သမၼတႀကီး ႏွင့္လည္း မဆိုင္၊ ပါတီ ဥကၠ႒ႏွင့္လည္း မဆိုင္ သူသာလွ်င္ ဗိုလ္ျဖစ္၏။ ေနဝင္းမွာ ေနဝင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။
"သူ႕ရဲ႕ တကယ့္ ဆႏၵကို ဖီဆန္ၿပီး ညီလာခံက မဲေပးၾကမယ္ ဆိုတာ မစဥ္းစားရဲ စရာပဲ။ ျပည္သူ႕ ဆႏၵ ခံယူပြဲကို အဆိုတင္ၿပီး ညီလာခံကို ပယ္ခ် ေစတာက ေနဝင္းဟာ ဇာတ္စင္ေပၚ ကေန သိကၡာရွိရွိနဲ႕ ကန္႕လန္႕ကာ ေနာက္ကို ဝင္သြားၿပီး ႀကိဳးဆြဲ ႏိုင္ေအာင္ အကြက္ဆင္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါက အာဏာ ဆက္လက္ တည္ၿမဲေအာင္ ႀကံစည္တဲ့ စဥ္းလဲမႈႀကီး တခု ျဖစ္တယ္။ အခု လူတိုင္းဟာ ေခါင္းေဆာင္ ေဟာင္းႀကီးကို သတိရ ေနၾက ေတာ့မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ျပည္သူ႕ ဆႏၵ ခံယူပြဲကို အဆို ျပဳခဲ့တာက ဦးေနဝင္း၊ ဒါ ညစ္ပတ္တဲ့ ညီလာခံက ပယ္ခ် ခဲ့တာပဲလို႕ သမိုင္း စာမ်က္ႏွာမွာ သူ႕အတြက္ ေနရာ က်န္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါ သူ႕ စိတ္ကူးပဲ" ဟု ျမန္မာ မိတ္ေဆြ တဦးက ေကာက္ခ်က္ ခ်ခ့ဲသည္။
ေနာင္ျဖစ္ေပၚ လာေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ားက ဤသံုးသပ္ခ်က္ မွန္ေၾကာင္း သက္ေသ ထူလာသည္။ ျမန္မာျပည္သည္ ပြင့္လင္း လြတ္လပ္ေသာ ေခတ္သစ္ တခုသို႕ ဝင္ေရာက္ လာျခင္း မဟုတ္ဟု ခ်က္ခ်င္း သိသာ လာေတာ့သည္။ ယင္း ဇူလိုင္လ၏ ထူးျခားေသာ ရက္သတၲပတ္ ကုန္ဆံုးခ်ိန္တြင္ သမၼတႀကီးႏွင့္ မဆလ ပါတီ ဥကၠ႒ ရာထူး တို႕ကို ဆက္ခံမည့္ သူအား ေ႐ြးခ်ယ္၍ ေၾကညာ လိုက္ၾကသည္။ အေ႐ြးခ်ယ္ ခံရသူမွာ လူယံုေတာ္ႀကီး ဦးစိန္လြင္ပင္ ျဖစ္ေပ ေတာ့သည္။
အမွန္တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မတ္လ (၁၂) ရက္ ႏွင့္ (၁၃) ရက္ ရန္ကုန္စက္မႈ တကၠသိုလ္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား
အျပည့္အစံုသို႕ >>>
ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္မ်ား
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု (၂၀) ႏွစ္ေျမာက္ အထူးထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္
အျပည့္အစံုသို႕ >>>
အျပည့္အစံုသို႕ >>>
ABSDF (မကဒတ) ဥကၠဌ ရဲေဘာ္သံခဲ မွ
ရွစ္ေလးလံုး ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံု (၂၀) ႏွစ္ေျမာက္ အခမ္းအနားသို႕ ေပးပို႕ေသာ သ၀ဏ္လႊာ
အျပည့္အစံုသို႕ >>>
http://saiwunna.blogspot.com/feeds/6556862263118997973/comments/default
ရွစ္ေလးလံုးအေမြေတြကို ကာကြယ္ၾကရမယ္
ရဲေဘာ္ဖိုးသံေခ်ာင္း
နအဖရဲ႕လမ္းျပေျမပံုဟာ (၇) ခ်က္လို႔ ဆိုေပမယ့္ ေရးမထားတဲ့ အခ်က္တခ်က္ရွိေနတာကို သတိ ထားမိၾကသလား မသိပါ။ အဲဒါက တျခားမဟုတ္ပါ၊ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္ေစ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ရဲ႕ လက္ရာမေပၚဘဲ ဇီ၀ိန္ခ်ဳပ္ေစေရး ျဖစ္ပါတယ္။
သူတို႔ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲက "ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား" ဆိုတဲ့ အခန္းမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို အခ်ိန္မေရြး အေရးယူ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ေအာင္ အခ်က္အလက္ေတြ ဖန္တီးထားပါတယ္။ အဲဒီမွာပါတဲ့ အင္မတန္ေ၀၀ါးတဲ့ စာပုိဒ္ေတြက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ၿခိမ္းေျခာက္ေနမွာ မလြဲ ပါဘူး။ ဥပမာျပရရင္ "စည္းကမ္းျပည့္၀ေသာ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီကို လက္ခံက်င့္သံုးရမည္" ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္က ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ားရယ္လို႔ တခန္းပါေနတာကိုက အေတာ့္ကို ဆန္းေနတာပါ။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအခန္းမွာပဲ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ "(က) လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ံုးခြင့္ရွိသည္။ (ခ) ေရြးေကာက္ပြဲမ်ားတြင္ ပါ၀င္ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ရွိသည္" လို႔ ေရးထားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတရပ္ဟာ ဒါပဲလုပ္ႏိုင္သလားလို႔ ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။
ကိုယ္ယံုတာကို ေဟာေျပာ၀ါဒျဖန္႔ခြင့္ မရွိဘူးလား။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္ ထုတ္ပိုင္ခြင့္ မရွိဘူးလား။ လွည့္လည္ဆႏၵျပဖို႔ စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားခြင့္ မရွိဘူးလား။ ေမးစရာေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ နအဖ လိုလားတဲ့ ပါတီအဖြဲ႕အစည္းဆိုတာ တစညလို "စစ္သားကဲ့သို႔ စည္းကမ္းရွိ၍ စစ္သားကဲ့သို႔ နာခံ" တဲ့ ပါတီမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေန႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ လုပ္ေနတာေတြဟာ သူတို႔ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒနဲ႔ မညီၫြတ္ဘူးလို႔ အခ်ိန္မေရြး အျပစ္ရွာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ေမ့လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တားဆီးပိတ္ ပင္ဖို႔ တိုက္႐ိုက္ရည္ရြယ္ၿပီး သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲဆိုတဲ့ အခန္းလိုဟာကေတာ့ ေျပာေနစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ကေလးဆန္လိုက္ေလလို႔သာ မွတ္ခ်က္ခ်ရမယ့္ဟာမ်ိဳးပါ။
တေလာကေတာ့ နအဖဟာ ပါတီအဖြဲ႕အစည္းေတြ ျပန္လည္မွတ္ပံုတင္ရမယ္လို႔ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က မွတ္ပံုတင္ရာမွာ လိုက္နာရမယ့္ စည္းကမ္းေတြအေၾကာင္း ဘာမွမေျပာပါဘူး။ အရင္လိုပဲ မွတ္ပံုတင္တဲ့ပါတီဟာ သူတို႔ရဲ႕ ၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပြဲကို ၀င္ရမယ္၊ မ၀င္ရင္ မွတ္ပံုတင္ ခြင့္ မေပးဘူးဆိုရင္ ဒီခ်ဳပ္ဟာ ေခ်ာက္က်ေတာ့မွာပါ။ ဒီထုတ္ျပန္ခ်က္ဟာ ဒီခ်ဳပ္ကို တိုက္႐ိုက္ ဦးတည္တာပဲလို႔ဆိုရင္ မမွားဘူး ထင္ပါတယ္။ သူတို႔ လက္ညိႇဳးၫႊန္ရာ ေရျဖစ္ရတဲ့ "အမ်ိဳးသား ညီလာခံ" မွာ ဒီခ်ဳပ္ကို ျပန္၀င္ခိုင္းလို႔ မရတဲ့ေနာက္မွာ သူတို႔အမိန္႔ေပးသမွ် ေခါင္းညိတ္ရမယ့္ လႊတ္ေတာ္ထဲကို ၀င္ဖို႔ ေထာင္ေျခာက္ဆင္တာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ျမင္သာပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္ကို ေရွ႕တိုးလည္း လွည္းတုတ္၊ ေနာက္ဆုတ္လည္း ထမ္းပိုးျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားတာပါပဲ။
