Gain on Aid
Nargis Relief
ႏွင္းပြင့္၊ ဉာဏ္က်ယ္၊ နားကားေလး၊ ညိဳလံုးတို႔ရဲ႕ နာဂစ္ကယ္ဆယ္ေရး
http://feeds.feedburner.com/~r/blogspot/fvgd/~3/278691381/burma.html
http://feeds.feedburner.com/~r/blogspot/fvgd/~3/278464274/x_27.html
အဆိုးဆံုးအတြက္ ျပင္ဆင္
X
http://feeds.feedburner.com/~r/blogspot/fvgd/~3/278405506/x.html
PREPARE for the WORSE.
X
A Scene
၈၈ မတ္လ ကိုဖုန္းေမာ္ ေသၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ သတင္းေတြထြက္လာတာက ေက်ာင္းသားနဲ႔ အရပ္သား ရန္ျဖစ္ၾကလို႔ လံုထိန္းေတြက ေက်ာင္းသားေတြကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လို႔ ေသကုန္ၾကၿပီ စသျဖင့္ ေျပာဆို ေနၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက လံုထိမ္းဆိုတာ ဘာလည္းဆိုတာ သိပ္နားမရွင္းခဲ့။ ေနာက္ ရန္ျဖစ္တာနဲ႔ ပစ္တယ္။ ေနာက္ သိပ္မၾကာပါ။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ တဖက္ကားလမ္းမွာ ရွိတဲ့ မိန္းထဲမွာ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ - ပင္မ) ထဲမွာ ဆႏၵျပၾကပါၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ တရားေဟာ၊ ဆႏၵျပၾကတယ္။ အဲသည့္ထဲမွာ စီးကရက္ သြားေရာင္းတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ပထမပိုင္းရက္ေတြဆို အေတာ္ကို ၿမိဳးၿမိဳးျမတ္ျမတ္ရၾကတယ္။ သူတို႔ သြားေရာင္းရမွာကို ေပ်ာ္ေနတယ္။ ၁၆ ရက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြ အျပင္ကို ခ်ီတက္ၾကတာ အင္းလ်ားကန္ေပါင္မွာ အ႐ုိက္ခံၾကရတယ္။ အဲဒီအထဲ သူတို႔ပါ ပါသြားတယ္။
သူတို႔ အဲသည့္ေန႔က အိမ္ကို ျပန္ေရာက္တာေတာင္း ကံေကာင္းလို႔ ဆိုရမယ္။ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ လံုထိန္းကားေပၚ ပစ္တင္တာခံရၿပီး ေနာက္ တရက္ႏွစ္ရက္ၾကာမွ ျပန္လႊတ္တယ္။ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္ သာသာရွိေပမယ့္ အားလံုး အထုအေထာင္း အကန္အေက်ာက္ ခံရတယ္၊ ေရာင္းလို႔ရသမွ်ေငြနဲ႔ ပစၥည္းေတြလည္း အသိမ္းခံရတယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေသတယ္လို႔ သူတို႔ ျပန္ေျပာျပတယ္။
က်ေနာ္ ထင္တာ ၁၆ ရက္ေန႔ တံတားနီအေရးအခင္း ျဖစ္ၿပီး ေနာက္တရက္လို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းသားေတြက ပင္မ၀င္းတံခါးႀကီးကို ပိတ္၊ ခံုေတြ ခ်ထားၿပီး အဲသည့္ တံခါးနားမွာ စုေနတယ္။ ေနာက္ ပိတ္စအျဖဴေပၚမွာ ေက်ာင္းသားမ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပေနၾကသည္ လို႔ ေရးၿပီး အဲဒီအ၀င္၀ရဲ႕ ဟိုဖက္ ဒီဖက္မွာ ခ်ီၿပီးခ်ိတ္ဆဲြထားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ညေန (၂) နာရီေလာက္ကေန စၿပီး က်ေနာ္တို႔ စာတိုက္ေရွ႕မွာ ရွိတဲ့ ကားဂိတ္ကေန သြားၾကည့္ေနခဲ့တယ္။
တေျဖးေျဖးနဲ႔ လံုထိမ္းကား တီအီးကားေတြ အျပည့္နဲ႔ တကၠသိုလ္ ဓမၼာ႐ံုထဲ ထိုးထားၿပီး၊ တေျဖးေျဖးေနရာ ယူတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဒိုင္နာလို ကားအျဖဴ အသစ္စက္စက္ အမိုးပြင့္ေတြမွာ အနီေရာင္ ေဆးျခယ္ထားတဲ့ ႀကိမ္ဒိုင္းေတြကာၿပီး လံုထိမ္းေတြက တကၠသိုလ္စာတိုက္ ေရွ႕က ကားဂိတ္ေရွ႕မွာ လာထိုးၿပီး၊ အားလံုးဆင္းလာတယ္။ ေနရာယူတယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ လူအုပ္စုကို လာေမာင္းထုတ္တယ္။ အဲသည္လို ေနရာယူတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းထဲက ေက်ာင္းသားေတြက လူသတ္ေကာင္ေတြ၊ ေခြးေတြလုိ႔ လွမ္းေအာ္တယ္။
အဲသည္အခ်ိန္ ႏိုင္းတူးႏိုင္း စလြန္းကာ အနက္တစ္စီးကို ေရွ႕ေနာက္ လံုျခံဳေရးယူထားတဲ့ ကားႏွစ္စီး ညႇပ္ၿပီးေရာက္လာတယ္။ အဲဒီကားေတြက စာတိုက္ေရွ႕က နဂိုအ၀ိုင္းေနရာေဟာင္းမွာ ရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီကားထဲက လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ က်ေနာ္ေဘးက လူႀကီးတစ္ေယာက္က အဲဒါ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီး မင္းေခါင္ဆိုတာေပါ့လို႔ ေျပာျပတယ္။ သူေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္က လွည္းတန္းဖက္ကေန အထုတ္ေတြဆဲြၿပီး လာေနတာ ေတြ႕ေတာ့ သူက အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို သြားေခၚခိုင္းတယ္။ အဲသည့္ႏွစ္ေယာက္ကို လံုထိမ္းအုပ္စုက ၀ုိင္းၿပီး ဂုတ္က ဆဲြၿပီး သူ႔အနားကို ေခၚလာတယ္။
သူက အဲသည္လို ဂုတ္ကမဆဲြနဲ႔လို႔ လွမ္းေျပာၿပီး၊ သူတို႔ အိတ္ေတြထဲက ပစၥည္းေတြ အထုတ္ခိုင္းတယ္။ သူတို႔ဆဲြထုတ္လိုက္ေတာ့ ေဆးလိပ္ အစည္းႀကီးေတြရယ္၊ ေငြအခ်ဳိ႕နဲ႔ စာအုပ္ေတြ ထြက္လာတယ္။ အဲဒါေတြ အားလံုးသိမ္းခိုင္းလိုက္ၿပီး ခုနက ေက်ာင္းသားႏွစ္ေယာက္ကို ဓမၼာ႐ံု၀င္းဖက္ကို ဆဲြေခၚသြားတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အထဲကေန ေက်ာင္းသားေတြ ေဟ့ငါတို႔ လူေတြပါသြားၿပီး၊ မင္းတို႔ မတရားမလုပ္နဲ႔လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။ သူတို႔ ေဒါသေတြ အေတာ့္ကို ထြက္ေနတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး က်ေနာ္တို႔ ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ လူအုပ္ကို လုံထိမ္းတပ္ဖဲြ႕ေတြက ထပ္ၿပီး ေျခာက္ထုတ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ ကပ္ေနတဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးနားကို ထပ္ဆုတ္ရတယ္။ အဲဒါကို တစ္ခါ လိုက္ေမာင္းထုတ္ေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲအထိ ၀င္ေျပးရတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး လူစုခဲြဖို႔၊ ေက်ာင္းတံခါးကို ဖြင့္ဖို႔ ေလာစပီကာကေန လွမ္းေျပာတယ္။ ေနာက္ မ်က္ရည္ယိုဗံုး ပစ္သံေတြၾကားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဖက္ကိုပါ လွမ္းပစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ပါ ထပ္ေျပးရတယ္။ အဲဒီမွာတင္ သူတို႔ ေက်ာင္းထဲကို ေလးဖက္ေလးတန္ကေန ၀င္စီးေတာ့တာပါဘဲ။
တခ်ဳိ႕ က်ေနာ့္တို႔ ရပ္ကြက္ဖက္ကို ေဖာက္ၿပီးေျပးလာႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြရွိတယ္။ မ်က္ရည္ယိုဗံုး ဒဏ္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးေတြေယာင္ေနၿပီး မ်က္ရည္ေတြၾကေနတယ္။ သူတို႔ ေဒါသေတြ ထြက္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ဖမ္းကုန္ၿပီ၊ ႐ိုက္ကုန္ၿပီ၊ သတ္ကုန္ၿပီလို႔ သူတို႔ ငိုယိုၿပီး ေျပာၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အရပ္ထဲက လူေတြကေတာ့ လက္ကိုင္ပု၀ါေတြ၊ ေရစြတ္ေပး၊ တခ်ဳိ႕ေျပးလို႔ ဒဏ္ရာရသူေတြကို ေဆးထည့္ေပးနဲ႔ လုပ္ေပးေနၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္သူ၊ ရပ္ကြက္သားေတြရဲ႕ မ်က္လံုးေတြမွာ ေဒါသအေငြ႕ေတြ ေတြ႔ရေပမယ္၊ သူတို႔လည္း ဘာမွမတက္ႏိုင္ေၾကာင္း မ်က္ႏွာေပးေတြနဲ႔ စကားမျပန္ဘဲ ျပန္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕မိန္းမႀကီးေတြဆို ငိုၿပီး ေအး သူတို႔က ဒီလိုဘဲ မိုက္႐ိုင္းတယ္ သားတို႔၊ အေမတို႔ ငယ္ငယ္ကလည္း သည္လိုအႀကိမ္ႀကိမ္ ၾကံဳခဲ့ရဘူးတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။
ညေနေစာင္း အေျခအေနေအးေလာက္မွ အခ်ဳိ႕သူေတြလည္း ထြက္ၾကည့္ၾကေတာ့ က်ေနာ္ပါ ထပ္လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အဲသည့္နားမွာ ကပ္ၿပီးခိုးၾကည့္ေနသူေတြက ေဒါသကထထြက္၊ မ်က္ရည္ေတြက က်ၿပီး အခ်ဳပ္ကားေတြေပၚ တင္သြားတာ အေတာ္မ်ားတယ္။ သူတို႔ ကားေတြေပၚက ေအာ္သြားၾကတယ္တဲ့။
က်ေနာ္တို႔ကို ခုနေက်ာင္းေလးနားကေန လံုထိမ္းေတြက ဆက္မသြားခိုင္းပါဘူး။ လူအုပ္နဲ႔ သူတို႔နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထားတယ္။ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ အျပန္အလွန္ ေဒါသေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္သားေတြက အမ်ားစုနဲ႔ ေက်ာင္းသားအခ်ဳိ႕ ပါပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနက ေက်ာင္းသားေတြ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးႀကီးလည္း ပြင့္ေနပါတယ္။ ခ်ထားတဲ့ ခံုေတြလည္း က်ဳိးေၾက ပ်က္စီးေနၿပီး၊ ဖိနပ္ေတြ ျပန္႔က်ဲေနတာကိုဘဲ ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ လံုထိမ္းေတြ၊ စစ္သားေတြ ေက်ာင္းထဲကေန တေယာက္ခ်င္း တန္းစီျပန္ထြက္လာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ ၀ါးရင္းတုတ္ေတြ၊ ဒိုင္းေတြကိုင္ထားပါတယ္။ သူတို႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့ အေရအတြက္က အဲဒီအေပါက္၀ကေန ထြက္လာတာ ရာဂဏန္းမက ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြ အထဲမွာ ဘယ္ေလာက္ အဖမ္းခံရလို႔ သူတို႔လူ ဘယ္ႏွစ္ရာ ၀င္စီးဖို႔သံုးခဲ့သလည္း မခန္႔မွန္းႏိုင္ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုး သူတို႔ လမ္းေတြ ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီညက ေန၀င္မီးၿငိမ္းအမိန္႔ ထုတ္တယ္ ထင္တာပါဘဲ။
က်ေနာ္ အဲဒီတုန္းက (၇) တန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ဘဲ ရွိပါေသးတယ္။ က်ေနာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးအသိအျမင္ေတြ၊ ႏိုင္ငံအတြက္ တခုခုလုပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတာကို အစပ်ဳိးေစခဲ့တာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြပါလို႔ ေျပာရမွာပါ။ အဲဒီေန႔က မ်က္၀ါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ပါ။ က်ေနာ္ မ်က္လံုးထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ကား တစ္ကားလို ျပန္ျမင္ေယာင္ ေနႏိုင္တုန္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ေတြ ဆႏၵျပၾကတာလည္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ကို ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ၾကတာလည္း၊ သူတိုေတြက ရန္သူေတြလား စသျဖင့္ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ စဥ္းစားခဲ့မိတယ္၊ ေမးခြန္းေတြ ေမးၾကည့္ခဲ့ဘူးတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ အခု က်ေနာ္ သည္ေန႔ သိပါသည္။ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ဆိုတာ သိပါသည္။
The Place of Diamond of Jubilee
တကၠသိုလ္စိန္ရတုအေဆာက္အအံု ေနရာသည္ . . .
