[ညမီးအိမ္] 25 New Entries: ပထမဆံုး

ပထမဆံုး

ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕အစ္ကိုၾကီး လင္းထက္ က တဂ္ေတာ့လဲေရးရဦးမွာေပါ့ဗ်ာ။ ပထမဆံုးေတြၾကီးပဲေရးရမယ္ဆိုပဲ။ အစကေတာ့လြယ္တယ္ထင္တာ ေရးကာနီးက်မွ ဘာေရးလို႕ေရးရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာ။ ပထမဆံုးေတြကိုျပန္စဥ္းစားရေတာ့တာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ႕ပထမဆံုးေတြကေတာ့ဒီလိုဗ်ာ…


ပထမဆံုးကမာၻေျမၾကီးေပၚကိုစေရာက္ခဲ့တာ

၁၉၈၆ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၂ရက္ မနက္ ၄နာရီ

ပထမဆံုးအလိမ္ခံရျခင္း

အသက္ဘယ္ေလာက္လဲေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး…ေတာ္ေတာ္ေတာ့ငယ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္လက္ညိဳးမွာအၾကိတ္ေလးကိုခြဲဖို႔ဟာကို ဆရာဝန္က ေခ်ာကလက္ဆိုၿပီးေကြ်းတာ စားလဲစားျပီေရာအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ဆရာဝန္အက်င့္မေကာင္းဘူး ေခ်ာကလက္ဆိုျပီးလိမ္ေကြ်းတယ္ ( ငယ္ငယ္ကတည္းကအဲလိုငတ္တာ :D )။ :(

ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ေက်ာင္းေျပးျခင္း

မွတ္မွတ္ရရတစ္ခါတည္းပဲေျပးဖူးတာပါ။ ၇တန္းေလာက္ကျဖစ္မယ္။ ေက်ာင္းေျပးျပီးသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ဂိမ္းသြားေဆာ့တာ (အရင္တုန္းကေတာ့ ဂိမ္းဂ်ပိုးဗ်။ အခုမွအင္တာနက္ဂ်ပိုးျဖစ္ေနတာ)

ပထမဦးဆံုးမိသားစုနဲ႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ျခင္း

အဲဒါေလးကိုအခုထိအမွတ္ရေနတုန္းပဲဗ်။ ကြ်န္ေတာ္မိသားစုနဲ႔ျမိဳ႕ထဲ (ရန္ကုန္ျမိဳ႕) ကိုလမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာေတာ့ ရုပ္ရွင္ရုံက ရုပ္ရွင္ရုံၾကီးရဲ႕နာမည္။ ဝဇီရာကို ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ခ်လိုက္တာအိမ္ကလူေတြဝိုင္းရယ္ပါေလေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ဘယ္လိုဖတ္လိုက္လဲဆိုေတာ့ ဝဇီရာကို အိုဇီရာဆိုျပီးဖတ္လိုက္တာဗ်။ သိဘူးေလ ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုေတာ့ ဝလံုးကို အဂၤလိပ္စာလံုး အို( O ) လို႔ထင္ျပီး အိုဇီရာလို႔ဖတ္ျပလိုက္တာေပါ့။

ပထမဦးဆံုးတတ္ခဲ့ဖူးသည့္ေက်ာင္း

အဂၤလိပ္လိုဘယ္လိုေပါင္းလဲေတာ့မသိ bishop home အဲလိုပဲေပါင္းလားေတာ့မသိပါဘူး။ အဲဒီမွာ သူငယ္တန္းမတတ္ခင္တုန္းကတတ္ဖူးတယ္ဗ်။ သူငယ္တန္း ကေန ဆယ္တန္းအထိကေတာ့ အ.ထ.က (၁) ဒဂံုမွာဗ်။ အေဖေက်ာင္းကိုလိုက္ပို႔တာကို ေက်ာင္းတတ္ရတာအရမ္းေပ်ာ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ ငိုျပီးေတာ့အေဖ့ကိုဆဲတာေလ။ ကြ်န္ေတာ္ ဘယ္လိုဆဲတယ္ထင္လဲ "အေဖ ေ-ာက္ေကာင္မၾကီး အေဖ ေ-ာက္ေကာင္မၾကီး" ဆိုျပီးေတာ့ဆဲတာ ငယ္ငယ္တုန္းကဘာမွမသိလို႔ဆဲတာ အခုေတာ့မဆဲရဲေပါင္ ငရဲငိုးထဲေဇာက္ထိုးက်မယ့္ကိန္း (ငရဲမက်ရင္ဆဲမယ္ေပါ့လို႔ေတာ့မေတြးနဲ႔ အေဖကိုခ်စ္ျပီးသား ဆဲဘူး)။

ပထမဦးဆံုးအႀကိမ္ညမအိပ္ပဲေနဖူးခ်င္း

အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေက်ာင္းလံုး စက်င္ေက်ာက္ (သူတို႔ေတြကေတာ့စက်င္ေက်ာက္ဘုရားလို႔မေခၚရဆိုပဲ။ သူတို႔ဆိုတာသိတယ္ေနာ္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူး)ဘုရားပင့္တာကို သြားရမယ္ဆိုလို႔တစ္ညလံုးေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔မအိပ္ပဲဂိမ္းဆိုင္မွာဂိမ္းထိုင္ေဆာ့ေနတာ မိုလင္းေတာ့ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းကကားနဲ႔ဘုရားပင့္တာကိုသြားဖူး။ ျပန္လာေတာ့ ဂိမ္းထပ္သြားေဆာ့ေသးတယ္။ ဂိမ္းဆိုင္မွာဂိမ္းကစားရင္းနဲ႔အိပ္ေပ်ာ္သြားေလရဲ႕။ ဟီးဟီး ငယ္ငယ္တုန္းကအဲလိုဂိမ္းေဆာ့ မွတ္တာ ဂိမ္းေဆာ့လြန္းလြန္း အေဖကအိမ္ကေနေတာင္ေပးမထြက္ေတာ့တဲ့အထိျဖစ္ဖူတယ္။

ပထမဦးဆံုးကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အခ်စ္ရဆံုးခ်စ္သူ

သူ႔နာမည္အရင္းေတာ့မေျပာေတာ့ဘူး ကြ်န္ေတာ္ေပးထာတဲ့နာမည္က "မုသားျဖဴ" ဆိုျပီးေတာ့ပါ။ သူနဲ႔စေတြ႕တာက ၂၀၀၄ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၃ရက္ေန႔မွာ လွည္းတန္းအဂၤလိပ္စာသင္တန္းမွာ…အဲဒီေန႔ကသူကကြ်န္ေတာ့္အေရွ႕မွာထိုင္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္သူ႕အေနာက္မွာေပါ့ဗ်ာ။ သူ႕ကိုစေတြ႕ေတြ႕ခ်င္ကတည္းက ေနာက္ေက်ာေလးပဲစေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းကတည္းက စိတ္ဝင္စားခဲ့တာဗ်။ အဲဒါနဲ႔ေနာက္ေန႔သင္တန္းလာေတာ့ သူနဲ႔ရင္းႏွီးေအာင္(သူငယ္ခ်င္းေတြအကူအညီနဲ႔)လုပ္တာတာေပါ့ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ရင္းႏွီးလာျပီး ၂၀၀၆ခုႏွစ္ ဧျပီလ ၃၀ရက္ေန႔မွာ သူ႔ကိုဖြင့္ေျပာျပီး သူမနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔တြဲလာရင္းဘာမွမၾကာလိုက္ပါဘူး ၂၀၀၆ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၂၉ ရက္ေန႔မွာ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကိုထားသြားတယ္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔၂ေယာက္အေၾကာင္းအျပည့္အစံုမေရးထားပါ။ ဒါေလးကိုေတာင္ သူ႔ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းပဲတင္လိုက္တာ။ သူမနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္အေၾကာင္းစံုစမ္းေမးျမန္းျခင္းသည္းခံပါ။) ဒါေပမယ့္လဲေပါ့ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ သူမ ကိုအခုထိခ်စ္ေနစဲပါ။ ဒီစာေလးကို သူမ ဘယ္ေတာ့မွဖတ္ျဖစ္မွာလဲမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ပို႔ထားတဲ့ေမးလ္ေတြေတာင္မဖတ္တာ။ သူမ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဘာလို႔ထားသြားလဲဆိုတာေတာ့ ယေန႔အခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာေရေရရာရာ မသိေသးဘူးဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ည့ံဖ်င္းမူ႕ေၾကာင့္လဲပါမွာေပါ့။ ေတာ္ျပီဗ်ာ ဒီအေၾကာင္းအရာေရးေနတာနဲ႔လမ္းေခ်ာ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေတာင္ရွည္ေနျပီ။

ပထမဆံုးခ်စ္သူအနမ္း

ဘယ္ေန႕လဲေတာ့မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္နဲ႔က ခ်ိန္းေတြ႕ရင္အျမဲ ကန္ေတာ္ၾကီးပဲသြားတယ္ဗ်။ ေမွ်ာ္စင္ကြ်န္းေခၚမလားအဲဒီနားကသစ္ပင္ေလးက ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အမွတ္တရေလးေပါ့။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္အမွတ္တရေလးေပါ့။ ေခါင္းစဥ္အတိုင္းနမ္းပဲနမ္းတာေနာ္ တူမ်ားေတြလုိဘာမွလုပ္ဘူး :D တကယ္ေျပာတာ။

ပထမဆံုးမိသားစုနဲ႔ခြဲခြာရျခင္း

အဲဒါကေတာ့ကြ်န္ေတာ္ ၁၀တန္းေအာင္ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္အုပ္လံုး GTC ေလွ်ာက္ၾကမယ္ဆိုျပီးေလွ်ာက္ၾကတာ။ ၂ေယာက္ပဲပါသြားတယ္ဗ်ာ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ေမာ္ဘီ GTC ကြ်န္ေတာ္က ဝါးခယ္မ GTI အဲဒီမွာစတာပဲ။ မိသားစုနဲ႔ပထမဆံုးခြဲရျခင္းပဲ။ ကြ်န္ေတာ္အစကေတာ့ေက်ာင္းမွန္မွန္တတ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔အေဆာင္နဲ႔ကအရမ္းေဝးတယ္ဗ် အေဆာင္ကေနေက်ာင္းသြားရင္အေရွ႕တည့္တည့္ေနထိုးတယ္။ ေက်ာင္းကေန အေဆာင္ျပန္ေတာ့ ေနဝင္ေတာ့လဲ ကိုယ့္အေရွ႕တည့္တည့္မွာက ေန။ အဲဒါနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းေက်ာင္းေတြပ်က္လာတယ္ဗ်။ သူမ်ားေတြေက်ာင္းသြားတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ကအိပ္တုန္း ႏိုးလာရင္တစ္ေယာက္တည္းလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ ျပီးရင္အေဆာင္ျပန္ ဂီတာေလးတီးနဲ႔ အင္းးးးးးးးစာေမးပြဲၾကီးလဲနီးေရာ ေက်ာင္းေခၚခ်ိန္မျပည့္လို႔ စာေမးပြဲေျဖခြင့္အပိတ္ခံလိုက္ရေလရဲ႕။ ဒါနဲ႔ပဲဖ်ာလိပ္ျပီး ရန္ကုန္မွာပဲ အေဝးသင္ယူေနတယ္ဗ်။ ရန္ကုန္မွာေရာျဖစ္လားဆိုေတာ့ အခုထိ first year မေအာင္ေသးဘူး။ အိမ္ကမိဘေတြကိုလဲသနားပါတယ္။ ေက်ာင္းဆိုတာၾကီးကိုမတတ္ခ်င္ေတာ့တာလဲပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကစာမေက်ခဲ့တာလဲပါမယ္ထင္တယ္။ အခုဆိုစာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးဘာမွမသိေတာ့ဘူး။

ပထမဦးဆံုးအလုပ္လုပ္ဖူးျခင္း

အလုပ္စလုပ္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဦးေလးဖြင့္ထားတဲ့ ကြန္ျပဴတာဆိုင္မွာဗ်။ အဲဒီတုန္းကဘာမွမလုပ္တတ္ဘူး အလုပ္သင္နဲ႔စလုပ္တာ…အဲဒီမွာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္တျဖည္းျဖည္းေလ့လာရင္းနဲ႕ hardware ပိုင္းကိုနည္းနည္းေလး(နည္းနည္းဆိုတကယ့္နည္းနည္း)နားလည္လာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွ အခုလုပ္ေနတဲ့ အင္တာဆိုင္မွာ တစ္ညလံုးမအိပ္ပဲထိုင္သံုးရင္းနဲ႔ဘေလာခ္စလုပ္ျဖစ္လာတယ္။

ပထမဦးဆံုးဘေလာခ္စေရးျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ဘေလာခ္ကိုဘယ္အခ်ိန္စေရးလဲဆိုေတာ့ ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၅ရက္ကဗ်။ အဲဒီတုန္းက ညမီးအိမ္နာမည္နဲ႔မဟုတ္ေသးဘူးဗ်။ အဲဒီဆိုဒ္ေလးလုပ္ျပီး password ခ်ိန္းလိုက္တာ ျပန္ဝင္လို႔မရေတာ့တာနဲ႔ အခုနာမည္ ညမီးအိမ္ဆိုျပီးျဖစ္လာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ညမီးအိမ္ ပထမဆိုဒ္ေလးက http://www.nyameeeain.page.tl ပါ။ အဲဒီဆိုဒ္ေလးလုပ္တုန္းက ကိုလင္းထက္ ၾကီးရယ္ ကြ်န္ေတာ္ရယ္ေပါ့ page.tl မွာတိုင္ေတြပတ္ေနတာ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ မအိမ္ေလး နဲ႕ရင္းႏွီးတယ္ဗ် သူက ဘေလာခ္စေပါ့ မွာလုပ္ပါလားဆိုျပီးကြ်န္ေတာ့္ကိုဘေလာခ္လုပ္ေပးတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က မလုပ္ခ်င္ေသးဘူး page.tl ေလးကိုသံေယာဇဥ္ကမျပတ္ဖူး။ အဲဒီဆိုဒ္ေလးလုပ္ေနရင္းနဲ႕ အိမ္မက္မည္းၾကီး ကိုဦးက ညီတို႔ဆိုဒ္မွာ ျမန္မာလို ေကာမန္႔ေပးလို႔မရဘူးတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ကိုလင္းထက္ ၾကီးရယ္ ရြာလည္ေနေသးတယ္ဗ် (ကိုၾကီးလင္းထက္ရဲ႕အရင္ဆိုဒ္ေလး)။ အဲဒါနဲ႔မထူးပါဘူးဆိုျပီး သူရယ္ကြ်န္ေတာ္ရယ္ ဘေလာခ္စေပါ့ေလးလုပ္ျဖစ္သြားတာပါ။ ဪ ေမ့လို႔ ကိုသားျဖဳိး (ကဗ်ာလြယ္အိပ္) လဲပါတယ္ဗ် သူလဲကြ်န္ေတာ့္ကိုအမ်ားၾကီးကူညီခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဆရာေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္ဆရာေတြထဲမွာ ကိုမ်ဳိး လဲပါသဗ်။ သူကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကိုစကားေတြနဲ႔ဆံုးမတာေပါ့ဗ်ာ။

ပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူးသည့္ဘေလာခ္

ကြ်န္ေတာ္ပထမဦးဆံုးေရာက္ဖူးတာ မႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘေလာခ္ဗ်။ သူ႕ဘေလာခ္ေလးကုိစစဖတ္တုန္းကအရမ္းၾကိဳက္ခဲ့တာ အခုထိလဲၾကိဳက္တုန္းပဲ မႏိုင္းႏိုင္းစေန က စာအေရးအသားအရမ္းေကာင္းတဲ့ဘေလာခ္ဂါတစ္ေယာက္ပါ။

ပထမဦးဆံုးစေရးဖူးတဲ့ဖိုရမ္

ကြ်န္ေတာ္ဖိုရမ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ဖူးတယ္ဗ်။ အေကာင့္သာလုပ္ထားတာတစ္ခါမွဝင္မေရးဖူးဘူး။ တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ google မွာ ျမန္မာ ဆိုျပီးရိုက္ထည့္ရွာလိုက္တာလားမသိဘူး ဖိုရမ္တစ္ခုေတြ႕တယ္ဗ်။ အဲဒီဖိုရမ္ထဲဝင္ဖတ္ျပီးေတာ္ေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ နည္းပညာေတြၾကီးပဲေရးတဲ့ဖိုရမ္ဆိုေတာ့ အဲဒါနဲ႔အေကာင့္လုပ္ မိတ္ဆက္မွာဝင္ေရးျပီးအဲဒီမွာလဲ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရသြားပါတယ္။ အခုဆိုရင္ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီဖိုရမ္မွာ project moderator ျဖစ္ေနျပီဗ်( ၾကြားတာမဟုတ္ပါ…တကယ္ေတာ့ၾကြားတာ :P )။ ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးဝင္ေရးဖူးတဲ့ဖိုရမ္နာမည္က
MYSTERYZILLION ပါ။ MYSTERYZILLION ဟာအခုဆိုရင္ျဖစ္ အြန္လိုင္းမွာ နည္းပညာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စာသင္ေက်ာင္းဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္။ ဆိုဒ္စတင္တာမၾကာေသးတဲ့အတြက္သင္ခန္းစာေတြစံုသင့္သေလာက္ေတာ့မစံုေသးပါဘူး။ အဲဒီဆိုဒ္နာမည္ကေတာ့ http://edu.mysteryzillion.org ပါ။ MYSTERYZILLION ေနာက္တစ္ခုေပးထားတာကေတာ့ http://mzblog.net ပါ။ အဲဒီမွာအေကာင့္တစ္ခုေဆာက္ျပီးအလြယ္တကူဘေလာခ္ေရးႏိုင္ပါတယ္။ Wordpress နဲ႔ေပးထားတာပါ။

ပထမဆံုး tag ခံရျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ဘေလာခ္ေရးတဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာကြ်န္ေတာ္ကိုပထမဦးဆံုး tag တာကေတာ့ ကင္ကင္ဆိုတဲ့ ကေလးေလးဗ်။

ေတာ္ျပီဗ်ာဘာဆက္ေရးရမွန္းလဲမသိေတာ့ဘူး။ စာလဲေတာ္ေတာ္ရွည္သြားျပီ ဖတ္ရတဲ့သူလဲေတာ္ေတာ္ကိုပ်င္းသြားျပီထင္တယ္။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ဖတ္ေပးတဲ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ကဲတဂ္ၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲဘယ္သူ႔ကိုတဂ္ရမလဲစဥ္းစားလိုက္ေတာ့ေတြ႕ျပီဗ်ာ ညမီးအိမ္ကိုတဂ္လိုက္ပါတယ္။ ကဲညမီးအိမ္ေရ ေရးေပးေတာ့… :D
ဘယ္သူမွအတဂ္မခံရဘူးဆိုျပီးေပ်ာ္မေနၾကနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ ကဲတကယ္တဂ္ျပီ ေရးၾကေတာ့…

ကိုထြက္ေပါက္ၾကီး(exiter)
ဂ်စ္ပစီ(ျပည့္စံု)

ကင္ ဆိုတဲ့ ကေလးေလး

ကြ်န္ေတာ္တဂ္မယ့္လူစာရင္း ၂ေယာက္ထပ္တိုးလိုက္ပါတယ္။
ကိုဒီဘီေအၾကီး
ကိုတီြတီ

ညမီးအိမ္ nyameeeain21286@gmail.com http://www.nyameeeain.blogspot.com

စိတ္ေကာင္းေလးထားခဲ့ရင္

ဟိုတစ္ေန႔က ကြ်န္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေစတန္ ရဲ႕ဘေလာခ္ကိုဖတ္ရင္း ျမန္မာႏိုင္ငံက Virus ေရးတဲ့သူေတြအေၾကာင္းေတြးရင္းနဲ႔ေဒါသေတာ္ေတာ္ထြက္လာတယ္။ ေစတန္ေရးထားတဲ့ပိုစ္ကို ဒီမွာ သြားဖတ္ၾကည့္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ခံလိုက္ရလို႔ေတာ့မဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ သာမန္ User ေတြအတြက္ မခံမရပ္ႏိုင္လို႔အခုပိုစ္အေနနဲ႔ေရးလိုက္တာပါ။ သူတို႔အဲလိုေရးလိုက္ေတာ့သူတို႔မွာဘာအက်ဳိးအျမတ္ရသြားလဲ? ဘာေတြၾကည္ႏႈးမႈ႕ရသြားလဲ? သူတို႔အတြက္ဘာေတြရသြားလဲေတာ့မသိဘူး။ သူတို႔လုပ္ထားတာကို ေျဖရွင္းတတ္တဲ့သူေတြဆိုအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူးဗ်ာ။ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးအလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သာမန္ User ေတြအတြက္နည္းနည္းေလးေတာ့သူတို႔စဥ္းစားေပးသင့္တယ္။ အဲဒီ Virus အထိခံရတဲ့ သာမန္ User ေတြဆိုရင္ အဲဒီအတြက္ အခ်ိန္ေတြအလကားကုန္မယ္။ သူတို႔မလုပ္တတ္လို႔ services ဆိုင္ေတြပို႕ရလို႔ ေငြကုန္ဦးမယ္ဗ်ာ။ ဒီဘာမဟုတ္တဲ့သူတို႔ရဲ႕ Virus ေရးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လူေတြေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္က်တယ္ဗ်ာ။ တျခားႏိုင္ငံေတြေတာ့မသိဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့ HappyBirthday Virus(ကြ်န္ေတာ့္အထင္) တို႔ One Missed Call(ဒါကေတာ့ေသခ်ာတယ္ျမန္မာႏိုင္ငံက) တို႔ထိျပီးေတာ္ေတာ္ဒုကၡေရာက္က်တာေတြ႕ရတယ္။ အဲလိုသူမ်ားဒုကၡေရာက္တာကို အဲဒီေရးတဲ့သူေတြက ေပ်ာ္ေနၾကတာလား? လူေတြဒုကၡေရာက္မွစားဝင္အိပ္ေပ်ာ္ၾကတာလား? ေစတန္ေျပာခဲ့တဲ့စကား "ဒါေပမယ့္ အက်င့္ယုတ္တဲ့ ျမန္မာေတြ ဆက္ျပီး စိတ္ဓာတ္မပ်က္စီးခ်င္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာ။ အခုခ်ိန္မွာ လမ္းမမွားေသးဘူး။ လမ္းမွန္ျပန္ေလွ်ာက္ပါ။ virus ေရးတာ ဖ်က္စီးရတာ ဂုဏ္ယူစရာမဟုတ္သလို လူအထင္ၾကီးတဲ့အရာလည္း မဟုတ္ဘူးဗ်ာ…" ေစတန္ ေျပာသလိုလမ္းမွန္ျပန္ေလွ်ာက္ႏိုင္ရင္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးေကာင္းမွာပဲဗ်ာ။ ကိုယ္ႏိုင္ငံကိုဘာေတြေကာင္းေအာင္ အက်ဳိးျပဳမယ္စိတ္မကူးဘူး ဘယ္လိုဖ်က္စီးရမလဲဘဲ စိတ္ထဲမွာေတြးေနက်လားမသိပါဘူးဗ်ာ။

ညမီးအိမ္ nyameeeain21286@gmail.com http://www.nyameeeain.blogspot.com

ကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ပူဆာျခင္း

ကြ်န္ေတာ့္ကို ကေလးေလး တစ္ေယာက္က tag ထားတယ္ဗ်ာ။ :P မေရးခ်င္ပါဘူးဆိုမွအတင္း tag ေတာ့လဲ ကေလးေလး စိတ္တိုင္းက်ေရးေပးလိုက္ပါတယ္။

ကိုယ္႔ရဲ႕နာမည္------------------------------------ညမီးအိမ္
ကိုယ္ကိုသူငယ္ခ်င္းေတြကဒီလိုေခၚတယ္-------------ဘယ္လိုေခၚတယ္ထင္လဲ
ကိုယ္ဒီမွာေနတယ္--------------------------------ဟုတ္တယ္ ကြ်န္ေတာ္္ဒီမွာေနတယ္။
ကိုယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္---------------------------ခလုတ္ေတြႏွိပ္ရမယ္
ကိုယ္႔ရဲ႕အၾကိဳက္ဆံုးေတြက
အေရာင္ဆိုရင္------------------------------------အနက္ေပၚမွာအဝါေတာက္ေတာက္ :P
အ၀တ္အစားဆိုရင္--------------------------------ဝတ္မွာေပါ႔
အစားအစာဆိုရင္---------------------------------ပါးစပ္နဲ႔စားတယ္
ပစၥည္းဆိုရင္--------------------------------------ကီးဘုတ္(သူမရွိရင္ဒီစာေတြရုိက္လို႔မလြယ္)
သီခ်င္းဆိုရင္--------------------------------------ပါးစပ္နဲ႔ဆိုရတယ္
စာေရးစာဆရာ------------------------------------ညမီးအိမ္ :P
စာအုပ္-------------------------------------------အေမွာင္ထဲကမီးအိမ္တစ္လံုး :P
Life style----------------------------------------မဂၢဇင္း :D
ကိုယ္႔ရဲ႕၀ါသနာ------------------------------------အင္တာနက္သံုးတယ္
အလိုခ်င္ဆံုးလက္ေဆာင္----------------------------ေပးတာကိုတန္ဖိုးထားရမွာေပါ႔
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးသူက-----------------------------အေဖနဲ႔အေမ
ကိုယ္႔ရဲ႕ အေလးစားဆံုးသူက-------------------------မိဘႏွစ္ပါး
ကိုယ္႔ရဲ႕ အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက----------------------ေျပာျပလဲသိမွာမဟုတ္ပဲနဲ႔
ကုိယ္႔ကို အမ်ားဆံုးနားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက-------------မရွိဘူးထင္တယ္
ကိုယ္႔ရဲ႕ အမုန္းဆံုးသူက-----------------------------မရွိဘူး
ရင္အခုန္ဆံုးအခ်ိန္---------------------------------လန္႔သြားတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္မွာေပါ႔
အေၾကာက္ဆံုးအခ်ိန္--------------------------------အားငယ္ေနတဲ့အခ်ိန္
အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္-----------------------------------လိုခ်င္တာရတဲ့အခ်ိန္
အမွတ္တရေန႔-------------------------------------ဆိုတာကိုစဥ္းစားတိုင္းရင္နာတယ္
ဆုေတာင္းတုိင္းသာျပည္႔မယ္ဆိုရင္ေတာင္းမဲ႔ဆု--------လိုခ်င္တာ"တ"တိုင္းရပါေစ
အခ်စ္ဆိုတာ--------------------------------------တစ္ေယာက္တစ္မ်ဳိးခံယူၾကတာပဲ
အမုန္းဆိုတာ--------------------------------------မရွိ
အလြမ္းဆိုတာ-------------------------------------မေကာင္းဘူး
သံေယာဇဥ္ဆိုတာ---------------------------------ထားတိုင္းမေကာင္း
ဘ၀ဆိုတာ----------------------------------------နာမွေကာင္းတယ္
သံသရာမွာက်င္လည္ေနတာေပါ့---------------------သိဘူး
သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ---------------------------------ဆိုးတူေကာင္းဘက္
ခ်စ္သူဆိုတာ-------------------------------------သစၥာရွိရွိယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ခ်စ္ေနရင္
ကိုယ္႔ကိုကိုယ္ဒီလိုထင္တယ္------------------------အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ဘယ္လိုမွမထင္
ကိုယ္႔ရဲ႕လက္ဆြဲေဆာင္ပုဒ္က-----------------------'ကိုယ္တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးပဲနဲ႔
ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူးလို႔ဘယ္ေတာ့မွမေၿပာနဲ႔'
အေျပာခ်င္ဆံုးစကားတစ္ခြန္း-----------------------အေပၚကစာသားပဲ