ေျပာရရင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဟာ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီးရဲ႕ အသီးအပြင့္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံု မေပၚေပါက္ခဲ့ရင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ ေပၚမလာ ႏိုင္ပါဘူး။ လက္ရွိအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္ရဲ႕ ေရွ႕တန္းကို ေရာက္လာ ခ်င္မွ ေရာက္လာမွာပါ။ အခု ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုရဲ႕ အေရးပါတဲ့ ေအာင္ပြင့္-အေမြဆိုလို႔ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္တခုသာ က်န္ပါေတာ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နအဖ ဘက္က ေျပာရရင္ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို ေခ်မႈန္းလိုက္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ရွစ္ေလးလံုးရဲ႕ အေမြနဲ႔ အစဥ္အလာေတြကို တစမက်န္ ဖ်က္သိမ္းလိုက္ႏိုင္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔စစ္အုပ္စု အဆက္ဆက္အတြက္ လက္စားေခ်လိုက္ႏိုင္ရာက်သလို သူတို႔ေရွ႕ေရးအတြက္ အႀကီးမားဆံုး အေႏွာင့္အယွက္ အတားအဆီးကိုလည္း ဖယ္ရွားလိုက္ႏိုင္တာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
တဆက္တည္းမွာ နအဖဟာ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုရဲ႕ ေဘးထြက္ပစၥည္းလို႔ဆိုရမယ့္ ၿငိမ္းအဖြဲ႕ ေတြကို ဖ်က္သိမ္းတာလည္း ဆက္လုပ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ေရွ႕နဲ႔ ေနာက္ပဲကြာမွာပါ။ ဒီေနရာမွာလည္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး လက္သယ္မေပၚဘဲ ဘ၀ေျပာင္းေအာင္ လုပ္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။
စစ္အစိုးရဟာ စစ္တိုက္သလိုပဲ ရန္သူကို အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ျပဳန္းတီးေစတဲ့ေနာက္ ကိုယ့္ဘက္က ပိုင္ ေလာက္ၿပီဆိုေတာ့မွ ရန္သူကို အျပတ္ေခ်မႈန္းတာ လုပ္မလို႔ ျပင္ဆင္ေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္း ေျပာရရင္ သူမ်ားကို ထိပ္တိုက္မေတြ႕ နဲ႔လို႔ေျပာၿပီး နအဖက သူ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္မွန္သမွ်ကို ထိပ္တိုက္လိုက္ေတြ႕၊ စိမ္ေခၚေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေန႔ ဗမာျပည္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲရဲ႕ ဗဟိုခ်က္ဟာ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုရဲ႕အေမြ၊ အႂကြင္းအက်န္ ေတြကို အျမစ္ျဖဳတ္ဖို႔ လုပ္ေနတာနဲ႔ အဲဒါကို ျပန္တြန္းလွန္မႈတို႔ရဲ႕ တိုက္ပြဲပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတိုက္ပြဲဟာ နအဖအတြက္ေရာ၊ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ဆန္႔က်င္ေနသူေတြအတြက္ပါ အင္မတန္မွ အေရးပါပါတယ္။ ဘယ္သူ႕ဘက္ကမွ အ႐ံႈးမခံႏိုင္ပါဘူး။ ႐ံႈးလိုက္ရင္ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ဆံုး႐ံႈးမႈ ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ အရင္ ရရွိထားတာေတြ အကုန္ျပဳတ္သြားတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီခ်ဳပ္ဘက္က ႐ံႈးတာဟာ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ဘက္ေတာ္သားေတြဘက္က ႐ံႈးတာျဖစ္မွာမို႔ ဒီပဋိပကၡမွာ ဒီခ်ဳပ္နဲ႔အတူ တသားတည္း ရပ္တည္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာေျပာဖို႔လိုတာက ဒီခ်ဳပ္ အတြက္ဆိုရင္လည္း အခုအခ်ိန္မွာ ျပည္တြင္းက ျပည္သူလူထုမွတပါး တျခားဘယ္သူ႔ကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္အားထားလို႔မျဖစ္ပါဘူး။ က်န္တာ အားလံုးဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