တေန႔က အြန္လိုင္းေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္နဲ႔ ဆံုရင္းနဲ႔ သူနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက တခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း ေမးမိတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ္ သည္အေၾကာင္းအရာေလး ေခါင္းထဲမွာ ေပၚလာတာနဲ႔ ခ်ေရး ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ အဲဒီရပ္ကြက္ကေလးက အခုေတာ့ အဲဒီေနရာမွာ မရွိေတာ့ပါ။ အျခားတေနရာကို ေရႊ႕သြားခဲ့ၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္း ဘယ္ေတြ ေရာက္ကုန္လို႔ ဘာေတြ လုပ္ကိုင္စားၾကတယ္။ မသိေတာ့။ အဲသည့္ေနရာက နာမည္မေကာင္းပါ။ သို႔ေပမယ့္ လြမ္းမိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အဲဒါေတြ ခ်န္ထားခဲ့ေတာ့တဲ့။
က်ေနာ္အေဖက ေက်ာင္းဆရာ တစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) အ၀င္ေပါက္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ရွိသည့္ တကၠသိုလ္အမႈထမ္းမ်ားရိပ္သာ (လူအမ်ားသိသည္က လိုင္းေပါက္) မွာ အေဖက အိမ္ခန္းတစ္ခန္းရသည့္ အတြက္ က်ေနာ္ (၄) တန္းႏွစ္က စတင္၍ ေနထိုင္ခဲ့ရသည္။ တကၠသိုလ္၀င္း၊ ေဘာလံုးကြင္း၊ ယူတီစီ စစ္တပ္၊ ဘီအိုစီ၊ အင္လ်ားကန္တို႔က က်ေနာ္တို႔ က်င္လည္ က်က္စားခဲ့ၾကရသည့္ ေနရာမ်ား။ တစ္ခါခါ အဲဒီမွာေနခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္တဲ့ အခါမွာ ေဟ့ ငါတို႔က ဆယ္တန္း ေအာင္စရာမလို၊ တကၠသိုလ္ကို သြားစရာေတာင္ မလိုဘူး၊ ေရာက္ႏွင့္ၿပီးသား စသျဖင့္ ေနာက္ေျပာင္ေလ့ ရွိသည္။
တကၠသိုလ္အမႈထမ္းရိပ္သာဆိုလို႔ သိပ္အထင္ မႀကီးလိုက္ပါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာ (ေဆး၊ ဘိန္းျဖဴ၊ ဖဲ၊ ဖာ၊ အရက္ပုန္း) အစံုရသည္။ လူမိုက္ ေပါသည္။ တကၠသိုလ္အမႈထမ္းရပ္ကြက္ ဆိုေပမယ့္ ပညာေရး၀န္ထမ္း ဆိုသည္မွာက ၀န္ထမ္းမ်ားထဲတြင္ အမဲြတက အမဲြဆံုး၊ ဒီေတာ့ အခန္း ငွားစားၾကသည္။ လူစံု၊ နယ္စံု ပါလာသည္။ ၀င္ေငြ မေကာင္းေတာ့ အဆင့္သင့္ရာ လုပ္ကိုင္စားၾကသည္။ သည္ေတာ့ လူဆိုး၊ လူမိုက္၊ ပစၥည္းစံု ရသည္မွာ မဆန္းပါ။ ေနာက္ တစ္ခုက က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ အျပင္ဖက္က အုတ္တံတိုင္း ကာထားၿပီး ညေနေစာင္းဆို လူျပတ္သည္။ သည္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ ခါးပိုက္ႏႈိက္တို႔၊ လုယက္မႈတို႔ လုပ္ၿပီး၊ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္က ျဖတ္ေျပးတက္သည္။ သည္ေတာ့လည္း နာမည္ႀကီးသည္မွာ မဆန္းပါ။
ပညာေရး၀န္ထမ္း သားသမီးမ်ားဆိုေပမယ့္ တကၠသိုလ္ မတက္ႏိုင္သူမ်ားသည္။ ေနာက္ဆံုး ဆယ္တန္းေအာင္ ရင္ေတာင္ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္မွာဘဲ ရရာ ႐ံုးအကူ၊ စာေရး အလုပ္ကေလး ၀င္လုပ္။ တဖက္က လုပ္သားေကာလိပ္ (သို႔မဟုတ္) စာေပးစာယူတက္ၾကရသည္။ ေန႔ေက်ာင္းတက္ႏုိင္သည့္သူ ရွားသည္။ တကၠသိုလ္ႀကီး အနားမွာ ႀကီးခဲ့ၾကေပမယ့္ အဲသည့္တကၠသိုလ္ႀကီးက ကိုယ့္အတြက္ မဟုတ္သလိုလို။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းႀကီးမွာ အလုပ္တစ္ခုခု ၀င္လုပ္ကာ သားစဥ္ေျမးဆက္ အမႈထမ္း အ႐ိုးထုတ္ၾကသည္။ အိမ္ခန္းက သည္မွာက အစိုးရစားရိတ္ဆို သက္သာသည္။ မိသားစုနည္းလွ်င္ အခန္းကန္႔ ငွားစားပါက ၀င္ေငြတမ်ဳိးရျပန္သည္။ သည္ေတာ့ အေဖတုန္းကလည္း သည္အခန္း၊ သားၾကေတာ့လည္း ထပ္ယူကာ လက္ဆင့္ကမ္းနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကသည္။ ၀န္းထမ္းၿပီးရင္ ၀န္ထမ္းဆိုေတာ့ လူေမြးလူေတာင္ေတာ့ ဘယ္ေျပာင္ေရာင္ ၾကမလည္း။
က်ေနာ့္တို႔ ေနရသည့္အခန္းေတြက ဆယ္ေပပတ္လည္ ထက္အနည္းငယ္သာ က်ယ္သည့္ တဖက္ပိတ္ အုတ္တိုက္ အိပ္ခန္း။ ေရွ႕မွာ ပစၥည္းထားရန္ႏွင့္ ဟင္းခ်က္ရန္ ေနရာအျဖစ္ အနံ (၈) ေပေလာက္သာ က်ယ္သည့္ အခန္းပို တစ္ခုပါသည္။ ေရွ႕မွာ ေပ (၂၀) ေလာက္ ရွိသည့္ ေျမကြက္တစ္ခုပါသည္။ အိမ္သာမပါ။ ေရဘံုဘိုင္ မရွိ။ အိမ္သာက အမ်ားသံုး ဘံုအိမ္သာမ်ားကို လိုင္း အလိုက္ ေဆာက္လုပ္ ေပးထားသည္။ ေရခ်ဳိးရန္ ေရကန္မ်ား လိုင္းအလိုက္ သီးျခားေဆာက္ ေပးထားသည္။ အိမ္သံုးရန္ ေရေလွာင္ထားရန္ႏွင့္ ေသာက္ေရအတြက္ေတာ့ အဲဒီေရကန္ေတြက သြားခပ္ထားရသည္။ ေရက မနက္တစ္ခါ၊ ညတစ္ခါ ဖြင့္ေပးသည္။ အိမ္ေတြက အဂၤလိပ္ ေခတ္တည္းက ဟုေျပာသည္။ ေနာက္အက်ဆံုး ဖဆပလေခတ္က တည္ေဆာက္ခဲ့ပံုရသည္။ ထုတည္ႀကီး၍ ခိုင္ခန္႔သည္။ ေနပူခံ အုတ္ျပားမ်ား မိုးထား၍ အပူသက္သာသည္။ တန္းလ်ားေတြက စေဆာက္စဥ္တုန္းက အေတာ္ေကာင္းမည့္ ပံုရသည္။ ျပန္ျပင္တာေတာင္ နဂို စံႏႈန္းခိုင္ခန္႔မႈကို မမီေတာ့။ အိမ္မ်ားကို ရာထူး အႀကီး၊ အငယ္အလိုက္ တစ္ခန္း၊ ႏွစ္ခန္းတဲြ၊ သံုးခန္းတဲြ အထိရွိသည္။ လိုင္းေတြကိုလည္း အေပၚလိုင္း၊ အလယ္လိုင္း၊ ေအာက္လိုင္း၊ အရာရွိလိုင္း ဟူ၍ လိုင္းေလးလိုင္း ခဲြျခားထားသည္။ ဟိုအေပၚကေန ေအာက္ကို သြားေလ ပိုညစ္ပတ္ေလ မသတီစရာ ေကာင္းေလျဖစ္သည္။
က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ မိဘေတြက ရာထူးမ်ဳိးစံု။ ေက်ာင္းဆရာ၊ ႐ံုးအုပ္၊ စာေရးကေန ေအာက္ေျခ တံျမတ္စည္းသိမ္း၊ သန္႔ရွင္းေရး အထိရွိသည္။ အခ်ဳိ႕ သူငယ္ခ်င္း မိဘေတြက ေက်ာင္း၀င္းအတြင္း၌ သန္႔ရွင္းေရး၊ မာလီ၊ ထမင္းခ်က္၊ ညေစာင့္ လုပ္ၾကရတယ္။ သူတို႔ေတြက မိဘေတြက အလုပ္သြားလုပ္ရင္ သူတို႔လည္း လိုက္သြားၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္၊ စီးကရက္၊ ကြမ္းယာ၊ ခ်ဳိခ်ဥ္ စသည့္တို႔ကို လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ ေစ်းလည္ ေရာင္းၾကသည္။ ေက်ာင္း ေစာေစာစီးစီး ထြက္ကုန္သည္က မ်ားသည္။ သူတို႔က အမ်ားစုမွာ ကုလားသူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ အနိမ့္ဆံုး ၀န္ထမ္းမ်ား ျဖစ္သည့္အတြက္ လစာကနည္း၊ မိသားစုကမ်ား၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း တျပံဳတမႏွင့္ အသက္အရြယ္စံု ပုစုခ႐ုကေန ၆၀ ေက်ာ္ အဖိုးအို၊ အဖြားအို အထိ အဲဒီ တခန္းတဲြ အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ထပ္ခိုးထည့္၊ လြတ္ေနတဲ့ ေျမမွာ အဖီထုတ္ ေနထိုင္ၾကရသည္။
တခါက ကုလားအဖြားႀကီး တစ္ေယာက္ ၾကြက္ၿမီးတန္းကိုက္လို႔ ဆံုးသည္တဲ့။ အဲသည္တုန္းကေတာ့ ယံုခဲ့သည္။ သူတို႔က ေျမကသန္႔ေနေအာင္ လုပ္ၿပီး ဖ်ာကေလး တစ္ခ်ပ္ခင္းကာ အိပ္တက္ၾကသည္။ က်ေနာ္ အခုမွ စဥ္းစားၾကည့္တာ အေအးပတ္ကာ ဆံုးတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။
ပုစုခ႐ုမ်ားတဲ့ လိုင္းေတြဆိုရင္ ညအေမွာင္နဲ႔ မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ အခါ မိုင္းေရွာင္ရသည္။ မိုင္းဆိုတာက အဲသည္ ပတ္၀န္းက်င္ေတြမွာ ကေလးေတြမ်ားတဲ့ အခါၾကေတာ့ အိမ္သာမပို႔ႏိုင္ၾက။ နီးစပ္ရာ အိမ္ေဘးမွာ ရွိတဲ့ ေျမာင္းေဘာင္ (သို႔မဟုတ္) ေျမႀကီး အေပၚမွာ သည္အတိုင္း အီးပါခ်ခိုင္း လိုက္သည္။ သည္ဟာကို နင္းမိရင္ ဘယ္ေျပးရမွန္း မသိ။ ေရရွိရာနဲ႔ ေ၀းေနလွ်င္ေတာ့ သြားၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ စည္ပင္သာယာက ရပ္ကြက္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ေခြးအုပ္စုေတြေပါ့။ သူတို႔လည္း တခါတခါ သိပ္မ်ားတဲ့အခါ မသိမ္းႏိုင္ေတာ့ အစအနေတြ က်န္ရစ္ခဲ့တာေပါ့။ က်ေနာ့္တို႔က အဲသည့္ေနရာေတြကို မိုင္းကြင္းေတြလို သတ္မွတ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ မိုင္းကြင္းတစ္ခုက က်ေနာ္တို႔ ေဘာလံုးကန္တဲ့ ေျမကြက္ကေလးရဲ႕ နေဘးမွာ။ ေဘာလံုးကန္ခ်င္လ်င္ မိုင္းအရင္ ရွင္းရသည္။