ကေလးေလးေရ ကိုၾကီးေျဖထားတယ္ေနာ္။ ဟီးဟီး ေပါက္ကရေတြၾကီးပဲ ေျဖေပးထားတယ္ :P ကေလးေလးဆိုတာဘယ္သူလဲသိခ်င္ရင္အဲဒီအေပၚကိုႏွိပ္ၾကည့္ဗ်။ သူကေတာ့သူ႕ကိုယ္သူ 'မမ' လို႕ေျပာတာပဲ :D ေနာက္တာပါ အမွန္ေတာ့သူနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ကအသက္သိပ္မကြာဘူး( သူေျပာတာပဲ :D )။

ညမီးအိမ္ nyameeeain21286@gmail.com http://www.nyameeeain.blogspot.com

Mystery Zillion ကေတာ့လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ျပီ

ကြ်န္ေတာ္တို႕အရင္သံုးေနတဲ့ wordpress လိုမ်ဳိး အခု MZ မွ MZblog.net ဆိုတဲ့ဒိုမိန္းနဲ႔ ဝန္ေဆာင္မူ႕ေပးေနပါျပီ။ User တစ္ေယာက္ဆီအတြက္ 1GB ပမာဏေပးထားပါတယ္။ ဘာေတြကြာျခားသြားသလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သိသေလာက္ေတာ့။ MZblog.net မွာ ကိုယ္ၾကိဳက္ေသာ Theme မ်ားကိုထပ္တင္လို႔ရျပီး(အခုရေတာ့ဘူး သူျပင္ထားတယ္ဗ်။ plugins ေတြေတာ့အမ်ားၾကီးေပးထားပါတယ္) CSS ကုဒ္ကိုျပင္လို႔ရပါတယ္။ နဂို wordpress မွာအဲဒါေတြမရဘူးထင္တယ္(ကြ်န္ေတာ္စမ္းၾကည့္တာမရ)ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ wordpress ေပးထားတဲ့လုပ္ပိုင္ခြင့္ထပ္နည္းနည္းပိုလာလို႔ ပိုသေဘာက်တယ္ဗ်။ ဘာပဲေျပာေျပာ MZblog.net မွာ အေကာင့္လုပ္ထားရင္မမွားဘူးထင္တယ္ဗ်။

ညမီးအိမ္ nyameeeain21286@gmail.com http://www.nyameeain.blogspot.com

blogspot တြင္ ကိုယ္ပိုင္ဒိုမိန္း ရွိျပီး comment ဘန္းခံထားရင္

ဒီေန႔ေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အစ္ကိုၾကီး ကိုလင္းထက္ ေပးတဲ့ http://trick-blog.blogspot.com ဆိုတဲ့ ဘေလာခ္ေလးကို ေလ့လာေနတာ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့အက်ဳိး ( ပစၥည္း အက်ဳိးအပဲ့မဟုတ္ :P ) အရမ္းရွိတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ဘေလာခ္ဂါ အစ္ကို အစ္မေတြ အတြက္လဲအက်ဳိးရွိမယ္လို႕ထင္လို႕ဒီပိုစ္ေလးကိုတင္လိုက္တာပါ။ သိျပီးသား အစ္ကို ၊ အစ္မ မ်ားခြင့္လႊတ္ေပးၾကပါ။ သူေရးထားတဲ့ပိုစ္က ဒီမွာ ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ဒီပိုစ္ေလးကိုဘာလို႔တင္ထားလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဘေလာခ္လိပ္စာေလးကို http://www.nyameeeain.co.cc လို႕ေျပာင္းထားတာ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူတိုင္း ဝင္ၾကည့္လို႔ရေအာင္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဟိုစမ္းဒီစမ္းနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ေတာ့ comment ေပးခ်င္ရင္ denied ျဖစ္ေနေရာ comment ေပးခ်င္ရင္ေက်ာ္ဖြင့္မွရမွာဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူ႕ဆိုဒ္ေလးကိုေတြ႕မွအဆင္ေျပသြားတယ္ဗ်။

အခုကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ္ဘာသာစမ္းျပီး ျပန္ေရးျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး ကြ်န္ေတာ္တို႔ http://www.blogger.com ထဲကိုအရင္ဝင္ပါ။ ျပီး Setting==>Comment မွာ Comments Default for Posts ဆိုတာရဲ႕ box ကို New Post Do Not Have Comments ကိုေျပာင္းျပီး Save Settings ကိုႏွိပ္ျပီး Save မွတ္ပါ။

အဲဒီအဆင့္ျပီးရင္ေတာ့ http://www.intensedebate.com အဲဒီဆိုဒ္ကိုသြားျပီး အေကာင့္အသစ္ Sign-Up လုပ္ပါ။ အေကာင့္အသစ္ဖြင့္ျပီးရင္ Dashboard ကိုႏွိပ္ပါ။ ျပီးရင္ Manage blogs: ဆိုတာရဲ႕ေဘးက Install Intense Debare Now! ဆိုတာကိုႏွိပ္ပါ။ အဲဒီမွာ Enter your blog URL: ဆိုတဲ့ေနရာမွာကိုယ့္ဘေလာခ္လိပ္စာကိုထည့္ပါ။ Get Intense Debate ကိုႏွိပ္ပါ။ အဲဒီမွာသူက ဘယ္ဟာအတြက္သံုးမွာလဲေမးပါမယ္။ blogger အတြက္လား wordpress အတြက္လားစသျဖင့္ေမးပါမည္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ blogger အတြက္မို႕ blogger ကိုေရြးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာထပ္ေရြးရပါမယ္။ Widget လုပ္မွာလား ။ Template မွာတခါတည္းထည့္မွာလားေရြးရပါမယ္။

Widget လုပ္ရင္ေတာ့လြယ္ပါတယ္။ Template ေရြးရင္ေတာ့နည္းနည္းရႈပ္တယ္ဗ်။ အခုကြ်န္ေတာ္ Widget နဲ႔လုပ္တာပဲေျပာေတာ့မယ္ဗ်။ Widget ကိုႏွိပ္လိုက္ပါ။ နံပါတ္ (၁) to (၃) က ကြ်န္ေတာ္အေပၚမွာေျပာခဲ့တဲ့ဟာပါ။ နံပါတ္ (၄)က ေရြးခ်ယ္စရာ ၂ခုရွိတယ္ဗ်။ All new posts (Recommended) ကိုေရြးရင္ အခုေနာက္တင္မယ့္ပိုစ္ေတြကို အခု လုပ္ထားတဲ့ comment ပံုစံေျပာင္းပါမယ္။ On all blog posts ကိုေရြးရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာခ္မွာရွိသမွ်ပိုစ္ေတြကို သူ comment ပံုစံခ်ိန္းတာပါ။ အဲဒီဟာကိုေရြးရင္ေတာ့ အရင္ blogger မွာေပးထားတဲ့ comment ေတြအကုန္ေပ်ာက္ကုန္ပါမယ္။ ေပ်ာက္ကုန္တာပါ မပ်က္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္အေနနဲ႔ေျပာခ်င္တာကေတာ All new posts (Recommended) ကိုေရြးေစခခ်င္တယ္ဗ်။ ျပီးရင္ Add intense Debate to my blog ကိုႏွိပ္လိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ blogger ျပန္ပြင့္လာျပီးေရြးခိုင္းပါမယ္။ သင္ဟာ ဒီေမးလ္တစ္ခုထဲနဲ႔ဘေလာခ္ေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ထားရင္အဲဒီထဲမွ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာတစ္ခုကိုေရြးျပီး Add Wigdet ကိုေရြးပါ။ ဒါဆိုရင္ရပါျပီ။

မေကာင္းတာတစ္ခုက ကြန္႕မန္႕ေတြက blogger ထဲမေရာက္ေတာ့ပဲ သူ႕ဆိုဒ္မွာပဲဗ်။ အဲေကာင္းတာတစ္ခုက ဘယ္ ip ကေန comment ေပးတာလဲဆိုတာပါ ျပထားတယ္ဗ်။ ဒါေပမဲ့လဲေလ ဘာမွေတာ့လုပ္လို႕မရဘူးေပါ့ :D ။

မရွင္းတာမ်ားရွိရင္ comment မွာေမးႏိုင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္အတတ္ႏိုင္ဆံုးျပန္ေျဖေပးပါ့မယ္။

Wininit.exe ဆိုတဲ့ ဗိုင္းရပ္သတ္မယ္

ko-edit ကေမးလာလို႕ပိုစ္အျဖစ္နဲ႔တင္လိုက္တာပါ။

ပထမအဆင့္

Wininit.exe ဗိုင္းရပ္စ္ကိုစသတ္ေတာ့မယ္ ဆိုရင္ အရင္ဆံုးဒီ Autoruns.exe ေဆာ့ဖ္၀ဲလ္ေလးကို အရင္ဖြင့္ပါ။ အဲဒါေလးေပၚလာရင္ Wininit.exe run ထားတာကိုရွာပါ။ ေတြ႕ရင္ delete နဲ႔ဖ်က္ပါ။

ဒုတိယအဆင့္

Task Manager(ctrl+alt+del) ႏွိပ္ပါ။ အဲဒီကတဆင့္ processes ကိုႏွိပ္ပါ။ အဲဒီေအာက္မွာ Wininit.exe run ေနတာကို End Process ေပးလိုက္ပါ။ Yes (or) No ေမးရင္ Yes ေရြးလိုက္ပါ။

တတိယအဆင့္

My Computer (window+e နဲ႔ႏွိပ္ဖြင့္ပါ) Tools ေအာက္က Folder Option ကို ႏွိပ္ပါ။ Folder Option Box ေပၚလာရင္ View ကိုသြားပါ။
အဲဒီမွာ Show Hidden Files and Folder ကို ေရြးပါ။ ေအာက္နည္းနည္းထပ္ဆင္းပါ။
Hide Protected Operating System File (Recommended) ကိုအစကို အစိမ္းေလးေပးထားတာေတြ႕ပါမယ္။ ပိတ္လိုက္ပါ။ ပိတ္လိုက္ရင္ Yes (or) No ေမးပါမယ္။ Yes ေရြးပါ။ အဲဒါေတြျပီးရင္ C:\WINDOWS ေအာက္မွာ autorun.inf ဆိုတာေတြ႕ပါမယ္ shift+del နဲ႕ဖ်က္ပါ။ ျပီးသြားရင္ C:\WINDOWS\system32 ေအာက္မွာ ၀င္ေနတဲ့ Virus Wininit.exe ကိုရွာၾကည့္ပါ။ ေတြ႕ရင္ shift+del ထပ္ဖ်က္ပါ။

ေနာက္ဆံုးအဆင့္

Window+R ကိုႏွိပ္ပါ။ Box ထဲမွာ regedit လို႕ရုိက္ထည့္ပါ။ Registry Editor ေပၚလာပါမယ္။ ေပၚလာရင္ Ctrl+F(Find...) ႏွိပ္ပါ အဲဒီ box မွာ ၀င္ေနေသာ Virus Wininit.exe ကိုရုိက္ထည့္ျပီးရွာပါ။ အဲဒီ Virus ၀င္ run ထားတဲ့ ေနရာေတြကိုရွာျပီးျပပါမယ္။ ရွာလို႔ေတြ႕ရင္ဖ်က္ပါ။ ဖ်က္ျပီးရင္ F3 (Find Next)ကီးကိုႏွိပ္ပါ။ Virus ၀င္ run ထားတဲ့ေနရာေနာက္တစ္ခုကိုရွာပါမယ္။ ေတြ႕ရင္ဖ်က္ပါ။ အဲလိုပဲ F3 ကိုႏွိပ္ျပီးမကုန္မခ်င္ဖ်က္ပါ။ အဲဒီအဆင့္ထိျပီးရင္ေတာ့ Virus ေသသြားျပီလို႕ထင္ပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာပံုမွန္ဟုတ္မဟုတ္သိခ်င္ရင္ေတာ့ restart လုပ္ၾကည့္ေပါ႔ဗ်ာ။

သတိထားရန္မွာ ေတြ႕သမွ်ဖ်က္ဆိုပင္မယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အခုတေလာ ၀င္ဖူးတဲ့ svchost.exe ဆိုတာမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ ၾကည့္ဖ်က္သင့္ပါတယ္။ svchost.exe ဆိုတာအမွန္တကယ္ေတာ့ system ဖိုင္ပါ။ Virus ကထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ svchost.exe ဆိုျပီး run ေနပါတယ္။ svchost.exe ဆိုျပီး ဘယ္ဟာ Virus လဲဆိုတာက Task Manager ေခၚျပီး Processes ေခၚလိုက္ရင္ User Name ကိုႏွိပ္လိုက္ရင္ system အလုိုက္စီသြားတယ္။ အဲဒီမွာ svchost ဆိုတဲ့ေကာင္က ကြ်န္ေတာ္တို႕ window တင္တုန္းကနာမည္ေပးထားတဲ့ ေနရာမွာ run ေနတာပါ။ အဲဒီမွာ svchost.exe run ေနရင္ Virus ပဲ။

အဲဒီ Wininit.exe ဗိုင္းရပ္စ္သတ္နည္းကိုလဲ ဒီမွာ ေရးထားတာေတြ႕ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္။ ။ Virus ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဒီနည္းနဲ႔သတ္လို႕ရပါတယ္။ Virus နာမည္ေလးသာသိရင္သတ္လို႔ရပါတယ္။

အလင္းေရာင္ကိုေတြ႕ရွိျခင္း

ကြ်န္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနတုန္း အင္တာနက္ေပၚမွာ ဟိုေလွ်ာက္ႀကည့္ ဒီေလွ်ာက္ႀကည့္နဲ႔ Google
မွာေလွ်ာက္ရွာရင္း အရမ္းစိတ္၀င္စားစရာေကာင္းတဲ့ ဆိုဒ္ႏွစ္ခုေတြ႕တယ္ဗ်။

ပထမဆံုး ေရာက္သြားတာက Mysteryzillion ဆိုတဲ့ ဖိုရမ္ဗ်။ အဲဒီမွာေတာ့ နည္းပညာနဲ႕ပတ္သက္ၿပီးအစံုပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားတယ္ ကိုယ္မသိတဲ့အေႀကာင္းအရာေတြအမ်ားႀကီးပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ Rapidshare ကေဒါင္းလုပ္ လုပ္လို႕မရတဲ့ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေတာ့ လိုခ်င္တဲ့ လင့္ခ္သာေပးလိုက္ သူတို႕တၿခားလင့္ခ္နဲ႕ ေဒါင္းလုပ္လင့္ခ္ ထပ္ေပးလိုက္မယ္။ ကိုယ္မသိတဲ့အေႀကာင္းအရာဆိုလဲေမးသာေမးလိုက္ ၿပန္ေၿဖေပးမဲ့လူေတြကအဆင္သင့္ပဲဗ်။ အခ်ိန္မ်ားရရင္ ကြ်န္ေတာ္အစ္ကို ၊ အစ္မ ၊ ညီ ႏွင့္ ညီမ မ်ားသြားေရာက္ေလ့လာရန္တိုက္တြန္းလိုက္တယ္ဗ်ာ။

ေနာက္ထပ္ေတြ႕တဲ့ဆိုဒ္ေလးကိုေၿပာၿပရရင္ ဆိုဒ္နာမည္ေလးက နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ေႏြးေထြးတဲ့ဆိုဒ္ေလးဗ် ၿမန္မာမိသားစု လို႕နာမည္ရပါတယ္။ အဲဒီဖိုရမ္ေလးကိုလဲ ဟိုရွာဒီရွာ နဲ႕ေတြ႕သြားတယ္ဗ်။ ပထမ Mysteryzillion ကိုသြားႀကည့္ထားတယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ဖိုရမ္ တစ္ခုေတြ႕ေတာ့ ၀င္ႀကည့္ဦးမွဆိုၿပီ အေကာင့္လုပ္ၿပီး၀င္ ႀကည့္လိုက္တယ္။ ဒီဖိုရမ္မွာလဲ အစံုပဲဗ်။ ဒီဖိုရမ္မွာ နည္းပညာပိုင္းေရာ ဂိမ္းေတြေရာ ရုပ္ရွင္ေတြေရာ အစံုပဲဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ္ အစံုမႀကည့္ရေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္စံုတာေတာ့သိတယ္။ ၿပီးေတာ့ နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ အရမ္းေႏြးေထြးႀကတယ္။ ေပ်ာ္ဖို႔လဲအရမ္းေကာင္တယ္။ ဒီမွာေႏြးေထြးတယ္လို႔ေၿပာလို႔ Mysteryzillion မွာမေႏြးေထြးဘူးမထင္နဲ႔ေနာ္။ အဲဒီမွာလဲအရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ေနာက္ဆံုးေၿပာခ်င္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္အဲဒီ ဖိုရမ္ေလး ၂ခုကိုႀကည့္ၿပီး စိတ္ညစ္တာေတြေတာ္ေတာ္ေပ်ာက္သြားပါတယ္။ ဒါေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္မႀကာခင္ အခ်ိန္အတြင္းမွာ ပိုစ္ေတြတင္ေတာ့ပါမယ္။ အရင္လိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ပိုစ္မတင္ႏိုင္ ေလာက္ေတာ့ဘူးထင္တယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ကအတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသြားပါမယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ အထက္မွာေဖာ္ၿပထားတဲ့ ဖိုရမ္ ၂ခု ကိုအရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ခ်စ္ေသာ ဘေလာခ္ေမာင္ႏွစ္မ မ်ားႏွင့္ ခဏတာခြဲခြာၿခင္း

ကြ်န္ေတာ္ ညမီးအိမ္ ဘေလာခ္ကို ခဏနားေႀကာင္းေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တခုေတာ့ေၿပာခဲ့ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္စီေဗာက္စ္မွာ lility ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေရးသြားတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္မုန္တိုင္းပံုမတင္လို႔ အစိုးရလက္ကိုင္ဒုတ္ထင္တယ္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ေၿပာခ်င္တယ္ဗ်။ အခုကြ်န္ေတာ္ရန္ကုန္မွာေနထိုင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကြ်န္ေတာ္ဘယ္ကမီးနဲ႔ပိုစ္တင္ရမွာလဲ။ မီးမလာလို႔ကြ်န္ေတာ္ပိုစ္မတင္ၿဖစ္ဘူးဗ်ာ။ အဲဒါကြ်န္ေတာ္မွားလား။ အခုကြ်န္ေတာ္စိတ္ေတြညစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ မုန္တိုင္းကိစၥေႀကာင့္ေရာ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေႀကာင့္ေရာ။ ကြ်န္ေတာ္ဘေလာခ္ခဏနားပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကာမယ္ဆိုတာေတာ့အတိအက်မေၿပာတတ္ဘူးဗ်။ ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္ဆံုးေၿပာခ်င္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ဟာအစိုးရလက္ကိုင္ဒုတ္လဲမဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူလက္ကိုင္ဒုတ္မွလဲမဟုတ္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ဟာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္နဲ႔ေနထိုင္ေနတဲ့ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခုေၿပာခ်င္တာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဘေလာခ္ေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ႀကိဳက္ ကြ်န္ေတာ္တင္ခ်င္တာတင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္စာမွာအမွားပါခဲ့ရင္ခြင့္လြတ္ႀကပါ။

အားလံုးကိုခင္မင္ေလးစားလ်က္

ညမီးအိမ္

'ေအာင္ၿမင္မႈ ႏွင့္ ႐ႈံးနိမ့္မႈႀကားက ပါးလ်ားသည့္ စည္း'

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ေဒါက္ဂလပ္ (စ) ဟတ္တေလ

(W. Douglas Hartley)

ပန္းပုပညာရွင္။

မည္သည့္ပ်က္စီးဆံုးရႈံးမႈမ်ဳိးမဆို လံုး၀ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္၍ မရႏိုင္ေတာ့ဟူသည္ မရွိ။ မၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္ လုပ္မည္ဟူေသာၿပတ္သားခိုင္မာသည့္ စိတ္ဇြဲ၏တန္းခိုးစြမ္းအားၿဖင့္ အဲသည္ဆံုးရႈံးမႈသို႕ တက္လွမ္းရာေလွကားထစ္အၿဖစ္ေၿပာင္းလဲပစ္ႏိုင္သည္။

'ေအာင္ၿမင္မႈ ႏွင့္ ႐ႈံးနိမ့္မႈႀကားက ပါးလ်ားသည့္ စည္း'

ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔မူ ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္ ပန္းပုဆရာေလးဘ၀ ႏွင့္ ပထမဆံုး ပံုတူရုပ္တုတစ္ခု လက္ခံၿပဳလုပ္စဥ္က အေတြ႕အႀကံဳေလာက္ မေမ့ႏိုင္စရာၿဖစ္ရပ္မ်ဳိး ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေတာ့။

ေအာင္ၿမင္မႈ ႏွင့္ ရႈံးနိမ့္မူႀကားမွာ ဘယ္ေလာက္မွႀကီးႀကီးမားမား စည္းၿခားထားၿခင္းမရွိဆိုတာ အဲသည္တုန္းက စတင္၍ကြ်န္ေတာ္သိၿမင္ခဲ့ရသည္။

ကြ်န္ေတာ္ တကၠသိုလ္မွၿပန္ေရာက္စ။ အိမ္မွာဆယ္ရက္ခန္႔ ေနၿပီးလွ်င္ ေနာက္တကၠသိုလ္တစ္ခုသို႔ ေႏြသင္တန္း သြားတက္ရန္ စီစဥ္ထားသည္။

စင္စစ္ အိမ္မွာေနရသည့္ ရက္ပိုင္းအတြင္း ဘာမွမလုပ္ဘဲေအးေအးေဆးေဆးေနဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ကြ်န္ေတာ္မေန။ သည္ရက္အတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕က ပံုတူရုပ္တု ထုေလာက္သည့္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္ကာ ကိုယ္တစ္ပိုင္းရုပ္တုတစ္ခု ထုလုပ္ရန္ ကြ်န္ေတာ္ဆံုးၿဖတ္ခဲ့သည္။

အႏုပညာေလာကမွ အၿခား မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကိုမဆို ေမးႀကည့္လွ်င္ သည္လို အလုပ္မ်ဳိး တစ္ခု ဆယ္ရက္ႏွင့္ ၿပီးေအာင္တာ၀န္ယူလုပ္ေဆာင္ဖို႔ ဆိုသည္မွာ အတင့္ရဲလြန္းေသာ လုပ္ရပ္တစ္ခုပဲဟု ၿမင္ႀကမွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္ေလာက္ ရဲလြန္း ရမ္းလြန္းခဲ့သည္ဆိုတာကို ေနာက္ႏွစ္လေလာက္ႀကာေတာ့မွ ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိၿမင္ခဲ့ရပါသည္။

ၿမိဳ႕၌ထင္ရွားအေရးပါသူအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုစဥ္းစားသံုးသပ္ၿပီးေနာက္ က်ဴ၊ဂ်ီ၊ေနာ့ဗလစ္အမည္ရွိပုဂၢိဳလ္ႀကီးအား ကြ်န္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါသည္။ သူက ေနာ့ဗလစ္-စပတ္ စက္မႈလုပ္ငန္းႀကီး၏ ဘုတ္အဖြဲ႕ဥကၠ႒ၿဖစ္၍ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကြ်န္ေတာ္ေလးစား အားက်ခဲ့သူတစ္ဦးလည္းၿဖစ္ပါသည္။

သူ၏ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားအား မစၥတာ ေနာ့ဗလစ္အတြက္ကိုယ္တစ္ပိုင္းပံုတူ ေႀကးရုပ္တစ္ခု လက္ေဆာင္အၿဖစ္ေပးႀကမည္ဆိုလွ်င္ သူ႕အေပၚ ၄င္းတို႔၏ ေလးစားခင္မင္မႈကို ပို၍အထင္မည္ဆိုလွ်င္ သူ႕အေပၚ ၄င္းတုိ႔၏ ေလးစားခင္မင္မႈကို ပို၍အထင္အရွား ၿပသရာ ေရာက္မည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ အႀကံဉာဏ္ေပးသည့္အခါ သူတို႔သေဘာက်ႀကသည္။

သို႔ႏွင့္ ေနာက္ေလးရက္အႀကာမွာပင္ မစၥတာ ေနာ့ဗလစ္က ကြ်န္ေတာ္ ပန္းပုထုႏိုင္ရန္အတြက္ ပထမအႀကိမ္ ႏွစ္နာရီႀကာမွ် ထိုင္ေပးရန္ ရက္ခ်ိန္းေပးခဲ့သည္။

သူႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ စေတြ႕ႀကသည္အခ်ိန္ ဘယ္သူပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားေနသလဲ ခြဲၿခားရန္ပင္ အေတာ္ခက္သည္။ သူက ကြ်န္ေတာ္သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ ပလတ္စတာအစိုေတြ အံုၿပီး ပံုစံယူလိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ စိုးရိမ္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း တကယ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ေတြ႕ေတာ့မွ သည္ပံုကို ငါ ခုနစ္ရက္ႏွင့္ၿပီးေအာင္ဖန္တီးႏိုင္ပါ႔မလားဟု ေတြးပူလာသည္။ မစၥတာေနာ့ဗလစ္ကေတာ့သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ ပလတ္စတာေတြ ကပ္မွာ မဟုတ္ေႀကာင္း သိသည့္အခါ သက္ေသာင့္သက္သာ ၿဖစ္သြားသည္။

ပံုတူရုပ္ ထုသည့္အခါ ဦးစြာ ပထမၿပဳလုပ္ရသည္က ပံုႀကမ္းေလာင္းရၿခင္းၿဖစ္သည္။ အခ်ဳိးအစားကိုက္ညီေသာဦးေခါင္းပံုစံေပၚလာေအာင္ ေၿမေစးႏွင့္ တည္ေဆာက္ယူရသည္။ ပထမေန႔ထြက္လာသည့္ အေၿခခံပံုစံက မဆိုး။

ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထိုင္သည့္အခါ ရွိၿပီးအေၿခခံပံုေပၚမွာ ေၿမေစးေတြ အနည္းငယ္စီၿဖည့္ရင္း ဖို႔ရင္း ႏွာေခါင္း ၊ မ်က္စိ ၊ ပါးစပ္ ႏွင့္ ဆံပင္ပံုစံေတြ ေပၚလာေအာင္ ေဖာ္ယူညွိယူသည္။ တၿဖည္းၿဖည္း ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္တုက အၿပင္မွသက္ရွိလူ၏ အသြင္သဏၭာန္ေတြႏွင့္ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းတူလာသည္။ သို႔ေသာ္ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြအားလံုး ၿပည့္စံုၿပီးသည့္ေနာက္ အေခ်ာကိုင္ရသည့္အပိုင္းမွာလုပ္ငန္းက အလြန္ေႏွးေကြးေလ့ရွိသည္။ ၿပီး ခက္လည္းပိုခက္ခဲသည္။

တတိယအႀကိမ္ ထိုင္သည့္အခါ၌မူ သည္ရုပ္တုကို အခ်ိန္မီၿပီးႏိုင္ပါ႔မလားဟု ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိစၿပဳလာသည္။ ၿမန္ၿမန္ၿပီးစီးေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ႀကိဳးစား၍ လုပ္သည္။ တစ္နာရီခြဲမွ်ႀကာေသာအခါ ရုပ္တုက ေဘးတိုက္အေနမထား၌ စိတ္တိုင္းက် နီးပါးေကာင္းသြားသည္။ သို႔ေသာ္ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ႀကည့္လွ်င္ကားလံုး၀ေနရာမက်။ ကြ်န္ေတာ္စိုးရိမ္ပူပန္စြာႏွင့္ပင္ အိမ္ၿပန္လာခဲ့သည္။

တနလၤာေန႕မွာႏွစ္နာရီထိုင္သည္။ ဒါက ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္။ ကြ်န္ေတာ္အသည္းအသန္ဆိုရေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္လုၿပီး အလုပ္လုပ္ရသည္။

သည္အခ်ိန္အတြင္း ေရွ႕ဘက္က ႀကည့္၍ မတူတာကိုအေတာ္ႀကီး နီးစပ္တူညီေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ၿပဳၿပင္ႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ရုပ္တုတစ္ခုဆိုသည္က အေပၚယံ ဆင္တူေနရုံႏွင့္ မၿပီး ၊ လူပုဂၢိဳလ္၏ စိတ္ဓာတ္စရုိက္ကိုလည္း ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔လိုသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ရုပ္တုမွာ မစၥတာေနာ့ဗလစ္၏ အဇၥ်တၱကိုမၿမင္ရေသးဟု ကြ်န္ေတာ္ခံစားေနမိသည္။ အခ်ိန္ကလည္း မရွိေတာ့။

သို႔ႏွင့္ မစၥတာေနာ့ဗလစ္က သူ၏ ပံုတူရုပ္တုတြင္ သူ႕စရုိက္လကၡဏာမ်ား ၿဖည့္သြင္းေပးႏိုင္ရန္အတြက္ ႀသဂုတ္လ ကြ်န္ေတာ္ေက်ာင္းပိတ္၍ အိမ္ၿပန္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ ေနာက္ဆံုးတစ္ႀကိမ္ထပ္၍ ထိုင္ေပးရန္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။ ၿပီးစီးသြားသည့္ကိုယ္တစ္ပိုင္းပံုကေလးကို ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္က ေၿမတိုက္ခန္းထဲတြင္ သိမ္းဆည္းကာ ညစ္ေပေၿခာက္ေသြ႕ၿပီး ေၿမေစးေတြ မာခဲမသြားေစရန္အတြက္ အရုပ္ေပၚက အုပ္ထားသည့္ အ၀တ္စုတ္ကို အခါအားေလ်ာ္စြာ ေရဆြတ္ေပးရန္ အေဖ့အား မွာခဲ့သည္။

ေနာက္ႏွစ္လအႀကာမွာ ကြ်န္ေတာ္ၿပန္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ထဲ လွမ္း၀င္လိုက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အဆင္မေၿပတာတစ္ခုခုေတာ့ ၿဖစ္ေနၿပီဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္သည္။

'ေခါင္းႀကီးက ဘယ္လိုၿဖစ္သြားသလဲမသိဘူး ၊ သားႀကည့္စမ္းပါဦး' အေဖက ဆိုသည္။

အေဖ့ေနာက္က စိတ္ပူပန္စြာႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္လိုက္သြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဖန္တီးခဲ့သည့္ မစၥတာေနာ့ဗလစ္ ပံုတူရုပ္က သံုးပိုင္းပဲ့ကာ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ၿဖစ္ေနေခ်သည္။ မ်က္ႏွာက ၿပားေနသည္။ နားတစ္ဖက္ မရွိေတာ့။ ဦးေခါင္းညာဘက္တစ္ၿခမ္းက ဓားႏွင့္လွီးထားသလိုအလႊာလိုက္ပဲ့က်ေနသည္။

ဘာေႀကာင့္ သည္လိုၿဖစ္သြားရသလဲ ကြ်န္ေတာ္သိလိုက္ပါသည္။ ေရဆြတ္တာမ်ားသြားၿခင္းပင္။ ေၿမေစးေတြ ေရစိုလြန္းေတာ့ သူ႕အေလးခ်ိန္ႏွင့္သူ အိၿပီး ပဲ့က်သြားၿခင္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္ ပထမဆံုး အပ္ထည္လက္ရာကား ယခုေတာ့ မေအာင္ၿမင္ေသာ ေၿမေစးအစုအေ၀းမွ်သာ ၿဖစ္လ်က္ရွိေခ်ၿပီ။

ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ ေဒါသလည္းထြက္ ရွက္လည္းရွက္ စိတ္လည္းပ်က္သြားသည္။ ေသတၱာတစ္လံုးေပၚထိုင္ကာငိုခ်လိုက္မိသည္။

ညဘက္ပိုင္းမွာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္အိမ္လံုး မည္သူမွ်မၿပံဳးရႊင္ႏိုင္ႀက။ ေနာက္ေတာ့ဧည့္ခန္းထဲမွာထိုင္မႈိင္ေနသည့္ကြ်န္ေတာ့္အနီးသို႔ အေမ ေရာက္လာသည္။ စာအုပ္စင္သို႕ သြားကာ စာတစ္အုပ္ဆြဲထုတ္လာ၏ ။ 'သား ဒီစာအုပ္ ဖတ္ဖူးလား' ဟု ေမးသည္။

'ကြ်န္ေတာ္စာအုပ္အေႀကာင္းမေၿပာခ်င္ဘူး အေမ ၊ ကြ်န္ေတာ့္မွာ အခုေဘးက်ပ္နံက်ပ္ၿဖစ္ေနၿပီ ၊ ဒီကိစၥ ဘယ္လိုဆက္လုပ္မလဲ စဥ္းစားရဦးမယ္'

'ဒါ ေသာမတ္(စ္)ကာလိုင္ရဲ႕ ၿပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းစာအုပ္ သား' ကြ်န္ေတာ့္စကားအဆံုးမွာ အေမဆက္ေၿပာသည္ ၊ 'အေမတို႕ဘာသာစကားနဲ႔ ရွိတဲ့စာအုပ္ေတြထဲမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး စာအုပ္တစ္အုပ္လို႕ဆိုႏိုင္တယ္' အေမ ကြ်န္ေတာ့္ကို ႀကင္နာစြာ ႀကည့္ေနသည္။

'အဲဒါ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ဘာဆိုင္သလဲ အေမ'

'မဆိုင္ခ်င္လဲ အဆိုင္ဘူးေပါ႔ ၊ ဒါေပမဲ့ အမ်ားႀကီးလဲ ဆိုင္လို႔ ရတယ္သား ၊ ကာလိုင္ဟာ အဲဒီစာမူႀကီးကို မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဌားလို႔လက္ဆင့္ကမ္းလိုက္တယ္ ၊ အဲဒီမိတ္ေဆြရဲ႕ အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္တဲ့မိန္းမက ဒီစာမူကို ေရးၿပီး စကၠဴေဟာင္းေတြ အမိႈက္ေဟာင္းေတြဆိုၿပီး မီးဖိုထဲ ထည့္ပစ္လိုက္တယ္ ၊ လေပါင္းမ်ားစြာ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္နဲ႔ေတာင္ခ်ီေကာင္းခ်ီမယ့္ အလုပ္တစ္ခုဟာ ၿပာၿဖစ္သြားတယ္ ၊ ကာလိုင့္ဆီမွာ ဒီစာအုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဘာမွတ္စုမွတ္တမ္းမွ မက်န္ရစ္ဘူး'

'အဲဒီေတာ့ ကာလိုင္ ဘာလုပ္လဲ' ကြ်န္ေတာ္ေမးသည္။

'သူ လုပ္ႏိုင္တာ တစ္ခုတည္းရွိတာပဲ ၊ သူ ဒီစာအုပ္ကို အစအဆံုး ၿပန္ေရးတယ္ ၊ ဒီအခါမွာ မူလေရးစဥ္ကထက္ အမ်ားႀကီးတိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္အတြင္းမွာ ၿပီးစီးသြားတယ္'

'မွတ္စုေတြ မရွိဘဲ ဘယ္လိုေရးသလဲ'

'စာအုပ္တစ္အုပ္လံုးက သူ႕ေခါင္းထဲမွာ ရွိေနေသးတာကိုး ၊ သူ႕အလုပ္က ေခါင္းထဲရွိတာ စာရြက္ေပၚ ၿပန္တင္ရုံပဲဟာ'

အေမ ကာလိုင့္စာအုပ္ကို စင္မွာ ၿပန္တင္ထားလိုက္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္သြားသည္။

အေတာ္ေလးႀကာလွ်င္ပင္ ကြ်န္ေတာ္ေၿမတိုက္ခန္းထဲ ၀င္ကာ အားႀကိဳးမာန္တက္ အလုပ္စတင္သည္။ မူလ ပံုစံေဟာင္းအႀကြင္းအက်န္ကို ေရနည္းနည္းေၿခာက္ေအာင္ လုပ္ၿပီးေနာက္ရုပ္တုကို ၿပန္လည္တည္ေဆာက္သည္။ တၿဖည္းၿဖည္း နဂိုပံု ၿပန္ေပၚလာသည္။ လုပ္ရင္း ကိုင္ရင္းပင္ ကြ်န္ေတာ့္ လက္ေတြကယခင္ သူတို႔လုပ္ခဲ့ရသည့္ လုပ္ငန္းအေသးစိတ္ေတြကိုၿပန္မွတ္မိလာပံုရသည္။ ပထမအႀကိမ္က ကြ်န္ေတာ္မွား၍ ၿပန္ၿပင္ရတာေတြ ယခုအႀကိမ္မွာ ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ္ဆက္လုပ္သည္။ ညဥ့္နက္ပိုင္းေလာက္ ေရာက္သည့္အခါတြင္ကား လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္လကရွိခဲ့သည့္ အေနအထားအတိုင္း ကြ်န္ေတာ္ၿပန္၍ရေလသည္။

'နည္းနည္း ၿပင္လိုက္တယ္ထင္တယ္ ၊ ဟုတ္ရဲ႕လား' သူက ေမးသည္။

'ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်'

'ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ အရင္ထက္ ပိုေကာင္းသြားတယ္ထင္တာပဲ ၊ ပိုအသက္၀င္လာတယ္ ၊ အမူအရာလဲ နည္းနည္းပိုပါလာတယ္ထင္တယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ထပ္လုပ္ဖို႔ေတာင္ လိုမယ္မထင္ေတာ့ဘူး'

မယံုႀကည္ႏိုင္စရာပင္။ ဒုတိယလက္ရာက ပထမထက္ ပိုေကာင္းေနခဲ့သည္။ သည္လက္ရာကို ပံုယူၿပီး ေႀကးသြန္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ စက္ရုံဧည့္ခန္းနံရံမွာ သူ႕အတြက္ ေနရာကေလး ၿပဳလုပ္ၿပီး ထားရွိေလသည္။

သည္ရုပ္တုက ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ တစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ေသာရုပ္တုတစ္ခု ၿဖစ္ခဲ့သည္။ သည္ဟာကို စတင္စဥ္က ကြ်န္ေတာ္သည္ ခ်ာတိတ္ ၊ ၿပီးစီးသည့္အခ်ိန္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ကရင့္က်က္ၿပည့္၀သူ လူႀကီးတစ္ေယာက္ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။

သည္အတိုင္းလုပ္ပါဟူ၍လည္း အတင္းတိုက္တြန္းမသြားေသာ အေမ့အဆံုးအမမွေန၍ လူတိုင္း မွတ္သားထားသင့္ေသာအသိတရားတစ္ခု ကြ်န္ေတာ္ရခဲ့သည္။

'မည္သည့္ပ်က္စီးဆံုးရႈံးမႈမ်ိဳးမဆိုလံုး၀ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္၍မရႏိုင္ေတာ့ဟူသည္မရွိ။ မၿဖစ္ၿဖစ္ေအာင္လုပ္မည္ ဟူေသာၿပတ္သားခိုင္မာသည့္စိတ္ဇြဲ၏ တန္ခိုးစြမ္းအားၿဖင့္ အဲသည္ဆံုးရႈံးမႈကို ေအာင္ၿမင္မႈသို႔ တက္လွမ္းရာ ေလွကားထစ္အၿဖစ္ေၿပာင္းလဲပစ္ႏိုင္သည္' ဟူေသာအခ်က္ေပတည္း။

***

[ရည္ညႊန္း။ ။ The Head I Almost Lost – Reader's Digest, August 1957]

ကမာၻေလာကႀကီးေရ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ကမာၻေလာကႀကီးေရ

ကြ်န္မသား စေကာ့ ေနသည့္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက အေရးႀကီးေသာ ကိစၥတစ္ခု ေၿပာလို၍ အိမ္သို႔ လာေရာက္လိုေႀကာင္းႏွင့္ ေတြ႕ဆံုႏိုင္မည့္အခ်ိန္ကို ၿပန္ႀကားေပးပါရန္ ဖုန္းဆက္ေၿပာဆိုသည္။

စေကာ့၏ ေက်ာင္းဆင္းပြဲကလည္း ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္သာ လိုေတာ့သည္ၿဖစ္ရာ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးဆက္သြယ္ၿခင္းမွာ ယင္းကိစၥႏွင့္ ဆက္စပ္ ပတ္သက္လိမ့္မည္ဟု ကြ်န္မ ယူဆမိသည္။ သို႔ေသာ္ စေကာ့ တစ္ေယာက္ ေက်ာင္းမွာ မဟုတ္တရုတ္ တစ္ခုခုမ်ား လုပ္ခဲ့ေလသလားယူ၍လည္း စိတ္ထဲေတြးပူမိေသး၏ ။ သို႔ႏွင့္သတင္းေကာင္းပဲႀကားပါရေစဟု က်ိတ္ဆုေတာင္းကာ ဆရာႀကီးအလာကိုေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခဲ့သည္။

သတင္းက သတင္းေကာင္း အစစ္ၿဖစ္သည္။ေက်ာင္းဆင္းပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုယ္စားႏႈတ္ဆက္စကား ေၿပာႀကားရန္အတြက္ စေကာ့အား ေရြးခ်ယ္ အပ္ႏွင္းေႀကာင္း ႀကားသိရသည္။ ထို႕ေနာက္ ဆရာႀကီးက သား၏ေအာင္ၿမင္မႈကို ဂုဏ္ၿပဳေသာအားၿဖင့္ ေက်ာင္းဆင္းပြဲႏွင့္ စပ္လ်ဥ္းသည့္ အမွတ္တရ စာတစ္ပုဒ္ ေရးသားေပးပါရန္ ကြ်န္မအား ေမတၱာရပ္ခံသည္။ ကြ်န္မကလည္း ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ေဆာင္ရြက္ေပးႏိုင္ပါေႀကာင္းၿပန္၍ေၿပာလိုက္သည္။ သားအတြက္ ကြ်န္မ တကယ္ပင္ ၀မ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။

လက္ႏွိပ္စက္ေရွ႕မွာထိုင္ကာ စေကာ့ ၿဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ဘ၀ခရီးအေႀကာင္း ၿပန္ေၿပာင္း ေတြးေတာရင္း သူ႕ဘ၀အတြက္ သည္ေက်ာင္းဆင္းပြဲ၏ ထူးၿခားအရားပါလွပံုကို ကြ်န္မထင္လင္းစြာ ၿမင္လာသည္။ စေကာ့ႏွင့္ သူ၏ အတန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္သူတို႔အတြက္ လံုး၀စိမ္းေနေသးသည့္ လက္ေတြ႕လူ႕ေလာကႀကီးအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ႀကရေတာ့မည္ ၿဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ကြ်န္မတို႔ ေန႕စဥ္ ပံုမွန္ လိုက္လံထိန္းေက်ာင္းေပးေနႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့ ၊ အႀကံေပးၿခင္း ၊ ေဖးမ ကူညီၿခင္းမ်ားလည္း မၿပတ္လုပ္ေနႏိုင္မည္ မဟုတ္ေတာ့။

သို႔ႏွင့္ သူတို႔ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ေတြ႕ႀကရေတာ့မည့္ ကမာၻေလာကႀကီးထံ ကြ်န္မ စာတစ္ေစာင္ ယခုလို ေရးၿဖစ္ခဲ့သည္။

***

ကမာၻေလာကႀကီးေရ…

တို႔ကေလးေတြ ဒီေန႕ ေက်ာင္းဆင္းႀကေတာ့မယ္။ ကာလအတန္ႀကာတဲ့အထိ မင္းကို သူတို႔ နားလည္ႏိုင္ႀကဦးမွာ မဟုတ္ဘူး။ မင္းသူတို႔ကို ႀကင္ႀကင္နာနာဆက္ဆံေပးပါလို႔ ငါ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တယ္။

မင္းသိတဲ့အတိုင္း သူတို႔က ေလာေလာဆယ္ အခ်ိန္ထိ ကိုယ့္အိမ္မွာကိုယ္ ဗိုလ္လုပ္ေနခဲ့ႀကတာ။ သူတို႔ခံစားခ်က္ေတြ ၊ ေ၀ဒနာေတြမွန္သမွ် မိဘက မၿပတ္အကဲခတ္ၿပီး ေၿဖေဖ်ာက္ေပး ကုစားေပးေနခဲ့တာ။ နက္ၿဖန္သန္ဘက္က စၿပီး အေၿခအေနေတြက လံုး၀ၿခားနားသြားေတာ့မွာ။ အရင္တစ္ခါမွ မႀကံဳဖူးတဲ့ စြန္႕စားခန္းအသစ္တစ္ခု စတင္ရေတာ့မွာ။ ဒီစြန္႕စားခန္းခရီးမွာ ဒုကၡဆင္းရဲေတြ ၊ ၀မ္းနည္းေႀကကြဲစရာေတြလည္း ႀကံဳရလိမ့္မယ္။ သူႏိုင္ ငါႏိုင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ရတဲ့ တိုက္ပြဲေတြလည္း ဆင္ႏႊဲရလိမ့္မယ္။ ဒီခရီးလမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ သူတို႔မွာ ယံုႀကည္မႈေတြ ၊ ေမတၱာတရားေတြ ၊ ခံႏိုင္ရည္ေတြ ၊ သိနားလည္မႈေတြ အမ်ားႀကီး လိုအပ္လိမ့္မယ္။

ဒါေႀကာင့္မို႕ သူတို႔ေလးေတြကို ႀကည့္ရႈ ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေနရတာပဲ ကမာၻေလာကႀကီးေရ။

သူတို႔ သိသင့္သိထိုက္တဲ့အရာေတြ သိေအာင္ တတ္ေအာင္ သင္ၿပေပးစမ္းပါ။ ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးၿပဳၿပီး တတ္ႏိုင္သမွ် ညွာညွာတာတာေတာ့ ကိုင္တြယ္ပါေနာ္။

ေလာကႀကီးမွာ လူတိုင္းသမားသမတ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ တရားသၿဖင့္ လုပ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ၊ မမွန္မကန္တဲ့လူေတြလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိဖို႔ လိုေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူဆိုးတစ္ေယာက္ ရွိတိုင္း ဇာတ္လိုက္ လူစြမ္းေကာင္း တစ္ေယာက္ေတာ့ရွိတယ္။ လိမ္ညာ ေကာက္က်စ္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ ရွိတုိင္း ေလးစားႀကည္ညိဳစရာေကာင္းတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကိုယ့္ကို ဒုကၡေပးမယ့္ ရန္သူတစ္ေယာက္ရွိတိုင္း ကိုယ့္ကို ကူညီရိုင္းပင္းမယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတယ္ဆိုတာလည္း သင္ႀကားေပးေစခ်င္တယ္။

အခ်ိန္ေတာ့ ေပးရမွာေပါ႔ ေလာကႀကီးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ရွာ ေငြတစ္က်ပ္ဟာ အလကားရတဲ့ ေငြတစ္ရာထက္ တန္ဖိုးရွိတယ္ဆိုတဲ့အေႀကာင္း ၊ အရႈံးကိုအၿပံဳးမပ်က္ ခံယူတတ္မွ ေအာင္ႏိုင္ခ်ိန္မွာ ၿပည့္ၿပည့္၀၀ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့အေႀကာင္းေတြလည္း သူတို႔သိနားလည္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေစခ်င္တယ္။

ၿဖစ္ႏိုင္ရင္ သူတို႔မွာ ၀န္တိုမေစၦရိယစိတ္ေတြ ကင္းစင္ေအာင္ ၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ အဆင္ေၿပမႈ ၊ ေအာင္ၿမင္မႈ အတြက္လည္း မုဒိတာ ပြားတတ္ေအာင္ သင္ႀကားေပးေစခ်င္တယ္။ မေအာင္ၿမင္မႈနဲ႔ ႀကံဳရတဲ့အခါမ်ဳိးမွာ အရႈံးဒဏ္ကို ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္တဲ့ ဇြဲသတၱိရွိဖို႔နဲ႔ ေအာင္ၿမင္တဲ့အထိဆက္ႀကိဳးစားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ ဆက္လက္ၿပင္းၿပေနတတ္ဖို႔လည္း သင္ႀကားေပးပါ။ ၿပီး သိမ္ေမြ႕သူကို သိမ္ေမြ႕စြာ ဆက္ဆံဆတတ္ဖို႔ ၊ မာေက်ာသူနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ကိုယ္လည္း မာေက်ာႏိုင္ဖို႔ လမ္းညႊန္ေပးပါ။

အမ်ားေနာက္ ေရာေယာင္မလုိက္ဘဲ ကိုယ့္အသိဉာဏ္ ၊ ကိုယ့္ဆံုးၿဖတ္ခ်က္နဲ႔ အလုပ္လုပ္တတ္ဖို႔ ၊ ဘယ္သူ႕စကားမွ နားပိတ္ မထားေသာ္လည္း ႀကားသမွ်ကိုေတာ့ အမွန္တရားဆိုတဲ့ ဆန္ခါနဲ႔ စစ္ၿပီးမွ လက္ခံ မွတ္သားတတ္ဖို႔ ၊ ၀မ္းနည္းေႀကကြဲခ်ိန္မွာလည္း အၿပံဳးမပ်က္ေနတတ္ဖို႔ ၊ သို႕ေသာ္ မ်က္ရည္က်ၿခင္းကိုလည္း ရွက္စရာလို႔ မယူဆဖို႔ ၊ ၿပီး တစ္ခါတစ္ရံ ရႈံးနိမ့္ၿခင္းမွာလည္းဂုဏ္က်က္သေရ ရွိေနတတ္ၿပီး ေအာင္ၿမင္ပါလ်က္ စိတ္ပ်က္ရၿခင္း ဆိုတာမ်ဳိးလည္း ရွိေႀကာင္း သိရွိဖို႕ကိုပါ သင္ႀကားေပးေစခ်င္တယ္။

အၿမဲမေကာင္းေၿပာတတ္တဲ့လူေတြကို ဂရုမစိုက္ဖို႔စကားခ်ဳိလြန္းသူကို သတိထားဖို႔။

ကိုယ့္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ႀကြက္သားကို ေႀကးအၿမင့္ဆံုးေပးသူထံ ေရာင္းခ်တတ္ဖို႔ ၊ ဒါေပမဲ့ ႏွလံုးသားနဲ႔ ၀ိညာဥ္ကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေစ်းႏႈန္းမသတ္မွတ္ဖို႔အတြက္လည္း သင္ဖို႔လိုလိမ့္မယ္။

အကယ္၍ ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ္နဲ႔ သူတစ္ပါးႏႈိင္းယွဥ္တာမ်ဳိး မလုပ္ဖို႔လည္း သင္ၿပေပးေစခ်င္တယ္။ ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ကိုယ့္ထက္ႀကီးက်ယ္တဲ့လူ ၊ ကိုယ့္ထက္ နိမ့္ပါးတဲ့လူေတြဆိုတာ အၿမဲရွိေနမွာ မဟုတ္လား။ ကိုယ့္စံခ်ိန္ ကိုယ္ ခ်ဳိးႏိုင္ေအာင္ ၊ ကိုယ့္ ယခင္ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ေတြထက္ ထူးၿခားသာလြန္ေအာင္ ၿပိဳင္ဆိုင္ႀကိဳးစားဖို႔သာ သူတို႔ကို သင္ႀကားေစခ်င္တယ္။

ၿပီးေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ တစ္ခါတစ္ရံ အေလာင္းအစား လုပ္ရတဲ့အခါမ်ဳိး ရွိသလို အံစာတံုးကို လက္လႊဲေပးလိုက္ရတဲ့အခါမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္ဆိုတာ သူတို႔သိဖို႔လိုလိမ့္မယ္။

ေလာကႀကီးေရ…သူတို႔ကို ႀကင္ႀကင္နာနာဆက္ဆံပါကြာ။ ဒါေပမယ့္ အလိုေတာ့ မလိုက္နဲ႔ ၊ သိပ္လည္းမ်က္ႏွာသာ မေပးနဲ႔ ၊ ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့မီးဒဏ္ကို နာနာခံၿပီးမွအသားေကာင္းတဲ့ သံမဏိၿဖစ္မွာကိုး။ ဒီအတြက္သူတို႔မွာ မိမိကိုယ္ကို ယံုႀကည္တဲ့စိတ္ထက္သန္ၿပင္းၿပစြာရွိဖို႔ ေမြးၿမဴေလ့က်င့္ေပးပါ ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုႀကည္စိတ္ရွိမွ လူသားတစ္ရပ္လံုးအေပၚ ယံုႀကည္တဲ့စိတ္ သူတို႔မွာ ကိန္းေအာင္းလာလိမ့္မယ္။

မွာလိုက္တာေတြက သိပ္မ်ားေနၿပီလားပဲ ေလာကႀကီးေရ။ ဒါေပမဲ့ မင္းတတ္ႏိုင္သမွ်ေတာ့ လုပ္ေပးေနာ္။ သူတို႔က ႏုနယ္ေသးတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ…၊ ငါတို႔ရဲ႕ကေလးေတြပါ။

[မူရင္း။ ။ Avril Johannes ၏ Dear World]