နအဖဟာ သူတို႔လိုခ်င္တာကို မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုတာကို သူမ်ားေတြ မသိ သိေအာင္ ေဖာ္ျပေနတာကို အားလံုးသတိျပဳမိၾကပါလိမ့္မယ္။ သူတို႔ရဲ႕ေမာက္မာမႈ၊ သူတို႔ရဲ႕ရက္စက္မႈနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ အၾကပ္ကိုင္ရင္ ရလိမ့္မယ္လို႔ တြက္ထားၾကပါတယ္။ တဘက္မွာလည္း သူတို႔ဟာ ေရြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ ဖဲခ်ပ္ကို ခ်ကစားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အတိုက္အခံေတြထဲမွာ၊ ၿငိမ္းအဖြဲ႕ေတြ ထဲမွာ၊ ေနာက္ၿပီး တိုင္းရင္းသားေတြထဲမွာ အက္ေၾကာင္းေတြ ေပၚေစခ်င္တဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီလိုကစားလိုက္ရင္ အင္အားနည္းသူေတြ၊ ရပ္တည္ခ်က္ မခိုင္မာသူေတြ စိတ္လႈပ္ရွားတတ္တယ္ ဆိုတာကို သူတို႔သိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေရွ႕လာမယ့္ ကာလတခုမွာ ဒီလိုအခ်င္းအရာေတြ ေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကို နအဖက ဖန္တီးလာမယ့္ သေဘာရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုအခ်ိန္မွာ အခ်င္းခ်င္း ေသြးကြဲေအာင္ လုပ္တာမွန္သမွ်ဟာ နအဖအႀကိဳက္ လုပ္တယ္လို႔ ေျပာရပါမယ္။
တကယ္က်ေတာ့ နအဖရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုေရာ၊ ေရြးေကာက္ပြဲေရာဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာမွ အက်ိဳး မရွိ႐ံုမက အဲဒါေတြ ေအာင္ျမင္သြားလို႔လည္း ျပည္သူေတြရဲ႕ နအဖဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ကို ေလ်ာ့ နည္းေစမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အာဏာရွင္ေတြ ဖန္တီးထားတဲ့ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒဆိုတာေတြဟာ အဲဒီ အာဏာရွင္ေတြ နန္းက်ရင္ ေပ်ာက္သြားတတ္တာပါပဲ။ ဗမာျပည္သမိုင္းမွာ ေပၚခဲ့ဖူးတဲ့ ဖြဲ႕စည္း ပံုအေျခခံဥပေဒ ႏွစ္ခုစလံုးဟာ အာဏာသိမ္းသူေတြေၾကာင့္ ႐ုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိုကေရစီ တိုက္ပြဲကာလ ရွည္ၾကာေနတာ၊ အခက္အခဲနဲ႔ ေပးဆပ္ရမႈေတြ မ်ားလြန္းေနတာတို႔ကို စိတ္မရွည္၊ တင္းမခံႏိုင္သူေတြကိုေတာ့ ဒီနအဖရဲ႕သ႑ာန္ အရ ေအာင္ပြဲေတြက ေတြေ၀၊ တု႔ံဆိုင္းတာေတြ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေစပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုနဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး အာဇာနည္ေတြအေပၚ သစၥာရွိသူေတြရဲ႕ ပိုင္း ျဖတ္ခ်က္ကိုေတာ့ နည္းနည္းမွ ႏွဲ႔ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ။
ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္တြင္ ျပဳလုပ္ေသာ ၇ ဇူလိုင္ အခမ္းအနား မွတ္တမ္းတင္ျခင္း
အေ၀းေရာက္ျမန္မာမ်ားအတြက္ ျမန္မာသင္ပုန္းၾကီးဖတ္စာ
သမိုင္း၀င္ ျဖစ္ရပ္မ်ား
ကိုနစ္ေနးမန္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္ ။
ဒီပရဂၤ
ပုံျပင္ထဲက ၿမ့ဳိလည္းမဟုတ္
ဒ႑ာရီထဲက ၿမ့ဳိလည္းမဟုတ္
ရာဇ၀င္ထဲက ၿမ့ဳိတစ္ၿမ့ဳိ
ပုဂံေခတ္ထဲက ရွိတဲ့ ၿမ့ဳိတစ္ၿမ့ဳိ
လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၇၀၀ေက်ာ္တည္းက ရွိတဲ့ၿမ့ဳိတစ္ၿမ့ဳိ
သမုိင္း၀င္ ၿမ့ဳိတစ္ၿမ့ဳိ။
ဒီၿမ့ဳိကုိ ကတူးလူမ်ဳိးေတြ တည္ေထာင္ခဲ့တယ္
အေလာင္းစည္သူမင္း
တုိင္းခန္းလွည့္လည္ရင္း
ေျမာက္ဘက္အရပ္အေရာက္
အေရွ႔ဘက္ကနတ္ေတြ ဆိတ္ေယာင္ေဆာင္
ေရေသာက္မယ့္ဟန္ ျမည္သံေပးတာကုိ အစြဲျပဳလုိ႔
ဒီၿမ့ဳိ ဒီနာမည္ တြင္ခဲ့ရ။
အေရွ႕မွာ ဧရာ၀တီ
အေနာက္မွာ ခ်င္းတြင္း
မနီးေ၀းမွာ မူးျမစ္နဲ႕
စုိက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းေတြ ျဖစ္ထြန္းခဲ့တယ္။
သာသနိက အေဆာက္အအုံေတြေပါမ်ား
ရဟန္းပညာရွိ လူပညာရွိေတြ ထြန္းကား
တျခားၿမ့ဳိေတြနဲ႕ စီးပြားကူးသန္းသြားလာဖုိ႔ လြယ္ကူ
ဘုိးေတာ္ဘုရား လက္ထက္ စစ္တမ္းေတြအရ
အစည္ကားဆုံးၿမ့ဳိ ၁၂ ၿမ့ဳိထဲက ၿမ့ဳိတစ္ၿမ့ဳိ။
အေလာင္းဘုရား လက္ထက္မွာ
အိမ္ေရွ႕စံ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဒီၿမ့ဳိကုိစားရ
ဘုိးေတာ္ဘုရားလက္ထက္မွာ စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ
ေနမ်ဳိးသူရ ရဲေခါင္ဘြဲ႔နဲ႔ ဒီၿမ့ဳိရဲ့ၿမ့ဳိ၀န္
ဘုံခန္းပ်ဳိ႔ဆရာ အရွင္အဂၢသမာဓိ
စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလ
မုံတုိင္ပင္ ဆရာအရွင္၀ံသ
အတုလ ဆရာေတာ္ အရွင္ယသ
ျမသိန္းတန္ ဆရာေတာ္အရွင္ဇိန
အယူေတာ္မဂၤလာဦးႏုိး
ဒါ ဒီၿမ့ဳိသား ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြ
ဒီၿမ့ဳိမွာ
မင္းတုန္းမင္းကုိ ပုန္ကန္ျခားနားတဲ့
ပတိမ္းမင္းသား ခုိလႈံခ့ဲဖူးတယ္
ဒီၿမ့ဳိကေန
ေကာက္က်စ္ယုတ္မာတဲ့ ၿမ့ဳိ၀န္ဦးမွန္း
ေအာက္ျပည္ကုိ ထြက္ေျပးခဲ့ရတယ္
ဒီလုိနဲ႔
ဒီၿမ့ဳိမွာ
သူရဲေကာင္းေတြ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရတယ္
ဒီၿမ့ဳိမွာ
သစၥာေဖာက္ေတြ အေတာင္ေပါက္ခဲ့ၾကတယ္
ဒီၿမ့ဳိမွာ
လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္
သူ႔ဆိုင္ကယ္ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရတယ္
ဒီၿမ့ဳိမွာ
အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္
ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္
ဒီၿမ့ဳိမွာ
အံႀကိတ္ရ တက္ေခါက္ရတဲ့
အျဖစ္အပ်က္ေတြ ရွိခဲ့တယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့
မုိးနည္းတဲ့ ဒီေဒသ
ေဆာင္းတြင္းအခါ သမယမွာ
မုိးရြာဖုိ႔မဆုိထားနဲ႕
မုိးအုံ႔ဖုိ႔ေတာင္ အေၾကာင္းမရွိေပမဲ့
႐ုတ္တရက္ မုိးႀကီးရြာခ်လုိက္တယ္
ဆင္ေျခရာေတြေတာင္
တိမ္ေကာပေပ်ာက္သြားေအာင္ရြာတဲ့ မုိးမုိ႔
အညာအေခၚ ဆင္ရာတိမ္းမုိးတဲ့ေလ။
မုံရြာ-ေရဦးလမ္းကုိ ျဖတ္သန္းရင္း
ဒီၿမ့ဳိကုိ ကားေပၚက လွမ္းၾကည့္မိတဲ့အခါ
အတိတ္တေစၦက ငါ့ကုိ ေျခာက္လွန္႔ေနေလရဲ့။ ။
ၾကည္ေမာင္သန္း
ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၀၈
(မွတ္ခ်က္ - ဇြန္လထုတ္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ ၇ တြင္ ပါရိွေသာ ကဗ်ာကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ကာယကံရွင္မ်ားထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခ့ဲပါ။ ယခု ကဗ်ာ ထဲ့သြင္း ေဖာ္ျပမႈေၾကာင့္ ခ်ယ္ရီမဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ကိုေဌးေအာင္ကို အလုပ္မွထုတ္ပစ္ရန္ စာေပစီစစ္ေရးက ဖိအားေပးခဲ့သည္။)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://saiwunna.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.