အဲဒီရပ္ကြက္ရဲ႕ မနက္ခင္းက သိပ္လွပတယ္။ တကယ့္ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ပဲ။ မနက္ထလိုက္တာနဲ႔ အမ်ားသံုး အိမ္သာမွာ တန္းစီေနၾကရတာ။ ကေလး ပုစုခ႐ုေတြက ေျမာင္းေပါင္ေတြ ေပၚမွာ အခန္႔သား အစီအရီ ထိုင္ၿပီး မိုင္းစြန္႔ၾကရတယ္။ အေပါ့သြားခ်င္တဲ့ ေယာက္်ားေတြက အိမ္သာေဘး နံရံအလြတ္ေတြကို တြယ္ၾကတာေပါ့။ အဲဒါက ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ မၾကည့္ခ်င္ေနဘဲ။ တဖက္ (၁၀) ကိုက္ ေလာက္မွာ ေရကန္။ ေရတြင္းတာဆို ျပသနာ ရွိတယ္။ အဲသည္မွာက ေရအလုအယက္ငင္ သူနဲ႔ ႐ံုးတက္အမီ ေရလုခ်ဳိးေနၾကတာ ျမင္ရပါလိမ့္မယ္။ အခ်ဳိ႕ အိမ္သာေတြက ဆာဗစ္က်င္း (အိမ္သာက်င္း) က ႏွစ္ကာလၾကာျမင့္မႈ၊ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမႈမရွိတာနဲ႔၊ လူအင္အားက နဂိုစေဆာက္စဥ္က ဦးေရထက္ အဆမတန္မ်ားေတာ့ မႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီေတာ့ အလြယ္တကူဘဲ ေဘးက ကပ္လ်က္ ေရဆိုးေျမာင္းထဲကို ေျမာင္းသြယ္ထားလိုက္တယ္။ ဌာနက တာ၀န္ယူ ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းမႈ မရွိတာ၊ အမ်ားသံုးဆိုေတာ့ ငါၿပီးသူလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူမွ တာ၀န္ မယူၾကေတာ့ဘူး။ အဖံုးအကာက မရွိ၊ တံခါးေတြက ပ်က္ဆိုေတာ့၊ ေအာက္က အိမ္သာအေပါက္ထဲ က်ေအာင္ မပါခ်တာက တမ်ဳိးဆိုေတာ့ ေဘးမွာ အဖိတ္အစဥ္နဲ႔ ယင္ေကာင္ တေလာင္းေလာင္း၊ ေလာက္ေတြက တဖြားဖြားေပါ့။ အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕ဆိုတဲ့ အိမ္သာေတြဘဲ အဲဒီပတ္၀န္းက်င္က ေနထိုင္သူမ်ားရဲ႕ ကမကထလုပ္မႈေၾကာင့္ အီးအီးပါရင္ အနံ႔အသက္ ရွင္းရွင္းနဲ႔ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ တက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီေျမာင္းေပါင္ သည္ဖက္မွာေတာ့ မနက္ေစာေစာ လက္သုပ္သယ္တို႔၊ အေၾကာ္သယ္တို႔၊ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္တို႔ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေရာင္းခ်ၿပီး ၀ယ္သူ၀ယ္၊ ေရာင္းသူေရာင္းနဲ႔ မနက္ဆို က်ိတ္က်ိတ္တိုးေပါ့။ ယင္ေကာင္လည္း ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ၾက။
တခါတခါ ၀မ္းေလွ်ာ ၀မ္းျပတ္ျဖစ္ၿပီး ေသတဲ့ ကေလးေတြရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ကိုသန္းဆိုတာ ရွိတယ္။ သူက ေက်ာင္းမွာ မာလီလုပ္တယ္။ သူ႕က ခ်ဳိ႕သာခ်ဳိ႕တဲ့ ကေလးကေတာ့ တစ္ဒါဇင္ဘဲ။ သူ႕မိန္းမက ေဟာ့တစ္ေယာက္ ေသရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္က ဗိုက္ထဲမွာ မျပတ္ဘူး။ သူကေလး တစ္ေယာက္ဆို အာဟာရခ်ဳိ႕တဲ့တာေရာ၊ ၀မ္းေရာဂါေၾကာင့္ေရာ့ ေနာက္ဆံုး ေသတာပါဘဲ။ အဲဒီကေလးဆို မေသခင္၀မ္းဗိုက္ႀကီးက ေဖာင္းၿပီး၊ သူ႕ေျခေထာက္ေတြ လင္ေတြက ေဖာေယာင္ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔က လက္နဲ႔ထိုးလိုက္ရင္ ပိန္ပိန္သြားလို႔ သြားထိုးၾကည့္ၾက ေသးတယ္။
အဲဒီမွာ ေကာင္းတဲ့အေလ့ တစ္ခုကေတာ့ ၀ါတြင္း တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း အာ႐ံုဆြမ္းေလာင္းဖို႔ စေနေန႔တိုင္း ဆြမ္းခံထြက္ရတာပါ။ အကၤ်ီျဖဴ၊ ပုဆိုးျဖဴေလးေတြ ၀တ္၊ ေငြေရာင္ ခေမာက္ေတြ ေဆာင္းၿပီး (၉) ရပ္ကြက္နဲ႔ (၁၀) ရပ္ကြက္ၾကား ဆြမ္းခံထြက္တာ။ ေနပူပူမိုးရြာရြာ ထြက္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္မွာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့ အပိုင္းနဲ႔ ပိုက္ဆံမရွိတဲ့ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္း ရွိတယ္။ အရာရွိလိုင္းေတြက ပိုက္ဆံရွိၾကတယ္။ ပါေမာကၡေတြ၊ ကထိကေတြ ေနတဲ့ေနရာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္း၊ ဆရာမ်ားရိပ္သာ၊ အင္လ်ားကန္ေစာင္းမွာ ရွိတဲ့ လူငယ္အင္းလ်ားေလး၊ ေခမရ႒္၊ စိမ္းလဲ့ကန္သာ၊ ႏိုင္ငံေတာ္ဧည့္ေဂဟာ၊ ေနာက္သည္ ဖက္မွာဆို ယူတီစီစစ္တပ္၊ ဘီအိုစီလိုင္းခန္း၊ သည္ဖက္ထိပ္ဆို တကၠသိုလ္ေကာင္စီ၀င္း လမ္းေၾကာအေတာ္ ရွည္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးထည့္တဲ့ အိမ္နဲ႔တိုးရင္ အခ်င္းခ်င္းၾကြားတာေပါ့။ ေနာက္ ပိုက္ဆံသိပ္ရွိတဲ့ အိမ္ဆို ေခြးက ေၾကာက္ရေသးတယ္။
ေန႔လည္ (၁၂) နာရီက ထြက္ရင္ ညေန (၇) နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ၾကတယ္။ အဲဒါ ပစၥည္းေတြစု၊ ပိုက္ဆံေတြအပ္ စာရင္းလုပ္ၿပီး ျပန္ရင္ ည (၈) ေက်ာ္ (၉) နာရီမွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ငယ္ေတာ့ တာ၀န္သိပ္မရွိဘူး။ အဲဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရရွိတဲ့ လူသံုးေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က ဘႀကီးဦးဘေပၚ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္က အကိုလို ဆရာလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေအာင္ေက်ာ္၊ ေနာက္ ဘႀကီး ဦးေသာင္း။ ဘႀကီးဦးဘေပၚဆိုတာ တကသ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားသမဂၢမွာ စာေရးလုပ္ခဲ့ဖူးတာ ေနာက္ပိုင္း အဲသည့္ဓါတ္ပံုေတြ ၾကည့္ျဖစ္မွ သူပါလားဆိုတာ သိရတယ္။) သူက စကားနည္းတယ္၊ အလုပ္အမ်ားႀကီးလုပ္တဲ့သူ။ က်ေနာ္ေတြ႕ဖူးခ်ိန္တုန္းက ၆၀ နီးနီးရွိမယ္ ထင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူကေနာက္ပိုင္းမွာ စားဖိုမွဴးလုပ္တယ္ ထင္တယ္။ သူတို႔က အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ေတာ့ အသက္မခန္႔မွန္းတက္ဘူး။ သူကအဲဒီမွာ လူႀကီး။
ေနာက္ ကိုေအာင္ေက်ာ္က အဲသည္ ဆြမ္းေလာင္းအသင္းမွာဘဲေနၿပီး ေက်ာင္းတက္တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တယ္။ ဘဲြ႕ရတယ္။ ကိုေအာင္ေက်ာ္က ေနာက္ပိုင္းက်ေနာ္တို႔ကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးခဲ့ဘူးတယ္။ အေရးခင္းထဲမွာ သူပါတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူေပ်ာက္သြားတယ္။ ေသၿပီလို႔လဲ ေျပာၾကတယ္။ သူက အရပ္ထဲက လူငယ္ေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး ေကာင္းတာလုပ္ဖို႔ အျမဲညႊန္ျပေပးၿပီး သူ႕ဆို အခ်ဳိ႕လူမိုက္ေတြက အစ တေလးတစားဆက္ဆံတယ္။ ရပ္ကြက္ စာၾကည့္တိုက္ ျဖစ္ေအာင္လည္း သူဦးေဆာင္ လုပ္ေပးခဲ့တယ္။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္က ဘယ္သူပ်က္ပ်က္ သူတို႔မပ်က္ဘူး။ ေနာက္ ဦးေသာင္း ေခါင္းက ဆံပင္ေတြက တေခါင္းလံုးေဖြးေနၿပီ၊ ကြမ္းတျမဳပ္ျမဳပ္နဲ႔ ဟင္းခ်က္ရာမွာ အလြန္လက္ရာေကာင္းတယ္။ သူကေတာ့ စကားေျပာတာ နည္းနည္းၾကမ္းေတာ့ အနားမကပ္ရဲၾကဘူး။ ဒါက မွန္တာကိုဘဲ ဘြင္းဘြင္း ေျပာတက္တဲ့ သူ႕ပံုစံေၾကာင့္ပါ။ သူနဲ႔ ဦးဘေပၚကေတာ့ အျမဲတမ္း မိုက္က႐ိုဖုန္း ကိုင္ၿပီး နိဗၺာန္ေဆာ္ လုပ္ၾကရတယ္။