'၁' ဂဏန္းေလးရဲ႕ေရြးခ်ယ္မူ႕

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကေပါ႔ဗ်ာ '၁' ေလးတစ္ေကာင္တည္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ဘ၀လက္တြဲေဖာ္လိုက္ရွာတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ေလွ်ာက္လာရင္း လမ္းမွာအရင္ဆံုး စေတြ႕တာကေတာ့…

သူနဲ႔တူတဲ့ '၁' ေလးကိုစေတြ႕တယ္။
အဲဒီမွာ အေဖာ္ရွာထြက္လာတဲ့ '၁' ေလးကို လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ '၁' ေလးက "မင္း နဲ႕ ငါ နဲ႕ေပါင္းၿဖစ္ရင္ 'ႏွစ္'ႏွစ္ကာကာ နဲ႔ ၿမတ္ႏိုးပါမယ္" တဲ့။ ပထမ '၁' ေလးက "စဥ္းစားပါရေစဦး" ဆိုၿပီးထပ္ထြက္လာတယ္။

'၂' နဲ႔ ထပ္ေတြ႕တယ္။ '၂' ေလးကလဲ ဒီလိုဆိုပါတယ္။ "မင္းနဲ႕ငါနဲ႔ေပါင္းၿဖစ္ရင္ 'သံုး' လို႕မကုန္တဲ့စည္းစိမ္းေတြပံုေပးပါမယ္" တဲ့။ ဒါနဲ႔ '၁' ေစာေစာကလိုပဲ "စဥ္းစားပါရေစ" ဆိုၿပီးထြက္လာၿပန္ေရာ။

'၃' နဲ႔ ထပ္ေတြ႕တယ္။ '၃' ေလးကလဲ ဒီလို ေတာ္ကီပစ္တယ္ဗ်။ "မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ေပါင္းၿဖစ္ရင္ မင္းကို 'ေလး'ေလးနက္နက္ နဲ႕ တသက္လံုးခ်စ္သြားပါမယ္" တဲ့။ '၁' ကလဲထံုးစံအတိုင္း စဥ္းစားမယ္ေပါ႔ဗ်ာ။

'၄' နဲ႔ ေတြ႕ၿပန္ေရာ။ '၄' ကေတာ့ဘာမွမေၿပာဘူးဗ်။ '၁' ေလးစဥ္းစားတာက ဒီလူနဲ႔ေပါင္း ရင္ ေရလိုက္'ငါး'လိုက္ပဲေနမယ့္လူစားမ်ဳိးလို႕ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ ဒါနဲ႔ '၁' ေလးခရီးထပ္ဆက္တယ္။

'၅' နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ '၅'ကလူရုိးေလးဗ်။ သူ႕ကို '၁' ကဒီလိုေကာက္ခ်က္ေပးတယ္။ အင္းသူ႕နဲ႔ေပါင္းရင္ေတာ့ သူေလးက 'ေၿခာက္' ၿပစ္ကင္းသဲလဲစင္ ေလးပဲဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ မွတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္္ေလ့လာႀကည့္ဦးမယ္ဆိုၿပီး ထြက္လာၿပန္ေရာ။

'၆' နဲ႔ ေတြ႕ၿပန္တယ္။ '၆' ကိုေတြ႕ေတာ့ ။ အင္းဒီလူနဲ႔ေပါင္းရင္ေတာ့ ဘာမွၿဖစ္လာမွာဟုတ္ဘူးတဲ့ အ'၇'ပဲရွိတယ္တဲ့ အဲလိုစိတ္ထဲကႏွိမ္ၿပီးထြက္သြားၿပန္ေရာ။

'၇' နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ '၇' ကိုလဲမႏွစ္သက္ဖူးဗ်။ သူနဲ႔ေပါင္းရင္ေတာ့ ငါ႔ဘ၀ေတာ့ ခ်ီး(၈=shit)တြင္းထဲ မွာေနရသလိုပဲေနမွာတဲ့။

'၈' နဲ႔ ထပ္ေတြ႕ၿပန္တယ္။ '၈' ကိုၿမင္ေတာ့သူနည္းနည္းသေဘာက်သြားတယ္ဗ်။ သူနဲ႔ေပါင္းရရင္ေတာ့ ယံုႀကည္'ကိုး'စားရမယ့္သူ။ အား'ကိုး'ရမဲ့သူဆိုၿပီေတာ့ေလ။ အင္းဆက္သြားႀကည့္ပါဦးမယ္ဆိုၿပီထြက္လာၿပန္ေရာ။

'၉' နဲ႔သြားေတြ႕တယ္ဗ်။ '၁' ေတာ္ေတာ္လန္႕သြားတယ္ဗ်။ သူနဲ႔ေပါင္းရရင္ အဖတ္'ဆယ္' လို႕ေတာင္ရမွာဟုတ္ဘူးတဲ့ေလ။

ေနာက္ဆံုး '၀' ေလးနဲ႔သြားေတြ႕တယ္။ '၀' ေလးကိုေတြ႕ေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ေလး ေလးစားသြားတယ္။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ '၀' ေလးက ဘယ္သူနဲ႔ေပါင္းေပါင္း သူနဲ႔ေပါင္းတဲ့လူရဲ႕တန္ဖိုးဟာ ဘာမွေၿပာင္းလဲမႈမရွိဘူးဆိုေတာ့။ သူနဲ႔ေပါင္းတဲ့လူနဲ႔ထပ္တူခံစားေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။

ကဲဘယ္လိုလုပ္ႀကမလဲ။ '၁' ေလးကို ဘယ္သူနဲ႔ သေဘာတူလဲဗ်။ ဟဲဟဲ ပ်င္းလို႔ေလွ်ာက္ေရးထားတာ ဘာမွဟုတ္ဘူး။ ေလွ်ာက္ေရးထားတာကို ေလွ်ာက္ေၿဖေပးႀကပါဗ်ဳိ႕။ ႏွစ္သစ္မွာရြင္လန္းခ်မ္းေၿမ႕ႀကပါေစဗ်ာ။

ကြ်န္ေတာ္ထပ္ေၿပာခ်င္တယ္ဗ် ကြ်န္ေတာ္ပထမဆံုးတင္တံုးက '၀' ေလးအေႀကာင္း က်န္ခဲ့တယ္ဗ်။ ဒီေန႕(၁၅.၀၄.၂၀၀၈)မွသတိရလို႔ထပ္တင္လိုက္တယ္။ ခြင့္လြတ္ေပးႀကပါ။ မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါဗ်ဳိ႕။

သားမိုက္ ဘ၀မွရုန္းထြက္ၿခင္း

ဤပိုစ္ေလးကိုခဏဖ်က္ထားပါသည္။

ၿပတင္းေပါက္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ၿပတင္းေပါက္

ဘ၀ဟူသည္
ကြ်ႏု္ပ္တို႔ စီမံဖန္တီးသည့္အတိုင္း ၿဖစ္ရ၏ ။
ယခင္ကလည္း ဤသို႔ ၊ ေနာင္လည္း ဤႏွယ္ပင္။
[ဘြားဘြားမိုးဇက္]

တစ္ခါက ေဆးရုံႀကီး တစ္ရုံရွိ လူနာခန္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုထဲမွာ လူႏွစ္ေယာက္ရွိႀကသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးပင္ ေရာဂါသည္းေသာ လူနာမ်ားၿဖစ္သည္။ အခန္းေလးက က်ဥ္းၿပီးအၿပင္ေလာကကို ႀကည့္စရာ ၿပတင္းေပါက္ တစ္ခုသာပါသည္။

လူနာႏွစ္ေယာက္အနက္ တစ္ေယာက္က ေန႔လယ္ပိုင္း သူ႕အဆုတ္ထဲက အရည္ေတြ ပိုက္ႏွင့္ စုပ္ထုတ္ရတာကို အေႀကာင္းၿပဳ၍ တစ္နာရီခန္႔ ထိုင္ခြင့္ရသည္။ သူ႕ခုတင္က ၿပတင္းေပါက္အနီးမွာ ရွိေနသည္။ တစ္ဖက္ခုတင္ရွိလူနာကေတာ့ တစ္ခ်ိန္လံုး ပက္လက္လွန္ကာစန္႔စန္႔ႀကီး လွဲေနရသည္။

ေန႔လယ္ခင္းတိုင္း ၿပတင္းေပါက္အနီးရွိလူနာက ခုတင္မွာ ေခါင္းအံုးေတြ ဘာေတြဆင့္ကာ ေက်ာမွီ၍ ထိုင္ခြင့္ရသည့္အခ်ိန္ အၿပင္ဘက္ဆီ၌ သူ လွမ္းၿမင္ရသည့္ အရာေတြကို အနီးရွိလူအား ေၿပာၿပေလ့ရွိသည္။

ၿပတင္းေပါက္က လွမ္းႀကည့္လွ်င္ အၿပင္မွာ ပန္းၿခံႀကီးတစ္ခု ၿမင္ရသည္ဟုဆိုသည္။ အဲသည္အထဲမွာ ေရကန္ႀကီး တစ္ကန္ရွိသည္။ ေရကန္မွာ ဘဲေတြ ငန္းေတြေရကူးေနသည္။ ကေလးမ်ားက သူတို႔ကို ေပါင္မုန္႔ေတြပစ္ေကြ်းႀကသည္။ ကေလးအခ်ဳိ႕က ေလွကေလးေတြ ေမွ်ာေနသည္။ ခ်စ္သူစံုတြဲေတြ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားေအာက္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ေနႀကသည္။ ပန္းေတြကေ၀ေ၀ဆာဆာပြင့္ေနသည္။ ၿမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းက အၿပန္႔က်ယ္ လွသည္။ အဲသည္မွာ ေဘာလံုးေပ်ာ့ (ေဆာ့ဖ္ေဘာ) ကစားေနႀကသူေတြလည္း ၿမင္ရသည္။ ဟိုအေ၀းဆီ၌မႈ သစ္ပင္ေတြထိပ္ဖ်ားမွ ထိုးထြက္ေနသည့္ တိုက္တာအိမ္ရာမ်ား။ ထို႔ေနာက္၌ ၿပာလဲ့ေသာ မိုးေကာင္းကင္။

ပက္လက္လွန္ေနရေသာသူသည္ တစ္ဖက္လူ ခေရေစ့တြင္းက် ေၿပာၿပသမွ်ကို နားစြင့္ကာကိုယ္တိုင္ႀကည့္ရသေလာက္ အရသာေတြ႕လ်က္ရွိသည္။ ကေလး တစ္ေယာက္ ေရထဲလိမ့္က်ေတာ့မလို ၿဖစ္သြားတာ ၊ ေႏြရာသီ၀တ္စံုသစ္ေတြႏွင့္ မိန္းကေလးေတြ အရမ္းလွပေနႀကတာ စသၿဖင့္ အၿပင္ေလာကမွာၿဖစ္ပ်က္ေနပံု အလံုးစံုကို သူ႕အာရုံထဲ အေသးစိတ္ ၿမင္ခြင့္ရေနသည္။

သည္လိုေနရင္း သာယာေသာေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုမွာ သူ႕ေခါင္းထဲ အေတြးတစ္ခု ၀င္လာသည္။ တစ္ဖက္လူကေတာ့ ၿပတင္းေပါက္နားမွာေနၿပီး အၿပင္ေလာကရႈခင္းအစံုကို စိတ္တိုင္းက်ႀကည့္ခြင့္ရေနသည္ ၊ မိမိကိုေတာ့ ဘာေႀကာင့္ အဲသည္ နားထားမေပးသလဲ ဟူေသာအေတြးၿဖစ္သည္။

သည္လို ေသးေသးသိမ္သိမ္ ေတြးမိၿခင္းအတြက္လည္း သူရွက္ေတာ့ရွက္မိသည္။ သို႕ေသာ္သည္အေတြးကို ေဖ်ာက္ေနသည့္ႀကားကပင္ ေနရာခ်င္း လဲခ်င္စိတ္က ၿပင္းၿပသထက္ ၿပင္းၿပလာသည္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ၿဖစ္ၿဖစ္ လဲရမွၿဖစ္မယ္ဆိုတာမ်ဳိးအထိ သူ ေတြးမိလာသည္။

တစ္ညမွာေတာ့ သူမ်က္ႏွာႀကက္ကို ေငးႀကည့္ေနစဥ္ တစ္ဖက္လူ ရုတ္တရက္ႏိုးလာကာေခ်ာင္းဆိုးသည္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္း သီးလာသည္။ သူနာၿပဳဆရာမကို အေရးေပၚ ေခၚသည့္ အခ်က္ေပးခလုတ္ကို ႏွိပ္ရန္ လက္ကစမ္းတ၀ါး၀ါးလိုက္ရွာသည္။

သို႕ေသာ္ သူမလႈပ္ရွား။ တစ္ဖက္လူ အသက္ရွဴသံရပ္သြားသည္အထိ ၿငိမ္၍ပင္ ေစာင့္ႀကည့္ေနသည္။

ေနာက္ေန႔မနက္မွာ သူနာၿပဳဆရာမက တစ္ဖက္လူေသဆံုးေနေႀကာင္း ေတြ႕ရွိကာ အေလာင္းကိုတိတ္ဆိတ္စြာပင္ သယ္ယူသြားသည္။

ဣေၿႏၵမပ်က္ေလာက္ဘူးဟု ထင္ရေသာ အခ်ိန္ေလာက္တြင္ က်န္ရစ္သူက သူ႕အားၿပတင္းေပါက္အနီးရွိ ခုတင္သို႕ ေၿပာင္းေပးႏိုင္မလား ေမးသည္။

သို႔ႏွင့္ ေၿပာင္းေပးႀကသည္။ သက္ေသာင့္သက္သာအရွိဆံုး ၿဖစ္ေအာင္ ေနရာခ်ေပးသည္။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ၿပင္ဆင္ထားသိုေပးသည္။

သူနာၿပဳေတြ ထြက္သြားသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ တံေတာင္ တစ္ဖက္ေပၚတြင္ အားၿပဳကာ သူႀကိဳးစား၍ ထသည္။ နာက်င္မႈေ၀ဒနာကို က်ိတ္မွိတ္ခံကာ သူ႕ကိုယ္သူ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ထူမၿပီး ၿပတင္းေပါက္မွ အၿပင္သို႕လွမ္းႀကည့္သည္။ အၿပင္၌ နံရံတံတိုင္းတစ္ခုေသာ သူၿမင္ရေလသည္။

[မႈရင္း။ ။ အမည္မသိ စာေရးသူ၏ The Window]

အေဖ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

အေဖ

ကြ်န္ေတာ္

၄ႏွစ္သားတုန္းက ငါ႔ေဖေဖႀကီး ဘာမဆို လုပ္တတ္တယ္။

၅ႏွစ္… ငါ႔ေဖေဖႀကီး မသိတာ ဘာမွ မရွိဘူး။

၆ႏွစ္… ငါ႔အေဖက မင္းအေဖထက္ တတ္တယ္ကြ။

၈ႏွစ္… တို႔အေဖက အကုန္လံုးေတာ့လည္း အတိအက် မသိဘူး။

၁၀ႏွစ္… အေဖတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကနဲ႔ အခုနဲ႔ကတၿခားစီပဲ။

၁၂ႏွစ္… အင္း အဲဒါေတာ့ အေဖလည္းဘယ္သိပါ႔မလဲ ၊ သူက အသက္ႀကီးၿပီဆိုေတာ့ ကေလးတုန္းကအေႀကာင္းေတြ မမွတ္မိႏိုင္ေတာ့ဘူး။

၁၄ႏွစ္… အေဖေတာ့ ထည့္ေၿပာမေနနဲ႔ ၊ သူက ေရွးရုိးသမားႀကီး။

၂၁ႏွစ္… အဘိုးႀကီးလား…ထားပါ ၊ ေအာက္ေနၿပီ ၊ လံုး၀ေအာက္ေနၿပီ။

၂၅ႏွစ္… အေဖလည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သိတယ္ ၊ မသိလို႔လည္း မၿဖစ္ဘူးေလ ၊ လူႀကီးပဲဟာ။

၃၀ႏွစ္… အေဖကိုနည္းနည္းပါးပါး ေမးၿမန္းႀကည့္ရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ ၊ ဘာပဲေၿပာေၿပာ သူက အေတြ႕အႀကံဳ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

၃၅ႏွစ္… အေဖနဲ႔တိုင္ပင္ၿပီးမွပဲ ဒီကိစၥအတြက္ငါတစ္ခုခုလုပ္ႏိုင္မယ္။

၄၀ႏွစ္… အေဖသာဆိုရင္ ဒီကိစၥ ဘယ္လို ေၿဖရွင္းမလဲ မသိဘူး ၊ အေဖက အေတြ႕အႀကံဳ စံုတယ္ ၊ အေၿမာ္အၿမင္လည္း ရွိတယ္။

၅၀ႏွစ္… ဒီကိစၥအခုေနသာ အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးရေပးရ ငါေပးပါတယ္။ အေဖ့အရည္အခ်င္းေတြ သူရွိတုန္းက ေကာင္းေကာင္း သတိမထားခဲ့မိတာ သိပ္ႏွေၿမာစရာေကာင္းတယ္ ၊ တကယ္ဆိုငါ အေဖ့ဆီက အမ်ားႀကီး ရလိုက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။

[မူရင္း။ ။ Ann Landers ၏ My Father When I Was…]

အေတြးကတ္ၿပား

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

အေတြးကတ္ၿပား

လူတစ္ေယာက္ထံမွ အစစအရာရာ
သိမ္းပိုက္သြားႏုိင္ေသာ္လည္း
တစ္ခုကိုမႈ ယူ၍မရ။
ယင္းကား ၊ လူ႕လြတ္လပ္ခြင့္တို႔အနက္
အရင္းခံအက်ဆံုးၿဖစ္သည့္
'မိမိလမ္းကို မိမိေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္' ၿဖစ္ေပသည္။
[ဗစ္တာ ဖရန္ကဲလ္]

ေကာလိပ္ေရာက္စ ႏွစ္မ်ားတုန္းကမႈ ကြ်န္ေတာ္ကမေက်နပ္စိတ္ ေဒါသစိတ္ေတြ မ်ားေနသည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသက အရပ္ရပ္သို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနသည္။ ေလာကႀကီးထဲမွာ ကြ်န္ေတာ္ဘာကိုမွ မေက်နပ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေဒါသက ေနရာတစ္ခုမွာ စုၿပံဳက်ေရာက္ေနတာလည္း ရွိသည္။ အဲဒါက မိဘမ်ားၿဖစ္သည္။ မိဘေတြကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာမက်ပါ။ အေဖ့ႀသ၀ါဒေတြ ၊ လမ္းညႊန္တာ သြန္သင္တာ ဆံုးမတာေတြအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အၿမဲေဒါသထြက္ေနရသည္။

မိဘက ေငြေႀကးမၿပည့္စံုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ နီးနီးနားနားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းကိုပဲ တက္ႏုိင္သည္။ ေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း ေန႔တိုင္း ဘတ္စကားႏွင့္ ပဲသြားရသည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ အေဖႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ စကားမ်ားသည္။ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ကြ်န္ေတာ့္ကို အေဖခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းသည္ဟု ထင္ေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ေတြက ရုန္းထြက္ခ်င္ေနသည္။ အေဖက ကြ်န္ေတာ္ လူႀကီးကိုမေလးစား ၊ ပုန္ကန္ခ်င္သည္ဟုၿမင္သည္။ ဖိဖိစီးစီး ကိုင္တြယ္မွ ၿဖစ္မည္ဟု သေဘာထားသည္။ အဲသည္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ေတြႏွင့္ ေပါက္ကြဲႀကေတာ့သည္။ ကြ်န္ေတာ္ အိမ္ကဆူပူေအာ္ဟစ္ၿပီး ထြက္လာေတာ့ေက်ာင္းကားက သြားႏွင့္ၿပီ။ ေနာက္တစ္စီး ေစာင့္မည္ဆိုလွ်င္ 'ပညာေရး' အတန္းကို မီမွာမဟုတ္ေတာ့။ ကြ်န္ေတာ္ အဲသည္မွာ ပို၍ပင္ စိတ္တိုလာသည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွဴးရွဴးရွဲရွဲ ေဒါသထြက္လိုက္ ၊ တဟင္းဟင္း သက္ၿပင္းခ်လိုက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လာသည္။ စိတ္ထဲမွာ အေဖႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ေဒါသေတြးေတြ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သြန္ခ်လာသည္။ ၿမီးေကာင္ေပါက္အရြယ္ လူငယ္အေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနည္းတူ ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြက ကိုယ့္သေဘာ ကိုယ့္ဆႏၵေတြခ်ည္း ႀကီးစိုးလြန္းေနသည္။ ေလာကႀကီးမွာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖေလာက္ဆိုးသည့္ အေဖမ်ဴိး တစ္ေယာက္မွ် ရွိမည္မဟုတ္ ၊ ကြ်န္ေတာ့္လို မတရား ခ်ဳပ္ခ်ယ္ခံရ သည့္ အေနအထားမ်ဳိးလည္း ဘယ္သူမွ် ႀကံဳဖူးႀကလိမ့္မည္မဟုတ္ ၊ ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အေဖသည္ အထက္တန္းေက်ာင္းထြက္စာေမးပြဲေလာက္ပင္ မေအာင္ၿမင္ခဲ့ ၊ ကြ်န္ေတာ္ေတာ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား ၊ သူ႕ထက္အမ်ားႀကီးပညာတတ္သည္ ၊ ဒါေတာင္မွပင္ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀ ကြ်န္ေတာ့္အစီအစဥ္ေတြမွာ ေနရတကာ ၀င္ပါခ်င္ ၊ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ခ်င္ေနသည္ ၊ စသၿဖင့္။

က်ယ္၀န္းေသာ ေက်ာင္း၀င္းကို ၿဖတ္သန္းကာစာသင္တန္းရွိသည့္ အေဆာက္အံုဆီသို႔ အေၿပးအလႊားသြားရင္း ရုတ္တရက္ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသည္။ သည္ကေန႔ေပးရမည့္ 'အေတြးကတ္ၿပား' အဆိုင္းမင့္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မလုပ္ခဲ့ရေသး။

သည္အတန္းက ေဒါက္တာ ဆစ္ဒနီဘီဆိုင္မြန္၏ အတန္းၿဖစ္သည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းမွာ အထူးၿခားဆံုး ဆရာတစ္ေယာက္ၿဖစ္သည္။ သူ႕ေပၚလစီေတြ လုပ္ထံုးလုပ္နည္းေတြက လံုး၀ တစ္ဘာသာ။ သင္ႀကားပံု သင္ႀကားနည္းေတြက တစ္ခါမွ မႀကံဳေတြ႕ဖူးသည့္ အသစ္အဆန္းေတြၿဖစ္သလို ၊ အမွတ္ေပးစနစ္ကလည္း အံ့ႀသဖြယ္ရာပင္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္ အေႀကာင္းကို လူတိုင္းက ေၿပာႀကသည္။

သူ႕ထံ ပထမဆံုး အတန္းတက္ရသည့္ေန႔တြင္ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က သင္ခန္းစာအစီအစဥ္ တစ္ခုရွင္းၿပသည္။ "အဂၤါေန႔တိုင္း ေလးလက္မ ေၿခာက္လက္မအရြယ္ အညႊန္းကတ္ၿပားတစ္ခုစီ ယူခဲ့ႀကပါ ၊ ကတ္ၿပားရဲ႕ ထိပ္မ်ဥ္းေႀကာင္းမွာ နာမည္နဲ႔ ေန႔စြဲေရးပါ ၊ ေအာက္မွာ ဘာေရးမလဲဆိုတာေတာ့ တစ္ဦးခ်င္းသေဘာပဲ။ အေတြးတစ္ခုေရးႏုိင္တယ္ ၊ ကိုယ္ စိုးရိမ္ပူပန္တာေရးႏုိင္တယ္ ၊ ခံစားခ်က္ေရးႏိုင္တယ္ ၊ ေမးခြန္းတစ္ခုခု ေရးႏုိင္တယ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာၿဖစ္ၿဖစ္ ေခါင္းထဲေပၚလာတဲ့ တစ္ခုခုကို ေရးလိုက္ႏုိင္တယ္။ အဲဒါဟာမင္းတို႔နဲ႔ ဆရာနဲ႔ႀကား တိုက္ရုိက္ဆက္သြယ္တဲ့ နည္းတစ္ခုပဲ။ ဒီကတ္ၿပားေတြဟာ လံုး၀ 'လွ်ဳိ႕၀ွက္' ၿဖစ္တယ္ ၊ ဗုဒၶဟူးေန႔တိုင္း ဒါေတြၿပန္ေပးမယ္ ၊ ကတ္ၿပားေပၚမွာ မင္းတို႔ေရးလိုက္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြ ပါလာလိမ့္မယ္ ၊ ေမးခြန္းေမးသူကို ဆရာ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားၿပီး ေၿဖမယ္ ၊ ကိုယ္စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့ကိစၥ ေဖာ္ၿပလာသူကိုလည္းပဲ အလားတူဆရာအေလးအနက္ တုံ႔ၿပန္မယ္။ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကဒီကတ္ၿပားဟာ အဂၤါေန႔အတန္းတက္ဖို႔အတြက္၀င္ခြင့္လက္မွတ္ၿဖစ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ႀကဖို႔ပဲ"

ပထမအဂၤါေန႔မွာ ကြ်န္ေတာ္ တာ၀န္ေက်ပြန္စြာအညႊန္းကတ္ၿပားယူလာသည္။ ကတ္ၿပားထိပ္မွာ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္ႏွင့္ အဲသည္ေန႔ ေန႔စြဲကို က်က်နနေရးထားၿပီး ေအာက္ဘက္တြင္ "အေရာင္ေၿပာင္တိုင္းလဲ ေရႊမဟုတ္" ဟူေသာ စာတစ္ေႀကာင္း ေရးလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွယ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က အတန္းသားေတြကိုကတ္ၿပားမ်ား ၿပန္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကတ္ၿပားတြင္ခဲတံႏွင့္ ေရးထားေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခု ပါလာသည္။ "ဒီစကားပံုက မင္းအတြက္ ဘာအဓိပၸာယ္ ထြက္သလဲ ၊ ထူးၿခားခ်က္ တစ္စံုတစ္ရာရွိသလား"

မွတ္ခ်က္ကိုဖတ္ကာ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲ စႏုိးစေႏွာင့္ ၿဖစ္သြားသည္။ သူက သည္ကတ္ၿပားေတြကိုတကယ္အေလးအနက္ လုပ္ေနသည္ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ရင္ထဲရွိေနတာေတြကို သူ႕ထံ လံုး၀ဖြင့္ဟခ်င္စိတ္မရွိ။