မိုးတြင္းေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သိပ္ေပ်ာ္ၾကသည္။ ေရတက္ဦး ငါးစဥ္႐ိုင္းေတြ လိုေပါ့။ မိုးရြာရင္ ေဘာလံုး ေကာက္ကိုင္တယ္။ မိုးမရွိရင္ ေဘာလံုးလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ အေနာက္ဖက္မွာ တကၠသိုလ္ေဘာလံုးကြင္းႏွင့္ ေလ့က်င့္ေရးကြင္းေတြ ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲမွ လူငယ္မ်ား ေဘာလံုးႏွင့္ေတာ့ မပတ္သက္ရင္ မေနႏိုင္ၾက။ အဲသည့္ ေလ့က်င့္ေရး ကြင္းေတြက က်ေနာ္တို႔ အတြက္ ေလ့က်င့္စရာ ေနရာေတြ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းျပန္လာတာနဲ႔ ပုဆိုးကို ပံုခၽြတ္ ေဘာင္းဘီေျပာင္း၀တ္၊ တခါတေလ ေက်ာင္းပုဆိုးနဲ႔ သည္အတိုင္းသြား သူငယ္ခ်င္းေတြ ေနာက္ အေျပးလိုက္ရသည္။ မိုးတြင္းဆို ေန႔တာရွည္ေတာ့ တခါတေလ ေမွာင္လို႔ ေမွာင္မွန္းမသိ၊ ေနာက္ဆံုး ေရခ်ဳိး အိမ္ေပၚတက္ေတာ့ ည (၈) နာရီထိုးၿပီ။
နံမည္ႀကီး အသင္းေတြ လာကစားသည့္အတြက္ ေလ့လာအတုယူႏိုင္ၾကသည္။ ကမာရြက္ၿမဳိ႕နယ္ ပဲြဆိုလွ်င္လည္း က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္က အျမဲတမ္းဗိုလ္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေလာက္ေလာက္လားလား ျဖစ္ခဲ့သည့္ ေဘာလံုးသမား မရွိခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ သိသေလာက္ အျမင့္ဆံုး တိုင္းလက္ေရြးစဥ္၊ ၀န္ႀကီးဌာန လက္ေရြးစဥ္ေတြ အထိဘဲရွိခဲ့သည္။ အမ်ားစုက ပိုက္ဆံေနာက္ လုိက္ၾကရင္း ေၾကးစားအျဖစ္ လိုက္ကန္ၾကသည္။ ေလာင္းေၾကးထပ္ကစားသည့္ ပဲြမ်ားမွာပင္ အဆံုးသတ္ၾကသည္။
ေလာင္းကစား လုပ္ၾကတာက အငယ္ကေန၊ အႀကီးအထိ ပံုစံမ်ဳိးစံု။ က်ေနာ္တို႔က ငယ္ေတာ့ ေက်ာက္ဒိုး႐ိုက္၊ ေဂၚလီပစ္၊ ပိုက္ဆံလွည့္၊ အန္စာေခါက္ ကစားၾကသည္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ဖဲ႐ိုက္၊ ၾကက္တိုက္ႏွင့္ တအိမ္အိမ္၊ တေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာ လုပ္ေလ့ရွိသည္။ ေနာက္ အမွတ္ရမိတဲ့ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ လူႀကီးက ဦးေက်ာ္ခင္။ သူက ရပ္ကြက္သားေတြ အေပၚ အလြန္က်င္နာတက္သည့္သူ။ အဲသည္တုန္းက ရဲက သတင္းရလို႔ လုိက္လာၿပီး ဖဲ၀ိုင္း၊ ၾကက္၀ိုင္း ဖမ္းတဲ့အခါ သူကိုေခၚရင္ သူက အဲသည့္လူအုပ္ ေျပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေနရာကေန ေဟ့ေကာင္ေတြ မေျပးနဲ႔ဆို ေအာ္ေျပာတယ္။ သည္ေတာ့ အားလံုးေျပးၾကၿပီ။ သူကိုယ္တိုင္ေတြ႕ရင္လည္း မင္းတို႔ေနာ္ မင္းတို႔ေနာ္ဆိုတာ ေလာက္နဲ႔ ေခၚၿပီး ဆံုးမတယ္။ ေနာက္သူေျပာတာက ငါ့ရပ္ကြက္သား မနာေစခ်င္ဘူး၊ မနာေစခ်င္ေအာင္လည္း ေနၾကလို႔ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ သည္ေတာ့ ရဲက အဲသည္လို ကိစၥမ်ဳိးအတြက္ လာရင္ သူ႔ကို မေခၚေတာ့ဘူး အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးျပ ထားခဲ့တယ္။ သူက ရပ္ကြက္ေကာင္စီ ဥကၠဌအျဖစ္ သက္တမ္း အေတာ္ရွည္သည္။ သူ႔လက္ထက္မွာ တခုခု လုပ္လို႔ ဒဏ္ေပးရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အမႈရွိရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သာမန္ကိစၥဆို အရပ္ထဲမွာဘဲ ရေအာင္ရွင္းသည္။ ေပါင္းသင္ ျမတ္ႏုတ္ အလုပ္ေလာက္သာ ခိုင္းၿပီး ျပန္လႊတ္တက္သည္။ လူငယ္ေတြက သူ႕ကို ခ်စ္တယ္၊ လူမိုက္ေတြက သူ႕ကိုေတြ႕ရင္ ေခါင္းမေဖာ္ရဲဘူး။ ေနာက္ သူ႕လက္ထက္မွာ သန္႔ရွင္းေရးက အစ တႏိုင္တပိုင္ စိတ္ပါလက္ပါ အားလံုးကူညီ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္။
သူ႔ေနာက္တက္လာတဲ့ လူေတြကေတာ့ ေနရာလည္း ၾကာၾကာမျမဲသလို၊ ႀကီးတဲ့အမႈပိုႀကီးေအာင္၊ ေသးတဲ့အမႈ ႐ံုးေရာက္ေအာင္ဆိုတဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြ ျဖစ္တယ္။ အဲသည္ထဲက တစ္ေယာက္က နံမည္က ဦးစိန္ေသာင္း။ သူလူႀကီးျဖစ္လာေတာ့ အရပ္ထဲက လူေတြပါးစပ္မွာ စဲြက်န္ခဲ့တာက အဒီအခ်ိန္က ေခတ္စားတဲ့ ျပတ္လံုးျဖစ္တဲ့ မွားပါတယ္ ကိုစိန္ေသာင္းရယ္တဲ့ ။
အခုေတာ့ အဲသည့္ရပ္ကြက္ႀကီးလည္း မရွိေတာ့။ အဲသည့္ေနရာကေန အဆင့္ျမင့္ အိမ္ယာဆိုၿပီး ေလးထပ္တိုက္ အတဲြမ်ား သမိုင္းေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေနရာ ျပန္ခ်ေပးခဲ့ပါသည္။ အဲဒီရပ္ကြက္ ေနရာမွာ တကၠသိုလ္ စိန္ရတုအေဆာက္အအံုႀကီး အစားထိုးခဲ့သည္။ အေရးအခင္း ကာလၿပီးကတည္းက ဖယ္ခ်င္ခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ တျခား အျပင္မွာ ရွိတဲ့ရပ္ကြက္ေတြ ဖယ္ေနရေတာ့၊ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ အဲသည့္ ရပ္ကြက္ကို ၁၉၉၄ ေလာက္မွ စတင္ဖယ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ တခုအေၾကာင္းျပတာ ၿမိဳ႕ေတာ္ အဂၤါရပ္နဲ႔ မညီညြတ္ဘူး၊ ေနာက္တခုကေတာ့ တိုးတက္လာတဲ့ ၀န္ထမ္းအေရအတြက္နဲ႔ လံုေလာက္ေအာင္ အထပ္ျမင့္ အဆင့့္ျမင့္ အေဆာက္အအံုေတြ ေဆာက္ဖို႔ လိုအပ္တယ္ဆိုၿပီး ေနရာေရြ႕ခဲ့တာပါ။ စိန္ရတုဆိုတာလည္း ေက်ာင္းသားေတြကို ပ်ားရည္နဲ႔ ၀မ္းခ်ဖို႔ ဖန္တီးတာပါ။ တခ်က္ခုတ္ သံုးေလးခ်က္ျပတ္ သေဘာနဲ႔ လုပ္တာေပါ့။
ဘယ္သူေတြ ခံရလည္းဆိုေတာ့ ဆင္းရဲၿပီး၊ မိသားစုမ်ားတဲ့ သူေတြ ခံရေတာ့ေပါ့။ အစိုးရ အမႈထမ္းဆိုေတာ့လည္း သူတို႔ေရႊ႕ဆိုေတာ့လည္း ဘာအာခံႏိုင္မွာတုန္း။ သမိုင္းေက်ာင္းေဆာင္ ၀င္းထဲက ကုန္းေခါင္ေခါင္ ေခ်ာင္ထဲမွာ အထပ္ျမင့္ျမင့္ ေတြတင္ၿပီး ဆဲြေရႊ႕လိုက္တာပါ။ ေရႊ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ တိုက္အားလံုးက မၿပီးေသးတဲ့ အတြက္ ေနာက္ဆံုးေျပာင္းတဲ့ အဆင့္နိမ့္ ၀န္ထမ္းေတြ ပိုခံရတာေပါ့။ သူတုိ႔ကို ကုန္းေခါင္ေခါင္မွာ အရိပ္အကာ မရွိဘဲ သြပ္ျပားမိုးေတြနဲ႔ ယာယီေနထိုင္ေစခဲ့တယ္။ တိုက္မွာ ေနသူေတြက ေရမတက္တဲ့ ျပသနာ၊ အခန္းက်ဥ္းတဲ့ ျပသနာ၊ အလုပ္ဆင္းတဲ့ ေနရာက ပိုေ၀းလာတဲ့ ျပသနာေတြ ရင္ဆိုင္ရတာပါပဲ။ ေနာက္ ေက်ာင္းေတြမွာ သပိတ္ေမွာက္ ဆႏၵျပလို႔ လမ္းေတြပိတ္ရင္ သူတို႔လည္း ခံရတာပါပဲ။ ေနာက္ သမိုင္းေက်ာင္း၀င္းကို အရင္က ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေျပးေနၾက လိုင္းအခ်ဳိ႕က ေက်ာင္းပိတ္ရင္ အဲသည့္ထဲ မ၀င္ေတာ့ဘူး။ သည္ေတာ့ သူတို႔ေနရာကေန ကားဂိတ္ေရာက္ဖို႔ အေတာ္လမ္းေလွ်ာက္ ရတာေပါ့။
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ (ပင္မ) ၀င္းႀကီးကလည္း ၈၈ ကစလို႔ တေျဖးေျဖး ေက်ာင္းသားအုပ္စုေတြ ခဲြထုတ္လာရာမွာ ၉၆ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေဆာင္ထားတဲ့ စနစ္လုံုးလံုး မရွိေတာ့ဘူး။ ၉၈ ေနာက္ပိုင္းမွာ သမိုင္းေက်ာင္းေဆာင္၀င္းမွာ ရွိတဲ့ အေဆာင္ေတြမွာ ေက်ာင္းသား လံုးလံုး လက္မခံေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းေဆာင္မွာ ထမင္းခ်က္တဲ့ သူက အနည္းဆံုး ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ အိမ္ျပန္သယ္ႏိုင္တယ္ ဆိုရင္ပဲ တဖက္က ကာမိတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒါေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ အရင္က ေက်ာင္းသား ရွိတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းကင္တင္းန္မွာ ဆိုင္ဖြင့္ဖြင့္၊ သာမန္ လြယ္အိတ္ကေလး လြယ္ၿပီးေရာင္းရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေနတြက္ကေတာ့ စီတယ္။
က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတာက တကၠသိုလ္ေတြက ပိုပိုေ၀းေ၀းသြားတယ္။ အခ်ဳိ႕လည္း အဲသည့္ေနရာေတြ အထိ ပါသြားမယ္ ထင္တာပါဘဲ။ သူတို႔လည္း ပိုပိုေ၀းေ၀း သြားၾကမွာ ေပါ့ေလ။ ပိုပိုနစ္ၾကရမွာေပါ့။ အရင္ကလို အေဖၿပီးေတာ့ သား၊ သားၿပီးေတာ့ ေျမး အစဥ္အဆက္ အေျခတက် ေနထိုင္ လက္ဆင့္ကမ္း လုပ္ေဆာင္တာေတြ ပ်က္သြားၿပီးလို႔ ထင္ရတာပါဘဲ။ လူဆိုတာေတာ့ အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရး အတြက္ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ ေနၾကရမွာ အမွန္ပါ။ ဒါဟာ ဘ၀လို႔ အဆံုးသတ္ရမလို ျဖစ္ေနတယ္။ သူတို႔ထက္ ဆိုးတဲ့ အေျခအေနေတြ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္ ဆိုတဲ့ ေျဖေတြး ေတြးမိပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္က ျဖတ္သန္းႀကီးျပင္း ခဲ့ရတဲ့ေနရာတစ္ခုကိုေတာ့ အမွတ္ရေနဆဲပါ။ အခုအခ်ိန္မွာ အဲဒီ တကၠသိုလ္စိန္ရတု၀င္း ဆိုတဲ့ ေနရာကို ျပန္ၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ ျမင္မိတာ ပန္းျခံတစ္ခုေလာက္ေတာင္ အသံုးမ၀င္၊ အႏွစ္မရွိ ဘလာသက္သက္နဲ႔ ေနရာတစ္ခုအျဖစ္ လက္ရွိတည္ရွိေနပါတယ္။
The Burmese Way to Democracy
ဒီလိုနဲ႔ ပဲြသိမ္းၾကရမွာလား။ မဟုတ္ပါ။ ဒါဆို ...
အျမင္သစ္ သတင္းစာ (၂၀၀၃၊ စက္တင္ဘာ)
The Cloud
တိမ္
Rendering from Jackson Pollock
ဂ်က္ဆင္ပူးေလာ့ကို ထပ္မံခံစားျခင္း
Snapshot
က်ေနာ္ ဓါတ္ပံုဆရာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္ပါ။ က်ေနာ္ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ရတာကို ၀ါသနာပါတယ္။ ေနာက္ ျပင္ဆင္ၿပီး ႐ိုက္ရတာထက္ စာရင္ ျဖတ္ခနဲ ေခါင္းထဲကို ၀င္လာတဲ့ အရာကို၊ မ်က္လံုးထဲကို ၀င္လာတဲ့အေၾကာင္းအရာကို ခ်က္ခ်င္း ႐ိုက္ယူလိုက္တယ္။ ၿပီးရင္ ျပန္ၾကည့္တိုင္း ျပန္ၾကည့္တိုင္း၊ အနည္းဆံုး စိတ္အပမ္းေျပတယ္၊ အေတြးအေခၚသစ္ေတြ ရတယ္။ အခု က်ေနာ္ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုက သာမန္ ဒစ္ဂ်စ္တယ္ ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔ ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုေတြပါ။
I am not a photographer. But I love to take the photo. I just want to record anything catch in my mind or eyes. I don't like to prepare to shoot or prepare to think what subject. When I look my snapshots, there I get back enjoyment and new inspiration every time. Photos I show here was took by a simple digital camera.
Evening Shadow (အရိပ္-ညေနခင္း)
The 81st Anniversary of University of Rangoon (2001)
ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ႏွစ္ (၈၁) ျပည့္အထိမ္းအမွတ္ တီရွပ္အတြက္ ဆဲြေပးခဲ့တာ။ မူလေရးဆဲြသူက ျပည္တြင္းက ျဖစ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕စဥ္းစားခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္က ျပန္ကူးဆဲြ႐ံုဆဲြတာပါ။ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီး မိုးထဲေလထဲ ျဖတ္သန္းေနတယ္။
This painting was originally drawn by an unknown artist from Burma. The idea and concept is his/her own. I was just drawn for reproduction in 2001. It is print on T-shirt. The Convocation Hall (one of the landmark in Rangoon University Campus) is under the heavy storm and flood.
My Creation - Banner
က်ေနာ္လုပ္ခဲ့တဲ့ နဖူးစည္းမ်ား
၂၀၀၇
၂၀၀၄
Wednesday
ထူးျခားတဲ့ ဗုဒၶဟူး
ထိုင္းလူမ်ဳိးတို႔ရဲ႕ ဓေလ့ထံုးစံအရ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ ဆံပင္ညႇပ္ရင္ ကိုယ့္ဆီကို ျပႆနာေတြ ဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ တူတယ္တဲ့။ ဗမာတို႔ရဲ႕ ထံုးစံမွာေတာ့ ``ေမြးေန႔၊ ေသာၾကာ၊ တနလၤာ ေကသာဆံသ မျပဳရ´´ဆိုၿပီး စာခ်ဳိးေလးနဲ႔ ရွိတယ္။ ဘယ္လို ဆက္စပ္သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဗမာေတြလိုဘဲ ဗုဒၶဟူးေန႔ကို ႏွစ္ပိုင္းပိုင္းထားတယ္။ သပိတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ပိုက္ထားတဲ့ မတ္ရပ္ေတာ္ ဗုဒၶရုပ္္ပြားက မနက္ပိုင္းကို ကိုယ္စားျပဳၿပီး၊ ညေနပိုင္း ဗုဒၶရုပ္္ပြားက ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ဆီက ပ်ားသလပ္နဲ႔ ဆင္တစ္ေကာင္ဆီက ေရအလွဴကို လက္ခံေနတဲ့ ဟန္ကို ကိုယ္စားျပဳပါတယ္။ ဗမာမွာေတာ့ ဗုဒၶဟူးနဲ႔ ရာဟုကို ၿဂိဳဟ္တိုင္ အျဖစ္ ဆင္ႏွစ္ေကာင္နဲ႔ ခဲြျခား သက္မွတ္ပါတယ္။
အခု အဲဒီထူးျခားတဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔ကို အႏုပညာတင္ျပမႈ တစ္ခုအျဖစ္ ျပဳလုပ္ပါမယ္။ မည္သူမဆို ပါ၀င္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။ အခုလာမဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔က စၿပီး ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း လာမဲ့ မတ္လ (၂၆) ရက္ေန႔အထိ ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္ၿပီး ေအာက္မွာ ပါတဲ့ လိပ္စာကို ပို႔ေပးႏုိင္ပါတယ္။ လူအမ်ားပါ၀င္ႏုိင္တဲ့ ထူးျခားတဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔တင္ဆက္မႈအတြက္ ပို႔လာတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြကို ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ႕က မီနီမယ္ ဂယ္လယ္ရီမွာ မတ္လ ၂၆ ရက္က၊ ၃၀ ရက္အထိ ျပသမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဓါတ္ပံုေတြ ပို႔လိုတယ္ဆိုရင္ အဲဒီဓါတ္ပံုေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ႐ုိက္ကူးခဲ့တာလည္း ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေပးရပါမယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ အမည္၊ ဆက္သြယ္ရမယ့္ လိပ္စာေတြကေတာ့ မိမိဆႏၵအရ ေပးႏိုင္ပါတယ္။
ဓါတ္ပံုမ်ားကို မတ္လ ၂၆ ရက္ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး ယခုလိပ္စာသို႔
wednesdayproject@gmail.com ေပးပို႔ႏိုင္ပါသည္။
အခုေပးထားတဲ့ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာ http://www.reart.net/ မွာလည္း အေသးစိပ္ အခ်က္အလက္ေတြကို သြားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ကဲဒါဆို လာမဲ့ ဗုဒၶဟူးေန႔မွာ ျပန္ဆံုၾကရေအာင္။
"WEDNESDAY PROJECT" Designed by Jun'ichiro ISHII.
http://www.reart.net/ +66 (0)87 789 6923
Supported by ComPeung Village of Creativity, http://www.compeung.org /
+66 (0)87 694 8483
Exhibition 26 – 30 March 2008 @ Minimal Gallery,
Closing Party @ 29 March 2008, 8 pm - midnight
http://minimalgallery.org
Minimal Gallery, Nimmanhemin 13,
Chiang Mai
ComPeung
www.compeung.org
compeung@yahoo.com
Tel: +66 (0) 87 694 8483
PO Box 27 Doi Saket Post Office,
Chiang Mai, Thailand 50220
A Great Loss for the Country
တိုင္းျပည္အတြက္ ဆံုး႐ံႈးမႈတစ္ခု
ဖထီးမန္းရွာ ဒီေန႔ အလုပ္ၾကံခံရလို႔ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ဘယ္သူလက္ခ်က္ ဆိုတာ အတိအက် မသိရေသးေပမယ့္ ဖထီး က်ဆံုးမႈဟာ က်ေနာ္တို႔ တိုင္းျပည္အတြက္၊ ကရင့္တမ်ဳိးသားလံုးအတြက္ ႀကီးမားေသာ ဆံုး႐ႈံးမႈႀကီး တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္၊ သူ႔ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကရင့္ေတာ္လွန္ေရး၊ ဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ ျမဳပ္ႏွံလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူ တစ္ေယာက္ ဆံုး႐ႈံးရတာပါ။
ဖထီး ခင္ဗ်ား ... ...