ေနာက္ရက္ေတြ ေရာက္လာသည္။ သည္အတန္းက တစ္ရက္တစ္နာရီ ေန႔တိုင္းရွိသည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က တကယ္ထက္ၿမက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ၿဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ေမးခြန္းေတြ ေမးေသာနည္းၿဖင့္ သင္ႀကားသည္။ အရင္တုန္းက ဘယ္ဆရာထံကမွ မႀကားခဲ့ရဘူးသည့္ ၿပႆနာေတြ ၊ အေရးကိစၥေတြ သူ ေဖာ္ထုတ္ကာ ကြ်န္ေတာ္တို႔အား ေဆြးေႏြးခိုင္းသည္။ ၿပႆနာကို ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၿဖစ္ေအာင္ဆြေပးသည္။ ေပါ႔ေပါ႔တန္တန္မဟုတ္ အေလးအနက္စဥ္းစားေစၿခင္း ၿဖစ္သည္။ လူမႈေရးၿပႆနာ ၊ ႏိုင္ငံေရးၿပႆနာ ၊ တစ္ဦးခ်င္းဆိုင္ဂာ ၿပႆနာ အားလံုးသည္ပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းအတြက္ ေဆြးေႏြးစရာသင္ခန္းစာေတြခ်ည္းၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အတန္းသည္ လူမႈေရးရာဘာသာရပ္မ်ား သင္ႀကားပို႔ခ်ပံုနည္းနာမ်ားအေႀကာင္း ေလ့လာေသာ အတန္းၿဖစ္ရာေလ့လာမႈနယ္ပယ္က အလြန္က်ယ္၀န္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတုန္းကလည္း လူမႈေရးရာဘာသာမ်ားၿဖစ္ေသာ ပထ၀ီ ၊ သမိုင္း ၊ စီးပြားေရးပညာ အစရွိတာေတြ သင္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဆရာ ဆရာမ မ်ားက သည္ဟာေတြကို က်က္စာဘာသာမ်ားအၿဖစ္သေဘာထားႀကသည္။ သူတို႔ထဲမွာပါသည့္ အမည္ေတြ ၊ ခုႏွစ္သကၠရာဇ္ေတြ ၊ နံပါတ္စဥ္ထိုး၍ ေပးထားသည့္ အခ်က္အလက္ေတြကို အလြတ္ရေအာင္က်က္္ ၊ စာေမးပြဲမွာ ေမးလာသည့္အခါ အားလံုးၿပန္ခ်ေရး ၊ ဒါပဲၿဖစ္သည္။ သူတို႔အထဲက အေႀကာင္းအခ်က္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးစဥ္းစားေ၀ဖန္ဖို႔ ဘယ္သူကမွ ခိုင္းေလ့မရွိခဲ့။

အစပိုင္း၌ ကြ်န္ေတာ့္စိတ္တြင္ ဆရာဆိုင္မြန္ကကြ်န္ေတာ္တို႔ကို သည္ၿပႆနာရပ္ေတြႏွင့္ ပတ္သက္၍ေထာက္ခံသည့္ဘက္ကအၿမင္ေတြ သို႔မဟုတ္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္သည့္ ဘက္ကအၿမင္ေတြ ေခါင္းထဲရုိက္ထည့္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာမ်ာလားဟု ထင္ၿမင္မိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာက သည္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ဘာသာ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ ၊ ၿပီး အဲသည္ကမွ ကိုယ္ပိုင္အေတြးအျမင္ အယူအဆမ်ား ကိုင္စြဲရရွိလာေစဖို႔ သူ တိုက္တြန္း အားေပးေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလွ်င္ သည္အတန္းတက္ရတာ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စင္စစ္ ၊ ဆရာဆိုင္မြန္ သင္ၾကားပံုက အသစ္အဆန္းျဖစ္၍ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္မရွိဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သေဘာက်ခ်င္စရာ၊ တစ္ခါတစ္ရံ တက္တက္ၾကြၾကြ ပါ၀င္ခ်င္စရာလည္းျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္သည္သင္ၾကားပံုမ်ိဳး မၾကံဳဘူးသည့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆရာဆိုင္မြန္ကို ဘယ္လိုပံုစံျပန္လည္တံု႔ျပန္ ဆက္ဆံမည္ဟူေသာ ဗ်ဴဟာတစ္ရပ္ ခ်မွတ္ႏိုင္ျခင္းမရွိ ျဖစ္ေနသည္။ ပံုမွန္အတန္းမွာ အေကာင္းဆံုး ဘယ္လို ေနထိုင္ရမည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သိသည္။ ေရွ႕ဆံုးတန္းမွာထိုင္၊ ဆရာ့လက္ခ်ာကို အရမ္းသေဘာက်ေၾကာင္းေျပာ၊ အဆိုင္းမင့္ေတြကို ဆရာေျပာသည့္ပံုစံအတိုင္း တိတိက်က် သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရိုက္ျပီးတင္၊ ျပီးလွ်င္ စာေတြ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္က်က္ ၊ အလြတ္က်က္။ ယခု ဆရာ့အတန္းကေတာ့ လံုး၀တျခားစီ ျဖစ္ေနသည္။ အရင္အစဥ္အဆက္ ကြ်န္ေတာ္ သံုးစြဲေအာင္ျမင္လာခဲ့သည့္ နည္းေတြ သည္ေနရာမွာ သံုးမရျဖစ္ေနသည္။

ဒုတိယအဂၤါေန႔ ေရာက္လာျပန္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ကတ္ျပားေပၚမွာ "အခ်ိန္မီတစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လွ်င္ ေရညိွမတင္" ဟု ေရးလုိက္သည္။ ("အခ်ိန္မီတစ္ခ်က္ခ်ဳပ္လွ်င္ ကိုးခ်က္ခ်ဳပ္ရ သက္သာသည္" ႏွင့္ "လိမ့္ေနေသာ ေက်ာက္ခဲေရညိွမတင္" ဟူေသာ စကားပံုႏွစ္ခုကို ျဖတ္ဆက္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။) ဒါကလည္း ဆရာ့ကို ျပည့္ျပည့္၀၀ ကိုးစားယံုၾကည္ျခင္း မရွိသျဖင့္ ဟာသကေလးႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဖံုးထားကာထားလုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အေရာတ၀င္ မဆက္ဆံခ်င္သည့္ အခါမ်ိဳးမွာ က်င့္သံုးေလ့ရွိသည့္ ကၽြန္ေတာ္၏ အေကာင္းဆံုး ကာကြယ္ေရးနည္းလမ္းတစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ေန႔ကတ္ျပားျပန္ရသည့္ အခါမွာေတာ့ "မင္းၾကည့္ရတာ ဟာသဥာဏ္ရွိပံု ရတယ္၊ အဲဒါဟာ မင္းအတြက္ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ပဲလား" ဟူေသာ မွတ္ခ်က္တစ္ခုပါလာသည္။

သူဘာကိုလိုခ်င္သလဲ။ အခုလုပ္ေနတာ ဘာသေဘာလဲ။ မူလတန္းေက်ာင္းမွ စတင္ကာ ယေန႔အထိ ကၽြန္ေတာ့္အား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပါ လိုက္စိတ္၀င္စားသည့္ ဆရာ ဆရာမ တစ္ေယာက္မွ် မၾကံဳဘူးပါ။ သည္ဆရာ ဘာကိုအလိုရွိသလဲ။

ကြ်န္ေတာ္ စာသင္ေဆာင္ထဲ အေျပးအလႊား၀င္လာခဲ့သည့္အခ်ိန္ အတန္းစတာ ၁၀ မိနစ္ခန္႔ရိွေနျပီ။ အခန္းျပင္ဘက္နားေလးမွာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္စုစာအုပ္ထဲက အညႊန္းကတ္ျပာတစ္ခု ထုတ္ယူသည္။ နာမည္နဲ႔ ေန႔စြဲေရးသည္။ အဲသည္ေနာက္ ဘာအေတြး ေရးရမလဲ အသည္းအသန္စဥ္းစားသည္။ သည္အခါ ေစာေစာက အေဖႏွင့္ ရန္ျဖစ္ခဲ့သည့္ အေၾကာင့္တစ္ခုပဲ ေခါင္းထဲေပၚလာသည္။ "ကြ်န္ေတာ္သည္ လံုး၀အသံုးမက်ေသာ သူတစ္ေယာက္၏ သားျဖစ္သည္" ဟု ေရးခ်လိုက္ျပီး အခန္းထဲ အလွ်င္အျမန္၀င္ခဲ့သည္။ ဆရာက ၀င္ေပါက္အနီးမွာပဲ ရပ္ကာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးေျပာဆိုေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ကတ္ျပားလွမ္းေတာင္းသည္။ ကြ်န္ေတာ္ သူ႔လက္ထဲ ကတ္ျပားထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ေနရာမွာ ၀င္ထုိင္သည္။

ေနရာမွာ ထုိင္မိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကြ်န္ေတာ္ အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ငါ ဘာေတြလုပ္မိလုိက္ပါလိမ့္။ ကတ္ျပားကို ေပးလုိက္မိၿပီ။ အဲဒါ အႀကီးအက်ယ္ ျပသာနာ။ သည္ကိစၥဖြင့္ေျပာဖို႔ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀စိတ္ကူးမရွိခဲ့။ ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဒါသ အာဃာတေတြ သူသိသြားေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀အေၾကာင္းေတြ သူသိသြားေတာ့မည္။ အဲသည္ေန႔ အတန္းထဲက တစ္ျခားကိစၥေတြ ကြ်န္ေတာ္ ဘာတစ္ခုမွသတိမရ။ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ႀကီးစိုးေနသည္က ကတ္ျပားကိစၥသာပဲျဖစ္သည္။

အဲသည္ည တစ္ညလံုးပင္ အမ်ိဳးအမည္မေဖာ္ျပႏိုင္သည့္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈတစ္ခုေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ အိပ္မရႏိုင္ခဲ့။ သည္ကတ္ျပားေတြက ဘာအဓိပၸာယ္လဲ။ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္လဲ။ ငါ ဘာေၾကာင့္ အေဖ့အေၾကာင္း သူ႔ကိုသြားေျပာလိုက္မိသလဲ။ တကယ္လို႔ သူသာ အေဖကို ဆက္သြယ္စကားေျပာခဲ့ရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ။ ဒါေတြ သူနဲေကာ ဘာဆိုင္သလဲ။ သူမ်ားကိစၥေတြ သူဘာပတ္သက္စရာလိုသလဲ…။

ဗုဒၶဟူးမနက္ ေရာက္လာသည္။ စိတ္မေျဖာင့္ တေျဖာင့္ႏွင့္ပင္ ေက်ာင္းသြားဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ျပင္သည္။ အတန္းထဲ ကြ်န္ေတာ္ အခ်ိန္ေစာစီးစြာ ေရာက္လာသည္။ အတန္းထဲမွာ ေနာက္ဘက္အေ၀းဆံုးထိုင္ကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ပုန္းလွ်ိဳခ်င္စိတ္ ေပါက္ေနသည္။ အတန္းစသည္။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္က အေတြးကတ္ျပားေတြ ျပန္လိုက္ေပးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ကတ္ျပားကို စားပြဲေပၚေတြ ေမွာက္လ်က္ခ်သြားသည္။ ဒါလည္း သူ႔ထံုးစံပဲ ျဖစ္သည္။ ကတ္ျပားကို ကြ်န္ေတာ္ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ လွန္ရပင္ ခက္ေနသည္။

ကတ္ျပားကုိၾကည့္မိသည့္အခါမွာေတာ့ သူေရးထားေသာစာကို ဖတ္မိသည္။ "လံုး၀အသံုးမက်ေသာ သူရဲ႕သားက အနာဂတ္ကာလ သူ႔ဘ၀အတြက္ ဘာေတြ လုပ္ေနပါသလဲ" တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ လံုး၀ အရႈိက္ထိုးခံလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အျခားသူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ တေမ့တေမာထုိင္ကာ 'ကြ်န္ေတာ့္မိဘေတြေၾကာင့္' ေပၚေပါက္လာရသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ျပႆနာေတြ အေၾကာင္းေျပာဆိုေလ့ရွိခဲ့သည္။ သူတို႔ကလည္း အလားတူအေၾကာင္းအရာေတြ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လည္ မွ်ေ၀ၾကစျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို ကိုယ့္ကိစၥ ကိုယ္တာ၀န္ယူဖို႔ ေကာင္းသည့္အေၾကာင္း ေျပာေလ့မရိွခဲ့။ တကယ္က ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလံုးပင္ မိဘကို အျပစ္ပံုခ်ေသာအလုပ္ကို တညီတညႊတ္လုပ္ကာ ေရသာခိုေနျခင္းျဖစ္သည္။ ျပႆနာမွန္သမွ်သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔မိဘေတြြ၏ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ စာေမးပြဲမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းမရလွ်င္ အေမ့ကုိ အျပစ္တင္မည္။ ေထာက္ပံ့ေၾကးအလုပ္တစ္ခု ရေတာ့မလိုႏွင့္ မရလွ်င္ အေဖ့ကို အျပစ္တင္မည္။ ကြ်န္ေတာ္က မိဘေတြေနရာမက်သည့္ အေၾကာင္းအျမဲေျပာ၍ အေပါင္းအသင္းေတြကလည္း အရမ္းနားလည္သေဘာေပါက္သည့္ လကၡဏာျဖင့္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ နားေထာင္ၾကျမဲ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းစရိတ္ရွာေဖြေပးေနသည့္ မိဘေတြသည္ ဘာတစ္ခုမွ် မတတ္မသိဘဲ ေနရာတကာလိုက္ ျပႆနာရွာေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ပါေမာကၡဆစ္ဒနီဆိုင္မြန္၏ အလြန္ရုိးစင္းသလိုထင္ရေသာ ေမးခြန္းက ကြ်န္ေတာ္မႈတ္ထားသည့္ အဲသည္ေလပူေဖာင္းကို ထုိးေဖာက္ပစ္ခဲ့သည္။ သူက ျပႆနာ၏ ေသာ့ခ်က္ကို အမိအရ ဆုပ္ကိုင္သည္။ ကိစၥက ဘယ္သူ႔ကိစၥလဲ။ မင္းျပႆနာကို ဘယ္သူတာ၀န္ယူရမွာလဲဟူ၍ တဲ့တိုးေမးခ်လုိက္ျခင္းပင္။

အဲသည္ေန႔က သမဂၢလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ဘက္သို႔ေၿခဦးမလွည့္ၿဖစ္ေတာ့ပဲ အိမ္ဆီ တန္းၿပန္လာခဲ့သည္။ လူက စိတ္ဓာတ္က်ေနသလိုလို ၊ နည္းနည္းႏွိပ္ကြက္ခံထားရသလိုလို ၿဖစ္ေနသည္။ တစ္ညေနလံုး သည္ကိစၥကိုပဲ တအံုေႏြးေႏြး ေတြးေနမိသည္။ အေမေၿပာခဲ့ဖူးသည့္ စကားတစ္ခြန္းကိုလည္း အဖန္ဖန္ သတိရေနသည္။ "သန္းႀကြယ္သူေဌးက သူ႕ကိုယ္သူဂုဏ္ေဖာ္ခ်င္တဲ့အခါ 'ကိုယ္ထူးကိုယ္ခြ်န္သမား' တဲ့ ၊ အမႈၿဖစ္ၿပီး အဖမ္းခံရၿပီဆိုတဲ့အခါက်ေတာ့ 'ငယ္ငယ္တုန္းက စရုိက္ႀကမ္းတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ႀကီးၿပင္းလာရလို႔ပါ' တဲ့"

ဘ၀အတြက္ တကယ့္အေၿပာင္းအလဲႀကီးတစ္ရပ္ကို ကြ်န္ေတာ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရၿခင္းၿဖစ္သည္ဟု ေၿပာခ်င္လွပါသည္။ သို႔ေသာ္ သည္လိုေၿပာလွ်င္လည္း အတိအက်မွန္မည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္၏ မွတ္ခ်က္က ေရရွည္ဆြဲကာၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း အာနိသင္သက္ေရာက္ခဲ့ၿခင္းသာ ၿဖစ္ပါသည္။ ေနာက္ရက္သတၱပတ္အတန္ႀကာေအာင္ သူ႕မွတ္ခ်က္စကားက ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲ ခဏခဏ ေပၚလာေနသည္။ စိတ္ထဲမွာ ဟိုကိစၥ သည္ကိစၥေတြအတြက္ အေဖ့အား အၿပစ္တင္စကားဆိုမိတိုင္း ကိုယ္တြင္းမွ အသံတစ္သံက "ဟုတ္ၿပီ ၊ မင္းေၿပာတဲ့အတိုင္း မင္းအေဖက ဘယ္ေနရာတစ္ခုမွမေကာင္းဘူးပဲ ထားပါေတာ့ ၊ မင္းကေကာ မင္းကိစၥအတြက္ ဘယ္ေလာက္ႀကာႀကာ အေဖကိုခ်ည္း အၿပစ္ပံုခ်ၿပီး ေရွာင္တိမ္းေနႏိုင္မယ္ ထင္သလဲ" ဟူ၍လွမ္းလွမ္းေမးတာ ကြ်န္ေတာ္ႀကားေနရသည္။

တၿဖည္းၿဖည္း ကြ်န္ေတာ့္အေတြးေတြ ေၿပာင္းလဲသထက္ ေၿပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ကြ်န္ေတာ့္ ၿပစ္တင္ေ၀ဖန္စကားေတြ ေၿပာလြန္းတာ ကိုယ့္ဘာသာႀကားလာသေဘာေပါက္လာသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဘ၀မွာ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ကြ်န္ေတာ္ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေနရာက မထားမိပါကလား ၊ ကြ်န္ေတာ္သည္ ၿပဳလုပ္သူမဟုတ္ အၿပဳခံ ၿဖစ္ေနခဲ့ပါကလားဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ၿမင္လာသည္။ သည္အခါက်ေတာ့ ေဒါက္တာဆိုင္မြန္႔အတန္းထဲမွာတုန္းကထက္ပင္ ပို၍ မသက္မသာခံစားရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္မၿဖစ္ခ်င္ပါ။ ကိုယ္ကစတင္ ၿပဳလုပ္သူသာၿဖစ္ခ်င္သည္။ သူတပါးလုပ္ရပ္ကို လိုက္၍တံု႔ၿပန္ လႈပ္ရွားသူမ်ဳိး မၿဖစ္ခ်င္ပါ။

သို႔ေသာ္ ရင့္က်က္ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈၿဖစ္စဥ္က အေဆာတလွ်င္အလြယ္တကူ မၿဖစ္ေပၚပါ။ မိမိခံစားမႈ ၊ မိမိေရြးခ်ယ္မႈႏွင့္ မိမိလုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ မိမိဘာသာ တာ၀န္ယူတတ္သူတစ္ဦးအၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အား လူအမ်ား သတိထားမိလာဖို႔ တစ္ႏွစ္မွ် အခ်ိန္ႀကာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းက ဘာသာရပ္တိုင္းမွာပင္ ကြ်န္ေတာ့္အဆင့္အမွတ္ေတြသိသိသာသာ တက္လာသည္။ အေပါင္းအသင္း သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြ တိုးပြားလာသကဲ့သို႔ သူတို႔၏အရည္အခ်င္းေတြလည္း ၿမင့္မားလွတာ အံ့ႀသစြာေတြ႕ရွိရသည္။ အထူးၿခားဆံုးက ကြ်န္ေတာ့္အၿမင္မွာအေဖအရင္ကထက္ အဆမတန္ ေတာ္လာေနၿခင္းၿဖစ္သည္။

သည္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုးပင္ ကြ်န္ေတာ္အေတြးကတ္ၿပားေတြ ၿဖည့္ၿမဲ ၿဖည့္ေပးၿဖစ္ခဲ့သည္။ ထူးၿခားလွေသာ သည့္ဆရာထံ၌ ေနာက္ထပ္အတန္းတစ္တန္း ထပ္တက္ေသးသည္။ ေက်ာင္းေနခဲ့သည့္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆရာ့အတန္းမွာ ကြ်န္ေတာ္အႀကိဳးစားဆံုးၿဖစ္ခဲ့သည္။ အပတ္စဥ္ေပးရသည့္ အေတြးကတ္ၿပားမ်ားႏွင့္အတူ ပို၍ အေၿဖရခက္ေသာ ၿပႆနာေမးခြန္းေတြ ကြ်န္ေတာ္ဆက္၍ဆက္၍ ရရွိခဲ့သည္။

ႏွစ္အတန္ႀကာၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုးတက္မႈက ကြ်န္ေတာ့္ဘာသာပင္ အံ့အားသင့္ရသေလာက္ပင္ အႏုိင္ႏိုင္ရွိခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ထူးခြ်န္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ဦး ၿဖစ္လာၿပီး အဲသည္ေနာက္တြင္မႈ ေအာင္ၿမင္ေသာ ဆရာတစ္ဦးအၿဖစ္ပါ အသိအမွတ္ၿပဳ ခံလာခဲ့ရသည္။ နဂိုက အၿမဲမေက်မခ်မ္းၿဖစ္ေနၿပီး ဘ၀အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္သည့္ အလုပ္မွန္သမွ်ကို အၿမဲေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္ေတာ္သည္ ယခုေတာ့ ထက္သန္တက္ႀကြသူ ၊ ရည္မွန္းခ်က္ရွိသူ ၊ ရႊင္ပ်လန္းဆန္းေနသူတစ္ဦး ၿဖစ္လာခဲ့ၿပီ။

အေဖနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ႀကား ဆက္ဆံေရးသည္လည္းအလားတူပင္ လံုးလံုးလ်ားလ်ားႀကီး ေၿပာင္းလဲသြားခဲ့သည္။ ယခင္က ခ်ဳပ္ခ်ယ္သည္ထင္ခဲ့ရာမွ ယခုေတာ့အေဖကြ်န္ေတာ့္အတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ၿခင္း ၊ ကြ်န္ေတာ့္ကိုဂရုစိုက္ၿခင္းသာၿဖစ္သည္ဟု ၿမင္လာခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္အားထိန္းေက်ာင္းပဲ့ၿပင္ရန္အတြက္ အေဖ့မွာ "ေခ်ာေမြ႕ေၿပၿပစ္ေသာ" နည္းလမ္းမ်ား မရွိခဲ့တာ မွန္ေသာ္လည္း ေစတနာေမတၱာအရင္းခံက ႀကီးမားလွသည္ဆိုတာ ကြ်န္ေတာ္သေဘာေပါက္ခဲ့ၿပီ။ အေဖႏွင့္ ရန္ၿဖစ္တာေတြ တၿဖည္းၿဖည္း ေလ်ာ့လာသည္။ ေနာက္ဆံုး လံုး၀ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ အေဖသည္ အေၿမာ္အၿမင္ရွိ၍ သားသမီးကိုလည္း ခ်စ္တတ္ေသာ ဖခင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ၿဖစ္ေႀကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေကာင္းစြာ သိနားလည္ခဲ့ၿပီ။

သည္အရာအားလံုးပင္ အလြန္ရုိးစင္းသလို ထင္ရသည့္ ဆရာ့ေမးခြန္းတစ္ခုက အစၿပဳခဲ့ၿခင္း ၿဖစ္ေခ်သည္။

[မူရင္း။ ။ Hanoch McCarty ၏ The Thought Card]

မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

လက္(စ)ေပါလ္
(Les Paul)

အေမရိကန္ ဂစ္တာသမား။

၁၉၁၆တြင္ ၀စၥကြန္ဆင္ၿပည္နယ္ ေ၀ၚကီရွာၿမိဳ႕၌ ဖြားသည္။

ေရဒီယို၌ ေက်းလက္ေတးမ်ား တီးခတ္သီဆိုရင္း စတင္နာမည္ရခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ဂ်ပ္ဇ္ဂီတဘက္သို႔ ကူးေၿပာင္းကာ လက္(စ)ေပါလ္သံုးေယာက္၀ိုင္းကို ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၁၉၃၈ မွ ၁၉၄၁ အတြင္း နာမည္ႀကီးဖရက္(ဒ)၀ါရင္းအဖြဲ႕ႏွင့္ လိုက္ပါ ေဖ်ာ္ေၿဖရင္း သံုးေယာက္၀ိုင္း ပို၍လူသိမ်ားလာသည္။ ၁၉၄၂တြင္ ေဟာလိ၀ုဒ္သို႔ေရာက္သည္။

၁၉၅၀ ေက်ာ္ႏွစ္မ်ားအတြင္း သူအထူးေက်ာ္ႀကား ေအာင္ၿမင္လာသည္။ အဓိက,က ဇြဲနပဲႀကီးႀကီးႏွင့္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ သူ၏ စမ္းသပ္တီထြင္မႈမ်ားေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ဂစ္တာၿဖင့္ မာလတီပယ္ ရီေကာ့ဒင္းမ်ား သူ စတင္ၿပဳလုပ္သည္။ ေဆာလစ္ 'ေလာ့ဂ္' ဂစ္တာကို တီထြင္သည္။ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာ ေရပန္းစားေအာင္ သူႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။

ဇနီးေမရီဖို႔ဒ္ႏွင့္တြဲဖက္၍ ထင္ရွားေသာ ဓာတ္ၿပား အခ်ပ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြင္းခဲ့ၿပီး ရုပ္ၿမင္သံႀကားတြင္လည္း ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ႀကာေအာင္ ပူးတြဲတင္ဆက္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းကာလ၌ လွ်ပ္စစ္ဂစ္တာအား ပို၍ပီၿပင္ထက္ၿမက္ေသာတူရိယာပစၥည္း ၿဖစ္ေအာင္ မြမ္းမံၿပဳၿပင္ေသာ အလုပ္ကိုပင္ ႏွစ္ၿမွပ္လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။

'ကိုယ္တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးပဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူး လို႔ဘယ္ေတာ့မွမေၿပာနဲ႔'

***

ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏုိင္သည္။

'မၿဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား'

အဲသည္ေန႔တုန္းက အလုပ္သမားေတြ ေၿမာင္းတူးေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္က ေၿမာင္းကို စိတ္မ၀င္စား။ ေန႔လယ္စာ စားရန္ သူတို႔နားႀကသည့္အခ်ိန္ ဆံပင္ၿဖဴက်ဳိးက်ဲ ႏွင့္ အလုပ္သမားႀကီး တစ္ေယာက္ သူ႕ဘာဂ်ာေဟာင္းေလး ထုတ္ၿပီး မႈတ္သည့္အခါမွသာ ကြ်န္ေတာ္အံ့ႀသသေဘာက်ကာ ေငးႀကည့္ေနမိသည္။ အဲသည္တုန္းက ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေလးပဲ ရွိေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ 'ငါသာ ဒီလိုမႈတ္တတ္ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ' ဟုေတြးေနမိသည္။

သည္အခိုက္ အလုပ္သမားႀကီးက ဘာဂ်ာကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီ ရုတ္တရက္ထိုးေပးသည္။ 'လုပ္ကြာ ခ်ာတိတ္ ၊ မႈတ္ႀကည့္စမ္း'