စစ္အစိုးရေအာက္မွ အဖိႏွိပ္ခံ တုိင္းရင္းသား ျပည္သူအားလံုး အျမန္ဆံုး လြတ္ေျမာက္ေစဖို႔၊
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ လံုး၀ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ပေပ်ာက္သြားေစဖို႔၊
ျပည္တြင္းစစ္ ကင္းေ၀းေစဖို႔အတြက္ က်ေနာ္ အေလးအနက္ သံႏိၷ႒ာန္ျပဳအပ္ပါတယ္။
ေက်ာ္၀င္း
To Ko Nay Phone Latt
ကိုေနဘုန္းလတ္သို႕
ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြအၾကား ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာ စေနာက္ၾကရင္း "ၿမိဳ႕စားႀကီးေနဘုန္းလတ္" လို႔ နာမည္တြင္ခဲ့တဲ့သူ။ မႏွစ္က ဒီလုိေန႔မွာပဲ "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" ဘေလာ့ဂ္ေလးကို သူကိုယ္တိုင္ အသက္သြင္းခဲ့တယ္။ ဒီေန႔ ေတာ့ တစ္ႏွစ္တင္းတင္း ျပည့္သြားျပီေပါ့။ မွတ္မွတ္ရရ သူ ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ ပထမဆံုးတင္လိုက္တဲ့ ပို႔စ္နာမည္ကလည္း "လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္" တဲ့။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သူလြတ္က်ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ၊ ဒါမွမဟုတ္ အႏုပညာသမားဆိုတဲ့ အမည္နာမေတြအတြက္ သူ ့ဘေလာ့ဂ္ဟာ သစၥာရိွတဲ့ လူယံု၊ အစြမ္းထက္တဲ့ လက္နက္၊ အရိပ္ေကာင္းတဲ့ ေညာင္သစ္ပင္လို အသံုးေတာ္ခံခဲ့တယ္။ ရက္ေပါင္း ၃၆၅ ရက္အတြင္းမွာ သူ ့ျမိဳ႕ေတာ္က စာေကာင္းစာသန္႔ ၁၂၂ ပုဒ္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ျပီးၿပီ။ ဒီစာေတြေၾကာင့္ ဖတ္သူေတြအတြက္ သုတပန္းေတြ လန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ရသလမ္းေတြ ဆန္းလာခဲ့တယ္ ၊ ပညာမီးေတြ လင္းပလာခဲ့တယ္ ။ သူကေတာ့ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိလိမ့္မယ္။
ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အတြက္ ပထမဆံုးဆိုတဲ့ စကားလံုးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူနဲ႔ လြတ္က်ခဲ့တဲ့ျမိဳ႕ေတာ္လည္း ရင္းနွီးကၽြမ္း၀င္ခဲ့တယ္္။ ဘေလာ့ဂ္ပို႔စ္ေတြကို ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္မယ့္စာအုပ္အတြက္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ သူ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ စာအုပ္ကိစၥ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္းကိုု မပ်က္မကြက္တက္ေရာက္ခဲ့သူဟာလည္း သူ တစ္ဦးတည္း ရိွခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရန္ကုန္မွာ ပထမဆံုးက်င္းပခဲ့တဲ့ Blog Day Seminar အတြက္လည္း သူ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ MRTV4 နဲ႔ အျခားေသာ မီဒီယာေတြအၾကားမွာ ဘေလာ့ဂ္ေလာက အေၾကာင္းကို သူခ်ျပရဲခဲ့တယ္။ ေဝဖန္မႈေတြကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ေမးခြန္းေတြကို အျပံဳးနဲ႔ ေျဖၾကားေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။
ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ဂါရပ္၀န္းမွာ ဓေလ့ထံုးတမ္းတစ္ခုရိွတာက ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု ဒါမွမဟုတ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြမွာ အထူးေရးသားတဲ့ ပို႔စ္ေတြ တင္တတ္္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြက လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္၊ Comment ေတြ ခ်ီးျမွင့္ၾကတယ္။
ဒီေန႔ သူ ့ရင္နဲ႔ တည္ထားတဲ့ ျမိဳ႕ေတာ္ၾကီး တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ သူသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးသားခြင့္ရမယ္ဆ
ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြကို ခ်စ္ၾကည္ေစခ်င္တဲ့ သူ႕အတြက္၊ လူငယ္ေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ သူ ႔အတြက္၊ တိုင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္တဲ့ သူ ့အတြက္ ေဘးဒုကၡဆိုတာ ျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ က်ေရာက္မလာေစဖို႔ ဘေလာဂါ့ရပ္၀န္းမွ ညီအကိုေမာင္နွမအားလံုးက ဒီအမွတ္တရ ပို႔စ္ေလးနဲ႔ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
for Year 2008
for Union Day and Bogyoke Birthday
+++++
ေခတ္ကလည္း ေျပာင္းလာ၏၊ ျပႆနာကလည္း ေျပာင္းလာ၏။ ငါတို႔ကား မေျပာင္းေသးေပ။ အျမင္အားျဖင့္ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္၊ မီးရထား၊ ေလယာဥ္ပ်ံ၊ ေမာ္ေတာ္ကားတို႔ျဖင့္ တိုးတက္ေသာ ေခတ္သစ္ျဖစ္ေပ၏။ သို႔ရာတြင္ ငါတို႔ကား ေလွ၊ လွည္း၊ ဗံု၊ ေမာင္း တို႔ျဖင့္ ေဆြးေနေသာ ေရွးေခတ္ေဟာင္းကို မပစ္လိုၾကေသးေပ။ ဤအခ်င္းအရာက ကမာၻႏွင့္အ၀ွမ္းတြင္လည္း ရွိေသး၏။ ဗမာျပည္တြင္ကား အ၀ွမ္းမ်ားစြာရွိ၏။ ေရွးေဟာင္းအသံ၊ ေရွးေဟာင္း၀ါဒတို႔ကား ယခုတုိင္ရွိေသး၏။ အင္မတန္ တိမ္ေသာ အမ်ဳိးဘာသာသာသနာ ဟူေသာ စကားတို႔ကို ယခုတိုင္ငါတို႔ သံုးလ်က္ ရွိေသး၏။ ေက်ာင္းသားဆိုလွ်င္ စာဖတ္ၿပီးလွ်င္ စာေမးပဲြေအာင္႐ံုသာ ထင္လ်က္ ရွိၾကေသး၏။ ဤထက္မွားအပ္ေသာ အယူ၀ါဒက မရွိေတာ့မည္။
+++++
သပိတ္ေမွာက္သည္ ဆိုသည္မွာ ကေလးကစားစရာ မဟုတ္၊ ကၽြႏ္ုပ္သေဘာတူ၏။ သို႔ေသာ္ မိမိကိုယ္ကို ကာကြယ္ရန္ လူသတ္မႈပင္ လြတ္ႏိုင္သည္ဟု ဥပေဒက ဆိုထားပါလ်က္ ငါတို႔၏ လိုလားခ်က္ နစ္နာခ်က္မ်ားအား တရားနည္းလမ္းရွိသမွ် လိုက္၍ မရလွ်င္ သပိတ္အဘယ္ေၾကာင့္ မေမွာက္ထိုက္အံ့နည္း။ ေမွာက္ထိုက္သည္သာ။
+++++
ယခင္အခါမ်ားထက္ ငါတို႔ အမ်ဳိးသမီးမ်ားသည္ ပိုမို၍ ဖ်တ္ဖ်တ္လပ္လပ္ အျမင္က်ယ္က်ယ္ အမ်ဳိးသားလုပ္ငန္းကို လုပ္သင့္လွၿပီ။ ကၽြႏု္ပ္ကား ေရွးအယူသန္သူ မဟုတ္၊ မိန္းမဆိုလွ်င္ လင္ေယာက္်ား၏ ကၽြန္ပမာထင္ေသာ စိတ္ယုတ္၊ စိတ္ညံ့ကို မတိုက္တြန္း မႀကိဳက္ႏွစ္သက္။
(တတိယအႀကိမ္ ဗကသ ပုသိမ္ကြန္ဖရင့္တြင္ ဥကၠ႒ ကိုေအာင္ဆန္း ေျပာၾကားေသာ အဖြင့္မိန္႔ခြန္းမွ၊ ကိုေအာင္ထြန္း - ျမန္မာႏိုင္ငံေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုင္း - စာ-၁၂၈-၁၃၈)
Future Burmese Coin 1
http://tutorials20.com/graphics/image-on-a-coin/
http://www.rnel.net/tutorial/Photoshop/2759
The Beautiful Evening of T4T
သီးေလးသီးရဲ႕ ေဆးေရာင္စံုည
ပထမေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီညေန အလုပ္တစ္ခုေၾကာင့္ မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ျဖစ္ေနတာ ေနာက္ အလုပ္ခ်ိန္ကို နည္းနည္းေနာက္ ေရြ႕ႏိုင္လို႔ ၾကည့္ျဖစ္သြားတယ္။ သြားမယ္ဆိုေတာ့ ေျမပံုကို ၾကည့္လိုက္တာ အင္းဒီေျမပံုအတိုင္း ေရာက္ပါ့မလားလို႔ စိတ္ကထင္မိတယ္။ ကဲဒါနဲ႔ အိမ္ကေနထြက္ေတာ့ ၄း၃၀။ ေျမပံုထဲက အ၀ိုင္းကို ေရာက္ေတာ့ ၄း၄၅ ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီမွာလည္း ပဲြသြားၾကမယ့္ လူေတြ စု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔ လမ္းရွာမေတြ႕ ျဖစ္ေနတယ္။ ဟာငါတို႔ ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ လမ္းျပမယ့္လူနဲ႔ေတြ႕လို႔ ခမ္းမကို ေရာက္ေတာ့ ၅း၀၀ စြန္းစြန္းျဖစ္သြားတယ္။ အင္း ေျမပံုဆိုတာလည္း ပညာပါတာဘဲ။ ေျမပံုအညြန္းက ထိုင္းလို ေရးထားတာျဖစ္ၿပီး လာသူအမ်ားစုက ဗမာ၊ ေနရာက အသစ္၊ အရပ္မ်က္ႏွာ အညြန္းမပါ။ ၀င္ေပါက္ႀကီး ႏွစ္ေပါက္ရွိတာ တစ္ေပါက္ဘဲ ေဖာ္ျပ။ ေနာက္ထင္ရွားတဲ့ အေဆာက္အအံု အမွတ္အသားဆိုလို႔ နာရီစင္ တစ္ခုသာပါ။ အဲဒီနာရီစင္ ကယ္ေပလို႔သာ။ ေနာက္ လမ္းမွာ သြားဖို႔ ညြန္းထားတဲ့ စာရြက္က ခပ္ေသးေသး။ ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္က် က်တာကိုး။
အထဲေရာက္ေတာ့ ပဲြက မစျဖစ္ေသး။ လူေစာင့္ေနရလို႔ ထင္ပါ့။ ဒါေပမယ့္ အထဲမွာလည္း လူေတာ့ အေတာ္စံုေနပါၿပီ။ ၅း၅၀ ေလာက္မွာ ပဲြစျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ထံုးစံ ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္အတိုင္း ေနာက္က်မွ စျဖစ္ပါတယ္။ ပဲြဦးထြက္ ဆိုသလို အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ေနာက္က်ရတဲ့ အေၾကာင္း ေတာင္းပန္စကားဆိုပါတယ္။ ဒါလည္း က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေနက် အလုပ္တစ္ခုလို ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အၿမဲေနာက္က်တဲ့ အတြက္ စာေရးရင္းဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စကားေျပာရင္ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ အျမဲလိုလို ေျပာရတာက "I am really sorry for my late." "I am sorry for my late response." စသျဖင့္ စသျဖင့္ အျမဲေတာင္းပန္ ရတယ္။ အင္း အဲဒီေန႔ကေတာ့ ငါျပင္ရမယ္၊ ငါျပင္ရမယ္၊ ငါတို႔ ျပင္ရမယ္။
အဖြင့္အေနနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကို ဂုဏ္ျပဳသီခ်င္း ဆိုေတာ့ ၾကက္သီးေမြးညင္းေတြပါ ေထာင္ထလာတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပါ ပါးစပ္က လိုက္ရြက္ေနမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ခြန္အားေတြ ထပ္ျပည့္၊ ဇာတိမာန္ကို တက္ေစတာက ကိုေဂၚဇီလာ အားနဲ႔မာန္နဲ႔ သီဆိုသြားတဲ့ "တို႔နဂါးနီ"ပါ။ ငွားထားတဲ့ ခမ္းမက သာမန္အစည္းအေ၀း ခမ္းမမ်ဳိးျဖစ္ေလေတာ့ ဇာတ္စင္က က်ဥ္း၊ အသံထိမ္းခ်ဳပ္မႈ မေကာင္းမြန္တာေၾကာင့္ အေတာ့္ကို ဆူပါတယ္။ စိန္ကက္ဆက္ (ကြန္ပ်ဴတာကို လူရႊင္ေတာ္ေတြက အမည္ေပးထားတာပါ။) ကလည္း အေခြေၾကာင့္ ခဏခဏေၾကာင္ဆိုေတာ့ ခဏခဏရပ္ကာ ပရိသတ္ကို ခဏခဏ ပဲြဆက္မပ်က္ေအာင္ ထိန္းၾကပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပရိသတ္ကေတာ့ မၿငီးျငဴၾကပါဘူး၊ လက္ခုပ္လက္၀ါး တစ္ေျဖာင္းေျဖာင္းတီး အားေပးၾကပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ရတာက ဦးေရႊ႐ိုးနဲ႔ ေဒၚမိုးအကပါ။ အျမဲတမ္း မ႐ိုးတဲ့၊ ဟာသေႏွာၿပီး ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ေျပာျပႏိုင္တဲ့ ကကြက္တစ္ခုပါ။ ျမန္မာ ခ်ာလီခ်က္ပလင္ အကလို႔ဘဲ ဆိုရမလား မေျပာတက္ပါ။ ကိုၾကယ္သီးနဲ႔ မေခ်ာစုမ်ဳိးတို႔ က်က်နန ကျပသြားတာပါ။
သၾကၤန္ဆို မပါမျဖစ္တဲ့ သံခ်ပ္အလွည့္ကို ေရာက္ေတာ့ စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်မိတာ တစ္ခုရွိပါတယ္။ သံခ်ပ္ေတြမွာ အျမဲဆိုသလို အမ်ဳိးကိုထိမ္းဖို႔ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဆိုတာကိုပါ။ ဒါေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြကိုဘဲ အဓိကထားေျပာဆိုတာ ေတြ႕ရၿပီး၊ အမ်ဳိးသားကို ေ၀ဖန္ခ်က္မပါတာကိုပါ။ အေတြးပြါးမိတာက ငါတို႔ အမ်ဳိးသားေတြၾကေတာ့ေကာ။ ေနာက္ ေငြတစ္ခုတည္းကို မၾကည့္ဖို႔၊ စာရိတၱေကာင္းဖို႔၊ အမ်ဳိးကို သိဖို႔ ဆိုတာ သိပ္မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ယခုလို အစဥ္မေျပသည့္ ကာလမ်ဳိးမွာ အစစအရာရာ စုတ္ျပတ္ေနသည့္ ကာလမ်ဳိးမွာ ဒါေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆိုတာ အေတာ့္ကို ေျပာရခတ္ပါသည္။ ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာသည့္ ကိစၥမ်ဳိးျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ၄င္းအခ်က္ကို ေ၀ဖန္ရာတြင္ ဘယ္လို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပမလည္း ဆိုတာကိုသာ အၾကံျပဳလိုပါသည္။
ပဲြကို အဆံုးအထိ ၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း မၾကည့္ႏိုင္ပါ။ အလုပ္ကို ျပန္ေျပးရသည္။
သူတို႔ရဲ႕ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ ျပတ္လံုးမ်ား၊ ျပည္သူ႔မ်ားအတြက္ ကိုယ္တက္သည့္ ပညာျဖင့္ အျပည့္အ၀ ထမ္းရြက္မႈမ်ားကိုေတာ့ မေလးစား မခ်ီးက်ဴး မဂုဏ္ျပဳဘဲ မေနႏိုင္ပါ။ သူ႔တို႔ တက္ႏိုင္သည့္ အခန္းက႑မွ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားဖို႔ ေစတနာ အထင္းအရွား ေတြ႔ျမင္ရသည္က အလြန္ပင္ အဖိုးမဖ်က္ႏိုင္ေသာ ေစတနာတစ္ခု ပင္ျဖစ္ပါသည္။
တိုင္းတပါး ေရျခားေျမျခားမွာ ဖံုးတခ်ဳိ႕ ကြယ္တ၀ွက္ႏွင့္ လုပ္ရသည့္ပဲြ(ထိုင္းႏိုင္ငံတြင္ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ပဲြမ်ားလုပ္ရာတြင္ အခက္အခဲ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိေသာေၾကာင့္ ၄င္းသည္ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ တစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။) ၊ ရွိစုမဲ့စု လူႏွင့္ လုပ္ရျခင္း၊ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္မ်ားတစ္ဖက္ႏွင့္ အားစိုက္ရျခင္း၊ အခ်ိန္လုကာ လုပ္ၾကရျခင္း၊ လူစိုက္ေငြစိုက္ အားလံုးစိုက္ လုပ္ၾကရျခင္း စသည့္ စသည့္ အခက္အခဲမ်ဳိးစံုကို ေက်ာ္လႊားကာ ပဲြတစ္ခု ျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကသည္။ သာမန္ အလုပ္သမားမ်ား အတြက္ေတာ့ ေစ်းအနည္းငယ္ႀကီးသည္။ ဒါေပမဲ့ လူဦးေရ ၄၆၀ ဆန္႔သည့္ ခမ္းမမွာ ၃၀၀ ေက်ာ္ ၄၀၀ နီးနီးရွိမည္ကို ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဘယ္လို အခက္အခဲႏွင့္ အစဥ္မေျပမႈေတြ ရွိခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ မၾကည့္ရတာ ၾကာခဲ့သည့္ ၾကည့္ခ်င္ပဲြတစ္ခု လာေရာက္ ကျပၾကသည့္ သီးေလးသီးအဖဲြ႕ႏွင့္ ပဲြျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾကသူမ်ားကို အသိအမွတ္ျပဳရပါမည္။ ထိုေန႔ သီးေလးသီးရဲ႕ ညေနခင္းက လွပခဲ့ပါသည္။ ထိုေန႔ ဇင္းမယ္ရဲ႕ သီးေလးသီးပဲြ ေအာင္ျမင္ပါသည္။ ေမွ်ာ္စင္ကၽြန္းမွာ သီးေလးသီးရဲ႕ အားပါးတရ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ထပ္မံၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။
My Memories of Saya Jyan
အခုဒီေန႔ဆို ဆရာဆံုးတာ ၁ ႏွစ္ျပည့့္ၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေရးတဲ့စာ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာတင္ၿပီး ဆရာ့ကို ဂါရ၀ျပဳလိုက္ပါတယ္။ ဆရာ့မိသားစုက ထုတ္ေ၀တဲ့ ဆရာ့အမွတ္တရမွာ ဒီစာစုေလးပါၿပီးသားပါ။
၂၃ ရက္ေန႔ အိပ္ယာကထ ကြန္ပ်ဴတာ စားပဲြထိုင္လိုက္ေတာ့ အီးေမးလ္ စာတိုက္ပံုးမွာ ဆရာတင္မိုး ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းထဲခ်က္ခ်င္း ၀င္လာတာက ဆရာ့ရဲ႕စကား "ခ်စ္ေသာသူတို႔ သက္တမ္း တိုရ၏။" ေနာက္ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမကို သံေယာဇဥ္ႀကီးသူ တစ္ေယာက္ အိမ္ေတာင္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ဆိုတာကို သိေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
ဆရာအေၾကာင္း ေရးခ်င္လာတယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ ကဗ်ာေကာ ဆိုေတာ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ပုဒ္ ဆံုးေအာင္ အလြတ္ရသူ မဟုတ္။ ကဗ်ာေတြေတာ့ ေတြ႕ကရာ အကုန္ဖတ္သည္။ ခံစားၾကည့္သည္။ အလြတ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာက ကဗ်ာသမား၊ စာသမား ဆိုေတာ့ ငါေရးရင္ ျဖစ္ပါ့မလား။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာနဲ႔ အမွတ္ရစရာ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ား ခ်ေရးမယ္ဆိုၿပီး သည္စာကို ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာနဲ႔ ေလးငါးႀကိမ္ ဆံုတာထက္ ၾကံဳဖူးတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ တဆင့္ခံသာ ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ အစ္မနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ အျခားအေၾကာင္းအရာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ၾကံဳခဲ့ရာတာေတြႀကီးပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဆီမွာ အမွတ္ရစရာမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
ပထမဆံုး ဆရာ့တို႔အိမ္ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္က အေဖနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးခဲ့တယ္။ သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ က်န္ခဲ့တာ ဆရာတို႔ရဲ႔ အိမ္ပါ။ အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္းက ေျမာင္းေဘာင္ေပၚ ေမးတင္ေဆာက္ ထားတဲ့ တထပ္အိပ္ကေလးပါ။ အိမ္အ၀င္ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚ ေက်ာ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားတံတားေလးနဲ႔ အိမ္ကေလး။ ေတြ႔သူတိုင္း ခ်စ္ခ်င္တဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႔အိမ္။