'ကြ်န္ေတာ္ မမႈတ္တတ္ဘူး ခင္ဗ်' ကြ်န္ေတာ္က ၿငင္းသည္။

လူႀကီးက ကြ်န္ေတာ့္ကို တစ္ခ်က္စိုက္ႀကည့္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ 'ဘယ္ဟုတ္မလဲ ကေလးရ ၊ မႈတ္သာႀကည့္စမ္းပါ ၊ ေတာ္ႀကာေတာ့ မင္းကြ်မ္းသြားမွာ' ဟုဆိုသည္။ အဲသည္ေနာက္ သူက ကြ်န္ေတာ့္တစ္သက္တာအတြက္ တန္ဖိုးအရွိဆံုး စကားတစ္ခြန္းကို ဆိုသည္။ 'ကိုယ္ တကယ္လုပ္မႀကည့္ေသးဘဲနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္လုပ္မရဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေၿပာနဲ႔ကြ' ဟူ၍။

တစ္ေန႔မွာ စႏၵရားဆရာက အေမ့ထံ စာတစ္ေစာင္ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ေပးပါသည္။ စာက ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ မညွာမတာ ေရးထားသည့္စာ။

'ခင္ဗ်ားရဲ႕သား လက္စတာဟာ ဂီတပညာ ဘယ္ေတာ့မွ သင္လို႔တတ္မွာမဟုတ္ဘူး ၊ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကိုေနာက္ထပ္မသင္ႏုိင္ေတာ့ပါ' တဲ့။

သည္စာ ဖတ္ၿပီးေနာက္ အလုပ္သမားႀကီး ေၿပာခဲ့ေသာစကားကို ကြ်န္ေတာ္ေၿပးသတိရသည္။

စင္စစ္ ကြ်န္ေတာ္ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ဂီတပညာ သင္၍ မရႏုိင္ဆိုတာ ေသခ်ာေအာင္မွ စမ္းသပ္မႀကည့္ရေသးတာ။ သင္လို႔ရတယ္ဆိုတာ သက္ေသၿပႏုိင္ေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားမယ္ဟု ကြ်န္ေတာ္ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။

အဲသည္ႏွစ္မွာ ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္ဘာသာ ဂစ္တာအတီးသင္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္နားမွာ ဂစ္တာသမားတစ္ေယာက္ရွိရာ အဲသည္လူ တီးသည့္အခါ ေဘးက အေသအခ်ာႀကည့္ၿပီး ႀကိဳးေၿခာက္ႀကိဳးေပၚမွာ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ဘယ္အေနအထား ထား၍တီးလွ်င္ ဘယ္အသံထြက္သည္ဆိုတာ မွတ္သားကာ ၄င္းအတိုင္း ထပ္တူလိုက္တီး ႀကည့္ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ သင္ယူရသည့္ခ်ိန္တာကရွည္ႀကာလွပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကြ်န္ေတာ့္အဖို႔ေတာ့ ကိုယ္ ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ တီးခတ္ႏိုင္မည့္ တူရိယာပစၥည္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရွိခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။

အသက္ႏွစ္ဆယ္ အရြယ္မွာ ကြ်န္ေတာ္က ကြ်န္ေတာ့္ဂ်ပ္ဇ္ဂစ္တာကို ပင္တိုင္ထားၿပီး သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ဖြဲ႕စည္းသည္။ ၿပီး ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ႀကားလာရမည္ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ႏွင့္ နယူးေယာက္သို႔ တက္ခဲ့ႀကသည္။ သို႔ေသာ္ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ့ နာမည္ႀကီးတီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔လို ရြက္ပုန္းသီး ပညာသည္ေတြကို ေကာင္းေကာင္းပင္ မဆက္ဆံခ်င္ႀကတာ ကြ်န္ေတာ္ေတြ႕ရသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္သံကုိ ၿမည္းစမ္းႀကည့္ဖို႔ပင္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ သူတို႔အလုပ္မ်ားေနႀကသည္။

တစ္ေန႔ ဘေရာ့ဒ္ေ၀း သဘင္ဂီတ လမ္းမ အေဆာက္အဦးႀကီးတစ္ခု၏ ေကာ္ရစ္ဒါမွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔သံုးေယာက္အဖြဲ႕ ထိုင္ေစာင့္ေနဆဲ နာမည္ႀကီး ပင္ဆီလ္ေဗးနီးယင္းအဖြဲ႕၏ ေခါင္းေဆာင္ ဖရက္(ဒ) ၀ါရင္း ဓါတ္ေလွကားဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြားတာ ကြ်န္ေတာ္လွမ္းၿမင္သည္။ ရုတ္တရက္ပင္ ကၽြန္ေတာ္ သည္လူ႔ကို သည္ေနရာမွာပဲ တီးၿပလိုက္မည္ဟု ဆံုးၿဖတ္လိုက္သည္။ ကြ်န္ေတာ့္အဖြဲ႕သားတစ္ေယာက္က လန္႔သြားသည္။ 'ဟ ဒီေနရာႀကီးမွာ ျဖစ္ပါ့မလားကြ'ဟု ဆိုသည္။

'တကယ္ၿဖစ္မၿဖစ္ ေသခ်ာေအာင္ စမ္းႀကည့္တာေပါ့ကြာ' ကြ်န္ေတာ္ေၿပာရင္း ဂစ္တာကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ဓါတ္ေလွကားကလည္း ႀကာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္သံကို ႀကားရေသာအခါ ဖရက္(ဒ) အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဓါတ္ေလွကား ေရာက္လာ၍ ေလွကားထဲ သူမ၀င္မီမွာပင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ 'လက္(စ) ေပါလ္ သံုးေယာက္၀ိုင္း' ကို သူငွားရမ္းၿပီး ၿဖစ္သြားေလသည္။

ထုိ႔ေနာက္ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ႀကာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ညစဥ္ညတိုင္း ဂစ္တာကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု တီထြင္စမ္းသပ္ တီးခတ္ေနခဲ့သည္။ သည္တူရိယာပစၥည္း တကယ္ထူးၿခားေပၚလြင္လာေအာင္ ၿမွင့္တင္ေပးႏိုင္မည့္ နည္းနာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ မၿပတ္ရွာေဖြခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂစ္တာတစ္လက္တည္းႏွင့္ပင္ ဂစ္တာမ်ားစြာပါ၀င္ေသာ သံစံုတီး၀ိုင္းႀကီးတစ္ခုမွ ထြက္လာသည့္အသံမ်ိဳး ရေအာင္ ဖန္တီးရန္ နည္းလမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္အတြက္ ရစ္သမ္ ၊ မယ္လဒီ ၊ ဟာမိုနီ ၊ ဘက္ဂေရာင္း စသည္တို႔ကို တစ္ခုခ်င္း သီးၿခားစီ တီးခတ္ၿပီး အသံသြင္းယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ၄င္းဓာတ္ၿပားမ်ားအားလံုးမွ အသံစံုကို ဓာတ္ၿပားတစ္ခ်ပ္တည္းသို႔ ေၿပာင္းေရႊ႕ထည့္သြင္းသည္။ ဤသည္ကား ယခုအခါ မာလတီပယ္(Multiples) ဟု လူသိမ်ားေနၿပီၿဖစ္သည့္နည္း ၿဖစ္ပါသည္။

ပထမဆံုး မာလတီပယ္ဓာတ္ၿပားမ်ား သြင္းရန္ ကုမၸဏီတစ္ခုႏွင့္ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုၿဖစ္ၿပီးေနာက္ မိသားစုထံ အလည္ၿပန္ခဲ့သည္။ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္းအနားယူၿပီး အၿပန္လမ္းတြင္ ကားဘီးေခ်ာ္ၿပီး လမ္းေဘး ထုိးက်သည္။ ဆီးႏွင္းေတြထဲမွာ ရွစ္နာရီေလာက္ ႀကာၿပီးမွ ကြ်န္ေတာ့္ကို ေတြ႕ႀကကာ လူနာတင္ယာဥ္ႏွင့္ ေဆးရုံသို႔ ယူေဆာင္ႀကသည္။

ေဆးရုံက လူနာမွတ္တမ္းမွာ ေရးသားထားသည့္ ကြ်န္ေတာ့္ထိခိုက္ဒဏ္ရာစာရင္းက ေႀကာက္စရာ ရွည္လ်ားလြန္းလွသည္။ ေက်ာရုိးဆစ္ တခ်ိဳ႕ က်ိဳးသြားသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးသြားသည္။ ႏွာေခါင္းရုိး က်ိဳးသည္၊ ညာဘက္လက္ေမာင္းရုိးက သံုးေနရာတိတိ က်ိဳးသြားသည္။ အဲသည္ေနာက္ နံရုိး အေတာ္မ်ားမ်ား၊ တင္ရိုးေခြ၊ ၿပီးေတာ့ ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလံုး။

တစ္ေန႔နံနက္မွာ ဆရာ၀န္ေတြ ကြ်န္ေတာ့္ညာလက္ေမာင္းရိုးက က်ိဳးေႀကသြားတာေတြ သိပ္မ်ားေနသၿဖင့္ ၿပန္လည္ၿပင္ဆင္ႏိုင္ဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းေနေႀကာင္း သံုးသပ္ၾကသည္။ သည္လက္ကို ၿဖတ္ပစ္လိုက္တာ အေကာင္းဆံုးၿဖစ္ေလမလား သူတို႔ ေဆြးေႏြးႀကသည္။

သူတို႔ ေၿပာဆိုႀကသည့္ စကားမ်ား၏ အနက္ အဓိပၸာယ္ အၿပည့္အ၀ကို ေသခ်ာစြာ ေစ့ငုေနမိသည့္အခ်ိန္ အခန္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘာသံမွ် မႀကား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေနမိသည္က လက္ေမာင္းရင္းကသာ ၿဖတ္မည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ ဂစ္တာသမားဘ၀ ဆံုးျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့သမွ် သဲေရက်ၿပီ ဆိုတာပဲ ၿဖစ္သည္။ ခုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းရင္းကပင္ အတိတ္ကာလဆီသို႔ ကၽြန္ေတာ္ လြင့္ေမ်ာေရာက္ရွိသြားသည္။ ဘာဂ်ာေဟာင္းေလးကို မႈတ္ေနသည့္ ေၿမာင္းတူးအလုပ္သမားႀကီးဆီသို႔။ ယခုအခ်ိန္ထိ ကြ်န္ေတာ္ ရရွိခဲ့သမွ် ေအာင္ၿမင္မႈသည္လည္း သူေပးသည့္ အႀကံဉာဏ္အတိုင္း လိုက္နာခဲ့ျခင္းေႀကာင့္သာ ၿဖစ္သည္။ ဆံၿဖဴက်ိဳးက်ဲႏွင့္ သူ႕ရုပ္သြင္ကို ကြ်န္ေတာ္ၿပန္ၿမင္လာသည္။

သို႔ႏွင့္၊ ကၽြန္ေတာ့္ခုတင္ႏွင့္ အနီးဆံုးမွာရွိသည့္ ဆရာ၀န္ကို လွမ္းေၿပာသည္။

'ကြ်န္ေတာ္ ေၿပာပါရေစဆရာ၊ ဒီလက္ေမာင္းကို ဆရာတို႔ တတ္ႏိုင္သမွ် ႀကိဳးစားႀကည့္ႀကပါဦး၊ လံုး၀ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာေတာ့မွပဲ မရဘူးလို႔ လက္ေလွ်ာ့ႀကရေအာင္လား ဆရာ'

သည္ေနာက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္လက္ေမာင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ခြဲစိတ္ႀကသည္။ ေၿခေထာက္က အရုိးကို လက္ေမာင္းဆီ ဆက္ပြားႏိုင္ၿပီးေတာ့မွသာ လက္တစ္ေခ်ာင္းလံုး ၿဖတ္ပစ္ရေတာ့မည့္ အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေၿမာက္သြားေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ တံေထာင္ဆစ္ေနရာမွာ ျပႆနာက်န္ေနေသးသည္။ တံေထာင္ဆစ္နားတြင္ အရုိးေတြ ေၾကမြသြားသည္ျဖစ္ရာ အဲသည္ေနရာတြင္ သတၱဳျပားတစ္ခု အစားထိုးၿပီး ျပန္လည္တည္ေဆာက္ရသည္။ သည္ေနရာမွာ အေကြးအဆန္႔လုပ္၍ ရမည္မဟုတ္ေတာ့။ ေကြးလွ်င္ အေကြးအတိုင္း ၊ ဆန္႔လွ်င္ အဆန္႔အတိုင္း တစ္သမတ္ရွိေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ဆရာ၀န္မ်ားအား ကြ်န္ေတာ္ ဂစ္တာတီးရန္ အဆင္ေျပသည့္ အေနအထားအတိုင္း ထားေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္သည္။

တကယ္ ဂစ္တာတီး၍ ရ မရ ေသခ်ာေအာင္ကား တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ သို႔ေသာ္ မရဘူး ဆိုတာ မေသခ်ာမခ်င္း လက္မေလွ်ာ့ဘူးဟူေသာ မူ၀ါဒကို လက္ကိုင္ထားသူပီပီ အဲသည္ေစာင့္ဆိုင္းေနရစဥ္ ကာလအတြင္းမွာ ေတးသြားေတြ၊ တီးကြက္ေတြကုိ ေခါင္းထဲမွာပဲ စဥ္းစားသည္ ၊ စီစဥ္သည္ ၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု စမ္းသပ္တီးခတ္ၾကည့္ေနသည္။

တျဖည္းျဖည္း ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ဧရာမ ေလာင္းပေလး ဓာတ္ျပားၾကီး တစ္ခ်ပ္ တည္ေဆာက္မိလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဂစ္တာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ကိုင္ႏိုင္သည့္အခ်ိန္ တီးခတ္မည့္ ဂီတသံစဥ္ေတြအားလံုး သည္ဓာတ္ျပားႀကီးထဲမွာ သိုမွီးထားသည္။

သည္လိုႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ေက်ာက္ပတ္တီးျဖည္ရမည့္အခ်ိန္ ဆိုက္ေရာက္လာပါသည္။ အဲသည္ေနာက္တြင္ လံုး၀ အခ်ိဳးမက်ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္ေတာ့္ညာဘက္လက္ကို အရင္တုန္းက သူတတ္ခဲ့သမွ်ေတြ ျပန္လုပ္တတ္ေအာင္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ျပန္လည္သင္ၾကားျခင္း ျပဳရပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သံုးေယာက္၀ိုင္းတစ္ခု ထပ္မံ ထူေထာင္ကာ နယ္ပြဲစဥ္မ်ား စတင္သည္။

သည္လိုလုပ္ျဖစ္ရန္အတြက္ ကြ်န္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး သတၱိေမြးခဲ့ရသည္။ ဇြဲႀကီးႀကီးႏွင့္လည္း အားထုတ္ခဲ့ရပါသည္။ ယခင္ပံုမွန္အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ျပန္လုပ္ႏိုင္ မလုပ္ႏုိင္ ဆိုသည္က စင္ေပၚတကယ္တက္ႀကည့္မွ ေသခ်ာေပါက္ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္လား။

တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕၊ တစ္ပြဲၿပီးတစ္ပြဲ ဆက္တိုက္ကူးကာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ကြ်န္ေတာ္ထြက္ခဲ့သည္။ အလြန္ပင္ပန္းသည္။ သို႔ေသာ္ အဲသည္ျပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလြန္းေသာ ခရီးစဥ္က အက်ိဳးရလဒ္ႀကီးမားခဲ့သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာ မရမီက လက္ကို မီေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္တီးခတ္လာႏိုင္ခဲ့သည္။

ကြ်န္ေတာ္ ဓာတ္ျပားေတြ ျပန္သြင္းျဖစ္သည္။ သည္အခါမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ဂစ္တာသံမွာ ဇနီးသည္ ေမရီဖို႔ဒ္၏ အဆိုပါ တြဲဖက္ပါ၀င္လာၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၏ ဓာတ္ျပားေတြကို တစ္ကမာၻလံုးက ႏွစ္ျခိဳက္စြာ နားေသာတ ဆင္ၾကသည္။ ဓာတ္ျပား ခ်ပ္ေပါင္း ၁၇ သန္းေက်ာ္မွ် ၀ယ္ယူအားေပးခဲ့ၾကသည္။ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လူငယ္မ်ားေလာကတြင္လည္း ဂစ္တာ ဆိုေသာ တူရိယာပစၥည္းက အႀကီးအက်ယ္ ေရပန္းစားကာ အားတက္သေရာ ေလ့က်င့္တီးခတ္လာခဲ့ၾကသည္။

***

မ်ားမၾကာမီကမူ မိတ္ေဆြ ဂီတသမားတစ္ေယာက္ ကြ်န္ေတာ့္နည္းတူ ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးထိခိုက္အနာတရျဖစ္သည့္အေၾကာင္းၾကားသိရသည္။ သူက စႏၵရားသမား ျဖစ္သည္။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာေၾကာင့္ စႏၵရားလံုး၀မတီးႏိုင္ေတာ့ၿပီ၊ ဂီတပညာရွင္ဘ၀ကို စြန္႔လႊတ္ရေတာ့မည္ဟု ၾကားရသည့္အခါ ကြ်န္ေတာ္ သူ႕ကို စာေတြ အေစာင္ေစာင္ေရးကာ ဂီတကို မစြန္႕လႊတ္ဖို႔ ၊ ျပန္လည္ႀကိဳးစားၾကည့္ဖို႔ တိုက္တြန္းသည္။

'ကြ်န္ေတာ္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ' သူ႕ထံမွ စိတ္ပ်က္စြာ အေၾကာင္းျပန္လာသည္။

'မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာလား ၊ ေသခ်ာေအာင္ ခင္ဗ်ား စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီလား' ဟူ၍ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ေမးသည္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္တိုက္တြန္းမႈ ေအာင္ျမင္သြားသည္။ သူစႏၵရားျပန္တီးသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့ေသာ အေနအထားမွ ေန၍ ေတာက္ပေသာ အနာဂတ္ တစ္ခု သူျပန္လည္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

***

သည္လိုပဲ တစ္ႀကိမ္မဟုတ္ တစ္ႀကိမ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဘ၀ေတြမွာ အုတ္နံရံႀကီး ကာဆီးထားသလို ခက္ခဲေသာ အေနအထားမ်ိဳးႀကံဳရတတ္ပါသည္။ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမရွိေတာ့ၿပီဟု ထင္ရသည့္ၿပသာနာမ်ိဳး။ ေဆာင္ရြက္ရန္ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ဟု ယူဆရေသာ လုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ဳိး။

သည္အေနအထားမ်ိဳး ႀကံဳရေသာအခါ ငါ မတတ္ႏိုင္ဟု အလြယ္တကူ မေျပာပါႏွင့္။ ငါ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာသလား လက္ေတြ႕ စမ္းၾကည့္ပါ။ မတတ္ႏိုင္တာ တကယ္ေသခ်ာပါၿပီဆိုေတာ့မွသာ လက္ေလွ်ာ့ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ အေနႏွင့္မူ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးသည့္ ေျမာင္းတူးသူအလုပ္သမားၾကီး၏ ေက်းဇူးႀကီးမားလွေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လုိက္နာခဲ့သည့္ အက်ိဳးေၾကာင့္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခဲႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ နံရံတံတိုင္းဟူသည္လည္း နာနာ ဖိတြန္းလွ်င္ တစ္ခ်ိန္မွာ ၿပိဳလဲသြားႏိုင္သည္ဆိုတာ ေတြ႕ျမင္သိျမင္ခဲ့ျပီျဖစ္ပါသည္။

***

[ရည္ညႊန္း။ ။ Advice – Reader's Digest, July 1957]

သတၱိဆိုတာ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

သတၱိဆိုတာ

………

"အဲဒီေတာ့ ရွင္က ကြ်န္မကို သတၱိရွိတယ္လို႔ယူဆတယ္ေပါ႔" သူမက ေမးသည္။

"ဟုတ္တယ္"

"အင္းေလ…ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ႔ ၊ ဒါေပမဲ့ သတၱိရွိတယ္ဆိုတာလဲ အဲဒီလို ရွိလာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ တခ်ဳိ႕ေႀကာင့္လို႔ ဆိုရမွာပါ ၊ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္အေႀကာင္း ကြ်န္မ ေၿပာၿပပါ႔မယ္"

***

"လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာတုန္းက ကြ်န္မ စတင္းဖို႔ဒ္ေဆးရုံမွာ ေစတနာ့၀န္ထမ္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္ ၊ အဲဒီမွာလီဇာဆိုတဲ့ လူနာမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကြ်န္မေတြ႕ရတယ္ ၊ သူကေလးက အင္မတန္ၿဖစ္ခဲတဲ့ ေရာဂါေ၀ဒနာဆိုးတစ္မ်ဳိးကို ခံစားေနရတာ ၊ သူ နာလန္ၿပန္ထူလာဖို႔အတြက္ကအသက္ငါးႏွစ္ပဲ ရွိေသးတဲ့သူ႕ေမာင္ေလးဆီက ေသြးကို သြင္းေပးတဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္ ၊ ဒီေမာင္ေလးက သူကိုယ္တိုင္ သူ႕အစ္မရဲ႕ေရာဂါမ်ဳိး ၿဖစ္ခဲ့ၿပီး ထူးၿခားအံ့ႀသဖြယ္ ၿပန္က်န္းမာရွင္သန္လာခဲ့သူေလးပဲ။ အဲဒီေရာဂါကို ခုခံတြန္းလွန္ႏုိင္တဲ့ ပဋိပစၥည္းေတြလဲ သူ႕ရဲ႕ေသြးထဲမွာၿဖစ္ေပၚခဲ့တယ္ ၊ ဆရာ၀န္က ဒီကေလးကို သူ႕အစ္မရဲ႕ေရာဂါ အေၿခအေနအေႀကာင္း ရွင္းၿပၿပီး အစ္မအတြက္ သူ႕ေသြးကို ေပးလိုတဲ့ ဆႏၵရွိသလားေမးတယ္ ၊ ေကာင္ေလးဟာ ခဏေတာ့ ေတြသြားတာ ကြ်န္မ သတိထားမိတယ္ ၊ အဲဒီေနာက္ သက္ၿပင္းတစ္ခ်က္ ရႈိက္ၿပီး သူၿပန္ေၿဖတယ္ ၊ 'မမ အသက္ကို ကယ္ႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္ေပးပါ႔မယ့္'တဲ့"

"အဲဒါနဲ႔ သူ႕ဆီက ေသြးကို သြင္းတဲ့အခါ အစ္မခုတင္ေဘးမွာ သူလဲ ခုတင္တစ္လံုးနဲ႔ လွဲရင္း ႀကည့္ေနတယ္ ၊ ေကာင္းမေလးပါးၿပင္မွာ ေသြးေရာင္သန္းလာေတာ့ ကြ်န္မတို႔ႀကည့္ေနသူေတြအားလံုး နည္းတူ သူလဲ ၿပံဳးေနတာပဲ ၊ အဲဒီေနာက္ေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာေလးက ၿဖဴေရာ္ေရာ္ၿဖစ္လာၿပီး အၿပံဳးေလးလဲ ၿပယ္သြားတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ကို ေမာ့ႀကည့္ၿပီး တုန္တုန္ယင္ယင္ အသံေလးနဲ႔ သူ ေမးရွာတယ္ ၊ 'ကြ်န္ေတာ္ အခု တစ္ခါတည္း ေသသြားေတာ့မွာလား' တဲ့"

"ကေလးက ငယ္ေတာ့ ဆရာ၀န္ရွင္းၿပတာကိုေကာင္းေကာင္း သေဘာမေပါက္ဘူး ၊ သူက သူ႕အစ္ကအတြက္ ေသြးေပးရမယ္ဆိုတာ သူ႕ေသြးအားလံုး ေဖာက္ေပးလိုက္ရမယ္လို႔ ထင္းထားတာကိုး"

"အဲဒါပါပဲ ၊ သတၱိစိတ္ ေမြးေပးတဲ့ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရဖူးလို႔ ကြ်န္မမွာလဲ သတၱိဆိုတာ ရွိတတ္လာခဲ့တာပါ"

[မူရင္း။ ။ Dan Millman ၏ On Courage]

အိမ္တက္မဂၤလာ

ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အိမ္တက္မဂၤလာမွာအ၀အၿပဲသာစားႀကဗ်ဳိ႕ေအာ္ဒါမွာထားတာ။ စားၿပီးရင္ေသာက္ဖို႔လဲအဆင္သင့္ပဲဗ်ဳိ႕။ စားၿပီး ၊ ေသာက္ၿပီးရင္ဒီမွာပဲအိပ္ႀကေနာ္။ ကုတင္ေတြပါမွာထားတယ္။ မေလာက္လို႔ရွိရင္ေယာကၤ်ာေလးေတြႀကမ္းၿပင္မွာအိပ္ႀကတာေပါ႔ဗ်။ :D သိပ္ေတာ့မေသာက္ႀကနဲ႔ေနာ္။ အစ္မေတြ ၊ ညီမေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ အေပ်ာ္သေဘာေလာက္ပဲေသာက္ႀကေပါ႔ဗ်ာ။ (ဟီးဟီး...မသိ ရင္တကယ္ေကြ်းသလိုလို) ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕အိမ္တတ္အလွဴေလးကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ေကာမန္႔ေလးေတြခ်န္ထားခဲ့ပါေနာ္။

Folder Option ေပ်ာက္သြားရင္

ပထမအဆင့္

ပထမဆံုး Window+R ႏွိပ္ပါ။ Run Box ေပၚလာပါမယ္။ Box ထဲမွာ gpedit.msc လို႔ရုိက္ထည့္လိုက္ပါ။ Box တခုထပ္တတ္လာပါမယ္။ အဲဒီထဲက User Configuration ဆိုတဲ့ေဘးက + ေလးကို Click တစ္ခ်က္ေပးပါ။ အဲလိုပဲ Administrative Templates အဲဒီကတဆင့္ Windows Components ၿပီးေတာ့ Windows Explorer ကို Click လိုက္ပါ။ Click လိုက္ရင္ Right Box ထဲမွ Removes the Folder Options menu item from the Tools menu ကို Double Click လိုက္ပါ။ Box တစ္ခုထပ္ေပၚလာပါမယ္။ Disabled ကိုေရြးၿပီး OK ႏွိပ္ပါ။ ဒီအဆင့္နဲ႔မရရင္လာၿပီေအာက္မွာ။

ဒုတိယအဆင့္

ထံုးစံအတိုင္း Window+R ႏွိပ္ပါ။ regedit လို႔ရုိက္ထည့္ပါ။ HKEY_LOCAL_MACHINE ေအာက္က SOFTWARE ေအာက္က MICROSOFT ေအာက္က WINDOWS ေအာက္က CurrentVersion ေအာက္က policies ကို Click လိုက္ပါ။ right box မွာ No Folder Option ဆိုတာကို Click ၿပီး Delete လိုက္ပါ။ OK ဒါဆိုရင္ေတာ့ Folder Option ၿပန္ေပၚပါၿပီေနာ္။

mp3 (or) mp4 တို႔ကို Safely Remove Hardware နဲ႕ထြက္လို႔မရလွ်င္မည္သည့္နည္းလမ္းသံုးမလဲ

ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနက်အတိုင္းေၿပာရမယ္ဆိုရင္ ပထမဆံုး Ctrl+Alt+Del ကီးကိုႏွိပ္လိုက္ပါ။
Box တခုေပၚလာပါမယ္။အဲဒီ Box က Processes ကိုေရြးလိုက္ပါ။
ထို႔ေနာက္ explorer.exe ကိုတခ်က္ ႏွိပ္ၿပီး End Process ကို Click ပါ။
Box တခုထက္ေပၚလာပါမယ္ Yes ကိုေရြးလိုက္ပါ။
(မွတ္ခ်က္***သင္သံုးေနေသာလုပ္ငန္းစဥ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရပ္သြားပါလိမ့္မယ္)
ၿပီးရင္ File ေအာက္က New Task (Run...) ကို Click ပါ။
Box တခုေပၚလာပါမယ္။အဲဒီ Box ထဲမွာ explorer လို႔ရုိက္ထည့္လိုက္ပါ။
ဒါဆိုရင္ Window စနစ္ကိုအစကေန ၿပန္စလုပ္ပါမယ္။
OK သင့္ mp3 (or) mp4 ကို Safely Remove Hardware နဲ႔ထြက္လို႔ရပါၿပီ။ တစ္ခါတစ္ေလလဲမရဘူးဗ်။

ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ႏွလံုးသားအတြက္ တစ္သက္တာ အာဟာရ

အတန္းထဲက

အမွတ္မထင္ေလ့က်င့္ခန္းေလးသည္

တစ္သက္တာမေမ့ႏုိင္စရာ

သင္ခန္းစာတစ္ခုၿဖစ္သြားခဲ့သည္။

သူ႕နာမည္ မာ့ခ္ အကၠလြန္။ သူက တကယ့္ကို ရွားရွားပါးပါး လူစားမ်ဳိး။

မင္နီဆိုတားၿပည္နယ္ ၊ ေမာရစ္ၿမိဳ႕ကေလးရွိစိန္႔ေမရီေက်ာင္းမွာ တတိယတန္း ကေလးေတြ စာသင္ေပးရစဥ္သူ႕ကိုကြ်န္မ စ,ေတြ႕ခဲ့ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အတန္းသား ၃၄ ေယာက္လံုးပင္ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ သည္အထဲမွာမွ မာ့ခ္က ပို၍ ထူးထူးၿခားၿခား။

လူက အလြန္သပ္ရပ္သန္႔ၿပန္႔သည္။ အၿမဲ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် တက္တက္ႀကြႀကြရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ ဆိုးတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုးတာေလးသည္ပင္ ရယ္ရႊင္ခ်င္စရာ။

သူက စကားလည္း အလြန္မ်ားသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ပါးစပ္ပိတ္မေနႏုိင္။ အတန္းထဲမွာ ဆရာမ ခြင့္ၿပဳခ်က္မရဘဲ စကားေၿပာလွ်င္ အၿပစ္ၿဖစ္ေႀကာင္း သူ႕ကိုခဏခဏ သတိေပးရသည္။ သို႔ေသာ္ သူႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကြ်န္မ အထင္ႀကီးမိရတာ တစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အဲဒါက သူ႕ကို အၿပစ္ဒဏ္ေပးသည့္အခါတိုင္း "ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ" ဟူ၍ တကယ္အရုိးခံ ႏွင့္ ၿပန္လည္ေၿပာဆိုတတ္ၿခင္းၿဖစ္သည္။ အစတြင္ေတာ့ သူ႕စကားက နားထဲမွာ တမ်ဳိးႀကီး ၿဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေန႔စဥ္ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႀကားရကာ တၿဖည္းၿဖည္း ရုိး၍သြားသည္။

တစ္ေန႔ နံနက္မွာေတာ့ မာ့ခ္ကို စကားမေၿပာဖို႔ေၿပာရတာ အႀကိမ္ေပါင္း မ်ားလြန္းသၿဖင့္ ကြ်န္မ စိတ္မရွည္ၿဖစ္ကာ ဆရာမေပါက္စမ်ား ထံုးစံအတိုင္း အမွားတစ္ခုကို က်ဴးလြန္မိသည္။ မာ့ခ္ကို ေစ့ေစ့ႀကည့္ကာ "ေနာက္ထပ္ စကားတစ္ခြန္း ေၿပာရင္ မင္းပါးစပ္ ကို ပလာစတာ နဲ႔ ကပ္ထားမယ္" ဟူ၍ ေၿပာလိုက္မိၿခင္းၿဖစ္ပင္။

ဆယ္စကၠန္႔မွပင္ မႀကာပါ။ "မာ့ခ္ စကားေၿပာေနၿပန္ၿပီ" ဟူ၍ ခ်ပ္က လွမ္းတိုင္ သည္။ အတန္းသားမ်ားအား မာ့ခ္ကို ေစာင့္ႀကည့္ေပးရန္ ကြ်န္မ အကူအညီေတာင္းထား သည္ေတာ့ မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ မာ့ခ္ေနာက္ထပ္ စကားေၿပာလွ်င္ ဘယ္လို အၿပစ္ေပးမည္ ဆိုတာ အားလံုးေရွ႕မွာ ကြ်န္မေႀကညာမိခဲ့ၿပီးၿဖစ္ရာ ယခုၿပစ္မႈက်ဴးလြန္ၿပီဆိုေတာ့ ကြ်န္မ အၿပစ္မေပးဘဲ ေန၍မၿဖစ္ေတာ့။

အဲသည္တုန္းကအေႀကာင္းကို သည္ကေန႔မနက္မွ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့သလိုကြ်န္မ အာရုံထဲ တြင္ၿပက္ၿပက္ထင္ထင္ ၿမင္ေနဆဲၿဖစ္သည္။ စားပြဲဆီသို႔ ကြ်န္မေလွ်ာက္သြားသည္။ အံဆြဲကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ဖြင့္သည္။ အထဲက ပလာစတာေခြပို ယူသည္။ အစ ႏွစ္စ ညွပ္သည္။ ၿပီး ေနာက္မာ့ခ္ပါးစပ္ ႀကက္ေၿခခတ္ ကပ္ထားလိုက္ၿပီး အတန္းေရွ႕ၿပန္ေလွ်ာက္လာသည္။

သူဘယ္လိုေနသလဲ လွမ္းႀကည့္လိုက္ေတာ့ သူက မ်က္စိမွိတ္ၿပသည္။

'မွတ္ကေရာ…အခုေတာ့ စကားမေၿပာႏုိင္ေတာ့ဘူးမဟုတ္လား' ဟုေတြးကာ သူ႕ကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္မရယ္ေနမိသည္။ ကြ်န္မ သူ႕ဆီၿပန္သြားကာ ပလာစတာေတြ ၿပန္ခြာေပး လိုက္ေတာ့ တစ္ခန္းလံုး ႀသဘာသံေတြ ညံသြားသည္။ ပါးစပ္လည္း ဟ၍ရေရာ သူေၿပာ လိုက္သည့္စကားက ထံုးစံအတိုင္း "ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ" ဟူ၍ပင္။

ေနာက္ႏွစ္ေတြမွာ ကြ်န္မ အလယ္တန္း (Junior High) အဆင့္တက္ကာ သခ်ာၤ ဘာသာ သင္ရသည္။ ႏွစ္ေတြက အလ်င္အၿမန္ကုန္လြန္ခဲ့ရာ ဘာမွ်ပင္ ႀကာသည္မထင္ လိုက္ရဘဲ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ ကြ်န္မအတန္းသို႔ၿပန္ေရာက္လာသည္။ လူက အရင္ ကထက္ ပိုေခ်ာလာသည္။ အေၿပာအဆိုက ယခင္အတိုင္း ယဥ္ေက်းဆဲပင္။ သို႔ေသာ္ ကိုးတန္းမွာ ကြ်န္မသင္သည့္ သခ်ာၤသစ္က အေတာ္ႀကိဳးစားၿပီး လိုက္ရသည္ၿဖစ္ရာ မာ့ခ္တစ္ေယာက္ အရင္ကလို စကားမ်ားမ်ားမေၿပာႏုိင္ခဲ့။

တစ္ခုေသာ ေသာႀကာေန႔တြင္မူ အေၿခအေနကနည္းနည္းပိုဆိုးေနခဲ့သည္။ အဲသည္ ရက္သတၱပတ္ တစ္ခုလံုး သခၤ်ာသစ္သင္ခန္းစာတစ္ခုကို အတန္းသားမ်ား အႀကိတ္အနယ္ ႀကိဳးပမ္းတြက္ခ်က္ခဲ့ႀကရသည္။ သင္ခန္းစာက ခက္ေတာ့ ကေလးေတြ စိတ္ပင္ပန္းကာ တစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦးလည္း ခါတိုင္းလိုသည္းညည္းမခံႏုိင္ဘဲ အလြယ္တကူ စိတ္တိုေန ႀကသည္။ သို႔ႏွင့္ အေၿခအေနေတြ သည့္ထက္ ဆိုးရြားမသြားမီ ထိန္းသိမ္းရန္ အစီအစဥ္ တစ္ခု ကြ်န္မၿပဳလုပ္သည္။

ကြ်န္မအစီအစဥ္က အတန္းသားတစ္ဦးခ်င္းအားမိမိ အတန္းေဖာ္မ်ားအမည္ကို တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု နည္းနည္းစီ ခ်ဲ၍ တန္းစီလ်က္ ဗလာစာရြက္တြင္ ေရးခ်ေစသည္။ ထို႔ေနာက္ အမည္တစ္ခုစီ၏ အနီးတြင္ ခ်န္ထားသည့္ ကြက္လပ္ အသီးသီး၌ ၄င္းအတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ပတ္သက္၍မိမိၿမင္သည့္ အေကာင္းဆံုးအခ်က္တစ္ခုစီကို စဥ္းစားေရးသား ႀကေစသည္။ ထို႔ေန႔က က်န္ရွိသည့္ စာသင္ခ်ိန္ေလးမွာ ၄င္းကထင္ၿမင္ခ်က္မ်ား ေရးသားႀကရင္းပင္ ကုန္ဆံုးသြားသည္။ အတန္းၿပီးသည့္အခါ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား အားလံုး သူတို႔စာရြက္ကေလးေတြ ကိုယ္စီ ကြ်န္မဆီ အပ္ၿပီး ၿပန္ႀကသည္. ခ်ပ္က ကြ်န္မကို ၿပံဳးၿပသည္။ မာ့ခ္ကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း "ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆံုးမတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ အားလပ္ရက္မွာ ဆရာမ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ" ဟူ၍ႏႈတ္ဆက္သည္။

အဲသည္ စေနေန႔မွာ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူတစ္ဦးစီ၏ အမည္ကို စာရြက္လြတ္ တစ္ရြက္စီ ထိပ္တြင္ ကြ်န္မ ေရးထိုးၿပီးေနာက္ ၄င္းတစ္ဦးစီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းအသီးသီးတို႔၏ မွတ္ခ်က္မ်ားကို စီတန္း၍ ေရးခ်သည္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ တစ္ရြက္ ေရးရသည္။ တခ်ဳိ႕အတြက္ ႏွစ္ရြက္။

တနလာၤေန႔ ေရာက္ေသာအခါ အဲသည္စာရြက္မ်ားကို သက္ဆိုင္သူ အသီးသီးသို႔ ကြ်န္မ ၿဖန္႔ေ၀ေပးလိုက္သည္။ သည္စာရြက္္ေတြ ဖတ္ကာမႀကာမီပင္တစ္တန္းလံုး ၿပံဳးလာ ႀကတာ ေတြ႕ရသည္။

"ဟယ္…တကယ္လား ၊ ငါက သူမ်ားေတြဒီကိစၥ သတိထားမိမယ္ေတာင္ မထင္ဘူး"

"ငါ႔ကို သူမ်ားေတြ သူမ်ားေတြ ဒီေလာက္သေဘာက်လိမ့္မယ္လို႔ လံုး၀ထင္မထားဘူး"

စသည့္ တီးတိုးမွတ္ခ်က္ခ်သံမ်ားကြ်န္မႀကားရသည္။

သို႔ေသာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သည္စာရြက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မည္သူ႕ထံကမွ် စကားတစ္ခြန္း တစ္ပါဒ မႀကားရေတာ့ပါ။ စာသင္ခ်ိန္အၿပီးမွာသူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြး ေၿပာဆိုႀကတာ ၊ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္မွာ မိဘမ်ားကို ၿပႀက ေၿပာႀကတာေတြေတာ့ ရွိေလမလား မေၿပာတတ္ပါ။

သို႔ေသာ္ အဲသည္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးမႈေတြ ရွိ ၊ မရွိဆိုတာက အေရးမႀကီးပါ။ အေရး ႀကီးသည္က သည္စာရြက္ေတြ ေပးလိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း သူတို႔တစ္ေတြ ေၿပာင္းလဲ သြားၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။ အတန္းသူ အတန္းသားေတြ အားလံုး ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်ၿဖစ္လာႀကၿပီး တစ္ဦး ကိုတစ္ဦးလည္း ယခင္က နည္းတူ ခင္ခင္မင္မင္ ၿပန္လည္ ဆက္ဆံလာႀကပါသည္။

သည္လိုၿဖင့္ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း မာ့ခ္တို႔ အုပ္စု ကြ်န္မလက္က ထြက္ကာ အတန္းသစ္ အဆင့္ဆင့္ေတြတက္သြားႀကပါသည္။

ႀကားမွာ ႏွစ္ေပါင္း အေတာ္ႀကာခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ ကြ်န္မ အပန္းေၿဖခရီးမွ ၿပန္လာ ေတာ့ မိဘမ်ားက ကြ်န္မကို ေလဆိပ္မွာ လာႀကိဳႀကသည္။ အိမ္သို႔အသြား ကားေပၚတြင္ ရာသီဥတု အေႀကာင္း ၊ ကြ်န္မခရီးစဥ္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားအေႀကာင္းေတြ ေမးၿမန္းေၿပာဆို လာႀကရင္း စကားစ နည္းနည္းၿပတ္သြားခ်ိန္တြင္ အေမက အေဖ့ဘက္ လွည့္ကာ အခ်က္ ေပးသည့္ ေလသံၿဖင့္ "အေဖႀကီး" ဟု ဆိုလိုက္သည္။ အေဖက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ဟန္႔ကာ စကား စ,သည္။

"အကၠလြန္းမိသားစု ညတုန္းက ဖုန္းဆက္တယ္"

"ဟုတ္လား ၊ သူတို႔နဲ႔ အဆက္အသြယ္ၿပတ္ေနတာ ေတာင္ ႏွစ္ေပါင္ကို မနည္းဘူး ႀကာၿပီေနာ္ ၊ မာ့ခ္ တစ္ေယာက္လဲ ဘယ္လိုေနသလဲ မသိဘူး" ကြ်န္မက ၿပန္ေၿပာလိုက္မိ သည္။

အေဖက တည္ၿငိမ္စြာပင္ ဆက္ေၿပာသည္။

"မာ့ခ္ ဗီယက္နမ္မွာ က်သြားတယ္…၊ နက္ၿဖန္ သၿဂၤဳ ိဟ္မွာ ၊ သူတို႔မိသားစုက သမီးကို အသုဘ လိုက္ပို႔ေစခ်င္ႀကတယ္"

သည္ကေန႔တိုင္ေအာင္ပင္ အေဖ ကြ်န္မအား မာ့ခ္ကြန္လြန္သည့္သတင္းကို လမ္းမႀကီးေပၚက ဘယ္ေနရာနားမွာ ေၿပာၿပခဲ့သည္ဆိုတာ ကြ်န္မ တိတိက်က် အမွတ္ရေန ဆဲ ၿဖစ္သည္။

စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦး၏ ရုပ္အေလာင္းအား စစ္ဘက္ဆိုင္ရာ အေဆာင္အေယာင္ အခမ္းအနားမ်ားႏွင့္ ၿပင္ဆင္ ေနရာခ်ထားပံုကို ကြ်န္မ တစ္ခါမွ် မႀကည့္မၿမင္ဖူးပါ။ မာ့ခ္၏ ရုပ္သြင္က တကယ္ပင္ ရင့္က်က္ခံ့ညား၍ ေနသည္။ ကြ်န္မ ရင္ထဲတြင္ကား မာ့ခ္ရယ္…မင္း သာ စကားေၿပာႏုိင္မယ္ဆိုရင္ တစ္ကမာၻလံုးမွာ ရွိတဲ့ပလာစတာေတြအားလံုး ငါ ေပးပစ္ လိုက္မွာပါ ဟူ၍သာ ေၿပာဆိုေနမိခဲ့သည္။

အဲသည္ေန႔က ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမွာ မာ့ခ္၏ သူငယ္ခ်င္းေတြ အၿပည့္ ေရာက္ရွိေန သည္။ ခ်ာလီ၏ ညီမက ေတးသီခ်င္း သီဆိုသည္။ သခၤ်ဳိင္းေနရာေဘးမွာ အေနရခက္လွ သည့္အထဲ မိုးက ရြာခ်ၿပန္သည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ထံုးစံအတိုင္း ဆုေတာင္းပတၴနာၿပဳၿပီး ေနာက္စစ္သည္ေတာ္တစ္ဦးက ခရာမႈတ္သည္။

ထို႔ေနာက္ မာ့ခ္ကို ခ်စ္ခင္ႀကသူမ်ား သူ႕ေခါင္းတလား အနီးသို႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အၿဖစ္ ခ်ဥ္းကပ္ ၿဖတ္သန္းႀကကာ သန္႔ရွင္းေသာ ေရစင္ေတာ္ ဖ်န္းပက္ႀကသည္။

အားလံုးေနာက္တြင္မွ ကြ်န္မ မာ့ခ္ရုပ္ကလာပ္ကိုေကာင္းခ်ီးမဂၤလာေပးသည္။ ေခါင္းတလားအနီး ကြ်န္မရပ္ေနဆဲ ေစာေစာက ေခါင္းထမ္းရာတြင္ ပါ၀င္သည့္ စစ္သား ေလးတစ္ေယာက္ အနားကပ္လာကာ "မာ့ခ္ရဲ႕ သခၤ်ာဆရာမလားခင္ဗ်ာ…" ဟု ေမးသည္။ ကြ်န္မက ေခါင္းညိတ္ၿပကာ ေခါင္းတလားကိုပင္ မမွိတ္မသုန္ ႀကည့္ေနမိသည္။ "ဆရာမ အေႀကာင္း သူ အၿမဲေၿပာတယ္" သူက ဆက္ေၿပာေနသည္။

စ်ာပနာ အခမ္းအနား ၿပီးသည့္ေနာက္ မာ့ခ္ႏွင့္တစ္တန္းတည္းတက္ခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ ခ်ာလီ၏ လယ္ေတာအိမ္သို႔ေန႔လယ္စာ စားရန္ သြားေရာက္ႀကသည္။ အဲသည္မွာ မာ့ခ္၏ အေဖႏွင့္အေမ လည္းေရာက္ေနႀကသည္။ ကြ်န္မအား ေတြ႕ရန္ ေစာင့္ ဆိုင္းေနႀကၿခင္းပင္။

"ဆရာမကို ၿပစရာတစ္ခုရွိတယ္" မာ့ခ္၏ အေဖက ဆိုကာ သူ႕ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္သည္။

"မာ့ခ္ ကြန္လြန္တဲ့အခ်ိန္ သူ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေဟာဒီဟာေလး ေတြ႕ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္ ၊ ဆရာမ မွတ္မိလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္"

သူက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုဖြင့္ကာ ႏြမ္းေႀကစုတ္ၿပတ္ေနၿပီၿဖစ္သည့္ ဗလာစာရြက္စ ႏွစ္ခု ကို ဂရုတစိုက္ ထုတ္ယူသည္။ စကၠဴစမ်ားက ၿဖန္႔လိုက္ ေခါက္လိုက္ လုပ္ဖန္မ်ားသၿဖင့္ ေခါက္ရုိးေနရာမွ ၿပတ္ေတာက္ကာ တိပ္စမ်ားႏွင့္ပင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ၿပန္ကပ္ထားခဲ့ပံု ေပၚေန သည္။ ကြ်န္မ ေသေသခ်ာခ်ာပင္ ႀကည့္စရာ မလိုပါ။ အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေရးသည့္ မာ့ခ္အေႀကာင္းအေကာင္းဆံုး မွတ္ခ်က္ေတြကို စုစည္းေပးထားသည့္ မွတ္တမ္း စာရြက္ မ်ားၿဖစ္ေႀကာင္း ကြ်န္မသိပါသည္။

"ဒီအတြက္ ဆရာမကို အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ၊ ဆရာမၿမင္တဲ့အတိုင္း သူက ဒီဟာေလးကို သိပ္တန္ဖိုးထားတာ" မာ့ခ္၏ မိခင္က ဆိုရွာပါသည္။

မာ့ခ္၏ အတန္းေဖာ္ေတြ ကြ်န္မတို႔ အနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာႀကသည္။ ခ်ပ္က ရွက္ၿပံဳး ကေလး ၿပံဳးကာ "ကြ်န္ေတာ္လဲ ကြ်န္ေတာ့္စာရြက္ေလးကို သိမ္းထားပါတယ္ ၊ အိမ္က ကြ်န္ေတာ့္စားပြဲ အေပၚဆံုး အံဆြဲထဲမွာ အၿမဲ ရွိတယ္"

"ခ်ာလီကလဲ သူ႕စာရြက္ကေလးကို ကြ်န္မတို႔ လက္ထက္ပြဲ အယ္လ္ဘမ္ထဲမွာ ထည့္ထားခိုင္းတာဗ်" ခ်ာလီ၏ ဇနီးက ၀င္ေၿပာသည္။

"ကြ်န္မမွာလဲ ရွိတယ္ ၊ ဒိုင္ယာရီထဲ ညွပ္သိမ္းထားတယ္" မာရီလင္က ဆိုသည္။

ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ အတန္းေဖာ္တစ္ဦး ၿဖစ္သူဗစ္ကီက လက္ေပြ႔ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ႏႈိက္ဖြင့္ၿပီး သူ႕စာရြက္ ေႀကေႀကမြမြေလးကို ထုတ္ၿပသည္။ "ကြ်န္မကေတာ့ ဒါေလးကို အၿမဲ ကိုယ္နဲ႔မကြာ ေဆာင္ထားတယ္ ၊ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလံုးလဲ သူတို႔ စာရြက္ေတြ ရုိရုိေသေသသိမ္းထားႀကမွာပါ" ဟူ၍သူကဆိုသည္။

သည္ဟာေတြ ႀကားရၿပီသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ကြ်န္မ လံုး၀ထိန္းထားႏုိင္စြမ္း မရွိ ေတာ့ပါ။ အဲသည့္ေနရာမွာပင္ ထိုင္ကာ ကြ်န္မ ငိုခ်လိုက္မိပါသည္။ မာ့ခ္အတြက္ေရာ မာ့ခ္ကို ေနာက္ထပ္ဘယ္ေသာအခါမွ် ေတြ႕ႏုိင္ႀကမွာ မဟုတ္ေတာ့သည့္ သူ႕ သူငယ္ခ်င္း မ်ား အတြက္ပါ ကြ်န္မ ငိုလိုက္မိၿခင္း ၿဖစ္ပါသည္။

[မူရင္း။ ။ Helen P.Mrosla ၏ All The Good Things]

ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ဘာေတြပဲ ၿဖစ္ေနေန ၊ အေဖလာမယ္ စိတ္ခ်

၁၉၈၆ ခုႏွစ္တြင္ အာေမးနီးယားၿပည္၌ ရစ္ခ်တာ စေကး ၈.၂ ရွိသည့္ အင္အားၿပင္းထန္ေသာ ေၿမငလ်င္ႀကီးတစ္ခုၿဖစ္ေပၚသည္။ တိုက္တာအိမ္ရာေတြ ေၿမႀကီးမွာ ၿပားၿပား၀ပ္သြားၿပီး ၄မိနစ္ပင္ မၿပည့္သည့္အခ်ိန္အေတာအတြင္း လူေပါင္း ၃၀,၀၀၀ ေက်ာ္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။

အပ်က္အစီးေတြ ဖရုိဖရဲ ကစဥ့္ကလ်ားႀကားမွာ ဖခင္တစ္ေယာက္ ဇနီးသည္ကိုအိမ္မွာ ေဘးမသီရန္္မခထားခဲ့ကာ သူ႕သားရွိေနမည့္ စာသင္ေက်ာင္းဆီသို႔ ေၿပးလာသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာင္းဆီေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းက ေၿမမွာ ၿပားခ်ပ္ေနၿပီ။

ရုတ္တရက္သူ႕ရင္ထဲဆို႔နင့္ကာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားၿဖစ္သြားသည္။ သည့္ေနာက္မွာ သားကိုသူေပးထားသည့္ ကတိစကားကို ၿပန္၍ သတိရသည္။ "ဘယ္ကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဴသားဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်" ဆိုေသာစကား။ သူ႕မ်က္လံုးအစံုထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြအိုင္လာသည္။ သူေရွ႕တြင္တစ္ခ်ိန္က စာသင္ေက်ာင္းရွိခဲ့ေသာ ေနရာ၌ အုတ္ပံုအစုအေ၀းတစ္ခုရွိေနသည္။ ဘယ္လိုမွေမွ်ာ္လင့္ႏုိင္စရာ မရွိေအာင္ပိၿပားေနသည့္ အုတ္ပံုႀကီးတစ္ခု။ သို႔ေသာ္သားထံေပးထားခဲ့သည့္ကတိစကားကို သူထပ္တလဲလဲ ၿပန္ႀကားေနသည္။

စိတ္ကိုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းကာသူ ေန႔စဥ္ နံနက္တိုင္း လိုက္ပို႔ေနက်ၿဖစ္သည့္ သူ႕သားငယ္၏ စာသင္ခန္းရွိရာ ေနရာကို မွန္းဆ ရွာေဖြသည္။ သားတို႔အခန္းသည္ အေဆာက္အဦး၏ လက္ယာဘက္အပိုင္းေနာက္ဘက္ၿခမ္းမွာ။

သည္ေနရာသို႔ သူေၿပးသြားသည္။ ၿပီး အုတ္က်ဳိးအုတ္ပဲ့ေတြကို စတင္တူးဆြဖယ္ရွားၿခင္း ၿပဳေလသည္။

သူ ဖယ္ရွားေနဆဲ တၿခားမိဘေတြပါ ေရာက္လာႀကသည္။ "ငါ႔သားေလး ေသပါၿပီ" ။ "အမယ္ေလး…ငါ႔သမီးေလး မရွိေတာ့ပါဘူး" စသၿဖင့္ ေသာကမီး ၊ ပရိေဒ၀မီးေတြ ေတာက္ေလာင္ကာ ငိုေႀကြးႀကၿမည္တမ္းႀကသည္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိသည့္ တခ်ဳိ႕မိဘမ်ားကေတာ့ (ေသြးရူးေသြးတမ္း လုပ္ကိုင္ေနဟန္ရွိေသာ) သူ႕အား ကရုဏာသက္ကာ ေက်ာက္ပ်က္ အုတ္က်ဳိးပံုမွေဖ်ာင္းဖ်ေခၚယူႀကသည္။

"မရေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"

"ဘယ္သူမွ အသက္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ"