၉၈ အေစာပိုင္းကာလ ဆရာျမ (ဆရာျမသန္းတင့္) ဆံုးၿပီးေတာ့ တညေန (ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနလို႔ထင္ပါတယ္) က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုေတြြ လွည္းတန္းက မြန္သစ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၾကေတာ့ ဆရာဂ်မ္းတို႔တေတြ ေရာက္ေနႏွင့္ပါတယ္။ အဲ့ဒီ၀ိုင္းက သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က မိတ္ဆက္ေပးလို႔ ဆရာဂ်မ္းလို႔ သိရေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အုပ္စုေတြြ အဲဒီ၀ိုင္းနဲ႔ အနီးဆံုးမွာ ထိုင္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူတ႔ို႔၀ုိင္းမွာ ေမာ္ဒန္ လူငယ္ ကဗ်ာဆရာအခ်ဳိ႔နဲ႔ ဆရာဂ်မ္း တစ္ေယာက္ ေလေပးေျဖာင့္ေနတာပါ။ ကိုျမသန္း တစ္ေယာက္ကြာ ဓါတ္ဗူးေလး တစ္လံုးရဲ႔အသက္ကို ကယ္ရင္း သူ႔အသက္ကို ေပးသြားရတယ္လို႔ ဆရာက အ႐ြန္းေဖာက္ ေျပာေပးမယ့္ သူမ်က္ႏွာကေတာ့ အုံ႔အံု႔မႈိင္းမိႈင္း။ ဆရာျမက ဘာမွမဟုတ္တဲ့ မေတာ္တဆမႈကေလးကေန ဆရာျမအသက္ကို ႏုတ္ယူသြားတယ္။ သူရွိရင္ကြာ အမ်ားႀကီး ဆက္ေရးႏိုင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္၊ အစားထိုးမရတဲ့ ဆံုး႐ႈံးမႈပါကြာလို႔ ဆရာက ဆိုခဲ့တယ္။ ဆရာလည္း ဆရာျမလို အမ်ားႀကီး ဆက္လုပ္ႏိုင္ပါေသးတယ္လို႔သာ အခုဆိုရပါေတာ့မယ္။ (ဆရာျမသန္းတင့္ ဆံုးတာ ဓါတ္ဗူးေရေႏြးထည့္ဖို႔ အိမ္ေအာက္ ထပ္ကိုအဆင္း ေလွကားေပၚက ေျခေခ်ာ္က်ၿပီး ဦးေခါင္းမွာရတဲ့ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ပါ။)
ေနာက္ ၂၀၀၃ မွာ ဘန္ေကာက္မွာ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ သည္တႀကိမ္လည္း ဆရာမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဆရာနဲ႔ေတြ႔ရန္ ၾကားကခ်ိန္းေပးလို႔ ၾကံဳျဖစ္ပါတယ္။ မာဘြန္ခေရာင္းက အမ္ေကမွာ ဆူကီယာကီနဲ႔၊ ဘဲကင္စားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္က ဆရာ ဘာသားမစားဘူးလဲလို႔ ေမးေတာ့ "အားလံုးစားတယ္။ မစားတာႏွစ္မ်ဳိးဘဲရွိတယ္။" အားလံုးက ဆရာဘာဆက္ေျပာမလည္းဆိုတာ အာ႐ံုစိုက္နားေထာင္ေနၾကတယ္။ "ငါစစ္သားနဲ႔ သစ္သားႏွစ္မ်ဳိးဘဲ မစားဘူး။ စစ္သားက ရံြလို႔၊ သစ္သားကေတာ့ မာလို႔" ဆိုၿပီး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ခပ္ေလးေလးႀကီး ေျပာပါတယ္။ အားလံုး ၀ါးလံုးကဲြ ရယ္က်တာ ေဘးက၀ိုင္းေတြကေတာင္ ၾကည့္ၾကတဲ့အထိ။
ေနာက္ ၂၀၀၄ ႏွစ္ဦးမွာ ဆရာ့ဓါတ္ပံုႏွစ္ပံု (တေယာထိုးေနတဲ့ပံု ႏွစ္ပံု) က်ေနာ္လက္ထဲ ေရာက္လာပါသည္။ ပိုင္ရွင္ထံခြင့္ေတာင္းၿပီး ဓါတ္ပံုအၾကာင္းႏွင့္ ကူးယူလိုေၾကာင္း အခြင့္ေတာင္းပါသည္။ သည္ဓါတ္ပံုကို ဆရာမိတ္ေဆြ ကိုေအး၀င္း (လမင္းတရာ) ဆီက တဆင့္ရတာပါ။ (ကိုေအး၀င္း႐ိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ မေသခ်ာပါ။) အဲ့ဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေၾကာင္း၊ ျပန္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ဆရာမ်က္ရည္က်ေၾကာင္း၊ ေျပာေျပာဆိုဆို တေယာထိုးၿပီး သီခ်င္းဆိုေၾကာင္းပါ။
အခု ေနာက္ဆံုး ၂၀၀၆ မွာေတာ့ ဆရာရဲ႔ ဧရာ၀တီအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာက ဘ၀႐ုပ္ပံုလႊာက႑အတြက္ ကိုဘေကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြေပးခဲ့ပါတယ္။ သည္တုန္းကလည္ ဧရာ၀တီ ျမန္မာပိုင္းအယ္ဒီတာက ေတာင္းခံလာတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း က်ေနာ္ ျပင္ဆင္ေပးေနရေသာ ကိုေအာင္ထြန္း ေက်ာင္းသားသမိုင္း စာအုပ္အတြက္ အခ်ဳိ႔အခ်က္အလက္မ်ား ဆရာကို ျပန္ေမးခဲ့ပါေသးတယ္။ သည္တႀကိမ္လည္း ဆရာ့သမီး မမိုးခ်ဳိကတဆင့္ အီးေမးလ္မွ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဆီက "တို႔ဗမာ" နဲ႔ "ဒို႔ဗမာ" မူကဲြမွာ "တို႔ဗမာ" သာ အနက္စဲြျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေရးထံုးအမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေရ ဆရာဆီက ေမးစရာေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဆရာ့ရဲ႔ ဘ၀႐ုပ္ပံုလႊာက႑က ကိုဘေကာင္းအေၾကာင္းေတာင္ မမီလိုက္ေတာ့ပါ။
က်ေနာ္မွာ ေမးစရာေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ဆရာေရာက္ရင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားသီခ်င္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားအလြတ္ရေၾကာင္း ေထာင္ထဲအတူေနဖူး သူေတြေျပာလို႔ သိထားရေတာ့ ဆရာ သည္တစ္ေခါက္လာရင္ အေသအခ်ာေမးမယ္၊ ျပင္ဆင္စရာေတြ ျပင္ဆင္ထားမယ္လို႔ ရည္စူးထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ဆရာ့ကို က်ေနာ္တုိ႔ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဆရာအလာကို မႀကိဳႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဆရာလြြမ္းသလို က်ေနာ္တို႔လည္း အိမ္ကိုလြြမ္းပါသည္၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ ေပ်ာ္ခ်င္ပါသည္။ ဧည့္သည္ႀကီး တစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဧည့္သည္ေလးမ်ားလည္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးပါဘူး ဆရာ။ ကေလးမ်ားကို ခ်စ္တဲ့၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ္ေရကို ခ်စ္တဲ့ ဆရာကို အိမ္ရဲ႕ အေ၀းကေနပဲ ဂါရ၀ျပဳပါရေစ။
(ဆရာရဲ႕အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါ။ တထပ္က ေအာက္မွာ နိမ့္ၿပီး တံတားက အေပၚထပ္ကို ထိုးထားေတာ့ မသိသာပါဘူး။)
ေက်ာ္၀င္း
(ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
Whether ASEAN on Burma!
အာစီယမ္ ဘယ္လဲ၊ ဘာလဲႏွင့္ ထူးမျခားနား
Go Ahead Our Roadmap!
၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ
၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေက်ာင္းသားထုသို႔ အစီရင္ခံခ်က္ကို ဒီေနရာကေန ရယူႏိုင္ပါတယ္။
နိဒါန္းစကားအျဖစ္ ျပင္သစ္ ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚပညာရွင္ ပီ၊ ေဂ် ပရုိဒြန္ ရဲ႕
"ငါတို႔ဒူးေထာက္ေန၍သာ ႀကီးက်ယ္သူေတြ ႀကီးက်ယ္ေနၾကတာပါ။ ငါတို႔ထၾကစို႔"
ဆိုတာနဲ႔ အစခ်ီထားၿပီး
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ ရွစ္ႏွစ္ေျမာက္အေရးေတာ္ပံုကာလ ၁၉၉၆-ဒီဇင္ဘာလတြင္ လက္ရွိ န၀တစစ္ အစိုးရ၏ ပညာေရးစနစ္ကို ရႈတ္ခ်ဆန္႔က်င္သည့္ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးတိုက္ပြဲႀကီး ေပၚေပါက္ခ့ဲေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရးအပါအ၀င္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို တညီတညာတည္းထုတ္ေဖာ္တင္ျပ ေတာင္းဆိုခ့ဲၾကသည့္ ... ... ...
ကန္႔သတ္
စစ္တပ္ထဲက က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေက်းဇူးျပဳတာပါ။ သူရဲ႕ေစတနာက "က်ေနာ္မ်ား တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ အေပါင္းပါမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရလဲသံုးၿပီး ေနာင္အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ထာ၀ရ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ထားၾကတယ္ဆိုတာကို တေစ့တေစာင္းေလး သိရေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၇) ရဲ႕ ႏွစ္လည္စာေစာင္ကို ကန္႔သတ္လို႔ ေအာက္ေျခမွတ္စုမွာ ေရးထားေပမဲ့ ျပည္သူအမ်ားသိရေအာင္၊ ေအာက္ေျခ အရာရွိအရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ား သိရေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ေပးပါ" လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိလိုသူမ်ား ေအာက္မွာရွိတဲ့ ကန္႔သတ္ဆိုတဲ့ ပီဒီအက္ဖ္ဖိုင္ (၇) ဖိုင္ကို ယူကာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ငွႏိုင္ပါတယ္။
ေအာက္ေျခအရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ားလည္း မေ၀းေတာ့တဲ့ကာလမွာ အင္တာနက္ႀကီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္သံုးႏိုင္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတြးေခၚ ေမွ်ာ္ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ကန္႔သတ္ (၄)
ကန္႔သတ္ (၅)
ကန္႔သတ္ (၆)
ကန္႔သတ္ (၇)
You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://mrbalance.blogspot.com/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.