"အဲဒီလို လုပ္ေနလို႔ အက်ဳိးမထူးေတာ့ပါဘူး ၊ အိမ္သာ ၿပန္ပါဗ်ာ"

"စိတ္ထိန္းမွေပါ႔ ၊ ခင္ဗ်ားၿမင္တဲ့အတိုင္းပဲ ၊ ဘာလုပ္လို႔ရဦးမွာလဲ" စသၿဖင့္ ေၿပာႀကသည္။

တခ်ဳိ႕ကဆိုလွ်င္ "ေဟ့လူ…ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ ၊ ခင္ဗ်ားလုပ္တဲ့အတြက္ ပိုေတာင္ဆိုးေနဦးမယ္" ဟုၿပစ္တင္ႀကသည္။

သည္လိုလာေၿပာသည့္မိဘတိုင္းကို သူက စကားတစ္ခြန္းပဲၿပန္ေၿပာသည္။ "ဒီမွာ…ခင္ဗ်ား အခု ကြ်န္ေတာ္လုပ္ေနတာကို ၀င္ကူမလား ၊ မကူဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာဗ်ာ" ဟူ၍။ သည္ေနာက္ အဲသည္လူေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ သူ႕သားကို ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ဖို႔ပဲ သူဆက္လုပ္သည္။ အုတ္အဂၤေတ အစိုင္အခဲေတြ တစ္တံုးခ်င္းတစ္ဖဲ့ခ်င္းေကာက္ယူဖယ္ရွားသည္။

သည္အခ်ိန္ မီးသတ္အရာရွိ ေရာက္လာၿပီး သူ႕ကိုဆြဲထုတ္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္။ "မီးေတြ ေလာင္ေနၿပီ ဘယ္ေနရာကမဆို အခ်ိန္မေရြး ထေပါက္ႏုိင္တယ္။ ခင္ဗ်ားအတြက္အႏၱရာယ္ရွိတယ္ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔လုပ္လုပ္ပါ႔မယ္ ၊ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ၿပန္ပါ" ဟု ဆိုသည္။ သားကိုခ်စ္ေသာ အေဖကေတာ့ သူ႕စကားကို အေရးမထား။ "ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ကူညီမလား ၊ မကူညီဘူးလား ၊ ဒါပဲေၿပာပါ" ဟုပဲၿပန္ေၿပာသည္။

ရဲကလည္း ေရာက္လာသည္။

"ခင္ဗ်ား ေသြးရူးေသြးတန္း ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔ ၊ ခင္ဗ်ားေႀကာင့္ တၿခားလူေတြမွာ အႏၱရာယ္ၿဖစ္မယ္ ၊ အိမ္ၿပန္ပါ ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လုပ္ပါ႔မယ္"

ရဲကိုလည္း ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကိုကူညီမွာလားပဲသူၿပန္ေမးသည္။

မည္သူကမွ် မကူညီ။

သို႔ေသာ္ ကိစၥမရွိ။ သူ႕ဘာသာ တစ္ကိုယ္တည္းဇြဲနပဲႀကီးစြာသူတူးေဖာ္သည္။ သူ႕မွာ အေရးႀကီးေနတာတစ္ခုပဲ ရွိသည္။ "ငါ႔သားေလး ေသၿပီလား ၊ အသက္ရွင္ေနေသးလား" ဒါေသခ်ာဖို႔ လိုသည္။ မ်က္ၿမင္ဒိ႒ သူေတြ႕ရဖို႔ လိုသည္။

သူတစ္ေယာက္တည္း အုတ္က်ဳိး အုတ္ပ်က္ပံုကို ဖယ္ရွားသည္။ ၈နာရီႀကာၿပီး၊ …၁၂နာရီ၊ … ၂၄နာရီ၊ …၃၆နာရီ၊ အဲသည္ေနာက္ ၃၈နာရီေၿမာက္၌ အုတ္အဂၤေတတံုးႀကီး တစ္တံုး သူဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သား၏ အသံကိုႀကားလိုက္ရသည္။

ခ်က္ခ်င္းပင္ သားနာမည္ကို သူသံကုန္ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။

"အာမန္း…"

ၿပန္ေအာ္သံ ႀကားရသည္။ "ေဖေဖ…ေဖေဖလား ၊ သားပါ ေဖေဖရ ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ သားေၿပာထားတယ္ ၊ 'ဘာမွမေႀကာက္နဲ႔ ၊ ငါ႔အေဖ မေသေသးရင္ ငါ႔ကိုေသခ်ာေပါက္လာကယ္မွာ ၊ ငါလြတ္ရင္ မင္းတို႔လဲလြတ္မယ္' လို႔ ၊ ေဖေဖ သားကို ကတိေပးထားတယ္ မဟုတ္လား ၊ 'ဘယ္ကိစၥမ်ဳိးႀကံဳႀကံဳ သားမစိုးရိမ္နဲ႔ ၊ အေဖေရာက္လာမယ္ စိတ္ခ်' ဆိုတာေလ ၊ အခုအေဖ ေၿပာထားတဲ့ အတိုင္းပဲ ေရာက္လာၿပီေပါ႔"

"အဲဒီ ေအာက္ထဲမွာ ဘယ္လို အေၿခအေန ရွိလဲသား" အေဖက ေမးသည္။

"သားတို႔ ၃၃ ေယာက္ထဲမွာ ၁၄ ေယာက္ပဲ က်န္တယ္ အေဖ ၊ သားတို႔ ေႀကာက္လဲ ေႀကာက္တယ္ ၊ ဆာလဲ ဆာတယ္ ၊ ေရးလဲ ငတ္တယ္၊ အေဖ ေရာက္လာတာ အရမ္း၀မ္းသားတာပဲ ၊ ေက်ာင္းႀကီးၿပိဳက်ေတာ့ သားတို႔ေနရာေလး ကြက္ၿပီး ႀတိဂံပံု အေၿမွာင့္ေလး တစ္ေၿမွာင့္မပိဘဲ က်န္ေနတယ္ ၊ အဲဒါေႀကာင့္ သားတို႔ မေသတာ"

"ကဲ…ထြက္ခဲ့ေတာ့သားေရ"

"ေနဦး ေဖေဖရ ၊ တၿခားလူေတြ အရင္ထြက္ပါေစ ၊ သားမွာက ေဖေဖ ရွိေနတာပဲ ၊ ဘယ္လိုကိစၥမ်ဳိး ႀကံဳႀကံဳသားက မစိုးရိမ္ဘူး ၊ အေဖလာကယ္မယ္ဆိုတာ သိေနတယ္"

[မူရင္း။ ။ Mark V.Hansen ၏ Are You Going To Help Me?]

ငါသိတယ္ ၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ငါသိတယ္ ၊ ငါလုပ္ႏုိင္ရမယ္

သင္တတ္ႏုိင္မည္ထင္သလား

မတတ္ႏုိင္ဘူးထင္သလား

မည္သို႔ထင္သည္ၿဖစ္ေစ

သင့္အထင္ မွန္ပါလိမ့္မည္

ဟင္နရီဖို႔ဒ္

အဲသည္တုန္းက ေရာ့ကီး အသက္ငါးႏွစ္။

သူ႕မိခင္ ကယ္လီက ပစ္ကပ္ ထရပ္ကားေလးကို ေမာင္းကာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ အယ္လဗားမားေတာေက်းလက္ကိုၿဖတ္သန္းလာခဲ့ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက သူ႕ အေမေပါင္ေပၚေၿခတင္လ်က္ အိပ္ရင္းလိုက္ပါလာသည္။

လမ္းက ယာဥ္ေႀကာႏွစ္ခုစာေလာက္သာ က်ယ္သည့္ေတာလမ္း။ အေကြ႕အ၀ိုက္ေတြလည္း မ်ားသည္။ ကယ္လီက ကားကိုဂရုစိုက္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ လမ္းက ေကြ႕သြားၿပီး တံတားက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုထဲ ဆက္တိုက္၀င္ရသည္။ သည္အခ်ိန္ကားက ခ်ဳိင့္တစ္ခုထဲ ေဆာင့္က်ၿပီး လမ္းေဘးဘက္ေခ်ာထြက္ကာ ညာဘက္ေရွ႕ဘီးက ေၿမာင္းလိုၿဖစ္ေနသည့္ ဘီးလမ္းေႀကာင္းရာတစ္ခုထဲ က်သည္။ ကားေမွာက္မွာ စိုးသၿဖင့္ ကယ္လီက လီဗာကို ဖိနင္း ၊ စတီယာရင္ကို ဘယ္ဘက္တအားလွည့္ၿပီး ကားကို လမ္းေပၚ ကမန္းကတန္း ဆြဲတင္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရာ့ကီး၏ ေၿခေထာက္ႀကားမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနသည္။ ပစ္ကပ္ကိုသူမထိန္းႏူိင္ေတာ့။

ကားက တစ္ၿပန္ႏွစ္ၿပန္ လိမ့္ကာ ေပႏွစ္ဆယ္ခန္႔နက္သည့္ ေခ်ာက္ထဲ က်သြားသည္။ ေခ်ာက္ထဲ ကားေရာက္ေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႏုိးလာသည္။

"ေမေမ…ေမေမ၊ သားတို႔ ကားဘီးေတြ မိုးေပၚေထာင္ေနပါလား" အေမ့အား သူေမးသည္။

ကာလီ့မ်က္စိႏွစ္ဖက္လံုး ေသြးေတြဖံုးေနသၿဖင့္ ဘာကိုမွ မၿမင္ရ။ ဂီယာတံႏွင့္ ေဆာင့္ထိုးမိေသာဒဏ္ေၾကာင္႔ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးအထိ ဟက္တက္ကြဲကာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး စုတ္ၿပတ္ေၾကမြေနသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္လံုး က်ိဳးေၾကသြားၿပီး ခ်ိဳင္းၾကားတစ္ဖက္၌ အရုိးတစ္ေခ်ာင္းေဖာက္ထြက္ေနသည္။ ၿပီး ပိန္ခ်ဳိင့္သြားသည့္တံခါးက သူ႔ခႏၶာကိုယ္အား ဖိညွပ္ထားသလိုလည္းၿဖစ္ေနသည္။

"ေမ့ေမ့ကို သားဆြဲထုတ္ေပးမယ္" ေရာ့ကီးကဆိုသည္။ အံ့ႀသဖြယ္ပင္သူက ဒဏ္ရာလံုး၀မရခဲ့။ သူ႕အေမေအာက္မွတိုးေ၀ွ႔ထြက္ကာ ပြင့္ေနေသာ တံခါးေပါက္မွသူေလွ်ာဆင္းသည္။ ၿပီးလွ်င္ မိခင္အားဆြဲထုတ္ႏုိင္ရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမည္မွ် အားစိုက္ဆြဲေသာ္လည္း ကယ္လီက နည္းနည္းမွ် မေရြ႕။

"ေမေမ ခဏ အိပ္ပါရေစ သားရယ္" ကယ္လီကဆိုသည္။ သူကသတိလစ္တစ္ခ်က္ မလစ္တစ္ခ်က္ ၿဖစ္ေနသည္။

"ဟင့္အင္း ေမေမ…ေမေမ မအိပ္ရဘူး" ေရာ့ကီးက လံုး၀ၿငင္းသည္။

ေရာ့ကီးက ကားထဲ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းၿပန္၀င္ၿပီး သူ႕အေမကို သည္အထဲက မရမက တြန္းထုတ္သည္။ ၿပီးေနာက္ အေမသည္နား ခဏေနခဲ့ ၊ သားလမ္းေပၚတက္ၿပီး ေတြ႔တဲ့ကားကို အကူအညီေတာင္းမယ္ဟုဆိုသည္။ မိခင္ကစိတ္မခ်။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္းထဲမွာ သူ႔သားေလးကို ကားေမာင္းလာသူေတြၿမင္ခ်င္မွၿမင္မွာဟုေတြးကာ သားတစ္ေယာက္တည္းမသြားနဲ႔ဟုဆိုသည္။

အဲသည္ေနာက္ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လမ္းေဘးကမ္းပါးယံကို ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း တြားတက္ႀကသည္။ ေရာ့ကီးက အေလးခ်ိန္ ေပါင္ ၄၀ မွ်ရွိသည့္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ေလးႏွင့္ ၁၀၄ ေပါင္ေလးေသာ သူ႕မိခင္ကို တြန္းတင္သည္။ ခရီးကမတြင္ႏုိင္။ တစ္ႀကိမ္မွာ တစ္လက္မ ႏွစ္လက္မ ေလာက္စီပဲေရြ႕သည္။ ေ၀ဒနာၿပင္းထန္းလြန္းသၿဖင့္ ကယ္လီ လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာသည္။ သို႔ေသာ္ေရာ့ကီးက မေလွ်ာ့ရ။

သူ႕အေမ အားမေလွ်ာ့ေစရန္ ေရာ့ကီးက "ေမေမ ၊ မီးရထားေလးအေႀကာင္း သတိရ" ဟု ဆိုသည္။ သူတို႔ကေလးေတြ အလြန္ႏွစ္သက္သည့္ 'စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ေသာစက္ေခါင္းေလး' ပံုၿပင္ကို သူဆိုလိုၿခင္းၿဖစ္သည္။ စက္ေခါင္းေလးသည္ မတ္ေစာက္ေသာ ေတာင္ႀကီးကို မရရေအာင္ တက္သြားသည္။ စက္ေခါင္းေလးအေႀကာင္းမိခင္အား သတိေဖာ္ေပးရန္အတြက္ ပံုၿပင္ထဲမွာပါသည့္ 'ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္ ၊ ငါသိတယ္ ၊ မင္းတတ္ႏုိင္တယ္' ဆိုသည့္ လံူ႕ေဆာ္စကားေလးကို သူ႔ႏူတ္က တတြတ္တြတ္ ရြတ္သည္။

ေနာက္ဆံုး လမ္းမေပၚေရာက္ႀကၿပီး သူ႕မိခင္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ဒဏ္ရာမ်ားကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၿမင္ရေတာ့မွ ေရာ့ကီး ႐ႈိက္ႀကီးတငင္ ငိုေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ထရပ္ကားတစ္စီးလာတာ ၿမင္ေတာ့လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေ၀ွ႔ယမ္းကာ "ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ ၊ ရပ္ပါ ခင္ဗ်ာ" ဟု ေအာ္သည္။

"ေမ့ေမ့ကိုေဆးရုံပို႔ေပးႀကပါ" ထရပ္ကား ေမာင္းသူအား သူ ေမတၱာရပ္ခံသည္။

ကယ္လီ၏ မ်က္ႏွာကို ခြဲစိတ္ခန္းမွာ ရွစ္နာရီမွ်ႀကာေအာင္ ၿပန္လည္ၿပဳၿပင္ယူရသည္။ စုစုေပါင္း ၃၄၄ ခ်က္တိတိ ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ ယေန႔သူ႕မ်က္ႏွာက ယခင္ကႏွင့္တၿခားစီ ၿဖစ္ေနသည္။ "အရင္တုန္းကဆိုရင္ ကြ်န္မ ႏွာတံေလးက သြယ္တန္းေနတာပဲ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက ပါးပါး ၊ ပါးရုိးေပၚေပၚနဲ႔ေပါ့ ၊ အခုေတာ့ႏွာေခါင္းပြပြ ၊ ႏႈတ္ခမ္းထူထူ ၊ ပါးရုိးခ်ပ္ခ်ပ္ ၿဖစ္ေနၿပီ"

သို႔ေသာ္ ဘာပဲေၿပာေၿပာ အမာရြတ္ေတာ့ သိပ္မေပၚေပ။ ထိခိုက္ ဒဏ္ရာေတြ အားလံုး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၿပန္ေကာင္းသြားခဲ့သည္။

ေရာ့ကီး၏ စြမ္းေဆာင္ပံုအေႀကာင္းသည္ ဧရာမ သတင္းႀကီးတစ္ခု ၿဖစ္သြားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သတၱိခဲ ခ်ာတိတ္ကေတာ့ သူ လုပ္ခဲ့တာ ဘာမွ ထူးထူးၿခားၿခား ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မပါပါဟု ဆိုသည္။ "ဒီကိစၥႀကီး ၿဖစ္ပ်က္ခဲ့တာကို ကြ်န္ေတာ္ သေဘာက်တယ္လို႔မထင္ႀကပါနဲ႔ေနာ္ ၊ မေတာ္တဆ ၿဖစ္လာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လဲလုပ္ရတာေပါ့ ၊ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုႀကံဳရင္ ဒီတိုင္းလုပ္ႀကမွာပဲ မဟုတ္လား"

သူ႕ မိခင္ကေတာ့ ဆိုသည္။

"ေရာ့ကီးေလး ကယ္လို႔သာေပါ့ ၊ မဟုတ္ရင္ ကြ်န္မ ေသြးလြန္ၿပီး ေသမွာ" ဟူ၍။

[မူရင္း။ ။ Michele Borba ၏ I Think I Can!]

မဟတၱမ ဂႏၶီရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံ

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

မဟတၱမ ဂႏၶရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံ

တစ္ေန႔ မဟတၱမ ဂႏၶႀကီး ခရီးသြားရန္ ရထားေပၚအတက္မွာ သူ၏ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကြ်တ္ၿပီးေအာက္ဘက္သံလမ္းေပၚက်သည္။ရထားကထြက္စၿပဳေနၿပီၿဖစ္ရာသူ ေကာက္မယူႏုိင္ေတာ့။

ေဘးလူေတြ ေငးႀကည့္ေနႀကဆဲ ဂႏၶကေအးေအးေဆးေဆးပင္ သူ႕မွာ က်န္ေနေသးသည့္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ ကို ခြ်တ္ကာ ေစာေစာက ကြ်တ္က်ခဲ့သည့္ ေနရာဘက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။

"ဟာ…ဘာလုပ္တာလဲ" ခရီးသည္တစ္ေယာက္က ေမးသည့္အခါ ဂႏၶႀကီးက ၿပံဳးၿပီး "ေစာေစာက တစ္ဖက္တည္းေကာက္ရမယ့္လူ အခုေတာ့တစ္ရံ ရသြားမွာေပါ့ဗ်ာ ၊ အဲဒါဆို သူစီးလို႔ ရသြားၿပီ" ဟု ေၿဖေလသည္။

[မူရင္း။ ။ The Little, Brown Book of Anecdotes မွ အမည္မသိစာေရးသူ၏ Shoes]

ဆပ္ကပ္

ဒီစာအုပ္ကိုစာေရးဆရာႀကီး 'ေဖၿမင့္' ဘာသာၿပန္ထားၿခင္းၿဖစ္ပါသည္။

ဆပ္ကပ္

လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀မွာ
အေကာင္းဆံုးအစိတ္အပိုင္းဆိုတာ
မႀကီးမက်ယ္တဲ့ ၊ အမည္အေဖာ္တဲ့ ၊ အမွတ္တရၿပဳမေနတဲ့
အႀကင္နာ ၊ ေမတၱာ အၿပဳအမူေလးမ်ားပါ။
၀ီလ်ံ၀ါ့ဒ္စ၀ပ္

ကြ်န္ေတာ္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္ေလာက္က ၿဖစ္သည္။ အေဖ ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္ ဆပ္ကပ္ပြဲအတြက္ လက္မွတ္ တန္းစီေနႀကသည္။ အေတာ္ႀကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီး သည့္ေနာက္တြင္ လက္မွတ္ေပါက္ႏွင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ႀကားမွာ မိသားစု တစ္ခုသာ က်န္ေလသည္။

သည္မိသားစုကို ႀကည့္ၿပီး ကြ်န္ေတာသေဘာက်ေနမိသည္။ ကေလးခ်ည္း ရွစ္ေယာက္ ပါသည္။ တစ္ေယာက္မွ် ၁၂ႏွစ္ ၿပည့္ေသးပံုမရ။ သူတို႔အၿပင္ေတြႀကည့္ရုံၿဖင့္ပင္ ေငြေႀကးၿပည့္ၿပည့္စံုစံုထဲက မဟုတ္ေႀကာင္းသိႏုိင္သည္။ အ၀တ္အစားေတြကအဖိုးတန္ထဲက မဟုတ္။ သို႔ေသာ္သပ္သပ္ရပ္ရပ္ရွိသည္။ ကေလးေတြက အမူအရာယဥ္ေက်းသည္။ မိဘမ်ားေနာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္တစ္တြဲ လက္ခ်င္းခ်ိတ္ၿပီး တန္းစီေနႀကသည္။ သို႔ေသာ္ႏႈတ္ကမူ ညဘက္တြင္ သူတို႔ႀကည့္ရမည့္ဆပ္ကပ္ လူၿပက္မ်ား ၊ ဆင္လိမၼာမ်ားႏွင့္ အၿခားၿပကြက္မ်ား အေႀကာင္းကို အားတက္သေရာ ေၿပာဆိုေနႀကသည္။ သူတို႔ေလးေတြခၿမာ ဆပ္ကပ္ပြဲ တစ္ခါမွ် ႀကည့္ဖူးႀကဟန္မတူ။ သည္ညကေတာ့ သူတို႔ဘ၀မွာ တကယ့္ အမွတ္တရည ၿဖစ္ေတာ့မည့္ပံုမ်ဳိး။

အေဖႏွင့္အေမက အုပ္စုထိပ္မွာ ၀မ္းေၿမာက္ဂုဏ္ယူသည့္ အသြင္အၿပင္မ်ားၿဖင့္ ရပ္ေနႀကသည္။ ကေလးေတြ၏ မိခင္က ခင္ပြန္းသည္၏လက္ကို ကိုင္လ်က္သူ႕မ်က္ႏွာကို ရႊန္းရႊန္းစားစားႀကည့္ေနပံုမွာ 'ေမ့ခ်စ္သူလူစြမ္းေကာင္းႀကီး'ဟု ႏႈတ္ခြန္းဆက္သေနဘိသည့္အလား အထင္ႀကီးမႈ ၊ ေလးစားမႈလကၡဏာေတြ အၿပည့္ပါသည္။ ခင္ပြန္းသည္ကလည္း 'အားကိုးစမ္းပါအခ်စ္ရယ္' ဟုခြန္းတုံ႔ၿပန္သည့္ႏွယ္ ဂုဏ္ယူေသာ အၿပံဳးႏွင့္ခ်စ္ႀကည္ႏူးစြာႀကည့္သည္။

သည္အခိုက္ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက အေဖလုပ္သူအား လက္မွတ္ ဘယ္ႏွစ္ေစာင္ယူမလံလွမ္းေမးသည္။

"ကြ်န္ေတာ္ ကေလးလက္မွတ္ရွစ္ေစာင္နဲ႔လူႀကီးလက္မွတ္ႏွစ္ေစာင္ လိုခ်င္ပါတယ္ ၊ အဲဒါ မွ ကြ်န္ေတာ္တို႔ တစ္မိသားစုလံုး လာလို႔ရမွာ" သူက တက္တက္ႀကြႀကြပင္ ေၿဖသည္။

အမ်ဳိးသမီးက လက္မွတ္ခ ႏႈန္းထားမ်ား လွမ္းေၿပာသည္။

ဇနီးသည္က သူ႔ခင္ပြန္း၏လက္ကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေခါင္းလည္းငံု႔သြားသည္။ အမ်ဳိးသား၏ ႏႈတ္ခမ္းေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ သူ ေရွ႕သို႕ အနည္းငယ္တိုးကာ "ဘယ္ေလာက္ဗ်ာ"ဟူ၍ ေမးသည္။

လက္မွတ္ေရာင္းေသာ အမ်ဳိးသမီးက ေစ်းႏႈန္းေတြထပ္ေၿပာသည္။

အေဖလုပ္သူမွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါ။

သို႕ေသာ္ သည္အခ်ိန္က်မွ သူေနာက္ဘက္ လွည့္ကာ ကေလးေတြကိုအေဖ့မွာ ပိုက္ဆံ အလံုအေလာက္မပါလို႔ သည္ည ဆပ္ကပ္ႀကည့္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူးဟု သူဘယ္သို႔ ေၿပာထြက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။

ၿဖစ္ပ်က္ပံု အလံုးစံုကို ၿမင္ကာ ကြ်န္ေတာ့္အေဖအကၤ် ီအိတ္ထဲ လက္ႏႈက္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ တစ္ရြက္ ထုတ္လာၿပီးေနာက္ေၿမႀကီးေပၚအသာပစ္ခ်သည္။ (ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ခ်မ္းသာသူမ်ား မဟုတ္ေႀကာင္းႀကားၿဖတ္ေၿပာလိုပါသည္။) ထို႔ေနာက္ အေဖပဲ သည္ပိုက္ဆံကိုၿပန္ေကာက္ကာ ကေလးမ်ား ဖခင္ ပခံုးကိုသြားပုတ္ၿပီး ေၿပာသည္။ "ဒီမွာခင္ဗ် ၊ ေစာေစာက ခင္ဗ်ားအိတ္ထဲက ထြက္က်သြားတယ္"

အေဖဘာလုပ္သည္ဆိုတာ ထိုပုဂၢိဳလ္ ေကာင္းစြာနားလည္လိုက္ပါသည္။ ဘယ္သူ႕ဆီကမွ သူ လက္ၿဖန္႔ေတာင္းခံခဲ့သည္ေတာ့မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ဒီလိုအသည္းအသန္ အေရးတႀကီးအခ်ိန္ ၊ ဖခင္တစ္ေယာက္အေနႏွင့္အရွက္ႀကီး ရွက္ရမည့္အၿဖစ္မ်ဳိး ႀကံဳရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေပၚေပါက္လာသည့္ သည္အကူအညီအတြက္ သူတကယ္ပဲ ေက်းဇူးတင္သြားခဲ့သည္။ အေဖ့မ်က္လံုးအစံုကို သူ စူးစိုက္၍ႀကည့္သည္။ ေဒၚလာ ၂၀ တန္ ကိုင္ထားေသာ အေဖ့လက္ကို သူလက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ကိုင္ကာ တုန္ယင္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၿဖင့္ေက်းဇူးတင္စကားဆိုသည္။

"ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ ၊ တကယ့္ကိုေက်းဇူးပါပဲ ၊ ကြ်န္ေတာ္အတြက္ေရာ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု အတြက္ပါ အဖိုးမၿဖတ္ႏုိင္ပါဘူးခင္ဗ်ာ" သည္လိုေၿပာရင္းသူ႕ပါးၿပင္ေပၚ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ လိမ့္ဆင္းက်လာသည္။

အေဖႏွင့္ကြ်န္ေတာ္ ကားဆီသို႔ လွည့္ၿပန္ကာ အိမ္သို႔ပဲ ေမာင္းလာခဲ့ႀကသည္။ အဲသည္ည ဆပ္ကပ္ပြဲသို႔ကြ်န္ေတာ္တို႔ မသြားႀကပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ညသည္ အခ်ည္းႏွီး ညေတာ့ လံုး၀မဟုတ္ခဲ့။

[မူရင္း။ ။ Dan Clark ၏ The Circus]

You received this email because you are subscribed to the real_time feed for http://www.nyameeain.co.cc/feeds/posts/default. To change your subscription settings, please log into RSSFWD.